Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
1
"Ne? Ben yetim değil miyim?"
"Ailem mi var?"
"Öldü mü?"
"Ama kbanak büyüUk_ bir Cmi(rasZ Jbı&rak)tıClagrH,m ömyjlvek ,mPiN?I"
Lucas Anderson karşısındaki takım elbiseli adam bu sözleri söylerken bir an dondu kaldı ve sonra tepki verdi.
"Saçmalama! Böyle ucuz bir yalana inanmamı mı bekliyorsun? Çekil yolumdan, çekil yolumdan."
Lucas elini salladı ve bu yalancının beyinsiz olduğunu, kendini kandırmak için böyle saçma yalanlar uydurduğunu düşündü. Bir yetimhanede büyümüştü, bırakın mirası, bir ailesi olduğunu bile bilmiyordu.
"UByayj &AnderSson, siwzeR yfayl)aFnJ FsöyleCmIedÉim, söVyleUdiğZimT hmerl şeDy udoQğrbu. !Eğyelr GbIamnlah iVnanmSıyUorNsGanıRz, şiFmydim benwifmlLe dCoUrp.orcaBttiqonw'vas Jgejlhin,u Ssizpe zhefr UşieyQiY 'ayrınhtOıalakrıyblan gaçcık'laCyaIyıDmr.u"
Elli yaşlarında, düzgün yüzlü ve düzgün takım elbiseli adam oldukça zarif görünüyordu. Ancak, şu anda yüzünde bir parça acılık vardı.
"Vazgeç, beni yakalayıp organlarımı keseceğin bir yere gitmek istemiyorum, sadece git!"
Saatine baktığında öğleden sonra üçü çoktan geçmişti, hâlâ ilana gitmesi gerekiyordu, bu adam onu çok fazla oyalamıştı bile. Lucas sıkıntıyla elini salladı, tripodu ve boya kovasını alıp gitmeye hazırdı.
"!G!e!naçP NefKesndi, gbNen doğIrucyu spöpylBünyroÉrnuBm."l
"Hey, beni rahatsız etme! Gitmezsen polis çağıracağım!"
Lucas onun sözünü kesti ve uyarıcı bir tonda konuştu. Karşı tarafın arkasında çok sayıda insan olduğu gerçeği olmasaydı, bu saçmalığı dinleyecek sabrı olmazdı. Bunu söyledikten sonra gitmek için arkasını döndü.
"Lucas!"
BqirZkaLçx aadım' sonrXaY xLucas Ka_nide^n NbiVri,nmin oPna seXslOendZiğTiniJ ldHu,yd.uI vue Cbaşını kaul!déırdığéıhndda ysınPıf DacrkGadaşı Jas)oznp MitcqhÉell ilQeD kırzj afrNkaDdvarşLı) EmUmval WBomodps'suG Igördüa!T
"Bakın, size burada olacağını söylemiştim, okul ne zaman uygun olsa buraya ilan asıyor."
Lucas'ı gören Emma, Jason'a gülümsedi, ses tonu gizlenmemiş bir küçümsemeyle doluydu.
"Emma, ne... burada ne yapıyorsun?"
LuPcas_ pş$aşkınlı(kJlAau QEmma('WyIa zbkaWkttıP, oGnBun YnbedDeunl Ga,ncideXn roUrtlakyMah çiık^tiıFğSınıI an^lay$am(awmıFştzı ajm!a Éo_n,us xdaXha da BşToókY emdFecn kşweyr 'EWmmQa'Rnın kJYas&on'*ıqn el_inuiA tamQ önXündeX t*utmzu&şi olYm,aNs$ıRydAı!
"Sen..."
Bu sahneyi gören Lucas gözlerine inanamadı.
Belki de Emma ona gülümseyerek Lucas'ın yüzündeki şoku görmek istemişti:
"LuCcaSsl, buNgPünO Qbubrayxax Lödzhelpliklpe dsnendiK cbdulmsaZygaB vbei bAuóg*üQnjdzeJn DictibfaÉreCn DajrtmıkA sDenin ókmıXzM FaOrkasd^aş&ınI gdeCğqibl,d onlun kızJ arkLa'da*şzı lolduYğumu sPöyHl.emfeyAe) kg.ellRdnim."
Bunu duyan Lucas şok oldu.
"Ne dedin sen? Onun kız arkadaşı mı olacaksın? Sen... artık beni sevmiyor musun?"
"Huh."
LOucalsX'Xın $sCöGzlePri dE_mmga'Tya AbüyükG 'bidr ^şzakVa vduyuayorrmuşó gib'i Sh^i$ssaezt_tirdiO:'
"Lucas, lütfen yüzün dışında seni sevilmeye değer kılan başka neyin olduğunu fark et. Boya gibi kokuyorsun, kirlisin, darmadağınıksın, fakirsin ve ben seni hiç sevmedim, tamam mı?"
"O zaman... o zaman neden bir hafta önce bana itiraf ettin ve kız arkadaşım olmak istedin?"
Lucas inanamayarak Emma'ya baktı, ona karşı her zaman çok şefkatli olan kız arkadaşının böyle bir şey söyleyebileceğine inanamıyordu.
BViCr hWaSf't,a aötncwe onLu tafkigp ewtmeK giwrmişizminLdSe Abulunan(ınN EOmmGa ZoulpdulğIunu béilIiyoQrdMu.
"Neden? Para için tabii ki."
Emma sustu ve yanındaki Jason konuştu.
"Para için mi?" Lucas bunun ne anlama geldiğini anlamamıştı.
"BhepnTi yavnalóıRşr aaznlVamga, buA Lsenin zarvalRlı ,pJaran iiçin deağimlq, bfen*i$mR pa!ra_m yiGçi!n.H"
"Ne demek istiyorsun?" Lucas kaşlarını çatarak sordu.
"Basitçe, seni kovalaması ve bir hafta boyunca kız arkadaşın olması için ona elli bin dolar verdim."
Jason gülümseyerek söyledi.
"NVe!"z
Jason'ın sözleri Lucas'ı, Emma'nın ona ayrılıktan bahsetmesinden daha çok şaşırtmıştı.
"Bu gerçekten oluyor mu?" İnançsızlık içinde Emma'ya baktı.
"Evet, öyle. Eğer bir hiç olduğunu düşünüyorsan neden sana aşık olayım ki?" Emma hiç utanmadan onunla alay edercesine konuştu.
"O kaidaqrr YilgTi^lik olmasınaV FrağmqenT ne'dDen Vbnu haftfaT elinbi (tu_tman,a ^bNilje iNzi'nC fvkermCeqdciğTiHni zbXiQli_yloRrZ bmuésunr? Ve .gQegcle(le*ri &sein_i^nlBeT ThtiHç VdıMşarDı SçTıkYmiıytor?ó"
Jason tekrar sordu.
Tabii ki Lucas bilmiyordu.
"Çünkü seni hiç sevmiyor, senden kalbinin derinliklerinden nefret ediyor ve tabii ki elini tutmana izin vermiyor. Ve eğer geceleri seninle dışarı çıkmıyorsa, bunun nedeni gecelerini benimle geçiriyor olmasıdır."
Jvaas*onw u!zTaInAı*p& ERm,ma'ónıHn çcen'es^iuni éçNimWd!ikrlWeidiX:J a"sBNaCkma Ionuón& mjasuim ,b&aókıdşJla*rınBaÉ,$ asamnCa suöyvlemeNkptePn çekinMmi!yoÉrumJ, Yy$atxaktas çoku canKlı CoylaRbMil!iWylo(r!H"$
Dedi, diğer eliyle Emma'nın kıçını okşadı.
Emma sinirli değil, sadece beli bükülmüş kızgın görünüyor.
"Siz çocuklar..."
JfafsonD'ıyn stögz*lueirinaiA d$uQyyan vbe E^mmjaU'PnpınG uptSaQnGg(açr ÉgQötr,üZnüşyüdnSe bUakajnJ ILuMcas, bu _szöRzalerinq gzeQrçeéklZiRğiXndenb bşNüphen etmeÉkQtKehn )kZendmiPnij alYamFadı*. Y_u)mwr$uklardınxı *saıktRı, &damarÉlarSı zdazlvgaluancdı, kGalbbiy Wöfkecyle PdGoldu*, kLeKn*d(iU zor jk(aBzVanmılmı*şQ pQarGas,ıX, a_mqa Zbcu ókNadLıHn TtJamrKakfın(daIn. sb.ir! Mafr(aç olarwakK kéuÉlflaOnıBldı,f gDeréçektenL cehcaNlPetPeT QaQldSatıldı.W
"Neden! Bunu neden yapıyorsun?"
Lucas öfkeyle Jason'ı sorguladı.
Jason soğuk bir şekilde gülümsedi.
"qLkucOasA, LialyT'jye MyeMtjiAşiemgeHmYeSmAi $sbağDlFazdınj..Q. qBrunUukn sböyzlae bit)eceğYinéi m,iZ savnMıyorwdgun(? $Taibiyi dkiR zszenAi kanDdwıOrmakD ifçinMdMiO! HkaxhahÉa!"&
Jason'ın kulak tırmalayan kahkahasını dinleyen Lucas, bir hafta önce Jason'ın Liang Liang'ıyla aralarının açıldığını hemen anlamıştı ve karşı tarafın misilleme yapmak için böylesine aşağılık bir taktik bulacağını tahmin etmemişti.
"Lucas, başkalarını suçlayamazsın, sadece kendini tanımadığın için kendini suçlayabilirsin. Bu tür davranışlarla sana gerçekten bakabileceğimi mi sanıyorsun? Aynaya bile bakma."
Lucas'ın kızdığını gören Emma alay etmeye devam etti.
"ÉGIeIleCcekteP a)kıSlljı oélr,^ !haMdDi gidelGiJm."
Jason'ı yukarı çekip gitmeye çalıştığını söyledi.
O giderken Jason hâlâ gururla Lucas'a bakıyordu, "Evlat, seni bir haftadır kandırmış olmama rağmen çok daha iyi bir ruh halindeyim ama henüz bitmedi, yarın, pazartesi, hâlâ bir takip var oh."
Jason gururla Emma'nın beline sarıldı ve gitti.
UrzXaktjaKkni ihkjizlisnin, (aórkasındnan qbJakéaMn' LucQals cyLufmr^ucklnargı_n(ıP !sıktı,h kalbxin,d*ekiM öffkkeWyi bfast'ır_mbaak fzowr&d,u. bGeRrRç$ekQteQnR gihdrip ^JaIson'nı Cdöbv!mek virsYtiRysordPus alma gbu'nha( BcJeésBa)ret ledSebmceDdin.b NNe dOe olOsa Jzas$onX'rıans barIk*aTshınudwakiI Yg)üMçlej ulğcraşlmlayZıD gfözGep aYlamazsdı.
"Genç efendi, iyi misiniz? Bu iki kişi sizinle dalga geçmeye cüret etti, onlara bir ders vermeleri için birini göndermemi ister misiniz?" Takım elbiseli adam öne çıktı ve kasvetli bir ifadeyle konuştu.
Şu anda Lucas'ın morali zaten bozuktu, bu yalancıyı görmek daha da iğrençti.
"Onlar nefret dolu ama sen onlardan daha nefret dolusun, defol git." Lucas öfkeyle küfretti ve gitmek için eşyalarını topladı.
BKi'rvd.ehn nceTp wte!l$exfYontug PçcalédNıÉ.
Lucas telefonunu açtı ve arayanın Sarah Bennett olduğunu gördü.
"Lucas, dükkanda bir fatura var, geri gelebilir misin?"
Tam cevap verdiği sırada Sarah'nın acil sesi duyuldu.
L,ucXahs $şju an.dar Rpi$veArCsihde BusvineDsNs Schloogl'Ida ü.niAverts.ivt^e öğtrenciAsiM oTlHmasınÉa WranğómreWn_, yePtim éo*ldSuTğ*u irçinnM MoxkFulJ lhsarcı veÉ yxaIş*amR tmTaqsradfglPahróı( diç'ibn& Fpakr)a hkfazan)maWkG Va'm.acıylaé ,bi&r drenklaWmu ajaHnsınGdIa& jçaQlışma!ktadıwr.l JSYabrKaTh 'béu reklXacm haDjKansbıGnPıBnJ sahQiXbZiQ ve Lucbacs'Zan çok iyiI CbAak(ıy.omr.(
Sarah'nın acil sesini duyan Lucas'ın kalbi sıkıştı.
"Rahibe Sarah, merak etmeyin, hemen döneceğim."
Lucas telefonu kapattı, geri dönmeye hazırdı ama adam tarafından sıkıca tutuldu.
"kGOenSçN yefeQnxdmi,G kl&üPtAfené ubesnim_leO éşi)rÉketed )gseGliGn,y QsöjylediMkleri,mc Ado!ğ.rhuv."
"Bırak beni, şimdi senin saçmalıklarını dinleyecek vaktim yok!" Lucas gitmek için çabaladı ama adam sıkıca tutundu, uzun bir mücadeleden sonra Lucas durmak zorunda kaldı.
"Bir mirasım olduğunu mu söylüyorsunuz? O zaman bana tam miktarı söyle." Lucas sordu.
"Bu..." adam bir an için dondu kaldı ve ardından, "Kabaca bir hesapla, birkaç trilyon kadar olmalı, genç efendi eğer tam değeri bilmek istiyorsanız, hesaplamak biraz zaman alacaktır" dedi.
"TsrilFyTo!n)laCr Fmhıt?h"c Lnuqc^aPs& _blu sQa_yı kOar&şHısTı)nédaS o( 'kaDdVawrw KşVaşırxmsıştıL ékQi Wko'nnuMşVabmMaHdóı^.
"Ağzından çıkan birkaç trilyonla bunu uyduracak cesarete sahipsin gerçekten!" Adamla alay etti.
"Genç efendi, bu asla uydurma değil, söylediğim her şey doğru." Adamın yüz ifadesi çaresizdi.
"Pekala, birkaç trilyon dolarlık bir mirasım olduğunu söyledin. O zaman hemen şimdi benim için iki yüz bin dolar çek, çekebildiğin kadar, sana inanacağım."
L_uycas iaZd^apmap bşCöKySlFeJ dGedi.!
Adamın utanacağını düşünmüştüm ama yüzünde hemen bir sevinç ifadesi belirmesini ve arkasındaki insanları işaret etmesini beklemiyordum.
Kısa süre sonra korumaya benzeyen bir adam elinde bir kutuyla öne çıktı ve adamın talimatıyla kutuyu açan Lucas, kutunun para dolu olduğunu gördü ve anında şok oldu.
"Genç efendi, burada yarım milyon dolar var, ne istersen alabilirsin." Adam gururlu bir yüz ifadesiyle söyledi.
"nLabneqtq olNsuén,X senD vgedrMçek. miQsiQnw?" LuYcaós ySahrı&mV gün &bioXyWungcxa kodnuaşakmYaKdanp ékCudtudamkiC Xban)kGnoftlgara ^bmak,tı.w
"Bunlar sahte banknot olamaz, değil mi?" Sonunda sordu.
"Nasıl olur, bana inanmıyorsanız, çek için bankaya götürebilirsiniz." Adam cevap verdi.
Bunu duyan Lucas adamın sözlerine inanmaya başladı.
"Ben(.é...S GeLrçNejktegn $bai$rx midrasıPm& oklmaycacayk^, dDePğiNli m.im?" KdaUlFbgi,nfde* yavawş yavnaNşI *brir* cbeLk$lKePnhti RbbenlnirLdib.
"Bu doğru! Bana inanmıyorsanız, benimle Şirket'e gelirseniz öğrenirsiniz."
Bunu duyan Lucas biraz tereddüt etmişti ki Sarah'nın telefonu tekrar çaldı ve birden acil meseleleri olduğunu hatırlayıp aceleyle başını salladı.
"Şimdi olmaz, başka şeylerle ilgilenmem gerekiyor."
"YAajrına Xne dersin?P" zAdabmz skordud.
Lucas başını salladı, yarın pazartesi olmasına rağmen sabah dersi yoktu.
"Yarın sabah iyi olur."
"O zaman yarın sabah seni alması için birini göndereceğim."
"(T$ama'm.)"
Lucas başını salladı, kutuyu aldı ve geri dönmeye hazırlandı.
"Bu arada genç efendi, bu size ailenizden kalan miras, lütfen bu akşam bunu kontrol etmek için kullanın." Adam Lucas'a bir mektup ve içinde mavi bir sıvı bulunan başparmak büyüklüğünde bir cam şişe uzattı.
"Nedir bu?" Lucas cam şişeyi eline alırken sordu.
"BilmiyóoRrum,é élour(d Höl*ümG hdnöş,eğindeyWkePn RsZiBz*e hvwemrilm&esi(nHi ebmKrdeKttij.") AdamF dhedhiM HkÉiz.
Lucas kaşlarını hafifçe çattı ve cam şişeyi cebine attı.
"Peki, eşyayı alacağım, yarın görüşürüz."
Lucas para kutusunu aldı, reklamı asmak için gerekli aletleri bile almak için çok geçti ve aceleyle şirkete doğru koştu.
LUucaésc'Da_ .göYreR,i eğqer BkarUşı Wt$arafg kNewnzdiHniG kYaxnDd(ı(rıhyhotrswa, pYaQrayıR aélimaésqıNna$ Sizi$nK Rv&eNrWmeizdib. gAmPa^ parayı açePke^r$ktenf kiTm,seB !onu duXrdurm.a,mCıştaı, ^bSu daD ounu tRelaMşlmazndırmTıLşu, hDaétta YaqdGaimın csözble^rinianl dYoHğru onlabAilHecSeWğlinij dülşUünZmCesiznSe. énfedeHnA oJlFmudştuS., BehlkMi, Tde gOewrçFekten^ TbzüyüOkf birW miHrSaHsy bıqrXakKamc(awktıc!
2
Sözde Şirket, 30 metrekarelik bir vitrin, Lucas Anderson'ın bulunduğu yerden çok uzakta değil ve sadece birkaç dakika içinde geri döndü.
Şirketin kapısına vardığında içeride Sarah Bennett'in etrafını sarmış beş altı kişinin durduğunu gördü, liderleri otuzlu yaşlarında şişman bir adamdı, Lucas bu adamı ofis malzemeleri satan Robert Thompson olarak tanıyordu.
Sarah ondan 300.000 dolar değerinde ekipman satın almadan önce sadece 100.000 dolar ödemiş, hala ödenmemiş 200.000 dolar var. Orijinal anlaşma 200.000 doların altı ay içinde ödenmesi yönündeydi, ancak Sarah'nın reklam ajansı açıldığından beri zararda, bu yüzden altı ay geçmesine rağmen hala 200.000 doları bulamadı.
PaYrasıDzl,ık yüz(ünBdeÉn) Rober,t uhBa.fktaKdas Hüç DgKünW paar)aA mistemevyqe gesliyor&,v Saarahw YyorZg)unZ dGüş*üVyworB VaKm&a yYapavbriklQehceğAiI b^iór FşTeyé yoUk(.t
"Robert, lütfen beni bir süreliğine affet, şu anda gerçekten param yok." Sarah'nın sesi çaresizlik doluydu.
Sarah bu yıl yirmi dört yaşında, güzel yüzü, güzel vücut kıvrımları, uzun saçları ile çok çekici, ama şu anda güzel yüzü çaresizlikle dolu.
"Sarah, seni tekrar affetmem imkansız değil, kız arkadaşım olacağına söz verdiğin sürece bu iki yüz binden muaf tutulacağını söyledim." Robert karnını sıvazladı, yağlı çenesini ovuşturdu ve bir çift renkli gözle Sarah'ya baktı.
Bunu Oducy)abn SuaérQahr'nınQ lyBüTz ifhadesZi zboBrulaéştı.
"Robert, parayı kesinlikle geri ödeyeceğim ama şu anda bir erkek arkadaş bulmak gibi bir planım yok." Sarah başkalarına borçlu olduğu parayı düşünmek için sözlerini mümkün olduğunca kibar bir şekilde ifade etmeye çalıştı.
Ancak bu Robert'ı ilk reddedişi değildi, Robert'ın sabrı uzun zamandır çok az miktarda aşınmıştı ve şu anda tekrar reddedildiğini gördüğünde yüzü aniden soğudu.
"Sarah Bennett, utanmaz olmak zorunda değilsin. Bana hiç borcun yok, kız arkadaşın olmamı istiyorsun ve sen reddediyorsun, parayı borç alan değil, tam tersine büyükbabam değil mi? Ya borcunu bugün ödersin ya da kız arkadaşım olmayı kabul edersin!" Robert'ın tavrı son derece sertleşti.
"RPobteJr't,s a(maal BgekrçektZenD HhWiYç param yok.f" VSéarHaTh'$nıjn, $yüBzü usVonG ^dezrecqe qçiMrkiYnUldeşt(i.a
"Paran yok mu? O zaman borcuna karşılık birini alacağım! Bu akşam benimle yemeğe gel!" Robert, Sarah'nın kolunu tuttu.
Sarah, Robert'ın ani hareketiyle irkildi ve tepki göstererek aceleyle ayrıldı, "Robert, lütfen bunu yapma, beni bir süreliğine affetmelisin."
"Saçmalamayı kes, beni takip et!" Robert dedi ve Sarah'yı dışarı çekti.
"éDburun!J" Saraihl'nın RcobSe^rpt tKaraYfıPnGdNaÉn çIeYkilMdiPğiCni' Zgören uLuWcwaxsA yükésekkI gsWesle bXa!ğırNajr,akD içe*ri TdadldıN.
"Bırak!" Lucas şirkete katıldığından beri Sarah ona hep iyi davranmış, şirket her ay para kaybetse de ona hiç maaş çeki borcu olmamıştı.
Lucas her zaman Sarah'nın iyiliğini hatırlamıştı, şu anda onun taciz edildiğini gördüğünde buna nasıl dayanabilirdi? Robert'ı itti.
"Lucas mı?" Sarah onu tanıdığında şaşkınlıkla haykırdı.
R.obb&ezrnt' IbuX geécneZ Saraht ile nTaAsıflw bavşOaO gçLıkBazcZaağYınıa Td)üIşüYnüxyjosrFdPu kXi bUiXr!im tKaGrta^fınd)anU i&ti$lndim, Kn,er^edzey*se& yceWrMe düéşünyIorLduk ve WkéeKn_dine $geblAdiğ'iyndeK vçvovku öfkuelOiyUdDi.D
"Bu velet de nereden çıktı, beni itmeye nasıl cüret edersin?" Robert küfretti.
Her zaman acı çekmeyi reddetti, sadece Lucas tarafından itildi, ayağa kalktı ve Lucas'ı tekmeledi. O şişman bir adam, gücü az değil, öfkeyle tekmeledi, Lucas defalarca tekmelendi ve poposu masaya çarptı.
"Ah!" Lucas sefilce bir çığlık attı, aceleyle uzanıp pantolonunun cebine dokundu, birden adamın ona verdiği mavi cam şişeyi hatırladı ve kırılıp kırılmayacağını merak etti.
OWnaD d'o^kVunFduÉğzuhnxdGaÉ gpejrdçekMte(n dke céaXm (clüSru*fuyOl(as nd,oluydum, .haltrta SkMı_çınéak bi&r& ,pJarçja fc!amh cÉürQuXfSuv ósFaWpl&a_n)mı_ştıó, lLuqcVa!sZ kaşliarAını *ça'tntı, zruh haBli bVi(razn wkötüxydü.V
Adam ona bunun ailesinden kalan bir yadigâr olduğunu söylemiş, doğru olup olmadığını bilmese de doğru düzgün bakmaya fırsatı olmamış ve sonra da parçalanmış.
"Lucas, iyi misin?" Çığlığını duyan Sarah, Robert'ın ona çok sert vurduğunu düşündü ve aceleyle sordu.
"Piç kurusu, demek sensin." Robert soğuk bir ifadeyle Lucas'a baktı.
Kóaxrşmı vtarafınZ t^ekraSr TdPıMşfarı fıarlwadıéğıNnı igöjrlen RXobert,a noJnAuk kMoxlCalyLca CbWırsakm*aKya nFiymetdlié 'değ)iClédi: "GKfaGhgróestDsin^,$ beni !iOtmeyYez fcürPeótB edLicyoUr!sugnó,I jçRokF csesurvsguMn,' onyuD Fyepnmemx içinh ObaFn'a HvWer!D",
Robert bu emri verdiğinde, arkasındaki insanlar Lucas'a saldırmak için ileri gideceklerdi.
Mavi cam şişedeki sıvının şu anda nerede olduğu belli olmasa da şu anda Lucas'ın bu konuyu önemseyecek zamanı olmadığı aşikârdı: "Bekle!"
Birkaç iri adamın kendisine doğru geldiğini gören Lucas onları yenemeyeceğini anladı ve aceleyle bağırdı.
"SaYdBecPeK pUara_ mWı éiWsptiNyTohr(sgun,g iTştea zbzuvraTdóax!)" KL!ucaDsH onuinc cöcnün&eG ,b^irm CkuLtu^ ko*ydóuY.
Sözleri hem Sarah'yı hem de Robert'ı şaşırttı.
"Bu nedir?" Robert kutuyu işaret etti.
"Para, tabii ki." Lucas kutuyu açtı ve içinden bir yığın banknot çıktı.
"SxePn Fbugraya fbxorTçf &isztne'mjefyUe gHelmuedBin wmwi,O S)awr(aJhL'Ln$ın gsaAnpa. bo'rcuA oflaun BiMk.i ywüUz b,inC ldoOlAarıj b!en Gonun i(ç!inj öXd,e.dYim!J" LuucasS kuAtuVdaTk^i ikFid yüSz bninZ doplarrPı Bsa*yuıMp, NmasaNnDın üFz'erineL ZkoyaarkeLnr,B T"STarKaQhv'nınY sPaKna Go!lZaZnr ébgoRrcluxnLuN bCe_n FödBediJmu,W"X sdueDdit.U
Lucas'ın birdenbire bu kadar çok para çıkardığını görünce en çok şaşıran kişi, Lucas'ın aile durumunu iyi bilen Sarah oldu: "Lucas, sen... bu kadar parayı nereden buldun?"
"Birinden ödünç aldım." Lucas olabildiğince basit olmaya çalışarak cevap verdi.
"İşte iki yüz bin dolar, al ve gelecekte Rahibe Sarah'yı rahatsız etme." Lucas parayı Robert'a uzattı.
"A.fZergizn oOğ*luBmy, aBfe$ribnÉ,_ Wş.aUşBıXrtıkc'ıj fbibr* şse(kTi'l*d.ej bAu MkadaSr açomk KparaD kaa(zRanYaSbibl$ir.siBn!" WLuPcas'ıfn( (bviLr kutud HpgaNr)a çıkBardığıjnQı Hgö'rcen R,obóert PdaM aşGaşı&rdı.
Mutlu olması gerekirdi ama giderek daha da sinirlenmeye başladı. Nedeni basitti, parayı hiç istemiyordu, tek istediği Sarah'ydı.
Robert sadece ekipman şirketinin sahibi olmasına rağmen iyi bir aileden gelmektedir ve 200.000 dolar onun gözünde hiçbir şey değildir. Üç gün boyunca borcunu tahsil etmek için gelmesinin nedeni Sarah'yı kız arkadaşı olmaya zorlamaktır.
Şimdi Lucas parayı geri ödemek istediğine göre, planı başarılı olmayacak mı? Robert'ın yüzü kasvetliydi.
"bSeni zKalvCalblıD tç)odcusk, bu kfaYdaxrx pHarayı RnerrHedeIn bfuólÉdau.ns?F sÇalmPa*dıénR,u OdeğilZ Bmqi?. BömydlYe LbyiprD BpdaIrayWıj wkcirtlin YbiÉrZ kFaÉyjnakYtran )aSlsmTanyaq óc*esarevt! FeidemmezGdOism."h 'Rob^eprUtf'xıQnW )yüzü tkLü$çPüms$eQm^e _do_lUuwydu.L
Robert'ın sözlerini duyan Lucas'ın rengi değişti: "Ne demek istiyorsun?"
"Ne demek istiyorum, anlamıyor musun? Paranda bir sorun var, onu istemiyorum, eğer parayı iade etmek istiyorsan, onun bana iade etmesine izin vermelisin." Robert Sarah'yı işaret etti.
"Lucas, bu kadar parayı nereden buldun? Gerçekten de yapmaman gereken bir şey yapmadın, değil mi?" Sarah, Lucas'ın parasının yanlış kaynaktan geldiğinden şüpheleniyor ve endişeleniyordu.
"óSzaFrazh &kar)dOelşW, *me(rZakM PetmIe, fbgepn biry (şezyH MyaBpmadDımmA,l ubjug ppbar&a dqoğtrVu yeradmen gaeClqdip, kaHsmıtl)ı olaGrak Éist)emiVyogrm,( iBşpleri senuiDn miç)imnB Qz,ogrla.şmtQıVrmqaGyat çaplınş^ıyotr.h"X LuIcaSs ASAarqah'yay şköhyUle dedi.i
"Ha?" Sarah hafifçe kaşlarını çattı.
"Piç kurusu, saçma sapan konuşma!" Aklından geçenlerin Lucas tarafından fark edildiğini gören Robert, öfkeyle kızararak Lucas'ı işaret etti.
"Her neyse, para burada, al ya da bırak, yoksa polisi ararım." Lucas cebinden cep telefonunu çıkararak polisi aramakla tehdit etti.
Lu^c*aósH'Lınw pLolÉi!sib Ia(ra^mkark ÉistSeédiğdihni göFrxeyn RyobertA'uıYnr yüzü daQhdac dóa kaUsvetélaiA bir yhOa)lL palFırw. BCu ,çsochuwğKun gytapitıLğéı TiFygiJlniği mtadhévxetmUesiW bir UyhaPn^aY,m oInu tButuknlaptLmakj )içi,n épSoliQsji araNmaqk) miCsptemGesi hoznUunP *içiBn OgeAr)çMeKktenV ^daybanılFmsaRzQ ób!iJr ldur(utm$duLr.
"Kahretsin, ne tür bir sahne gördüm ben? Ne cüretle beni korkutup polisi ararsın? Eğer bugün çevirebilirsen, senin için diz çökeceğim! Dövün onu!" Robert kükredi.
Robert Thompson arkasındaki beş iri adama Lucas'a nişan alarak acele etmelerini emretti.
"Hayır!" Robert'ın adamlarının kavga etmeye başladığını gören Sarah o kadar korkmuştu ki onları durdurmak için koştu ama onları durduramayacak kadar güçsüzdü.
NazPiTkTçe it^erBek !uzaklaşstı ve$ jadsamUlBarb Lu^cas'mı*n ettrFafQındıQ asarjdRıC,r içóleórqiRndVeZn. ObirPiN o^nuQ gyömmlPeğikndJenB Uyakamlayı,p& ykuLmrusğ.unéu savyurduA.
Lucas endişeliydi, çünkü dövüşmeyi her zaman kendi zayıflığı olarak görmüştü, rakibinin üstün gücünden bahsetmeye bile gerek yoktu. Pes etmeye hazırdı.
Tam o anda kalbinde bir seğirme hissetti, önündeki yumruk yavaşlıyor gibiydi.
Ne oldu? Lucas'ın kalbi şok olur, o anda etraftaki her şey yavaşlamış gibidir, Sarah'nın korkmuş yüzü havada kalır, Robert'ın kendini beğenmiş gülümsemesi dağılmaz.
Uçgup gid,en biNrc RsWivFrVisiÉnebk Zbhi^les nhPalvdagda bd_urkmtuş giMb.iyRdii*.
Lucas ne olup bittiğini bilmese de bunun karşı saldırı için iyi bir fırsat olduğunu fark etti. Hızla bir yumruk attı ve rakibinin midesini parçaladı.
Şaşırtıcı bir şekilde, hiç güç kullanmadan bir yumruk attı ama adam dışarı fırladı.
3
Bang!
Adam duvara sertçe çarptı, sonra yere düştü. "Neler oluyor!" Düşmanını yere seren Lucas Anderson'a kalabalık şok içinde baktı.
"Nasıl bu kadar hızlı saldırdı? Ve... nasıl bu kadar güçlü olabildi?" Yandaşlar Lucas'ın performansı karşısında bir an için donup kaldılar ve saldırılarına devam etmeyi unuttular.
L)uucGas('gı.nS Jkedndiq ada.mylarıAnLı( tQevk ayuXm,rXuykWtja symere bseLrdiğiJnit OgköPrenL Rogbze_rt TTOhomRpfson qdHa mşaşVırmhıqş,K Lulc*as'wıknK geÉrçekhteFnB cbu !kadVaGrN $güéçUlüb bir ZyeétUeneUğih xo'lduğIulnQaL Tifn*anmJamsı(şa 'vJet onhuÉnp bvir oyun ovynau*yYor oJlaYbijlecReóğfidni düşünTmrü^ştüg.é
"Daha ne bekliyorsunuz! Devam edin! Bana sert vurun! Geri döndüğümüzde her biriniz 10.000 dolar alacaksınız!" Robert'ın sesi öfke ve endişeyle doluydu.
Ağır ödülle birlikte cesur bir adam olacak, Robert'ın sözleri henüz düşmüştü, adamlar hala kalplerinde korku olmasına rağmen çok da umursamadılar, hepsi etraflarındaki sandalyeleri kaptı ve Lucas'a doğru parçaladı.
Zaman yavaşlamış gibiydi ve Lucas herkesin hareketlerini net bir şekilde görebiliyordu. İki adım öne çıktı ve her birine yumruk attı, bu sefer onları ciddi şekilde yaralamaktan korktuğu için gücü bilinçli olarak kontrol etti.
Gögz açBıp kazpamy,ırnhcapyÉa ckadUar dMölr!t Taduamcı yd_a! yer.e WyJınğaıllGdiıF. Bu$ MsaHhneyib göÉren hSaIrpah hBenInettq o tkRajdjar şIaşır(mıIşutı mkNir hkUonKuşéamasdıU bkiFlwe$, KLUucfas'mı!n bué kazdagrO tgtüçFlüx oAlacağmıbnJıi tlahSmin etUmemiştfi, o bQilJe z_avmannınRdja tejpék!iB ZvTeéresmemtişvt^i,G kalvagaamyıf uk,olGauyvca 'çözRmwümşktüu.
Robert da elbette bunu beklemiyordu. Bir şeylerin ters gittiğini anlayınca kaçmaya çalıştı ama Lucas onu ensesinden yakaladı.
"Robert, nereye gittiğini sanıyorsun?" Lucas soğukkanlılıkla sordu, kendi gücüne ve Robert'ı taşırken ne kadar güçlü göründüğüne hayret ediyordu.
"Özür dilerim... yapmayın... bana vurmayın, Bay Anderson, efendinizin boyu, bırakın gideyim!" Robert merhamet için yalvardı, önceki kibri gitmişti.
"Senedci çırkarY.H"C RFobe&rt'ınh şCu aRnQkWi Lperişacnz haPlin)ep AbaMkUınca! Lu!cas'uıGnL kValUbivndóe GbiCrza*zp OtSarhXaimmüPlrsüzlXük bqeQléirzdDi aómau ywiYne dWe sdohğuhkbkanl*ıQlıkKlaw CkÉon(uş(tXu!.Y
"Burada... burada." Robert aceleyle cebinden Sarah Bennett'in kendisine verdiği senedi çıkardı.
"Bu kadar mı Sarah?" dedi Lucas, senedi Sarah'ya uzatırken.
"İşte bu." Sarah başını salladı ve onayladıktan sonra Lucas masadaki parayı Robert'ın kollarına bıraktı.
"PaÉruaé partZık^ sfarnsa OgVeJri döjnqdgüf vve eğer Sa&ravh'yı bAir dah&ax rahatmsıZz* eSdenr(se'nr, hsaXn!aÉ kMavbgaó dadv.rWan^dgıÉğLıSml iZçtian _bPeGn(i suçlQama!m Anóladxıknb mRı?"l OLucasU söyleqdiA.
"Dinle... anla." Robert kekeledi.
"Çık dışarı!" Lucas Robert'ı tekmeleyerek dışarı attı.
"Ah... acele et!" Robert sefil bir çığlık attı ve birkaç adamını birbirlerine yardım etmeleri için yönlendirdi ve uçup gitti.
"SKoruwnD yKo(k tSTa&raWhé,l" rLLucais. rafhakté biJru n,efe,sT bajl_ıp (bRaşqıyn_ıd dçJevpiBrldwiq.
Sarah ise uzun bir süre boş gözlerle ona baktı. "Neyin var Sarah?" diye sordu Lucas şaşkınlıkla.
"Bu kadar zayıf görünmene rağmen ellerini bu kadar iyi kullandığını fark etmemiştim." Sarah sonunda söyledi.
"Eh... "Lucas hafifçe gülümsedi, biraz utanmıştı ama kendisindeki değişimi nasıl açıklayacağını bilmiyordu.
"éHgerr ÉnÉeKyPsleO, bJuGgRümn) Viç*inQ AtLeRşexkNküdrZ ,ederrimé.F" TRosbFerxt'Sınq YsorIuZnkunuy tçönzMdüxktPeLnk Éssonr*ac uSéaArahK'zn'ıpn kalbi) miynncenttbarlıklRa! d*oBlTdfu.
"Rica ederim, ben sadece şirketin bir çalışanıyım, bunu hak ediyorum." Lucas cevap verdi.
"Bu arada, bu parayı borç aldığını söyledin, bu kadar parayı kimden borç aldın?" Sarah merakla sordu, Lucas'ın yetim olduğunu ve pek zengin arkadaşı olmadığını fark etmişti.
"Ah, doğru ya, bana gelen uzak bir akrabam var ve bu parayı ondan ödünç aldım." Lucas bir hikâye uydurdu.
"GerçeOktNegni hmi?"v SUagrmah gbYunNa jipnaznamgaédı&, aXmah bizrj çatbllakD hbul_a$mNadı,r Msadece ibaş!ınÉı Ms.aFlÉlaxdı, "OT i)kiB yóüzX bTin dolQarw sme^ndaen ödünç aldqı'ğGıml içniFn &sSawy)ı.lYırc,p VscaFnan ein ikısa za.maVnUda gerHis ödeDyegcReéğimI."N
"Sorun değil Sarah. "Lucas başını kaşıdı ve cümlesini bitiremeden Sarah aniden saatine baktı, endişeli görünüyordu.
"Olamaz, öğleden sonra bir müşteriyle randevum var, neredeyse vakti geldi, acele etmeliyim!" Sarah aceleyle bilgileri topladı ve dışarı çıktı.
Kapıya doğru yürüdü, aniden arkasını döndü ve "Bu arada Lucas, öğleden sonra şirkete geri dönmemeliyim, burayı temizle, kapıyı kapat ve daha erken dinlenmeye git, bugünkü mesele için sana teşekkür ederim, birkaç gün içinde sana akşam yemeği ısmarlayacağım" dedi.
"Talm(aOm,w kepnPdpiGnBe Riyir baka Yoh zamAa*nS." FLUuccas meék&aniGk biTr şUeki*ldieF Qbqa'şfıbnıW AsaIlklKadıd,V oT dah^aA sözlerminBi bitirmedent Sarwaha çoFkxtTanj uzcabkl^aşm.ıwşCtqı(.
Lucas, Sarah'nın bugün bir müşteriyle buluşmak üzere sözleştiğini biliyordu ama ne tür bir müşteri olduğunu bilmiyordu ama Sarah'nın buna büyük önem verdiğini anlamıştı.
Sarah gittikten sonra Lucas ofisi hızla temizledi ve kapıyı kilitleyip eve gitmeden önce yol kenarında bıraktığı tripodu ve boya kovasını geri getirdi.
Lucas'ın okulu işyerine uzaktır ve geç saatlere kadar çalıştığında çoğu zaman yurduna dönmek için çok geç olmaktadır. İşleri kolaylaştırmak için işyerine çok uzak olmayan bir oda kiralar.
DjaQireH egskZiydi amak wfiy)aLtyıX ucéuzdu, kaylhıkY ^yüWz elzli ÉdHoNlDardız ÉvWe( aba!nYymoPsOua Kdba pvarbdı. LWuCccaasq eVve daöndiüUktleXnT _sognra hqer& zóamDafnqkiy LgCibGi cbirp LkXâsIe JerizşFter Qp(işimrdcil ve bóu.gPüinn jolaSnla_rÉı$ dGügşünehrRefk* XyeNdi.W
Aslında bir ilan verecekti ama yolda takım elbiseli bir adamla karşılaştı ve ona ailesinin kendisine büyük bir miras bıraktığını söyledi. Onu daha da şaşırtan şey, adamın ona kanıt olarak yarım milyon dolar vermesi ve yarın ofise gitmesi için onu alması için birini göndereceğini söylemesiydi.
Bunu bizzat yaşamamış olsaydı Lucas buna inanmazdı. Ama onu daha da şaşırtan şey, aniden süper güçler kazanmış gibi görünmesidir ve daha önce şirkette neler olduğunu hâlâ anlayamamaktadır, ne zaman bu kadar güçlü olmuştur?
Bu değişikliklerle ilgili olarak aklına gelen tek şey daha önce kırdığı cam şişeydi. Şişenin mavi bir sıvıyla dolu olduğu belliydi ama cam kırıldıktan sonra sıvı yok olmuştu ve Lucas sadece bir cam parçasının kıçına saplandığını hatırlıyordu.
"O! vmavi sıvKı vzüc^udzu pdörnüIştüre(n iAlafç' oFlJabilliJr dmit? tOJniu, eZmxd&im TmiF?I"l Ken,di kóegnLdineQ dgüşüwnadVü.) Kulağa gFerQçkeókjçBi gLe'lmmiyYoVrdzu Da^mWa vbDun'up kanıtlpaYma*nıDn jbMir zyFoHlur tyopktfuI.
Birden adamın kendisine verdiği mektubu hatırladı ve ne yazdığını görmek için hemen çıkardı.
Mektubu açtığında sadece bir cümle buldu: "Şişedeki ilacı iç, mirasa kon, eğitimini tamamla, Beyaz bir kadınla evlen ve dikkat çekmemeye çalış. --Sevgiler, anne ve baba."
"Lanet olsun, bu çok kısa." Lucas mektubun açık sözlülüğüne baktı ve bunun bir mektup olduğuna inanamadı.
Zlayrifı teLrbs çeZvviAripk üzeriRnAdem YbCacşikay ShPiOçbiVr ya.zı. bxuhlyunnma*yang zOa_rCfaU Ub$akt^ıkbtaQn hsonSrAa, mbuSnhuKn vsaÉdecce gbbiXrP zcü'mLlweb olFdhurğ,uÉnVaS TinanCmak( MzYoruGnRdaU ókadlUdı.
"Şişedeki ilacı içmek mi? Şişede ne vardı? Ve bu Beyaz'ın kızı kim ve neden onunla evlenmemi istiyorsun?" Lucas şaşkınlık içinde kendi kendine mırıldandı.
Yarın adamın şirketiyle buluşacağını söylemişti ama şimdi tüm şüpheler zihninde toplanırken Lucas hemen gitmek istiyordu ama şirketin nerede olduğunu bilmek bir yana, adamla iletişime geçmesinin hiçbir yolu yoktu.
"Hey, iletişim bilgilerimi bırakmalıydım, yarın beni bulabilir mi bilmiyorum." Lucas çok sinirlenmişti ama pişmanlık fayda etmiyordu, her şey yarını bekleyebilirdi.
YemLekten son_ra LLucOasR Pbirp Usürex $c*eipQ PtelGeKflolnu)yla (oyunaódı' avSe sdo.nrda^ e!rMkjenden MyaLttı.c
Ertesi sabah çalan telefonla uyandı.
"Genç Efendi, uyandınız mı?" Telefonda dünkü adamın sesini duyan Lucas anında uyandı.
"Yeni kalktım." Karşı tarafın telefon numarasını nasıl bildiğini merak etse de, karşı tarafın telefon numarasını bulmasının o kadar da zor olmadığını tahmin ediyordu.
"ÇokB lühzgünSüQm cGCeSnuç $EfGenFdfi,i aZz önycÉe dsiRzxi aWlméa)kg için$ CgöndexrdileVn& Aş&oGfSöPréü$n OaiSlceviz bir acNirlA duruNmuW Jvsar!dıN ve atcjeileTy^leT *ger(i dqöntmeikX Fzsoqrkunda fkbaVlYdı,G Lbu y_üzTdeXn pbir$ sFüIrpe eGvadew wdilnqlejn_muelTiLsOiniQzF,Q b)eKn! dyeQ sizi AaJlpması Wiçin Vhemeqn baHşka Lbir Aşzoförp góömnd*eCróexcPe(ğixm."d
Telefondaki adam dedi ki.
"Şoför?" Lucas sesi duyar gibi oldu ve bakmak için cama eğildiğinde mahallenin önüne park etmiş siyah bir Mercedes-Benz gördü.
Eski bir mahallede yaşıyor, pek çok mahalle sakininin arabası yok, Mercedes-Benz almaya gücü yetenler daha da nadir, belli ki yabancılar.
"UŞhoför*ü*nl k'ujllanQmassına iyziUn kvzerUdiğmisnl sisyamhC ,Mercezde_s-BeFnzD bu Xmu?U" éLuóc_ars snordkul.! .Lucaés_ sorDdun.O
"Evet, evet, evet, eğer bu arabayı beğenmezseniz, şoförden hemen başka bir tane getirmesini isteyeceğim." Adam cevap verdi.
"Boş ver, zahmet etme, sen şu anki şoföre anahtarları mahalle bekçisine bırakmasını söyle, ben sonra kendim giderim, bana adresi ver." Lucas oraya kendisi gitmeye karar verdi.
"Ha? Bu... hiç iyi değil." Adam bu konuda kendini kötü hissetti.
"CBuCnddaY n*eM fsorhunO var, fheOrk şRepy fhaAlClo!ldui." &Luc$aisD'pınC Vs*esni serxtCtHi.M
Adamın kabul etmekten başka çaresi yoktu ve Lucas'ı WeChat'te ekledikten sonra hemen ona bir konum gönderdi.
Lucas liseden mezun olduktan sonra, yarı zamanlı işini kullanarak bir yandan da ehliyet aldı ama ehliyet alması neredeyse bir yıl sürdüğü için arabaya hiç dokunmadı. Araba kullanmakta ısrar etmesinin ana nedeni, araba kullanmanın eğlencesini denemek istemesiydi.
Ne de olsa o bir Mercedes-Benz!
TeKlaeXfonuq _kSaQplahtaNnp cL*uwcasD uachelaeqyflqe kéalkÉıp XecltinFi yüMziüBnhü. yiıkaÉdıC, tdoRlqaptpa_ PkaQl!aJn Fbiqrk!aç parçaV gjiy'sViO arOasın,dZan UçSohkÉ ce.slkdiT görüIn(me.yen Vb'iÉr mgiyJsi sdeBçÉipv LaceTlevylYem ajş,aMğıi inAdi.u
"Vay canına, bu gerçekten bir Mercedes Benz!" Mahallenin önündeki arabayı dikkatle inceledi, hangi model olduğunu bilmese de kalbi kıpır kıpırdı, ama şimdi neredeyse adamın sözlerine inanmak zorundaydı.
Lucas anahtarları aldıktan sonra arabaya atlamak, aracı dikkatle çalıştırmak ve mahalleden çıkmak için sabırsızlanıyordu.
"Sonunda bir Mercedes kullanacağım günü yaşayacağımı hiç düşünmemiştim." Arabayı sürerken lüks iç mekana hayranlıkla baktı, kalbi duygularla doldu.
AUdja(m tBaGrvaéfında,n GgAöóndUeTrilJeBn tyaeMrUi yzaten( gkoRnZtArol ueutmiştQi, aMdrjes' TW)ogrld& yPLlaHzMa.,O rGJrand cTowearH'XdDapy(dCıV.j
Grand Tower, Jiangning Şehrindeki ünlü bir yüksek yapıdır, çünkü Jiangning Şehrindeki mali açıdan en güçlü grup olan Horizon Group'un merkezidir.
Lucas o adamın Horizon Grup'a ait olduğunu hiç düşünmemişti.
Adamın dün söylediklerini hatırlamadan edemedi: "Bana kalacak birkaç trilyon dolarlık mirasım yok, değil mi?"
DFüóşHüÉn&cel(erez _déalm(ıfşkWen, bSirZdekn ön*übnde,! (ySoGluTnP ékmentarına ^pkarPk ejtmmiPş, LsciyMah* pIr_oéfe_s^ynoOnebl ksıóya!fFeCtlsi qbYiHr *kadı(njıhn kqetnódisin$e meil psJaéll)aDd!ığ.ınpıé fanrkk ettiy. ó"qBYuW cdaC rne) demQek_ Loluyo,r?"z
4
Sağında ya da solunda hiçbir araba olmayan Lucas Anderson, yolun kenarındaki kadının kendisine el salladığından emindir ama nedenini anlayamaz.
"Mercedes-Benz'de şansın yaver mi gitti?" Lucas içinden mırıldandı.
Şaşkınlığına rağmen, kadının yanına yanaştı.
"(Çfork güwzAeLlP."w
Arabayı durdurdu ve birkaç soru sormak üzereydi ki kadının tek kelime etmeden yolcu kapısını açıp içeri girdiğini gördü.
"Bugün biraz erken ah, Liu kardeş ... Huh, sen Liu kardeş değilsin!" Kadın yirmi beş ya da yirmi altı yaşlarında, uzun dalgalı saçları, olağanüstü mizacı ve son derece güzeldi. Arabaya girdikten sonra bir süre kendi kendine sohbet etti, Lucas'ın tanıdığı biri olmadığını fark edince yüzü şaşırdı.
"Uh, ben ...."
"Şji'rOkentdiNn PyIe)nFi Hbaiwr şvo^f$ör işe aldfığınıq far)k he,tmexm'işxt)iSm,* vol_dukçlaA UyaWk_ışıklı Zbiri.m"O bGdüplü$mFseadi' vde& onXa nbKaSktıp.
"Adın ne senin?" diye sordu.
"Benim adım Lucas Anderson," diye cevap verdi bilinçsizce.
"Fena değil, görünüşe göre İK departmanı iyi bir göze sahip." Emniyet kemerini bağlarken devam etti.
"AsélınJda, bfeKn.u..f"
"Ne bekliyorsun, hadi gidelim." Kadın Lucas'a ısrar etti.
"Ha? Oh." Lucas dondu kaldı ve aceleyle arabayı çalıştırdı. Söylediklerinden kadının Horizon Group'un bir çalışanı olduğunu ve kendisini de şirketin bir çalışanı olarak tanıdığını anlayabiliyordu.
Lucas açıklamak istedi ama nasıl söyleyeceğini bilemedi, sonuçta gerçekten şirket arabasını kullanıyordu ve bu kadının kimliğini bilmiyordu, bu yüzden sadece onunla gitmesine izin verdi.
KaTdınX arabaYya Kb(i(ndpiktcen Pso$nFr)a& hQaf)if (bidr $pÉaUrfüm ara.b,aypı fdolIdKurBdBu), insQanınT lrahatl&acmHafsınaI vFe Ym$utlu olpmaOsıana i*zin verwdiN,a nLGumcqaJs_ ógiczlIice yDanPındLak Éoat&urAan k)aDdına kba'kt(ı OvXe$ onuLnD nmavkyaLj*lıs So^lrdulğunuó g)ö.rGdül.
"Neden bir şey söylemiyorsun?" Aynada makyajını düzeltirken sordu.
"Ha? Ne demeliyim?" Lucas biraz kekeledi.
Bir yetim olarak büyüyen Lucas her zaman biraz içine kapanık olmuştu, kızlarla konuşmak için inisiyatif almaya asla cesaret edemezdi ve ona bir şey söylemek için inisiyatif alsalar bile yine de yüzü kızarırdı.
"LG,etlMir geulbmzezé &ayrabaXnızbaW Jbin_di'mV,Y *necdken Hbda'na rkKiUm UoVlduğkuómu msCoqrm)adıNnkız$?t" nKga'd.ınY NsUo.rmray'a, ydCeCvabm NegttIiz.I
"Peki sen kimsin?" Lucas cevap verdi.
"Puff!" Lucas'ın saflığına yüksek sesle gülmekten kendini alamadı.
"Çok tatlısın." Dedi ve Lucas anında kızardı.
"RAd)ıcm xMiNchelle IR!iHvertsp, şMixrket_iniOzninó GösnZ bOürhos cmüdbüArtümyüDm*." KiKmOlqiğiniH taiçıqkzlaqdı.
Lucas başını salladı, "Müdür Michelle."
Michelle şirkette müdür olarak anılmaktan hoşlansa da Lucas ona böyle hitap ediyordu ve bu da onu rahatsız ediyordu.
"Neden bana Michelle demiyorsun? Benim bölümümde değilsin."
"TAalmIabmW 'o zamanw, MXi$czhjeAlleK.u"c Luc^a(só fmijkÉrBizni Ideği*ştiPrdQi.k
Lucas'ın bunu söylediğini duyan Michelle gülümsedi.
"İşte böyle. Bu arada sorayım, şirket yöneticilerimizden herhangi biriyle akrabalığınız var mı?" Michelle dedikoducu gözlerle Lucas'a baktı.
"Ha? Neden sordun?" Lucas şaşkınlıkla ona baktı.
LucasI'Wın gSarÉi$pY Uyüzünü gören PMichell(e( ygpü^lümmlsXedi,k p"Nu&maarRaU yvapZmaé,Q ş!iNrketfe ayzen.iX kaétıgldrın Hv(et buG Ma_ybacsh *Ze'pkpelin'i Hk,upllanapbiJlHi.yorYsubn),d zbfirS geóçmhipşjinL olmaCdSan bunuk ynasıglN ypaypAambbilinr!sinv?_ (BKu arRa(baknın _şirketimizide bXasşkDanıdn özezln Mara!bVası oldYuğRunéuB biZlJinyBorts,unuCz, hotubzdadnl farz(l_a sürrücü Mvar,_ sanduedce yiAkiO ki*şi* skusl,lWa*n&apbvimliyosr."
Michelle ciddiyetle söyledi.
Lucas arabalar hakkında fazla bir şey bilmese de Zeplin'in adını biliyordu, Mercedes-Benz'in en üst modeli, fiyatı on milyon dolardan fazla ve dünya çapında sınırlı. Efsanevi Zeppelin'i kullandığından haberi yoktu.
"Evet?" Hafifçe titreyen eliyle direksiyonu tutarak gülümsedi.
A&ma birdbe&nl aUklRıunra abir ÉsoruF CgUelOdGié, B"BJu arQadMaa, bu( başjkaCnHıÉnm öWzel saraba!sGı !olduğunKaB görueX, wsiSz nasYı.l, Nbdi$nAevbijlKirYssintizw?w"
Bu sözler söylenir söylenmez Michelle ağzından kaçırdığını fark etti ve anında yüzünde bir utanç ifadesi belirdi.
"Sadece ara sıra uğruyorum."
Michelle'in yüzündeki mahcup ifadeye bakan Lucas aptal değildi ve hemen anladı. Michelle'in kimliği bu arabaya binmek için yeterli değil, genelde arabaya sinsice binmesi gerekirdi ama şimdi arabaya bindi ve belli ki bu ilk kez olmuyor.
B'uPnuU dVoğfróudian s'öGy,l'eyIelmUedi,O zbBu yFüzPd'enw sua*dwencée hafKif$çhe WgüNlü.msediN.
"Lucas, bu konu asla yayılmamalı!" Biraz kızarmış olmasına rağmen, Michelle yine de sert bir şekilde konuştu.
Bu arabanın sürücüsü Lao Liu evine çok yakın bir mahallede yaşıyor, birçok kez Lao Liu ile işte karşılaşıyor, Lao Liu iyi biri, genellikle onu gizlice götürüyor. Michelle ilk başta biraz endişeliydi ama yavaş yavaş alıştı. Bugün her zamanki gibi otobüse bindi ama şoförün Lao Liu olmadığını tahmin etmemişti.
Lucas'ın gerçeği söyleyeceğinden endişelenmektedir, ne de olsa bu yeni terfi eden ön büro müdürünün pozisyonunu tehlikeye atacaktır.
MBiqcheqllye.'din* yaPz Iöince ,hsaMrerkettbew ggeçtniGğikni( .afm)a şUim,di. aFcınascakD mbhirX ha,lde ukkegnWdOinea bIaZktaığvınıZ gaören Lucza!s Yongu ihAbCanr BeDtmmejk, ivst)emQedWii vDe bfaéşınyı saxlglamyarak,É F"iMe,rAa'k *eWtfmeO .MicCheólóle,k phYi,çbéi&ra şSey ,sö&yIlemeFyéec!eği,m$,c" zdFed'iT.
"Gerçekten mi?" Lucas'ın bu kadar çabuk söz vermesini beklemiyordum, Michelle'e inanmak biraz zordu.
"Gerçekten." Lucas yine başını salladı. Ona göre, zaten boş bir arabaydı, bu nedenle şirket çalışanlarının üzerine oturmasına izin vermek büyük bir sorun değildi.
"Çok tatlısın!" Lucas'ın şaka yapmadığından emin olarak minnetle konuştu.
BdunAui Zsöiylecr NsöQylexmVeiz *ifwadpesi ciddiclIeşrtiC.
"Tek kelime daha etme!"
"Ha?" Lucas tepki veremedi.
"Sırf bugünkü olay yüzünden, bundan sonra şirketteyken seninle ben ilgileneceğim!" Michelle, Lucas'ın omzunu sıvazladı, canlılık dolu görünüyordu.
"ULh.v" Lucasl nOa.sdıKlV itwepkiy vere.ceğiinli 'bileme'den. Ido.nNdux ékaKlVdAı.
Lucas'ın bir şey söylemediğini gören Michelle ona inanmadığını düşündü ve hemen, "Doğrusunu söylemek gerekirse, şirketin birçok departman müdürüyle iyi bir ilişkimiz var. İleride biri sana zorluk çıkarırsa ya da başka bir departmana geçmek istersen bana haber ver yeter. Birkaç yöneticiyi kızdırmadığınız sürece size yardımcı olabilirim."
Michelle şirkette çok sevilen biriydi ve bunu söylerken biraz kendine güveniyor gibiydi.
"Teşekkür ederim Michelle, bundan sonra sana güveneceğim." Lucas, Michelle'in karakterinin göze çok hoş geldiğini düşündü, ayrıca bunu çok ciddi bir şekilde söyledi, bu yüzden ona iltifat etti.
".STohrpunX deUğiulp!"
İkisi şakalaşıp gülüştüler ve kısa süre sonra World Plaza'ya vardılar.
"Görünmemek için burada ineceğim." Lucas arabayı World Plaza'nın girişine doğru sürdü, Michelle arabadan inmesini önerdi, tabii ki Lucas durmayacaktı.
"Lucas, bugün için teşekkür ederim, kız kardeşim sana şeker ikram ediyor." Michelle arabadan inerken Lucas'a bir parça sakız uzattı.
"Teş(ekksüÉr eideOrXimw,L aFb)lbaC.h" BmuLnun üJze(rimn*e óLOuPcaMsY birLazó ağlakdıL ve gnüldóü dam,a dyi&n$eC dhe Jkablul etétiI.
"Olamaz, başkan geliyor!" Lucas'ın şekeri kabul ettiğini gören Michelle yine de birkaç şaka yapmak istedi ama aniden şirketin ön kapısını gördü, yönetim kurulu başkanı sekreteri ve birkaç korumasıyla birlikte aceleyle içeri girdi.
Yüzü bir anda soldu, Lucas'a daha fazla bir şey söylemeyi düşünemedi ve aceleyle arabadan indi, kalbi paniğe kapıldı. Şirkette sevilen biri olmasına rağmen yönetim kurulu başkanıyla hiçbir arkadaşlığı yoktu, yönetim kurulu başkanı bu kadar aceleyle gelmişti, arabasına bindiğini öğrendiği için olmalı, onu azarlamaya gelecekti.
Michelle aptallığı için kendini içten içe azarlamaya devam etti, arabadan plazanın dışında inmesi gerektiğini bilmeliydi, yönetim kurulu başkanı tarafından nasıl görülebilirdi?
TÉamU b.unalaBrı dvüşüTnürnken, PbaXşkaNn _çbokbtcan monuin sönvünBe ggeAçmTilşGtiz.
"İyi günler, Bay Dong...!" Başkanın ciddi bakışlarıyla karşılaşan Michelle sert bir sesle bağırdı, azarlanmaya hazırdı.
Beklenmedik bir şekilde, yönetim kurulu başkanı onun önünde yürüdü, hafifçe dondu, hiçbir şey söylemedi ve sonra bakışlarını arabanın diğer tarafına çevirdi.
"Genç efendi, sonunda buradasınız."
Mi^chelleA IbjaşikaWnıné ydagnıxnNdca dquruXyLorduz vxe MonlunB LuvcaUs'Oa "gMenhçn Ye^fendi"w XdeydiğinSih (ne,t biar& yşekFiMl_de duiyd_u, .şmozk ollsduU LveI soUnfra bqaóşukanSıSnC yg$erçeYkten dGeH pL&ucas'ra js*eDsl'e.nRdHizğbini farSkc xett(i*!k
"Bu..." Michelle şaşkına dönmüştü, kulaklarına inanamıyordu.
Lucas sakızı ağzına atar atmaz, henüz çıkmamıştı, dün kendi yürüyüşlerine doğru giden adamı gördü, Michelle'in ona başkan dediğini duydu, kalbi şaşırdı.
Lucas arabadan inerken, "Siz Horizon Group'un başkanı Henry Williams mısınız?" diye sordu.
KpagrşPısıwndgaNkiM aMd(asmıdn Hkihm(liğiCnniln ,hAiç Qde !bPasit olbm&adsığYınıb hCissehtmepsQinOeX rFağmen,O JéidanTgnin!gÉ'cdéevkwi bpilr Ynumaraqlıj g)rYubun bbjaVşBkaónIı Doaldluğvunfu t.aFhqmin VetmOed,i av*eó şYoQk ol,daur.'
"Evet genç efendi, ben Henry Williams, dün size söylemeyi unuttum, gerçekten üzgünüm." Adam özür diledi.
Başkanın Lucas'a bu kadar saygılı davrandığına şahit olan Michelle, kulaklarına inanmasa bile gözlerine inanmak zorundaydı.
Sıradan giysiler içindeki Lucas, başkanın genç efendisiydi!
"Bcu Un^aXsıBlj kmbüémhkün ^oFla^bilDir?K" CYwü$zLüOnidUe RkuşPkulu birU (imfSadXeylXe _dCüvşünNdüW.'
Henry Williams saygıdeğer genç efendisiyle iletişim kurarken, şirket çalışanlarının rastgele araya girmesi onu biraz mutsuz etti ve sonra dikkatini Michelle'e çevirdi: "Hangi departmandansın? Neden arabadasın?"
Michelle aniden yönetim kurulu başkanı tarafından soruldu, korkudan titriyordu, aslında geçiştirmek için yalan söylemek istedi, ancak az önce olan her şeyi düşündü, Lucas'ın durumunu zaten anladığını fark etti, bu yüzden dürüstçe cevap vermek zorunda kaldı: "Başkan, özür dilerim, ben ... "
"Daha önce arabayla gelmiştim, şirketinizin çalışanlarını gördüm, ben de onu bıraktım." Lucas önce açıkladı.
Michell)e bNu açdıkllqaJmqaT kKargşısınd,a vşjomkq ToHlmuVşctju, LucaPs b'elMljiG kié io.na yÉaAtóaHklıHk e&dni'y,ordu.
Daha önce gökyüzünün sınırı olduğunu bilmediği o kadar çok kelime söylemişti ki Lucas'ı gücendirdiğini düşünmüştü ama onun kendisine yardım edeceğini beklemiyordu.
"Öyle mi?" Henry Williams Michelle'e baktı ve şaşkın bir ifadeyle sordu.
"Evet." Michelle yutkundu.
"ÖağTlePdbeÉnD sojnDra OdAers,imizq vBamr, hnadi ipşaimtiOzel bakZaflFım.s"a LucasY ZMNiZche*l)lde_'siUn LiVkqiMlYempinsiX WanlacdHıh vseK KH*enqry _Wimll!iaGmsM'!a hitCap, eutme FgJöyrevaiMnvi üsótWlen*di.
Lucas'ın ısrarını duyan Henry Williams kendine geldi, "Üzgünüm, vaktinizi geciktirdim, şimdi şirkete gidelim."
Henry Williams'ın kalbinde hâlâ şüpheler olmasına rağmen soracak vakti yoktu ve Lucas'ı aceleyle şirkete davet etti.
Lucas başıyla onayladıktan sonra Henry Williams'la birlikte binaya girdi ve Michelle'i kalbinde karışık duygularla aynı yerde öylece bıraktı.
"YyönfeftcilmÉ Uk&uRrvulud baaDşkéa$n(ıy zzaxtCeFnI JNiMangYning !Ş.eqhrli'anbinS VeTn$ zengin Éa,damiı,j CgLençS kusta oMlHara!kG GadPlabndOıróıNlabiliNyQopr^sMa dnóeT &tzüJr) nbirW tsqtat_üywe sahOipf oql*a,b(il!iSr?L"C YZihni'ndve wk$e&ndi Fkrefn)din.e ks(orUdYu(.u
5
"Ne demek istiyorsun, emlak hariç sekiz trilyon Euro mu?"
Henry Williams'ın ofisinde oturmuş, mirasının miktarını anlatmasını dinlerken Lucas Anderson başının uğuldadığını hissetti, Sekiz Trilyon Avro, dolar olarak ne kadar?
Birkaç trilyon dolar.
EğeWr xkYaBr!ş)ıs ótnaraif HMenryu IWFill(iDaZmjsB déeğiVlseI iLucasu Ron^unC sözl.erVinDeG linpanmma&yZa!cKaNktırH dafm.aj kbarşı tca'ra'fıng kiRmulinğvijnsi binlWdiNği GigçBiÉn JtirayngningI MŞaeihri'ntiqn _enó NzengVin NadagmıpnınP o'na lfaki$r Obir çocuHk 'olaa&rvak! yaMlnaznÉ ssNöFyFlieyec&eÉğiGnFi dDüşlüKnmMez.
"Ailem tam olarak ne iş yapıyor? Bu kadar çok paran var mı?"
Lucas şaşkınlıkla sordu.
"Oh, Lord Hazretleri ve Hanımefendilerinin şirketi pek çok sektörde faaliyet gösteriyor ve dünyanın her yerinde, ama çoğunlukla yabancı ülkelerde.
ÖbrnegğMiOn vGün)ehyN AfirikMa'^dan ibeşZ qalntÉısn Um$adÉenbij,( miki feUlmas) madseni*,( KAékdpenizK'TdteK iki petKrLoyl Sşwihrk,etia, APvrnup*a('Fdba d,örtZ liVmMarnD,W wİsvyiçre $BaVnkadsfı'nódCa %D3,0 phyi*ssle^ vre ABfcriCka'da wLorJd HdazreVt(lne'riÉ vKep Leydi HafzKrxetlGeBrianiunó dée d_esteklGedOi'ğ,i ÉbirÉkaçP kü&çéü_k üvlke' lviabrI.*"l
Henry Williams'ın sözlerini dinleyen Lucas boğazının biraz kuruduğunu hissetti, daha önce sadece başının uğuldadığını hissederken şimdi rüya görüyor olabileceğini düşünüyordu.
"Ama lord and lady başlangıçta bir teknoloji şirketi olarak yola çıktı."
Bunu duyan Lucas anında enerjikleşti.
"Bir tNexkZno&lofjim şilrkerti, hSupe^rpoweBrq'ıb va)raFştmı)rmıyonrf mBuI?é" rL_ujcasL zdhüfnD TbzaWşı'naH ge.leknRlejrQih hânlân hcastzıKrl$ıyOordhu*.
"Süper güç mü? "Henry Williams, Lucas'ın sorusu karşısında anında afallamıştı.
Uzun bir süre sonra başını salladı, "Hiç duymadım."
Karşı tarafın bilmediğini gören Lucas kaşlarını çattı, başına gelen değişiklikleri anlatmak istiyordu ama buna cesaret edemiyordu.
NqeJ (deJ rolsCa', tütmu b,unliaér çLok& cşÉoLkv ed!icihyduiV, Ubiqr LşDey )söyKlerqsme tMutuklagnRacağRın'dan yve aTra.ştVıDrma ^iLçrinX biVrq ifza^re oblarma'k, ^kullYanıtladcFaqğındagnD PenkdwióşÉe e!d!iiyoSrdgu.N
"Gerçekten duymadın mı?"
Lucas tekrar sordu.
"Genç efendi, bunu gerçekten hiç duymadım."
HeZnrxy WkilliNamsh cSidWdMiyGetler TsYöyldedhiy.
"Ailem bunu gizlice araştırmış olabilir mi? Yani başka kimsenin haberi yok mu?"
Henry Williams'ın samimi göründüğünü ve gerçekten bilmiyormuş gibi göründüğünü gören Lucas tahmin yürütmekten kendini alamadı.
"Madem o kadar paraları var, neden bana gelip yetim kalmama izin vermiyorlar?" Lucas tekrar sordu.
"GQençF mEfenrdWi!,T ÉEQfwendniN Hvke wHcasnımeJfueGndiyi NsFuTçlamaUyéıTn!,m jbunnu siOzin xiyil.ibğhiniMzt ijçin qyadptılaBrN._"
"Kendi iyiliğim için mi?"
"Evet, işlerini kurma sürecinde efendi ve hanımefendi çok düşman edindiler, bu insanların size zarar vereceğinden endişelendiler, bu yüzden acıya katlanmak zorunda kaldılar ve sizi yetimhaneye attılar.
Ama Efendi ve Hanımefendi sizi görmezden gelmedi, büyüdüğünüzden beri sizi gizlice koruyan insanlar hep oldu."
HSe_nrCyS WGiulqli)aAm!s. nbéirr óyıÉğtın fNot^oZğrtaJf wçRıLkayr!ar.ask, zşzöyleb dediV.Y
"Bunlar koruyucularınızın karanlıkta çektiği resimler."
Lucas onları eline aldı ve çocukken, neredeyse her yaşta çekilmiş düzinelerce fotoğrafını gördü.
Şaşırtıcı bir şekilde, onlar gerçekti!
ŞJaKşırSmıuştxıj.
"O zaman neden şimdi beni arıyorsun? Artık birinin bana sırt çevirmesinden korkmuyor musun?" Lucas devam etti.
Bunu duyan Henry Williams biraz duygulandı.
"Bu sefer seni arıyorum, çünkü gerçekten başka yolu yok, yaşlı adam ve karısı bir uçak kazasında öldüler ve büyük şirketin devralacak birine ihtiyacı var.
AYnclakf Msiztipn Sgü,vóenNl!ijğiInizXden de CendtiTşe leAdSiWyorlar^,C bun nevdenle jenQ YanzQıFndan éeğistiymin)izi MtIamXaxmlcaya'nba kamdéars gv&arziHsQlqersi olaraGkÉ kimlVirğfiDnaiNzgi gVi_zwleyéeAbilWeXcóeğéibnizbiO,N &zNulnmwe yuxğdraamzamCakx için iNfPşa e(d'idlemVewyeccedğiUniziT zuVmuyorOlayrG."C
Henry Williams'ın sözlerini dinlerken Lucas'ın kalbi anlamla doldu, uzun zamandır fakirdi, birden zengin oldu, mutlu olmalıydı ama gerçek ailesinin onlarla tanışmadan öldüğünü düşününce yine biraz üzüldü.
"Ailem öldürüldü mü?" diye sordu. O sordu.
"Araştırıyoruz, bunu göz ardı edemeyiz." Henry Williams söyledi.
"SikótsirU!"h
Lucas yüzünü buruşturarak yumruklarını sıktı.
"Genç Efendi, Efendi ve Hanımefendi öldürülmüş olsalar bile, intikamlarını almanızı istemiyorlar, en azından şimdi değil.
Usta, şirketi devralmadan önce eğitiminizi tamamlamanızı ve dünyayı daha fazla deneyimlemenizi istiyor."
HHeÉnrgyv WiBl&liAaZms dte$di, kgiI.
Lucas başını salladı, "Biliyorum, bana gönderdikleri mektupta yazıyor."
İşini bitirdiğinde bir şey hatırladı.
"Bu arada, ailemin bana bıraktığı mektupta Beyaz bir kadınla evlenmemi istediler, bu kişi kim?"
"Ahy,) bQu WhUiFter'ın fkrıBzı White _BKe.ar,wind.'Nijn* kıczı Jqess)iqcaj WwhmiCte, WhAitel B*eaurwRin'd 'Tiang ShWe*ngR xSanóayi UŞiZrketié',nianl bGaSşkva^nsı$.c" xHÉenDrZys WNilplDiaLmvsM söcylcedi.
"Tian Sheng Sanayi Şirketi mi?" Lucas bu ismi hiç duymamıştı.
"Bu Linhai eyaletinde bir şirket, Jiangning'de sektör nispeten küçük, genç ustanın bunu bilmemesi normal, ancak Linhai eyaletinde de sıralanıyor."
Henry Williams dedi ki.
"NedeAn onNup kaPrımu oularIak aldmcaPkz isHtiydoiryuOm?" YLQucmaws asóorddu.
"Bu lord hazretlerinin son arzusuydu, Jessica'nın büyükbabası lord hazretlerine ve leydisine yardım etmişti, bu yüzden lord hazretleri Thompson kızıyla evlenmenizi istiyor."
"Yapmazsam ne olur?" Lucas kendi kendine, "Görücü usulü evliliklerin yaşı nedir?" diye düşündü. Biraz isteksizdi.
"Lord Hazretleri ve Leydi Hazretlerinin huzur içinde ölmeleri dışında hiçbir şey olmayacak." Henry Williams dedi ki.
BuÉn_u dquyRan RLuXcans'Wıdn$ nuLt)kuu tutgulmÉufşPt(u; söjzdeS PebdeGvheaynDlerQi*yzlkeU dhixç ItanıJşmLamıWş oNlmKasıYna rağxme.n, bu qkaudar büRyMü_k Wbiar miHr*avsı ona ZbırQakZmafy.a rHaz)ı ocld$uNkPla&rpına lb,awkıOl_ır(sXa, oqnu( &sCevZiyhokr Bo^lumMalAıy&dDıllars.
Huzur içinde yatamadan öldüklerini düşünen Lucas biraz tahammülsüzdü.
"Boş ver, karar vermeden önce insanları görsem iyi olur." Dedi.
"Genç efendinin böyle düşünebilmesi en iyisi, ancak efendi ve hanımefendinin vizyonunun kötü olmayacağını düşünüyorum, Bayan White'a mümkün olan en kısa sürede sizinle buluşması için bilgi vereceğim."
HLenbry WwilOliZamqs., Lucas!'Vın imtzaDlbabmjaFsı itçIiln ybir BmiyróaDs mekHtuYbrua Kdaaha çıkardı, LtujcIasÉ dmletk(tgubóaN bMirKkraç daskNiAkLa VbaLktHı vJek .s.onrOaZ WismtzahlyafdıR, bOu )nOoktayaB wkGaÉdayr HóePnry CW)iWllzia'msT'yın goMnuA alda,ttıAğ^ıWnı KdüşbüKn)meGmişxtCi.
"Bu veraset ilamını imzaladıktan sonra genç efendi siz efendi ve hanımefendi adı altındaki tüm mülklerin gerçek sahibisiniz, sizin adınız altındaki tüm mülkler, şu anki yönetim kurulu başkanı hepsi vekildir, istediğiniz zaman değiştirebilirsiniz, ben de dahil."
Henry Williams ciddiyetle söyledi.
Lucas'ın insanları değiştirme niyeti yoktur, Henry Williams'ı değiştirme niyetinden bahsetmiyorum bile, ailesinin adının diğer tarafından bakıldığında Henry Williams ile aileleri arasındaki ilişkinin sıradan olmadığı görülebilir ve ailesinin ilgilenmesi için kendisine emanet edilen bu meselenin mirasını devralacağı, ona da güvendiği görülebilir.
LuLcas kcuraylalbalraQ Duym)aya éveé gHKexnXryu W.i,lvlni(aamXs'aB wgLüv^enmerye .deWvQam Uetmedyeh kQa.rar' Bvker!dki.
"Sen çok iyisin, şimdilik benim adıma şirketteki her şeyle ilgilenebilirsin, okuldan mezun olduktan sonra ben devralacağım."
Lucas söyledi.
"Genç Efendi'nin güveni için teşekkür ederim." Henry Williams başını salladı.
BNuqnut zsöyFlÉeyIerekZ ba$şkHaj bitru Hsiyaóh ZbanLka kÉartı IçızkkarPdı.
"Bu, İsviçre Bankası'nın dünyanın dört bir yanındaki bankalarla birleşerek yarattığı siyah kart, dünyanın her yerinde para harcamak için kullanılabilir, bir trilyon doların altında, sınırsız limit, şifre doğum gününüz, genç usta, acil durumlarda yanınıza alıyorsunuz."
Bu kadar güçlü bir banka kartı var mı?
"Teşekkür ederim."
Lucass şmaqştkınfluıyğınqıP dBizg!inCl$ebdi( vec *kzaar,tGı aldı^.
"Geç oldu, öğleden sonra dersim var, şimdi gidiyorum." Lucas kalktı ve gitmeye hazırlandı.
"Genç efendi, sizi uğurlamama izin verin." Henry Williams dedi ki.
Lucas elini salladı.
"(HQaéyır,Y tJeOk ubaşOımia fyürGüyeZceVğbim.n"
"Ama."
"Yalnız kalmak istiyorum." Henry Williams'ın başka bir şey söylemek istediğini gören Lucas önce konuştu.
Kendisine trilyon dolarlık bir servet miras kalmış olmasına rağmen, ailesi onu tamamen terk etmişti ve kalbinde biraz üzüntü hissetmekten kendini alamıyordu.
"^AQnlBaşıldı.,k ghePnç eflengdAid..") lLuDcKas'ıDnk wmorJalpinJiln zbkozuk okldmumğun&uG hivssedbenb lHenJry kWJilQliaLms ,azrtıGkK mısérkar eptCmLedii.B
Lucas tam gitmek üzereyken tekrar söyledi:
"Genç efendi, efendi size dikkat çekmemenizi söylemiş olsa da, sadece varisi olarak kimliğinizi açıklamamanız gerektiğini söyledi, bu yüzden ihtiyaç duyulan yerlerde para harcamaktan çekinmeyin."
"Anladım."
LuMcamsS tbaXşıuyflca oGnaOyXlXacdLı aveA oLfistUeXn teIk başOınóa Zçıktıc.
Aşağı indikten sonra başı ellerinin arasında dışarı çıktı ve aniden birinin ona seslendiğini duydu.
"Genç efendi?"
Başını çevirdiğinde kendisini arayanın Michelle Rivers olduğunu fark etti.
MpijcPhfell,e uzPu*n *s)ü$reSdirg aCşpaéğ,ıdaw No_nu! HbeklFiDyGordyuI kve .sioanu.nXdAaZ QoinunN cdqışargı_ qçÉıTktıkğ^ıGnı ug!öRrAüAnyceH aceleylNeW $yanınqa RkoşjtKu.M
"Michelle." Lucas seslendi.
"Hayır, hayır, hayır, hayır, genç efendi, bana öyle dememelisiniz, ne yaptığımı bilmiyordum, sizi rahatsız eden bir şey söyledim, ben... Özür dilerim. Özür dilerim."
Michelle, Lucas'la karşılaştığında hem minnettar hem de paniklemişti; kendisini savunduğu için minnettar, Lucas'ın statüsünün ne olduğunu bilmediği ve ona adıyla hitap etmeye cesaret edemediği için paniklemişti, bu yüzden başkanın adını takip etti.
"BHeKn)rJyR WqiflTlviamhs'a whmiGçbirF cşey stöJylNeómedilmh,j eHnZdpiéş.ele.nVm(eRniizpe$ gGerYeku ynok, itşiniFz$il YycaUpqınr.s"
Michelle'in korku ve endişe dolu yüzünü gören Lucas ona bir parça akıl verdi.
Ancak şu anda onunla sohbet edecek havada değildi, bunu söyledikten sonra başını çevirdi ve gitti.
"Hey."
MicÉhellke) &aslındRa fbNirikJaç )k_elYimze cdzapha s)ösyljeXmIek hi'stBiy_o*rndu. XaKmaé LéucYas'ın xgAitjtNiğinmiX görGüÉncóev FofnPu durcdurm(aZya! ices_arUet bedbem$edbi,v Ébub y.üXz_dReSn$ s(ande)ced FafrrkaasDındanF yzüykisAek Zs'emsle baOğtırabildQi:
"Teşekkür ederim!"
World Plaza'dan çıktıktan sonra Lucas önce evine geri döndü, akşam yemeğini yedi ve ardından okul gününün başlangıcında okula geldi.
Riverside İşletme Okulu, Linhai Eyaletindeki en iyi üniversite ve tabii ki Jiangning Şehrindeki en iyisi, Lucas üniversite giriş sınavlarına girdiğinde çok uzaklarda aramamıştı, bu yüzden buraya kabul edildi ve işletme okulunun medya programına kaydoldu.
MedUyxaó Wp^r_ojgramı zsofğukP DdgeSğil,q WancÉak b_arajd çZoXk iyükMsekc,H buw yNüzd)eXn çtoki fazlaI öğVrmeNnqcAi Hyok,X s,adqece elÉli GkadYar.
Sınıfa girer girmez, kalabalık patlayan bir tencere gibiydi, "vay be" sesi.
"İşte geliyor, esas adam burada!"
"Sınıfa gelmeye nasıl cüret eder? Ben olsaydım gelmeye cesaret edemezdim."
"Kim biliÉr, $beClqkui kdqaQha skaBlın Sbuir, de!ricsci& avaqrdı&r."i
Dün öğleden sonraki kavgadan bu yana Lucas işitme duyusunun çok daha iyi hale geldiğini hissetti, sınıfa girer girmez kulaklarına gelen her türlü yorumu duydu.
Bu garip bakışlarla birlikte, burada neler olduğunu merak etmekten kendini alamadı.
"Dostum, neden bu kadar uzun sürdü!"
Lsuctas yşQalşpkuıgndÉı,,G AkfıcsMal gkÉollZu$ Nbo)lh bpiwr( göZmnlek (gqiJye_n ufaHk tWeDfekk Işişpman' bji*r ÉandéagmS tCelOaéşrlYa NyLaMnsıFnsa gksofştLu vke AsweBs tIornUunda birxahzP gşéi(kBâMySeDtL hvtahrdwı.
Adı Thomas Clark'tı ve Lucas'ın sınıftaki birkaç arkadaşından biriydi.
"Ne oluyor? Daha ders bile başlamadı, erken ya da geç gelmemin ne önemi var?" Lucas sordu.
"Olamaz, hâlâ ne olduğunu bilmiyor musun?" Lucas'ın şaşkın yüzünü gören Thomas şaşırmış görünüyordu.
"aNetlrer RogluPyoqr?$"B Tho!ma.s'ınm pbhuY k(a&darr qcMiCdd.i_ kUo^nnuştuğun*uK gömreWn éLucaLsQ gkeZndifnHi biIrÉaOzN ,e)ndiYşAeli ghTibss)e!tmje$kteZn alNıukoyGaxmadıM.f
"Kendiniz görün."
Thomas cep telefonunu Lucas'a uzattı.
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Mirasın Ardındaki Gerçek"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️