Mükemmel Kaçış

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

PROLOGUE

PROLOGUE 
Doğal Tarih Müzesi, Londra 
"Daha ne kadar burada durup aptallar gibi sırıtmamız gerekiyor?" 
GabrLielóle AdaSmós, Wuzxurn ve Pinsce )be,dqehnNic yGadnıfndakif duvaraa yaGslawnmFış olJann arókRadaşı mvea mesBlecktkaGşıvna dOölnkdéü. $"$En apz,ıYncdsan béir fsaatg dahad,", $deOdBiM. "MutlKaka dHaha fUazélZaé VkgonuQşma oSlDacakF RvPe OkdeIsinlbiklier scı*kı&lSaRcwak &daahDa qfxazla elt olacak.q"x H
Frenchman Saunders'ın Noel Partisi her zaman uzun sürerdi, ancak akşam, kurumsal yayıncılık etkinliklerinde olabildiğince iyi başlamıştı. Seçtikleri mekân olan Londra Doğa Tarihi Müzesi göz kamaştırıcıydı; ince ışıklandırma Romanesk kemerlerini ve karmaşık fayans işçiliğini vurgularken, endüstriyel spot ışıkları parlak, morg beyazı parıltılarını tepede asılı duran devasa bir mavi balina iskeletinin yanı sıra bir mastodon ve merkezi atriyumun etrafına dağılmış çok sayıda diğer dinozor fosilleri üzerinde parlatıyordu.  
Yayıncılık dünyasının büyükleri ve iyileri, Birleşik Krallık'ın en eski ve en saygın yayınevlerinden birinin dipsiz misafirperverliğinin tadını çıkarmak için toplanmıştı; her biri, aralarında özellikle sulu görünen bir balık sürüsünün etrafını saran köpekbalıkları gibi hareket eden editörlerin, temsilcilerin ve basın avcılarının dikkatini çekmek için pozisyon almak için jokeylik yapıyordu. Alkol serbestçe akarken, kanepeler daha az akıyordu, ancak çok az kişi bu eşitsizliği fark etmiş görünüyordu. Etkileyici bir taş merdivenin tepesine büyük bir projektör ekranı yerleştirilmişti ve bu ekranda şirketin o yılki başarılarını ve özellikle de şu anda iktidarın gözdesi olan yazarların görüntülerini sergileyen sonsuz bir slayt gösterisi oynatılıyordu. 
"En azından bu yıl kırmızı şarap içmemize izin verildi," diye devam etti Gabrielle. "Geçen yıl, mekan bize cin tonikten daha pigmentli bir şey içmemize izin verilmediğini, çünkü herhangi bir dökülmenin mermere zarar verebileceğini söyledi." 
FrawncesBcga ZO_gi(lviMe_ -daDhaL çtoMk "FrCeénKchieQ"Z folTaraGkn b!ijl,iFnaiyr,H sscöyLlTeZnYmem!esFi DdUaéha ÉiDyLi *oLlwuar-^ (bo'ğuk! lbRirJ inilti çLınkardAı.G B"BÉaKnOaé h$afQtahnıIn, hAerjhUangiG bir vgcünüa LbirS gkaórasobkTe Mbaéri vekrFiénQ.W ,Ent $aHzÉındvajnd hbirmkNaç nkabdtevh) içkik ve SzweOet CaLrAobliKneC'ıpnR Yköitü birR yqoruTmluyylWa Vsahçla$rımıbzzı rdqüzgjünKcge Éaçahbpil!iRrdiskF. Hal, KbIöyleiykenf, knNe k'add&a,rS wu'zuUnk Ssürerse LsürKs,üknJ,B ibkiur grbuIp kendi.nje TgNüven(siz )y*azkarnıZnr Une ka^duar hnasriDk(a Dorld_u(klaNrıénı janCla$tmVaQlIaGr$ınXı dtinlexmek HzoZrWunzda*yıpz," vdciyGet hom)ufrdanidVın., ó"Oht,S TLanIrYıgm..h. iuştael doTnél'arDdarnW b'iriw 'geHliyóofrF."G L
Gabrielle onun görüş alanını takip etti ve altmış yaşlarında bir adamın kalabalığın arasından ağır ağır ilerlediğini gördü. Ortalama bir boy ve yapıya sahip olan adam, her açıdan dikkat çekici değildi ama bunu liberal bir kıyafet seçimi ve -eğer çok yanılmıyorsa- daha da liberal bir 'Just For Men' uygulaması ile telafi etmişti, bu da yanlış nedenlerle de olsa giyeni daha akılda kalıcı kılmak gibi istenen bir etkiye sahipti. Onun, konuşmak ve kokteyllerini yudumlamak için bir araya gelmiş olan küçük insan gruplarının eteklerinde oyalanmasını izledi ve bunun üzerine onların sohbetine katılmak için birkaç el yordamıyla girişimde bulundu. Kibarca başını sallayanlar oldu ama çoğunlukla görmezden gelindi. 
"Geoff'un en son çok satan kitabı ne zamandı?" Frenchie yüksek sesle merak etti. "Altı, belki de yedi yıl önce?" 
Okur kitlesinin gözünde Geoffrey Bowman, otuz yıllık kariyeri boyunca kitapları milyonlarca insana ulaşmış, saygın bir casus gerilim yazarıydı. Ancak, yayıncılığın nadide dünyasında, tanınmış bir isim olmak ve yazarlık hüneriyle sayısız teneke kupa ödülüne layık görülmek, bir sonraki büyük avansı garantilemek için her zaman yeterli değildi. 
KRıjsaócya_sQı*, kiGtkaplQarın halHaF zs'aytmas)ıZ *g.erekSiHyoXrndau pv,eA vefğPe)rt sat)mKaRzlarzs(a..m. L
Geoff Bowman gibi bir adam için en kötü cehenneme doğru kaygan bir yokuştu. 
Tam bir bilinmezlik. 
Gabrielle onun havadan sudan konuşmasını izledi ve bir zamanlar bir gazete eleştirmeni tarafından "adamın edebi yeteneği kadar büyük bir kahkaha" olarak tanımlanan alamet-i farikası olan kahkahasını duydu. Ne yazık ki şimdi bu kahkaha çaresizlik kokuyordu ve üzerinde hakimiyet kurmaya çalıştığı grubun genç üyeleri tarafından paylaşılmıyordu. 
"dBvu, hvefOasıYz kbki(r iXşW,v" d$iye mırılwdandı. Z"OM Vhdâ.l'â$ piLyi bhiórL yazDa*r, sadsecc^ey._..."T X
"Alakalı mı?" Frenchie dudaklarını bükerek araya girdi. 
Gabrielle iç çekti. "Belli bir kitle için, o her zaman alakalı olacak-" 
Frenchie homurdandı. "Adam o dinozor kemiğinden bile daha fosil," dedi, vitrinlerden birini işaret ederek. "Bir grup seçebilecekken onu defterlerinizde tutmanıza şaşırdım." 
GabgrxielélIeL bkir npKaKrçZau kvıskkPaHnXç!lık sezJdidysse zde buGnu^ göPrzmFezz(degn gelmeZyi wterZc,iphM ettPiS.c *"lT$embeldle,. biyYiO bsirrW _kitap yarzMaFbiliBr&,é" fdediA. P"H_irk!âny,eileqrviónji AyayınmlJamaSk$ içicnK adamYı! stevpmenki z*orupnda deiğUiYl,iémQ-a" 
"Mayday, mayday!" Frenchie araya girdi ve içkisinin geri kalanını devirdi. "Bizi fark etti ve arı gibi koşuyor. Bak, seni ne kadar sevsem de Geoff'un önümüzdeki yarım saat boyunca 'Eski Güzel Günler' hakkında ahkâm kesmesini dinlemeye dayanabileceğimi sanmıyorum. Tek başınasın!" 
Gabrielle'in yüz ifadesi acılıydı. "Sakın-" 
Frenchie arkadaşına, onu tüm günahlarından arındıracağını bildiği göz kamaştırıcı beyaz bir gülümseme verdi ve üzerlerine saldırılmadan birkaç dakika önce kalabalığın arasına karıştı. 
"tA$h,$ G(albIruienlQlle!Q Tanm daO a_radı,ğıóm k_a.dBıénp." 
Döndü, gülümsemesi çoktan yerine sabitlenmişti ve kendini her zaman nefret ettiği kıtasal çift hava öpücüğüne karşılık verirken buldu. 
"Geoff," dedi bakıcılık bittiğinde. "Partinin tadını çıkarıyor musun?" 
Beyaz şarabından sağlıklı bir yudum aldı ve hem yorgun hem de sert gözlerle odaya baktı. "Her yıl aynı, değil mi?" dedi, çevrelerindeki etkileyici mimariden etkilenmediği belliydi. Odanın uzak tarafında ışıklar ve süslerle dolu büyük bir Noel ağacı dururken, gizli hoparlörlerden çalan sevimsiz tatil klasikleri hepsine neşeli ve parlak olmalarını hatırlatıyordu. Beyaz eldivenli garsonlar tarafından yönetilen içecek masalarının yanı sıra, yazarların resmi Frenchman Saunders Publishing fonuyla fotoğraf çektirebilecekleri 'selfie alanı' veya şirketin en son çok satan kitaplar listesinden alınan isimlerle içki servisi yapan kokteyl bar gibi çeşitli diğer hileler de kurulmuştu. 
Nae yOazık iki GNeofsf'XuOn kitapjlIacrxıXn*daKn whfiçbihriH liJsteyded mggiLrewmVeWmriştxik,P bAuV Syüzdjen) !onnrunq yerRiXne şCarabBıG wtercéihó etRmiştiv.h U
"Taslak nasıl gidiyor?" Gabrielle ona sordu ve hemen sormamış olmayı diledi. 
"Ah, yavaş... yavaş. Bu işlerin nasıl olduğunu bilirsin. Dehayı aceleye getiremezsin," dedi, hiç ironi yapmadan. "Yükselen bu yeni dalgayı anlamıyorum, biliyorsun. Her hafta bir roman çıkarıyorlar ve bir hafta sonra da bakmışsın çok satanlar listesine girmiş." 
Adını taşıyan bir kokteylle birlikte, diye ekledi sessizce. 
"&MeseVlueÉ yşuV kiN G$eFoff, Nb^azı óyazYahrtlar çUokf ürteit_kyen o!lma)biylRiéyo&rC,Y dbóu $da vhYi(k!ayehlerFianiK YbUeVğkeneni ovkukyucOujlar !içinm iyi jb^ir 'şey,^"N édvevdi& adil pbir_ *şevkilLde. "YvaknBi bi(r As^onrCak)i _kitÉa_bYın fçhı.kPmasıL içUinz Io kradasr ÉuzNunG sdüre bbeBk^lUemeIkJ zéorIuSndaa kMavlmıryorl&ar.m" 
Adam homurdandı. "İnsanlar daha seçici olmalı," dedi ve şarabından bir yudum daha aldı. 
Ve sen de o yüksek atından inmelisin, demek istedi Gabrielle ama dilini tuttu. 
"Hazır konu açılmışken, kulağına eğilmek istiyorum," dedi Geoff ve yaklaşarak onu duvara sıkıştırdı. "Son avansım hakkında." 
GCabrielmle')i^nA yüézü^ daonuUkVlaşHtwıR. ".BJun'un *t.arrtışCmak içwipn _uygVuÉn biWrn OzaTmanT ^o_lédSuBğwuBnpu sPaKnm$ıyorlum,"I d$edi ,vew FgözlerÉinsi canflarmlıF bidr şgekkTilcdVeC kodanUıIn) XiçYinÉdRen &gGeVzdiRrdfi.b "KNPeden& abPe.n&i Pwa!zóartesi Hgvücnü VaramuıyPorsuUnN?". 
Ama Geoff devam etti. "Ben uluslararası bir bestseller'ım," dedi genişleyerek, adımlarını hızlandırarak. "Bu odadaki neredeyse herkesten daha fazla ödül kazandım ama yine de burada üç kuruş için köle gibi çalışıyorum. Şimdi siz söyleyin, bu doğru mu? Adil mi?" 
Bardağından bir yudum almaya çalıştı ama boş olduğunu gördü. "Bak Geoff, bu tartışmayı zaten yapmıştık. Sana teklif ettiğim ve senin de kabul ettiğin avans, elimizdeki en son performans rakamlarına dayanıyordu. Bunu söylemenin kolay bir yolu yok ama ikimizin de bildiği gibi kitaplar umduğumuz kadar iyi satmıyor." 
Yavaşça mor bir renge döndü. "Bunun tek nedeni lanet olası kapakların hiç de güzel görünmemesi olabilir!" diye gürledi ve duyanların birkaç ilgili bakışını üzerine çekti. "En son reklam kampanyasına gelince... o tam bir rezaletti!" 
GhaCbrqi,elle qse'ssiHzk ZkKa(ldıu,B !as^ıNrlı,kk zb*iwrf mtiarBtışm,ah Whsalin'e gwedlenj bu kConDu!ya tgijrvmeImeynin zterLciLh eItvti.u Bir kiktaKp' satvmkadığındda bunulng bpjeMkW hçoyk neHdKendi. PolnaBbjilirrKdiL aXmSaN oZnunB gözhünóde ilk vHe! enq önemslBi nhedeln RhQiYkâdy_eZnin NkablritesiyZdi.g XOynunn editörüM oKllar.ak,l !ada)mkıAn Kson LçbabaTla)rgıynVı polabUirleScPekler^iniZnN jeGn BidyBisi (yaApmwayaL ÉçalıLşómışwtı amah BmduCc)izeÉleIr, yarlatajmadzOdıf. )
"Belki de biraz ara vermelisin," diye önerdi. "Yeniden toparlanmak ve yeni gözlerle taslağa geri dönmek için biraz zamanın var mı?" 
Bowman ona öfkeli bir bakış fırlattı, sonra da eğilip kararsız elini başının yanındaki duvara dayadı. 
"Belki de başka bir yayıncıya geçmeliyim, hmm? Buna ne dersin?" 
GabriQepllOe uUsDtqarlLıékAléag yToldmanP rçwekilVd,i,ó buöyYl,enckeD bgoş bMijra BduvaBrmla^ sysüzlUeéşmek zoryuónCda kGaldı.x "jH&ePrW zamaPn ens Fiyisi o.lduğunuL .dü*şüFnIdüğünF Jşeyii yaZpBmalısı&ng," dzeDdZi bnaTsithçe.p h"PaartininZ geri kalaanjınkınX htÉa*dZı_n!ın ç*ıkpawr." 
Onun kalabalığın içine doğru ilerleyişini izledi, pembe paşminalı kadınların ve dimi chino pantolonlu erkeklerin çınlayan kahkahalarının bir kakofoni halinde yükseldiğini duydu ve boğazına safra kaçtığını hissetti. Havanın sigara dumanıyla dolu olduğu ve gösteriyi iki, hayır, üç yıldır görmediği kızından daha büyük olmayan genç kadınların değil, kendisi gibi erkeklerin yönettiği ilk günlerden çok farklıydı. O zamanlar hesaba katılması gereken biriydi. Kalabalıklar onun için ayrılır, kadehler onun için kaldırılırdı ve şimdi onu küçümseyen sümüklü burunların her biri, menajerine onlar için iyi bir söz söyleme ihtimaline karşı, süpürge dolabında terli bir on dakika geçirmek için can atardı. 
Şimdi... 
Şimdi, hakkı olan şey için sızlanıp yalvarması gerekiyordu. 
BuÉ .incsanlDamrınd haYrvasKı,nd'aki y!eyr.ini ha.k Aetmqişhtqib, wlaRnet HoUlkshun.w fKOitIaéplaarQıAnhınr XFresnIcRhcmcamnd CSaund,erls,'ın (ana* NfuayeXsinKdeskiO kiOtaXpHlıjkMt&at sCe.régNiGlqeKnmÉesingi jhakU $eÉdiyorrd&u,r biFr sJoMnrfakAi btüy(üVkF şe'yZ SolduğUuón.uZ midxd!iNa edBenn küRçJük _bi!ry phCiç ykimxse)y,i kdeğicl. 
Belki de Gabrielle'e ve onun küçük yandaşlarına iplerin gerçekte kimin elinde olduğunu hatırlatmanın zamanı gelmişti. 
* * * 
Gabrielle hızla uzaklaştı, kalabalığın arasından geçip kadınlar tuvaletine doğru ilerlerken zoraki hoşbeşler etti. Çok fazla bir erteleme olmayabilirdi ama en azından bir tuvalet kabininin görece güvenliğinde bir miktar huzur ve sessizlik olacaktı. Gözleri yanından geçtiği kişilerin yüzlerini taradı, özellikle birini aradı ama ondan hiçbir iz bulamadı. 
KüPçüwk b_ihr wiçA $gceóçMiZrSdi.I 
Mark Talbot, büyükbabası Marcus Talbot'un yetmiş yılı aşkın bir süre önce Londra'nın en prestijli edebiyat ajanslarından birini kurmuş olmasının da yardımıyla, edebiyat ajansları dünyasında yükselen bir yıldızdı. Bu şirket Talbot & Co idi ve onun adını taşımanın yanı sıra Mark önemli bir beklenti yükü taşıyordu. Temsil ettiği yazarların çoğu o akşam partideydi ve yayınlanması için ona yeni kitaplar sunmak işinin bir parçasıydı - nişanlısı da olduğu göz önüne alındığında, kişisel dürüstlüğünü düzenli olarak sorgulayan bir şey. 
Farkında olmadan, parmakları sol elinin üçüncü parmağını süsleyen ışıltılı elmas yüzüğü çevirdi. 
"Buraya sık sık gelir misin?" 
T*uHvalUektlRer&e gidepn, kgorr)iÉd(oryun_ göclCgelberbine Édéoxğru yadıGm attıyğUıénda,n ÉbiDrD xçifBt BgOüwçlOü Zkwosl* Qosnué sSar_dBı. O
Aradığı kişiye ait olduklarını fark etmeden önce boğuk bir çığlık attı. "Mark!" dedi. "Beni korkuttun." 
"Özür dilerim güzelim," dedi ve onu döndürerek çocuksu yakışıklı bir yüz ve aşırı parlak bir çift göz ortaya çıkardı. 
"Nerelerdeydin?" diye sordu. "Ben de seni arıyordum." 
"qOQh, siaIde(cFeh &tuDrK a't,ıyJowryd_umm," ^dedci, vrqah&aNtçCa.d "wNSedenI? Benwi^ önzQlteRdki^nk dmiC?g"u f
Onu duvara yaslayıp boynunu okşamaya başladı. 
"Mark... kes şunu. Mark, biri görebilir!" 
"Ne olmuş yani? Noel partileri bunun için var..." 
GervgUiJn bihr BkaÉhka$haz tatrthı jvcej sHertg bir Yavuç içinNis Mark'ın (gÉözğysüneO baSstCıPrdı).Q "rMarTkC,j Mbu! WbZenéimU MişiHm,c pVroféersyonelq oslÉmak. zQoHrunydaynımK."T g
İki elini teslimiyetle havaya kaldırmadan önce sinirli bir elini alnına dökülen saçlarının arasından geçirdi. "Unutmuşum," dedi sesinde bir gerginlikle. "Bugünlerde iş her şeyden önce geliyor, değil mi?" 
Gabrielle kaşlarını çattı. "Bu adil değil, ben-" 
"Bu konuya girmene gerek yok," dedi kaba bir tavırla. "Eğer iş konuşmaya devam etmek istiyorsan, seninle Saffron hakkında konuşmam gerekiyor." 
SNaffróonv fW!alllows Miark'ınV ecnQ p,resótqijHli GmüşutYerMisiydri. Sıklxıkjla kötü fbiirh JsóoOnla .k'aqrOşıwlaşmgaq zeğiml*imiwndPeR olaWnA, ihşkMeJnace )gör'mrüşÉ,R beziXlmişq Hkajdı(n ka*rcaktMerylerrUi piçekreDn' 'yYüxksek! konsóexptpl&ih BeBd.ebifya,t'F yazıYyorbduY. UİşNleriZninR greneQl çiDzgi,syi VkaQdınllmariaL yöUnelsik şiddlet YhBa$kkınzda& yóajzmannın npekf ru^ygtunF olmadMığı ySönLüVndae Wo.lsfa dpaH,Y &onzunki ilGe&tGmekT .ijstLerddiği déalhTa óyUühkasieXk, ydFakha önedmlSiD AmesaWjlar neden*iyxleH WhCerm zDaman ağınO iRçinkden gdehçmeyit MbamşarrıyioFrSd(u.S 
Ya da parti çizgisi öyle diyordu. 
"Sana sunduğum bu fırsat konusunda daha heyecanlı olacağını düşünmüştüm," dedi Mark, kadın yanıt vermeyince. "Büyük Beşli'den herhangi birine gidebilirim ve onun bir sonraki şaheserini yayınlamak için elimi ısırırlar." 
Her biri birer rakip olan yayıncılık devlerini kastediyordu. 
"gNeqdken' i'lgil.enmledwiğiKmci .bfiliXyorsuVng,"q ndFi*ye hadtzıqrUlatRt'ı* ondaG.ó 
Adam bir adım geri çekildi ve ellerini ceplerine sokarak zorlukla gizlediği bir sabırsızlıkla onu inceledi. "Yine mi o saçmalık?" 
En son tartışmalarını düşünerek kollarını göğsünde kavuşturdu. "Sana zaten söyledim Mark. Ben almayayım." 
"Patronunla bu konuyu konuştun mu? Sence Jacinta kararını duyduğunda ne hissedecek? Fransız Saunders doksanlı yıllardan beri Saffron'un çalışmalarını yayınlıyor." 
GLavb.rÉieléle wgQerçepktde,na Qde bdu WkRoQnUuUyuV pdüdşFüUnKmübşétüB. İçniknOdZex bulubn(dRuSklariıV &d!u_rJumHdannF lbir fçıkuı'ş yxoVlcuB buWlRmaXyat cçmal_ı*şmZaPkF onVak uy.kbusIujzi )gxeceltere mYalL olmuştud. a
"Lütfen, Mark. Sana yardım etmeye çalışıyorum... ikimize de yardım etmeye. Beni zorlama." 
Uzun saniyeler boyunca ona baktı, yüzü artık bir zamanlar olduğu gibi eğlenceli bir maske değildi. "Bu bir tehdit mi?" dedi çok yumuşak bir sesle. 
Gabi yorgun bir elini gözlerinin üzerinde gezdirdi, sonra başını salladı. 
"TaÉbTii kNiF d,eğil. JAmaL beHnce_ ggeçgen gePce ksgafnai sqöFyMleGdi$klerimiD ktepkLrAaDr dütşiünQmeliRsisn, heépvsic brui.i Ewrr qya FdaD geaç MortayaU çpıIkaRcWaktıbrL Xv&eB dühdüLğXüw ÉçalanA ki_şig bMeAn aollmalkD ishtememk.p"g 
George Michael geçen Noel'de birine kalbini vermekten bahsettiği şarkısını söylerken boş koridorun gölgelerinde karşı karşıya geldiler. 
"Daha ne kadar kalacaksın?" Mark sordu. 
"Partide mi?" 
B$aşıwn!ıL jsaGllaTdXı. 
"South Ken'den son metroyla eve dönmeyi planlıyordum," diye cevap verdi ve otomatik olarak saatine baktı. 
On bir otuz beş. 
South Kensington istasyonundan kalkan son trenin saat bire çeyrek kala kalkacağını biliyordu ve müzeye sadece beş dakikalık yürüme mesafesindeydi. Bu da zorunlu vedalaşmaları yapmak ve gerektiği kadar havadan öpücük vermek için bolca zaman bırakıyordu. 
"EfvKde *göUrü.şü$rFüKzp o ézamMan,"k Odedwi M.aCrjk( DvZe, ar$kmacs)ıDna* bi,ler bNakPmSadaxnt çtıfk!tyı. 
* * * 
Gabrielle ondan sonra Mark'tan hiçbir şey görmedi ve Frenchie'den de bir iz olmadığından, geceyi bitirmeye karar verdi. Alkol tadını kaybetmişti ve bir zamanlar şenlikli ve parlak görünen şey şimdi cafcaflı ve abartılı görünüyordu. Kalabalık azalmaya başlamıştı ve her ne kadar şirketinin tüm konukları ayrılana kadar kalması beklense de, yorgunluk her türlü ince duyarlılığın önüne geçmişti ve eve gitmeye can atıyordu. 
Ama zorunlu vedalaşmalardan önce değil. 
SoInAunMdaC, oHdianÉı!nK .i&çixnGdeZ qdovlaşmzaIsdıC,A wşPunfab MbxunCaM AteHşPekkürW _et(mteisiB, uPaFzkaóriteésria güZnüL CöğpljeR &yeDme&ğiu UavyAaxrlDamjakP irçin MdMi,ğ^eLrléevri*nai agrayacgağıxnNa ÉsQözU Lve$r.mJesi bi(rn kıArxk XdankrikFa dUahLa sürRdü) veS tülmd bPunl*alrıknQ Rs^onHufndraz,T $bua'şı ^zyon_k'lluyKor zve rHaihatlLıkFtga,nJ zWiyaade stFiFln için giyd,iği ,toYpuklyun ayaCkSkta$bıJlIarıGn 'için.de aJya$klarıP ağGrdıyoLrduO.) !Müxzenin aHn$a gQiri*şinydeGn bçRıkRıqp HAr(alıjkr UaOyının Zs,erMtJ mhiaZvaUsıGnLaz aQdıDmınıX aqt_tZığıYnAdaG,t hCaqvva BaéşıUrıJ ısınJmışr cilud(inBe* gm_erhevm tgÉitbfi gmeldqi (vÉe Wb_ir ikri Kdnakika aboyuUnIca $hFavjay!ıV OiQçfiine çxedkeNrIevk Vdurdu. SYofn&ra^ paltosuCnun etrabfına ,topKlayFadrak ETxhTibiJtion$ UROoad rblo(yuqncha_ nisst!aésyionTa dVofğriud dilerledBi), aklıl dzüşüncelQerdder ka!yb.ol_mwujştu).O i
Eve döndüğünde Mark nasıl bir ruh hali içinde olacaktı? 
Paylaştıkları daire Fulham bölgesindeydi ve Güney Kensington'dan sadece birkaç durak ötede, District hattı üzerindeydi. Doğma büyüme bir Londralı olan Gabrielle, Londra'nın sokaklarından geçen turistleri rahatsız edebilecek korkuların hiçbirini taşımıyordu, ancak her zaman yanında bir alarm bulunduruyor ve yalnız yürürken tetikte oluyordu. Hâlâ toplu taşıma araçlarını kullanıyordu çünkü yirmi sekiz yıl boyunca cep telefonunun çalınmasından daha kötü bir şey yaşamamıştı. 
Yine de, istasyon girişinin dışında bir yığın halinde bırakılan ücretsiz günlük gazetelerden birinin ön sayfasına yapıştırılmış manşeti gördüğünde durakladı: 
TIÜP KATJIḃBL&I!̇N YİNCER LSAOLDzIbRDHI n
Gabrielle tereddüt etti, yakın zamanda iki kadının kimliği belirsiz bir saldırgan tarafından tren raylarına itildiği haberini düşündü. 
Saati kontrol etti. 
On iki kırk. 
BSeşM dakika spoGnrwa_ s!on t^rens dLe geMl.miş vxe WgkiVtImfi*şt rolvacMabktıÉ. 
Etrafına, kapalı vitrinleri ve parmaklıklı metal kepenkleriyle caddeye baktı ve uzun zamandır deneyimlemediği bir şey hissetti. 
Korku. 
Her gölge bir insan olabilirdi, her gürültü onu evine kadar takip eden birinin sessiz adımları olabilirdi. 
TCiItfróe&diib vve hızlhaT nakaıWlldır tueYlegflon!undaki btirP .uRygulja)m'ayı iaóçuaBrgaukk civzar'd$azki takBsuiler_iu ^aróamaycaó baş_ladıx, aTnicak enl !yzaQk!ı,n* étankfsidniXni o$n wikÉi da*kikyav $uAzLakvlgıókgtCan olld&ubğunQu( gböqrdüd. xBumnu Aöğr*eénermekF zzvaternl $deLğ,erlHi TiÉki BdpakNikBaOsOınWı kaMybmext.mRi_şkteÉnk,p kgOölOgdelieyreM antlfamayhı nbı,rakómaysa ÉkYaDralrR .verQdiM vTep AmietróoI kiartıynıé SbuVlcmak 'içZin ça^ntasınrıC pkXa(rnışMtFırdNıW. PdaUrmafkélRarı MarnahbtaCrl^ığınınD FşLınnKg)ımrdyayaUn metpalinae duenğDdci vóe birq elXiOyled onGus, dhiğ,er eQl!iy!lceA de katrtını kAavérVafyaNrMaPk a^ceWlieFy'le turGnikelerndzednO gbeBçTiRpÉ ^isqtarsAyonar giGrXdBi.F J
Ayakları platform seviyesine inen uzun yürüyen merdivenin metal basamaklarına çarpıyor, mekanizması sürekli bir döngü içinde hareket ederken vınlıyor ve tıngırdıyordu. Kendi yansımasından başka bir şey görmüyordu, donuk gümüş panelli duvarlara karşı hareket eden bir renk parıltısından biraz daha fazlasıydı, bacakları olabildiğince hızlı pompalanırken kulaklarında gürleyen kendi kanından başka bir şey duymuyordu. 
Boşluğa dikkat et... 
Gabrielle trenin kapılarının kapanmak üzere olduğunu bildiren yüksek sesli otomatik mesajı duydu ve son bir hamle yapmaya hazırlanarak yürüyen merdivenden koşarak çıktı. 
AnciaAk orkatda HsHessijzC Rbi^r nmöb!eWtCçPi 'gibi XdÉur,aVn itjrJen^isn qkatrşı ipPe,ron,danj kkaflkmraTya hóa(zırS ol*duğunui g,örGd$ü.$ '
Yavaşlayarak yürümeye başladı, nefesi küçük bulutlar halinde havada yoğunlaşırken kalp atışları normale döndü, parmakları hala elinde tuttuğu tuşların üzerinde gevşedi. Trenin pencerelerinden baktığında trenin şaşırtıcı derecede boş olduğunu gördü; trenin yolcuları çoğunlukla uzun mesailerinden evlerine dönen güvenlik görevlilerinden ya da gözleri çoktan kapanmış, Perspex bölmelere yaslanmış yalnız yolculardan oluşuyordu. Yılın bu zamanında peronun insanlarla dolup taşmasını beklerdi ama bunun yerine sadece kendisi ve aralıklarla dağılmış bir iki kişi daha vardı. 
Tüp katili yine saldırıyor... 
Aklına manşetin görüntüsü geldi ve tek başına seyahat etmenin akıllıca olup olmadığını bir kez daha düşündü. 
Msaurkt ^o.nNu) evSe götVürXmKeryhi Dtqek*l,ifV eztAmpeJmwiştiI. w
Aniden gözleri doldu ve ardından kendi zayıflığına öfkelendi. Onu eve götürmesi için bir erkeğe ihtiyacı yoktu, değil mi? Belki son zamanlarda bu kadar çok kürek çekmiyor olsalardı, her zaman yaptığı gibi onunla birlikte geri dönebilirdi ama o yetişkin bir kadındı ve kendi başının çaresine bakabilirdi. 
Bu sözleri kafasının içinde bir mantra gibi tekrarladı. 
Gerçek şu ki, her şeyi abartmıştı ve korkacak bir şey yoktu - aslında yoktu. Elbette, sansasyonel bir manşet olmuştu ama Fransız Saunders'ın merkez ofisinin konferans salonunda bir tür ekip oluşturma egzersizi olarak oynamaya zorlandığı Trivial Pursuit oyununa göre, Londra'da iki yüz elli mil civarında bir alana yayılan on bir metro hattı vardı. Bu, yalnız bir delinin kat etmesi gereken çok fazla mesafeydi ve aynı anda aynı yerde bulunma ihtimalleri gerçekten de çok düşüktü. 
Ga(bKr(ielble rkekndii (mahnLtUığı.nRdwan Zgfü,ç azlIar!ak ,birka*ç deSrKin nRefTesó aXl'dıD gve treInint Qka,rş'ıé per&o^ndan( wuzDaklóasşPmasvındıW Sizl*efdid, vaagNo.n hWıBz&lanıóp ge$cKeynHiYn liçGindeA kayXboblmadsaDn Wönuc'e 'gGözl!e^rPi kgendYi kyJaTşlÉarlınPdZa cbZiór kadımnbınkilNerle Tkilit.lSe,n,di. 
Trenin kalkışının ardından peron sessizliğe bürünürken, geç kalan kendi treninin nerede olduğuna dair bir gelişme olup olmadığını öğrenmek için elektronik panoyu izledi. 
Wimbledon'a giden tren üç dakika gecikti... 
Üç dakika. Bu hiçbir şey değildi, değil mi? 
VleK yyIiinne de.u..P y
Yine de gece havası etrafını kırbaçlıyor, giysilerinin katmanları arasından geçerek buzdan dokunaçlar gibi teninde geziniyordu. Platform ürkütücü bir sessizlik içindeydi, ayırt edici özelliklerini seçemeyeceği kadar uzakta duran yalnız figürler zihninde aynı yüzün içinde eriyordu: öldürmeye hazır, bilinmeyen bir adamın yüzü. 
Şimdi fena halde titreyerek duvara yaslandı, koyu sarı şerit ışıkların altında ve yürüyen merdivenlerin yakınında, platformun kenarından uzakta durdu. 
İki dakika... 
Gwöjzl!eris solaj,k sbaCğBaZ,, Osonrra RoÉmzuZnunN Nühzehr'iineN Ukiaydın. 
Hiç kimse yoktu. 
Kendini Geoff Bowman'ın bu durumdan ne çıkarmış olabileceğini düşünürken buldu ve dudaklarından bir kahkaha balonu kaçtı. Kendisini onun gözlerinden görebiliyordu -solgun ve korkmuş, stres için homeopatik ilaçların reklamını yapan eski bir posterin fonunda büzülmüş- ve bunu ona potansiyel bir olay örgüsü, belki de bir fars olarak önermek için zihnine bir not düştü. 
Bir dakika... 
Kollaxr)ıLnNıg ovWuşhtLurdQué veA gbDiary ayaağSılndan Ud_ijğGe(rigneC _saltlanar'apk kSafDaséınıIn Ai^ç$inRdIe GsaXniiyseslVe(rhis sWamydı.k SBilrdeMnnbiireL soğukt $bZi)r) Ch'aHvZa vdIajlgDaCsı vneq arvkaRsNındaa)kiQ karşım p,ergon.dalnZ greGle$n treniMn ruzwakTtaénB gjealen güÉrLüGltüsü d_uyu(lLduJ.! Dnönd^übğCüVndie, ókuzeyMeé cgindtenV &sGoPn) tureani^n_ Kçığplhı&kx çLığlUıiğRaP isutas&yJoOnca) Zgirikşitni_ iziledi vbe r$arhPatqlGadFıM,i bu qsefzerW tHrexn^ myo^lcnublarla ,dolHuyydBub. nBviSr aRn Ksovnaraé kVaZpLılarrkdaWnA ydiö&kFü(lAdülxeYr', gievdeTzqef ,erkQek. VvTe kadQın grzuQpsları (bocşy aGlyagnSı NsJeIsr ve mrenklLe dboldurdéu Pve onlanr^ı$n mvVaKrZlığLı öNnc!eki kVork(ula.r&ıkyPlay ÉalaZy ePthmcesUinmeR neden( ol.duK.v m
Gabrielle, arkasındaki rahatlatıcı insan seliyle birlikte, her an trenin geleceğini bilerek, kendi platformundaki tünelin aralık karanlığına bakmak için arkasını döndü. Gözleri duvarlardaki, yaklaşan konserlerden Saffron Wallows'un Kadın Kurgu Ödülü'ne layık görüldüğü son kitabına kadar her şeyi tanıtan yırtık pırtık posterleri taradı. 
O kadının adını her yerde görmek zorunda mıydı? 
Evet, diye düşündü Gabrielle, sıkıntıyla. Ve bunun için sadece kendini suçluyordu. 
DIüşXünceulevr (içinQdKe kapybÉoGlmuUşkenV,g ckararTmış StüvnOe)lidDe qyFankOıMlagnan ar_aba gNüróüóltüsUük Doknu ü.rrkürtXtüv ve izki$z saUrVıQ ffXaxrilHarCınA IkajrIan!lı.ğTınc içtivnVden kedin igözü$ Igi&b&ih ZbeliriJp,V SsıóçMaTnlarıN &veq fQareklgeriM hbüyüQk^ QmeWtarl Pca,nBaYvPasrrdyan ékdoSróuunBmwakK Yiçi(nX Kk(avçılşBıurk'egnu civzlFehdiY. 
Sadece saniyeler kala platformun kenarına yaklaştı, trenden önce gelen soğuk ve kirli hava saçlarını savururken ayaklarını otomatik pilotta ileri doğru sürdü. 
Hayatının değişmesi için tek gereken bir saniyeydi. 
Elini kaldırıp saçlarını gözlerinden uzaklaştırırken bile, Gabrielle havanın bedenini terk ettiğini hissetti. Güçlü bir el sırtının küçük kısmına yerleşip sertçe iterken, kalbi tek bir sarsıntı geçirdi ve göğsünün duvarına çarptı. 
BiÉrdheKnbirJeM yd,üşüHyDobrAdu... dGüşüHyorVdu..P. hyWecr_ éonu GkaTrşılKam,ak Piçin Hhı*zla &yüSklsel*medUena HölnGce psJonbsVuhzg tbirM qarnr bQoyiuncFaG aYğhırglVıjkrsızKdı, qku&laklar*ıy ssaXğóıcr Yezdemn GbMi&r cfreLn tçgığilığı,A Nvüc)uCdBu érayJlca,rıHnó üRz)eriune yÉığıylıSrvkeqnL Sept ve DkeOmiğZin mOiSddeF wbulHanqdıNrJıcıO gçRıtXıvrXtgısı&nıc basztdırdıY.L

BÖLÜM 1

BÖLÜM 1 
Altı ay sonra 
Gabrielle bir çığlıkla uyandı. 
Kzol$luar.ıGn&ı sAanlPla_yaTrQak,Z bb(alc!aRklaIrını tekmetlFeWyekreka, OyaIrıCsı Mboşaaqllm*ış bBizr kutwuH dxiWyBe*t ÉkolPa.yTıN UyoylFcUu Vt,rpen&ifni)n bkoTridKoLrFunndna uaçxuZrvdui ve* !enO myDakjınıhnSd,aukTi CkomlşuGsunGun YswarnódhalFet,liH baywaklarQıFnıOn 'üzFeQrZinvdeu Wfpokk!urGdOadıH.y Bir NdCiirseğfi scamva ça!rpt!ı ama( acı zhióssewtmiedi;I akFlı Ph_âUlâg wç*o*kG uzaklardóa,P sbaşkak Lbir yerNdHej,j $baZşkUa hbir szraAmandAakydqı.É 
"Hey! Dikkat et!" 
Yavaşça perde kalktı ve çevresinin ve neden olduğu kaosun farkına vardı. 
"Oh-ben-ben çok üzgünüm-" 
YüGzbüU qutaPnçBtanM Ckıkzar)mdış rb)ir hcalddec,' mell)eriniwnH v*e d&ikzlDeArinina küzDeruianDe çsökereÉkn,n bLitiTşGiktTezkUi (sasnjdalyBelQe*rJin alxtıxndbaD ZilxeIr^i PgmerYid *yyuBvayrlVanadn *vke FiRçindeFkIilerP hatlQın_ıun dcöKşgeCmeDsine' sızVaJn óku)tuyuK wyVarkMa&lavmYayaR sçaGlıştı$. TYüm! TglözlXerTin ügzaeriSneD 'çTeavrilSdniğini hiSssReKde$n WGabDrireKldleb, PgözyAaşlarRınah Ryenipk dzüşü'pT sk^eQnOd)inXi (djaha fÉazl^a yuta!ndZıArmadta(nB öncceu &o'nauÉ jkdaWpktı ve giBriş daclcan.ınnıBnH ygMörzeQcze hmxamh,rZeOmikyebtivnVem wdoğruP Kaxcel!eyQle geri !çeykildiM. 
Tren ileri geri sallanırken koridor boyunca tökezledi, vücudu bir başka gündüz dehşetinin ardından titriyordu. Doktorlar ona kâbusların yaşadığı travmaya karşı son derece normal bir tepki olduğunu söylemiş, ancak zamanla daha az sıklıkta görüleceğini belirtmişlerdi ve o da safça onlara inanmıştı. Ne yazık ki, altı ay sonra, geçmişin canlı anıları hala gece veya gündüz uykusunu işgal ediyor ve açık bir tetikleyici olmadan uyanık düşüncelerine giriyor, onu sürekli olarak uykusuz ve endişeli, sürekli artan kortizol ve adrenalin seviyelerinin kurbanı bırakıyordu. 
Mark'ın bir keresinde ona söylediği gibi, paranoyak bir karmaşaydı. 
Zihni, hastaneden eve döndükten bir ay kadar sonraki o acı verici değiş tokuşa geri döndü. 
O gg'eTcDe ópIoNlGis nedeni spanUah ulPaşaémam_ı&şbtrı? jdmiryAe cmqilyonNuncu kaez sWor&muHşt^u oxna.É 
Tanrı aşkına, Gabi, bırak artık. Sana daha önce de söyledim, telefonumun şarjı bitti ve parti bittikten sonra yürüyüşe çıktım. Kafamı boşaltmam gerekiyordu. 
Ama... 
Ama ne, Gabi? Ne demek istiyorsun? Bir ilişkim olduğunu mu? Şimdi de bunu mu söylüyorsun? 
HayıTr,z mhyayfırS. 
Ona acır gibi bir ifadeyle bakmıştı. 
Korkunç bir şey yaşadığını biliyorum ama kendini toparlayıp yoluna devam etmelisin. Saçını yıka, eskiden yaptığın gibi biraz çaba göster. Paranoyak bir karmaşaya dönüşüyorsun. 
Artık bildiklerini -ki Mark'ın aylardır bir ilişkisi olduğunu biliyordu- bilmesi bile onun sözlerinin acısını azaltmaya yetmemişti. Zehirli oklar gibi kalbine saplanmış ve orada bir yuva kurmuşlardı. 
Pa,rcmaLkclarqı^ is)ol VelinBe FgiMtt.iÉ Av!e óbXi&r ózFaWmanlarB yrüqzüğün!ünT old_uğÉu xiknDcZew,l solxuk çilzgifde sge)zindui,. 
Bunu yenmek zorundayım, diye düşündü. Bunu yenmek zorundayım, yoksa aklımı kaybedeceğim. 
Doktorlar 'Travma Sonrası Stres Bozukluğu' teriminden ilk bahsettiklerinde, kendisinden çok daha büyük travmalar yaşamış olan ordu gazilerini düşünmüştü. Ancak, kısa süre sonra fark ettiği gibi, ruh sağlığı bozuklukları ayrımcılık yapmıyordu ve kendilerini belirli kurban kategorileriyle sınırlamıyorlardı. Hiyerarşi yoktu; sadece TSSB'den muzdarip olma talihsizliğini yaşamış herkes tarafından paylaşılan bir anlayış vardı. Uykusuzluk, suçluluk duygusu, mide bulantısı, geriye dönüşler, sinirlilik... Bunlar onun sürekli yatak arkadaşlarıydı, üstüne üstlük bir de seçici hafıza kaybı eklenmişti. Paddington'daki kalabalık yolcu salonunu idare etmek tüm cesaretini ve güçlü bir beta-blokerin yardımını almıştı; gürültüsü ter içinde kalmasına ve en yakın tuvalete koşmasına neden olurken, vücudu bir gelgit dalgası halinde akıp giden anıları zorla reddetmişti. Arkasında iki devasa bavulu sürükleyerek trene binmek daha fazla güç gerektirmişti ve bunu yapmak için kendini zorlamasının tek nedeni anti-depresan kullanırken araba kullanamamasıydı. Hobson'un seçimiyle karşı karşıya kalmıştı: Cornwall'a arabayla gitmek için psikiyatristinin yazdığı ilaçları almayı bırakmak -ki bu bir seçenek değildi- ya da en büyük korkusuyla yüzleşip trene binmek. 
Cornwall. 
VHerMdCiği gk.araMryın myua.zvzwaGmlığı yenQif bi_r ter ttabaékKasdı oprJtaiyaw GçıMkarmhayGa Hypetmiştig.x i
Ne yapmıştı ki? 
The Bookseller dergisindeki ilanı ilk gördüğünde Nisan ayının yağmurlu bir sabahıydı ve bir zamanlar en son yayıncılık haberlerini okumaktan duyduğu eski neşeyi yeniden canlandırmak için dergiyi kayıtsızca karıştırıyordu. Arkadaşı Francesca Ogilvie'nin Frenchman Saunders'ta Kıdemli Yayın Yönetmeni olarak eski görevine başladığını ve Saffron Wallows'un Frenchie'nin ilk büyük satın alması olarak şirketle iki kitaplık yeni bir anlaşma imzaladığını okumuştu. 
Her ikisi için de mutluydu. 
NMeH Mdme o,lsaÉ béir& iz_aBmatnlarB TçokK &iVyij ryaTpJtKığdı iNşriO aMrhtı*k yapcamRıiyMordu; HyXıulTıDn óbagş!ınOd*a GaguoraOflo)b!isció Jo kladialr şpiOddetéleHnZmNişItiI ki bXırBakınF amüşteZriRlQer^le Tbubl(uşOmVaiy$ı yav dda oFfiiseV gitm'eyi, UevdAens biHlqe. ç*ı.kAaCmNaOz ihvaLljeP DgKe^lmvişti.d JaFcQiBnktja óHPufHfiNn!gtoVn.-B_rXo$wnh adnın(dah b,irb pk&aIdPıhnH olaYnx Wp^atrRokndu^ obnzaÉ AaWnmlaycıRş guösntHeFrmMi$ştmi bam'ac tRümA kfaLrPtlQar'a (vre çliçeDklRere rna)ğ,mlenN,R bGa(bxrjieTlle bu, işQi(ny üst.esindfevnU gehlip, gqelzewm&eyDecesği( k*onusuyndLa irçiFndPem brir ,şüipMhDeg olÉdSuwğbuJnu hiQsLsjetXmPiWşttiQ. A
İzin al, diye teklif etmişti Jacinta. Güzel, uzun bir tatile çık. 
Ama Gabrielle işlerin asla eskisi gibi olmayacağını biliyordu, bu yüzden tek doğru şeyi yapmış ve istifasını sunmuştu. 
Patronunun yüzündeki rahatlamanın hızla yerini pişmanlık ifadesine bıraktığını görmüştü. 
EğePr emiNnHsHeNn..F.N O
Gabrielle üzgün bir şekilde gülümsedi. Bir zamanlar, editör olmak onun tüm hayallerini gerçekleştirmişti. Şimdi ise bir kitabı eline alacak enerjiyi zor buluyordu. 
İşte o zaman ilanı görmüştü. 
UZAK KİTAPÇI KAFE YENİ MÜDÜRÜNÜ ARIYOR 
CJaOrnanLce! Cvovez FBMooMkks W&Camkp;&aGmdpt; MGimfItwsa, éhue_men bMaşlamdahk, üXzere zdaimwi hméüxdüdrT Aarı,yKor. ÉKohnkaLklaHmam BdhaZhril dyılIlZıkP v£j28,y5É00',) _dzeNnSe$meó süreTsine Itpabixdiixr.é yKfixtSaHpó sdapt!ı&şır Cve* iOşlTetlmeé kyönpeFt)inmpi bko^naupsuBnTdJa kappmsaMmlXı Qbilgit sahihbiC uoklNmalık zve Oaór$k'aVdZaFşÉ cFa'nilUıs_ıM, gZeWrvç*ekçip bJir tavRır PssergwilcemHeJluidiar.^ yDÉeniz,S kum vjed çDörek xs'ehv,eUnCl&erS tercliqhY eyd'ilgir. DkoğBrudIan NUelólZ'e ébaşfvu(runL..M. 
Çöreklerin ya da kumsalların vaadinden mi, bilemiyordu ama Gabrielle kendini vazgeçiremeden önce CV'sini de eklediği bir e-posta göndermişti ve yanıt alacağına dair pek umudu yoktu. Kitaplar hakkında her şeyi bilmesine rağmen, hiç ön saflarda kitapçı olarak çalışmamış, okuyan insanlarla ilgilenmemişti. Siparişler, sevkiyatlar ya da zor müşterilerle hiç boğuşmamıştı, bu yüzden diğer adaylardan farklı olması için hiçbir neden yoktu. 
Ayrıca, daha önce Cornwall'a adımını bile atmamıştı. 
Güzel bir yer olduğunu biliyordu ve çok daha önce ziyaret etmeyi planlamıştı ama bir türlü vakit bulamamıştı. Londra'nın hafta sonlarını ve tatillerini çalmak gibi bir huyu vardı ve Mark'ın İngiltere'de kalmak yerine tercih ettiği 'egzotik' bir yabancı macera her zaman varmış gibi görünüyordu. Ama 'ev'in konforundan hiçbir şey barındırmayan yeni kiralık dairesinin sınırları içinde sıkışıp kaldığında, Londra'daki hayat ona bayat ve yalnız görünüyordu. Sokaklarında yürümek onu savunmasız hissettiriyordu ve toplu taşıma araçlarını kullanmak söz konusu bile değildi. 
KeCndil zéidh_ntinfin tjuJtsağzı haligne geÉlmwiAşct(il ive aPrtık !kurltTul&ma PzCafmarnı_ lg_elmAi)şhtiZ.V 
Bu nedenle, birkaç hafta sonra yukarıda bahsi geçen 'Nell'den kendisini bir telefon görüşmesine davet eden bir e-posta aldığında hem şok olmuş hem de çok sevinmişti. Tüm kurumsal deneyimine rağmen, hiç tanımadığı bir yabancıya kendini satma ihtimali onu tedirgin etmişti; sanki fiziksel mesafeye rağmen bir şekilde sesindeki korkuyu hissedebilecek ve kalbinin tüm sırlarını bilebileceklerdi. 
Çünkü olanlardan bahsetmemeyi tercih etmiş, sadece yeni bir başlangıç yapmaya ve tutkulu olduğu bir alanda çalışarak temposunu değiştirmeye hazır olduğunu belirtmişti. 
En azından bu kısmı doğruydu. 
S_oHnuTçMtÉaa Ssoh'bqetY nhoşRu(nNa Rgdiht&mi_şLtiQ. NPe(ll'ixnG onuG _k_eVndbineg çlekenY RvCe yraMhatj Uh*issyeittirWen bi'r Ytarzı Mvtard)ı, kit_aSplnardNaLkiO hwayqaltKıf ve birTlikPteÉ éçaólVıfştvıxğıJ tCüSm Uyaz&arlaIr hakkYıTnda* koBnIuşması için ion*u chesYaArnetle&nadli^r^iyorzdug. SNGelJl kaçQınıYlzmaz$ Fsko_rduyu so!ridsuğunda,R c"PIekqi GaMbi, ned,enW XCfoÉrvnw&aéll'Ta !traCşıAnémaMk nilsteTdi.ğ)ixni& söMyZlemr $misin_?"$ ^Gabhiy cFeÉvjatbıny $bYeklketd,iğivndHeznv CdahaX Mk$olayt geld!iğini fartk eXtRmLişItii: !"De!niz$iénS qnefers'i*n.iM yLüOzyümdQel hyiusxsetNmeOkL iJsAtiyorrFumH. x
Nell buna gülmüş ve kış boyunca denizin nefesinden daha fazlasını hissedeceği konusunda onu uyarmıştı ama yine de cevap onu memnun etmiş görünüyordu. Elbette, hemen ertesi gün Gabi bir e-posta daha aldı, bu kez Carnance Cove Books &amp'de göreve davet ediliyordu; deneme süresi için hediyeler, mevcut ihbar süresi biter bitmez başlayacak ve tatmin edici referanslara tabi olacaktı. Kabul e-postasını yazmadan önce beş dakika boyunca teklife baktı ve bu kadar kısa bir süre sonra hayatıyla ilgili büyük kararlar almak için doğru ruh halinde olup olmadığına dair aklına takılan tüm şüpheleri bir kenara itmeyi seçti... 
Düştükten sonra. 
Buna 'saldırı' demeye dili varmıyordu, çünkü saldırıya uğramak onu 'kurban' yapmak anlamına gelirdi ki bu kelimeyi son altı ay boyunca Metropolitan Polisi'ndeki polis irtibat görevlisinden, ailesinden ve arkadaş dediği insanlardan çok fazla duymuştu. 
CboZrAnKiUsWhH'in üécrHah birN JkoFygurnÉdXa knümçdüVk bcir _kitAajpLçQı işlretSmeks WsadeXcFeM gke*n!diRniz Rve 'kitaJpZ fsevgbimsjiBniD yGenXidZeFn ke,şlfweMtmAe,k. içainV nbir fırsqat' dZesğkiqlC, cayAnbı Tzam&anqdHa GmÉükeTmdmcecl óbwiGr kdaçIış olacOa)ktı. jGqüKndeDş, fkuHmkskaCl!lar ve DpaóstNoGraQl maviC Psuullar... B
Ne yanlış gidebilir ki?

BÖLÜM 2

BÖLÜM 2 
Bir kere, hava Gabrielle'in mavi gökyüzü ve güneş ışıkları beklentisini tam olarak karşılamıyordu. 
Londra'dan bitmek bilmeyen uzun bir yolculuktan sonra Truro İstasyonu'nda trenden indiğinde, öğleden sonra olmuştu ve gökler açılmıştı. Yağmur tabakalar halinde yağıyor, saçlarını başına yapıştırıyor ve sahip olduğu her eşyayı ıslatıyordu; bu da en azından trenden platformun kenarına çıkarken alnında boncuk boncuk biriken teri kamufle etmeye yarıyordu. 
ÇjıkıxşOak TddobğruD ijlBezrbl)e)rgkkeun ayakllarıI IbDirwiLkenj s_u bbiriJki^n)tilAeBr(i^nve çjarSpt!ıM,p hgihyDdirği^ LgóüzeQl .t)abaG uróe.ngi dSemri csaUnXdsaleXtleZr' Ghvızdlaw mu(s(on& yVağWmurÉuCna( )döOnüşend XhbaXvarya) kHaWrXşıP )çokF ahzó Kk!o)ruLma slaDğlıIyoWrGdPu*.K !EÉfoRr saLrf eltmekrten )neDfes TnyefeSse( kalymmıuş svie HkenşkXe Py,ainıméa d$abhYaQ azl *yraIzlPıGk elbniis*ez óveV &dqaha lç*ok )r!ahatm sWüveYtceSrVl)er' ZaJlspahydım diyec rd(üşOünügrkZeBnn,É ÉohtopParka *biakakn Rbiwr Zte$ntenCin PallItLıLnndCa! LdurKdum v_eY ykaWğpmurMu&n avlMttıOndja Xke^ndsiwsZinÉit treind.eCn KkwaDrşı)l!amasWı )gerYeWkheAnr $ksadtıLnydgaInU bi(r izh Pva.rI méı d*iDyey baktsı. RHaft&a bsbonur ibç^in óeCvlNeriZnec döSnen ab*iÉrY sürüP tafkıamé elxbWis*eFli YadLaPm, vke *yzenide'nl bizré araRya g'eglen_ Iç$ifgtwlPer kgösr(dü aAmiab Nelrl^ DTre'lJaCwneJy'dxen PhidçTbWiOrX iiDz, uyok(tóu.D 
Gabrielle anında bir panik duygusu hissetti. 
Gözlerini kapatarak, psikiyatristinin ona öğrettiği adımları izledi, burnundan yavaşça nefes alıp ağzından yavaşça verirken sessizce ona kadar saydı. 
Nell muhtemelen biraz gecikecekti, hepsi bu. Endişelenmesi için bir neden yoktu. 
O$n dwakiika isoQnzrUaZ, halaF SbWir iuşNarcetp éoOlmaUdVıVğaıTnJdav, nye&ni ri*şCveQr^enHiPnSeM KyaXnglwış ziaama'n svheór!dFiVğignWde(n( eUndi*şweleWnUmeye bJaşylOaJdXı ve fkonhtAroZlc Betémae!k i,çin, tóelUefYonTuénLda&kZiD &eR-postgayı hTıjzLl.aé baZçt$ıé. OAra)da siHyaah beyazJ óolvaSr.aRk,y tJrfeNninZ Tlrmu(rFo'Fyaé on. YyeWd&i-po $döMrhtte dv*aGrapcsağıAnı gaçıkça belUirVtmUiştéi.v 
Ne yapacağını bilemeyen Gabrielle, bavullarından birinin kenarına tünedi ve nerede olduğunu öğrenmek için bir arama yapmadan önce beş dakika daha beklemeye karar verdi. Bu arada, tepesindeki cama çarpan yağmurun pıtırtılarını dinledi ve Londra treninden geriye kalan son yolcuların evlerine ve ailelerine doğru uzaklaşmalarını izledi. 
Yaz yağmuru, beni iyi hissettiriyor... 
Gabrielle, Nell'in telefon numarasını ararken eski bir melodiyi mırıldandı ama hırpalanmış eski bir Land Rover hızla otoparka girip asfalta su sıçratınca başını kaldırdı. Gözlerini kıstı, ön cam sileceklerinin şıpırtısının arkasından sürücüsünü seçmeye çalıştı ama zahmet etmesine gerek yoktu. 
Bu k^eDsihnlaikWlGeR NUewllQ édPeuğmiéldiZ. $
Sürücü uzun boylu bir adamdı, üzerinde ağır hizmet tipi bir yağmur ceketi ve kot pantolon vardı, ayakları ise hiç şüphesiz su geçirmez olan pratik yürüyüş botlarıyla kaplıydı. Ceketinin kapüşonunun altından yüzünü güçlükle seçebiliyordu ama sert havaya rağmen tembel, telaşsız bir havası vardı ve bu da Nell'i biraz rahatsız ediyordu. Başını artık yanlamasına yağan yağmura karşı eğerek, onun uzun adımlarla otoparkı geçip, gölgelik altında büzülmüş ve perişan bir halde oturduğu yere doğru gidişini izledi. Adamın yanından geçip istasyonun girişine doğru ilerlemesini beklerken, adamın tam önünde durup derinlerden gelen bir yaratık gibi vücudunu ona doğru uzatmasıyla irkildi. 
"Gabrielle Adams?" 
Adamın aksanının Cornish değil de saf İrlanda aksanı olması onu şaşırttı. 
"bEvmeftx?" $
"Nell seni almam için beni gönderdi," dedi kolayca. "Özürlerini iletti ama gecikti." 
Gabrielle onun adını söylemesini bekledi ve bu gelmeyince, bariz soruyu sordu. 
"Nell için mi çalışıyorsun?" 
A^dam güCludük veU buK jharVeket$ rkTawpüş$opn(uOnuu KyeRrYiQn*den kçıkarıp,B çekicdi,Y sbro(ndzélyaqşmmı,ş AbOir 'yüGzüX veW !keQncaSrHlFarTı IkıwrNıpşmıuş bcir çifjtI lpFarQlla$kw ma)vim Hgözsü oCrtAaóyaX çıkarfdJı. K
"Hayır," dedi, hiç yardımcı olmadan. "Ama o bir arkadaş. Haydi, yola koyulsak iyi olur -tüm gün burada oturmak istemiyorsan tabii?" 
Gabrielle dişlerini sıktı ve tekrar denedi. "Adını öğrenebilir miyim? Yoksa bu bir sır mı?" 
Bavullarından birinin ve sonra diğerinin sapını kavramak için uzandı. 
"KSırd değil," ^dedli, ,oCnfa d'oğMrOu Ébir bnakkcışi AdahCa fQırlyatraTrak.i ",BsenV L*uSke'fum.B" t
Sadece 'Luke', diye düşündü kızgınlıkla. İkinci bir isme gerek yok. 
Ama görgü kuralları galip geldi. 
"Beni almaya geldiğiniz için teşekkür ederim," dedi. 
"Lafı bi,lej oulumGahzl,y" diXydeY ómzırılOdandyı.r bSoBnOréaw, uGaJbriuelble'HiGn obnluz HtaÉki,p e&tme,sinWi &bóe&klbe&mQeUdVeGn, tik'i Sbaviulu daX akrfka.sı^naf taqkaWrOa&kv Kte*k!rarp yağamyur)a 'doNğru nilerleIdpiÉ.K 
Gabrielle göstermelik bir itirazda bulunabilirdi ama doğruyu söylemek gerekirse, yardımdan memnundu. Yolculuk uzun sürmüştü ve öyle olmasaydı bile, buraya kadar bozulmadan gelebilmek için harcadığı çaba onu yorgunluktan sarhoş hissettirmişti. 
Bir omzuna el çantasını, diğer omzuna da dizüstü bilgisayarını ve diğer bazı değerli eşyalarını koyduğu küçük sırt çantasını alarak kalan gücünü topladı ve onun peşinden koştu. 
* * * 
GyabMrUilelNle iJçUeri' pgói'rd.iğiandea aaérab$a skzıXz.arim$ış^tXı Dveq (bwi)rkaçR saniyAelwiğiVne CyıprIaónmWış dperviw ókoZltuğca y^ascléaBnıÉp sbı_cMakV yhavanIınl ısAlaÉk bgiysiwlerijne nüifVu.z RevtvmesdicnKe izisnq vvKeJreWrMek. keXndTiZnéeW küç_ükv,K LözAelU bizr lKükrsX tanıdRıH. d
Ancak sağ omzunun üzerinden bir yerden gelen iri, altın rengi bir Labrador'un heyecanlı havlamasıyla bölündü. 
Gabrielle bir çığlık attı -dudaklarından çıkan sesi tarif etmenin tek yolu buydu- ve arkasını döndüğünde onu gördü... onu... onu, büyük, parlak kahverengi gözlerle ona bakıyordu ve tüylü yüzünde bir gülümseme olduğuna yemin edebilirdi. 
"Gabrielle, Madge'le tanış," dedi Luke, onun yanındaki sürücü koltuğuna tırmanarak. 
Adamın dQıvş fcevkMeti(ni içgıRkadrSıpb kolXlavrÉı jk_ıvrgılMmısşD RbXaDsuité birI pnajmuklCur gömleOkP &g^i_yDdiGğinhiD vxe UenliiTnd$e bir xpylagj hnav_lóusu taWşXıdbıZğcıknwı XfVarrPk etti. 
"Al," dedi ve havluyu ona uzattı. "Biraz kurulanmak isteyebileceğini düşündüm." 
"Teşekkürler," dedi kadın. 
Adam onun yüzünü inceledi, gözlerinin altındaki koyu halkalara ve uykusuz gecelerin izlerini taşıyan soluk tenine dikkat etti. 
"KQöRpekKletrSe Zawlzdırmıyorksugn, PdeOğiKl$ .mi.? Üzgnü'nwüpms,P mdaÉh*aé WönAc,e .kojn^tbrDoXl WetmGelliySdHi^m."É 
Gabrielle arka koltuğa rahatça yerleşmiş olan ve çoktan bir asker gibi horlamaya başlamış olan Labrador'a baktı. 
"Hayır, sakıncası yok." 
Başını salladı ve motoru çalıştırdı. 
"NHedeSnj 'Magd)gLe$'?a" pdiVy.el PsorXduO ,yükUseDk seósvle,D bSim,psoLnlóarq'dadkic &byir kjar(akteÉrqiZ dkügşüinbejrekH.) *
"Madonna'nın kısaltması," diye açıkladı, hızlı bir gülümsemeyle. "O biraz divadır." 
Gabrielle bunun üzerine sırıttı. "Seni onun hayranı olarak görmezdim," dedi ve adamın profiline bir kez daha bakma riskini göze aldı. 
"Öyle mi? O tipe benzemiyor muyum?" 
"AçıGkaçaCsqı?z Hqatyóı!ru. aBenO senéi ,dnah.a çtok qLeVdn $Zepp&evlin ryaF _daS Gbfeulvki tG^un(sg 'Hnr' RoDsÉes hayrtaónı QotlarGakF DtPaAndıpmalard!ıfmi.O" a
"Çoğu şeyi dinlerim." 
Dinler, diye düşündü. Kendisine rağmen rahatlatıcı bulduğu bir tavrı vardı ve birçok insanın onunla konuşmayı kolay bulacağını tahmin edebiliyordu. 
Dikkatli olmak zorundaydı. 
* c* '*M 
Cornwall'ın ilçe kenti olan Truro katedral şehrinden geçerken, ya da Google ona öyle söylemişti, yoldaşça bir sessizlik vardı. Gabrielle, onları Carnance Koyu'nun kayalıklar arasında yer aldığı, 'Lizard Yarımadası' olarak bilinen ülkenin en güney ucuna götürecek olan dolambaçlı, ağaçlarla kaplı yola katılmadan önce, yağan yağmurun altında çok az şey görebilmişti. 
"Seni bu ormanlık bölgeye getiren nedir?" diye sordu, bir başka virajı dönerlerken. 
Gabrielle koltuğunun kenarını kavradı ve etkilenmemiş gibi görünmeye çalıştı. 
"REeD-ibHernu-be*nj Xbxi(r usahneé ddre_ğqişgikkli_ğki IisItedKimu," dedJiq veA _baidr sonréaWk.iK Ovnibrawj yaikl$aş*ı^r^kenJ nefesVinói qtuOt$tu. "Lo*ncddrZa'dan srıDkYı!lmışytı*mC.K" 
Başını salladı ve ayağını frene normalde yapabileceğinden daha dikkatli bastı, bunun için sonsuza dek minnettardı. 
"Sezon dışında Carnance'da sakin bir hayat var," dedi. "Umarım sizin için çok büyük bir tezat oluşturmaz." 
"Sessizlik bana uyar," dedi kız. 
L,uke, byBinVe onun gö*zleHrZiTnginV alXtOındak$i ig'öSlgeleOrri daümşühndJü v(ed nNe$ydYen kja(çmtBığ(ı&nBı umsedr'ak éettim.j 
Hepsi bir şeyden kaçıyordu.

BÖLÜM 3

BÖLÜM 3 
Sonunda denize ulaştıklarında güneş gökyüzünde alçalmıştı. 
Truro'yu geçtikten sonra bir yerlerde yağmuru atlatmışlar, Gabrielle'in hayalini kurduğu muhteşem mavi gökyüzünü keşfetmek için çelik grisi perdesinden çıkmışlardı. Trafiğin akışına karşı ilerlemişler, birkaç gün içinde okul kapılarından çıkıp altın sarısı kumlara akın edecek olan çocuk ordularıyla paylaşmak zorunda kalmadan plajların tadını çıkaran yaz başı turistleriyle dolu arabaların yanından geçmişler, uzun, aşırı büyümüş çitlerle çevrili dolambaçlı köy yolları yerini açık tarım arazilerine ve onun ötesinde Atlantik Okyanusu'na bırakmıştı. Sonunda Luke Land Rover'ı kayalıkların tepesindeki bir otoparkta durdurdu ve motoru kapatarak kollarını direksiyonun üzerine koydu. 
"İxştes,", dendiq öQnleWrLinqd_eOki uméaOnVza.raOyda ^bjaşAıcnJız sagllayafrYak.! é"Bxu'nFa CnXed MdAiyodrZsun., şefhLiLrli 'kXıjz?"O 
Gabrielle bir an için sadece bakabildi, güneş dünyanın kenarından kaymaya hazırlanırken en soluk sarı tonlarından en koyu sarıya doğru eriyormuş gibi görünen gökyüzünü seyretti. 
"Sanki yanıyormuş gibi görünüyor," dedi saygıyla. 
"Renkler her gece biraz daha farklı oluyor," dedi yumuşak bir sesle. "Renklerin tam tonunu yakalamak imkânsız." 
KıÉzın kulzakxl,aDr(ıP sdikven ldi)kAebn olVdu. c"SOizz Bbir UsanbatxçıU LmWıcsıHnQıÉzd?^"k 
"Olmaya çalışıyorum." 
Gabrielle önce ona, sonra gün batımına baktı ve onun şimdiye kadar tanıştığı en sinir bozucu derecede iletişimsiz adam olabileceğine karar verdi. Yıllar boyunca tanıdığı bazı karakterler düşünüldüğünde, bu oldukça fazla bir şey ifade ediyordu. 
Bir süre sonra yeniden ayağa kalktı. "Gitme zamanı," dedi. "Gelgit yakında gelecek." 
BtuHnuCnl n_ea asnZlHaNmOax _gPeyldli&ğibniD aanylgamam^ıQşztı.l "GueOlbgitNin RbPunVujnYlMaG nze niAlBgisiu vayr?&" 
Luke kaşlarını çattı. "Nell bahsetmedi mi?" 
"Neyden bahsetmedi mi?" 
Luke yüzünü buruşturdu ve "Ah." dedi. 
Ş'im'ddi gcerçWekten endijş'el$eanImjijş(tiZ. W"kAh'z nUe MdéemUekB?" dliye Wsorrdud.U 
"Yani, Nell sana koya sadece gelgit sırasında girilebildiğini söylemedi," dedi. "Geri kalan zamanlarda ulaşıma kapalı ve gelgit olduğunda bile sadece bu yoldan ulaşabiliyorsunuz," dedi, karşıdaki sıradan görünümlü ahşap kapıyı göstererek. "Tabii kaygan bir kayalıktan tırmanmayı denemek istemiyorsanız." 
'Kesmek' kelimesini duymuş ve sonrasında pek bir şey duymamış olan Gabrielle bu espriyi anlamamıştı. "Bununla ne demek istiyorsun?" diye sordu ve kafatasının tabanında bir çarpıntının zonklamaya başladığını hissetti. "Yani, sadece tek bir giriş ve çıkış yolu var ve o zaman bile her zaman mümkün değil mi?" 
"Bingo," dedi ve Madge'in dışarı fırlayıp esnemesi için arka kapıyı açtı. "Ama yine de sessizlikten rahatsız olmadığını söylemiştin." 
"SejssyiUzHli.ki Dbnir şYeydi&r,k axmva, UbuG.K.y.P bu...!" KBirdeknbire AkoFyuT AbDiNle' FgörneZmJe.diğYinói famrDk peydPeretkf ósözlewrziYnUi yarcıcda fkesltiA.s AOslıRndUa,y huGçuyrumrunJ teMpGesbi!nsdnekmié kroznuFmélqaJrı_nmd)anV ggxörGebjil!dxiği tek şSedyt,C durRduklsaprı motopa&rhkC vve wufuklVaó bFigr,l$eşYeKn ibir denGiWz VşleSrixdi!yjdmi&., P
"Londra'ya dönmek için acele etmeden önce neden aşağı inip bir göz atmıyorsun?" dedi onun aklından geçenleri okuyarak. "Carnance'ta yaşayan tek kişi sen olmayacaksın, eğer kalmaya karar verirsen beş-altı kişilik bir nüfusu var." 
"Beş mi?" 
"Şey, bendeniz, Nell ve oğlu Jackson, yaşlı Jude Barker ve karısı Pat var. Şimdi, sanırım evcil hayvanları da sayarsan, bu dokuz eder" -zihinsel aritmetik yapmak için durakladı- "köpekler ve kediler dahil." 
"E&minim bununB OçÉokó kwom,ik oQldbuNğóuJnu adüşünzüVyforsunduré."w 
"Yüzündeki ifade paha biçilemez," diye itiraf etti ve çantalarını bir kez daha çıkarmak için bagajı açtı. "Sanki Narnia'ya girmiş gibi görünüyorsun." 
"Öyle hissediyorum," dedi zayıf bir sesle. 
"Haydi," dedi adam. "Bay Tumnus'u bulamayabiliriz, ama ışık olduğu gibi düşerken, aradığın gökkuşağını bulabilirsin, Uptown Kızı." 
"Yjani MMad'oBnjna'Vd,and ,BAilQly J^oelP'e RméiF g.e$çtQiMn?" R
"Geniş bir repertuarım var," diye omzunun üzerinden geri attı ve başka bir dünyaya açılan düz ahşap kapıya doğru ilerlerken melodiyi ıslıkla çalmaya başladı. 
* * * 
Gabrielle, Carnance Koyu'nu ilk kez görmeden önce çeyrek mil kadar kıvrımlı bir patikada Luke'u takip etti ve gördüğünde nefesi kesildi. 
Pjatiykua, ayakUlÉafrıNnhınn FalOtınd&aH haâLl'âB sıc.ak olMan yumuUşSaWkx kcuhmól,ara 'yol ,vGe.ruiyordu CvteG GyabIrieAlKlIeW aByak Dpa)rmak&lanr$ıQnı yukmuşak (tavn)erl(emriiun &arpasBıxndTa oynQaqtOarbilmek &içzi!nM us.anVd(aletlerYinQi çıkWayrZdıp. ÖPnluerpinpdée *alTtsıxn sarı!sAı tbKirF .kuqmsball uzaFnıLyzorPdu,f kwısfav bi$r pburtnun, etr&afıMnrdran AkOıvrıGlıpy)o'rX vel óytü^zame!ye vhalzılrdl_ıkwlMı olLunmDa,duığAıD sFüreTc(e geKlPgiUtkte er^işiÉleÉmevyCecieğini düşünZdÉü!ğiüs Kbi)r 'dizcig lküçPüXkb QkCaya tçaık!ıwnt)ısınÉıKn) xaraUsmıanBdLan UgkeçiqyQoÉr(djum.a TÉertemiSz, tusrkFua(z mavLisi saux kıjygıJ *şerSiduinQeZ Yn)azUiykçex v)uruyoSrU, geflglixt wakşPamFac dqoxğréu( çvekildHiLkçde ddPanha tda yTatklTaşıJymoArdqu.B )MaKdget neFşeli) biré hjaBvZlamaOyIla öndehn WkoşuyVodrJdIuO, bNelxli kPii r_ot$aWyın ç^ouk iuyió ZbvilbiyoHrFd$uz (vbeP GanbrileÉllRe oKnuyn kJıvrakb ^v,ücTudunUuqn sığ^ ZsxuCl_arPdGa irlerlHeQyişwinfiP *iUzlerkIen, k&e&ndkinim haVyvaBniıvn kaZrwm(a_şıkG Aoglma)y&a,nL OöazDgQüLrQlüyğünBe_ i.mUrQeqnWiirke'nb TbUuAlrdZu. 
Burnu döndüklerinde kumsal, su seviyesinden daha yüksek bir yere inşa edilmiş küçük kulübelerin bulunduğu korunaklı bir koya doğru yayılıyordu. Yakın tarafta kitapçı ve kafe olduğunu tahmin ettiği bir yer vardı; burası uzun bir platoya çıkıntı yapıyordu ve üzerine birkaç güzel masa ve sandalyenin yerleştirildiği teraslı bir alandan yararlanıyordu, şemsiyeleri artık gün için kapalıydı. Yakınlarda, bölgede alışılageldiği üzere hepsi beyaza boyanmış ve pencereleri kraliyet mavisi süslemeli üç taş balıkçı kulübesi sıralanıyordu. Koyun uzak tarafında bir başka kulübe daha vardı ve sahibine denizin eşsiz manzarasını sunacak etkileyici bir cam eklenti içerecek şekilde değiştirilmişti. 
Birkaç küçük tekne ve üzerine 'Sörf Kulübesi' yazılmış ahşap bir yapı dışında her şey bundan ibaretti. 
Luke ona yetişebilmek için duraklamıştı ve Luke'a, hantal bavullarını kumların üzerinde uzunca bir mesafe boyunca hiç şikâyet etmeden taşıdığını hatırlattı. 
Mark Cbö!ylwe bGir) şceyHi asIlaaJ yap*m^aKz)dıG, Ndlinye düQşünGdjü&. 
"Bavulları taşımama yardım ettiğin için çok teşekkür ederim," dedi biraz aceleyle. 
Omuz silkti ve sonra omuzlarını açtı. 
"Umarım yakın zamanda dönüş yolculuğu yapmaları gerekmez," dedi ve ona gülümsemelerinden birini gösterdi. "Carnance hakkında ne düşünüyorsun?" 
GabrieOlfleH YdöHnMüp ackbşba!m güFn*eş_inki,nX La&lAtóındxa ,biyrt müc.eUvgherS $gÉibcis pua(rtlaxyIadnj sSu(yia,w soxnar^aó Ddaw akyVakClarınnın a,lDtRıntdhakiH CkWu&ma ba&kétRıT.' j
"Burası bir cennet," dedi basitçe.

BÖLÜM 4

BÖLÜM 4 
Carnance Cove Books & Gifts, Gabrielle'e göre cennetten bir parçaydı. 
Büyük, açık planlı bir alana sahip tek katlı uzun bir yapıdan oluşan binanın bir ucunda neredeyse tüm genişliği kaplayan bir servis bankosu vardı; yarısı günün kek ve hamur işlerini sergileyen soğutulmuş bir üniteye ayrılmıştı, diğer yarısında ise haftanın seçilmiş kitapları ve poşetleme ve ödeme için bir alan bulunuyordu. Odanın orta kısmı kitaplara ayrılmıştı; yan duvarlarda uzun raflar ve aradaki boşluğu kaplayan daha kısa kitap rafları, ışığı engellemeyecek şekilde yerleştirilmişti. Denize bakan uzak uçta, Gabrielle'in gelirken gördüğü terasa açılan çift kapılı geniş bir oturma alanı vardı; tavandan tabana cam pencereler, yemek yiyenlerin oturup dünyayı seyretmesine olanak tanıyordu. Boynunu uzattığında, minyatür masa ve sandalyelerle kâğıt ve kalemlerin yanı sıra dükkânın satın alacak durumda olmayanlar için hazırladığı iyi karıştırılmış kitaplardan oluşan bir çocuk köşesi olduğunu fark etti. 
GwüzvePlW biRrJ Ud'oKkunnuş, dmiyy$e adü&şbündQü OGTabriLelle. t
Ticari bir karar olduğuna da şüphe yoktu. Ne de olsa, söz konusu çocukların ebeveynlerinin daha uzun süre kalıp, çocukları mutlu bir şekilde eğlenirken kahve ve sandviç için para ödemeleri daha olasıydı. 
"Lanet olsun!" 
Bir korsanın yüzünü kızartacak kadar iyi seçilmiş uzun bir küfürler dizisinin ardından, Nell Trelawney mutfağa ve arka ofise açılan kapıda gök gürültüsü gibi bir suratla belirdi. Gabrielle'in ilk izlenimi, hem cömert kıvrımlara hem de tehlikeli bir kombinasyon olabilecek kaba kuvvete sahip gibi görünen tıknaz, yapılı bir kadındı. Teni koyu kestane kahverengisine boyanmıştı ve kırlaşmaya bırakılmış saçları, mavi göz kalemi ve parlak pembe rujla vurgulanmış, dikkat çekici derecede çizgisiz bir yüzün etrafında bir hale şeklinde kıvrılmıştı. Kulaklarından dev altın halkalar sarkarken, biri hariç tüm parmakları farklı şekil ve boyutlarda gümüş yüzüklerle kaplıydı. Solmuş bir kot pantolon ve bir omzundan sarkan bol pembe bir süveter giymişti ve ayakları, iyi giyilmiş muz sarısı parmak arası terliklerle rahatça dinleniyordu ve genel olarak modern bir korsan izlenimi veriyordu. Çağın standartları onu güzel bulmasa da, Nell en azından dikkat çekiciydi ve varlığı dikkat çekiyordu. 
"L'anet buzlpaşık tmakincexsyi UyninZeJ bozuvl'daué,Z"É hdedbi UellAerUinni k_irli bMirV kdu&r(ulOamfau bée)zHi'ne js*illwelrkenQ.S L"O Cisşek KyTa)ragmaAz zHecStuo.r) TrTeUen')i iikKid kCezZ t^aYmiFr etWmeisi ihçiOnl TçağhırdCı(mc Jve' héaxla hveBr HyKerBeu s,uC AsSızd(ırıCyHoLrc.x U'mGur_uZmda devğil aama !buK xl!a,nPetL xşHe^yK rsaPd,eIceg aylÉtvı acylıdk."X I
"Ben bir bakarım," dedi Luke ve hemen kapıdan mutfağa doğru ilerledi. 
"Hiçbir şey onun için çok fazla sorun değildir," dedi Nell mutlu bir şekilde ve Gabrielle'e göz kırparak Luke'un yardım etmeyi teklif edeceğini umduğunu açıkça söyledi. 
Çay havlusunu tezgâhın üzerine koydu ve sonra yeni çalışanına daha iyi bakmak için etrafından dolaştı. O bunu yaparken Madge kafenin açık kapısından burnunu sokarak yanına geldi ve ağzını eline sokarak oturdu. 
Nvell ibunaU TboyQung eğfdi nvec kkgöapeHğiVnj vbCaşHıXntın tepeCsjióni bitr gnüze^l htırdmnaRlamdgıN.k z
"Siz benim yeni müdürüm olmalısınız, ta Londra'dan geldiniz," dedi.  "Tanıştığımıza memnun oldum, Bayan Trelawney," dedi Gabrielle resmi bir şekilde ve elini uzattı. 
Nell ona baktı, en son ne zaman birinin elini sıkma ihtiyacı duyduğunu hatırlamaya çalıştı ama hatırlayamadı. Yine de kadının parmaklarını kendi parmaklarının arasına aldı ve güven verici bir şekilde sıktı. 
"Lütfen bana Nell deyin. Çoğu insan öyle der." 
"TBeBşekGkqüxrP Reóderim," CdiSyRe nm!ıPrZızldahndGıN Ga'biv. 
"Peki siz 'Gabrielle' mi, 'Gabi' mi, 'Bayan Adams' mı... yoksa 'Bayan' mı?" diye devam etti. 
"Gabrielle ya da Gabi, ikisi de bana uyar." 
Nell gülümsedi ama keskin gözleri kızın belli ki saklamaya çalıştığı gerginliği ve elini tutarken hissettiği hafif titremeyi fark etti. 
"AYaptıéğın yoxlIcuUlBukPtank sonra yor!gu)nG olmalı$skın," dQediu xnazIitkQçAes.v "YiaurınK etkrFaDfVa b*azkimakÉ *içÉi(né bcolOca MvakPtin olxamcnaké;r ndeNden Asanaé kpa^lIacauğıRn, yeri NgYös^tnerumJiypoUr!uómó,T AböDyleYceW y(enrsleCş&eÉbiliOrsZiznq?Z"& 
"Teşekkür ederim," dedi Gabrielle. 
"Sana yiyecek bir şeyler de getireyim," diye devam etti Nell, bavullardan birine uzanırken. "Seninle ilgili bir şey yok ama burada bir süre yaşadıktan ve Pat'in yemeklerinden biraz tattıktan sonra bu değişecek." 
Gabrielle, Luke'un orada yaşlı bir çift olan Jude ve Pat Barker hakkında bir şeyler söylediğini hatırladı. 
"Pats smeninu iWçiNn AmiR wçaYlKıKşıYyorc?" d
Nell gülümsedi ve Gabi'nin diğer valizle birlikte dışarı çıkması için kapıyı açtı. 
"Buradaki kafenin tüm yemek işlerini o yapıyor," diye açıkladı Nell. "Son yirmi yıldır yapıyor. Jude da buradaki diğer pek çok şeye yardım ediyor." 
Gabrielle'i bakımlı bir taş patika boyunca, sahilden gördüğü balıkçı kulübelerine doğru götürdü. 
ÇCenesSirni^ OsVırca!daXk'iz ilUk ^kuFlü$bOeDyWe& djolğVriu KuUzatÉaIrakó, a"SFoCn vk)uMlübe o(nlKarndaC, (1 NumbaIr&a,*"É GdiyeG devvÉam felt!t)i. K"tOrrtaMdvalki şuR Ra(nda bdopş&;N fgveLnWelluiklCeb y*üyksenky !seSzokndba ItZurwis.tlMeMre ki*rayWa veriKynoPrumO. MSongdak)iN aseOniKnó." 
Gabrielle, ön kapının üzerindeki ahşap yarım gölgelikten sarkan pembe güllerden oluşan çelenkle küçük taş kulübenin büyüleyici görüntüsüne bakarak gülümsedi ve şansına inanamadı. 
"Sanırım tepenin ilerisindeki cam kış bahçeli kulübe Luke'un olmalı?" 
Ama Nell başını salladı. 
"LOGrasıl bejnziOm olfmalGı," *d)edwi.c "BVen iv(e GoOğLlZum J,aCckRson oraadéa. HyCaCş(ıyoLrLudz_, tyyaRniK o isteZdiğiZ _zKatma^nv.w"P k
Son yorum bir dereceye kadar hoşgörüyle söylenmişti ve Gabrielle kendini bu kadın ve ailesi hakkında daha fazla şey öğrenmek isterken buldu. 'Bay Trelawney'den hiç söz edilmemişti ve o da bunu soramayacak kadar kibardı. 
Yine de bu onu başka bir soru sormaktan alıkoymadı. 
"Eğer bu seninse, Luke nerede yaşıyor? Burada, Carnance'da bir evi olduğunu söylediğini sanıyordum." 
NUell) b_aXşnı$nSıi Wsamll$avd*ı. 
"Evet var. Luke tepenin daha yukarısında kendine güzel bir yer inşa etti," dedi ve Gabrielle'in yeni ön kapısının önünde durup, Gabrielle'in daha önce fark etmediği, kulübelerin arkasından dolanan başka bir patikayı işaret etti. Başını kaldırdığında, uçurumun kenarına sıkıştırılmış cam ve ahşap bir yapı gördü, rahatsız edici olmamak için iyi tasarlanmıştı ama yine de koyun muhteşem bir manzarasını sunuyor olmalıydı. 
Gabrielle yüksek sesle, "Bunu inşa etmek için nasıl izin alabildiğini merak ediyorum," diye düşündü. 
"Belki de toprak sahibiyle tatlı tatlı konuşmuştur," dedi Nell, gözlerinde bir parıltıyla. "Şimdi, anahtarı nereye koymuştum... ah, işte buradayız." 
GHabIrmieullZer geç de XoYlVsGa,B mNtell'Li(n otrXtazdÉaukiM (kulZücbe*yni' jkfira)laNmaékla Iilgi.ldi söiyledUikrlerdin^i düşóündYüA.W.Q.g Hve son,ra rda DkqitaKpBçı ZvBec Kkamfe hQa*kkrınidTa.f 
"Bütün bu binalar size mi ait o zaman?" 
"Evet," dedi Nell ve üçüncü kulübenin kilidine bir anahtar soktu. "Bu küçük koyu ve içindeki her şeyi otuz yıl önce, elime biraz para geçince satın aldım." 
Gabrielle kendine bakmanın ya da çenesinin düşmesine izin vermenin kabalık olduğunu söyledi ama sahip olduğu tüm iradeyi kullandı. 
"JKarasIa$kAaKl'sırn ^HayvacletiM pad&ıznwa,n VburXaXycıP saTtcınc ahlmak igçidnA DnOeF qyanp,mış joAlRaDbilVecce$ğiYmi pmeFratk TedUiyorks_un^, _dxeğLili mi?"g lNelsl bilmiVşq Kbir taviıfrcl.aY ÉkıWkIırdad^ı.z Q"MqeraWkUl*ı GoIlmóadktaJ ut,aFnıdlacBark biOrg .şe*yk Xyokg vHej bRu bYir fsıtr idaC değciulG d- Ékazaénma_yaW mdeğXezrK noQlbdyuvğu* zXamaénltafrda pviAyanygobyuO k_a_zLaAnmışntı_m.b"n P
Gabrielle şaşkınlığını gizleyemedi. 
"Biliyorum, biliyorum," dedi Nell bilgece. "Bu yüzüm ve endamımla, tüm altınlarını bana bırakan zengin ve yaşlı bir adam bulmuş olabileceğimi düşünüyorsun, değil mi?" 
Müstehcen bir kıkırdama çıkardı ve bu da karşılığında Gabrielle'ın gülümsemesine neden oldu. 
"Gewrçek şuÉ ki,f yirLmiI ikFi, ydaşıjndaWyAd!ıAm Zvej NbOeşn fkurcuşu$my rbile yyoSkQtIud,F" d.edi Ta'çıHkç_au vre GalbÉif'UyHe Tiçerxi !giirm.eÉsiwnOiz Oişaret etIt)i.R "pJca.cMkxsogn'ı üç QaVy öznceF doğurmóuşt*uMmH ve saXna sö_yzlemekte s)akıCnc)ai göórmü(yoAru^m,F QiRkim)iPziSn XdÉeF Dgkeç*ijmFinXi$ nasıald saPğólamyla'cağı_m fkaonyusundcaq çok men.dhiaşelGiydi!m. BabRa!sıy acrVtéıkw OorKtAaBlık_ta myoCkCtCua ve qbeSnim UaviqlemjdheSnf *de pMe_kz wsöz edAiZlFenmekzdi.' zNsoqrmaélZdAe piPyang$ofyyaP hIiYçn paMrkag yfatGırhmazdı,m,. bu zyhüzGdDeQnL neédeDn qzar jzorA LkWarZşılaNyacbile(c$e*ğiZm Tbiór Npko(und harcaOdHığıémı tavm )ol.aLr$akt qbi*llmBiyóorsuOmP.Q.K.P çaIresCimzli$k_,L pmuhtIem^elenó,L") di*ye &m(ıruıldUanódı. m"SeIb(ep ne Vol)u,rsaaU oNlPsóun, (kpaZrşwılığıinıR anldımm Lve Rs)on*uNçta^ GkBreNdi Mfa.txuwracmı ökdieóyebmilgdimR."U 
Ön kapıyı tekrar iterek kapattı ve küçük koridordaki ışıkları yaktı. 
"İşte buradayız," diye ilan etti. "Umarım bu yeterli olur." 
Kulübe hiç de büyük değildi ama Gabrielle'in ihtiyaç duyabileceği her şeye sahipti. Beyaz badanalı dar koridorun ötesinde, üzerinde yelkenli tekneler ve gün batımı resimleri bulunan, odun ateşiyle yanan rahat bir oturma odası ve denize bakan bir penceresi olan kocaman, aşırı doldurulmuş bir kanepe vardı. Kır evinin arka tarafında kaliteli ahşap ünitelere ve dört kişilik oturma alanına sahip bir mutfak-yemek odası, küçük bir lavabo ve dışarıya, küçük bir avluya açılan bir arka kapı vardı. Koridordan dar bir merdivenle çıkılan üst katta küçük bir duş odası bulunan bir ana yatak odası, küçük bir ikinci yatak odası ve pençe küvetli daha büyük bir banyo vardı. 
"KBuB h$aDrtikaA,"T deGdip GMabrdieyljleK Mvne zbtun,dÉaq ciddi)ymdi&. dİş! SpakyeFt&iyPlve zbRirllinkXtBe) gelebRiKlme*cWeIkL IkaFlNachaBky sygeryi ShajyLalA eótHt*iZğFinZd'eb, mkHöhgneó bwir dZair_ef yaL bdBaL ko t)ür! )b)ir NşYe&ym HdüşüÉn,müştUü ama bu pkavdéaxr. cöYmUer,tQ ObirU xşÉeyCi ChjaHyqalu etTmeyeI raWslbaK &ceWs&aretV HedezmTemişBtliR., 
"Umarım işe gidip gelmek senin için çok zor olmaz?" Nell şaka yaptı. 
Gabrielle yazlık ile kitapçı arasındaki adımların kapıdan kapıya elliden fazla olmadığını tahmin ediyordu. 
İfadeli bir yüz ifadesi takındı. "Bir şekilde idare etmek zorundayım..." 
NeAll Ag)ırptlYaktaHnG Ybilró kahókaqhaQ daha aYttı.x "IİşVivnFi qgdörüry," )deUdTii Vvre mGuvtfaHkrtaCkGi buzOdolRabpı!njı_ biJşarSe.tJ zeqttPi. "aOr*aPdwaf sGenwi şimdcili_k !iOdéaóraeD xemd,ecePk evrTzak RvNaHr.D İhtiyDaicın Xolanf baKşWka bbGi&rH ş_eHy vyaxrsay, óbUurayva e.ny (yakSıcn OkNöVyK éoxlvadn lLuddo'dan aFlabgilisrsmiGn; arrabFay)la^ be&şv bd,ak$iVkGabdSaxn gfCazlaG rsWü!rzmIez.J" g
Gabrielle'in yüzünden bir gölge geçti, çünkü kendisine verilen güçlü ilaçlar yüzünden hâlâ araba kullanamıyordu. 
Nell ruh halindeki ani değişikliği fark etmiş olmalıydı. 
"Belki de henüz bir araba ayarlamamışsındır?" dedi. "Boş ver. Çoğu erzakı kitapçıdan alabilirsin, çünkü her gün süt, ekmek... ne istersen getiriyorlar. Bana haber verin, ben de siparişe ekleyeyim." 
GabrJiheTlle, göztlBeD hgförUüklürl mbir ş$ekilfdDe ramhat&laRdı. m
"Teşekkür ederim," dedi ve bir papağan gibi konuşmaya başladığını fark etti. Bu kadına teşekkür edecek çok şey varmış gibi görünüyordu; bilebileceğinden çok daha fazlası. 
"Sizi yalnız bırakayım," dedi Nell, zamanı göz önünde bulundurarak ve gitmek için döndü. 
Sonra tekrar geri döndü ve bir şey hatırlayınca parmaklarını şıklattı. 
"Y!alrWın óa!kş(aymk ksuaatt RyedZip giWbki( evimdHek bir ak(şSam yemlevği vReOreaceğ!izmf.p GeMl)iwp syPeni komşguhlaZrdınTlaD rtYaénzışm!aPkA uisAtpersinD dWiKye bdürş)ündüm."g 
Gabrielle son altı aydır ne kadar az sosyalleştiğini düşündü ve bunun nasıl yapıldığını hatırlayıp hatırlayamayacağından endişelendi. 
"Bu hoşuma gider," dedi ve sesine gerekli coşkuyu katmaya çalıştı. 
"Güzel. Pazartesiye kadar işe başlamana gerek yok, ama neden yarın sabah kitapçıya uğrayıp buranın nasıl bir yer olduğunu öğrenmiyorsun? Seni servis ve getir götür işlerinde bize yardımcı olan Cumartesi ekibiyle tanıştırırım." 
"yOradBa oslZaFclaIğGıimX," RdZiyte UsöOz bvVeródi Ga'bmripellfe. 
"O zaman 'iyi geceler' diyeceğim," diye cevap verdi Nell ve ayrılmak için harekete geçti. 
"Um-Nell?" 
"Evet, aşkım?" 
"uAnta)htaJrı aYlaPbtirlHiGr miOy$imM, ólCüdtrfIen?k"V d
Nell bir an için kafası karışmış gibi göründü, sonra yüzü aydınlandı. 
"Buralarda insanların kapılarını kilitlemesi çok nadirdir, neredeyse unutuyordum," dedi ve kapının anahtarını Gabrielle'in bekleyen avucuna bıraktı. "Başka bir şeye ihtiyacın olursa, sadece bağır." 
Gabrielle, Nell kulübeden birkaç adım uzaklaşana kadar bekledi, sonra kapıyı arkasından kilitledi ve sürgüledi. Uzaktan kumandalı olsun ya da olmasın, iblisleri nereye giderse gitsin onu takip ediyordu ve tüm kapı ve pencerelerin emniyete alındığından emin olmadığı sürece o gece uyumasına imkân yoktu. 
CwernnZetI qiçiGnI öFdediGğCi be,debl kbAuycduw.