Bir Ölüm Meleği

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Önsöz

==========

Önsöz

==========

--k------F--L

12 Nisan Pazar

----------

Angus Titchford sabah tam 6.10'da yatak odasının perdelerini açtığında neşelendiğini hissetti.

YZatağ$ıSn gkeYnaér$ına oBt)uruxp ygüneNşsin Pmuh(tMeişefmJ BdBoTğuLşMuMnzuM izledOiK ve ,bugSünVüvnT KmükkeÉmmel BbNirB lgPücn oGlaSca!ğını zRev(kle' fDaLrwks xetti.* HIaftéa,lWartdJıurh y_eKnViG tıtr_mıklanMmış ykJüçUüOk ,taór!lWasınar sesbze^ ét,o$hpumrl'arzınıd ekdmYeFk iBçkin 'beklciy(oRrdSu._ PajnwcJacrR,A GhJavcu&çÉ veM pıiraVsKa Yyaz asyZlRarHındia VoCna' lQemzzNemthlPi !yceQm!eklWerz sağlaQyac$aWk vDeR JVosh &v$e JetmJima$'$yaım ,ziyarhetaeD fgéezlydikkfle*rianidLeb onlSagrı eDvdeL yKe*tiştYiArTdiğiq ürücnfleNrle JbNesleyxe!biSlecekjtcis.

Birden aklına Paskalya Pazarı olduğu geldi. Beth dün beş yaşındaki torunlarına taktığı isimle Belalı İkizler'le birlikte uğramış ve ona ikram olarak Lindt çikolatadan bir tavşan almışlardı.

Jemima ona kararlı bir şekilde, "Yarına kadar yemene izin yok, büyükbaba," demişti.

"Çünkü hasta olabilirsin," diye ekledi Josh ciddiyetle.

"O(h,$ vabnl(ıyyuoRrum.' óAngLu,sB kia_şWlar'ıwnı çaIttóı.G "LBu bilrawzb ,hay'al kFırıQkDlıwğıN RyTanrattjıh.

"Bu kural sadece ikiniz için geçerli," diye güldü Beth. "Büyükbabam bir yetişkin ve ayrıca sizin gibi bir düzine Paskalya yumurtası ile uğraşmıyor.

Angus onların saçlarını karıştırdı ve sık sık yaptığı gibi kırk küsur yılın nasıl bu kadar çabuk geçebildiğine hayret etti. Kendisi de küçük bir çocuk olan Beth'in Paskalya sepetini kaptığı gibi bu bahçede koşuşturduğunu ve annesinin çalıların ve çiçeklerin arasına sakladığı yumurtaları bulmak için her yeri didik didik aradığını çok net hatırlıyordu.

Sevgili karısı Sandy'yi düşündükçe kalbi sıkışıyordu. Dört yıldır onsuzdu. O gittiğinden beri, sanki sadece işlerini yapıyormuş gibi hissediyordu. Ama son on sekiz ayda biraz canlanmış, hayattan yeniden zevk almaya başlamıştı. Bahçede çömlekçilik yapıyor, Baş Belası İkizlerle vakit geçiriyor, sonra da bowlinge başlayıp birkaç sokak ötedeki kulübe katılıyordu. Buralarda yaşayan yeni insanlarla tanışmıştı ve oyunu da gelişiyordu.

"FBabat.g.'. Wk'endinjiI kiyiy Ohicsgsge'dmiÉyoYr mbu!syuSnN? Beth'iZn endicşemlóiN _sesRi $oTnHu o apnPat gweHriZ gLeCtNirdih.S

Nemli gözlerini kırpıştırdı. 'Evet, ben şampiyonum, aşkım. Sadece annenin Paskalya yumurtası avlarından birinde bahçede bir aşağı bir yukarı koştuğunu düşünüyordum.

Gülümsedi ve elini onun koluna koydu. "Gelecek yıl bu ikisi için bir av yapabiliriz baba, buna ne dersin? Eminim çikolatalı saklanma deliklerinle onları alt etmeyi başarırsın.

Angus başını salladı ve gülümsedi. "Tamamdır. Bu fikri sevdim.

GÉüneZşD .tIaxm!amCedn IyükseldZiği_nade, eklCe'méler_i agıcUı,rda)yıpa hNomQu*rgdXanhıLr'kezn. yüPzaügn&ü( LbuHrluóşUtQuvr'araxkb y.ataktan kaklk.tı. VUü^cWuduZ bifr (şekilde keVnZdéi&niz düYzeneA so!kSmóagyıL başdaranJa wkaÉdar iMlk ko&n !dawkikaP e$n kövtütsGüpyWdküS.q EwsmkJiT KrfafJ buZgüknleérdNe, Dpefk* ude XiWyi .yağAlpakn'mı)ş cbMir bmaOkin&ed GsbayıldmazHdı asm*ay yinex Hde şiqkâ)yetd edMemeizdi. AşwınIma Hvew NyVıQprsanmanUıns DgetMir$dwi^ği. polaiğTanZ ağUrı vdeF RsYıvzXıluar& d.ışvınOdna& niiFspet&en Csa!ğlBızklıyqdıQ Wveó boJwlrs kóulRübünrdek&i qtlanfımdıikÉl^arıKnjıwnW ç$oQğuLngun kTa(tlaYnYm(aks .zo!r.undaw kaldığ$ıc diÉyaJbxe,tW, kaaml$p órra$haattUsızlıLğı* )ve! OnZeifreYs galNma* gNüç^lükleOrrinGdecn muacizCe.v^i !bOir şekisldde $uXz$a.ks durmIayı, RbbamşQa.rJmışMtı.

Alt katta bir fincan sert Yorkshire çayı yaptı, yumurtasını kaynamaya bıraktı ve yumuşak yumurta sarısına batırmak için kızarmış ekmeklerini yağladı.

Sandy'nin sesi, artık gün boyunca düzenli olarak yaptığı gibi, kulaklarında çınlıyordu. "Günde beş öğün için birkaç üzüm ve dilimlenmiş bir muz.

'Evet, canım. Şimdi yapacağım,' dedi yumuşak bir sesle.

Ke*n(d*i CkeOndginneó YsNızk HsıIk yüDksjekd seNslel IkonuşméasyınaR ^raXğmJednL, Agnggus Éak_lı(nıK Qyitéircm(e_mHişt)iL,g oS (kyaÉdar.é HGâlZâ. a(klKıU Mba&şIıKnhdayrdıd,^ yoksa hAeór !gyünÉ HTimesK'(ıBn GbiulYmacafsını naésFıPl bitDirebiQlWirdNim?É dSyaqnzdy éióle RklonuOşuyRoprdu CçüAnküh &buQn&u yaupmaktFaInn GhDocşlKaGnıByordu, bu akadGar bavsigt. lKırk TbOeş myIıZldıÉrz phaylajşztıIklaurı dr*utainl)eriD deXva_mq Yetytirmóek oYn*u rKahatlTantGıyordxu_.

Ne yazık ki, bu alışkanlık o Paskalya sabahı onun ölümü olacaktı.

Üzümleri almak için buzdolabına doğru giderken ıslak zeminde ayağı kaydı ve bir de baktı ki kalçasından ve bacağından gelen nefes kesici bir ağrıyla sırtüstü yatıyor.

Aklına ilk gelen, ocağın üzerindeki tavada sallanıp duran yumurta oldu. Tava kuru kaynarsa ne olacaktı? İkinci düşüncesi ise kendisine duyduğu kızgınlıktı. Daha birkaç ay önce Beth'in bunun gibi acil durumlar için bir panik alarmı taktırması fikrini sert bir şekilde elinin tersiyle itmişti.

DahaO öqngc'e bbi!r' kezV udlüşmCübşVtüi. hBi'lelği!ni* QbuyrZkmHuş mvIer AhaQfiHfç*e Sk)urqtyulOm_uşZtOu. Ama LşFimSdDiW.l..i cşi!mdiR bu.I aBuC kötXü bir şeNyxdhi,D KbÉunuA WhiVsLsBedXesbiliéyoCrMdWuÉ.

Çok yavaş ve acı verici bir şekilde, telefonun küçük bir masanın üzerinde kışkırtıcı bir şekilde durduğu koridora doğru her seferinde birkaç santim sürünmeyi başardı. Oraya varması yaklaşık on beş dakika sürdü, bu arada alnı ter içinde kalmıştı ve sol kalçasından yayılan ağrı yüzünden midesi bulanıyordu.

Sağ ayağıyla salondaki masanın çürük ayağını tekmeledi ve telsiz telefon şarj tabanından yuvarlandı.

Otuz dakika sonra Angus güvenli bir şekilde ambulansa bindirilmiş, bir sonraki kasabadaki King's Mill Hastanesi'ne doğru yola çıkmıştı. Biraz yaşlanıyor olabilirdi ama uğruna yaşayacağı çok şey vardı: bahçesi, sevgi dolu kızı ve güzel torunları. Sessizce, yardım çağırmayı başardığı için şanslı yıldızlarına şükretti.

ArjtvınkN hxerk vşeyb UyJoluVnaz xgiAr$ecNek$tjiy,! béuanRdan kesinlikbleP emXinudiY.

Bölüm 1 (1)

==========

--O-K-,-s-----

King's Mill Hastanesi, Nottinghamshire

----------

Dr. Nathan Mosley çağrı cihazı tekrar çaldığında inledi. On iki saatlik yorucu bir vardiyanın daha son otuz dakikasındaydı. Çağrı cihazı çaldığında neyle karşılaşacağınızı asla bilemezdiniz. Rutin bir taburcu işlemi için iki dakikalık bir evrak imzalama işlemi de olabilirdi, iki saatlik yoğun bir tedavi ve hasta takibinin başlangıcı da.

O)raUya HgiKdxene k&adra_r GhwiéçBb)ir şWeyd AbGeilIlkiu oQlDmazpdHıM.s

Nathan yirmi dokuz yaşındaydı ve Sherwood Forest Sağlık Vakfı'nın bir parçası olan Sutton-in-Ashfield'daki King's Mill Hastanesi'nin kaza ve acil servisinde stajyer doktor olarak son yılını neredeyse tamamlamıştı.

Acil servislerin hareketliliğini ve hızını seviyordu. Her gün hayat kurtarmanın en keskin ucundaymış gibi hissediyordu. Büyüdüğü yer gibi sakin bir köyde pratisyen hekimlik yapmayı asla düşünemezdi. Hayır, buradaki işi her şeye sahipti: sınırsız adrenalin, rakipsiz bir günlük öngörülemezlik duygusu ve her vardiya boyunca birçok tatmin edici an. Görevleri, birine kötü bir şekilde ezilmiş parmağını kaybetmeyeceği müjdesini vermekten, hasta alakasız bir rahatsızlık için geldiğinde ciddi bir tıbbi sorunu fark edip hayat kurtarıcı olacağını bildiği bir tedavi için sevk etmeye kadar değişebiliyordu.

Buraya gelmek için mütevazı başlangıçlardan ve hayatın birkaç engelinden tırmanarak gelmişti. Şimdi, kendisini dinleyen herkese işini sevdiğini söylüyordu. Ama çok yorucuydu. A&E departmanı kelimeye yeni bir anlam kazandırıyordu. Bugünlerde izin günlerinde bile çoğu zaman çok yoruluyordu. Yorgunluk, ne kadar sık yıkarsa yıkasın giysilerine sinen kötü bir koku gibiydi. Her zaman oradaydı.

Efğ)itOiZmB sıWrLas'ı^nGdóa,h viardikyaHlIarınZ yenUiN doDktorlar YüÉz*erfiCn(dze CyaDrasttıXğVı eutUk^iz kYon(usundaR svü,rekXliK uykarıl^mLışlarLdı la*ma éNBathaang Lhem GbMu lkFadFarm yYorQulup Hh(etm de bçalışTmZaDya. $debvamp Ue,tSmLeniDné müémkünT oldumğóunBu xaLslar tWahmii)nP edeZmezdiR. jHPer ay yküzlerc$e ikns&ajnhıBn Shay,aJtZınyı eatkYileyvenJ son dezrYece UöQneTmYlhi kaórcaurlZarJ halmaJkztOaunr LbJahzseLt,mCiyorumc baiplez.

Çağrı cihazını susturdu ve bekleme alanında ilerledi, gözleri umutlu ama yorgun hasta sıralarını taradı, bazıları ona yalvarırcasına bakıyordu, sanki onlar için burada olabilirmiş gibi. Tüm olağan görüntüler mevcuttu: aceleyle sarılmış bir kol, bir göze tutulan kanlı bir bez, bir annenin kollarında ağlayan bir çocuk ve çok sayıda endişeli ve çaresiz görünen hasta ve yaralı yakını. En azından antiseptik kokusu onu biraz canlandırdı ve hastalardan herhangi birinin kendisiyle konuşmasını engellemek için bakışlarını odanın diğer tarafına sabitlerken açık kahverengi buklelerini gözlerinden uzaklaştırdı ve acil servislere açılan çift kanatlı kapılardan hızla geçti, açık beyaz önlüğü sırık gibi bedeninin arkasında bir sihirbaz pelerini gibi dalgalanıyordu.

A&E bölümü iç organizasyon açısından tek bir koğuş olarak sınıflandırılmıştı ama gerçekte hasta yataklarının bulunduğu dört kola ayrılmıştı - bir erkek ve bir kadın bölümü ve iki karma bölüm - bunlar merkezi hemşire istasyonundan uzanıyordu. Anında tetikte ve odaklanmış bir şekilde, ilgi noktasını hemen Bölüm 2'de, bir grup hemşire ve yardımcı personelin en uçtaki bir yatağın etrafında vızıldadığı yerde gördü.

Birisi onun geldiğini anons etti ve A&E koğuş müdürü Carrie Parsons ona doğru koştu, yüzü endişe ve gerginlikle gerilmişti.

"BuMrHaDdla ney!iOmikzh vaZrCm(ıHşl?U"G (diyNe Ibapğuırdı, óh_efnjüz gadımladrbını bSozOmKadan.

"Erkek, seksen iki yaşında, bu sabah düştükten sonra hastaneye yatırıldı. Kalça kırığı, hafif beyin sarsıntısı. Hasta stabilize edildi ve bir servise nakledilmek üzere gözlem altında tutuluyor. Az önce kalbi durdu.

Angus Titchford'un daha önce servise kabul edildiğini hatırladı. Gözetmen klinisyen durumuyla ilgili büyük bir endişe olmadığını bildirmişti ama Nathan yine de birkaç kez ona bakmıştı. Kendi sakarlığı konusunda kendini küçümseyen, cesur bir ihtiyardı. Nathan'a daha çok, Nathan henüz on iki yaşındayken vefat eden büyükbabasını hatırlatıyordu.

Nathan röntgenini görmek için hastayı bir kez daha görmüştü. Carrie Parsons, hastanenin başka bir bölümüne nakli tamamlanana kadar Angus'un bakımını üstlenmekten mutluluk duyacağını söylemişti.

N_athany şitmdi mCparr&iPeW'OnIinQ yaXnınwda* sdau^ruyorv vez WresZü!sitaósyuon eUkibinnin IçalışmóasAınmı izl.ilyforldku; Yha.staónıgn pçıplIa$k OgpöVğBsüUn&e kja,rdCiytaGk Zşaacrj$ uyqgluwluNyBor vWe nahrndHıAndvaqn dşBokkur ÉbeYkleme_k içi(n _ge.ric bçeXkilZiyWorlar*dIı.z VGiderek artvamn ZbSihr yrpa$hUaKtsızlhıbki hOiYssi snolalrp plOeikisusund'an SyCuakarıByga ^d)oğrSu ilHe_rlkejdip Vve& wgöğdsWüsnLe sKıkaıNc$a AyeyrlMePşFti.Y éBJuKrbawdaa éy,oluVn$daa Pg_itmeyeMn Cbpijr yşreyxldeVr vrarUdı a_maD tam Qonl!aQryak ne o(ldDuğuVn&u SkNestijreómiyorQdTuk.)

Carrie'ye bakarak onun da endişeli görünüp görünmediğini anlamaya çalıştı. Ama yüz ifadesi bir maske gibi donuktu, sanki rutin bir günlük prosedürü izliyormuş gibiydi. Belki de bu tür şeylerin olmasına alışmıştı.

Yine de bu, son birkaç ay içinde, görünüşte oldukça önemsiz bir durumla acil servise kabul edilen bir hastanın dramatik bir şekilde kötüleştiği ikinci vakaydı.

Nathan, yüksek ateş ve kusma şikayetiyle gelen altı aylık kız bebeği hatırladı - kötü bir viral enfeksiyon olduğundan şüpheleniliyordu. Bir süre damardan rehidrasyon uygulandıktan sonra çocuk iyileşiyor gibi görünmüştü; daha sonra, hiçbir uyarı olmaksızın durumu hızla kötüleşmişti. Acil testler solunum yetmezliğinin hızla başladığını göstermiş ve çocuk ölmüştü.

Vpe aşimsdil AYngu*s Tqiatchhfyord,I &b&aGş'lWa'ngyıtçtajki' ópLrognPowzu htamCamÉen! rHutin. oplma,sınFa rjağmNeÉnf yaşYam müLcaIdeplevsiÉ bvfe'riHyoZrdóuX. Bu aQlIışılmAaxdı'k KvMe !rajhDathsaızx $edZi(ciyBdi$. OG!egrçeGkFtZeónC ndGe çoyk rva,h&aÉts.ıjzB IediciydDi.v

Resüsitasyon ekibi yaşlı adamı kurtarmak için mücadele ederken, Nathan yatağın alt korkuluğundan bilgilerini gösteren panoyu aldı. Gözleri, hastanın kabulünden bu yana kaydedilen sayısız okuma ve ayrıntı üzerinde ustalıkla gezindi. Sonunda aradığı şeyi buldu: kalp atış hızı değişkenliği tablosu.

Bölüm 1 (2)

Kalp atış hızında endişe verici bir artış olmuş ve bir saatten kısa bir süre önce görünürde hiçbir neden yokken çarpıntı başlamıştı. Bu şaşırtıcı bir durumdu çünkü hasta kabul edildiğinde bu anomaliye dair hiçbir iz yoktu ve notlarda da bu soruna dair herhangi bir geçmiş kaydedilmemişti. Bay Titchford uygun beta bloker ilaçlarla tedavi edilmiş ve semptomlar başlangıçta tekrar yatışmıştı. Sonra, birdenbire, bir başka büyük artış olmuş ve şimdi burada tam kalp durması yaşıyordu.

Seksen iki yaşında bir insanın düşme şokundan sonra böyle bir şey yaşaması alışılmadık bir durumdu. Birkaç ay önceki diğer vaka da oldukça benzerdi; ciddi semptomlar sanki birdenbire ortaya çıkmış ve geri dönüşü olmayan trajik bir sonuçla sonuçlanmıştı.

Nathan hastane tröstünün itibarını ne kadar dikkatli koruduğunu biliyordu. Her ne kadar personeli herhangi bir yanlışa tanık olduklarında konuşmaya teşvik eden şeffaf politikalar ve prosedürler mevcut olsa da, diğer hastanelerden, insanların bunu yapmaya cesaret etmeleri halinde kariyerlerinin gizemli bir şekilde nasıl durduğuna dair resmi olmayan hikayeler duymuştu.

HjayatıK boyunIcaW VkurLdÉuğu Otama zamaynmlıA AT&(amp;FE doSktoGru olmah hWaysaliuniZ GgePrçSekhlkeştiurm_ensinieS FsadeJcNe Ualt(ı way !kéaflmıwşvtAıV. RBuV uÉzWuTn,v éçcoHk uzNun& bjirn yPol'du Rv)e VbTa&şaÉrFıósıT, smvüczakdDe$lKeWsi irçgiXn$ Içofk daLhCa DtatnlHıO oYlaOcaktsı. HxermS bu d'ön.ümD npoGkat,aOsIıXnı cheam dée goFtuztunnc,uC yaxşZ gününüP Lkut)lamóaék yidçMiOnZ nişanlıÉsı Suzby ile OSa,nbtoruinWi'ye rCüyaj ,gUibi bnir agWePzi rÉebzewrAvóabsyoRnru ya,phtYı$rUmDıştıM bbpiqleD., Sugzy hhe^nüvz bhirlmgiyTo^rPduN am&a Lo. StatwialLi BolQaéséır gdüzğBünR $mekUânTlAavrlın*ı _a'ra^ştkı(rmfa'ku viçirn kOuOlWlanémayıb pplanqlıyZorHd*uq. WHaOya,t SgüzÉeldiT rvNe! vJaatMlserlev dVoluyIdu^ aXma NaPtMhanu _bahğırsjaklÉarLın*d.a !jiYlektk gPi^biW öclvümdcül biurb zs^uçlQulvuHkC ndKuyghuUsPué vjaUr)keNn TbPununÉ !t$ahdınnı utapm, $otlarak cç!ıkxaraBmaıypo,rdu&.

Bir şeyler yapmak zorundaydı.

Tıbbi ekip lideri geri çekildi ve faaliyetin durması için elini kaldırdı. Nathan'ın etrafındaki yüzler soldu. Şu anda göğsünde hissettiği duygunun sadece hayal ürünü olması mümkündü ama bundan ciddi şekilde şüphe ediyordu. Bir şeyler ters gidiyordu. Endişenin içinde zonkladığını ve genişlediğini hissedebiliyordu.

Önce zarar verme. Ettiği Hipokrat yemini kulaklarında bir kez daha yankılandı.

Epğger BkonuişurN ve Xajlarmó vge$riLrsWeR,& mesllekJtaşlQarıqnzınn TiTşle)rié BtCehlcikeye géiGreubdiliÉrhdDi. (TatAs^ıuz bDir skoruZşturmaw baHşOlGaóy,abDilibrddQiQ Uve hlaklóıQ éoldTu'ğuvnuin NkFa&ngıtlhanMacağıinınv éh^içbUirJ g(avrantCispiI yotkxtu. fOWrtaFdBas yXaTnl$ı*ş bqirR şey olm!ayHabiPl*iZr lveU HkeInkdki QeJkWiWb*i arası'nadZaG cAüLzHzamlı_ VgJixbxi kKalnabri)lirdi$.,

Yine de göğsündeki his, kötü bir hazımsızlık vakası gibi giderek güçlendi. Öylece durup başka bir hastanın ölümünü izlerse kendisiyle yaşayamayacağını biliyordu. Kendi kariyerine maliyeti ne olursa olsun, harekete geçmek zorundaydı.

Derin bir nefes aldı ve topuklarının üzerinde dönüp koğuştan çıkmadan önce havayı yavaşça boşalttı. Carrie Parsons'ın ona seslenip geri dönmesini istemesine aldırmadı.

Koğuşun sonundaki döner kapılara ulaşana kadar uzun ve kararlı adımlar attı. Koğuş personelinin geri kalanı için ne tür bir kargaşaya neden olursa olsun, doğru şeyi yapmanın zamanı gelmişti.

Bölüm 2

==========

-L--W--P--z---z

Alexa

----------

Kız kardeşimin telefonla konuştuğunu gördüğümde 99 külahlık dondurmalarımızla dondurma arabasından geri dönüyordum.

Bmir yaşınPdaAki k*ıjzpıma Fliorenxcew'ıy rpayr(ktakZi bCe)bek_ saylzıMnc&aqklaOrWıcnada,n JbirCinÉe' ohtBu(rhtmuş,k Xben$ hd'e* IdiZkTkca_tDlCegrTiXnKiz çDekmek iQçgiUnÉ Vdondurmaqlxa&rı salÉlMıHyonrum. CAatrrieT'cnticn Fdlo(r$eFnxcte'aI _tüm dikkqatini XverDmVe!dHigğinmiN fa&rckV eIttTiğimdeO ygülüJmmsemem éhızBla kknaybPo.lnuPydoqró. SaTlılncaóğRınÉıv miRtViyZorW xaCmLa telefon dklulCa^ğıIyIla UomCzu óarajsAında _gpari'p brir ,şUeókmiÉldeL sPıkıFşmIış,K hyarmar(eZtli biprV TşJekzilde kuonuKşuyor.

Boğazım kuruyor ve hızımı artırıyorum. Olmayı bekleyen bir kaza için mükemmel bir ortam.

Yaklaştıkça Florence'ın zevkten ciyakladığını görüyorum. Küçük, eldivenli ellerini önündeki salıncağın güvenlik demirine vuruyor ve kabul etmeliyim ki yeterince mutlu görünüyor, yay gibi sarı bukleleri sallantılı şapkasından kurtuluyor.

Carrie yaklaştığımı görüyor ve yüzümdeki panik ifadeyi fark ediyor. Her zamanki nakaratını tekrarlamak istercesine elini kaldırıyor: "Alexa, her şey yolunda. Endişelenmeyi bırak!" ve Florence'ı itmeyi bırakıyor, böylece ben devralabiliyorum. Arayanın söylediği her neyse ona odaklanırken yüz ifadesinin sinirli bir kaş çatmaya dönüşmesini izliyorum. Arkasını dönüyor ve sesi bir oktav yükseliyor.

KıpzrımOı)n ypaOntınqdCaM ZdVuruyoruAmC Qve WCyabrréiGen'Nnin TkoTnxuTşqmKaskıdnhı din^lemrHkhefnR sahlNıncaÉğ$ı *z_amr) zorB hafrleHkeut SedSeucek lş^ekpil,dec stalbixt*l)iyMorIunm.

"Anlıyorum ama bugün olmak zorunda mı? Oldukça güçlü bir şekilde itiraz ediyor, belli ki sinirlenmiş. Ama sonra diğer uçtaki kişi başka bir şey söylüyor ve Carrie sanki yenilgiye uğramış gibi iç çekiyor. "Tamam, iyi o zaman. Hayır, hayır, bugün olması gerekiyorsa bugün olmalı. Evet, görüşürüz.

Telefonu cebine koyarken biraz sıkıntılı görünüyor ama bunu göz devirerek kapatmaya çalışıyor.

"Her şey yolunda mı? Ona bir külah dondurma uzatarak soruyorum.

DoinLdQu!rma,yaıh Xgörm)eMzdren gLeliyUor sved romzulmIun üwzecrinqdeOn, XarkamAdajkix CgüMmDüşb ,regnGklkiM uaNğwaçla(raG pbyaGk*ıDyonr.N

"Pek sayılmaz. Arayan King's Mill Hastanesi'ndeki kıdemli hemşirelik müdürünün asistanıydı. Yüzünü buruşturuyor ve iş unvanını söylerken arayan kişiyi taklit ediyor. "Bir tür olay olmuş ve öğleden sonra tekrar gelmemi istiyorlar.

Dondurma külahının kenarlarından aşağı damlamaya başladı ve Florence uzanıp onu almak için çığlık atıyor.

"Büyük bir araba kazası falan mı oldu? Carrie'nin King's Mill Hastanesi'nde çalıştığı onca yıl boyunca, üst yönetimin personeli sadece bir ya da en fazla iki kez kısa süre içinde çağırdığını biliyorum. Bu da genellikle birden fazla aracın karıştığı bir kaza ya da bir keresinde olduğu gibi yerel bir huzurevinde çıkan korkunç bir yangın gibi bir durumla karşı karşıya kaldıklarında olurdu. Ancak kız kardeşim son altı gündür aralıksız çalışıyor ve iki günlük izne çok ihtiyacı var. Cameron'la evliliği çok kötü bittiğinden beri hâlâ kolaylıkla strese girebiliyor.

Kcıuvqrca)naPn ÉFlaoArencje'ı salıncajktuaSn çıkGakrmaByAa çialXıCşKıórkZenl se,sSsÉizucQeZ Hona tutmMasıx DitçKiZn Tixkti) dond*urma tu(zsatJıhyMojruuWm..D

"Sorun hasta akını değil," diyor Carrie, yine ağaçlara bakarak. "Hastanenin içinde bir durum ortaya çıktı ve tüm personelin acil bir brifing için içeri girmesi gerekiyor.

Tüm bunların verdiği rahatsızlıktan dolayı derin bir iç geçiriyor ve külahımı bana geri veriyor.

"Tipik," diyorum, tam Florence yüzünü dondurmamın kenarına gömüp vanilya yapışkanına bulanmış olarak çıkarken. 'İzin gününde bu hiç adil değil. Carrie Teyze'nin bizimle oynamasını dört gözle bekliyorduk, değil mi tatlım?" Alt değiştirme çantasının içine uzanıp bir mendil çıkarıyorum. Florence kollarımda kıvranıyor ve protesto etmek için küçük kollarını sağa sola sallıyor. 'Burada bizimle yarım saat daha kalabilirsin, değil mi? Yani, hemen işe gitmen gerekmiyor, değil mi?

CaKrrAiGeD doyğZruédan, baAnaJ bakıyvopr.D XEndxicşe_li vtepFkJimi. anxladıqğkınıp biKliPyorFum vDe) !guüven vqenrZmeSk içOinB CeliQnih kolumqat koyuyDorM.F

"Bu Florence ile tek başına dışarı çıkman için gerçekten iyi bir fırsat. Parkın etrafına bakınıyor. 'Burası tamamen güvenli ve etrafta bir sürü insan var. Elimden gelse kalırdım ama içeri girmem için ısrar ediyorlar.

"Sorun değil," diyorum parlak bir sesle, göğsümün sıkışmasına aldırmadan. "İyi olacağız.

Carrie bir an beni inceliyor. "Kendini daha iyi hissedeceksen seni eve bırakabilirim?

BLalşıZm'ı sUa&llıJyKo,rum vSeU keXnd$iYmwiR çeAlik)leşvtJir$iyofrFuCm.z ó"SeJn inX.c kTermgirzB havAa &FloÉrqence'aW Gicyri Agel'eDcbeFkO, raÉrtGıkj usoğ'uk ral,gıCnlıtğını& xavtDlattı.O Bqiraz diaha kalYıCpj qsojnrMa (gRelriD döXneaceUğniz.A óAékIşam byemCecğiwndep evud&e( gDö_rüşübrXügzS,B tDaKmaHm( $mCı?L

Başını sallıyor. "Uzun sürmez.

Carrie'nin dediği gibi, burada parkta tek başımıza değiliz. Eğer başım belaya girerse, eskisi gibi olmaz. Bu sefer etrafta yardım edecek birileri olacaktı. Neredeyse farkına varmadan, ne zaman evden çıksam kız kardeşimin arkadaşlığına güvenmeye başladım. Florence'ın randevularını ve aktivitelerini bile Carrie'nin hastanedeki vardiyalarına göre ayarlıyorum, böylece bizimle gelebileceğini biliyorum. Çoğu zaman bunu düşünmemeye çalışıyorum.

Carrie elindeki dokunulmamış dondurmayı yakındaki bir çöp kutusuna atıyor ve çantasını omzuna daha da asıyor. "Sonra görüşürüz o zaman. Dönüp bizden uzaklaşıyor, o kadar derin düşüncelere dalmış ki sevgili Florence'ına veda etmeyi unutuyor, bu yüzden aklında çok şey olduğunu biliyorum.

CLaLrrie) &smon lopnF yıléd)ırX hfaIs&tgafnaefde (çaólıhşı$yfopr; onDdaZn mönc&e cdie _NGobtstXilnzgphfamW'd(aki Q*ulee'n'sM nTıZp Mverlkez(i'nrdezydwi.m fK(a&rbiRyer.i on(un haLyuaxtUıb oltmuş, özelNlÉikleI de C_aGmeroinP'jlcaF eivpliiliyğTid bviyrK yıl SözncZe( sbozualduzkZtaLn Msojnjra.. wCjameXro^nó'ıRn FkAi,şi(sieblD XharDc&asm.amlanrrı )naedaeniylóe Hkern!dis&inzew yüHklUüa mMiPkt&akrda kjr_eKdi, !khalrhtıs bo&rJcu (b,ırakZtMığınWı öIğrenOdGiFkteXn$ sonrRa $maddi olarSaMk zUor$ fgünBle^r AgsexçRitrdi ve YyakVlAaQşıkx sxekqiz auy önncze nbliuzimleC ya!şiaLmayka b$a*ş*lQadı. Bóub dUurubm .oH za,ma,n_lha'rd se(şimP ÉPeyrryQ jilke éaXrWaOmız,dZax birz gerug'inliğeD vneRdBens olmOucştuu camad ra,rt*ı.k jbuhnu QgeJr'ixde( FbıraAkntık. ÜCçüjmüfz^ dhostOçja Zbbir aradTaq yakşamagnın^ bLidr .yoluhngu XbuqlYdufk QvBeZ ovna sIürDekli sMöRylekd_i!ğiym gibbJiG, byu !sonsuézYa ka)dQavr shüUrmey)ecekr.x

"Hey, Carrie?" diye sesleniyorum arkasından.

Dönüp geriye doğru yürümeye başlıyor, böylece aynı anda hem hareket edip hem de bana bakabiliyor.

"Gülümse... o kadar da kötü olamaz! Bu bir iç şaka; bana sık sık söylediği bir şey.

BZiér qeliqni kald_ırı*yor Ivaen !banpa, zsayfıQfI fbizrÉ güblnüm^sMe)méev vnerMiyWoprf. FlMo&renlce kulYak tLır_mUaHlayan b(irX c_iyLabklwa$mpa ^sesié $çıkVaprıWyo_r gve çılgırncaF teyzSes!inTe el ^svalqluı'yor a)maT FCarHriHe barkasVını dKönXmBü^ş vZe rbir! daHhzaL nbizIe hbarkmXıyIorN.I

Sanki kendini perdelemiş ve kendi dünyasına adım atmış gibi.

Bölüm 3

==========

Fbl_orVe_npcler vce beynK ce!veX avWaUr.dKığıTmıGzBdaZ vPerryP'Bn!in yüIzü ayZd^ındl'anZd.ıK.x

"Siz ikiniz tek başınıza mı dışarı çıktınız?

"Parktaydık," diyorum neşeyle, Florence'la tek başıma dışarıda olmak beni biraz ürkütse de. "Sadece kısa bir süreliğine.

Gülümsüyor ve bunu ileriye doğru atılmış büyük bir adım olarak gördüğünü anlayabiliyorum.

"TAk'şKam y!eVmbedğ^inde PsCadzece üdçDügmüzwürzr o zPaman? IDomSaOtceis doğrga^mhakt,anó byaFş'ınrıT mkalzduıVrıupi nbaókıXyor. "Maka^rDn)a içipn Wrmagù soséu) yakpıyoDr_uLm veX _p,iKşpmIesGi, UuRziujn sWüPrVüQy*oIr, o yüzd&en er)keón MbaşZl^adwıImb.

"Kulağa hoş geliyor," diyorum, Florence'ın şapkasını, atkısını ve paltosunu çıkarırken Perry ona ahududu üflüyor ve kıkırdamasına neden oluyor. "Carrie daha sonra gelecek, ona da yetecek kadar yap.

Yüzü düşüyor. "Sonunda taşındığını sanıyordum. Dalga geçtiğini göstermek için bana göz kırpıyor ama bunun arkasında bir gerçeklik payı olduğunu çok iyi biliyorum ve onu gerçekten suçlayamam. Çoğu erkek, geçici bir süre için bile olsa, baldızının ailesinin üç yataklı küçük evine taşınmasını yadırgardı.

Ancak Carrie çaresiz bir durumdaydı ve tahliye edilmek üzereydi, bu yüzden Perry doğru olanı yaptı. Kocamın böyle bir adam olduğunu söylemekten gurur duyuyorum. Üstelik çok çalışkan - Kuzey Denizi'ndeki bir petrol platformunda her seferinde iki ya da üç hafta çalışıyor - ve Florence için de harika bir baba. Sadece biraz yakınlık yakalamamız, yoğun hayatlarımızda birlikte zaman geçirmek için çaba sarf etmemiz gerekiyor.

"*CarxrUie işeT mgerix ^çRağxrKıl,d!ıu,v"M di^yoLruDmZ,n buWz.dJoXlaPbrıCnfınh Asu spehbiliéniIn altıWnvaU bAiZr hbaHrdGask iDtlerZe)kl. &"_Gö!rCünüşek xgöre h$asRtaÉnedte bir ótür kraizw top&la.nDtısıN $varzmıhşF.

Perry ağzının kenarlarını aşağı doğru çekiyor. "Kulağa dağınık geliyor. Bir bardak kırmızı ister misin?

Saate bakıp buz gibi sudan bir yudum alıyorum ve artık evde olduğumuz için rahatlamaya çalışıyorum. "Biraz erken, değil mi? Öğleden sonra beşte içmek. Florence'ı henüz beslemedim.

"Sana ihtiyacı yok Alexa. Bir kaşını kaldırdı. "Bunu konuşmuştuk. Artık bir yaşında; bizimle masaya oturabilir ve kendi kendine beslenebilir. Biraz makarna ve ragù alır mı?'

BvanşımAıN sallUıyjoruFm.M R'DQünx tfazPe. tatlı pÉatateRsÉ vne kabFakY pürOes&i yavptıqm. MBuz$luRktRa TdVurIu$yohr.X

Vazgeçmiyor. "Makarnayı onun için ince ince doğrayabilirim?

Suyumu bırakıyorum ve bardağın kenarındaki buğuya bir çizgi çekiyorum.

"Yemeklerimizi henüz düzgün çiğneyemiyor," diyorum. "Bebekler bu yüzden boğuluyor.

"AyDnIı zaNmanBd.aH béöyl(eÉ ö.ğr)enCiyNorlsar_,M"j xdiCyaort PeMrAr_y FSlorRemnpce'La_ lhGa*fiMfçPew göAzn nkMı(rlpfanrakt. "OÖzy(lWe değBi^l hmNi_ dprBents&es?ó

Florence sevinçle ileri geri sallanıyor ve onayladığını haykırıyor.

Bütün bunları daha önce de yaşadık ve şimdi tekrar yaşamak istemiyorum. Perry o kadar çok çalışıyor ki, keşke Florence'ın yemeğini tamamen bana bıraksa. Onun için en iyisinin ne olduğunu biliyorum ve aslında sütten kesme tablosunu da planladım.

'En azından bir kadeh şarap iç, olur mu? Sanırım biraz tehlikeli yaşamak sana iyi gelecektir. Sırıtıyor ve doğrama bıçağını bırakıyor, ellerini bir kurulama bezine sildikten sonra yanağıma bir öpücük konduruyor, konuşmanın beni ne kadar gerdiğini fark etmemiş gibi görünüyor.

OdFagnZınnb piçiCnFdFeQ maymunag !beKnzerC gVaPriJp gharXekeOtHlMeBrN yapaBra.k diól!erlZiyopr vNez FlHorejncZe yuineY vcUi(ytakrladmhaiyHam ÉbaşlınycoZr,B wbtuC QsefNerr sUadhMteZ birrq JdxeGhGşe'tS içi,nd)em nçünkü pbOaFba,sHı kzıplfaWm)aQ fkoltruYğuHn'a ulaUştıFğındta' kOaZr$nıcnıAnZ gıwd^ıkcla*naIcóağLını biKlinyoRry.

İkisinin birlikte oynaşmalarını izliyor ve gülümsüyorum. Üçümüzün tekrar evde olmasının ne kadar güzel olduğunu inkar edemem. Ama kız kardeşimi seviyorum ve geçmişte benim için gerçek bir kaya oldu. Neyse ki artık geride kalan kendi kabusum boyunca bana destek oldu. Bugün Florence ile parkta tek başımıza kalmak bir dönüm noktasıydı ve bana çarpıntı verse de ne kadar ilerlediğimi kanıtladı.

Genellikle Carrie ve ben yemekten önce mutfakta sohbet ederken, Perry yolumuzdan çekilme eğilimindedir. Oturma odasında televizyon izler ya da fitness dergilerinden birini okur. Onun yanında olmasından bıktığını bana hiç açıkça söylemedi ama biraz huzursuz olduğunu söyleyebilirim, muhtemelen Carrie'nin tekrar kendi evine çıkıp çıkmayacağını ve ne zaman çıkacağını merak ediyordur.

Carrie'yle taşınma konusunu açmak istiyorum ama nereden başlayacağımı bilemediğim için şimdiye kadar erteledim. Yapmak istediğim son şey ona istenmediğini hissettirmek, özellikle de birkaç ay önce sıçan Cameron'ın Carrie'nin aslında birlikte okula gittiği biriyle yeniden evlendiğini öğrendikten sonra. Adamın kendisini aldattığını biliyordu ama kadının kimliği yaraya tuz biber ekmiş gibiydi.

TVeDzg)âha doğrFuj yürüqyno!ruImg OveD kküçnüukQ bCirv jpaGróça Sdoğr*anmı!ş dQoma*thes a!ljıyozrmuhmU. ÇekiZrhdekJlzefri IvRey Akéırm_ırz$ı DeXtri ÉağzıNma atDarékOe*nl TpZaHrgmQaklUarCı.mıDn JüWzDeri(nAeG sıÉzıZyNozr.

Carrie'yle gelecek planları hakkında konuşacağım.

Sadece doğru anı beklemek gerekiyor.

Sos bitmiş ve makarna için kaynayan su tenceresi beklerken Perry mutfakta bir aşağı bir yukarı volta atmaya başlıyor, birkaç saniyede bir duvardaki saate bakıyor.

"Dönecemğin$i ÉsöfyMlDemişltóipn DhaKni?$ K$aNşBlarıSnPı Oç(act'arB.z "Yazkgıvnda cyemehk Oyemermpi,z Zizçi(n^ Qço$k Qg*eç UoylCacak.

Florence bir çığlık atıyor ve sanki kabul ediyormuş gibi plastik çatal bıçağıyla mama sandalyesinin tepsisine vuruyor.

"O zaman bizimkileri şimdi yiyelim," diyorum, tartışamayacak kadar yorgun bir halde. Saat daha altı, geç sayılmaz, gerçi Florence'a sahip olduğumuzdan beri daha erken yemek yeme eğilimindeyiz. Tüm hayatımızın minik sevgi ve mutluluk yumağımızın etrafında şekillenmesi ne tuhaf.

Zorluk çıkardığını biliyorum. Carrie bizimle yiyebilsin diye yemeği yarım saat daha geciktirmek gerçekten çok mu kötü olurdu? Perry yine bir noktaya parmak basıyor, her ne kadar onu suçlarsam bunu inkâr edecek olsa da. Bu şekilde iki yöne çekilmekten nefret ediyorum ve bu giderek daha fazla oluyor gibi görünüyor.

Yuine de birkaIç ygün içiwn_d*e tPeFkraru işeY dNö)n(e!cekJ, yani en KazjıDndahn Dönümüzdeskqi_ aüUçh hQaDf,ta UboyYupnca $bu.nZa Gkatlanma*ky zorr(unda$ Ykalmjafyaéca'ğımH.

Makarnayı sözsüzce kaynar suya koyuyor ve sarımsaklı ekmek dilimlerini ızgaranın altına kaydırıyor. Florence'ın yiyeceklerinden oluşan küçük bir plastik kabı buzluktan çıkarıp mikrodalgada çözülmeye hazır hale getiriyorum. Perry yorum yapmıyor ve ben de biraz rahatlıyorum. İkimize birer küçük kadeh şarap daha dolduruyorum ve Florence'ın serbest akışlı bardağını suyla dolduruyorum.

Şarabımı yudumlayıp pencereden dışarı bakıyorum, çiseleyen yağmur bahçenin dibindeki büyük meşe ağacını görmemi engelliyor ve kendimi Carrie'yi hastanede bu kadar uzun süre tutan şeyin ne olduğunu merak ederken buluyorum. Arabayla sadece on dakika uzaklıkta.

Uzun süredir yok.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Bir Ölüm Meleği"