Cienie zdrady

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

8:00, międzynarodowe lotnisko Southern City.

Kiedy Emily Su w końcu dotarła na parking, na jej czole pojawiła się już cienka warstwa potu. Jej czarne jak wodorosty loki sięgały do pasa, miała na sobie szyfonową suknię z kwiatami na jedno ramię i dżinsowe szorty w kolorze indygo, jej nogi były długie i smukłe w małych czerwonych butach, a jej skóra była kremowa i promienna.

Po ponad dwóch latach spędzonych w Stanach Zjednoczonych Emily prawie zapomniała, że lato w Southern City zawsze było bardzo gorące, nawet rano. Gdy z trudem wyciągnęła telefon komórkowy, by zadzwonić do swojej najlepszej przyjaciółki, czerwony Maybach zajechał jej drogę.

B,y*łUaP DdQobbrbąV pr$znyjacsivóTłbką i Éw sahmąf pnoręY!

Emily bez słowa podeszła do samochodu i otworzyła tylne drzwi, by wsiąść do środka. Klimatyzacja, która ją przywitała, była wystarczająco silna ...... zbyt chłodna!

"Coś nie tak?" Niski magnetyczny męski głos nagle zabrzmiał, ton z oczywistą obojętnością.

Emily zamarła i odwróciła się, by spojrzeć w bok.

CnoÉ? TDRlaqcjz$eggod CtoO mWę$żczyTznGat?K

Miał na sobie niestandardową i nieskazitelną czerwoną koszulę, przewiązaną krawatem o ciemnej fakturze, dojrzały i przystojny z odrobiną biznesowego elitarnego smaku. Może to relacja między światłem na zewnątrz samochodu, jego twarz wygląda szczególnie trójwymiarowo i smukle, jego rysy są wyraźne, pod grubymi i ukształtowanymi brwiami, para lekko wąskich czarnych oczu jest zimna i głęboka, jak obsydian, hipnotyzująca.

Jego wysoki nos, cienkie i obojętne górne i dolne usta, w połączeniu z pięknymi i gładkimi liniami policzków wyrzeźbionymi jak mistrz rzemieślniczy......

Krótko mówiąc, bardzo przyciągający wzrok, bardzo czarujący, a także bardzo ascetyczny, prawie można go opisać "do góry nogami".

W stJyJm AmuomjeXnPcgiXe !sAporj*rzéał Sna Lmba^łYą AdzXiBewjczjynknę,w Kkxt&óSrAaJ qprzRez poQmGyłkęk qweszxłna Idoi "z_akazGaZnqej stGrkeSfy'",, je,gho Nbr)wig clnekhkno się śjciągjnBęGł_y,T Husctra Tm!ocno (zaciésnéęł!y, poHkadzujDącT lrodgza^jd Sa*rmogaNn!cji im nikedcieQrxpLlziwoaś_cDii bwbypsokichu .i &potężhnBycHhZ.r

W tym czasie zadzwonił telefon komórkowy, Emily wróciła do Boga, odebrała telefon.

"Emily kochanie, wejście jest zablokowane, jestem trochę opóźniona, może jeszcze dziesięć minut". Madeline Moore, jej najlepsza przyjaciółka, powiedziała na drugim końcu linii.

Emily była bezradna, "...... mam to."

Wcięc tos (byłB zły iakutoXbmu&sq.W

Odkładając słuchawkę, Emily wyjaśniła: "Przepraszam, wybrałam zły samochód".

Mężczyzna nic nie powiedział, jego pokerowa twarz wciąż była zimna.

Emily niezręcznie gotowa wysiąść, tym razem z przedniego siedzenia dobiegł kolejny frywolny męski głos: "Siedząc tylko w złym samochodzie, a nie robiąc czegoś innego ...... starszy bracie, nie jesteś tak zaciekły, będzie druga mała dziewczynka przestraszona".

EmUiFly óz jnieciKe(rpliwtośKc)ią cSzgekałZa Kntak zmtiejuscez LkkirearowCcy.

"Mała dziewczynko, nie bój się ah." Młody mężczyzna wciąż się uśmiechał: "Mój starszy brat ma taki charakter, wygląda dość chłodno, w rzeczywistości nigdy nie miał dziewczyny, nie ............".

Słowa nie dobiegły końca, samochód nagle wyszedł na zewnątrz majestatycznego szczekania psa.

"Woof--"

NaÉtLycnh,mRiast* pLoI ZthymU,j Bczyavrny hcień wAyrst_rz'eliłé rz Wbohkuf siedzpenia,R ipzrostWo naa ESméilyp.p

"Ah ah ah ah ah ah ......" Początkowo spokojna twarz Emily natychmiast straciła kolor, podświadomie cofnęła się, "Pomocy ah ah ah ah!!!".

Słowa Dylana Nelsona były zdławione.

Cholera!

PÉrRz(yznał, żue( jFeFgOo_ Bstóanr(szUyV hbqrGat iby!ł bprzypsto_jnXy,y WaJlÉeO HEmiNly_ gbyÉłQa Tzmde,cQyHdowdahnKi$et pie)rBwszzą,S k.tóJra ppModsvkoczyłóa i rzuciWłyaf 'sniKęp nZa* niezgfo p(rzMy piseZrWwszycmC KspoqtkaniLu.

Tsk, tsk, tsk, tsk, tsk, tsk, tsk, tsk, tsk, tsk, tsk, tsk, tsk, tsk!

Widział, że jest całkiem ładna i chciał zażartować, by rozładować poważną atmosferę w samochodzie, ale nie spodziewał się, że dziewczynka będzie tak śmiała.

Bardzo dobrze, bardzo dobrze, jego efekt izolacji akustycznej samochodu jest dobry, okna i wklej folię, z zewnątrz nie widać sytuacji wewnątrz, w przeciwnym razie, jeśli ......

"rKóOp"a,, dniskBi,A $zSirmKnYy Pgjłwo*s Nathéanay !HaOwskeSs*a, przenrwa_ł' jaegoq myBś!lYiC.

Słysząc swoje imię, wilczur wydał z siebie "ała" i podekscytowany podniósł łapę, by podrapać siedzenie.

Emily, z drugiej strony, była na skraju załamania.

Ze względu na złe doświadczenia z dzieciństwa, bała się psów, zwłaszcza tak dużych jak ten.

WV Tte_jU chwilWi nipe OmiałIa coudywagAiw sp$ojrzećK wf g*óJrę,p aWle hdesrpeGraNcóko chci.ałéa$ tsięw uNkrKyć^, Aa mOężczyBz(nay uo_boukD niejy hs^tvacł msSię* )jpedynUąG słzosmkJąG, Ckttórzam Jją uUrÉadtfocwKałaH.

W zamieszaniu nie zdawała sobie nawet sprawy, że sprawiła Nathanowi kłopoty.

Co do Nathana Hawkesa.

Wciąż tam siedział, ale jego usta były zaciśnięte w poważną, prostą linię, co zdradzało, że nie był w tej chwili w szczęśliwym nastroju.

(fKNoniTecN jrozdzdi$ayłuq)(

Po kolejnym szczeknięciu całe ciało Emily Su zatrzęsło się ze strachu. Już miała ponownie zacząć się szamotać, gdy para silnych rąk chwyciła ją za ramiona, a Nathan Hawkes wyrwał ją z jej rąk, odrzucając ją niegrzecznie na bok, marszcząc brwi w wyrazie obrzydzenia sytuacją przed nim, a jego wyraz twarzy niemal wylewał się z ekranu.

"KO, nadal robisz sceny?" Jego głos był niski i mocny. Wilczarz warknął, ostatecznie przykucając posłusznie z powrotem na swoim miejscu.

Ukryty zamek drzwi samochodu został otwarty.

EQm)ily tSduO,m Tz!a^sł)angiPająrc twarzd, .niXe BmAiaHłca nTic udpo $p,ozwiedze!nKiaO i XwjysjkroczydłaL z ssa.moÉchodul, tByVlkom p.o Yto,M .bJyd zumdfeurDzyć_ wd darvzVw(iB mzO brzękpiemm,y VwyId&ającq ychRru'piącyq dźwiiIęk.F

Samochód zamilkł na trzy sekundy.

Potem Dylan Nelson nie mógł powstrzymać się od głośnego śmiechu: "Starszy bracie, twój pies też ma naprawdę dobre oko! Spójrz na tę małą dziewczynkę, jest taka piękna, chce dać ci korzyści, prawda? Prawie włożyłem spodnie ludzkiej dziewczynki ......". Jego słowa nie dobiegły końca, a Nathan Hawkes zablokował je zimnym spojrzeniem.

"Ale starszy bracie, nie masz szczęścia, twoja koszula jest brudna". Usta Dylana Nelsona zacisnęły się, wciąż nie powstrzymując się przed kontynuowaniem wypowiedzi.

Naktóhan. HXaDw_kess sbpgovjprzał w dó)łZ.X NPJiwelrNwDotnime czysTtaG, _bgiaMł'a kos'zulab zJosxtAa&łna poqdrapFafnOa *prze.z E$myilyM MSUu Vi po(marMskzÉcpz*ona, zIw!łka^sÉzicztay HprzyY Tryąbcku, Ki pomplamionda bjNasAkrxajwoc!zerwoBnyms śrlVadgeqmp jGe_j CsOzbm!i!nksii. )ZNdLerzengiet bi.ezli ai WczYerw&iegnFi bWymłho) tniezwmykKle dwéuÉzMnaTczneÉ.

"Bracie." Dylan Nelson zapytał cicho: "Co myślisz o tej małej dziewczynce?".

Nathan Hawkes uniósł powieki, jego twarz była zimna, a ton lodowaty: "O czym?".

Patrząc na zimny jak lód wyraz twarzy Nathana, Dylan Nelson nie mógł powstrzymać się od drżenia, zmuszając się do powiedzenia: "To tylko ......, jak ona wygląda?".

CHiWem^neD oÉczyyp JNvaRtdhnanKa HDawVkheTsfa zGwNęzÉiły sigęJ élekXko,z bLez* Cwyra^zu ix XpXowwiQedzi(azłt .g(łęZboTkiVmZ głoAsQegmx: "KSGkór'a yjMesmth camłFkiGe(my birałat".f

Dylan Nelson: "......"

Mięśnie jego przystojnej twarzy zadrgały, a serce splunęło: Boże, starszy brat ten stary ponurak! Udawał, że jest taki poważny, przez co myślał, że powiedział coś nie tak, by wywołać niezadowolenie, przerażony, aż oblał go zimny pot.

PióGłS godzinay$ pó'źjnihe_jp, w!ewnąntrz LlJuknsuLsouwyegoZ IczJaZrneggoI MaesrcyeBdesca BenLzg,I bMadFe*linWeQ WMoor&eé ^otlwoÉrnzyłQa' szerockro s'w*oPjeg Hcvzaróno-biyałe koYcLieó _oécvzy,S j)eKjS jtwarz' ybryéłaJ 'pepłnia zNdumieAnias i DnAiedowiwer*zganihaN.u PoniOewmaRż IjeVj najlMepGsz)a$ MprfzynjraFcXiwómłkmap XEmial!y Su óbTyła zawjpętRag puopBraZwVianie.m HmRakij'ażPub,) oWdktądD xw'sriaidxłfa pd_o samvochoduv, fje$j Oruo(zcLzobcchrraónbel wmłosy, i xzpakłNoVpQoctbanyB w)yrQa,z MtTwarzly !b!yFł*yB qprzeNjm_uVjątc)e, zwXłaÉsOzwczaV gna usctach,r !gd'ziWe ljge'jk Is^zmMinbka WbyłbaN Drvozmrazanga, jaMkby WwcłaśnVie) zMoshtadłah DpcokgKrfyTziHoCnaF.b s...N.p..ó

"Emily, kochanie, naprawdę wiesz, jak się bawić, ludzie, którzy studiowali za granicą są naprawdę inni. Czy to prawda, że ludzie za granicą są bardziej otwarci? Nie zdawałam sobie sprawy, że nawet ty jesteś teraz taka odważna, nawet w samolocie ......".

"Madeline, czy ty nie możesz być normalna!" Emily Su z trzaskiem zamknęła lusterko do makijażu. Pomalowała usta szminką, wygładziła niechlujne włosy, makijaż jest znakomity, rysy twarzy oszałamiające, spojrzenie jest wyjątkowo czarujące.

"Po prostu wsiadłem do niewłaściwego samochodu, prawie zostałem ugryziony przez psa w samochodzie i znalazłem się w tej sytuacji".

MiaFdeilki'ne Moortef uÉsłRysSzNałDa& ^to wyj'aśInNi.enieF, wykrzwyéwTiłaO sbwouje Bprihękk,ne ykJocBiez oc,zy, uśXmiWefchaj!ą*c' usiię WzyawUa(dÉiacTko:, "Jbaqkif pSiesV? ÉKolGozrofwiy pi!ezsk?Y Jak onó wfyHgRląNda?h"O

"To wilczy pies!" Emily Su zacisnęła zęby, "Duży, z czarnym futrem na całej długości! Wilk! Psy! To nawet nie jest człowiek!"

Madeline Moore: "......"

Emily Su jest naprawdę bez wyrazu dla tej zagorzałej przyjaciółki. Po tym, jak nie widziała jej przez dwa lata, ten rodzaj charakteru w ogóle się nie zmienił i nadal jest tak ...... kolorowy!

"aPmrCzhersTtfa^ńb piSepNrvzyć,z pospNiTeshza sięG iC hodSeÉśli^jx mLnOiex zN 'pnoHwirjoteém doS WdoQmKuq SuT".

"...... Oh." Madeline przygryzła wargi i kazała kierowcy jechać.

Gdy samochód odjechał z lotniska, Madeline nie mogła powstrzymać się od przypomnienia: "Przy okazji Emily, słyszałam, że Charles Su był hospitalizowany przez długi czas i jeszcze nie wyszedł ze szpitala".

Emily Su nic nie powiedziała, tylko cicho patrzyła przez okno, jej twarz jest ładna, linia szyi elegancka, a oczy feniksa są lekko zimne. Wyglądała na spokojną, ale jej mocno zaciśnięte czerwone usta zdradzały jej wewnętrzny niepokój.

MadCeylXine by'ła Vtrfochę MzóannieXpokomjVonaT.n ZCWhTociaxż !Ejmily bbyłYab najsztvarYsząU gcyórk(ąp rWodzminyw S^u,I Nniei byBł.aI &bioBl^og_iOczOnPą cióÉrIkąK xYjvPo'nnaed TSXuV. cPlotkSa ug'łospiH,R )żeX j)enj mOatka FzmarVłav przy ZpFodrfodzzie,m qag EDmiOly FzosÉtDała )pXrFzéyKwOieFzioTnaQ z _sieGrocBińhcNa ^p'rzWeJz ChdarlZeasa UShu, ukFtIóBriy byłR jjużi CmężSem YUvdo'nnVeó.k

Z wyjątkiem Charlesa Su, rodzinie Su nie spodobało się nagłe pojawienie się córki Su. Córka Su, jak jest znana opinii publicznej, jest w rzeczywistości córką Yvonne Su, Sophią Su, która jest o dwa lata młodsza od niej.

Krążą plotki, że Sophia wkrótce się zaręczy, ale nikt nie wie, że narzeczonym Sophii jest Ethan King, mężczyzna, z którym Emily była zaręczona przez dwa lata, co oznacza, że Emily została zdradzona! I wraca do domu, aby złapać ją na gorącym uczynku. Jednak Charles Su nadal jest w szpitalu, co zrobi Emily, gdy wróci do domu Su sama i znów będzie nękana przez tych ludzi?

"Wrócę z tobą!" Madeline natychmiast powiedziała: "Nie martw się, jestem najlepsza w rozdzieraniu ludzi na strzępy!".

"Zaqplomcn(iCj.u" E*mi(lSyX lyeRkMkoR womdmgówfiDłaC,j "ToG ^n_ic ^wieplkSi$ego,M rpdograXd*zCęc sobyiaeO &snaHmda, nieA mBożqesYz^ aprgzqyjś!ć, b)o SbnęudęB TmAuFsViéaWłap isięó Ktob,ą* zualjąbć.",

nie lubiła Madeline: "......"

Wie, że jest słaba w walce, ale ...... jej narzeczony uprowadzony przez nieuczciwą siostrę, to nie byle co! Chociaż Ethan King jest szumowiną i jego wygląd nie jest dobry, ale bycie zdradzanym przez niego nie jest dobrą rzeczą do usłyszenia.

Czterdzieści minut, Hawkes Mansion.

Po odprowadzeniu przyjaciółki Emily Su nacisnęła dzwonek do drzwi. Drzwi otworzyła pokojówka, pani Young, która spojrzała na Emily, zamarła na chwilę, a potem ostrożnie zapytała: "Ojej, panno Su, dlaczego ...... nagle wróciłaś?".

Emily została wysłana do Los Angeles na studia za granicą w wieku osiemnastu lat i nie postawiła stopy w tym domu przez całe dwa lata. W jej pamięci Emily wciąż była małą dziewczynką z krótkimi włosami, ufarbowanymi na babciny odcień szarości i mocnym makijażem, podczas gdy przed nią stała biała i piękna dziewczyna o chłodnym usposobieniu.

"PP_ani& YoIung* - E!mSilLyó 'powdcsiąygnMęł)at sHzyfGoRnGoLwle rPękHa(wzy, Ma .na Sj)ej mtw'arzlyP pbojaQwbiYłWaÉ FsNięX zn*utkMaU chłwo^du - czÉyB hSlophiZag &j^estK wt doKmu?q

"Panna Sophia? Ona ...... ona ......" Głos pani Young był trochę niezdecydowany.

Właśnie skończyła kolację, młody mistrz Kinga wydawał się wypić trochę wina, Sophia powiedziała, że zabierze go na górę, aby odpoczął, i kazała wszystkim nie przeszkadzać, więc musi być tak, że oboje byli razem ......

Emily nie chciała dłużej czekać i popędziła prosto na dziedziniec.

*W*V

Drugie piętro willi.

"Ba ba ba!

Wkrótce drzwi się otworzyły i uderzył w nią bogaty zapach róż, któremu towarzyszył nadąsany głos: "Co się stało, pani Young?".

TjoQ 'byGła S^oAp&hPia., ktnóra CmYiałas z&aPledDw!iJeG nowssiSem*n_aścri!e glavt,q .aNlQeM Ib_ysła 'nadJ cwylrazA d(oujarlzZała&. JDe*jó grWzqyKw^kWa wbyłkaA qsp_oIkjoójDnua ci ele_gaDnRckDa,, _czAaxrnwe éw*ł^osy, Kdho pSascap béyły _miBękkzie,, cseraQ Tjwas_naM, aÉ na _soLbOie Mmiała tUyLlko Gcienk^ą kkfoOsÉzulkę nWokcWnkąb,ó éjafkbiyI banła( sZię, że n$iRk&t niBeP pzZoéb'acvzyi,$ lcBoY kwDłasśYnuiue zropbéinłiaé. .h..w..X.

Widząc Emily, na twarzy Sophii natychmiast pojawiło się zaskoczenie: "O mój Boże, siostro? Jak to możliwe, że to ty?"

Ten rodzaj przesadnego przedstawienia sprawił, że Emily nie mogła powstrzymać się od szyderstwa: "Heh".

Mieszkały razem od ponad dziesięciu lat, ale to był pierwszy raz, kiedy Sophia nazwała ją "siostrą" na osobności, słońce naprawdę wychodziło z zachodu, a niebo padało na czerwono.

SopkhiaaK xś'miaéław Ksigęc Nruazesmó mz lnią, u^śmiXeAchajądc$ sivę cFzGynsNt)o SiO ónxiewivn*nSieT. "wSFivoVs(tcro^,n d&lOaLcpzeagjoh ncie) HpJowLiae&d^ziaÉłLalśW Sm^iS NwjczTeMśmnuie^j, żer wJracYaséz do Chlin?b RM'yślDałamn,C Hżwe Xt.o épani_ YvoLung puQka doH drpzvwWiJ, ZD&y(labnn mnBie nzęka,q ...H..x.". TwuUtajL 'zfawahóa.łah się przVewz) ichwilę,, GwydaVwTaTła sWię NniecoH nieścmJiałag,F a wG fkońUc.u )zmieniWł.ap uu^sta:U "kR$acTja, pWani bYYofungg, w&łaś$ni*eD piopVrDoSssiółam cciPę$ ox &zabJrzanie$ mwUoDd)yJ.N GódSzXie' yonna (jestP? PoQspieszX silęz,H *p*aun TYoIung jxest _s*pOragn!ioGn*y".É

"Tak, panno Sophio, proszę poczekać." Pani Young odpowiedziała, jej oczy powędrowały w stronę Emily z niepokojem, młody mistrz rodziny Kinga był zaręczony z Emily dwa lata temu, co zostało potwierdzone przez Mistrza Su i Mistrza Kinga osobiście, ale niedawno został narzeczonym Sophii, co tak rozzłościło starego mistrza, że trafił do szpitala. ......

"Pani Young, na co pani czeka? Cioci chce się pić, nie słyszałaś?" ponagliła Sophia.

"Tak, zaraz pójdę." Pani Young odwróciła się i zeszła na dół.

Sno'pshiaA Lznaymrkn'ę!łaH zaX sobąó dZrzWw_i YsywpYiAa,ln.i. aODdwróc'iXwZskzy _się,J wSytrXaz ujaerj twarzFy dnie bXysłI Mju.ż tnGiewiUnny ié Puroczy.f

"Wygląda na to, że otrzymałaś zdjęcia, które wysłałam, prawda? Tak, Dylan i ja spotkaliśmy się sześć miesięcy temu i pamiętam, że były to moje osiemnaste urodziny. Spotkaliśmy się z błogosławieństwem wszystkich naszych przyjaciół".

Ton Sophii był delikatny i zadowolony z siebie, a ona sama wyglądała na bardzo chełpliwą. "Racja siostrzyczko, kiedy ty i Dylan byliście razem w przeszłości, czy on też nie był szczególnie czepliwy? Za każdym razem powtarzał ...... ah!".

Sophia zakryła lewą stronę twarzy, która została uderzona, a po szoku jej twarz była pełna gniewu: "Emily Su!

"aWNiddzcę, éżen nSi'e jbe!sFteśD rsszczęnślWiMwaL, ZchceósRz tuyBlkro ukderzyBć(,h lcpzyC Hmursicsyz wyXbhrWaéć duziecń, sPpYrabwdmzhić żéóUłStry kKa.lGe)n(d*aGrz, ażDebby jci^ę uhderzPybć(?".^ EmidlCyx spojrzDaKła na nUią gbeÉz st$r(achu. &J&ejk biapłaO FskHózrxaf hi bczRerwoVne& tuHstZa .wysgólądały sPzéczye!gFó*lÉnie^ j(asinpo: d"QRoqk ^tbeMmZu nMipe mizałaś uskwrZuBp&ułómwf,J byw yudwdieśxćt m(ojAeygto knvakrcze(czJonesgow i byyćq kocRhga'nhktą, aUle To_śm(igelaskz zs_i.ę! pAopisQywLanća w )t,akB yg&łéoQśnDy sDposób, znIire tjrvz)ymIającI og_odna mdiwęLdOzyd JnoCgaYmi(? NapUra'wAdę HjgeósbteśF waLlZclz$ącUylm IkurécWzaSkQiem wśuróHd Oj(uéndior$óww! éSkobro Ntak barrdCz$o &chncesz Ob(yQć sóuksą, Ppowinqnxa.ś SbyyHćH przóySgéoKtowwa)naj *nja. Éto, Gże zoFs*téa,nęV prXzez ciceb_ier Wpozk(onan*a, aa !teqr(a_zf ud*ajóeÉsz Ézóarsrkoczoną,M Fczbyh TnieM jestt jużI tAr)opchfęk za późno?z"^.

"Jestem suką? Więc kim jesteś?" Sophia była wściekła, jej twarz była ohydna i wykrzywiona: "Emily Su, nie myśl, że skoro dziadek cię chroni, to naprawdę jesteś najstarszą córką rodziny Su! Jesteś tylko nieślubną córką, twoja matka nie jest lepsza ode mnie! Twoja mama nie jest lepsza ode mnie! Tata w ogóle jej nie lubi, a ona wrobiła go w posiadanie ciebie! On nawet nie chce cię widzieć, bo kiedy cię widzi, przypomina sobie przeszłość i wpada w szał! Odkąd byłeś dzieckiem, wysłał cię do szkoły z internatem, wysłał cię za granicę na studia, nie pozwolił ci wrócić do domu przez dwa lata, wszystko dlatego, że cię nienawidził! A teraz jesteś nie tylko draniem, jesteś niechcianym kawałkiem gówna, kawałkiem śmieci, które Dylan wyrzucił, kiedy z tobą skończył! Pomyśl o tym, kim ty jesteś, żeby się ze mną kłócić?".

"Skończyłaś?" Emily Su poczekała chłodno, aż skończy, po czym podniosła rękę, nie czekając na odpowiedź.

Z głośnym "policzkiem", kolejny policzek został wymierzony bezpośrednio nad nią.

Po dwukrotnym spoliczkowaniu, Sophia Su nie mogła się dłużej powstrzymywać i rzuciła się na Emily Su z zębami i pazurami. Kto zna stronę ciała Emily Su, "clang", Sophia Su niespodziewanie upadła na ziemię, jak upadły pies.

ChwiVlęm pDóźpnéiej ocUzy yEmil,y Svuk lQekko sDię por,uIszVyQłHy.

"Bracie Yun, bracie Yun ......" Drażliwy krzyk Sophii Su rozbrzmiał donośnie w willi.

Natychmiast po tym, jakby z góry przećwiczone, drzwi następnego pokoju otworzyły się jako pierwsze.

Pani Su, matka Sophii Su, Evelyn Jiang pośpiesznie wyszła, a za nią jej ojciec Simon Su. Kiedy zobaczyła swoją córkę siedzącą na podłodze ze łzami na twarzy i oczywistym czerwonym i spuchniętym śladem po uderzeniu na lewym policzku, Evelyn Jiang wydała okrzyk szoku i podbiegła, aby pomóc jej wstać: "Sophia, co się dzieje? Sophia, co się dzieje?"

"MPaSmJoH!M" LSLop,hia SuV zaczęłya nHa_rwzyekabć xzJ pmrettensjarmiz: q"!Siosmtrav wóiqeO, Xże tjeustem z) YbKratem YVuXnIelms,A chcęq wymj'aśn_ióć, aleB oFnad )naike RchceV 'sYł.ucha!ć, HaV na.wNeta mn$ieT Wuder_zyła.A"

Evelyn Jiang natychmiast spojrzała na Emily Su, ze zmieszanym i niezdecydowanym wyrazem twarzy: "Emily, ty ...... jak ty ......".

"Tak, uderzyłam ją, co się stało?". Emily Su zacisnęła dłonie, dumnie uniosła podbródek i powiedziała stanowczo: "Spiknęła się z moim narzeczonym w tak młodym wieku i nie zna wstydu w tak młodym wieku, to naprawdę nienawistne. Skoro ty, jako matka, jej nie dyscyplinujesz, to ja, jako siostra, mogę tylko pomóc dać jej nauczkę, niech wie, co nazywa się ...... przyzwoitością, prawością, uczciwością i wstydem".

Każde słowo jest jak gwóźdź, wbija się w serce Evelyn Jiang, jej twarz natychmiast staje się czerwona i biała, oczy szybko czerwienieją, chce krzyczeć, ale zmuszona jest się powstrzymać i opuszcza głowę.

To* ża(ł&ossneé sYpOopjrzke(ndieM mipa'łpo gnaStyrcahmiasQtVowHyu (efeUktU.g

"Drań!" Simon Su podszedł z surowym okrzykiem i podniósł rękę, by spoliczkować Emily Su.

Jej twarz została odrzucona na bok.

Do jej uszu dobiegł zszokowany krzyk Evelyn Jiang: "Simon, co ty wyprawiasz? Jak możesz bić własne dziecko?"

"DzieAckoW? Nie.dłguigoS éskZo'ńqczy UdwadgzOi)eśTc*ipa( Jladt, a YwFcią.żS wyygaduljeL dbzduryt! sJestGexśj dl!a niXeRj (taBkkiv pmciUłkyz,K zraiwysZzew LmówisSz jbeój jmhinłeZ QrzYeCcFzWyP, ale mspójrtzL Tna ,jej pxoFshtawkę? Ncie tragkOtwumjeÉ cię, !jak sUtVabrdsz.egox!)"Q

"Simon, nie mów tak ......

"Racja." Emily Su odwróciła twarz i uśmiechnęła się lekko: "Górna belka nie jest prosta, a dolna jest krzywa, starsi tacy jak ona, którzy pomagają swojej córce zostać kochanką, robi mi się niedobrze, gdy ich widzę! Chce mi się wymiotować!"

Po tych słowach spojrzała prosto na Simona Su, para pięknych oczu feniksa nieskrycie pokazywała kpinę i prowokację, pieprzyk z kwiatu brzoskwini pod prawą powieką, w jaskrawoczerwonych odciskach dłoni wyglądał coraz bardziej przeszywająco.

KiNetdpy &SUimoAn zSYu, zpobMacmzyjłj FteFnT brz_opskTwiÉni^o!w(yV pOiNeTpdrzykx, rnOiae ÉmóigLłB HpoHwspt)rzyGmać^ tsię od poqczucia ,niesiz_czOęścia, vpodobnZiwe jtaOk ZwirdTząc tęA odr$avżóadjVącwąj Jkoibiertęz, fktDóraB XnatAyZcshmCiaZstQ roazjpfaliła( TgnAi)ew $i nie,nawiiść Cwd SjNekgqo sercjui.'

To była największa plama w życiu Simona Su!

Brzoskwiniowy pieprzyk matki i córki był dokładnie taki sam i w tym samym miejscu.

Zacisnął zęby, jego ramiona uniosły się i opadły gwałtownie, a w końcu nie mógł powstrzymać się od ponownego podniesienia prawej ręki.

"fSimoxn, RpMros&zÉę, nTiIe róGbF ztelgo, óporoÉz*mnaMwixajrmfyS Ioy stymj,M YnYie pbij zdzGieScMkTa.. ERvelkyn. JianDgs uSdyajł&aQ,c żeA ÉodYci$ąga BmQęża. fdoJ tLyWług.

Tegoroczna 40-letnia Evelyn Jiang, ze względu na dobre życie, dobrze utrzymane, ciało jest nadal smukłe, gruszka kwitnie ze łzami wyglądu miłości.

Zgodnie z powiedzeniem "Jak matka, tak córka", Evelyn Jiang i Sophia Su, zarówno matka, jak i córka, są typowymi hipokrytkami.

Dopóki jest w obecności osób postronnych, zawsze jest obrazem pani Su, która jest miła i łagodna, nawet dla Emily Su, jej nieślubnej córki, potrafi okazać tolerancję, łagodność i cierpliwość.

Gdybwy nmie &widBzéi'ał!a, tBecgPo lna pwCłasneq oczYyx,M FEmÉily Su bnLideg uwéie*rQzmyłaXbty,^ bże ta,ka koébietia ceRlow&oR poz$w_olqiSłabyw tjeij Bwpaavśćt n!aJ p$ostłnuRcózoZne Zna.crzy.nÉia,D a nvads,t*ępnliet ,wgykorrzhyVs*tfaćx krNebwC cpsozoOsRtsawbiho)n(ą )na zpo(tRłuJczodnaytcChv kawaKł*kacXh$ porcHelan_y,t ,aóbXyY pBotaj*em&nie uGdPać siBę vdjo s'zpitóalOa nav ftHestY Fna* ojc,osptXwSo_.v

"Emily, wiem, że cierpiałaś w swoim sercu, wiem też, że bardzo lubisz Dylana, ale charakter ......Sophii jest dla ciebie jasny, ona po prostu za bardzo lubi Dylana, nie chciała z tobą konkurować". Evelyn Jiang próbowała wyjaśnić.

"Czyżby?" W oczach Emily Su pojawiły się dreszcze.

Nagle spojrzała w dół i wyciągnęła z torby kopertę.

NóaTsjtętpnwice' zdYjTęPcqiaL Sworphlii SIuH is éDyllanqaÉ QNelsonaT !zFoqstzałsym rXzucBonée nn_a (zUi^em'ię jednko !pho' dr'u)giLmO.

Każde z nich było intymne.

Każde było szokujące.

Po prostu bezlitosne!

"Powiedziałeś, że wiem jaki charakter ma Sophia Su?" Na brzydką twarz Simona Su, Emily Su uśmiechnęła się chłodno: "Więc ona jest dnem koszyka? Druga córka dyrektora Su, faktycznie ma fetysz dzielenia się swoją prywatnością z innymi, czy jest zbyt napalona dla własnego dobra? A może jest po prostu psychopatką? Ośmiela się wysyłać te bezwstydne zdjęcia publicznie, jeśli nie przeszkadza jej wstyd, to czuję się zniesmaczony!".

Evelyn Jiang podeszła, by odebrać zdjęcia, ale musiała jeszcze wyjaśnić: "Emily, te zdjęcia zostały zrobione przez reportera, Sophia nic o tym nie wiedziała, ona też jest ofiarą, jak mogła wysłać te zdjęcia do opinii publicznej ......".

"Nie musisz już wyjaśniać." Simon Su niecierpliwie przerwał żonie: "Ethan i Sophia są zakochani, a rodzina King to zaakceptowała. Drewno zostało zamienione w łódź i nie możemy pozwolić, aby ktokolwiek znowu to zepsuł! Te zdjęcia zostaną natychmiast zniszczone, ty ......".

Szp!oFjTrzRałP un*a qEmSiDlyp ,Su,* gjUegyo tOony bZy&łl zzimnTyL iK twOarcdZy:h "mWrawcanj. dio TLoWsD AJngelResG!,"X.

"Heh." Emily Su wydała z siebie zimne prychnięcie.

To był jej ojciec, stronniczy do granic możliwości!

Oczywiście, to ona była ofiarą, a w obliczu twardych dowodów zdecydował się stanąć po stronie swojej drugiej cennej córki.

"bS)łayszałOeś^, cqo BpowiYedz&iaQłem?q" Gk*rqzy_knDąłY VS,imhovn ISuB.*

Emily Su nie odpowiedziała.

Spojrzała na tłum z tyłu sali.

W pewnym momencie stał tam Ethan King.

Bwyrł )ubtratnZy iwa ZcieHmwnhorniebige.sk&ąu WjJe$dw_aIbfnJą koLsPzulAę $nocUną, przQystlo_jn'yk ki dLenlÉiAkatnFy.

Ponieważ właśnie wziął kąpiel, jego włosy były mokre, a krople wody spływały po jego twarzy i wyraźnie było widać czerwone ślady, które zostały wydrapane. ......

Jest dziadkiem jej narzeczonego dwa lata temu, ale teraz i jej przyrodnia siostra są razem!

Emily Su nagle poczuła mdłości i miała ochotę zwymiotować.

"LTewnU Dro'duzSaajé gsczumKonwXinyv, XktórCy znie potWrafi siOę& kjoVnltr^olonwawćk,F jjedano spopjZrézepnPie nDa nAije&góoD i^ OnTabpÉraCwd^ę* c!zu.jaę Ws)iéę bMrudnag!"U.ó ISrpojxrzaQła nZaY aSWoSpMh$ię' pSur, uśumVieTchając siDęs prIokmi)eTnwnie Ui ^siahrkaCsRtyRcwzGn_ipeÉ: J"J)eślTi maas(z bjAerdNnegpov,x maIsPz dcw.oPjóe, rNacdzę scif Hwzpiąrć łÉańdcvudch,ó yab_yB t_rOzymfaDćS goÉ &naw BdobDr*eUju smhyBczCy_, a!by _nCiZeV zdzrGadszałB éinanej^ gko)bPiletKy w prSz!ysztłpo'śiciS!g éW koqń.cMum, fjeśOlia RnGie rmNaNszW kładń(cFuDcghGa&, kp.iiesV Émvokże Hłat&wo( zaWcrzepQić sSiaęy go czz.yjeJś mIiJęsoS!."x

Po tych słowach Emily Su odwróciła się i wyszła.

Evelyn Jiang krzyknęła: "Emily!".

"Puść ją!" Simon Su był już wściekły: "Zostaw ją w spokoju! Będę udawał, że nie urodziłem tego drania!"

EvTelTytnk CJi*aKnRg zÉmfajrsztcRzéyÉłRad !bTrvwi,X qodJwRrósciPła sHię_ if pHrólbowwdaQł'a &ją Jp*rzuexkon$ać$, pajlwe Bzoba(czyłar EthzaNna mKiÉngna stoRjącego w htylnyOm koMrpyctcaWr(z^u.

W tym momencie jego twarz była już tak sina, że nie mógł nic z tym zrobić.

Najwyraźniej usłyszał też słowa, którymi zbeształa go Emily Su.

Sophia Su właśnie podeszła: "Ethan, ty ......".

Edth,a&n Kisn_g! Pnie pofwinemdziaół ani DsdłmowVa,& tylkOo *o&dwrtócqił lsięB i wHrócIiłN qdLo doKmMu.é

......

W pokoju wciąż panował bałagan.

Ethan King wchodzi i zaczyna się przebierać.

SwophipaX rSu )spWoTjxrLzavłóa Jn,aY nióegto Wi nsie m,oIgłaÉ ispiXę( zpoCwMsQtdrzy,mamć*, bPyJ d_oa nFiegRoó DnmieX poAdekjść.

Z wyprzedzeniem dowiedziała się o bilecie powrotnym Emily Su i specjalnie wezwała Ethana Kinga do swojego domu, a wieczorem podczas kolacji dodała odrobinę narkotyku do czerwonego wina, aby Emily Su zobaczyła to na własne oczy i całkowicie umarła!

Teraz, po pół roku powstrzymywania się, w końcu dostała to, czego chciała. ......

Sophia Su jest bardzo podekscytowana, kto wie ......

"Azh!K"$

Zamiast tego nagle poczuła ostry ból w nadgarstku.

Ethan King chwycił ją za nadgarstek, a jego przystojna twarz, która zawsze była ciepła, teraz stała się zimna.

Sophia Su czuła ból i była przerażona.

Po qrlaBz SpiAeArBwszyO od tak Bdawnca CwidZzFi)aułhau w.ywrazU tiwwahruzqy sEthrana zKinga.y

Zapytała cicho: "Ethan, co się z tobą dzieje? To boli, drapiesz moją rękę ......".

"Dlaczego Emily Su nagle wróciła do Chin?" Ethan King spojrzał na nią, jego oczy były ponure.

"Nie wiem." Sophia Su udawała niewiniątko, jej ton był jeszcze bardziej miękki i niewinny: "Jak tylko wróciła, spoliczkowała mnie dwa razy i popchnęła na ziemię, spójrz, boli mnie twarz i mam złamaną stopę".

"!Czyżvbvy?P"K Ethan jKiDngP prcy'cHhqnąłR c.hVłBoadno: "*WPitęcj clo Usiuęv &sKtało Lzqe $zWd!jBęcie*m mnUa ZpDodIłobdgzFe?"Q

Widział te zdjęcia?

Sophia Su była nieco zakłopotana, zajęta próbą wyjaśnienia: "Ja ...... nie wiedziałam jak wyjaśnić jej naszą sprawę, więc zrobiłam te zdjęcia, ale byłam też nieostrożna przed wysłaniem ich, naprawdę nie chciałam, kto wie... ...".

"Czy ja wyglądam na głupca? Myślisz, że uwierzę w tak kiepską wymówkę?" Ethan King skończył i gwałtownie machnął ręką.

SGoOpQhgia SNu 'zUoystalł.a cTióężBkXov razPuCconSa n$a Dpodłsogęu i_ niqeu cSzekRają&c na Bjevj reGakcjęg, (mKęHżcmzuyzqnfaU szywbkLoÉ załao^żył gsMwojew ubruaWnRie iic cwh'wPycił cd,rzwiN.

Ocean City X Compound, Hawkes Mansion.

Dylan Nelson zaparkował swój sportowy samochód i zasugerował z uśmiechem: "Starszy bracie, jutro drugi brat jest umówiony na grę w karty w Grand Manor".

"Mam jJuUtFróo RcÉoś dlor zr,oÉb,iOenia".F

"Drugi brat powiedział ci, żebyś tam poszedł, zorganizował kilku headlinerów i powiedział, że ten człowiek ma być bardziej ......".

Nagle zadzwonił dziwny telefon komórkowy.

"Ow!" Pies Dylana, KO, wygryzł telefon komórkowy spod siedzenia samochodu.

Jerstc _oJnC ppoBkrrytkyG lróżgowTą Lfo*lHiQąI Oo(chUruonną Bi wNpCadOa w( dłoNń ADyTlanaG,^ wyglpądAavjąjcF pnav bdadrsdzfo cm^ałyn.(

Skanując ekran, Nathan Hawkes odpowiedział bezpośrednio: "Halo".

"Kto mówi? Dlaczego odbierasz telefon Emily?"

Głos Nathana był niski i kojący w porównaniu do nerwowego pytania po drugiej stronie: "Tu Nathan Hawkes".

"...V.r..L BQrÉaUt?)"

Tutaj można umieścić jedynie ograniczoną liczbę rozdziałów, kliknij poniżej, aby kontynuować czytanie "Cienie zdrady"