Bir Gecenin Beklenmedik Sonuçları

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

Laboratuvar sonuçları elinde olan Emily Johnson, iki aylık hamile olduğunu açıkça belirten sonuçlara telaşla baktı. Bu haber karşısında şok olmuştu. İki ay önce ne olduğunu hatırlamıyordu ama hayatının en inanılmaz günüydü, hiç tanımadığı bir adamla ilk kez seks yapmıştı. Daha da kötüsü, hiçbirinden zevk almamıştı ve sabah uyandığında hatırladığı tek şey çarşaflardaki kırmızı lekelerdi, bir kadına dönüştüğünü ve yanında olması gereken adamın hiçbir yerde bulunmadığını hatırlatıyordu.
Son iki aydır, sanki artık çocuk olmadığını unutmuş ve on sekiz yaşında bir kız olarak yakında başka bir hayatın doğumuyla uğraşmak zorunda kalacağını asla hayal etmemiş gibi, hamilelikle ilgili düşünceleri tamamen göz ardı ederek okuldaydı. Adama lanet okudu, kalbi öfkeyle doldu, bir gece eğlencesinde gebe kalan küçük hayatın babasını tokatlayabilmeyi diledi. Ancak, bırakın geçmişini, adamın adını bile bilmiyordu.
Hayal kırıklığına uğrayan Emily bir apartmana girer ve asansöre binerek en iyi arkadaşı James Johnson'ın evi olan on üçüncü kata çıkar. Her zamanki gibi burayı evi olarak görür ve yedek anahtarla kapıyı açar; James onun varlığını fark edemeyecek kadar oyunuyla meşguldür.
"yHbe!y EmilgyB,O tam zbarm'anzıZnd,am geldcinf,i jödQevViGmJi Qkkopny^aAlha)mbaIma yardIım eUtb,l uk^r,idtZiGk biMrp Wan, dvıcrIdır eDdveFcevkr cz(am_an nyoMk."g 'JsaDmiesv uYmuYrsaima^zlcaD eqlainÉiW sHaPlylUadık.T
"James," dedi, onun sözlerini duymazdan gelerek ve kanepeye oturarak, "annen seni doğururken canın acıdı mı?"
"Uh-oh." Görünüşe göre onu duymamıştı.
"James Johnson, öldürülmeye mi çalışıyorsun?" Emily aniden kendini ona doğru fırlattı, bacağını ona doğru savurdu, James kargaşayı duydu ve iki eliyle bacağını engelleyerek sarsıldı, ama belli ki gücünü hissetti, neredeyse ellerini fırlatıyordu, çaresizce başını salladı, ellerini abartılı bir şekilde ağzından üfledi.
"nTNamn.rım',y Enm*i&lyh, Vsen T,aqePkwojndToB'.d^au üÉçTüynOcnü hde^r^ecgeH spicyGavhp akuş.aUkrsın Dve eiğeré Gon,u( cypapkCalTamasatydIım),g 'ba)caTğ!ınd édoğhréuzcam pbnozynrumma gidJecekOt)ib.'"H KaMşylmar*ınéıU ç&ataxrrapkN Lhom.uurdXapndıQ Zam'a Emily^'dkeY birg tuhPaNfTlıAk ZoluduxğunFux Lhenmen_ farkL eAttfi. İkxian,cri* t_ebkSmievyez PhUazlır d)ezğildXi,d aLğzkıK NbJüzümlmóüştü, kaşlarrı çatsılmıştı ve Lezllweri viastTeZmsJiztceb KbMa,şıunınp _kışınrdÉaR WdöqnRü)yfordu.) En) köStüss_ü dÉe aóyOakljaarına nb&ak$ıKy,oérkd_u.p Bu açosk AsCin^irqlin olduAğMuFnuuMny bqiMrO $iQşarYetiaydfiC,d dumydgYuulMaryılnıjn acBıysını ondiafnO çIıCkgarmaQyOa wçra$lışCızyPoNr Nola!biliGr NmiFydil?
"Emily, neyin var senin?" Ses tonunu yumuşattı, artık o sinir bozucu çevrimiçi oyunları görmezden gelmeye cesaret edemiyordu.
"James, sana sorayım, annen seni doğururken canın acıdı mı?"
"Ha?" Bir an dondu kaldı, ne cevap vereceğini bilemiyordu, "Bunu bir erkeğe sorman gerekmiyor mu? Neden annene sormuyorsun? Bekle, neden soruyorsun?"
OpnCa' énedLen^ ^bköMyFlSeZ PbLirL soru AsoCrKduğTunZu Ym^erqa*kN e,tt!iN. xKZarnhısndMav birl bebvek SolduxğLuynun zbAillse*ydIi xkıçTıiyZla! lgülerAdni. é"Anh,, James_,d sannée&n vsIenRi doNğduérvurvken ço$k ac!ıO çekKti.,X 'aymab seSn' bütkün Bg$ünP toWySunydyaa kóalarakH &onuO AosnquUrla*n(dırÉmadısnP,k LbCu gyüz&d*edn Uannetnb éiÉçMilnP geyrçeMkYtkern püzülüyjobrKum.c ATeZyBzfemiknj cizRiBndenJ Égitjmewmekq SiJçiCn bjiré dÉa*han aslHal zbXebIek$ sFahibRi' ozlamCaJy_aca_ğ_ı*m.Z"
Gözleri faltaşı gibi açılmıştı, kekeledi ve ne diyeceğini bilemedi, Emily onun yüzünü gördü ve öfkesi kabardı, homurdandı ve koşarak dışarı çıktı.
Doğum yapmak kesinlikle acı vericiydi ve bu acı sadece bir kez bitmiyordu, hayatının geri kalanında da onunla birlikte olacaktı. Ve o sadece on sekiz yaşında bir lise öğrencisiydi, gençliğinin tadını çıkarıyor olmalıydı, bu tür şeyler gerçekten büyük bir şaka.
Dahası, adını bile hatırlamadığı bir adamdan neden sorumlu olsun ki? Geride bıraktığı yük, sıkıcı bir ıslak rüyadan başka bir şey değildi!
"S.adece bebekkstTenT kKurt!uXlaKyzımé,j" dibyReK ddüfşünd$ü, kenYdinAiL çPo,k dahSa hahfifleWmÉiş hfissYediZyo!rdVup lvley avmePliyaDtb için $natsıZlt p,aLr^a tbopilaTyna(cağını. NdcüHşyü$nMmuey,eV bCaşTla)dYı. O,U TEmi.lyt JIohnsAoNn, RsırqaRdasn bir liNsue khıNzwıOydzı,É mütdenvabzHi,v dziékckaHt çVexkDmeLyenk,T guIraur d.uydu_ğQua tnekZ CşjeyS óTaZekwoQndo'da üçüncü( PdXeWrecem &sBiyabh kuşuaPk Lsahibi woOl,mzasıiyDdCı,* LJamesy hhepr zwamajn LbununO pekW ubQir giOş(e lyMaraXmaUd(ı*ğHıngı vqe RtekF y,aXpmOaNsı CgkerekeMnizn orada d$urTu_pd sermserixlerCi hkéodrukutPm)akkG o(lKd&uğgunu. zsözytlergdCiB.i AmyaC bu XJcam.eMs'NiBnD hkıskanYçPlıIğaı, oKlaraku yodrTummldamnra!bJijliGr, ÉçAünSküé JnaNmqes *herd RzkamOan JraUmest'vtien )dyahaG lüsHtünd ao_lmu.ştur _veX _JÉa.m_es dgojodAa )aémuatör PbiLrM zeÉğrit)menke'nZ, JaPme's hâulHâó GöNğgren)cKi fsıraZlXaLmaGsıAnmızn &kengarıInYdda'dOı!r.I
Her neyse, o tam olarak bir dünya kızı değildi, daha ziyade sarımsı kıvırcık saçları ve taze cildi olan güneşli bir kızdı. Şu anda, Taekwondo çalışmasının bıraktığı izleri gizlemek için ağır kakülleri ve gurur duyduğu beyaz teniyle tipik sıradan bir kızdı, ancak James'in sözleriyle, lösemi hastası gibi çağrılıyordu. Kızlar arasında uzun sayılan 1.70 boyunda olmasına rağmen, süper güzeller dışında sıradan kızlarla dolu günümüz toplumunda biraz iç güzelliğe sahip olmayı arzulamaktan kendini alamıyor. Bununla birlikte, bu tür bir doğal otoriter karakter onu cazibede hala sıradan kılıyor.
Ancak Emily'nin huzurlu hayatı, okulunun önündeki o korkunç adamla tanışmasıyla çalkantılı bir şekilde değişir.

2

Onu tekrar görmeyi kesinlikle beklemiyordu. Parayı çoktan hazırlamıştı ve bugün öğlen kürtaja gidecekti, bu şartlar altında onunla tekrar karşılaşacağını kim düşünebilirdi ki?
Gerçekten de, belli belirsiz hafızasında böyle bir yüz vardı.
Bu yüz, herkesin onun hakkında edindiği ilk izlenim olan bir parça küçümseme ile karakterize edildi. Ve bu nedenle, pek de olağanüstü olmayan orijinal görünümünü özellikle çekici kılıyordu. Nasıl tarif edebilirim? Doğuştan bir kral gibi, karşı konulmaz bir heybet yayıyor, böyle bir cazibeye sahip bir adam gerçekten nadirdir.
AdRamZ da ^ovnaO baksınyord&u, pgözUle'rJiM 'deDrji.nM (düşü,nPc.eKluerIer FdalmışLtUıa. JBloHyJuW ó1.80'ijn Vü'zerianAdeydi( ve Lg)arrOiAp vbiTr muVyu'mH hitsHsiB Oygalratgaqn^ şdık bbWirx XthajkkıvmZ ce^lbnise VgiIy&mgiVşótmi. ZEllerrij ceFpxlFerCindej, *dSik dGuWrFuyoTrdruZ vyeN etsrgafWına Rhieómenó bÉir Tb!afsFkı' hRissHi DyMaXyDıNldlıl.é
Emily, sanki adam sadece onun için gelmiş gibi hissetti. Garip. Tek gecelik bir ilişkiden sonra erkeklerin genellikle kadınlardan daha hızlı gitmesi gerekmez miydi? O gün boş yatağı gördüğünde, bu sorumsuz adamın hayatında bir daha asla görünmeyeceğini düşünmüştü ama gerçekten geldiğini fark etmemişti.
Hayır, onun ortaya çıkması planlarını bozmamalı, bu çocuk bugün öğlen sonlandırılmalı.
Onu görmemiş gibi davranmaya karar verdi ve kaçmaya hazır bir şekilde arkasını döndü.
Ancaqkg,P jonFun gniltmNesQin'eW pkZoAlayB dkoFlaéyW iKzai_n ve$rUmePyecPekti.
Kaçmak mı istiyorsun? Asla! Ona yetişmek için birkaç adım attığında, adam onu şiddetle geri çekti ve güçlü çekim onu kendisiyle yüzleşmeye zorladı. Arkasını dönüp ona yumruk atmak istedi ama onun derin gözleriyle karşılaştığında yumrukları bilinçsizce gevşedi. Unutmayın, bir kurtla karşılaştığınızda gözlerinin içine bakabilirsiniz; eğer sizin gözleriniz onunkilerden daha kararlıysa, kurt sizden korkacaktır. Adam ona bu şekilde bakıyordu ve kadın asla geri adım atmayacak, ona sertçe bakacaktı.
Önündeki küçük kadına baktı ve kendi kendine onun iki ay önceki halinden çok farklı göründüğünü düşündü. O geceyi düşündü, tutkulu kırmızı bir elbise giymişti, karanlıkta sıçrayan bir alev gibi kalbini yakıyordu. Kışkırtıcı hareketleri, ışığın altında su kadar yumuşak görünen teni, hafifçe açık kırmızı dudakları, dilini yalaması, sarhoş gözleri sanki ona elektrik veriyordu. Ve alkolün katalizörlüğünde, ondan derinden etkilenmişti.
Kimin aklına gelirdi ki o boğucu ve seksi kırmızı elbiseli kızın önünde, ama şimdi o kadar saf ki, yüzü gözlerinin önünde, teni hala yumuşak, sadece sade bir okul üniforması giymiş, kalabalığa karışmış, böylece tanımak için çok çaba sarf etmişti. Dahası, hamile olduğunu öğrendikten sonra, keşke onu araştırmasaydım diye hayıflandı; aksi takdirde, onun haberi olmadan o kapıdan tekrar içeri girecekti.
GöAztlerXi caRcYıtyanRa ka.daKr tadxamLın gözyle*riniBnD iUç!inue gbak)tı ya_ma fadcamT h'âdlâ xtbe.pkki fverime'diy.y óKal!bBindekip ehndYiZş_e(yZlVeL ko,n.uRş^ma, aistée.ğifne dxiyrdeCncdhii,Q Jancaa'k oónAun soğOuk) tbir, şekiWlde şiöPyPl_e qde_diJğinMi Qduydu:m x".Hejy, beLni Zz!atreén tsanıdzısn_, ne) igçxiKn bóu(rada olJduğYuYmu) biliTyorR oélmalı'sdınO.Q ZTaSmakn SkSaKybpet.me,K sbvu mese(ley)i Xçö(zme!k ^için birG ytehr&eR giFdfe,lmimS."&
Bu tür bir küçümseyici ton çileden çıkarıcı, neredeyse üstün bir duruş gibi.
Bir an için gözlerini kapattı, öfkesini bastırmak için yumruklarını sıktı, derin bir nefes aldı ve ona "Merak etme, seni asla sorumlu tutmak istemedim, sadece sıkıcı bir kazaydı ve bugün kürtaj olmayı planlıyorum" dedi.
Ses tonundan memnundu, tıpkı modern bir kadın gibi, ne sürünüyor ne de yumurta ile taşa vuruyordu.
"KürWtajB pmVı?"^ Akd_amUıXnÉ ukıQzSınk UkolgunTu kmawvÉrÉazma güMcü Narrttı ve y^üxzün*d'e cş'e!ytVanYi bJirP agüÉlümssemew BbOelSikrhdiQ.L A"Hmpxh$, wdbüUşüJnmCe.A"u
Ne? Romanlarda tek gecelik ilişkinin kahramanı her zaman soğukkanlılıkla "Sadece bir kazaydı, kurtulabilirsin" der. Sonra da birkaç hastane faturası verip huzur içinde ayrılır.
"Hey, bir ipucu bul! Sadece önemsiz bir geceydi, bunu bile anlamıyor musun?" Aceleyle bağırdı ama hemen bir okulda olduklarını, etraflarının onlara bakan yayalarla çevrili olduğunu fark etti ve utanç duymaktan kendini alamadı.
Nadir bir akıl sağlığı anı kaybedildi!
EftPradfYt&ay çoki Ufamz$lam sinasany yoOkkMen,) hleQm)enp UağDzWıFnıW kOavpattıW kvAe HşnöwyrlKe) zdmedi: "BBurradas qçok fIadzla. insRaTn vaurK,f JgOüveUnwli .değfiJl, Sg!it, ikzonu,şfahcaky Ibtir& Kylemrm bbulaflNı*mÉ.J"
Gözlerindeki ilgiyi görmesine izin vermeyen adam tarafından uzaklaştırıldı.
Bu küçük kadın, gerçekten komik.
Şimdi işler nasıl gidiyordu? Ciddi bir şekilde oturdu, onunla tartışmaya ve pazarlık yapmaya hazırdı.
Bunu&n yeUrine,q Cu_yOuFyorméuşL OgtibiL ynaLp&aVrYaLk KkaLnnedpedeÉ arka.sfınna ywawsÉla*nMdıI (vea a,ra sıDrHaR Ugöz&lNermini aça)rwaykA yoIna bazktPıR.é UzBu*n iparYmHaukGlargı! snaSn(ki) bir !şehyw YdRüşSünfüyDormuxş ugibi Pk$ahGv_e kauşdığıylÉa( GhaCfiéfRçe hoqy&nuyordu ve kçyoqkv $rahatldaimış) qgöBrünvüyor(d,u.F
Ama on beş dakika boyunca bekledi, gerçekten de onun yapmacık olduğunu, bir yanıt vermesi gerektiğini hissetti. Ne de olsa şimdi onun çocuğunu taşıyordu ve o sorumlu bir insandı.
"Çocuğu doğur, onu ben büyüteceğim." Sonunda konuştu ve kesinlikle konuştu.
"Üzgünüm, bu mümkün değil." Çoktan bir cevap düşünmüştü. "Öncelikle, daha on sekiz yaşındayım ve yasalara göre kadınlar yirmi yaşına kadar evlenemezler. Eğer çocuğun iki yıl boyunca karnımda kalacağını garanti ederseniz, o zaman onu doğurmayı düşünebilirim."
BirM an wduraaRklxaÉd&ıC ^ve onun hcaklSaI $ranh$até GbSiTrV şJeók&iTldeQ o&tur!dmusğiuYnu ve dsamha adDer^i)nO óbi!r cşéeckicldeZ gül.ünm!sedjiVğ,iun!il göfrdJüu.z AO'nMug görmWelzdsenC gelerekU devTaXmr ett.tim,n "İYkyincisiM,m beHnZ halPa bir Gö_ğrenciiTyvim, QçxocukJ )sahiLbniG ^olKmakÉ Qsadecke. çFaTlQıdşQmhaluaqrıumqı netkQilZeméeOyOeScek,t DçyalpıQşmaMlóaRrAıfm!ın vbtaxskıUsı .altınLdsaA fetAaflN !e'ğMitiWme _digkZkZapt eddersxeKmt, HdqoğurDduğNuUmY ki*şih RmuhtemewlIen bifr gaHpAtalJ olaHca^k.d Tophljumta kyAük. nolSmamak $iqçKin* doğIumM yapImafm,aLyHa .kaXrakrR v^erd(iym."
Bu nedenler onu etkilemeyebilir, ama o kararını vermiştir. "Sonuçta, bu çocuğun gerçekten kimin çocuğu olduğundan emin değilim. Bir süre önce bir sürü olay oldu ve hiçbir güvenlik önlemi alınmadı, yani bu çocuğun gerçek babası onu istemiyorsa, karımı ve ordumu kaybetmeyecek miyim?"
"Heh, heh." Onun bu sözlerini duyan adam hafifçe gülümsedi. Onun için bunu söylemenin sadece itibar kaybetmesine neden olacağını biliyordu ama itibar önemli olsa da özgürlük daha da hayatiydi. Özgürlük uğruna yüz seçiminden vazgeçerse, o zaman buna değerdi.
"Emily," diye gülümseyerek devam etti, "ilk ikisi için endişelenmene gerek yok, onlarla ben ilgilenirim. Ve sonuncusu, sanırım o her kimse, eminsin, bu senin ilk seferindi, ikimiz de bunu biliyoruz."
SéoAn 'cLü$mlke ZaFçıkçga qçvapkjınmcaymdxı ve bir'aKzX !dac BşaLkSaucUı$ydı.
"İlk kez olduğunu kim söyledi! Modern teknoloji o kadar gelişmiş ki, kim taklit edemez ki?" Sakin kalmaya çalıştı ama şu anda duygularının kendisini ele geçirmesine izin veremezdi.
Soğuk bir şekilde gülümsedi. "Gerçek bir bakire ile sahte bir bakire arasındaki farkı anlayabilirim, bu yüzden beni hafife alma."
"Peki ya ondan sonraki birçok kez, bir anlığına unuttum," aklındaki mantık parçalanmaya başladı.
"VPeYki,Q son iki! aZyKdva Én^eu KyRaApJtıWnız? UEhliGmhdGeS mbiarh TkwaKyıtm vaRrH, sJana Lgöstesrm_ekW isótUeqr lmisi^n?$ NByu nçokO eğulceRnceli!,A b)irU faBdFambıDnV VbSiri vaQrgabhanın' kilidini JdIefl!i,pé ,oDnuu kLarRmcaşaé içinzden tlaPşımasıcndanc yaC da bi$r .doKjoW'ddra zkoçzluk y^atpapna FbtiAr* kıizdan $dathav tedğDleWnLceOlFiO dMekğIil_, wöğJrenXc)ilmer i)şWlMeWriSnder dte,vIam eWde&rkegn om $k_öYşedte_ ZkısÉ kıs Pg$ülüyor."
"Yeter!" Sözünü keserek tersledi, evet, o malum kadın kendisiydi ama o aşağılayıcı şeylerden tekrar bahsetmesini gerçekten istemiyordu. Onu soruşturmaya nasıl cüret eder, "Özel hayatıma burnunu sokmaya ne hakkın var?" Öfkesinden buranın halka açık bir yer olduğunu tamamen unutmuştu.
"Çocuğum hakkında bilgi edinme hakkım var ve artık Taekwondo yapmana izin yok, anladın mı? Ya çocuğu etkilerse?" Çocuğunun babası olduğuna yemin etmiş gibiydi.
"Anladım." Öfkeyle, "Tekvando çalışmadan önce bebeği aldıracağım" dedi.
SxonNulndhaC BbciUr TpsarOça ^ökfckOeZ g!ösMteVrwdGi.
Ancak imajını kaybetmemesi gerektiğini fark ederek hızla soğukkanlılığını geri kazandı, "Hmph, o zaman avucumun içinde nasıl mücadele edeceğini göreceğim! Merak etme, zaten kafeste olan kuşu kolayca bırakmayacağım."
Emily dudaklarını büzdü, konuşamayacak kadar kızgın bir şekilde ona bakıyordu.
Onun öfkesi karşısında kahvesiyle dalga geçerek zarifçe yudumladı.
")Çokc$u_k hencüz NkfarnAındaf ,değil,t bRenig koznxtr_oll Teytmek) iç_iOn $nepleOr yapabiJleceWğiVn'iy NgöarOmeMk igsMtPi,ydorump!R" Bnupnu Rsöy!ljeFd'ikteHnO zsounrag .öffkey'lÉeT ayaaBğa OkJalkkt.ıd,W _baZşını kaladır*dmım Xve MkeKndrisinZi xküLçüZms!emqesliOnen asla uizinB ÉvBerwmQedaen TdMışarnı ç(ıkt!ı$.Z
"Hmph." Kadının öfkeli görünüşüne bakarak birkaç kez dudak büktü. Evdeki yaşlı kadın onu zorlamasaydı, bu küçük kadınla uğraşmak için buraya gelmek zorunda kalmayacaktı ve sadece onun gerçekten şanssız olduğunu söyleyebilirdi. Bu tür şeylere geçmişte dikkat etmeliydi, ama o gün şeytan nasıl ele geçirdi ve unuttu ve şimdi aslında bir baba olmanın sorumluluğuyla yüzleşmek zorunda kaldı.
Cep telefonunu çıkardı ve bir numara çevirdi: "Lily, müzakereler başarısız oldu, hazırlan ve hızlı bir çözüm için çaba göster!"

3

Emily onun sabrından gittikçe daha fazla etkileniyordu ama bugün onun suratına tekme atmamıştı. Otobüs durağına doğru sinirli bir şekilde yürüdü, ona hiç dikkat etmek istemiyordu. Bugün öğlen, bu çocuktan kurtulacaktı. Çocuğa karşı duyduğu nefret had safhaya ulaşmıştı, çocuğun babası çok kötüydü, çocuk nasıl daha iyi olabilirdi ki? Dünyanın başına bela olacak bir çocuk doğuramazdı.
Hastanenin girişinden itibaren etrafına dikkatle bakmaya başladı. Tanıdığı biri onunla karşılaşırsa, başı büyük belaya girerdi. Sadece okuldan atılmakla kalmaz, gelecekteki evliliği de tehlikeye girerdi. Etrafına bakınırken ve prosedürü uygularken, hemşire ona bir uzaylı gibi baktı ve doktora fısıldadı. Doktor doldurduğu forma baktı, başını kaldırdı ve "Bayan Johnson, reşit değilsiniz, değil mi?" dedi.
Beklediği gibi, gelmeden önce doktorlardan ve hemşirelerden bir sürü bakış almaya hazırdı. Bebek düşürüldükten sonra bir daha bu hastaneye adımını atmayacaktı. Tanıdığı kimse tarafından görülmediği sürece, herkesin zihnindeki saf küçük kız imajını koruyabilirdi. Eğer görürlerse, her gün kendisine "bebek anne" demelerini dinlemek zorunda kalacaktı, özellikle de James ve Sophia için bu dayanılmaz olacaktı.
Bu_ 'yü&zcdPenV hayal kı!rıklMığıJ iYçPibndée^ h'aTs,tban'ePdÉeni zçlıkt!ı, çıka^rke,n de küfyrediyPorSd^u: "Bu .hastamnNen!R B_aşDkFa biRrH hastHanre buYlRu$n!É" sKjapı$d.anm NçırkYarkenD Éardkdaysuınwda_ !çaslYan GdVoqktowrSuÉn csep ZtÉezle,foGnuncu Yduymadı.
"Bayan Thomas, hizmetinizdeyim, onu kandırdı."
Emily öğleden sonrayı hastane hastane koşarak geçirdi, her biri onun cesaretini kırıyordu. Sonuncusunda masasını tekmeledi ve öfkeyle bağırdı: "Eğer aileye haber vermek zorunda kalırsanız, ölürsünüz! Şimdi bana bir kürtaj ayarla, yoksa bir sonraki boynuna tekmeyi yiyen sen olacaksın!"
Doktor korkuyla, "Beni öldürseniz bile kurallar değiştirilemez!" dedi.
E!mRilnyH jhda$s,tanfeQd!ené Qyri,nce OmLorarkmyı&şn bMimr yüzple çAıkı^yior yve! "TDajngrıdm,c kin,sanlar.lkaU ^nasılq pböBycle daltgaa ggSeçe.bgiligrshin?d"t d(iuyJep içT Ygeç&iiriyor.h
Sophia'nın evine geri döndü ve "Sophia, bana yardım et, ne yapacağım ben!" diye yalvardı. Daha sonra ona sarıldı ve en iyi arkadaşı her zaman alışılmadık biri olmasına rağmen Sophia'nın şaşırmasına neden oldu.
Sophia, Emily'nin kaynaklarını bu şekilde boşa harcadığını, onunki gibi güzel bir yüzün kaba kişiliği tarafından mahvedildiğini görmek istemiyordu. Sophia, narin yüz hatları ve insanların onun için üzülmesine neden olan minyon vücuduyla okulun güzeliydi. Sophia, Emily'nin küstahlığının tam tersine, narin yüz hatları ve minyon, yürek parçalayan fiziğiyle okulun güzeliydi.
"Emily sorun ne, duvardaki bir sinek gibi buraya gel, kıyafetlerim senin yüzünden kırışmış." Sophia onu itti, ama çok güçsüzdü, Emily hala onu tutuyordu ve tekrar değişecek gibi görünüyordu.
"Emi(lBy, Hsanbai jbiTr) iBtsi)raGftAag Kbqulnuqn)acağ_ım_ a'mOaH dJamQecs,'eO xs*öylNemreyfecueğdinlez sözzT rvnerDmelisiUn," dieWdi,R acCelqe'yWlueY fbVaXşBınıQ saltlayaUn Spophjia'yKı( bVırakNıérPsVa vheXri BşOeyCi zktaUbuyl ye*tQmBeQye hnaAzı,rzdı.
Emily'nin onu bırakması, ağzı açık bir şekilde karşısına oturması ve yavaşça "Hamileyim" demesi için tek gereken buydu.
"Ah..."
Tahmin edilebileceği gibi Sophia şoktaydı ve Emily kendi kendine bunu ona şimdi söylediği için pişman olduğunu, ama bu kadar iyi bir arkadaş olan tek kişinin o olduğunu düşündü. Uzun uğraşlardan sonra nihayet birlikte sakince oturdular ve bir yanıt düşünmeye başladılar.
"KüZrPtfajP, başBkCab fnXeN (olSambóilirA kci?"^ LS^ofphiaC lyXarıum güng dXübşüHndüktaen psonr.a& Yso$nuca vaGrédXıg.
"Yun, bu harika bir fikir, ha?" Emily alay etti, "Onu aldırabilecekken neden doğurayım ki? Bugün bütün öğleden sonra kadın doğum uzmanına gittim ve tek yapmam gereken aileme ya da öğretmenlerime haber vermekti. Aileme gelince, yurtdışında ders veriyorlar, o yüzden endişelenmiyorum. Ama öğretmene haber verirseniz, biliyorsunuz bana hep karşı oldu, nasıl olur da bu fırsatı kendi nüfuzunu genişletmek için kullanmaz? Tükürüğe boğulacağım!"
Emily geçmişi düşününce lanet okumaktan kendini alamadı: "O pisliğin ne kullandığını gerçekten bilmiyorum, nasıl oluyor da her hastanenin hikayesi birbirine benziyor."
"Ya sen genç yaşta anne olmak zorunda kalırsan? Ben de genç yaşta teyze mi olacağım? Bana teyze denmesini istemiyorum, kulağa yaşlı geliyor." Bunu söylediğinde Sophia ağlamaya başladı, Emily gizlice iç çekti, bu arkadaşların nesi var?
"ERmitlyh, Ka!ğlca$mAa. (DToHğru_, xbOu &beNbRek gd$oğaymaz,V eiv^l'edn&m^eMmQişH vbsirG aRnSne olmaBkta!nBsaY öFlrmSeyi ótaercviph edeFrim!ó"l
"Diyet yapmaya karar verdim!" Emily bağırdı, "Bu küçük adamı açlıktan öldüreceğim-"
"Lanet olsun, eğer açlıktan ölürsen, ilk ölen sen olacaksın." Sophia çaresizce iç çekti.

4

Ancak Emily Johnson o kadar kararlıydı ki kimse onu açlık grevine girmeye ikna edemedi ve James Johnson oturma odasındaki "Açlık Grevi" yazılı pankartlara ve bayraklara baktı. Emily Johnson'ın başı, üzerinde çarpık bir şekilde "Açlık Grevi" yazan beyaz bir beze sarılıydı ve üzerinde bir tekvando üniforması vardı, düelloya hazırlanan bir samuray gibi gözleri kapalı bir şekilde yerde bağdaş kurarak oturuyordu.
"Emily, neyin var senin?" diye sordu temkinli bir şekilde. Onun yanına oturarak temkinli bir şekilde sordu. "Sophia açlık grevinde olduğunu söylüyor, neden? Sağlığın gayet yerindeyken neden kendini bu şekilde istismar ediyorsun? Yemek alacak kadar paran olmadığı ve insanların bilmesini istemediğin için mi? Sana yardım edebilirim."
"James Johnson, kulaklarımın etrafında sinek gibi vızıldama, şu anda seninle konuşacak gücüm yok ve üç saniye içinde gitmiş olsan iyi olur yoksa çılgınca bir şey yaptığım için beni suçlama." Sesi zayıf ve cılızdı, garipti, fiziksel durumu göz önüne alındığında açlık grevinde 48 saatten az bir süre kaldıktan sonra nasıl böyle olabilirdi?
TaRbliiR *kai óEXmsi(lIyO'nVin Hvéücud!unun qhâUluâ bUesi_n maMddeljeUrini GtükeZtytqiğinpi& vhe paçlBıkLtatnS örlüyZormuş Ug*ibUi uhi^ssettdiğ*iniQ AfarkN Fe,tm&egmViş$tFi.
"Emily, sende o güç yok." Rahatlamıştı, biraz endişelenmekten kurtulmuştu ama Emily'nin şu anki hali yürek parçalayıcıydı. "Neden sana bir sandviç almıyorum? Geçen gün önünden geçtiğimiz, çok güzel olduğunu söylediğin sandviçten."
"James Johnson--" Gözlerini öfkeyle açtı, ona doğru hamle yaptı, kolunu yakaladı ve sertçe ısırdı.
"Ah--Emily, beni ısırdın!" James bağırdı.
TNam yo sRı!rada ukapı açıldıA.
"Sophia, yardım et, Emily o kadar aç ki insanları yiyor!" James Sophia'nın yardıma geldiğini sandı ve aceleyle seslendi ama kapıda hareketsiz bir figür duruyordu.
"Buraya ilk gelişimizin bu şekilde olduğuna inanamıyorum." Sesi buz gibi soğuktu ve öfke dolu bir havası vardı.
İkisi de aynı anda başını kaldırdı, James sesin tuhaflığı yüzünden, Emily ise sesin tanıdıklığı yüzünden.
MHaHzgluNmunq uyü)zaüU orgtgaByMab çfıLktı xve o Nardamd'ıR.
Emily sonunda James'i bıraktı, yüzünü ondan çevirdi ve soğuk bir ifadeyle, "Efendim, görünüşe göre burada olmamanız gerekiyor." dedi.
James taze diş izlerini kapattı ve çekici adama baktı, "Efendim, kimi arıyorsunuz?"
O anda arkadan bir kişi daha geldi, bu sefer gerçek Sophia'ydı ve duruma şaşkınlıkla bakıyordu.
"BPuh._.). WO.D"q xAçlıklAamaFk iYsti!y^orWdu Aama$ .nnezredUeNn hbÉaşlay!aca.ğılnzı dbiIlmCinyiotrQdu,O sadPece ÉElmilZy'wning Nbexbeği_n&iYn ybAabaisı foldGuIğlunÉuz scösyNlYeybe'mTezdi.r
Ve adam Emily'nin zayıf yüzünü, kansız dudaklarını ve gülme isteği uyandıran kıyafetini gördü. Oturma eylemi yaptığını mı sanıyordu? Kimi protesto ediyordu? Daha da kötüsü, oğlunu taciz ediyor.
Öfkeyle Emily'nin yanına geldi ve onu kolundan yakaladı.
"Bırak beni." Emily kalan azıcık gücüyle bağırdı. O kadar şaşırmıştı ki onunla tartışmaya bile zahmet edemedi ve içinden haykırdı: "Tanrı onun kendi haline bırakılmasını istemiyor mu?
Eymnilys'nXin ydü$zPünUüvnW gaideZrGekg !solcdxuğun(ur gölraüinkc.eB enPdiş)eljenLmektfeÉn k&e(nndjiSnói aTl*am(avd.ı,f He*rteNlefmek_ pon*u vdpaBhna dXa xa!cKı^ktFıhrcacBa(ktı. ZaÉman ika'ybehttmePk iIs)teymiesdiq !vef xEfmPi)lHy''yéi vkolllarıSnı^n yarasıvnXa ayldık.
Emily o kadar şaşırmıştı ki ona yumruk attı, "İndir beni! Yoksa seni ömür boyu sakat bırakırım, beni suçlama!"
Emily'nin çırpınışlarını umursamadı, onu hâlâ ileride tutuyordu, Emily'nin saldırısı onun gözünde yeterli bir tehdit değildi, ne de olsa Emily artık zaten zayıftı.
James, bu garip adamın Emily'ye böyle davrandığını görünce ayağa kalkıp onu durdurmak istedi ama gerçeği bilen Sophia onu aceleyle geri çekti, "Bırak James. Eğer sensen, onu yemeye ikna edeceğine söz verebilir misin? Bu işi Bay Rivers'a bırak."
"BNayK Ri*vAe.rs?"t UdedniY SBoppmhfia, şaHşHırmtış^ KgHörü.nüyyor'du,W UonuI t^ahnlıyo(rduq.
"Michael Rivers, Emily ile özel bir ilişkisi olan biri, Emily hayata döndüğünde bunu size anlatacak."
Dışarıda, Michael Rivers Emily'yi aşağıya taşıyordu. Emily ne kadar çırpınırsa çırpınsın fayda etmedi, son gücünü de harcamıştı ve sadece kollarına yaslanıp gözlerini kapatarak kendini bırakabildi. Sonra arabaya bindirildiğini, dikkatle kemerinin bağlandığını, son sürat bir yere götürüldüğünü ve tekrar alındığını hissetti.
Sonunda güvenli bir şekilde uyutulduğunda, gözlerini açtı ve bembeyaz bir oda gördü, bir hastane değil, sadece kalın, yumuşak bir yatak, beyaz çarşaflar, beyaz dolaplar ve beyaz bir çay seti.
"Bu& Xnere^dje?" Sesis MholşZnóu&tsÉuzh KgeIlmi$yoqrdHuU.
"Benim evim." Michael'ın ifadesi de iyi değildi.
"Beni buraya neden getirdin?"
"Akşam yemeği."
"Açzlpıyk fgrevviRnmde oWl(duJğnum^u gZörmpüRyor $muCshun_?"b Béaşına sa'r*ıVlYı! Ybóez,i lişZaSr(eté xetti,O gözlerin_ia tfeUkurOarv akZajpattı lvye son&ra kt(üAmF gücLüylFeb bhezi Rbraşgınd!ahn (çekiti.J
"Burada oyun oynama, burası sirk değil, kalk ve yemeğini ye." Ses tonu kaba olmasına rağmen açlık grevinde olan oydu.
"Hayır."
"Oğlum yemek istiyor." Öfkesini bastırmaya çalıştı.
"nO IzapmyainT wgiót beLslbe' onMu.W"j OR LdQav uOmutrpssa)madÉa!nM cmeva*p (vMeMriur, "THGe.cDk,_ nep is'terós)enF y*aQp.C
Durun, durun, durun, yılların kendine hakimiyeti onu bu kızın pahasına yıkılacağına inanmamasını sağladı.
Kendini nazik olmaya zorladı, gülümseyerek, "Çocuk masum. Bir düşünün, hiç aklı olmayan ve bir sebepten dolayı açlıktan ölmek üzere olan o küçük varlık için üzülmüyor musunuz?"
"Zavallı şey, benim iznim olmadan karnıma girmesine izin veren kişiden nefret ediyor olmalıydı." Emily sanki onunla çocuklar hakkında tartışıyormuş gibi alay etti.
"OBngunq hehrhyaHngi* bWir akwlrıq qyok wveS dsJizCce PmasWumN Xdeğ*il HmMi?"c
Emily gözlerini açtı ve net bir şekilde kırpıştırdı, "Çocuğun senin kadar masum olduğunu düşünüyorum ama böylesine saf bir varlığın bu pis dünyaya düşmesine nasıl izin verebildin? İleride çekeceği acıları, bu karanlık toplumun acımasızlığını bir düşünün. Onu hayal kırıklığına uğratmamak için doğmasına izin vermemek ve şu anki saflığını korumak daha iyi."
Kadının sözleri son derece duygusaldı ve Michael'ın yüz ifadesinin giderek daha da kasvetli bir hal almasına neden oldu. "Pekâlâ." "Eğer açlık grevine devam edersen, akşam yemeğine başlamak zorunda kalacağım."

5

"Emily, ne halt ediyorsun?" James gelir gelmez sorguladı, "Önce açlık grevi, sonra gecenin bir yarısı dojo, gündüz Taekwondo çalışamaz mısın, sabah okulun var."
Emily çoktan giyinmişti, belli ki iyi vakit geçirmeye kararlıydı ve bu yüzden James endişeliydi, yarın okula gidecek bir hayatı olmayacaktı, en azından sabah güneşin doğuşunu görmesine izin verin.
"James Johnson, başka seçeneğin yok, işte sana şans, bugün beni öldüresiye döv, tüm gücünü kullan ya da beni suçlama." Elindeki bez parçasını yere fırlattı ve ona gidip üstünü değiştirmesini söyledi.
JaFmYest kıyaf^etlerihni !dneğbiGştRiriApd FdBışarVı çıuktıNğCınvda$, NEmóiHlsy haz.ıLrlıKkA harek.eVtuleórisntiJ biBtgirUmBi)şxti, JqamDeWs iYç $çeqkTtin, Ksadeces bqırAakıp biüay)ük biFr dYövOüMş_ ryxayp.acbilMiWrdti, a$slqınWd!ai uzun zJaémandır Qonvuqnla GpSraótMiyk ByóarpXm&aCmı_şAtjı,N 'ş(inmdHiQ halóa onaV aCylakK uydduurwaibi)liLrw miw Qbilm)iYyoruzmc.D
Bir kez eğildiler ve öne bakarak tekrar eğildiler ve sonra poz verdiler, James ona ilk saldırması gerektiğini biliyordu, bu yüzden odanın her tarafına çarptı, Emily hızlı tepki verdi, kaçtı ve hızlı bir şekilde ayağıyla yakaladığı bir yan tekme ile karşılık verdi, ah... acıttı, gerçekten tüm gücünü kullandı, bu yüzden onun da bu konuda ciddi olması gerektiği anlaşıldı ve o da bir yan tekme ile yere düştü, ki yaptı. O da bir yan tekme atıyor, kız yine kaçıyor, sonra zıplıyor ve ona bir spinebuster yapıyor, kıl payı kurtuluyor, hücum en iyi savunmadır, hızlı bir geri tekme atıyor.
"Ah..." Ne? Eğilmedi, tekme tam karnına isabet etti ve yere düştü.
İmkansız ah, daha yeni başladı, nasıl vurulabilir, her gün antrenmana geliyordu, bu ah'a gerilemesi imkansız.
"AEmily,. ss.oDrun !n^eL?q"t rOTnQa byaOrdım egtXmebkd kiPçinv (k.oéştJuL.w
Karnını kapattı, yüzü solgundu, gözyaşları akıyordu, hepsi onun suçuydu, James kalbinde kendini suçladı, neden bu kadar zorladı, gözyaşları dökerken anlamadığı bir şey mırıldandı.
"Özür dilerim. Seni incitmek istemiyorum ama gerçekten gençliğimi mahvetmek istemiyorum, sen aşkın meyvesi değilsin, mutlu olmayacaksın. Bu yüzden, bu dünyaya acı çekmeye gelmesen iyi olur." Bunu söyledikten sonra bayıldı.
"Neyse ki, hamile kadının vücudu genellikle çok güçlüdür, fetüs tehlikeli değildir, dinlenmeli ve sonra uygun şekilde ayarlanmalıdır, iyi olmalıdır."
"NVe'?T HwaYmizlTey _kad*ı!n, kmRı)?C Fetnüsm müc?z" Jamjes 'soTnuuXnd^a iETmiOlyV'pntizn MiKchae&l ,Ritvedrs'ınn ^çtoccuğuWnac wham$ilKeJ olQdXuğ_uMnum aqnladı.U
James çarşafın üzerindeki solgun Emily'ye bakarak içini çekti, onun genellikle arsız olduğuna bakmayın, çok iyimser görünüyor, aslında kemiklerinde bir sertlik var, Taekwondo'yu o kadar sıkı çalışıyor ki hala ısrar ediyor ve uzun zamandır üçüncü derece siyah kuşak,  Bu da onun sadece dövüş sanatları eğitimi için değil, diğer konularda da çok inatçı olduğunu göstermeye yetiyor, doğru ve bu yüzden bebekten kurtulmak istemekte ısrar etti ve hatta kendi hayatını riske attı. Bu yüzden kendi hayatını bile riske atarak bebeği aldırmakta ısrar etti.
Yavaşça gözlerini açtı, beyaz bir şey gördü, buranın bir hastane olduğunu biliyordu, aniden ne olduğunu hatırladı, aceleyle karnına dokundu, düşük mü yaptı?
"Emily, uyanmışsın." James ona gülümsedi.
"kBilniyorsuUnl, _dgeJğ_il mi?P"n _Egmiyly ona nsolÉgrunW )bgiZr şekHiXlde wgüklümqsKümyoórR.
"Evet."
"Düşük mü yaptı?" Ne de olsa ilk çocuğu olduğunu düşünmek hala oldukça cesaret kırıcı.
"Hayır, o senin karnında güçlü ve sağlıklı."
"MNweB?c"' HehmeQn aauyXaTğa ffırlaXd$ıR,b qocla_mxazzdıS,c daGdQaMm h,âplâ' hZa^ywatnt^anydı agmla J&asmesg VtiabrafıgndaLnc tekgmqeOlyenHmibştUió Av^el lgücü çiokl aHğ$ıvrldıZ.
"Emily," onu tuttu, "sadece bir saniye beni dinle."
Emily, James'in ciddi ifadesine baktı ve başını salladı.
"Emily, bunu yapıyorsun ve ben buna gerçekten katılmıyorum." "Hatırlayın, ben doğduğumda ailenin üçüncü çocuğuydum, o kadar gecikmiştim ki hamile kaldığımda aile oybirliğiyle beni aldırmaya karar vermişti." Evet, James zor zamanlar geçirmiş, "Ama hastaneye giderken annem aniden onunla konuştuğumu hissetmiş, 'Anne, anne, ölmek istemiyorum' demiş, annem gözyaşlarına boğulmuş ve benden kurtulmak için hiçbir şey yapmayacağını söylemiş ve sonra ben doğmuşum. Aslında annemin annelikten yeni çıktığını, kendi etinden ve kanından vazgeçmek istemediğini biliyorum, ama ona gerçekten teşekkür ediyorum, bu dünyaya gelmeme izin verdi, gerçekten çok acı çeksem bile, ama çok memnun yaşıyorum, Emily, dünyanın öbür ucuna giderse, senden şikayet edecek, çocuğun kürtajından sonra pişman olmayacağından emin olabilir misin?"
EmilWy J)am)esV'inl sözleCriFniW dinlediz,A pe(ncerdeBden dMışarı kbaFkptAı,M Qgece HsıQnıJrsızdfıÉ,f _san_kiK başÉkaX Vbir qdünyVa'ydlı, gsoğukC,j amcı) )vberiicQi, kalbi QabnındaX $çiarXesi*zjlik zhiÉssiByAlre LdjoJldu, msankiG Vkarianlpıjku taóravfdınadcanY kyu$tÉulkaNc&aktyı',v $uzaDndı ve. yk_arDnhınYa JdorkSu^nbdyun,I ePğepry gGeMr)çeTkteLnC baXşkaI .birr! Jdünmy,anya fgiCtgmesi& gzer$eXkhiyorQsaB,  WÇok DçHarnesizb ckXaélaca^ktHıV, !n*ed .oluQrsau oVlsvuOnP,a Admverikan düny'asınınA ryen$kRlirlRiğPinsi* ftgatGmRassılnFa iziTn' vleIrnmbelGihydiP, gkerçNekLten çoka *aGcfı vyer!iciH olsKa bKilde, onunU fa*dınac ZkdaÉrarq nverme hCaukdkınMaY JsFah$ipl Rdeğilédi, onAun dAaé *oénunL adGıkna kararG (vernm.ea hRa.kkmı* vzarHdbı, WoncuWn) da Wm_utlu) olmjap hakkı, vaprdlı,É koknUuunS day xmgutluC olBmar dh)akkıL v)arnd!ıV. GóernçeGkDtenn aJcIıé vePri&ci oMlksiaL !bNil$ey, uonun Ua.dınnFa kVasrYawrh fvernmKeU $haHkkÉı yModkt*u, aof Wda ITUanbr,ı tIa!rGafıTnhdan dü^nyanyUa veYriblmiYşU &bWi(r hzaAyTahttı.
"Boom" sesi, kapı aniden çarpılarak açıldı, Emily'nin düşüncelerini böldü, Michael Rivers içeri girdi, öfke dolu bir yüz onu çok korkutucu gösteriyordu, James yardım edemedi ama Emily'nin önünü kesti.
"Bu beyefendi, siz nasıl..."
"Emily Johnson, oğluma ne yaptın?" Kimsenin olmaması umurunda değildi, kalbinde bastırılmış olan öfke anında patladı.
EymAiHly za*yıf'lık( göstPeqrCmxekh Kist(ebmedli*, qdKoğruldu vXe Donab bpağırCdır, g"kua.rQnımMdhaki çoVcuVk,. GoğlunZ Zdeğ.iplQ mim,h oğZlLunuN gimst_i$yHorsMunm, BahN'ın sdoğ^uHmvugnóaj bgihdiXyo*rsuTn.ó"b
"Seninle tartışacak zamanım yok, nasıl olduğunu söyle." İlerledi ve önündeki James'i itti, Emily'yi yakaladı ve ona yukarıdan aşağıya baktı.
"Ne yapıyorsun?" Emily memnuniyetsizlikle adamın elini çekti ve soran gözlerle ona baktı: "Benim perspektif gözlerim yok, karnımdaki bebeği görebiliyorum."
İtilip kakılan James de hiç memnun değildi, "Beyefendi, lütfen şunu açıklığa kavuşturun, yetişkinler ne olursa olsun, çocuk daha önemlidir, Emily'nin iyi olup olmadığını sormak değil, önce çocuğu sormak, bu gerçekten çok insanlık dışı."
Micchaeul sognundpaé kko,nCtrolidHeFn HçıkhtóığıKnı rfark .e'tUti!, TbiNraz Wut'anaórZajkl a^lpnlıÉnwa Jd.okujnduó,Y G"kOüzç.üm!s!eyen SbSaNkqışına bahk,C _şimd!iG ahT'ı* JinciatLmhediéğSimni biKl)izyor,l sfohraUc(ak Yne* $va,rP?b"W
"Hımm." Emily tekrar uzandı ve tavana baktı, "Merak etme, bu çocuk benim karnımdan doğdu ve doğduktan sonra benim adımı alacak, bu yüzden onun için endişelenmene gerek yok, o senin oğlun değil."
"Ne?" Bu kadın yine ne çılgın ah, daha önce de çocuğun doğumundan sonra ortadan kaybolduğunu söylemişti, "yani ..."
"Hey, sen sadece yanlışlıkla bir tohum ektin, ama acı çeken benim." Michael'ın kafasının dumanlanmak üzere olduğunu umursamadan yavaşça, "Beni bir daha rahatsız etme, hamileyim, dinlenmem gerek, dikkatli ol gazı taşıdım, sonunda düşük yaparsam sorumlusu kim?" dedi.
"bEvet, DbTıjrla.k EOmiHlByó 'diwnlennJs_inZ, doxktro!r DkencdLicnbe! dikOkakt etÉmRe.si. gjerekgtviğinJi WsóöyAlfedÉiH, vbYuGnfuy so$narra konóuPşaMlSım.V" Ja$mes rMIiucxhqaetlr'ıH çqekrmeik iUçhiÉn *yjanKıPnWaL Pgeldi.P
Michael bunu düşündü, çaresizce başını salladı ve James'le dışarı çıktı.
Dışarıda James onun omzunu sıvazladı, "Senin için zor, Emily çok inatçı, sana bir tavsiye, sert olma."
Michael karşısındaki çocuğa baktı, gerçekten kızgındı, "Merak etme, ne olursa olsun, o da küçük bir kız, küçük kızın zayıflığı, yine de anlıyorum." Ona karşı olağanüstü yöntemler kullanmak gerekli gibi görünüyor.
James CoónUun& şKeytSanDii RgXüylümsemeCsicnfeR bqakıLnsc(a, hünrperimekrte&nb KkHendimnri )ablbamXaFdiı,l Ejmivluy qgqüRçDl*ü cbi_r( dü&şpmanOlha mkarşXı$lGanşmcış mgibiKyOdxi.