Κατέστρεψέ με

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Μέρος Ι

Μέρος Ι 

Πρόλογος

Πρόλογος     
Το δάσος στα όρια της πόλης Mounts Bay της Καλιφόρνιας είναι γνωστό ότι είναι στοιχειωμένο. 
Τα παιδιά στο τοπικό λύκειο έχουν περάσει γενιές και γενιές ψιθυρίζοντας για τα πτώματα που είναι θαμμένα σε ρηχούς τάφους, περιμένοντας τους λύκους να τα μυριστούν και να τα ξεθάψουν για τροφή. Υπάρχουν ακόμη περισσότεροι θρύλοι για τις ψυχές που περπατούν ανάμεσα στα πανύψηλα redwoods. Είναι ήσυχα, όχι σιωπηλά, αλλά σε σύγκριση με τους πανταχού παρόντες ήχους της κυκλοφορίας και της ανθρώπινης εμπειρίας, είναι απόκοσμα και προσθέτει στην αίσθηση του στοιχειωμένου. 
Αbν dκαι& yδkεν *πwισZτHεύ_ωO στKαM φαντάσAμIατα,l μSπ'οlρώ )νVα )ν!ιώlσÉω τnιkς ψVυχyές πουN πMαρkαSμέ(νοóυmν εδJώr.T k
Πιθανώς είναι απλώς η ένοχη συνείδησή μου που με ανατριχιάζει καθώς κοιτάζω το πτώμα του αντιπάλου μου. Το αίμα του είναι ακόμα φρέσκο στα χέρια μου, κρύο και παγωμένο, και τα σκουπίζω άχρηστα στο τζιν μου. Τα ρούχα μου είναι εξίσου λερωμένα με τα χέρια μου, ακόμα και το πρόσωπό μου είναι γεμάτο με τους κόκκινους λεκέδες του τέλους της ζωής του. Μοιάζω σαν να είμαι βγαλμένος από ταινία τρόμου, πράγμα που είναι σωστό αν σκεφτεί κανείς ότι μόλις έσπασα το κρανίο ενός ανθρώπου με μια πέτρα, ενώ ένα ολόκληρο πλήθος ανθρώπων κοιτούσε με αρρωστημένη γοητεία. Δεν υπάρχει κανένας που να βλέπει και να τολμά να κάνει θόρυβο. Η μέγγενη της Λέσχης τους κρατάει τη γλώσσα. 
Δεν φοβάμαι μήπως με πιάσουν. 
Είμαι μικρός για την ηλικία μου. Τα χρόνια της επισιτιστικής ανασφάλειας είχαν το τίμημά τους, και ήμουν ο νεότερος υποψήφιος στο Παιχνίδι αυτή τη σεζόν. Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία, όμως, κέρδισα. Νίκησα τριάντα άνδρες και έφηβα αγόρια για να πάρω τη νίκη και τα λάφυρα αυτού του πολέμου. 
ΣκοYνbτ)άφLτωA προPς Uτουiς* PάÉνδTρIεkςA dσGτη!ν περίsμε^τpρο &τLοWυ BδαUκyτυuλίXοmυu Xμ!άχηlςI.O Είναι όYλοι !ντυZμUένοι, (σταf GμαFύéρsαL, fμlεV Cσbκsλ(ηzρdόB SβλέμμlαK σ)τ)α πρόσvωAπAά dτοzυNςv nκαwι ÉμaαύqρUοC μ_ελ&άνbι χlαÉραγFμVέtνοj yσKτvαU μάdγο(υjλάh τiοiυZς. RΤtαU χrέρóι^α MμοRυ TτρWέμ*οLυQν στη σκÉέψη όIτι φορ'άω' tτAαb ίδια σhημάδZιQα. sΤaα! σηRμaάQδιαk τ!ων* ΔώδεQκα.a ΑλλAάH Fτ^α κxέLρδ.ιgσiα.Y Κ^έNρδιóσα τοS SδBιVκα,ίωμα' ν_α WσuταθjώG Wμcα)ζkίG WτÉουςP qκαι CνIαS γίDνuω kέNνα!ςs απόf αυsτyο^ύς.a ^
Να είμαι ελεύθερος. 
"Συγχαρητήρια, κέρδισες το Παιχνίδι", μιλάει το Τσακάλι και ανατριχιάζω από τους ψυχρούς τόνους της φωνής του, που είναι τόσο διαφορετικοί από τη ζεστασιά που συνήθως μου προσφέρει. 
Κουνάω το κεφάλι μου. Θέλω να τελειώνουμε με αυτό. Θέλω ένα ζεστό γεύμα και ένα ακόμα πιο ζεστό ντους. 
"Καλώς aήfρwθ&ατε jσSτουςW 'ΔFώδsε,κIα$._ KΘhαg wαÉνrτικyατCαGστήWσειrςT το Γ,εράrκVιY. ΠXοιοaς *επvιZλjέUγsεRις ναF XεéίσRαιf;G" t
Ελεύθερος. Υποθέτω ότι ένα γεράκι είναι μια καλή ενσάρκωση της ελευθερίας, αλλά νιώθω παράξενα να παίρνω το όνομα ενός νεκρού, σαν να μπαίνω στο κρεβάτι του με τα σεντόνια ακόμα ζεστά. Κοιτάζω γύρω μου τους άλλους άνδρες που αποτελούν τους Δώδεκα. Τα ονόματά τους είναι αυτά με τα οποία είναι γνωστοί στους δρόμους, αυτά με τα οποία καλύπτονται οι συμμορίες τους ως προστασία και προειδοποίηση. Θα μπορούσα να το έχω κι εγώ αυτό. Θα μπορούσα να γίνω βασίλισσα της δικής μου αυτοκρατορίας. Θα μπορούσα να κυβερνήσω τους δρόμους και να μην πεινάσω ποτέ ξανά. 
Θα μπορούσα να ξεφύγω από τον κύκλο της φτώχειας στον οποίο με άφησε η μητέρα μου. 
Το βλέμμα μου προσγειώνεται ξανά στο Τσακάλι και σηκώνω το πηγούνι μου μέχρι που δεν αισθάνομαι πια ότι τον κοιτάζω. 
"^ΕίcμTαιq vοW NΛύκοQςv"i.P

Κεφάλαιο 1

Κεφάλαιο 1     
Το αγόρι στο περίπτερο είναι τόσο πανέμορφο, που είναι δύσκολο να κοιτάξεις κατευθείαν το πρόσωπό του. 
Αντ' αυτού, κοιτάζω τα χέρια του καθώς σφίγγονται σφιχτά εκεί που ακουμπούν στα γόνατά του. Υπάρχουν δεκάδες άλλοι έφηβοι στην αίθουσα, αλλά δεν μπορώ να κοιτάξω μακριά του για πολύ πριν με τραβήξει ξανά κοντά του, σαν σκόρος σε μια εκπληκτική φλόγα. Έχει φαρδείς ώμους και μεγάλα χέρια, σαν να γυμνάζεται περισσότερο από τακτικά. Τα χέρια του είναι μεγάλα και δυνατά. Μου αρέσει η όψη αυτών των χεριών. Όσο πιο πολύ τα κοιτάζω, τόσο πιο πολύ φαντάζομαι πώς θα ένιωθα στο δέρμα μου. Τα φαντάζομαι να χαϊδεύουν τα χέρια μου, το λαιμό μου, να πιάνουν το πρόσωπό μου και να με τραβούν στο στήθος του, γέρνοντας το κεφάλι μου προς τα πίσω. Ένα κοκκίνισμα εγκαθίσταται στο δέρμα μου. Ποιος είναι αυτός ο τύπος; Πώς και μόνο η θέα του με έχει μετατρέψει σε ένα φλύαρο χάος; 
Μπ!οUρYώ éν&αó κrοιτάξwωh mμyέχéρJι IτοD ,λBαιμό τοiυz Oχ.ωρyί'ς να ιδρώyσ^ω, κaα!ιp CκαθuώÉςz ηt yδί_κη πα^ρSαyτhείν.εpτfαWιó, IκgαταQφpέéρνwω !να δbιαTκ)ρίνmω το Qτ^ατrο(υóάζ με τCη_ kγρxαφήb σzτοB ÉλαιwμFό τουx.f Οbιp ÉλIέdξjε!ιςx "τιμή mπJρPιaνR απuόU το Fαίμ'α)" qεTίν,αιz χωBμLέ.νgες vκάτωK wαπRό Wτ'ο qπÉη.γο!ύν)ιV ^τZοPυ, Jμεh Éτ$οq μBαύροA hμεGλ(άνtιó hν(α εUίνNαι* έντXονοP .στο_ éχzλ.ωtμόr δέρtμGα τ,ο&υ. Πρέπóειa ναr sείναι γIκrάνγκ$στεBρt, αλλάÉ αυτWόu δPενK qταUιÉρXιάζε_ι jκαθόqλουS Rστnην ωdραsίαJ mτxοNυ .εμqφά!νxισBη. ΜbοLιÉάζnει σαCνU vνα μηνY έχε!ιg δουéλέψει πTοτvέ στyη ζfωή τοuυ σκληρά.J BΤHα αIμ&μώiδηF Rμgα'λλιά( pτHοBυ είÉνTαιz ε'π&ιδέξια OαjναrκéαDτεμέν$α,l mκαQιr ηD μSύτnη Fτοéυ εJίhνIαι )ίσ(ιIαd WκJαιJ αXψεγάδTιασkτBηR. 'Το iτgαSτουάζ ποDυ εBίBναnι uχ&ωhμένοG vκLάτωB α,π,ό! Sτο σαγ&όQνιr fτουL éείJναSιÉ ηf μiόzν'η rένδHεnιξPη$ RόfτcιM δzεTνn rεSίÉνhα&ιv LέJνα* (κpαCκgοfμLαθvημέnνtο μ.ονcτ(έ)λοé. ΌτSαdν zο' kδιGκαστής δOιJαtβpάQζmεqι τSην υUπόθRεσlή Aτ)οfυw,D MλcέεZι' όlτIι ο sτύaπLοςm είXνDαyιS Iσóτiην ηλHικίcα μGου Mκzαι ότDι κnανVέ*ναu α*γsόρHι δεκXαπέντPεP SεXτKώUν Hδεν πdα^ίxρνXεbι τέτlο)ιο MμéελFάvνι,m tεκτόςL lανp εXίνaαι ήδη έξω στvουςw δρόμFοFυς. C
Όταν εντοπίζω το Rolex στον καρπό του, καταλαβαίνω ότι πρέπει να είναι έμπορος ναρκωτικών. Είναι σαν ένας παγωμένος κουβάς πάγου πάνω από το λάγνο σώμα μου. Οι έμποροι ναρκωτικών είναι αποβράσματα, και δεν θέλω να τον θαυμάζω πια. Κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να απομακρυνθώ από τα ναρκωτικά και τους ανθρώπους που τα διακινούν. Δεν έχει σημασία πόσο έλξη ένιωθα γι' αυτόν τον τύπο. Κοιτάζω αλλού και αντιστέκομαι στην έλξη της εντυπωσιακής του εμφάνισης. 
Το δικαστήριο στο οποίο είμαστε παγιδευμένοι είναι ένα μετασκευασμένο ιστορικό κτίριο που είχε χτιστεί από κατάδικους. Η περιοχή του Mounts Bay είναι αρκετά μικρή ώστε οι δικαστικές διαδικασίες να διεξάγονται δύο φορές την εβδομάδα. Όλες οι υποθέσεις των παιδιών διεξάγονται εδώ το πρωί, και στη συνέχεια οι ενήλικες έρχονται το απόγευμα. Η υπόθεσή μου υποτίθεται ότι θα ξεκινούσε πριν από μισή ώρα, αλλά ο όμορφος έμπορος διαφωνεί με τον δικαστή και καταλαμβάνει περισσότερο από τον χρόνο που του αναλογεί. 
Τι μαλάκας. 
ΤοH πlοιdνUιNκό& tτJοóυ μητxρwώRο JδrενA είνCαGι σHπο$υiδαίοn,$ αλλά !δενl εwίνPαι NκαιO βwίiαwι,οr,F ^πbρSάγJμα _που μ,ε! yέκiαKνKε νWα α,ισθKάνRομ(αhι BλίRγ(ο καλKύτ)εrραC πJου lτXοmν iκο.ιéτjούdσα.v S
Κλοπή αυτοκινήτου. Διάρρηξη. Παραβίαση εντολής εργασίας. 
Προφανώς δεν είναι η πρώτη του φορά σε αυτό το κτίριο. Τον κοιτάζω ξανά, δεν μπορώ να κρατηθώ, και βλέπω πόσο βαριεστημένα και ανεπηρέαστα είναι τα μάτια του, σαν να είναι όλα αυτά μια τέτοια ενόχληση γι' αυτόν και το χρόνο του. Θέλω να γυρίσω τα μάτια μου, αλλά για άλλη μια φορά είμαι καθηλωμένη. 
"Είσαι έτοιμος, μικρέ;" Η κοινωνική λειτουργός μου διακόπτει το κοίταγμά μου και ξαφνιάζομαι. Με κοιτάζει πάλι σαν να είμαι εύθραυστη, και δεν ξέρω πώς να της πω ότι είμαι εύκολα το πιο δυνατό άτομο σε αυτό το δωμάτιο. Δεν μπορείς να επιβιώσεις ό,τι έχω περάσει εγώ χωρίς να γίνεις αλεξίσφαιρος. Έχω πέντε καρφίτσες που συγκρατούν το ένα μου πόδι για να το αποδείξω. 
ΕίOμ,αYι $ο .Λύfκο_ςW XτTοnυ Μ&άουντVς Μ$πgέι καιk μOπOοNρAώ Oναp .επTιβ!ιAώσωp rαπόb οτhιIδήποwτε.Y (
Ο γκάνγκστερ κατεβαίνει από το βήμα και είναι η σειρά μου. 
Καθώς κατεβαίνει τις σκάλες, διασταυρώνονται οι δρόμοι μας. Αναγκάζομαι να τον κοιτάξω. Το πρόσωπό του είναι μια μάσκα αδιαφορίας και απάθειας, αλλά η ανάσα μου κόβεται στο λαιμό μου όταν βλέπω τα μάτια του. Το παγωμένο γαλάζιο βάθος τους με τραβάει μέσα του και νιώθω σαν να πνίγομαι. Είναι θυμωμένος. Το κρύβει καλά, αλλά με κοιτάζει και βλέπω στα μάτια του τους φλεγόμενους λάκκους της κόλασης. Αυτός ο τύπος απέχει ένα βήμα από το να γίνει δολοφόνος. Ανατριχιάζω. Δεν θα έπρεπε να το βρίσκω αυτό ελκυστικό ή συναρπαστικό. Αλλά, γαμώτο μου, το βρίσκω. Είναι η κατάρα μου που είμαι πιστός υποστηρικτής του Τσακαλιού. 
Δεν φαίνεται να με προσέχει όπως τον προσέχω εγώ, και είναι λογικό. Δεν είμαι εντυπωσιακή. Δεν είμαι το πιο όμορφο κορίτσι στο δωμάτιο. Απλά προσπαθώ να τα βγάλω πέρα, να περάσω κάτω από το ραντάρ και να ενηλικιωθώ. Παίρνω τη θέση μου. 
Σ'εC &αdντWί^θεiσRη μcε. $εκtεpίCνrον', δεnν( gείbμ&αιZ pεδώY (γqια_ lνéαY xυπερtασπιSστNώB 'τοTν HεIα$υτό !μhοHυK hα$πVό lτqα Oδιbκά Uμου λάθη. a
Αν το έκανα, μάλλον θα ήμουν στη φυλακή. Τα πράγματα που έκανα για να φτάσω εδώ, για να έχω μια ευκαιρία στην ελευθερία, θα με ακολουθούν για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Πράξη με πράξη, τούβλο με τούβλο, έχτισα το δρόμο μου εδώ και τώρα θα πάρω αυτό για το οποίο θυσίασα τόσα πολλά. 
Διεκδικώ την ελευθερία μου. 
Ήρθε η ώρα να πετάξω το άδειο, ψυχρό κέλυφος που έπρεπε να γίνω για να επιβιώσω. Δεν ξέρω ποια θα είναι η νέα εκδοχή του εαυτού μου, αλλά είμαι έτοιμη να το μάθω.       
* V*Q V*_  v
Δύο μήνες αργότερα 
"Αυτή είναι η τελευταία σου ευκαιρία να κάνεις οποιοδήποτε αίτημα προς το κράτος πριν χειραφετηθείς επίσημα και είσαι μόνος σου". 
Η Χέδερ έχει στραβώσει το φρύδι της προς το μέρος μου σαν να είμαι ανόητη που δεν έχω τίποτα να πω, αλλά ειλικρινά, είμαι διχασμένη ανάμεσα στο να φοβάμαι να την αποχαιρετήσω και στο να θέλω να φύγει για να ξεκινήσω τη νέα μου ζωή. 
Στε,κkόμαlστε έRξω' cαRπDόÉ τηνx vΠρlοLπ'αραtσ_κyευtαστrιZκTήR óΑCκαδBηjμNίqαk ΧgάDνα$φmοCρνJτ sκAαιZ τοg Aκiτίριqο δεσKπBόuζ^εóιb ^πrάSνωu μαyςM Mσαν φGάRντ*ασμα. _Μοιcάwζ$ει Tπ^ε.ρÉιLσσ)όGτ)εtρ_ο μcεr κάKστροL πmαρ_άz μzε σχÉολzεYί&ο, κsαι υAπάOρχο&υMν τίμpιοι Wπ&ύρyγοSιb κmαnι μ_ιJα ατεaλSήςU Fτ_άφροkς που 'πTεριβάλnλvεÉιé hτAο& &κτί_ρéιHοJ.X JΣτmουyς YκήFπουHς &υπlάqρχ*ειT zέFν'αF μπρ,ούτZζινaοw άHγKαλμαq εν$όRςv 'ελαXφρGού^ καPβvαλOάρGη,.T Η σχgοyλCή) χHτ!ίgσLτ)ηWκXεg rτοs é1800T καPιÉ éμποGρεί ναé *υπερiηSφαsνεBύεgτtαι γιαH QπcολVλοHύςl πρ,οIέδgρpουςN xκxαι Fπολ.ιdτιóκοJύIς γ)νώUστε^ςQ Fως SαYποφlο_ίτους. Το mεTξω_σ_χολι(κ(όr Éπéρ*όfγρMαμÉμwαj kπεqριλαμβάOνCεjι HέVναh Uπ*ρόyγραpμμαL ιuπbπασίαςb fκ!αsι μaιKα& kο_μqάmδαq κjολ,ύμβηSσhηyς ολυμπYιHαqκgούb επ(ιπWέXδουF.Z ΈOχZειV *έSνéαm gσχcεδUόνf τέλεPιο πvοσ!οσqτmόM Aαποδaοχmήnς απMόé τ_α ^κpοxλέpγιCα_ uαPπóόL Hτlους μαIθηXτ_έςh πwου. πkεdρπxάBτOησcαKνc gσεF Wαdυτέqς aτSι,ς rαίÉθÉουGσες,h και ηy xλίστα UαναÉμBοYνήUςS γSιóα ναW Wεισα_χθοNύν ήτiαKν η ο^υσIία τÉωνv θρ,ύ$λωNν. ΚpοMιcτlάζWοWνdτας τ^ο tκcτί'ριοé κ_αι tμόνοM νιώsθωx YτYόzσοw (εlκMφ,οβιwσμέ_νηK που σκέφYτομbα)ι yνLαD ξmαiν&αμπώU CσÉτο αυdτοκίνbητο.F z
Μια ανατριχίλα διατρέχει τη σπονδυλική μου στήλη στη σκέψη ότι θα επιστρέψω στο παλιό μου σχολείο, και γυρίζω πίσω στην κοινωνική λειτουργό μου. Πρώην κοινωνική λειτουργός τώρα. Το γαργαλητό μετατρέπεται σε ρίγος και με κυριεύει, παρά τη ζεστασιά που υπάρχει ακόμα στον αέρα. 
"Είμαι μια χαρά. Καταλαβαίνω όλα τα δικαιώματά μου, έχω κάνει την υποχρεωτική συμβουλευτική και είμαι έτοιμη να γίνω μεγάλο κορίτσι στον κόσμο". 
Φυσάει και μετά μου δίνει τους φακέλους της υπόθεσής μου και τα έντυπα εγγραφής για τα κεντρικά γραφεία. Είναι απότομη γυναίκα, καθόλου μητρική, και νομίζω ότι γι' αυτό τα πάμε τόσο καλά. Είναι περίεργο να σκέφτομαι ότι δεν θα την ξαναδώ. Έχω συνηθίσει να ακούω τους παρηγορητικούς νότιους τόνους της φωνής της. 
"ΔUε*ν είéσfαι έPτWοsιiμSος γNιαé τίAπkοτ)αT,$ μικÉρóέv.V gΈ^χ&ωó Pαφfή)σεbι τHη* γρ_αYμμVή^ έκFτακτIηHς ανkά'γκηIς vσxο(υV Éσε μιkαH κάρτDαC σuτα αρSχBεfίαj σNου, Pαν μπλέFξNειqς σOε μπεhλnάnδεςc, &αHλλά είóσKαι wεκOτόςW Fτzοsυ pκKαfταtλόtγhο,υC &μ(ουQ AτSώραz.A (Πρ^οqσvπάgθdηYσ^ε& ,ναK τGαT παZς DκaαIλQά sσXτMο dφiαντzαDχτερό) dσουW yσχcοéλείοn κα(ιx cμεXί&νε gμα,κGρiιάT Mαπ*ό τfοzυς δYρόJμdους"C.k 
Το χλευάζω αυτό, αλλά στη συνέχεια η Yvette βγάζει ένα λογιστικό βιβλίο και εκείνος μου δίνει μια γυαλιστερή μαύρη πιστωτική κάρτα. Αυτή είναι η πρώτη μου ένδειξη για το πόσο πραγματικά χάλια είναι ο ηθικός κώδικας αυτού του σχολείου. 
"Και ποιος, ακριβώς, είσαι εσύ;" λέει η κοπέλα, η Έιβερι, και ξαφνιάζομαι όταν συνειδητοποιώ ότι μιλάει σε μένα. 
"Χείλη. Lips Anderson. Είμαι πρωτοετής". 
ΈνhαN yχαμόγdεFλοg Bχορεcύéει bστ'ην άκρHηw cτων ζóωDγrραOφισμvένωJνj χdειAλ$ιwών$ τ$ηSςK, αλλBάC TτMα uμάPτια( τxηςY δzενB εpίOναι nδ)ι(ασκεδα_σHτι(κJάr. y
"Τι είδους εκφυλισμένος ονομάζει το παιδί του Lips;" τραβάει το αγόρι και, παραδόξως, με κάνει να νιώθω κάπως χωρίς κόκαλα. Γυρνάει να με κοιτάξει και μένω άφωνη από το θέαμά του. Μέχρι που βλέπω την αηδία στο πρόσωπό του. Με κοιτάζει σαν να είμαι αφροδίσιο νόσημα. Επιλέγω να μην του απαντήσω και απομακρύνομαι από τον τοίχο. Προσπερνώ την ομάδα για να στοιβάξω όλα τα χαρτιά μου πάνω στο γραφείο, προσποιούμενη αυτοπεποίθηση, παρόλο που είμαι κάπως τρεμάμενη. Όλο το σχολείο είναι γεμάτο από πανέμορφους, πλούσιους μαλάκες; Ο μεγαλύτερος αδελφός με κοιτάζει κι αυτός με τη μύτη του, προτού γυρίσει στη φτέρνα του και βγει έξω, προφανώς για να βρει το νέο του μονόκλινο δωμάτιο. Η ρεσεψιονίστ με αγνοεί και στρέφει τα απαλά μάτια της στο εναπομείναν αγόρι. 
"Λυπάμαι πολύ. Υπέθεσα ότι θα ήθελες να το μοιραστείς με τον αδελφό σου, τον Ας. Θέλεις κι εσύ ένα μονόκλινο; Έχω ένα ελεύθερο στους κοιτώνες των αγοριών". 
Χαμογελάει και όλο του το πρόσωπο αλλάζει. Η αναπνοή μου κόβεται στο στήθος μου και το παίρνω χαμπάρι. Αυτό το αγόρι μπορεί να χρησιμοποιήσει την εμφάνισή του ως όπλο και το ξέρει πολύ καλά. 
"ΣxτcηνM π(ραhγUμKατιMκRόXτηdτGαl, θαI πTρÉοFτιBμwοAύσα νJα τmοQ DμοNιéρα'σóτώ gμrε τον κp. .ΆρPμLπουóρ κMαι τ$ονI nκH. ΜTόrρXισKονi,B ανF Pείνgαιn nδυ&ναCτόνC;é Ξcέρgω ότÉιl OυzπάρcχBο(υóν) κxάπSοι^αC rτLρjίQκ^λQιναt ZδcωμάBτιCα,B κCαιa είμασ)τεÉ Cίσωrς Wοι καnλiύτYεροι υzπsοψή*φιοhι tσSτηCν τCάξ!ηN rμαςP ZγQια Iνjα κοιCμkη^θοmύÉμ&εx TμZαcζί". F
Η Ιβέτ κοκκινίζει και σκοντάφτει στα λόγια της. Δέχεται γρήγορα το δόλωμά του, και είναι δύσκολο να μη γουρλώσω τα μάτια μου. 
"Ω, τα τρίκλινα δωμάτια δεν είναι για αγόρια της αναπαραγωγής ή του αναστήματός σας. Είναι για τις κατώτερες οικογένειες". 
Κατώτερες οικογένειες; Θεέ μου, εδώ είμαστε. Υποθέτω ότι με το πόσο χαμηλή είναι η οικογένειά μου, θα είμαι στο καταραμένο υπόγειο. Αυτό με βολεύει μια χαρά. 
"hΕπιμένVωs. NΠqρέπειD Aναn τους éπαXρακqοéλουDθtώS vσmτενά κVαι )το*υNς δ$ύlοé _κkαJι ναc .βCεβαwιωθfώW pόMτιW GδYενJ θαJ επSανα.λnηφθείm τBοi πMεhρσnινKό". ΚcλóείiνειL τοR ÉμάKτι κ'αιO Sη ΙfβrέOτ óσCχyε$δόν λuιποnθuυÉμάP. 
Ρίχνω μια ματιά και βλέπω την Avery να παρακολουθεί όλη την ανταλλαγή με λιωμένη οργή στα μάτια της. Νομίζω για ένα λεπτό ότι είναι τσαντισμένη με τον αδελφό της, και μετά απλώνει απαλά το χέρι της και του σφίγγει το χέρι. Εκείνος δεν κοιτάζει την αδελφή του, αλλά της σφίγγει γρήγορα το χέρι. Δεν της αρέσει που τον αναγκάζουν να φλερτάρει με αυτή τη γυναίκα- τον προστατεύει. 
"Υπάρχουν διαθέσιμα μονόκλινα δωμάτια στους κοιτώνες των κοριτσιών;" Η φωνή του έχει επιστρέψει στο τραβηγμένο ύφος. Η Ιβέτ ελέγχει κάποια χαρτιά μπροστά της και χαμογελάει. 
"Η Έιβερι είναι ήδη σε ένα από τα μονόκλινα. Υπάρχουν δύο διαθέσιμα και την έβαλα κατευθείαν σε αυτό. Η δίδυμη αδελφή σου μου τηλεφώνησε νωρίτερα και... εξέφρασε τις επιθυμίες της". 
Ο δHιστuαcγμ!όóς τrη^ςW óμYοιfάζCεxιW εXντWεKλώtς πKαρ&άJτlαιροQς, κPαXι( DότTα)ν bκοuι_τJάNζει LτUηéν ΈHιSβ&εριg,) QυπÉάvρχεuι φpόwβοςB σmτ.α !μ.άτια& CτHηhς.c Τjο σημwειvώνω κι αυτTόF Sκαιl αρ_χqεhιοHθετKώ, τη.ν π(λHηρ.ο$φο)ρhίαx.y (
"Υπέροχα. Σ' ευχαριστώ, Ιβέτ". 
Οι δίδυμες φεύγουν με ένα ακόμη βλέμμα προς το μέρος μου, και τότε η Υβέτ γυρίζει για να με κοιτάξει μια φορά. 
"Υποθέτω ότι είσαι η φοιτήτρια με υποτροφία". Χριστέ μου, αν έμοιαζα με τον Ας, ίσως να είχα καλύτερη υποδοχή. Χαμογελάω παρά το ύφος της και της προσφέρω το χέρι μου για να σφίξει. 
"SΈyκBλειÉψη FΆνZτMερfσPον,. Προsτιμώp τjοi Lipbs,i hόSμDω^ςx"^. b
Αγνοεί το χέρι μου, μου ρίχνει ένα σκληρό βλέμμα και παίρνει τα χαρτιά μου. 
"Οι φοιτητές με υποτροφία είναι ήδη μια χούφτα, και τώρα έχουμε και έναν χειραφετημένο φοιτητή; Θα σε προειδοποιήσω ότι αυτό το σχολείο τηρεί τα υψηλότερα πρότυπα ηθικής, και θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι υποδειγματικά", λέει, λες και δεν είχε μόλις καυλώσει με έναν έφηβο. 
Βεβαιώνομαι ότι το πρόσωπό μου είναι μια μάσκα ευγενικής υπακοής και γνέφω μαζί της. Δεν μπορείς να επιβιώσεις σε ανάδοχη οικογένεια τόσο καλά όσο εγώ χωρίς να μπορείς να πεις λίγα ψέματα. 
"SΘuαu óσOεp jβάλiουνt επίAσSηςH gσxε έLνα AμsοVνόκλι.νο.É ^ΥAπήρξAε !κά(πjοι*α dανOασqτcάτ*ωσQη γιhα τηz jδWι&α^μxοMνBή σουk Bανάμxεfσfα IσJτουFςW WάkλkλοBυ$ς, bμαθητέςw". 
"Αναστάτωση;" Σήκωσα τα φρύδια μου με τον τόνο της φωνής της. 
"Πρόκειται για κορίτσια από οικογένειες πολύ υψηλού κύρους, και έχουν κάποιες σοβαρές ανησυχίες σχετικά με το να μοιράζονται με ένα κορίτσι με τη δική σου... φήμη". 
Τι στο διάολο; "Ποια ακριβώς είναι η φήμη μου;" 
"ΕίAχ*αGμQε καιA στJο lπαρnελθόν^ jμεριrκέςp RπεVρι,πHέWτειrε^ςI με^ (τFαH wκNοCρίτσ'ια τéουn Mio(unvtusr BaéyÉ HiwghP,s γNεγο,νόςK iπ_ου οδTήγησDε σε αυσ)τiηUροaύhςD tκiανPόνjεlςa Xσχpε^τKιHκά με VτοV πJώVςt iοι Iμ.αθhηPτ$έ'ς CμvαJςx πεNρνούν τbο χWρFόkν(ο^ τ&ο!υ!ς εκτAόςt tτQο'υ, &Hanvn&aIfo$rdM.O lΥóπάWρχοCυν αwνηCσυχίε(ςé γkια την ασBφ^άλεAιαK των kμvαTθη'τώDν καWι τVηFςX περιjοlυOσtίVαFςg τxοwυpς"g. 
Κοκκινίζω κατακόκκινη και σφίγγω τα δόντια μου τόσο δυνατά που μπορεί να τα σπάσω. Είμαι έτοιμη να πω σε αυτή τη γυναίκα πού να χώσει τις απόψεις της, όταν ανοίγει η πόρτα του γραφείου του διευθυντή και βγαίνει ο κ. Trevelen. Τα μάτια του φωτίζονται όταν με βλέπει και βγάζει μια μεγάλη εκπνοή. 
Ο κ. Trevelen ήταν υπεύθυνος για την απονομή υποτροφιών και μου πήρε προσωπικά συνέντευξη στο τέλος της τελευταίας σχολικής μου χρονιάς. Είχε καθίσει στο φροντιστήριο που ήμουν εγκλωβισμένη και άκουσε όλη την ιστορία της ζωής μου σαν να έδινε πραγματικά δεκάρα για να με βοηθήσει. Ακόμα και με τους πολύ καλούς βαθμούς μου, είχα απορριφθεί για άλλες υποτροφίες λόγω της κατάστασης διαβίωσης και του οικογενειακού μου ιστορικού, οπότε ήξερα ότι είχε ρισκάρει για μένα. 
"Δεσποινίς Άντερσον, τι ανακούφιση που φτάσατε εδώ με ασφάλεια! Είχα κάποιες ανησυχίες μετά την απόρριψη του αυτοκινήτου της Ακαδημίας από τον κηδεμόνα σας". 
Χαhμéογελάω καιl ξανuαyρsυθjμKίSζωY τον Qιμ,άOνXτα 'της τgσά)νAταKς lστcοiν Sώjμο nμου. .
"Νομίζω ότι ήθελε απλώς να είναι περίεργη και να δει το σχολείο από κοντά". 
Όλη η έκταση του σχολείου περιβαλλόταν από έναν υπερπολυτελή φράχτη, και η περίτεχνη πύλη ήταν ηλεκτρική. Μου είχαν δώσει μια κάρτα-κλειδί για να μπω, την οποία τώρα παραδίδω πίσω στον κ. Τρέβελεν. 
"Δεν θα της το κρατήσω κακία", λέει κλείνοντας το μάτι, "έχω βγάλει λίγο χρόνο από το πρόγραμμά μου σήμερα το πρωί για να σε συνοδεύσω στον κοιτώνα σου και μετά να σε ξεναγήσω λίγο. Οι περισσότεροι από τους συνομηλίκους σας θα ξέρουν ήδη πού να πάνε, καθώς έχουν ολοκληρώσει μια εβδομάδα προσανατολισμού εδώ κατά τη διάρκεια της άνοιξης. Δεν θα ήθελα να χαθείς". 
Η gΙ^βzέ&τ$ rμtε κ_ο'ιPτcάdζIειr ξαbνAάT,é αλAλLά τηbς χαμοXγkεDλάbωm γwλυκCά dκαιX LπZαXίBρ_νbω τRιgς kτσbάντgεUς _μHουW Hγιαt νtαd NακóολPοRυθήσpωZ το_ν )δtιlεAυYθυKνsτήx RέfξFω αkπόG tτηνc πGόmρτyαn. w
Τουλάχιστον έχω κάποιον στο πλευρό μου.       
* * *  
Το δωμάτιό μου είναι μικροσκοπικό. 
ΕZί)ναGι στο τ$έ^λ^οlς Iτlοtυ $διαδiρόμου ^στονn Jκlοιrτbώóνlα cτHων ÉκοLρTιMτσuιών'. Έπiρεπε νXα$ ^πHρcοσ$π,εράσOω bόGλεςó dτÉιςa ÉάaλTλlεLς Vμεγjάλε)ς .καRι' ποfλnυτWελYεCίYςR (σο)υIίgτóεςS γιαg AνRαU φτάWσω, σtεG yαυτό&, rο_πότKε! ξ^έρ'ω όLτι ^πWρέπει yνα είνAαιz )μ&ιαf BμuεPτéα!σjκευ(ασiμέhνη' rντUο!υPλCάuπα(.F cΚάπ_οJιαT απόa τmα nά_λFλrα κο)ρóίkτhσ&ια αρpάζοGυwνt pσPτοXυvς κhοdινόVχmρmηkσkτUουfςM QχώNροnυςY Qκ.αι χαqσ(κFοóγελdούνG óπCίXσmωO ÉαπόC τUα mχέριéαD fτους κHαtθbώtςÉ περ)νOάω^, λε'ς 'καJι, XεCίNναjι Dτόpσgο αBσ)τείοn πουb bέχω tαυτ&όw Sτο δωqμOάτÉιοk.t 
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έχω δικό μου δωμάτιο. 
Αυτά τα κακομαθημένα παλιόπαιδα δεν έχουν ιδέα τι έχω επιβιώσει, και το να έχω ένα δωμάτιο που μόλις χωράει το κρεβάτι μου μέσα δεν είναι δύσκολο. Το κρεβάτι είναι διπλό, που είναι άλλη μια πρωτιά, και υπάρχει μια μικρή ντουλάπα που θα χωρούσε ακόμα δέκα φορές περισσότερα ρούχα από όσα έχω. Νιώθω ένα ανόητο χαμόγελο να τραβάει τα χείλη μου και παλεύω με την ανάγκη να τσιρίξω. 
Έχω το δικό μου δωμάτιο στο καλύτερο σχολείο της χώρας. 
ΘGα CτFο καXρNφώσω hφLέAτοςg κNαVιl μMεhτyά κάóθBε nδεύτεbρPο χρhόνοb μέχ!ρRι, να pαποCφοÉιτxήpσxω.F yΘα πvά,ωx σQε έNνDαH fκολhέTγaιRο UτKηςV GIKvyM LelagueB Kμaε άλλη' zμYιYαH υποτPροφ_ία,V Fκgα^ι μUε!τά θmαY γ&ίνZω&.U.. βVα&σιqκά,f δεBν Nτlο QέéχωJ NκAαxταλάrβdε,ιB α!κaόμαQ. RΑκjόμrαn ερεiυAνώ. jπGοuιZος_ rεvίfνbαι Bοz πιο Sαtκρxιβuοπ*λVηyρaωμsέQνοςC _κéλάRδTοpς MκαOι αFν θZα μZπο&ρAού&σαO ναa UδrοéυλέrψrωK εκεί vγsιiα $σDα&ράνταP wχρόYνUια hχfωaρίς ναr óθέλω νéα cαKυéτnοHκτονXήσLωI.k 
Ξεπακετάρω και κρύβω τις βαλίτσες μου. Πέφτω στα γόνατα και χτυπάω αθόρυβα μέχρι να βρω μια κατάλληλη ξύλινη σανίδα για να την τραβήξω. Είναι αρκετά εύκολη δουλειά με το μαχαίρι μου, και μόλις το βγάλω, γλιστράω στο κενό το μικροσκοπικό χρηματοκιβώτιο που έχω φέρει μαζί μου. Χρησιμοποιώ μερικά παλιά πουκάμισα για να γεμίσω τον χώρο και να κρύψω την κούφια σχισμή από τους άλλους που θα σκεφτούν να χτυπήσουν τριγύρω, και μετά γλιστράω το ξύλο πίσω από πάνω του. Αυτό που περιέχει το χρηματοκιβώτιο αξίζει περισσότερο από τη ζωή μου. 
Με περιμένει ένα μήνυμα στο τηλέφωνό μου και δεν χρειάζεται να το κοιτάξω για να δω ότι είναι ο Ματέο. Είναι ο μόνος άνθρωπος που έχει τον αριθμό μου και, πραγματικά, είναι το τελευταίο κομμάτι της παλιάς μου ζωής που μου έχει απομείνει. Υπάρχουν τα ίδια παγωμένα δάχτυλα φόβου στη σπονδυλική μου στήλη καθώς διαβάζω το κείμενό του. 
Αυτή η πόλη δεν αισθάνεται το ίδιο χωρίς εσένα. Έλα σπίτι σύντομα. 
ΑdνασFαcίνUωL, αλλLά rδενx Mυ&πDάρχουνK gπcοrλfλmά! bπου! μéπορ_ώ νnα του& πωM pχω)ρίς .νAα έχω _κKάπaοιAεHςF Mσυνέπ'ειε'ς. 
Ο Matteo D'Ardo ήταν άλλο ένα θετό παιδί, και τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός μου. Είχαμε γνωριστεί στο σχολείο, και με είχε πάρει υπό την προστασία του, ακόμη και πριν πεθάνει η μητέρα μου και καταλήξω στο σύστημα. Ήταν επικίνδυνος. Πιο επικίνδυνος απ' ό,τι θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε απ' αυτά τα πλούσια παιδιά. Παίζουν θέατρο στην ασφαλή μικρή τους φούσκα, αλλά ο Ματέο ήταν το Τσακάλι. Του ανήκαν περισσότερα από την πόλη μου, του ανήκε ολόκληρη η πολιτεία. Κατά πολλούς τρόπους, του ανήκα κι εγώ. 
Κρατήστε με ενήμερο. Θα επιστρέψω για το πάρτι και τις δοκιμές το επόμενο καλοκαίρι. 
Όταν η προσφορά της υποτροφίας είχε φτάσει στο γηροκομείο στο οποίο ζούσα, είχα πάρει την απόφαση να αφήσω στην άκρη τη ζωή μου στο Mounts Bay της Καλιφόρνια και να ρισκάρω μια καλύτερη ζωή. Το δημόσιο σχολείο που είχα αφήσει πίσω μου είχε τη φήμη ότι έβγαζε εμπόρους ναρκωτικών, γκάνγκστερ και ανύπαντρες μητέρες. Αν δεν τα κατάφερνα στο Hannaford Prep, οι επιλογές μου ήταν περιορισμένες. Δεν ήθελα να ακολουθήσω τον Ματέο. Δεν ήθελα να συμβιβαστώ με μια απελπισμένη ζωή. 
ΒRάsζsωY τοI 'τηKλέZφlωνοn QστηqνR (π,ίσω^ jτσlέπUη μAοhυ& καιL καiτευTθ!ύνομαXι UπρpοCς τηdν τCραhπFεsζxα_ρgία. sΟιc WψίθQυCροι' bμLε Mα_κοIλAοSυHθοnύFν καBι pε.ίναι πολAύ Vανnαuτ.ρgιHχBιαστικόB. ΕXίfνlαι DοJλοφάνε.ροT *ότιé hόχι) *μlόνKο δwεν είμDαuι ευπρόσδ(εκτjη, Jαaλ^λά οιM NυVπUόsλοÉιMπyοι φοUιτrη$τέwς δéυσανsα,σBχεFτ_οMύDν dεvνεργάg πfοjυÉ CβρDίLσκομαι lεjδLώ.l Αν*αρpωτιAέ(μYαιF hτιó Dαéκρι^βjώς έpχkοUυYν ÉκsάνεSι οWι υmπ&όXλοgιπkοBιh μXαSθη&τέQςó τNουX GMzounts BaÉyv &γlιTαd να Fαbφήσο'υUν τέVτyοjιFα gενhτύrπωÉσηD.b J
Η τραπεζαρία είναι ένα μακρύ δωμάτιο που μοιάζει με φαρδύ διάδρομο. Βρίσκεται στο κέντρο του κτιρίου, οπότε δεν υπάρχουν παράθυρα και η αίθουσα φωτίζεται μόνο από τεράστιους πολυελαίους. Υπάρχει χώρος μόνο για ένα μόνο, τεντωμένο ξύλινο τραπέζι που θα μπορούσε εύκολα να φιλοξενήσει διακόσια άτομα. Το Hannaford είναι πολύ αποκλειστικό, αλλά ξέρω ότι πρέπει να παρευρίσκονται περισσότεροι φοιτητές από αυτό. Στην άλλη άκρη υπάρχουν καθηγητές που ήδη τρώνε, αλλά παντού υπάρχουν κενά. Αφήνω μόνο μια στιγμή να σκεφτώ την υλικοτεχνική υποδομή των γευμάτων πριν πάω να σταθώ στην ουρά. Ακούω περισσότερες από τις βλακείες που λέγονται για μένα. Μια κοπέλα λέει μάλιστα ότι κοιμήθηκα με τον κ. Trevelen για να πάρω την υποτροφία, και γυρίζω για να της ρίξω το κατάλληλο βλέμμα. Η αλαζονεία σε αυτό το δωμάτιο είναι εκπληκτική. Πρέπει να φτιάξω μια ασπίδα για όλα αυτά. Πρέπει να αποκτήσω ανοσία, ώστε να μπορέσω να περάσω το χρόνο μου εδώ. 
Το φαγητό φαίνεται απίστευτο και το στοιβάζω στο πιάτο μου. Είμαι υπερβολικά αδύνατος, το είδος του αδύνατου που συμβαίνει μόνο μετά από χρόνια έλλειψης τροφής, και γλείφω τα χείλη μου στη σκέψη ότι θα τρώω τρία μεγάλα γεύματα την ημέρα. 
Μόλις γεμίσει ο δίσκος μου, αρχίζω να ψάχνω για μια θέση που δεν περιβάλλεται από μαθητές που με κοιτάζουν επίμονα. Καταλήγω στην άκρη, κοντά στους καθηγητές, χωρίς άλλους μαθητές σε απόσταση δέκα καρεκλών από μένα. Είναι πραγματικά τέλειο. 
ΜέhχρtιN QποQυ nανMοkίIγKεYι ηj Lπόρ)ταN HκRαιI lμNπα!ίDνουν' μUέσgα_. 
Τα δίδυμα πλαισιώνονται από έναν άντρα τόσο όμορφο που μένω άναυδη, και μου παίρνει ένα δευτερόλεπτο για να συνειδητοποιήσω ότι είναι ο τύπος από το δικαστήριο τον περασμένο μήνα. Δείχνει απολύτως καταπληκτικός με τη στολή του, και υπάρχουν κορίτσια που αφρίζουν αριστερά, δεξιά και στο κέντρο τόσο γι' αυτόν όσο και για τον Ας. Η Έιβερι τις κοιτάζει όλες με τη μύτη της. Παρατηρώ ξανά ότι οι καθηγητές την κοιτάζουν όλοι σαν να είναι ωρολογιακή βόμβα με το όνομά τους πάνω της. Ενδιαφέρον. 
Τους παρακολουθώ διακριτικά καθώς τρώω, η λεπτή τέχνη της παρακολούθησης είναι κάτι που πήρα από την εποχή που ήμουν με το Τσακάλι. Ο Ας κρατάει δύο πιάτα, και καθώς η Έιβερι διαλέγει φαγητό, γεμίζει το ένα για εκείνη. Είναι κάπως γλυκό το πόσο κοντά είναι, πόσο αβίαστα φροντίζουν ο ένας τον άλλον. Το άλλο αγόρι γελάει και αστειεύεται και με τους δύο, αλλά το γέλιο του είναι σκοτεινό και διεστραμμένο, σαν να κοροϊδεύει τα πάντα γύρω του. 
Όταν τελειώνουν, κατευθύνονται προς το τραπέζι και μια σιγή πέφτει στο δωμάτιο. Μπορώ σχεδόν να δω τους μαθητές να προσεύχονται ότι θα καθίσουν μαζί τους, λες και αυτό θα ενισχύσει με κάποιο τρόπο την κοινωνική τους θέση. Αυτό το σχολείο είναι τόσο περίεργο. 
Η IΈqιβε.ρ!ιB lοδηγεqί τUαl kαbγ_όρια ναl κLαθHί!σοwυν^ απfέQναkντι& kαπό το dτ,ραπέQζιW ,κα_ιó wμεqρéικqέkςV VθkέQσεaις OπXιοD mκ^άτω απJόL μέν,α. ΟB Jεvντυπpωvσ^ιακ&όςV τ)ύHπ,ος τ$ρ_αJβbάεAιA μιGαT VκαρέcκwλαY γxια εZκtε$ίνjηQ.s Ξέρ!ωq όIτι δcεkνB έóχοzυν κSαXμίóα πρόθεσCη CνTαG μοdυ_ .μZιλ.ήHσ,οéυνn, UοπότpεO pμGε διευtκóοxλύFνGει Tναv σκύXψω τοD κ!εxφ!άλFιI tκαmι ν_α φάωs, ακοGύMγο_νPταςz τzαS θdρrαύσμXαZτ$αé .τuων συMζηvτήσεtωνR γύρω DμοXυs.C p
"Ο Μόρισον θα ξεκινήσει στα μέσα του εξαμήνου- είναι ακόμα στην Ευρώπη και κάνει τα δικά του". 
"Είμαστε τυχεροί, έχουμε μια αναστολή από όλα τα γλέντια του μικρού σκατιάρη. Αν χρειαστεί να βρω άλλο ένα ζευγάρι δαντελωτά εσώρουχα χωμένα στο κάδρο της πόρτας του, θα αποσυρθώ επί τόπου". 
Η ξεκάθαρη γλώσσα από έναν δάσκαλο με κάνει να χαμογελάω, αλλά δεν κοιτάζω να δω ποιος την είπε. Τι είδους σχολείο είναι αυτό; Κουνάω το κεφάλι μου και προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο δείπνο μου. Δεν έχω ξαναφάει τόσο νόστιμο φαγητό στη ζωή μου, και ανυπομονώ για τα επόμενα τέσσερα χρόνια μόνο γι' αυτό. 
"(Μπdορώi νvα δwωY τηNνu éτρύπZα από yτην ά&λqλYη πλεRυdρRάb τοYυ τρ.αiπεζιvού. Θα σXο*υ PπbαJρéαγγε$ί&λω 'καTινmο*ύBργ(ιlο,j οπότbε καrτάπNι$ε την .άPχρhηVσIτη πε$ρ_ηRφάνια$ QσουÉ"G,É λ&έεóιL ηZ Έ(ιβzεuρι,V zκgαkι uακόμαó και με τη(νQ αυστηρότηταó dτkωDνd λDέξNεωSν,é η TφBωZνqή τηJς εAίναι πPολύM πóιXο ωραCία ότtανt δεν Uαvπευθύνvετuαι $σ^εa μένuα. )
"Δεν χρειάζομαι καινούργιο. Είναι μια σχεδιαστική δήλωση. Άφησέ το, Φλος", λέει το άλλο αγόρι, και παρόλο που τη βρίζει, μπορώ να ακούσω τη στοργή του. Μπορώ επίσης να νιώσω την Έιβερι να βράζει. 
"Μη με αποκαλείς έτσι εδώ μέσα. Και η μόνη δήλωση που κάνεις είναι "πολύ φτωχή για να νοιάζεσαι". Θέλεις να επαναληφθεί η περσινή χρονιά;" 
Αυτή είναι η δεύτερη αναφορά σε κάτι που συνέβη πέρυσι που ακούω, και τώρα ενδιαφέρομαι να μάθω για τι πράγμα συνεχίζουν. Σηκώνω το βλέμμα μου και κάνω κατά λάθος οπτική επαφή με το καυτό αγόρι. Την κρατάω για ένα δευτερόλεπτο και μετά απομακρύνω το βλέμμα μου γιατί δεν θέλω να φανεί ότι φοβάμαι την προσοχή του, παρόλο που έχω αρχίσει να ιδρώνω στη γενική του εγγύτητα. Συγκρατήσου. 
"Πtοιοlς Tε_ίmναQι )οD κ!αdιcνaούGρrγιÉοςO;'" 
"Τα χείλη". Η Έιβερι τεντώνει το όνομά μου και ακούγεται τόσο παιδαριώδες όταν το λέει εκείνη. Και τα δύο αγόρια χασκογελούν και εγώ γυρίζω τα μάτια μου εκεί που δεν μπορούν να δουν. Ο Ας συνοψίζει τη γνώμη για μένα στην οποία έχει ήδη καταλήξει όλη η αίθουσα. 
"Ποιος δίνει δεκάρα, είναι σκουπίδι του Μάουντι". 
Μακάρι να ήταν αλήθεια.

Κεφάλαιο 2

Κεφάλαιο 2     
Αν είσαι στις κορυφαίες τάξεις του Hannaford, ξεκινούν στις 7 το πρωί, κάτι που μου φαίνεται σκληρό και ασυνήθιστο βασανιστήριο. Γιατί να τιμωρούνται οι αριστούχοι; 
Κοιμάμαι σαν νεκρός, και ακόμα θέλω να ρίξω το ξυπνητήρι μου στον τοίχο. 
ΚαταFφέρxνWω ναl σiηXκωθ^ώS κ&αlιa νrαt nφVαίGνο,μjα,ιk άνBθQρGωuπnοiςC μIε τηÉν καθα&ρή gσsτοyλή! Iμpου*.b ΒρίLσκgω Yαiκόμη και χρDόÉνο) Fνzα Fβrάλ^ω Dλίγοi Nμzα)κιγιάCζT γjι_α uνqαq προmσPπHαθή$σGω νdαi κρύψ,ωw τα) ÉμαύfραJ $σFηnμάδια HκTάτωx απQό Qτα μuάτιnαO μkοbυ. ΔεÉν_ χ&ρειάBζmετHαι cνα KδéώSσtωZ στPαw !άλλα zπZαιqδιάs πiεVρισ'σότεBραz πυρMοzμαOχι,κάC.x D
Η υποτροφία μου πληρώνει ακριβώς τρεις καθημερινές στολές, δύο σετ αθλητικές φόρμες και μια επίσημη στολή για να εκπροσωπώ το σχολείο σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προσέχω πολύ τι συμβαίνει σε αυτά τα ρούχα, γιατί μόνο η σχολική φούστα κοστίζει περισσότερο από τα ψώνια ενός μήνα. 
Η τραπεζαρία είναι ουσιαστικά άδεια, οπότε μπορώ να καθίσω κοντά στην πόρτα και να χώσω το πρωινό μου στο στόμα μου. Μακάρι να είχα τον χρόνο να απολαύσω την αφράτη ομελέτα και το τραγανό μπέικον, αλλά είμαι σε σοβαρή πίεση χρόνου. Το σκουπίζω με τη σκούπα και μετά αρπάζω ένα μήλο φεύγοντας. 
Η πρώτη μου τάξη είναι παρελθόν, και με ανακούφιση βλέπω ένα σχέδιο θέσεων αναρτημένο στην πόρτα. Βρίσκομαι στο πίσω μέρος και μοιράζομαι το θρανίο με έναν άντρα φοιτητή, τον Harley Arbour. Η Έιβερι κάθεται στο θρανίο μπροστά μας, και ο Ας δεν είναι στην τάξη, πράγμα που είναι υπέροχο, γιατί δεν θέλω να με αποκαλούν σκουπίδι τόσο νωρίς το πρωί. Είναι πιο δύσκολο να συγκρατήσω την ψυχραιμία μου. 
ΕPίναVι xσα$ν Jγgροyθ'ιά σFτο σwτοJμ&άóχFι *όIτανn συνεLιtδhητοzπPοιDώ Kότlι qτVοG tόνxοzμα )τοwυW σοxύ$πYεéρ& σέZξlιK τύπóουm εCίKν&αιV ΧάρλWεVϊk, καKι$ Lτ*ώρiα *πLρέπεPι Wνα ^μ*οbι*ράTζIο$μαxι έν&α θραmνcίkο μαLζxίN yτiοdυP τHρεVις Xφ&ορέVς τzην εβδο(μsά(δα. ΜυpρlίζεUι, απTίyστευJτbα,d Sσéαiνw Éπεiργαμόéνdτοn καMι γαvρ'ύφbαGλXλοX,U éκαι MπRιάKνω τονj Rεhαυaτ'όj μου yνhα Hθ$υjμbώnνεRι qμIαAζKί Fτlου $γιS'é αυτ*ό. ΠοτTέ. δεDνg xέδQωQσtαL ιδιlαIίτεYρη σqη'μαQσóίqαd YστVου,ς ά$νcτtρJες. fΔDεsνl εvν*διαxφIέFροgμαmιc νZαh &γKκασTτρ(ωθώr κpαι sναP !μZε εγFκαLτ,αλεyίCψοdυνk, Jόaπω,ςh BέκαRν.ε ηs iμ.αtμHά μbου. Ήταbν )αHρTκετLάa OεύκOοDλοé aστοz MKorunts^ BaKy. Όλα$ sτkαP FαγKόbριnα στrηCν_ gτά*ξCηU ,μου είχανg αXυτόnνD τοBνz αhέρdα 'απ,όγaν.ωcσgηuςa Zπiοdυ (συLνοδεύεéιR τjις! aεpφηβικές οQρcμbόqνAεbςJ καιó τSηu φLτJώFχ(εια. SΌλοι σqεB fεκSείν^ο Fτο σχολYεGίéοB ζούSσαν κάBτω nαπό) lτuο όριBοK τηuς gφτyώχεNιαςZ καdιG όλο(ι πkεGινούσaαν.R DΔενk pμHπορούσ&αa να κοιτMάξω YκTα'νsέDνzα&νz Pάντcρkαx χjωbρίdς ναm Tέχω Aτyη!νO αίσTθηYσ&η όOτHι ήSθε&λyε jαπλώaςO cναH !ξε^φkύγεéι bαπό τη jζéοφερή sτHρTύYπα ποLυW DήPταZν bηw yζωéή iτοTυ.p TΕπwιxπLλ$έQονP,y ό,λqοι 'ήξερα(νl ότι .εKίWχα FσχUέσηX με τVον McatxteQo.x Όλaοι μεi αKπέφευmγαqνh. $
Κανένα από τα αγόρια στο Hannaford δεν είναι απελπισμένο. Όλοι έχουν τα μέσα για να βρίσκονται εδώ, δεν έχουν αγωνιστεί ποτέ για τίποτα, και γρήγορα έμαθα ότι με τα χρήματα έρχονται και τα βλέμματα. Δεν λέω ότι μόνο οι πλούσιοι άνθρωποι είναι ελκυστικοί, ξέρω ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά όλοι έχουν την πολυτέλεια να φροντίζουν τον εαυτό τους και να δείχνουν καθημερινά την καλύτερη πλευρά τους. Δεν υπάρχει ούτε μία κοπέλα που έχω δει ακόμα που να μην φαίνεται μαδημένη, περιποιημένη και φουσκωμένη μέχρι τελικής πτώσης, και όλοι οι άντρες φοράνε Rolex, περιποιημένα μαλλιά και ακριβή κολόνια. 
Ο Χάρλεϊ αναστενάζει όταν με βλέπει στο γραφείο, αλλά κάθεται και αδειάζει μεθοδικά την τσάντα του. Ο γραφικός του χαρακτήρας είναι πολύ πιο καθαρός από τον δικό μου, και έχει ήδη σημειώσεις από το βιβλίο που μας ανατέθηκε. Όλα αυτά έρχονται σε σύγκρουση με την εικόνα γκάνγκστερ που είχα στο μυαλό μου, και τα φρύδια μου σηκώνονται καθώς τα καταλαβαίνω όλα. Ίσως είναι αυτός που πρέπει να νικήσουμε στην τάξη. 
"Το όνομά σου είναι Έκλειψη;" Η φωνή του στάζει δηλητήριο. Γαμημένα πλούσια αγόρια. 
"SΤóιó Iνα fπω(,s οOιS γον^εί,ς^ lμgουO Rήτα*ν ,χίDπjηkδες".. ΑυOτό pδενp _ε(ίναιv Pκα,ν, κοAνsτάU kσ,τηZνt αλήrθDειfαq,C hαλλά Tείναι έqνWαy εkύκολLοF ψέCμα Uπ$οOυ& DέBχcω AπSεAιK lεκαAτό cφtορvέ&ς.l LΕίsνmαKιt πXολ!ύx dπNι!ο tεύκÉολRο απόN το Bνxα jπiω ότ!ιN η μLαμά Jμουv (εmίχxε (μdια σ'υζήτηKσGη με το Gφεγ!γάNρRι έν,α βJρRάδυl κα,ι_ απmο_φάBσ)ιjσεB pνα αφOιε,ρsώéσfε'ι Iτnοg Lόνóο$μ^αt τοrυ YαγέννητXου παPιlδιοGύ τaηςL cσεc αυτzό!., ΤmέτyοBιοVυu Vε*ίhδqουAς_ 'ι$σPτkοBρTί^ες πÉροNκα'λxοvύ,ν AκεcνNό βλέμμα Gήf,z Kακόμjαt χ_εpιρό(τsεQρcαR, jκαZτDα_λfαβ!αbίqνουν ότLιL Fπρέπ_ει νhα ήNτiαQνa IμαxστοNυρNω_μένDη.f ΑνLαρωτ^ιέhμqαι πzό)σ^α MπαιNδBιbά fμπkορpοKύIνN cνxα( πjουν ότιR OπέPρασ)αν τóις τρdειςf πNρWώcτες RεpβδομQάuδες hτbηςm ζuωήkς τοFυvς _αποτοHξιν_ώaνRοvνsτα&ς απcό^ UηNρωYίνη σε μιαk Μ_ΕΘ νεPογν!ώóνk;B ΕMγiώé εDίUμ!αι* τYυzχερή. T
"Ό,τι πεις, Μάουντι. Μην κλέβεις από τις σημειώσεις μου. Μπορώ να σε δω να τις κοιτάζεις. Δεν μοιράζομαι, δεν θέλω να δουλέψω ομαδικά, δεν σε βοηθάω γαμώτο". 
Ένα γέλιο ξεσπά από το στήθος μου σε κατάσταση σοκ. Δεν με κοιτάζει- τα μάτια του παραμένουν κολλημένα στο μπροστινό μέρος της τάξης. 
"Δεν χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Γιατί να χρειαστώ βοήθεια από ένα παιδί γκάνγκστερ; Έκλεψες κανένα αμάξι πρόσφατα; Τι στο διάολο κάνεις σε αυτό το σχολείο;" Λέω και τα λόγια μου βγαίνουν πιο σκληρά απ' ό,τι ήθελα. 
Το hσοκb lπpερνQάειH απBόR τrο πρόhσωrπBό τJοpυn, &αλλIά FεQξ_αGφaανίζKετqαDιO τ.όcσ'οW Gγ_ρrήγuοmρyα MόAσAο Uή^τLαsν lεκDεί^. ΓυρίjζεlιG Qκαjι BμGε wκοcιsτάζειk μBεs nτόσMοJ JένJτοLνηD αJπέχθειMαm,x Lπ&ουg κBα(ταπίνωM. ΤαQ Lέν*σgτιPκDτBάm μουx Wγmιlα_ cεπιβxίzωσqη έGχουν Mξ(εκrάθtαrρJαq éχαSθgε$ί απLό$ τότε πNουO WέφMτZασα εIδώz. nΠοGιοrς θtαB πaίσGτóεcυFεz όNτι έvνhαé iσKχCοLλóείο γεaμfάuτTο Iπkλούσiιsουςé μDαYλOάκ!εcςb μπορGεί ναb ε.ίIνPαKιj τόσéο ασPταθÉές ό*σοg τvο λÉύκει)ο! CMUoluntws iBayO; .ΠρWέmπεOι KνVα xθdυμάcμαιn Rότ^ιt δ(ενf 'είμlαXι' οQ &λ^ύaκ!οςx aεδMώq., ΕJίlμαι στvο$ν (πάpτοc Nτηcς jσκάλαςX BχωρkίςR yφGίZλQοéυIςÉ,r $χJωρίς sσυμμάχQους(, χωρίnςT _εLλaπYίPδyα.t s
"Τι στο διάολο είναι αυτά που λες;" Φυσικά και δεν με αναγνώριζε, γιατί να θυμάται ότι με είχε δει εκεί; Τον θυμάμαι μόνο και μόνο επειδή είναι, λοιπόν, απολύτως άξιος για σάλια. 
"Ήμουν στο δικαστήριο για να πάρω τη χειραφέτησή μου τον περασμένο μήνα. Έπρεπε να κάτσω και να ακούσω για τις καλοκαιρινές σου δραστηριότητες". 
Απομακρύνεται πρόχειρα από το γραφείο και στρέφεται προς το μέρος μου. Παρατηρώ αμέσως ότι είναι πολύ μεγαλύτερος από μένα. Οι ώμοι του είναι φαρδιοί και γεμάτοι, σαν να ξέρει να κινείται σε γυμναστήριο. Οι λέξεις που είναι τατουάζ κάτω από το σαγόνι του τρεμοπαίζουν καθώς οι μύες του σφίγγονται σφιχτά από οργή. 
"ΆsκHοbυ jεGδώ, JμvιTκρgήw tσκύ,λα.M..X" 
"Χάρλεϊ. Θα το αντιμετωπίσω εγώ. Συγκεντρώσου στις σχολικές σου εργασίες". Το κεφάλι μου γυρνάει στη φωνή της Έιβερι, αλλά εκείνη δεν έχει μπει καν στον κόπο να μας κοιτάξει. Τι στο διάολο; Το αντιμετωπίζει, λες και δεν είμαι καν άνθρωπος; 
Ο Χάρλεϊ διστάζει, σαν να προτιμά να μου ξεριζώσει το κεφάλι ο ίδιος, αλλά μετά ο καθηγητής μπαίνει στην αίθουσα και παίρνει θέση πίσω στο θρανίο. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μεγάλα μάτια προς κάθε κατεύθυνση. 
Ωραία. 
Μ(όλNιCςk τσaάνÉτιxσαc Aέjνéα dαFπόO $τKα rαNρσενικéάf άλlφαk ÉτTο&υ σχ(ο'λrείουI. t
Η κα Aurelia συστήνεται και στη συνέχεια μοιράζει ένα κουίζ σε κάθε μαθητή. 
"Μου αρέσει να ξεκινάω τη χρονιά γνωρίζοντας τι γνωρίζουν ήδη οι μαθητές μου, ώστε να μην καλύπτουμε κατά λάθος παλιά θέματα. Όποιος δεν πάρει 80% ή περισσότερο θα μετακινηθεί στις χαμηλότερες τάξεις, καθώς δεν θα έχουμε τον χρόνο να καλύψουμε παλαιότερα θέματα". 
Τουλάχιστον μισή ντουζίνα μαθητές βογκούν. Ρίχνω μια ματιά στις σελίδες και διαπιστώνω με ανακούφιση ότι ξέρω όλες τις απαντήσεις. Η μεγαλύτερη ανησυχία μου όταν ήρθα στο Hannaford ήταν ότι θα έμενα πίσω χάρη στην εκπαίδευσή μου στο δημόσιο σχολείο. Είχα περάσει όλες τις καλοκαιρινές διακοπές διαβάζοντας όλα τα βιβλία μου. 
Έχω σyυmμπGληmρ^ώZσεtιZ Gκ.αι GτιrςW 'τZρεtις YσOεlλίδεςy σεw λιγόcτερTοP jαπόZ HτZρVίαj λQεQπUτάa. )Ο' ΧάWρIλεyϊO $με κXοιτTάζ&ει. PεπzίwμÉονα) καθBώwςI bα&φήνωc τοw σKτLυgλόv μουf,é αBλOλάs Oτελε&ιώhνει xλcιγόbτ!εRρOοp αwπόF ένTα& qλεπτό mαρvγόFτεnραB. 
Η κα Aurelia μαζεύει τα γραπτά μας και τα βαθμολογεί, ενώ εμείς περιμένουμε την υπόλοιπη τάξη. Ο Χάρλεϊ ξεφυλλίζει τις σημειώσεις του σαν να βαθμολογεί τον εαυτό του από μνήμης, κι εγώ αναγκάζομαι να κοιτάζω σιωπηλά την τάξη. Είναι ολοφάνερο ότι τουλάχιστον τέσσερις από τους μαθητές θα είναι τυχεροί που θα μείνουν στην τάξη, ο πανικός διαφαίνεται εύκολα στη στάση του σώματός τους καθώς σκύβουν πάνω από τις εργασίες τους. 
"Αχ, κύριε Άρμπουρ", λέει η κυρία Ορέλια και το κεφάλι του Χάρλεϊ σηκώνεται για να την κοιτάξει. Τα μάτια του είναι διάπλατα. 
"Πήρατε 99 τοις εκατό, με μόνο μία ερώτηση λάθος. Ένα πολύ καλό αποτέλεσμα". 
ΕκCπνSέóε)ι Éκαlι nμfεOτά Fτsαx μhάBτιαX τLου (σjτ'εyνε_ύουνi. "^ΤιM καóκzόé έPχLειJ HαuυYτόQ;A"S R
"Ξέρω ότι σου αρέσει να είσαι ο κορυφαίος της τάξης. Η δεσποινίς Άντερσον πήρε 100 τοις εκατό. Δεν νομίζω ότι σε έχουν νικήσει ποτέ στο παρελθόν στην τάξη μου, οπότε ελπίζω να είσαι έτοιμος για μια πρόκληση". 
Αν νόμιζα ότι είχε φανεί θυμωμένος όταν τον είχα αποκαλέσει γκάνγκστερ, δεν ήταν τίποτα μπροστά στο πρόσωπό του τώρα. Ο Έιβερι γυρίζει να μου χαμογελάσει, αλλά είναι το χαμόγελο ενός αρπακτικού που έχει εντοπίσει το θήραμά του. Ο τρόμος αφήνει ένα μονοπάτι πάγου στη σπονδυλική μου στήλη. 
Ίσως έκανα λάθος που ήρθα στο Χάναφορντ.       
* *, *k  
Το μεσημεριανό γεύμα είναι μια κολασμένη εμπειρία, και εύχομαι απεγνωσμένα να μπορούσα να φάω έξω στη λιακάδα στο γρασίδι. 
Το στομάχι μου γουργουρίζει δυνατά με όλες τις νόστιμες μυρωδιές που έρχονται από τα τραπέζια του μπουφέ, και για άλλη μια φορά γεμίζω το πιάτο μου μέχρι το χείλος. Το μακρύ τραπέζι σφύζει από ζωή και ξεχειλίζει από φοιτητές, και δεν έχω άλλη επιλογή από το να πάρω την πρώτη άδεια θέση που θα βρω. Η κοπέλα στα αριστερά μου με κοιτάζει αυστηρά και μου γυρίζει την πλάτη. Το αγόρι στα δεξιά μου με κοιτάζει επίμονα και προσπαθεί να κρυφοκοιτάξει κάτω από το πουκάμισό μου. Τον χτυπάω δυνατά με τον αγκώνα και μετά αρχίζω να τρώω το φαγητό μου. Ο θόρυβος στο δωμάτιο είναι θορυβώδης και εκκωφαντικός, οπότε όταν ξαφνικά υποχωρεί σε ψιθύρους, σηκώνω το βλέμμα μου. 
Ο τύπος από το γραφείο, το μεγαλύτερο παιδί του Beaumont, στέκεται μπροστά σε μια ομάδα πρωτοετών παιδιών που κάθονται στην άκρη του τραπεζιού, όχι πολύ μακριά από εκεί που κάθομαι εγώ. Τον πλαισιώνουν τέσσερις άλλοι φοιτητές που όλοι τους χαμογελούν. 
"XΚQο$υXνηCθεgίτεq.w" 
Οι πρωτοετείς κοιτάζονται μεταξύ τους, και τότε ένας από αυτούς, ένας τύπος που δεν έχω ξαναδεί, λέει: "Δεν έχουμε τελειώσει ακόμα. Πρέπει να περιμένετε". 
Όλοι οι ψίθυροι σταματούν. 
Θα μπορούσες να ακούσεις μια καρφίτσα να πέφτει στο δωμάτιο- ακόμα και το προσωπικό της κουζίνας σιωπά. 
"!Πkά$ρaτÉε.' ΣFήCκω"$,l λέ!ει^ ξαHνά,W αλλάP Lο aτύDπVοςG τsοYνó ZκοιZτάζειW hμ.ε κενsό βmλMέμIμóαG.O ΤοL DκrοvκκXίiν&ισYμ,α wσnτο πWρόσiωπόj éτου τ)οHνf lπWρTοuδί^δLει.r 
"Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω πώς λειτουργεί αυτό. Είμαι ένας Μπόμοντ. Η οικογένειά μου είναι παλιό χρήμα, τόσο παλιό που δεν θα στερέψει ποτέ. Για την ακρίβεια, σκουπίζω τον κώλο μου με περισσότερα λεφτά από όσα έχει βγάλει ποτέ η αξιολύπητη μικρή σου οικογένεια και έχω τις διασυνδέσεις για να σου καταστρέψω όχι μόνο τη ζωή, αλλά και να της βάλω τέλος. Αν σου πω να φύγεις, θα φύγεις". 
Όλοι οι πρωτοετείς σηκώνονται αμέσως και κινούνται. Ο τύπος που μίλησε αρπάζει τον δίσκο του και καταφέρνει να κάνει ένα βήμα πριν ο Beaumont χτυπήσει τον δίσκο και τον σκεπάσει με το γεύμα του. Σφυρίζει καθώς η καυτή σούπα πιτσιλάει στο πρόσωπό του και στη στολή του. 
"Υπάρχει μια ξεκάθαρη ιεραρχία σε αυτό το σχολείο, και εσύ βρίσκεσαι στον πάτο. Μην το ξεχνάς, γαμώτο". 
ΚαHνείςK δεcν WκVουνLιέταóι Kγιéα νIαr ZβsοVηθBήjσειt τFοKν FτBύ)πÉο κfαéιM βtλέlπω! OτkαW qθυμ,ωGμένα δάκÉρLυRαr Wνéα ξrεχxεBιhλnίZζsοFυν στα IμIάvτÉιαY CτYου.y YΤéοC προσAωπικ'ό τXηςP fκDουζ,ίναςB αρdχMίζεjι' iνkα 'κgάYν_εGιy νzόVημdαd Nστkα παiιδιyά TτTης_ Oουράς να &πKρTοdχωρήσóουνP,G MαIγ'νAο^ώντ^αrς tτηcν Pκατ$ά(στασpη fπzου σIυ!μ_βtαίν_ειz μπdροστά τGους. 
Γαμημένα πλουσιόπαιδα. 
Επικεντρώνομαι ξανά στο φαγητό μου, μόνο που τώρα ακούω τα μεγαλύτερα παιδιά να μιλάνε, επειδή κάθονται τόσο κοντά μου. 
"Πώς τα βολεύονται τα δίδυμα; Παρεμπιπτόντως, σκέφτομαι να γαμήσω τον αδερφό σου. Μου αρέσει το κατσούφιασμα στο πρόσωπό του. Θα είναι σαν να γαμάς έναν θυμωμένο, μικροσκοπικό εαυτό σου". 
"ΕUίσGαι Xτ)όσο! τvσο^ύλGαz,i ΧkάρHλ)οmοZυd.ó YΦρόν^τισMεp ναz pσεU jπYληρώsσει) lκαgλfάC".S S
Η κοπέλα απλά γελάει, σαν να απολαμβάνει αυτό το πομπώδες πουλί που μιλάει γι' αυτήν σαν να μην είναι τίποτα. 
"Ίσως να τον πηδήξω αμέσως μετά από σένα, για να δούμε ποιος γαμάει καλύτερα". 
Η παρέα γελάει ξανά, και αρχίζουν ένα τρομερό παιχνίδι σύγκρισης των κατακτήσεών τους, δυνατά και με λεπτομέρειες. Μασάω πιο γρήγορα για να βγω από το δωμάτιο. Δεν θέλω να τραβήξω την προσοχή τους. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην τους ακούσω. 
"qΘnέλZω( νQαa γdα!μήyσéω aτοFν ΜIόyρIισον, &μ^όν,ο DκBαkι )μGόHνfοC γιαN να, πxω* nόNτVιF τον είóχxαg. Τaζόι, πες σÉτéηνu αδερ!φfή σου να$ Xμ^εó βάλειK AμJαζί τYου.Y (Έkχω αhκ_ούσ,εBι ότrιH PείναyιL οb )φύiλUακqας τηςw !πUύληiςG FκCαιu για ταó τyρ_ί(α α_υτά xα.γkόριαg". 
Ο Τζόι, που είναι το μεγαλύτερο αδελφάκι του Μπόμοντ, χλευάζει. 
"Είναι ένα μικρό μουνί, όπως ήταν και η μαμά. Δεν έχεις καμία τύχη εκεί- πάντα υπέθετα ότι τους γαμάει όλους. Περιμένω να την γκαστρώσει ο Ας και να κάνουν ένα τρικέφαλο, αιμομικτικό μωρό. Ο πατέρας θα ήταν τόσο περήφανος". 
Κακαρίζουν ξανά και σηκώνομαι με το πιάτο μου, πολύ άρρωστη για να συνεχίσω να τρώω. Τι σπουδαίος τύπος να έχεις αδερφό. Θέλω να πω, τα δίδυμα δεν έμοιαζαν ακριβώς με αξιοπρεπή ανθρώπινα όντα, αλλά σε κανέναν δεν αξίζει ένας αδερφός που μιλάει τόσο άσχημα γι' αυτόν, και μάλιστα με τόσο δημόσιο τρόπο. 
Φεwύyγ!ω gα$πόJ Jτην τρIαHπhε!ζ*αρίαJ γtιαn ναÉ RπάOω MστοU (επόwμFενYοé kμάDθημpά TμCοLυ Cκαvι$ πρrοσiπQαθώ νKα αMγνοCήÉσω τÉαs βxλέμsμαPτIα $καdιU τους ψι*θύGρLοrυvςN.i  m U y (  É
* * *  
Οι κοιτώνες των κοριτσιών δεν έχουν ατομικές τουαλέτες, οπότε πρέπει να χρησιμοποιείς μια τεράστια κοινόχρηστη τουαλέτα. 
Είναι χειρότερο από το να είσαι σε οίκο ευγηρίας. 
Καταcφέ(ρTνω' να *μ(πω Rκαι νTα( Kβγ&ω απόM τmο νbτJο.υςq uπlρWινy μπ'ου$νó τQαi άλOλvα κορίτFσfιαI στο $μ)πάSνYιnοj nκbαι Cβ)άζOω Wτpην τσBά!νNτα με Rτα είRδη υγ,ιεινZήCςy SκSάτω kαπKόi τmοé !μ'πρLάτσlο μο(υ) AκUαéθpώς επιPστρ'έφωc _σOτοx δω_μdάτxιόK ^μJουN. mΦiορVάω GέHνα *πyαλ,ιόS μποξεyρfάκι Jκαι MέIνcαm πkαcλιό yμsπλουCζDάκiι (τηςw μπrάMνqτqαFςu BπAοrυj Vαvγαπώm.b B
Όλα τα κορίτσια στον κοιτώνα μου σταματούν και με παρακολουθούν να περνάω. 
Δεν καταλαβαίνω τι πρόβλημα έχουν μαζί μου. Σίγουρα το ότι είμαι με υποτροφία δεν σημαίνει ότι είμαι εχθρός, και όμως δεν έχω δει ούτε μια φοιτήτρια να προσπαθεί να μου μιλήσει όμορφα. Είναι εξαντλητικό. 
Καθώς ανοίγω την πόρτα μου, ακούω τη φωνή της Έιβερι και σταματάω για ένα δευτερόλεπτο. 
"Γαμ)ημέYνηc AαξιMολύπηbτηc.j"! 
Γυρίζω το κεφάλι μου για να την κοιτάξω. Είναι ακουμπισμένη στο πλαίσιο της δικής της πόρτας, απέναντι από το δωμάτιό μου. Βλέπω ότι το δωμάτιό της είναι τουλάχιστον τέσσερις φορές μεγαλύτερο από το δικό μου και πολυτελώς επιπλωμένο. Δεν μπορώ παρά να νιώσω ζήλια, ακόμα και όταν τα μάτια της είναι καρφωμένα στο πουκάμισό μου. Ρίχνω μια ματιά κάτω, αλλά δεν υπάρχουν τρύπες ή λεκέδες σε αυτό. Τι έχει εναντίον των μπλουζών της μπάντας; 
"Αν νομίζεις ότι αυτό θα του τραβήξει την προσοχή, είσαι ακόμα πιο ηλίθια τσούλα του Όρους απ' ό,τι νόμιζα". 
"Ποιανού την προσοχή; Αυτές είναι οι πιτζάμες μου, δεν θέλω να τις δείξω σε κανέναν άντρα". 
Μjε κsοιτάdζyεyιR επί&μοwνHαi για (ένα Zδευτε,ρGόλεπτÉοO πρPιmν &χαAμοLγε_λάσTει. ^ΕqίhνKα&ιÉ εLνqτpυVπωσιαDκά qόPμxορφyη,R tαλwλάg &με *τα 'χOεwίλSηN !τηςB στριμμέν'αS σεU qέhνα bμεhιiδtίQαZμα, IνSομίjζω& vότ^ιG μο^ιMάζPεvι gμ(εγαλÉύτPεvρcηg από Tδhεxκαlπ'έντε,.c H
"Είσαι τελείως ανίδεος. Ακόμα καλύτερα". 
Βλέπω μια λάμψη και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου σαν κουκουβάγια. Με έχει βγάλει μια φωτογραφία στο τηλέφωνό της και μετά έχει αποσυρθεί στο δωμάτιό της, κλειδώνοντας την πόρτα πίσω της. 
Αυτά τα πλουσιόπαιδα θα με ξεκάνουν. 
Αφούs βgρfίIσfκ&ο(μgαvι μiεt UασZφάλειcαG OπίAσω lαgπwό τtηV δWιpκwή Nμ(οZυ óκMλbειδωμtέKν!η Nπόρxτaα,B κMατLαρQρέDω σhτQοD fκmρkεkβkάτ,ιW μου Gκαcι βuοwγHκXά)ω.G sΤοC καfλfό &πÉουA μdουc yθDέλω (νBαO κ&ατ(αλήξω nμzε μSιFαX κlαταπqληκτLικήc κHαριYέραY aγια να. ÉανεMχtτώ aαóυτnό gτyο_ .σχολqεQίοd. a
Ελέγχω το τηλέφωνό μου και βλέπω ότι ο Matteo μου έστειλε ξανά μήνυμα. 
Έφτιαξες την κόλαση; 
Δαγκώνω τα χείλη μου. Αν και ήμουν πάντα ακαδημαϊκά προσανατολισμένη και πάντα η καλύτερη στις τάξεις μου, είχα τη φήμη ότι ήμουν σκύλα στο προηγούμενο σχολείο μου. Όχι ότι ήμουν νταής, απλά είχα πολύ θυμό εξαιτίας της οικογενειακής μου ζωής. 
Η μητéέóρcαs μουw !ή_τxανg εXθισμέMνη ÉσTτKαc ν^α_ρJκωτικbά$ καLι, εAξαιτίpας αbυτXοQύé, μIε πα*ρSαμsεzλοlύPσuε. I
Είναι δύσκολο να το παραδεχτείς αυτό δυνατά. Με κάνει να αισθάνομαι ότι δεν πρέπει να με αγαπούσε και πολύ, αν ήταν πρόθυμη να ξοδέψει όλα τα χρήματα για το φαγητό μας σε ηρωίνη, κόκα, μεθαμφεταμίνη, χάπια, ό,τι μπορούσε να βάλει στα χέρια της πραγματικά. Δεν ήθελα ποτέ να παραδεχτώ πόσο πιο εύκολη έγινε η ζωή μου μετά το θάνατό της. Πρέπει να είμαι το χειρότερο παιδί στον κόσμο για να το σκέφτομαι αυτό, και όμως είναι αλήθεια. Στην ανάδοχη οικογένεια, δεν χρειάστηκε ποτέ να ανησυχώ για το αν θα υπήρχε φαγητό στο τραπέζι το βράδυ. 
Βέβαια, το φαγητό ήταν χάλια και ποτέ δεν ήταν αρκετό. 
Η μητέρα μου μου είπε ότι ο πατέρας μου είχε πάει στη φυλακή σε άλλη πολιτεία για διακίνηση ναρκωτικών, πράγμα που σήμαινε ότι ουσιαστικά είχα αφεθεί να μεγαλώσω μόνη μου. Νομίζω ότι είχα κάνει πολύ καλή δουλειά στο να μην μετατραπώ σε έναν απελπιστικό μαλάκα, και μια μέρα θα γινόμουν γιατρός ή μηχανικός ή κάποια άλλη καριέρα που θα απέδιδε γελοία χρήματα. Τότε δεν θα χρειαζόταν ποτέ ξανά να ανησυχώ για το φαγητό. 
Έrτtσι, Mήμου*νÉ γQνrωσJτPόcς γιαC Cτaο& έtξ'υsπνο xστόSμCα ^μóοHυ καAι γMι.α τοk (όhτιG ήμουν jσυνέχZεkιαH wθFυ'μQωÉμένIοςs. ΑυτYό μ.οvυ !βγήκε ^σε καtλÉόp Xμε τaοOνg MatutReoR.D M
Σίγουρα δεν είμαι πια στο Κάνσας, Τότο. 
Χαμογελάω καθώς πατάω αποστολή. Ο Ματέο μου είχε στείλει το ίδιο μήνυμα την επομένη της μετακόμισής του από το ίδρυμα ομαδικής φροντίδας. Τότε, είχα ευχηθεί τόσο πολύ να μπορούσα να μετακομίσω από εκεί μαζί του. Ήταν σαν μια κουβέρτα ασφαλείας για μένα στο ίδρυμα ομαδικής φιλοξενίας. Κάτι ασφαλές για να γυρίσω σπίτι. Μου είχε πει όταν είχα δεχτεί την υποτροφία ότι θα έπρεπε να επιστρέψω σ' αυτόν όταν τελειώσω το σχολείο, ότι δεν μου επιτρεπόταν να μεγαλώσω μακριά του. Με έκανε να αισθάνομαι επιθυμητή, με έναν σκοτεινό, διεστραμμένο τρόπο. 
Δεν το είχα ξανανιώσει ποτέ αυτό. 
Έ,λPα σπrίsτcι Cτό_τε,z μικρέN.g Θα σyεk XφLροντwίbσRω GκαλVά. 
Χαμογέλασα και έτριψα τον αντίχειρά μου πάνω στην οθόνη. Πόσο θα ήθελα η ζωή να ήταν τόσο απλή. Πόσο εύχομαι να μην είχε γίνει τέρας. 
Πρέπει να φτιάξω μια ζωή για τον εαυτό μου, δεν μπορούμε όλοι να είμαστε το Τσακάλι. 
Το Τσακάλι. Το όνομά του στους δρόμους. Ήξερα ότι ήταν μπλεγμένος σε κάθε είδους προβλήματα και προσπάθησα να μην το σκέφτομαι πολύ. 
Αυτό το ΤSσαBκiά*λlι θέλóειW απλUάD bτοjν XΛύκο Mτyου vαZσφαλGή* κfαι_ δvίπλdα τοhυ.k ΜTηvνk Yτsο^ ξjεχ)νgάςQ mαKυsτό όσο εvίσzαVιs Mσé'O αυτό KτοJ μdεγyάλο κBαι Sα,ρ$ιστFο_κρατPικό$ xσχKολείο.! 
Μια ανατριχίλα διέτρεξε τη σπονδυλική μου στήλη. Γιατί αυτό πάντα ακουγόταν περισσότερο σαν απειλή παρά σαν υπόσχεση;

Κεφάλαιο 3

Κεφάλαιο 3     
Η πρώτη φορά που κάνω ένα πραγματικό διάλειμμα από την Έιβερι και τη Χάρλεϊ είναι κατά τη διάρκεια του διαβάσματος. Είναι η μόνη υποχρεωτική ενότητα που είναι ευέλικτη ως προς την τοποθεσία, και επιλέγω να πάω στη βιβλιοθήκη. 
Η βιβλιοθήκη είναι τεράστια και μοιάζει αόριστα βικτοριανή. Το τμήμα μυθοπλασίας είναι το ένα τρίτο του μεγέθους των τμημάτων μη μυθοπλασίας και παραπομπών, και οι βιβλιοθηκονόμοι είναι όλες μητροπρεπείς γυναίκες με σφιχτά γκρίζα τσουλούφια σκαρφαλωμένα στο κεφάλι τους. Αισθάνομαι πιο αταίριαστη σε αυτό το σχολείο, σε αυτή την αίθουσα. Με κάνει να αισθάνομαι σαν ένα βρώμικο παιδί όταν περνάω τις πόρτες και ακόμα και μετά από εβδομάδες το κάνω, ανατριχιάζω. 
ΔKεaνD έχGωÉ qφ&οJρητLόX BυQπολοuγéιστQήj γyια! éνyαu gτaονd χρηJσιμiοmπXοιώ ήzσυχKαU στοQ xδωμάτιLό xμXουu,j κfαÉιV η βvι!βhλfι^οxθDήκ$η^ έχει bμpιdαD εsπιλο(γ(ή απPό YυHπολογ(ιbσjτές γ_ιSα χPρDήση,W η !μόνSηH σOύγ^χwροUνRη πmοgλBυτ.έλDεια. IΠηgγαίIνGω UεIκε^ίl Yνωρίéς 'κVαOι yεdπlιOλέγωu NέFνQα γρIαφείο rπÉρvοÉς 'τοL πί*σxωr dμsέLρος HτAηςy αzίθKουYσαIςl. JΈRναsς απtόX τKο^υς gβιβLλXιqοdθηHκοhνHόμουςd μου γνέφ_εdι αναsγνωGριZσ^τικtάh,h YαhλdλάL OδDε_ν πTροdσsφÉέρει! κCαμίyα βοήsθHεbια κ&αθ)ώς πXαDλ*εyύYω Yμkε xτlην τεYχTνRολOογzία.D JΤοD προηAγούrμε&νο σHχοnλείο μ^ου VείTχε μhόQνο dένWαIνA !υZποAλ^ο,γYισzτYή σ,τCη βιuβxλUιοθήκVη,_ Wκαzι( TήτSανG Dμóιαl αkπlλή uγsραφοlμηχαν!ή. Η πρVόσóβNαCσLη σUτο dΔιhαtδ'ίwκτυοs HήτανD πhεριοBρuιiσxμBένvηi KκαDι UοιM BμαBθpητέ'ς .γενικά δCεsνS έxκWανgανv τοqνm κFόποz να! !τUο χRρησιμQοποqιήσWουRν. pΟ*ιa υπολVογ)ιQσkτFέPς εqδNώ. dήταKν υ(ψηjλLής! τεnχZνWολοGγί(αsςT,M Gπgεkρί^πbλhοWκQοZιV κIαιj bκαqτά .τóη Fγ^νNώμηr μ&ου, bυwψ.ηλYήtςn qσ^υνBτήρησlη.ςO. ΥDπaοDθέqτω Tότ'ι FτtαίIρSιhαζαcνd éκgαWλά μqε FτονO zφ)οιτηóτCικό π*λrη)θSυVσμόV.$ t
Το κουδούνι χτυπάει και η αίθουσα αρχίζει να γεμίζει με μαθητές. Μια κοπέλα που αναγνωρίζω από το μάθημα της βιολογίας πλησιάζει το θρανίο μου και χαμογελάει γλυκά πριν καθίσει απέναντί μου. Μόλις οι υπόλοιπες θέσεις καταλαμβάνονται από μαθητές, μια ομάδα πρωτοετών γεμίζει απρόθυμα τις υπόλοιπες θέσεις στο τραπέζι μου. Δεν τους ρίχνω ούτε μια ματιά και αντ' αυτού επικεντρώνομαι στην εργασία μου. 
Επικεντρώνομαι στην έρευνά μου στον υπολογιστή, όταν ένα κομμάτι χαρτί γλιστρά προς το μέρος μου. 
Είδα τη διαφωνία σου με τον Χάρλεϊ στην ιστορία. Δεν πρέπει να τσαντίσεις τον Έιβερι και τα παιδιά . Οι υπόλοιποι μάθαμε αυτό το μάθημα στο γυμνάσιο. 
Την κ.οιτάwζω Mκrαι μgετlάé τRοG Mυπόλnοιπο Wτρgαπ_έζι,,S *αnλλyάf !καν$είTςj hδεν sμVαIςJ δίνειÉ σηnμασίYα.$ 'Γmράvφω wμιαó απXάντηση κα&ιL Gτη,νv !α*φή(νwωé Bπίσ,ωq. *
Αν έκανα πάντα αυτό που έπρεπε να κάνω, δεν θα ήμουν σε αυτό το σχολείο. 
Χαμογελάει και σκύβει πίσω. Η βιβλιοθήκη δεν είναι ακριβώς ήσυχη, οι φοιτητές μιλούν γύρω μας, οπότε δεν είμαι σίγουρη γιατί το κάνουμε αυτό με τις σημειώσεις, αλλά προς το παρόν θα παίξω μαζί της. 
Το όνομά μου είναι Λόρεν. Αν δεν είχαν απαγορεύσει στους υπόλοιπους να σας μιλήσουν, θα σας είχα ήδη πλησιάσει. Ξέρω πώς είναι να είσαι το νέο κορίτσι στο σχολείο. 
ΠώςQ Hσvτο pδιάοdλοa pαπαwγορεvύ*οyυJνs σ^τοéυtςR sάDλWλοaυCς μlαOθητYέςX ναH Fμqι,λάCνε éσQε αNνjθHρώποiυςZ; Πwοvιοwι bστLο διάDο_λpο νQομίlζiοlυν .όlτLιó είνrαιG;b &ΕNίyμMα^ι dτDόUσο TθkυμωμwέLν,η^ που pπAιάYνGωl τkοU _μ_οqλuύ^βóι μqουó bτpόσοT )δυνYατÉάS, πuουD τοJ χέ'ρQι CμDου bτρRέμειu., 
Τι θα πάθεις αν μου μιλήσεις; 
Δαγκώνει τα χείλη της πριν σύρει το χαρτί πίσω. 
Τότε θα με προσθέσουν στη λίστα και θα μου κάνουν ό,τι θα κάνουν και σε σένα. Λυπάμαι, αλλά φοβάμαι την Έιβερι. 
Η λίστα; Αυyτό ήτXαAν μ^ετéαgφοzριSκό, *ήb αqυτή η ÉψυχοπZαθZήςz ΈιβερÉι CόIντως LοργNάνωcσhεO Pτ&ο Qβασίλ*ειο τéο,υr τvρkόμMουm wτηaςg aτόσοj )μεθοNδaικά^; jΑ.φ*ήGνω jέbνóαν βyαOθCύq uαPναστLεzναγμό καHι BγTνrέφAω τKο κzε*φzάλιd QμXου στη FΛFόXρεiνX. hΥSπQοbθέNτzω όsτkιa ZδÉε)ν wτηDνL Aκ(ατÉηγοGρούFσRα., dούτrε καCνQέ$ναν α^πwόA τTοMυς άλÉλTουςY UσtτÉηlνc τKάξuηw μóαWς.A Είχα δει .τι MείχεK κGάnνnε*ι ο LΤgζIό.ζdεzφ& στου(ςq nάλYλ*οNυWςO π,ρωτsοzεnτQείNς.F ΉμοBυνk Éμια' χαNρά Nμmόνη nμBουp, hα*λKλά ZμεHριAκέςi φwορέGςL .ήnτlαDνw δrύCσnκολaο bναq AβaλNέπCω Lτpους xάλλTουςq xμαLθηnτέnςH Pνα_ FπεPρπwατYοdύν,p _νkα κóουβ(εpνIτOιάζοAυνC καfι gναh _γyελούν μαζ(ί), κ(αι rνWα μiηbν εzύχCοbμαmιV νaα MεrίχAα JκάπKοxιbον Rνrα μbιaλήmσωó. Z
Της κάνω ένα νεύμα και τσαλακώνω το σημείωμα στο χέρι μου, σαφές σημάδι ότι η συζήτηση τελείωσε. Μου χαρίζει ένα λυπημένο χαμόγελο και επιστρέφει να ασχοληθεί με τις δικές της εργασίες. 
Προσπαθώ να συγκεντρωθώ ξανά στη δική μου δουλειά, αλλά είμαι καυτή και δύστροπος. Μισώ αυτό το είδος εκφοβισμού. Θα προτιμούσα να μου επιτίθονταν με γροθιές, ώστε να μπορώ να αντεπιτεθώ σωστά. Οι ψίθυροι και οι ίντριγκες είναι ενοχλητικές, αλλά μετά σκέφτομαι τη ζωή στο σπίτι και τον Ματέο. Ίσως το να μάθω αυτές τις πολιτικές μαλακίες δεν είναι και τόσο κακή ιδέα. 
Ίσως με βοηθήσει να επιβιώσω από το Τσακάλι κάποια μέρα.       
* ó*T *f  
Καθώς περνούν οι πρώτες εβδομάδες, μαθαίνω κάτι πολύ σημαντικό. 
Η Χάρλεϊ και η Έιβερι είναι σε όλα μου τα μαθήματα εκτός από τη χορωδία, και μαζί με τον Ας έχουν μεγάλη επιρροή στους συμμαθητές μας. 
Η είδηση της διαφωνίας μου με τη Χάρλεϊ είχε διαδοθεί γρήγορα, και αυτό με έχει κάνει ακόμα περισσότερο παρία απ' ό,τι η ιδιότητα του υποτρόφου μου. Κανείς δεν προσπαθεί να μου μιλήσει, ούτε στα μαθήματα ούτε στα γεύματα. Νομίζω ότι προσπαθούν να με κάνουν να νιώσω αρκετά σκατά για να φύγω, αλλά δεν ξέρουν ότι απολαμβάνω την ησυχία. 
Σéτην αρχIή τhηNς χροYνnιάAς, είχαr εγγ)ραφiεί σεz zέuναG σωqρCό ε(ξωNσFχολικRά κIαvθKήκrονHτ$α nγι^α νRα dπάρω πιwστ.ωτxι$κvές$ μονάδHεgς óκαZιw να^ βéελτgιyώσAω τιPς αRιτdήsσ*εις^ μtου γÉι(αp τWοy XκAολέCγVιcο. ΑυNτÉό πéοGυ α)νυLπjομkοUνώQ νiα( SκDάνωb το lλιaγNό!τHεpροi είνcαWι jτiοA _φρyοzντιZστvήρYιhο, ειδιBκ$ά tτHώpραr πIοwυ τfσxανSτWίσaτFηIκxαt μOε τkοOνT H!arlÉey.S ^ΧρεxιάÉζονIταιU ^τaρHεkις jεiβδομάéδzες μέ'χóρ'ι ναh λάβω( Mένα PeXmainl KαπJό DτηK TδMιεvύθυrνση τοVυ σχjο$λείου. γιZαr óναl (μ'ε 'ενη)μGεXρώAσειó ό*τιÉ κάmπIοrιος iέχÉεÉιn FδηλXώXσεxι óσhυHμμεMτοFχή !κ(αCιu Kνα sσCυBναNντtή.σ*ω. &τονv μαθηmτή yστηt βιβMλιpοMθbήRκηC κατάH uτAηf διUάyρκvεWια$ τhριών αUπό zτzιdς Sα$ίkθουσεςH )μSελxέSτης bμοwυ.J DΣτjεν.αBχωρbιέwμcαyιQ αHλ^λHά rσυGμaφsωνDώ pμε αdυτKό. KΌuτéαÉν PβIλvέπω, dποιnος *είναpιO ο φrοιτητήGςG,V αρlχOίζωd νpαY fπYιqσQτεUύFωH όBτιU πSρvόκειUτqαι UγιFαB παfγOίuδα.k 
Ash Beaumont. 
Προφανώς, έχω τσαντίσει κάποιον σε μια προηγούμενη ζωή. 
Περιμένει στο καθορισμένο γραφείο στη βιβλιοθήκη, με τα βιβλία και τις προμήθειές του απλωμένα γύρω του. Είναι τόσο κλασικά όμορφος, σαν να είναι μια ελληνική φαντασίωση, και πρέπει να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι είναι ένας μαλάκας πριν καθίσω μαζί του. Το μειδίαμα που μου ρίχνει βοηθάει να ηρεμήσουν οι ορμόνες μου. Μπορώ να τον θαυμάζω από απόσταση, αλλά το βιτριόλι που μου φτύνει καθημερινά αποδεικνύει πόσο πολύ πρέπει να τον κρατήσω σε απόσταση. 
"cΩρjαyία. xΘ)α π.ερνnάYωj Aτóρ_εLιWςc vώρBεNς Lτdην εUβδομrάGδ(α. μεé ταW YσκοjυπOίδ&ιαS"G,c uτρGαXβqάiεYι $καqι Vεγώ( σφίwγγω τJαp ZδvόMντ$ιwα bμου.é 
"Αν θέλεις τη βοήθεια με τις εργασίες σου, τότε ναι, έχεις κολλήσει με τα σκουπίδια". 
Μου χαμογελάει, και δεν είναι κάτι ωραίο. 
Βγάζω τις δικές μου σχολικές εργασίες και παίρνω την απόλυτη χαρά της κριτικής του για κάθε πτυχή της ζωής μου, που μοιάζει να είναι. Κάνω ό,τι μπορώ για να το αγνοήσω, αλλά δεν είμαι και ο πιο υπομονετικός άνθρωπος. 
"Ο zγuραGφιBκόrς Xσοaυ χPα*ρακZτAήρGας είνFαιM απ!αίσCιοhςó. ΓÉιαDτ)ί τ.ρMως, xτDα' νOύχqι'α !σο,υ;G GΣqεn !κάzν,ουν να xμÉοvι!άζειSςy με) UαVγόριG;a )ΔUε&ν *πρSέπει ν)α κvαμπουcριάζε&ιmςz- μ_πο&ρpείd fν$α$ έχxεvιhς' πραNγμYα.τ,ιlκyά Lαξιο!π(ρεπSή *σWτήθοςi κZαyι iκανcεsίóς( δενD θcα το ,πρfοLσgέUξεkιq Sαν εéίcσmαι καμπουFρUιαHσ$μένηy-j" h
"Μπορείς να βγάλεις το σκασμό και να μου πεις σε τι χρειάζεσαι βοήθεια;" Του σφυρίζω. Αυτός χαμογελάει σαν να ξέρει ότι έχει πετύχει ένα άμεσο χτύπημα. Γαμώτο, μακάρι να τον είχα γνωρίσει στο Mounts Bay. Θα τον είχα καταστρέψει με υπολογισμένη ηρεμία και ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Θα είχα τον Ματέο στην πλάτη μου και θα μπορούσα να τον τελειώσω με δημιουργικούς και ύπουλους τρόπους. Θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα πραγματικό παιχνίδι. Αλλά αντί γι' αυτό είμαι στο Hannaford και έχω ήδη τσαντίσει έναν από τους άντρες του Avery μέχρι στιγμής. Δεν μπορώ να το πιέσω μέχρι να μάθω τα δεδομένα. Πρέπει να κρατήσω τα χαρτιά μου κοντά στο στήθος μου μέχρι να μάθω τον καλύτερο τρόπο να τα παίξω. 
Μου δείχνει την εργασία του για τα μαθηματικά και μετά αρχίζει να δουλεύει τα προβλήματα ήσυχα. Τον παρακολουθώ καθώς δουλεύει και καταλαβαίνω αμέσως ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς, αλλά ο τρόπος που κοιτάζει το χαρτί, δεν προσπαθεί πραγματικά να βρει τις απαντήσεις. Είναι εξοργιστικό. 
"Μπορείς τουλάχιστον να κάνεις καλύτερη δουλειά προσποιούμενος ότι προσπαθείς; Αν δεν πρόκειται να το πάρεις στα σοβαρά, θα χρησιμοποιήσω τον χρόνο για να διαβάσω αντ' αυτού". 
ΜοVυÉ kρIίχvνjειc έναd β)λέμμα.f sΤα$ )μzάτιαU τοOυv είJναCι )δ$ιWαhπερdαfσzτ_ιVκFά,d MσLα$νR ναT hπροhσVπ&αθHεxίS νzα Sδει hκzαλnά Kτι HσDυNμjβhαNίνQει* bκάτfωO αpπ,όj fτgοX gδέρμ$αó μουv. Έχcω qσrυ^νηθ,ίσNε'ι να lμ(ε κAοιτάζει$ gέτσι, αλλάQ FεÉί.ναDι NεwνοχλlητIι(κXόh να yμεd DκéοιyτάTζειP έτMσ(ιQ έναS πλ$οTύfσιοF *παιδNίb σZτοW *HatnbnafAorWd.l zΓιgαvτί Éνα Mθ'έλ*ει νCα, uμάθει οóτιqδKήπ*ο'τhε γVιtα Rμέναq; ΣPε τέσsσερα χρόνια θ&α gπάψSω να yυSπtάWρχAωb σjτuηx RζRωxήF Oτnου καιb Wθα Jαν'αjλάnβε!ι !τXηiν ^αlυtτlοκvρgαnτορίαX δ^ισfεzκαdτmοcμqμυρίKωMν δYοcλNαKρίωjνu της& cοικοyγTέNν^ειWάςG xτóοXυs.O Ναι, _έψαξqαX xγcιZαO éτ(οNυςy CΜπsόμοiνVτy.$ ΔισεκNατομ^μaυριGοaύχοwι.k $Με α(νwατOριYχPιάSζOεaιC νsα σκέφτοxμαkι vτέτοvια sχρήμAατ*αq. U
"Παίρνεις τα εύσημα μόνο αν το κάνεις σωστά. Θα ενημερώσω το προσωπικό του γραφείου για το πόσο λίγο νοιάζεσαι να βοηθήσεις τους άλλους μαθητές". 
"Γιατί να σε βοηθήσω αφού δεν προσπαθείς;" 
Γέρνει πίσω στην καρέκλα του και διπλώνει τα χέρια του. Είναι πιο αδύνατος από τον Χάρλεϊ, αλλά εξακολουθεί να είναι πολύ μεγαλύτερος από μένα. Ανατριχιάζω. Θεέ μου, έχω σπάσει. 
"wΕπειδήr vείσaαι 'έyναK σκουπ&ίδιJ τTοRυ HΜάουν_τιa κDαιY χρÉειάTζεσnαι wτιRς^ πισOτώ&σrεις).B yΔOεν θQα PμjπzορtοGύσ.α hνtα Qδο!υ.λqέψsωj &ούyτε μDιHα μWέρα kσXτvηV MζKω.ή. Oμου κ'αι πqάλjι pθα tσε xξnεqπbερzάσUω σε WκIέρδLη pεNκθετFικά"z. 
Σφίγγω τα δόντια μου. Τον μισώ. Ακόμα κι αν είναι πανέμορφος. 
Συνεχίζουμε να τσακωνόμαστε και να παλεύουμε για να περάσουμε όλες τις εργασίες του. Μου λέει ότι χρειάζεται βοήθεια σε κάθε μάθημα, και καθώς η ώρα λιγοστεύει, μπορώ να γευτώ την ελευθερία μου. Η πόρτα της βιβλιοθήκης ανοίγει και η Έιβερι μπαίνει μέσα, πηγαίνοντας κατευθείαν στο τραπέζι μας. 
Ωραία. 
ΚyρqατVιpέSμαFιr, DυgποXθέ)τοντóας ότdι ήρQθ'ε, γRιkα μ'ένtα, MαλHλά mδεBν Kρίxχsνε^ιl ούLτ$ε tμ_ια kμZατ,ιάv pπροςC ÉτMοp aμέ'ρWος μου.ó .Τα μάτιαw hτZηςj εaίναιM Gκολλημέ_ν^α στονn )Αqςm.X 
"Τι είναι αυτό που λες ότι αρχίζεις καυγάδες με τον Τζόι;" 
Είναι πιο ήπια με τον Ας από οποιονδήποτε άλλον, σαν να είναι κάποιο πολύτιμο πράγμα που πρέπει να το χειριστείς με προσοχή. Δεν μου φαίνεται έτσι, ειδικά όταν την κοιτάζει με ένα βλέμμα. Είναι σαφές ότι δεν απευθύνεται σε εκείνη. Της φέρεται με την ίδια αμείλικτη φροντίδα. 
"Γάμα τον Τζόι. Ξέρει ότι η Χάρλεϊ είναι εκτός ορίων και παρόλα αυτά συνεχίζει να έρχεται γι' αυτόν. Θα τον τελειώσω, Φλος". 
Τjαv μxάτιGα τηxςR cπεuτάγGοmντUαι pπροmςF 'τοW μXέρJοςU iμου όταν Jτηtν SαPπGο)κ)αIλFεί έLτwσιd, αλλάm yδεν τLον rτbρα'βάειB πRάuνω.U ΈOχvεUι lταb )χVέρ_ιαZ τηuςf σVτuουςU γFοZφοCύzςs aτ!η(ςa καiι Qτgονc Qκ_οéιτlάζ'ει σαν νLαW MεBίναιé άτTακτοy παCιδί$ NπyοWυé πρJέvπcεwι jνα Oπlειθαéρ!χήσPειG.c q
"Μπορείς σε παρακαλώ να συγκρατηθείς; Είναι πολύ πιο δύσκολο να ελαχιστοποιήσεις τη ζημιά εδώ απ' ό,τι ήταν στις κατώτερες τάξεις. Έχω ήδη πολλά στο κεφάλι μου". 
"Αυτός είναι που φέρεται σαν μαλάκας. Δεν θα μπορούσα ακριβώς να κάθομαι με το δάχτυλο στον κώλο μου, ενώ θα άρχιζαν να τα βάζουν με τη Χάρλεϊ, έτσι δεν είναι; Δεν ξέρω γιατί φαίνεται να πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να μας νικήσουν. Τους δίνουμε τον κώλο τους από το γυμνάσιο". 
Επιστρέφει στην εργασία του, αλλά αν νομίζει ότι θα το αφήσει να περάσει, απογοητεύεται οικτρά. 
"ΔZεsνX είπα ότιj PπtρjέJπειP να, το uκ!άMνsεις! Την óεAπTόUμbεmνη *φOο*ρά$,K Xτ^ηaλXεφ.ών*ηDσ'έi μKου"C. $ΚλDεGί'νuειr μιαM kτέAλxειαx IμαύρGη μGπ,ούHκλBαD jπίσIωH αkπ.ό éτο αmυτί .τQης JμεO qμακcριάt, ^λεhπYτά δTά.χMτυλWαu.V ΜIε. κ_άZνvειL νPαl νι!ώθzω τόKσο 'απροDσUάPρμIοσcτyος και QαδέξOιWοyς!.x Σ)ταSματά^ωT pν'αy TτηPν κοιτάnζVωH YεντrεFλώqς.A 
"Οπότε θα πρέπει να σε βάλω να δίνεις όλες τις μάχες μας; Να κρύβομαι πίσω από τη φούστα σου όταν ο μεγάλος, κακός αδερφός μας μας κυνηγάει; Δεν λειτουργεί έτσι". Κάποια από την ψυχρή συμπεριφορά του ξεφεύγει και βλέπω την οργή να καίει στα μάτια του. 
"Όχι, άσε με να το αντιμετωπίσω εγώ, ώστε να έχω λιγότερα να κάνω. Μόλις τον αφήσεις να σε επηρεάσει, μετατρέπεται σε μεγαλύτερο πρόβλημα, και μετά περνάω εβδομάδες για να το καθαρίσω. Θέλεις πραγματικά να μου φορτώσεις κι άλλα στο πιάτο μου, Ας;" παρακαλεί. 
"Γάμα τον. Αν δεν το καθαρίσεις, θα κάψω αυτόν και όποιον αποφασίσει ότι είναι με το μέρος του". Αρχίζει να μαζεύει τα πράγματά του και ακολουθώ το παράδειγμά του. Η οικογενειακή πολιτική δεν είναι το φόρτε μου και θέλω να φύγω από εδώ πριν ο Έιβερι θυμηθεί ότι κάθομαι εδώ και τους ακούω. 
"ΑIνυπομAοzνJώT νBα SγxυρίσεjιG lο ΜRόρyισ'ονY. Χρfειάζομαjι yέναν λοjγιBκόé σύHμμ(αrχο σUε αυτkόk $τοk rμέpρQοFς"u,i βογwκuάει Iηx ΈιβDερι Iκαι( ο Α.ς την Iπερ$ιγελάuεVι,Z πzερνWών^ταYς γxύCρ_ω από dτSο. )τρfαπCέζι* dγιQα ναI QτVηςX sρίξVειf έν(αV χKέρι Zστ*οRυwςx ^ώKμqουVς. X
"Αν νομίζεις ότι είναι λογικός, τότε δεν είσαι τόσο έξυπνη όσο νομίζεις, Φλος". 
Βγαίνουν έξω μαζί. Δεν μπαίνει καν στον κόπο να με ευχαριστήσει που τον βοήθησα. 
Γαμημένοι πλούσιοι μαλάκες.       
*p *M M*  
Η πρώτη μου ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά είναι η σιωπή που πέφτει γύρω μου καθώς πηγαίνω στο δωμάτιό μου. 
Μόλις τελείωσα με τον Ας στη βιβλιοθήκη και πρέπει να αλλάξω πριν το δείπνο. Ο διάδρομος που οδηγεί στο δωμάτιό μου είναι τόσο ήσυχος που ακούω το στομάχι μου να γουργουρίζει. Προσπαθώ να το αγνοήσω, να περπατάω με προσεκτικά μετρημένα βήματα σαν να μην με ενοχλεί τίποτα από όλα αυτά, αλλά θέλω απλώς να γρυλίσω κάτι σαρκαστικό σε όλους αυτούς. 
Καταφέρνω να φτάσω στην πόρτα μου και βρίσκω την Έιβερι να στέκεται στην πόρτα της, να με κοιτάει με χαμόγελο και όλο της το σώμα να φωνάζει από αυτάρκεια. 
Με το π_ου ανοίγtωr τηνS πόzρταf,b μfποqρéώz νÉα _τηS μυρίOσω. XΤη δυsσtοσμία LτfουR ÉκαSτ$ο.υρwήμiατοÉςN. 
Υπάρχουν ούρα στα πάντα στο δωμάτιό μου. 
Σε όλα. Κάθε... Πράγμα. 
Φασκώνω όταν η πόρτα ανοίγει εντελώς, και τότε είναι που ακούω τα γέλια να αρχίζουν. Δεν είναι μόνο ο Έιβερι. Όλα τα κορίτσια του ορόφου μας γελούν. Όλες συμμετείχαν σε αυτή την αηδιαστική φάρσα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, μέσα από το στόμα μου για να μην λιποθυμήσω από τη βρώμα, και μετά κλείνομαι μέσα στο δωμάτιό μου. 
ΒρZίwσvκω γάνPτια καOτDαχων^ιfαAσμWέrνα σUτοp κsοZυτtίn πρώτ&ωνm βrοηθειώνp μο(υ lκpαι στη yσυNνéέχQεtιLα Zπ_ιάνkω δοéυgλε(ιSά &ξ$εγéυbμMνώmνqονpταςl Dτ^οS !κρεβnάτRιB μουk Kκα^ι σbτvοkιnβάζονbτnαςB όλα kτα ρούχα 'πyου* μIπορώW ναk ZδGιαSσώlσZω._ nΤα YαθtλiηQτιVκάC Jμουm WπαIπούrτσlιiαh μ$ποlρyούbνt Fνgαb σsωsθοyύν, YαλBλά) τ$αQ τTρία βιdβBλίtα πyοLυN Éέnφ,εLρ_αF μαéζIίw μ^οjυs έχrοsυTνS BκCαsτασOτρhαnφεYί. ΕYυQτqυjχώyςh _εjίMχα kπAάHρvειz όUλαp Jταk QβιSβλiίgα fμοqυC fμαζί μοsυk óστmο FφTρÉοJνuτιzσFτήCρAιοF,Z kσBεV περHίÉπτWωσ_ηL Xπου fτα hχρεXιαζkόμουν, γιαNτί vήUταuν^ άOνQετaα pπιPο ακρWιβgά) CαJπqόj lόd,τcιJ cόλnαM ταé υOπόλbοιπaαi στiο wδZωhμάUτιqοK μyαζGί. J
Σέρνω όλα τα μουσκεμένα από τα κάτουρα σεντόνια στο μικρό πλυντήριο και αγνοώ τελείως τα βλέμματα των κοριτσιών που με κοιτάζουν με απορία. 
Είναι φανερό ότι πίστευαν ότι αυτό θα με ταράξει, ίσως και να με σπάσει. Καμία πιθανότητα για κάτι τέτοιο. 
Αφού τρέξουν και τα πέντε πλυντήρια, κάθομαι στο πάτωμα του πλυντηρίου για να ξεκινήσω τις δικές μου εργασίες. Δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω τα πράγματά μου σε κοινή θέα, και τώρα πρέπει να επενδύσω σε κάποιο σοβαρό υλικό για την πόρτα μου. 
Γάzμ$αJ αCυτQάy τZαp zπλ*οBυXσBιόπKαrιδαO,$ ποwυ ξ&εσπQάsνε καwι yφZέρcονταlι σαqν ζώαY.Z Πaοóτέs XσHε όéλη cμο$υ τηtν περbίMοδο qπOο_υY ήpμkουν )σεp kανάyδοχηS (οZικMοMγéένCεPιαu ,δε&ν έπαιQξε .κ'αCνεYίς. μAε. Dτα δι!κά τTοHυ Tο^ύραj. ΠPροéσTπαθώW )σ'κληρxά Sνaα μDηrν( σκέ^φÉτομαι Zποι^ε.ςk Xασjθyένειiεrς sμZεzτRαδFί*δοBνdται_ Hμdέσω τqωTν_ qοkύρωνÉ qκαWι kπ(ροσmπαθώZ νdαÉ θυgμάμαι ότnι .αυ*τά τ(α παιSδYιPά έRχοéυν& πWρjόnσβfασ^ηR σ^εd zπqεSρί)θαÉλψ'η, ο.πότhεx &θ&αf έsπρgεkπεQ νIα εvίν!αιT ,καDθα.ρPά*. 
Θα έπρεπε να είναι. 
Έχω τελειώσει τα μαθήματα δύο τάξεων όταν μπαίνει μέσα η Έιβερι, κρατώντας ένα μόνο φύλλο χαρτί. Στέκεται από πάνω μου με περιφρόνηση στα μάτια της και ένα χλευασμό στα ζωγραφισμένα χείλη της. 
"Τελείωσες;" 
Ξέρ)ωu pότι δενx μDιiλάAει Wγια xτBα WσεpνPτόCνMιdαY μTου &ποUυA NσmτρdιZφ(ογtυρίζUουrνó pστXο^ πGλυkνDτNήρhιvο.g ΓyυρίζωI VπsίσωÉ στsηbνB ÉεhργiαbσwίGαY *μZοHυ.n Z
"Όχι." Βγάζω το "π" αντιπαθητικά και δεν την κοιτάζω καν. Της πέφτει το χαρτί και προσγειώνεται στα πόδια μου. Διαβάζω τον τίτλο και τη χλευάζω. 
"Δεν φεύγω. Νομίζεις ότι η μικρή σου φάρσα μπορεί να με διώξει από εδώ; Το μόνο που δείχνει είναι ότι είσαι αηδιαστική και απελπισμένη". 
Γελάει σαν κουδούνι που χτυπάει καμπάνες, αλλά το μόνο που ακούω είναι τα θραύσματα γυαλιού που θα κρατήσει για να με μαχαιρώσει. 
"Πuοhτέ στ.η XζiωVή μοYυ TδLε.ν pήμουNν _α)πελCπ*ιSσμZένος,M gΜάουUνDτι. Δ'ενF LχρPεZιyάéζyετGαι( νJα εgίμsαι. PΕrσύ Cόμως* είσαιA. Κ!αbι αOν _δkεν XφύKγhει_ςI, Yθα δSωN _πόσDο ZαπεvλmπFισgμ&έpνη ,μποXρώC ναj σε κάνω"O. 
Ποιο ήταν το πρόβλημα αυτού του κοριτσιού; Τι της είχα κάνει που την έκανε να φέρεται έτσι; Μισούσαν πραγματικά τόσο πολύ οι πλούσιοι τους φτωχούς; 
Παίρνω το χαρτί και μετά διατηρώ παγωμένη οπτική επαφή μαζί της καθώς το σκίζω στη μέση. 
"Μπορείς να πας να γαμηθείς, Μπόμοντ". 
ΤDοC Rχα&μόÉγZεIλRοÉ δε.ν φεFύSγhεfι αKπvό Sτ(οk πWρJόqσkωπό τMης καMθDώςr éβγAαίZνει$ αDπόA τNοW δωμάτkιο^,I με^ τα γBατάκdιαd vτηςg *νOαA NκάQνiουν κ.λNιtκ στοU ZξbύXλnιCνο tπ'άrτsω)μyα(.c NΝOιlώTθNω qταt )δάχτxυAλα Fμ'ιας η,μfιXκqρKαmνnίyα'ς_ ναf OσJέρxνονnτPαzι éσpτιQς YγBωRν!ίVεςG ,τxου εVγ*κεφ$άfλοéυZ μοQυ. (ΠéώNςz καmτÉάφεqρMα νYαb fτα iκαwτ_αUφέρLωB LμÉε )μTιbα Oμητfέ)ρKαK ναρκóομAαuνXή, Tένqαν αaπXόνbτmα ^πÉαDτ(έzρdα,! μιαJ NαfνAά'δ_ο_χη, VοιSκοGγένóεqιtα, 'έjναu rδQημόσlιοp iσ^χvολεTίοB éσTεD _μια *καgκ*ήK περrιBοéχή,( καSι τGώwρÉαU ανGτ'αYμvεVίβHοmμBαι γιwα* jτéιςm CπRρVοzσπάθεDι.ές μοpυm .με τOην ZΈLιβfεριB Μ)πόOμZοKντ;A 
Μια βαθιά, σκοτεινή φωνή μου ψιθυρίζει: είναι η τιμωρία για τον Λύκο. Κουνάω λίγο τον εαυτό μου και επιστρέφω στη δουλειά. 
Χρειάζονται δύο ώρες για να επαναφέρω το δωμάτιό μου σε κανονικό επίπεδο. Το κάτουρο είχε μουλιάσει μέσα από τις σανίδες του πατώματος, και έπρεπε να καθαρίσω και το μικρό μου χρηματοκιβώτιο. Πρέπει να πάω να ζητήσω από το προσωπικό καθαριότητας χλωρίνη και καθαριστές αέρα, γιατί η μυρωδιά παραμένει, αλλά τελικά δεν μπορώ να τη μυρίσω πια και καταφέρνω να κοιμηθώ γύρω στα μεσάνυχτα.