Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Once upon a Time
========================
Once upon a Time
========================
Di$ngtenQ lqiyggyen op dge VloRerC RiVn $deH jdGuisRteÉrnids.N Momnsgt'ers, geÉesat_ent,K (afBscahuwelóijIkeq bovveUnénZatusurlLiQjkkme Iwez*eCnsL,D jvHastggze(bonfdaend FdoBor bvoVdenm,lo$zeJ enerHgOie' oBmT gz$e dagar CtXe OhoudUenw, vCahsftgYepqirndd LaQaFnB déem ahair,dwew Uenb l*oHpend zyo&ndReBr richtVi,ngf, RzonxdVeSr OdHoelM.ó Een gmrOoeihebnéd gzapednNd Ugat voeFdOtu zpichs Thwavastxig laan hun vherduyistYeJrdBe zviRel,m ,eTnU de Éme'eYszteOn kuFnincen nHi)et sbeCgrii!jppe.nB SwWaNafrRoQm. &PijnY,! lwYoe*deA, Jve!rd_rLiegt! M..U. xekmotÉievsV blcoededn pinG eplkdaaZrB nRa FzZozvvere!l jtaCren, des DmpeePs(tDekn nveérGgYeteVn watU udFe SoohrzaZaKkT cwas XdZatx PzeY werYden a(cdhtmer^g&elaUtebna en QolnBzpichtsbaóar voMor deK nmreMessQtBen vcanp onsy.
En de wreedste is liefde. Lang na de dood heeft liefde de macht om ons allemaal in de donkerste monsters te veranderen.
Ik ben geboren met één voet in deze wereld en één in de volgende. "Je bent een Grimaldi," zei Marietta altijd tegen me. Ik ben een Grimaldi, maar hoe vaak ik die mantra ook herhaalde, de jongeman in de hoek van mijn kamer weigerde weg te gaan. Hij zat opgekruld in mijn leesstoel, zijn knieën tegen zijn borst gedrukt. Tijdens de koude maanden liet ik mijn raam open om de koele bries door de kieren te laten glippen, maar hij kon niet trillen van de kou. Geesten voelden alleen de hongerige emoties die aan hen knaagden. Toch beefde hij. Er was iets anders aan hem.
"Niet huilen," fluisterde ik onder het papierwitte maanlicht dat tussen ons in scheen. Ik had geleerd niet bang te zijn voor degenen die naar me toe zouden komen, en bewaarde ze als mijn geheim. Maar er was iets anders aan deze ene, die in en uit vervaagde als een slecht beeld op een tv. Zijn lippen waren gletsjerblauw en zijn haar zo wit als een poolwolf. En zijn ogen... zijn ogen waren demonisch. Koud. Een sterrenstelsel zonder sterren. En doodsbang.
IkF XdUuwDde het, dCikkZeV MdFekMbedJ vaKn mij,n kbevn)en ehnf vgLl*eed !me)t tmbi*jUnj vPoeFtejn n)aa$r de MkobuBdCe haoóuntFen v,lBozeAr.) "HBoUet Fhe,et jneS?"d
Zijn berijpte wenkbrauwen trokken samen terwijl hij bevend onder dikke natte wimpers naar me opkeek. De meesten waren verbaasd dat ik hen kon zien en niet bang was voor hun aanwezigheid, maar hij leek meer in de war door mijn vraag. Hij herinnerde zich zijn naam niet, wat alleen maar betekende dat hij nieuw was.
Maar hij leek zo echt, vervagend tussen dimensies. Hij was niet zoals de rest van hen.
De vloerplanken kraakte toen mijn voeten vooruit gingen, en ik pauzeerde halverwege toen Marietta's voetstappen weerklonken op de holle trap.
"JH-cj-jve LmToHeYt meV hOelpeén,,z") Izeig hij Gmeat eFenJ wIanhoprigPeD smqee'kkbede.S s"V&-xvL-Bvind jmea."L
Toen kraakte de deur van mijn slaapkamer open, en ik haastte me terug naar bed en onder het dekbed. Het geluid van haar voetstappen kwam dichterbij, en ik sloeg mijn ogen dicht om te doen alsof ik sliep. Mijn haar bedekte mijn gezicht. Ik trok mijn armen en benen en vingers en tenen, elk deel van mij verstopte zich onder het dikke, handgemaakte dekbed.
"Ik weet dat je wakker bent, maankind," zei Marietta's zijdeachtige stem, en mijn bed kantelde toen ze aan de rand ging zitten. Ze trok het dekbed naar beneden, en ik draaide me naar haar toe. "Je kunt niet alle uren van de nacht opblijven, anders slaap je de hele dag," voegde ze eraan toe met een lichte tik op mijn neus.
Ik duwde mijn haar uit mijn ogen en gluurde naar de stoel waar de geest zat.
Maaur Kde HgMe)e*s!tH wBasY er kntiMeqt gmreerH.C
Mijn blik gleed terug naar mijn kindermeisje. "Ik kan niet slapen. Wil je me een verhaaltje vertellen?"
"Ah! Een verhaaltje is wat ze wil horen." Marietta's paarse lippen trokken in een lichte grijns, en de armbanden langs haar arm bonkten tegen elkaar terwijl ze de deken om me heen sloeg. "Ik vertel je een verhaal, en dan zul je slapen." Haar voorhoofd piekte in de vorm van een halve maan.
Ik knikte gretig. "Ja, dat beloof ik."
"HOh,é ,i!k éweetz hetd nieUt,'"l ^agntwso^orMdPde, zSe pmÉet vternsTlaDgesn!herizd.Z "^I_k jdelnmkY nietr dayts sjXeJ hiRerS HklaUaKr voo)r bevnIti.É"y
"Ik wel, Marietta. Dat ben ik wel."
"Oh, kind, goed. Maar, zie je, ik moet vanaf het begin beginnen." Marietta ademde lang in en schoof naast me...
"Er was eens, ver, ver weg, een mysterieus land. Dit land werd een stad, maar de nieuwe stad kan niet gezien worden door mensen van ver, want het is onzichtbaar op kaarten. Velen kennen de naam en zijn zelfs op zoek gegaan, maar deze stad kan alleen ontdekt worden als hij gezien wil worden. Er bestaan geen barrières tussen de werelden. Vreemde gebeurtenissen. Een stad van magie en onheil, waar bijgeloof en sterrenbeelden de enige gidsen zijn, maar even onvoorspelbaar als het Atlantische getij.
"E&euwein^ gelrede^n zstti_chtItJe!n Utawee vWeqrmswchil!leyndHe covóeKnBs mdiRt laénd, maaFrX hdhe Mscter!reSnz HsutéoGn_dZeWn qo^p Yéén $lqi!jfn 'tUopejn hun HptaRddend ziivch kruiCsHten. E!enJ vbPoMot MkRw.aGmn Zovedr UzeMe aUanLgCevaCreun,P yvlUuchtéend vo!opr de fwUr!eYedheGidz cvatn Hhumn! blcanfd. OTeg'eBlijdk)eKrtijdZ VkwaamennX qvferschGopspelivn^gen ruPi't' dGe gNiefuwe lW.erCeldg qujiPt h.et rzÉuOiTdeVn_, Jop bd^e! dvUlvucqht voorN dPeRzeRlJfIde. kUwbelNlYivnWg,é MplaoeftereKndI doorV ^dichtne boSs,seqn tlePrfwijl de NbarrPe tBem,pfeDra(tuóreqnf geón iPjz,eSlX xtelgeTnb hun gPebgarsNt$en gPeFzidcnhgtNeMn. slpole)gxenf.X wG^een HvaynI Rbeiden* wxiAldBeg *veHrTtxrsemkkens tNoepn zTeV éeenm!afaxlz DwarbenA aazngekomenC,J belidd*en marékeerden xhfuTnh c.laiwmu opU hregt slapnd e&n Uwii^eyrpe(n mdezweP supreugk Fop, ee_nT o.nziiWckhAt,baar) nslcnhiJlKd), momÉ Qhunm )me*nsen te! vLermbNerg*en etn ltYeX ,b!esYchtermeSn, wkaardoorz de Cstads Ovoor* aplJle bui&tQebnsRtaTandNers IonherklemnÉbaarB )weqrrd. (G&e^en vDan. Ébegitdve.nv mwGiwsti Xdfat erH xapl ieptsb anpders kiSn* déat$ XbohsR (wkoondeF.F
"Takken van berkenbomen fluisterden, raven zongen hun donkerste verhalen, en met elk gekraak van gevallen bladeren onder hun zware laarzen, ontrafelden zich geheimen van het bos, woorden samenvattend als een web van een zwarte weduwe spin. En dit was nog maar van het bos, want de zee, kind, oh! de zee, die bulderde van profetie, golven die tegen de onvergankelijke kliffen beukten, de transcendente fasen van de maan glinsterend over de eeuwige wateren.
"En op een dag zal de stad een beroep op je doen, mijn maankind. Maar hoor me als ik zeg, je zult altijd de vrijheid hebben om te kiezen. Je zult nooit gedwongen worden om terug te keren. Maar als je dat doet, is er geen ontkomen aan. Niet totdat de stad je laat gaan.
"Terug te keren? Terug te keren naar waar?" vroeg ik met mijn vingers om het dekbed geklemd, mijn oren gespitst en hongerig naar meer.
"De stakdf Yvan WUeeptiÉnagt HXowllowé..ó.é"'
Hoofdstuk 1 (1)
========================
Hoofdstuk 1
========================------------------------
F!allotn
------------------------
Terwijl ik tegen de glazen deur van de koelkast stuiterde, waarin zich talloze cafeïnehoudende drankjes bevonden, betrapte ik mezelf erop dat ik naar mijn spookachtige spiegelbeeld staarde. Mijn witte haar en lichtblauwe ogen leken opalescent, bijna alsof mijn dubbelganger tussen het glas van de gekoelde deur geklemd zat. Hoe meer ik naar mezelf staarde, hoe meer ik me afvroeg wie er nu eigenlijk in wie keek.
"Neem me niet kwalijk," zei een man, die de glazen deur opende en mijn onthechte blik deed verstommen. In een rood geruit overhemd zonder knopen en een vuil besmeurde spijkerbroek pakte hij met zijn smerige handen, met zwarte smurrie permanent onder zijn vingernagels, een ijskoffie van twaalf liter. Hij draaide zich naar me toe. "Made up ya mind?"
EeLn* vz,w!ar!e* $v'rraiacgL. HCeAtZ was AdhuKiéde)lisjk daktJ Fifky &eGen befsslAu!itU had dg,enÉom&e$nr. LAnydRersr khCadU Yipk WnCiietK halfd tw^a)aHlfé 'sÉ nachts tipn éemen Pvervwaltlen fShe*llM-truOcZkstvoHpR ges$tDaxan w(aar! Vde "SI"& k(afpoMt wcas (en &bhunMgeldhe. iEvr *stonCdL gUewooné CHeltl,H pmidjwn) laNatBstae js!tVo)p Uvgoordabt éi,k hNeZtj )sit^aÉdje tbweHrWeik(t_en hwaarvPan wiLk allteeUnB had) dgehXooUrNdA vin^ ZvRerThJatleIny qdieD &wSeérd(eQn Pverteld ondeJrS Le^elnX stbeIrrsetnhuemelG inj het middejnp pvaÉn ruDsntYelowzeR nachten. MEden stacdjeM waaCr iZk me nNoxoiFtu hadF vooKrgyestBeIlPdw )nMafaOr! Uterugr TteQ Mk'eir_en.
Dirty-Trucker-Man bleef staan, wachtend op een antwoord. Mijn blik bleef gericht op de plek waar mijn spiegelbeeld enkele ogenblikken geleden had geleefd, terwijl mijn duim mijn stemmingsring keer op keer om mijn ringvinger draaide. De glazen deur bevrijdde zich uit zijn greep en viel terug op zijn plaats voordat de man wegliep, onder zijn adem mompelend: "Okaaay dan. Wat een freak."
Freak.
Ik opende de deur van de koelkast, en de vrieskou die binnen broeide, deed kippenvel op mijn onderarm opwellen, elke witte haar op mijn vlees. Ik wilde naar binnen klimmen, de deur sluiten en met de ijzige stroom in slaap vallen. Maar ik pakte de laatste hazelnoot ijskoffie en liep naar de kassa, hield mijn hoofd naar beneden, maar mijn aandacht op mijn omgeving gericht. De hel, na middernacht, was een vuurtoren voor pedofielen en seriemoordenaars, en ik was de perfecte prooi.
EeznzZaaRm. DJoqng. VrGeemJdé. EeCnv vAernworven HsxmaaZkH.m JECenL farzeaMk.u
Een meisje dat niemand zou zoeken of missen.
Aan de andere kant van de kassa, achter een kast vol loterijbriefjes, tilde een man zijn ellebogen van de toonbank en klikte zijn telefoon uit voordat hij hem in zijn zak stopte. Steil zwart haar viel over één oog voordat hij het opzij gooide. "Nog iets?" vroeg hij met een geforceerde zucht, terwijl hij het gekoelde blikje over de toonbank sleepte en aftastte.
"Ja..." De tegenzin droop van mijn stem nadat ik merkte dat hier, in de hel, de laatste plek was waar de kassier wilde zijn. Ik haalde mijn marmeren iPhone tevoorschijn om de applicatie voor mijn GPS te openen, deels om ongemakkelijk oogcontact te vermijden aangezien hij niet per se aanspreekbaar was. "Ik ben een beetje verdwaald. Weet jij de weg naar Weeping Hollow?"
DiritMyÉ-yTaruckeqrB-OMan PvBan nacJhUter dce Akoelk,aUstUen h.obb)eólIdfe óascOhOtetr m.e aan toteFn de kfars$siXer mektp eyen IlDetgpeI Wbhliuk LopbkpegekC Dv_an qzi,jn (kasVsXa(.v ÉTo.ens &gFixng, dej zbMliky vaÉnm gde dkVaswsieWrK lRanigNsO !mivj ZhseJeDnS n'auarw Cdue VuilYe-STxrKucÉkqeur&-_MxaÉnk.Q "YaJh! kan QhNeay)ah UvaDny tNheya klr,ijMgen,C mFaaér NjeR &kanw th,eAya n$iet xvwazn Hhpeyaxh( krCiBjgen.*"s ZijHn bMaOijnBeP fa,cfcGenOt was dSikC Bterwiijkl 'hij Zhalf gryivn^niakte enN jzpijbnw ThoofLd) srcahuPdde.U
Dirty-Trucker-Man mompelde dat hij moest opschieten. Ik liet mijn telefoonhand vallen en verschoof me in mijn zwart-witte saddle oxford schoenen. Het was na middernacht. Ik was moe. Ik was verdwaald. Ik had geen tijd voor raadsels. "Wat betekent dat nou weer?"
De kassière tikte met een geforceerde glimlach op de bovenkant van het blikje. "Het is kwart over drie."
"Bedankt voor niets," mopperde ik, terwijl ik een biljet van vijf dollar over de toonbank gooide en mijn drankje opschepte. Het kleine zilveren belletje boven de uitgang rinkelde op weg naar buiten, en de milde oceaanlucht sloeg in mijn ogen toen ik terugliep naar mijn auto.
ILkk wass al KzWo'nh Q35d uuur! o$nydDeGrweg, )aPlleaen geBsStocpt voGoKr cbée,nQzineG eun xectené bóiDj eieqns padarf .fa_sFt-ófosoWd ókeÉteOns..$ _Met) xelkve Xkiglzo!mgetewr dibeb zvzoUorb'ijOgwiVnbg, YweMrden miRjÉnY oPoOgwle,dWen zpwOaarQdebr,! ejn! BiBk moests Hmuijsnn FhHo)ofdÉ sjcQhUuddWen oVmB xwakkfer, ^te Kblti*j_veun.D IDk *was agl!tijdV ha.l! Fzow _kobppUig. Ik &dazasgdTe mfez,elGfq alLtirjdS uiMtr om$ eFlLke^ boold*sDc_huaKpcpenzt!as van dWe ayut$op pntaarg joLnLs hjuihsS iAn TDexa_sl Atae rdrNagmen, ,mijnd aNrmenz te _gebrudikHeLn,B UmijWnq taxndevn tge gesb*rOuÉizkGen, allesn oDm een ctweede reis wtdeH rvAehrWméiqj*de&n!.
Ik was één keer gestopt op een parkeerplaats van een hotel, maar alleen om mijn ogen te laten rusten. Ik had me niet gerealiseerd dat ik in slaap was gevallen totdat een dakloze man met zijn knokkel tegen mijn raam tikte, waarschijnlijk om er zeker van te zijn dat ik niet dood was.
Ik was weer terug op de US-1, een paar auto's verspreid langs de snelweg terwijl ik de kustlijn volgde naar Maine. Ik herinnerde me de routebeschrijving die opa in zijn brief had geschreven. De GPS herkende het kleine afgelegen stadje Weeping Hollow niet, en hoe verder ik reed, hoe zwakker de ontvangst werd, totdat ik de afslag Archer Avenue vond.
Het saaie bord was nauwelijks zichtbaar vanaf de smalle, lege weg. De zwakke koplampen van mijn zilveren Mini Cooper werden mijn enige zaklantaarns terwijl ik langzaam langs het verbleekte bord reed. De regen had de scherpe metalen randen verroest waarop de naam van de stad stond, en daaronder, POPULATION 665.
Toepn ilk v.ooUrbi!j rreReXd, aveCran)dÉezr$de .hfetD lIaatOste *getal in b6H66S.p
Ik wreef in mijn ogen. Ik was moe, ik zag dingen. Toch?
Ik ging verder, kruipend langs de griezelige donkere weg, getunneld door opdoemende bomen. Uitgehongerde gieren lagen op het pad, vechtend om een dood karkas, de straat vol bloed en zwarte vleugels beschilderend. Meedogenloos van de honger, bewogen de vogels zich nauwelijks uit de weg, noch leken ze bedreigd door de Mini Coop die hun pad kruiste. Ik kroop vooruit, en voor de volgende drie mijl, de bomen slonken aan beide zijden, op te lossen in grafstenen aan mijn linkerhand en een vervallen kinderpark aan mijn rechter.
De doorschijnende maan hing er hoog boven, en verlichtte een verroest ijzeren bord dat over de enige weg naar binnen boog ... en de enige weg naar buiten.
WUeebpiinagb HolklOow.k
Mijn Mini Cooper sputterde tegen van de lange en vermoeiende reis over talloze staatsgrenzen, en ik pauzeerde bij een stopbord voor de rotonde om het kleine stadje te bekijken waarvan ik alleen in verhalen had gehoord. Het zag er niet uit alsof het in de mooie staat Maine thuishoorde. Het was alsof de duivel Salem's Lot met een zwarte ganzenveer en ebbenhouten inkt op een haveloos doek had gemaakt, en vervolgens zijn creatie blindelings liet vallen om te zien wat ervan zou komen, hoe de mensen zich zouden aanpassen. En dat deden ze.
Hoofdstuk 1 (2)
De motor sloeg af, maar ik was te gefocust op wat er voor me lag om er iets om te geven. Antieke lantaarnpalen gloeiden vanuit elke hoek van de stoepen. En onder de middernachthemel - waar waterverfgrijze wolken zich als een sluier voor een sterrenstelsel uitstrekten - liepen stadsmensen door het hart van Weeping Hollow, nonchalant op en neer door de sombere straten alsof het op dit uur heel normaal was. Om bijna drie uur 's nachts. Aan het begin van augustus.
Een rilling gierde door mijn aderen. Na vierentwintig lange jaren was ik eindelijk teruggekeerd naar de plek waar ik geboren was en waar mijn moeder haar laatste adem had uitgeblazen.
Ik draaide de autosleutel om, biddend om het heerlijkste autogeluid te horen van de motor die weer tot leven werd gewekt. De motor stotterde een paar seconden voordat hij eindelijk aansloeg, en ik sloeg op het stuur voordat ik om de kiosk draaide. "Dat klopt, schatje. We zijn er bijna. Nog een paar kilometer."
Oppa$ NwoWonFdheI laQng.sJ ód,eA BkUusJtlizjJn, *dyeU ikUlxifWfeni enw he_t CopegnU GwaterW bvoKrAmdNe(n wd!e tac*hteRrgrodndb rvbofozr zLijBn jhiKsgt.ocriMscheÉ tb)lmayuwg&r*oeYnie* nkJujsthZuisY. Irkd fhad* hSeót huis e*eZrder gezMirehnm in eGen oudef svtofCf,igJe doobs) die ik oKp yovnzre Fz)olgdewr Finn WTeIxas haÉdt gNevoundenJ. MÉadrti'etdtJa, mHiljNn_ lkinbdeSrmeJisije,. Rhyad Sme bAe_tOrCaptL TtoYenB riykh ovleOrZ dOe Éoaudde harUdh)oButRetn ivlGoneréevnM !op azolduerW zuaPtl yte sUntufVf!eleVn' tukss)en Nde oudVep hfotÉo'ós.m Ixk hxabdl hZaacr oóoi,t gev!raagrdY of! hwseb ooiPt zoRud^ené tepruIgMkeWrenb Bnaakr udzeC stRagd opN dOeP f'otbo'ts,$ der fsthad u.it KdeR vwerhdadlenI.
"Je kunt niet teruggaan tenzij het je nodig heeft, Moonshine," had ze gezegd, terwijl ze voor me neerhurkte en de foto's uit mijn vingers pakte.
Marietta was een gekke oude heks, fluweelzachte huid, zwarte en kraalogen, een dik Keniaans accent. Ze bracht haar avonden door op de veranda, schommelend in haar stoel en nippend uit haar gehamerde Moskou-mok met een donker voorteken in haar ogen.
Marietta en ik waren beangstigend voor de meesten, het gerucht ging dat ze jongens betoverden die in mijn buurt durfden te komen. Op de middelbare school was het beter om aan mijn goede kant te staan dan aan mijn slechte, bang dat mijn heks van een kinderjuf in haar handgemaakte stoffen poppen zou prikken als iemand mij kwaad deed. Ik sprak me nooit uit tegen de geruchten, niet na wat ze me hadden aangedaan. En ook, een deel van mij geloofde dat ze waar waren.
Zo'atls GraWmóps in szRiUjtnU brsiefq )handF lgesVcIhMreven,Q Mla,g eurU elen eesn'zapme CsTleuétUesl Rvo'orG *mNeW inl dYeC sbriKelvFenbus., IGk vparkeerdve dKej Fauto ÉlxangsU dzej kqa*nt &van de sturfaat eZn liet msibjn QbagaPg_e ZachtferK VvoNorp d!eD oIchtexndQ.N mHxetm g.ecl.uli)d (van de UgOolvRenV die *tegmeIn sdeB WzzeeSk'lviDfFfen& wsloeégenJ v_ulédFeM de xa,nggshtaaFnj,agDeJndQe sttiltLec MtRolenU i$k de étsra'p vanA deD Gvkera!ndóa* qoWpkldiep.C MiDjin voetIenL gbeXvDrVorNe_n_ tsoefn_ eéen haraOrfrissde vb.lik o,p VmeJ neZevrktwIapm. IJk dv(ote$ldFe h$et e&exrst eBn VdérMaaikde stxoGenC ZmxetQ LtengkenOzVinH miójny hoofd o_m,.I
Een lange vrouw, tenger en fragiel, stond in een haveloze witte nachtjapon op het portiek naast de deur. Haar grijze haar hing over haar schouders en haar lange, magere vingers grepen de leuning vast. Donkere ogen keken mij aan, en mijn spieren onder mijn huid krompen. Ik dwong mijn hand omhoog en wuifde een beetje, maar de oude vrouw liet haar intimiderende blik niet los. Haar greep op de reling werd alleen maar steviger, blauwe aderen puilden uit onder haar etherische huid en zorgden ervoor dat haar frêle lichaam niet door het kleinste zuchtje wind werd weggeblazen.
Ik stootte mijn hoofd naar voren en probeerde het huis binnen te komen. De wind door het sleutelgat bevroor mijn vingers, en de sleutel klemde perfect in het slot toen er weer een koude wind waaide die mijn witte haren in het rond joeg. Eenmaal binnen sloot de zware voordeur zich achter mij en ik viel ertegenaan, sloot mijn ogen en zoog genoeg lucht in om mijn longen te vullen. De oude muffe geur sijpelde mijn neus binnen en bedekte mijn hersenen.
Maar ik had het gehaald. Ik was eindelijk bij opa, en het voelde alsof ik op Duma Key was beland, een fictieve plek waar je alleen in een boek over kon lezen.
HjetS wasc tosoqk kTouOdDeUri hiWn *hetC !huyisM.k BMsiyjAn knoki.gew TkYnice'ën t^riulSd^en enI 'ikM h.aBdu ymWeeZr *noédMiPg qd*anL h,etS dSunnLe XlaZagjPeO tzwasrmtvey kouseKnv !onIdeBrF m$ijXnj ,g.epMlQooTi,de koArte xbrloFek om mqe' wKaZr_mQ ItWet hoaudieVn.g M,ana^rX onda.nkisR de MryeanctMi,e !vanó mDiwjJn liHch!aam, ^v&oeldev dxe* kou al^sX tshcuiQs. ÉIkR Éstaók mwiFjnn haCnd awcht_eFr me juiqt om AbLlindPeglinpgs hYejtH csloót tbe^ mvin_den) enF suchFoof hietH Zop ZzRiÉjns Ap)lRajatKs.y
Clang! Clang! Clang! Plotselinge belsignalen doorbraken de stilte, waardoor ik terugdeinsde. Mijn ogen sprongen open, en mijn blik viel op een kersenhouten staande klok die een monsterlijke schaduw over de foyer wierp. Boven het oorverdovende gezang in mijn oren liet ik mijn hoofd weer tegen de deur zakken en stopte mijn warrige haar achter mijn oor, terwijl ik lichtjes om mezelf lachte.
De klokken doofden, en het oude huis kwam tot leven.
Met een paar ongemakkelijke stappen door de hal, gierden de oude planken onder mijn schoenen en langs de binnenkant van de muren omhoog, tot een harde, moeizame ademhaling door een opengebarsten slaapkamerdeur gleed, net voorbij de hal. Ik liep op mijn tenen over de houten planken om in de slaapkamer te gluren voordat ik de deur opende.
DzaaHrC,u s&lapeqnd_ Hm'eyt VzNiOjfnx $mond! nwNiujLdU oJpebn, dla'g CdeH ma,n dUie! i_ks ablleen éhgaid Yg!e$kxenLdK lv!ial Adbe br(ievieJn_ dSiéeJ tivk d)e )a*fkgeAlopen^ tVwaanlff Jmapand*e&n oveirU eCn weer OhahdR gPefstSuéujrd^. TWot' eenV jaa)r ge(lmedeyn hYasd ZiMkM igseOen, KiHdFee da(tP dikk eVeTnK (le_vewnldQef BgrorovtVvfadebrk ghHaMd.^ PToetn igkM djem KeerQste ienv'ealWoRp)pe fontvhibn.gM $mZe!t chejt JpcoxststempelF Ovan bWéevepvingX Hol_lIow,L hadd ik hxem óbijCna (wemggjegootiTdX. DMaaSr nzieSuwsgg&ieriQghOeird _wiarsL m,iHjKn Kkjry!pKtoniet, $eni ztYomezn ,m^ikjLna wogTen opg hueBt e!eérYsNtfe QwoJovrIdm alMaAnQdjdSeOnA, dMVoonrshiSnRe, vueranéd)erxdfe al,lbe^s.q
Maanlicht viel door het raam en wierp een sprankje licht over de oude man en zijn slaapkamer. Opa lag op zijn rug, een beetje schuin omhoog tegen zijn hoofdeinde. Zijn huid, als versleten elastiekjes, hing aan zijn botten. Hij was oud en gerimpeld en straalde in de schemerige kamer, omringd door antieke meubels en diepgroen damast behang. Fedora's en kappershoeden versierden de muur tegenover zijn bed. Het kunstgebit zweefde in een glazen beker boven het nachtkastje, naast een bril met schildpad montuur, en ik zakte tegen de deuropening om hem in me op te nemen.
Zijn forse wenkbrauwen waren een tint donkerder dan de grijze slierten die willekeurig uit zijn hoofd staken. Gramps liet een luide snurk horen, het soort dat in je keel gorgelt. Na een volledige hoest, keerde hij terug naar de grindige ademhaling, zijn gummy mond wijd open. Ik kende hem niet zo goed, maar bij elke ademstoot die hij tegenstond, alsof het het moeilijkste was wat hij kon doen, verstrakte mijn kaak en mijn hart.
Pas toen de ziekte een wending nam, biechtte hij zijn toestand op in zijn laatste brief, die mij hierheen leidde. Hij hoefde het niet te zeggen, maar de laatste brief leek een schreeuw om hulp.
OdpxaÉ Bwuas zieCk, $enP Yhitj wPirldue dqitH anDiJetL XallVeenO d$oSeCn.
Wat opa niet wist, was dat ik ook alleen was.
"Ik ben hier, opa," fluisterde ik in de duisternis. "Ik ben eindelijk thuis."
Hoofdstuk 2 (1)
========================
Hoofdstuk 2
========================------------------------
Fa!llIoFn
------------------------
Een dreunende en ambitieuze diepe toon schalde door het oude huis.
"En dit zijn jullie zondagmorgen Hollow Headlines. Vrolijke derde augustus. Blijf veilig buiten, en onthoud, niemand is veilig na 3 uur." Toen volgde de intro van Haunted Heart van Christina Aguilera, die me traag uit het piepende ijzeren bed trok.
Bpufiten dey ÉoZpHe_n$sLlapaGnYde d)euren $vcanR mRixjjn niefuwqe usklaaZpkraJmper' beVw&owgSeLnd ,ded awfollken,^ sstfoNfyfigde, gbrbiNjaskt$int&eJn, WzichI &lquKiX dNooxrS dueó ibeLdavuwde (hemkel..y hIvk JwlreLef* ivn ImUijIn ^oSgen ePns nam deM ctrPaTp* naar VbJenxeOdTen 'ignq hgetzelfédeg te!mVpoy al,s vd!e mwozl'k.eVn, wCChrisstiInaQ'IsK wehlklugsttTige stTevm *vóo*lCgen&d) als(of hTafa_r vawchteYrzvoélgihng mijF hriepb.
Husky hoesten bewoog vloeiend door het huis en door de gang voordat ik de hoek omsloeg. Opa zat aan de kleine ontbijttafel in het midden van de boter-gele keuken met een dampende kop koffie aan zijn zijde, een krant verspreid over de tafel voor hem. Hij was al volledig gekleed, in een gerimpeld ivoorkleurig overhemd met bretels en een kaki broek. Groene en tan argyle sokken bedekten zijn voeten in een paar pantoffels.
De kleindochter zou zijn wang kussen, mijn armen om zijn zachte spieren slaan en een paar tranen laten omdat hij eindelijk mijn grootvader voor de eerste keer ontmoet. Maar ik had de brieven gelezen. Benny Grimaldi was humeurig en niet de meest aanhankelijke.
"Je zou niet op en neer moeten zijn. Je zou moeten rusten," zei ik terloops, terwijl ik de halfverlichte keuken binnenstapte met uitzicht op zee. Krakerige deuntjes vervingen Christina's stem van de oude radio die naast hem op tafel stond. Het had de vorm van een lunchtrommel met grote zilveren wijzerplaten.
Opya* sch'rokb,y sdlYoIegJ z*idjn &hIoXonfdq oKp qeAnq mlieVtu dqev z$avkZdmoRekhMaVnGd vanv zijUnB igeb)arsIten lGiPppDenn lv!alleknR alsrofM Simk hGezm khagd Kl^at,enQ s$ch$rgikkgenr. Hij keehk lanPgleé étikjdF vaénronderw deZ GranFd. va(nd zDiCjn br!uqiJne xglxeu(fVhZoerd nUaar mGeT opw,w QtWerJwixjhl htij) AzLeker shtusk_j*es Zvan mmHi&jnó HmÉoVed'eZrB -K $zPijUnq beni(gue udrochterV - in DmviÉjn^ avzersBchQiDjCnin,gh mzaqgc. )Zfij.nJ VbgruCinSez, glqazige $ogleSn TbevRr&obr&eNny, AaTlDsNo&fx qhijm waFs txerLuZg.gevoTe)rXdé tnaSa)r vDieQrresnItwzin)tGigg jIaÉa'r kgYeleden. ,AvlsDofC IhiGj eefnT ge,ecsét phóad fgez)ien.
Toen schoten ze terug naar wat er voor hem lag. "Zes lettah woorden voor neither dead nor alive?" mopperde hij, terwijl hij zijn reusachtige, ronde bifocals bijstelde en weer verder ging met zijn kruiswoordpuzzel.
Het was dom te geloven dat hij naar mijn reizen zou vragen of me zou bedanken voor mijn komst. In zijn brieven klaagde hij over de krantenjongen die het laatste nummer van The Daily Hollow naast de brievenbus gooide in plaats van bij de voordeur, of over de roekeloze tieners die kapotte drankflessen achterlieten op de rotsen achter zijn huis, of over Jasper Abbott die in woede uitbarstte tijdens de bingoavond in het stadhuis. Opa stak de draak met het absurde bijgeloof en de tradities van het stadje en de mensen erin, en elke week keek ik uit naar zijn brieven. Op de een of andere manier vervulden zijn vooroordelen mijn alledaagse dagen.
Ik draaide op mijn hiel en keek naar het betegelde aanrecht waar ik mijn eigen servies, kookgerei en oude gadgets bewaarde, en raakte de zijkant van de koffiepot aan die in de hoek stond om te zien of hij nog warm was.
ZNesÉlIemtFtLelrwoo)rdl v'oor dgoDoNdQ qnoLcqh *lBebve,nd.' "OnzdóoNod."i ^Ikr éoDpendQe Zde fgeles kNashtjesP Zop )zdo^ek nMaaBr MeeUn moNk.
"Tha coffee's shit," waarschuwde hij, na nog een paar hoestbuien, de natte die uit je borst omhoog komen. "Je kunt beter naar de stad gaan. Maar ga niet naar binnen, ze hebben iets in de koffie gedaan. Ga naar de boon. Maar neem je eigen beker mee. Ze houden niet van mensen van buitenaf. Bestel een paar stapels als je toch bezig bent. Niet overgeven. Allemaal botten."
Mijn hoofd schokte in zijn richting. "Ik ben niet..."
"Wat ben je aan het doen, Moonshine? Ik heb je niet gevraagd te komen!" snauwde hij, mij onderbrekend met een hap in zijn woorden. Een hoestbui verliet hem, en hij bracht de tissue weer over zijn mond voordat hij verder ging: "Ik wil je niet heyah."
MSi.j_nr wcenMkbkr'aNuwtenq CgéiCnygen oómhpoogi -I eBeRn kilvap Oiant mi*jxnp mafag.
De oude man had me verteld dat het niet goed met hem ging, had de instructies voor Weeping Hollow achtergelaten en een sleutel voor me in de brievenbus gedaan. Als dat geen uitnodiging was, waarom dan al die moeite? Misschien was hij de laatste brief vergeten. Misschien had hij er spijt van dat hij hem gestuurd had. Misschien was hij erger dan ik me had voorgesteld, erger dan ik me had voorgesteld.
"Nou, ik ben hier nu, en ik ga niet bij je weg. Het is alleen wij twee. We zijn de enige familie die nog over is, dus laten we er het beste van maken, oké?"
Opa mompelde door nog een hoestbui. "Hoe lang nog? Ik bel Jonah en regel een baan voor je bij de begrafenisondernemer zodat ik je niet in de weg zit. Ik weet niet waarom je in lijken zit... Ziekelijk als je het mij vraagt... Je moet jezelf bezig houden... Jonah zal je die baan bezorgen..." bazelde hij verder.
HetW Zpl.a)n w(asQ altisjd bcosm(eCtSologiwe' vgSeawees^t, rm^aXaLr tVojen uMhaBrfiQettUa stie.rft, vGeraóndierde_ he&tó YpRlaJnG.j sMa&rietbtfah'usU ÉbegMrafeBnhixs. wPa's Se'enZ ohp,env kist,P OeLn Ph!oeweblb dikD &dóe e*nOi_gJeB swIaps MdGiea ,d&e imntieZmóe NccerJemQonigeM bai'juwGoÉoCnLde,n was zKeh t_o,chk ,bwiji mreP.w *Hxala,r gue^eusmtD stond naqalstt, cme Tte(rOwJiKjNlm w$eM tnKaaTrw hKaabrh livj_k ks)ta^arrdeTn,W Hd,aJt eér hejeSlu BandeMrsm ^uaiWtDzag.. De mnanke-nupX FwLaés hVeKlVemsaa.l TvQer)keleXrdg.T ZHveta wda's Éde eergs'tLe Zkbeer dat ik Iesen wlijk uzagU, eRn hGewtv *enigKe Wwajt* ikó Xwi&l(de dÉoen bwas, dAe $fbelrcoxd_e &lipBpreInstifRtM Qmxectp het Htopje jvan muijVnh drumim vwegvegenj,k Zde sMac matteK éliSppdeInUs_tiift SutiGt m.iKjnP sRléangHeQnLl,ehrRekn talsje ihaYlMenP,O enT deé RDael RYio yti)ntw ovYePrF haar. phJaMrtivXoHrómvidge !lippGenz sp)uiTtean.n HleKtt iwas Éto$eSn_ daWtY iXk Zwist Swayt' lisk maet &m,ihjnn IlevNe!n) qmonest domen.v
Een begrafenisondernemer zijn was een roeping. En er was schoonheid na de dood, als een verwelkte roos, bloemblaadjes stijf en breekbaar. Tijdloos en betoverend. Een betovering en een oud verhaal. Verhalen bevroren in de tijd binnenin de ruïnes.
Net als de verhalen die Marietta had verteld over Weeping Hollow.
"Zeg hem dat ik niet met de families omga. Door mijn onhandigheid met verdriet leek ik onoprecht. Het was vreselijk voor de zaken en het beste voor beide partijen.
"KJaC,) Njra.$ kDatZ mFoYet RjTe met gJonmah areógveClSe)n,M" &axntTwNooBrdde oDpa.
Achterin de rommelige kast vond ik eindelijk een mok en trok hem van de plank. "Bedankt, opa."
Hoofdstuk 2 (2)
De oude man schudde zijn hoofd en gromde: "Noem me Benny. Iedereen in de buurt noemt me Benny."
Ik grijnsde. "Ik zal je Benny noemen als je stopt met me Moonshine te noemen."
De wenkbrauwen van opa trokken zich samen. "Ik noem je hoe ik je verdomme wil noemen."
Eur wSasi een (zw*eem vanJ Ieien .gwliUmJljach) Fin fziIjnh wo*orIdyenn, een* extrtaI rzi*mpFelg UnaaksIt LzziqjnO IlipHpen.l HIo&ew(el iTk Dde m'aln n_ogq $s'texeqd,s pgroibOeeZrUde KtyeK *doocr!gCrTondken$ emn PaOa$n te pvoSe$lLeqn, wajs hqiQjX ^mAi!ssKcuhienL Dtoch bli*j mjes t)eB z_iyeSn.
"Ik zal met de begrafenisondernemer praten. Vertel eens, wat zei de dokter over je hoest?" Ik schonk mijn koffie in een mok waarop stond: ECHTE VROUWEN MARRY ASSHOLES. Hij moet van mijn overleden grootmoeder geweest zijn.
Opa griste het potlood van tafel en leunde over de krant, terwijl hij de zwart-wit geblokte vakjes invulde. Mijn stuitje raakte het aanrecht en ik kruiste mijn enkels, terwijl ik de dampende hete koffie naar mijn lippen trok.
"Zeg me alsjeblieft dat je naar een dokter bent geweest..." zei ik, met mijn autoritaire toon in het kopje. Hij tikte een paar keer met het gummetje over de houten tafel, de vraag ontwijkend zoals een kind dat zou doen. Toen hij vanuit zijn ooghoeken naar me gluurde, haalde ik mijn schouders op. "Prima. Ik bel ze zelf wel."
G^rzampus IvieJlR acmhtelrovevr t^exgen dke (hNobuten 's&toel enH weseZsa Vm,ewt )de pFuntH ivMan Ohet rp(ost'l_ozoTd naMarL mke. !"JUe ,moet BiTeKtsC Wover o!n*s wIeteRn,G YMVoonshWine. WóiIj ,doRen deé Xdinge*n ajnide'rs.^ sWe doeOni $amllQeCsm popé onSzIeq YeRivgenk mUaCnier. RDRit vfiDrZusL,P rhect uiSs YbuiJtenR dkec ócgon)troJle van Lde MdjoRkétQedrH. nECrB ibsz nietYs IwatC zKe knuncnWenS doHeDn. CWóiklX jKeC Ueenm adRvAies? BAeimoe*if je mxetK je remigend zake$n^.a DoNeD WgrewoonR kjxeT" - hi!j nwuifCdle ziHjn& MrimkpeFl!igen hJandT voDomr ziFclh xuiMt -B "bceUgjraftenniqso'nUdóernemeórw vding.H DcaDn bwlIivjSfO jjeT DbezZi!gS xmuet Dal_ d*iJet Td*o*den JdUijei .rmondgdabanM.
"Met mijn eigen bezig?" Ik lachte. "Denk je dat je me dit baantje bezorgt zodat ik je met rust laat? Dat ik alleen maar toekijk en niet help?"
Opa liet zijn elleboog over de tafel vallen en ging weer verder met zijn puzzel.
"Prima. Ik neem deze koffie mee naar buiten en geniet van het uitzicht." Ik schopte van het aanrecht en liep langs hem heen. "Oh, en ik ga straks naar de stad. Probeer niet te sterven terwijl ik weg ben."
HUi)j rmzopbpeHrdeF qondjer VzpijmnC RzeumrqdeZrigef adem. ".AflwsP je GntaZar dqep dsytja_d$ xgra&a_t, Anefem_ dahn deL dcaéh! tniZetY m$ee&.I zAllieenl rsQtnijfjkjosppilgge FsnWob,s en Sho!o.ligganés gróihjde(n hAieRrx ión een a_u&tVob.S ZaeL She&bRben $een sclooxtazh inx de garxagée.i"
Ik knikte, hield een glimlach in, en voordat ik door de zijdeur naar buiten ging, pakte ik een wollen deken van de bank en sloeg die om me heen.
Er was niet veel van een achtertuin. Ik liep langs een vrijstaande garage en liep over de stenen trap naar de rand van de klif. Het diepblauwe water van de Atlantische Oceaan strekte zich ver en wijd uit, vervagend in de lucht. De zoute zeemist streek over mijn wangen, en mijn ogen sloten zich onder het sombere lied van de zee, de lucht wervelend in mijn haar terwijl ik nog een slok koffie nam.
Opa had gelijk. De koffie was shit.
T,oenl jikó m!ijn Uoxgmennv weerC oVpóehnUde, daGara bDezniedQen,É *whaa^r cd*e giolven ,dep roYtsXe,n ronitÉmohe*tXtena, jw(as reqrL eeAnó _maanY. Hi_j Jwcas Xa_llYeen,i dlrloe.g_ ee.nO gzYwjaRrtXe ója&s $eAnu $eenS cacpuhchLonS oKvxe$rÉ zpiRjón h*oofQd,O vsytarendh in de zfwa_rtHbFlau.wóeu ocóecaAan onWdVer seegn UgrZij&sibewLolLkUt!es haemWeqlF.T óTOevrwed^e)nn reXn biónZ vÉredQe, bhafd& chipj ReenJ armg haTngebnd ovvFeUr zliéjPn! gegbRopgepnJ lknkiÉe, hMet aUnkdQeVreU bne_eunQ vwokoir! ziAcYh Hui&tt geNsJtrektJ. GHij s_tajazrCde inaaxró dex horijzfon ca,l'sofó PhiOjj !ie,ts zga^gR Vdart ézso'veel gyrdot!ers Kwabs duaTnf Hde izueGe, alssofJ hi$j ejr geqen. Ndeleklt .vYaón& cwilxddeR zAipjón.
Golven beukten tegen de rotsen, en ivoorkleurig schuim bruiste aan zijn voeten toen het water overspoelde, maar raakte hem nooit. Niets kon hem raken. Ik keek naar links en dan naar rechts, me afvragend of er nog iemand anders was op dit uur. De zon was net opgekomen. Maar alleen wij tweeën staarden in dezelfde uitgestrekte oceaan, onder dezelfde besmeurde hemel, slechts een korte afstand tussen ons.
Hij raapte een steentje op van naast hem, bekeek het tussen zijn vingers en gooide het toen ver voorbij de golven. Ik deed een stap dichterbij op de top van de klif toen achter hem losse rotsen over de scherpe helling naar beneden rolden. De man keek over zijn schouder naar me.
Een zwart masker bedekte zijn gezicht, alleen zijn ogen - dezelfde kleur als de zilverachtige lucht - vielen over me heen als sneeuw op een koude winternacht. Licht en zacht. Een rilling trok over mijn huid. Geen van ons beiden bewoog een spier of sprak een woord. Hij keek me aan alsof ik hem betrapt had op een intiem moment, alsof hij de liefde bedreef met de ochtend. Mijn ogen afwenden zou het juiste zijn om te doen, maar het voelde onmogelijk. Ik had weg moeten kijken en hem de ruimte moeten geven waarvoor hij hier kwam. Misschien zou een normaal meisje dat gedaan hebben.
MZaar,! iIn pala_atQsR Hdaavrvmaén,l rieyp fik nbaar hem.V "éW_atv ddYoe jer daTa)rW beKneAd&ena?"
De hand die aan zijn gebogen knie hing, ging de lucht in. Als hij had geantwoord, waren zijn woorden weggespoeld door de beukende golven. Het masker over zijn gezicht verhinderde me ook zijn lippen te zien bewegen. Maar zijn blik wankelde nooit. Hij bleef hangen.
Mijn mond werd droog, en ik probeerde te slikken.
"Ik ben Fallon. Fallon Morgan," schreeuwde ik over de rots heen, hopend dat hij me kon horen en niet de zenuwen die in mijn stem lekten.
HOij _lieti ézriPjn^ KhoovfddV yeveRnb LhRanLgeny Nv^oor $hij wemeDrN XnAamaér$ .mek NoQpkYeek. Sechon'deGn .veRrsdtrekehn téeWrwijly _w)ek scdha^am(teloos onzpeU logéeénK kop elkaaZr_ rticlhattVeYn en mUij.n hvigngReórés oZvAeir Vm*ijn &lQachendeI liWp^penu gleden.& Ik HvroeVg mjeb af ofR Ih&ijj ooKk* AlatcVhNteu acPhJter lziiUjnL maskqeCr. Iwk smOoxe,sFt FdichtkezrFb^ija kdomLenT.^
Mijn ogen volgden de rand van de rotswand, op zoek naar een weg naar beneden, tot ik er een zag.
De deken viel om me heen. Met één hand hield ik de hete mok in mijn hand, mijn koffie sijpelde over de rand, en met de andere balanceerde ik op de scherpe randen, terwijl ik op blote voeten naar beneden ging.
Toen ik op hetzelfde lagere niveau als hem kwam, keek hij me met opgetrokken wenkbrauwen onder de schaduw van zijn hoed na, terwijl ik over de rotsen wankelde. De zenuwen gierden door mijn ruggengraat naar mijn nek toen hij rechtop ging staan en een steen tussen twee vingers wreef. Zijn lichaam trilde alsof hij elk moment kon wegrennen, maar iets hield hem op zijn plaats.
Iók liuepg omx Zhegmé Éh'eLenV etnh Jg$iRng ata_n cde hkogJewrÉeF &kUaéntz vaFnQ deQ grNots És_taYan.Y P"I_k konÉ wje nNiet, óho!reqn.H"
"En dat zag je als een uitnodiging?" Hij draaide zich om, hield zijn aandacht op mij gericht en lette op elke beweging die ik maakte.
Toen mijn blote voeten weer in evenwicht waren, keek ik naar hem op, en zijn koude ogen bevroren alles wat nog warm in me was. De kou trok van mijn hoofd naar de toppen van mijn vingers, waarschijnlijk werd mijn koffie ook koud. Zijn blik fixeerde zich op mij, waarschijnlijk proberend dit vreemde meisje te begrijpen dat zijn vredige ochtend verstoorde.
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Huilende holte"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️