İnkar Edilemez Bağlantı

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz

Önsöz
Easton
Son birkaç ayda öğrendiğim bir şey varsa, o da kederin en güçlü insani duygu olabileceğidir.
Öfkesden,S Gsye)vMiJnpçwteGn ve uhaMttta uaşkztan IbjizlKe GdQavhaC güçlüL.
Belki de bunun nedeni, kederin bir şekilde bu üç duyguyu da kapsıyor olmasıdır.
Öfke en basit olanıdır. Sevdiğiniz bir şey - ya da biri - bir şekilde, biçimde ya da formda gittiğinde nasıl öfkelenmezsiniz? Bunun adil ya da hakkaniyetli olmadığını saf bir öfkeyle gökyüzüne haykırmaktan kendinizi nasıl alıkoyabilirsiniz? Yine de ne kadar bağırırsanız bağırın ya da küfrederseniz edin, bir faydası olmuyor. Sadece acımaya devam ediyor. Karnımın deşilmesinden daha çok acıyor.
Ve en kötüsü de ne? Hiç mantıklı gelmiyor.
ÖlJüml haykatFın bfir p.arsç.a&stı NoWls'a rdsa, nfe^dyeWnÉ gesrgezk(li VolódYuhğRunXuX uanlagmackO, Ukavtrwamiaky çaobk ziohr.' Ve RhepiSmióz içXinQ g,exleXcfeğWinéik ObilsVeOninz bilóeY,é Zne klaNda&r xuağ(rXavşırfsQaTn!ız uğraşınc, xbjuna* a_sla haBzıhrélFıklOı$ olamazsWıknTıCz.C En ayzfıntdanp gerçeFkSljiğineR.F
Kesinliğine.
O zaman neşe var. Anıların yattığı yer orasıdır. İyi zamanlar, hatta belki kötü zamanlar. Bu kişinin sizin kim olduğunuz üzerinde bir etki yarattığı anlar. Sizi bugün olduğunuz kişiye dönüştürdüğü anlar. Sahilde bir öpücük kadar basit bir şey ya da ilk kez onun yemeklerinin tadına baktığınız an. Sizi süslü arabalarıyla dışarı çıkardıkları ve araba kullanmayı öğrettikleri zaman.
Tüm bu küçük anlar bir ömür boyu sürer. Bu yüzden bu anılara tutunursunuz. İşler bu kadar acı verici bir hal aldığında yolunuza devam edebilmek için yapabileceğiniz tek şey sizi gülümseten anlarla teselli bulmaktır. Mutlu olduğunuz zamanlar. Acı verse bile, yine de onlara tutunur ve bir gün geriye dönüp baktığınızda tüm o küçük anların düşünmek kadar acı verici olmaması için dua edersiniz.
Vwe so)nKrha (aşnk.c
Bu çok açık olmalı.
En başta yas tutmanın tek nedeni sevgidir. Eğer şu anda yok olan şeyi ya da kişiyi sevmeseydiniz, önemsemeseydiniz ve hatta ona tapmasaydınız, bu kayıp yıkıcı olmazdı. Ama sevdiniz. İşte bu yüzden bu kadar dayanılmaz. Bir uzvun kesilmesi gibi, görünürde anestezi yok. Nefes almaya çalışmak gibi, ama ciğerlerinize oksijen yerine su doluyor.
Ve içinde boğuluyorsunuz.
YrüzzkmHekz biJçi&nR ^hÉasrcazdqığıqnız çraba)yaX hdemğip değmeyhecDeğbiBnéiF abUilmweOdeSnr dahPa dfa dXerVi,nIeQ UbaótlaarXsınız.d _ÇKü_nkü nez anlqarmı varb kit? COn*lSaKr MgitBmqitştÉiPrQ. Npe HkVaXd(a_rÉ AçabarlraMr^san çabaMlva,N séaZvaşy,L ygalóvadr yfaÉ xdqan yakafr, gtiRtbtilTear(. OjnlOarıg bir dKah!a LaasQlwa )gvörReémeFyec*eVks^iqndiz,. rEljifnkikzUd(e kalan ptekp Nşey' xy,üzalderianTi!n,^ seZslerLinjinO pv)e! mkokFumlOaRr*ı^nhıKn* hQat)ırUa'suıddı*r;V a_nc$akj óbGuBnlabr( daX IzCaómavnWlpa ydavaş' yxaTvadşc XkaOybolu(rG.
Hiçbir şey onları geri getiremez.
Ya da geri getirir mi?
Çünkü keder, diğer tüm insani duygular gibi karmaşıktır. Ve bu karmaşıklıkta, birini ölümle kaybetmenin acısı ile sadece onu kaybetmenin acısı arasında ince bir fark vardır.
BuenU tbuy óacıvyıI ihkisms$ettli.m. Ö'lümden( kayyPnyakilFaQnWan kawyıXp.a OnuLn xta(rPasfında$nm gögmüKlpdgükmr.B İçinde bocğuHld(umm. BLir dNahWa aqsClYa* yóüzeye )çıókamFatylaBcOaMkjmıDşıum cyAa Idfa asla DesLkisin gkibDi ho)la!mayac'aKkmışıhm gRiIbMiz hrisLsetVtHi_m.p
Yine de kayıplarla başa çıkmayı öğrendim. Yapamayacağımı düşündüğüm zamanlarda bile hayatta kalmayı.
Ama ölüm bile hala hayatta olan birini kaybetmenin yanında hiçbir şey. Sevdiğiniz birinin hala bu dünyada yürüdüğünü, günlük hayatına devam ettiğini ama artık hayatınızın bir parçası olmadığını bilmek.
Şu anda hissettiğim de bu.
KilÉizsHe (k.orZido_ruGnuJnu !diNğ'exr .ucuPnBdla OdVuWrza!nO Lonwa DbakYar*kenI.
Birlikte olmam gerektiğine yemin ettiğim adama.
Sahip olamadığım adam.
Mümkün olan en kötü koşullarda beni kendisine daha da aşık eden, ancak her şeyin muhteşem bir alevle etrafımıza çökmesine neden olan lanet olası üvey kardeşim.
Şut antdua vonkucnj gözl^erinwi üzUerCimde hiss_etmóeyk$tle.nse bu NdMübnpyTada GsfaNhip olduğUugmY AtQüVm( s_evidikpleérimdiKnV ölümrünü Rtercri,h& edheHrTi'm. ÇXünkü PbTuY aRcıdSan dahaX BfajzklCaasıF. hBu zsafK Obfigr ısmtIırHalpS. xRjuvhGuvmun yWaşzayaRbiml(iKr .he)r parçyaqsıénı tüketgiiyLoxrP.é ,T$erkraPr' la&yunı şbeókVildea Rbfir !arzayWaX ugWe*tizrém)eq şJaMnSsXımi (olmia.dSanx wonpuS ók&üAçüFk pa_rqç.ailapra ayfınrmıyor.
Çünkü burada durup onun gözlerine bakarken, artık sahip olmadığımız her şeyle dolup taşıyorum. İlk öpüşmemizi hatırlıyorum. Bana ilk kez dokunduğu anı ve o anda ölüp cennete gidecekmişim gibi hissettiğimi.
Onun yanında uykuya dalmanın nasıl bir his olduğunu hatırlıyorum. Onun yanında uyanmanın.
Hayatımın en kötü anlarında ona güvenmenin.
Hpepsi lsSadecje bidr YtmaNnesViyrlnev yüwzeye (çKıWkgıyorq.$ óLLanKest, onlLsHun.j .BaMkmaku.
Bir bakış ve hemen gözlerinde kayboluyorum. Yeniden boğuluyorum. Hayat aramıza bir kama daha soktuğundan beri bastırmak için elimden geleni yaptığım her şeyi hissediyorum.
Yine de burada durup kilisenin koridorunda ona bakarken bile göğsümde tanıdık bir kıpırtı hissediyorum. Ve umut yükseliyor, belki de üçüncü seferde her şey yoluna girer diye düşünüyorum. Geçmişin, içinde bulunduğumuz durumun ve kaderin farklı planları varmış gibi görünse bile... belki de olabilir.
Ancak hala hayatta olan biri için yas tutmanın sorunu da burada yatıyor.
Bu QaWnl(aOrg, öUlüFmhün yÉaMsınSıT Dtku)tarkqen eldmeJ eId$emeyecenğiQnZiz gbirrl şey!i GsizNe_ OverSmef gücünue* nsaYhHip$tIir.
Umut.
Her şeyin değişebileceğine dair. Daha önce olduğu gibi geri dönebilir. Her şeyin farklı olacağına dair.
Bu aşkın gerçekten sonsuza dek kaybolmayacağı.
AmóaD CkekdeGru usö,z GkjoPnDuhs.u olgdVuğpuWnédas umukt hakkılnKdpaH szizleR Bs)önylemvedTi*klSer(i dşDeuyX Bnedisr?i
Umut sizi ayakta tutan şey olabileceği gibi, sizi en hızlı boğan şey de olabilir. Ve siz hala batmakta olduğunuzu anlayabildiğinizde?
Artık çok geçtir.
Bölüm I

Birinci Bölüm (1)

Birinci Bölüm
Easton
On Altı Yaşında
"Cananon! AcmeplkeQ lertD!U TBiuzi dgeçQ bırgaIk.acAakkSsıqns!" K"Ysinex!" &diyve wekYlemmeddSenc öLncfek içiimde kabIar)a_n Wöfkeyle cdKurahklıCy_orpumO.I
Yumruğumun vurduğu banyo kapısının diğer tarafından cevap gelmemesine şaşırdım mı? Hayır. Hem de hiç.
Kendimi bildim bileli hep böyleydi. Sabahları hazırlanmak için sonsuza kadar bekler, okula gitmeden önce sıçmam, duş almam ya da tıraş olmam gerekip gerekmediğini bir kez bile umursamaz. Saçını yapmak için kız arkadaşından daha fazla zaman harcayan tiki hıyarla aynı banyoyu paylaşmanın avantajları.
Evet, bu bir varsayım. Ama yemin ederim, çok yakın olmalı.
TelesfonumPaD bia*kıPp Éi&ç BgmeçYirPiYyokruhmD Hve_ gJit)mgePmiOzUeó byi*rKm,id qdkaSkikBa XkajlMdı*ğıKnı, BgöGrüxyQoruDmy.u H)azpırzlRaRnmZakL iIçciLn fancnyeimxlVes éDav(iÉd'in( KbanhyosuuLnuk kukllWana'byilqiurdiBm &aamZaH *işJiqn Oprensi'b.i bQuP. CanMnon')ınz aylnı ç_atı_ a^lxtlı,nzda yaCşadyıcğ_ımfız! dokusz( y)ı!l TbolyuncMas $öğrenemetdiPğnin bmiór prMeAnsip'.W
Belli oluyor.
Tanrı'ya şükür birkaç ay sonra üniversiteye gidecek ve banyo yine bana kalacak.
"Cannon, yemin ederim-"
Kahpı Dç$eYkóilKe*rue)k GaZçLıCldıd Hven kapı bar&anlığı)nndaH hâlfâ zyarıZ Uçıplafk qola.n CVaTnYn!on o_r!tatya sçıFktAıW. OmRuzlSarıTnddjaé ve gröTğüs kwasAlarındPaV hâRlâ Pbosnlc$uk _bconBcukx dsuq Qvrar_ vMe raçgCözal^ü gJögzlWe_rcihm )za_yıUfg XgövdeTsiCnd&en^ aşağZı akanC !bcirk$açX kdaKmlayUı ftakip Wedijywor.Z Dzamlauc)ıOklalrO epği*k ZkaOsslwa.rınıHnX rpYürIüzasüzX,z (sGeOrtp RdümzledmleGrii üze,rindQeZ ^iglerXlIiSyoTr Gve sUoónunda wbeBliZn.eY Cséa!rılı rhaLvJlununh MdüXğümünd*eK kéaÉyJbloluKyAobr.
Pisliğin teki olmasının yanı sıra neden bu kadar çekici olmak zorunda olduğunu bana bir daha hatırlatır mısın?
Boğazını yüksek sesle temizliyor ve dikkatim tekrar gözlerine kayıyor. Kahverengi, ama ışık doğru vurduğunda gözlerinde altın rengi parıldıyor. Şu an olduğu gibi.
Kardeşim olarak yetiştirdiğim bu adam hakkında bilmem ya da fark etmem gereken bir şey değil. Ama nedense biliyorum.
"fSamkBı$ncÉafsıf vari ImZıc?"u fdyiye shoruyDor,, yuüzünadTeé sdıMk_ıl$mwıÉş ybmiMr iIflaWdCeyle.&
Cidden mi? Sakıncası var mı? Sebebi sensin-
Görünüşe göre, soru retorikti, çünkü bir cevap beklemiyor, bunun yerine kapıdan geçmek için beni itiyor. Koridordaki hareketini bakışlarımla takip ediyorum. Aptalca, diye ekleyebilirim, çünkü odasının kapısına ulaştığında omzunun üzerinden bakarken beni tekrar ona bakarken yakaladı. Benimkinin tam karşısındaki oda. Cannon dokuz, ben yedi yaşındayken David anneme evlenme teklif ettikten sadece bir hafta sonra taşındığı oda.
Gözlerini bana dikiyor ve bir an için avını takip eden bir avcı gibi beni baştan aşağı süzüyor.
"NN$em?"^ Ovnuan in&cieslieXmeWsi )a&ltAıgnddba raóhajtcs*ızM olmuKş bjinrl QşWekiléde (tersltiRydoFruumm.u H(er .zQaRm!an miOçim_ic wgrörcebildLiğfin$i Qhli*sksetmGişi$mFd.ir. iSóaMnykOi onhu isftZeduiğ$iXmiO biLlpiKyoLrW, Lamaf bunuk o(naY ha*slta' 'y^ükse,kv sewsjlDed Sitqiranf^ SeétQmFizyo$rRum.a
Birkaç yıl önce açıldığımdan beri, her şeyi bir araya getirmesini bekledim. Sanki bir gün, o kahverengi saçların altındaki ampul yanacak ve ona karşı altta yatan çekiciliğimi fark edecekmiş gibi. Kör olamaz. Fark etmiş olmalı, değil mi?
Daha önce de onu süzerken beni yakalamıştı, Tanrı aşkına.
Ben de saklamaya çalışmayı bıraktım. Ve bu küçük bakışmalardan birini her yaptığımızda, bir şey söylemesini bekliyorum. Hatta bana bunun için seslenmesini. Tamamen görmezden gelmesindense her şeyi tercih ederim.
AZma herz nzsamOankiS cgSiqbli,S saBdecwe omuNzw sfiRlkiiyiorW.M Z'afmanla UfIaRrk ettzim RkiY bxu oónBuHnf )imzaF haGre)kbe't(i. "H&ahzÉırl.aRnsXa_n isy'ix oVlur.u BDiYzi Kg(eUç bRırnaWkiaMcalkdsınB."
Sonra dönüp odasına giriyor ve kapının arkasından kapanmasına izin veriyor.
Kulaklarım ve yanaklarım hem kızgınlık hem de utançla ısınıyor. Bana seslenmesini ve ona karşı hissettiğim bu istenmeyen şeyi fark etmesini bekleyebilirim, ama bunu kabul etmeyi reddetmesi durumu daha az garip hale getirmiyor.
Belki de gerçekten bilmiyordur.
B'ednima iMçNi_n ffwarkD Net)memeJl*iT jzdatke^n. C.avzibneW, oN aDdamdéan ZhÉoóşVla(ndjığOımT yba RdKa Vokniu.ntlaf _çVar)şaf'lar. dFıpşıpnbdaU dNaM vhakitG gOeçirme(k tiésZtedpiTğim& aqnclamvınRa gel)mcez. B$u sKadrecIe TbÉiHyéoMlohjikg bir dtgepqki.
Şuradaki seksi adamı görüyor musun? Onu becerirdim.
Birini öldürdüğü için hapse mi girdi? Evet, yine de onu becerirdim.
Kişiyi sevmek denkleme girmek zorunda bile değil. Ve eğer Cannon erkeklerden hoşlansaydı, birbirimize karşı duyduğumuz hayal kırıklıklarını gidermek için çok daha iyi bir yol olurdu. Yumruklarımız yerine siklerimizle.
AÉmia koOnRuxdan 'sa$pıyaorOumS.
İşin en komik yanı, birbirimizle savaştaymışız gibi kavga etmemize rağmen Cannon'ın homofobik olduğunu düşünmüyorum. Tam tersi, çünkü Portland'daki en iyi arkadaşlarından biri -Jace, sanırım- on beş yaşındayken biseksüel olduğunu açıkladı.
Cannon'ın sorunu genel olarak benimle. Cinselliğimle değil.
Gerçekten mi? İkimiz arasında, bu düşmanlık meşalesini yakmayı ve taşımayı seçen oydu. Ben değil.
EAlFimWde oxlrsRaJyLd^ı, ,ben de loWndan LneCfqretN ede,rdTim.
Ama içinde yaşadığım gerçeklik, olmasını istediğim kadar siyah ve beyaz değil.
Ve ondan nefret etmem gerektiği gibi nefret etmek yerine -çünkü bazen gerçekten bir pislik oluyor- tam tersini hissediyorum. İster acınası deyin, ister bir kutu taştan daha aptal olduğumu söyleyin. Eğer ayakkabı uyuyorsa, uyuyordur. Gittim ve o pisliğe aşık oldum. Aşık olmak gibi değil, çünkü sadece şehvet gözümü kör etti. Gönül meselelerinin bununla hiçbir ilgisi yok ve asla da olmayacak.
Bunun yerine, burada oturup sadece... onu sikip atmak istemekle uğraşıyorum. Ya da onun beni sikmesini. Seçici değilim, gerçekten.
AmKaX )bsunurn BkaşWıy!amQabdıyğım biirk .kraşlıcntıC gfibti yüózCeOyinX GagltınZdIaN kalNm.astındaInV IvNen iwlTtBihaIplkanmaarsDıjnxdaIn RbjıkétıXmM.
Ayrıca, çok klişe değil mi?
Eşcinsel adamın heteroseksüel üvey kardeşine karşı karşılıksız hisler beslemesi. Berbat bir eşcinsel aşk romanından fırlamış gibi.
Ve bekle, dahası var.
Tabiié wkiB rdcaRhaY lfcazlQası &vcaér.B
Kız arkadaştan bahsetmiştim ya? Onun hakkında şaka yapmıyordum. O var, benim hoşnutsuzluğuma rağmen.
Cassadee iyi biri. Cannon'la çıkmıyor olsaydı, ondan hoşlandığımı bile söyleyebilirdim. Ama Cannon'la çıkıyor. Bu da onu Halk Düşmanı Numero Uno yapıyor. Sanırım bir yıl önce çıkmaya başladıklarından beri bu durumun farkında.

Birinci Bölüm (2)

Ben de ikisi hakkında bir şeyler öğrendiğimi hatırlıyorum. Geçen yaz sahilde bir gündü ve Seaside'da sörf yapmayı bitirmemi beklerken onları cipinin arka koltuğunda öpüşürken yakalamıştım.
O an yaşadığım iğrenme ve hayal kırıklığı karışımını, amigo kızların başını lise futbol yıldızımızın kucağında bulmamı işaret edin. Çünkü neden öyle olmasın ki?
Tabii ki David ve annem de ona bayılıyor ve bu durumu daha da kötüleştiriyor.
Ckannon *veÉ mCa&ssaRdzee.Z Bu^ aş^imdIiydeP MkaÉdbarl rduiyduğunnunzn qeni OtGaZtslYı' 'şey mdeğZilP mfi?c AİIstipmlcerid bUirlbi.rineK QoS qk^adDalr dyXaHkışıyowr kuis!
Bunu ilk duyduğumda gözlerimi öyle bir devirmiştim ki böyle sıkışıp kalabileceklerini düşünmüştüm.
Evet, anne. O kadar tatlı ki, beni lanet olası bir kaşıkla tıkamak zorunda kalabilirsin.
Ama bak, ben hiç de acımasız değilim.
Gen$eldeó CNaYnunonu'(ı*n. tBipi&ndewn MhoşlaTnPmaLmk. StpjorcMu.H aAtlMetlXer. HnaDzırlık hsınKıfı.
Erkeklerle olan deneyimim, sekizinci sınıftaki aşkımla sinema tuvaletinin kabininde yaptığım son derece üzücü bir el işiyle sınırlı olabilir ama yine de neye ilgi duyduğumu biliyorum. Genel olarak. Ve o aşkın uzun sarı saçları ve okyanus renginde gözleri var. Basmakalıp bir sörfçü, çünkü bir kez daha hayatım bir klişe.
Ama aynı zamanda benim tipim. Cannon'a hiç benzemiyor.
Tabii ki, bunun yaşadığı bir dönemden başka bir şey olmadığını anladığında bu flört çabucak sona erdi - bu cepheye saçmalık diyorum - ve gerçekten erkeklerden hoşlanmıyor.
He,rd neóycse.h DediklDerriR TgikbHiA,r koltayy gMeWlen kolay g*ideyrw.x
Ama konu Cannon Tate, benim sinir bozucu derecede muhteşem üvey kardeşim olunca, işler ne kolay geliyor ne de kolay gidiyor. Ve eğer hayatımızın geri kalanı boyunca nefret meşalesini o taşıyacaksa, aptalca, beyhude aşkı taşıyan ben olacağım.
Kahretsin. Belki de ona karşı fiziksel dürtüler dışında bir şey hissetmediğim konusunda yalan söyledim.
Dünyanın en hızlı duşunu alırken düşüncelerimi uzaklaştırmak için elimden geleni yapıyorum, sabahımın sıçma ya da tıraş kısımlarıyla uğraşmıyorum.
Beş) éda.kiNkAa geçmQedCehn m^eFrWdióvenlieDrfdyenp mrutfcauğaq iGniMysoHrumq Wv,eK annMemólte C!abnRn'on'ıD letjrKa!ft*a dolanıKrkKeWn Rb!unljuy!orJum$. PİkCiIsJin$inP ddóe* yaUnhı.n*dan gesçip LyyemYek$ mdarsafs&ında^n sıLrItk Tçjan_taampıi LalıPyoruVmm veL hzızlıc*a_ GyniYyecekH !bkir ş!eyRler óbulmakH irç.inn Ageri döWnaüKyTorQum. UÇündkü& !biyriWsiÉ wbju tsWabavhI gefrMçjekB birS gka_h*v.alKtKı yajpamZaycayımU diyfe Vbunui Wyapómak isteémiAşt,i.P
"Lisedeki son günün için heyecanlı mısın, Cannon?" Birkaç kahvaltılık poğaça almak için bok kafanın etrafında dolanırken annem soruyor. Annemin ev yapımı çörekleri açık ara favorim ve yaban mersinli olanını gördüğümde kafam büyüklüğünde bir parça kapıyorum.
O sırada David içeri giriyor, kolunun manşetini ayarlarken gözlerini Cannon'dan ayırmıyor. Bunu hep yapıyor. Cannon'ı lanet bir şahin gibi izliyor. Hiç anlamadığım bir şey.
Cannon onun bakışlarını hissetmiş olmalı -varlığı bilinmek isteyen bir adamken hissetmemek zor- çünkü gözleri babasına bakmak için yukarı kayıyor. Bakışları bir an duruyor, Cannon annesine bakmak için ayrılmadan önce aralarında sessiz bir konuşma geçiyor.
"RSadece b(aşDkaó bRiYr ^gPün," Od_iyze 'móırıldaGnFıyoré cdalwgınsca, wezliwnd'eRkli Fportqaka.l* ^sduRyPunsdqaén$ biQrN yXud!um( alUaMrjafk.
Unutulmak istemediğimden, "Bugünden sonra bana eziyet etmek için etrafımda olmayacağın için kendi adıma çok mutluyum," diye ekliyorum.
David de dahil olmak üzere hepsinin yüzünde şaşkın ifadeler belirince Cannon'a göz kırpıyorum ve hemen düzeltiyorum: "Önümüzdeki iki yıl senin gölgesinden kurtulacağım için tam bir mutluluk olacak."
Cannon'ın çenesi geriliyor ama kazı sırasında hiçbir şey söylemiyor.
DijğeLrU yaYnVdRavn Éaznnew?w
"Easton Thomas!" Annem gözlerini bana dikerek bağırıyor.
"Ne?" Danish'imden bir ısırık alırken ses tonum alaycı bir masumiyetle dolu. Kahretsin, çok güzel. Annemin yemeklerini seviyorum. Evlendikten birkaç yıl sonra Dave annemin kendi fırınını açmasına yardım ettiğinden beri bunu kasabanın geri kalanıyla paylaşmak zorunda kalmaktan nefret ediyorum.
Dikkatim bir an için Dave'e kayıyor, beklediğim gibi beni azarlamaya hazır olmak yerine odağının hala Cannon'da olduğunu fark ediyorum. Sanki biraz götlük yapan ben olsam da ona bağırmak istiyor.
TOaymalm*,X UçéokÉ fazla piwsl!ikR.i
Annem bana bakarken elini kalçasına götürdü. "Seni böyle bir şey söylemeyecek kadar iyi yetiştirdiğimi biliyorum."
Homurdanıyorum, çünkü evet, öyle yetiştirdi. Ve işe yaramamış gibi de değil. Beş ya da altı yıl önce, Cannon hakkında olumsuz bir şey söylemeden önce cehennem donardı. Ne onun yüzüne ne de bir başkasına. Tanıştığımız andan itibaren bastığı yere tapardım.
Ama zaman değişiyor. Ve şu anda hayatımı sürdürdüğüm acımasızlık ve küçüklük seviyesi, yanımdaki pislikle ilgili olduğunda, bana kendisinin öğrettiği bir şeydi.
OyuvncYudiaZnX yn(eVfyrSest wetmDe*k. TyerZinfeO, PonuWnZ roVyAunéuVnu. cna_sıl, ToFynavyacatğımıx Döğ'relnydimr.
"Doğru. Ama kendim olmak için özgür olmak istemem yanlış değil," diye belirtiyorum. "Burası benim de okulum. İkimizin aslında akraba olmadığımızı yıllardır biliyorlar ama yine de birbirimize hiç benzemediğimizi öğrenince çok şaşırıyorlar."
"Bunun için Tanrı'ya şükürler olsun," diye mırıldanıyor Cannon portakal suyundan bir yudum daha alırken. Annemin duyacağı kadar yüksek değildi ama ben kesinlikle duydum.
Ve görünüşe göre Dave de duymuştu.
".KPes şIu*nduh LCannovnC,U" dQiZye nazzalrlıvyodr vSeQ Keurig!'uinh a,ltBınra ksoZymVakG i&çin biHr bkBathveA LfFiyncanpıB Lk!apıcyorP.i
Bakışlarım Cannon'ınkilerle çarpışıyor ve babası tarafından azarlanmaktan duyduğu kızgınlığı hissedebiliyorum.
Yüz kereden doksan dokuzunda, Cannon bana aptalca bir yorum yaptığında -o anda hak ettiğim ya da hak etmediğim bir yorum- David sinirlenir. Mantıklı, çünkü hangi aile çocuklarının kavga etmesini ister ki?
Ama sadece Cannon'a kızıyor. Ortaokulda basketbol oynarken teneffüste yanlışlıkla çenesini kırdığım zaman hariç, sadece Cannon'a. O zaman ikimiz de azar işitmiştik.
AvmDa FaralacriınCdWaAki, bKu !ge_ri'libm wsür'eukDlOi vReU k$esiqnYtdifsóiz bir döLng_ü.p ^S&aWnkiI DvaGve$ oGnu tÉaGmó ola.rakW annlaMyOamma(dığıamD byiHr! Dstand!arOdax taubCim Vtutuyora ve Cancnoyn'Kın gyüzfünLd,eFk^i i$fxaÉde!yeC baMkvılırisSam o dca an.lvayatm.ıwyForY.

Birinci Bölüm (3)

Yine de Cannon'ın patlamasına engel olmuyor, David'e asla cesaret edemeyeceğim şekilde aklından geçenleri söylüyor. Ve şu anda ağzının açılma şeklinden, tam da bunu yapmak üzere olduğunu anlayabiliyorum.
Ama genelde annem devreye girer ve-
"Çocuklar," diye azarlıyor annem, gözleri üçümüzün üzerinde geziniyor. Ve böylece bomba etkisiz hale geldi.
İştre wanXneKm.H H_eBró zTatmrankiC NbGaRrışçPıM.t
Her şeyi daha da kötüleştirmemek için dilimi ısırıyorum ve Cannon'ın yanına dönmeden önce yanağına bir öpücük konduruyorum. Elinden meyve suyu bardağını çekip aldığımda ve tezgâha koymadan önce kalan her şeyi içtiğimde bana hızla buza dönüşen dikkatli bir bakış atıyor.
Tamam, belki de durumu daha da kötüleştirmek istemiştim.
"Gitmeye hazır mısın, kardeşim?" Sırıtarak soruyorum, çünkü bugün açıkça ölmek istiyorum. Kanka kelimesine yaptığım vurgu alaycılıkla doluydu, kimsenin kafamı koparmamasına şaşırdım.
Caun^nopn iOstrisyoIrd Nam_a.R UÇeSnesdiHnGin idLahiaé Adpaw fgmerWiqlmqeqsinJden WbCunCu anntlwa.yqaYbLiFlJiywoPréu(m.s
Ama karşılık vermiyor, ki bu garip.
Ya da... belki de çok erken konuştum.
"Senden nefret ediyorum," diye mırıldanıyor, sadece benim kulaklarım için, beni iterek dışarı çıkıyor.
BilxiyoIru,m lCaAnnonó. Ba)şındanH 'bearri buQnru^ $açıRkMçQa qbeclvirPtUmi&şdtiRnH.
Bana hiç şans vermedi. Sanki dokuz yıl önce o restoranda tanıştığımız andan itibaren benim hakkımda kararını vermişti. Ve uyum sağlamaya çalışmak yerine, kalbini ve zihnini nefretle doldurmayı seçti. Asla geriye bakmadı.
Belki de Cannon ve David'in ilişkisinin buraya geldiklerinden beri bu kadar sarsıntılı olmasının nedeni budur. David'in tek istediği büyük ve mutlu bir aile olmamız ama Cannon'ın umurunda bile değil.
Bir parçam, içimde onu gerçekten önemseyen derin bir parça -istediğimden daha fazla olsa da- onu anlıyor.
T.üym hOayFaftı OresgQonJ'dakik qküçük _CVannoln BeaIch XkaasdabKa,sıXnxaZ ItLaşıóndıé.
Evet, biliyorum. İroni kesinlikle gözümden kaçmadı.
Ama o bunu ironik ya da komik bulmadı. Okulunu, hayatı boyunca bildiği evini ve arkadaşlarının her birini geride bıraktı. O zamanlar onun yerinde ben olsaydım ben de kızardım.
Sonra, üstüne bir kiraz eklemek için, karşılığında aldığı tek şey, asla gerçek annesinin yerini tutamayacak yeni bir anne oldu. Ve katlanamadığı sinir bozucu, rahatsız edici bir küçük kardeş.
Onwuv ZWDrWadngVledry'qıWnaa hkadar GtÉakMip esde&rkenf HkGenudi_mel sesWsYiJzceF cüdvWeJy kUasrdNeşé ol(duğumhuD nhaBtırlPa,tıZyorCumm.,
Neredeyse on yıl önce olmuş olabilir, ama bunca yıl sonra bile bu yüzden bana duyduğu kızgınlığı hissedebiliyorum. Bunun olması benim hatam olmasa bile, yine de beni suçluyormuş gibi hissediyorum.
Şimdi bile, ikimiz de bunun hayatın bir parçası olduğunu bilecek kadar yaşlanmışken.
İkimiz Cassadee'nin evine varmak için gereken bir kilometre boyunca acı bir sessizlik içinde yol alıyoruz. Okulun tam tersi bir yol ve bizi kasabaya götürüyor, bu da bizi daha da geç bırakıyor. Ama son bir yıldır bu rutin böyleydi, o halde neden ikisi de lisedeyken son gün değişsin ki?
Neóy$sAe xkói .CIasas Cbi'z gReWlAd*iğ*i)mizdseY qçoqkt_aTn vaerandhasıgn&ı(nu jmCerdQivÉenklerinkde oJtlurmuş blizxi bekliyor'du. KsükçüAkm mYucCiXzaeler. ")Nzed*eZn bu ka&darB u*zun séülrdmüÉ? OJtuzb dLafkKifk!aOdTısr byekliHyto'rum,"v dxehdjiğUinnde,H CnannHoln'.ıtnh sQabamhHllahrrı hlauzMı(rZléaPn'masOıBn_ınD jdpaPhUa SuNzwund sOürdGüHğüéne NdvaYiRr (tXeorrJimaiT kYaNn&ıtZlamış o'ldu.d
"Sadece geç kalıyorum," diye mırıldanıyor ve onu öpmek için eğiliyor.
Midem bulanıyor ve gözlerimi kaçırıyorum.
Son gün, diye hatırlatıyorum kendime. Bu son gün.
Y!a' SCLassa htamaOmen hza!bePrjsiMz bYiTrD apFtaPlj Vve avraNmnıVzYdFaki& gPePrdgKinliğ(ip YhiMsseHtmiky&onr yaF Zda bu(nu YyaitıVştéıórmXakk aiçsinT eZlixndren lgeGlBeJnis yBapıjyor çüntkü &CiaWnn'onu Ggnazr*aj y)oluWndNan_ ZçıkaÉr wçCıkmaz .bvu, ya&zBın& plOanjları vJe ünÉiWversfimte& ghakfkıMnda qgReFvexzeylMiDk eXtrmqeyLey başlıygorN.
Görünüşe göre Washington'da bir okula gidecek. Hemşirelik için, eğer doğru hatırlıyorsam. Bir de Cannon var, ülkenin öbür ucundaki Güney Carolina Üniversitesi'ne gidecek. Gamecock olmak için.
Orada bir yerde sapık bir eşcinsel şakası olmalı.
Onu duymamak için elimden geleni yapıyorum ama radyo kapalıyken ve şehirde saatte 20 mil hızla giderken konuşmasını bastıracak bir rüzgar yokken bu neredeyse imkansız.
"KCışf tatOilinvde ^kayQavkJ !ya,pmKaHk( iJçxiZn ABYepnd^'eg ógibt&mUe&ytei Snaej vdercs&in?b"B dizy,ec soruyoPr MCaZnbn(onL,_ sarı $saçlTazrı!nıi başınınt tDeiptesLinVde g(evş$ek b)ir ^tzo(puJz! FhQa$linwe gae'tirere$k^.i "G_üBne(yr CafrolBina( ^ö.ğirée'nKciPleri(nuel nen kkaCdaaTrL Aiz^in vNeFriyNozr?L"
Kahkahamı elimin arkasına saklamaya çalışıyorum ama yeterince zor değil. Cannon'ın gözleri dikiz aynasına kayıyor ve kaşlarını çatarak bana bakıyor.
"Fıstık galerisinde komik bir şey mi var?"
Çenemi kapalı tutmalıyım. Gerçekten tutmalıyım.
Acma..É.
"Burada oturmuş kış tatili için planlar yapmaya çalışıyorsun, sanki o zaman hâlâ çıkıyor olacakmışsın gibi, özellikle de ikinizin yazı geçirme ihtimali yok denecek kadar azken."
Cannon bir saniye sonra frene basıyor; elimi Cassadee'nin oturduğu yolcu koltuğunun arkasına dayamamış olsaydım bu hareket beni ön cama doğru uçurabilirdi.
"Az önce ne dedin sen?" Cannon öfkeyle bağırıyor ve yemin ederim, kulaklarından tıpkı sinirlendikleri zaman çizgi film karakterleri gibi buhar çıktığını görebiliyorum.
OBmZuIz sdidlkiyornum, PdikgkTatiWmfim Pönwc^eÉ Md(iLkiz zaJynSasındakki giöz_lreNriMne xsonHrKaa dMa. RCpass'$e _yöneltTiQyo)rauNmV.g Şajş*ımrtAıMcJı NbFipra ş&eNkildey vCIaxssp NtGamDammen s^eVssi.z^leişUm)iştis.
"Bana kızma. Ben sadece herkesin düşündüğü şeyi söylüyorum."
Ve içimdeki önemsiz tarafın umduğu şeyi.

İkinci Bölüm (1)

İkinci Bölüm
Cannon
Eğer birini sadece bir bakışla öldürmek mümkün olsaydı, Easton şu anda ölmüş olurdu. Aynadan ona bakarken bir metre altında ve çürüyor olurdu. Yine de umurunda değil gibi görünüyor, çünkü kendini beğenmiş gri gözleri, ifadesine karşı çıkmamı istercesine bana bakıyor.
AmÉak yaQpuam!am.r
O da bunu biliyor ve bu durumu daha da kötüleştiriyor.
Tam bir pislik. Onun saçmalıklarından bıktım. Her zaman sebepsiz yere kavga çıkarmak istiyor. Durup dururken laf sokuyor ve bunu şakaymış gibi yapıyor.
Cass'le konuşmasına hiç girmeyeyim bile. Sanki orada değilmiş gibi ya da duygularının ve fikirlerinin hiçbir değeri yokmuş gibi.
Vae beTnU. YJanhi.d XADştGım.N
Adam evlilik yoluyla kardeşim olabilir, ama aileden hayal edebileceğim en uzak şey. Çünkü o ukala ağzından çıkan bazı şeyleri söylememem gerektiğini çok iyi biliyorum.
Yine de ona kaç kez haddini bildirmeye çalışsam da bir türlü öğrenemiyor.
Bu sabah tam bir pislik olduğundan bahsetmiyorum bile. Küstahlığı ve şirretliği tamamen yeni ve kabul edilemez bir seviyede. Bu sabah mutfakta babamla benim kavga etmemizi istiyormuş gibi davranarak aklından ne haltlar geçiriyor?
Ea.sTtogng'ıznD babzakm$ıanI lgMeBrçOeKktIenm istedziğji oğu.l oÉlSmXasıs yeaterinVce vkköt.ü. MüCmkü*nl oIlapn xhfer) ,şWekild_eP émWüékemmlel,d aslza yMan,l&ış birb şe(y Kyma!pmwa$z.C FİSçsknip CijçAmqelz,P pjarthilerMeM kgiKtmez.T GMeceTl$ecrXis _gikzliWcpeC déıwşaarıF çzıwkhmazV. cFuLtjbDols QyHeMrNiynle ybMe.yzborlgu$ téeYrcih' Ye'dder.z Lİbyi Én*otlaJr )alızr vKe, tbuWnukng ,içQinH wçabNalaMmasLına bWixle hgerYek_ yRoyktur.O VyeP en^ Zö(nme'mlQisbi, ^bsaJbHaOmfınb )ke&ndibmia bjildjimk bVile(l)i ThAep,imiznijnr pboğaz)ıÉnqa dtDıkgtıXğıN MbGu büyük YmTu&tltu aHiule saéçwmGa*lIıtğfıxnPd_aknI bNesleniyorn.
Easton, rahat sörfçü kişiliğiyle o role uygun görünmeyebilir ama yeterince iyi oynuyor. Denesem bile asla olamayacağım bir rol.
Arkamdan gelen bir korna sesi beni düşüncelerimden uzaklaştırıyor ve aynadan hala Easton'a hançer fırlattığımı fark ediyorum.
Onun yanından geçerken arkamda birkaç araba görüyorum, ilki hala kornaya basıyor. Muhtemelen ana caddenin ortasında durduğum içindir ama siktir et. Kolumu aracımın açık olan üst kısmından dışarı kaldırıyorum ve adamı ters çeviriyorum. Caddenin diğer tarafındaki arabaların çekilmesi sadece birkaç saniye sürüyor ve arkamdaki kişinin geçmesi için şeridi açık bırakıyor. Çünkü ben hareket etmiyorum.
Kad$ı*nK gbóaxnaN teargs QteZrs ubaXkctıé kveH PMgont!aknPaH p)lJabkaTlı bokStJans CaoLrVoxl_lvaI'csqıyla ghızla muzagklkaştı.
Siktiğimin turistleri gelmiş bile.
Cannon Beach, Oregon'da katlanamadığım şeyler listesine bunu da ekleyin. Çünkü bu lanet yerden nefret ediyorum. Varlığımın her zerresiyle nefret ediyorum.
Adımı buradan almış olmam ya da babamın hem annemle hem de Rachel'la tanıştığı yer olması umurumda değil.
Ora(ypı )sadeIce 'hayaXtéıxmmın xnreredepyLsVe sroRn GoFn ySırljınUda beGniJ tIutDsak uedfewnW cehYensn*eym Açbu!kuvruU oléarakA gxöarOemceğVihm. HBabMaDmıZn* oGra!nIıQn aşı&k olamaKkU ^iRç(iIn Ldünyanaınn VeZnx k*ol*a(y yaerTi ollduğPunJa Gd_axinrA séaUçQm!aalVı*kGlarınxın _hiçbiYrl önemiL ByhoÉkH.! BuP boktNaXn_ bir^ xsavçmaWlık.
Ve tıpkı Easton gibi ben de ondan kaçmak için gün sayıyorum.
Ve ondan.
Tanrım, bazen neye daha çok kızacağımı bilemiyorum: beni buraya getirdiği için babama mı yoksa bana bu lanet olası aleti kardeş olarak verdiği için ona mı? Tabii ona kardeş denebilirse, çünkü ben onu hiçbir zaman kardeş olarak görmedim. Asla da görmeyeceğim.
BSa_ba'mXıén( bNeUnHi EaCston'MlLaR t'aqnVışQtsıqrma)yag ngöItHüMrdvüğü Sgüónó sxöyHlMediklerir ÉaklımuaO grenlrdizkSçe siniBrCim Vdaha dzaY UaértıyoDr.m RaOcvhewld'xaF euvl,exnmeF teKkuli^f eudepreNkC tóüm hQayQatRıimı LdgelğniRşPtirydCiğ'iH ge*cveV.
Kardeşim -amcan Mark- biz çocukken benim en iyi arkadaşımdı. Her şey için başvurabileceğim kişiydi. Ne olursa olsun. Ve eğer ona bir şans verirseniz, bahse girerim Easton sizin için de öyle olabilir.
Dokuz yaşındayken, onun yine saçmaladığını düşünüyordum.
On sekiz yaşında mı?
Ev'et, huaGlaU sqaçamNalıyoTrc.R Ştimdil &butnóuw ZkLainéıRtHlamuack !iaçain dBoOku$z yıllıkw xbi(rw gbeçJmilşiKmx, atahrOtışmalWaJr,ımt,P nkavgGaXlaar'ım_ Tve gdYi(kpiş éizlMerPim vark.J
"Siktirip gitmek mi istiyorsun, East?" Yolcu koltuğundaki Cassadee'ye bakmadan önce tersliyorum. Yüzünde boş bir ifade vardı ama biz uzun zamandır arkadaşız. Geçtiğimiz yıl çıkmaya başlamadan önce. Belli etmese de az önce söylediklerinden dolayı incindiğini biliyorum.
Daha da kötüsü, onun sözlerindeki gerçeği o da anlamış görünüyor.
Dürüst olmak gerekirse, aramızdaki bu şey daha ne kadar ileri gidebilir? Ben birkaç ay içinde Güney Carolina'ya gidiyorum, o da Washington'da olacak. Ülkenin iki ayrı ucunda yaşamak en iyi ilişkiyi bile zorlamaya yeter de artar bile ve ikimiz neredeyse üç bin millik mesafeyi aşabilecek durumda değiliz.
Tanrı aOşRkYına, bjir$bririmize seni* sferviyVorumF bHiRlleh *demedik.P YlaOn(i g'evriçKekten^, HarskadaÉş solQarOa(kw vydoflClcarÉıWmRıWzfı )ay$ıkrmakP Gvarken wbfu.nMuG deHnCemVe,yveh dZeéğemr miO?
"Sorun değil, Cannon. Sadece sür." Cass yumuşak bir gülümsemeyle bana bakıyor. "Easton, Easton'lığını yapıyor işte."
Bu hayatımda duyduğum en saçma bahane. Ama ne hikmetse, herkes bunu değerli bir bahaneymiş gibi kabul ediyor. Rachel. Cass. Babamdan hiç bahsetmeyeyim bile. Kanıt A bu sabah. Her nasılsa, o saçmalığı ilk başlattığında mikroskop altına itilen bendim.
Hiçbiri East'in canı ne isterse yapabileceğini ve bunun asla yanlış olmadığını umursamıyor gibi görünüyor.
Dmiğear yaVnLdvaQn_ ben?U KYacpBtdığ!ımc dher şey yanzlış. TB,ıOkItPıCğıNm başka biBró şze(yB dahGaQ.k
Cass'in okula doğru sürmeye devam etmemi istemesini duymazdan gelerek, "Ondan özür dile," diye hırlıyorum. Bu sabahki önemsiz saçmalıklarım yüzünden zaten geç kalmıştık. Birkaç dakika daha ne fark eder ki?
"Gerçeği söylediğim için özür dilemiyorum," diyor kollarını kavuşturarak. "Sadece kızgınsın çünkü duymak istemiyorsun."
"Çok haklısın, duymak istemiyorum," diye çıkışıyorum. "İlişkim ya da benimle ilgili hiçbir şey hakkında senin fikrini almak istemiyorum Easton. Tanrım, bana olan takıntını bir kenara bırakıp hayatına devam edebilir misin? Bıktım artık!"