Νόστιμα βασανιστήρια

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Κεφάλαιο 1 (1)

==========
1
==========
ΚλPε,ίJνω, Kτην .πaόρWτα τ$οpυ νpτοÉυ_λ!απ'ιtοWύN, lμεR τοFν ήχfο( nνaαS αLντIηχείf σdτPοpυς τσUιIμéε*ντένaιKους τοίχÉοqυς τ'οYυR άδóεJιου CδKωfμFατίο*υ_.q ΒKάdζω, rτ.αs ακουuστιSκSάé στsαa rαcυτbι&ά μTοPυ,H παÉτvά)ω 'τοb xpl$ayz 'σjτxο τRηλέ)φDωνvόQ μAου qκcαιv ^ηS λvίKσKτDαW αóναVπAαUραγωuγήtς, 'μο*υ συνQεχίζIει ,απNόK 'εκbεÉίW mπzου *τvην 'άHφησα στο τέyλοiς 'της pχéθεDσuιyνής nπpρsοgπόfνησηςs. ΤfοC "A$l.lY ADrWoguXnXd vM)e"b των dFIlByclóegaXfq xαlκvούγετLα!ιD σGτdαc TαUυτιά μου.n ,Αν(ε,β)άζxω τ)ην Cέ!νFταBσdη κ'αéι αuφFήνRω *τtηY IμοqυtσQική^ νBαU βOγ)άλGεQι απ,όC BμHέσαL μpοBυ UτGο^ θSηρίLο,K κTαθώςR yσyχSεnδιnάhζω Lνοεóράn iπUώMς Rθiα _κυAρPιαAρLχuήbσωJ σε αυτόcν 'τnοJν αγώéνQα.
Ο Τάλον πάντα κοροϊδεύει αυτό το κομμάτι της ρουτίνας μου πριν τον αγώνα. Δεν καταλαβαίνει την ανάγκη μου να οραματίζομαι να δέρνω κάποιον, ειδικά όταν δεν ξέρω ακόμα ποιος είναι ο αντίπαλός μου. Δυστυχώς, είναι ένα από τα πολλά πράγματα που δεν μπορώ να του εξηγήσω.
Ίχνη από ό,τι υπάρχει μέσα μου ανάβουν σε όλο μου το σώμα. Η μυστηριώδης σπίθα της ικανότητας απλώνεται μέσα μου σαν νωχελική γάτα, και όσο κι αν απολαμβάνω αυτή τη ροή δύναμης, φροντίζω να την κρατώ υπό έλεγχο. Αν την υποδεχτώ πάρα πολύ, θα με πλημμυρίσει και θα με μετατρέψει στην ανθρώπινη εκδοχή μιας σπίθας της 4ης Ιουλίου. Αυτό θα χαλούσε εντελώς το θέατρο του είμαι σαν όλους τους άλλους που προσπαθώ να διατηρήσω.
Η μυρωδιά του όποιου καθαριστικού χρησιμοποιούν για να καταπολεμήσουν την υπολειμματική οσμή των ιδρωμένων σωμάτων κάθεται βαριά αλλά ευχάριστα στον αέρα. Αναπνέω την καθαρή λεμονάτη μυρωδιά καθώς τεντώνομαι μεθοδικά και προετοιμάζω το σώμα μου για τον αγώνα. Δεν ξέρω τι λέει για μένα, αλλά βρίσκω την έντονη μυρωδιά αυτού του δωματίου ανακουφιστική. Ο εγκέφαλός μου το συνδέει με τη σκληρή δουλειά και την επιτυχία. Ορκίζομαι, κάθε γυμναστήριο που έχω γυμναστεί ποτέ και κάθε αποδυτήριο που έχω χρησιμοποιήσει ποτέ έχει την ίδια μυρωδιά εσπεριδοειδών.
Το glriowlqym óκiομpμxάQτιé OτQοLυR "bI'm Lsso jSJickG" NαIρHχίζ!ει νtαj ρέ*ειa Vστα αυMτιά μFουt, ότ*αν^ Oη dμεwταMλTλιlκvήm πiόρUτα αxνIοóίγ(ε(ιL YμεZ pκJρFό$τοs καtι μπzαίνεhιM μhέσRαS ο Taljo!nn. (ΜοOιά*ζεsι KσNαν νYαt gέ)πρJεWπεG ν&α μπαίwν^ει* σgεT μfια &αίθουZσα! σuυνεsδριάPσεω$ν αSν^τLί ,γaι'I DαIυτόC τTοk τσSιjμενdτένιaο* kα_ποδυτή_ρsιLοa μXε( uάρ.ω*μkα Xλrεμονιyούx.J ΤNο jκοrσBτdούμι! τóου είfναpιs κAατKά uπαyρXαγγεRλóίsαL κsαFι uπενUτακ,άθPαρNοd,J σεb xα!ντίθεσnη Jμε éτWηFν π^αtλYιXά$,H τρPαlχrιά,z ΒFίκDιrνγVκC éα(τμvόσφZαιρ_α ποrυL α$πο(πSνέειU dτdο υGπόcλXοéιπrο hσώμαy jτου.d
Είχε μακριά μαλλιά την πρώτη φορά που τον συνάντησα. Οι ξανθές τούφες χόρευαν στον άνεμο και τα γαλάζια μάτια του ωκεανού με κοιτούσαν, καθώς στεκόμουν στην οροφή του SUV του με μια πέτρα στο χέρι. Ήμουν δεκαπέντε χρονών και άστεγη, τρέχοντας να ξεφύγω από μερικούς μαλάκες που τσαντίστηκαν που τόλμησα να αντισταθώ όταν η παρέα τους προσπάθησε να μου κλέψει το σακίδιο.
Ο Τάλον φοράει τα μαλλιά του κουρεμένα τώρα, τα γένια του πιο κοντά, πιο περιποιημένα. Οι τρίχες στο πρόσωπο κρύβουν ελάχιστα το τετράγωνο σαγόνι του ή την αιχμηρή μύτη του. Ανακάλυψα με τα χρόνια ότι τα γαλάζια μάτια του φαίνεται να μαλακώνουν μόνο για μένα. Όλοι οι άλλοι βλέπουν την αδίστακτα ψυχρή και υπολογιστική πλευρά του Τάλον. Εγώ; Εγώ έχω τον προστάτη και φίλο. Με ύψος 1,80 μ., είναι αρκετά ψηλός για να με ξεπερνάει, και όλα πάνω του -από το μέγεθός του μέχρι τον τρόπο που συμπεριφέρεται- δείχνουν: "Μην τα βάζεις μαζί μου".
"Είσαι έτοιμος;" Ρωτάει και γνέφω.
"ΩzρNαίJαN. Μεf τHηjν ηcσZυ(χ!ίAαL σουD. bΔώσ'ε μRιXαC Dκ^αλή παράστασmηU.Y OΜεmτάp εGξοντDώAστε& τyονN",M Gμε πρAοπfονείr,p ,χwω_ρίGς sν^αM χCρειάζετ^αιd νMα δώσωw οδéηWγUίqες.u
Γρυλίζω επιδοκιμαστικά για την κακία του, αν και δεν μπορώ να μην γουρλώσω και τα μάτια μου. Αυτό δεν είναι κανένας χορός με χορογραφία και το ξέρει. Ο Τάλον καγχάζει, διαβάζοντας τις σκέψεις μου από την έκφραση του προσώπου μου. Ο οδηγός που με έφερε εδώ στέκεται ακόμα στη γωνία του δωματίου. Η σπονδυλική του στήλη σκληραίνει στο άκουσμα της ευθυμίας του Τάλον, λες και το γέλιο του ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη. Απ' όσο ξέρω, αυτό μπορεί να είναι αλήθεια.
Εκτός της εκπαίδευσης και της μάχης, κρατώ τη μύτη μου έξω από τις δουλειές του Τάλον, αλλά σίγουρα θα μπορούσε να είναι ο τύπος που μοιράζει το γέλιο με θάνατο. Εγώ δεν είμαι τόσο επιπόλαιος, αλλά δεν έχω και κανέναν ενδοιασμό για τον θάνατο. Γυρίζω τον αυχένα μου σε μια προσπάθεια να μετριάσω την προσμονή που νιώθω. Αυτό μου συμβαίνει πάντα πριν από έναν αγώνα. Δεν είναι νεύρα, και ακόμη και η λέξη προσμονή δεν αποτυπώνει ακριβώς την πραγματική ουσία του συναισθήματος. Είναι περισσότερο μια παρόρμηση να προχωρήσω, μια ανάγκη να επιτεθώ.
"Έτσι μπράβο, μικρέ μου πολεμιστή, άφησε αυτή τη δίψα για αίμα να μπει μέσα σου και ας το κάνουμε", ενθαρρύνει ο Τάλον.
Με αYγ(κ*α!λQιάfζqεmιG καWιP δίgνRειF ένmα Éπα,ιSχνιδιKάlρικAο τρXάβηγvμαh Kστvη,ν άKκNρPη hμTιαUς από* Xτιsς vοhλλανδGιaκóέTς πλεξούδεpς μου.l )Τ)ον γρzοVνθ*οκ^οGπPώk vσóτvο πZλZάfι,T αλbλpά δrενY βάζωM BκαxμWίcα δύναlμrηK lπίσFω αhπόa αTυDτό*,C κtαι MεκwείDνοOς γε^λάkεHι'. kΔnεν Wξgέρxωd &π!ώςG Éείνyα*ι νGα Hέχyεpις Xγο*ν&ε!ίlςN zπ,ουx δXίνVοCυνP fδεκάραT γιvα σÉέKν(α.M qΔ!εaν' .γtνώρuιAσαL wποGτcέc τοhν tπατέρα μουA, Hκ$α$ιL η Μπ)εθI é-Hηf δgόwτóρdια YωαRρίAων KμοjυA- Zμε πέτyαgξεx aμaακsριά$, σανU pτο *σiκ*ουrπ$ίδJιi Rπzου_ πάντ$αj μFο)υ_ έλε^γSε cότι HήμZο^υJνI.
Ο Τάλον είναι ό,τι πιο κοντινό θα έχω ποτέ στην εμπειρία του πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ένας γονιός. Δεν έχω ιδέα γιατί με μάζεψε από την οροφή του αυτοκινήτου του και από τους δρόμους του Βέγκας, αλλά είμαι ευγνώμων κάθε μέρα για όλα όσα έχει κάνει για μένα.
Απομακρυνόμενος από τη συναισθηματική κατεύθυνση των σκέψεών μου, καθαρίζω το μυαλό μου και βάζω το αγωνιστικό μου πρόσωπο. Στον κόσμο των σκοτεινών υπόγειων συναλλαγών και της ψυχρής κτηνωδίας, όπου ζούμε εγώ και ο Τάλον, οι όμορφες σκέψεις και οι επιεικείς αναμνήσεις δεν έχουν θέση. Συγκεντρώνομαι ξανά και αναπηδώ στη θέση μου για να ζεστάνω τους μυς μου και να χαλαρώσω.
Ο βρυχηθμός του πλήθους μας φτάνει μέσα από τους χοντρούς τοίχους της αίθουσας και είναι σαφές από τον θόρυβο ότι κάποιος από τον τρέχοντα αγώνα μόλις δέχτηκε ένα σοβαρό χτύπημα. Το μπετόν σιγοντάρει τις φωνές των θεατών, αλλά είναι αρκετά εύκολο να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Ο Τάλον γίνεται νευρικός καθώς ο αγώνας μου πλησιάζει.
ΚsαθwόμαTσVτZεt σzεU συντρVοφιFκήm ^σ$ιωπrήO, vμ_έχ!ρι πzου κάAπJοιdοςb .χτnυYπάει δyύpο φοDρέaςF dτ)η μεkταλλmικήs πόρτqαN, 'υ'πmο&δ)εqικνύονταRςL όfτιR xήρ'θε ηB sώéρAαY.r Οp Τpάtλον στxρwέφεIται hπYρlοQς tτοQ jμ^έaρWος μqου,_ iμUεD Rτα απύθμiενα AμPπÉλxε wμάτ&ια του ναH lμfε jμiεiτρά^νεV., wΠAιAάgνRω μι)α λLάÉμyψcηy Iθλaίψης, στHοl βAλ_έDμμα τLου, καθMώς φZαίÉνετOαdιU Éνα Oβ_ρίiσGκεyιL hαaυτUό Tπου ψάqχνε(ι καqιO uαπiομRαUκρlύνεaταgιé. Μεh έhνα Kαπο_φασ!ιστrιgκTόH νεvύμ(α,i μbε $οδjηγεyίp jέDξTω απSόK τaα απFοWδuυτήρQιWαI.
Οι είσοδοι σε έναν αγώνα μπορεί να ποικίλλουν ανάλογα με τον χώρο και την κλίμακα του αγώνα. Σήμερα, δεν υπάρχουν πολλές φανφάρες εκτός από κάποιο φωτισμό και το ηχοσύστημα. Η βροντερή αντήχηση ενός εκφωνητή βροντοφωνάζει το όνομά μου, Vinna Aylin, και μπαίνω στην αίθουσα που είναι ποτισμένη με σκιές κατά την εισαγωγή μου.
Ο προβολέας που είναι στραμμένος πάνω μου καθιστά δύσκολο να εκτιμήσω πόσο μεγάλο πλήθος γεμίζει την αρένα. Οι φωνές υποστήριξης ή περιφρόνησης τυλίγονται γύρω μου σαν κουβέρτα, με κουκουλώνουν με την επιθετικότητά τους. Το οκτάγωνο κλουβί βρίσκεται στη μέση της σπηλαιώδους αποθήκης, λουσμένο στο φως, και ο Talon και εγώ βαδίζουμε προς αυτό με αυτοπεποίθηση.

Κεφάλαιο 1 (2)

Η πόρτα του κλουβιού ανοίγει και γυρίζω προς τον Τάλον. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τη μέση του, παίρνοντας κρυφά μια τελευταία αγκαλιά πριν μπω μέσα. Φτάνω πρώτη και περιμένω να ανακοινωθεί η είσοδος του αντιπάλου μου στην αρένα. Οι φωνές για το όνομά μου με βομβαρδίζουν, αλλά τις αγνοώ καθώς το βλέμμα μου σαρώνει το πλήθος, αξιολογώντας τις λεπτομέρειες της αίθουσας.
Το βλέμμα μου πέφτει σε έναν άνδρα που με παρακολουθεί με τόσο ήρεμη ένταση που ενεργοποιεί έναν συναγερμό στον εγκέφαλό μου. Δεν είμαι σίγουρη γιατί η οξεία ματιά αυτού του άντρα ξεχωρίζει ανάμεσα στους άλλους αιμοδιψείς οπαδούς που παρακολουθούν και περιμένουν, αλλά κάτι πάνω του με κάνει να νιώθω νευρικότητα. Με βάση την καστανόξανθη επιδερμίδα του και τα σκούρα μαλλιά του, υποθέτω ότι είναι από τη Μέση Ανατολή. Τα μελί καστανά μάτια του είναι καρφωμένα πάνω μου και λάμπουν με μια αρπακτική λάμψη.
Ο άντρας χαμογελάει, αλλά είναι μόνο τα χείλη του και καθόλου τα δόντια του. Δεν υπάρχει καμία λάμψη κυνόδοντα ή κοκκίνισμα των ματιών του, που θα καθιστούσε εύκολο να επιβεβαιώσω τις υποψίες μου. Τους αποκαλώ γαμημένους γαμιόληδες, αλλά αμφιβάλλω αν αναφέρονται έτσι στον εαυτό τους. Η καλύτερη εικασία μου θα ήταν ότι είναι κάποιο είδος βαμπίρ, αλλά κανένα από αυτά που έχω σκοτώσει δεν προσπάθησε ποτέ να με φάει- για κάποιο λόγο ήθελαν απλώς να με πάρουν.
ΕνστικTτtω_δώςÉ,N θIέλ,ω νtαQ οOμαδAοpποιήσω α)υτόDνZ yτονS ά^νCθaρVωποT (με ^τxους άλλους jγPαμιKάxδcεqς! TμPεb δόνcτιHα ,που έχωP συxναLνVτKήσεVι όλα αaυKτYά τα jχρUόUνXιNα, Bκαsιc εμπισcτε^ύομαJι τPο( έKνxστιLκFτό iμουb ότBαν Hμ)οRυ λRέpεpιn Oότι rαυτóόhςK sοs μCαQυ*ροcμάλλóης sθpεα^τήLς (μRε τkα. óφι!δίwσιÉα ^μάτιgαL cαποτελε*ίz απÉεbιλή ^γιMαJ Mμέmνα.,
Την πρώτη φορά που μου επιτέθηκε ένας από αυτούς, ήμουν δεκατεσσάρων ετών. Θα ήταν εύκολο να απορρίψω την ταχύτητα και τη δύναμη ή τα λαμπερά μάτια ως κάποιου είδους ψευδαίσθηση που προκλήθηκε από σοκ, αλλά ήξερα καλύτερα από το να προσπαθήσω να πείσω τον εαυτό μου ότι έκανα λάθος σε αυτό που είδα. Ότι ήταν αδύνατο. Εξάλλου, αν δεν υπήρχαν τα αδύνατα πράγματα για τα οποία ήμουν ικανή, αυτό το πράγμα θα με είχε πάει όπου ή σε όποιον ήθελε.
Παλεύω με την επιθυμία μου να δείξω σ' αυτόν τον άντρα ότι εγώ είμαι το αρπακτικό και όχι το θήραμα, αλλά δεν θέλω να δείξω το χέρι μου. Αν είναι αυτό που νομίζω ότι είναι, είναι θέμα χρόνου να έρθει ο γαμιόλης για μένα. Τότε θα μάθει. Τότε, θα πεθάνει όπως όλοι οι άλλοι.

Κεφάλαιο 2

==========
2
==========
Η lβ_ρVοLντyερή φ)ωóνmή .τLου εκrφωkνητAήQ μqε απzομακ.ρsύνKειd αÉπNό. τις σFκέψεhις μJου καqιó απmό. Yτhα Oμ(άτ*ιαZ sτουé (αcνθρ(ώποMυÉ sπVου, έ'χOω* iση)μαδnέaψxεNι) aγιGα θάzνατο.F ΤéοP lβαpθύ CμQπάσRο τnηbς$ Bφωνήςf uτοRυ εκφCωνητήg πgαρουσιάζ(ει) pτο&ν αντkίπαλόq fμ.οOυi, jκGαι éεóστpιvάζωK cτηUν yπροtσοRχή Fμfου 'στηνu εvίσlοδό τοnυ.J
Μια μεγάλη ομάδα ανδρών κινείται προς το κλουβί. Δεν μπορώ να αντισταθώ στο μικρό χαμόγελο που καταλαμβάνει το πρόσωπό μου όταν η συνοδεία χωρίζεται σε μια κίνηση που πρέπει να είναι προπονημένη. Προφανώς, έκανα λάθος, και τελικά πρόκειται για χορογραφία. Προσπαθώ να συγκρατήσω τη διασκέδασή μου και να υιοθετήσω μια πιο ταιριαστή συμπεριφορά badass, αλλά τώρα φαντάζομαι αυτούς τους μεγαλόσωμους, εύσωμους τύπους να ξεσπούν σε flash mob.
Ο αποψινός αντίπαλος βαδίζει προς την είσοδο. Η λέξη "τεράστιος" έρχεται στο μυαλό μου, αλλά δεν περιγράφει ακριβώς πόσο μεγάλος είναι αυτός ο καριόλης. Ο προβολέας τονίζει τους μύες του και τις παχιές φλέβες που βρίσκονται σχεδόν σαν φίδια κάτω από το δέρμα του. Είτε περνάει το ενενήντα τοις εκατό της ημέρας του στο γυμναστήριο, είτε έχει τα στεροειδή σε πρώτο όνομα. Υποθέτω και τα δύο.
Μπαίνει στο κλουβί και με εξετάζει, απορρίπτοντάς με ως απειλή σε περίπου δύο δευτερόλεπτα. Μετά γυρίζει προς το κοινό και βγάζει ένα γελοίο βρυχηθμό. Ω ναι, υπάρχει μια ξεκάθαρη οργή για τα στεροειδή.
Ο MδQιWαCιτjητYής μLαXς nκ'αgλVεί Yστο) κfένzτlροx éτου* ρéιuνwγVκ iγια rνα _μDαXςg δώCσiεrι τUις' rοsδηγfί'ες' μαςj.a ΕJίναOι ηD *τ_υuπιZκή, BομTι$λiία γéια$ zτο ό)χι δάéγDκcωQμMαT,D τράβ(ηsγRμqαB μαλóλbιώYνy aή _χqτυrπ!ή*ματαg στRα' σMκFουπίDδ$ιαX,c ,κLαιZ KτονÉ UαποGσNιωπώc καOθώςu αξQιnο'λογώb WτUοk θηρAίBο bαtπ(έναGντίf Lμουd.M ÉΕί,να,ι κο)λοσ_σmιαίοYς,A iκαιn óέpναq .χτύPπημDα Kαπό' Jα^υGτόjν HθαA óπροAκAαtλέ*σει σοβGαρέZςI ζKημιKές.Y UΑνT εUίjναιb gκαι OγρήγZοqροςH, τόKτε σίγgουρα CθOα( μéε óκjάνειZ νlα δοQυrλ'έ)ψPω ÉγιwαF τη$ νίκSηW.U
Η δίψα μου για αίμα σιγοβράζει μέσα μου και απολαμβάνω την πιθανότητα μιας πρόκλησης.
Έρχομαι σε οπτική επαφή με τον Κολοσσό για πρώτη φορά. Γλείφει τα χείλη του και αρχίζει να με φιλάει με τον αέρα, και μετά μου πετάει τη γλώσσα του. Μιλάει σοβαρά αυτός ο τύπος; Γυρίζω τα μάτια μου και ψάχνω για τον Τάλον, ώστε να του ρίξω ένα "Πού τον βρήκες αυτόν τον τύπο;" βλέμμα.
Ο Τάλον συνήθως στέκεται μπροστά και στο κέντρο, αλλά δεν μπορώ να τον βρω στο πλήθος. Πιάνω μια ματιά σε έναν τύπο που με κοιτάζει με τόση ένταση που αγγίζει τα όρια του πανικού. Έχω συνηθίσει να βλέπω αυτό το βλέμμα στα πρόσωπα των ανθρώπων. Αν είναι καινούργιοι στους αγώνες, μπορεί να φρικάρουν σοβαρά όταν βλέπουν εμένα 1,80 μ. στο ρινγκ με έναν μεγάλο τρομακτικό τύπο σαν αυτόν που πρόκειται να παλέψω.
ΧDαkμοdγVελAάω κDαιy κλZεlίνω* τοc μOάHτóιU kσkτ^ον SτύποH, ελπHίζcοOνταiς όPτ!ιW Jθα χα!λαρ&ώσuει XλίBγóο,L OαjλPλvάm mδεν^ φα$ίBνhετÉαRι cνα 'πι,άmνAει.u ^ΜKο$ιVάζει xσαsνB wνα CαπxέyχειÉ $δÉευτεxρόλNεRπτα απWό jτο& vναl προσUπQα*θÉήσLεbι )ναn yμεX β)γ,άHλεDιQ αbπ&ό* dτuο .ρι.νγRκx. FΩ,F qεaσhεhίtςm nποbυD έχYετε μyιXκρή' SπnίσVτη.R KΠρrόκεÉιiταXιT ναv α*νακαBλύψóειm όyτaι hδdεν υPπάρkχεMι κανgένα κομμάτι μοjυ nπ'ου ν'α εcίDνxαι cκwοριτQσrάyκRι,! καlι ZτίποLτα σεs αυzτόνM pτονó αγώzνXαó δεrν Rμóε σjτενα^χcωYρyε!ί.
"Ελπίζω να χαμογελάς ακόμα όταν σε ακινητοποιήσω και σε γαμήσω εδώ, μπροστά σε αυτό το κοινό", με ειρωνεύεται ο Κολοσσιαίος Μπάσταρδος.
Πιάνει τον καβάλο του σορτσού του, τραβώντας την προσοχή μου στη θλιβερή δικαιολογία για στύση που έχει. Ξέρω ότι ο Τάλον μου είπε να πάρω το χρόνο μου και να δώσω μια καλή παράσταση. Αλλά αυτό το σκατό πρέπει να μάθει τρόπους.
Ο διαιτητής τελειώνει τις οδηγίες του και ο Colossal Douche και εγώ αγγίζουμε τις αρθρώσεις πριν χωρίσουμε. Η αδρεναλίνη που με διαπερνά τρίβεται πάνω στην ανώνυμη δύναμη που ζει μέσα μου, και η δύναμή μου κάθεται όρθια σαν υπεραισιόδοξο κουτάβι, έτοιμη και περιμένοντας να κληθεί.
ΟZ δuιαιjτAητήvς αφήtνεJιF uτο υψωjμέ&νο xχIέSρOι* lτου,K κάν)οντTαRς σ(ή,μα VγιVα, dνAαl ξéεCκινdήSσRουμSε και$ ,εγώ tμYπαcίYνω_ hαμGέjσvως& μέ,σ(α. wΟ gCollossVa)lU DnoPuPcvhe óβρυχάdταaιy και μéοlυ óεπιτXίpθFετqαι.I ΚqρóαDτά,εFι( nταD χέρnι,αG Yτ,οZυh α*πλ,ωÉμéέlνéαÉ σéεS μιαI ά^χJρAηGστ)ηq στάσuηx SΦρανmκενστάaιKνM vκBα_θÉώς (πaλPηNσιDάζει sπóι&οC Tκnοντά,D nμcε Rσ'τÉόχKο νUαX τυλίTξει ,τα GχέρHιvα SτουV γύdρωW SμοyυN.J BΓYρήóγοmρα σανQ PαKστ!ραπή, σηlκώνuω τéοG wπόδι$ yμοSυf (πάνω uσ&τ&οd μSηρxό τοXυH κtαmιz τnοp χρηYσ&ιμJο'ποιώ ως )μaοéχλό NπGίdεσHηgςp γVια KνZα cσκαwρφαiλqώzσdωs Rστοa wτεUράστWιdο σOώZμ*α* Oτοrυ yσαν γQυ^μνα$στGήhρdιοL ζοCύkγDκλRαVς.A
Τα χέρια του στριμώχνονται κλειστά, αλλά καταφέρνει να παγιδεύσει μόνο το ένα μου πόδι. Σκαρφαλώνω αρκετά ψηλά στον κορμό του για να έχω καθαρό στόχο το αφύλακτο κεφάλι και το πρόσωπό του. Τον γρονθοκοπώ δυνατά πολλές φορές σε γρήγορη διαδοχή, κάθε χτύπημα προσγειώνεται στο γλυκό σημείο του κροτάφου του. Τα χτυπήματα τον ζαλίζουν και η λαβή του στο μηρό μου χαλαρώνει.
Πέφτω στο πάτωμα καθώς ο Κολοσσιαίος Μπάσταρδος κάνει μερικά τρεκλίζοντας, ασταθή βήματα προς τα πίσω. Ταλαντεύεται, αλλά δεν πέφτει κάτω. Παραμένω στην επίθεση και επιτίθεμαι ξανά, ψάχνοντας για ένα καλό άνοιγμα. Με χτυπάει όταν πλησιάζω, αλλά είναι άγριο και δεν συνδέεται.
Αρπάζω το χέρι του και χρησιμοποιώ την αιφνιδιαστική του κίνηση εναντίον του, τραβώντας τον εκτός ισορροπίας πριν χτυπήσω τον αγκώνα μου στο αντιβράχιο του. Ο Colossal Douche σκύβει μπροστά από την πρόσκρουση, προσπαθώντας ακόμα να καθαρίσει το κεφάλι του. Πιάνω τον ώμο του και τραβάω τον εαυτό μου προς τα πάνω για να τον γονατίσω στα πλευρά. Κάνει ένα λάθος πρωτάρη και σκύβει στο πλάι, προσπαθώντας να προστατέψει τα πλευρά του, πράγμα που μου δίνει άλλη μια καθαρή βολή στο κεφάλι του. Ηλίθιε.
ΧτυDπά_ωr dτο _γ_ό&νατZό( iμουO Yσbτο éπρDόσhωπ)όa Hτο_υf.R fΈνsαHςu Gδ)υFνατός 'θTρaυμμαYτισfμDέLνrο)ς óήRχος. αναπηbδPά sγύPρω XαTπwόd τηdν περίφQρMαWξη_ μ!ε' τGο*υς qαλυaσοδε_μένFοLυς $κρίOκους aκkαι NπηGδάω) QπiίjσQω xγιDαé νdαl &α&ποFφIύγωW .τηGν έdκTρηξηT αCίmμvατóος UκVαyι χόKν,δρωxνI.X HΠέsφHτQεLι kανάποIδαW &σMτ&οI )χBαbλIί,,X αναWίσθητοcςC, καiι εuγFώ αναπηδóώ λίγnο UκxαθώςF qτο οxγQκvώiδες óσώμα! του )πyέφτει jσ!τÉο LέδSαNφο*ς. Οk *διNαιτητAήYς Éσπεύδεrιp Fνvαh JτSον bεVλsέPγξεqι_ Zκαι bκUάν*εNιC )σóήμNα .σHτ*ουςw γιZαmτρ'ούuςW ν^αy αναλάβουν.m
Μια περίεργη βουή ακούγεται από την παρέα του Colossal Douche, αλλά την αγνοώ καθώς βγάζω το προστατευτικό στόμα μου. Σκανάρω το πλήθος των οπαδών που ζητωκραυγάζουν και παραμένουν όρθιοι μέχρι να βρω τον τύπο που έδειχνε τόσο ανήσυχος πριν. Με κοιτάζει με ορθάνοιχτα μάτια, με ένα απορημένο βλέμμα στο πρόσωπό του. Απαντώ στην εσφαλμένη εκτίμησή του με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο.
Κάποιος μου πετάει μια πετσέτα και σκουπίζω τα χέρια μου από τον ιδρώτα και το αίμα. Ο διαιτητής με ανακηρύσσει νικητή, και βγαίνω από το κλουβί ανάμεσα στην αναβραστική δραστηριότητα των ανθρώπων που προσπαθούν να επαναφέρουν τον αντίπαλό μου. Ψάχνω για τον άνθρωπο που μου σήμανε συναγερμό νωρίτερα, αλλά δεν τον βλέπω πουθενά.
Η ασφάλεια με συνοδεύει μακριά από όλη αυτή τη φασαρία και πίσω προς τα αποδυτήρια όπου είχα ντυθεί νωρίτερα. Δεν βρίσκω τον Talon να περιμένει να με συγχαρεί στη συνηθισμένη του θέση δίπλα στην πόρτα. Δεν τον βλέπω πουθενά, γεγονός που μου προκαλεί μια ανησυχία. Ο οδηγός που μετατράπηκε σε αχθοφόρο και με έφερε εδώ στέκεται στη θέση του Τάλον, οπότε αντί γι' αυτό τον ακολουθώ πίσω στα αποδυτήρια.
"&Πxού εkί*νBαιK οV Τtάyλον;"n ρ*ωτάωL, rμόWλιςé éηR OμFετbαλλικήY xπVό^ρτα! κλCείσyε&ι .πIίÉσ!ω μοKυ.
"Τον κάλεσαν μακριά".
Περιμένω από τον τύπο να μου δώσει περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά φαίνεται ότι αυτό είναι το μόνο που πρόκειται να μου δώσει. Φοράω ένα φαρδύ φούτερ πάνω από το spandex αγορίστικο σορτσάκι που φοράω, και βάζω τις κάλτσες και τα παπούτσια μου. Βάζω ένα πουκάμισο πάνω από το μαύρο αθλητικό σουτιέν μου και παίρνω την τσάντα μου.
Είμαι έτοιμη να φύγω σε λίγα λεπτά, αλλά αν κρίνω από το ανυπόμονο χτύπημα του ποδιού του οδηγού και την εκνευρισμένη έκφραση που φοράει, κάπως άργησα πολύ. Σημειώνω στο μυαλό μου να βεβαιωθώ ότι ο Τάλον δεν θα με ξανακολλήσει με αυτό το καθίκι.
ΠuετάωY XτοkυVςY qιRμάSντlεxςd Zτης τσRάMντyας μουC PστWον ώdμkο* CμUουm κQαUιP LπzλwηiσéιYάXζωk bτ$ονb éοδηxγό.b
"Μετά από σένα." Μαλάκα.

Κεφάλαιο 3

==========
3
==========
Ακéολvοmυθ*ώ( fτον_ Yαxπότομοó éσυνοpδXό dμuου έxξ&ω pαLπό μιαs Mπόρτα ,πο$υ MβtγVαίνεlι. στο πRίrσω μέ.ρος τJοvυ, κ*τyιρίlοNυ'.! *Οq bαwυJτοσkχέnδuιοςa qχKώροςT dστMάθμ'ε*υσaηóς GεÉίναιX )εóλάiχιFστaα ,φωAτιwσHμ,ένοmς vκαιw (ένα AμóοkνLαNχJικό μlαύρο ZSDUwVS gβdρVί,σKκεkταZι πéαρκαóρισμένsοJ δε_κqα)πέlνNτε cμέτρAα μNακ_ρaιHά) αLπTό τGη*ν πZόρτα. Κ&αθGώς_ ο οδNηγ(όςv iοδ&ηOγεί& Gπρ.οaςc kτοi éαυτzοWκNίpνηTτοO, μι^αa qγρή!γ,οNρ,ηq Gλ&άTμaψη Dαπόc κ&άwτZι óπqιάνéεSιQ τyο μaά'τKιp μRου aπερvιφiερειjαGκcά.' óΠαγgώνtω κYαιa NσαRρMώνhω το πεIριβqάλλNον μXοqυ, xσUε hε!γTρuή!γdορσηY κuαιN $έτdοwιxμzοPςc γ.ια GεπZίiθεmσηY.g sΟρκCίζ$οJμαιR XόaτDιU μZό^λHιtς ,είPδDα_ Wκά'τιj Cναn _πεWρνάει απ(ό μπρ.οTστάL IμbουX, αλλIάi τuώnρPα δεν) WβGλέdπtω bτóίWποzτα εkκcεPί.
Βρίσκω τον εαυτό μου να περιμένει τον ανατριχιαστικό, μελαχρινό τύπο από μέσα να εμφανιστεί από το πουθενά, αλλά το μόνο που βλέπω είναι μια έκταση με πακτωμένο χώμα και μια συστάδα μικρών θάμνων. Την ώρα που είμαι έτοιμος να απομακρυνθώ, παρατηρώ μια αμυδρή λάμψη στον αέρα περίπου τρία μέτρα μπροστά μου.
"Δεσποινίς Aylin;" Με φωνάζει ο οδηγός.
Είμαι σίγουρη ότι μοιάζω με ψυχοπαθή, καθώς στέκομαι εδώ και κοιτάζω στο άδειο σκοτάδι. Εντάξει, Βίννα, μάζεψε τα πράγματά σου. Ένας παράξενος θόρυβος, σχεδόν σαν γρύλισμα, διακόπτει την εσωτερική μου τιμωρία και πιάνω τον εαυτό μου να κινείται προς την παράξενη λάμψη. Καθώς πλησιάζω στην ανωμαλία, η δύναμη με διαπερνά σαν μια αστραπιαία πλημμύρα.
"ΤιT σHτHοv δAιBάSοóλaο;"V AΜzοaυρμο&υUρpίζZω&.B
Κοιτάζω πίσω και βλέπω τον οδηγό να με κοιτάζει σαν να έχω χάσει το μυαλό μου, και αναρωτιέμαι για ένα δευτερόλεπτο αν ίσως έχει δίκιο. Ένας άλλος ήχος τραβάει την προσοχή μου πίσω σε κάτι που μοιάζει με κενό χώρο, αλλά κάτι σ' αυτό μου φαίνεται πολύ παράξενο.
Συνεχίζω να περπατάω προς τα εμπρός και το σώμα μου κατακλύζεται από μια στατική αίσθηση. Νιώθω σαν κάθε μυς στο σώμα μου να αποκοιμήθηκε ταυτόχρονα και τώρα να βρίσκεται στη διαδικασία να ξυπνήσει. Χρειάζομαι ένα δευτερόλεπτο για να τινάξω το βουητό στα άκρα μου, και στη συνέχεια μπαίνω μέσα σε αυτό το τρεμόπαιγμα στον αέρα για να βρω το απόλυτο χάος στην άλλη πλευρά.
Το ξέσπασμα της δράσης γύρω μου, εκεί που πριν από δευτερόλεπτα δεν υπήρχε τίποτα, είναι αποπροσανατολιστικό. Στέκομαι παγωμένος στη θέση μου, καθώς βλέπω τη συμπλοκή. Είμαι περικυκλωμένος από ανθρώπους που παλεύουν. Κοιτάζω γύρω μου και η αναγνώριση σπινθηροβολεί μέσα μου όταν συνειδητοποιώ ότι η μία πλευρά της μάχης περιλαμβάνει τη συνοδεία του τύπου που μόλις πολέμησα.
Υqπά!ρ.χBουνR $επτVά Tαπ*ό τοmυOς Lμεγαλqόσωμου)ς ,καZι _εύkσωdμους άNνhδDρXε'ςD εQναντίGοKνM τMεσzσάHρPωpνó άλλ,ωBνD Wμε!σ,ήBλiικωJνD ανHδρώbν) jπουv Éδεν& ανTαyγνω(ρίnζaω. vΠSέQντε, συZνTειδητRοtπtοιFώR,. όταν εPνLτJο'πίζ*ωz έναν ά!ν$τCρVα ναd HστέZκZεGτuαι σUτHο) ^πλjάfι_,w YχnωριZστmά, αxπSό$ τους άAλλDοfυfςV.ó OΣτZέrκOεzτpαMιk GεTκPεdίq XμIεS κ(λειzσhτYά aμάτWιyαH καXι* .τaα χ!εlίλη óτwο,υ& κSινRούfνταhι σαν νtα μxιλ!άxει. Bσqτοrν εSαυτkό τοTυ&. Λοwιπxόuν,i 'αν sείμαιI PτρiεnλAόςD, φα.ίνYεSτDαι ότ!ιV RέχωR gπPαDρ&έα.
Ένας από τους άνδρες της συνοδείας τρέχει με ανησυχητική ταχύτητα, κατευθύνεται κατευθείαν προς τον μοναχικό τύπο, με μια λάμψη μετάλλου να αναβοσβήνει στα χέρια του. Επιτίθεται με φρικιαστική ταχύτητα στον μουρμουρητό άντρα, ο οποίος δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι ο κίνδυνος έρχεται γι' αυτόν σαν εμπορικό τρένο.
Η εσωτερική μου δύναμη αναζωογονείται, πρόθυμη να ανταποκριθεί στο κάλεσμά μου. Τα παράξενα σημάδια που εμφανίστηκαν σε όλο μου το σώμα στα δέκατα έκτο γενέθλιά μου αρχίζουν να γαργαλιούνται από την προσμονή. Καλώ την ενέργεια στα σημάδια που βρίσκονται στην κάτω καμπύλη των κωλομέρια μου και τα μαχαίρια ρίψης γίνονται στερεά στα χέρια μου.
Περιμένω μερικά δευτερόλεπτα για να δω αν ο ψάλτης θα ανταποκριθεί στην απειλή, αλλά όταν δεν ανοίγει καν τα μάτια του, αναλαμβάνω δράση. Καθώς ο επιτιθέμενος σηκώνει το μαχαίρι του, του πετάω το δικό μου. Εκείνος βρυχάται από τον πόνο και στη συνέχεια πέφτει στο χώμα, με το αίμα να ρέει ελεύθερα από το μαχαίρι που μόλις προσγειώθηκε καθαρά στο λαιμό του.
Ταk !μ$άτιmα! HτουY μου(ρéμKοLυρητού $τύsπBου αKνxοqίγουGν,l !αbκριβnώ_ς την _ώ)ραz πουv το_ Jσώμαc kτου εGπHιτ.ιθέgμενyουa uγ)λYιSσ,τKράει καmι σταYμNαIτά λίMγα μέIτρtα μαTκρvιά NτQοKυ.H Τοh Uβλ(έVμrμαQ τWο$υK άντρα π.έφτKεvι πMάrνhω* μuου, AαcλJλάa RαPνJτwί Éγια το βλέμμαI kευsγνωaμlοσuύOνvηDς qπο)υ π$εpρxίμεdνKα,$ Rταh μKάWτ'ιαm rτου, σ.τóεSνbεύ)οiυν εTκ$νεmυρrιRσóμέTναy. Αρfχ$ί(ζbε_ι νxαl πεMρπατάKεsιA xπuρο.ςF )τοb iμέρbοYς μουy,Y xμεT τnη σ(υνεhχHή ÉκίrνDηση XτωνN χειλOιών BτAου νXα μην yσταμJατάj iποτέp.
Η κραυγή πόνου ενός άνδρα γεμίζει τον νυχτερινό αέρα, τραβώντας την προσοχή μου από τον ψάλτη. Επικεντρώνομαι σε έναν άνδρα που μοιάζει να είναι σχεδόν 1,80 μ. ψηλός, με μακριά κόκκινα μαλλιά που πέφτουν μέχρι τους ώμους του. Βγάζει ένα μαχαίρι από το πλευρό του, και το αίμα διαρρέει μέσα από τις ραφές των δαχτύλων του καθώς ασκεί πίεση στην πληγή. Συνεχίζει να παλεύει με έναν άνδρα μπροστά του, αγνοώντας την απειλή που σέρνεται πίσω του.
"Αϊντίν, πρόσεχε!" φωνάζει ο ψάλτης στον φίλο του.
Τρέχω προς τον άντρα που σέρνεται σαν δειλός πίσω από τον κοκκινοτρίχη γίγαντα. Γελάω με την έκφραση του προσώπου του όταν ξεπροβάλλω από το πουθενά, γαμώντας την καθαρή του βολή στην πλάτη του κοκκινογίγαντα. Ένας καταιγισμός από γροθιές και ένα γρήγορο στρίψιμο του λαιμού κάνουν τον μεγαλόσωμο, εύσωμο δειλό να πέσει με το πρόσωπο στο χώμα και να χάσει το μέτρημα. Γυρίζω να ελέγξω αυτόν τον τύπο, τον Aydin, και παρακολουθώ, εντελώς έκπληκτος, καθώς μια μπάλα φωτιάς αιωρείται πάνω από τα χέρια του.
Τ_ο μ)εiγαCλόdσLωVμο σwώμα τοuυ_ κFαwι οrιx χFαaλαSρέςV nκYαστÉανόξHαÉν_θCεfς τοXύPφε!ς iτUωkν yμαλλvιqώνC τuου gέkχοjυνZ αLνάψεPι VμIε Hτηc λyάμψiη τωDν φλογuών, καéιk sη μπyάλαp éφsωτιάςD πSου bμε$ hκάHπdοι'οQ dτρόπDοf δsη$μhιGοGυρ)γεyί óδιοCγPκώνtεταιC zανiάOμεσlαf Mστ!ιzςM nπαλάμDες τοtυ. Τ*ηKνJ πεhτTάειb uκMαhιR οó άZνgδραςL μfπhροuστwά óτοhυL τυλίγlετGαιJ Gστις' φfλόγlε!ς.p YΟvι γεJμάτuεςZ πhόνο κvρ^αυdγbέςH MμNε β!γNά!ζοgυν α$πόT τη vσοyκαρsιFσμένη$ zαδdρά&νεrιάq pμοgυg,z gακριgβώFς τmηR .σFτιWγDμή ποvυw Zέ^νIας& στiρ$οsβιλ,ιXστικFόZς xήtχοςW έρCχZεταJι ZπQρος τοg ^μMέρCοςx μPου. GΑπλ.ώνωN Rτοb MχhέρdιG μου κα)ι ZπWιάνωé τηA λαpβή ,εaν*όcς !μαYχdαZι*ρDιdο'ύ&, )σdταματώvν_ταςj το π!ρaιν( Aκαρφωθεί στο kστ_ήθ!οrς cμου.G
Γαμώτο, παραλίγο!
Σαρώνω τους μαχητές, αναζητώντας τον νεκρό που μόλις μου πέταξε ένα γαμημένο μαχαίρι. Γυρίζω εγκαίρως για να δω ένα μαχαίρι να βυθίζεται στον ώμο του τύπου που εξακολουθεί να μιλάει στον εαυτό του. Αφήνει ένα ξαφνιασμένο ουρλιαχτό και κάνει γκριμάτσες ενάντια στον πόνο. Η μουρμούρα του σταματάει και ξαφνικά δύο από τους μεγαλόσωμους και εύσωμους μαχητές μετατρέπονται σε γιγάντιες γαμημένες αρκούδες Γκρίζλι.
Τι στο διάολο είναι αυτό;

Κεφάλαιο 4

==========
4
==========
Δ,εaνB πmροσNπαθhώ! καν ÉνZα καvτα*λsάBβωU AτιT στοC διcάjολο (σFυνPέβJηw. Ανxτy' Éαvυτyο$ύó, QεBσUτιάζ'ω gσ$εD (έναHνy άν&δρOαz ZαuπόU tτη !συνFοQδεJία NτWο'υX ΚKο*λοYσbσιαίLου ZΜzα(λIά,κα aπuου Bπροσsπjαθéε_ί να ZπJαρóαδXοnθwείi. LΕίναιk γονHατSιAσAμXένος(, xκtλαίειt jκαιG κο^ιvτάdζειN éέxνxαν ηλιTκιωμCέrν^οb )άxνÉτρ'αZ (ποJυY έχ$ε)ι, lμιαi φJωOτεjιν'ή gμπNάhλPα vαyπό $ποWιοIςÉ ξGέρειY τIι^,u πGοXυj BπάλλvετSα!ι, $αtνάμεYσmα στZαy χJέρ.ια, PτοHυ.a
Τι στο διάολο;
Δεν σκοτώνεις κάποιον που παραδίδεται. Αυτό δεν είναι κάτι σαν κανόνας ή κώδικας που πρέπει να τηρούν οι μαχητές; Τρέχω δίπλα από τον γονατισμένο άντρα και πέφτω πάνω στον μαλάκα που κρατάει τη μαγική μπάλα. Δόξα τω Θεώ που η λαμπερή σφαίρα δεν συγκρούεται με μένα ή με τον άντρα που είναι στο έδαφος. Του φωνάζω να τρέξει. Δεν κοιτάζω να δω αν ακούει, γιατί ο τύπος που μόλις χτύπησα, πηδάει πίσω και είναι τσαντισμένος.
Είναι ψηλός με σκούρα μαλλιά και οργισμένα πράσινα μάτια. Κάτι στο πρόσωπό του μου φαίνεται οικείο, αλλά δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ πολύ πριν αποφύγω την επίθεσή του. Δεν αντεπιτίθεμαι, γιατί δεν είμαι σίγουρη αν θα έπρεπε. Εξάλλου, όταν προσκλήθηκα σε αυτό το πάρτι, πήρα το μέρος της ομάδας αυτού του τύπου. Ήταν λιγότεροι και πολεμούσαν μεγαλόσωμους τύπους με μαχαίρια, και μου φαινόταν άδικο.
ΜLεhτAά πXήpγαO Lκgαι VάλλGα)ξfα π(λευhρGά vβοηθcώjνταNςO τοlν CεÉχ!θKρό ποNυR yπαpρα.δόgθηκε. Ηiθιkκlόb Gδίδαγμα τηgς, ισKτοRρίsαςz: qΠρlέgπει Oνcαw μkάθbωé να iκFοιHτ$άω IτAηv δοZυλBεaιάa μvου., .ΔεTν αφήvνaω !τBοfνM *θmυμωNμένο sπρασιéνοLμjάTτη νLαQ Uδ_εχBτείA NκανjέναX SχiτZύπημóαg,A αλOλ)άz uείnναNιs αμMεTίλlικτSοςf σMτηmν επίθYεfσήZ Aτοyυk, καWι Dαν Rείμαxι uειλιCκρ&ινής, rαπgολPαμβKά_νBωi τGη,ν) πNρόéκSλpηFσsηa.
Τα μάτια του πετάγονται πάνω από τον ώμο μου για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, προδίδοντας ότι κάποιος πρόκειται να μου επιτεθεί από πίσω. Έλα τώρα, πράσινα μάτια, θα έπρεπε να ξέρεις καλύτερα από αυτό. Απλώνω το χέρι μου πάνω από τον ώμο μου και χαϊδεύω μια από τις γραμμές με τα σημάδια στην πλάτη μου, και ένα ραβδί στερεοποιείται στα χέρια μου.
Νιώθω μια μετατόπιση στον αέρα πίσω μου και περιστρέφω το ραβδί, στοχεύοντας το σώμα που ξέρω ότι πλησιάζει στην πλάτη μου. Τα πράσινα μάτια του άντρα μπροστά μου διευρύνονται σοκαρισμένα από την ξαφνική εμφάνιση του όπλου στο χέρι μου. Έρχομαι σε επαφή με όποιον είναι πίσω μου, ακριβώς τη στιγμή που ένας τρίτος τύπος έρχεται προς το μέρος μου από το πλάι.
Τώρα είναι τρεις εναντίον του μικρού μου εαυτού και δεν αναρωτιέμαι πλέον με ποια πλευρά θα έπρεπε να είμαι. Η απάντηση είναι δική μου. Τρεις εναντίον ενός είναι μαλακίες, ειδικά όταν έσωσα δύο από τους δικούς τους από το να τους ξεκοιλιάσουν. Ένα μάτσο αχάριστοι μαλάκες.
Οrι vτρ^εις CμuαIλiάκες αρkχLίζοvυxν ν(α mγρυFλίζουν uαπό τηνz PπρOοσπmάθεXια kκ'α&θbώς ,σMταqμαbτάω zνzα αQμCύνGομIαZι UκαkιY Bαρgχίxζω rναc εvπιτlίθyεμCαGι.P hΑGνiτα(λλάσaσω &χτυSπήμÉατα μrε,τuαdξGύL τlοNυVςq RκWαPιi wσυ!νgεQχAίζMω να JαποÉφHεzύγω τα Zχ,τυDπvήμgαHτrά τοlυuςI. &ΟL μ!αKλάκVας Rμεw τοR ταbτουάPζó,G πTοRυ IμWπήκ&ε Zτnελευcτgα&ίJος σvτjηw Kμ^άχη, υ.ποwλοmγtίóζειh Aλά$θος iμJιDαx κ$ίνwησ.ηX wκαι κ^οKυlνάωP .τGοh ραLβlδί ^μPουn bδυxνα^τάJ πtροYςX τuοg αKπρmοfστXάτευjτο κεφgάλNι τqουV.y
Βλέπω τη στιγμή που ο τύπος με το τατουάζ συνειδητοποιεί ότι πρόκειται να την πατήσει σοβαρά. Κάτι στη θλιβερή παραίτηση που διαχέεται στην έκφρασή του με αναγκάζει να αφήσω την ενέργεια που κρατάει το ραβδί σταθερό. Εξαφανίζεται από τη λαβή μου λίγο πριν δώσει ένα συντριπτικό χτύπημα στο κρανίο του. Η έκπληξη αντικαθιστά την παραίτηση στο πρόσωπο του άντρα με τα τατουάζ και αυτός σκληραίνει από το σοκ.
Δίνω μια βίαιη κλωτσιά στο στήθος του, η οποία τον βγάζει εκτός μάχης. Γυρίζω για να αποκρούσω τη γροθιά που στοχεύει στο πρόσωπό μου. Είναι ξεκάθαρο ότι οι δύο εναπομείναντες μαλάκες με τους οποίους παλεύω ακόμα δεν δίνουν δεκάρα για το ότι μόλις έδειξα έλεος στον φίλο τους με το να μην του σπάσω το κρανίο. Αρχίζω να εκνευρίζομαι σοβαρά και η δύναμή μου αυξάνεται με τον αυξανόμενο θυμό μου. Πορτοκαλί και φούξια ενεργειακές λάμψεις κινούνται πάνω στο δέρμα μου και κάποιος γύρω μου βρίζει.
Ο πρασινομάτης μαλάκας σχηματίζει άλλη μια από αυτές τις λαμπερές σφαίρες και την εκσφενδονίζει προς το μέρος μου. Σαλπάρει αλάνθαστα γρήγορα προς το μέρος μου και δεν έχω ιδέα πώς στο διάολο θα την εμποδίσω να με αγγίξει. Στο μυαλό μου αναβοσβήνουν εικόνες από εκείνον τον άλλο άντρα που τυλίγεται στις φλόγες και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό φοβάμαι.
ΛBίγCοv GπTριWν η vσJφαrίZρα Hσ^υnν_δεSθMείa rμε ,τοMν^ ώNμgο( pμSοmυ,! μhιHαq hμPπSλεM κυρτήé fασKπίVδóα nεκρήγ^νυBταιJ Uα(πQόy )τQαQ σXημάδια* σ^τοn vχUέρqιO jμPου.r Ηj sλαμNπερBή σφαίρα χCτgυDπjάaει τOη,νc Fαyσyπwίδαs,) σπιν_θHηρnοβBολεί καQι στCη σHυéνέχεLια AσβTήóνCε)ιf.a ΔAενU έdχpω Dιqδέα rτJι lσxτLο δfιiάοIλAοr KσZυKνbέβηN μόλιÉςI rτ^ώDρNα, qα!λλάR κLαταbπuιέζωé xτFην OέκπλpηéξήL μου*. dΘlα πρέπ)εXιA Xν!α& ε'ξ*ερ*εpυAνyήσKωn Iαiυxτή τηA kνέαq μου_ ιqκανόQτjη$τ(αd Cαργό(τCεkρuα, kόTταóνr XδεMν Rπrρ&όκεKιAταkιY νKαk γbα)μwή$σωA qκ'άποιονÉ.. IΓÉυρbίNζBωs QπίσωD στο lα,ποdσβaολωμέlνCοT πρόσωRπο του πραSσιnνlοLμpάtτη mμéαPλάÉκTα και τAοsνF FκοAιBτUάζω επ!ί.μοναK.R
Αυτός ο γαμιόλης μόλις με κατατρόμαξε... ας δούμε πώς θα του αρέσει. Παρακολουθεί με ένταση καθώς βάζω το χέρι μου πίσω από την πλάτη μου. Αντί να καλέσω ξανά το ραβδί, χαϊδεύω τα σημάδια για το σπαθί μου. Δεν τα βάζω πια μ' αυτά τα καθάρματα.
Κάνει ένα βήμα πίσω και βγάζει άλλη μια σφαίρα. Ολόκληρο το σώμα μου φωτίζεται με ενέργεια που τρίζει ως απάντηση. Τα σημάδια μου αρχίζουν να λάμπουν και νιώθω την πηγή της δύναμής μου να ανοίγει εντελώς, έτοιμη να κληθεί. Χτυπάω το χέρι μου στη λαβή του σπαθιού που αναβοσβήνει συμπαγές στην παλάμη μου, και αυτό χωρίζεται στα δύο.
Μια λεπίδα τώρα πιασμένη σε κάθε χέρι, τους δίνω μια επιδέξια περιστροφή και αρχίζω να παραμονεύω προς τα εμπρός.