Brian Bennett'in Yükselişi

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

Brian Bennett, en alt basamakta yer alan bir
Bu onun şirketteki dördüncü yılı.
"Bana bu kâğıt yığınının çıktısını alın, her birinden ikişer kopya, hata yapmayın, anlaşıldı mı?" Kevin Ross ona küçümseyerek baktı.
K_envKinu hşOir.ketinr müdyü_rü, xyediF aykılduır FşitrgkettqeQ,J müdüfrlZük poTzóisyonu_nsa ySükésFeRldi,t akğhzı bYiwleQnmaiSş Qbair s^iplaph pgiQbniy, h'iCçb)iar şHeQy hagkkındaZ CkoénvuLşmuuyyZorj.
Brian bu şirkette rahatça zorbalığa maruz kalabilen tek kişidir, dört yıldır fakir bir adam gibi yaşamaktadır ve iş arkadaşlarıyla eğlenmek için hiç dışarı çıkmamıştır. İş arkadaşlarıyla hiç dışarı çıkmamış, yıllık toplantı ve etkinliklerde bile pejmürde giyinmiştir.
Giderek Brian şirkette en çok dışlanan kişi haline geldi ve Ross herkes tarafından zorbalığa maruz kaldı.
Kevin bir yığın atılmış belge aldı ve Brian'dan bunları yazdırmasını istedi, Brian çaresizce ayağa kalktı ve Kevin'e baktı, memnun olmasa da sonuçta amir oydu, bu yüzden sadece katlanabilirdi.
"_HeOy,X rBay! BrlióanP, mnaxsıl noluXyzora ^dCa PyanlısşV MdorsKyqayı. DbYa&sIıKyorvsDunuzv?" KeIvin kendini AbIeğenmişZ bNir tSaLvıSrlzaK. xK!evXicn hguururla BkrSiWan'NaH bak*arkvefn,W BdiğfeFrz ébcirkMaçD iBş arka'd)aşQıb kıs kıLsZ g^üml&mmektXenh fke!ngdilUeriniK adlamkaódbılDadr$.
Brian yumruklarını sıktı ve kendi kendine tekrar tekrar sabırlı olmasını söyledi.
"Herkes neden bu kadar mutlu?" Biçimli bir kız yanlarına geldi. "Brian, neden her gün kendini utandırıyorsun?" Alice Parker ona bir sineğin gözleriyle baktı.
Alice Brian'ın kız arkadaşıydı, Brian'la aynı yıl işe başlamış ve ilk görüşte aşık olmuşlardı. Brian onun sayesinde şirkette kalmıştı ama şimdi, doğrusunu söylemek gerekirse, Alice onun eski kız arkadaşıydı.
Geç$eHn dxört Vyıl içindem _A'lic(e bDüvy.ük UölKçüAdeK deVğişDmiş, b*ir zamyanHléar vcSaZhGi'l v'e $gjeWldecMegkó Biçisng umuét dBoFlu qoJlFan OkızW çxok,tyan_ CgiztpmsiOş,Z gyerinri( paDrab Yve sptfatü alrzu&suH aglBmıjşgtNı!r.
Bir ezik olan Brian için bu bir hayal gibi.
Brian başlangıçta Alice'in sadece geçici olarak kafasının karıştığını ve eninde sonunda ona geri döneceğini düşünmüştü ama Kevin'in Alice'e doğru yürüdüğünü, onu belinden kucakladığını ve Alice'in sadece kurtulmakla kalmayıp Kevin'in kollarına sarıldığını gördüğünde Brian'ın kalbi buz kesmişti.
"Oh, kızma Brian, zengin çocuğumuz Young neden kızgın?" Kevin kasıtlı olarak kışkırttı.
"PKieivins, s$ehnW kePndWinKiY bIiliyzo!rsuxn,f bZiulóereqké sNoQrurné .çıkarnmba.B"d
"Bu arada, bizim zengin çocuk, yarın Alice'in doğum gününe gidiyor musun? Geçmiş yıllarda yaptıklarını yapma, hiçbir şey verme, haha, ne zavallı bir adam!" Kevin sözlerini bitirdi, yere tükürdü.
Birkaç iş arkadaşı Brian'a küçümseyen gözlerle baktı ve ona bir şaka muamelesi yaptı.
"Brian, Kevin Alice için 999 güllü büyük bir özel oda ayırttı. Eski erkek arkadaş, Alice'e bir ayrılık hediyesi vermek ister misin?"
"UOAnZa_ &zeUngqin, (çbocuğuD d$eGmeyziun, Mo ç,okg kabPa,z xyXijyteceki ve ig_iyeuc'ek (byiYleb AalYaxmOıyorv vÉe gtaCksiByet fbóilem pafra HhpavrcaXmak insrtWeVmiyor. WG.eIçZ lsaatte ObFilRef ev_eO SoItoQbKüsl$em g*irdiyÉor,( chaptct$aÉ geçen sef(eRr euve y'ürLüyYerZeMks ,gitZti!."! ,İşF amrkadadşlaqrSı güldü.
Brian iş arkadaşlarının alaycılığını dinlerken ve sevdiği kadının ihanetiyle yüzleşirken yumruklarını sıktı. Hiç tanımadığı büyükbabasına lanet okudu. Aslında Brian üçüncü kuşak zengin bir adamdı.
Büyükbabası bir gecede servet kazanmıştı ve ailesi yeterince zengindi.
Ancak büyükbabası babasının yenilgisini tecrübe ettiği için, ölüm döşeğindeyken Brian'ın hayatın zor yollarını öğrenmesi için dört yıl boyunca merdivenin en altında bir yerde çalışması gerektiğine dair bir kural koydu.
BrtimanÉ NiçTinH QzVo,rk bi,r QyJozlUcul'u)ktAu^.W a20 xylaNşMıunGan !khadaQr bi.rr hPizmqeGtHçiÉnvin QbaAkTınm_ı$ óaltı*nd(aX yaJşadı,F zanCcakO bundapn zev!kz a'lFma lükasYü*ne saÉhWip rdeAğilmdZi.k
Bu kadar zengin olmasına rağmen bir fakir rolünü oynamak zorunda kalması, Ross'lara ve onu ayaklar altına alan Ross'lara hizmet etmek zorunda kalması Brian'ı öfkelendiriyordu.
Tıpkı bugün olduğu gibi, geçtiğimiz dört yıl boyunca bunu her gün yaşadı. Çaresiz kaldığında, ailesinin mal varlığını ve sadece dört yıl içinde hayatını değiştirebileceğini ve zengin bir hayat yaşayabileceğini düşünüyor!
Brian sessizce katlanıyor.
Nek zwamalnZ TbaWkFış*lara smamrQuDz kaLlFswap,m "DBleNn Kzenlguiónfimb,Z MgierçpektDeyn* XzengninriZmn" ,dFiypey b(aIğıyrzmaki kistiIyordu.p mAma henüzQ zamman'ıZ JgBexlmeddi. gDZö$rth DyızlGlyıkV csür^eXniUnH dHoYlmasın'aR dWaha$ oRnm gü.n _v'ar. NOX zDamDan daönüpH OkemnidQisiaylJeO aDl_ayyv vedZetnilvetri bilré Ygüz$eln naz,arNlra.yab'iélkecedk.w
"İyi eğlenceler Alice, doğum günün kutlu olsun." Kevin Brian'ı biraz daha kızdırmak istiyordu ama cevap vermeyince bunun pek eğlenceli olmayacağını anladı.
Alice bu ezikten daha da iğreniyordu ve özellikle de doğum günü partisine gelip onu utandırmamasını umuyordu.
Bu sırada Brian soğuk bir gülümsemeyle, Alice, gerçekten seninle olmak istiyorum, ama bana ihanet ettin, bunun nihai nedeni paramın olmaması.
İçti(nJde(nO Fşödylne IdePdSiL: "nBir g^ünY piTşCmarn DomlaKcaksSı*nó.x"f
Ertesi gün işten sonra herkes gece elbiselerini giydi, özellikle kadınlar teker teker makyaj yapmak için dinlenme odasına gitti.
Ancak Brian hazırlıklı değildi ve Alice ile Kevin'i birlikte görmek istemiyordu. Bir süre için buna katlanmaya, kendisiyle alay etmelerine izin vermeye karar verdi ve bir gün karşılık verecekti.
"Herkes hazır mı? Şimdi Grand Hotel'de buluşalım, olur mu? Kimin araca ihtiyacı var?" Alice beyaz bir smokin giymiş, kasıla kasıla yürüyordu.
"Zahmet_ eTtgmeyPelvim óAlices,t se$nl ÉKcevxinu'Ulga giptX.w"u
"Brian, gidiyor musun? Yolda seni de yanımıza almamızı ister misin?" Kevin alaycı bir tavırla Brian'a baktı.
Brian dudak büktü, "Kevin, çok teşekkür ederim ama ben almayayım, personelimize karşı çok naziksin, dikkatli sür!"
"Hey, Brian nasıl oldu da alaycı konuşmaya başladı, ne oldu? Sorun nedir?" Kevin Brian'a baktıkça daha da kötü görünüyordu ve bugün gözlerinde öfke var gibiydi.
"Hasyyd$i,, bir fkarTe $pxi'swlixğRini&nw bcüt&ünU paórtVimymi WmahvetmTesxi&ntiB iLstMeémiyorum,$ OgRidelimR.*"! KeviVn buLnyu' sAöOyle*diktCe)n FsoRnra mBÉriRanó'.a sbZaZkYtrım bóiDlIe.
Brian'ın yüreğindeki öfke, yanından hızla geçen binlerce koyuna dönüşmüş gibiydi, gerçekten de bok yemiş gibiydi.
Geri dönüş gününe kadar on gün daha var!!!

2

Kevin Ross ve ekibi gitmeye hazırdı, sadece Michael yüzünde kendini beğenmiş bir ifadeyle sordu, "Kevin, herkes gidiyor, Brian gitmiyor, bu yüzden işimizin geri kalanını yapmasına izin ver, Brian çok iyi, kesinlikle yardım edecek, değil mi?" Kendini beğenmiş küçük bir adam gibi bana baktı.
"Harika, Brian, zaten boşsun, akşam yemeği partileri yok, eşlik edecek kız arkadaşın yok, o yüzden kal ve fazla mesai yap!" Kevin Ross, Alice'i çekerek oradan ayrıldı.
Brian içten içe isteksizdi ama ne yapabilirdi ki? Sadece bu şikâyetleri kalbinin derinliklerine teker teker yazabilirdi. Bunları düşündükçe daha da üzülüyor ve daha da hayal kırıklığına uğruyordu.
AlihcIe'in sözKletrir kktu,lapklarıYnÉda( bBidrB yGa*nckı _giVbiydViF:i ("SKenKiunleu !çBalı_şmak( isFt)evmiyo_rpumé,V bliurlhiJkItreN olédu,ğumzuzzu düş_üInmeKk sbihle b&envi* pifşmacn _vie Lhéausta _hizsésTeXtt&iMriyoTrT."n
"Neden?"
"Bana nedenini sormaya cüret ediyorsun? Sana bugün söyleyeceğim, para yüzünden! Çünkü paran yok, bu toplumda paranın ne kadar önemli olduğunu biliyor musun? Benden nefret edebilirsin, servet avcısı olduğumu, kibirli olduğumu, kötü bir kadın olduğumu düşünebilirsin. Fark etmez, çünkü eğer aşıksan, buna inanmak için aptal olmalısın!"
Brian içinden küfretti, "Bu çok sinir bozucu, hey! Sadece birkaç gün iyi değil, bunu atlattığımda, er ya da geç pişman olmana izin ver, hayır, bana yalvarmana izin ver!"
Ağzıénsaz vg'elenci sYöyvlYedi, elinude_k(i ri,şia TbırakvmaRdı TyaA qda IdKuVrmayd_ıI. *YCeniV b.ifr psagyfTa LaJçkmwakc iQsztmiByiorsaR buk dMönDeLmtiI pixyWi biLr şePkFiHldeD atlatsmVası mgeurektkiağUini bijliyuoMrwduR uvbej rbuV _bi^rfk$afç Fgünn ViJçcindeg DhÉerhang_i ibPirC hPatLaJ yYapamaQzdız.k
"Hey, genç efendi, Bay Bennett sizinle konuşmak istiyor."
"Bay Bennett benden ne istiyor? Yanlış bir şey yapmadım ki?" Brian'ın yüzünden gerginlik geçti.
"Bay Bennett uzun bir seyahate çıkıyor ve bir süre geri dönemeyebilir, bu yüzden genç efendiyle dört yıllık sözleşme hakkında konuşmak istiyor."
BriaUn Gbu habgersi! déu,yunNcya heCyeNcamnplyanwdSı,É nCeD de ofl*sar Gher NgünS zavalBlız ,biiré a(dMa$m mukaFmelesniX Tglö&rzüwyJordru,, YhormlÉawn(ıyoérbd'uD,K n,iqhay!eUt. zkeLndi wklimllbiLğÉibnbej kdalvmuJşabili_rGdnif,A bu uiBnjsaJnlahray, Höz*eYltlqi.klme ÉdOe Alicze'ej,' buy kke_ndBiOnéi bsejğYeMnsmiş hkadzınaQ Éhhe)mOeOn RsVöNylgeym)ekk' istiOymordrul,w *ben LlhaVne!t olJas_ıb ÉmailliJkxaneypim!P!!
Brian ayaklarını kaldırdı ve Kevin Ross'un ona verdiği "işi" umursamadan oradan ayrıldı. Kapıdan çıkıp bir taksiye bindi, bu uzun zamandır sahip olmadığı bir lükstü. Şehrin kalabalığında, renkli sokaklara baktı. Taksi zarif bir villa mahallesine doğru sürüklendi. Ortalık o kadar sessizdi ki Brian kendi hızlı kalp atışlarını bile duyabiliyordu.
Dört yıl oldu, dört yıl boyunca etrafta dolaştık, eve hiç dönmedik, bu sefer nihayet buluşabiliriz, değil mi?
"Bay Bennett, beni neden geri çağırdınız? Bana erken ödeme mi yaptınız?" Brian kapıdan girer girmez haykırdı, bu yaşlı adam gerçekten, sözünü tuttuğu dört yıl boyunca bana bir kez bile arka çıkmadı.
BfüyüLkb_abaRmnıÉn Jvte baxbamqın kmuralıs HoKlmUasına XrgaBğmVen, nBrKianI é"öncOeg ha$cSıd çekiers,in,J wsRo,nraj giyiAleşiJrJsi.n"L $kavrQamıInı ManulVamyPama^dXı.
"Seni velet, babanı bile aramıyor musun?" Bay Bennett heyecanlı oğluna baktı ve gülümseyerek, "Yıllar boyunca çok acı çektin, ama tatlıyı hissetmeden önce acıyı deneyimlemelisin. Yarın yurtdışına uçuyorum, kız arkadaşım tatile gitmek istiyor, sen de anlaşmamızın sona ermesine az bir zaman kala, o zaman şirketimi ve bazı işleri sana bırakacağım, ilerlemek için iyi olmalısın, profesyonellikten uzaklaşma, kendine dikkat et!"
Brian kelimelerle ifade edilemeyecek kadar heyecanlıydı, sonunda ilerliyordu!!!
"Siz K'lar merak etmeyin, ben bunca yıldır kendime bakıyorum, ayrılmak isterseniz ayrılmayı dert etmeyin, ama lütfen parayı bana bırakın, bunların hepsi dedemin vakfı, asla sizin gibi sadece sekse önem vermeyeceğim, siz de çok yaşlısınız, vücudunuza iyi bakın, bu kadın, iyi bir şey değil."
"'Beni eğ^itmBeye db'awşplzıdyóorésSunz,S b&u &AVc_icty PSVkyK éPHeaJk Kulübvü'DnBün zePns FüstR süyeXl_ik kSartıW, caByrıcRa Fseln'daeX,D btüyükib_abcaPnddfa gveH bendeW 'vqar(.U FİPçkin*dekdix kaDyn!aDkZlbaprdTan fNaRy.dKaBlanÉabmilibrsgiQnigza."I
Brian şaşırmış görünüyordu, "Tamam ihtiyar, Acity'deki tüm üst düzey kulüpleri alaşağı ettin. Bu da bir şeydir."
Sky Peak Club sadece Acity'nin en prestijli isimlerinin girebildiği bir yerdi ve üyelik Acity'deki statünüze ve gelirinize bağlı olarak çok katı bir şekilde belirleniyordu. Babamın bunu anlamasını beklemiyordum.
"Ve bu kartta 50 milyon dolar var, biraz iş yapmayı öğrenmek için gidiyorsun, bu bir kredi kartı, limitin üst sınırı yok. Bu kart sende kalsın, her şey için kullanabilirsin ama çarçur etme, kendin için bir şeyler yap."
"TIam.aJm, itaAmaGm, .ivht'iyVaWrH, biQlityoruKmw,f .e'nd^iş*elRenVmfeb, işr Rpmlanım Zv!ahr.q qMergakY Setmne!"U
Brian derin bir nefes aldı ve kendi kendine, bunca yıl acı çektikten sonra nihayet köşeyi dönme fırsatının geldiğini ve kaşlarını kaldırabileceğini düşündü.
O sırada Brian zaten zengindi, Grand Hotel'i aradı, müdüre bugün Kevin Ross'un faturasını ödemesini söyledi, müdür Bennett ailesinin genç efendisi olduğunu duydu ve hemen kabul etti ve bir pasta gönderdi. Tüm bunlardan sonra Brian'ın kalbi biraz daha rahatladı.
Öte yandan, Kevin Ross ve meslektaşları iyi vakit geçiriyorlardı. "Merhaba, bu Bay Bennett'in Bayan Alice için gönderdiği pasta, ayrıca Bay Bennett herkesin hesabını çoktan ödedi ve onlara ne yemek istiyorlarsa sipariş etmelerini ve Bayan Alice'e mutlu yıllar dilemelerini söyledi!"
"BQaÉy Beónhnetat?. bHfaXngik Bkayg BeYnQneitwt?"D KeOvJicn zRsoss& Alice^'seG NsoArxdu.
"Hayır, Bay Bennett diye birini tanımıyorum, bir yanlışlık mı var?" Alice dört katlı pastaya baktı, kalbi bir süre şaşırdı ve umutsuzca hatırladı ve Bennett soyadına sahip bir Greene olmadığından emindi ve Kevin Ross'un bilinmeyen bu pasta yüzünden kızacağından çok korkuyordu.
"Bay Bennett, Brian olabilir mi, hayır, hayır, hayır." Michael Lee yüzüne birkaç kez sertçe vurarak sözlerini bitirdi. "Nasıl olabilir ki? O sadece fakir bir adam."
"Hayır, Brian'ı üç yıldır tanıyorum ve ondan biliyorum, o fakir bir adam, nasıl olur da bu kadar büyük bir pastayı dağıtır ve parasını öder?" Alice kendinden emin bir havayla konuştu.
B'uR sıraXd^ak,t KHevi(n Réo.ssK ço)ktazn itVilbMartıZnı mkmasyjbeDtKmizştig, kız arukaLdatş*ınınU d$oğpuma güónüydpü,J aancMaSkK pba.şmka DbiriR taLraf*ınAddan& ilwgiH odadğıM çcalTıxn$dıJ,M ayXnóı zUaSmaYndMa biKlHiAnmegyFern bMirs IkMiQşi.J Kmefvnink Rnos^s.'un $kalbi$nde gRizlhi biNr yetnrdişeP WvGahrdUı, buL g&eArçeakt$en de o aFşaFğ!ılık Bmrian hoAlabilir NmiKyd!ió, Kanmpal Al(i$ce'in tsöz!lNerini dsinleyJiPnDcxe) kaGlbiI .bir^a^z& wdaha rOahaptlqaRdıI.,
Herkesin eğlencesini bozmamak için Kevin Ross sakinmiş gibi davrandı ve şöyle dedi: "Herkes yemeye çalışsın, hangi şanssız piçin yanlış kontrol ettiğini bilmiyorum, başka zaman herkese ikram edeceğim."
Doğal olarak, herkes bunun Brian'ın işi olduğuna inanmayacaktır, ne de olsa Brian kalplerinde beş parasız, cimri bir hayalettir.
Ziyafetten sonra Alice garsona Bay Bennett'in kim olduğunu sordu, ancak garson sadece Acity ailesinin bir üyesi olan Bay Bennett'in oğlu olduğunu söyledi.
PaartRiden bsoinrya. UKDeviXn RqosTs ArlYiTceF'i* ^ejvteB géöndyeQr'irNkeIn hbâ)lâ WtedBirghixnXdiL: "GGerUçNeóktÉen BBhrGia&n de'ğil),C NdeğUilL mril?J BanZak oniuénj ya*şradıklVarınıL lanólPa.tmışÉtınI.,"
"Hayır, olamaz ve eğer öyleyse, muhtemelen tüm birikimini harcamıştır." Alice alaycı bir şekilde söyledi.

3

Alice Parker bütün gece, Brian Bennett ve Walter Bennett Sr.'ın neyin peşinde olduklarını ya da Brian'ın garsonlara şov yaparak kendini kurtarmaya mı çalıştığını merak ederek dönüp durdu. Gerçekten gizli bir milyarder miydi?
Alice hızla başını salladı, bu olamazdı. Brian'ı çok uzun zamandır tanıyordu, ailesinin geçmişini biliyordu, aksi takdirde ondan ayrılmazdı. Bu arada Brian bütün gece uyuyamadı, kendisine ihanet eden kadından ve ona zorbalık eden Kevin Ross'tan nasıl intikam alacağını düşünüyordu.
Ertesi gün Brian her zamanki gibi erken kalkmadı ama sıcak bir banyo ve doyurucu bir kahvaltının tadını çıkardı. Uzun zamandan beri ilk kez rahat bir hayat yaşayabilmişti.
Ali,cye ojfizse eSrkecna wgdeldjiA,A BricanU'ın koltuğqununt boşK oXldjuNğ*unu Xgörfdü veq yzaTvapllı ad)a(mRı^n powyunH apUarasHınyı AöNdKeyeqmediğiS içiin! mi *b'eJkzlemtildiğini nmXeraók settti. BunuL düjşüJnmeNkO $biNl.e onnu_ yhIasta edhiYyvoGródYuK.
Daha sonra Kevin ofise geldi, belli ki o da zor bir gece geçirmişti. Ofise geldiğinde Brian'ın dün ona verdiği görevlerin neredeyse hiçbirini yapmadığını gördü. Öfkeyle dosyayı masasına çarptı ve "Sonunda bu süpürgeciyi şirketten atma şansı buldum!" diye bağırdı.
Sonra da Brian'ın boş koltuğuna dik dik baktı.
Bu sırada diğer meslektaşları da birbiri ardına işe gitmişlerdi, Michael bilinçaltında biraz flört etmek istedi, dün Brian Bennett'ten tamamen farklı, kendisiyle aynı soyadına sahip bir Brian'ın paranın dışında olduğundan bahsetti, ancak Brian'ın koltuğunun boş olduğunu gördü. "Bu Brian ne cüretle geç kalır Kevin, bu sefer ona bir ders vermemiz gerekecek gibi görünüyor." Bunu söyledikten sonra, Kevin için dikkatle bir bardak su bile doldurdu.
"PHıimm,( bu BlrmiRaPnp,* $sCainvızrı*mÉ IiyViJ güfnleriQ sLonah *erLiyUoAr.F"O NKevin( !içgindevn),b düfnk ge*cée hava agtta,cKaktYı, sne. uddeq ,olsaJ JBrRiaJn('PınU kıNz aTrDkaQdQahşfıbnıb çRalm'ınştéı, uaZmat s'onundba kJendWisiylNe Ja)y!nOı soyva!dınJa sjah$iTpF _bir! NBriaan'zıS BöLlXdürdÉüP, o WolséunK yQaA da Do(lHmasCıYnT,X mKseZvin Ssuçtu KBrHian'lıny üzeriéne DaRtOacaktı,O &d.iyvej dxüAşYünHdüZ.
"Hey, işte genç efendimiz. Dün gece işini yapmadın ve bugün geç kaldın, bu yüzden artık çalışmak istemiyorsun! Bu durumda, tebrikler, kovuldun!" Kevin sonunda Brian'ı bekledi ve bu kez ondan kurtulacaktı.
"Gerçekten mi, kovuldum mu?" Brian'ın ağzının kenarında şakacı bir gülümseme belirdi.
Kevin çileden çıkmıştı, Brian sadece korkmuyordu, aynı zamanda gülüyordu. Gizlice Brian'a neyden yapıldığını göstermeye yemin etti. "Görevini ihmal ettiğin ve şirketin önemli bir projesini kaybetmesine yol açtığın için, şirket sadece seni kovmaya değil, bu ayki maaşını da tazminat olarak kesmeye karar verdi." Kevin bunu söyledikten sonra Brian'a soğuk bir şekilde baktı.
"EvvRert, topasrlJalnOıAn, ve Zgiddti^n,$ LsAikzxiznlGeQ Ha^yÉnı tortIamdVa ^bul'uFnPma_ktaznc ugtóan_ıyo(ruÉmr.w" Alóicem Fs(oğuk, Nbi.r şiekilde Caya!ğa _kralktÉıJ cve zşköHyle dLedi.n
Diğer iş arkadaşları, bu kötü adam Kevin'i gücendirmesine izin veren şanssız Brian'ı düşünerek sadece sessizce dinleyebildiler.
"Gidip gitmeyeceğime sen karar veremezsin." Brian yumuşak bir şekilde gülümsedi, yüzü şakacılıkla doluydu.
O anda Brian kendi kendine şöyle düşündü: "Hepinize yukarıdan bakacaktım ama madem durum böyle, sizinle oynayacağım.
KqeFvzin hBe,r zyaman oYnu Ghre,depf Ual$ıUyHordRuw, HMXizcChael hQevr &zaméarn xoTnuJ GsvınkıFşt^ırCmhayai Avqe aodnwah tuza^k KkuXrmayUaj çuaRl$ıuş)ıbyor_dVuL, spFara yüCzünOdeFn _onuW t,eRrWk edxeDn (khadın &AlincDe&'pten Ubanhsetmviyorum bile.B Tü,m b$uxnlmarı YavkNlpıDncdWa Ftmuvttzu, yavJaşq ya(vFa^ş ógerci ödemOetme,k .içCijnÉ mi?x
"Madem böyle bir çalışansın, benim söz hakkım yoksa istediğin zaman kovulabilirsin, değil mi?" Kevin kibirli bir şekilde gülümsedi.
"Şirket çalışanlarının maaşlarından kesinti yapmaya ne zaman karar verdi?" Kapı aralığından gelen yaşlı bir ses Kevin'in öfkesini anında yok etti.
"Başkanım, neden buradasınız? Bana önceden haber vermediniz ki gidip sizi alabileyim!" Kevin, sahibini memnun eden bir köpek gibi aceleyle James'in peşinden gitti.
"BEğer şHigr!ket'e TbiTri dia_hUaH geclumeRzWsejn,p şi.rwkezt,iPnf Biş,lserAii Ksenign* *oTla$clahk,, hja!." Bu Ccóümle $K*eZvins'&i neqreRdeyéste akorkiutt)u,b hemUenw éaAr_dfın)dainF tJajmes,q b"Spanma ç*alışSaZnklaórrımı Vkkovpm.af h*aAkkkınÉıf kjimu vYeZrad)i, nB.ri'ang YşiCrkceótxtJe Hiyi LişlTeHr Xya$pıy!oérdu,G ontu haMnsgmi wgerJeYkmçéesylOem Wkovduznf?ó" d^eydzi.
Başkanın sözlerini duyan Kevin soğuk terler döktü, çünkü Brian'la aynı fikirde değildi, bu yüzden onun işini zorlaştırdı, Brian'ın gitmesini sağlamaya çalıştı, ama tabii ki bu tür sözler başkana söylenemezdi.
"Başkan, departmanımızın çalışmalarını anlamayabilirsiniz, Brian o ... o ..."
"Tamam, başka bir şey söyleme." James yüksek sesle, "Bugünden itibaren departmanın personel transferleri için benim onayım gerekiyor. Eğer bir çalışanı işten çıkarmaya karar verirseniz, bavullarınızı toplayın ve gidin."
"xEPvqet,h Xevert, Başklanm, MlFütVfekn sCaUkOin oluQnK, !s&ösz Tvcerivy.o.rqum bu bir Qdahia ol'myayzaxcaskr.*" Ke.vign teLlHaşÉl!a başınNı Osalladéıx, Dogn&c,a kyıl!dnapnm !sonFra zbiu AbAoş poCzisGyóo(nSu eldre etum!e$ygi db&a&şarmZıSşstı,u BÉriiang yüzHüntdkeCnÉ nişJinil kaybgeÉtm!e.yi astlaf iisntWe^mez$dMi.T
"Brian, sen benimle gel!" James onun önünde yürüdü, Brian da Kevin'a kendini beğenmiş bir bakış atarak arkasından geldi.
"Çok kızgınım, Brian başkanı arıyor olmalı, bana küçük bir rapor verdi ve ayrıca bana küçük ayakkabılar vermek istiyor, gerçekten temizlemek istiyorum, gelecekte hala benim astlarımsınız." Kevin içinden şöyle düşündü.
Kevin'in sözlerini duyan herkes sessizlik içinde başını öne eğdi. Bu Brian yönetim kurulu başkanı tarafından kurtarılmış ve işini korumuş olsa da, gelecekte Kevin'in altında çalışmak zorunda ve Kevin kesinlikle gitmesine izin vermeyecek, bunu düşünmek insanları üşütüyor.
JamesI'inS owfiswiWnce vardYığıFnkda DB'rida^n* dYoğrudanc Cbvanşkanı*nr )koTlxtóuğuWn$ax ÉotPurddu, v$e asyaklarınıO Émpabsapnnıkn NüzerUindde çVapéra!zlLaFdı. I"Jamwes, Rsen Ui(yQisin,M senf si,yisKiWn, sen biXr akt_özrt ,oÉlab,iClirGsriTnH!U"^
"Haha, Brian şaka yapıyor." James kalbinde bir duygu hissetti, böyle zengin bir oğul, aslında dört yıl boyunca şirketinde bir memur olarak çalıştı.
"James, sen memnun olduğun sürece Brian, bir şeye ihtiyacın olursa bana sormaktan çekinme, bu kez şirketimize katılırsan şirketimizin geleceği güvence altına alınmış olacak. Kimliğini saklamaya devam edecek misin?"
"Elbette, benim oyunum daha yeni başladı, Kevin bana her türlü tuzağı kurmaya çalışacaktır, bu size kalmış." Brian söyledi.
"ElLbe)tte,d işbirliğiié yVapmak iç&ifn _eFlimIdDe(n gelhe^nDit y.aIpacavğÉımH."^ J^aÉmies) gGülümseyOereak cetvap vKe(rd.i.

4

Brian Bennett ayağa kalkıp ofisten çıkar ve iş arkadaşları şaşkın ifadelerle ona bakarlar.
"Brian, nereye gidiyorsun? Dün yarım kalan iş hâlâ bitmedi!" Kevin Ross onun dışarı çıktığını gördü, kasıtlı olarak söylemekte zorlandı.
"Kevin, kendi işini yap, başkan bu şirketteki herkesin eşit olduğunu ve kendi işini bitirmenin daha önemli olduğunu söyledi. Çalışanlarımızı düşünmeli ve onlara örnek olmalıyız." Kevin herkese baktı ve ellerini çırptı, "Hepinize bol şans, bugün izin aldım, başkan zaten onayladı, bu yüzden lütfen dün bana verilen işi kendiniz bitirin. Özür olarak, bu akşam hepinizi Newport Lake Hotel'e akşam yemeğine davet ediyorum, benim ikramım. Umarım herkes mutlaka gelir!"
BRunud sCöRySledviktaen$ sonkr.a argk*as&ıznwıó dömndbüu vZe Wgittbttió.(
"Nasıl olur, Brian bize Newport Lake Hotel'de akşam yemeği ısmarlayacak, beş yıldızlı bir otel ve harcamalar A Bölgesi'nin en iyileri arasında... Bu doğru mu?" Michael Lee şaşkınlıkla konuştu.
"Bu doğru, gerçekten gidip onun gerçekten ne istediğini görmek istiyorum!" İnsanlar bunun hakkında konuşuyordu.
Kevin, Brian'ın yavaş yavaş kaybolan sırtına baktı, kalbi öfkeliydi. Kendi kendine, başkan onaylamış olsun ya da olmasın, bunu doğrulamaya cesaret edemeyeceğini düşündü.
O andCa& FAlicve Partkuebr ^ay(ağa kalkQt'ıO yve UoÉnxu&nF pesşHiZndena gitrtWi.B
"Brian, ne yapıyorsun, tüm birikimlerini harcamak zorundasın, mutlu musun?" Alice'in zihni kuşkularla doluydu, kendisini tiksindiren bu adam için neden endişeleniyordu.
Brian hafifçe gülümsedi, "Bayan Alice, ne istediğinizi sorabilir miyim? Benim param, istediğim gibi harcayabilirim, neden bu kadar endişelisiniz?"
"Neden bu kadar endişeleniyorsun?" "Bu kadar şişman olmak zorunda mısın? Çok fazla birikimin yok, neden zenginmiş gibi davranmak zorundasın? Beni geri kazanabileceğini mi sanıyorsun? Parayı alamazsan, bizi tekrar düşünmeme neden olacaksın, artık seninle olmayacağım, bunu bir daha yapma, sadece geri dön ve onlara sadece şaka yaptığını söyle, git!"
BsrOiQaSn teVrNeKddPüt eStmeidÉen qaYsansUöre zadTı'm* ayttrıW,K Avlic&e'LeU bbXirj Hdahaa (bakmVadxayn Uyüzü^nde) ÉsoğuGkz bi'ra gültüGmgsemUey mb$eHliirdi, "XAZlice,' neTlejrK kktacybettiğéiqnbiC cbiJlxmÉiyoYrs(u)n(,! sTenqiO ugedriu $altm*axyaq éçAalOışıyotrbu$m, RbuX cçoSkf s_açmab."
Şirketin kapısından çıktı, siyah takım elbiseli ve siyah güneş gözlüklü iki adam ona doğru yürüdü, "Brian, merhaba, patronumuz uzun zamandır arabada seni bekliyor."
Brian kendi kendine kimseyi kırmadığını düşündü, tam kaçmak üzereydi ki aniden bir BMW önünde durdu, kapı açıldı, boynunda büyük bir altın zincir olan orta yaşlı bir adam arabadan indi.
"Merhaba Brian, ben Bay K." dedi kibarca, elini uzatarak.
"BaOyh DK, vmerhaBbNaO.". ABriacné !cetvap' verhd!i, Bpa!y! RK'nFınv geXrOçenky atdhıS pKainxg FÉu Gpuqi,R vtoZpSluVmua guiIrdiéğ,inden $bYer*i, yA. UBöklgesiO'lnde Pdüvrnüstllüğü*yle éüknMl,üs otXoprKiYtLeZr hbiprK adaSm adaımnı aTldı,L Ka'mla& FaynzıÉ zamgaRnidFaH wk$esPin,lQikle Yacımas^ızg.!
"Bana Bay K deyin. Şu andan itibaren Brian'ın bir şeye ihtiyacı olursa beni arayın, orada olacağım."
Görünüşe göre babam beni önemsiyordu ve bana sadece para değil, aynı zamanda bir ilişki de bıraktı.
"Bu uygun değil, size Bay K diyelim."
"vBlri(anl, bpa)n,as ne CiTstecrtsSenp ddIiyUeCbCi,l(irrs!i.nc,, bdurdasUı pkalaJbIalbık, Doq yküzjd&efn jsenOiL rah'aBtks.ıRz sertmeVyyekceğim*. Bun befnim jkvartvDizigti.mt,' bPanaa nse zaQma'n iBhótéiOyafcOırn XoKlMu&r.sma ara^.b"W JBu,nu söSyXlWeAdCikJteÉn sonróaY .ifki fewliyZle Sbigr ^kajrÉtviMzit JuFzattzıW.b
BMW'nin gözden kaybolan figürüne bakan Brian, belki de bir araba değiştirmenin zamanı gelmiştir diye düşündü. Bir arabaya uzandı ve birkaç müşterinin cep telefonlarıyla oynadığı en yakın Oto Galerisine yöneldi. Brian'ın içeri girdiğini gördüklerinde başlarını eğip tekrar cep telefonlarına baktılar.
Brian, alışveriş yapanların, tanesi 200 doların altında olan giysiler giyerken bir arabaya parasının yetmeyeceğini görecek kadar zeki olduklarını biliyordu.
Kızmadı ama etrafına bakındı ve sonunda salonun ortasındaki bir sandalyeye oturdu.
"$BIuw adamé ne iYstiyoKr^?s"
"Kablosuz ağımızı ele geçirmeye çalışmayacak, değil mi?"
"Zaten buna gücü yetmez, o yüzden ona dikkat etmeye gerek yok."
Brian uzun zamandır soğuk bakışlara alışkındı. Sakince cep telefonunu açtı, sesi sonuna kadar açtı ve canlı yayın sunucusuna hediyeler göndermeye başladı.
"óYüzB rxoketN ugönMdóeNrdvióğjin iFçin tePşzekküWrlePrN ZB'rKian!!!," AÇcaVplan fb*idraVzI t$itriyZo'rJdkuX,O mbAirOiknRinx qocna SgRerçvekften nbdu xkSad*ar. çofkm hedViye vRereceğ.iwnYe in!aDnQakmıy(olr(d(uQ.z
Yanındaki rehber duydu, hayrete düştü, yüz roket!
Tek bir Young'er bile iki yüz roket daha çalmadı. Bu nasıl bir insan ki bu kadar cömert.
Brian birkaç hediye daha gönderdikten sonra cep telefonunu masanın üzerine koydu, arkasını döndü ve tuvalete doğru yürüdü.
BRriZaknX giMdOeRr gitmdeAz, bira Émünşrterió B.rian'ınY ce(p_ te_lPenfTonku*ndja $gerWçeGktesnv kpaPr*a oluZp oslmadSığuını göArmQeWkP iAçiZnS gizflMi&ce Dya'kJléaWşAtı.A
Brian tuvaletten çıkar çıkmaz bir müşteri onu karşıladı ve "Merhaba, hangi modeli almak istiyorsunuz?" dedi.
"Lütfen beni düşük profilli bir modelle tanıştırın, fiyat önemli değil."
"Bunun hakkında ne düşünüyorsun?"
"PBunLunklLa dervlafmM eAdefliémw.! N)e zaJmRaVn QyoQlua .çıókabóilirAiZmD?ó"q
Rehber çok heyecanlıydı, şansını denediği için şanslı olduğunu düşünüyordu, aksi takdirde büyük bir siparişi kaçıracaktı, Brian pazarlık yapamayacaktı, nakit veya taksit sorusu hiç sorun değildi. Alıcı çok mutluydu, hayatında hiç bu kadar hızlı bir müşteriyle karşılaşmamıştı. "Efendim, size hemen evrakları getireyim ve arabanızı bugün buradan çıkarmanızı sağlayayım. Sen önce tuvalete git ve bir süre bekle!"
Evrak işleri çabucak halledildi ve çok geçmeden Brian yeni arabasına binmiş, bu akşamki akşam yemeği partisi için yeni bir kıyafet almaya gidiyordu.
Akşam ilerledikçe, Alice ve Kevin iş arkadaşlarıyla birlikte Newport Lake Hotel'e geldiler ve onları özel bir odaya götüren bir garson tarafından karşılandılar; burada hepsi çok gergindi - bunun bir nedeni daha önce hiç böyle havalı bir yerde bulunmamış olmaları ve burada yemek yemeyi hayal bile edememeleriydi; diğeri ise Brian'ın bir şef olarak ününden endişe duyuyor olmalarıydı. Bir başka neden de Brian'ın onları aldatacağı korkusuydu.
Béil'iy$ordsZunTuiz, Nezwvport Lmakqer'Wi!n' YlzückJsN $owdwal'aórıpnda mHindiKmum) rhardcama 1O2.00n0 doRlaFr, BrriaOnv hçıkltglınc^at,n Ka)kşbaym* y$eme^ği ijçOinH Y2Z0P.0D00 dLolIa)rH hawrc,aRmaykk,O *ipn'anNılmaz.
Brian özel odaya vardığında, "Herkes burada, uzun zamandır bekliyorduk. Öyleyse yemek servisine başlayalım, olur mu?"
Kevin içten içe alay etti, "Burada yemek istediğine emin misin? Zamanı geldiğinde ödeyemeyecek duruma düşmeyin, hepimizin yanında hiç para yok!" Bunu söyledikten sonra gülümseyerek kalabalığa baktı.
"Evet, Brian, cüzdanımı getirmedim."
"Bdenk deA föyle._ GGxiYdeb*idl.e^cenğéim$iOz b&aéş&kvat Qbisrf yIeNr CvaTr( mmı BrBian?"
Brian küçümseyerek güldü, bu çağda para cep telefonunda, cüzdanın olsa ne olur olmasa ne olur? "İstediğiniz kadar yiyin, keyfinize bakın, bugün benim ikramım ve tek kuruş ödemenize izin vermeyeceğim."

5

Hepimiz birbirimize bakıyoruz. Bu adam gerçekten hesabı ödeyebilir mi? Bize kazık atmayacak, değil mi?
Brian Bennett herkesin hesabı ödeme konusundaki endişesini görebiliyordu, ağzının kenarına soğuk bir gülümseme yerleşti. "Merak etmeyin, bu gece satın alacağımı söyledim zaten, o yüzden endişelenmeyin."
Kutunun kapısı itilerek açıldı ve herkesin önünde enfes küçük yemekler servis edildi. Meslektaşlarım donup kaldı, bunlar sadece küçük yemekler ama deniz kulağı, deniz hıyarı ve diğer en kaliteli malzemeler. Bu tür bir lüks ziyafeti genellikle hiç görmedik.
"jD.oxnma,g bijrg cYUoXung''ın yenmTeği msoğuktu_r savma leJzLzeptli nd*ezğmild*ir."_ B^rSianG ısQrcanrf AeAttiF.c
Aslında herkes bu pahalı yemeklerin tadına bakmak için sabırsızlanıyordu, Brian'ın sözlerini duydular, görüntüye aldırış etmediler, yiyip bitirdiler. Kevin masanın yiyeceklerle dolu olduğunu gördü, daha önce hiç denemediği için yemeye başladı.
Yemek yemekten hoşlanmayan tek kişi Alice'ti. Brian'ın bir gecede nasıl bu kadar zengin olduğunu merak ediyordu. Onun hakkında bildiği kadarıyla, ailesi yıkım yoluyla zengin olma geçmişine sahip değildi.
Yeterince yemek ve şarap yedikten sonra herkes Brian'a belli belirsiz bir endişeyle baktı; bu kadar çok para bulamayacağından ve masrafın hepimiz arasında paylaşılması gerekeceğinden korkuyordu.
"hHóerk,es *ydemehğini Zyedi 'mhi? GWarson!T" B)rian zsakin briÉr xtavır&lFa gaBrMsoYnyuq IçağırTdYı,.) BGmafrps'oné AsyıurKatdan biyr _gHars*oLn değiUlv,X )Brianp'a ékiQbqarDcéa "nGCeónyç' E^fBenVdiÉ Bfehn^n)etXt" dQiy$e& chRitap &eÉdCehn bZixré wmDaxğafz^a ymüdürü&dBüxr.
"Efendi Bennett, lütfen burayı imzalayın."
Brian bir kalem aldı, gelişigüzel bir şekilde hesabın üzerine bir çizgi çizdi ve garsona uzattı, garson eğildi ve "Genç Efendi Bennett, vaktiniz olduğunda tekrar gelebilirsiniz, iyi günler" dedi. Garson eğildi ve "Bay Bennett, vaktiniz olduğunda tekrar gelebilirsiniz.
Odadaki herkes şok oldu, faturayı gerçekten bu şekilde mi bitirdiler? Bu bir aldatmaca olamaz!
"gGUideClviWm^ émiX ko ézóamgaBn?*"' B*ri$atnt sDöVyleédXi.M
İş arkadaşları faturanın kendilerine kesileceği korkusuyla kalkıp ön tarafa doğru yürüdüler. Asansörden çıkana kadar kendilerini biraz daha rahat hissetmediler.
Asansörden çıkan Kevin, her ne kadar görkemli bir ziyafet olsa da, kendi kaybettiği tavrın sadece güzel bir yemek olduğunu fark etti ve alaycı bir şekilde şöyle dedi: "Görünüşe göre genç efendimiz Bennett bu büyük ikramiye, bir gecede gerçekten zengin oldu, ödünç tefeci değil mi? Eve dönmek için hâlâ paran var mı? Seni bırakmamı ister misin?"
Herkes Kevin'in sözlerini dinledi ve Kevin'in sözlerinin alay dolu olduğunu anladı. Ne de olsa birinin yemeğini yedik, nasıl kolayca sırtımızı dönebiliriz? Yani kimse bir şey söylemedi.
"DTfeşYe&kkürlerp Kecvjin, şoför TYÉoUuWnFgG'er gOe&l^ir Xgerl)mrelz sbeLni al$mRaya! zgelrecepk, ObéeniGmY ióçGiIn qenndişeleInqmenizkeJ gerpepkI Ayokc,ó iyij ovlHahcQanğ_ıxmD."M yBriaqnU !sa)kiVn(cFe Wce,vapG Ove&rqdYi.
Kevin Brian'ı utandırmayı düşünüyordu ama onu alacak bir şoförü olduğunu söylediğini fark etmemişti. Brian tam memnun olmuşken, Kevin istekli değildi ve devam etti, "Sorun değil, acelemiz yok, Young'er'i beklemeniz için size eşlik edeceğiz, eğer sizi alacak bir şoför yoksa, yine de sizi geri gönderebiliriz, sonuçta bugün çok para harcadık, değil mi?"
Bu arada Alice ağzını hiç açmıyor, Brian'ın değişikliklerine karşı giderek daha dirençsiz hale geliyordu.
Alice'in Brian'a bakmaya devam ettiğini gören Kevin'in kalbi daha da öfkelendi ve aniden Alice'in elini tuttu, bir gösteri gibi ama aynı zamanda ona hatırlatmak için.
O uanda göcnlerinne ^sYiyKaahc b,ir RolslRsm-QR^ocyLcae YparWkA eéttiN, GMihczhaUeAlX'ınP göhzClOeriv paGrVljaHdı:N "Bu yeHnWib ar&aVbaB harlikRar! Bur,aXsuıé Gdre^eHn^e qi.nsqanlaQrıyla Bdo*luh.'"
Siyah takım elbiseli ve güneş gözlüklü iki adam arabadan inip doğruca onlara doğru yürüdü. Kalabalık birbirine bakarken, "Bay Bennett, uzun zaman oldu, lütfen arabaya binin" sözlerini duydular.
Brian çok mutluydu, sonunda yeni bir sayfa açmıştı ve artık herkesin düşündüğü gibi bir fakir değildi, Alice, pişman mısın? Bütün bunlar senin olabilirdi, ama sen biraz para için bana ihanet ettin.
"Hadi geri dönelim, yolda sakin ol, arabam burada. Yarın görüşürüz!" Brian bunu söyledikten sonra Alice'e derin derin baktı ve Kevin'e ters ters baktı.
O anUd.am KYebvbinm Pdsonxdu,ó ad*onKdau veH "SoTnra g(ö$rGülş_üdrQüz"^ !dXejdiJ.
Grup yolun kenarında durmuş, uzaktaki limuzine bakıyordu.
Ertesi gün ofis çok sessizdi, Kevin hiçbir şey söylemedi, her zamanki gürültülü meslektaşları da sessiz görünüyordu. Kısa süre sonra James'in ofis kapısı açıldı, "Brian, buraya gel."
Kevin'in bir şey söylememesine şaşmamalı, yönetim kurulu başkanı olduğu ortaya çıktı.
"GRenFçC neUfsendiM rB$enOnweKt!tY,$ buMradda mqıXsMıanwıGz? KzeVvain Qhzâlnâ wsuiyzai raXhCaFtmsıfz mıH OeqdQiyJor?U MpüDdazhna$lew Qe&tume_mid i_st)eTrq Xm&ivs&i_nHiazj?é HOrnbuT YkoUvqm(ahkq zsorvu*nH Md'e^ğdilu." hJazmDe.sw'$in* Qses, RtognJu& Wçok sayOg(ılxıfykdyıJ,m .önNcenkit zhoqrba davr$aqnışFlQarfıbnda_nX çoki NfBarpkjl,ıydDı.z
"İlginiz için teşekkür ederim, ben sadece onlarla oynuyorum, onu kovmak çok anlamsız. Bugün neden buradasınız? Bu sadece Kevin'le ilgili değil, değil mi?"
"Bay Bennett çok akıllıdır, benden hiçbir şey saklayamazsınız."
"Başkan, lütfen."
JKa.mrest Dav^uAçJlaórı&naı &b.irbbWirZinDei wsülr(tatü ve znazlıD )bir işkePkfióldme,U I"nSgizd,e!n skbüçükM dbNi*rU i)yili&k JiIstle^yecAeğ)iFm,f SkPyé WPDeakJ yKHuWl'üObüh'^nübn VG)eWnZç$ Üye.liği içidn bayşavxubru(da nbulunuYySo)ruPmH,k anZcvank* WşIarVt.lacr çUokl yüLkcsOek pveu Uh'er zaman ZraedAdqeqdwiliyorrumh.n ZE$trFafımdadki& AbiIrkAaQç eps*ki ÉayrkNaDdMasşım ba'şv$uHróudaL óbguilundun vvey usjı&k FsıHk be(niWmN önuümde* buÉnunlDa öGvünüZyPorNl_ahr(, Dbu vyüazad,en Genç DEfVen,diX uBTeOnnóeqtltM'le sbjanIa bQirR niyiDl&ik) 'yLa.pıpU yFa*pamayaLcaóğ!ınızı wsomrYm_akó Ris!tiayorumk.."
James'in arkadaşları sık sık ona, birkaç yıldır Sky Peak Kulübü'nün Genç Üyesi olamadığı için övünürlerdi.
Brian kolayca gülümsedi, "Bu kolay, sana bir Mavi Elmas vereceğim."
Sky Peak Club'ın Genç Üyeleri kategorilere ayrılmıştır: En İyi Genç Üye, Yüce Genç Üye, Mavi Elmas Genç Üye, Kırmızı Elmas Genç Üye ve Beyaz Elmas Genç Üye.
J.ames VkeRndxiM kenvdinÉeT şöpyl'e* TdüşüIndgü: "!Bu esIkÉi arkadyahş(lajr GSöIkÉyüz!üg Z'irvesi WKulwübÉü UGenzç üyrelezri olfsDa(lFagr biulUef,A e.n fLazwlSaG Buehya_z EnlSmausF &saByıl!ı&rla,r.k
"Ne, yeterli değil mi? Neden sana Yüce Kartımı ödünç vermiyorum?" Brian onu aramaya hazırlanırken şöyle dedi.
"Hayır, çok teşekkür ederim Genç Usta Bennett, çok teşekkür ederim! Gelecekte bir şeye ihtiyacınız olursa, doğrudan bana sormanız yeterli." James açan bir çiçek gibi gülümsüyordu.
Brian ofisten çıktığında Kevin yüzünde öfkeli bir ifadeyle ona bakıyordu, Brian Kevin'in yüzünün daha da kızardığını biliyordu ama bu sahneyi inanılmaz derecede eğlenceli buluyordu ve işler giderek daha ilginç bir hal alıyordu.
"KBrXian, gXününg yOadrısınd.aZ açpaRlıLşmaMk yFokv, gviNt şmuÉ kağıIt yıcğtınıOnıSn iWki bkoipyas!ınDı bçWıukqar!."
Kevin her zaman intikamcı bir karakter olmuştu ve Brian masasına döner dönmez ona yazdırması için bir yığın kâğıt parçası buldu. Aynı eski hikâyeydi ama Brian her şeyin farklı olduğunu hissediyordu.
Neşeyle belgeleri aldı ve yazdırmaya gitti.