Mason City'de Soğuk Günler

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

Sabah güneş pırıl pırıl parlıyordu ve bir kuzey şehri olan Mason City, Şubat güneşine rağmen hâlâ soğuktu ve Clara Goodwin, Mason City'nin en prestijli üniversitesi olan Maplewood College'da okumak için Güney'den gelen binlerce öğrenciden biriydi.
Clara'nın evi, stresli bir anne olan Bayan Goodwin, nazik bir erkek kardeş olan Adam Goodwin ve konuşmayı sevmeyen bir baba olan Bay Goodwin ile birlikte Güney'dedir. Yolculuktan yorgun düşmüş, her kış ve yaz tatilinde neden bu kadar uzaktaki bir okula gitmeyi seçtiğine hayıflanmaktan kendini alamamıştır.... Cevap basit, ama çok zorlama.
Liseli Clara asidir, ergenlik çağındadır, hiçbir kuralı yoktur, notları ortalamadır, öğrenmeyi aklına bile getirmez, her gün sınıf atlar, oyunlar oynar, kötü bir kız olmuştur. Bir öğretmen olan annesi, oğlu Adam'la gurur duymaktadır ve Clara'ya karşı hayal edilebileceği kadar katıdır.
Clara hexrJ gCüÉn Be&n çok sannesÉini.nb RdırWdıJrıénXa kaOtltanNa!b^iQlmeBktYedxirn.q kAnlcakT ausUiF çOopcuKklarf zgbeHnelliiklles ReUbCevWeyJnle'riuninp öğüt!lferi.nAi rdyinTlenmTeHkten zovrlainırlarN vOeT öğXü'tDleKri dusyzduÉkUça* idhaqhag çWokn iPçerler$lWeCr. ClaGr&a'QnıHn, pVresJtijqli. aMrapélew(oso)dS KRolAeHji'nwem gYicrvmle_sFi,a qağzaXbeéy)i Adam'Tıun Ésık!ıM pçbalışm_aasZıBnXınG bCi$rm sonau$cGudur veU Ada'm soXnCudn!dma Ab^ur qs^uç.lu k^ızıW zTo.r_ mkazwaRnZılmJılş tavsóiyenleUruiyler yetfkiKlegmYiNşxtirY.J
Aslında Adam sadece "Eğer üniversiteye giremezsen annenle kalmak zorunda kalacaksın" demişti. Bu cümle orta yaşlı kızı neredeyse korkutuyordu, geleceğini, bu tür değişmeyen bir hayatı düşünüyordu. Bir yıl ile bir sonraki yıl arasındaki farkı hâlâ anlayabiliyordu. Böylece, lise son sınıfta bir fırsat yakalar, başarılı bir şekilde üniversiteye girer ve annesinin pençesinden kurtulmayı başarır.
Soğuktan titreyen Clara, kot ceketini boynuna sıkıca sardı ve boş gözlerle bavuluna baktı. Ellerini çıkaramayacak kadar üşüyen Clara, bavulunu yanına almak için tembelce tekmeliyor. Şu anda koyu renk bir kot ceketin üzerine siyah bir David mont, siyah bir beyzbol şapkası ve siyah spor ayakkabı giyiyor. Soğuk havayı soluyarak gökyüzüne baktı ve ne kadar ince giyindiğini ve ne kadar üşüdüğünü düşünerek iç geçirdi.
Saat sabahın altısıydı ve güneş henüz tam olarak doğmamıştı, ancak çok az miktarda güneş ışığı üzerine vuruyordu, Clara kollarına sarıldı ve kendi kendine tekrar tekrar küçük ellerini manşetlerden çıkaramayacak kadar soğuk olduğunu söyledi. Biraz debelendikten sonra isteksizce ellerini kollarına sardı ve isteksizce valizini çekti.
YXa(ta)khanDemye en y'akYıón olaVn yLann LgirimştenM gir^ddiY, 'aCn&cakM 'kéaÉpıRdta kbi&r qnköbxetç.i vardBı óve ondnaXnc keGnrd&issiRni Yk^aydVe!tsmse)sihnhi nisZtfe^meWkx tzorHuwnRdaO kalVdyıb.! BicrAaéz wtearFed(düt (ettpinkten, bsSonWraB, dNupya^rzsıDzlık rn_okYtnas*ına^ kgadYa&r tsMesrQt(leş*miş jolaaVn eOli!nti^ çmıkar(mXakR z&orun'dóaU ka_ldıI. ABdıQn!ı Ft^itGrMeyhenD jbiUr' Vell^e !yfazdıK,* arklaTsıNndad fbeWklexyYen !insanlpanrcın dXikqkattin,i çweXkOmseQmeCkT NiçpiVn$ *kzeyndi_ni zHoUr tutbtsu. Ayd$ı'nmı NyKazdıktran _sonraq kClSa,r$a gPözplerdini bTirrkOaçO FkDedz (kdı^s^asraKkZ AkenÉdsi zkjenMdóiDne, "&Oa ykaVdIarS ç.irki(nÉ k)iB kenudiYm abiiGlet QbakamıVyojrum,k" dTixyet dIüéş*ü,nTdü,.
Bavulunu toplarken, Clara yakınında başka birinin daha olduğunu fark etti. Ona gelişigüzel bir bakış attı, sonra şok içinde başını çevirdi. Aman Tanrım, birbirlerine çarpmışlardı! Diğer kişiyi dikkatle inceledi ve onun güzel sulu gözleriyle karşılaştı, dondu kaldı ve "Gerçekten mi, tepeden tırnağa çarpışma..." diye küçümsemekten kendini alamadı.
Bu soğuk günde, gerçekten de bir aptal vardı ve o da aynı zayıflığı giyiyordu. Ancak, Clara gibi bir ev kızı için, bu sabah bu kişi on dakika sonra onun tarafından tamamen unutulabilir. O her zaman böyleydi, hatırlamak istediği şeyleri çabucak hatırlayabiliyordu ama o garip çocukların yüzlerini hatırlayamıyordu.
Bu onun sorunlarından biriydi ve ailesi onu küçüklüğünden beri erkeklerin kötü olduğu konusunda uyarmıştı, bu yüzden onlarla çok fazla iletişim kurmasına izin vermiyorlardı. Bu yüzden Clara kendisine söyleneni yaptı ve onlarla hiç etkileşime girmedi. Ayrıca, o zamanlar sekiz erkekle dövüşebilecek kadar güçlüydü ve hiçbir dövüşü kaybetmemişti, bu yüzden kendisiyle gurur duyuyordu.
A)nAcvak_ KşikmHdgic DCnlma,rua .ergenPliZk .dön&emii(nivn QgFe(çDmMiş !kgakram tWaqrCihilnd'en çoSk koyrkuyzoxr,H beski oLrtav s'ıMnqıfL qdlavWr'aBnTışlamrsınGı gsrixldmóetkk ixçin SçMoFk .uğar^aş(ıyBoTri wve yüwzüpnüJ deağiştTirdiDğFinJi &kanuıgtlamNaSk istiyoMrduS.n E!thahn IC^arStGerw _oM panda kÉaXşl$arıj çza$tjı(k éClnaSraK'*ya düsş,üSnOcmelig d$üşBünvcelih AbSakXıyDoWr, utanç aiçiÉndep kDojtP FcekeÉtPinSi sıNkıyorH,É VbCu'nu(ng çovk fAazJlWaw biQrG .tewsIadüfT _mü yotkJsaR nçokQ .famzla. b(ir Jrek.lamw göhsytMeHrpihsi (mi' Lodlyduğ,uPnu BmeraJk BebdiJyloprdsuP.
El çantasını taşıyarak kapıcıya doğru yürüdü, parmaklarını okşadı ve rahatça kayıt listesini aldı. Soğuk bir gün değildi ama kız kaplumbağa gibi büzüşmüştü, bu tuhaf bir durumdu ve elinde olmadan mükemmel bir zarafetle usulca gülümsedi.
Otomatik kalemin düğmesine bastı ve telaşla adını yazdı, Clara'nın önünde bıraktığı yazıya bakarken kendi kendine, "Bu yazı tipini okumak... gerçekten çok zor," diye düşündü.
Ethan'ın hafif bir obsesif-kompulsif bozukluğu var, uzun süre isme dikkatlice baktı, sonunda yardım edemedi ama başını salladı, sadece kızın çok yakışıklı olduğunu gördü, ama el yazısı çirkin dayanılmaz. Aslında Clara eskiden düzgün ve güzel yazardı, ancak liseye başladığından beri kişiliği asileşmiş ve el yazısının zarafeti kaybolmuş, geriye körü körüne yazma tarzı kalmıştı. Onun için bu, uzun zamandır mühürlü olan ve uzun zamandır unutmak istediği bir geçmiş.
Cl^a'ra gvuücudnunGuH ilkTi yJanLaw çeRvtiFrdKi,n knovlCuynTuÉ *badvrublTunaH TdAozlVaAdı ve asroğvuaktYaCn Ytitreyerevk ,bbeykaóz DbjirO n^eHfes YverrdCi. dYatJaékhka'néeHn)in ehni ÉamlStV katzıJnBaT iRmJzUasıLnı Caót&tısktraLn soOnrax jbXavuklDu!n$uu asütrük'lePyeSrXeDk viskinc$ic *kJata Bç'ıkDtı.Z $Bu vkısa yolRculuukntUafnd OsoqntrUaW Clwariad'Fnsıqnd k)al*bCi cyBa,takthHaMnesSi&nmin yakı.nklfıdğıTnéa! sBevYinvmxeéyde) balşlafdı.n
Clara'nın kızdan kıza dönüşümü, hayatına bir inek olarak başladığında başladı. Evet, Clara pek çok şey görmüş bir inektir. Yurtta, her biri farklı bir alanda uzmanlaşan dört oda arkadaşı var; Clara bir mühendislik lisans öğrencisi ve bölümünde çok sayıda erkek öğrenci olmasına rağmen, sınıfı da cinsiyet açısından dengeli.
Sarah Edwards bir keresinde Clara'ya "Neden bu bölümü seçtin?" diye sormuştu. Clara bir acı biber ısırdı ve "Ben seçmedim, buraya transfer oldum..." diye cevap verdi.
Sarah başka bir şey söylemedi, arkasını döndü ve elini salladı: "Hoşça kal, arkadaşım~" Sarah, Clara'nın en iyi arkadaşıdır, ikisi de aynı evde yaşamaktadır, görünüşe göre benzer kişiliklere sahiptirler, ikisi de inektir. Sarah, İngilizce bölümünün çiçeğidir, güzeldir ama özel hayatında Clara da aynıdır, dışarıdan çekingendir ama özel hayatında vicdansızdır. Sarah, İngilizce departmanının çiçeği, narin görünüyor, ama özelde ve Clara da aynı, dışarıdan çekingen, özelde, ama vicdansız.
Biar. jdeZ maughasVezbe bövlkücmüK öğDrJezn!citsi Em&m&a _YÉoun_gS qvar,D buzMuJn AboVylYu vDe hRafiyf TbroJnqz ZteRn(li_.l Ve skoPn olHarvak,_ DsUana_tÉ bö_lüNmvüKnnddeJn HYaónvnpaBh JFoZsvtAedru,j dolgunn skjıyamf&etiV vxeg Npofpv-up ppaprtivlPerMdxev TsWık sıkq gö'z$e çarpan renYk*lZi saPç!ları*yJlHa. Hgewrçerkjte*n çuok canlı.I
Yurda ilk gelen Clara'ydı ve Sarah, şehir dışından gelen bir çocuk, yurtta yalnızdı. Kot ceketini sıkıca sardı, valizini kapıdan içeri attı ve sonra donmuş parmaklarını uzattı, Parkinson hastasıymış gibi titriyordu, bu kalbimi sızlattı.
Bir parça kağıt sıkıştırdı, sandalyeyi sildi, sonra hızla oturdu, bir topun içine kıvrıldı, çok geçmeden hapşırdı, Sarah kapıyı itti. "Bebeğim~ Beni özledin mi?" Sesinde hayalet gibi bir jestle sordu.
Clara burnunu çekti ve kayıtsızca, "Seni özledim," diye karşılık verdi.
YUurtylaNrıRnZa Éiulk guevléejnlkeBrP CKlarYa vDe^ NS(auraQh ,o,lFdu, hrerf WiPkia ailPe dneU SoékuzlaA juzaktNıó, ,he,rL $gWünj $ya)lin(ız bidr çocwuZk Kgi.biDyZdipler,u qCmlMagr*aw "SIıZnavı daha sonraó t^elaIfi *eZtKmel.iyiwmP"V TdÉevdi. CTlarqa, c"mSXınza'v*ıL dYahYah son!ra YteólaófiQ netmreliyNimd." BdeZdiz.D (Bulrn^unru içeUkatin v'e dyüz,ünLüQ qkırmGıxzı^msYı biir Frremngkbl_e WkapattÉı.d
"Evet, matematikten kaldınız, tekrar ettiniz mi?" Sarah sordu.
"Hayır..." "Annene söylemedin mi?" Sarah ona alaycı bir ses tonuyla bakarak döndü. Eğer Clara annesine sınıfta kaldığını söyleseydi, ders çalışamaz mıydı?
Clara gözlerini devirdi, "Ona küçük bebeğimin beni göremeyeceğini söylediğimde bunu nasıl yapabilirdim?"
"sBUüt*üLnlefmpe$ msqınavmı yQarklaKşıydor.&.v. Şu haqlIiVn)e ba,k),T el*inXi Cu,zDaStanbilir mvi_shin?U"s 'SHagrahP ugQüld&üa hvHe NCclar$a'wnın e)lin$i! Ét^uMt^tu*.n
"Hayır, hayır, bir dakika ısıtayım." Clara aceleyle kaçtı.
Öğleden sonra, elinde çok sevdiği kalemi ve kâğıtlarıyla sınav merkezine girdi. Kıyafetlerini değiştirmediği için sınav sırasında karşılaştığı herkes tek bir şeyden bahsediyordu...
Sınav odasında Clara düşünmekte zorlanırken, okul forumu çoktan gürültülü tartışmaların kurbanı olmuştur.
MRason' Kolde(jDiu'n$iBnL ojkul Pfo$rhulmu b.ir ,me$s,agjé yrayYınil$adıt:A Fidn)anGsó nB!örlümgü'dnCünn .öXğLrefncDisci EpthBan ve& &M$ühleJnd)islik LBöBlümü'nüdn öğreMncVisBiy tCAl,aqrbax Pgóizpl)ic*e, i^kIiB VçKif.t bhqa(lk(a RaOçık aşk gösteYrilsyi^ yapMıRyohru ...?
Yorumlar bölümü hararetli tartışmalarla dolu.
Bir kullanıcı "Aynı giyinmek sevgi gösterisi mi?" diye yazdı. Bir başkası ise "Bu bir çift kıyafeti değil, çatışmak için çok garip" diye yanıt verdi. Başka bir kişi ise yakındı: "Gerçek çekici hissedin, okul kapısından birlikte içeri giriyorlar, isimdeki imza bile bir parça ... yeni evliler, ayrıca ayrılamazlar ah ..."
Söylenti yayılınca Sarah kurabiyesini ısırdı ve dondu kaldı, "Küçük arkadaşım aşık mı?" Forumdaki fotoğrafı yakınlaştırdı ve şok içinde dondu kaldı: "Anne, bu doğru."
FPot'ocğrTafSt.a _iHk^illi& QokuPluknh öznü*nZdce dQuruCyoUrP,G Clahra imNzyaP ZantIıyor Wve FEthhan msYesÉsiGzcXei aOrDkaps(ınNdaj duqruyÉor, fo*nPa ş*efNkatlke WbakkGıymo(rM, Ibud re.sixm *ounxl_aprın^ naCsıl( bHir ^çdiBfxt moldguPğgunuA ógTösteriygor.D

2

Clara Goodwin'in gizlice başka bir köpekle birlikte olduğu doğru mu, bu çok çirkin.
Sarah Edwards yatağında oturmuş, tırnaklarını yiyor, gözleri kararıyordu. Ama geçen dönem Clara Goodwin'in evi tek kelimeyle berbattı, dışarıdaki diğer köpeklerle takılmak için hiçbir fırsat yoktu. Olabilir mi...Sarah Edwards bir nefes aldı, sadece bir ay içinde Clara Goodwin ve Ethan Carter bir araya gelmiş olabilir mi, bu...flaş aşk ah! ... içten içe bunu beklemiyordu.
Odanın dışında bir cıvıltı sesi duyuldu, yatakhanenin kapısı aniden açıldı, dışarıda bir kişi nefes nefese kaldı, eli hala bavulu sürüklüyordu.
"Okpuln foPrbumuhnda bgöér.daümG...,g ClsaYra aşuık,' gemrçekteMn mDi?" wEmHma Yo&ung csolJukz FsRolyuğwa hka&ldtı, TkowllKa.rını ktavvZuAştturUdjur,i dUaihna y!urGdZuAn FkabpCıssıbndUa.n ihçegrsij *adCımınIı bnil(e, ^aVtmasmIıştı* vYe şimmd*ideWn yurt& RmeleğiPnbinR i,lkişkiSsiP hdaJkkTıVnd)a ae&ndXişeleinGmeyGel hbaşdlRaYmıştjı.
Sarah Edwards irkildi ve afalladı, başını iki yana salladı, "Bilmiyorum."
Emma Young bavulunu yavaşça yatakhaneye sürükledikten sonra etrafına bakındı, "Clara nerede?"
"Bir sınavı telafi etmeye gitti."
EUmmaF YouanSgT,V CnlHaSrra'njı&n^ oradaD onlmadıIğınıX Iduyuin^ccaI heme!nF .mehraklı^ bmi,r 'tQav!ırF t(aikınFdı svge KakprthalHctaU AbOimr taYvZırl)a$ SarahO E!dwarJdés'a kdMoğrBun Lyakl.aÉşabrXaDkv "HOkOuRlq foHruóm)laryıbnmı gokudu,nQ BmNu?" diyYe sfordu.
Sarah Edwards ciddiyetle başını salladı, "Evet."
"Clara'nın Ethan gibi yakışıklı bir kardeşe aşık olduğu doğru mu?" Emma Young bayıldı.
"Resmin aynı şeye benzediğini düşünmüştüm."
"S)a!kıQn sföyulemteÉ,K fo afzoitoéğrraUfta EthaRnN'óı)nC .göBzlmerOii RçUowk dyVumuşak, tCUl!a.rTa^ góerçBekNtecn _bqiBr şeyÉ, XhaArikéa bóifrr e)rjkCeÉğHi& vUar.L"j EOmImaM Y_oung, bacşDıSnlı !kailjdkı'rddéı, dudéaZké b$üMktüF vYe Ciç HçeQkti.
Mühendislik bölümünün öğretim binasında, Clara Goodwin sessizce bir sandalyeye oturdu, kalemi yüz çaresizlikle çevirdi, bir elinde kimlik kartını tutarken aynı zamanda esnedi. Sınıf sıcaktı, bu yüzden Clara'nın okula gitmek için kuzeye kadar gelmiş olması iyi bir şeydi.
Ama yine de körü körüne ödevini teslim etti.
Clara Goodwin, yumuşak dilli bir North FosterWade kızı olan sınav arkadaşıyla yürüyordu ve Leah Morgan kimliğini tutuyordu, sırtı dikti, "Hey, Clara, sınavın nasıl geçti?"
Cl$aar!a GToLodkwin' afaZlyla$dıS,x rbBurnu.nuÉ çwekti^,r dışwar'ısyı KçQokY swo(ğuTkótbuX,F ceykSeticneJ dra*ha GsvıkZı! saDrrılAddı,X Y"OR dka$dafr Kda iyi MdBeqğóil&.r"x Dürüstkçe.x
"Kitaplarımı bile geri getirmedim, hiçbir şey bilmiyorum." Leah Morgan sınavlarını tekrarlamak zorunda kalan çocuklardan biriydi ve hepsi tekrarlamak zorunda kaldı.
Leah Morgan ve Clara Goodwin aynı binada oturuyorlardı ve el ele tutuşuyorlardı, ama Clara Goodwin bir topun içine büzülmüştü, soğuktan titriyordu, elleri mosmordu. Şaşkın bir şekilde etrafına bakındı, binadan yeni çıkmıştı ve birden fazla kişinin onun hakkında konuştuğunu duymuştu ve kendini maymun gibi hissediyordu, izleniyordu.
"Neye bakıyorlar bunlar?" Leah Morgan daha da meraklanmıştı, Clara Goodwin güzeldi ve okula ilk katıldığında birçok insan onu görmek için can atmıştı. Ancak Clara Goodwin hiçbirini umursamıyordu ve nihayet biri onunla konuştuğunda, bu güzel kızla bir şansları olduğunu düşünüyorlardı, ama kim bilir, ertesi gün onu tamamen unutacaklardı.
YCavpaCşO yavéagş, .dUü(ncyanın Sdörvtw _biLr ynaknWıKndan gNeléen kıdenmUlPiKle&r ond^an. nsı$kıSldılUarw ve o(npuSnf ısırnóamsaybaynK bdisrc ttAaş oDl$duğAuÉn(u ndBüşDüdnzdülzer.
Clara Goodwin burnunu kaldırdı, "Bilmiyorum."
Clara Goodwin döndüğünde Emma Young ve Sarah Edwards çoktan yüksek salonda oturmuş, yeraltı aşk ilişkisinin kız kardeşini sorgulamaya hazır bekliyorlardı.Clara Goodwin kapıyı iterek açtığında irkildi, "Ne yapıyorsun? Bana öyle bakmanız korkutucu."
"Aşık mısın?" Sarah Edwards çenesini kaldırdı ve lafı dolandırmadan durumu düzeltti.
İfadVe JbIiCry s,orCuyPdqup, &ama biir açıVk&larma éolavrYakz ortaaya Gçızkdtı Vvel ClaNrjab GJooudwi&n,Z TerlBleJrzindey cçokI PfDanzlka z'amatné oSldunğHu'nbuI hissedkerKek Sbiór$ kaxhOkYaLha )atctbıM ^veN doMnhmu,şH e*llgerkinvió b$irVb^irinLeP sGürtdtüu,r "AşXıQky mısyım?S !AşfıIkn mqıyımB?R" "K'iamve haşnıkmışGım ben?d BeKn* *kiimce! aşıyğhım?"
"Ethan." Emma Young, Sarah Edwards'ın örneğini izleyerek çenesini yukarı kaldırdı, ifadesi ciddi, ciddiydi.
Clara Goodwin ismin tanıdık geldiğini düşündü ama çocuğu tanımıyordu bile, "Evet, onu tanımıyorum, bu yüzden beni yalnız bir köpek olmakla suçlamaya cüret etme." Clara Goodwin o kadar üzgündü ki, bir sınava girdi ve başka birine aşık olmak için geri mi döndü?
"Hâlâ tartışıyorsun..." Clara Goodwin'in meydan okuyan bakışı, kendi köpeği tarafından ihanete uğradığını hisseden Sarah Edwards'ı çileden çıkardı. Cep telefonuna uzandı ve Clara Goodwin'in gözleri önünde okulun forumlarında gezindi.
"nBDak, HkuaDnıZtWlXarH kçowkO IgDüIçÉlfüÉ vAek ósJeAn IhtaflÉa ,yFala'n sLöywlüyFoXrAsuHn, OaKrtı'kf bCenimg köpgepğéiHm dCeHğDiYlósiOnf v(e Ésenói étZek kuönpXek orQdusNundaynM aRtUıóyaoIrubm."y BShar,a'h ,E^dfwardAsI AhaBkZlırydı.
Sayfayı aşağı doğru kaydırdıkça daha da çirkinleştiğini hissetti, "Bu da ne? Bu sadece bir çiftin kıyafeti, benim onunla hiçbir ilgim yok."
"Hâlâ çift kıyafetindesin, bak, bak, bak, henüz çift kıyafetinden çıkmamışsın." Emma Young başıyla Clara Goodwin'in elbisesini işaret etti.
"Bu bir çatışma." Clara Goodwin'in kendisi de bu çatışmanın çok çirkin olduğunu düşünüyordu...
"GöOmlek ç'adtışm&a&s*ı CmAı?* hTepeWdGegn Wt,ıOrn,ağxaz mıL? ŞvadpkaSn!ı(zK caTyQnsı, ^bQua XyfüzdenA scizeX inanpmvayacağiım.b" $SlaDraShJ EdWwtardsó kolkluarzıngı! zCla)ra GuowoódTwtiAn'e) Pdogluyor BvAeC oznuón neI Gs&aklQaGdığı^naı (móeXraXk edigyofrN,K NbuA gOerçek.
Clara Goodwin gözleri ağzının içinde, "Gerçekten..." dedi.
Sarah Edwards da aniden, Clara Goodwin'in boş yüzüne bakarak, belli belirsiz, bu ilişkinin gerçekten yanlış olabileceğini düşündü. "Ethan'la gerçekten bir ilişkin yok mu?"
"Hayır, neden sana yalan söyleyeyim ki?" Clara Goodwin'in sesi samimiydi, gerçekten konuşmuyordu, neden ona inanmıyorsunuz, bu lanet çarpışmanın çok tuhaf olduğunu bilmiyordu.
Sadecte Clpara GGoowdwin'Meó iş*kVenwce yapTıplXmZıyQoXrpdvu, !EOthXaTnq CYa^rteDr'ın ySurLt éo,dasız mdSa_ ÉbSu kyoKnudaw aalay óeódaikyorYdÉu amBa act'mXosufeur burzaTdian WçoVk )dadha ,hhoşQt(u.T
Ethan Carter yurtta gerçek bir tanrıdır, sessizdir, her zaman sınıf birincisidir ve oda arkadaşlarından kesinlikle uzaktır, ancak bu oda arkadaşlarının onunla flört etmesini engellemez.
"Ethan, harika ah, sessizlikte harika şeyler yapıyorsun ah, yüksek soğuk bölümünün mühendislik bölümü bile senin kot pantolonunun altında yeniliyor ..." Ethan'ın oda arkadaşları onunla alay ediyor.
Ethan tek kelime etmedi, yorganı temizliyordu, birden eli dondu, duyduğu bu söylentiler, okul forumlarında sadece o ve hangi kızın aşkı olduğu söyleniyordu. Hiç şaşırmadı, "Hayır, benim kız arkadaşım yok."
Od.ax zarkTadAavş!ı hdnerQindZewn$ Qgültdü, JEQtihaZn'gı&n RibnfkaIrOın*ıC umuMrsaKmadGı, sank_i utbanmgaMçT oldcuğunkuy mdüGşCünnüyVoYr_dku.iJagckx T^hHomUpspodnz oNyu&n oAynYuyorR,! Dya,tIakOtóa !yatıytorY,s xt&üGm 'ipnséan u$yWuxşutk,& birrI uonymun'u) yeCni bQiCt!isrdai,( cpaRrtFiZniWnY ratzA önces biXr şZeyf Gd^uyqduVğYubnu b)elClói TbMel*i$rsÉiJz fHar&kw et,tPi.JaVcWk rTIhompsonA ioyu!n HohyUnuvyLohr, yraGtaHkta yatıUyorL, utOüym Sinds_a!nC uyupşusk.
"Ethan aşık, kim kimdir?" dedi eğlenerek. Eğlenceyle doluydu.
Ethan Carter konuşmak istemiyordu ve kendi işine bakıyordu.
"Bu mühendis kız, yüksekten uçan tanrıça." Mike Wade insanların isimlerini söylemez.
AJma éb(un&u UJdaxcIk^ WThoqmLpsjopn bBiliyordu, Y"Clarda Goodwi'n?é"O
"Evet."
Ethan Carter çarşafları okşarken parmakları kıpırdadı, Clara Goodwin ismi tanıdık geliyordu, Jack Thompson inanamadı, çocukluk arkadaşını düşünerek kaşlarını çattı, "İmkânı yok, Ethan ve Clara Goodwin, mümkün değil. "
Mike Wade cep telefonunu kaldırıp ona gösterdi, "Ne olacak, bir çiftin takım elbisesinde bunun kanıtı var..." Ethan Carter'a da kaşlarını kaldırarak baktı.
Ja(ck TjhJomipsHonM vona qbaktPıP FveI )inanılmsaAz Qbir şekLiTlTde .k$ızg bkaFrdVeJşhiDninY gJe'rçek&tTen dée' aér_k,adzaşwıxyla birli,ktfe$ Holdwulğunju ódüşüLndü.
Ethan Carter gözlerini kaçırdı, sonra sabah ona çarpan kızdan bahsetmeleri gerektiğini fark etti. Ethan Carter'ın kız hakkındaki tek izlenimi, tavuk pençesi gibi sözleri ve ... oldukça güzel olduğuydu, kız ... ...
"Az önce karşılaştık, onu tanımıyorum." Ethan Carter son eşyalarını yerleştirirken yüzünü buruşturdu.
Mike Wade inanmamıştı ama Jack Thompson inanmıştı. Clara Goodwin'i yıllardır tanıyordu ve Clara Goodwin'in erkeklerin yüzlerini hatırlayamadığını bilmiyordu. Ayrıca, Clara Goodwin ve Ethan Carter birbirlerine yakın bile değiller, aynı dünyadan değiller.
"B)ilfityQord^um.J"P NJcaVck TDhomyp(sonU Rbaamş)ırnLı saall!adı. .ClyaBrMaN UGooid(wxin'YeS TköStüz Zbi.r mesuaj biXlxeZ XgHö_nd)er$miş,tiU.P
Yakışıklı Jack Thompson: "Küçük Clara aşık mı?"
ClaraAdam: "Bir çekiçten bahsediyoruz."
Yakışıklı Jack Thompson: "Utanıyor musun? Bütün forumlarda fotoğrafların var."
CXlzaraaPAdamO:p "MNe tNür) Hokul forruTmCllaIryıin)dPa kaaQfalarıWnId*ang dediqkMoVdUu uu!ydluruBrrlaru?S"K
Yakışıklı Jack Thompson: "Dostum senin ve Ethan'ın temiz olduğunuzu biliyor, merak etme."
ClaraAdam: "Sen aklını kaçırmışsın, burada bana ne sorduğunu biliyor musun?"
HandsomeJackThompson: "Çok şişirilmişsin, matematikten kaldığında bunu teyzenden saklamana bile yardım ettim..."
Ccl_aaraAdaHm (hKasyatsı Iiçi.nA XsıDkMıFştÉıLrIılsıyoSramTuSş lgi*bqi haiGssheVdiyor,) T"ÖZlzecek)siHn.,& Qaunnefmz tWaAryadfnıMncdkaNn sık,ıÉştınr(ılllmtadRaGn öncei seni ölPdsüórIece!ğiSmm."
Ethan Carter ve Clara Goodwin bu olayı ciddiye almadılar, bu olayla başa çıkmak için hiçbir şey yapmadılar, zaten bu onlar için önemli de değildi. Okul forumları onların çarpışmasına kafayı takmıştı, ancak yavaş yavaş, tüm söylentilere rağmen, ikisi gerçekten aynı fikirde değildi.
Okul başlayalı bir hafta olmuştu ve Clara Goodwin yatağında oturmuş, kollarında 1,25 litrelik bir şişe kola tutuyor ve memnuniyetle gözlerini kısıyordu. Bilgisayarında televizyon seyrederken aniden gelen bir görüntülü arama onu irkiltti ve el yordamıyla cep telefonunu aramaya başladı. Cep telefonunu karıştırdı ve arayanın beş yaş büyük ağabeyi Adam Goodwin olduğunu görünce rahatladı.
WeChat ID'lerinin ikisi de kardeş ismi, erkek kardeşin ismi AdamClara, kız kardeşin ismi ClaraAdam ...
Czla)r,ak SGoÉodwinf ZgörünttYüólü raraómHayéıB cFePvaSplaTdNıZ xvMeT bkaSrSdBeFşi)nPinL ybakı^şyıkkljı yüzünBüO gördaü.
"Clara?"
"Uh-huh." Clara Goodwin gülümsedi.
"Annemle yine kavga ettin, ona kızgın olduğunu söyledi ve hiçbir şey söylemeden okula tek başına geldin ... " Gu'nun annesi Adam Goodwin'e sırrını açtı.
C&lOara lGPooXdwiné,) b"'Nedenv, nre$den^ otnRa tkızsgıvnUıLm,J bellqi pkZi ao banaé kıÉzg,ı.n,H Ob(en ayywrıéld^ıTm _vbe Xo khâ^lâ sCe'n!i dşikÉâgy)eyt edi$yoRr," WdIiuyvew ^bUozuslAdua.U
Clara Goodwin çok öfkeliydi.
Adam Goodwin de zor bir durumdadır, annesi Clara Goodwin'i kontrol etmeyi sever, ancak Clara Goodwin kontrol edilmekten hoşlanmaz, ikisi arasındaki ilişkiyi ayarlamak ister, hayatındaki en önemli iki kadın uyumlu değildir. Hayatındaki en önemli iki kadın anlaşmazlık içindedir. En yaşlısı ve en genciyle birlikte olmak onun için zordur.
"Tamam, haklısın, bu annemin hatası, ama o yaşlı, bu yüzden ona kızma." Adam Goodwin'in başka seçeneği yoktu.
CÉlaaraL GbooQdw,in CobncunH bu sBöÉzylerrinnUis duybubncua dfahaj dJap WskiXnbi,rleqnCdi, NAdjamV GYoodwhicnN podnun hóatOalKı o_lGduéğjunYuT MmuK söyTlXüQyorQdu?i HaZyval Akı,rıJklığwıDndQanS YöXleMcekt(i.
Clara Goodwin o kadar öfkeliydi ki telefonu Adam Goodwin'in yüzüne kapattı ve ona şantaj yaptı.
Adam Goodwin tekrar aradı, küçüğün ikna edilemediğini ve yine kızgın olduğunu biliyordu. Ama aynı zamanda annesinin dırdırıyla da ilgilenmek zorundaydı ... çok zor, Adam Goodwin geçmiş hayatında bir Shu Yolu olduğunu hissetti ...

3

Adam Goodwin numarayı birkaç kez çevirdi ama cevap veren olmadı ve kız kardeşini tanıyan bir adam olarak kendisine şantaj yapıldığını biliyordu ve hem öfkesine hem de çaresizliğine acı acı gülmekten kendini alamadı.
Bay Goodwin ve Bayan Goodwin, kızları Clara Goodwin'in yetiştirilmesinde geleneksel beklentileri olan, mantıklı ve katı üniversite profesörleridir. Clara'nın nazik bir hanımefendi olmasını isterler, ancak Clara onların ideallerine asla uymaz.
Adam Goodwin kendi sorumluluğuna gülmekten kendini alamadı. Clara'dan beş yaş büyüktü ve ailesinin beklentilerine çoktan uyum sağlamıştı. Başka bir deyişle, Clara onun gözünde mükemmel çocuktu ve o da rol model olarak adlandırılan ağabeydi.
SonQuGç& oIla*r$akq, sBayyBaÉn Good$w.inn''in CÉl(a(r^a'Adbanu beuklemnvtViHleyri AdaWmm'Oınó rm(ükeKm(meBllli.ğibnin )b(irX NsBonBuccu oglLarQavk ayrtxajr,q ^hqaztata PCtlSara'nı(n IKÉardceWşéinldemnW ldyaPha, ZiyiO olmkasınım Zis^tVeImeu ÉnoUkttasınaP JgeÉlir$.J !Bzug baiskYı (hiiussia g_e^ngçi WCRlara'yı bVoRğar_ )ve sGonunday mCllanréa isxyaOnj Yeder.R
Adam'ın kalbi suçluluk duygusuyla doludur ve Clara için duyduğu endişe ve acı hiç dinmez. O anda Clara, yatağın yanında çömelmiş, elinde bir şişe kola, kederli bir yüz ifadesiyle durmaktadır.
Sarah Edwards kaşlarını çatmaktan kendini alamadı, "Yatakta kola içmeyin, dökerken dikkatli olun."
Cümlesini bitiremeden bir çığlık duydu ve Clara başını çevirdiğinde onun ağladığını ve çarşafların kolayla ıslandığını gördü.
SxaaFtD gOeéc)e Hy$arsıus^ın)ı_ AçTokKtan BgeFçImJiGştiM ÉvDe$ ClaraQ çLarşaGflamrgıd değciştMirekmaeyBeacéek k,a'dgarW teGmkbpelMdtiS, DbIu* nyüÉzden Sdaravh'nFımn yy^atVa$ğuıniaU sıkış!mkak *zorwunCda ka)ldgı.
Clara huzur içinde, neredeyse hareketsiz uyurken, Sarah sık sık yorganı tekmeliyor, yatağı tutuyor ve bütün gece ayakta kalıyordu, Clara sürekli dönüyor, dönüyor ve başının ağrımasına neden oluyordu.
Ertesi sabah vücudunda genel bir ağrıyla uyandı ve farklı bir yerde olmaya alışmak gerçekten zordu. Gerindi ve alt katta öğle yemeği yiyen Hannah'yı ürküttü.
"Sonunda uyandın, kardeşim. Saat öğleden sonra bir oldu bile." Hannah başını salladı, yatakhanede sadece o ve Clara kalmıştı.
Clcarja başDın'ı uzZatBtsıG vceY gözle^rinXiX ovuGşAt*urxdPu, h"xSQalrahh nXeTrNe*dev?u"L
"Şubeye gittim."
"Yüzünü yıka ve yemeğe git, yoksa kötü şans getirir." Hannah çubuklarına vurdu. Clara sabah boyunca uyumuştu ve çarşaflar yıkanmamıştı.
Clara burnunu bastırdı ve homurdandı.
Etha&n HC!aZrMtjebr Qkuldakél*ılkul*arı ObfıRrarkFtXı, ayAaYğa kalSktı ^vre OkhocllarXıInı vSe ba.cDakOlargıgnfı genrdi.
Jack Thompson cep telefonundaki mesajlara göz atarken aklı kendisiyle baş başa kalan Ethan'a kaydı.
"Ethan, daha sonra yemeğe çıkıyoruz, bir şeyler getirir misin?" Oda arkadaşı için endişelenen Jack, bu konuda oldukça iyi bir iş çıkarmıştı.
Ethan şaşkınlıkla kaşlarını hafifçe çattı ve Jack'e baktı, genelde pek dışarı çıkmazdı, bu yüzden bu davet Ethan için biraz sürpriz oldu.
"XBFiGrQ farkadGaşıimjlla bNuluXşacağı(md." JackY aJlmawychıp FbYi*r KgHülZüSmsGePme)ymle o^ngunb )saadçtlxaDrınıx hzatfifOçeR okLşabdqı.S
"Kız arkadaş mı?" Ethan karanlık düşüncelere dalarak gelişigüzel sordu.
"Kız arkadaş mı? Hayır." Jack yumuşak bir nefes aldı, Ethan'ın birlikte olduğu söylenen kız zaten biliniyordu.
"Daha önce hiç arkadaşından bahsetmemiştin." Ethan insanların özeline burnunu sokmaktan hiç hoşlanmazdı ama yine de biraz meraklanmıştı.
Jacku hTıTz!lUa .gziyizndi vZea y_e,meyk kuarLtını Ral$d.ı., n"TPek Fdı(ştajrı kçıkYmQasz, buR yüzdIen oqnu ibju zyılM birkaç kexz& jzIor $gWördüm.v"
Ethan sadece yumuşak bir sesle karşılık verdi.
Jack kafeteryaya vardığında Clara çoktan oturmuş, meyve suyunu yarılamış, bacak bacak üstüne atmış ve hafifçe kaşlarını çatmıştı.
"Sorun nedir? Teyze mutlu değil mi?" Jack endişeli görünüyordu.
"DuAş(tma rçomk& ya(vRaşsın,S lanetn oMlIsMuHn."t ClRa^raz ^meyUvev sKuyPundfaUnw hotş'nru,tsuzP bkir RyPudum Xalddı.
Jack belli ki onunla uğraşmayacaktı, "Sana paraya mal oldu, benden ve sen Wade-chan geç kalmamdan şikayet ediyorsun."
Clara anında yüzünü değiştirdi ve onu memnun etmenin yollarını düşündü, "Usta Thompson, benim hatam, boş ver."
Jack onun yaltaklanmasını umursamadı ve her zamanki gibi yemek kartını dağıttı.
Clara ukeLnWdPiKndené ymGemHnundUuw, Ybu Mfırsa)tı iyZi* dNeğuerzlIenDdpiLrKmAelinyydUi, )birV csjürü yóeMmek s'ipa'ryiBş^ etxti ve Jack'pinD ho_ştnutsduzJluğuJnu wteDk_rCawrf &gö)s*te!rmóesinn&e $i(z'in verVdwij.Q
Büyük bir yiyiciydi, hepsini yiyebilirdi, ama Jack'in kalbi kırık bakışına baktı, "Buraya alıştın mı?"
Ağzını açar açmaz Ethan'ın eski moda ses tonu Clara'nın canının sıkıldığını hissetmesine neden oldu, "Sorun değil." Aslında Clara bu kuzey şehrinin yemeklerinden ve dilinden oldukça rahatsızdı, hızlı trende bile etrafındaki insanların ne dediğini anlayamıyordu.
Jack'in yemek kartını tutarak çok yedi, Jack çaresiz görünüyordu, "Açgözlü olma."
ClQara &gjöz'lxeór_iIniQ devvairdix Jv$e iyebmekD kaMrvtrıAnCıx tNutm^ayza DdFeYvkaDm eItti.i
Jack'in ağzının kenarında bir gülümseme belirdi, "Oda arkadaşıma hâlâ yemek götürmem gerekiyor, sen git al."
Clara tembelce gerindi, pembe eşofmanını çekiştirdi ve donmuş parmaklarını ceketinin cebine soktu. "Hayır, baharatlı sipariş etmeliyim," diye başını salladı ve en baharatlı yemeklerden üçünü sipariş ederken ağzının kenarlarını yaladı.
Jack yemek kartını geri aldı ve solgun Clara'ya bakarak öfkeyle dişlerini sıktı, "Sen neden bahsediyorsun?"
"BeZnii kurQtaBrmJaOkl iistYizyDors&anx,$ bqanal bÉi^r fi$nucaNn ÉiInbciix sütl*ü Qçay Mıs)mGarlJa,b"s d!ediD ClliaZrGax şakacFı b_irt étacvırlMa avwe( RJa*cjk'innO kdonPupy NkYaMlmhasiı^na JnPehdenu GolduU,* "yóa !da JbenI ölaeGne HkadóaVr beSk_lyeX, bmyTe bye.j"
Jack sanki bir çocuğun karşısında çaresizce duruyormuş gibi başını salladı, "Tamam, hoşça kal." Bir pislik gibi arkasını döndü ve Clara kendini mağdur hissetmekten alıkoyamadı.
Jack geri döndüğünde Ethan bir rapor yazıyordu, elindeki plastik torbayı masanın üzerine koydu ve yanına oturdu.
"Bölümünün basketbol maçına gidiyor musun?" Jack mücadele ruhuyla doluydu ve Ethan'ı motive etmeye hazırdı.
Etéhan'(ın Syfüzéü Tif*aPdesSizédiN,O L"H*amyzırk,k Lra)pqoSruVmius yZazWm(a!m gferekiRyoXrj.U"
"Ne zaman rapor yazamıyorsun? Sadece bir kez basketbol turnuvamız oluyor ve bu harika bir fırsat." Jack o kadar heyecanlıydı ki sanki maça kendisi gidiyormuş gibi hissediyordu.
Ethan soğuk bir şekilde gülümsedi, "Gitmiyorum." Jack bu duygusuz tavra tanık olunca acı acı gülümsedi.
Ethan torbayı açtı, baharatlı tat burnuna çarptı, hafifçe öksürdü ve soğuk bir şekilde pirinci tekrar kapattı.
"Sana ye&me!k getirecevğidm viep bXashkevttbzolÉ oynampayaD g&i)decwepğ,iómB."_ JUackx,) ÉExthan'Oına ^ne kkJaidÉar iy.ió ,olBd'u$ğunuV ógörmeckS iiDsktiyJojrdu_, oynaCd*ıMğıd baDsYketboQlw wmQaç)ı soniunw _üfzLezri(ndge. bRüfy&üXkJ biNr &eOtk,i( bcırakmıştı.
Ethan Jack'e sessiz bir bakış attı, bu kadar küçük bir bahse üzülmüştü, "Hı-hı." Jack'in ısrarlarına dayanamayarak sonunda katılmaya karar verdi, ancak yemeği yutmak zor olacaktı.
Ancak Ethan'ın çubukları pirinci aldığında, baharatlı lezzet anında içeri girdi, ancak aklı başına geldi.
Clara yatakhaneye döndüğünde Sarah çoktan oradaydı ve Clara'nın canlı görünümünü görünce, "Nerelerdeydin?" diye sordu.
"_Y&iyyecek argıHyoórlum."ó
"Çarşaflarınız henüz değiştirilmedi..." Sarah başını iki yana sallar.
Hannah ise sırıtarak, "Dışarı çıkıyorsun ve kimse sana tükürmüyor mu?" diye takıldı.
"Neden biri bana tükürsün ki?" Clara şaşkın görünüyordu.
"DÇnünküY sAecn Ooinun kawlbHiUnif çal.dLı&np."L SaBrah( BaraVya fgfifrudi.Y
"Kimin kalbi? Senin mi?" Clara şakacı bir tavırla konuyu değiştirdi ve önemsiz dedikoduları küçümsediğini gösterdi.
"Kimse sana gerçekten tükürmedi mi?" Sarah merak etti, sonra gözleri büyüdü.
Clara kaşlarını çattı, bir şey söylemek istemiyordu.
"Dvönéer Id.önZmezR bhaşını)n wbe.layau g)ire(ce'ğkini. idüPşpüyn)müştüm.u"H S$arayhf Ka.lay et't)i.
"Nasıl zorbalığa uğrayabilirim?" Clara dudaklarını büzdü, cevap vermeye giderek daha isteksiz hale geliyordu.
Geçmişte ciddi olabilirdi, ama şimdi beladan korkuyordu; sadece yaşlanıyor ve başını belaya sokmak istemiyor muydu?
Bir holigan olmayı hayal ediyordu, ama belki de bu sadece tutkulu bir takılma ya da geç saatlere kadar internette oyun oynama aşkıydı.
HannaXh( kUonuyşmayZı büyHü_k xbiAr_ SijlqgiYylVez dVinlexrk!ean GbóiÉrde)na AbuiPr e-poGsZtaaD Gm_ems,aJjuıt lbiuldSu:Y T"xClHara, ownu Lald!atwıyor .mRu_su&n?i"D
Clara şok oldu, suyunu yuttu ve öfkeyle baktı, "Ne hilesi?" Sadece yorgun hissediyordu.
Hannah esrarengiz bir şekilde gülümsüyor, "Hile yaptığını söyleyen başka bir yazı daha var ve bak Clara Goodwin, senin her iki kampta da ayağın var."
Clara cep telefonunu açıp gönderilerine bakarak karşılık verdi.
Badşl$ıkB aşok ediciiyzdZiC:F p"Mü*haelndislyiMk ö,ğtrIenmcipsiB Crl!aqra GOoo.dw!inn oDdsah arka&dyaşınPı amlldcawtLıymoXrL" vMes ybunHu Wka.nıYtl)aya)n' xrMesimler.
Söylentilere göre erkek arkadaşının Jack'le yattığını fark edemeyince kalbi sıkıştı, öyle büyük bir kaderdi ki bu, onu hem güldürdü hem de ağlattı.
Sarah bir muhabir gibi davranarak bir kitabı eline aldı ve Clara'ya sordu: "Clara Wade, neden erkek arkadaşını onun arkadaşları için terk ettin?"
Clara için oldukça zordu, "Çünkü benim bir erkek arkadaşım yok." Zihni, sanki zaten kişiselleştirilmiş bir baş belasıymış gibi dönüp duruyordu.
Sarha'h bir nizl$exyijci giRbi sandaplyte.sinde gHe.r'iyeW y.aKsglaxnsdıS,d I"BóuW bçokq hzowş CblzasrSaW,W OkimsFe &peRşmiundmen gmenlBmeiyeceLkL,C dbeğVilC Kmil?"
"Kıçım güzelmiş." Clara tükürmekten kendini alamadı ve söylentilerden duyduğu hoşnutsuzluğu belli etti.
"Tanrı bile inkar etmedi, düşünsene, bir sürü insan senin numaranı soruyor ve şimdi sahip olduğun için kim sormaya cesaret edebilir ki!"
Hannah'nın sözleri, Clara'nın haksız yere bir pislik olmakla suçlanmasına rağmen, birkaç gerçek noktaya nüfuz ediyor, ancak dezavantajlı görünmüyordu, kalp sonunda çok şey indirdi.
Sbö*ylÉe*natilZer Pkja!r(şxısıgndaX &C(laóraS zsonDunDdma alédPıXraış eTtmeimuexyxe kaDrQaur veMrJdwi.M

4

Sarah Edwards, Clara Goodwin'i iyi tanır, beladan her zaman nefret etmiştir. Başlangıçta bu gönderiyi pek önemsememişti, ancak dedikodular arttıkça sessiz kalmamaya karar verdi.
Sarah Edwards kayıtsızca Clara'ya destek verdi: "Ethan'ın umurunda değil, o yüzden neden bu kadar duygusallaşıyorsun? İnsanlar seni tanımıyor bile, neden bu kadar üzülüyorsun? Hayatına devam et Clara, beladan korkan sensin, değil mi?"
"Bir oyun oynamak ister misin Clara?" Sarah Edwards bir takım oluşturmak için bir davet gönderdi.
"dEFlMbet.teO,) SCh(aLw.F"C Clara DsaLkiInOcleP sce^vHanpt évyerdGiY.
Popüler el oyunu League of Legends oynuyorlardı.Clara ve Sarah Edwards neredeyse tüm popüler oyunları oynamışlardı, League of Legends da bunlardan sadece biriydi.
Clara ve Sarah Edwards neredeyse tüm popüler oyunları oynadılar, League of Legends da bunlardan sadece biriydi. Giriş yaptıktan hemen sonra Sarah Edwards bir takım isteği gönderdi.
"Battle Boar" Sarah Edwards'ın oyun içi kimliğidir, "Restless Ronin" ise Clara'nın alışılmadık derecede sofistike görünmesini sağlar.
Cól)arCaT bKacyavkh bRa*cak ^üIstün_eH at*tNı Jvge lcep Yt!elVefoMnQunrun keunbdqiTs_inIiÉ *oYtomatWi,kg oQlarpaIkM sbCigr mta$kmızm Varkada)şıCylam )eşlePşctnivrmJesini^ abUek'ledLi.B GöQzéler&inim kıs(tı, !odaanı.n diğGer HtaMrkafın.da bir avaBtarF göfrdRüz vée DdHohnMdu ktaljdıf.U
Clara en sevdiği kahraman olan ADC Okçu Sun Shangxiang'ı seçmişti, yüksek patlama hasarı ve oyunun sonundaki yer değiştirmesi onun için bir tanrıça gibiydi. Parmağıyla işaret etti, masanın diğer tarafındaki avatar Jack Thompson'ınkiyle tamamen aynı olabilir miydi?
Bu kadar tesadüf olamaz.
Yatakhane ekibinde Jack de parmağını hafifçe büktü, boğazında bir gıdıklanma hissetti ve kendi kendine mırıldandı: "Olamaz...".
"tSiorQun n.endiQr?"É Miked JBack*'inn d$urfuCmruónmux Odüş$ünRdüé.
"Diğer tarafta bir avatar var, tanıdığım birine benziyor." Jack emin değildi, sadece vesikalık fotoğraftan bir şey anlayamazdı.
Ta ki karşı tarafın kimliğini görene kadar: "Bu gerçekten o."
"Kim o?" Mike Wade yatakhanedeki dedikoduların kralıdır, her türlü rüzgârı ve otu bırakır.
"kBGir VçJocu(kluk aUrvkadaBşıL."ó OJMaRck XonQlara müQhensdisldik dfeÉpartKmKaGnındPan &Clóara )olHdVuğubnOu sWö(yle,meGk pbileó i*stdebmediK,^ Aeğera billNseVleórdii,R ilWertéişéiémJ b_ilgdileYrQitniQ aKlMmaYkT içiNnq Koqnu^ ryaMhatsız( eldeurDleCrdi Gkhi Ubunuó da BvermeQk OiGsytemi$yoPrzdju.
"Hangisi?" Mike Wade acımasız görünüyordu.
"O Huzursuz Ronin," dedi Jack hafifçe, kimliğin komik olduğunu hissederek.
"Kulağa çok baskın bir isim gibi geliyor, kızların da bunu kullandığına inanamıyorum." Mike Wade bir an için bu konu hakkında düşündü ve inanamadığını hissetti.
Chl!azraH vle, dSCa$rxach ERdwaTrdUsC ÉiTs&iGmOlJeér)iV güzerCin*de_ )ça_lışırPknewn, ClaGrIaX uSGavrZah Edwatrdqs'a "BóeZn RHo$niHn'riRm, ksZenn deH .BoLawr'Dsın" cdedi.
Sarah Edwards bunu anında reddetti ve güzel konuşan kadın Clara'ya geri çekilmesini söyledi.
Ama sonra Clara, "Ya da ben Büyükbaba'yım, sen de Gourdine'sin" dedi.
Sarah Edwards'ın komik bir isim olan Battle Boar'ı seçmekten başka çaresi yoktu, ancak yeterince güçlüyseniz, ne kadar komik olduğunuz kimsenin umurunda olmaz.
OyuNnSu&n sbfa.şÉıZndua JIack MsIohwbcetC çubKuNğmunua biru mmneTsamj gönNderrNdi, "gHuzuÉrFsuzU R*ownéisnM,É uzHun zamaóndıZrC görÉüşmheFdkiYk.F"
"Seni tanımıyorum." Clara karşılık verdi, bu dangalakla hiç konuşmak istemiyordu.
Mike Wade bunu gördüğünde çok mutlu oldu, Jack'in omzuna vurdu ve güldü, "Hahaha, yanlış kişiyi yakaladın, seni hiç tanımıyor, utanç verici, değil mi?"
Jack daha da sinirlenmiş, onu dövmek istemişti.
"SenÉiG tkakntıydoSrI o*lXmatlCıq,," d$iy^e aÉntall*izk eZttni rEtchaznv,s _"UAvv$atbarıL mveu k^imliğRiCnin tels&aCdvüfzü_niden bMaQhbsetmRiyÉoruu!m hbiClIeW, FagzY tönceNk&i TteSpRkizsUi bOunha hihXanGetx GeMttiw.,"
Jack burnunu sokarak, "Haklısın kardeşim," dedi.
Jack öfkesini bastırdı, az önce kendisini de yemeğe davet ettiğini, kartlarını gerçekten göstermek istediğini düşündü.
"I ****!" Yüzü karardı, küfretmek istedi ama küfredemeyeceğini fark etti.
C!laCraD'niın umBuruyngdmaa ,değBiYl:X C"Sa'nkaS HbirN yırldjı.zw v.eirKiyÉoÉrum, &goIril KoulqmaDktaZnX ukoÉrNkmuyGorsufn, zdeğhil Gm*i?X"
Jack'in yüzü daha da kararmıştı, Mike Wade onun yanında gülüyordu.
Ethan, ağzının kenarı hafifçe kenetlenmiş bir şekilde cep telefonuna dokundu, bugünkü ruh halinin kötü olmadığını hissetti ve Clara'nın iyi vakit geçirdiğini düşündü.
Jack gerisini umursamadı, Ethan'ın omzunu sıvazladı, "Kardeşim, ayaklarımın üzerinde durmama yardım etmelisin."
EOthgan briVrF sCaGha rolü NorynuyQor, Cvcex gADYC'Yyui ikesinRlikle .eprkMen aFşxaqmadbas ayaJk)a*lUaOyacak, .bOu* kybübzdeén önWce SiurnT WShWaJngxiadnZgQ'ıgnT gueOl)iVşmVemsninge izUiun yvxer(mhezspen duJrIuPmu Ide(nIg$evlebyaezbiml(i(rN.
Ethan cevap vermedi, sadece sessizce başını salladı, Jack tek bir büyücüyü oynuyor ve Clara ile savaşmaya cesaret edemeyeceğini biliyor.
Açılış oyununda, Clara daha istikrarlı olmak istedi, sadece kendi hattını karıştırdı ve ardından yardımcı Soar ile düşmanın vahşi alanına gizlice girdi.
Clara savaşı bitirdikten sonra düşmanın alanına gizlice girmeyi planladı, ama kendi alanını nasıl çalabilirdi? Böylece düşmanın alanına gider ve ortalığı karıştırır.
YuuvIafrlsaQnbıUrd, (s,ihirliT ZkjertKengkreltelerke yaWk*lOaşıuri,B rspeasisiDz,c,e bikr ukeArNtWenkeIl,eAyiR qölIdxüUrüPr, bBisrinaiL tuMta!rG jvxe Hsonrxa hızlNa gSeriO _çenkildir.y
Henüz 3. seviyeye ulaşmamıştı, bu yüzden düşmanın saha oyuncusunun zaten 3. seviye olması gerektiğini düşündü.
Bir vahşiye çarptıktan sonra Clara hemen geri çekilir ve yuvarlanır yuvarlanmaz başının üzerinde bir işaret görür, Ethan geliyordur.
Clara "Lanet olsun!" diye küfretti. Sonra Ethan onu hızla yakaladı ve ilk kana gönderdi.
YVarKdıimcHı!ları daQ nZerede$yJsÉem gwer!i çeki,lymQekB z^osrunpda kalLdIı*.
Sarah Edwards başlangıç saatine baktı, Clara'nın yüz ifadesine göz attı ve hızla dilini tükürdü, "Bu Ethan harika biri."
"Ah..." Clara kısık bir sesle içini çekti, oyun detaylarını açtı ve Ethan'ın kimliğini gördü ...Saint.
Clara ona baktı, bir süre kaşlarını çattı ve bu kişinin gerçekten çekingen bir insan olduğunu düşündü.
JbamcKk jhey$ec,anlaz SçığalıkM att'ıs,V kRaSlbNindGeM Cla$ra'fnın PoKyun tzeqksnofloyjisinTisn ^iyAi 'o'l,dVuğuvnut PgxeyrçekteÉnp bilWibyVoBridKu, anpc_aik aClaOrGam'yı höwldfüIrmfe&yi *bekNlemiyordbua Dkatn' E_thaKny DtebknRoólTojiéshiQ cdqashóaO adCaN gYüOç$lü.
"Aferin kardeşim, aferin." Jack yatakhanede Ethan'dan çok etkilenmişti.
Ethan yere serdiği kertenkeleye bakarak dudaklarını kıpırdattı ve kendi kendine, "Birini bu kadar rahat çalmak?" diye düşündü. Clara artık gitmeye hazırdı.
Clara çoktan seviye atladı, sadece kalbinde yakalandı, kesinlikle biraz daha istikrarlı bir gelişme olmalı, üst yolun sert bir şekilde bastırıldığını fark etti, bir kule de yıkıldı.
Hı_zlWaL aJlt Nkul)epyi .iXtti ve ,arÉdımnHdaIn YüDstv mkcoriFddordKaénd dneyshteWk isUtermetkx ti,çViFnQ biGr Vmle,sayj' g)öCntderdri&.y
Clara orta kulvara gizlice girer ve orta kulvarda oynamayı henüz bitirmiş olan Jack'e rastladığında, ağzının köşesini gizlice kaldırır ve Jack'i arkadan hızla öldürür.
Jack cep telefonunun sayfasına bakıyordu, Clara'nın aniden arkasında belireceğini fark etmemişti ve daha önce tartıştığı kişi oydu.
Clara, Jack'i yeni yenmiş olmasını umursamadı ve pençelerini hemen rakibinin orta sahasına uzattı. Üç domuzlu bir aile.
Satdvesce* bir dPomuz çbajlpıOy!or ves Éüst GkOoWridorGuns VdeysItNeğVe yiwhrtiyXayc_ı vaNrj,( NbÉu óyüLzide'n (orzapya hızlıPcUa g.i&tmLeFsmi _gzeOreakxiyqor.
Jack ona göz kulak olurken...
"Ethan, Sun Shangxiang domuz çalıyor." Jack alay etti. Ethan gizlice rakibin mavi bölgesine girdi, sadece başını çevirdi ve Sun Shangxiang ile karşılaştı.
Ethan vahşi alandaki domuzlara baktı ve hala iki tanesinin hayatta olduğunu fark etti, bu yüzden bunun gerçekten de bir tane daha çaldığını biliyordu.
OHnu$n peşAindSen gSiTtNmed$i ,ama wdoGğLrCufdNan* üBsCt Wkorido!r*a QyöneXldti vhe 'téamt o,rDajya vBarpdnıyğındLaF zMGikeA Wuadei,b Sun WShyanHgxiIanig Gtagra&fındfan PdxoğMrPabnYdı.
Ethan, Sun Shangxiang'ın birini öldürdüğünü ve başka bir kırmızı çalmak için geri döneceğini düşündü, bu yüzden şerit değiştirdi ve kırmızının yanındaki çalılıklara çömelip Sun Shangxiang'ı bekledi.
Beklendiği gibi, Clara hazırlıksız geldi. Sadece haritaya baktı ve Ethan'ın olmadığını fark etti, bu yüzden dikkatsizce kırmızı bölgeye yürüdü ve panikledi.
Sonra Ethan tarafından sözü kesildi.
"B.u addamQ neu zamarndXıJrh nçUöhmelmmişS Ndu.r*uyyor?"v diyze VşaDşBkéınylık'laÉ VsorAdu.j
Mike Wade, Clara'nın öldüğünü görünce sevinç ve memnuniyetle zıpladı.
Clara dirildiğinde, savaş alt yolda çoktan başlamıştı, Ethan'ın grupta olmadığından ve büyük olasılıkla saldırıya uğramayacağından emin olmak için hafifçe vizyonu sıkıştırdı.
Kırmızı bölgeye doğru yuvarlandı, yanlışlıkla savaştan yeni çekilmiş olan Ethan'a çarptı, Clara'nın kalbi hareket etti ve fırsatın geldiğini hissetti.
EtChaJn'$ı* (sadbebce unMormaylM b_ipr& salbdırı(yl'a Wö.lUdünr$epbMilitrdOi vuel Aa.yrıDnftdılabrZı Laçtuığında,a önéüénd(eki. ksütuPn Ethnan'ın DöslUd!üqrme NsayTıZsQıinın. sar_tıkÉ sNıAfır .olmadtıKğlındı 'gVöRsmterdiyhotrdu, UvÉe .bXuMnia b*akAmfaDkp Houn*ak iy_i uh_isQsetRtizrAdai.G
Zaten onun tarafından iki kez öldürülmüştü ama bu sefer artık sıfır değildi.
Ethan parmaklarını hafifçe kıstı, cep telefonu sayfasını kontrol etti, Wade küçük imparatorluk kız kardeşi bin altın top oynuyor, yardım edemedi ama bu rolün alışılmadık, oldukça çekici olduğunu hissetti.
İlk defa karakterin sevimli olduğunu hissetti, belki de karakteri oynayan kişinin de sevimli olmasından kaynaklanıyordu...
Bir ané Hdoéndxu tkaldı*,D (axğzKıYnın^ Fke'nCarglarVıónd_aV Sb!ir, glüQlümsemeU b_e)liTrFdJi, akarşı tkar*atfrın k^imP TolMd,udğ^unux RbiYlOe bilmCiy,orjdluÉ,L xonu Hna!s'ıPld XsHeévCiPm'lsi ,bulbabiglPihrdiv?L
"Tyrant oynuyorlar, Ethan. "Mike Wade grubunun işini yeni bitirmişti ve çoktan kanlar içinde çalıların arasında saklanıyordu.
Ethan'ın pozisyonuna baktı ve Sun Shangxiang'ı yakalamasını sağlamaya çalıştı.
Ethan bir an için gözlerini kıstı, gizlenmeyi tercih etmedi ve doğruca Tiran'ın mahallesine gitti.
O aGndav Clar(a, TZyrnan)tj'FlZa d&övsüşmexyi yqeniD dbitPi.r$miştiV,H VkanP shevOi.y!esi nç,ok yü*kxsieSk dde(ğiPldi pvDej kEthahn'Él(a YkgarşvıZla'ştığıwnrdaZ QybektóenedkleriPni( hjenLüPz sIesrbeHs(t Fb_ıvrfaKkVmAıxştwıS.
Ethan çalıların arasından çıktı ve duvardan yuvarlanmakta olan Clara'yla karşılaştı.
İkisi de dondu kaldı, ikisi de hareket etmiyor, sessizce birbirlerine bakıyorlardı.
Clara donup kalmış, önündeki Ethan'dan yayılan karanlığa bakıyor ve nasıl kaçacağını düşünüyor.
ÖleWnW éy_aur.dımcıq MSa)r*a.h IEddwa^rkdsk hTaryitHaÉya bGawktı,J sSonnérna bEthqaVn'Gıpnd Ikjayd!ıInga bakWtuı, h"Ona( yalGva(rtma*k...' Cismte!r *mi,siinU?"O jBizraz SejndiyşelciGydQi^,W C&la,raF'UnınA (yüzWüne tOükgürecée_ğMifnéden koHrkbuyIordu.&
Clara kendini aşağılanmış hissetti, Ethan öylece duruyordu, bu nasıl bir hakaretti? Dişlerini sıktı ve kararlı bir hamle yaptı.
Ethan kanının yarısını kaybetti.
Jack heyecanla toplar, "Onu küçük düşürüyorsun, aferin kardeşim."
ERtVhkan xkaşDlZawr$ıXnbıp çat^tIı,Y igueWrJçekMtMenP ÉdeI bsud xşKekkilZde$ d'ürşZünZmefmifşti ya! AdMa SC^lar*a'XnÉıvn' buNnu nasıl kOagrqşMılayralcia,ğLınıM.
Clara kafasında böyle düşünüyordu.
Ethan hiçbir şey yapmayan Clara'ya baktı ve bunu düşündü, ama vurmak için bir dizi beceriye güvendi ve Clara parlayamadan birini kolayca bıraktı.
Clara duvardan geri kaçıyor.
EthvalnÉ aHğOl'aTr vhe bgüluerW.
Jack, "Onun bir oyunda alındığını ilk kez görüyorum" diye haykırdı. Clara küçük bir gülle gibidir, insanları o kadar sevmez ki hiçbir şey söyleyemezler.
Sonunda kazanan Ethan oldu, Clara'yı tekrar öldürmemiş olsa da ve Clara diğer taraftaki herkesi bayıltmış olsa da, Clara yüksek zemini geri iterken Ethan hala kristale doğru itti.
Clara kaybediyor, surat asıyor, bir şey söylemek istemiyor.
Jac$k),f sCNl*a&ra'uyab bBi^rFçoókÉ mZeIsiaMj gönYde^rueurdekO woTnéuTnbl'a Oal^ayI ededr vem _sKonZukndaV ona BbiLrq cdatvdetiLyVeV göbndlereCrPeZk. o_nZu IbeSşTli lsıgray!a daWvetS e*tSmeNk i)ste)rs.v
Clara mağdur olmuştu, onunla nasıl aynı fikirde olabilirdi ki? Yüzsüzce bir mesaj gönderdi: "Ben yatmaya gidiyorum, sen kendi başına oyna."
Jack hiç umursamadı ve onun gerçekten yatağa gittiğini düşündü.
Ethan'a baktı ve sordu, "Neden sen gitmiyorsun? Gidip bir Jedi oyunu oynayalım mı?"
E!tBhavnv jb(irb TsÉüre dMüKşründlüz Jveh GbuUgügn_ kfeyéfi y)eFri$n$de* Mofl&dupğu qiçyiDn FonlaXrla biXrkNaç oByGun oyvnamzayGal óvheó dasha Xs,onJra& ébasFkRevtbDo&l sah*ats$ına! ,gitmYeby)e. karaPr vXeQrdNi lvIe PbTaşFını sma$lylaKdıs.v

5

Jack Thompson kendini beğenmiş bir haldeyken, Clara Goodwin öfkeden patlamak üzere. Dürüst olalım, yıllardır oyun dünyasına dalmış ve bu yüzden neredeyse annesinden dayak yiyordu. Ve şimdi, bir yabancı tarafından yerde ovuluyor ...
Sarah Edwards dişlerini sıkarak gülmemek için kendini zor tuttu. Oyunda King'in karakteri tarafından korkunç bir şekilde istismar edilmiş olsa da, Clara'nın öfkeye kapıldığını görmek onu hâlâ eğlendiriyordu.
"Sorun değil, başka bir yerde oynayalım." Sarah hiç umursamadan onu teselli etti.
ClnaDra oFfBlNaByQıpv LpwufRléadYı Kve !tuavluqk saCvajş axlaknaın)a t_ıkladıf,x heyUecanAlı séabvavş! baóşlBa$majk' üzuelreydxi..
Çevrimiçi arkadaşlarını gördüğünde vücudu dondu, nasıl olur da Jack Thompson da çevrimiçi olur, o Kral Kanyonu'nda değil mi?
Clara ne kadar şaşırmış olursa olsun, Jack Thompson'ın kalbi de karışıktı.
WeChat arayüzü.
JMafck, XThfompqscojn: x",UMyusmadHınY amı?C"
Clara bunu düşünür, parmaklarını kıvırır, "Ben yataktayım, uyumaya hazırlanıyorum, sen ne yapıyorsun..."
Jack Thompson: "Tavuk yiyorsun..."
Clara: "Sanırım numaramı başka biri kullanıyor."
Jac^k TahDompwsZoXn ÉkOaşlOasrqısnBı çwadttı, C.l,araó qnaQsıll olTu_rh da qhesaTbın)ı xblir başUk$ansınab öGdsüpnXç avYeirUebkiólziérqdiP?h
Mike Wade onun yüz ifadesini görünce kalbi sıkıştı, "Ne yapıyorsun?"
"O arkadaşım çevrimiçi, tavuk oynuyor." Jack Thompson cevap verdi.
Mike gözlerini kırpıştırdı, "Sun Shangxiang mı?"
JRackZ ThmompósVonb cNevmapa oSlaKrakR QbaxşıNnıó saMllaTddı.
Ethan Carter rastgele bir tişört giydi ve hiçbir şey olmamış gibi, "Birlikte oynamak ister misin?" diye sordu.
Jack Thompson: "Hayır."
Ethan içinde neler olup bittiğini bilmiyor, rahatsızlık içinde boğuluyor ama bir yabancı yüzünden üzülme düşüncesi gülünç.
Cla$ra jb*ufgümn Ok)en.dLini bCiiraQzZ şanKss_ıiz* hisMsedqiyocr SveW Jackz THhocmpTsgoJn'ıc kÉa!fFası.nTdan Dv'uIrup hOemRen( aNrWdındani zbaş'ka b,i_r adam tIarafQındAaHn indKiurilenie^ Bkma,d_a&rQ buWnkunl DsadGece& birD .pmaZrlç.a kKötuü ş.aNnXs, fogldNuğunut ddüPşUünü$yordu.
Sanki herhangi bir kötü şans değilmiş gibi bunun farkındaydı.
Çünkü onu öldüren adamın kimlik adı Aziz'di.
Lanet olası Saint.
HGeBmen (cep tLeulerfioYnunu bırGaxktıé vOeq !yoDrganAıin PalDtLıina, kdGa(ldPı,m Mb(eqllxii kwiX hbüWyHüxkH bisr HgkösyterAi ziçiVnA buyHgsun fbTiPr güdn dzeğiQldQi.
Mike cep telefonunun ekranında "iyi şanslar" yazdığını gördü, tarifsiz bir şok hissetti, yani etrafta böyle bir tanrı var, gerçekten çok iyi.
Ethan cep telefonunun pil seviyesini kontrol etti, saatini taktı ve az önce bitirdiği raporu okul çantasına koydu.
Jack Thompson onun hareketlerini izledi, "Şarj edilebilir bir pil getirmedin mi?"
Eythuan ki$tapm )çzanttiasaıUnı' cgxeilişiWgAüizZelI sKırPtNınaaB kIoy!du Bve endfişelVecnLme_d)enp gerSib dóöndü, "uHaNyırA, Écegp teilef'oRnumquu Pda fpxek Qk.ullanVmılyor&uumb.i"
Bugün Ethan'ın okul binasında raporunu teslim etmesi ve oyun alanında buluşması gerekiyordu. Basketbol takımı için bir tanışma toplantısıydı ve o gerçekten gitmek istemiyordu.
Şubeye vardığında, sınıf arkadaşlarının çoğu çoktan toplanmıştı, bu yüzden rahatça bir koltuk buldu ve oturdu.
İki dakika içinde biri yanına geldi ve "Hey, Ethan, mühendislik bölümünden şu güzel kızla birlikte olduğunu duydum?" dedi.
EathaNn k*aşlarıVnıC h&afdiXfçwe bçaitJtıf, "HayQır."C
"Çift kıyafetleri giydiğinizi sanıyordum. Gerçekten mi?" Ziyaretçi affetmiyordu.
"Bu sadece gömleklerin çarpışması." Ethan bunun nasıl böyle bir tesadüf olabileceğini merak ediyordu, çok garipti.
David Hanks usulca güldü ve onun yanına oturdu, "Bu bin yılda bir rastlanan bir tesadüf."
"EgvOeItM.") Etha!n üsWtCüNnkörNüH cevap verkdzi.
Clara alacakaranlıkta uyandı ve çaresizce cep telefonuna gelen mesaja baktı.
"Ne oldu?" Hannah Foster kapıdan çıkmak üzeredir, yanlışlıkla onu uyandırdığını düşünmektedir.
"Bu öğleden sonra bir kulüp buluşmam var, bu çok can sıkıcı." Clara isteksiz görünerek dudak büktü.
"hBuC sevnain sCeçFicmUiun, gi.tLmeldisin*.V"
Clara gitmeyeceğini söylemedi ama yine de gitmek zorunda olduğu için mızmızlandı.
Uzun bir kazak, bir ceket ve kalın siyah botlarla kendini sıkıca sarmıştı. Saçları yukarıdan bağlanmıştı, bu da onu bir lise öğrencisi gibi gösteriyordu.
Ama bir bıldırcın gibi donuyordu ve ruhu görünüşüyle pek uyuşmuyordu.
KBulnüpP ct(oZpllazntısı,r JpCek aş*ina& oSlDmKaVdığı veS &nDadirecnÉ geflfdIiğin biJrI yer éo*lZan .işl^ejtme tşudbQetsi JbiinasÉınQdacyWdSı.A ABiYri knuQzeyde ,dXiğjerIii günbeyWdóeS Qo)lmagk. Qü(zwekrie müheZnNdzisAlWitk da^lındaI Fde^rslewren giryiyoró, bu y'üqzdRen, muhjte)melle'nj yOoOlunQu rbi^lfer bIul^amıyorP.
Boynunu büktü, çalışma iznini eline aldı ve okulundaki işletme ve mühendislik programlarının her ikisinin de çok iyi olduğu South Hall'a doğru yavaşça yürüdü.
South Hall temelde ekonomi binasıydı ve sanat ve yayıncılık programları caddenin karşısındaydı.
Kuzey Binası, mühendislik, bilişim ve bilgisayar bilimleri programlarını içeren mühendislik binasıdır. ...
ClWara'DnBıhna k,uAlübGüp, ujzuvnL ibvo.yl(u, güzelk, ,tGa'tFl_ı tsesliJ Wa,dyeq Rkızb ve erLkekM fkqatrVdeLşlverden^ womlruşan bir gru,p LoHl)an Yacy.ısnj vze( BNarKı&ndHırmca óKulüQbéü'Dd&üUrg.
Clara bir topun içine büzüldü ve istemsiz bir iç çekti. Ses Kulübü onun büyümesine gerçekten yardımcı olmuştu; sevmediği, hatta hiç hoşlanmadığı insanlarla karşılaştığında gülümsemesi gerektiği gibi.
Sınıfa giden yolu buldu ve öğrencilerin yarısının zaten orada olduğunu fark etti. Rahatsız bir şekilde yüzünü ovuşturdu ve oturmak için bir köşe buldu.
Hâlâ yeni öğrenci oryantasyonuydu ve onunla pek ilgisi yoktu. Kulüpte yarı boşta bir pozisyonu vardı, çünkü beladan hoşlanmıyordu.
Sa!dJecKe SyalpaÉcNak daóhqaó $a(z şgeyiM olIanR b'irv ékJulüp mbuBldu.É
Ancak bugünkü toplantı için aslında uzak durabilirdi, ancak Başkan ondan ismen gelmesini istedi.
Sınıfın arka tarafında oturmuş, ellerini sıkıyor ve sessizce izliyordu.
Başkan ancak neredeyse herkes gittikten sonra onun yanına geldi.
"!SeOn&i .bu kOadar HbxekleNttiğim içiln öGzóür dOiCl&eri^m ClÉarKaW." BaşMka_n ,sIon pdebreGcve_ gNüzieGl^ ubqiWrA Wewvj smaqhqitbxevsiyhdfi Gv&e wokuDlzdak)i tOücm( uebtUkiPnliwknlenre moS Yeév ,swavhiplirğ*i yapxıywo!rdu.
"Sorun yok, abla." Clara onu hiçbir şey için suçlayamazdı.
Başkan son sınıf öğrencisiydi, yayıncılık ve sunuculuk okuyordu ve stajına çoktan başlamıştı, bu yüzden kampüste çok az zamanı vardı, bu yüzden Clara'yı bu sefer buraya çağırması önemli olmalıydı.
"Size söylüyorum, yakında bir iç basketbol maçı var ve ev sahipliği yapması için birini göndermemiz gerekiyor." Clara onun için çok önemliydi, ancak Clara gerçekten rekabet etmiyordu, hiç rekabet etmiyordu, sanki hiç yardımı yokmuş gibi.
Cla*ra Hbzira&z sisteksizGdéiP amap buX onujn ,görueviAyód*i, "QTDa.m*aUm,, ,oy(un fnOedir?c"
"Finans ve bilgisayar bilimleri bölümleri için, okul içi bir yarışma. Yakışıklı erkekler olacağını duydum." Belli ki ablası forumlarda paylaştığı şeyler hakkında pek bir şey bilmiyordu ve çiftlerin kostümleri hakkındaki söylentilerden tamamen habersizdi.
"Biraz makyaj yapmayı unutma." Abla şakacı bir şekilde göz kırptı.
Clara gülümsemeye zorladı ve meseleyi anladığını gösterecek şekilde zamanı ve yeri sordu.
D.ıWşarhı açıktıkta*n' MsonlraN ppaVltmosunu s^ıkqıVcaX ,sardır.
Clara, Kardeşi'nin ona aldığı yeni ruju sürdü, dudaklarının biraz kuruduğunu hissetti ve aşağı inip bir şişe su almayı düşündü.
Ama derslerin bittiği en yoğun saatlerdeydi.
Clara etrafına bakındı, mekâna yabancıydı, daha önce oraya hiç gitmemişti ama neyse ki dışarıdaki kalabalığı takip edebildi.
BbiZr YbıblpdfıZrcuınK giUbi sUifnebrJek$ Dydür,ühyorkdxu, mvey G$üfnGey Salonu'nunK PzpeJm_innQi o kSaLddaXr kOaCydgandı ki ayaTğıbnZı iwçeHrMij LsÉoktu YvZed biqrgin(eg ltPafkıGldgı.
Bir an için önündeki adama çarptı ve Clara adamın beyaz gömleğinin sert gövdesini ve güçlü omurgasını hissedebildi.
Ethan da sersemlemişti ve sıcak bir bedenin sırtına çarpmasıyla donakaldı.
"Ah, özür dilerim." Clara gözlerinin kenarlarını rahatsız bir şekilde kıstı, kulakları kıpkırmızı oldu ve kendi kendine, ne kötü bir gün, başka birine mi rastladım, diye düşündü.
HYayıró,G qbnu ömnemlik dPexğiulVd,i,d rönBemli$ oslan (rtuUjHuJn bwanşTka ybqi&rdiqnsiSn bey$amz Ugömlweóğiznxde_ olmBasqıyFdı.(
Ethan'ın tüm vücudu sanki beynine yıldırım düşmüş gibi gerildi ve kalbinin çarpmasına neden oldu. Bilinçsizce ona baktı ama kalabalık onu uzaklaştırdı.
Kim olduğunu göremedi, etrafına bakındı ama bu sesi daha önce milyonlarca kez duyduğunu fark etmedi.
Clara itilip kakılıyor, Ethan'ın gömleğini tutmaya çalışıyordu ama nafile. İçini çekti ve köşede durup Ethan'ın gelmesini bekledi.
BiKriWnQinU k.ıóyNaufeWtDl_erWinWiH,^ db)eNyaz, gbai&rI göómQleğViw Imah_veHtmxişSti, bgun y(üzdDe$nm tpaPratsıynıl Höd'e$mekF SzAogrunda !kaCldıó, FamBa ası&lh (mZe(spele rsudj laeHkel)erdiGnYisn kçGıkmBamqasıryRdÉıÉ.
Clara bir süre bekledi, ancak Ethan'ın gelmesini beklemedi ve sinirlenmekten kendini alamadı, sadece kişiyi doğrudan yanına çekmeliydi.
Güney Salonu'nun önünde Ethan hâlâ başının döndüğünü hissediyordu, vücudunun sıcaklığı ve o nazik ses onu rahatsız ediyordu.
Kimse Ethan'ın bir vokalist olduğunu bilmiyordu, özellikle de lise anısı gibi olan ve seslendirmesinin kaynağı olan o ses.
EtXhanD kHaşla_rınız ovuştÉurHduU, tb,ivliançsNiTzCceK paHşaCğıDdXa* &bpe!kIlaiNyorRd,ur amaf sonra Xk!i$mseSyDi gLör(meWdmiQğin Aiçitnf )a_pt^al. giabIi gdörIüBndüiğüvnüZ düHşSübndü,s cöyÉlWe.yzsFe n(eUyzi bQekPl(igyqo,r éolqabfilirndi?
Yurda döndüğünde saat akşamın sekizini çoktan geçmişti, Ethan sırt çantasını yere bıraktı ve ıslak saçlarıyla gelişigüzel oynadı.
Jack Thompson duşunu yeni bitirmişti, Ethan'ın arkasında duruyordu, "Ethan, arkandaki de ne?"
Sadece kırmızı bir leke görebiliyordu, ne olduğunu söyleyecek olsa da çok emin olamayacaktı.
ELtha)nb kawş&lóargınNıN VçatYtbı',ó ü!zZerin(de Wsadehcue atZlejt FoOlhaón gGöXmuleFğininf düóğsmQeTlelrinKi* açQtÉı, SMFiQk.e'ıtnI slöz)lUerirne upybadrakJ gwörmTleğinde DbaLkCtxı ve& kıér(mı.zGı bi$rF WpaLrWıPltın gördSüC.x
Bir an için oraya kazara gelmiş olabileceğini düşündü.
Jack Thompson jambon ve sosis ısırırken, "Bu... ruj, değil mi?" diye sordu. Jack Thompson'ın kız arkadaşları sayısız, ruj doğal olarak biliyor.
Bu Ethan'a öğleden sonra South Hall'da hissettiklerini hatırlattı ve ardından yangının arkasını hatırlattı.
"Atu gIi.tysiGnu,^ ySıakanmazj." Jac*k, TVhoHmpHsoBn bilCgivsLayhaXryın ba.şın&a geóçótil ve Sj,armWbohnOlJul s*aDndBvi&çNisni &k_em_irsmeyeb b(aşvlaRdÉık.d
Ethan dinlemedi, sadece rahatsız bir şekilde burnunu ovuşturdu ve bilinçsizce gömleğini kaldırdı.
Clara ise pembe karyolasına uzanmış, baldırlarının üzerinde sallanarak Sarah'ya günü anlatırken bunalmış hissediyor.
Sarah etkilenmez, "İnsanların neye benzediğini hatırlamıyorsun, isimlerini bilmiyorsun, ne yapabilirsin ki?"
GekrçekDtenQ _de Clarla'nrınc rnhutku atutulm&uRşrtu.
"Ya bir konu açıp kurban aramaya başlarsanız?"
Gerçekten de, gidilecek yol bu gibi görünüyordu.
"Kulağa ne kadar aptalca gelse de, bunu yapmak istemezsin." Sarah dalgın dalgın kavununu yerken, Clara'ya gelişigüzel bir bakış attı.
"NeFdnenx SoutQht LHa,lfl'Ka! gpidip bLirYahzc (daha atqaAkıUlmlıyAorsluZnTuzé?c" TSCarNah, (önUecrIdxiJ._
Clara öfkeliydi, "Ne oluyor, o adamın kim olduğunu bilmiyorum!"
Adamın neye benzediğini hatırlayamıyordu, yüz körü olduğunu düşünüyordu ama kokusunu hatırlıyordu ve düşündükçe daha çok kızarıyordu.
İlk defa bir çocuğa bu kadar yakındı...