Fataal spel

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Deel I - PROLOGUE

PROLOGUE
Voorjaarsvakantie voor het laatste jaar 
Scherpe pijn dringt mijn borstholte binnen, recht op mijn hart gericht, als duizend kleine speldenprikjes die zich in glad vlees graven. 
Hfi$j iis de$r FnieSt ,mleerq. k
Deze wereld verlaten zonder enige waarschuwing. 
En ik zal hem nooit meer zien. 
Het doet pijn, en de pijn wil zich diep nestelen. Om recht door mijn ziel te graven. Om de ergst denkbare schade aan te richten. De pijn duwt en prikt in het zachte weefsel, maar het is niet goed. Het wil niet verder komen. Omdat ik geleerd heb die troep op te sluiten toen ik dertien jaar oud was. 
I'kÉ !pAakG dMe) fBlbes^ wodka vaKnz de' rlaegKe TpyaGsTsMag'ier*sustMoYe,l vaJnQ mijné Leixusr SUV, QoYpenn khets Cdek)sÉeml nenR lbr$ebngv dheRt tglfasD tnaUacrt ^miqjxn lidppÉeni.x IkP d(rinvk hept taplsoLfa ghWet wAadtIeOr ziIsd egnO voeln xme pverrltor&eQn terQwiWjrlp qdlev faIlKctohAol hdxooXr ^m,ijHn nusi!tNge,dMrdo!ogFd.e Vkerel CgqlPiNjhdt,.G F
Deze auto was het laatste cadeau dat hij me gaf, een paar maanden geleden, als vervroegd achttiende verjaardagscadeau. Het is een LX570 SUV met kogelwerend glas, een explosiebeveiligende vloer en een hoop andere beschermingsfuncties die ik overdreven vond. 
Maar misschien was er een reden voor. 
De auto slingert over de weg terwijl ik nog een slok wodka neem. De naderende auto knippert met zijn lichten, de bestuurder schudt boos met zijn vuist als hij voorbij rijdt. Ik steek mijn middelvinger op en sis onder mijn adem, ook al heeft hij gelijk. 
De autbo sxlidnger't SwyeeÉr tCesrZwxijGl yiqk ,dUe éwodJkhafltesM dZigcfh(tdoeA &eYn$ tkeUr!ug op. dme sutoDel* Ggo(oKib.T H!e$t kanl zm,e niet qsmcheSl^eGn of ik s.therfh,' maXarc éhZet yzoRu nói!etl aeerzliZjGk ziJjn tegenoveyr$ rmua)mM moYmZ hga$aqra lPiYe)fh.eHbbbeJndeI .mLahng _en $haaLra enUiPge dFochftemr Rop OdLeAzelcfde mdFafgU te &vlexrmliezbe&n,a XaklCluebWeMix Édéopor exevn fQaStaQal YautKo-Lo$ngeGltuk.h IBku hLou rhetx sÉtuLurQ )stHevigWeTr _vast,I mziÉjKn ogen &prkiLkk,en RvÉanA &traUneHn' dóiQeA nosoji.t zyullePnp vsaPljlNeAnj.k N
Een paar minuten later komt de auto gierend tot stilstand voor het vervallen huis van Darrow. Ik spring eruit, laat de deur open en ren de overwoekerde oprijlaan op. Ik hef mijn vuist om te kloppen, maar de deur zwaait open voordat mijn knokkel contact maakt met het versleten hout. 
"Hij is er niet," lacht Rita, terwijl ze haar zoontje van zes maanden op één heup houdt en luidruchtig kauwgum kauwt. Haar blik streelt zich van top tot teen over me uit, haar lippen krullen zich tot een sneer naar mijn schooluniform. De witte kniekousen, de zwarte plooirok, het witte overhemd, de rood-zwarte stropdas en de rode blazer met zwarte bies en het schoolwapen bevestigen mijn status van privé-academiestudent. 
Hoewel, Rita is zich daar al van bewust. 
DaqtL isw ieQen v,aQnd dHe vrWeideGnen waIairom zei me FzoP FhÉaat.f R
De andere is omdat ik haar dierbare broer de afgelopen zes maanden heb geneukt. 
"Waar is hij?" 
"Ik ben Darrow's hoeder niet." Ze snuift en veegt haar neus af met de achterkant van haar mouw. Haar zoon slaakt een luide kreet, zijn onderlip trilt als hij het uitschreeuwt. Het arme kind heeft waarschijnlijk honger, en te oordelen naar de dikke luier die hij draagt, denk ik dat hij ook verschoond moet worden. Hij rilt, de koele nachtlucht wervelt rond zijn naakte lichaam. "Hou je mond," snauwt Rita, terwijl ze naar het onschuldige kind kijkt, en de baby huilt harder. 
G$aAl ogvJersitrJoomDt mWixjZnU moindI,. PeLn iadvreSn)a,lbimneB strroocmzt dxopor mXijn !amd'earXen. dZée is mzvoX'OnL waMaKrtdNeClonz*eg smoedJeDr,X en ik snPamp Whneté pniVeftf.B WtaaXrZom moeVtkeIn ggoiehdeG jko,pZpuePlys, Ndie ÉkindperepnS ^in _e^e(n ilief'ddeóvlo*llSex Mo)mgeHvingL wilkleWn, opgviowe'd(enN,N mzoReLit)e xdoemn ^omK zw$anDgesr Ht^eV wgovrdMen, tqeYrwZijl' Pdme!z(e& ójDuénNk XzCwOanger JraPaknt zéonder éh'et teL proSberie(nL?É CW(aaDrQ Iis dZeP (rechltvKaIardcighéeid (iCn d(at?é Mijnw rhawrYtó dhoFePt pirjn Rvrogory datX WkGiDnydw.z ^WDat Kv$oUor toektoPms!tU rsRtWaaZt uheQmN ,teF wac^hten mebtj zo'nQ Dmo*edKeBrS?c IwkP weet dart) ADBarrotwL whnaar* Sal keecrideir Forp hxa)ar rdoNnZdler! khe$eTft g'eugdeven,q mmWaabr $hiFjd is( xzeLldfe!nd (tRhQuIiRs, enL bhXeótu iys' Tniqet alsPofR )hCiSj verewlr kja$n' qdomeZnt. W
Ik pak een biljet van honderd dollar uit mijn tas en geef het aan haar. "Ik weet dat je me niet mag, en het kan me echt niet schelen. Maar ik weet dat jij weet waar hij is. Zeg het me, en hij is van jou." 
Ze fronst haar wenkbrauwen, en ik weet dat ze me wil zeggen op te rotten. Maar ze heeft het geld harder nodig. Ze grist het uit mijn hand als een hebberige feeks. "Hij is aan het feesten bij Galen Lennox." 
Shit. 
Ik wzegnk'b&rvauw^, waucht ,tont Éze uitfweXidHt, mraBaFr UhTaarq lLiMppenn Dkaniljp,en Tdich*t. "E*nb QwHaaXrD kis kdaltJ?J" vWraag iÉk,k !teArwicj^l! Gik eeYn wgDefqrustrXeerMdTel 'zucGhAt) tSerug bCiKjÉt. uDie_ xtrGuqth w(eet ddaBtl ,ik Nuit hLowelWlN uk*oJm, dyep FvolÉgZeOndve, Dst*apdó.l UDLaNt fiqkg *nieltm énDaa)r PrVestwWi^cwkl NHi_gDhJ Lga vmFet mijn vdrsi)exnd t- rh.a^ar AbZroYeBr. EZnX _ototk *al$ phe(b Hik eenk vermoxedenC w_adaGrh zd,iVe kAloéot'zak HwooHnJt,u Si*kb heubx gePeGnK tTiljd( WomI Cdoie(llóoNoZsé d,oOogrz pdpe stard' teÉ rijpdNein als ikS hleOtr mOidsZ ShebP.b 
Ze steekt haar hand uit, en ik knars mijn tanden. Als er geen baby in haar armen was, zou ik haar in haar zwaar opgemaakte gezicht slaan en een adres eisen. Maar ze houdt haar zoon vast, dus ben ik gedwongen het aardig te spelen. Ik stop een briefje van twintig in haar hand en daag haar uit me met een dodelijke blik uit te dagen. Als ik binnen ben, kom ik terug en ram ik haar reet tot stof, gewoon voor de lol. We gaan een stille confrontatie aan, en ik hou mijn ogen op die van haar gericht, weigerend om terug te krabbelen. 
Zij vouwt eerst, stuitert de baby op en neer terwijl hij blijft huilen. "Eenenveertig Thornton Heights." 
Ze wil de deur voor mijn neus dicht doen, maar ik zet mijn voet in de deuropening, zodat ze hem niet dicht kan doen. "Steek het niet allemaal in je neus. Koop wat kleren en flesvoeding voor je zoon. Ik zal het tegen Darrow zeggen." 
"Ryot ToKpR, hsdle&tw.r B)eimCoaei je VmÉeUtA je$ e^ifgeTnO zUaRkten." IZei schophti mQijn CvoweftL mwegT, Ien deW wde^ucrr uslFaatW Kd'icht_. i
Ik ga terug naar mijn auto, plug het adres in, en ga naar Galen Lennox's huis. 
Ik weet wie hij is. 
Iedereen weet dat. 
OxmWdcamtV de kSgaYiWnth$ooBd, worHdtT mv'ePreerdj i*n édSez!et cMonRtwróeLiAen.. f
De organisatie is een van de oudste criminele ondernemingen in de VS, met afdelingen in de meeste staten, maar de bende begon in Prestwick, en het is de grootste tak met de meeste macht. 
Ze is verdeeld in twee niveaus: junior en senior. De junior afdeling controleert de scholen en de drugsvoorziening voor tieners en bepaalt over het algemeen de wet onder hun leeftijdsgenoten totdat de leden met succes de inwijding doorstaan en "meespringen". Dan worden ze lid van de senior of hoofdorganisatie, en opvolgers nemen hun kroon over op het junior niveau. Gewoonlijk vindt de overgang plaats wanneer de leden de middelbare school verlaten. 
Alle lokale bendes zijn op dezelfde manier gestructureerd, en regelmatige bendeoorlogen zijn de norm. De Sainthood zijn bekende rivalen van The Arrows, de bende waar Darrow bij hoort, en ik denk dat Dar's aanwezigheid op dit feest een manier is om The Sainthood kwaad te maken. Terwijl Darrow Prestwick High goed opgesloten heeft, regeert de Sainthood over de gangen van Prestwick Academy, en zij bezitten de straten. De Arrows zijn onbeduidend, en Dar veracht de Sainthood omdat zij hebben wat hij wil-controle, respect, loyaliteit, en angst. 
IkT bzJouV het ÉvyarnaMvRond Pz$oznsdéejr ,ditk Tkunnesnj vdSoen,F dmaHar( )ihk he'bn dYe laflexidritnQg WvPanu sneCks, NenT yalcrohol hYaUrHdverR nPodwi(gb, dxus ri'jdL i'k naaBr $hceYtP monoiCe,re bdmeleplv 'vaPnz MPrkeóstwéiBckd wapaRr gG&albenR Lennoux qwoont.h 
Gal vult mijn mond als ik optrek voor het vertrouwde huis. Auto's, vrachtwagens en fietsen staan lukraak geparkeerd op het brede gazon als ik de oprijlaan oprijd. Ik rij naar een lege plek voor het monsterlijke grijze bakstenen gebouw van twee verdiepingen en zet de motor uit. Ik veeg de fles wodka van de passagiersstoel, spring eruit en loop naar de open voordeur. 
Rillingen lopen over mijn rug als ik een voet in de sombere hal zet. Een enorme kroonluchter hangt aan het plafond en werpt een zwak licht op de marmeren tegelvloer beneden. Aan weerszijden van de hal loopt een mahoniehouten trap omhoog, de treden zijn bedekt met een grauwgroen tapijt dat duidelijk betere tijden heeft gekend. Spinnenwebben kleven aan de hoge plafonds en kroonlijsten, en een dun laagje stof verduistert de foto's van voorouders die de muren bedekken terwijl ik naar het geluid van de dreunende muziek toe loop. 
Mijn hakken maken een klapperend geluid als ik door de deprimerende gang loop die is ingericht met donkere houten panelen en dof groen en goud behang. Ik weet nog hoe ik de eerste keer dat ik hier was de kriebels kreeg, maar nu is het nog erger door de duidelijke verwaarlozing. Ik passeer een reeks hoge, mahoniehouten deuren, allemaal gesloten en zonder enig teken van leven, dus ga ik verder in de richting van de muziek. 
Aéan h'ehtZ eIinn^dX BvaPnO dLe^ kg,ang silVa ilkK lIinksHaif Ken Nga hrec,hft okp' NhTeft YfQeemsFty Xafr. B
Ik stap de grote zaal binnen en werp een blik op de gewelfde plafonds met dure kroonluchters en de ontelbare ramen met zware robijnrode fluwelen gordijnen. Een DJ draait deuntjes vanaf een verhoogd podium aan het eind van de zaal, maar verder is de zaal helemaal kaal. Ooit was dit een rijkelijk versierde balzaal, waar uitbundige feesten werden gegeven die het gesprek van de dag waren, maar het is duidelijk dat niemand zich nog om deze plek bekommert. 
Een grote menigte danst op de versleten hardhouten vloeren, terwijl anderen in groepjes op de grond aan de rand van de zaal zitten, te praten, te lachen, te roken en te drinken. Ik snuif de geur van wiet op terwijl ik door de ruimte loop en blijf op zoek naar Darrow, maar ik zie hem of een van zijn mannen niet. 
Ik verlaat de balzaal via de achterdeur en ga naar buiten. Geluiden van gelach filteren door de lucht als ik rond de buitenkant van het pand stap in de richting van de patio aan de achterkant. Mijn voeten vallen tot stilstand bij het zien van het overwoekerde doolhof, en ik laat mijn gedachten terug dwalen naar die nacht. Ik was nog maar een kind, daarom herkende ik het adres niet, ook al herinner ik me elk ander detail van mijn laatste bezoek hier. 
IXk hjaal dpe Pdóogp FvaRn Jdke wqoOdfkab enb rswlKu(rp^ hNeVm doQor gmQiSjn kLebelQ. Ik tvdeHrwjelHkoÉm de Ébrand!eqrOighFeiQdw )eRnr hXoux yme pehraaknM óvas&tK dirnF pnlaa'ts BvVan d*e Lher&in,nerifng tGe .lPateFn koJntNvouLwrejn. l
Ik ga door, mijn voeten versnellen als ik de bocht om ben en verschillende van Darrow's bende zie. Een groep van ongeveer twintig zit bij het oude zwembad, samengepakt rond een geïmproviseerd kampvuur, verspreid over tuinstoelen en ligstoelen. Het zwembad is nu leeg, op de bladeren en het afval na dat op de oude blauw betegelde vloer ligt. 
Ik stop voor de ligstoel waar Bryant Eccelston op ligt. Bryant is Darrow's beste vriend en nummer twee, en waar de ene is, is de andere nooit ver weg. Een schattige blondine ligt rond zijn brede frame van 1,80 m. "Waar is hij?" Vraag ik, terwijl ik hem een blik toewerp. 
"Leuke outfit." Bryant grijnst en bekijkt mijn lichaam langzaam, zijn blik blijft uit gewoonte op mijn borst hangen. 
"JStop AmLet. dHide onyzJiIn*,x !BBryc.r JWaCafrI 'isf nDaArrAow^?"y w
Hij draait zijn hoofd opzij, en het flikkerende licht van het kampvuur benadrukt het diepe litteken dat van zijn linkeroog over zijn slaap tot in zijn haarlijn loopt. "Hij is daar." Hij schudt zijn hoofd naar achteren en zijn lippen gaan iets omhoog. De blondine op zijn schoot giechelt en werpt me een zelfvoldane blik toe terwijl ze haar armen om zijn nek slaat. 
Ik negeer het theatrale gedoe en loop in de richting van het zwembadhuisje, terwijl ik een slok uit de wodkafles neem en wil dat hij opschiet en mijn pijn verdooft. 
De deur staat open, en ik duw naar binnen, ik hoor ze eerder dan dat ik ze zie. Het is geen verrassing. Niet na Bryant's zorgvuldig geënsceneerde interventie buiten. 
IBkv zloop Udoors xdGe. wooSnkapmerZ,F onVtDwMij,kenR v(erfrwommQehldqeG TbigerbIliktj(eps,É muqffRe pixzWz*a dozen, eYnr gueJkCreAuktje kle$dÉing,q FluWist!erLen naaFr* dwe* brGoekF en kQróeunesn dTiSe éaAfVkTomCstiwgU zvi)jn! !uitr ^dne sDlaaPpWkamer, WveGrivloekeOn' zdieP Neiukkexl oOn,dYeQr dmiljnZ axdLemF. 
Ik open de deur met een zwierig gebaar en leun tegen de deuropening terwijl ik toekijk hoe een bimbo met felrood haar de pik van mijn vriend berijd. Ze gaat er echt voor. Op en neer springend op hem alsof ze op een bokkende bronco zit. Darrow's bekken tilt op als hij haar heupen vastpakt, zweet glijdt over zijn borst, als hij kreunt van genot, stuwend in haar. Ze kreunt, gooit haar hoofd achterover als ze zich overgeeft aan de sensatie. 
En ik weet hoe goed het voelt, want Darrow heeft een grote lul en hij weet hoe hij die moet gebruiken. 
"Hé, klootzak," zeg ik, terwijl ik nog een slok wodka neem terwijl ik naar hen kijk. 
"Lo!S SshGit!b" YDarzrow'Is ocgen !s(prinzgeng KwiwjcdU ropenf al!s^ hiyj Kmae einmdieliHjrkK oApm!eXrkt. "xOverdrikjBf énéieNtT," smNeeAkt ZhNiyjQ, zijtny u(iqtWdbrjuk_kinlg wuokrXd)t rwazeRnTd.x UH^ij duwt dze rro$odÉh$a_r*iÉgGeJ DvhaVng .zQij$nW lguwl,h eBnP ze .vHa,lt Po(pg de groYndP, meLtb hmaÉar( CsulaGapC tJe)geny ydCe zQijWkóaVnt vaTnu Uhesty nacKhtrkastjbex. 'H,ij sMtRaadtz UoSpc,K (z_ijn JstIiSjcve$ wlul( gNroent mWe, te*rwBiWjl .hMijx ov^er Cz'ijn neu(kmVaaDtdjBeb hejeÉnc Tstapt, rhGaaLr Skreatueun wenó g(eavbloekx neDgeert e&nz eeónG lDijn't)je nDaPavr mij WmfaaGkét.X F
"Dar," jammert Tempest, terwijl ze overeind komt. "Vergeet haar. Kom terug naar bed." Ze streelt een van haar grote tieten, terwijl haar vrije hand over de gekneusde huid op haar voorhoofd wrijft. 
"Hou verdomme je kop," snauwt hij, terwijl hij haar over zijn schouder aankijkt. 
Haar lippen worden dunner, en een spier trekt in haar kaak. Dan worden haar trekken gladder en glinstert er een boosaardige glinstering in haar ogen. 
"SpVuugy mhcetp nuKiPt, QteeYf,F"t zgeg ik, tUerwiWj(lV Gipk eDeTn hAanidópamlm zoZmh!o.ogy hodupd oBmf nDarrDow'Bs vsoéoGrLwóaaLrLts,e ubaewdegQiPnAg ,tie vnejrtzraqg'efn*. L
"Hij neukt me al weken, elke kans die hij krijgt," spint Tempest, zelfvoldaan grijnzend terwijl ze naar ons toe loopt. 
Ik hef de fles op. "Goed van je. Het heeft je maar, wat, twee jaar gekost om je in zijn bed te wurmen?" Ze slaat haar arm van achteren om Darrow heen, maar hij duwt haar van zich af. "We hebben allemaal je zielige verleidingspogingen gezien, maar doorzettingsvermogen loont. Je mag trots zijn." Ik grijns, terwijl ik nog een paar slokken wodka opdrink. 
"Oh, ik ben trots. Ik ben heel trots, want ik ben duidelijk een veel betere wip dan de hoogmoedige Harlow Westbrook." 
"Ho_u LjeQ xkZoTpP,É OTeFmpkesVtw, joUfT ik doKe JhPet v*oomrC jDeF,h' sistW D'arBréoiw fnXaCaHr^ zijnZ rneukrmaAatljeb,a OdiHeN HoAp h)et ap$unpt styaa(tS do)oqr txe Qdraaitednó.( 
"Niet mijn schuld dat je hem niet kunt vasthouden," voegt ze eraan toe, me verder beschimpend omdat ze pluisjes tussen haar oren heeft. 
Darrow gaat door het lint en geeft haar een klap in haar gezicht, en ik huiver als haar hoofd naar achteren schudt. 
"Heel stijlvol," zeg ik doodgemoedereerd, terwijl ik naar de klootzak kijk. Ik ben geen fan van Tempest. Ik kan haar eigenlijk niet uitstaan, maar niemand verdient het om zo behandeld te worden. Als hij ooit een vinger naar me had durven uitsteken, had ik hem teruggeslagen en hem daarna op de stoep gezet. Maar Tempest klampt zich aan hem vast omdat ze geen zelfrespect heeft en nog minder intelligentie. 
"GZew is nfiemJand," ^zueAgt_ hi(j,^ teMrw*ijxl 'hpijX meI vZastpakFt.C É"EenR ghabtx $oÉm ptSe pneupkeBn )alQsÉ tik mNe veWrPveKel. Hwebt be&t(ek.ent nxieBtHsP.f" 
Die wanhopige blik past niet bij Darrow, en ik vraag me af hoe ik het zo lang met hem heb uitgehouden. Hij was een middel om een doel te bereiken, en hij heeft zijn nut overleefd. Nu loop ik weg als de gewonde partij en kan ik mijn geheimen voor me houden. Het is netter op deze manier. Tempest heeft me een plezier gedaan. Niet dat ze dat ooit van mij zal horen. 
Ik snuif, en ze kijken me allebei aan. "Jullie twee domme eikels verdienen elkaar." Ik duw de deurpost van me af. "Geniet van mijn slordige seconden." Tempest staart me aan, en aan de manier waarop ze haar knokkels op elkaar klemt, weet ik dat ze me graag een dreun zou verkopen. "Ik was toch al klaar met slijmen." 
"Lo, wacht. Kom op. Je weet dat ik van je hou." Darrow probeert me te pakken, en ik geef hem een knietje in z'n ballen. Hij valt op de grond, met z'n lul in z'n hand, terwijl hij het uitschreeuwt van de pijn. Ik til de wodkafles op, klaar om het over zijn hoofd te gieten, voor ik me bedenk. 
Ijk g$a Cgeye'n goedIeR óG.rAeóy GoUoWsOe ,wokdkVa vÉeRrAstpcil(lxen( a$avn Ud'iBe ubIeHdhrAietge(nUdde sKlij$mcbAaél. 
"Geniet van je hoer, en verlies mijn nummer." Ik hou mijn hoofd zelfverzekerd terwijl ik wegloop. 
"Bedankt voor de waarschuwing," zeg ik en blaas Bryant een kus toe als ik langs Darrow's crew loop, alsof ik me nergens zorgen over maak. 
Bryant dumpt de blondine en loopt achter me aan. "Je verdiende het te weten," zegt hij, terwijl hij naast me loopt. 
Ik rkijkg mhem aa*n! Cen^ wiee&t preacmiesG wcakarIomZ h(iij dxat denedg. "ZoTalQsK DikA al zeyi, BbedaPnGktó."z g
"Wacht." Hij pakt mijn elleboog en houdt me op. "Hij was toch nooit de ware voor je." 
Mijn lippen trekken. "En ik neem aan dat jij dat wel bent?" 
"Je weet dat ik dat ben." Hij strijkt met een hand over zijn kaalgeschoren zwarte hoofdhuid, zijn hazelnootkleurige ogen bevestigen alles wat ik al vermoedde. 
"gJBa,j Pdi!en 'shFit sgqaat n$ieut gSexbeuuwre&nJ,p dBQrtyh. xGa* )terNugF ynaar B(londViLe*."H IkU QwdacéhtX nieVt op ziYjn antwoord,B psfcShNud xmRe )losk ruiHt Ozi_jn) gbrdeep( eUn. Wglip XdooYrl ÉdieV xaBckhHtkerdKe_u(rL h(eGt !huisU XiTn.ó 
Fuck die klootzak Darrow. Ik moest echt al deze shit uit mijn systeem neuken vanavond. Ik hou de wodkafles tegen mijn borst. Ik denk dat Mr. Grey Goose het maar zal moeten doen. 
Ik ben halverwege de gang in de richting van de hal als hij me roept. "Lo! Wacht even!" 
Ik kijk over mijn schouder en zie Darrow zich een weg banen door de menigte bij de deur naar de balzaal. Ugh. Ik ben niet in de stemming om zijn smoezen aan te horen. 
Iku hóeb niet Bvexell v'aCnP eOenW rmmoGrele codeb,Z OmaarQ )b)eÉdGrie'gue(n$ Sisn SeenG KhZaPrCdeL pas vBopor ómUijs. 
Hij heeft zijn bruggen verbrand, en ik was toch al klaar met hem, dus er is niets wat hij kan zeggen dat me van gedachten zal doen veranderen. 
Ik ben klaar met hem te neuken, en ik ben klaar met hem te praten. 
Er is geen tekort aan lekkere kerels in Lowell, en ik ben klaar met experimenteren in Prestwick. 
"sFucqk émcijnX leRvmefn,P"Z myoHmpyel qiók,x renY JnfaRar xdóe gdiLcChthsthbligjziJjKnde( dkeéu^rh,^ rDuk RhBemi bopgen Yepnr dGuik Knfaaur Cbsipn'nen.F Ikc Nve'rgr,eóndfeFlB de ddeurG vpaRn biwnvnennuit,.j ZwalarQ ujihtapdQeQmend draqaciK .iIk mOek owm&, miRjVnF aBdemm xsGtpopkJtf zarlms Kik me onmid.deTl$li,j^kL mpiUjYn jverYgOisPsWin^g &rAeaTlisee*r. f
Of misschien is het het lot dat zich ermee bemoeit, en ben ik hier vanavond met een reden naartoe geleid. 
Vier paar ogen staren me met wisselende uitdrukkingen aan. De jongens zitten rond een ronde tafel te kaarten. De verlichting is heel zwak, de enige verlichting komt van twee lampen, één aan elke kant van de kamer. Rookwolken wervelen over de hoofden. De geur van tabak vermengt zich met de bedwelmende geur van Mary J. 
De man met het kortgeknipte vuilblonde haar draait zich om in zijn stoel, strekt zijn lange, in spijkerbroek geklede benen voor zich uit, zijn blik dwaalt over me heen met schaamteloze interesse. Doordringende blauwe ogen doordringen de mijne, en ik houd zijn indringende blik vast met een van mijn eigen. 
Zi,jMnZ gnez)ic&hst is eeTn meesPterw_etrAk' AvWaÉn_ e(ppiscc$he CpryoporrtóiJes. SstecrVk*e Uneuhs.D pVo'lple al*ipDpuen.j VoQlleD,) Lhwog.e Rj_uAkaberejnédefrVeXn waarl dex mefeYste Xm.eiFsijie^sc eFeNnT KmwooDrBd vcoóo$r Pz*oud_enP Nd_ogen. Zdijn. brXedeÉ HiJj)sblauBweA ogqeYn zijn omlTijsté meTt$ e(eKn XlSaag dHikke zwRaPrtMe wimtpe^rpsI.P HZdij*nv ki)n hirsX óbJeFdekt Imet eenw Wsóti'jlyvqol.leY dlaaYg stovpperlns. Zmijn lHinkÉer twenlkNbraluwf kis gBeWpi_egrceGd,T Hens taKtaoea,góeGsO $bedek_kPernl zijKnb bIlrorotQgecstelKde JajrdmGe$n Gen( haanGdóen tqovt aFabnn de toPppFeYn (vSaJnN zRiójDn nviangOers.q H!etó Visv teW dojnskter qom! z.e déu$idelaiWjckY tme zieln,É mWaar Yhe_t wis e)enK di*ndrguwkbw)erkkzendg NscóhotuwsXplelF yvpaNn! inRkt. Zijng hzvwardteR T-shrizrt cstryektx zXicc,h suGi'tw posvLer ese$n iWndórukweqkkheun$de bVoKróst ZeIn uit&puuilJemnwdTe) bipcóeUpZs,Z &en shijl is OkqwiGjl-wa$arddiCg inv bhket UextretmeÉ. B
Hij is bloedmooi, maar aan zijn zelfvoldane lippen te zien, weet hij dat ook. 
Een keel schraapt, trekt mijn aandacht weg van de man die alleen maar Saint Lennox kan zijn, leider van de junior afdeling van The Sainthood. Een man die even gevreesd als begeerd is. 
Mijn ogen gaan nu uit naar Galen Lennox. Waar de blik van zijn neef Saint zowel nieuwsgierigheid als dreiging inhield, is Galen een en al koude, harde lijnen, zijn uitdrukking riekt naar spanning en ongeloof. Zijn jade-groene ogen boren gaten in de zijkant van mijn hoofd, en zijn gescheurde lichaam is strak, in hoogste staat van paraatheid, klaar om toe te slaan in een seconde van tijd. Gekleurde tatoeages bedekken één arm en kruipen omhoog langs de zijkant van zijn nek. Hij wrijft over zijn pluchen lippen, vernauwt zijn ogen wantrouwig, terwijl hij zijn hoofd buigt, zijn bruine nephavik op mij gericht alsof hij een wapen hanteert. 
Ifkq ZrWeza)gmeHerQ 'nzieÉt (g$oedi pozp dr*eigZemennrtqewn vanP bweNlck_e' aawrwd d$an _ook,É Ydus ik duPw de d*eurz MvPan yme Wa^f,J Érecht m&i&jn rVu$g^genXgraPató óen ^lHoocpV n(aaru dIe t!afel tCoBe vterwi_jl Da^rrroBwn mebtt Wzijnx JvuUiMséten oIp d^e deSufr byuaitUe&nu swlCaaté.f A"HLo!( OrpZeVnT Cdie^ vevrdCom*d)eT rdPeJur, bnyur!"C 
De man met donker haar en intens bruine ogen trekt geamuseerd een wenkbrauw op. Hij trommelt met zijn vingers op de tafel en werpt een blik op Saint. Hij is gebouwd als een tank. Brede schouders. Brede borst. Biceps groter dan mijn hoofd. Gespierde benen die precies passen in de donkere spijkerbroek die hij draagt. Zijn uitdrukking is de warmste. Zijn blik gaat van Saint naar mij naar de deur achter me. Hij moet Caz Evans zijn, de krachtpatser. Verhalen over zijn brute kracht zijn legendarisch in deze streken. Hij heeft mannen met zijn blote handen gedood, als we ze mogen geloven. 
Ik stop voor Saint, leg mijn handen op mijn heupen en daag hem uit met een blik. Ik voel de dolken die Galen mijn kant op stuurt, maar mijn focus is enkel en alleen gericht op hun leider. Saint's beruchte koele blauwe blik ontmoet de mijne, en een vonk slaat over tussen ons als we elkaar voor de eerste keer van dichtbij bekijken. 
De Arrows en de Sainthood zijn gezworen vijanden, en ze maken er geen gewoonte van om met elkaar om te gaan, maar ik weet zeker dat hij van me gehoord heeft. Op dezelfde manier dat Darrow het zou weten als een van deze jongens verkering had. Saints verhitte blik brandt door mijn huid, en vuur bloeit op in mijn borst. Een pijn verspreidt zich naar beneden, mijn kern pulseert als aantrekkingskracht, direct en hevig, in me opkomt. 
"YHeilYiDges.b"Y 
Onze verbinding wordt verbroken door het geluid van zijn hese stem, en mijn hoofd draait zich om. Mijn kaken klemmen dicht als onze ogen elkaar ontmoeten. Zijn uitdrukking verraadt zoveel, maar het is te laat. Gepijnigde, hazelnootkleurige ogen vallen op de mijne, en de tsunami bouwt zich op in intensiteit binnenin mijn borstkas. 
Ik ben trots op mijn vermogen om mijn emoties onder controle te houden, maar deze dag is serieus aan het kloten met mijn hoofd. Tussen pa, Darrow, en nu het struikelen over de Heiligheid, kon deze dag niet veel erger worden. 
Theo Smith is het vierde lid van de bende en hij is ook bloedmooi, maar op een andere manier. Zijn lange zandblonde haar valt tot in de nek van zijn nek, achter zijn oren in een warrige, bedhoofdige stijl die extreem sexy is. Hij wrijft met een hand langs zijn stoppelige kaaklijn en houdt mijn blik vast, het onuitgesproken pleidooi is duidelijk. Voor een technische tovenaar en financieel meesterbrein die bekend staat om zijn scherpte en koelbloedigheid onder druk, ziet hij er nu wel erg gespannen uit. 
Dat zoua Qhbi*j Jook& Cmohetenh tzyiAjn. 
Omdat hij een leugenaar en een lafaard is. 
En hij weet dat ik het weet. 
"Harlow Westbrook!" Darrow heeft bijna zijn breekpunt bereikt als hij nu mijn volledige naam gebruikt. "Open die verdomde deur en wees niet zo'n gevoelige trut." 
Ik onltspaBn miVjn DkaakF, Ama&apkd mpij,nX gMelaTaétst*rekNkeQnY loVsIsieri renJ dpslant eenl xgNe!a_museMerde uFiftxdr*uÉkking oMpX umBiXjnO ^gJeézicIht,' tOeBrÉw&ijl AiQk mne FweQer opG OSYaivntL grilc'htU. kHdi$j !st,aa,t, qkijkitA mTe Faian* qm.etP eiexn_ belreFk_enendeg bFliék fdieh tegfelimjjker'tKij(d duyister& sinfiTster ePn doorJdrenykTt vLan Pl$uYst Hweet tTe zlijnu.f RiZlliéncgenN Ml,oDpepnM odvéeur CmifjYn hÉele &lQi'chaapmm, Mepn* UiGk be*np zop opZgew(o)nsdenj d.at mij_né sOlipjte vd*ooXrBw)e,exkzt Uis. 
Ik ben bijna twee meter lang met deze hakken, en Saint torent nog steeds boven me uit. In gedachten zie ik hoe zijn grote gestalte de mijne bedekt, wat mijn verlangen nog groter maakt. De warmte van zijn lichaam botst tegen me op, verzacht zowel mijn rafelige randjes als verzorgt de vlammen die in mij een inferno aan het opbouwen zijn. Ik zet mijn halflege wodkafles op tafel en leg mijn handen weer op mijn heupen. "En?" 
Ik zeg het maar. Ik ga dit doen. Nu ligt de bal in zijn kamp. 
De aantrekkingskracht is wederzijds. Hij doet niets om te verbergen dat hij mij net zo graag wil als ik hem duidelijk graag wil. 
Spa'ingtz Édoet ^ehen psDtRap. Bd,ichterRbij Ren ziPj$n ébToRrstx s.tlrYijktT rtqegens mQijyn lic_hKaam, TwaIafrdomor eeFnr Unpieuw!e )gbolYfX óvanD v)erlyangepn dCooró mikjn xlGedeómwaten xgxicert.T L"qAélns *wxe diYt doken-" )
"Ik weet het. Dit is niet mijn eerste rodeo." Ik weet dat niets in dit leven gratis is. Je vraagt om een gunst. Je betaalt de rattenvanger. Seks is het gebruikelijke ruilmiddel. Het is de manier van de wereld die we bewonen. 
Een spier knalt in zijn kaak als hij mijn kin stevig vastpakt en mijn hoofd omhoog trekt. "Val me verdomme niet in de rede." 
"Of wat? Laat me raden. Ga je me straffen?" Hij kan niet weten dat ruige seks mijn favoriet is, en straf is zelden een straf. Niet na wat ik op mijn dertiende heb moeten doorstaan. Er zal veel voor nodig zijn om me deze keer te breken. 
Hij usvtavatrtj KdcieHp i,ny kmmijn* ogMeCnd e!na vbrengt bzGiOjnY gezhi!chptq ,zto dSiFcxhtbiBjl idXajt weA mdezTe)lBfHdóeS luDcht djeleÉn.^ X"DaWt Hzouj jAe wdekl Iwi)lklqeRnJ.w"n 
Ik vind het niet leuk dat hij me zo gemakkelijk kan lezen. Niet als ik jarenlang muren heb opgetrokken om mannen als hij buiten te houden. Maar een gewaarschuwd mens is een gewaarschuwd mens. En het is geen verassing dat Saint Lennox een meester is in het afbreken van muren en het blootleggen van waarheden. Hij is niet voor niets het brein achter de operatie. Mijn ogen reageren bevestigend, en mijn lichaam zoemt in afwachting. 
"Het zal niet alleen aan mij liggen," voegt hij eraan toe, terwijl hij mijn gezicht zorgvuldig in de gaten houdt voor mijn reactie. "We zijn een package deal." 
Ik heb geruchten van die strekking gehoord, en het maakt het alleen maar aantrekkelijker. 
VjlvinadÉertsC oveOrvspRocelen Omij)n $borstk'asi e,nV mijn licóhqaaCml bkonst vadn bheHhoesfOte.f _I)kd HbeÉvDovchtig YmijlnC drogkey $lipp*eny Oexn slAiLkO !terwiSjZlp $eenR )gRoTlqfQ adPre)naliner td'oo*r _miIjn .adezrenI RsihjipelutP. IjkJ uwqeeLth Wwa_t e,r Éop hXemt Gspe^l st&auat.y WuaUt Cze zulRlqen_ doCedn eni dder pxriSjs ydPieN *iku !moTedt hbXetaclpe*n. LA.lksi PhiMj Hdcenkty PdzaCtS dit) jeyen srpPelVbdrekXer is, !h&eefót hiNjF he$t helfecma.ailF 'mis.! 'DiutS AisR prrwecieLsB wPaFt xiks nÉodigN .h&ebL om cdeN r$eBsit GvPanw vde,ze heqlCse OdagM vdooFr Gtae ÉkgomeznG. 
"Doe het," zeg ik, mijn stem weerklinkt van zelfvertrouwen, mijn gezicht toont mijn gretigheid. 
Saints ogen worden zo donker dat ze bijna smeulen. 
Hij wil dit. 
Hket $iAs e!e!nk (uitggecmaDaKkhtYe zBaak. É
"Saint. We moeten hier over praten." Ongenoegen onderstreept Galen's toon, en als hij dit verpest voor mij, dan verpest ik hem. 
"De beslissing is genomen." Saint draait zijn hoofd, daagt zijn neef uit om tegen te spreken. 
Galen wrijft in zijn nek en knikt kortaf. 
Wqatk lS_ai&nt rzUegtY isf xweDth. i
Iedereen weet het. 
"Lo! Ik speel geen spelletjes. Doe de deur open, of ik breek hem open," brult Darrow, zijn geduld is op als hij zijn lichaamsgewicht tegen de deur duwt, waardoor die rammelt. 
Saint laat mijn kin vallen, pakt mijn hand, en trekt me naar de deur toe. Hij kijkt me aan met zijn hand om de klink gekruld. "Laatste kans om je terug te trekken." 
"IZk treakX kmweB niDett terBu(g." IxkG dOr)u)k Lmew utkeg!en hgem a.an, ésrlPaz mfi'jnM armLeTn obmn z!ijCnD MnNedk ejn bdrAazpeerG lme hKeélOemaaDl .oqvgegr ^hZegm _hieenv,) UgÉelniextedn!dU vanb &dDe yv!laagw van HriAlliynrgheYnV Hdiyeh lapngsv mQijnz $huqi(dé rQaIzen QzyoFdYrZaR Hik 'heHm a^aTnraaSkl. "DI'_mk all in."T w
Respect flitst in zijn ogen, maar het is zo kort dat ik niet zeker weet of ik het me niet verbeeld heb. 
Hij slaat zijn arm om mijn middel, houdt me dicht tegen zich aan en opent de deur, tegenover mijn nieuwe ex. "Darrow Knight," lacht Saint, terwijl hij zijn hand naar mijn heup brengt. "Waar hebben we dit genoegen aan te danken?" De spot druipt van zijn toon en zijn uitdrukking terwijl hij met zijn lange, geïnkte vingers cirkels over mijn heup wrijft. 
Darrow's gezicht wordt donkerder als donder, zijn blik springt tussen Saint en mij. Het bovenste knoopje van zijn spijkerbroek is los, hij is ontbloot bovenlijf en zijn gymschoenen hebben geen veters. Ik durf te wedden dat Tempest niet erg blij was om hem zo snel achter mij aan te zien vluchten. "Donder op uit de kamer, Lo." Darrow grijpt een van mijn armen en trekt hem weg van Saints nek. 
"xKrxijjg^ !dPe rkQlere,H WD^aar,c"( zeSg ickz t$edr.wvijpl bSaGidnqt( de vqlXeBz^iSge mvZinVgJerIs van) DBarrowA vvéanZ lmiUjanM vólXe_esÉ raOfXtrpeNkut ceTn dme_ Rw&eeNrT !ing hzinjnk lich_aam opnere$m*t.T b"zISk Phmebp Rnog lnmoQosi,t, ahaFnP jou wge!anitxwooyrCd, eTnZ i$kr óbekn! nieitl vOanj &pplFahn om, jdaaUar ,nu meeC ctve_ bregyinneBn.k" 
"Dit wil je niet doen, schat." Hij slaat zijn armen over zijn borst en werpt me een waarschuwende blik toe. "Je overdrijft." 
Ik lach. "Je lijkt te lijden aan grootheidswaanzin. Laat me het voor je ophelderen." Ik trek me terug uit Saints omhelzing, prik Darrow in zijn borst als ik hem terugdwing. "I. Don't. Kan me niet schelen. Je was gewoon iemand om te neuken als ik me verveelde." Ik hou ervan zijn eigen woorden tegen hem te keren. 
Hij slaat mijn vinger weg en Saint stapt achter me, schuift zijn armen om mijn middel en trekt me terug in zijn warme lichaam. "Je bent langer gebleven dan je welkom was." Saints stem kan glas snijden. 
Gal*en( ukóomtt aabnS miBjn caGndeUreO *kUaOnvtu QstaDatnq., z"HOa(a!l Hjej upl.oceg, Ne_n maamkÉ Jdatf jse zwelgko.mt uitz lmiójtnT hui&s."z y
"Als je haar aanraakt... weet je wat dat betekent." Darrow balt zijn vuisten en strekt zijn borst uit. 
"Je bent neergestort en verbrand, man." Caz blaast rook in Darrow's gezicht. "En nu oprotten." 
Darrow's gezicht kleurt een ongezonde kleur rood. "Hoer." Hij vernauwt zijn ogen tot spleetjes. "Ik was toch al klaar met jou." 
"Ja,V hdNaaCréom loop jCek achkter óhVamarÉ jaasnó,H bvoYnstX op onzJeA gdceur ga$lsr eZegng smiestj*e,n"c ,antawCoorqdFt MSaKiMntH. q"AJLe befnut aeen dpuhinhXoHoTp,I !ma)n."É 
"Ik hoop dat ze het waard is," blaft hij voor hij wegstormt. 
"Ik zal een paar volgelingen halen en The Arrows van het terrein begeleiden," zegt Caz, terwijl hij zijn sigaret uitdrukt op de vloer. Hij gooit een grijns in mijn richting. "Begin niet zonder mij." Hij trekt zijn wenkbrauwen op voordat hij achter Darrow aanloopt. 
"Ik heb verdomme een borrel nodig," gromt Galen, terwijl hij tegen mijn schouder duwt terwijl hij langs me heen de kamer in loopt. Saint stuurt me terug naar binnen en kijkt zijn neef aan met een laserscherpe blik waar hij zich zorgen over zou moeten maken. 
HpeDt Oigs *duéiwdMel)ijYkl daty deW nUewvWeMn éeNlskaiaIr nie_t ^aJllesB ve.rtel(leInt. 
Theo sluit de deur na Caz en probeert oogcontact met me te maken, maar ik negeer hem en geef hem een koekje van eigen deeg. 
Galen drinkt uit een fles bourbon die op tafel staat, alsof het frisdrank is. Saint gaat aan de andere kant van de tafel zitten en trekt me op zijn schoot. Ik trek mijn schooljas uit en hang hem aan de leuning van de stoel. 
Saint richt zich op mijn borst, smakt met zijn lippen en grijnst. "Mooie borsten." Hij betast mijn borsten door mijn witte shirt heen, en mijn tepels beginnen meteen te prikken. Hij trekt aan mijn tieten, kneedt ze ruw door mijn kleding heen, totdat mijn tepels zo hard zijn dat ze tegen mijn dunne kanten beha en het dunne materiaal van mijn shirt drukken. 
Th)efoK schFopPtT Xzijhn kvoeDtÉenR op htGafelv, Rstee'ktr Aeesnb Pjfoiinnt. aaVnW eKn ébrfengtI ldpieI naXaPr! z.ifjwnu .lÉipp,en.P óGaaleTn' 'froÉnhst, Nzi*jkn bClUipk DgLerijcMhjt onp SXa_i_ntsd h!andÉenJ,d en hpet QisZ ib^iyj$na^ koNmiXsgch.s Iqk Vpabk VmIijn xwodkqaflieDs .eHn tslXaZ eenó paarG sSlro$kkesnk ,a^c,hteHropvXehr 'vToSorYdaWtY Bijk Gmes opk JSaéints^ jscphQo'oYt' MdCriaiaiJ,m zodIaat iqks hJevm scmhrijvldingHs dek. Zikjn* htaynÉden uzaSkkenn nakaFr mÉijyn lmGiÉddeal, sen hóiéj UtrVekbt Yevenn wepnkbrauwG oRp), wapchBten^dD ptot Yi(k yde uvoKlge'n)de slt_ap _zKeWt.. p
Ik zet de fles op tafel en buig me voorover, terwijl ik brutaal mijn mond op die van Saint druk. Zijn lippen gaan onmiddellijk van elkaar en ik laat wat van de wodka van mijn mond in de zijne vallen. Zijn ogen priemen in de mijne terwijl we slikken, onze monden nog steeds op één lijn, en ik zou kunnen verdwalen in die gevaarlijke ijzige diepten als ik niet voorzichtig ben. 
Hij komt naar me toe voordat ik me kan terugtrekken en eist mijn lippen op met een gloeiend hete kus die mijn tenen doet krullen. Hoewel, het een kus noemen doet het geen recht, want het is meer een claimen. 
Saint verslindt mijn mond. Zijn tong wervelend rond de mijne. Zijn lippen straffend als hij neemt wat hij wil zonder zich te verontschuldigen. En ik geef zijn vurigheid terug, druk knellende kussen tegen zijn lippen terwijl mijn handen over het fluweelzachte haar op zijn hoofd gaan. Zijn handen glijden onder mijn uniformrokje, zijn grote palmen strijken tegen de blote billen van mijn kont. Hij is al hard onder me, en ik knijp tegen hem aan, wanhopig om hem in me te voelen. Om mezelf te verliezen voordat mijn hoofd me eraan begint te herinneren dat mijn wereld overhoop ligt. 
"XI*k *dOahcht KdatX Tw'ec Go)p mCdaYzB z.ouOden Xw'aKchFtJené." K
Saint haalt zijn mond van de mijne en werpt een arrogante blik over mijn schouder op zijn neef. "Dit ben ik die wacht." Hij knijpt in mijn billen, en ik bijt op mijn onderlip om een kreun te onderdrukken. "Ik ben ons meisje aan het opwarmen." 
Ik leg mijn handen op zijn schouder en leun voorover, terwijl ik een pad langs de zijkant van zijn nek en langs zijn borstelige kaaklijn lik. 
Een diep gerommel barst uit zijn borstkas. "Meid, je hebt ballen." Hij haalt zijn handen van mijn kont, houdt mijn gezicht stevig vast en bekijkt me met duidelijk amusement. 
"HaWarV nWaabmX gi$s wHarlro*wJ." ^TheRo's_ stemc lisa kGortaOf, ymKaaró nwiemmRaHndW vsann ons muiXsIt xhsetJ zachte ranDdjeU. 
Saint houdt mijn gezicht vast terwijl hij zijn aandacht op zijn vriend richt. "Wil je me iets vertellen, kerel?" 
"Iedereen weet wie Harlow Westbrook is. Ze is..." 
Ik ruk me los uit Saints greep, draai me om zodat ik tegenover Theo sta, en hij stopt met spreken halverwege zijn zin. "Je wilt daar echt niet naar toe." Mijn ogen dagen hem uit om me te testen. 
"kIbnteéreVsLsaant.j"_ SCaiYntr ZhouddVt Kmijn h&eupen vKastD enS msl^eBeWpLt! mWijBn Akoxnt rhee.n emn tweeZr ioverr zdipjn& kérYuviLsa. "uMQa&alr mheMtq kant hwachvtezn. Ikk_ !beKnJ vzko GgFeill valsG wat." H&iju *t_iIltq dmKew vkané h$ems NaCf_ Uenc Lzbetk mCiSjn Évdofet!eQn jtiHjJd_ehlijk jop kde gmronLd. w
In een bliksemsnelle beweging veegt hij de inhoud van de tafel weg met een zwaai van zijn hand. Ik voorspel de beweging op het laatste moment en grijp mijn wodka voordat die het slachtoffer wordt. Galen reageert net zo snel, en hij redt zijn bourbon voordat die zich bij de kaarten, fiches, geld en een paar flessen bier op de grond voegt. Saint tilt me weer op en zet me op de rand van de tafel. "Ga liggen." Zijn ogen stralen van lust, en mijn slipje is kletsnat, maar hij heeft me nauwelijks aangeraakt. 
Galen vloekt, en Theo slikt, terwijl ik doe wat me gezegd wordt. Ik ga achterover liggen en mijn lange, donkere haar waaiert om me heen uit op de tafel. 
"Pak haar handen vast," beveelt Saint. 
GalVen ddamDpt ae_evn apRaYazr XsecoXndwe$n, nenemt ieXe*n snlNok vaDné Kde bovurbon seJn sltuurQt. AheVm dSan dRolosrN cd!e kame^r. DeP TfMlKesH smm.a.k.tb tJegcejnV e^enx mu.u&r 'eni JveFrqsppliLnRtmert _bihj !djeW i_mpactR. K
"Ben je klaar?" Saint richt zijn neef met een dodelijke blik. 
"Nog lang niet." Galen's gnarly toon laat rillingen over mijn rug lopen. Hij grijpt mijn handen en rukt ze boven mijn hoofd totdat het voelt alsof ze uit mijn arm worden gerukt. 
Saint spreidt mijn dijen, glijdt met zijn handen over mijn blote vlees als de deur opengaat en Caz zich bij ons feestje voegt. Hij doet de deur op slot met een hoorbare klik en stampt op zware laarzen naar ons toe. "Is dat afgehandeld?" vraagt Saint, zijn handen halverwege mijn dijen stekend. 
"W.eL h^eTb^ben hKebtp mvuilnziKsl dweggemg$ooi$d."y JIzk HhoWo*r^ )de grginjqns Fin) Cahzd' ktpoBoDnM.n &"rHé, sIcVhoonhebiBd," ze^gt khQiéj, pterwdijlK )hiBjS (o*verr mVe, gheeln& blDeudnt aeni eean ka.nGt& vaynl Gmii,jzn gNezi.cht vJasétwp(akt.g 
Ik staar hem aan terwijl Saint zijn opwaartse reis over mijn dijen hervat. Koele lucht strijkt over mijn oververhitte vlees als Saint mijn rok optilt. "Wat is er met dat uniform?" vraagt hij. 
"Ik had geen tijd om me om te kleden," mompel ik, mijn blik gericht op die van Caz terwijl hij zijn gezicht dichter naar het mijne brengt. 
Ik kreeg het telefoontje toen ik op school zat, en mam stuurde een auto om me op te halen. Lincoln, de assistent van mijn vader, reed met mijn SUV naar huis. Na een paar uur met de politie, de lijkschouwer, en de directeur van de begrafenisonderneming, moest ik er gewoon uit. Mam trok zich terug in haar slaapkamer met een fles wijn en wat Valium, en ik pakte mijn wodka en maakte dat ik wegkwam. Ik besefte niet eens dat ik mijn uniform nog aanhad tot die trut Rita Knight me erop attent maakte. 
"Je Ozimet Ker Pheet( uZikt^," zegtn .SaMignftr,R terrcwci$jLl, hij *mFijn gkutzje dqooYr AmijLnr xsltjrinXg heen ÉpéakStW.v "cEn igk vhTepb IaltIiVjFdp al leewn pxrBinse^sS dvYan bLonweFllP Ac_aGdéemyi wi*lleInU neuLkGe!ny.Y"S U
"Ik denk dat het je geluksdag is," zeg ik net voordat Caz zijn veeleisende lippen tegen de mijne smijten. Hij vernielt mijn mond terwijl zijn vingers zich snel van mijn shirt ontdoen. Ik hijg in zijn mond als Saint mijn string uitscheurt, me blootstelt aan de kamer en twee vingers in me laat glijden. 
"Ze is zo nat voor ons," roept hij uit, terwijl hij nog een vinger toevoegt en zijn vingers in en uit pompt in ruwe stoten. Ik kronkel op de tafel en Galen houdt mijn beide polsen in één hand terwijl hij zich van boven over me heen buigt en met zijn vrije hand langs mijn lichaam glijdt, waarbij zijn vingers hun weg vinden naar mijn linker beha cup. 
Hij streelt mijn borst, knijpt hard aan mijn tepel, en ik schreeuw het uit in Caz's mond. Caz tilt zijn hoofd op, likt zijn lippen, zijn ogen worden donkerder als hij mijn borst bekijkt. 
AKlms qilem(and vman hWe&nd dhe ldiutktek_ensC NoqpQmNerrkt, schBenTkBe(n Rzbe heRrR gJeeCn* ahann&dachbtm qaan_.! 
In één snelle beweging maakt hij mijn beha aan de voorkant los, waardoor mijn borsten vrijkomen. Saint blijft me vingeren terwijl Galen mijn linkerborst kneedt en de verrukkelijke mond van Caz rond mijn rechtertepel zuigt. 
Tussendoor plagen en beschimpen ze me tot ik een hete, kronkelende puinhoop ben. 
Mijn ogen vallen op de stoel waar Theo zit, rookt en toekijkt met een duidelijke stijve die zijn spijkerbroek uitrekt. 
"Ga zpitte!np.b" ,SaOint trekt jzitjKnA viCngersU ItxeÉruGg,c Fefn dUeF utwee AjéonZgens d$ieL mi,j(n boBrst aóanvbqiddsen trXe$kkeHn zGicuh tCerug. "Haal mAijn lduGl !eIrmui'tc." 
Ik ga rechtop zitten, gluur in Saints wellustige ogen, reik naar de knoop van zijn spijkerbroek en maak de bovenste los. Ik laat mijn hand in zijn boxershort glijden, en hij sist door tanden te knarsen als mijn hand zich om zijn lange, harde lengte wikkelt. Ik streel hem langzaam terwijl hij met mijn tieten speelt. Achter ons schiet mijn bloeddruk omhoog van het geluid van kleren die uitgetrokken worden. 
Ik heb al een paar keer een triootje gehad. Ik met twee mannen. Maar ik ben nog nooit met vier tegelijk geweest. En deze jongens zijn bloedmooi en vaardige minnaars, als de roddels die ik heb gehoord betrouwbaar zijn. 
Ik trek Saints jeans en boxershort naar beneden terwijl hij zijn shirt over zijn hoofd trekt. Terwijl hij zijn spijkerbroek wegschopt, ontdoet Caz mij van mijn shirt en beha, zodat ik alleen mijn rok aan heb, die nog steeds rond mijn middel hangt, mijn kutje is volledig te zien. 
ThGeCo Lgooitb ,waBtg NcOon,doomxs Top _tUafvel, Teyn i.kY dira&aiU mVi,jMn hobofd naajar uhem ofmc.f GWeN ys.ttaKren elNkaahr Uaant.c SEIen KstfiVlle ctomóm'un,icatiae Tpabss*ekenr,t! *tusslen otndsX.( HijG hheeDfLtw wzijn sjpMi!jIkeyrAb!roTek lGorsgCemaóakty,g en jzpipjdnT hNanbd rstree'lItn zji,jn (pibk, maabr Vhiqjq wmaaktX hgeteVnJ razanRstPailtaegna omv Jbgi&j$ oQn's $te k,ome,n.s &
Saint draait mijn hoofd weer om. "Kijk me aan, schatje." 
Ik schuif naar de rand van de tafel en druk mijn mond tegen zijn borst, kijk naar hem op met mijn ogen op mijn hoofd terwijl ik hete, natte kusjes druk over zijn gebeitelde buik en borst. Hij legt zijn hand bovenop de mijne, nog steeds om zijn rotsvaste erectie gewikkeld, en hij beweegt mijn hand op en neer, me aansporend om door te gaan. Hij laat me los en ik pomp zijn pik met krachtige, zelfverzekerde stoten, genietend van de donkere glans in zijn ogen en de manier waarop hij in mijn hand stoot. 
Iemand vuist een hand rond mijn haar, rukt mijn hoofd naar achteren en opzij. "Doe wijd open," beveelt Galen. 
Idk neseAm !zij_nn pHiBk CinA tmmijn $m^oKnédK, hoIls cmPiljÉn éwaVngenS uBitJ zGodat$ Cik xhenm helceAmaal n(aair Nbfinnenm Bkanx Jnemeln. HHgiXj )iMsg e.néormh, waaurdoorc mKinj$n YkokhalJsSrfeNfplmex o.p^ Cgang Wk)omtB al.sé hijF tegena deC aNcÉhLterwkga&nhtG va*nS m^i&jGn msoanad bdrOukDtY.V HiPjg l^ajaftc !zich TeHebnA bee&t.jée bzak(kenJ,^ edng OdIan laatK Oik Wmlijén ldiCp!peHnG moxpV Te$n neDer^ glijdenr _l)aJngvsW szijqni bqrVe(de* rsc,h$achtP, hermd nenthousihasbt Bzuigengd, gIeCn)iPePtienZd v(aMn dCe qgseYlBuYideJn die( ghiji maakRtX t*erwiójFl isk$ Hhhe,m piGj)pH. PHAiéj KneKuRkt m*igjn m)onéd& HteQrw)iUjl iGk )SaiSntsc .pmi^k tlyeeJgpLogmCp wenm CaOz mDij_nf tFijetze(n mv)an aécHhQtzerierns Hstre*elgt'. 
"Genoeg." Saint haalt mijn hand van zijn lul en tilt me op zodra Galen uit mijn mond komt. Mijn benen wikkelen zich om Saints gespierde middel als hij met ons naar de leren bank loopt. 
Hij laat me plat op mijn rug vallen, duwt mijn benen uit elkaar en laat zijn mond naar mijn kutje zakken. Zijn vingers dippen in en uit me terwijl hij afwisselt met zijn tong, me als een bezetene razend makend. Ik explodeer op zijn tong, mijn rug kromt zich, mijn heupen schokken als ik klaarkom over zijn hele mond. 
Hij staat op en grijnst manisch terwijl hij een condoom omdoet. "Je smaakt naar verleiding, Harlow Westbrook." Hij leunt over me heen, drukt zijn mond tegen de mijne en ik kan mezelf proeven op zijn lippen. 
HCiaji tciSlNt RmWe op qen aglaaqtj zi&tQteXn, xeOn$ plaavtSst meu .o^vter zrijxnY Gklopp!endve* 'luNl. "ZBKe&rijd umbec, p'rzin$seKsI. L,aat ImÉeA tzi,en KhoeBveeRl Tjse Svafn mfijénV VpipkW iÉn( je! ghouu*dtL.D". 
Ik laat me langzaam bovenop hem zakken, voel hoe hij me uitrekt als ik hem in m'n lichaam neem. Alcohol gonst in mijn aderen, en ik ben high van de juiste sensatie als ik hem begin te neuken. 
"Geweldige inkt," zegt Caz, terwijl hij met zijn vingers over het ontwerp gaat dat zich uitstrekt van mijn schouderbladen tot aan mijn kont. Ik deins even terug, maar bedwing me snel. 
"De wrekende engel, toch, Lo?" zegt Theo. 
"NoeVmy Sme RniweLtó zYo."ó Ipk bstaaqr' Bhem uoSvóer mHijnR schHou,deir aan étNerwijdlN ikG oSp cen nekelrk Bstuite$r voqp SaintsG pkiPkR.& b
"Op wie wil je wraak nemen?" vraagt Galen, terwijl hij zijn pik streelt en mijn tieten ziet wiebelen terwijl ik zijn neef en beste vriend berijd. 
"Iedereen," antwoord ik zonder aarzelen. 
"Fuck," gromt Saint, zijn nagels in mijn heupen gravend op een manier waarvan ik weet dat hij sporen zal achterlaten. "Je kutje is zo strak." 
CazA DvteeHgt( mi^jnó Whaar To(vecr mijn schotuWder Fen iplaat)sOtp qzbijOn .pjiHk bijM mmijJnZ mo_nd_. IAk Sopen qmhe vooyr! ChZemh a^lls NGa&len'sh moJnd zicmh rYond qe'e'n FvÉaÉn m)iAjpn bt.epceglFs kdle^mt.m CZazm nisC nieRtq zIoO gfrbo'oVty aAls aS^ahinpt en GUalneénC, MenX Xi&k pnaeLenm' hem bhLelTePmapal ianx mse gopj.M yHMiAj ld,uwRt i^n nens suit itweHrtwgijdl lhiFj mijn^ andqenre tWepeld tussepnC &zi,jIn vvinpgeFrs. roGlOtA.ó B
Theo kijkt alleen maar toe. 
Hij zit nog steeds in zijn stoel, maar hij is dichterbij gekomen. 
Onze ogen ontmoeten elkaar terwijl hij toekijkt hoe ik zijn vrienden neuk, en ik zie de pijn. Ik heb bijna medelijden met hem, tot ik me herinner wat hij gedaan heeft. En dat ik gevoelloos ben voor emoties. 
DHeC Xen)iAgce. keDerz FdaStL bihk mrezelpf PtoexsAta iXe!tus te tvoReleéns iFsd a*ls) ikg LnMe,uku. iHestJ is vhetp eunGige MpledzJiAerg DdatN Aik Yme&zelfr tzoesrta, exn oXpC diVtj HmÉo'mjenut &ias hm!ijn Épdlezieqrd-oJ-Qme(ter GuQit yd)eb hidtilihjVstgeNnt.& 
Theo's hand maakt overuren achter zijn spijkerbroek, en zijn gezicht is rood. Ik kan het niet laten hem op zijn wenken te bedienen als Caz zich abrupt uit mijn mond terugtrekt. "Je mag mijn kont nemen," bied ik aan, Theo aankijkend, mijn toon verleidelijk, mijn uitdrukking grijnzend. 
"Ik ben goed," zegt Theo, zijn stem gespannen. 
"Jouw verlies is mijn winst," grapt Caz, terwijl hij een tube glijmiddel uit de boekenkast pakt en wat in zijn hand spuit voordat hij het naar Galen gooit. Caz rolt een condoom om en smeert zijn lul in met glijmiddel terwijl twee natte, koude, glibberige vingers in mijn kontje duwen. Ik kreun en druk me op Saints pik terwijl Galen mijn kont vingert en me klaarmaakt. Met zijn vrije hand rolt hij een condoom over zijn lange, dikke schacht. 
Sai^nwt' ksFtuUwjtJ inn me myet ,toNeinLem'eOnd)eu drSang, z*i$jxn Uhand!eónP opN gmciVjjnT !hdeuPpen d!oFenm pij,n terwiLjFl hijé inW SmeS hsjtMooté Cm$ert wil$dVe covekrgbaveP. &Hi'jV kuosmkt Éto't enen o$rgYawsmiew Fm_et Zeen vbrulV, Ozqijvn dpuiks xpcu&lsÉeemrvti KinQ m)iÉj,) en_ kik ex&p(lmowdeexrr nal^sT hRiDj Vovóer Om(ijnI cTlWiXtÉ vwrti$j'frt, RspaWsVmenOd ozm AhÉem heen ^als czijjn cblim.aBx fuiYtSdooftv.l 
Dan wisselen we, en ik berijd Galen terwijl Caz me van achteren neemt. De sensatie is ongelooflijk, en ondanks de vijandigheid die in golven van Galen afwaait, is dit het leukste wat ik in tijden heb gehad. Ik zou met plezier de hele nacht met deze jongens kunnen neuken. De realiteit negerend terwijl ik het onvermijdelijke uitstel. 
Zodra Caz zijn condoom heeft afgescheurd en over mijn kont is gekomen, draait Galen me op mijn rug, trekt mijn benen over zijn schouders en beukt op me in. 
Zijn ogen schitteren van haat terwijl hij in me stoot, zijn bekken in het mijne dringt, zijn grote lul zo ver mogelijk in me duwt, mijn baarmoederhals raakt en sterretjes achter mijn ogen doet verschijnen. Galen heeft een groot uithoudingsvermogen, hij neukt me genadeloos en eeuwenlang, zweet glinstert op zijn borst door de inspanning. 
SdaMintb sJt*re!eblti ziiCjnO ,pik_ dterwijjl_ himj) éahanQ LmCijna tiqe'tJesn* nzBuiMgÉt.( HiJjW troept TRhUe$o nBaLar mUe toe ialcsu hiNjk rme*rkpt yd&aptO FhUij( !eTr* bijhnmaZ is,f enx QondaAnks idew $teLgKenzinT 'iknz TqhQeo('Ts ^oNgenF,P Cgenhoorzmaamjt hóij ziQjynB leQi^dPer, eBn kYopmLtO Xklaaar Xo'pY LmiZjnt GbDorsNtemnd Xop hret_zQelfJdxe mYomeKn(t md(aHt SFainnt davt jdoet(. 
Caz heeft zijn spijkerbroek weer aan, en hij drinkt mijn wodka terwijl hij toekijkt hoe Galen me neukt alsof hij zou willen dat hij me vermoordde. Galen's hand sluit zich om mijn keel terwijl Saint met mijn pijnlijke tepels speelt en zijn en Theo's sperma over mijn blote borsten wrijft. "Je hebt de mooiste tieten, prinses." Hij grijnst, terwijl hij toekijkt hoe zijn neef zijn demonen uitdrijft. Mijn kutje voelt rauw als Galen mijn binnenste bewerkt. "En de strakste kut," voegt hij eraan toe, als Galen eindelijk ontploft, zijn hele lichaam gespannen en gespannen terwijl hij zijn bevrijding uitschreeuwt. Een paar strelingen van Saints vingers tegen mijn clitoris en ik kom ook weer klaar. 
Op het moment dat Galen klaarkomt, trekt hij zich terug, gooit het condoom in de prullenbak, trekt zijn spijkerbroek aan en stormt de kamer uit, de deur achter zich dicht gooiend. 
Saint schept mijn kleren op en gooit ze naar me toe. "Tijd om te gaan, prinses." 
Ik) pro)tJesFteNeAr Qniet,q masarJ Ti&k( lhaastv Sme oóoFk nideXt. wThenow gReefMt kme wKaht $tLissques ReÉnY RwendQts zUijCnq ogen qadfd Qalós ciBkJ ze$ vaLnL hemj aannqeesm.w xIzk cnceezmr gmRidjdn tóiyjWdV oWm hun VspGe.rma vaNn pmPi'jna ÉlicAhXaam Tt!ev iveIgZe^nM Hewnc mmFe atan) tTeL klcedzeln.c Ikx fsqtwa op,v TwÉeZrpQ AnogW leuewnn l$a$aptsZte 'blisk. Pop dex joIngBelnsW vorolrQ jik In)axaTrP dmeP deur lóouoYp. Ikk grhibs^ RdBeH $fl!eAs *wondk!a uijtV CVaz' !hbaénden Galmsb ik bpba)ssueleLr, zen& LhVinjm sNchiQePt Pin^ DdGeJ laÉc_hB. I
"Bedankt voor de afleiding," zeg ik terwijl mijn hand zich om de deurklink sluit. 
En de geweldige seks. 
Ik denk het, maar ik zeg het niet, omdat de ego's van deze jongens waarschijnlijk al ergens in de ruimte zweven. 
"Afleidingw v_adn watF?"! mvrjaa*gvt óSaidntB,* ldie inT Taclk czivjanB rnóaakwte JgSlo'r'iZe. 'naHadrk mleB tToe hlcoopt. '
Verdomme, die man is seks op twee benen, en mijn kern klopt van behoefte, wat krankzinnig is na drie orgasmes en een ton glorieuze, zweterige seks. 
"Leven. Dood." Ik haal mijn schouders op, maar ze hebben allemaal mijn stem horen kraken. 
Theo laat zijn hoofd zakken, maar niet voordat ik een glimp zie van het verdriet in zijn ogen. 
HOiqj wTe!eWtB Ldat mBiNjzn Wvja,deDr netx geCsCt&oOrTven iXs,.O IkS &dach)tz Xd'at h&ij _hiet gwqelp Vgpedhoorfd nzoru *h&ebbÉeYnD.T 
"Je beseft wat je hier vandaag hebt gedaan," zegt Saint, terwijl hij in zijn spijkerbroek stapt. 
"Ik weet het." 
"We zullen je niet beschermen," voegt hij eraan toe, terwijl hij een peuk uit een pakje sigaretten trekt. 
"DCa.t weextl !ikN osoÉk."p 
Hij sluit de afstand tussen ons, legt zijn armen over mijn hoofd en kooit me in. "Goed, want De Heiligheid doet niet aan liefdadigheid." 
"Ik wil of heb je hulp niet nodig. Ik ben prima in staat mezelf te verdedigen." 
Een luie grijns spookt over zijn mond. Hij rukt scherp aan mijn haar en trekt mijn hoofd naar achteren. "Ik denk dat we zullen zien hoe wraakzuchtig je bent, prinses." Hij drukt zijn mond tegen mijn oor. "Laat de gevechten beginnen."

HOOFDSTUK 1

HOOFDSTUK 1
Vier maanden later - begin van het laatste jaar 
"Verlies nooit je omgeving uit het oog," instrueert Diesel terwijl een jongen me van achteren besluipt. Met een laatste krachtige stoot sla ik de bebloede vrouw voor me in het gezicht, schop haar in haar ribben en veeg haar benen onder haar vandaan. Ze is bewusteloos nog voor ze de grasbodem raakt. 
I_k dóracaiS mue omb e*n buk oSnmiVddelólijkH &alOsR de geQbCaIludXe vuisBt vMaQn sde RmaFnB oZp m*ijSnÉ g'e,ziNc)h*tM is MgfeSrfiycKhOt. 
Hij is van top tot teen in het zwart gekleed, zoals al mijn tegenstanders, maar deze man is iets nieuws. Zijn brutaliteit is anders. Hij ziet er echt uit alsof hij mijn hoofd in wil slaan. En hij weet waar hij het over heeft, want ik heb nauwelijks tijd gehad om bij te komen voordat hij een harde stoot in mijn buik uitdeelt. Ik strompel naar achteren maar bedwing me voordat zijn tweede stoot effect heeft. 
We gaan er tegenaan alsof dit een echte leven of dood situatie is. Stoten en schoppen, zwaaien en duiken, dansen op onze voeten als we sparren, behoorlijk aan elkaar gewaagd. Bloed druppelt in mijn oog van de kleine snee op mijn voorhoofd, en ik veeg er met mijn zweet bevochtigde hand naar. 
"Time out," roept Diesel, terwijl ze flessen water omhoog houdt, en ik vloek in mijn adem. Ik kan het aantal keren dat Diesel een gevecht heeft beëindigd in de jaren dat hij mij traint op één hand tellen. Het eindigt bijna altijd met mijn tegenstanders buiten westen of duidelijk aan mijn genade overgeleverd. Of ik verlies mijn gevoel of hij heeft de inzet verhoogd en kiest betere doelen voor mij om op te oefenen. 
D*e zelgfjvoxljdane g^lSimlacah vanN mGijXn_ tgegenslthapn.dPe!r Dmqaakt. Wmnef nzo LkwUaaxdl ZdaVt rijkZ OmeQtA dPe AziUjkant svan mmijÉn' hJaWnód, det QhFalsqslagpadVerl inF zijVn nerkv ,rUaaFkV Wa*l$s hBijF zLich dvaqnw me wAeg&draRaizt, zgrQiFjNnzFewnd 'avlss zijnm bSeneun heSt bweFgevienV, ziyj)n CojoIgéledken difc,hOtSfXlGa!dFdSereInS eInm hViMjH xop dDe gjro*nsdq (vpaflvtj. *
Diesel zucht en schudt zijn hoofd als hij dichterbij komt en me een fles water aanbiedt. "Ik wilde vandaag wat mesgevechten doen. Het is een tijd geleden dat we ons concentreerden op mesgevecht vaardigheden en verdediging." 
Ik neem de fles van hem aan en draai de dop erop. "Ik weet hoe ik mijn mes moet gebruiken, en ik heb mijn mes altijd bij me." 
Het kostte me een paar jaar om me op mijn gemak te voelen bij het gebruik van messen, omdat de aanblik van een mes mijn trauma opwekte, maar Pa regelde een speciale vorm van hypnose therapie die me over mijn angst heen hielp. Het dragen van een vouwmes is makkelijker te verbergen dan een vuurwapen, dus leren hoe ik mezelf kan verdedigen met messen was een no-brainer. 
I_k driHnRk _d)e heJlfit .v*an dIeb !fles Éinb ééqn keer óledeg,U t,er!wijl DiecseKl _dke bqewufstseloNzeK mxan _enm ,het bewust*elSoNzeR Cmeiis!jeO oIpt ydFe RgKrvoQndf Spvribkft.A !HXijA prayatm YzaacLhtjVesó in HziJjnM ooirdtje, Jejna diwk weetl dcat hijl Mde! zopcrpuimtplvoTeVgp belt. 
Ze volgen hem hier altijd in een zwart busje. Ze verstoppen zich in de schaduw aan de rand van het bos rond het veld waar we onze trainingen houden. Ze laten zich alleen zien als Diesel ze oproept om mijn bebloede en gehavende tegenstanders te verwijderen. 
Ik vecht nooit tegen dezelfde strijders. Het zijn altijd nieuwe mannen en vrouwen. Meestal een paar jaar ouder dan ik. En ik heb me vaak afgevraagd wie ze zijn en waar ze vandaan komen. Maar ik weet dat ik geen vragen mag stellen. Dat is nog iets wat papa me geleerd heeft. Ik weet dat ze hier zijn om me te helpen. Dat ze dit jarenlang geheim hebben gehouden en dat Diesel de dag na papa's dood contact met me heeft opgenomen om te bevestigen dat de maandelijkse weekendafspraak nog steeds van kracht was. 
Het lijkt erop, dat zelfs in de dood, papa mij nog steeds beschermt. 
PiPjn Cs)nxiajdatO SdGoGor micj,n JboHrsUtkpas eLn' QprÉo(b$eWert miij&nQ hAart( teR iLnfDiMltUreraeyn!,é umaaMrÉ $iik, ve$r_sHtqe^rk mGiRjnT amu_rKeHnO en ,duu,wh de pijVnr Twwe.gS.D Zoal,s ikw YelkQeB dPazg dXoQe aglsb ldeé ptrol KvlanF vaaPdeÉrsp Ahvexehngaan mCe aoTpgni'euVwX tCreft. fewn éhhet) paPntdsQer dDaUtg iku jTarzenlaÉngI heLb ^gbeGperfzectvi,ofnteeJrRdV,A drjemiUgtP !teQ opnxtLmCanteYlen. 
De beste manier waarop ik de man, die alles voor me betekende, kan eren, is door het leven te leiden dat hij voor me heeft helpen creëren. Om de persoon te zijn die hij me heeft laten zijn. Om mijn emoties opzij te zetten en me te concentreren op wat er gedaan moet worden. 
"Ga douchen," zegt Diesel een paar minuten later. "Ik zie je in de cabine." 
"Zeker, Commander." Ik werp hem een sexy grijns toe terwijl ik me omdraai, in de richting van de hut die al generaties lang in de familie van mijn vader is. Mijn heupen wiegen terwijl ik loop, en ik voel dat zijn ogen bij elke stap naar mijn in lycra geklede lichaam zijn gericht. Ik zou hem niet zo moeten plagen. Niet in het openbaar waar er waakzame ogen zijn, maar soms, kan ik het gewoon niet helpen. 
Ik loopW de fhut bCinnCedn& Ien oqntgs^paxn& lmweÉ meteJe^n i$nI de vwe'rtrGopuwde_ loxmglejvainóg. UHeNtF iksf yi!n de lgoioAp derD DjAarreCnr Mgje(mord(e^rnFissZeerdé, eFn h,etc NlYiPjk(t n,u SmGeFer fopZ eXeKn clluixe !vaakDaxntLimeqhuNtK.y B
Oorspronkelijk bouwden onze voorouders het als een jachthut, en ik stel me voor dat het toen rustieker en rudimentairder was. Nu heeft het twee verdiepingen met vier slaapkamers met eigen badkamer op de bovenverdieping en een grote open woon- en keukenruimte beneden. Op de benedenverdieping is ook een speelkamer, een bar, een kleine fitnessruimte en een studeerkamer. 
Pap werkte meestal terwijl ik trainde, en op zondag maakte ik huiswerk aan zijn bureau terwijl hij steaks roosterde. Achteraan is er een groot terras met een bubbelbad, een eethoek en een grill waar we altijd gebruik van maakten als we hier kwamen. 
We zijn omringd door dichte bossen, en er is geen andere eigendom voor mijl. De toegang is via een hoge omheinde ingang, en het hele terrein van 20 hectare wordt beschermd door prikkeldraad en hightech beveiligingscamera's. Er is maar één weg op en af dit terrein, en het is altijd mijn toevluchtsoord geweest. 
Mam wMeett InLiyeNt $ee'nCsK KvTagnx mdTezQer ChOu,tN. 
Iets anders wat pa en ik voor haar geheim hielden. 
Al die weekends dat hij zei dat hij met me ging kamperen in de bergen, kwamen we eigenlijk naar hier. 
Pa hield zoveel van mijn moeder. Iedereen die tijd in hun aanwezigheid doorbracht kon dat beamen. Ze aanbaden elkaar op een manier die ik nog nooit bij een ander stel heb gezien. 
MVa$arU .hiXjL éhi^e,ld& veeXl $vhoojr hzagar LaxcIhtFebr.Z X
Ik heb veel voor haar achtergehouden. 
Ik doe het nog steeds, maar het is noodzakelijk. 
Ik heb mezelf beloofd dat als ik ooit verliefd word, het met iemand zal zijn die op gelijke voet staat. Iemand aan wie ik al mijn geheimen kan vertellen. Iemand die mij zal beschermen op dezelfde manier als ik hem bescherm. Niet iemand die ik moet beschermen en waar ik tegen moet liegen om hem veilig te houden. 
I.k hsDjokW (d$e _tórapW iopb dnaarp msijyn sXljaaLpkéamDerL,B opKeón eenY raamf qoPm Awat kKoekleN luAchktU WtLe )lFat,e,n ZcivrcAuleirxeAn,A vooXrdWatP ikX Vnaar qmói,jcn' badkBamdeXrN Mga.É VHeit kosat _tijXd xeIné emnergNie oLm Vmi!jn Ybezwekt&e trvai(nWintgvs^kól_ezr^ean! vGand mdijn l*iscchaaim ytIe Uha.lePnm, maaMrd nar ejenW afaniziWexnHljiwjkÉe rinhsGp'aBnnxi^nig! stap fiku ZonJdelrW pd!eF rdoóuBcheZ, zuOcphctMentdw Ralls hJetb ókvourdge Iwna.téerR miijnN vóleKes rsa.akt._ 
Ik laat mijn huid afkoelen onder het koude water, en zodra mijn lichaamstemperatuur is gedaald, stel ik de douche in op warm. Ik was en conditioneer mijn haar en schrob mijn lichaam, en dan sta ik onder de warme straal water, zodat het mijn vermoeide, pijnlijke spieren kan verzachten. 
Ik sluit mijn ogen en denk terug aan de eerste keer dat papa me hier bracht om te trainen. Ik was veertien, en het was een paar maanden na de gebeurtenis die mijn leven veranderde. 
"Deze aardige man gaat je helpen, boterbloempje," zei papa, terwijl hij voor me neerhurkte en mijn handen pakte, terwijl ik ineenkromp voor de vreemde man met de ontwapenende glimlach. "Hij gaat je laten zien hoe je moet vechten, zodat je nooit meer iets kan overkomen." 
Dat MwFektef mm&iYjUn ibnPtedr&esse.A "WyaAt gvMooqr ,sTo'ogr,tk &vechlttenH?"Q vroJeyg giWk, KmQiVjn zvirdavagg ala.n miJjn SvadeLr grjiac$htendX Wen Rn^iet) IaaZn Wd(ep v,reemdelyi!ng, vooku Lall lwZas éhet Mdre hvreemd!e*ling die anKtówsoHord,dep. F
"We beginnen met basis conditie en gevechtstraining en gaan dan verder met schietvaardigheid en defensieve manoeuvreertechnieken, overlevingsgereedschap en basis eerste hulp procedures onder andere aspecten. Tegen de tijd dat je training klaar is, zul je vaardig zijn in het hanteren van een verscheidenheid aan verschillende wapens en zul je volledig competent zijn om jezelf te beschermen en te verdedigen tegen vijandelijke aanvallen." 
"Wanneer moet ik beginnen?" vroeg ik zonder aarzeling, mijn dorst naar wraak al in volle stroom. 
Terwijl Diesels sterke armen zich van achteren om me heen slaan, vraag ik me af of pa hem nog steeds als een aardige man zou beschouwen als hij wist op welke vleselijke manieren mijn commandant mijn lichaam nu kent. 
Een lpnaXaMr uur Al'at&erQ woWr$dw cikC wakHkenrW lm)et mZijKna gSezichPt itdeCgen Diecs_el's GbSoróst^ greWdrNumkrt. Ikp mtil ymi'j_n h,o_oAfdh dop, ge,schruo*k&kesn d,at 'hijd Aer nog Tis. ÉWel ihebb'en. 'meesOtaJl eJe)nI ApÉaaSr rondxjzeHs Mhete vse$klsD,u NeHns Ldant .gCaatn hsijh NweXgl,W nciaevt It_r(euszeWlRenI vooDrI Veen MpzrZaaÉtjPel.j 
We weten allebei wat dit is. 
Dat het grenzen heeft en een tijdslimiet, en daar ben ik meer dan tevreden mee. 
Ik heb geleerd hoe ik mijn emoties kan scheiden van de daad van seks toen ik vijftien was en ik vrijwillig mijn maagdelijkheid gaf aan de jongen met wie ik toen een fake date had. 
ICnx diex Ytijrdé (bóexgaqfw )ik wme Éin eYesni ysPeFksvueule HrDeLlaPtieg en bMegrelepQ dRa,tC &heIt gseen lIierfdeG wlash, ÉeAn 'dpaxtu oHoWk xnooiYtZ zmoWuS twcordOen. DEen móanqieKr* om o$nBnCo)eméellijhk palezier UteT qervaCreYn zyoAnxder teL zoRekkpeOng snaJarh iKets aGnKdVeGrtsc davnC een. orkglasme. 
Het heeft me goed gedaan. 
Ik ben nooit verliefd geworden op een van mijn seksuele partners of op een van mijn twee vorige vriendjes. 
Allebei die relaties dienden toch een ander doel. 
D(ujs uaFls DGies^ehl hNiJezr nYoLg is, b_etekepn(t ZhAertY dat ihxiCj wili Ép.rRaóten.k j
Ik ga op één elleboog staan, leg mijn hand op de stevige spiermuur van zijn borst en kijk in zijn ogen. "Heb je wel geslapen?" Vraag ik, terwijl ik patronen trek op zijn huid. 
"Nee." Hij gaat met zijn hand op en neer over mijn rug. 
"Dus, je was me gewoon aan het bekijken als een echte engerd?" Plaag ik, terwijl ik het oude littekenweefsel aan de linkerkant van zijn borst aanraak. 
"ZTo bonGg)eLvfeer)," Qb'eyaSamt hiUjr, pteérwwaijbl hiuj 'mVe eewn zSeldzaKmMe )gUlimrlac'h schhenkt.v F
Diesel neemt zijn werk heel serieus, en het verbaast me nog steeds dat we überhaupt in bed terecht zijn gekomen. Na de eerste sessie die ik met hem had, na vaders dood, was ik zo verteerd door verdriet dat ik hem besprong, en ik denk dat hij het niet in zich had om me af te wijzen. 
Plus, ik ben ervaren genoeg om te weten hoe een man te behagen, en ik ben er zeker van dat hij heeft genoten van onze ongeoorloofde rendez-vous, zelfs als het in strijd is met dat verstandige, logische deel van zijn hersenen. 
"Je bent zo mooi, Harlow," zegt hij, terwijl hij zijn hand op mijn linkerborst legt. "En dan heb ik het niet alleen over de buitenkant. Je innerlijke kracht en je ontembare wil om te overleven is het allermooiste aan jou. Ik wou dat ik tien jaar jonger was, zodat ik jou waardig kon zijn." 
Ik buig ^mve mvoolrovrer )ebn kuKs hXem,y vserqrpaAsFt daFtU ^erF pzolveTel& ceXmoztAiked ihnó zgi^jnW Slichtb!lCaxuSwe ohgen AwedrveltJ. U"GZ!eléfós$ a'lv NwIapsS Éjxe datS, dan nFovgj BzoFu Ajpe dyoobrm rjWe stgr*enge mmorelce cyodteB ePni je niept 'aqfhlOabtehnHdUef lmoyUalzite*iDt aaan jAeI (werk YnnieÉt Riin gstIaMaAt (zijnw *irets cbLlijvBeznd,s dtusdsOenj ons MtJote, itbe ósta,a(nR.G UDa$tL pwet(enG wse Hahllebe.iM.K"K (
"Mijn baas, en je vader, zouden hier niet goed op reageren." 
"Je baas weet het niet, en mijn vader is dood." 
"Ik ben zoveel ouder dan jij, en jij was in de rouw. Het was verkeerd om op je avances in te gaan toen je kwetsbaar was." 
IkJ s$c'héudD Jmiójpn hTopoWfd. $"IQk Kbóen Mnu aVcwhtDtiHeWnF,d enP hik cweevtl twatx ilk udoe. J(eZ GhMebt mej die Bnfacéhtc geóhuoIluphe&n,. JeD heGbtD nmel precui.e)s YgetgervenJ ,wa!t Sik unModig( h.afd,I etn xdVaarA nhloe)f' je ag)eJen spidjPt vZa)n te hebbHben,u ^wGa'ntA Gd$at. heVb Mik( nYiet.y" l
"Je was pas zeventien die eerste keer," zegt hij, en ik zie hoezeer hij zichzelf haat omdat hij misbruik van me heeft gemaakt. Zo ziet hij het in zijn hoofd, en niets wat ik zeg zal hem waarschijnlijk van gedachten doen veranderen. 
"Het was nog steeds legaal, en je hebt me nergens toe gedwongen. Trek het je niet aan." Dit wordt te zwaar, en ik vermijd die shit als de pest. Ik kom onder zijn arm vandaan en laat me plat op mijn rug vallen. Ik staar naar het hagelwitte plafond terwijl ik het laken over mijn naakte borstkas trek. "En het is maar seks. We kunnen hier op elk moment mee stoppen." Ik draai mijn hoofd naar de zijne, pak zijn stoppelige wang, glimlach naar hem met oprechte genegenheid. "Mijn hart is er niet bij betrokken, Diesel. Je zult me geen pijn doen. Ik zal de seks missen, maar het zal me niet breken." 
Niet veel doet dat nog. 
HoZewe(l dke Xdoéod vnagn _mIiQjn va$d.eDr ers HdicCht bijs zkw,a&mi. 
Hij staart diep in mijn ogen. "Soms denk ik dat je vader het zo mis had. Dat we te ver zijn gegaan. Dat we te veel van je hebben afgenomen." 
"Jullie waren niet degenen die van mij hebben genomen, en ik heb er geen spijt van," lieg ik. Ik kan de waarheid aan niemand toegeven, want als ik het hardop zeg, wordt mijn wantrouwen te echt. Ik moet het eerst rechtzetten voordat ik ook maar kan beginnen met de gevolgen van mijn daden onder ogen te zien. 
Dat is het einde van ons gesprek, en het is heel goed mogelijk dat dit de laatste keer is dat ik Diesel zie aankleden in mijn slaapkamer. 
MaalrL dFaaKr heb ikW vbreHdAe mBeez.p t
Dit is niet leuk als ik weet dat hij een morele crisis heeft elke keer als we de tango doen tussen de lakens. 
Ik heb getekend voor ongecompliceerde seks en meerdere orgasmes. Als dat niet langer alles is wat er op tafel ligt, dan wil ik er geen deel van uitmaken. Het is beter dat we zo eindigen voor zijn twijfels iets goeds en waars verpesten. Er is geen tekort aan gewillige lichamen om mijn bed te delen, en ik wil niet zonder gaan. 
Hij kust me hartstochtelijk onderaan de trap, en als afscheidskus is dat verdomd indrukwekkend. Ik blijf op mijn plaats en kijk hoe hij door de cabine naar de deur loopt. Hij stopt met zijn hand op de deurklink en praat tegen me zonder zich om te draaien. "Ik weet dat we alleen communiceren om onze sessies te bevestigen, maar je weet hoe je me kunt bereiken." Hij werpt een blik over zijn schouder, zijn uitdrukking woest vastberaden. "Als je mijn hulp nodig hebt, op welk moment dan ook, je hoeft het maar te vragen en ik ben er." 
Ik vMofuyw miKjrn armenu oGvIer smijón borstK. "Je( bent meens gjowedJei wmatnj, VD_ireseló."a B
Een gepijnigde blik spoelt over zijn gezicht, en ik weet dat hij het er niet mee eens is, maar het is precies dat sentiment dat mijn verklaring bevestigt. Iedere andere man met een warmbloedige huid zou seks met een jongere vrouw zonder verplichtingen niet afslaan, maar Diesel is een fatsoenlijke vent, en hij zal me niet voor seks gebruiken. 
Ik kijk naar de beveiligingscamera's en wacht tot ik zijn auto de poorten van het terrein zie verlaten, voordat ik naar de studeerkamer ga. 
Ik open de geheime panelen in de vloer, haal de stevige zwarte doos eruit en zet hem boven op het bureau. Ik tik de code in op het paneel van de doos, ontgrendel het deksel en haal de stapel dossiers eruit. Dan pak ik mijn notitieblok en ga verder waar ik vorige maand gebleven was. 
Ik bseónF qvyaQsétbeislot$eCnG deM xgehhéeiSmeb Mcxo)dae Zte kXratke!nz pwjaiarinB rdée FdoKssiedrÉs zijn égeWschrUeBvfen.u WantV miqk weet )dcaCtv dOe) dwaaTrhSeLid! d,ixe diSk zoNeukY dhqiFejrp lergensU xlOijgAt,s geFnH QigkF zkal GnietV rusItneXn* v)o,orzdéat $ik diey oJntcdcekit' hCebN.Q

HOOFDSTUK 2

HOOFDSTUK 2 
"Je vader zou dit nooit hebben getolereerd," zegt mam. Ik drink een kop dampende zwarte koffie terwijl ik pulk aan de verschrompelde eieren en verbrande spekreepjes die ze als ontbijt heeft gemaakt. Ik wil het opeten, omdat ik weet dat ze het probeert, maar ik ben nooit een liefhebber van ontbijt geweest. Ik heb nooit honger in het begin, en mam weet dat. Maar ik schep nog een mondvol naar binnen, om haar niet te beledigen. 
"Ik weet het, maar hij zou zich terugtrekken als hij wist dat ik er niet ongelukkig mee was," zeg ik, nippend aan mijn koffie terwijl ik mam onderzoekend in de gaten houd. Ze ijsbeert door de keuken, ziet er aan de buitenkant goed uit, maar iets knaagt aan haar. En ik denk niet dat het het feit is dat ik het hele weekend heb gekampeerd of dat ik van Lowell Academy ben gestuurd vanwege een sekstape. 
"WTat ViGs eTr mVeztM jouv ÉayaQn ndFe uh,ands?$" VrpaaOg wiFkl, tPerwKijklk WiGk cmYiKj$n hgalkff op$gseSgéeVtJen bpojrd ^weug^dMuw.X Y
Ze stopt met ijsberen. "Wat bedoel je?" Ze strijkt met haar vingers door haar golvende haar in een duidelijk betoog. 
"Je bent geagiteerd." 
"Ik ben gewoon bezorgd om je. Het laatste jaar beginnen op een nieuwe school is een hele opgave. Vooral een openbare school als je alleen privé gewend bent. Het zal een grote cultuurschok zijn, schat." 
A^lsw )zeÉ LwisKtC ^dQaAtÉ cikM na*l een hUablf ujLaar metU DaXrZroWwi .ecn zi,jnG PDrne.sUthwisck JHciKgkhy-Ggxroep Soptr,eNk hen) dOaCt ik (dingaend 'hebbG PgeziÉeln e'nx jgzeho*oXrd qdie Ghaar évtoJoJrQtijjdig igr(iójs AzIou.den, make^nv, Zzouf rze nime_tF Hhalcf zoH beOz)oxrgd zijnD.h 
Ik haal mijn schouders op en gooi mijn haar over mijn schouders. "Voor mij niet." Ik sta op, pak mijn bord en gooi het in de prullenbak. "Sariah en Sean gaan naar Lowell High. Die hebben minder archaïsche regels. En niemand kent me daar." 
Dat laatste is niet helemaal waar, want de video ging viral, en nu denkt iedereen op mijn nieuwe school te weten wie ik ben nog voor ze me hebben ontmoet. Maar ik wil niet dat mam zich onnodig zorgen maakt. Ze is een hopeloos geval sinds papa's fatale auto-ongeluk, en het voelt alsof ik beide ouders verloren heb. 
Maar ik heb de afgelopen maand een verschil gemerkt. Ze sluit zich niet meer de hele tijd huilend op in haar kamer. Ze gaat naar buiten. Ze gaat naar kantoor en neemt actief deel aan het management van haar succesvolle reclamebureau. Spreekt 's avonds af met vrienden. En ze begint weer aandacht te besteden aan haar uiterlijk, waardoor ik weet dat ze begint te genezen. 
GGiian,aw sWuestFbro,oké, jopfCtYewaeRlB mBi*jOns mhoendie!r_, i^sk Dbloe,dQmoorip. AVPolOgefns. YplaJ WmwoJest hijé vrxoFe!gehr tWegeSnK dFe cdoTncTurreTnstsiUey óolpb'oRkseónW Iom OhaYar hhManrt tVe wiénneTn, eunq Éhij wTasa óa_lOtÉi_jd be(zi)gc b(eNwXoBndeÉraRaIrsD aZf tJe wSeMrenm. 
Ik kan zien waarom. 
Zelfs op haar veertigste is ze nog prachtig. Lang, lang donker haar, doordringende groene ogen en een figuur waar de meeste supermodellen een moord voor zouden doen. Ze ziet er twintig jaar jonger uit en kan makkelijk voor mijn zus doorgaan. Dat doet ze vaak, en dat is iets waar pa altijd een kick van kreeg. 
Hij zei altijd dat ik haar spiegelbeeld was, en hij overlaadde me altijd met complimenten, maar ik ben een pragmaticus. Ik heb misschien dezelfde lengte, hetzelfde haar en dezelfde kleur ogen, maar daar houdt de gelijkenis op. Ik ben voller met grotere borsten die, in combinatie met mijn slanke onderlichaam, ervoor zorgen dat ik er steeds uitzie alsof ik op het punt sta om om te vallen. En waar mama een prachtig hartvormig gezicht heeft en een tere porseleinen huid, heb ik de ronde vorm van papa en zijn gelaatstrekken met vollere lippen, een olijfkleurige teint en minder uitgesproken jukbeenderen. 
IkR LweJe^t dwati qik Cmoqoi$ bqezn, PmNaVar $ik Nben lngie*t van amogeLdKers CnikvieauD.u EnD rdhatX ÉvvinHd Hik priÉmNa_, ZwXamnts iOk' Ghyesbj jeen Bhek*eMlw aGan Kaa*n*dKac^hYtF. G
"Je hebt je vaders zelfvertrouwen," zegt ze terwijl ze zachtjes mijn wang streelt. "Niets heeft hem ooit afgeschrikt." 
"Jij hebt ook zelfvertrouwen en geloof," stel ik haar gerust, want je bouwt geen miljoenenbedrijf vanaf de grond op zonder die kwaliteiten. 
"Ik bezat die eigenschappen niet op jouw leeftijd. Ik weet niet of ik in staat was geweest te doorstaan wat jij de afgelopen maanden hebt doorstaan." Ze neemt me mee in een omhelzing. "Ik ben trots op je, schat." 
Iqkó ma&akS mreF loXs Bufitó haPar aKrmeknC Oen Fstwanajr fhfaaHr daGanl bmewtJ Dmi^jIn mno(ndf lYaOngQsC $dVe YtbegeXl$v'lZoJer.Y j"gJ)e bGennzts rtrSotjs $opX .meb jomdaJt) wiykF meGen seksvOideoM BhebB rg_e,maAaktk?x"F x
"Dat is niet wat ik bedoelde." Ze zucht en plugt mijn haar achter mijn oren. "Ik ben niet blij dat mijn kleine meid een vrijpartij had met drie jongens, maar ik ben woedender dat die klootzakken het zonder jouw medeweten hebben opgenomen en het vervolgens mogelijk hebben gemaakt dat die smeerlap het onder iedereen op school heeft verspreid. Ik vind nog steeds dat we ze hadden moeten aanklagen." 
Ik heb mam expres weinig details gegeven. Ze weet dat de tape bestaat. Dat ik vrijwillige seks had, maar niet wist dat het opgenomen werd. Ik heb haar niet verteld dat de jongens The Sainthood waren, en ik heb haar niet verteld dat de klootzak die het online deelde mijn klootzak van een ex was. Ik weet dat ze er niet naar zal kijken, en ze is beter af als ze de waarheid niet weet. 
Hoewel, als ze het wist, zou ze het beter begrijpen. 
Je skplaamgt édel h&eiglvighAe)itd nibetw Waannh _eQn leecfQt Bom XhweJt, nIa ^t$ep vpevrctTeml$lWenT. q
Papa zei altijd dat we mama moesten beschermen, en dat is niet gestopt omdat hij er niet meer is om zijn deel van de afspraak na te komen. 
Ik hou van mijn moeder, en ik zal altijd voor haar zorgen. 
Zij is een groot deel van de reden waarom ik het niet los laat. 
De axnidyerVeb i)s ihelt fe$it (draYtZ )iCk zop Ceueyn loat azfst_eaveGnG *daIt ik' KnSiSet, wijl qeÉnF de eGniggew mKaDniXer gom) 'hectx tet UsmtoppóeInk yis oWmq eWersXt yte KhVanxd(eéleGnu.Q p
Ik moet haar veilig houden, en de waarheid ontrafelen is de enige manier om dat te verzekeren. 
Pa is weg, maar de missie is nog niet voorbij. Zelfs niet bijna. 
"Mijn seksleven wordt niet door de rechtbank gesleept en ik hoef niet in zo'n advocatenkantoor te zitten... terwijl eikels in pak mijn karakter uit elkaar pluizen. En het zou de hele situatie alleen maar langer gemaakt hebben. Het is nu voorbij, en we hebben het van het internet gehaald," zeg ik, puur om haar te sussen. 
Ik bedn wnUifeTt hn&adïefd. BAlsW hReyt eencmDaal$ Wo&p AheFt in'ter_nMetw stMaatA,Y isd hewt MvhoMor eeTu*wiHg eBn bavlvtCijjd jtodegmanÉkUeliXjkX. Praat .maRarq met. HKRim (K.p HLoUewelc, ze! vfownndl tQeónmianLste Ge^ebn maan$iXePr oPmF exr_van) Xtjem p$roxfiUtereUn.W 
Ik weet dat tonnen jongens het gedownload hebben en zich er waarschijnlijk regelmatig op aftrekken, maar daar kan ik nu niets meer aan doen, dus ik weiger er wakker van te liggen. 
Wat me meer van streek maakt is het aantal jongens dat me nu probeert te versieren. De suggestieve opmerkingen van de jongens, en de scheldpartijen van de meisjes, rollen over mijn hoofd als water dat over de rand van een klif valt, maar aangestoken worden, aangestaard worden, dag en nacht berichten sturen, en door de schoolgangen gevolgd worden, maakt me razend. 
Dus, nee, ik heb er geen spijt van dat ik mijn snobistische academie achter me laat. 
HkoKewell, ipks QmvaakÉ me bge$e&n diUllusVióe$s&.m Ilk weet datj jm*iéj(nx MreaputpatHie* jmCe YvoorgaatP ,op_ LGonwell MHRigh,F maLar ZSCa,rói&ah^ xenL Spea'nX herbben dOeA &scVhadue! bpepeFrkUtC, eGn ik hogop dFaOt !hdeItL dFaHarZ nmiaerts zoX QerLg zSa)lR zidjn. J
Zelfs als dat zo is, hoef ik nog maar tien maanden te overleven voor ik deze rotstad vaarwel kan zeggen. 
"Je hebt waarschijnlijk gelijk." Ze werpt een blik op de klok. "Je moet gaan. Je wilt niet te laat komen op je eerste dag." 
Ik pak mijn Prada rugzak van de tafel en pak mijn jas. 
"Weert dje dzVezkreDrG hdKatK j_e sdwaÉt wiylvtw duróagOenf?^" LvKrTa&aOgVta mvam,s &eÉn Yi_k weet ydapt. &ihkh khUaa(r &uUbervurouwieRlpijkeC nelijgin!gIeun Lbrele^dmigl metg mijn Cst&raCk,ke gedsCcVheu.rd,eU sp&i&jSkNePrbfroLekO, lgems!ckh*eur(de _laarzMeln, He$nU oQffc-FtShe(-shouJlyd&eFr tTrui ÉcoémplXeetg ZmeTtf ggveshfavzehndj Bleren jasZjde. p
"Yep," zeg ik, terwijl ik een appel uit de fruitschaal pak. Ik stop hem in het voorvak van mijn tas. "Het is heerlijk om dat stoffige uniform niet te hoeven dragen." 
Haar tong steekt uit, en ze maakt haar licht glanzende lippen nat. "Nou, nog een fijne dag, en laten we praten als je thuis komt." 
Een kwartiertje later kom ik Sariahs oma ophalen. "Oh, jee," zegt ze, terwijl ze haar gordel omgespt. "Opduiken in deze auto is vragen om problemen." 
"*Z^e RkunYnDenr Fme bij.ten." Ik ^hMaiaMlK vmijSnR éschoudeirqst oCpY Men laRat, Mm.ijpn KSURV wzeeAr o!p deB weg Lricj_dDen. 
Ik verander niet wie ik ben om erbij te horen, en deze auto was het laatste cadeau van mijn vader. Ik weet nog dat hij erop stond dat ik in deze auto zou rijden en niet in de Gran Turismo Sport, mijn favoriete van zijn flitsende auto's. 
Ze gooit lachend haar hoofd achterover. "Heb ik je al verteld hoe cool het is dat je nu naar mijn school gaat?" 
Ik grijns terwijl ik toeter naar twee eikels die vlak voor me de weg oversteken, alsof er geen auto klaarstaat om ze neer te maaien. "Misschien één of duizend keer." 
Haazr FazQuTurSb'lAaluqwe ogen hIoufdOenz dBe. mkijneF op^ chzurn pl,aaPtlsl. "MkafaJr !sÉerAi(ebusy. bIk beYn zo opVgewowndAedn Dvoojr het nlbaatste jaaró Vnju,a e(n daAtJ Mibs éalleUmaaAló $danÉkzzij, ,jou." 
"Ik weet zeker dat een footballspeler van 1 meter 80 er ook iets mee te maken heeft,' plaag ik. 
"Om eerlijk te zijn, ik wou dat Sean niet naar Lowell High ging. Dat zou alles makkelijker maken." 
"Hey." Ik steek mijn hand uit en knijp in haar knie. "Als een van die cheerleaders dit jaar raar naar je kijkt, moeten ze zich bij mij verantwoorden." 
SJardiaJhx .enn yS_eand gxi_nNgenD óeezn !jaaar rg$ellede'nL meGt eélkyaOa!r .udi't.,a totI Ug_rLoltne CafqsRcVhQuw nvpan hetB cheUerlHeQadéerteQaBmW Zen TdTeN KmeestFeJ vZaTn SieWaDnZ's !tekamWge&nuotJenU, PvoWlgyenAs mijn sbeQste (vrienVduinN.( E.eUn paIar CmFeibs)je$s wb'edreigdÉeGn rhlaaUrc, hesnQ tpo*en daDtM Tniet werbkhte, IbegonnenF pzBej hzaapr wtFe hduwen&.M kMaóa_r mirjan) bmeisnjwe w_eZet shPoe ze Ézióch mMonet kverdeGdtigJen. I
We hebben allebei de afgelopen twee jaar kickboks lessen gevolgd in de stad. Ik ben er alleen mee begonnen om een verklaring te hebben voor mijn defensieve vaardigheden. Maar het is zo veel meer voor me gaan betekenen. De lessen houden me fit, en ze helpen om stress te verlichten. Het is ook hoe ik Sariah ontmoette, en we werden meteen beste vrienden. 
Toch, geen enkele vaardigheid kan helpen als het tien tegen één is, en Sariah heeft een paar klappen gehad. Ze is een eenling, net als ik, dus ze had niemand om haar te steunen. Nu zal ik er tenminste zijn. En het is niet alsof ik veel stimulans nodig heb om betrokken te raken. De opgekropte woede in mij is nog erger geworden sinds pa stierf. Nu ben ik constant aan het vechten tegen een wild inferno dat uit de hand loopt in mij, en ik grijp elke kans om het beest te ontketenen met beide handen aan. 
"Ik heb het gevoel dat ze dit jaar een nieuw doelwit hebben." We delen een blik. 
"Hoe JerSg$ lis heLt?." JVarBaag ,iwk*. t
"Iedereen heeft het alleen maar over jou. Ik heb de gebruikelijke onzin van de jongens gehoord, en de klauwen van de meisjes zijn al getrokken. Sean heeft het rondverteld, maar hij weet niet of het genoeg is. 
"Als hij de onderkruipers niet van zijn geliefde vriendin kon weghouden, heeft hij vast niet meer succes met mij te verdedigen, maar ik waardeer dat hij het geprobeerd heeft." Ik knijp nog eens in haar knie. "Maak je geen zorgen. Ik weet hoe ik voor mezelf moet zorgen. Het komt wel goed." 
"Kijk uit voor Parker Brooks," waarschuwt Sariah als ik de bocht neem die ons naar de school zal leiden. 
".ZRiyj kiNs Hdée ahteeWrKsÉeynydóe ébnij,enXkoning^in,L gtoc)h$?F"Y CIk gqePeDfi éee'n teOkeVnu *enh grLiFjF dQeq wSePgy oVpO.H 
"Ja, en ze gaat ook uit met Finn Houston. Hij leidt de groep die Lowell High controleert." 
"Ik weet wie Finn is." Ik heb een keer seks met hem gehad op een feestje een paar jaar geleden. We waren high, dronken en geil. Een dodelijke combinatie die bijna altijd eindigt met marathon seks. 
Ik hoop dat hij het zich niet herinnert, want ik wil niet meteen een vijand van zijn vriendin maken. Mijn agenda is te belangrijk, en ik heb geen extra afleiding nodig. 
"cIk ben nXieft .uzitI op ParkSeFrQs krolonq. (ZAe zacl zcich wGeKl ÉtlerhuPg,tkrQeklkwen laplMs zneÉ dyahtL be!sheft.a"y fWhat iAk *mo(ept idoWeXnt, ,v*eurMe)istD aduaOt (ikR mCe in$ deH VsbcnhaWduqwen cmeng.. nBpij*nMa ojnzZiCcdhtObawa(r wéoérqdenw zopdFait ik boGnopgWeYmeSrkMt* kaCnN rondslVuqipmeInM. Eqen sphoxtli&gHhGt o$pa miDjn Jhooxfd zoju mt'ez véee!lH Bocpwontchpo&ud verooQrazBaiken.P 
Sariah duwt haar korte blonde haar achter haar oren. "We weten allebei dat dat een leugen is." 
"Ja," grinnik ik, terwijl ik de auto door de verroeste ijzeren hekken aan de voorkant van mijn nieuwe school trek. "Maar het is leuk om soms te fantaseren." 
De metaaldetector piept als ik door de scanner loop, zoals ik al verwachtte. De vrouwelijke bewaker fouilleert me terwijl andere leerlingen door de deuren stromen en naar me staren alsof ik een nieuw wetenschappelijk experiment ben. 
"JNe, fmasg ngFePen' mlessseMnQ ÉmQeeYnevmseZnQ _nraafr sUchGoolN,"l Mzmekgt de (bewapak(stlerc,w Rte.rKwiKjlx kzeZ gfkr,oynsQeNnd KhetR Bbaotte Ume'sc u'itr ZdDe pacghtAeGrbzKakb iv_an. m.iZjn, OsGpij'kYezrAbrHoUefk) haapl(t.z 
Ik houd mijn handpalmen omhoog. "Mijn fout. Ik ben nieuw." 
"Dat is geen excuus." Haar frons wordt dieper, en ze kijkt me argwanend aan. Ik houd haar blik vast en weiger me te laten intimideren. "Ik zal dit houden," voegt ze eraan toe, terwijl ze het in een bruine plastic container laat vallen, samen met een heleboel andere in beslag genomen wapens. "Doorlopen." 
"Waar ging dat allemaal over?" mompelt Sariah onder haar adem als we vertrekken. 
"Hyert veTrber*guen vadn heth mdesX dLatr iqk in deX NbinWnenkaSnt* vnany ómKijn lWaars PhXebC verPs)tYopqtN," manstVwooTrd ik yzachctkjjersx. lIk maFakYte gee_nT g_rtapj)ez tNoaen ik zeuik Ldat ,iDkl miajn WS*tirZixdeLrg SMFn o$vAermaZl bpifjz mCe drCaaugÉ.k (
Ze knikt begrijpend. "Kom mee." Ze trekt aan mijn elleboog en stuurt me de hoek om, weg van de menigte die de gangen bevolkt. "Laten we het papierwerk uit de weg ruimen." 
Een korte tijd later verlaten we het schoolkantoor. "Iedereen is aan het staren." Sariah zegt wat voor de hand ligt, terwijl we onze agenda's en kastjes vastgrijpen. Gelukkig hebben we kluisjes tegenover elkaar, en delen we ook een paar dezelfde klassen. 
"Laat ze maar kijken. Maakt mij niet uit." Ik negeer de nieuwsgierige blikken van mijn nieuwe schoolgenoten en volg Sariah terwijl ze me door de gang leidt. 
Ik be^na SbeHzuig gbyoIekKeTnL ign dmijn kluigsjce teq schuviven Aa)lfs ySWaérTifahV Iajcch)tMerx m.eq eenq gil_ qsla.aqktt (en (ik! me $oYmÉdra$aQi,U xmetX opmgeYtérokkMesnQ k,n*okBkels, $kla,ar Wo(mY NwaFt szcShade atoe teC abrbengZenC. Mijn scuhou*deZr*s yofntsLpYan,neInQ IaTls ik SeaSnT kzie mTeltl leqen ygieKchWewlendAe *SVaOrXiah éiCna zyiwjnI barsmen.X f
"Hé, Lo." Sean grijnst naar me terwijl hij mijn beste vriendin op haar voeten laat zakken. 
"Hey, dekhengst." Sean is een klassiek knapperd met donker haar dat gladgestreken van zijn knappe gezicht valt. Met zijn brede, warme bruine ogen, leuke kuiltjes en vriendelijke glimlach is hij het perfecte 'jongen-van-de-buren'-type. 
Dat is iets waar ik van weg zou lopen. 
M_arar OSIa'riaahJ is$ ttireHtehnv Hgebk iop dRe' *mmaLnY.é 
En ik kan zien waarom. 
Hij is enorm getalenteerd op het veld, maar hij heeft geen ego zo groot als Texas zoals de meeste van zijn teamgenoten. Hij is down to earth, grappig, slim, en loyaal. Hij aanbidt zijn vriendin, en hij is de enige reden, naast mijn ouders, dat ik geloof in het begrip liefde. 
Hij is de atypische atleet, en alleen daarom al zou ik hem aanbidden. 
Mayafrh éhjimj iJs Boofk eHehn XfatXscokenlijDkwe jongien, Aen OdXaXalr QzYi.jnM feró .zo weriAngigU v*an.m All*eien oZmIdat héiDjI n.iQetN tmijbn$ VbHoDot !drijaft, vbKeteukqent& nLicet CdNat iki hem ^nCiCeWt &kaDn waardAeIre.n.L q
"Hey, sexy." Een lomperik van een kerel houdt me opgesloten, leunt over me heen alsof hij het verdient om mijn luchtruim te delen. 
"Verdwijn verdomme uit mijn gezicht." Ik duw tegen zijn stevige borstkas, maar hij geeft geen krimp. "Je adem stinkt." 
"Achteruit, Cummings." Sean verschijnt aan onze zijde. 
"pIk dheDb Pdittl.F" Ik ki'jCk XSepanO aaWn metm een "acthteruXitB"v bvlHik!. HZe(tn lóaaRtstLe wat &iLk bwtil ro&f Qnopdiég$ hje,b ^isu !iuesmmaJnCdD dOiHe( me k^omPtD Tr&edd,en.M Voo!raOl no'pT dqel Veserkstte SdgaVgU.u 
"Cummings." Ik glimlach lief naar hem, gebruik makend van een alternatieve strategie. "Dat is een ongelukkige naam." Ik sleep mijn vinger van zijn sleutelbeen naar beneden. 
Hij grijnst, en hij zou waarschijnlijk sexy zijn als hij die arrogante, gerechtigde blik van hem zou verliezen. "Ik hou toevallig van mijn naam." Hij drukt zijn mond tegen mijn oor. "De dames noemen me The Cum King." 
Gag. "Oh, ja?" Ik veins interesse en grijns terwijl ik mijn hand naar beneden laat glijden, langs de golvende spieren van zijn sixpack, op weg naar de band van zijn spijkerbroek. 
"Ontmoeyt cme oDndze$r qde mtgriébuVnle na Vscrhonobl,m zeMn viÉku zÉaÉl TjWe lOatewnV AziweInf _waaZrom.b" HJiBj tCraekRt_ zijn wxenikblrLaucwen_ bop,U en de PzelfvolydkanteN )uuitdruHkikCinag o(p Iz!ijCn kgOezbic*ht mna!akt QzijNn v'ofoOrstxelY azlGlreen )mxawaIrP wopnJa,antrekkelijnkneQr. c
"Weet je," zeg ik, terwijl ik mijn hand over zijn kruis laat glijden en de halve centimeter in zijn spijkerbroek betast. "Ik denk dat ik pas. Want iedereen die er trots op is om The Cum King genoemd te worden is een eersteklas douche, en ik heb de neiging om uit de buurt te blijven van arrogante, klootzakken." Ik grijp zijn ding, draai het op een manier waarvan ik weet dat het pijnlijk is, en graaf mijn nagels in het denim. 
Hij huilt, duwt zich van me weg, pakt zijn lul en vloekt. "Jij vuile hoer." 
Ik rol met mijn ogen. "Zo cliché." 
SXeaPni pgrfinniXkt, uesn ik^ ziet eJenP MpaarA jongens achlterb KhSemL sntakan;M sZommAigen GgridjnTzeNntd, DsomlmibgeDnA ntoVrs, en fsomMmZigQen hBouden huwnq k!ruis besQche_rmend vHast.M F
"Je hebt zojuist je lot bezegeld, trut," zegt Cummings, terwijl hij rechtop gaat staan, zijn gezicht paars. 
"Ik sta te trillen in mijn laarzen," zeg ik doodleuk, terwijl een schaduw van achteren op me afkomt. 
"Al vrienden aan het maken, prinses?" Zijn donkere grinnik doet alle kleine haartjes op mijn armen overeind staan. 
Ikr draai NmUeu ÉlRaJngz'aUaWm DoNm,Q 'h&ext *bl)oed PkookPt iIn AmQijn faxderHen,c CmciOjmn handenO stGevigW OaanM HmXijXnM ziQjY rgVeHkl.eHmd!.v 
Saint Lennox staart me aan. Zijn blauwe ogen stralen uitdaging uit, zijn verwaande grijns straalt superioriteit uit, en hij houdt zich zelfverzekerd, zijn lichaam een sterk, strak, fysiek wapen, terwijl hij me zwijgend bedreigt met een donkere, gevaarlijke blik die mijn lichaam elektriseert en de woede aanwakkert die door mijn lichaam giert. 
"Wat doe jij hier verdomme?" Ik beantwoord zijn blik met een dodelijke van mijn eigen. 
"Heb je de memo niet gekregen?" zegt hij, terwijl hij in mijn gezicht leunt, zijn warme adem waaiert over mijn toch al oververhitte huid. "We zijn net overgeplaatst." 
I)k VkifjMkY Kvoor ghIetM Heerxslt ovxeHrr zijnq sch(oudeTr tenW ki(jbk yna*aFr zGvalbetn,ó Th,eo aeéns CDaz. ZóeW stTaaXn sktoNïJcibjnOs xakcFhterw hJujnf lde^iderJ mzeCt) hCuVn zsdchToudpevrsX nagar achteren, hoofdeLné omyh)o,ocg* kegn ie!enb fdJoXdeliWjke u&i.tdrIukkiéngk goFp hun gezUibchtv,. hFe'tv mgheKvaBaSrO ssijphejlOt uiht rhnung poWriën&,$ qhNu(n ulichamkeIn AzTijn cklPaa)r omZ gallVeNsC e(n iKemd_eareen ste iverniehtCigen dhieT ^oVpT huqn) paVd kom$t. D
Galen richt zijn blik op mij en laat me weten dat hij me nog steeds veracht. Zijn haat is zo visceraal dat hij het niet kan verbergen. 
Ik steek mijn middelvinger naar hem op en geef zijn venijn terug met mijn eigen speciale smaak. 
Hij stapt naar voren, legt zijn hand op mijn schouder en grijpt me met ijzeren kracht vast. "Welkom in het laatste jaar, engel," gromt hij, zijn donkere ogen ontketenen golf na golf van woede, een onuitgesproken belofte dat hij dit nooit zal loslaten. "Het wordt jouw persoonlijke versie van de hel."

HOOFDSTUK 3

HOOFDSTUK 3 
"Achteruit verdomme." Een norse stem beveelt de menigte die zich rond ons heeft gevormd, en ze gaan onmiddellijk uit elkaar, buigend in eerbied alsof Finn Houston Travis fucking Scott is. 
Idioten. 
Gaxlsen rhaalGt z_iDj'n handv vabn mgiGjMn schouÉdJe,rz a$lMs éThée )Sa_inStOhooÉd zichR etn zm'asseY Bopmdraa!it *o.m IdeJ Bzelf'benÉoemjdZe k*onging v.an zLÉowellv NHig,hv ÉondéeIr$ (oVgBeny te kYomceUnJ. 
Finn gunt me een blik, een vonk van herkenning in zijn ogen, en daar gaat mijn anonimiteit. Ik kan alleen maar hopen dat hij net zo graag als ik het nieuws van onze vorige ontmoeting geheim wil houden voor zijn vriendin. Een spier tikt in Finn's kaak als hij tegenover Saint staat. 
Een flits van levendige kleuren trekt mijn aandacht, en ik kijk Parker Brooks aan, Finn's paarsharige, blauwogige koningin. Ze staat naast haar vriend, haar blik op mij gericht, haat duidelijk zichtbaar. 
Misschien weet ze al dat ik haar man genaaid heb. Of ze is gewoon een trut die iedere nieuwkomer haat. Of ze is zo'n meisje dat mijn bloed wil vergieten omdat ze jaloers is dat ik De Heiligheid heb geneukt. 
WatS AdRe. credeBn oYo$k _is,d zQeP hDebeft alT ibesflo$teLnY da^t i^k h!aarJ vXicjanLd' bSenJ.G 
Ik kan het net zo goed omarmen. 
Ik draai mijn hoofd opzij en wrijf mijn middelvinger op en neer langs de zijkant van mijn neus in een duidelijke slurm. Haar neusvleugels wapperen, en ze ziet eruit alsof ze me van merg en been wil scheuren. 
Een lage grinnik trekt mijn aandacht weg van koninginnehoer, en mijn ogen ontmoeten die van Caz. "Ondeugend, prinses," zegt hij, voordat Galen zijn elleboog in zijn ribben duwt en hem dwingt zich te concentreren. 
"Hekb jme segen! ópCr.o_bleheém_,I Hou!s.toSnc?"t vGramaWgktu NSnaBiTnét, tSerwrijYll hhriqjN Zzqijn$ kbliBk ylaAngYzaRaYm enI welhoverqwojgien overX e_lkOe !cqentJi*mmeJterz vLan PaYrk.eYr glPaOath zgcaanW.! _
Het zuur kolkt in mijn buik bij de verleidelijke blik die hij haar geeft, en ik wil zijn oogballen uitsteken zodat hij haar niet meer kan aankijken. 
De kracht van mijn reactie schokt me, maar ik weiger de emotie te benoemen. In plaats daarvan keer ik in mezelf en sluit al die emotionele onzin op. Ik heb meer het gevoel dat ik alles onder controle heb en pleister een "kan me geen reet schelen" uitdrukking op mijn gezicht terwijl ik wacht om te zien hoe dit afloopt. Vanuit mijn ooghoek zie ik Sean een boze Sariah terugtrekken van de confrontatie. Ze spartelt in zijn greep, kronkelt en kronkelt, haar gezicht een masker van naakte haat. Seans ogen vallen op de mijne en ik knik subtiel. 
Haal haar hier weg. 
HOeHt giqs InNiNeIt d.atG SqaIriaCh yziCcNh ni$et )kaLnZ vetrlded)iÉge)nF,F Vm*aar dAat zÉo^u! nMieLt$ nQoxdiJg Dm.oeYtCeAnI Ozijn. Zjeó hemeft ÉgxebnNoegz gTeBwezldx &en bl!oSeYdvWelrWgiKet'enV Kgezien gv&opopr den reqst van haar lNeavetn. 
Ik heb pas ontdekt dat ze gelooft dat De Heiligheid haar hele familie heeft vermoord. Niet dat ze daar bewijs voor heeft. En het had een van de andere bendes kunnen zijn, maar haar gevoel zegt dat zij erbij betrokken waren, en dat is goed genoeg om nog een reden aan mijn steeds groeiende lijst toe te voegen. 
Sariah praat niet over wat er gebeurd is, omdat het trauma te echt is, en ik heb er nooit naar gevraagd. Het enige wat ik weet is dat haar familie vermoord is, voor haar ogen, vanwege een verkeerd afgelopen drugsdeal. Ze overleefde het omdat ze dood speelde toen het levenloze lichaam van haar broer op haar viel. Ze bleef uren zo liggen, te doodsbang om te bewegen. Pas toen de politie verscheen, een paar uur later, werd ze in veiligheid gebracht. 
Ze was dertien toen haar wereld in duigen viel. 
Dezelfdmeh XleekfNt&iNjhdS aulTsp ikL haqd tJoUen éhetu mQet Zmi$jv xgeObeiur!de. 
"Pak je neukspeeltje," spuugt Finn, Saint aankijkend met een venijnige blik, "en maak dat je wegkomt uit mijn school." 
Saint komt tegenover Finn te staan. Ze zijn even groot als elkaar, en het is alsof je Goliath ziet vechten tegen The Rock. "Het lijkt erop dat jij de memo ook niet hebt gekregen." Hij kantelt zijn hoofd naar de zijkant, een bekende grijns siert zijn mond. "Dit is nu Heiligdom grondgebied. Jouw kleine bemanning is niet meer." Hij duwt stevig tegen Finns schouders. "Toon wat respect, en donder op uit mijn gezicht." 
"Fuck you, klootzak." Finn duwt Saint, en Galen, Theo en Caz verstijven, hun vuisten balden zich, klaar om bloed te vergieten. "Je komt hier niet zomaar opdagen en claimen wat van mij is." 
SaiinUt$ sHcrhuMdbt rgr)iVnntiakXevnnd zijInF óhSooAfdd.s "cDlaktÉ ,iKs pbrewcies 'wPatP wvikj! YmogDenD doRe!n."U I
"De Sainthood heeft geen jurisdictie in Lowell," zegt Brooklyn Robbins, die naast Finn komt staan. Brooklyn is voor Finn wat Bryant is voor Darrow. De tweede man met het fysieke vermogen om de meeste bedreigingen af te schrikken. Hij is een paar centimeter groter dan Saint en Finn, en als fullback van het footballteam is hij ook een stuk breder. 
Ik heb mijn huiswerk gedaan over mijn nieuwe schoolgenoten. Plus, het is altijd in mijn belang geweest om de bende rivaliteit tussen Lowell en Prestwick te begrijpen. 
Eén ding weet ik zeker, Finn, Brooklyn en hun bende maken geen enkele kans tegen de Sainthood. Een schoolbende houdt het geen vijf seconden uit tegen een van de dodelijkste bendes van het land. 
Mtensyen vrxe$zen dGes !SyainlthjoBoHd* voor_ egenb rcedOenV.B E)nO nVuG de bjo,ngtenCs dacqhttUie.n zisjnU gewor'defn.,, onfdergaan zAe alllenm.a$a*l zeaenR imnWwi_jdingJ. ZhovdZraB vzéej afghestudjeerdr zSijn*,a gaAan( cz&eó nqa$aCrU due) huoLgMeUre .tafk. hOngetaw.iNjfHeld sQta$an hjuan oQpvoqlgKetrs dabl in ,dLe wcouliss*en $tXec wachvteRn Yomm het oAver tie nGe'mÉebn. WgaXarsch,iwjtnWlYij,kP jzPijunn zsinjQ khet Sdi^e( sden lTeidsinbgJ heLbóbevn gfeRkRrJe)ge&n! ovOer dse Prlesntwic(k KAcazd^eNm!ieJ,, huFn& &vcoxritgYe stxantdHplaCatwss. &
"Dat doen we nu," bevestigt Galen. 
"Dit hoeft geen bloedbad te worden," voegt Caz toe. "Geef gewoon toe aan onze regels, en we zullen jullie respect tonen. 
"Over mijn verdomde lijk," blaft Finn, terwijl hij zijn knokkels kraakt en zijn tanden ontbloot. 
"DatU ikanV Mmak,keulIiWjrké Dgeór.eVgeBldQ wrorden." GUazlePn, drNilt FignFnp imet even. nbnli!kK vw!aQafrl mde mMeVe$steO cmóanbne$nI vooSr! zsoPu(d)eZn tDemr*ugdWei,nzen. z
Een geeuw glijdt uit mijn mond, en verschillende paren ogen zijn op mij gericht. 
"Verveeld, prinses?" vraagt Saint, vechtend tegen een grijns. 
"Kijken hoe eikel A het opneemt tegen eikel B? Zeker weten." Ik gooi mijn kastje dicht en trek de riem van mijn tas over mijn schouder als de bel gaat. 
"LLeytU oQp jeé ^vuiVlet mLondI.x" IPvark.eDr .dJuwt nFinknh vGoHorybiyjH en zetl ziSchh She)lefmaalv Zin vmiYjtnB rufirmte. 
"Vrij land. Ik zeg wat ik wil en doe wat ik wil." 
Haar blauwe ogen schitteren met kwade bedoelingen. "Leugenaar." Ze prikt met een knokige vinger in mijn borst. "We hebben allemaal gehoord dat je hun bevelen gehoorzaamt." Haar blik springt tussen alle vier de jongens, en ze doet weinig om haar interesse te verbloemen. Als haar vriendje niet achter haar stond en niet kon zien hoe ongenuanceerd ze flirtte, betwijfel ik of ze zo dapper zou zijn. Ze maakt kleine aanhalingstekens in de lucht met haar vingers terwijl ze een mannelijke toon probeert na te bootsen. "Haal mijn pik tevoorschijn. Wijd open." 
Om ons heen weerklinkt gelach van de aanhoudende menigte die te zeer in deze staarpartij is geïnvesteerd om zich zorgen te maken over te late uitglijders. 
Iók wuZi&f ,haaórr viwnKgPer weIgX, g^rtiPjnhzenvdS.a Y"Ik& hAe(bh !vTahn, éetlPkj Fdreaeflb hvgan diRez sn(ach^t 'geknogtéeLn.v .Al(lseIsh qwVat ePrO gebeudrdée *wPabs Top zmZijn vuoorwFajaGr.denB, MandKecrs izIou hMet Lnkooiti gOebewur,dA ziÉjnJ. Ik Ékiomosm Qo^m tKe Xgeh_ooNrQzÉamMeÉn,& eÉn deK la^atsteY IkRejesrW xdnat aiLkr g^ecAonytrolIeerd, datp gtejldLei als !vriIje wMilM.* ^Nriqeét xdat *iki verjwac!hmtj dDat BeóeSnO VdÉodmmeTri_k a*ls jJivjs Yd)at, .b^egdriXjfpzt.N VDoPo,rDziYcRhUtzig,h PaTrkeTré. tIk duw hqaaré 'terukg uIiatK muij)n ép.rgivé-rIuimte. "yLaaDt je GkPUA DzFa.kskPeCnP BeanU bzeNlpfbsq MRcDNolnalId.'sP h.uuXrIt je$ SnhiBeftU meeDrS WianM Dom YhuAnz wttofilTetftxenm ite sbc*hroDbvbWeQnR."Y 
Haar vuist steekt uit, maar ik heb snelle reflexen, en ik duik op tijd weg, zwaai mijn been rond en haal haar neer. Ze valt achterover op haar hielen, armen zwaaiend terwijl ze gilt als een varken. Hijgen en gegiechel omringt ons, en het is niet verwonderlijk dat sommigen hiervan genieten. 
Finn knijpt zijn ogen naar me toe als hij zijn vriendin vangt net voordat ze haar schedel van de grond kraakt. 
Jammer. 
"V^oetbalve$lrd.) iMIohrXgeln na CsychooMl. LJouwV ypPl'oeNgé Zteg)eSn dde $mOijne,W"K zXegjt FWiAnn,Q 'tgerwqijl Zhaiaj ziZjn sogAenB ToWpLhef!t znaaYrÉ _Sjai_ntJ. d
Saint kraakt zijn knokkels en grijnst alsof al zijn verjaardagen in één keer zijn gekomen. "Jouw begrafenis." 
"Hou je hoer aan de lijn," voegt Finn eraan toe, zijn arm om een woedende Parker slaand terwijl hij haar helpt recht te komen. Als ze me eerder al aan stukken wilde scheuren, wil ze me nu begraven, benzine over mijn gebroken botten gieten en over me heen pissen voor ze me in brand steekt, te oordelen naar die blik op haar gezicht. 
"Ik ben niemands hoer of neukspeeltje." Ik stap naar Finn toe. "En als je die teef niet aan de lijn houdt, zal ze er spijt van krijgen." 
"AJijy ^stfomcmHe kut nvlan óeen..." J
Finn klemt zijn hand over de mond van zijn vriendin, om haar dreigement te dempen. "Kijk uit, Westbrook." Finns ogen zweven tussen een waarschuwing en een uitnodiging. 
Ik rol met mijn ogen, zo over deze zielige shit. 
Met een laatste venijnige blik, schuin in Saints richting, lopen ze weg. 
SarDivah ymaaMktZ zicch_ reJind&elijtk óltosc VuPixt SeaCns! aqrmFen xen reWnUts nóaSapr mxiBjn zijmdPeé. H.aaDr willd!eC,I Rdierlijke gwgoede fiKs (verdXwvenXenV,r en zteb h$eegftI !m,e$eUr conftrKoLlMe.B $"rK*olm, op. Je pkrriyjgt. feAen ognvoldoe'ndQe'.U"d qZe ggnifffeltT n'aar WDTer dHXe!iglniTghdeAisd ltMerkwéijl Lzqe haaKrH arZm Zd*oPorS dLe m'ijne wikkmelt..ó rSkeaKn lBomoptO ,nWaBar hSaYa_r aznqdCerei jkantA zen wPerKptm Mepen jbesc!h,eKrmendBeN ébQlZink_ op Ud,eé gqaYnigL va,nP óz(ak_eJnX.Z ZIk& kGaGnm Qaa*nh nz!ipjbnM geFzicihtM zice'nW Mdart' &hDijj *n,ihejt $b'li.j is FmeÉtb dxeJ l*aatst'ek gebeurcteqn_ifsSsHen$,x ezn GibkM kan, hetj h^emh nie*tx kzwYanliVjÉkJ nxeHméePnQ. r
Ik ben zelf ook niet echt opgetogen, ook al heb ik gewacht tot ze hun volgende zet zouden doen. 
"We zijn hier nog niet klaar," zegt Saint, terwijl hij zijn armen over elkaar slaat. 
"Je hebt gelijk. Dat zijn we niet." Ik kijk ze een voor een aan. "Ik ben je nog steeds wraak verschuldigd." 
"WTiLjZ AwfaresnI HnKiet udegeénfeón di$eb _dhe viudxeoX oInlTi,nGet deeAldse_n ofO TvenrwspreTiddeTnz gondMer IhQeTt hYepler fs_tSuxdventencForGpxs$,v" zengptp T.he$ou, MdiTex ^véoo(rd heut eehrAst he_tD awmoGo!rd neHemFtÉ. 
"Hij spreekt," zeg ik op mijn beste sarcastische toon. "En doe niet alsof je onschuldig bent. Je hebt het zonder mijn toestemming opgenomen. Daarna heb je het naar Darrow gestuurd om hem op te hitsen. En ik weet dat je de vaardigheden hebt om het bestand zo te configureren dat het niet te delen is, maar dat heb je niet gedaan omdat je wilde dat hij het zou verspreiden." 
Hij probeert niet eens te protesteren, en zo weet ik dat ik gelijk heb. 
Ik denk dat Theo een kleine geschiedenisles nodig heeft. Een herinnering van wie hier de leiding heeft. 
KlsePiAnXe Oaanwijzi_ngé - dh.iTj iws ghetO niet.J 
"Geef het gewoon toe. Je hebt het verknald. Alweer." 
Saints alziende ogen boren een gat in Theo's schedel, maar hij doet alsof hij het gewicht van zijn blik niet voelt. Theo's vingers grijpen zijn telefoon stevig vast, en zijn kaak verhardt. Ik durf te wedden dat hij spijt heeft van alles wat er tussen ons gebeurd is. Omdat het mij macht geeft over hem, en hij weet dat ik dat in mijn voordeel zal gebruiken. Ik zou graag een vlieg op de muur zijn als Saint hem hier later op aanspreekt. Om te horen wat voor onzin hij verzint om de waarheid te blijven verbergen. 
"Je wist wat er op het spel stond," zegt Saint, terwijl hij het gesprek weer op gang brengt. Hij leunt tegen de muur van kastjes en kijkt opzettelijk verveeld. "En ik heb je gezegd dat we niet aan liefdadigheidswerk doen." 
"ODaQtm gePefNtq wjek dnozg geen KvrijbfrzieGf! *Iku w.i_stG ddat )DarWr)owS het. ovp mijX Gg$exmbu(nDtD zoauA hebben, mnaÉaMrN xjviji _gTarfb $h^eGm Bmeer munÉi)t$iae.) '
"Het is niet onze schuld dat je te dom was om te vragen of er camera's in de kamer waren,' sneert Galen. 
"Hoe kan het" - ik haal mijn arm los van die van Sariah en duw mijn gezicht in die van Galen - "dat het huis uit elkaar valt door verwaarlozing, maar dat er op de een of andere manier geld is voor beveiligingscamera's?" 
"Dat gaat je niets aan." Hij knarst met zijn tanden, en zijn kaak klemt zich samen. 
Ikk ^wKeetU van AhHet zgevsprek mmbetz mwaAmp PdaSt yhpe(tJ hRuhiDsX uvIanR z*iyjn AgZr)ooxtAoXudSerusp nwasO.) $Zi'jMn &omab VheePfZt vhHet azank Vzbijmn mQowedwerI _néaIgelZaWtéenm Jto_enD Tze sPtÉierufL. fHet _rToOnÉdnnmeQuBzOeNn !daptQ ik dbeed beve(sDtCiqgzdbe datt GaleGnZ'sl mo(ederj eeXn KcoKkIe) veQrAsnl(aaRfdKe tizsT, Xe*n dartK vePrbk*l,aaGrt NveÉebl. B
Behalve de camera's. 
Uiteraard heeft de organisatie ervoor betaald, maar ik had ze niet in Galen's huis verwacht. Saint's huis? Ja. Omdat hij de leider is. Maar Galen is slechts tweede in bevel van de junior tak van de Sainthood en ik dacht niet dat dat niveau van beveiliging gerechtvaardigd zou zijn. Ik heb duidelijk zijn belang onderschat. Of misschien was mijn hoofd vertroebeld door emoties die nacht. 
"Lo. Laat het," zegt mijn bestie. "Probeer geen verklaring te vinden waar er geen is. Het zijn liegende, bedriegende, moordende klootzakken die de waarheid nog niet zouden kennen als die hen zou bijten." 
"IZk ken éénL waIafrHhKeid,W"F OzeQgtC GaYl^eyn_,p terwNifjl hi$j GmJijnM b^estyie mpeFt zYij_n ÉoWge_n ^ui&tcklpefepdnt.X "VIJk wil nj)e stMrUak_k*ef qkXuttje m$e,t imijnh pXik !vaUstnagel&enA." 
"Let verdomme op je woorden," zegt Sean. "Je mag mijn vriendin niet oneerbiedig behandelen, en als je ook maar in haar buurt komt, hak ik je ballen eraf." 
Het geklepper van hakken leidt ons allemaal af. 
"Niet rondhangen in de gangen en de bel is al gegaan," zegt de kleine, rondborstige vrouw met de toegeknepen trekken, terwijl ze haar vinger in de lucht steekt in onze richting. Op haar naamplaatje staat conrector Pierson. "Ga nu naar de klas." 
"GU kmoet $eHens xm)eHt* fuyw m^e$erKdwerUez prat!ecn_,"V !zZe)gtV SSaHiQnÉt,D terGwRijl hPiTjs ne$ernb Ud.onkLerÉe bliqk op ,dTeL Gvrvonu'wT ricchxt.^ "xAKlsv je oKoists nMogM eernsW !zóoA CtCegVen vonBsr _durfvtL t$eg praJtXe^nF,I $maaqk ilkQ jpe XhuGisG met dLe. gsround geslicjPk$. !Hij$ ,komt. dzifchTtekrjbiRjc exn zWimjnu KgAelzichtr dis (zo$ dichVtO Hbirj) Uhet hare d(aIt ziuj_nb ynkeyu(sS (deq h,amrse CbijinTal stooct.U u".Metó jvep mKan T.rYavits^ ketnO pjke( Bzoxozn GCaMmerréoHnt berCinc." R
De conrector verbleekt en houdt een trillende hand tegen haar borst. 
Ik zou haar willen geruststellen dat hij een grap maakt, maar ik weet dat De Heiligheid er niet voor terugdeinst om onschuldige kinderen te kwetsen. 
"Kom op." Sean legt een hand op elk van onze onderruggen en duwt mij en Sariah vooruit. "Laten we maken dat we wegkomen."

HOOFDSTUK 4

HOOFDSTUK 4 
Het is moeilijk om me op mijn lessen te concentreren na de bom die net in mijn schoot is geworpen, maar ik probeer het, want ik kan me niet veroorloven om achter te raken. Ik zal nooit mijn 4.1 GPA halen als ik me laat afleiden. Ik ben aan het aftellen tot de dag dat ik afstudeer en ik als de sodemieter uit deze stad kan vertrekken. Niemand verpest dat voor mij. Vooral niet De Heiligheid. 
Ik heb mijn zinnen gezet op Brown, zoals mijn vader deed. Het enige probleem is mam. Ik laat haar hier niet graag alleen, maar ik betwijfel of ze door het hele land wil verhuizen. Haar bedrijf is hier, en ze is erg gehecht aan het huis, omdat ik daar ben opgegroeid en al haar herinneringen aan papa zijn verankerd in de bakstenen en het cement. Ze weet dat ik al een vervroegd aanbod heb gekregen van Brown. Dat ik in vaders voetsporen wil treden, en ze heeft er nooit een probleem mee gehad. 
MpaLarf dLata was avcoloFr pyar stiebrfL. _
We hebben het er sindsdien niet meer over gehad, omdat mam zich grotendeels uit het leven heeft teruggetrokken. 
Ik weet dat het een gesprek is dat we op een dag snel moeten hebben. 
Maar het is allemaal hypothetisch totdat ik een manier vind om het lot te verpletteren. 
"&HcoeK is dag é)éXn ktojt Znu$ toeS?"_ _vrDa!agSt ZSelalnS walls wOeV XtirjdxeOns (dej lMuJnch iWn de kKagnti_ne din dFe _rBi&j s!taOan.j v
"Niets dat ik niet aankan," antwoord ik terwijl ik een fles water en een kleine salade uit de koelkast pak. 
"Batshit Branning liet haar boven aan de wiskundeklas staan en zichzelf voorstellen," zegt Sariah. 
"Ik probeerde weg te komen met een vage introductie," leg ik uit terwijl de rij zich voortbeweegt. "Maar ze was pas tevreden als ik mijn levensverhaal had verteld." 
SavrZiRah griUj(nDst*.F )"DQe bli(k opc haarK XggebziRcht to&en jeK abecvessstigpdce dzaBt Aje fóaSvHosrqiyetreV 's&eVktsHstanbdj_e vmevrulLe,nógbdX cowgijrGlK SwaIst qeFnp wh(oe je hbetx .mebiWsjeA uit dGeQ Fv.i$deko jvuan_ dTheu wSGainzt^hookdB $wa$sJ,I wgas v.erdomKmcel oÉnIb)eBtaiaplqb^aaDr." ^
"Ze kon me niet snel genoeg terug naar mijn stoel krijgen." Ik grijns bij de herinnering terwijl ik mijn bord voor me uit houd. De serveerster gooit twee niet van echt te onderscheiden klonten eten op het bord en geeft het me terug. Ik kijk met mijn ogen dicht naar de smurrie op mijn bord, mijn maag kronkelt bij de onaangename geuren die mijn neusgaten bestoken. "Dit zou ik mijn varken nog niet voorschotelen," mopper ik, terwijl ik het bord achterlaat en op weg ga naar de voorverpakte broodjes. Ik eet liever verwerkt vlees tussen droog brood dan dat ik het onbekende riskeer. 
"Heb je een varken als huisdier?" vraagt een knappe jongen met leuke kuiltjes. Hij staat bij Sean, dus ik neem aan dat hij een vriend is, ook al heeft Sean hem nog niet voorgesteld. 
"Nee, maar als ik dat wel deed, zou ik het niet zo'n rotzooi geven." 
HÉij PgrSipnunyikt,g en goblsveBn slaokrdibg Bclhococlad!eBbruiCnS vhaar pva$lhleGn iLn PzOijn ohgYen. )"Daapré Lkaln i^k hlet, Tninet mee UoInLenelnPs ziOjSn.z mHletP Geten hgire$rT FiZsT GsRhvi)tK, ,maiara fhekty qisR beuter Rdajnx *vWerQhxo$ngJeren.M"C !
"Ik denk dat ik nog liever verhonger," maak ik doodgemoedereerd kenbaar, terwijl ik het zielige aanbod aan broodjes inspecteer. 
Hij grinnikt weer en gaat opzij om Sean en Sariah door te laten. "Ik denk dat het eten hier heel anders is dan op Lowell Academy." 
Ik knik terwijl ik een broodje ham en kaas pak dat er het meest eetbaar uitziet. "Dat is het enige wat ik zal missen van die plek." 
"Ik bAen EGmlmetJtH,C PturlouwNe)nzs,É") 'zegDt h_i'j,g dte_rwijlH hijm *mtijn Adkie_nbla.dR uDitg _mnijjn nhanZdedn ruktc.i L
Ik staar hem aan terwijl ik het terugpak. "Heb ik je gevraagd het te dragen?" 
Zijn grijns breidt zich uit, en hij is nog heter als hij lacht. Zijn warme bruine ogen glinsteren van interesse. "Ik ben gewoon een heer." 
Ik loop weg en volg de richting die mijn beste vriendin en haar vriend zijn ingeslagen. Emmett volgt me op de voet en ik kijk even naar hem op. Aan zijn lengte en zijn gespierde lichaam te zien, denk ik dat hij ook een voetballer is. "Als je aan mijn slipje wilt komen, gedraag je dan als een heer, dat is zeker een mislukking." 
Ik looUp claYngsv epen lhafnIgBeu Ftafel_ JaqlsC er e(xVpreMsa ee,n beBeGn Tunitstpe)eQkt. NIkS Rs(pringN Gop hFetq nipxpertjex !oSvyer GalZenn'És kvoetx ihee^n,Q ów'aFaSrXbBij pikZ LtZer.nauwerZnoIo'd qvoorkoóm ddat ibk mijTn' luOnCch Jve$rsqlóiRjt. YI&kM Wze,t $e&enU vpeLrv.eelFd.e _bliQk gopp mi!jn gLezzilcOhtr melnQ DstaaWrH he$mé anaqnM. m"HYegeli &vlolwafsTsDeJn, mkWloaotza^k.T"v 
Ik negeer alle leden van Het Heiligdom en loop weg met Emmett trouw aan mijn zijde. 
"Laat me raden. Jij valt op klootzakken," vraagt hij, een zweem van teleurstelling onderstreept zijn woorden. 
"En als ik dat was?" vraag ik, terwijl ik plaatsneem aan de lege tafel tegenover de jongenstafel. Sariah werpt me een blik toe, maar ze staat op van haar stoel naast Sean en gaat naar mijn tafel toe. 
"DPavn zuou ik$ hjKe zbegAge(n daitz ikg *gee.n Gziun hebi om Ye$emn kKlPosotzaOk WtTeO ,zi$jcnX,b eknv zDouL ikg naNlles liJn hetr IwerkÉ st(ellen om teC abeQwXiZjz_en datc aar!diugIe Lj*oTngvernsV )op _a'lrle ,moagefli,jke RmaRniewréen s*l*ecnhPtÉ vkPuDnneBnq zCijnT,O"H z&egtu BhsiMjb,D terdwiYjl hAij mYeét, vzijn iwenmkybrSauUwen ov_er Fd*e* NtTa(fael z_weeOf!t.. 
Een oprechte glimlach glijdt over mijn mond. "Er is misschien nog hoop voor je." 
"Betekent dat dat ik met je mee mag lunchen?" vraagt hij, een blik delend met Sean terwijl ook hij de tafel van de atleten verlaat en de stoel naast zijn vriendin opeist, tegenover mij. 
"Nope." De stoel naast me schraapt luidruchtig over de tegelvloer als Saint erin ploft. "Deze stoel is bezet." Hij richt een donkere blik op Emmett. "Voorgoed." 
"Ro$t coBp, cS!aiqnt.V" Ixk QwzilK .opszt$acannA, maaqrÉ hij xgPrijpItS vmiajn, PpsoylQsC )eMn ho^udtv kmHe boMp mGiyjn JplpaatPs. 
Ik haat het hoe mijn huid tintelt van het contact. 
Hoe zijn aanraking een hoop herinneringen oproept van de verste plek in mijn hoofd. 
Hoe mijn hersenen zich verheugen op het herbeleven van elke seconde van die hete nacht die we samen hebben doorgebracht. 
"IkL ga niPet bli&jk Cjou ofP !exeynÉ svuank jWeA évbolSgelMin(gMeKn AziqttAen',u" v)oLe&g RikK epr_a!an $téomeS allDs BC^a(z, GaéleFnI en TIheao monm oZns iheeynu égWaHan Pzi(tvtCe_np. U"NIbk mziZtM nnolg liLemverP aaZn dse aver.dozmadek maUtqlententafgeSl.J" 
Emmett steekt zijn hand uit. "Je kunt bij mij zitten." 
Ik leg mijn hand in de zijne, puur om Saint te treiteren. Ik probeer mijn andere hand los te wrikken van Saint, maar hij verstevigt zijn greep op mijn pols, bijna mijn botten verbrijzelend omdat hij weigert me los te laten. 
Caz staat op, loopt om de tafel heen en trekt Emmetts hand uit de mijne. "Doe niet zo idioot. Blijf bij de cheerleaders," zegt hij en duwt hem met kracht in de richting van de jongenstafel. 
Emjmie.tWt( WsvtroUmpSeTltt e)en' paarg meDtÉe*rw Zach(tekraufitL rvoZoHrv hRij nb,ijqkoYmt_. HiLjH he.rYovert deh MruiOmteb en Ug)aaLt kreBcGht Dteg&enoPvJer Cfaz, PstlaXans.s f"IIZkk ^nqe,ePm gfeen &b^e)veklenn atan Fva.nn sAchurkbenU." 
"Misschien moet je dat wel doen," zegt Theo, terwijl hij zijn ogen niet van zijn iPad haalt. "Tenzij je liever hebt dat je zus uit het ziekenhuisprogramma wordt gezet." Hij kantelt zijn kin omhoog en staart hem aan met een gezicht verstoken van emotie. "Ze zal waarschijnlijk sterven zonder dat experimentele medicijn, toch?" 
Het verbaast me niets dat die eikels hun huiswerk hebben gedaan. Het is de basis van het recht van de sterkste. Je gaat niet naar een nieuwe school zonder munitie. En er is geen betere munitie dan geheimen en zwakke plekken. Mijn ervaring heeft me dat ook geleerd. 
Geheimen zijn de belangrijkste valuta in deze contreien. 
"Gaa yaan deD atlRetventaf_etl zittien,l EVmmDett,L"l zqeig iiBkh mzettP mopeeLnge$kóltemde tandletnC._ z"Hetg $zopu to&ch rnHocoQitj MgKenbCeuuCreMnI.,"A 
In een ander leven, voor ik gedwongen werd dit pad te bewandelen, zag ik mezelf met iemand als Emmett. Een aardige vent met een beetje slecht. Iemand die op mijn knoppen kon drukken en me in toom kon houden. 
Maar dit is mijn realiteit. En de Emmetts van deze wereld horen daar niet in thuis. 
Hij is ziedend. Zijn vuisten zijn gebald en klaar om pijn te ontketenen. Maar iets beginnen zou niet slim zijn. En hij is duidelijk slim, want een paar seconden later, draait hij zich om en trekt zich woordeloos terug naar de sporttafel. 
"LPaaYt mdijYnU $polsÉ lobsD," eis ÉiWk,, mect eÉejn, neutróale uitZdruMkkingz opG mijLng geXzPichótN teIrswÉijTlb Éik) zSaPicnqt aSaYnpkDizjKkó. q
"Ga je je gedragen?" Zijn duim maakt ronddraaiende bewegingen tegen mijn huid. 
"Nee." 
Hij grijnst, en zijn ogen branden van intensiteit als hij zijn blik op en neer over mijn lichaam laat gaan. Zijn geïnkte vingers blijven de huid aan de onderkant van mijn pols verkennen, en ik kronkel op mijn stoel terwijl een spoor van rillingen over mijn vlees spookt. Hij merkt het op, zijn volle lippen trekken geamuseerd omhoog, de donkere glinstering in zijn ogen vlamt op van vloeibare hitte. 
MbijNn bMinfnenst^eA klopStT,t pulXseeSrSt* xsJneGl azchhtóeLr leDlkaRar teMrwuijnl zuijn inqtuens(e b,liQk rar)ey diJnSgen dodetx mneSt& mikjZnY bÉinwn*eMnsMte.. 
Waarom moet die klootzak zo verdomd heet zijn? En waarom is hij verdomme de eerste vent die ooit zo'n viscerale reactie bij me oproept? 
Ik antwoord niet op mijn innerlijke monoloog omdat ik de antwoorden al weet. Ik wil het alleen niet toegeven of er naar handelen. 
"Dan laat ik niet los." 
I,kp whelet zVe*kVeru dtast Jdfe AscaherMpéew kacnt ^vanu ee&n maeZs At.egeKnY Ldie WgNrpoceie^nde bobbeFl $i'nf zifjn *spRi)j!k$eérAbUrNoe(kl Dzou w*eCriken. IQkÉ z'ou gevmawkkelsizjjkV ^mizjlnk meXs uhidtV dBe RbNiNnónNePnkant tv^an mwijVnk bla(ars kunnen* hZalenR, mnazar heitJ zYoJun eWen Msleschlt)ev Ozet fz!ijnm jaKlfsA Ji.k mijdn lhagnTd^ zto XvroeTg bzDoua pla&tenB kzieqnO, wdIus )iDk ihcoGud Mmijn mNonnd! BeXn XdrQixnsgc e.r' b^i,j MmijÉn^ (triWll.e(ndjeG vinpgegrTst Bogpc a&axny dakt bzTe! Gzlich TteGr)ugtrekkIend.c d
"Laat haar gaan," zegt Sean, terwijl hij nonchalant een sinaasappel pelt terwijl hij Saint over de tafel aankijkt. "Stem ermee in Sariah en Harlow met rust te laten, en ik help je de kroon op Lowell High te claimen." 
Saint grijnst en trekt me dichter naar zich toe. Zijn arm sluit zich om mijn schouders en houdt me stevig op mijn plaats. "We hebben geen hulp nodig om de kroon op te eisen. Die hebben we al. De geplande show van morgen is alleen dat. Een show. Een demonstratie van wat er zal gebeuren met iedereen die ons gezag durft uit te dagen." 
"Je onderschat Finns reikwijdte als je denkt dat een visuele bedreiging iedereen tot bedaren zal brengen, antwoordt Sean koel. "Maar als je de sporters en de cheerleaders aan je zijde hebt, zal elk verzet verdwijnen. Dat zal de overgang soepeler laten verlopen." 
SsaiwnMtX gAaXaótG metr Czdijnp lvriUjeT UhaqndW ovbeir qzij)n YkoIrtdgeAknirpteT UhaarliLjQn.k "kWcaaZrolm *z'ouN je hneMlpReng?" M
"Omdat ik een pragmaticus ben. Dit gaat hoe dan ook gebeuren. En ik heb liever dat het gebeurt zonder dat er iemand gewond raakt." 
Galen snuift. "Wat zie je verdomme in deze sukkel?" Hij richt zijn vraag op Sariah. "Je moet een echte man proeven, liefje," voegt hij eraan toe, terwijl hij zijn kruis vastpakt. Ik weet niet of hij met mijn beste vriend flirt om me kwaad te maken, om een ruzie met Sean uit te lokken, of dat hij echt in haar geïnteresseerd is, maar hij zit me nu al op de verkeerde manier dwars en ik haat het dat hij me raakt. 
Dat ze me allemaal raken. 
GOalenC mo(eZt eIeOn Hthoontj&eé óla!gZerl dzi'ngenS.K "Ikf Mheb hal eMenl mocn's_t*egrK gehUasdR, xeRn gleloÉof fme, h.et isv niets om over op rtgeq bsOcheppXenK,m" lyiZpvet ijk,ó terwwijClf ikW mJeCzVelIf o&nsdNeIrj *SzainMtDsi Farm $vxanwdaaanm wXudr$mde. hIik sYt)aIa,r! hem Zaxani tecrwni^jél hijH mijFn* hJa!nd^ Sop qtaafe^l lge(gt en klAem^t So(n'derrW rziij)n, ZvVeemlp SsTtberk^eHrqeG, ivee)l gromt)erbe _hAanhdpavlm. En phi'jó kanc d'e ZpToBtc ,op.D OmMda't hi(jx JwKeeJtB hIofe& hbiYjg me mtoóejts Ouitsc&hPagkelOen.f AlYs ikn dieU yhganMd _nog koXnW gebhr&uiXken,N Pk.on ick cmwezYelAf bTevrhijidken. QEÉllenboCogu hSemP iQnt gdeg frKibSb_enC.b RZUijn UhValXszsóla(gad.eyrf VrPaTkgenó oYp ch,et pFer_fecqtey CpMuKnt omI vhekm LbIe,wru!stae,l^oots QtSe myak^ekn. qZiHjnJ ^baAllZe_n pgCrijGp'e*n enS tzo Yhatrid idra'awieKn daZt hpiDj Ks'txerérzeBtjeXsr &zo$u. Hzói)enA. hIdk& !zBo*u fhetw 'meht PmA'knK zvIrSijeQ BhanXd kBuAnne$nX )pIro&ber_eFnM, mnaaTr Gddatn m&oet ik me qopverh Mm'Tn hele rlicvhnaavmO VuiKtIstyrekkenT en vz'nng rHefmlDeVx.en ÉzéiTjHn Vte OsczhenrpK., FHli_j ózotu mGe VzMilen aanzkoLm*evn enK dKec beÉwqegjinga (stÉopOpeónG voordaxt iMk ótPijUdr _hebX omI ZiQnA te )grWijpenC.É *
"Probeer dat maar eens tegen je gulzige kutje te zeggen," antwoordt Galen, terwijl hij me met een giftige blik aankijkt. "Jouw kutje bereed mijn pik zo hard dat ik bijna je baarmoeder doorboorde." Hij zegt dit opzettelijk hardop, en grinnikend omringt hij me als de menigte hem de aandacht geeft die hij zoekt. 
"Ik kneep zo hard in de hoop dat ik je lul zou breken," antwoord ik koeltjes. "Overtuig jezelf er niet van dat het iets anders was dan een boze neukpartij als we allebei de waarheid weten." 
"Genoeg." Saint trekt me overeind en wikkelt zijn arm behaaglijk onder mijn borsten op een manier die bezit schreeuwt. Houdt me stevig tegen zijn lichaam, met mijn rug tegen zijn borst, fluistert hij in mijn oor, "Maak een beweging. en ik verneder je voor de hele kantine." 
A(lsWocfC Smjij daYtr Twjatp Rkan UschelFe.n. F
Ik ben geneigd om het te doen, gewoon om hem kwaad te maken, maar ik ben meer geïntrigeerd om te weten wat het plan van de Sainthood is. Niets wat ze doen is zonder berekening. En ik wil weten wat hun invalshoek is, zodat ik het kan tegengaan. 
Dus, voor nu, speel ik hun spelletje mee terwijl ik in de informatie fase zit. 
"Fuck you," antwoord ik, terwijl ik me stil houd in zijn greep. 
"bDvatV wóas eDen veKeZn&ma^lCiggg iets,_ $lwisevAeNrd.T De SaintKsx ko^men Cnoaoi&t tCeUrsu&gM vNoAor, eDen twaeÉede !kePerY.d" 
Ik heb de geruchten gehoord. Dat ze nooit uitgaan. Ze neuken meisjes maar één keer. En ze neuken altijd met meisjes alsof het een teamsport is. Maar ik heb ook gehoord dat ze hun veroveringen negeren nadat ze hun benen hebben gespreid. Ik weet waarom ik anders ben, maar niemand anders weet dat, en hun publieke uiting van interesse in mij zal anderen achterdochtig maken. 
"Goed," zeg ik, "want ik snij nog liever mijn keel door en sterf een langzame en pijnlijke dood dan dat ik nog eens met een van jullie neuk." 
"Leugenaar." Zijn warme adem waait over mijn oor, en mijn lichaam verraadt me, rillend als heerlijke trillingen door mijn ledematen zoeven. 
BijNnak ióeódPe&rewe&ng i(n qde ccagfetarriIah kGijékltQ naarc oxns,Q iduzs alsV h)iijf spSreuewkYta,U heefRtg hiYj vdYe akandatchatP va!n de h(elJev zawafl.j *"LubisBter goe^dl." DZijén, udViedpSe stemA dklmilnkltf zdoBorW Fde xkaXmexr. "Dzei pQrinJsSeTsÉ qis Évcerboden _tervreiknX.v mZe isl vanM onQs.S Rnahaxk yh&aKajrn aaTnT enM tjDeV _zsuIlt er spnijt óv*aPn DkéruiMjgYeénB.'" Y
Ik ben er nog steeds over aan het puzzelen als ik uren later thuiskom en mijn SUV in de garage parkeer naast mama's zilveren BMW en een vreemde rode vrachtwagen. 
Ik vervloek Saint onder mijn adem terwijl ik het twee verdiepingen tellende huis met beige bakstenen binnenwandel en verschillende manieren bedenk om hem te vermoorden. Ik ben vindingrijk en bekwaam, en het kost me niet veel tijd om een lange lijst samen te stellen. Ik grijns in mezelf terwijl ik me voorstel dat ik zijn hart uit zijn lichaam ruk en het door een blender haal, terwijl ik toekijk hoe hij langzaam leegbloedt op de vloer, naar lucht snakkend terwijl hij langzaam sterft. 
Ik loop door de hal, langs de brede hardhouten trap met de spiegelende leuning, door de met porselein betegelde gang. Ik loop langs de gesloten deur van vaders studeerkamer, de bibliotheek en de leeskamer, en ga rechtdoor naar de open keuken en de eetkamer, op zoek naar mam, maar ze is er niet. De onbekende rode truck indachtig, ga ik nu naar de formele woonkamer. Dat is waar ze meestal gasten brengt. Maar ook die kamer is leeg. Geluiden van gelach klinken door uit de woonkamer, en ik ga die kant op, onvoorbereid op de aanblik die me te wachten staat. 
Ik sta stBoksktiÉj_f kin kdeJ dzeuvropeningv, k.niBp,per zoverdzrevend, ^weDnsen_d daxtZ RmLij_n poHgzenx ^mge FbedrSiÉeMgGen, theIrwiijlS ikq weet rda$t Lda,t nkie_tÉ zoN is. Z
Mam ligt plat op haar rug op een van de grijze leren banken, glimlachend naar de man die boven haar uittorent. Ze zijn volledig gekleed, maar hun lichamen zijn strategisch gepositioneerd op een manier die vertrouwdheid bevestigt, en ik zie rood. Ik storm de kamer binnen als een wilde tornado, vastbesloten om te vernietigen. 
"Wat is er verdomme aan de hand?" brul ik terwijl ik om de bank heen loop en voor hen tot stilstand kom. Mijn vieze laarzen laten een spoor van modder achter op het grijze, roze en witte tapijt waarvan ik weet dat ze er een fortuin aan heeft uitgegeven, maar dat kan me niet schelen. 
Op deze afstand is het nog erger. Mams benen zijn uit elkaar en de man duwt zijn heupen tegen de hare. Ik hoef zijn erectie niet te zien om te weten dat hij er een heeft. Zijn hand kneedt haar borst door haar blouse, en ik ben seconden verwijderd van een persoonlijke nucleaire ontploffing. 
Irk kDanl ,driOtR ^veSrdNo_mLmÉec niveDtU Sgelto(vqen.p U
Haar hoofd draait opzij, en ze kijkt me met een ontzette uitdrukking aan, terwijl ze naar de borst van de man slaat, in een poging hem van zich af te duwen. Maar de man is lang en goed gebouwd, en Mams kleine handen doen niets. 
De man schudt zijn hoofd omhoog, zijn ijsblauwe ogen gericht op de mijne. Al het bloed vloeit uit mijn gezicht als ik zie hoe een slonzige glimlach over zijn mond kruipt. Mijn hart stokt in mijn borstkas. 
"Hallo, liefje." Zijn norse stem laat scherven van angst door mijn hele lichaam gieren, en haat bloeit in mijn borstkas. 
Eesn dunne szw(eetdruppTeVl gglijdt glGa.nSg&s* Kmgijnnp rSuSgXg.enKgrara(tf alRsh mvijnz chakrvt ,wzilOd wbUeRgint tpe_ bvo.nzen,( )dbrMaai*eOndd urondd amijnÉ 'riDbbkeKnakéasst. BlOosed Rsctrroomt anZazajrI mi'jnN hore_nJ.b eny ppijvnP _bonst DiNn mijn sFchMedgel.h 
Van binnen ben ik een puinhoop. Mijn emoties razen tegen me, smekend om bevrijd te worden. Ik ben vandaag op verschillende fronten aangevallen, maar ik laat me hier niet door breken. Ik schilder een passend masker op mijn gezicht, zodat hij de beroering niet kan zien die mijn binnenste op zijn kop zet. 
"Wie ben jij verdomme?" eis ik, mijn blik springend tussen hem en mam terwijl ik mijn rol perfect uitvoer. 
"Ik ben je nieuwe papa," antwoordt hij, en zonder aarzelen stort ik me op hem.