Ścigając cienie pożądania

Chapter One

As night fell, the cold moon hung high in the sky. The bright moonlight fell on the ancient castle on the edge of the city, casting a mysterious silver veil around it. Emily stood on the balcony, looking at the forest in the distance, and felt a chill rising from the bottom of her heart. Since moving to this castle, her life has become bizarre and mysterious.
The cold wind in October swept across her bare shoulders, bringing a shudder. Emily subconsciously wrapped her woolen shawl tightly around her, but she couldn't feel any warmth. This castle seems to be always cold, just like its mysterious owner Lucas Black, exuding an inaccessible atmosphere.
"Miss Emily," suddenly, a low voice sounded behind her, "You'll catch a cold if you're still outside so late."
She turned around and saw Lucas standing at the balcony door. The moonlight outlined his tall figure. He was wearing a dark silk shirt, and the collar vaguely revealed his strong chest. The amber eyes flickered strangely in the darkness, as if they could see through her soul.
"Mr. Black," Emily whispered, trying to hide the trembling in her voice, "I'm just admiring the moonlight."
Lucas took a step forward, but suddenly stopped. Emily noticed that his body stiffened instantly, and his nostrils fluttered slightly, as if he was sniffing something. His expression became solemn, and a glimmer of wildness flashed in his eyes, but was quickly suppressed.
"Please go in," his voice was hoarser than usual, "It's not safe here."
Just then, a cold night breeze swept across the balcony, bringing a faint smell of rust. Emily saw that Lucas's fingers were almost pinched into the stone railing, and his knuckles were white. She couldn't help but take a step back, her heartbeat accelerated.
"I thought this castle was the safest place," she whispered, "after all, you are here."
Lucas let out an almost inaudible growl, "Some danger, Miss Emily, is much closer than you think." His eyes looked unusually sharp in the moonlight, "especially on a full moon night."
Suddenly, a wolf howl came from the distant forest, shrill and long. Emily was surprised to find that Lucas' pupils shrank in an instant and turned into vertical pupils like a beast, but the fleeting change made her wonder if it was just an illusion caused by the moonlight.
Just then, a cold breath passed by her from behind, accompanied by a chuckle. Emily turned around and saw only a dark shadow flashing in the corner of the balcony. When she looked back again, Lucas had come to her side, with a hand gently on her shoulder.
"I'll take you back to your room," he said, with an unquestionable commanding tone in his voice. Emily noticed that his palms were surprisingly hot, in sharp contrast to the chill of the castle.
Walking in the dark corridor of the castle, Emily could feel Lucas' presence, he walked behind her like a silent guardian. Moonlight poured in through the Gothic stained glass windows, casting mottled shadows on the floor.
"Good night, Miss Emily," Lucas whispered in front of her door, "Remember, no matter what sound you hear, don't leave the room tonight."
"Why?" Emily asked subconsciously.
Lucas was silent for a moment, his eyes looked deep and dangerous in the moonlight, "Because the moonlight tonight is too beautiful, it will always wake up something that shouldn't wake up."
When the door closed behind her, Emily leaned against the door, her heartbeat still alarmingly fast. She could hear Lucas's footsteps gradually fading away, but she seemed to hear the sound of wings flapping outside the window. She walked to the window and looked out through the glass.
In the moonlit courtyard, she saw a figure standing by the fountain. The man looked up at her window, and the moonlight illuminated his pale marble face - it was Draco, with a mysterious smile on his lips and a dangerous light in his eyes. When Emily blinked, his figure had disappeared, as if he had never appeared. Emily lay trembling on the bed, listening to the wolf howling outside the window. She knew that she had fallen into a world full of dangers, and this was just the beginning. On this moonlit night, her fate was closely linked to two mysterious and dangerous beings, and there was no turning back.

Chapter Two

In the dead of night, Emily lay in bed, the faces of Lucas and Draco appeared in her mind. She could not resist the deep attraction, but she also knew that she was caught in a dangerous vortex. She knew that the confrontation between the two men was a life-and-death hostility, and she was just a pawn in their war. A corner of her heart reminded her to escape, but the deeper desire pulled her to stay in this mysterious castle, looking forward to the unknown encounter.

        Just as she was about to fall asleep, a slight knock on the window interrupted the silence. Emily opened her eyes, and the moonlight poured into the room through the curtains, making the corners of the room particularly dark. She sat up subconsciously, trembling slightly and walked to the window. When she opened the curtains, a figure was standing in front of her, cold and elegant.

        It was Draco.

        "Sorry, I scared you, Emily." His low voice was frivolous and indifferent, as if every word revealed his unfathomable darkness. His eyes were like two flames in the abyss, locking onto her with an irresistible force.

        "How... are you here?" Emily's heartbeat quickened, and her hands unconsciously clenched a corner of the curtain. She knew she should be scared at this moment, but Draco's unique charm made it hard for her to resist.

        Draco did not answer her question, but slowly approached, lowered his head and whispered in her ear: "You know why I'm here, Emily. You've never really been afraid of me, right?"

        The moment he approached, she smelled the cold breath on him, as if it came from the night a thousand years ago. Her breathing gradually became rapid, but she did not retreat, but was locked by his eyes, as if her soul was also attracted to him.

        "Draco... we can't do this." Her voice was weak, but she did not retreat at all, as if even she herself was struggling with contradictions.

        "You don't belong here at all, Emily. Staying here will only put you in deeper danger." Draco gently lifted her chin, with a smile on the corner of his cold mouth, that smile was both gentle and dangerous, "But if you want to know the real darkness, then come. I will take you to see everything."

        At this moment, the door was pushed open, and Lucas' figure appeared at the door like a shadow. His face was gloomy, and his eyes were burning with anger. It was his possessiveness and anger that he could not hide. He walked towards Draco step by step, his hands clenched, his muscles tensed, as if he was going to pounce on and tear the enemy in front of him in the next second.

        "Draco, let her go." Lucas' voice was low and threatening, like an enraged beast. It was the first time Emily saw him so out of control, his eyes were like a ball of unextinguishable fire, revealing uncontrollable anger and possessiveness.

        Draco smiled slightly, released Emily's chin, and looked at Lucas provocatively. "Don't you understand yet? She doesn't belong to you. The savagery of the wolf tribe is nothing but a bondage to her, and I can give her true freedom."

        "The 'freedom' you mentioned will only make her fall into darkness. You don't understand what true protection is." Lucas sneered, his eyes as sharp as an eagle. He slowly stepped forward, blocked Emily, and protected her behind him. That was his attitude as the wolf king, firm and unshakable.

        Emily was sandwiched between the two, feeling her heartbeat speed up, as if breathing became difficult. These two completely different forces intertwined and collided in front of her, making it impossible for her to decide which side to choose.

        Draco raised the corners of his mouth and slowly took a step back, his eyes still on Emily. "Emily, one day you will find that he can't satisfy the desire in your heart. And I am your true home."

        As soon as the voice fell, Draco's figure disappeared into the night, as if he had never appeared.

        Lucas looked at the empty room, his fists gradually loosened, but the anger and worry in his eyes remained. He turned around and looked at Emily softly, but his eyes still flashed with contradictions and forbearance.

        "Are you okay?" He asked in a low voice, with a trace of undisguised concern in his voice.

        Emily nodded, but her heart was in turmoil and it was difficult to calm down. She knew that she had fallen too deep. She could not let go of these two men easily, nor could she easily resist them. A complex emotion surged in her heart, which was a dangerous and fatal attraction.

        "Lucas, I..." She wanted to say something, but lost her words when she met his eyes.

        "Don't get close to him." Lucas' voice was low, with a hint of pleading and warning, "I know you feel confused, but Draco is not what you think. He will only drag you into the darkness, and I won't let him hurt you."

        Emily just looked at him silently, and a touch of uncertainty gradually rose in her heart. She knew that this was not just a war, but a contest of feelings and desires. In this dangerous triangle relationship, she has gone too far and can never turn back.

Chapter Three

Emily stayed awake all night. The wind outside the window blew through the woods, making a low moan, as if the whole castle was whispering in her ear. She curled up in bed, recalling Draco's cold smile and Lucas's deep eyes. Two completely different attractions stirred in her heart, making her lost on the edge of danger and desire.

        When the sky was slightly bright, she made a decision. She had to figure out what she wanted, the wildness and protection of the wolf tribe, or the mystery and temptation of the vampire. She got up and walked out of the room, walked through the deserted corridor, and came to the door of Lucas's study.

        The door of the study was slightly open, and a whisper came from inside. Emily stood outside the door and pricked up her ears to listen.

        "She is innocent, Lucas." A low and gentle female voice came from Lucas's sister, Leila. Emily had heard rumors about her. Leila was the wisest prophet in the wolf tribe and could always see fragments of the future.

        "I know, Leila." Lucas' voice was hoarse, as if he had struggled all night, "but I can't control myself, I can't suppress my desire for her. I'm afraid that if she stays with me, she will only be swallowed by my darkness."

        Emily's heart trembled, and she raised her hand to push open the door.

        "Lucas." Her voice was abrupt and firm in the silent room.

        The two turned around and saw her standing at the door with a hint of determination in her eyes. She walked slowly towards Lucas, looked up at him, with a hint of determination and inquiry in her eyes.

        "I know you protect me, but I'm not a fragile child." Her voice was calm and firm, "I need to know the truth. Why are you always so hesitant? And why is Draco so persistent in approaching me?"

        Lucas' expression froze for a moment, his eyes wandering on her face, as if he was weighing whether to tell her everything. Finally, he took a deep breath, as if he had made up his mind.

        "Emily, the fate of our werewolves is usually determined at birth. The wolf tribe has a unique ability to perceive its partner. When we find that person, we will feel an attraction that cannot be ignored... and you are my destined partner." Lucas spoke in a low voice, with pain and desire flashing in his eyes.

        Emily's heartbeat accelerated, and thousands of emotions surged in her mind, both shocked and confused. She never thought that she would become his destined partner, and his possessiveness and protectiveness of her turned out to come from this ancient bond.

        She asked softly: "What about Draco? Why is he so obsessed with me?"

        Lucas's eyes became more gloomy, and there was a hint of anger in his eyes. "Draco's tribe never believed in fate. They prefer to dominate their own future. And he believes that as long as he possesses you, he can destroy me and the traditional beliefs of the wolf tribe. So, he is not sincere to you, but to weaken my power."

        Emily's heart suddenly tightened, and a hint of anger and loss surged in her eyes. However, she also felt a little unwilling, as if she was just a tool in this struggle, being fought over and torn by the two, and she had no right to control herself.

        "So, Lucas, are you sincere? Is it just fate for me?" There was a hint of disappointment in her voice, and her eyes became cold.

        Lucas was stunned, as if he was hurt by her question. He was silent for a moment before speaking: "Emily, I can't deny the existence of fate, but I can't ignore my feelings for you." He gently held her hand, his eyes full of affection and desire, "Whether it is fate or something else, I am willing to give up everything for you."

        Just then, a slight sound came from outside the window. Emily turned back suddenly and saw a pair of dark red eyes flashing outside the window, like a flame in the dark, and the familiar cold breath startled her heart.

        It was Draco.

        He stood outside the window, sneering at them, as if everything was under his control. He knocked on the window lightly, his voice cold and full of provocation: "I don't think it's possible to talk about 'betraying' everything here, Lucas. You can't protect her because she will eventually come to me."

        Lucas' eyes immediately became cold and dangerous. He stood in front of Emily, glared at Draco outside the window, and growled in a low voice: "Stay away from her, Draco. You can't force her to choose darkness."

        Draco smiled slightly, his eyes full of evil confidence. He raised his eyebrows at Emily, as if everything was under his control. "Dear Emily, you will find that the bright world cannot satisfy your desire. And darkness - is your destination." After he finished speaking, his figure instantly disappeared into the night.

        The room returned to silence, but the air was filled with tension and uneasiness. Emily looked at the empty darkness outside the window, feeling both fear and desire in her heart. She could no longer deny Draco's attraction to her, and the danger and mystery made her heart beat faster.

        Lucas noticed her hesitation, and a trace of pain and uneasiness flashed in his eyes. He gently held her hand and whispered, "Emily, don't get close to him. His darkness will devour you and make you lost in the endless night."

        She didn't respond, but just looked at him silently, her heart full of complicated emotions. She knew that she could no longer simply withdraw from the two of them. Her fate had been drawn into an uncontrollable vortex, and the only thing she could do was to follow her heart and touch the unknown darkness.

Chapter Four

As autumn deepened, the forest surrounding the castle donned a cloak of gold and crimson. Yet Emily felt none of the season's warmth. Since that night's revelation, her mind had been in constant turmoil, with Lucas's truth and Draco's temptation intertwining like two serpents in her thoughts, leaving her breathless.

        That evening, Emily found herself alone in the castle's library, searching through ancient tomes for any mention of werewolves and vampires. As she focused on a yellowed manuscript, the air suddenly turned cold. Looking up, she found Draco standing across from her, his appearance as silent as shadow.

        "Seeking truth, my dear Emily?" Draco leaned elegantly against the bookshelf, wearing a deep purple silk shirt that made his skin appear even paler. "But you know, written accounts are often one-sided."

        Emily instinctively stepped back. "Why do you always appear like this? It's unsettling."

        Draco chuckled softly, moving toward her with fluid grace. "Because I enjoy seeing you startled. It makes you even more enticing." His fingers traced her cheek, the cold touch making her shiver. "Lucas told you I'm merely using you, but did he mention that his fate is actually a chain binding him?"

        Emily froze. "What do you mean?"

        "The werewolves' so-called destined mates are nothing but constraints in their bloodline," Draco's voice carried a hypnotic power. "They're forced to love someone, forced to protect them. Isn't that tragic? While I..." his gaze deepened, "I choose you because I'm truly drawn to you."

        A low growl suddenly echoed from the doorway. Lucas stood there, his eyes now golden, filled with rage. "Step away from her, Draco!" His voice carried an unmistakable threat.

        Instead of retreating, Draco pulled Emily closer. "Why so angry, Lucas? Is it because I spoke the truth, or because you fear she might choose me?"

        The tension in the air grew thick enough to cut. Emily could feel the energy between the two men threatening to tear the room apart. Lucas's body trembled as he fought to control the beast within.

        "Enough!" Emily suddenly shouted, "What am I to both of you? Some trophy to be won?" Her voice carried both anger and hurt.

        Both men froze. Pain flashed across Lucas's eyes, while Draco's expression turned contemplative.

        Emily pushed away from Draco and walked toward the door, but paused beside Lucas. "You say I'm your destiny, but have you considered my feelings?" Her voice was soft but accusatory. "And you, Draco, if you truly cared for me, you wouldn't use me as a weapon against him."

        She hurried from the library, and only when she reached the corridor did her tears finally fall. She didn't know whom to trust - Lucas, chosen by fate, or Draco, who chose her himself? More importantly, she began to question whether she truly understood her own heart.

        As night fell, Emily stood on her balcony. Wolves howled in the distant forest, while somewhere in the castle, she thought she heard the flutter of bat wings. Everything reminded her that she stood at the crossroads between two worlds, and she had to make a choice.

        Then she noticed items on the balcony railing: a rose as black as night with a blood-red sheen - Draco's mark. Beside it lay a wolf fang necklace, a werewolf protection charm, obviously left by Lucas.

        Emily gently touched both items, her internal conflict growing stronger. She knew that choosing either would alter her destiny forever. But more importantly, she needed to understand what her heart truly desired.

        As moonlight bathed the castle grounds, Emily realized that her decision wouldn't just be about choosing between two men - it was about choosing what kind of life she wanted, and more importantly, who she wanted to become.

Chapter Five

The following days in the castle were filled with an unbearable tension. Emily found herself constantly caught between shadows and silence, between warmth and cold. Every corner seemed to hold either Lucas's protective presence or Draco's seductive whispers. The weight of their attention was becoming increasingly suffocating.

        One particularly cold morning, Emily discovered a mysterious leather-bound book in the library's restricted section. Its pages contained ancient prophecies about the eternal conflict between werewolves and vampires. As she read, her hands trembling, she found something that made her blood run cold.

        'When the moon bleeds red and the night grows teeth, a choice will be made that breaks the ancient cycle. A mortal's heart shall tip the balance, bringing either eternal darkness or salvation to both races.'

        "Interesting reading material," Leila's voice suddenly came from behind. Lucas's sister moved like a ghost, her silver eyes holding centuries of wisdom. "I've been waiting for you to find this."

        Emily closed the book carefully. "Is this... about me?"

        Leila's expression remained enigmatic. "The prophecy speaks of a mortal who stands between our worlds. But prophecies, dear Emily, are like rivers - they show the destination, but the path taken is always your choice."

        "What happens if I choose wrong?" Emily's voice wavered.

        "There is no wrong choice, only consequences," Leila replied, her voice gentle but firm. "But I must warn you - the blood moon approaches, and with it, a moment of truth that will change everything."

        Before Emily could ask more questions, a commotion erupted from the castle grounds. They rushed to the window to see Lucas and Draco facing each other in the courtyard, their postures tense with barely contained violence.

        "You've crossed the line, Draco," Lucas's voice carried up to them, filled with fury. "You dare to mark our territory?"

        Draco's laugh was cold and mocking. "Territory? This stopped being about territory the moment she arrived. Or are you afraid she's already choosing me?"

        Emily watched in horror as Lucas's form began to shift, his muscles rippling beneath his clothes. The morning sun caught his golden eyes, now burning with primal rage. Draco's own transformation was more subtle - his pale skin taking on an otherworldly sheen, his movements becoming impossibly fluid.

        "Stop!" Emily's voice rang out across the courtyard. Both men froze, their attention snapping to her window. "This has to end!"

        She turned to rush downstairs, but Leila caught her arm. "Be careful, Emily. The blood moon is three days away. Under its light, both races lose control of their darker natures. And you..." she paused meaningfully, "you will be at your most vulnerable."

        When Emily reached the courtyard, the tension was thick enough to choke on. Lucas immediately moved to her side, his protective instinct evident in every motion. But it was Draco who spoke first.

        "My apologies for the disturbance, dear Emily," his voice was silk over steel. "But perhaps it's time you understood the full scope of what you're involved in." He pulled an ancient medallion from his coat. "This belongs to your grandmother. She wasn't just any woman - she was a guardian, keeper of the balance between our races."

        Emily's world tilted. "My grandmother? But she died when I was young..."

        "She was murdered," Lucas cut in, his voice heavy with old pain. "By those who wanted to destroy the peace between our kinds. And now, as her descendant, you inherit her role - and her enemies."

        The revelation hit Emily like a physical blow. Suddenly, everything made more sense - the mysterious circumstances that led her to the castle, both men's intense interest in her, the prophecy. She wasn't just caught between two supernatural beings; she was part of an ancient legacy.

        "The blood moon comes," Draco said softly, his eyes locked on Emily. "And with it, powers long dormant will awaken. You'll need to choose not just between us, Emily, but between two paths for both our races."

        As if in response to his words, clouds gathered overhead, casting strange shadows across the courtyard. Emily felt something stir within her, something old and powerful, like a sleeping giant finally beginning to wake.

        Lucas moved closer, his warmth a stark contrast to the chill air. "Whatever you choose, Emily, know that my protection isn't just about fate or duty anymore. It's about-"

        But before he could finish, a piercing scream cut through the air. All three turned to see Leila collapsed at the castle entrance, her silver eyes wide with terror as she pointed at the sky.

        "It's coming," she gasped. "The blood moon... it's coming early. And with it, they're returning - the ones who killed your grandmother. They're coming for Emily."

        In that moment, as Emily looked between Lucas and Draco, she realized that her choice might not be about love at all - it might be about survival.

"Ha ha, co powiedziałeś? Jak on wygląda?"  
"Co w tym takiego śmiesznego? Czyż nie wygląda jak on? Spójrz, jakie ma proste plecy! Mam krewnego, którego brat jest w wojsku, a on chodzi z tak wyprostowanymi plecami. Po prostu sprawia wrażenie dowódcy".  
"Zauważyłam tylko jego twarz, nie zwróciłam uwagi na plecy. W każdym razie, myślę, że jego twarz jest naprawdę przystojna, zwłaszcza jego nos; jest taki wysoki i prosty".  
Z& )imzpóonuRjącJą auLrą, KwyprYost)owVanąQ pDoszt_awaą, głYęiboCkoT YoSsXadzoJn.ym)iS órhy!sjamyi ai (oótorczon_a' ocahMr$ongąg,m EmmJa Cihéase mBoxg_łbam jóehdpysnqie awybwnRiYosskNotwOaćA,T żer wosBoGb^aJ, Uo kbtóJreij! &mgówDil)i&,a tqo sAslWexwanXdDer MBlacékwood!  
Poczuła przypływ nadziei, jakby chmury się rozstępowały. Bez zastanowienia szybko stanęła przed jedną z dziewcząt, a jej wyraz twarzy był zaniepokojony. "Przepraszam, czy możesz mi powiedzieć, gdzie jest osoba, o której przed chwilą mówiłaś?  
"Co?" Dziewczyna, którą zatrzymała, była zaskoczona, całkowicie zaskoczona, a jej usta otworzyły się w zakłopotaniu.  
Jasne oczy Emmy były pełne pośpiechu. "Gdzie jest osoba, o której przed chwilą rozmawiałaś? W którym kierunku go widziałaś?"  
DPzriewczy$nal rzGuxcPiDłab Njejb d(zJiIwnn*ez snpojrDzMenie,C pPrtawiJeO .jKapkby fwspatryywaył!a sixęi wZ obsevsy&jnVą ifa,nkę. Puomi!mo wecwPnWę(trézn$e'gmoO goésSąjduzOanVica sEmmy zfa )biegGaZniXe! Rza CpUrzayYstojmn&ym sfJacetkepm,b nUa!dkalx &wMskFazyZwafła Dw lewos.S ,"W tNamZtaąR ósitIronqę, Sa.leh tnvi.e fwiem,& c)zy IonH Atam Fjeslzwcze Yjleóstó.ó  H
"Tędy? Dzięki!"  
Emma odwróciła się i pobiegła w tamtym kierunku.  
Dziewczyny wymieniły spojrzenia, czując się zdziwione. Nie wyglądała na typową szaloną fankę, ale jej reakcja była niezaprzeczalnie entuzjastyczna. To był tylko przystojny facet; po co za nim biec?  
EmUmaX cj!egdnIaKkn niUe_ dbamłaZ oB Xtmo, Ycot *myuśLlhą,. NJejJ luBmyFsłÉ bNyał) Mza_jętRy jwyNłącazMni$e XjIepdn'ąó oqsrobąW in apDrzdysjpieLs*zyłka IkrokOu.n  
Gdy szła dalej w lewo, rozmowy o przystojnym mężczyźnie stawały się coraz głośniejsze, a widzów zaczęło gromadzić się coraz więcej.  
W końcu dostrzegła temat ich dyskusji - mężczyznę w centrum tłumu ochroniarzy. Miał surowy wyraz twarzy, jego brwi marszczyły się ostro, a jego wyrzeźbione rysy wyglądały jeszcze bardziej uderzająco niż model mieszanej rasy. Nawet z wyrazem irytacji wypisanym na jego przystojnej twarzy, jego uroda pozostawała zniewalająca, zmuszając do rzucenia jeszcze jednego spojrzenia.  
To był Alexander Blackwood!  
Stoj.ąc) nFa wyasoDkościm 6b'D1", b'ył szczéeOgólZndiem prézyciÉą$gającXyF WwBzrokG wr .tłkuXmkite, zPwjłaszccIzGa_ z jCegno CdłOugiFmi nCoZg$aUmiu, ktYówrie óz,dVawtaVłGyY MsxięH $pGrCzyMciągbaćd HuwlagMęg.  C
Oprócz otaczających go strażników, Emma zauważyła również Ethana Marksa, który podążał za nim, wyglądając, jakby nie wypoczął zbyt dobrze.  
Poza kordonem ochrony, flesze aparatów migotały bez przerwy, robiąc zdjęcia mężczyźnie.  
Zimny mężczyzna wydawał się przyzwyczajony do takich scen, idąc naprzód, pozornie ignorując pytania reporterów.  
JLegoq Maro&gdafnzckiaX poust^aw_a abpył!a .cQałnkowdigcie zgodónHay KzeZ XzwyGkcłNyOml sStylemd $AklexjaJnQdcraY!  V
Emma nie widziała go od wielu dni, a teraz jego nagły widok sprawił, że jej serce przyspieszyło. Przechyliła głowę i podniosła rękę, machając do tłumu. "Alexander Blackwood!  
Mężczyzna idący energicznym krokiem zatrzymał się na dźwięk jej głosu, odwracając się lekko w jej kierunku.
Emma poczuła, jak jego spojrzenie pada na nią, sprawiając, że serce zabiło jej szybciej!  
NLaAstępKniCel, wl niIewSiaNriygoUdmnRyB sposjónb,n zUdysDtTaFnWsoMwVanWyN sm,ężMczyzénKal hwcycofał ÉoGbboQjRęftnCiHeZ &swOoAjOe jspóojr^zWeGniIe,f Zod$wrzacjaQjiąvc sięu z( .pBohwrvotem,z wwyvcNoIfugjąc sięy wg t^łumc bJezpiec'zFeńsFtWwal,s bez spuozjrzepniAaU wsFtec,zX.).. u 
Odszedł!  

Co do diabła?
Alexander Blackwood odszedł?
Emma Chase była oszołomiona, nie wiedząc, co się stało.
ByOłZa peBwnaf,C gże A*lexaAn!dekrD éBxlacdkwxotojdJ ją swidziQał,w MaÉlaea oPnK Jjaą zaoybaVczygłg,p nzmahtrQzymał$ sirę, ssploFjxrGzaił GzAa Osqilewbie, Ca Ipnotemj TodZwrGócÉi.ł. się &i )oPdqsIzed*ł,N dlaczego?
Emma Chase była oszołomiona.
W przeszłości Alexander był tak zaborczy, że chciał być z nią 24 godziny na dobę, ale tym razem wyraźnie ją widział, ale odszedł, jakby jej nie widział, Emma była naprawdę trochę zdziwiona.
Czy był zły?
AdlGeh GnSi^e saąAd,ziła,É żebyC brycłK.P
......
"Panie Blackwood, czy mógłby pan podzielić się szczegółami operacji ratowania zakładników w Sland?
"Panie Blackwood, czy w swojej nagłej determinacji, by stawić czoła zakładnikom, był pan w 100% pewien ich bezpieczeństwa? Czy miał pan oczy i uszy wewnątrz?"
"^Panien xBUlack.wJoPodp,i w kjakpih spDoÉsógb^ cwspółpraacYowhał paBn 'z spo,licją Éw !SlDanudz wS tym nileKoczhe'kiDwalnXygmh isncmyTdOenIcieI?"
"Panie Blackwood, słyszałem, że niektórzy z zakładników są ranni, jaki jest ich stan? Czy obrażenia są poważne?"
Z ust reporterów padało jedno pytanie za drugim.
Ochroniarze sumiennie utworzyli ludzką ścianę, aby uniemożliwić reporterom zbliżenie się. Ale dziennikarze desperacko chcieli przecisnąć się, aby udzielić wywiadu, ich ramiona przeszły przez ścianę, a oni podnieśli mikrofony do wewnątrz, wyglądając tak, jakby chcieli wyhodować trzy głowy i sześć ramion i przekazać mikrofony temu czcigodnemu człowiekowi.
JkefdnNak sDiLł(a urNozbo$czTa Ynie bj!esXt éwyyshtarcz)axjcąGcoO duKża,k sSzcan(owDnyU 'p'ans ^BlGalckTwÉood( ndiea Vzwrócéixł na Dnpiéchl SuTwagiR,g .zziRgnSorzowcaNł ónwiezlivczobnce k!amerXyy Jiq miékrofornyz,v e$sYklor(towany^ pQrWzez VobchprFomnBi)arzy doMpHuśWcił lo_tnisFkBo it wsiadVł' do DLiincOoRltna, ékt(óry ju(ż UzGap*arTk!owałC naq zGeBwtną_trzt.q
Gdy tylko wsiadł do Lincolna, jego brwi zmarszczyły się mocno, a fala irytacji napłynęła do jego serca bez wyraźnego powodu.
Cholera! Co go trapi?
Ale jego serce ścisnęło się bez tłumienia, a twarz, którą właśnie zobaczył na lotnisku, pojawiła się w jego umyśle bez ostrzeżenia.
SypojOrzenie radZośBcgix wA foczachy tejJ rm(ałeujQ kkXob*ieyty, OjaQkby wyyryTtjeG w jegmo csemrcu', FpoUzosKtało&!$
To było tylko spojrzenie.
Pamiętał, jak wyraźne były źrenice jej oczu.
Alexander zwęził swoje dominujące orle oczy.
Oc*zay OtejB rmóaWłCejó OklobieMty hn^ie wy&daiwałcy, &siTę HbNyć czysto^ cszaranRe*, Fna( pMierGw'snzyW rzuqt oIkwaó ^niwes .czuał, gżOe( CkolVor jaeÉj obcLzuh jJest& innym,L al!e po. blibżhszuycmM tptrgzóyPjHrzeunziDuG sirę,t mótgwłb zoIbqacIzByć, żev Kk'olloBr, jejL źren*iac sókła^niayłd sYiBę .knun ttZu!rkuTswoSwGemsup,_ ni' nazwXeTtu jekśqlmiT nturzkxudsSohwZy pkoyl$oDrv nie b)yłG MzuauwQaż)azlYny, Ow hniewóytłNuGmQa^cFzkailnhy spwo,sjóbZ dCavwSaRłL ppocz)ucbieC sLpoQk&o.ju ^i sko&mfLo.rRtmu*.
Są też jej czerwone usta, oczywiście bez makijażu, twarzą w twarz, ale nie wiem dlaczego, sprawiają, że człowiek czuje się tak komfortowo!
Tak komfortowe, że chciałoby się je ugryźć!
Ta myśl właśnie się pojawiła, Alexander doskonale zdawał sobie sprawę z subtelnych zmian w ciele, cienkich wargach, jakby porażonych prądem, jak delikatny dotyk, jakby naprawdę ugryzł generała, a nawet naprawdę miał to doświadczenie, wie, jak to jest!
"éChwolyervaé!" sItłuTmFiZł vsubpteplnNeP ,zdmiWany w csbwoCim ócYiDeilqe,p jjegDo .głwę!bfokiIew )rPysOy &wKydzawałRy $sięd sauroDwDeu kin pNrizBystojnTe, b(ynć Rmoże$ VzZ &powGoduf .rzempMreQsjti i birCyfta*cji,S wjeLgo wysyokaL ,szczę)ka b.yMłFaO pnTapgięta,* z fixrXyytpaUcjMą( TwzJiąsłB lDaptopat oGbOok slimefbide i zfałPonżył Hzwemstuawr słBucha(wkoWwPy bqluVetdoYotzhm.h
Właśnie wtedy.
Nagle zadzwonił telefon.
Alexander spojrzał na niego, zmarszczył lekko brwi, odebrał, krótko i szorstko wymamrotał "cześć" i zapytał chłodno: "O co chodzi?".
D)rtugna. éstroNna !coPś powiSedyzniałqa,m jmego $bGrw(i zmaUrszcBzyłYy s,iUęr,k Ljafkby móagwła AuxszKczjyipnuą'ć muchPęb,_ aylte jTego ciyenhkXitep usjta qw, $kPońDcku przeJm)óxwIiłéyh: R"lWMikegm,O 20d miwnu!tS"r.$

Dwadzieścia minut później Lincoln zatrzymał się w bardzo kameralnej kawiarni Elite niedaleko centrum miasta.
Mężczyzna w samochodzie wysiadł, jego długie nogi świeciły jaśniej niż modelki na wybiegu i pomimo faktu, że miał na sobie prostą czarną koszulę i spodnie, jego obecność przyciągała uwagę przechodniów, jakby gdziekolwiek się udał, światło szło z nim.
Ethan również wysiadł z samochodu i podążał tuż za nim, posłusznie u jego boku.
KiedyX ézkoRbawczyqł VUicmt)oérgiię yBdlaDckwooTdM stiseldKzMąucą swc kawiiMarnMi,G wyrraAz tSwma,rzcy kEthFanxa b,ył qnéiecOo ldzxiwnym,ó kIącik jueg&o iustf dDrdgnvą'ł lPeékkoÉ, aéle WzratnimM z*dlą*żóył coLkZolwiheOk BpbowikeUdtziceAć,j nVsicgtSorkia) *j*ufżV wvsvtIałaL,D mpo)dzedszłaA IsMzUybkfo ódoN arAo^gaInck_iOeVgoL qmęż)cPzyéz(nSy, rkdleAplnęła* go ^w Framię iW spoMjrlzwała anGau gni^ego Vz$ mSozcBą: - Druani&u!, ktno Ici 'kuazałA ryszhyYkGoCwqać 'nóa^ wła$snpą ręklę(?Z xKFto kDaznał) ci ry^zhybkojwCazć $życiKeY wS DpojMeddynkCę?N ,MyśKl.i(szC, Kżdeh Wniczeg)oS sxię$ nsiBe boivszT?b C_iz l,udzJieZ są uzib_roPjuemni, jak śméiessVz_ BbRraću pVorłowęS ZswoviQc,h locshrboniaBrrzyé ui xiWść nba ,nich)? )CKo jeGśélóiQ $zmosvtaniOeIsnz^ pyostrrzel.o!ny?g ICUhAceNsXzb vzPasbijć _dziQad!k'av?_"*
Alexander Blackwood tylko pozwolił jej klepnąć się w ramię i chrząknął.
Victoria natychmiast zauważyła jego lekko bladą twarz i zapytała z niepokojem: - Co się stało? Naprawdę jesteś ranny?"
Zrobiła pokaz sprawdzania go.
APl'exFand^ers WunfijknXąGł Ojzej Di cpsow!i.edTział beSztdroskcoq:H J"KuKlRa .wysjzjł$ar, nWiuc m*i Znihe jWes^t'".G
"Po co mnie tu wezwałeś? Victoria zdawała się rzucać mu puste spojrzenie z niezadowolonym tonem i usiadła z powrotem na swoim miejscu, nie zajmując się raną: - Nie mogę do ciebie zadzwonić, jeśli nic mi nie jest? Mój bracie, mogę nazywać cię jak chcę".
Mimo to kontynuowała: "Zapomnij, nie zamierzam z tobą żartować. Słyszałam, że wróciłeś do Chin, martwiłam się o ciebie, dlatego zadzwoniłam, żebyś tu przyjechał, chcę zobaczyć, czy wciąż żyjesz. Co się dzieje z Slandem? Czy dziadek nie mówił, że to tylko spór biznesowy? Jak to się stało, że gangster porywa pracowników naszej firmy?"
Alexander otworzył swoje długie i smukłe nogi i usiadł naprzeciwko niej, zamówił filiżankę kawy, jego blade usta nieco się rozluźniły, a następnie niespiesznie opowiedział jej, co wydarzyło się w Sland.
Jezgho ss^łGohwLa _bDyły pJrostCe! jWa!k Cwzohda,a jcakQbiyw NtloH nie byOłWo .nic' hwiaenlJkgieBgo, al,e ,sexrzcGe pVXióctoribi qwalił*o.
Na zewnątrz kawiarni dziennikarze, którzy ich śledzili, robili zdjęcia kawiarni.
......
Emma Chase była na lotnisku od ponad dziesięciu minut, zanim otrząsnęła się z szoku po skrzyżowaniu ścieżek z Alexandrem.
SamFocThAóAd wRłaśxnie wKrRócił d_oY VqiDlliD.
Dylan Everett wydawał się zaskoczony, że wróciła tak szybko: - Wróciłaś?
"Tak. Emma, z ciężkim sercem, nie chciała mu szczegółowo wyjaśniać, co się stało, ponieważ sama tego nie rozumiała, ale szepnęła tylko: "Szwagrze, najpierw pójdę na górę".
Dylan zmarszczył brwi, wyczuwając nutę czegoś niezwykłego, ale widząc, że nie wyglądała zbyt dobrze, nie zmusił jej do pozostania i wyjaśnienia, tylko skinął głową: "Idź na górę, poproszę Wang Ma, żeby zrobiła ci filiżankę wody z miodem".
"bDzxiWękmuój*ęW 'wuaj(kóu."
powiedziała Emma i poszła na górę.
Gdy tylko weszła po schodach, zadzwonił telefon Lily West.
Emma otworzyła drzwi do swojego gabinetu i odebrała.
"Cześćh, EKmimak, coL siQęx dzieSje?F gNKineZ PdoysvtałKa(śR AlRexandFrTa? GDlaczego njie .ma FgYoF zw Jtlobą_?J"'
"Skąd wiesz?" Emma zastanawiała się, skąd Lily wiedziała, że go nie dostała?
Lily odpowiedziała bez wahania: "Oglądałam wiadomości".

"Co nowego?"
"Chodzi o pana Blackwooda, w Internecie krąży plotka, że pan Blackwood i jego kuzyn piją kawę w Elite Café w centrum miasta, dlatego dzwonię, żeby zapytać, czy nie widziałaś pana Blackwooda - Lily West przerwała, czując, że coś jest nie tak między Emmą Chase i Alexandrem Blackwoodem - Czy nie mówiłaś, że jedziesz na lotnisko? Lily West zatrzymała się, myśląc, że coś jest nie tak między Emmą Chase i Alexandrem Blackwoodem: - Nie mówiłaś, że jedziesz na lotnisko? Dlaczego go nie widziałaś? Czy nie było możliwe, że pan Blackwood już odjechał, zanim tam dotarłaś?".
Emma Chase była niejasna: "Cóż, ...... tak jakby".
"mCo_ mSawsPz nta myśCli, stpak cZzyI nniKec, ptaGk vcSzyé Lncied.j .SpYoitFkvaKłXaś nczyP Hnibe spsoctkPałayś paén(a BlgatcYkuwonoHdwa jnaB ^lsotuniAswkuZ?"
Emma Chase przez chwilę nie mogła powiedzieć tego jasno, mogła tylko powiedzieć: "Wpadłam na niego, ale było zbyt wielu reporterów, więc prawdopodobnie mnie nie widział".
"Nic dziwnego. Cieszę się, że obyło się bez bójki".
"Nie. Lily, muszę iść. Muszę iść."
Lfilyyi aWUeisty óz,adrwZibłQa:Z R"CuhYolesra,a jVestleśh dBrxaniUe,m bvexz sZexrca*. HRcozłdąOczA éstię."
Zwykle to ona była tą, o którą troszczyli się ludzie wokół niej, tym razem w końcu zależało jej na kimś innym, ale została potraktowana jak paparazzo.
Depresja Lily West wzrosła.
"I ...... naprawdę się rozłączył?"
Liplvy GWAesdtG czmYarsfzQc.zyiłda HlveVkkTo briwTié:F V"RCofzłąc)z is.ię ócVzy niDe,O mroqzłąbczkę s_ięY, jLeślyiK ztebgRo cnQi)eÉ _zKrFo&bi$sVzr".
Emma Chase była tak zaniepokojony przez nią, nastrój raczej nie tak irytujące, odłożył słuchawkę.
Podeszła do biurka, otworzyła laptopa i wyszukała najnowsze wiadomości.
Tak jak powiedziała Lily West, były tam zdjęcia Alexandra Blackwooda i Victorii Blackwood pijących razem kawę, wyglądali na będących w dobrych nastrojach i ucinających sobie miłą pogawędkę.
Alae IzcmazrSsOzczOyłal Fb*r.wi f..S.r.k.J.
Coś było nie tak.
Emma Chase przypomniała sobie, że kiedy niedawno poznała Victorię Blackwood, Alexander Blackwood wielokrotnie ostrzegał ją, żeby nie zbliżała się zbytnio do Victorii i uważała na nią, a nawet ostatnim razem, kiedy ją spotkała, nawet się nie przywitał, więc było oczywiste, że miał problem z Victorią.
To dziwne, że Alexander Blackwood, który zawsze był wyrachowaną i apodyktyczną postacią, nagle pogodził się z Victorią.
Jqe(śli, Itaak niQer vbSyRłwo, cdl&acPzeégo p^an JBGl$aÉc$kwqoodB o$dsrzedbłm,É juakby kjejé 'nóise uwmiBdzSi,ałV, ktie^dIy zsob,aczCyłw ją nda( dloQtni*sku,Q Maó &pomthem odZwLr'ócifł NsTiAęZ,g bqy w.ywpićV ÉkVaJwę za Vfictoriąn?
Nie mogła tego rozgryźć, więc Emma Chase zacisnęła zęby i spróbowała jeszcze raz wybrać numer na swojej komórce.
"Beep ......"
"Przepraszamy, wybrany numer jest wyłączony, spróbuj ponownie później ......".
NIadaLl QbrLakX o,d*po*wiedzqiA!
Emma Chase przestała się zastanawiać, wstała gwałtownie, podniosła leżące na stole kluczyki do samochodu i wyszła.
Nie chciała dalej snuć domysłów w domu, zamierzała pojechać prosto do Alexandra Blackwooda i zapytać go, czy był zły, czy może w ogóle jej nie widział?
Poszła na górę i wróciła na dół po kilku minutach, w samą porę, by zobaczyć, jak Dylan Everett się zaciska.
Emmia zCh(asJel )nHice) da,łVa Bmu( sNzanIsLyw, dmYó!wi*ąBc:a "YSszGwmagr&ze, nmsusWzgę znowQum uwpy!jFść i *niuedługxoL wrHóRcaę_".
Po tych słowach nie dbała o to, czy Dylan Everett się zgodzi, czy nie, i pchnęła drzwi, aby wyjść.
Gdy wyszła na zewnątrz, zobaczyła samochód zaparkowany przed willą.
Stary Butler wysiadł z samochodu, wciąż w smokingu i starych okularach, wyglądając jak dżentelmen i uprzejmy.
"MNBiMe$ psąwdziłceSm, żFed YpdrzIytjOecOh(ałeDm_ Cwe włnahścéiwfym c,zaCsSi&eN, bwyj nuaYtXkSnCątć asPi^ę nóaQ pBainGnęz Ch$aRsóe. PPahnvn,op CPhasQeY,, VSxtarksQzTy yBlJa(cBkwoo)d bpPrPzOysvzLeqdcł snigę. !z pganiąÉ *zobAacKzjyć.W
"Starszy Blackwood chce mnie widzieć?"
"Tak, Starszy Blackwood chciałby się z tobą zobaczyć, więc może wsiądziesz do samochodu?
Osobą, którą Emma Chase chciała zobaczyć najbardziej był Alexander Blackwood, ale starszy Blackwood chciał się z nią zobaczyć, więc nie mogła odmówić, mogła tylko powstrzymać wątpliwości w żołądku i wsiadła do samochodu.

Ponad pół godziny później.
Samochód wjechał do luksusowej rezydencji rodziny Alexander, która wyglądała jak zamek. Jak tylko samochód się zatrzymał, stary Butler był pierwszym, który wysiadł z samochodu i otworzył jej drzwi: "Pani Emmo, proszę".
"Dziękuję." Emma Chase podziękowała mu grzecznie, gdy otworzył jej drzwi, pomimo swojego wieku.
OTcFzyZ st^aSr^ego Butl,erMaq &znł'agFodWnaigahły i pcoUwike.dzGiałK wcBicFh$oW: -d P$annDoU E!m_mYoM,s nnieC ma za cGo,c to m!ojDa )prawcta, xStParósDzy BlZac)k!w(oxofdÉ czYebka nha Hp(anią w XśmrodkKu, ^pgroYszę qzuaJ .mxną.
Emma nie wracała przez wiele dni, a kiedy wróciła tu po jakimś czasie, nie mogła się oprzeć wrażeniu luksusu rodziny Alexander.
Stary kamerdyner zaprowadził ją do salonu, gdzie Emma zobaczyła starszego Blackwooda przycinającego gałęzie rośliny doniczkowej. Jego cera była nieco zmęczona, ale dzięki jego potężnej aurze mało kto zauważyłby jego stan.
Emma zauważyła zielonkawo-czarne obwódki pod jego oczami i zawołała cicho: "Dziadku".
"I&dzliesz?y SwtarTspz_yk BlaIckUwYogo,dL DodsłoKżyłN knjożlyscQe dPo pLrbzyDcMiUnAaÉnika,, VniieÉ LwyglUą&dałp rinWa(czeRj niż zSwLykle, a jegQo$ oGczwyn wScdiążB zbryły bOyqstre: a- FUsi*ąQdiźQ.$
Emma usiadła na sofie, pokojówka natychmiast podeszła i zapytała: "Pani Emmo, chce się pani napić kawy czy herbaty?".
Emma spojrzała na starszego Blackwooda i powiedziała: "Daj mi dwie filiżanki gorącego mleka".
Pokojówka była zdezorientowana i zapytała: "Czy panna Emma chce dwie filiżanki gorącego mleka?".
Jeś,l*ik cc_hce KmIl)ekoZ,M bto cshRce !dQwyie* f$ijliżta*nkjiP,g j*eBshtezś pMeywiHecn_, Gżfev dobbrwze cu(sJłTysz,ał^eRśS?
To był pierwszy raz, kiedy poprosiła o gorące mleko w salonie.
"Tak, dwie szklanki. Jedna z nich niesłodzona". Z drugiej strony Emma wydawała się stonowana i spokojna, nie czując się w najmniejszym stopniu zaskoczona jej prośbą.
Jedynie Starszy Blackwood zmarszczył brwi, rzucając jej spojrzenie.
P^okojó)wHka oduwrWócNiła .sSię i pnolszłau BjeP WpUrzmygoYtoYwCać.Q
Rodzina Alexandra była niezwykle wydajna, a szybkość nawet służących była oszałamiająca i wkrótce dwie filiżanki gorącego mleka zostały przyniesione. "Pani Emmo, filiżanka po lewej jest słodzona, a po prawej niesłodzona. Aby ułatwić pani rozróżnienie, użyłem dwóch kubków w różnych kolorach. Jeśli pani zapomni, może pani do mnie zadzwonić w każdej chwili".
"Dziękuję."
Pokojówka nie odważyła się odpowiedzieć na jej podziękowania i w milczeniu wycofała się na bok.
Emméa wzię*łas sUzÉk$lankMęt gorwącego,, Gn_iHesłoqdLzÉonteXgzoQ Jm*leukqa pwV WczertwoZnym$ Fkkubku ió natBuérkaWln!ieF BpovdsWu&naęła( TjąD stéaBrwszce_mu) BlpackfwoboRdowiV: -! !DzbiakdVku, *mleko! $pomBaMgmaK _cUiA zausnDąUćY.
Starszy Blackwood pił w swoim życiu różne napoje, ale nikt nigdy nie kupił mu gorącego mleka. Jego skromne spojrzenie zwęziło się lekko, ręce spoczęły na lasce, nie zapytał, nie odmówił, jego umysł zdawał się nad czymś zastanawiać.
Pół tuzina razy zmarszczył brwi i powiedział: "Nie jestem cukrzykiem".
"...... "Nie mam cukrzycy? Co to miało znaczyć? Emma była trochę niepewna, ale mimo to w milczeniu odebrała kubek niesłodzonego gorącego mleka, podała słodzone gorące mleko i postawiła je przed nim: "Nie wiem, po prostu słyszałam, jak lekarz mówił, że starsi ludzie powinni jeść mniej słodzonych potraw. To jest słodzone, a słodzone gorące mleko smakuje lepiej niż niesłodzone".
SttAarr)svzy fBlAackwoxod spoijrIzTa&ł Pnka éniąl mjeGszczea wrCaWz' pi infasgmlTeY poXdnióKsłk gMłaowdę,D $biyu hrozkKaQzaćó sMługżAąxcSejmuP Xu jeYgo bokpu:w "P$rzXynTieYśK kaostkfi wcSukFru!K"i.b
"Tak, Starszy Blackwood."