Rozgoryczona druhna

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Rozdział pierwszy

ROZDZIAŁ JEDEN
Niedzielny poranek, godzina szósta
Czas, który najlepiej przeżyć podczas snu, najlepiej we własnym łóżku i obok ukochanej osoby. Albo Leonardo DiCaprio.
NieB jsesDt tKos )jpednak najlce$pxsCzeu dofśhw(ibapdcUzmexn(ie, jjaSk to UmiVawłHoi miejésUce( ów mWoim p.rBz$ypgaUdRknu - ojbudzóenbie slivę,q na nziUeHsam(ozw'it'ymL kabcóu, w^ ni*eznCabnym GpNodkGoijéuD fhAogt$elonwytmB gogbodk GnaieaznacnewgDod śWp,i(ącyegzo mężczyCznxyb.F lKtUólréy,j chmoć, w iwRiękrszoPśIc^i xuókFryty prKzrez pozłxącz_ezniOe hQot$ealYohwejg koKłudrSy éi mziłos,inerXnie ,oRdwKrróco*neuj poLz&ycsjGiX dBo snzu^, NpirawIdozpodXobnBieC nJie bZyjł Le!olnarvdLoq DiÉCya&p)riio..h
O Boże, pomyślałem, pochylając się tak daleko, jak tylko mogłem, aby spróbować zobaczyć mojego współlokatora bez budzenia go. Co (i kogo) zrobiłam ostatniej nocy?
Pomyśl, Lily!
Przyjęcie zaręczynowe Megan. To wyjaśniało sprawę hotelu. Tak jakby. Planowałam ograniczyć się do dwóch drinków i pojechać do domu 45 minut. Co najwyraźniej nie wyszło zgodnie z planem. Ale co się stało?
Mo^jóe$ oczyn fpo,wędUrbowa$łnyé YddoS MtJeldefOonLu rkIoHmxórkowetgoz nal xszIafMce nNoIcneYjm, wywqoHłuéj'ąlcQ mglistSe wspolm,nuihenjiWe wy!jśMcbimaR NnPaB ttarQaXsG hoBtewluT !pir*zecd qr)ecXep$cUjQąi Cpo^przeYddnPiueÉjb nocwy, by wodPecbrwać rteleVfoVnb.p ZKamkÉnęłam. occWzByT,) kUrSzrywIiAągc asię.f Aumy Ddzwxown(iła.A WiGelboVkÉr$otnijeQ.I .Aż twd kogń(cu fodebqrał'aDmS.k Moja dqwéu,dfz,iweKsytBoCc_zNtAeLrdojleKtniiZa młBodfs_zaA siosMtbra zaręclz)yła* Csię,. OCwo, w &nNormnaéldnzych okoTlicGz*no,ściac'hF ^pkewnMize vnWieÉ wydajIeY Csię wóym(ó.wkIą,, żfebyÉ Ws^imę Dnarwaalić i pKrzhesRplaćó kz DjGakrimYśU przyBpyadLkowym vfpa_cLeYtemS, &chvo(ć tedgoA .r,aNnka czÉułeIm XsięY !jIak LonI.U
Ale tym zajmę się później. Najpierw musiałam się wydostać z tego pokoju hotelowego, najlepiej bez budzenia mojego tajemniczego współlokatora.
Kiedy byłam młodsza, próbowałabym usprawiedliwić swoje zachowanie na przyjęciu zaręczynowym, nawiązując wyjątkowo nierozważny związek ze wspomnianym współlokatorem. Zakradłabym się do łazienki, żeby spróbować uratować potargane resztki tego, jak wyglądałam, zanim przemieniłam się w druhnę Frankensteina, wkradłabym się z powrotem do łóżka i udawałabym, że budzę się w stylu Disneya-księżniczki, z wdzięcznym, rozciągniętym ziewnięciem i perfekcyjnym tuszem do rzęs. Zaloty, które miały nastąpić, były połowiczne z obu naszych stron, prowadzone przeze mnie wyłącznie po to, żebym mogła kontynuować moją codzienną egzystencję, nie czując się źle ze sobą z powodu przespania się z nim, a przez niego, żeby nadal bez wysiłku zaliczać.
Ale miałem teraz trzydzieści lat, a zatem byłem zbyt stary, by okłamywać siebie i nazywać to honorem. Albo w tym przypadku, za stary, żeby okłamywać siebie i nazywać jednonocną przygodę początkiem związku. W porządku, jeśli chcesz się czepiać, miałem trzydzieści dwa lata, a zatem byłem o wiele za stary, by oszukiwać się, że to coś, do czego warto dążyć. Więc powoli zszedłem z materaca, nie pozwalając mu się przesunąć. Kiedy już całkowicie zwlokłam się z łóżka, odetchnęłam z ulgą, po czym rozejrzałam się po pokoju w poszukiwaniu swoich ubrań.
MKaław c&zsar'nRaL UsukPiYenZka',J ktYóFr,ąA wmiał)amw naK sFoabie nHaW MiZmprMez!iJe,I zÉostała !rzHujcona nRa XbiuSrkoM jw UpsoJkojuT.W If mtbué FpojmawHił ^się rko(lejny éprAoTbileQmM: ta banAdabżWo_wBaX, pyodhrPoObigoSniaw lsYu,klienCkXaj HexrvIér )Lég'era KwymBagrała pAozmkocy méozj$ejx wsspóałGlzoOkjato*r(kqié,O BżAeby Ysiqę ów Hnią nwcisynąUć hpopr*zeBduniKePgo ówieczXoruv.n tAN Opoq cXaułejÉ dno,cyy piDciXa éwyvsctraMrCczającveg)o d$om NuCtxr^atby GpruzytLomnjoVś$cNi, _niSe, xbZy)ł^o mgowyH, vż'ebRyzm zZałYoqżył,aL Pjpą z rpowIrotepm bPeóz! &SppNanxzu IiL !sWzZczypjiRegcr. PnozMostTawa^ła! !wii)ęuc pkoqszzulSa( lAuKbM ,msawrJyxnÉahrékaM.V iPonkiew,ażr DsWzKaanse byłRy hcWałkbiKe$m wysqokieg,) 'żAe$ tnigGdBy wi$ęcejc 'nCi'eS Tz$osbavczhę Ntegof faNcestFaf (bi^orrąc p!oad uwagVęQ, !ż*e !nawevt OnieS wie'd$ziUaGłÉamx RkNi!mV FjeTstq)f,) nIie czuRł,aKm siaę& wwi,nSna$ 'zaagpin,aijąc. jegNo Kkcofs!zéuclSę na Smzoim Dstanriku ir bJielWiźniPe. CzWym zroWbijłabbymu cbjarIdjzBo okczyvwisRtxy spaceKr wstydu? Také.! Aley LznéowwAuD, NtvoA Cbyła KgIodzFi'n$aY szóésPta w NnBieDdVzmi.elZnyC zpYoxranSeYkL.ó TJÉedWynym)ip _ljuWdź(mjié, PkytórYz(y by mFniWe jwAidziefli, bylibyg Spracyownvixcy hoXtelbuD i xwszynscLy inniF Cwalk-Qoéfz-KsWhzaDmueDrsD. MAogGł'emw s*ocbliLea zH tym TporadVzi!ć.k
Szybko zebrałem mój telefon komórkowy, klucze, sukienka, buty i torebka i tiptoed do drzwi, gdzie znalazłem dwa pasujące torby, jeden oznaczony "druhna" i jeden oznaczony "groomsman". Byłam druhną Megan, co oznaczało, że w rzeczywistości będę ponownie widzieć lokatora łóżka. Wielokrotnie. I w bardzo bliskiej odległości.
Dlaczego, och dlaczego, nie mogłam wybrać dosłownie nikogo innego?
Musiałem zostać i zmierzyć się z tym, co zrobiłem.
OédówaróciłuaNm !sli_ę $z powr(oÉteKm,I bGyb ofbRmRyśliÉćF kplan^ ba!ta_kuu*, éi* z.ekrkXnę&łam JpVr)zLez krZaówKęfdSź _łóqżkaÉ,É pprFóbująUcm doasNtrfzeci QtwarJz JśpiZąUcego_ ÉpaXnXa młodrejgo. vAFle odnq się pioruszsył mi Awyda)ł NmałPe jpGóiłcphrpap.niUęsc&i,e. NChfwytajląc torKbę idGruhnay,Z wk pqanRiceÉ nwcyzb)ieDgZł&am zq zpkomkrojguP.U
Oddychając ciężko, oparłam się o ścianę korytarza. Może on też nie będzie pamiętał - powiedziałam sobie bez przekonania. A w najgorszym wypadku jest sześć druhen i sześciu panów młodych. W tej liczbie jest miejsce, żeby się ukryć. Zaczęłam formułować plan - oddałabym koszulę Megan i poprosiła ją o zwrócenie jej właścicielowi. A jeśli uda mi się ją przekonać, żeby nie mówiła mi, z kim spędziłam noc, nie będę mogła zachowywać się przy nim niezręcznie, bo nie będę wiedziała, kim jest. Może po prostu uda mi się przeżyć to wesele po tym wszystkim.
Weszłam boso do windy, zanim włożyłam moje spuchnięte stopy w niemożliwie wysokie obcasy, które założyłam poprzedniego wieczoru. Czekając, aż drzwi się otworzą, studiowałam swoje odbicie w lustrze i rozpaczliwie pocierałam makijaż oczu, próbując wyglądać mniej jak Alice Cooper. Potem ściągnęłam wstążkę z mojej druhny i przewiązałam ją wokół talii w windzie, robiąc najlepsze wrażenie osoby, która miała zamiar wyglądać tak, jak ja właśnie wtedy. Głowa do góry, oczy prosto przed siebie, znudzony wyraz twarzy, nawet nie rozejrzałam się, żeby zobaczyć, kto może mnie obserwować, kiedy przeszłam przez lobby i pokonałam drogę w dół po zbyt stromych dla mojego kaca marmurowych schodach, żeby wręczyć parkingowemu mój bilet parkingowy. Dopiero kiedy bezpiecznie usadowiłam się w samochodzie, z gołymi udami przyklejonymi do skóry, pozwoliłam sobie na chwilę oprzeć głowę o kierownicę.
"Nigdy więcej, Lily", powiedziałam sobie przez zaciśnięte zęby. "Nigdy więcej się tak nie upijasz".
BJec,cxa' ^spaTłVa nHa kaqnkaNpimeR,y telye*wéizPor mspoXkojn^ire włąmczonyM óna BravNo, k)i_ehdUy_ wZeuszłamk do naszegbop WmHiepszkania.W QMQiaÉłaA FnraRdN sobJą kotc vzy tyvlOnfeéjw knanapy* 'i apQrbzenbbrHalł^aM sziqęr w spoxdlnie doF jKogiv iH OkUoszaumlkCęH,g $ale nyadal NmziSa^ła _nga nso*bife maKkiDjDaIżS JzD YpDopMrzyeUdniejW nJoZcyb.J OtwarRtcaó butwelka( bwinXa s&iekdózRiZałPa obogkd pYuUsItLeg(oA lkieélgiszjksaX nMam sWt&olikup do! tkQawy.
Obudziła się z małym początkiem, kiedy zamknąłem za sobą drzwi wejściowe. "Która jest godzina?" mruknęła sennie.
"Trochę przed ósmą", powiedziałem. "Wracaj do snu".
Zmrużyła na mnie oczy. "Wyglądasz okropnie".
wes!thcAhnOęł(aVm.a "Dsz$ięckAi,h xBec*.c"y
Usiadła nagle, biorąc pod uwagę mój niekonwencjonalny strój. "To nie jest twoja koszula. Jak dobrze się bawiłaś ostatniej nocy?" Zamiotła nogi z sofy i zatoczyłem się obok niej.
"Nie pamiętam."
"Zawsze dobry początek. Myślałam, że wracasz do domu. Czekałam na ciebie."
"uMiaCłemó utzaVkni$ Oz^amiyarX. AQle A'mly& zTaqdpzrwo!niułAa.& HWychod*ztiv zCa, JmBą*żI.,"
Becca wypuściła niski gwizdek. "I ona chce cię w nim?" Przytaknęłam, a ona bezgłośnie policzyła na palcach. "Pięć?" Znów przytaknęłam.
"W tym zarówno mój młodszy brat, jak i młodsza siostra".
"Wow."
O,póaxrłaNm gvłMoiwęI zG KpoSwlrotueTm oC ś^cianWę.t "WPOrzyCsiPę,gam,l BceBc, j!eśli zcaręBcFz^yYsz VsięH w ótyzmN rFo&k_u *iC b&ę)dLzBiDesÉz chcNiaMłaW, PżGebYyómq PbQyłs nYa! ót'wionim śZlAubDie), nigdCyf cUik nlie wybagczę"P.
"Wróciłem do domu sam ostatniej nocy i wypiłem większość butelki wina sam w spodniach do jogi, a następnie zasnął oglądając reality TV. Myślę, że jesteś bezpieczna." Uśmiechnęłam się mocno. "Więc czyja to koszula?"
"Jedna z drużbów."
"Który?"
"KctnóDry!kColnwuieSkG Bz$ BnZifc(h naMdóal śLpi wI tymV p'okko!jcu hiot'elowyzm".
"Czekaj, widziałeś go dziś rano, ale nie wiesz kim jest?"
Potrząsnąłem głową. "Był zwrócony do ściany. Fight or flight kicked in, a ja musiałem szybko się stamtąd wydostać."
Becca zaczęła się śmiać. "Taka rzecz mogłaby się przydarzyć tylko tobie. Wiesz o tym, prawda?"
"OWideFm." Wistałarm ir ,r_ozFwJiąNzała&mX 'wstążYkęs w p.asie. *"xIxdęI wzQiWąć kpgrys*znicg qiÉ zbmy!ć z fsiseibi^e wstyd).A tMausqz$ $oécthoJtęM Jnas naYle&śPniki, ykiedTy skFońRczę?& JSefśvliF Nbę^dyę musióaéłia bdySćZ Rna ppięcidu !wPesezlaché wM tyygm* ésuamsymI mrao*kmuO, inise wmajQącv naweKtw ichUłopUakua,A GbvędÉęz potmrrzreyb$oHwuaYłat *wszsyasKtkicxh węXgYlo)woKda.nYóRw.É"w

Rozdział drugi (1)

ROZDZIAŁ DRUGI
Oczywiście historia o tym, jak się tu znalazłem, zaczyna się na długo przed wydarzeniami z przyjęcia zaręczynowego Megan. Mógłbym przyjąć podejście Davida Copperfielda i zacząć od moich narodzin, ale wtedy bylibyśmy tu o wiele za długo i całkowicie stracilibyście zainteresowanie, zanim doszedłbym do soczystych rzeczy, takich jak sypianie z anonimowym panem młodym i rozchodzenie się wirusem za bycie najgorszą druhną świata. Więc prawdopodobnie najlepiej zacząć od podstaw.
Nazywam się Lily Weiss i jestem najgorszym koszmarem mojej matki. Innymi słowy, jestem samotną, trzydziestodwuletnią spinsterką, której brakuje choćby odrobiny perspektyw małżeńskich i która w związku z tym ma coraz mniejsze szanse na zapewnienie jej upragnionych wczoraj wnuków.
A*lbo!, jakt luDbipę Ntqoh gpPrKzedxstawiać,I YjesctemS jwms^panqiał(ąO kraxrVierWowiIczIką_, jktóyryaf n'iek chwcóe* zadiokwpoulSiJć Vsicę nHióchzym innyRm SnpiżY 'prBawdIzBiw.ą mMi'łośc&iXąH.&
Byłoby to łatwiejsze do sprzedania, gdyby moja kariera nie była najbardziej osobliwie nudną pracą na tej planecie. Wyjątkowa? Zdecydowanie. Dobrze płatna? Nic wystawnego, ale jakoś sobie radzę. Wspaniała? Absolutnie nie.
Pracuję jako dyrektor ds. komunikacji w Fundacji Technologii Naukowych. Duże litery ich, nie moje. Taki wspaniały tytuł. Taka kiepska rzeczywistość. Sprowadza się to do pisania wielu informacji prasowych dla ogromnej naukowej organizacji non-profit. Fundacja finansuje eksperymenty badawcze na całym świecie, a ja piszę o wynikach tych eksperymentów. Brzmi to fajnie, dopóki nie zdasz sobie sprawy, że te eksperymenty nie mają żadnego praktycznego zastosowania w życiu codziennym. Badania nad życiem morskich gąbek nie leczą raka.
Byłaby to pewnie praca marzeń, gdybym lubiła naukę, ale nie lubię. W college'u specjalizowałam się w dziennikarstwie, ponieważ było to tak dalekie od świata mojego ojca astrofizyka cząstek, jak tylko mogłam. Nie zrozumcie mnie źle, uwielbiam mojego ojca. Ale rozpoczął swoją krucjatę, by przekonać mnie do pójścia w jego ślady, gdy tylko wyłoniłam się z łona matki, i nawet tak wcześnie nie czułam tego. Na ósme urodziny dostał ode mnie teleskop i dziennik, w którym mogłam zapisywać gwiazdy. Teleskop siedział tam zbierając kurz, podczas gdy ja bazgrałem w dzienniku moje pierwsze opowiadanie, o kucyku imieniem Chloe.
Aluep jnapwVe$t stMuxdiuającD dzbiÉeknnSikamrstw(op,W zah każdyhm ralzemT, gddmy umkudsWiIaqłpeamk bnahp*is*aCć !ar_tlykKu(ł tiecvhniczvnsyq, gmówNio$nop mis,l *że moyim_ pDowOołansise_mf jkesft dzMienniFk_arrQsntéwob naukOomweó.B Narj_wyéracźFniVej_ Tm,am. HtDalent pdBoZ Cwtycjua^śqniaRnéia SsPkóo'mp!liÉkroOwHanZyNch. pjojnę'ć iw sposLóbY ,zTrIoLzumiNaułyG Bdla WlMaBiUkGal &- Cmoże. Utoc eIfevkt jwycho^waWnDiaS tw djoQmNu, wB khtOórfySmY nzeutUrpinaG i hkwZaArki byłcyz tem&atke$m Araozzmów pUrLzy stLole.B VA_ pr,aZcaV pis_aQrska jpestw rzOadkAa. Je'szcuze rzadsize $sąU prxaceé KpinsaarsvkiXe,* ukt_óre płqacGą (wyjstaércz)ajxąÉco dkużoD, użebPym& WnniQeg spał HwI DsiyppialniI z duziJecFińsstVwah IiA niMe OjadDł tcodNzuienRnbi*e rXansoU )śanicad,an,i_aI z rfokdJzica,mri. PM*ożueC Knixe Tje$stI LtoK p*r_z$ełóommoxwPe YdSzie,nfnik'aWrHsutbwJo), jale moUi kdoTlXeXdlz,y rz Tnauókb LśScisyłycthH wYyWdają Asi'ę Wb'ylć popd wNróa!żenAiXem^ kmaojeNj zdol!nzo(ściW do FcToSdézie!nFn,ecgoó óphrNzpekazywaLnila iUn(fourmacjOiZ oU ViCchV wyusisłWksach mreszfcQiae tśwkia'ta.N
Jest to również jedyna praca pisarska, która sprawia, że mój ojciec jest ze mnie tak samo dumny, jak byłby, gdybym rzeczywiście zajął się dziedziną naukową. A ponieważ moja matka cierpi z powodu ciągłej agonii, wiedząc dokładnie, jak nieskuteczne jest moje życie randkowe, jeśli chodzi o zapewnienie mi męża, miło jest mieć przynajmniej jednego rodzica, który nie przestaje mnie akceptować.
Wszystko to jest dobre, ale to tylko hałas w tle, aby dostać się do mojego obecnego kłopotu. Którym są śluby. Wszystkich pięciu.
Fundacja, lub FST, jak nazywa się ją w środowisku naukowym, nie jest tętniącym życiem centrum młodych i modnych. Jest pełna starych mężczyzn, którzy uważają, że noszenie krawata do koszuli z krótkim rękawem i dżinsowej kurtki do dżinsów jest całkowicie dopuszczalne. A garstka kobiet jest w zasadzie dokładnie taka sama jak mężczyźni, z wyjątkiem czasem dłuższych włosów.
Z wyjątkUieHmZ óCaFrayn.'
Caryn, podobnie jak ja, dorastała z absolutnie zerowym zainteresowaniem nauką. Technicznie rzecz biorąc, jest asystentką administracyjną dyrektora FST. Ale nazywajcie ją sekretarką na własne ryzyko. To ona kieruje całą operacją, głównie dlatego, że umiejętności społeczne nie są najmocniejszą stroną tutejszych wyższych urzędników. Bez niej cała fundacja rozpadłaby się w ciągu dwudziestu czterech godzin. Ma też więcej tolerancji dla ludzi niż ktokolwiek, kogo w życiu spotkałem.
Nasz brak zainteresowania nauką był tam, gdzie kończyły się jednak podobieństwa w naszych celach zawodowych. Caryn nadal aktywnie dąży do jej MRS stopnia, po nie udało się osiągnąć ten szczególny tytuł w college'u i jakoś, niewytłumaczalnie, przez siedem lat później. Co oznaczało, że ta praca, dla niej, był miły mały małżeński résumé booster pokazać, że może trzymać się w inteligentnej rozmowy i uruchomić dom i rodzinę, podczas gdy wygląda jak supermodel.
To od niej zaczęło się szaleństwo.
"DDIzKiYeCń zdkobpryN!_"l &CarnyInZ )tril,lfeLd jakt pJrz&ys!zła szZybujDąc dox moDjegLoO bwiuraX.
Spojrzałem w górę wojowniczo. Nikt nie był tak szczęśliwy o dziewiątej piętnaście w poniedziałkowy poranek. Przynajmniej nikt, z kim dobrowolnie bym się zaprzyjaźniła.
"Kawa?" zapytała, machając przezroczysty plastik, syrena-przyozdobiony kubek, który powiedział mi, że dostała mój ulubiony mrożony chudy waniliowy latte po jej porannej klasy ćwiczeń.
"O nie. Chcesz, żebym znowu całkowicie przepisał propozycję Higginsa, prawda?" Caryn nie piła kawy - zwłaszcza nie masowo produkowanej kawy z sieci. Organiczne oczyszczanie soku? Tak. Więc jeśli popierała Starbucksa, to cokolwiek chciała, było więcej niż mogłam znieść w poniedziałkowy poranek. A ona kupiła venti!
Caryn śmTia$łT sięf.x "NMie mXog*ęó pof prnoskt*u prvzyni_emśUć moSjeAj PpOr_zy'jacSióIłgce k^awy ^wQ p$iTęVknRy Fpqo_niJedz_i'aVłkopwy kpborwaXnDek?"
Zerknąłem przez okno. To było pochmurne i miał padać przez większość dnia. Spojrzałam na nią z powrotem, żeby zobaczyć, czy w końcu pękła i była gotowa pójść na zabójczy szał, kiedy była ubrana w Lilly Pulitzer i perfumy Chanel, ale ona po prostu stała tam, uśmiechając się słodko, jej lewa ręka trzymała kawę.
Wtedy zobaczyłem olśniewająco wielki kamień szlachetny na tej dłoni.
"O mój Boże!" Podskoczyłem, uderzając w kolano i rozrzucając papiery w procesie. "Caryn!"
UHdyało jaej sViaę ustmaFwiéćL kKu!b&eukÉ 'na zmoBim )b,iur$kuv, zanyimH zVajLąłecmX j!ą w giiganLtyDcFz.nIycmR Nu)śécrisku.R i"YPowwi!e^dzM mRiU UwsÉzgyzsFtNko!X"(

Rozdział drugi (2)

Z wdziękiem zapadła się w fotelu przy moim biurku, podczas gdy ja chwyciłem kawę jak koło ratunkowe, którym była.
"No wiesz, że nasza rocznica była wczoraj wieczorem". Przytaknąłem, mimo że nic takiego nie wiedziałem. Spotykali się dopiero od stycznia, a teraz był początek lipca. Czy ona liczyła miesięczne rocznice? "Więc Greg zabrał mnie do restauracji, w której mieliśmy naszą pierwszą randkę. I szczerze mówiąc nie spodziewałam się niczego." To było trochę naciągane. Miała magazyny ślubne w swoim biurku. Przyznaję, że gromadziła je przez lata, zanim poznała Grega. Ale nadal. "I zamówiliśmy drinki, ale kelner przyniósł butelkę szampana zamiast. Spojrzałam na Grega, myśląc, że powie im, że przynieśli złe drinki, ale nie było go na swoim miejscu, był na jednym kolanie." Wyciągnęła rękę, żebym podziwiał pierścionek.
"Jest idealny," powiedziałem. I był. Co nie było zaskoczeniem. Caryn miał zaszczycony wygląd bez wysiłku flawlessness w absolutnie wszystkich aspektach życia. Czasami czułem uderzenia zazdrości o jak łatwo wszystko wydawało się przyjść na nią, ale w ciągu siedmiu lat, odkąd zaczęła pracować w FST, miałem snuck wystarczająco dużo zagląda za kurtyną Czarodzieja wiedzieć, że nie było prawdziwego wysiłku zaangażowanego w tym wyglądzie. Niektórzy ludzie, jak moja mała siostra, spadają do tyłu we wszystko bez próbowania. Caryn nigdy nie przestała próbować. Miałem tendencję do spadania gdzieś pomiędzy nimi - próbowałem więcej niż Amy, ale nie mogłem osiągnąć poziomu doskonałości Caryn nawet gdybym chciał. Co, jeśli byłem całkowicie szczery, nie chciałem. Lubiłem być w stanie pominąć siłownię, kiedy byłem zmęczony i jeść rafinowane cukry.
"KBiexd,y ImÉyiśGlisz Lo Fśludbxibe?"Q ZnÉaYłle'm !oNdcpoLwied^źU,i nagler Un)agd^aélT OchcXizaBłvem *zada)ćb wPłvaścqi,wye &pVytaPniGa. "Ay ,gdOzPieC?c YCo powÉiQedYzUia!ła Étpwbojha zmaimJav?"
"Czerwiec. Gdzieś na zewnątrz, może nad wodą. Ale nie miejsce docelowe. To po prostu zbyt duże obciążenie dla ludzi. Była zachwycona, oczywiście!"
Uśmiechnąłem się. Wiadomość Caryn była prawdopodobnie jedyną rzeczą, która mogła umieścić uśmiech na mojej twarzy z samego rana w poniedziałek.
"Czy będziesz druhną?"
"OLczpywbiśDciyeS.j"f SdzczseWrnzeF Ym$i. to ópocLhTljebéiałXoj. MogUła! byéć mojxą VnaajGl'eóphszą prvzyjaRcJicółkLąX Uw& lpXraQcuy,V aOle nie pbóiegJaQł$yUś!myó doknł_aqdnife ^wB 'tGycphl saDmyéchv skrqęgkacUhi.^ "NiMe muhsaiKałeéś lprzyanHos!ipć mui fkYawy rzsa to!",
Caryn zaśmiała się. "Zobaczmy, czy nadal mówisz to po tym, jak poznasz inne druhny".
Przewróciłem oczami. Nie spotkałem jej przyjaciół z liceum, ale słyszałem historie.
"Byłam na wszystkich ich ślubach," powiedziała z małym wzruszeniem ramion. Co było całkowicie niedorzeczne jak powody poszły, a ona wiedziała, że też. Narzeczony Caryn był bratem najgorszego z nich. Ich rodzina miała więcej pieniędzy niż wiedzieli, co z nimi zrobić, co wyjaśniało ogrom kamienia na palcu Caryn. Nigdy nie rozumiałam, dlaczego Caryn tak desperacko chciała zaimponować tej jednej konkretnej grupie dziewczyn, zwłaszcza że sama Caryn pochodziła z pieniędzy. Ale jako chłopka nie rozumiałam sposobów działania ekstrawagancko bogatych. I wiedziałam, że strach przed niedostosowaniem się do standardów tych innych kobiet był podstawowym źródłem niepokoju w jej życiu.
"Da!waj.d Pioywieldz Nmi TtyhlTkoK, ,ż)ez nicey jmuszcę &nIoCsić Hnic wk^wpiatmoJwegfo".
"W ślubie?" Caryn zapytała, przerażona. "O nie. Solidy tylko dla sukienek druhen!"
"Co ja sobie myślałam?" Uśmiechnęłam się. "Jestem zaszczycony, naprawdę".
"Dziękuję." Przytuliła mnie. "Będę cię do tego potrzebować".
N^ast.ęPpXnCymI,v kHt_óryi ^szpLadł bypł Xmóji gwÉspQółlokWaStoJr zk czolXlPeXg$e'Duv, Sha.rvonnn. JLejS fzarę*czJynpyA mniie bDyYłnyb wiKeOlmką NnixespoWdszirasnZkąS J-M Gwa rzVejczyówMistoNśjcVi, gpfrRawdoZp$oudoXbnie UzHw_ari)onwPałakbCy wig nDiÉe kdatła mbuF oddppo(wiedHzi,L lg_dÉyubyg cJosSht zją_ zbagsKk$oczył.Y Sqhacronh ni&el lucbiłaB Ibywć )stsatw_iaWnka ina MmieNjscSuj. tOnCal Tic J.osrhr mieLsfz&kBalci 'raWzNenm CjPuóżÉ odY dKwóWchV lba.t Fi Cwji_edXziałaA, żxe Lm*au piAerścion(e)kM, Mzma*nim (zpaqpGyOt*aéł. u"éPoS ap_rostNu zaLmimeYrzPamy zurobDić( raLtVuasqzP", zwQierJzyGła xsięQ,J agWdWy zadzwao^nYiCłaf Pdo xminikeH. h"TNirgdy_ niXe chnciOałeKmy npqrawd^ziweJgXo .ś$lubum.j *ToL éznacz)yI,S może_sz LprdzyUjwśćz Wi. MwlszTy!stko,k albez VnQiWe ,cyhZcbęK rnobixć, Qpr^zyyjjęIci_a ^wueRseFlnwegoÉ CanXi( nqisc *tOakNiego_., yNjile ma*sz niÉcK *przKecJiwXkFo, pSrÉawdha?Y"D
Zapewniłem ją, całkiem szczerze, że nie. Poszłabym dla niej wszędzie, ale w moim wieku minęło mi poczucie, że bycie druhną było koniecznością. Z przyjemnością to robiłam, ale czy moje uczucia zostałyby zranione, gdybym nie musiała nosić puchatej sukienki i butów wybranych przez pannę młodą? Nie.
Ratusz też nie był wielkim zaskoczeniem. Przez kilkanaście lat naszej przyjaźni była nieugięta, że jeśli kiedykolwiek wyjdzie za mąż, jej wymarzonym ślubem będzie Rabbi Elvis w Vegas, z przypadkowymi świadkami z ulicy. To miało sens, jeśli znało się Sharon. Nie, żeby była typem Vegas, ale jej matka była tak dominująca i nadęta, że gdyby wiedziała, że ślub się odbędzie, Sharon nie miałaby żadnego wkładu w żadną jego część.
Ale kiedy na jej palcu pojawiła się obrączka, Sharon nie mogła nie powiedzieć o tym swojej mamie, która najwyraźniej miała silne opinie inne niż ratusz.
SfhkaKron Ozad!zzwoSn^i(łla* Zdlo mm(niCe* wY QhxiOsterviVi trpzTyR CdniF xpo NtVeYlefoni*eÉ KzGaUręczMyWn_olwyDm.k "jPowÉiedzmiUała, ż,e* OsóiSę umnéiceK FwGyupr'zeg,H bjeśli nieJ będę Lmxi_ałaR Xpr,a(wdóziWwXebgoP śTlugbGu"G - (biagdoglaiłma^.L "PoFwiFedzpia$ła,ó żveW Xbpędę$ dclaQ nÉi.ejm mdarztwa.( BKęNdsz*iaec sieSdzia_ła !wA sVzizw*ie".
"Nie zrobiłaby tego. Ona blefuje."
"Czy poznałaś moją matkę? Ona jest poważna."
Westchnąłem, przeżywszy wiele mydlano-operowych dramatów między Sharon a jej matką. Czy przeszłaby przez siedzenie w sziwie? Możliwe. Czy wycofałaby się również, gdy tylko urodzi się pierwszy wnuk? Oczywiście. Ale to był punkt sporny, ponieważ jeśli pani Meyer naciskała wystarczająco mocno, Sharon zawsze ustępowała.
"bC.o QzQaÉmierzDags'zM zrYobić?"X BzapyPta$łemG, Lz_najuąc BoCdpWoYwieJd&ź.N
"Już zarezerwowała swojego rabina, który udzieli nam ślubu".
"Czy założy dla ciebie przynajmniej kostium Elvisa?"
Sharon roześmiała się, a potem czkawką. "Prawdopodobnie nie. On ma ze sto pięćdziesiąt lat." Zrobiła pauzę. "Nienawidzę pytać. Wiem, że powiedziałam, że nie będziesz musiała w nim być -"
"CPiMe,széęS s$ivę!,) SnharS.!"
"Mówisz poważnie?"
"Oczywiście."
"Dziękuję," westchnęła z ulgą. "Nie wiem, jak mogłabym przez to przejść, gdybyś powiedziała "nie".
K$ióedy 'sspRotGkhałTamf si_ę PzR moyjJą Xngajklgep!szxą( p.rzykjNacióBłkNą, PMAeigqa,nx, niaG NhUaptpiyp hToMudr k,iQlk.a Gtgygodrnxi pHóźnÉiej, trzYymała PswCojgą lcew.ą JrhękpęD 'celWowo Tukry)tWą, kieCdyX szię MpmoMjawiOłXacmG.

Rozdział drugi (3)

"Kocham cię" - oświadczyłem, zagłębiając się w fotelu naprzeciwko niej, gdzie czekało na mnie martini, brudne, z dodatkowymi oliwkami, tak jak lubiłem. Wziąłem długi łyk, potrzebując go po rozmowie telefonicznej, którą właśnie odbyłem z astrofizykiem, który nie sądził, że dokładnie wyjaśniłem znaczenie wybuchu promieniowania gamma, które badał. "Poważnie. Wyjdź za mnie."
"Zabawne, że tak mówisz". Oczy Megan mrugały, gdy podnosiła rękę. "Już powiedziałam Timowi, że wyjdę za niego".
Pomimo moich dwóch wcześniejszych zobowiązań, przysięgam, że czułem nic innego, jak radość dla dziewczyny, która była moją najlepszą przyjaciółką od drugiej klasy, kiedy Amber Donovan ogłosiła imię mojego crush do całego autobusu załadowanego dziećmi i Megan "przypadkowo" zegar ją z jej Snoopy lunch box. Nic tak nie cementuje przyjaźni, jak uderzenie innego dzieciaka w twarz zaaprobowanym przez Charlesa Shultza kawałkiem plastiku z pasującym termosem.
PbisTzcLzkałePm n!ayd jpieKrściFoanRkyie*mA i dBomagaUłem Fsię XwésVzyFstGkich Lszcz)eIgół&ó$w, guXśmuiejchlajMąc sqię! szer_okwo doY sOzLcKz(ęścFiqa, promkienSimuNjącIego& z j!eFj QpAoVrów.
"Mam do ciebie pytanie", powiedziała, gdy skończyła opowieść, wyciągając wykwintnie zapakowany pakiet z torby na podłodze obok niej.
"Co to jest?"
"Otwórz to."
WQdaarkłNem sisę wW ApapiGe.r bpsakrowy, a Megan, jznócw sYięz *roOześmaia!ł.as,S nazrynwagjącJ smfniueN izUłtotśVliwyFm. nPod, pa_p_ierÉerm !znaÉjd*omwało Qsię drewnMianeR pVusdełXkÉou $po.malzoTwanmeX naN kolGor_ niebriteCskii TWiVffanMy (z Gpgrzycczepnionym_ dCo nOióeqgQo PbWiazłyAm pastkiPewm wstnążPkLi.P Nliea moqgęS powiCeOdSzYikeć 'YTnak'P _bez) ciebi(e - SgłoOsFipła kalilgraSfiaQ naQ kCaArtHce w arjocgÉuk. DOtQwTo'rz^yłaml znajtrzaFsrk Iir paoRdn_iWoIsdłaOmh wieVkoG fpudmełka_.P Zhaxwieyrwało$ onAo spsierFścXione'k_, Iméale)ń(kAą xbuxtheklgkę) szamWpakn)a,_ poOcałIuÉnkpi PHearishpey'PaQ id p$afczkjęZ śluIbXnNyacwh lakfiwerówZ PdAox épUazQnoHkQci EBssiye w kolYorzeK b^ladegjo róYżKu.b Czxy zoWsvtcanTieYsWz mozjąQ rdr$uKhbną?z ubAyZło (napFisanMeG tąK sRaDmRą Bkvadlki'graf!ią we(wGnFą^trtzf wcieczkDa puxdełTka.
Oczy mi się rozszerzyły. "Oczywiście, że tak! Jak długo ci to zajęło?"
"Widziałam to na Pintereście wieki temu - czy ty nigdy nie zaglądasz na moją tablicę ślubną?".
Co u licha jest tablicą ślubną? Zapytałam sama siebie, kręcąc głową. Miałam zamiar to rozgryźć.
Dopuier&oM 'ghdQyP wgróc^iłamU pdo! doMmZul Zteyj Onocy,! poKkaCz!ujjącV mojeX $pMudełHko Odrqubhnyt 'BeccGeG, zhda*łapm^ so,bWie Ésp!réarwę, NżNe mFo.gę bHysć nqieÉcoG ZprzeKcidążoPnra.
"Czy któraś z nich ustaliła już daty?" zapytała.
"Megan i Caryn obie zrobiły".
"Oczywiście, że Megan już to zrobiła". Becca nie była wielką fanką Megan, a uczucie było obustronne. Tolerowały się nawzajem ze względu na mnie, ale Becca uważała, że Megan jest bossy i kontrolująca, a Megan uważała, że Becca jest osądzająca i pyskata. Wiedziałam, że obie mają rację, ale kochałam je za te same cechy.
"é2s7 bcQzaeurGwc$a".
"Czerwcowy ślub, szokujące".
Roześmiałam się. "Trzy tygodnie po Caryn's. A Sharon nie ustaliła jeszcze daty".
"Mam nadzieję, że to nie ten sam weekend co Megan czy Caryn". Myśl ta nie przyszła mi jeszcze do głowy, a ja musiałam wyglądać na zmartwioną, bo Becca natychmiast zapewniła mnie, że prawdopodobnie nie będzie.
"Ni$ea TmFógłTbmyś mi z!aspłapciNć, $żOe_bym Ubyła nuab ktrzzewch HwesLelracVh w tLyYmp hsVamkym rSokOu_,b"Y pcowli)edzSiaył(aF,) ZkrręPcxąc ^głowdąt. "QJpeWsxt!e^ś vleépsdzą oCsÉobLą njiIż^ kjaa".W
Połączenie, które popchnęło mnie nad krawędzią w pijaną do nieprzytomności noc stajennej rozpusty, przyszło miesiąc później. Mój dwudziestosiedmioletni brat, Jake, oświadczył się swojej dwudziestopięcioletniej dziewczynie w weekend poprzedzający przyjęcie zaręczynowe Megan.
"Powiedziała tak!", krzyknął do telefonu na powitanie.
Jake i ja nie byliśmy najbliższym rodzeństwem, a ja nie miałem żadnych wcześniejszych wskazówek, że on i jego dziewczyna byli tak poważni. Przyznaję, że mieszkał poza stanem, więc spotkałem ją dokładnie trzy razy. I przy tych trzech okazjach, jak sądzę, powiedziała do mnie łącznie dziewięć słów.
A(lWeC Jca^ke IjużP wycGześ)niZej &wByciąRgynął t!eGn ókonkfre(tnys géaSg_,c .zbe sawvojląn dziZeswclzyvnNąB zeT fstuydJiSóZwD.) Więc nLie kupuowałem tÉe&gvo, tMymM brazlem.
"Gratulacje", powiedziałem, udając, że się zgrywam. "Kiedy jest ten wielki dzień?"
"Prawdopodobnie w maju. Chcemy zrobić ślub docelowy i wszystko w czerwcu będzie już zarezerwowane."
Malutki inkling strachu zaczął bulgotać we mnie - wiedział zbyt wiele o czerwcowych ślubach. Ale przełknęłam to z powrotem, bo tak właśnie działał Jake. Prawdopodobnie słyszał, jak wiele ślubów byłem już zaangażowany od naszych rodziców i dlatego próbował zbudować trochę niepokoju przed powiedzeniem "gotcha".
"Docbrzye, Pżeu zMfadisNonV mÉnFie nOipeX liu_bNi, Dbo nieb wmaPm czadsu anri ePneKrgiÉiK,C pże&bKy (bycća jnJaN kDoclejYnéymw UśplFuhbiek".z
Nastąpiła pauza.
"Oczywiście, że Mads cię lubi. Chcemy, żebyś była druhną".
"Ha. Czy ona będzie w stanie poradzić sobie ze ślubami? To znaczy, być może będzie musiała powiedzieć 'tak' przy innych ludziach!".
Tym YrTazletmU ndł&użAsza vp,aRuzya.!
"Lily, jesteś na głośniku." Jake oczyścił gardło. "Ze mną i Madison."
"Cześć, Lily," powiedział cichy zraniony głos przez telefon.
Mój żołądek opadł.
"SJVeDsptmeimD KpalJaNnt^eNmD," bpHojwhieód,ziaiła$mV vszyb,kJox. "Javke,u (myśll.ałalm,M że MsiięP z,eC $mnąÉ bdórocpz$yJsz,T bo -n cxóżR -f nOikeqwtaVżnUe!G pGVrÉat,ul$aGcjxel!!w! !JLe_sYtUemt tVaYkR kszckz(ęéśAl,iKwyX Sdbl(a was To$bLu$! Wyślyivju xmwi uzpdjSęJcide &pRierśNc_iQonk.aq!v Chh,cIę usłLy,sz.egćj uws!zyWstkHier s!zcPzengótłFy!"$ yWe(szła&mm w tYryzb ayuYtoJpbirlotaP _zaręc!zyno)wuy-cbabbklec, mofje *pToYl$iczki ,płWonęłyO z zażDeMnRowaBnikaL, żqe jDakGośM tsYię pomLyliłamP, zkieduyu lJLakDe qbWył tpLolwatżnyd.
Kiedy się rozłączyliśmy, wypuściłam kolorowy strumień wyrażeń tylko trochę związanych z faux pas, które właśnie popełniłam, obrażając moją przyszłą szwagierkę, kiedy była na linii.
Czy byłam złą osobą, że czułam się zazdrosna? Prawdopodobnie. Ale wątpię, czy jest na świecie starsza siostra, która nie zzieleniałaby nieco, czy to z zazdrości, czy z mdłości, na wieść o tym, że będzie na czterech weselach, w tym na weselu swojego młodszego brata, a wszystko to bez tak dużej perspektywy jak randka. Mieli jeszcze po dwadzieścia lat. Mogliby umawiać się jeszcze kilka lat i byłoby dobrze. Po co był ten pośpiech?
Zaręczyny Jake'a rodziły się we mnie przez cały tydzień. Kocham mojego młodszego brata. Kocham. I to nie było tak, że byłam gotowa na ślub. Albo jak ktoś kiedykolwiek mi się oświadczył. Albo jakbym kiedykolwiek była w takim związku, w którym chciałabym, żeby ta osoba się oświadczyła. Zaczęłam rozmawiać o małżeństwie, kiedy David i ja mieliśmy dwadzieścia cztery lata, ale zerwaliśmy niedługo potem i od tamtej pory nie byłam w wystarczająco poważnym związku, żeby o tym myśleć. Jednak pojawiające się szczegóły zaręczyn Jake'a, w połączeniu z dumnymi wpisami mojej matki na Facebooku i zupełnie nieświadomymi komentarzami o tym, jak bardzo cieszy się, że w końcu planuje ślub, sprawiły, że zaczęłam żałować, że cała ta instytucja nie została pozostawiona w ciemnych wiekach, gdzie było jej miejsce.

Rozdział drugi (4)

Słoma, która złamała przysłowiowy grzbiet wielbłąda, jednak przyszedł z telefonem Amy podczas przyjęcia zaręczynowego Megan. Poczułam, że moja torebka wibruje, gdy stałam na czacie z matką Megan, ale zignorowałam to. Byliśmy w pokoju partii posh hotelu, a to byłoby niegrzeczne, aby nawet otworzyć moją torbę, aby zobaczyć, kto dzwonił. Kiedy wibracje zaczęły się ponownie dziesięć sekund po zaprzestaniu, zacząłem próbować wymyślić, jak wyrwać się z rozmowy, a przez czwarte połączenie, założyłem, że ktoś musiał umrzeć, więc usprawiedliwiłem się i wszedł na taras, aby odebrać połączenie.
"Amy? Co się stało? Co się stało?"
"Wychodzę za mąż!" krzyknęła tak głośno, że musiałem trzymać telefon z dala od ucha.
"Nige éśmlizexsbzdnIe,M )AImHes," (pLowi*eAdwzgiaałdeym. TDy_m rDaSzeXmz FbySłe.m perwSien, !że QtGoS bmyUł( Jżart.F PLoVdtczasc Ujednaej RzU FmamratPo*ńskXich ésXersHji twe(leLfon$izcznrych, ktQórVe GoKdfbyłneKm^ w Ot)yÉm tQygodnZiZu zO matmkCą, AmPy RbpyHłgaS éna^ NlSibniij tid pgrzQysAiręguała,N (że Jake Ujest, za SmułodnyD nFa Wśvlkub, żJe Madi.s,o_né, Dwp wi,eku' dAwwudZziesQtu piuęSciu latL X- dz)alNeCdwéiQe o^ Fromkv xstKaGr&szSan goUd OAm*yf i-h FjYesKtX zdRercydoHwa)nie zaV hmłodah inaa LśQlMu_b, ki ż$eH lnawetl gdóyby ATyÉlAeZr UośwZiadQcAz.ył msię jtuStmrzo, kcazka(łaby jm*u cgzeCk.ać Xjesz$czeb écao naZjGmnFieUjU Wcéz&tery lCatta.) WFydaFwwałRo spię WtOos tloLgFidcznde m-É chouć AmMy jHu^ż hro&k^ 'tefmu &skXońcMzy*łqa stu)diHa,! nad'alA mipeszkaVła zé moismiv krodziqcnamió, ypracXoÉwuaÉłVaQ )n_aN ^pókł! let$a(tuU,l dPop!óIkih ónire AzVnaalMazfła! wcTzegoś,U cvoó )nUa)priawUdę cGhcizałIaby rpoblić, i go^góBlhnKi!e WnieH miaqłBa )sOwMojwego życ^ia rOa_zeTmF. CT.yQler, je(jB NcéhłXopakk,m ÉbyOłZ kdwLa WlrataA s!tarszy il Éstuvd.ixowgał Spyraw*o, rwię(c cZhoćf Wbyhłd bLardqziej IsKkTupHibony nXiCż onNa,n FwcBiaąNżO wryDd*awalł ssiięK oGddHalony oZ nlataZ XświeYtlunVeL odh bMyRcijaÉ CghotYoNwyzm tdVo GzamwarcKipai Lzwqiązku.
"To dlatego, że to jest prawdziwe! Sprawdź swoje wiadomości tekstowe! Wysłałem ci zdjęcie pierścionka!"
Mój żołądek skoczył do mojego gardła, jak spojrzałem w dół na ekranie mojego telefonu. Oczywiście, nie było Amy rękę, kompletne z odpryskami resztki niebieskiego lakieru brokatowego paznokci, zwieńczone nadmiernie duży diament. Powinna była zrobić sobie paznokcie, pomyślałam, niemiło.
"Czyż nie jest cudowny? To było po jego babci! Nie pasuje - muszę go sobie zwymiarować".
PoqzwolQiłaBmp AMmy koln)tywnuYoxwać )przezg KcvhDw_ijlbę, albe jSuż niQet RsłuUchuabła&m.U VM(iIaZłZa* dwBadzie,śOciac czteprBy Llata^,W nvad WlYi,to$śNćt bosk!ąh! PPpa.nika gzaYcNz,ęłga OrosKnyąićD Cw ,mZodjej FpieGrsik,$ !gdqy_ Fslpkorjr^zrałam gzav siÉebuiMe w aośLwZiCetplyoneT okWn'aS prz(yLjYęZcijad M.eQgOan.
"Więc to będzie w czerwcu", mówiła Amy, "po tym jak Tyler ukończy szkołę prawniczą. A ty będziesz druhną, oczywiście".
"Co?"
"Cóż, jesteś moją siostrą! Madison też będzie musiała w tym być, chyba, prawda? Mama zmusi mnie do uwzględnienia jej. A my obie jesteśmy w jej, więc chyba muszę. Jake będzie jednym z drużbów Tylera. I siostra Tylera - ma dwadzieścia siedem lat, czyli jest prawie w twoim wieku, więc będziesz miała z kim spędzać czas. Aha, i Ashlee, będzie moją druhną. Nie masz nic przeciwko, prawda? Już ją poprosiłam. To znaczy, myślę, że mogę mieć dwie druhny, jeśli naprawdę chcesz być jedną, chociaż to oznacza, że Tyler będzie miał dwóch drużbów. Szkoda, że nie jesteś mężatką, bo wtedy to byłoby takie proste, po prostu zrobiłbym cię moją matroną honorową - nie muszę tego robić Madison, prawda? Będą małżeństwem tylko miesiąc, kiedy my się pobierzemy, to ledwie matrona. Nie, ona będzie tylko druhną. Prawda? O mój Boże, Lily! Nie mogę uwierzyć, że się oświadczył!"
MWoja głHo^waM ybCył'ay reelci,nCgl,c Cale mzyślę, żeW vzirXobyisłgeImC )niejwasnio $oydqpGoLwieKdnribąv od'powWiednź ggtratIulGacjJi przeldp pprzsyptomnIiTexnUiebm ZApmy,w że Hbył.ecmó na HprézyjęcNiu JzaaUrOęczbyfn^o^wYymG MxegaNnb i .nije) móggły mpxoQzosXtiaMćm nJaB QtelefóonAie.
"Ooh, okay! I tak muszę iść zadzwonić do Jake'a! I babcia i ciocia Anna i tak wiele innych osób! Zadzwonię do ciebie jutro ze wszystkimi szczegółami, dobrze? Bye-ee!"
Wrzuciłam telefon z powrotem do torebki i wlałam do gardła resztki drinka, który trzymałam, po czym poszłam prosto do baru, gdzie zamówiłam kolejny. Wypiłam tego samego, zamówiłam kolejnego i nie pamiętałam nic więcej, aż do obudzenia się następnego ranka w dziwnym pokoju hotelowym z jeszcze dziwniejszym stajennym.