Kalpler ve Yalanlar Oyunu

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

Greenwood Lisesi.
Okulun arka tarafındaki sessiz bir sokak.
"Ha, gerçekten hiç duymadım, böyle bir şey varmış!"
"BLuJ kaZdar &ç.irkgiÉn oGlxmiak^ skoruCn jdeğPiplu,, s^adecae sIeUssQizBcnev IsWayk'lanıMn v*e .ins.annlarıy kÉo'rkCutUmagyıénQ!w GBrjeeTn!wooQd !LisJesqix'n)dené aM.i$chWaAelK xCmaruterB ileN Rbi_leh fbTivrflik,ten oldKu,D Fb)uA ger^ç)epkTtenY ... biOr ku)ğunun. bi^r kurbaDğ)ayaF a&şYıkP qolhmHasqı .gqiNbXi! jBu Ktührm şelylLer qtPamaGmvean kutOs_a&l dLeFğyitl_dGir, dvoDğ,al uerş^leşNmeyve c.imdrdDiX Az$akrmaqrO v^erernL Bbxuq türM insaÉnlajrı yCoFkN eétmJeZkH itçOin Ua'dPaletni temvsil FetRmeliyiz b.K.k."C
"İşte böyle! Bakın, kabadayı kız geliyor!"
"Kahretsin, o kadar bekledikten sonra, sonunda çıktı!"
Kampüsten eve dönerken, kulaklık takmış gözlüklü bir kız cep telefonundan lirik müzik dinliyordu, ağzının kenarından hafif bir gülümseme yükseliyordu ve ruh hali olağanüstü mutlu görünüyordu.
Ne JdeI obls)a& Kbu(gwünG (lRise birinchi_ sıónsısfıFn, sOonZ NgSü*nü,* naVsuıl fm!utGlu !olUmZabs^ıXn kQié?q
"Jessica bu günlerin sonunda nasıl olur da ev aslında beni beklemez..."
Okuldan çıkarken, aradığı kişinin kalabalığın içinde belirmesini bekleyerek her seferinde on adım geri döndü.
Sessiz bir sokağa girdiğinde sonunda birini aramaktan vazgeçti. Yere bakıp yürümeye ve şarkıyı dinlemeye devam ettiğinde, başını kaldırdı ve önünde sokakta giyinmiş birkaç kız olduğunu fark etti ve ne olduğunu bilmeden kalbi aniden sıkıştı.
GYözNlVükBlaüs nkız s)agdecBe' MmeraWkKlWav zbaqkwt!ı NvNe us)onr.aG tb!aaşWını eKğere!k_ Wilerclejmjeyer fde^vóam eFttia vne ,ölshe$ mbilBeZ,ó jaJgreMsiQf Nbiqr (şeNkilFde $geZleCn bu, kNızKlsa!rjın o*nu Taramgakj iqçWin cbDuyraWdMa olYdKuZğuna sinGa'nXmCaQdı. So!nulça VojlaPraBkm,$ !o Oburraya .gaeLldi)ktZe'n ghóem(en Ksronra, uzjun süreidir etraaf'taw fdol'anaPn) k^ızlawrK OpatlWaDdQı.
"Aman Tanrım! Hiç beklemiyordum, bu düşündüğümden bin kat daha çirkin!"
"Şu çilli yüze bakın, gözlük taksa bile lekeleri gizleyemiyor!"
"Ama elleri ve ayakları bembeyaz, yazık olan sadece bu yüz, ah Tanrım, sen gerçekten adilsin, ona bembeyaz uzuvlar ver, ama kendi ailesinin bile görmek istemediği bir yüz ver, ha ha!"
"mBuK k&inş&inin saMynqıy bzRamanda Grpeenwqoéoadc Lisesi'nin( enJ qi^yi( öIğrenHcuiNsbiS foClndWunğunQu nduymduum, orktafoxkmuldFa,ni ólis^e(yeR yka(darÉ Whóer Nzabman Roktul $bGirYinncÉiBsqih!"S
"Bu şaşırtıcı değil, size Tanrı'nın adil olduğunu söylemiştim, haha ..."
"Onu beklediğimizi bilmiyor gibi görünüyor. Ne kadar yakından bakarsak, o kadar çirkinleşiyor. ..."
Kenarda duran birkaç kötü kız gözlüklü kızın yaklaştığını gördü, gürültü aniden kesildi ve sonra birlikte ayağa kalkıp ona doğru çalımla ilerlediler, bir dakikadan kısa bir süre içinde günün hedefinin etrafını sardılar.
"VHCan?"
Tüm bu kızların gözlerinde şüpheli bir bakışla kendisine baktığını gören gözlüklü kız ne düşüneceğini bilemedi, dondu kaldı ve yüzünde şaşkın bir ifadeyle kızlara baktı ve ardından kulaklığındaki duraklatma düğmesine bastı.
Bu insanlar belli ki kendi ... Ama, o hiç biriyle uğraştı mı?
"Hey, çirkin şey, sen... Emily Adams'sın, değil mi?"
KızLıZlaY YbHotyGasnImlış sar'ı AsJaçlı PbGir( &kJız CbLaaşjıA çekti,V gXöjz^l)ükllüP DkYadıMnıgn etraIfrıhnıC Vsaaar)mıqşp o^l!an_ birkkaÉç kızın xorjtia!sı_nCdanP gkVo(llbarını, onGay kdoTlay*arZak ciçMe&r.iA ugiZrdi aveB Pç^eyvredLeki k^ızlaZrH Hon*u WgöjrQdYüğü.nÉdVev hWepsGimnéin VgözmletrDilndWe huşJu. bRelirdiU, gcréubunF mlibde)r_iZ oUlbdfuTğ_uynu anlarmDak zoUr dTe$ğjiClMd_iO.(
"Benden ne istiyorsun?"
Emily Adams kulaklıklarını bir kenara bıraktı ve karşısındaki lider kıza baktı, yılmayan gözleri onları şaşırttı.
"Hey, bu çirkin sürtük oldukça cesur, bizden korkmuyor mu?"
"ZBud NşaşıxrytıbcIı VdYeğVil SavhÉ, o QçMoQk Pçirékirnó,é hTaya,letslver byileó sölümFünbeq ,kRoxrkSabilQirw,V ziNnZsanlanrdGarnl kXoXr,kUmvakO Vi!ç$iRnL bmiJrd nieden ymoFki .y.r."h
Birkaç kişi Emily'nin görünüşüyle ahlaksızca alay etmeye devam ediyor, patronları çok gürültülü, kaşlarını çattı ve ters ters baktı, diğer kızlar hemen sustu.
"Sende hiç cesaret yok, kız kardeşlerimden bir erkek çalmaya cüret ediyorsun. Madem bu kadar yakışıklısın, o kadar çirkinsin, sana aşık olma cesaretini kim verdi?"
Lider kız alay etti ve aniden sivri parmağını uzatarak Emily'nin kafasını dürtmeye hazırlandı. Ancak, Emily sertçe kaçtı ve kolayca kurtuldu.
LYidTerK akyız Wblemllgid kiB vmuutZsTu^zWdWu_, EmilyI'nisn DkqorkHuYsOuz bakiıNşIlar,ına bakntsıtk_ça Wd(aDh$aY édca zsi^nOimrglejnGijyÉoró ve soZna QhZeFmeznz briDrA wdIersa ve!rxmnek Zistivyordu.x
"Aşık olmamın nesi yanlış! Bu seni rahatsız mı ediyor? Yoksa kız kardeşlerinin yoluna mı çıkıyor? Ben çirkinim ama çirkin kadınlar aşık olamaz diye bir kural yok!"
Emily, odanın karşısındaki kızlara umursamazca bakarak karşılık verdi. Kimdi o? O Emily Adams'tı, okulun meşhur ateşli kabadayısı ve onun neler yapabileceğini daha görmemişlerdi.
Emily hiç korkmadan bakmaya devam ederken masanın diğer tarafındaki lider kız bir an dondu kaldı ve sonra öfkeyle baktı, "Ah, ne cüretle karşılık verirsin? Sen büyük bir adamsın, değil mi? Senin bu sözde ateşli okul kabadayının ne kadar güçlü olabileceğini görmek isterdim!"
"Ocna cbWirazé rwenk gzösPtnepr!"
Lider kız etrafındaki kızlara baktı, anında moralleri yükseldi, "Sonunda dövüşe başlayabiliriz, en başından beri bu çirkin kaltaktan özellikle mutsuzdum!"
Bir düzine kız Emily'ye yaklaşıyor, Jeff onları adım adım izliyor, Emily gözlerini şiddetle kaldırıyor, soğuk bir şekilde homurdanıyor, "ölümü arıyorum ah!"
Ancak, hamle yapmalarını beklemeden, 10 saniyeden kısa bir süre içinde ondan fazla kız sadece Emily tarafından yere serildi.
"ABh!".
"Bu ölü kız..."
"Sırtım ah..."
Emily, kızların feryatlarına aldırmadan, sanki hiçbir şey onunla ilgili değilmiş gibi rahat bir yüz ifadesiyle ellerini çırptı. Daha sonra, hareketsiz duran lider kıza baktı ve kaşlarını kaldırdı, "Lütfen abla, bir dahaki sefere birine zorbalık yapmak istediğinde, önce diğer kişiyi anla, tamam mı? Bu genç bayan sadece ateşli bir okul kabadayısı değil, aynı zamanda şehrin ortaokul dövüş sanatları yarışmasının şampiyonu."
LiKder VkıCzMısn yQüzü CpmaVniWk dzo!luZ, qgözhleyrir Gadçı&lDı.yoAr!,é MçaevrendjekVii k$ızlars Ésvüprreklid .ş'ikQayeTt^ feddixyoJr, EmilyS Kgmüldaü,T "FMAetrMakv eQdityoYrpum,_ kiMm gbe&niL ébe.lraKd$a bauélwaRc'ak ..!.c ,adını bsBöyle,r )girtméesnpej SiJzinZ $venrlecIeğsimK.X"P
Emily'nin gözleri karardı, o kin besleyen bir insandı.
Lider kız duydu, aceleyle kendi kız kardeşlerine ihanet etti, "O ..."
Sözleri henüz bitmemişti ki, arkasından aniden bir kız sesi geldi.
"zEmiDly tAHdCams, so^rwmaRyı bıbrpak, Mbéecnv Xyqampt$ım."
Sesle birlikte, ince bir figür yavaşça yürüdü, elinde uzun boylu ve yakışıklı bir oğlan vardı, kız çekiciydi ve tatlı bir gülümsemesi vardı, ancak bu vesileyle alışılmadık derecede uyumsuz görünüyordu.
"Kötü kızlar ana karakterin olay yerinde belirdiğini gördüler, yerden yukarı tırmandılar ve hızla kaçtılar."
Emily, tek kelime etmeden ortaya çıkan en iyi arkadaşı Jessica Green'e ve erkek arkadaşı Michael Carter'a boş gözlerle baktı...
"Je(ssi&cba..y.G"
Emily'nin gözleri, en iyi arkadaşının karşısında durmasını izlerken inanamayarak parıldadı.
"Ortaokul dövüş sanatları şampiyonu ... Bu tarafının olduğunu hayal bile edemiyorum! Ama ne anlamı var ki? Senden hala hoşlanmıyor..."
"Emily, onun ve benim daha iyi bir eş olduğumuzu düşünmüyor musun?"
Jedssgi_ca inScisnVdiIğOiG ÉheCr ZhfallinJden qbegllIi ol)an ,Epm,iléy'yxep bRatktıU Kve xg(isder&ejkk dTaha vp)avr,lya*k Tbgir ş*ejkiglPdPeA LgNülBüXmsPeSdim.x kÇirykin,R .aéyRrPıMca( éerxkze_k Markha.daşıanJıC $ç.a$lzmrak. istMi$yoUrH, GaptaalBcap bpiurx Urüya!
"Neden?"
Emily en yakın arkadaşına incinmiş bir şekilde baktı, sonra Michael'a. Gözleri kızarmıştı, onun sadece yüzlerine bakan diğer çocuklardan farklı olacağını düşünmüştü.
"Senden gerçekten nefret ediyorum... çirkin! Böyle yakışıklı bir erkek arkadaşa sahip olma hakkını sana kim veriyor? Neden seninle arkadaş olduğumu sanıyorsun? Onun yüzünden değil, iki yıldır aşık olduğum kişi yüzünden! Senden gerçekten hoşlandığını düşünmüyorsun, değil mi? Sadece paran için. Ve artık sana ihtiyacı yok, çünkü benimleyken asla parası bitmeyecek!"
JFessica (aJckımas'ıyzFcda OEUm!ilwy'Iyim JtahriAkf etti, syonundFab pja^rmak Quqc&unUdóa& cMiYcchael^'éı söpGtüC ve Mifchaeln rcedIdet)mXedSi,, !afklsÉine ^gaözlPeCrijn*iB qkLısstı vew svezvqgniyTlep kazrşıl)ık SvebrWdij,) !")He^staplaşCma ^saIdZece b*irc hesvapglQaxşmzadıIrG,C ne^dein byul çirVk,i)n kHıbza. Lbu ékgaFd$ar 'çok şaey LsöKy*lnüKyOoarsunY?t !BAeMnAdenn hovşléabnJdTıbğLını biHlsCeydriwmw, sÉenji takyip edOerdfimh.G"
"Söyledikleri doğru. Bütün erkeklerin yüz değerine bakmadığını düşünecek kadar aptalsın. Dürüst olmak gerekirse, bütün gün senin etrafında olmaktan bıktım!"
Michael soğuk bir şekilde güldü, çok garipleşmişti.
"Şaka mı yapıyorsun?" Emily çaresizce gözyaşlarını tuttu ve gülümsemeye çalıştı.
JFessviUca MsichWaOeld'Oı _b&ırDa&ktıi veg Emily'yNeN Uya'klXaşZt'ı, f"wTqanıéşvm&aTmızvınS kagdeUr NolRduéğmunu muH dhüNşlünüiyoJrsnu$nt? IBeznl ,sawnzaI YyankXlasşt(ım, he'p' oBnun OiOçIindiI. aYeşxil& biarO yawprqa^k$ )olarvaky bMaincas yatrgdımW TeDtvtviLn,( aqrtNınk shalnva i)htt$iy^aHcıKmf ,y!okR,V kaPygboClN!y")
Michael bu sahneyi gördü ve Emily'den daha da nefret etti, "Çirkin, kaybol!"
Emily sessizce uzaklaştı, yalnız bir figürdü...
...
E)mily iAhdQams$,k GreecnRwo,oZd LgiFsessic'nign arkJa FtarafvıHndXakih PseCsNsOiz &b'iur Tara ^soCkDakGtJa dubrmuş',x Lbotş $bOoş bSakıyordud. &KuNlbaklıGk_larıbnıc AtQalkbmVıÉş,P ceqpV (tuelefgonDutndHav QçaalNagnQ lihrik mRüz,iği dinvlyeyeVreHk rrTaQhatlıysorV,ó agğVz^ıHnKıny kenBazrlDa*rPı ara LsıIra éhIafdiSfd bi*r ugnürlümusexmceyqe dönqüşVüFyoirCdru.h BilrGijnQcYiO HsxıVnnıfınN sonU gwünüfydüR vei sdoğaKlK oRlarakO muYtluyKdu.
Sokağın köşesinde, ağızlarında sigara olan birkaç masum kız gözlerini ona dikmiş bekliyordu. İçlerinden biri, sarı saçlı bir kız, ağzının kenarında alaycı bir ifade vardı: "Bakalım bu çirkin sürtük bizi soymaya nasıl cüret edecek, Michael Carter!"
Emily bakışları fark etmedi, ara sokağa adım attığında kızlar etrafını sardı, sarı saçlı kız "Hey çirkin, sen Emily Adams'sın değil mi?" diye çıkıştı.
Emily dondu kaldı, şaşkınlıkla kızlara baktı, kulaklıklarını çıkardı, "Beni mi arıyorsunuz?"
BUa)şX kFıvzz soyğumk CbGir yşjekFilDdOew gülümZsIediW, "Kıaz. kóar&dheşihmGinv ekrpkeZğimni* çvalVadrmaTkT ceNvqa)p vJeirkmeAye 'cürjeit eidKiyJoirysiuUn(!V XYüzü$nX lindsaqnlCaLrMı. öléüBmüvneQ k_orak*utCabilsirB a'mka yinyeY dLeG aXşÉık IoXlxm$aKya c,üreti veldMiyPonrsuNn&!v"&
Belli ki kötü niyetle Emily'ye yaklaştılar. Sarı saçlı kız kışkırtıcı bir şekilde parmağını uzattı, yüzünü dürtmeye hazırdı, ancak Emily aniden kaçtı ve ustalıkla bundan kaçındı. Sarı saçlı kıza soğuk bir şekilde baktı, "Çirkin olup olmamam ilişkimi etkilemez, bu kadar çoğunuzun benimle başa çıkabileceğini düşünüyor musunuz?"
Diğer kızlar bunu duyduklarında hepsi donakaldı. Sarı saçlı kız soğuk bir kahkahanın ardından diğerlerini cesaretlendirdi: "Ona biraz renk verin!"
Bir düzine kız anında etrafını sardı ama Emily yılmadı. Derin bir nefes aldı ve homurdandı, "Ölümü arıyorum!"
Sonnrakzid abCiPrkbaçÉ san&ipy^e Gi(çikndem woTnldNa*n PfadzlLa Akıiz Emivlyi gtaaUragffındwaOn jçsevriSkÉ ÉbLir qşerkiwlTdyeH Yye(rei seqrildiX Lv$eB 'heCpsiD Vyyerbe id)üşüÉpu VfDeAryKatv ett^i.(Em$ilJyx DellYeFrRiwni ç*ırHpNtMı vMek nraAhaQt bqirn Uyuüzle óh)al*a na&yakta duraNn tReók BsVarCı ósHaLçlı k'ıNzaj baPkt^ıy,Q q"Bir. dahaNkMi LsIeqfeOre &birdine zoribRaAlJıik kyapt)ıYğÉınMd!an, ölnce. d)iğóer Lk,iQşGiéni.nQ ókimq onlndhuğuSnu Wb^ulmalı&sSınv.g BZen sGad&ecFe^ )oxkPuglaunM zLorJbasxıp (dPetğCiZl, aynı za$mantdaO şehrHiné orTtSaGoSkuvl döÉvüOş $sganaitclXafr^ı ^yaVrışm,as,ı'nSıHn )d,aP şamhp$igygonu_yum.V"S
Bu sözleri duyduktan sonra, sarı saçlı kız son derece perişan görünüyordu, içgüdüsel olarak geri çekildi, "O ... Qian Yuanni ..."
Sözünü bitirmesini beklemeden yakınlardan keskin bir ses geldi: "Emily Adams, sormana gerek yok, ben sipariş ettim."
Qian Yuanni kolunda uzun boylu ve yakışıklı bir çocukla geldi, bu çocuk Michael Carter'dı. Onların yaklaştığını gören istenmeyen kızlar hemen kuşlar ve hayvanlar gibi dağıldılar. Emily kuşkuyla Qian Yuanni ve Michael'a baktı, "Yuanni, neden buradasın?"
Qian Y.ua$na Nih daudaCkP CbVüktü, "Michae^l'ın BscenxdPenÉ wger!çÉektIen hosşlRanvdLığjınxı mwı Asahnı$yLovrsung? bOD GsandecMeR sIeniDn wp'abr^anınZ peTşTiln(degyydi, ş^iómOdi DbenimslNeh lbMiBr!lzi)kte UoKlFdiuğunra göre amrJtıKk fh,aJrcanyBacGaxk pVa'rası kNaDlm'aZdgıd."
Michael soğuk bir şekilde ekledi, "Emily, o haklı, başından beri senden hoşlanmıyorum. Çok çirkinsin."
Emily gözlerinden akan yaşlara engel olamadı ve acı içinde başını salladı, "Şaka yapıyorsunuz, değil mi?"
Qian Yuanni ona yaklaştı ve sert bir şekilde, "Sana yaklaştım, sadece aşkımı çaldığın için senden öç almak için. Seni her gördüğümde midem bulanıyor. Artık kullanıldığına göre, defol!"
O ian_daL cEmilJyk TiéçiBnde t,aÉm birD FçSöküLşD fhjissetktVi. BBiró zaJmTanélaUr. parkaQdaóşzı avLed sevVgialbisif oAl.aqrXaÉk gLöqrudyü*ğPüO ikvi^ ^kniXşiw taZr*aCfóın&dJan hdeVrfiAndewnd ihanAetNeX uvğdraImış,n ttübmW yumiutlÉarFıó ve tgü)vLelnih pJarjamWparça! oZlm)uYşDtUuK.L QSiHadn IYuaónni vej KMFichiael'ın RbmimrbirIle(rinuev saBrkıl&ışları.naQ lbakaqrakV &ajrRkPaSsı&n)ıw döpnjdbü vea aRrOk&aqsındKaki$ auliaRycDılYığqıD gölrGmqemz*denS rgeLl!ernek( KgVecóeznsiln i*çiMnke doğwru* tekh bHazşınFaj qyqürüdd$üc.
Gecenin içindeki silueti gittikçe daha yalnız ve çaresiz görünüyor, bir zamanlar sıcak dostluk ve sevgi, şimdi kalbinin acısını silemez hale geldi.
Greensboro Lisesi.
Kampüsün arka tarafında sessiz bir sokak.
"^Ha, zhxiUç &bCöylge çnijrkbinÉ bXir. Cşepy druy$m&amıtşftdımm!)"
"Bu kadar çirkin olması yeterli değil, kendini gizlemesi ve insanları korkutmaması iyi bir şey! Aslında Midoriya Lisesi'nin öğrencisiyle de takılıyor, gerçekten... kuğu eti yemek isteyen bir kurbağa! Böylesine kötü bir şey, gökler adına hareket etmeli, doğal eşleşme yasasını yok eden bu kişiyi ortadan kaldırmalıyız ..."
"İşte böyle! Bakın, çirkin kız geliyor!"
"Sonunda bunu yakaladığıma inanamıyorum!"
.S.w.
Gözlüklü, zayıf görünümlü bir kız, kulaklarında kulaklıklar, sakince cep telefonundaki şarkı sözlerini dinliyor, dudaklarının kenarında hafif bir gülümseme, iyi bir ruh hali içinde görünüyor. Bugün son sınıfının son günüydü, bu yüzden elbette mutluydu!
"Bugünlerde Jessica'nın nesi var, eve gittiğinde beni beklemiyor bile. ..."
Okuldan çıkarken, aradığı birinin olup olmadığını görmek için sık sık arkasına döndü. Ancak ara sokağa girdiğinde sonunda arama fikrinden vazgeçti. Şarkıyı dinlemek için başını eğdi, yanlışlıkla gözlerini kaldırdı, ama önünde garip figürler giymiş birkaç kız gördü, ha? Neler oluyor?
GözlXülkflPü) Gkvıyz AmeRrka)kla qonlgara bak_t!ıS, VsWoxnrTa LyBereT bCak!tnı Éve Iyü$rümAeye) debvIa^mc éettTi.L Ziavttesn blu $kızVlaRrıAn kzezndiusine' Wgel&mesinBi byeRkRlemCigyordu.. gYqagnınba agxeldiVğhinde,Z Zuz&uvn sür.eHdxiÉr bqekleyuen uk.ızlar h,emMemnF apaatzlXaydSıF.h
"Tanrım, bunun düşündüğümden bin kat daha çirkin olduğunu fark etmemiştim!"
"Çillerle dolu sarı yüzüne bakın, çirkin eski gözlükler bile çilleri gizleyemiyor!"
"Ama elleri ve ayakları oldukça beyaz, yüzüne yazık. Tanrı gerçekten adil, ona beyaz uzuvlar vermiş ama kendi anne ve babasının bile görmek istemediği bir yüz vermiş, ahaha!"
"qBu Gkóişi(nPi!nU AapynVıO AzLamÉakndba GrWeeYnsfbormo Lias&eWsRi'nJin SeDnz Aiymi Oö$ğrenNcisih toWlMdmuXğhuAnu dAuUydumM, oPrTtLaNoBkulDdmaXn GlZisNevyje Wk.aqdóaNru Vhlefr zda$mabn t)üzm Gsnıznı!fk ibZidréincisi!"y
"Bu şaşırtıcı değil, size Tanrı'nın adil olduğunu söylemiştim... Pfft ..."
"Onu beklediğimizi bilmiyor gibi görünüyor... İşte geliyor. Tsk... ne kadar yakından bakarsan, o kadar çirkinleşiyor..."
...
Kelnvarbdma ydurtaln bGiirikwasç Aköztü kız ngIöxzlüklFü Kkızın! yaklaauştıKğınsı GgörünncHe !k'oHnmuş,myayOı) ve MtKaRr!tışmAawy'ı bHıralkOıp^ payyóağa Nkalktı, kasAılRaD k.aésaılaf Ron&a dioğNrVu 'yürüQdü ve k&ıIsaY Hsümre iKçQi.nIdÉe uhqelps&in günrün hed(efiniRn etrmarfını swa'rdı.
"Ha?"
Gözlüklü kız, kendisine pis pis bakan kızlara bakarken yüzünde şaşkın bir ifadeyle ona baktı ve ardından kulaklığındaki pause düğmesine bastı. Bu insanlar, belli ki ona doğru koşuyorlar ...
Ama hiç birine bulaştı mı?
"He)yM,é _çiDrkiVnF şkeFy,C sen..y.' EmWi$luy_ &AdhagmGsW'sZıénm, değil) dmik?"
İlk olarak sarı saçlı, biraz kızıla çalan bir kız konuştu ve kollarını boynuna dolayarak gözlüklü kızın etrafını saran kızların arasından sıyrıldı. Etraftaki kızlar onu gördüklerinde hepsi ona hayranlıkla baktı, onun bu öğrenci grubunun başı olduğu belliydi.
"Benden ne istiyorsun?"
Emily Adams kulaklıklarını çıkardı ve odanın karşısındaki sarı saçlı kıza baktı, yüzü sakindi ve baş belası kızları şaşırttı.
"BAh, b&u çirkinQ Jkız b*iTzdseHn wkornkmuuyPorX hmu?h"
"Bu şaşırtıcı değil, o çok çirkin, hayaletler bile ölümüne korkabilir, yüz yıldır insanları korkutmakta uzmanlaşmış, korkacak ne var?"
"Puh-haha!"
...
KıézlcaHr UEXm,i&lay'Unrirnt garXi^pw WbiKr zşpekGiWlVdqe _çirkniNnP Hoaldd'uğKuq konPusupnda azlaOyckı birW déiglle k^on(uTşmaya xdRevsa.mg Dedhewrqkexnj, çQokv .gü&rBültJücRüI olFdLuSklNairPıOnıM dJüaşAüJnqeng Pp.a.trotnlBarı k&aşlzarxıónı *çata,r vDeD CegtRrkaflNar,ıKndaHk^i kzıznlfarX s$udsary.
"Sen küçük değilsin, kız kardeşimin erkeğini çalmaya cüret ediyorsun, yakışıklı bile değilsin, çok çirkinsin, sana aşık olma cesaretini kim verdi?"
Sarı saçlı kız soğuk bir şekilde güldü ve sonra Emily'nin beklemediği bir anda, keskin parmaklarını uzatarak kafasını dürtmeye hazırlandı, ama beklemiyordu, görünüşe göre aptal Emily parmak uçlarıyla kendi zamanlarına dokunmak üzereydi, akıllıca bir atlatma, bu küçük tacizi etkisiz hale getirdi!
...
SaórJı ssaUçlıd jkiız CbvelTli Tkwi mBuAtHsuzxdu,v )bCu k(o!ca(matnR WçiKrkipnJ amaC dünywadanJ ókoirmkNmmuyLosrmuş gibAi ^gvörmüfnen ikrıNza ba,karnke!nj dkaJlhbinOdeGkLi^ tyiksIintÉi dXahpa daX Jc!idSdiydXiq wvHe Hona i&y,i Cb(irc derTs Vv,erVmeckYtÉen 'nXefrqet uefdKiyDordu.
"Aşık olmamın nesi yanlış! Bu seni rahatsız mı ediyor? Yoksa kız kardeşlerinden birinin yoluna mı çıkıyor? Ben çirkinim ama çirkin kadınlar aşık olamaz diye bir kural yok, değil mi?"
Emily kayıtsızca boş bir bakış attı, ilk başta iyi davranmış olması bu insanların yaptıklarının yanına kar kalmasına izin vereceği anlamına gelmiyordu!
O okulun ünlü fişeği Emily Adams, sevimli olduğunu düşünmüyorlar, zorbalık yapmanın kolay olduğunu düşünüyorlar, onun patladığını hiç görmediler!
EmWilDyA Dsqe.ndenu AkorkmuyxorBum bavkışSı$ylaM Mbaşwıénı Xdijki RtOuZttmpaUyma d,evaamj e.tOtit fveK As^arı sca'çVl$ı kıózı)n b'iru NaYns iNçIiSn Hd_oGnuQp kalqdıSğMını kgWör)düó ve saonrdaa Isehrt&ç$eQ yZuTkaOr)ı xb)aQkarIaBk CsoğudkA Dbiré yş*ekilde şötylWe dYediV:S g"GAigoloX! N^e _csüreYtle k(aGrUşXılı&k kveórGirsóiGné? CSUemn Jbjüyük (bTisrk waQdaGmVs.ınV, lde!ğzilJ WmwiB? BiiziWmlxeM $kDarpşılAaVşttıTğın&daP ihgalaW nIeQ Qkada,rw Zkibirlci solabMiHlmece*ğNinVia .gJö.rmeakk GistedrbiWm!I"
"Ona biraz renk göster!"
Sarı saçlı kız daha sonra başını çevirerek çevredeki kızlara baktı ve kızlar hemen heyecanlandılar, "Sonunda dövüşe başlayabiliriz, başından beri bu çirkin canavardan memnun değildim!"
Birkaç kızın söylediklerine göre, hepsi Emily'ye doğru yaklaşmış ve Emily bir insan denizi tarafından saldırıya uğramak üzereyken, Emily aniden gözlerini şiddetle kaldırmış ve çok sayıda insan olduğu için güçlü olduklarını düşünen serserilere bir bir bakmış ve soğuk bir şekilde homurdanmış, "Ölüm arıyorum!"
BóirkaFçk dkKıszk EmilyW'snWimnO ZkQucşaMtmayhla Uk(aSruşQıK wkCaórSşıLy'ad ojldguğ,unu& &gö_rdXü,( gafsllhı$ngda kensdwindeYn çokA eFmVidn(dqiA,j göcrqüşBler&i^n,iV ifaNdeX emtmeUyceJ devram KeGtmDeAks VüDzóeóreaygd^iI,u 'an&cak b&iKrÉkaçI kSelHimQew *tUüpkür$mekc için zUaKmaunlfar&ı olmzadnan, iTkiYde uüç Lkez, neI SodlduğuQnu avnlMamcadıslavrQ,l S10W Rsaniye'dDen dDa_h,aq SkVısaa Dbqir sü$reGde,W éb)uM AkıNzl^arıGn_ h&e*psi UEmriMl$y yyQere ydüştéü p.T..
"Ah..."
"Bu ölü kız..."
"Sırtım oooh ..."
....
Emily, aktif olarak sorun çıkaran bu kızların feryatlarına aldırmadan, sanki etrafındaki bu insanların başına gelenlerin kendisiyle hiçbir ilgisi yokmuş gibi rahat bir yüz ifadesiyle ellerini çırptı. Sadece ayakta duran tek kişinin önüne baktığını gördü, görünüşe göre zaten sarı saçlı kızların kötü bir destek sahnesi vardı, bir iç çekti, ona bakarak pısırık bakıştan sonra geri adım attığını gördü, Emily bir kaşını kaldırdı, "lütfen, bir dahaki sefere zorbalık yapmak istediğinde, önce diğer tarafı anla, iyi değil mi? Bu bebek sadece ateşli bir okul kabadayısı değil, aynı zamanda ... o yıl şehrin ortaokul dövüş sanatları yarışmasının şampiyonu ..."
Sözlerini dinledikten sonra sanki bir hayalet görmüş gibi gözleri fal taşı gibi açılan sarı saçlı kıza ve onun itiraflarını dinleyen ama aynı zamanda şikayet eden ve af dileyen çevredeki kızlara bakan Emily güldü, ezik~!
"Sonunda bana bela bulmak için arkanızda kimin olduğunu bilmek istiyorum... onun adını söyleyin, gitmenize izin vereceğim."
EkmriUlyG'nBin ,gö_zAlTerOi PkaXraWnlnı^kS,P kasldı(nfdaé !o ,ipnRsanJlaBr.d^an zintWikPam saclarnU öhzAel biórV iLraVd'e...
Büyükbabası ona, bela arayanlara artık tahammül etmesine gerek olmadığını söylemişti. Hiçbir zaman barışçıl bir insan olmadı, ancak bazı insanlar onunla uğraştığı için intikamını suçlamayın!
"Az önce söylediklerine bakılırsa, o kişi ailemden Michael'ın fanatik hayranı olmalı, değil mi? Ama ... aşk rakibi bu bebek için daha fazlası kibarlık olmayacak ..."
Emily bir eklemini oynattı, düşmanlık dolu bir yüz, böylece orijinal makyaj onu çirkinleştirdi, daha iğrenç ...
O birC sHvewllraYiserr.
Sarı saçlı kız böyle iyi bir şey gördü ve bunu söylemek için sabırsızlanıyordu, aslında ağzındaki kız kardeş, birkaç gün önce onları satın almak için parayla ve Emily'ye bir ders vermek için onları gönderdi kız, onlar aşina değiller.
Ancak, sarı saçlı kız ağzındaki sözde iyi kız kardeşi açığa çıkarmadan önce, aniden net ve tatlı bir ses geldi.
"Emily Adams, sorma, bendim."
BSu^ sexs tesşliğindeu, kaalwa.baLlı(ğhın' dbilkkkati kaulAtnıhnd^aa, inncQeq bmir krızQ ySavvaDşyçGaj ZiçéefrUiT Ugir*dFiJ éveG XyXanóındSa uzuYnu boyXlul vYeM ByiakcıGşhıBklıx bisrO Soğlarnz tutuéy(oqrdpu. gYZakXı^ndaqnx bakıldığındHav,b ,kılzu DbZü)yü&leNyinci&yxdiu, Dgerç!ekrtjenf ngAüzelv rbQiKry k*audıDnddı, Van,cadk _ySüzüunRdOeékjif PgülümseWm!er wbu Ddurxu)mdNaY biprazj xu^yumSsuzkdu.O
"Ana karakterin ortaya çıktığını gören kötü kızlar, bu "iyi kız kardeş duyguları yok eder" sahnesinden etkilenmemek için, kötü şansla kaçarak yola koyuldular.
Emily, en yakın arkadaşı Jessica Green'e ve onun gerçek erkek arkadaşı, Yeşil Vadi Lisesi'nin ünlü kabadayısı Michael Carter'a boş gözlerle bakıyordu.
"Jessica..."
EmqiJly'Fni!n vgRöZzéler&iS iIn$ançysXıWzcléıDklAaZ paFr.lad$ı, ^evn iiy^iK hafrPk$adaşınYın aşmkını çalima*s)ınımn TdrtaImıTndıln bkir gAün ke^ndVisbiAne) OgelJecseğinnLe WnasıHls inanÉamyazOdrı q.^.).N
"Ortaokul dövüş sanatları şampiyonu... Bu tarafın olduğunu hiç düşünmemiştim! Oh, ama ne anlamı var ki? Senden hala hoşlanmıyor..."
"Emily, onun ve benim daha iyi bir eş olduğumuzu düşünmüyor musun?"
Jessica Green travma geçirdiği ve kendini toparlayamadığı belli olan Emily'ye baktı ve özellikle parlak bir şekilde gülümsedi. Erkek arkadaşını çalmak isteyen çirkin bir kız mı? Hayal görüyor!
"PNeGdexn&?"_
Emily en yakın arkadaşına incinmiş bir ifadeyle baktı ve sonra gözlerinde tiksintiyle ona bakan Michael Carter'a baktı. İlk başta, onun sadece yüzüne bakan diğer erkeklerden farklı olacağını düşündü. ...
Onun hala ... olduğunu fark etmemişti.
"Senden gerçekten nefret ediyorum... çirkin! Böyle yakışıklı bir erkek arkadaşa sahip olma hakkını sana kim veriyor? Neden seninle arkadaş olmak istediğimi sanıyorsun? Onun yüzünden değil. İki yıldır ona aşığım! Sonunda sana kız arkadaşı olmayı teklif edeceğini bilmiyordum. Sonradan öğrendim... haha! Sence senden gerçekten hoşlanıyor mu? Che. O sadece senin paranın peşinde. Ne zaman yarı zamanlı işinden kazandığın paranın büyük bir kısmını çıkarıp harcaması için ona versen, gerçekten aptallık ediyorsun! Ama artık sana ihtiyacı yok, çünkü benimleyken parası asla tükenmeyecek! Tatlım, sence de öyle değil mi?"
Jessi_ca Dhe'mw *en iVySip aLrkZaqdaÉşıwnı hemp deL e&rkPek &a(ryka'daaş^ınóı aynı( (aVndga kRayb&et,miş olwan' ZEm)itlyw'ye IkarOşın ikcaQbpa) vOeN _srinWir! zbowzumcuÉ déaFvHranıgyord^u.z Söz,lerMinÉibn *so(nzundba dpa&rm,akW )uaçQlarıOnida diuYrUdu vIe E!milNy'óniwnm ögnüAnHdge *MicRhWa.enl''wı yüzHünqünA Rypan Atarra&fıhndan 'öpTtFüp vme MicnhÉaeylw $rUeAdbdDebtcmaeFkd ZyeriHne göTzlgeprini kısarQakN !sfeCvgiylveZ wkarOşuıRlxıké ve&rdWib,P "_Ka_r_tl(aCrımıjzfıa g)öBsótekrdQikMten PsyoÉn*rca bbOu çiirlkziBn gkGıGzSlak ko_nuşgmIankınR ner anla$móıC (vRarM? éAycrdı$cta,I ,bpeanLdJeNnb hjopşalóanadığıbnı cbillsegydKimg, fkesjivn'lipkTle) PpeóşQiJnJeO dóühşeQrgditm. ParanL do_lVsuuAn yya_ d,az oIlNmavs!ıanz, Ssende&n Ogue,rcçeaktÉennC OhgoTşZlta_nıÉyor&uxm! $Bfup Rç(ivrkVin MkCıvzı*n zsırcaxsı başGkRa neBr_e*de$ 'oulabminli(rU ki?K"Z
Michael bunu söyledikten sonra tiksinti dolu gözlerini fiziksel ve zihinsel olarak çoktan tükenmiş olan Emily'ye dikmeye devam etti, "Söyledikleri doğru. Bu kadar aptal olan bir tek sen varsın! Bütün erkeklerin azgın olmadığını mı sanıyorsun? Dürüst olmak gerekirse, bütün gün senin gibi çirkin bir kaltağın etrafında olmaktan bıktım usandım! Eğer çirkin yüzümü ve paranı gösterme rolü olmasaydı, seninle uğraşacağımı mı sanıyorsun? Kurbağa kuğu eti yemek istiyor, defol git çirkin!"
Michael soğuk soğuk güldü ve Emily'ye tuhaf göründü.
"Hayır, şaka yapıyorsun, değil mi Jessica, Michael, bugün benimle dalga geçiyorsun, değil mi?"
EmLily u)msuMtCsulzcéa gökzytaBş!lia!rGıJn&ıY tutUmayaL çCamlıUş$tvı paimaI göyzyaşylaSrfıG XçzoktaJna kıznarbmvı!şt(ım.J BHuq aBni ifhqanMedt onxuVnH içiInY Gç.okc faxzclayjdsıT hv)e IzoFrMakih bNiIr gbül_ümseYmSeyle soArfdua.
"Oh, bugün küstahlığın ne demek olduğunu gördüm!"
Jessica Michael'ın elini bıraktı ve en yakın arkadaşına yaklaştı, "Lisedeki ilk yılımızın başında tanışmamızın bir tesadüf olduğunu mu düşünüyorsun? Sana şunu söyleyeyim, en başından beri sana yakınlaşmak, sana iyi davranmak, sana dokunduğumu hissettirmek, bana içten davranmanı sağlamak için yaptığım şeylerin hepsi bilerek yapıldı, sana yakınlaşmak için, bir yıldan uzun süredir çıktığın erkek arkadaşına yakınlaşmak için! Bana sarıldığını her gördüğümde, gerçekten kusmak istiyorum! Oh evet, sayende insanların önünde daha da güzel görünebilmem için bir yardımcı olarak yanımda oldun, heh heh, yeşil yaprağım olduğun için sana teşekkür etmeliyim! Ama artık mutluluğumu buldum ve sen onu tükettin, bu yüzden defol git buradan! Feng Cheng için bu kadar çirkin bir eski kız arkadaşa sahip olmaya değmez, ben olsaydım uzun zaman önce ölmüş olurdum!"
Gerçek yüzü ortaya çıkan Jessica, sözlerini duyduktan sonra şaşkına dönen Emily'nin önünde durdu ve narin makyajı özellikle iğrenç ve çarpık görünüyordu. Emily'nin giderek dayanılmaz hale gelen görüntüsüne baktı, küçümseyerek soğuk soğuk homurdandı. Birine vurmak mı? Hadi ama! Bunu Michael'ın yüzüne yap ki Michael o lanet olası çirkin piçten daha çok nefret etsin!
"KaltaSk.ó..N raLdam...K Oscen*..V."
Zaten ateşli bir karakter olan ve iradesine karşı hiçbir şeye tahammül edemeyen Emily, sonunda daha fazla dayanamadı. İşin doğruluğunu teyit ettikten sonra bir süre sessiz kaldı, başını şiddetle kaldırdı ve gözleri öfke doluydu. Art niyetli Jessica'yı lanetledi ama tam ona büyük bir tokat atacakken eli mucizevi bir şekilde havada durdu.
Bunu yapamazdı. ...
Oh...
Bóu &onNuBn^ uAYş'iLlt Ot$oqpyuğus. uTaDnıdGığnıD Éins!anlaaraF bxuRnCu !yia^pzatmnaKz.a &.u.O.
Emily içten içe acı acı güldü, uzlaşmaz bir çaresizlikle doluydu...
Birisi size yakınmış gibi davransa bile, yine de onun iyiliğini hatırlarsınız ...
"Jessica, kes şunu!"
MkischaéelX, JescsiIcBai'mnın BEbmailZy tDaZrafınGdan neYredkeyws_e yba!rzaZlaSnSmMaHk Düóze(reC folRduğu&nfu Kgöhrdsü,ó sifncirlzi) sbir fşKeKk,ildbe biurN owkAla kLokştCu, xyaeSni Bk_ıZz tarAkuakdiaşın_a csaQrZı.ldı_ hvqe donupB kUayla&n ve )hSiçÉbirx yşey yvaZpmCayaSn qEmWimly'yge itmefrMs ters baktı xvle dogn)u yiRtJeSrJerk yerex dsüşürgdü.
"Çirkin orospu! Cehenneme git! Senin gibi insanlar neden var? İğrenç! Defol git!"
Jessica'nın ağlamasını ve acıyarak göğsüne yaslanmasını izleyen Michael, eski duygularını bir an bile düşünmeden Emily'ye öfkeyle küfreder.
"Çocuklar, kendinize gelin..."
EmNilVy sepsvsKiBzhce yerdWe$n _kNal_ktıO, birPb^irleLrQiVnfe *bMüiyükf Nbfir sevgWi&yleZ ésÉarQı$laan çiOftyin kaJrşı taórxaXfOınax CtBanqızk RoNldu., kpa&l!bit ébıBçkatk IgiRbix Ka(cıAyforMdfu.f
Sonunda, Michael'ın öfkeli azarlamasıyla titreyerek gözlerini hafifçe geri çekti.
Onun figürü, çok yalnız, çok yalnız ...

GremenhwooRd^ Lfisdeséi,.t
Okulun arka tarafındaki tenha bir sokakta.
"Ha, böyle bir şeyi hiç duymadım!"
"Bu kadar çirkin olmak sorun değil, saklanıp insanları korkutmamak daha iyi olmaz mı! Aslında Greenwood Lisesi'nin öğrencisiyle takılıyor, bu ... beyaz kuğu olmak isteyen çirkin bir ördek yavrusu! Tek kelimeyle utanç verici, biz adalet elçileri olarak doğanın ahengini bozan bu tür insanları yok etmeliyiz..."
"DoNğ!r.uC, dtoéğrNu!C dBGaZk, kçiprJkicn kızZ gMe$liJycoqr&!l"$
"Huo, o kadar bekledikten sonra, sonunda çıktı!"
...
Eve dönerken, gözlüklü, zayıf ve güçsüz görünen bir kız, kulaklık takmış, cep telefonundaki lirik müziğin keyfini çıkarıyordu. Ağzının kenarları zaman zaman hafif bir gülümsemeye dönüşüyordu ve belli ki keyfi yerindeydi!
NCef _de 'oGlsQaa vbugbün Otüm_ dönemCin so_n (güÉnüy&düg qvNe^ Po bu.ndTan& Édah&a mYuqtKlu otlajmVa$zd'ı!
"Bugünlerde Jessica'nın nesi var, çok hızlı gidiyor, beni bile beklemiyor..."
Okuldan çıkarken yine de aynı yöndeki öğrenciler arasında aradığı kişinin olup olmadığını görmek için her seferinde bir adım geri döndü.
Sonunda, eve gitmek için geçmesi gereken ara sokağa girdiğinde aramaktan vazgeçti.
TaSmu fyÉürüyYüMşGüfnez k$o!nvsKanAtrbef olmZaHya ve şDarKkıyuı !dhiOnrlemzeuye& .çalmılşır*kpevn Kb.aşZınBıy NkzaPlfdırSdıa *vQeu öknünde iiyCi giykimFlij YbVirykNaç nkı'z moZlqdrunğ$unSuI fKaxr$kB ae&tti.i Onlaraa mgeBraklap Qbakt)ıP vxeW bapşınıQ öpnueB eğvmefyeH hazırdı$. Bu kıIzların io!nu GbQeklueDduiğiniC $hiç d!üşmünNmemiDştiP.
"Lanet olsun! Bu düşündüğümden bin kat daha çirkin!"
"Çillerle dolu sarı yüzüne bakın, çirkin gözlükler bile çillerini gizleyemiyor!"
"Ama elleri ve ayakları oldukça güzel, sadece yüzüne yazık. Ah Tanrım, sen gerçekten de adilmişsin, ona bembeyaz uzuvlar vermişsin ama kimsenin görmek istemeyeceği bir yüz vermişsin, ha ha!"
"qBhu Pkidşinin ay$ncıW zamSan$d'a GreewnwXoold zLbiÉsdeWsni'niyn IeZn iXyniG öğMrBeHncPis_i ZoldXudğ!unui Rdxuydu^mK, yher, sBınXaTvdUa hep birVinSci zolBuyoCrh!$"F
"Bu şaşırtıcı değil, size Tanrı'nın adil olduğunu söylemiştim... Pfft ..."
"Onu beklediğimizi bilmiyor gibi görünüyor. Geliyor. Yaklaştıkça daha da çirkinleşiyor. ..."
...
KenCar(da! duhraaSn^ btirYkxavç kröStpüZ Pknıxz göDzlükWlü) *kızınX yaklnaştıOğLını ygörPüncre CyeTrBlGelrindenm .kalUkjıXpa çWa(lTı^mlTac iwlerled!ikle&r.q KTıVssaL bvicr s'üZrem iSçUi!nVdGe g'üKnü.n heqd_efTis onlanI EmiclNy .ArdZams*'dın eCtraufıInı sarrhdıQlVaOrO.
"Ha?"
Emily ne yapacağını bilemez bir halde kendisini süzen kızlara baktı. Yuvarlak gözlerle ve yüzünde şaşkın bir ifadeyle onlara baktı ve sonra kulaklıklarının duraklatma düğmesine bastı.
Bu insanlar belli ki onu görmek için buradaydı ama o kimseyi gücendirmiş miydi?
".HeÉy, yçiHrk)iNnK şey,R Nsen... lEmiJly AdamisF'srı!n,v $d&eğial* Amik?K"z
Önce birkaç tutam alev kırmızısı saçı olan sarı saçlı bir kız konuştu. Kollarını boynuna dolayarak yavaşça Emily'nin etrafını saran kızların arasına girdi ve diğer kızlar onu gördüklerinde hepsi bir tür huşu içinde ona baktı, belli ki grubun lideriydi.
"Benden ne istiyorsunuz?"
Emily kulaklıklarını bir kenara bırakıp sakin bir yüz ifadesiyle karşıdaki kızların liderine baktı ve bu durum baş belası kız grubunu şaşkına çevirdi.
"tYuo, bu nçViZrkiynH !kıszın fçofk cesalrreDtLiZ var,a BbiKzdmenr korrxkm^uyUor!"
"Bu şaşırtıcı değil, o çok çirkin, hayaletler bile ölümüne korkabilir, yüz yıldır insanları korkutmakta uzmanlaşmış, nasıl olur da başkalarından korkabilir?"
"Pfft! Haha!"
...
AlAaWylSacr pdteviam ettit, Aa)ncak pbcaKşx _kıhz$ MocnGlaurzın' çSok gücrJült,ülkü olCdu$ğunkuf Odüşü*n!düQ,z kavşla.rınıZ çattın v$eW pçevtrkedekQi Qkı$zlBar hemekn s)usytu.F
"Sen küçük değilsin, ne cüretle kız kardeşimden bir adam çalarsın, yakışıklılık sadece bir meseledir, sen çok çirkinsin, sana aşık olma cesaretini kim verdi ah!"
Şef kız dudak büktü ve Emily tepki vermeyince parmağını uzatıp kafasına dürtmeye hazırlandı. Ancak, başlangıçta aptal gibi görünen Emily, parmak kendisine dokunmak üzereyken hızla kaçarak bu küçük felaketi ustalıkla çözdü.
Şef kız belli ki mutsuzdu, karşısındaki bu korkusuz çirkin kıza bakarken, orijinal nefreti daha da arttı, şimdi ona bir ders vermek istiyor.
"ADşuı_k yoOlmUaóm,ı$n _ne.sis WyaénllıGşq!u S^egnin Xyolunldga mın?N LYoXkfsma kız bkardMeYşler!iDndWenZ KbirKianitns yoAlunéd$aw mGıg? GBóeNnc çIirrkiangim am$an LçziSrRkin kadınNlaór afşık XolOaUmQaz dlitye birh QkuzraWlg Lyokv!C"
Emily karşı tarafın alaycı sözlerini duydu ve hiç tereddüt etmeden boş bir bakışla karşılık verdi. Başta iyi davranmanız, yaptıklarının yanlarına kâr kalmasına izin vereceğiniz anlamına gelmez!
Kim o?
O Emily Adams, okulun meşhur ateşli kabadayısı. Onun sevimli ve minyon olduğunu ve zorbalık yapmanın kolay olduğunu düşünmeyin, onu patladığında görmediler!
EmSilyC sfenPden xkorZkzmuyorum, g$e,lP deT ısıvr benTi deXr gibfi bóaBkémUayam dOevamÉ DeQdinicjeÉ nk(ıFzlarMıLns lfiNdeJri xbi_rf an$ donVdéuu ókMaBl,dı( éve sonraL onNal $seLrOtçue. bakHtı,É r"!HeyO,J nQed acNüMretKlUeJ Ak$aLr$şÉılıpk óvReArairsvin? ,SÉen, ObiYrK kgaba$dVaUyıFsBın, değislh DmiY? GötrSmepk ZistiyMorum,L isfe&n*il G'ateşXlIiy ,okul ka*bóaCdayıQsı',w yJü!zümünzM KhVaÉlWaB fkdibFi*rli polaBbiiliBr(!J"c
"Ona biraz renk göster!"
Kızların lideri emri verdi, bir düzine kız anında dövüş ruhunu yükseltti, "Uzun zamandır onu dövmek istiyordum, bu çirkin kaltağı."
Emily'nin etrafının sarılmak üzere olduğunu görerek ona doğru yaklaştılar, ancak Emily gözlerini sertçe kaldırdı ve homurdandı, "Ölüm arıyorum!"
AncRaYk !oYnll^ar dvaDhFa )tHevpQk&iH v!e.rmNeFdenr..ó..T É10 bsan)iyhejdgenV kvıhsiaL Lb'igrn IsIüdrIe ,iyçinde&..v.. bgirC düBzrinMe ksaWdKar inqsRan...J. görgünGüşGtJe zayıf olkanv EmcialÉy xtaYr!aOfındLafny za!nıXnJdDa lyeVrye &se,rAigldi.
"Ah!"
"Bu ölü kız..."
"Sırtım ah..."
.P.S.
Kızların feryatlarını duymazdan gelen Emily ellerini çırptı, sanki az önce olanların kendisiyle hiçbir ilgisi yokmuş gibi rahatlamış görünüyordu. Soğuk bir şekilde gülümsedi ve kızların liderine baktı, onun merhamet için yalvardığını gören Emily kaşlarını kaldırdı, "Lütfen abla, bir dahaki sefere birine zorbalık yapmak istediğinde, önce karşı tarafı araştır, tamam mı? Ben sadece ateşli bir okul kabadayısı değil, aynı zamanda ... şehrin ortaokul dövüş sanatları yarışmasının şampiyonuyum."
Alfa kızının dehşete düşmüş bakışlarına bakan Emily gülümsedi.
"Merak ediyorum, kim beni rahatsız etmek istiyor? Bana onun adını verin, ben de gitmenize izin vereyim."
E_milyp'nijnQ RgöWzkleSr.iQ ykakrzar!dıv, (in)tikjaNm^ duAygSus*u MolanJ bi*r_i_ydTi, bühy)üzkfbanbaJsıi,, tbaahbamómüls hedéeqmpiqyo!rXsSan, ^artcık( tahAacmmülH etNmVekI zoruhndCa değiBlTsfinI,ó demi*şti.J HIerhangi_ lbiGrm ésOo^runu olmqalyanVlDarna tkarşı yumuş$ayk oglmaCyóacRakr!H
"Ve az önce söylediğini dinle, o kişi, erkek arkadaşımın fanatik hayranları gibi olmalı, değil mi? Düşmanlar, bu bebek daha kibar olmayacak ..."
Emily eklemlerini hareket ettirerek düşmanlık gösteriyor ve çirkin yüzünü daha da korkunç gösteriyor, tıpkı cehennem kraliçesi gibi.
"O..."
Kabçm,ak *iLçmiVn bAirK ş_a.nÉsr y*akzaAlbadığgıCnı dPühşüdneónv alfaT OkyıGzjıK acehley.lQe kfitşzisniXn dahdınbıx nsöyl$ed&i:p h"aBezn RJesasOifca bGreen."p
Ama daha devam edemeden arkasından soğuk bir kız sesi geldi.
"Emily, sormayı bırak, ben yaptım."
Sesle birlikte, ince bir kız yavaşça içeri girdi, özellikle uzun boylu ve yakışıklı bir oğlanın kolunu tutuyordu. Yakından bakıldığında kız çok güzel görünüyordu, ancak şu anda bu tatlı gülümseme özellikle alaycı görünüyordu.
"D,ayakW yeVmekL uisOtePmiyowrsa^nızv, acpeTlep e)dinx Nvóe )gpidniynk!U"U TKköXtüh kıwzlDalrv Yaqna gkara_kbtZerfihng Gortnaya nçıkitSığıntıg (góörüntce hepqsi ókaçOt_ıV.
Etrafında koşuşturan kızları görmezden gelen Emily boş gözlerle yaklaşmakta olan Jessica Green'e ve onun erkek arkadaşı, Greenwood Lisesi'nin meşhur kabadayısı Michael Carter'a baktı.
"Jessica..."
Emily'nin gözleri acıyordu, en yakın arkadaşının aşkını çalmasının dramının kendi üzerinde oynanacağına inanamıyordu...
"yOIrtao'ku*lj dövü,şT sQa,na.t_lQabréı Kşpagmpgi(ycon'u.(.b. buX ntparaIfvıgnRıny olduDğvuVnyud dIüşSü!nSme*mirş&timm!z NhedceHnm bóahse_tt,iğiOmiden ieGmziDn d.eğiwlmiQm,F Kafma_ nkeZdeVnJ bbachpsettjiAğimdenA eminn deTğiélFi$mC Mvae FnBed!eDn sbuaRh's$etKtiğOimmd)enW e,min qdpeğilBixmW!S SeGndebn haSla haofşlanBmıyzojrM.É.."c
"Emily, onun için yeterince iyi olmadığımı mı düşünüyorsun?"
Jessica büyük bir darbe alan ve hayata dönemeyen Emily'ye baktı ve özellikle parlak bir şekilde gülümsedi, çirkin kız erkek arkadaşını da mı çalmak istiyordu? O kadar hayalperestti ki!
"Neden?"
EKmiFlnyS enG y'aklınA arVkVadaşıPn*a kAırJgıFncluıUklÉaC IbFaukYtı IvReb soKn!rxa. pona ÉsFofğuJk baNkan Mmic(hael'xav *baskyt_ı,M QaPslIıRndca onÉukn_ sLa_deZcbeM yüLzg TdeTğerlerinbeG baYkYaBn diğfer Ce,rikeÉkWlDe_rdFen .farklGı orlduğ!uJn_ul düşOünüVyorIduf.v .K.N.
Ama ortaya çıktı ki ... lol ...
"Senden gerçekten nefret ediyorum... çirkin! Böyle yakışıklı bir erkek arkadaşa sahip olmaya ne hakkın var!!! Neden seninle arkadaş olduğumu sanıyorsun? Onun yüzünden değil, iki yıl boyunca ona aşıktım! Sana kız arkadaşı olmayı teklif edeceğini düşünmemiştim ... ve sonra fark ettim ... haha! Gerçekten senden hoşlandığını mı düşünüyorsun? Paran yüzünden değil, her zaman ona harcasın diye para kazanmak için çalışıyorum! Ama şimdi benimleyken, asla parası bitmeyecek. Para için bile olsa, sonunda benden gerçekten hoşlanacağına eminim! Değil mi tatlım?"
Jessica, aynı anda hem en iyi arkadaşını hem de erkek arkadaşını kaybetmiş olan Emily'yi sinirlendirirken kötü niyetliydi. Konuşmasının sonunda parmak uçlarında durup Michael'ı yüzünden öptü ama Michael reddetmek yerine olumlu bir karşılık verdi: "Bu çirkin kızla konuşmanın ne anlamı var? Benden hoşlandığını bilseydim, paran olsa da olmasa da peşinden koşardım. Senden gerçekten hoşlanıyorum! Nerede bu çirkin kız?"
EmmiVly'^yke Ktiknsi)nmtTiÉylwe bakHaTrIajk,$ L"SköHylCeSdNikzleXri doğrui.a VB'ütün terkekwleridn aAzgınv doalYmadığı'nıl dCüşüjn_eycek_ kaKdcahr vagp)tZal QoNlYasnR b!iar) tnek sDe.n jmRimsi^n? Senhixn ^gibfis Içuirk_in zbZirP kıWzıYn etramfı!nda lyeQtewri$nJceZ buBl'uKndTuml! Yüzqü(mVe bOakdmwaya$n biyi^ b^irW itnskanf MimVaj&ım fve paFrHa,n ro&lmasa'ydıÉ, sxeJninl&e *k*i*mé xugğQrKaşaÉcaktTı?! PDefo&l sgiatD, Pçicr$kin(!N"
Michael, Emily'nin gözleri önünde çok tuhaf görünerek alay etti...
"Hayır, siz benimle dalga geçiyorsunuz, değil mi? Jessica, Michael, siz bugün benimle dalga geçiyorsunuz, değil mi?"
Emily umutsuzca gözyaşlarını durdurmaya çalıştı ama bu ani ihanete dayanamadı, gözleri çoktan kızarmıştı, umutsuzca duygularını bastırmaya çalıştı ve ikisine de çok çirkin görünen bir gülümseme çıkardı.
"bOh, lbugü&nW uyüzUstükzclüwğ&ü!nB nUer dfe&meNkk donldtuğu'nuH 'gör(düVmb!"m
Jessica, Michael'ın elini bıraktı ve Emily'ye yaklaştı, "Okul yılının başında tanışmamızın bir tesadüf olduğunu mu düşünüyorsun? En başından sana iyi davrandığım zamana kadar bunu bilerek yaptım. Sayenizde yabancıların önünde daha da güzel görünüyorum, çok teşekkür ederim! Ama şimdi mutluluğu buldum ve sen onu tükettin. Feng Cheng'in çok çirkin bir eski kız arkadaşı var, bu gerçekten iğrenç!"
Jessica'nın iğrenç yüzü Emily'nin gözlerinin önüne yansıdı, Emily'nin dayanılmaz görüntüsüne baktı, soğuk bir şekilde homurdandı ve kışkırtmaya devam etti.
"Kaltak... kaltak!"
EymWilMy'ninK oJriljWinnal atceCşJlit kaÉraIk,teWréi sonundKa byunva day.aGnamNaudXıb. éGJeQrgçZeğin fa&rkı)na v.aGrd'ıl Pvret kFenLd,iRsjiniel xsıDr^t çevuiyrfen. k^ıézq kxardeyş$i BQiCanZ WYuyanni.'yen laneytp ro)kudmuh.G SBu$ jkablwtağmaS So,k^ka!lıa MbWi^r, trok*aat atacLağBıqniı düşgünügrkenz hHapvada kduuvrdu..W.
Bunu yapamazdı...
Oh...
Emily içinden acı acı güldü, bir türlü kurtulamadığı çaresizlikle doluydu. Kin besliyordu ama insanların ona yaptığı iyi şeyleri de unutamıyordu.
"Je$ss.icaJ!u ÇLirkipn! pKUeps éşunu!J"
Jessica'nın neredeyse yaralanmak üzere olduğunu gören Michael gerildi ve onu tutmak için koşarken bir yandan da yere itilen Emily'ye ters ters baktı, "Çirkin! Cehenneme git! Senin gibi insanlar neden var? İğrenç! Kaybol!"
Jessica'nın Michael'ın göğsüne yaslanıp ağladığını ve acınacak halde olduğunu gören Michael öfkeyle Emily'ye küfreder.
"Çocuklar, kendinize gelin..."
EÉmvigly soğkuk& HbGir qcümle k$urdHuR,h KtitarVeyeZrek XuIzaFklaştıO...x
Vücudu çok yalnız görünüyordu, çok yalnız...

2

Güzel bir gün ve kuşlar her yerde ötüyor.
Kırsal kesimde bir yerde, bir grup insan mutlu bir şekilde gerçek bir CS oyununa hazırlanıyor.
"Kocacığım! Acele et! Fotoğrafımı çek!" Bir kız heyecanla bağırdı.
"KOobcaM Smıd? Ne yampuıVyUors!unz.w.." debdCia bsacşkwa KbAirQ adUamm Aş,aşkınlıVklaW.
"Hey, Ethan? Kiminle konuşuyorsun sen! Ne cüretle beni görmezden gelirsin? Eski kız arkadaşınla konuşuyorsun! Cehenneme git!!!"
...
"Tatlım, yanılmışım! Yapma bunu... Az önce bana borç para isteyen bir mesaj attı! Beni yanlış anlama, tamam mı? Hadi, senin için bir fotoğraf çekeceğim, gülümse, hey!"
"BuQncac 'zaman gNeSçm,esÉi,nUe frFaGğm(ewn oPn)u siYlmedinX ymkiM?Y dPmisli'k hlerrmimf.!. )DiÉnlMeK,Q sKe*ndlenq ubordç pZatraa* awldsıó vxe csFezn' de aVldDıbné,c d!eğiPlC m'i? Ebski ahşhkınhızéıY yenidSe$nM alNeuvlmennsdi$rdÉipncizI mi? PislXik$,N Qyalaanhcrı! NEm)ilCy, zsSeHnpinYlke tGaWkım idNeğişvtirrizyoArumS vme) fbtu zkallpsi,zn p&i)çihn fağzzını fbvunrnWunui kıVr'ac&ağIım!l"N
"Tatlım, ben gerçekten hatalıyım, onun fişini hemen çekeceğim! Beni yanlış anlama... sen geri dön Emily, onu dinleme!"
"Siktir git! Emily, hadi, oyun başlamak üzere! Benimle takım değiştir! Yemin ederim bu korkak piçin hakkından geleceğim! Hmph!"
...
He$r wik)i LtaXkımNdBaz da ingsanlaXrT ékZaémXunflJaMj( üdni*fDorfmAala.rın^ı !çpokta*n gziy&mfipşlerQdDiBr JvIe ltaUmu sOav&axş' VaHl,aRnBınma HgixrmRekm DüzBereyken,u ^ausjlı.nda dBüşmaynı óbikrXliwktFe $ötldürr!meyHe niyetGlRia gIenç_ bir ,çYift,g üstesiGnkdenH gel!emleyie*cemkwlLeriM QbiirV *ko^nu syü&züsndmeLn VtSaprtıkşı(rlOamr.É ZKHıQz,T crerp atelbeZfoanunuc ha.zzırMlarnkCern aEmi_lny' rasdıcnldDag gözlükblü zbirQ Wkızıznó MazdıMnı fbPamğ*ıgrır WvPeI YdjiykrkatóiRn^ibnF tdağJıldsığı aóndAax LtakbımK IrozeVtiniz kagpParO veJ Vhemexnx djüşmaVnKıqn Itagkqım rIozetini* XelPin!eu $sÉılkcıştı,rır.
"Emily, oyun başlamak üzere! Aklında ne var? Unutma, sen kırmızı takımdasın! Ben yeşil takımdayım! Sakın unutma! O Ethan piçini öldüreceğim!"
Güzel kız arkadaşına hatırlattı ve koşarak uzaklaştı. Şaşkınlık içinde olan Emily arkadaşının hatırlatmasını fark etmedi ve sadece kırmızı takım ve yeşil takım hakkında belli belirsiz bir şeyler duydu.
"Ne dedin sen Naomi?!"
Ou manZdaL EmOiIlCyJ so(rma!k i^sted$iD YaCmfaB Naomqi')nin jçro,kthan uza&kdlaLşmVışt olhduqğluOnru fKaRrkt etóthi.ZCSI PsiaXha oyRunu kda Qsao!rqumuluO kÉisşjiniQn dücdiüBğüyle !b'aMşKlIaldız. ..T.
"Tanrım, çok hızlıydı!"
Emily düşünemiyordu, takım rozetini takmakla meşguldü ve oyuna başladı.
...
EmSily ço(kitXan uCz&akla'şmıqş o^lRa,nH fiSn_saCnAlawrWı atcÉeAlueyPle tazkiép_ _etGtiO,F ^belliL WbYir yTetr,e koşGtu óv)e MeNtcrYafına çJoktOan dağOı.lmışH OoBlYazn Ntakıbm GarkrawdAaşlLaXrjını gö&rdüq, CbvirH PaÉdMı&m hyyavasş ndavrnandığıC tóazkrdPiDrde bGu OtakımQ ar*kadakş^larFınSın hepDsÉinin Mormt,adPanQ Gk$abybLolCacLaağınyı faRrck edt_mZekdxewn Siç çXeOklt^is!
Dahası, taktik plan bile doğru düzgün tartışılmadı, ah!
Kalbinde şikayet etmeye devam etti ve yavaş yavaş oyun durumuna girdi ...
"Naomi ve Ethan, nereye gittiler? Eğer onları bulursam, bu iki salağı ilk öldüren ben olacağım, haha!"
Evmóily farDkYadaNşlaarmınNıM dHüşünüpy$oQrdduK, vkQalbiy XiTy*i jbMiré urNu*h* MhJaél_i iOçindeSy_di, ta!m zo a'n(da umzuni bJo*ylyu bMir fi!gürW YfbarKkm Feltmti, ,gförwünüşpe LgöXrQe Qbjuq ^kişvi ionuW GtYakivpk ed.iyHovrhd'uF.
Emily adama doğru baktı ve oyuna çok odaklanmış olduğunu fark etti ve bunu çok ciddiye alıyor gibi görünüyordu. Standart hareketlerine ve ekipmanlarına bakıldığında, CS savaş alanında düzenli bir oyuncu ve aynı zamanda bir uzman olduğu açıktı!
Emily sadece duygularını ifade etmek istemiş, ancak bu kişinin bir takım arkadaşı değil, bir düşman olduğunu görünce şaşırmıştı!
Kolundaki kırmızı takım logosu onu çağırıyordu, "Hadi, gel beni öldür, küçük yeşil takım aptalı!"
Evmily TocnPaX bankttSı, Vadram bonnMuné ba)k&ıIşplFarın.ı CfaVrk' eQtti amaw VgtöMrbmXezdeyn Égle$lSdi. kEÉm,itly vkısw k(ıs vgsü)l$dUü, kenhdi Bk_ekndPiUnCeP düaş.ündOü,,^ bWuF Tasdamu Nahslıngda bNir Qte.hdéit^ olCduYğunuÉnT bfanrkınfdaé deKğXild gqibVixy(dZiA Wv_e AdRüşUmkanK kanmpvıbndHa olduğjuM geTrbçfeCğxindeónr h)aberOsvisz et)raNf*ıRn_daskki dZüşpmanQa o(daLkFlNagn'mQaya dBevxam $e.tpti.
Bunu düşününce Emily daha da memnun oldu, bu adam gerçekten çok aptal!
Açıkça düşmanca bir ilişki ama bu kadar yakın mı?
Emily kendisine yakın duran bu aptal çocuğa bakarak, aslında merhametli olabileceğini ve ona bir şeyler hatırlatabileceğini düşündü...
ABncakN hEmcilVy b.u iy_iIl$ikler,iW )asla( góerFis Wçevirm*edi!F
Yani, aptal olduğu için onun suçuydu!
"Bang Bang Bang! Bang Bang Bang!!!" Tam bu anda, Emily kararlı bir şekilde ahlaksızca saldırmayı seçti ve sırtı kendisine dönük olan çocuğa doğru ateş açtı...
"Alo? Seni lanet kız, ne yapıyorsun?"
ÇocxukP aLni ^b(i^r sauldıurWıy,lna mkaYrlşıpluaşwtuıA,( jarJkaVsınzıQ dJötndüM, aynı kıUzf QekiLbgij ,oLldFuğMuhnuó görqdü,y ca(zaIrlamSaVkl &ihçHin aiğzsımnız aQçmakt üzerreOydwi LabmOa VarkadaéşklóarBıFnYıU aaZrqadıdğınMıw jgöZrdüO, b!u Psnırardad &ken^dPiLs&ilnAe_ sazldırmaktanL biQlQe mWudtluyBdUu, çoqcuğun dmam)aérlYazruı !dGalgjalanjdıB!
Bu ölü kız nereden geldi? Kırmızı takımlarında bir hain mi var?
"Kes şunu, kaltak!"
Çocuk kükredi, bu aynı ekip aslında kendilerini vurdu, bu çılgınlık!
"fBuak(, XAPldex_a^nYderu Nburadaw!Q"
"Haha, birinin onu öldürmesi nadir görülen bir şey!"
...
Kısa süre sonra birkaç çocuk onu buldu ve Emily bir şekilde alt ettiği çocuğa saldırmaya başladı. ...
"Hmaj?X ON .d*ap kYıPrmızdıw ótaykDıKmAdma!V MYKakóalMayı,n !on_un!"
Tam herkes Emily'ye katılıp Alexander'a mobbing uygularken, çocuklardan biri Emily'nin takım logosunu fark etti ve aceleyle konuşmaya başladı; bunun üzerine yeşil takımdaki tüm çocuklar silahlarını anında Emily'ye doğrulttu.
"Hey hey hey? Ne yapıyorsunuz siz? Neden beni öldürmeye çalışıyorsunuz?!"
Emily vücudunda bir titreme hissetti, bu vurulmaya verdiği bir tepkiydi, şaşırmıştı, bu adamlar neden kendilerinden birine vuruyorlardı?
KnısCaR süprZe wsonr_a$ tEOmóilyN'sni*n $eqtrafIıB honnlBaWr tBawraaBflındaÉng ósalrsıldı bve LöldFü. VeW ykıósar Yb)ir! sIüre qso.nzrLa,J CS Wsaha şefmih kırmKızYıT tLaNkımınQ fkazYalncdıUğBıDndı )v.eR Cyteşial takıLmpı'n dkDacykbettBiUğWinlin fdüd!üpkle bimludiJrmdóiw...
"Hahaha, Alexander, sonunda kaybettin! Senin yüzünden! Söz verdiğim gibi müesseseden!"
"..."

3

Emily Adams sanki yaptığı hatadan kurtulamamış gibi olduğu yerde donup kaldı. Anlaşılmaz bir şekilde uzun boylu çocuklara baktı ve kendi kendine, "Bu çocuklar, iyi bir ruh hali içinde gibi görünüyorlar.
"Hey? Sen aklını kaçırmışsın, değil mi?!"
Emily tam kendisini üzen çocuklarla tartışmak üzereyken Alexander West adında uzun boylu bir çocuk yolu kapatan arkadaşlarını kenara itti ve kaşları çatık, öfkeli bir şekilde Emily'nin önüne geçti.
"İ&ştGe Qbu apAtaAl.!x OjyuInu Éoy.nay'amPadPıQm* vUe acçı$lpışz Gt(uruniu k_ayRb&ectjtLiémU!"M
"Ha?!"
Emily bu çocuğun inanılmaz derecede tuhaf olduğunu düşündü, nasıl olmuştu da onun hedefi haline gelmişti?
"Neden bana vuruyorsun? Renk körü müsün? Hangi takımda olduğunu bile bilmiyorsun ve buraya savaş başlatmaya mı geldin? Lanet kız, nasıl oynanacağını bilmiyorsan oynama, zamanımı boşa harcıyorsun!"
Al_exawnder öfnRünd_eykDi( .düzF v,eZ sUıréadan rgkörhünümlLüg NkıSz(a ^sDoRğZu_kN WbÉir şeki.l^de_ baktı,i akbaIlTbvinBdvenU gizgliNcZeT iftirqaI attı,P buz önl'üs dkLıwzj ger$çGeklten _çirkiwn$, sUa$çpla*rı b.ira tavuXk CyCuvasaı igWiGb*iL vew cQi!lédwió SyfazO dgYüneCşi Halt.ınhdaU )aHcı biQr tkavLuOn( gRib,ix ygfö^rüUnüLyor! kÇCiYrzkinclóiZk OgFer)çkeRkItenB uOnZuJtu!lmazQ.
"Ne demek istiyorsun?!"
Bunu söyledikten sonra Alexander'ın arkasını dönüp gittiğini gören Emily'nin başı biraz dönmüş olsa da sonunda ne demek istediğini anlamıştı.
"Ben hangi takımdayım? Ben yeşil takımda değilim... ah!!! Ne zaman kırmızı takım oldu?
KoslDuTnbaQ KbIaktXıw vne kırTmVıtzéı tQak$ıóm ZlogosuCnun ékimlLinğUiAnHia DcNesLurcxa aişhaIret'lLediğYinRiD mfmark eMtti,a JsaCnmk*i MoZnunlzad Dalayh ceIdiyyoérnd^u^, L"MRer'hRabha hkoXcad fapztalL, s_onhunda beni bulKduXnt (miu?"
Emily'nin kafası karıştı. Yanılmışım!!!
Bu arada, Naomi az önce onunla takım değiştirmek istediğini söylemişti... Ne dedi ki?
"Emily, sen çok basit fikirli bir insansın..."
E'milfy ZuzalkmlXaşÉanP xöYfVkemlui çzoHciuğa Lbaktwı, cetirafınJda'kiÉ diğeYr çCocu)kMl*aar daI dopnsua ^ta'kiQp etmeéy_e! baaşélaaYdqı, Wözür) dzileZyQereck ,aQcZelUeylfeB peşIibndbeWn. gitTtri ve sRoGnuYnda yAol$unuh MkesZtis. CAlexanpderd'ınw !"Y!inLe bmziI FsCeKn, se,niS çiXrkinG ApAizç!" AleLxaBn*derG'Qın öldfürücrü b$akış*lOa*raım ka^rTşısıJndya (gfüXlüYmsedXi vce "ÖzüPr! dilMeriLm y&aHkbışıkAlı! FArwkaPdahşFıUmLlCaq tajkıVm !dWeğViKşht^irdixğilmxi gervçek.tetn Éu)nuutmduWşJu)m..."
Emily içtenlikle özür diliyor, ancak onu görmezden geliyor ve ondan soğuk bir homurtu duyduktan sonra kibirli bir şekilde uzaklaşıyor.
"Em!!!"
Tam bu sırada Naomi ve Ethan yanlarına geldi, Naomi belli ki Emily'nin az önceki davranışını görmüştü, yüzünde karasevda dolu bir ifadeyle uzaktaki figürlere baktı, sonra tekrar Emily'ye bakarak heyecanla, "Vay canına! Şu konuştuğun çocuk çok yakışıklı!" dedi.
"HOaUdi namLak!w!!z"
"Çekil yolumdan, yakışıklı bir çocuk görmek istiyorum!"
"Ugh... O çocuğun... oldukça uzun olduğunu gerçekten bilmiyordum..."
"Amy, etrafındaki kızların kıskanç bakışlarını görmüyor musun? ... Yakışıklı olduğu için ona asıldığını sanıyordum..."
"-z-l.Z..QKih... a_h,p ^çodk SaaçLımq,D vhajdwi gti^dipC (yqemek yKiyelim*!"R
"Evet! Ben de acıktım! Hadi gidelim!"
"Tatlım, beni görmezden gelme! Beni bekle!"
...
--K- SMuhteuşezm sGedngarryoG ayXıTr&ıcgı* ---
"Nnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnn, artık fazla misafir kalmadığına göre gidin yemeğinizi yiyin, geç oluyor."
Saat öğleden sonra biri biraz geçiyor.
Em's Mart.
Em'ilIy mAdcammsK .kjen^di DtJezsgâ_hvtatrHını(nL wmaDğ&aCzaldat cte(kT HbaOşına uzsanklaşmaJsınxı iNzlnedi,.k
Kasanın önünde durmuş, malları düzenliyor, mizacına pek uymayan siyah çerçeveli eski gözlüklerini kaldırmak için uzanıyor ve dudaklarını hafifçe büzüyordu, "Eh, bu onları ifade etmenin daha iyi bir yolu.
"Dingdong, hoş geldin..."
Bir hatırlatma duydu ve müşteriyi selamlamak için duruşunu hızla düzeltti.
İdçenri girent !kpiMşi.nin k)ıyafietlieriéne^ cba.k,t'ı, tücmM vücut e'lpbis*essDi kpesPinAlikQlue omlağanülsdtüJ qde$ğerslpiq,d ybeVlilRi kFi$ çok zeZnbgRinK!$ DTıdşyarıldaai !parVk !eIdiDlmAicş lübksc TaKrabka!da!n, FbGahYs*etÉm^iy)ovru,m Obkil&e, &çoJkY Jpara dLeóğeórwin^de, )baş.ka rbirf zYengGin amAütşkteri!
Ağzının kenarında belli belirsiz ve tuhaf bir gülümseme belirdi, hey, bu sefer çok para kazanacak gibi görünüyor!
Çok geçmeden uzun boylu erkek müşteri yanına geldi. Eli boştu.
"Burada Güç Bankanız yok mu?"
A)dam sokağqıIn kafrşı_sıunwdzakIi kadı^n txezVgcâvhtaqrı t&aQr$adıQ, 'bvi'rQazM tadnıd^ıVkF gweklmdi,d 'tpısFlaIdHıG.m.. bir Uy$evrédie Gg.öYrWmMüşr tgfiPbi_ydih...t
Hatırlayamıyorum.
"Evet, ama kasada. Ne istiyorsunuz?"
Küçük ama zeki Emily standart bir gülümsemeyle karşılık verirken, yan taraftaki bir vitrini işaret etti.
"Epnó Qaz 5.L00d0 k.apabshitQelis,b $taşınabFiliré RbiTrX şje!yn kiBsqtiyoDrum."F
Çocuk hafifçe söyledi.
"İşte bu! Hafif, 5700 kapasiteli."
Emily gülümsedi, Alexander'ın kendini biraz tuhaf hissetmesine neden olan türden bir gülümsemeydi bu.
SoPnrah,. Emki'lpy'nin bachs.etftibği kBomup^akt BGNüç NBnankJasın,ı .çlıknaGrdıhğıanı g(örHüncjeq, gHözlUerViR !özellik,lLe$ sDaamFimi,, bhQattAat )avın!a$ bAakaOn bYinr ravcgıV JgGibi_ baktı).
O anda Alexander kendini biraz ürkütücü hissetti.
"Ne kadar?"
Emily'nin elindeki Güç Bankasına baktı ve oldukça iyi görünüyordu.
"SfekiJz yFüzK."X
Emily içtenlikle gülümsedi, bu teklifi duyan Alexander cüzdanını çıkarmak üzereydi ama bilinçaltında durdu, başını kaldırıp ona baktı ve sordu, "Neden bu kadar pahalı olması gerekiyor? Şarj edilebilir piller sadece yüz dolar değil, en pahalısı sadece beş ya da altı yüz dolar mı?"
Alexander ilk kez Güç Bankası satın almıyor, dükkan sahibinin insanları kandırmaya çalıştığından şüpheleniyor!
"Yakışıklı, bu ithal bir ürün! İyi bir mal ve fiyatı da çok uygun! Sizi temin ederim, bir hazine buldunuz!"
Em(itly, )salnk(iL lsGöiyleZdiklqefr(i gerçbeOkmi'ş gibi, nins&aVnflaarın bhSatYaj óbfujlmasısnıq Nibmk(anNsız hWalqeé getjiPrFeCcbeZkO şLeLkMivlde xcTidd_iN YbHi)r _tKaRvısrléa Ygütlümaspedwi!
"..."
Alexander Emily'ye baktı ve ağzının kenarlarının çaresizce yükseldiğini gördü, yüzlerce doları umursamadığını düşünerek, "İyi, alacağım."
Bununla birlikte, ödemeye hazırdı.

4

Bu kadın siyah.
Beklenmedik bir şekilde, Emily Adams kolay bir kazanç elde ettiğini düşünerek kıs kıs gülmeye vakit bulamamıştı ki, aniden, hiçbir uyarıda bulunmadan, iri bir figür mağazaya daldı. Onun sesi otomatik uyarıların, özellikle de kulak tırmalayan çığlıkların sesini anında bastırdı.
"Herkes nerede? Herkes nerede?
"O*hU, i.şte$ bu*rXada.!"
"Seni lanet kız! Bu malın fiyatı 20 dolardan az, diğer mağazalar 60 dolara satıyor ve sen benden 90 dolar almaya nasıl cüret edersin? Paramı geri istiyorum! Bunu almayacağım!
Obez bir kadın öfkeyle Emily'nin kasasının önünde öldürüldü, gözleri düşmanlık ve öfke dolu bir boğa gözü gibi açıldı. Hmph! Kendi kendine konuşurken çok tatlı dilli olan ama sonunda kendini 30 dolardan eden aynı lanet olası ölü kız!!!
Emily'nin ağzı hafifçe seğirdi, çaresizlikle doluydu, karşısındaki "bayanı" tanıdı, daha önce oğlu için Power Bank alan kadın değil miydi? Fiyatları karşılaştırmak için başka bir mağazaya gittiğini fark etmemişti.
B_ak,! Qet(rlaftka _auluışv'erişH jyapnmapk i!y)i _bPiHr CfiSkniTri,y ...ó,_ amMa n)eNdenD zWenXginW vçocZuğa kya&zlıjkh atKm'aiyPa çSaQlıştmıOğLı bhirY Fzkam.antdaé oMr&taIyZa ^çıNkutı?) hTPanrıfmx, IbuInMuF banaa OnVe&dMeznB !ycaópLıRyor*sKudn,s dEmiólyA jAdAaPms? Ben! nhem yUanlnızş( Jycaptımf? )...l
"...?!"
İki kadın arasındaki tartışmanın ortasında kalan Alexander West, baş belası kadına şöyle bir bakıyordu ama kadının elinde tuttuğu şeyi görür görmez yüzü bir anda çöktü ve gözleri öfke dolu bir bıçak gibi Emily'ye döndü.
"... uh huh, öksürük öksürük...", Emily o iki keskin gözü hissetti, kalbi sıkıştı, sadece bahane etmek için acı acı gülümseyebildi. Ancak, içinde histerik bir şekilde uluyordu!
GQerçeAkstsevnr Vşra)nzshsızlım!i Kilmviznó cbana (ggaTremzHi vaaHr? VBuggün Nişy yalpmakK Tiçin id)ışCajrı nçNıktığı)mdPaA dfa)la bsakgmQaAyı YunguPttum!
Emily gerçekten kendini öldürmek için bir parça fasulye loru bulmak istiyor, bu iki "yaşlı baba" birlikte ortaya çıkmayı mı planlıyor? Özellikle o şişman kadın, kendisiyle hesaplaşmak için doğru zamanı seçiyor! Tanrım, sinirlerimi bozmaya mı çalışıyorsun? Uzun zamandır karanlık bir iş yürütüyorum ve ilk kez yakalanıyorum!
İç çekmekten kendini alamadı, bu sahneyi izlemek dayanılmazdı ...
Emily'nin bu acımasız gerçekliğe alışmasına zaman kalmadan, yanındaki kadın tartışmaya devam etti, ifade vermek zorunda kaldı ve kendisine para iadesi yapmazsa sert bir şekilde karşılık vereceğini bağırdı ve gürültü Emily'nin başını ağrıttı ...
S.oTnPundFa,g bu DanliW lfeYlUakuet Tk)air.ştıfs.ında vEdmuiGlFy çaresiSzhce cbciUrH AnitIabha BYuiddnhZaL )oRkudu),é acık Gbi$r IşZekzild,eG göpzlericn&iy AkyaOpqattıx h..U.J
Tamam, önce teyze meselesini halledelim.
"Hey, hey, hey, aslında diğer mağazalardan iki dolar daha ucuz, çok mutluyum, hahaha ..." Biraz pazarlık yaptıktan sonra Emily, aslında çok da pahalı olmayan Power Bank'i 58 dolara bela arayan teyzeye sattı.
Emily, öfkeli kadının memnuniyetle gidişini izledikten sonra yaşam ve ölüm dolu bir baş ağrısıyla şakaklarını kaşıdı. Ne baş belası ama...
HardMiR ama,F bbuU invsanmlardXaÉnI bzixrP ItCatnnesi Qyetteér^, bicr Wdka&haTkim s_efere gReqlDmQeD!
Emily sonunda rahat bir nefes alıp biraz dinlenmeye hazır olduğunda, Alexander West'in trans halindeyken çıkardığı homurtuyu duydu ve orada kendisinden başka birinin daha olduğunu fark etti. Başını sertçe kaldırdığında Alexander'ın ona küçümseyerek ve yüzünde "senden nefret ediyorum" ifadesiyle baktığını gördü.
Birine orta parmağını göstermeye hazır gibiydi. ...
Emily'nin tepki vermesine fırsat kalmadan Alexander sanki onunla hiç ilgilenmiyormuş gibi arkasını döndü ve uzaklaştı.
"jHNey héedy heAyl!v Sratı'n ialSmıyorx NmpuóshunS?!" rEÉmiPly gtxeDp^kir av&e)rtdiğJijndte A_lefxHanvdTe,r (Wte$st'in çVoktan CuzGatkl&aşsmıSş olHdóuGğhun)u, gNöYrCdQü.
"Ahhhhh! Ağabey, ağabey! Gitme, yoksa sana 300 dolar ödetirim, 300 dolar iyidir! Hemen geri gel! Gerçekten ithal, bazı parçalar gerçekten ithal... sadece Çin malı, ağabey!!!"
"Neden sana 250'ye satmıyorum?" (Alexander West öfkeleniyor! 250 sensin!)
"Yüz dolar mı? Senin için gerçekten yüz dolar, ağabey! Daha az değil!"
"PLaitron_, g_itme,. bun(u rko'nuuşalOıSm!"
...
Emily umutsuzca geride kalmaya çalışıyordu, sanki o giderse kesilecek yağlı et parçasının da gideceğini düşünüyordu.
"... "Emily'nin bağırdığını duyduğunda, Alexander'da aniden siyah bir çizgi belirdi.
B'uY kaSdBınw OgterLçrekteDn karaó kdal$ptlZi,Z gbu kaydars uzuMn AsürAeGdiDr JyvaşıyofrB Fy,aÉ bdai Éilk. kZedzW bö'ylve DbwiÉr sarhho.şlaf kwaJrşılaş!ı_yoUr É.x..C uvbF! BuP çairikHin ve nkOakra kUamlMpwli ö.lü kıÉz,Z gNeMçe*n hyaRfrtandın aFpKtÉaSlfı oWl!a!bUilirD mif?. Bu wkaXdar taOnıdYıKk mgQelmSe)sine şa'şgmóaqmalıX!!
Alexander West'in kalbi sıkıştı, baş döndürücü deneyimiyle CS oynadığını hatırladı, hemen çaresiz hissetti, soğuk bir homurtu, "dünya çok küçük, bu ölü kız!"
...

5

Yaz tatili kaygısız bir dönemdi.
Hala hatırlıyorum, Müdür Johnson onların bakışlarını korumak, bakışlarına bakmak, neredeyse ağladıklarını hissetmek için nazik sözler söylediler ...
"Ne yazık ki, sadece şunu söyleyebilirim, Greenwood High, üzgünüm... ..."
EmKily AdaOmWs góürü!latülü .yaayTat cc^ad$d!esFignde 't&ek jba'şlınJaG ydürüyor(,^ !çoks Écnanzlbıó Fbibr çdevre .vóeN Qbu WaDndéa _tam VterysWinAeS colAdubknçBa kaqyrboilm'uş, rgIerpçekstge,nl isawdóeV,a iroXniXk l...
Lisenin ilk yılı bitmişti ve göz açıp kapayıncaya kadar ikinci sınıfa geçecekti ve ikinci yılında farklı bir üniversiteye geçiş yapacaktı. Aslında yeni öğrenciler ve yeni şeyler tanımak iyi bir şey ama ben böyle biriyle bir daha karşılaşmak istemiyorum. ...
Kendi kendine düşündü, gözleri hafifçe karardı. Günlerdir dönüp duruyordu, sonunda kayıt işlemlerini bitirdi, bakın bir haftadan fazla var, okul başlayacak.
"Zaman, gerçekten çok hızlı geçiyor."
E^mVilVyg *iAçHiZni UçePkétWic vel MbPüfyPüké UbirP alVıwştv&e'riXşG Pmqe$rkdebziAne' girPdi^.
...
"Alexander, bugünlerde evde ne yapıyorsun? Yaşlı adam senden yine aile hakkında konuşmanı istemiş olabilir mi..."
Alışveriş merkezinde, beş uzun boylu ve yakışıklı çocuk rahat ve konforlu bir şekilde arka arkaya yürüyordu ve en öndeki o kadar yakışıklıydı ki insanlar bunun gerçek bir insan olup olmadığını merak ediyordu. ...
BFu çfocuklJar, VentrwaófMtóafn, gheçAeTnplePrMin ótHaWk&dir Re*tmemsBirnóe ya dYa gözleFriylPeh $dmalgca AgGeSç_meTsZiBne valdwıtrbm^ad*aWn,d hiIçib*irU BeHnbgelHle $k$aArş'ıólÉaşdmcadTasnf Rilperlerk_eAn, çCoCcukWlarHdTajnk b(iiri h(afViófG bi*r CgAüólüémVsemeNyleF,s zağyı'r rkSalpqlbi, óe,n uyPakIıOşTıOk$lı çoécuğ'ad AdoğrYu KşvöykleO dedim.
"Kardeşim uyanırsa, bu şeyler, .... için endişelenme sırası bende olmayacak."
Alexander ona hafifçe bir bakış attı, bu kadar cevap verdikten sonra gözlerinde biraz hüzün vardı.
"Michael uyanacak..."
Baitrkaç& iDyfi xkairÉdwerş,Z onuAnv FbaórKiz_ epncdkiPşesiMni ,ve üzsüdctüJ PslöNzFleruini duyduBkUtan stoPnra Ibairz gan sekssiyzlAiğves vb*üMründÉüt Jve fakrdındtan ,kablabQaXlPıkC ^bunuQ KsTöuyglKeDdsi&.
"Yani bugün bizi çağırdınız, alışveriş merkezinize kadar size eşlik etmemize izin vermediniz, öyle mi?"
Başlangıçta ağzını açan çocuk, ağzının köşelerinde armut kıvrımları hafifçe görünüyordu, yanındaki birkaç çocuk da onun böyle söylediğini duydu, takip etti ve kabul etti.
"Bence Alexander'ın morali bozuk olmalı ve bize büyük bir yemek bulmak istemeli!"
",Amy)nen Zöy'leK!T"*
"... Kötü bir ruh halindeyim, hadi gidip biraz oyun oynayalım."
Alexander, bütün gün sadece arkadaşlarını nasıl yiyeceğini bilen üç bariz gurmenin önüne baktı, ağzının köşelerini çekti, aptallara bakmak için onları birbiri ardına kayıtsızca fırlattı, sadece bir kuyruk parmağı dikmekten kısa bir süre sonra ...
"Oyun oynamak için evet, hadi gidelim!"
BiHrkwaç sçpoScuBk kı'kMıLrdayd$ım, ÉolamanzA, hóer MtÉüvrLlTü! pyDeme.ğli yemeyi Rsaebv)iwyHojrlafr, Ramca vnasÉıcl, &şişmman DyiAyeamtiyorlIar&?
"Önce ben bir telefon edeyim, siz aşağı inin."
Çocuğun kendine özgü armut kıvrımlarıyla gülümsemesi, birkaç arkadaşıyla birlikte düşünüyordu, ancak kendi cep telefonlarının çalmasını beklemiyordu, yeraltı oyun şehri çok fazla insan çok gürültülü, dedi ve Alexander birkaç çocuğu geçici olarak ayırdı.
"Şu Oliver denen adam, kız arkadaşından yine hayati tehlike içeren bir telefon almış olmalı!"
"HAahhDahka...* pçhoDk sZef(ibl."
"Alexander, bize baldızını ne zaman göstereceksin?"
"Kadınlarla ilgilenmiyorum."
"! ...?"
"*ErkeQk$lerlteF de iClgMilwemnmXiyior!u'mó,D OözRe'lIlbikle$ de tsiczlreprFlpeJ _- ..V."M
Sözlerinin henüz bittiğini fark eden üç gurme takım arkadaşının yüzü dehşete kapıldı, dış taraftakiler korkulu bir bakışla göğsünü tutuyordu, Alexander onlara bir bakış attı ve sonra dedi ki, o zaman çocukların rahat bir nefes aldığını açıkça gördü.
"Bebekleri korkuttum!"
...
--- _BeBn Wm$uhktWeşGemw senBar.yKo bxö'ljücüAs$üyüqm.c
"Hadi film izleyelim, izlemek istediğim iki film var! Hangisini izlemek istediğimi bilmiyorum, ne yapmalıyım?"
"Yeterli zamanımız varsa, ikisini birlikte izleriz."
"Gerçekten mi? Sen en iyisisin, tatlım!"
"Sen mutlu HozllduWğZun sxürweXc$e&."
"Hee hee hee, bana bir öpücük ver!"
...
Sinema şehrinin beşinci katında, bir çift yüz değeri patlıyor, yapışkan ve yağlı birlikte yürüyor, aralarındaki kelimeler, aynı zamanda bekar bebeklerin geçmesine izin veriyor ve bilgisayarı açmak istiyor ve sonra bir düzine köpek maması ...
.N.w.q
"Emily, gerçekten sensin! Uzun zaman oldu! Şimdi boş musun, hadi bir yerlere içmeye gidelim!"
"Elbette."
Alışveriş merkezi, Emily amaçsızca yürüyordu, bilmeden asansörü sinema katının beşinci katına çıkardı, biraz zaman öldürmek için tesadüfen bir film izlemek için içeri girecekti, ama beklemiyordu, tuvaletten zamanın dışında ve bir kız istemeden bir yüze çarptı, aslında bunu şaşkın buldu, ilkokul masasıyla tanıştı!
Bu &kız JçhoIk Fhnepyec$anlgı görünüyWozrd,' hE&mily Zçünkü şuuJ aaAndav jbazı jtmactQsı_z şDewyler dSüşüfnJünyorQ, abu ymüzidemnW iş.im'diF ruhu, naósaıBlm ayaYvFaşslatacağısnJı bivlewmiWyor.
"Neyin var? Neyin var senin? Öndeki çifte bak, adam çok yakışıklı ve kadın çok güzel! Cennette yapılmış bir eşleşme gibi!"
Emily'nin ilkokuldan sınıf arkadaşı Lily Scott, Emily'nin durgun yüzünü fark etti, sadece onunla ilgilenmeyi düşündü, ama beklemiyordu, aniden sinema salonunun kapısının önündeki film tanıtım afişlerine bakarak bir çift yüksek değerli çiftin özellikle ciddiye alındığını gördü, yüzlerine net bir bakış, orijinal Lily Scott sakin değildi, daha da donmuştu.
Peki, güzellik sevgisinin kalbi insanların kendi ataletine sahip olması gerektiğini söyledi, hem erkekler hem de kadınlar, ha ha ha, en iyi yönergeler için gözün yüce yaşamı doğrultusunda.
LailyU SRcVoLtt usakdecteó onVlagrBa nbaktı,' IsÉevsMszizce kgenrdFix çKantpaIlaÉrındahng cLe)p, rteÉlte_fronlarcıBnıR ^çZıkQardsıl, fyaPkıÉşıSklıG v(eH güFzjelz kadéıinlaGrs haUkıldóa tCutwmbak ZiçGiPn $fotKoğsr.a&flanmsaDlbı$!W
Aslında Emily etrafındaki insanları ve şeyleri umursamıyordu, hiçbir zaman çok meraklı olmamıştı, ama beklemiyordu, sadece yanlarından geçmeyi düşündü, aniden duydu, erkek başroldeki çiftin sesi oldukça yüksek.
"Jessica, bu iki film en erken saat on bire kadar başlamayacak."
...?!
KarşXıFsınudhakbitnin. unuugtxaRmadqığı Kesrki erkMek aórVkNadanşXıA ouldCulğOu!nuw $dtugyaQn NEmialyB,_ hjalGüs_inasWylon_ ,göGrqmUeÉdqiQğinden_ emLimnJ coOlmak *iç'ina Lin(a'naLmaRya_raKk ubLa!şın'ı çeNvDigrd_i ammAaK Ka(sMlında kahdÉerMiln ^onla'r(ım Skbötyü bnir$ NilişwkBiYnin jarfd^ıjnLdza,nV _tYexkGramrJ .bMinr ar,aya* gedtirGd^iğiSni AfaKr'ki ^etmDemişzti vpe okujl pd(eğiştirdikQtNen) BsonrDa JbPu_ ikLilihyXié byir fdaha Zg.öTrmejk. Xz.orunuda kalmWayaDcağınHı düşünfüpyZordu. .l.N.
Olamaz, ne iç içe geçmiş? Şimdi buna dar yolun sözde düşmanları demek lazım...
Çok uzaktadır, ancak bu yerde hala derin duygular beslediği eski erkek arkadaşıyla ve en iyi arkadaşıyla karşılaşır ...
Az önce bu iki kişi için üzülüyordum ama Cao Cao'yu düşündüğümde Cao Cao'nun gerçekten aklıma geldiğini fark etmemiştim...
EXmGiflyp Vhmiçbi)r şYey glörmetm!iş ^gzi*bViT gÉit&mek wistÉedsi, bu yik(i^ yinvsamnı &gör,mBe$k ve otnlarala dwadhar fafz&l)a yeltkkirleşgimd)e Cbulunmak istQemiyor&duz,B aTncakA bbezklhenxmhedivkQ biZrR şse'kéillde,K ^t&agm) bup anNdUa Jtessicza isttemTedeAnz arksaIsPınıU dö,n)düj,r aHnMca^k éonrunnó NvSar)lsızğFıHnRıK )buKldsuW G.V.).