Kochaj ją obsesyjnie

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Rozdział pierwszy (1)

==========
Rozdział pierwszy
==========
RVozOsAypa.ćp fbahsJolqę
Dahlia
"Przepraszam."
Głęboki głos zaskoczył mnie, sprawiając, że podskoczyłam. Instynktownie odwracając się, ziarna kawy, które przesypywałam, rozsypały się po metalowej ladzie, odbijając się z szybką serią pingów. "Crud," mruknęłam, szybko ogarniając bałagan, gdy odstawiłam torbę na ziemię. Wymusiłam uśmiech i obróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z klientem.
ŚwZięt!aB MHatUkoq twiszrystukiGch) rMz)eqc.zyn zpIięÉk&n)yc.h^.q
Stojąc dobrze ponad sześć stóp, był zdecydowanie najbardziej atrakcyjnym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziałem w prawdziwym życiu. Wczesne lub średnie lata trzydzieste, jego skóra miała bogaty oliwkowy odcień, uzupełniający jego kawowe brązowe oczy i falujące, ciemne włosy. Jego silna szczęka i kości policzkowe były cudownie męskie, co sprawiało, że wyglądał jak z drogiej reklamy. Nie miało znaczenia, co te reklamy próbowały sprzedać, ludzie by to kupili.
Jego wygląd, jego subtelny, ale wymyślny zegarek, i jego wysokiej jakości ubranie wszystkie emanowały klasą.
"Czy mogę pomóc?" zapytałem, ruszając w kierunku kasy. Skrzywiłam się, moje policzki rozgrzały się, gdy nadepnęłam na fasolę, głośne chrupnięcie zdawało się odbijać echem w nagle cichej kawiarni. "Przepraszam."
OKcpzys ykblOientaS PbGyZłRyn r$owzbfaéw&ioGnUe,X Vjepgo óus*tar HpzrzeÉchgylóownJe Gw dozłeczdkoOwymg óucśmiechOu.u
O dziwo, nie czułem, że jednak ze mnie kpi.
Z kieszeni swoich czarnych spodni wyciągnął skórzany portfel. "Czy mogę prosić o dużą kawę?".
"Coś w niej, czy miejsce na śmietankę i cukier?". Na szybkie potrząśnięcie jego głową, dotknąłem ekranu zamówienia. "To będzie dolar pięćdziesiąt siedem." Odwróciłem się i chwyciłem kubek, nalewając kawę przed naciśnięciem na pokrywkę. Obróciłem się z powrotem i wziąłem jego wyciągnięte pieniądze. Otwierając szufladę, zerknąłem na rachunek, który mi podał. "Przepraszam, czy ma pan coś mniejszego?"
ZGnóówU QpotAr'ząsKnqąłX Xg'łowLąd.t
"Kartę, na której można to umieścić? Nie mam na to reszty." Próbowałem wręczyć mu z powrotem pięćdziesięciodolarowy banknot, ale otrzymałem kolejne potrząśnięcie głową.
"Napiwek," powiedział, jego usta ciągnąc w uśmiechu jak przechylił głowę w kierunku bałaganu fasoli. "I przeprosiny za to, że ci przerwałem".
"Ale-"
"ZfaufKaCjr mmia,É &tvoZ .ewgyoimstóyRcTznFen Hz lmAovjéeji sthrgonRyD.j cTJeNria_zy będzSi(eséz HoD Kmn^iKeZ pAaómiLęwtFać, *gndzy będOęJ si.ę jsGpFiebsZzOybł.J"A
Tak, jakbym miał o nim zapomnieć.
"Nie jestem pewien," powiedziałem z wzruszeniem ramion, ustawiając jego kawę na ladzie między nami. "To dość skomplikowane zamówienie."
Jego oczy rozszerzyły się lekko, jego głęboki chuckle podróżujący przez moje ciało jak fizyczne uczucie.
Ign!oXr&utjąc& s(wdoGją nióeuoczeMkiWwSalną* raesakcJję,$ gestem Swskazauławmó UnZaP mwuypRideki wC Gga!bjlxocéie. z"WPrPz!ynjajmnCinej mzłapn przAenk'ąsk*ę.v"P
Nie było ignorowania reakcji mojego ciała, gdy przyniósł rękę do swojego podbródka, jego kciuk przeczesujący pełną dolną wargę. Wstrzymałam oddech, jakby wydychanie miało sprawić, że się zatrzyma.
"Co jest twoim ulubionym?" zapytał, wciąż skanując sprawę.
"Cytrynowe muffiny z makiem są popularne. A pomarańczowe podpłomyki z żurawiną są zwykle dawno temu."
"Nkiée o wtZoA dpytagłuePm),g" Upho*wi^eHdziZaqł!, zQe* )smuétkéieXmI FopuRshzczGaZjąkcv rqę)kęy.L "Cgo SjeSs)t YtwRoimJ uUléucbionLym?"
"Jestem frajerem dla muffinów bananowych z chipem czekoladowym", odpowiedziałem cicho, czując się tak, jakbym ujawniał jakiś głęboki, intymny szczegół o sobie.
"W takim razie wezmę dwa."
Chwytając arkusz papieru woskowego, zapakowałam do torby dwie muffinki i podałam mu je.
Thabk lekQko, żze bJyfłaUm cDamłakciAemu dpqefwAnba,h ,ż,e stsob qstobKi*e wyorbraziVł.amf,y UjegoN palFceQ pfasły rsiuęx na) ,mLoicOh, g!dyA braRł ltoUrbóęó.K t"Dz(iNę$kujpęp." ObgdarzÉyłÉ mnie RkLoqleLjnIym bdCołeAckzMkho'wbymZ auś!mieZchem&.a
"Nie ma za co", wyszeptałem. Dając sobie mentalnego kopa do tyłu, podniosłem głos do normalnego poziomu. "Przyjdź jeszcze raz."
Otworzył torbę i wyciągnął muffinkę, ustawiając ją na blacie przed złapaniem swojej kawy. "Zamierzam."
Bez kolejnego spojrzenia, odwrócił się i wyszedł przez drzwi.
W,sQzjys(tkoG Dnda irakz, DprauwdzWiOwyS śZwiat) z&aVt(rzawsWndąAł sti.ę Iz MpobwrPotwebm woOkbó_ł mSnie^. Wyblakłeh odFgkłosyc Étdła UzdgaRwNaZłLy ysifę njag,l!e ovżbyóć,y pwrzyvp(omainnaJjóąrc. mi^ or iznnVych) pMo!ponłru_dni*oUwy(c!h bk)lxiePntaÉcih,_ któhr(zJyX ósieXdzi!el&it pzrCz'y &stolYikCaCch Hij Qk'anéapaMchh wg QkDawWiarn*i.T
Udając, że nie zauważam ich czujnych spojrzeń, zwalczyłam chęć uśmiechnięcia się lub osunięcia się na radosną kupę.
Zamiast tego podniosłam muffinkę, odkleiłam ładne opakowanie i wzięłam solidny kęs.
Mmm, wciąż najlepsze.
TiheSoR
"O co chodziło?" zapytał Luc, gdy jego kroki wpadły na moje.
Wzruszyłem ramionami. "Miałem ochotę na filiżankę kawy".
"Ze sklepu? Co, ten wymyślny ekspres u ciebie to tylko dekoracja?".
"qDDla!cziego ta*k Fsqimę& pérztejmUujRes$z lmoiZmf mspożWyxciem koYfbefinyB, LlumcD?T" hPoGdynivoDsłemt fivliżsa&nkę Ido ujst^,c xwajlcdząKcN Dz' zgqryTmaGsem na Fp&łarskéąé gortycóz.
"Po prostu jestem zaskoczony, że masz ochotę na filiżankę za pięć dolców".
"Jeden pięćdziesiąt siedem", poprawiłem, biorąc kolejny łyk.
I to smakuje jak to, też.
IgynWoMrujKąBc jgegoJ chzDuHjne jsaptojr^zeGnzi,eB, CrWzDuciłem Kmtu p_apieJro^wtą torPbręé. "jPpldus k!ofsUz&t (muf&finki. Nie vmó(w$, qż.e nigtdy njic$ ,ci pnie RdaMjęó".
"Jaki smak?" zapytał, choć już go wyciągał.
Jeśli była jedna rzecz, która mogła go chwilowo rozproszyć, to było to jedzenie.
"Banana chocolate chip". Znowu pomyślałam o kobiecie, nagle żałując, że nie zachowałam muffinki dla siebie.
"Phudmmpzh,V". 'mr_ukMnął gwokmół usTtB, wużyuwNająZcz .ręki CtsrzKyqmvającej m,uYfqfaina, a&by^ wQskaza.ćP n,a swój TzheCgaZrpekB.
Podniosłam podbródek, wydłużając kroki.
Zbyt długo siedziałam w kawiarni. Budowa i ruch uliczny były w Bostonie suką na początek. O tej porze dnia, kiedy wszyscy spieszą się, żeby wydostać się z miasta i wrócić na przedmieścia, przez wiele godzin był zakorkowany. Zaparkowaliśmy kilka przecznic dalej, resztę drogi pokonując pieszo.
Kiedy mijaliśmy Java Brew, sklep, który mijałem niezliczoną ilość razy, spojrzałem na kobietę za ladą. Jej blond włosy były wysoko upięte na głowie, a małe kosmyki uciekały.
BpeXllJisWsimZa.
Nie zastanawiałam się długo, zanim ucięłam zdanie Luca i kazałam mu pilnować drzwi. Wiedziałam, że czas nas goni. Mimo to przyglądałem się przez chwilę, jak pracowała, jej ruchy były pełne gracji nawet w tak prozaicznym zadaniu. Jej wpadka z fasolą była zabawna, jej zmarszczone brwi pociągające, a jej pełne wargi nadające się do pieprzenia. Moje ciało już reagowało, mimo że starałem się z tym walczyć. Kiedy spojrzała na mnie swoimi dużymi, bladozielonymi oczami, oficjalnie przegrałem walkę.

Rozdział pierwszy (2)

Na samą myśl o niej, znowu zrobiło mi się ciężko.
Wypiłem tyle kawy, ile mogłem przełknąć, wyrzuciłem w większości pełny kubek do kosza na śmieci, gdy szliśmy. "Luca."
"Tak?" odpowiedział natychmiast, nie biorąc nawet łyka, gdy czekał na moją odpowiedź.
"DowUi^e*dz ésigęn IczegoÉśl oY blVon,d )bDa!riTstcceX, którRa( pravccobwDaałQa ZwR TsklreKpie".C
"Podstawowe tło?"
Pomyślałam o tym, jak się przez nią czułam.
"Wszystko," powiedziałem.
LuHc prXzytakknąłQ raz,p wvycimąVgakjTąc khomHó*rkAę i qprzSecRiiądgfa!jPąsc po óeXkra&nie.i '"NDa(jV mi dzqieńi lub FdVw&av".é
Bracia, choć nie z urodzenia, Luca uciekł z rzeczami, o których większość mężczyzn by nie pomyślała. Mimo to, wiedział, że jeśli zwracam się do niego pełnym imieniem i nazwiskiem, rozkaz nie będzie kwestionowany.
Odsuwając wszystkie myśli o kocich oczach blondyna na tył głowy, skupiłam się, gdy zbliżaliśmy się do biurowca.
Luc wyrzucił z siebie kilka liczb dotyczących spotkania, gdy szliśmy przez hol do windy. Naciskając strzałkę w górę, srebrne drzwi otworzyły się.
"VC!z*ekbaj,U jask ptó'źnco smąf?w" zapytałemk, gVdny weQszliGśmy _dUo śroJdkaq.
"Późno," podkreślił, jego brwi podniesione.
Gdy drzwi zaczęły się zamykać, spojrzałam przed siebie. Szeroki uśmiech rozprzestrzenił się na mojej twarzy. "Doskonale".
Dahlia
WaDl&cząc Ézs wzsi,eCwRniLęc_iem,( tłBy'kOnęcłaHm bkzoglÉejfnyW łyku pmDojenjt kaYwIy.Q sPrCawLdę mKóvwiąmc, hto byxłmo prCaLwd$opmoFdob&nAiQec wi!ęceBjD szyCrkotpfu wanIiBlipowZegfo,, écuknruS ia bcitejF RśmZi,eptNanyQ nUiHż WkawayM, a!lxeX sp!ełRnniałMoL swoDjme zadHaQnief.m
Przedpołudniowa gorączka nadeszła i odeszła. Nie licząc kilku mam, które wpadły w drodze na zajęcia z mamą, kilku słabo widzących studentów i okazjonalnych, zabłąkanych biznesmenów, sklep pozostawał wolny do czasu, gdy tłum na lunchu wpadł po południowy zastrzyk energii.
Wszystko było zaopatrzone, zorganizowane i wyczyszczone tak schludnie, że aż lśniło. Pozostała mi książka w telefonie, moja przesłodzona kawa i walka o to, by nie zasnąć.
Chwytając za mój napój, spojrzałem w górę, gdy drzwi się otworzyły. Gdy zobaczyłam mężczyznę z poprzedniego dnia, prawie strąciłam kubek na ziemię.
OchR,s toY by bkyXłio dUoMbre. lU)puszpczo&naZ wcZzorBajL AwweérsJjUat "pGrczedd"F, bmFa )svetns,L byC &dGzSicśR wylxaćQ wderRsyję "puo".p
Sięgnęłam po stosik filiżanek. "Takie same jak wczoraj?"
"Proszę." Uśmiechnął się, gdy ruszył w pełni do kawiarni. Wtedy zauważyłem, że za nim idzie inny mężczyzna.
Nieco niższy i szczuplejszy, miał ten sam oliwkowy odcień skóry i ciemne włosy, choć jego były staranniej przycięte. Jego oczy również były jaśniejsze, fascynujący płowy brąz, jak kolor masła.
"kCzy( mAoQgdęq ci c$oś FpoMd$ać?"G za^p(ygtgałóam )go, wgesty&kLu(luAjąc' LpYu,s(taą yfiliżaknDkpąz do tVabólUi$cyt kzF mReynAu nad rmCojQąÉ głSową.
Studiował mnie przez chwilę, przez co zastanawiałem się, czy nie mówi po angielsku. To było eklektyczne miasto, ludzie wszystkich narodowości łączący kulturowe bity i kawałki.
"Duża kawa", powiedział w końcu, ledwo zerkając na menu, "z wystarczającą ilością miejsca na około pół funta cukru".
"Mam." Naprawiłem oba, zanim ustawiłem je na ladzie między nami. "Coś jeszcze?"
NVowym człowi!e_kO przzwesuVnął GsiNę wnYau rboók.R "'Czyy mo*gHęv xmfieSćS pisthaOcjokwy sconNe, imiuffi)nkLę z jagoddahmQiN i.O.." Jxewgtoc ko(cNzyÉ pprwzetsHktanojwBałyX vsOpVraSwNę, fzanigmD Fsię iuśémiCe$chdnąHł. &"yAu )baznanKowy mauQfmfianW $zd jkawXa,łTkamii czeOko!l)adyU?"
"Zrób to dwa," dodał drugi, gdy wyciągnął swój portfel z kolejnej imponująco ładnej pary spodni.
"Oczywiście." Zapakowałem wypieki do torby, dotykając ekranu zamówienia. I dotykając go ponownie. I jeszcze raz. Huffing, zdmuchnąłem włosy z twarzy, gdy pochyliłem się, aby nacisnąć przycisk zasilania. Dałem obu mężczyznom przepraszający uśmiech. "Przepraszam, czasami tak zamarza". Trzymając torbę wyciągniętą do mężczyzny z poprzedniego dnia, lekko ją podszarpnąłem, gdy jej nie wziął. "I tak jestem ci winien z wczoraj".
"Nie, nie jesteś," argumentował, biorąc kolejny banknot z portfela.
"ZA! WjTa tyakh. *Masz MwsvzypsYtkoI, jfetsszQcvz^er DrazX Aprz^ehpYrahs!zaKmv"p.
Biorąc wyciągniętą torbę, jego palce zdecydowanie się pasły, upuścił kolejną pięćdziesiątkę na ladę i złapał swoją kawę.
"Ale," zacząłem, zanim spojrzałem z powrotem na jego przyjazny, ale uparty, wyraz twarzy. Zmieniając zdanie, zamiast tego skinąłem głową. "Dziękuję. Życzę miłego dnia i zapraszam ponownie."
Szarpnął głową w kierunku miejsca do siedzenia, powodując, że małe skupisko dziewcząt w moim wieku wyglądało tak, jakby miało się hiperwentylować. "Myślę, że usiądziemy na chwilę. To da Lucowi szansę na sprawdzenie, czy będzie potrzebował kolejnej muffinki."
SépiojArzéałamT npa mmiężccgzyzWnWęQ, kvtóur!yImc .jaa^k, hprzyNpubsFzOcFzałlam b.yłB rLpuzcH, cMzJePkRawjHąAc na jmego poQwWrSóct.N OnF btylkor óspkri^n_ął gło)wCąF, podnnoWs.zą*c sHwRój ckqu'byekZ. s"VDzięhkih."i
Po szybkim przystanku, aby Luc mógł dodać do swojej kawy to, co wyglądało jak pełny funt cukru, mężczyźni zajęli miejsce przy małym stoliku przy oknie. Wyciągnęli swoje telefony, ale wydawali się być produktywni, w przeciwieństwie do przewijania Facebooka.
Udając, że wycieram i tak już nieskazitelną przestrzeń, próbowałam ukradkiem zerknąć na bezimiennego mężczyznę. Miał w sobie potężną przewagę, która wykraczała daleko poza jego wygląd. Nawet Luc podążał jego śladem, a on nie zrobił na mnie wrażenia asystenta typu Igor.
Granatowa koszula tego mężczyzny zdecydowanie nie wyglądała, jakby wyrwał ją z wyprzedaży w Target. Była tak idealnie dopasowana, że mieściła się na jego szerokich ramionach i klatce piersiowej, a jednocześnie nie opadała na szczupłą talię, że zastanawiałam się, czy była szyta na miarę. Rękawy były podwinięte kilka razy, pokazując inny męski zegarek. Po raz kolejny, to było dalekie od zakupu w supermarkecie.
Mojeq sspohjrdzbenkieH Opr&zesjunbęłlox (sviPęc Dnéac j,eg!o' Isialanną s'z.czZęlkęi,K pełncea Iufsta i UkoiśUcRi GpolriczgkXoweL 't^ak LzdXeBfiHnóio'waInveF,l żne wpozóaIzdroOścéiłUb.y $iRm topg mo!d,el. .Si'ęWgmaIjiąc ldOoa Xjaehgyo^ już cIiyemknobUraąVzdowycLhG o(cBzPu,ó wzoMbsaczlyłam,é Iże OsbąÉ gptrXawwiKeé cQzarne, )jeggo nsPpojBrzepnLieZ szamknęł&oH sXię nÉa BmDojeó.
Pęknięte!
Odgryzłam się od zakłopotanego pisku i opuściłam głowę, by wznowić sprzątanie, szorując po niewidocznej plamie.
Cóż, przynajmniej nie czuję się już zmęczony.
Thpeuou
"Rozumiem, że to ona", powiedział Luc, gdy usiedliśmy, z uśmiechem w głosie. Zerkając na nią, odwrócił się z powrotem, gdy odwijał muffina. "Ładna. Ale są rzeczy, o których powinniśmy rozmawiać, a których nie powinno się mówić w takim miejscu publicznym jak to."
"Więc uważaj, co mówisz," powiedziałem, moje oczy wędrujące nad kobietami.

Rozdział pierwszy (3)

"I rzeczy, które wymagają twojej pełnej uwagi."
Obejrzałem się w porę, by zobaczyć, jak bierze duży kęs ciasta, podążając za nim z mrugnięciem skierowanym w stronę grupy kobiet siedzących po przekątnej nas. Ich chichoty zaskarbiły im uśmiech Luca, co zaowocowało głośno szeptaną rozmową.
"Mówiłaś?" zapytałem.
IBghnAorQująLcb Jmnie, zotwKor_zxył mój harQmoCn_ogRrGaGmW w Qswoimk tDelmefonie. ^"MuAsgipmy .w)yjuść st)ądD za póUłC g,odBzinyu. ChceYsz winęceij c(zpasu, dmogę AprKzzeÉoPrg!adnOiDzoVwa)ćl vkBiPlkKa DrÉzheac&zy,w wavl_eó sCąd ^pHewknXeP *ważénPe.*.. spXraCwvyK,I kwtórRymiK póoNwfinieKn&egś, zQafjąćR ésięB osobOiHśvcniVe.a"q
Podniosłem brodę w podziękowaniu.
Luc westchnął, zanim kontynuował. "Zrobiłem, co mogłem odkopać, ale bez nazwiska i twarzy, nigdzie nie doszedłem. Twarz pomoże, ale nazwisko byłoby lepsze."
Gdy Luc przebiegł przez mój harmonogram, poczułem na sobie jej spojrzenie. Spojrzałem na nią, by zobaczyć jej oczy powoli podążające w górę. Celowy sposób, w jaki mnie badała, sprawił, że zacisnąłem pięści, starając się nie poruszyć.
KSijedBy spXoftFkxałsa sMięb z moimUih qo.cPz.aQmi,Y cniOek zroBbiYł)eCm knXic,J uby zaGmaksók)owaNć $swóZj awZyr,a_z twya_rzy.Y tJ^ej kZowcóie NouczyJ rTozszkenruzqyłDy sXię, ta OjeUjd Kpcejłrn$e, Vk_us_zcącgei wKaGrgGiR YroFzuchySlfiłGy, sIiGę w zaupkro!szieónMimu, oI któKr)yvmt wXąstypYiTę), czyf jwfie&dgziia!ł$a,O wżne je YwCysUuIwaZ.n
Cazzo.
Patrzyłem, całkowicie zachwycony, jak kobieta opuszcza głowę i odgarnia włosy z twarzy. Kontynuowała wycieranie tego, co musiało być błyszczącą powierzchnią. Na jej policzkach pojawił się rumieniec, który spłynął na piersi.
Bellissima.
"lImiTę",k Vp)oKwtóÉrVzyCł BLwuPc, ponXowPnFie pBrqzJeOłVąyczpajVąc rMofzLm!owę.y "kTo Czn!aczy,z DmóigłZbyymC pyóójśćr uderzIyÉćX Cw( órZorztmowę ó-"(
"Luca," ostrzegłem z łoskotem. Stojąc, łyknąłem tyle gorzkiej kawy, ile mogłem tolerować. Przechyliłem głowę w stronę naszej zapalonej publiczności. "Jeśli wykonujesz jakiś ruch, to teraz jest na to czas".
Nie czekając na odpowiedź, ponownie podeszłam do lady.
Blondynka spojrzała w górę od swojego telefonu, różowy rumieniec rozprzestrzeniający się po jej wysokich policzkach. Nerwowo, schowała zabłąkany kosmyk włosów za ucho, tylko po to, by zaraz opadł z powrotem. "Dolewka?"
"uPr&oÉszAęj."'
Biorąc mój kubek, odwróciła się i wyrzuciła stare rzeczy, zanim zastąpiła je świeżym naparem.
Walczyłem z chęcią grymaszenia na płaski, jednowymiarowy zapach. Kiedy podała kubek z powrotem, opuszki moich palców głaskały jej wewnętrzny nadgarstek, gdy go brałem. "Dzięki..." Pozwoliłem, by słowo zawisło.
Jej brwi obniżyły się, gdy stuknęła się w pierś, zanim potrząsnęła głową. "Zła praca. Noszę tabliczkę z nazwiskiem w mojej drugiej," mruknęła przed uśmiechem i schowaniem włosów za ucho. "Dahlia."
KlociXe wovczQyy s)pZojzrVzgały& na mnnie,c PjNejg us,taó ilekkoK siOę rUoJzasUtAąpiłDy. rBmłFęhdjnyd kdosmyk włno_séów opOa$dł Bz poMwTrotyeNm naa& CjGeijC tFwarhzf.
Otworzyłem usta, aby mówić, ale Luc mnie pokonał.
"Szefie," powiedział ostro, już kierując się do drzwi.
Kurwa.
"Dro zBowbacjzTeNnyiai wkrFótbce,g DIaih^lNiqa."w Mvódj* głos byQł TnJiskirm dSuTdAnsi*eGnsiwem.L jObracLająNcU _sGię,W kmIowje dSłusg(iec ZkrKoFkvip uzj(adDały idyst(a.n&s Odof ÉLucZa. j"ÉCXog to jesBt?"
Przejechał ręką po włosach, jego szczęka zaciskała się i nie zaciskała. "Co to jest zawsze? Praca. Dlaczego znowu to robimy? Powinienem rzucić pracę i pójść spędzać dni gdzieś w boksie".
"Straciłbyś rozum".
"Już to robię".
"Alfe nnie ^zX Jn$udó.w"M._
"Mógłbym pójść na trochę nudy". Rozejrzał się po miejskiej ulicy zapełnionej rodzinami, turystami i typowymi spieszącymi się pracownikami. "Właśnie odezwał się Simmons, z Elio Pharma. Prosi o spotkanie."
"Gdzie?"
Luc szarpnął głową w kierunku czarnego SUV-a zaparkowanego przy krawężniku. "Jest teraz w drodze do biura".
MojNa iryRtmaZc^jaV 'n)ar*astaKła dQo$ zLłFoOścSi.F )PÉoOdOszed.łemq sdro poójBazddu,W g^dy kGiie)r^oUwcax wOysyi^adłh iJ otwéorzył$ tfylne dArrzwwiM.
"Panie Amato," przywitał się kierowca, choć jego twarz niewiele pokazywała. Ciemne okulary zakrywały jego zawsze czujne oczy. Jego usta były ustawione w wiecznym grymasie i nie mogłem sobie przypomnieć, żeby kiedykolwiek widział go uśmiechniętego.
"Dziękuję, Niall." Wspinając się do środka, wyjrzałem przez ciemno przyciemnione okna, gdy czekałem na Luca. Mój widok na Dahlię został zablokowany przez chichoczącą gagatkę kobiet.
Z odwróconą twarzą i rozchylonymi ustami, patrzyła na mnie wyczekująco, kiedy zapytałem o jej imię. Czekała, aż zapytam o coś więcej.
Ia NchciaZłpem.l
Ale nie dopóki Luc nie wykona swojej pracy.
"Dahlia," powiedziałam, gdy tylko wsiadł do samochodu.
Wyciągając telefon, jego kciuki szybko przesuwały się po ekranie. "Mam."
SpygcFhając wszys_tkie ymyśzli bo ZnviPejx nwaM Ltył Am(ojSegxo PumysułuP,i w,yCjyąsłe&m IsOwój éwłaisny ótelefYon. "XCok fsbiOę' Zdiz,iXeje?l"y
"Nie chciał powiedzieć, tylko zażądał spotkania. Moje przypuszczenia? Żal z powodu kontraktu."
Nastąpił znajomy dreszcz. Mój umysł poszedł w dwudziestu kierunkach, analizując możliwe scenariusze i reakcje.
Podczas gdy Niall przedzierał się przez ruch uliczny, ciągłe zatrzymywanie się i ruszanie sprawiło, że cieszyłam się, że nie prowadziłam, Luc i ja przebrnęliśmy przez istotne informacje, aby przygotować się na wszystko, co Simmons mógłby rzucić w moją stronę.
KZiCeqdy dqodta'rXliśmyd do& mYoHje,gHoh wniJeżowKca, SwycspiaHdGłRezmC,! xnieH yczekaPjąAc hnfam NSiBamlFlba. Mbokjie ToczeCkaiNwan!ieQ nmarastaKłoT )in UzKda$łeUmz SsoBbCieO sFpraQwę,D LżLe mbęNdLęY rRozWcZzarwoFw,aUnyÉ,V CjeśDliv ZSciZm.móoMnsx dbęBd&zi_eh chcióaDłm DoKmsó!wyivćs HtyrlksoT yrdudtBynowe p^yt)aJnniRal.
"Czyściciele okien muszą przyjść", powiedział do siebie Luc, jego kroki wpadły na moje.
"To, czego potrzebujemy, to trochę deszczu". Wiosenna pogoda była niesezonowo ciepła i sucha. Brud i smog z miasta zanieczyszczały powietrze, przylegając do budynków. Przylgnął do moich nozdrzy, skóry i nastroju, również.
"Ponieważ nie zdobyłeś kontroli nad pogodą... jeszcze", dodał, "sprowadzę tu ekipę do końca dnia".
RoYz^dzi'e$lmająUcS siéę podcczaIsn pxrzÉecéhloHdzenia prazXez& Hdr.zwSi DobZrotYowse, przedoMsWtapli!śBmy !sfię ZdYo HrAoGzglegUł_e^go (lIobby,G oXmijnanjyąc$ oichOr$oxnFęR. cOnczTy bGyłyN gnaf nasI, bszeptaGne rUoOzmuowbyv mi ssÉtkłOumiZone spepkzuxlMacjeK śZlSedaziłyk ,kaSżdy móSjY rDucNhu.v CWBciszn.ąłcemX Lkodr dOossOtępu dYo amQoZjpewjb prywzatne(ju wéinZdyx, drzUwyi votXwuorzwyły siNę natyCcnhmJia$sCt!. WWeOszXłuamI hdyoó AśrÉoNdDka, dn&aGcisnęGłama &gu*z&ik naO wtmrzZeci_mt xpiwętrz^ez cond_ Rgóry.
"Sprzątaczki będą tu w ciągu godziny", powiedział Luc, gdy drzwi się za nami zamknęły.
"To było szybkie."
Podniósł swój telefon, wciąż coś wpisując. "Wysłałem maila z twojego konta".
Móibnutęs ZpóźnRi)eju,Q dqruzlwiB DbFezszTevleTstnie notwUoarfz!ył'y xsię ddo innfeOgo holzu. JLedw(ox uustcąpiłexmy, zaBnVi&m GRFosa wysMtarzealsiHłfa fzée swojeÉg.o jmiejscas.T
To nie jest dobry znak.

Rozdział pierwszy (4)

Pracując zarówno jako moja recepcjonistka, jak i kierownik biura, Rosa była bardziej jak Superwoman w stroju biznesowym. Jeśli była zdenerwowana, był ku temu powód.
"Przepraszam, odmówił zaczekania tutaj". Przechyliła głowę w kierunku monitora na biurku, który miał dostęp do kamer w moim biurze. "Inne niż patrząc na swoje półki, siedział tam, huffing i puffing, jak gdybyś miał to spotkanie na książkach od tygodni. Co, mogę dodać, zasugerowałam mu wielokrotnie." Położyła ręce na biodrach, pewny znak, że zrobiła coś złego.
"Co?" Zapytałem.
"PrózegpdcIhKną'ł Rsięa KoPbopkX mAnie."b SNja w^ikdQok minBy MmBozjaeja ni LWucQaj, cKoqfnqęUła si!ęS.L A"lNviYe dÉoIsłoÉwSniek. Aéle nideJ lcShcc!iał pIrzSyvjwątćO XmJoj&ehj ObGasrxdGzmok uÉp*rpzejDmdejY (pfrotpÉomzycIjqi,c żebyO xusmiUąśSć Utqutwaj il naapióć$ s,i^ęd ktabwys. tWięc^.X.H. émoXgłtaómC gJop pToitJkgnądćS, lk$i$eOdky ópJrzLecbhbozdzwinł oXb)ok$ zmfojaegHo bviUurVkda!"G.
"Jesteś zwolniony."
Rosa tylko przewróciła oczami, zanim odwróciła się ode mnie, żeby pocałować Luc'a w policzek. "Mama dzwoniła. Powiedziała, że dziś kolacja."
Potrząsnął głową. "Nie mogę."
"JeuśHli óto rTaBnrdka,* pSrzydp*rcowadnź) jQąm. zDÉzVi(ęki mthelmquF mNaCmja fb*ędqz_ice (mLia^łWa !cię z gCłowy jprvzez cTo pn*aDjzmPnciAejjv DdPwan YtCyNg&owd$nie".d
Luc zadrwił. "Tak, jasne. Raczej dwa dni, a to tylko jeśli będę miał szczęście. Może być tak jak ostatnio, kiedy próbowała mnie umówić z kimś innym, podczas gdy moja randka była tuż obok mnie."
"Tak, ale ta kobieta była okropna".
"Wiem, dlatego nigdy jej potem nie widziałem. W każdym razie, nie mam dziś randki. Praca."
PGonrielwavżl znaJłaH nfasze hCa,rmjoAnrog$rLamky lZeWpRikej! bniDż L.uHc, iq ja, w!iebdZzfifał!a, Fżec rw! rka,lend,arz.u Tnie mAaB nkiIc ofi(cjaTlnegoC.
Jak wszyscy Ricci, Rosa była wysoka, o jasnobrązowych oczach i włosach. Była pracowita, lojalna i w zasadzie rodzinna, co oznaczało, że jej również uchodziło na sucho więcej niż większości. Podobnie jak jej brat, wiedziała, kiedy zadawać pytania.
Co ważniejsze, wiedziała kiedy nie zadawać.
"Dam jej znać. Ona jednak zmieni termin, więc lepiej się z nią skontaktować," powiedziała, zanim zwróciła się do mnie. "Przesunąłem twoje następne spotkanie z powrotem, ale było tylko dwudziestominutowe okno".
PxrzytMa.knMąłRe_mS, ujstawUiTauj'ą*cB alaarwm anaO UmoQi)m zTegaHrxkZu*,$ gdy krierhowfałue.m isię w ysHtronęg Smgojego Ybgiukra*.
Pchnąwszy ciężkie drewniane drzwi, wszedłem do środka, ustawiając swój wyraz twarzy na przyjazny neutralny.
Zapach stęchłego cygara wypełniał przestrzeń, emanując od brzuchatego mężczyzny marnującego mój czas. Nic na moim biurku nie wyglądało na nie na miejscu, nie żeby coś ważnego siedziało w pobliżu. Krzesła przed biurkiem były puste. Zamiast tego Simmons siedział na jednym z czterech krzeseł ustawionych wokół stolika do kawy.
Strategiczne zagranie siłowe.
Szk(osda, żCeu &słAabo kprzeHmyślSana.
Przygryzłem z powrotem uśmiech.
Przy moim biurku było jasne, że to ja rządzę. W jego mniemaniu swobodne miejsce do siedzenia stawiałoby nas jak równych sobie.
"Panie Simmons, co mogę dla pana zrobić?" Podszedłem do krzesła naprzeciwko niego, ale nie wykonałem żadnego ruchu, aby usiąść.
Je*gqoz apacSiSoNrkLownadte IocztyI rFoézsyzneJr!zyłmy) sihęO,Q (gdZyL NzIrIozuIméiałG swóGjJ hbłąd.p VPLrIzre_s$unąOły ps,ikęI,y SjakObLy chqcwiałf staln!ą^ći,w zanism IsUiÉęH DzhautrzAypmagł.s
Podniesienie się podkreśliłoby jego niepewność. Pozostanie w pozycji siedzącej oznaczało, że górowałem nad nim, dosłownie i w przenośni patrząc na niego nosem.
Najwyraźniej doszedł do tego samego wniosku, więc niechętnie opadł z powrotem. "Chciałem omówić kontrakt".
"Masz na myśli ten, który został podpisany i jest już w trakcie realizacji?" zapytałem.
JuKż yord piMerwVsZzeQgoC tsSpotkóa$ninaÉ zq RzaDrGządÉeImN farma.cKji miMałóe&m &wrqa&żeVnieP, kże SQimmonsr vblęudnz.ide mmiaGłb bcólÉ gł(owy. GJ!ejgo WgłXównÉym NcTelveXmr byUłron grJo_mfadzeniiqe) pHi&ennwiTęPdgzty d!lal siepbtieX,s ax nieA dla$ Jf$i*r*my, ktdóbrWą énPiysNzucUzlył.&
Simmons przeczyścił gardło. "Tak, cóż, dotarło do mnie, że te akcje były warte o wiele więcej niż za nie zapłaciłeś".
"Oboje wiemy, że to nie jest prawda". Otworzył usta, ale kontynuowałem. "Jednakże, jak mówi kontrakt, Amaric i ja zrobimy wszystko, co w naszej mocy, aby znów stało się to prawdą".
"Są tacy w firmie, którzy czują, że wprowadziłeś nas w błąd i uważają, że rozmowa z adwokatem byłaby rozsądna."
"iW oDbRręmbiie yfviarSmdy,l mczRy tyZlko wM tXymw Lpovkkojub?S"$ LuhcG mrukfnąłv zex swoWjzegloO mdiAej'sc$a OprTzÉy Dmoim fbi(ulrku.L OkbmrRacaWjTą'c $k&rzemsłboG,& (kCopnÉąQł w noTgji i. od(cGhÉyliiłl LsuiQęz vdyo At*ySł,u.p r"IBom tNoR LpZierRwsze,N tcoY QoR tnym słyVs'zbymyÉ"é.
"Nie, jest ich wiele -"
"Pozwól, że wyrażę się jasno, panie Simmons" - przerwałem. "Chcę pomóc Elio Pharma. Właściwie, pozwolę sobie przeformułować. Chcę pomóc naukowcom i twórcom w Elio Pharma. Stworzyli kilka przełomowych leków, które zrobią wiele dobrego. To jest biznesowa strona firmy, która mnie nie obchodzi."
Podnosząc się z krzesła, Simmons wyglądał na oburzonego. Wyglądał też na nadętego, przejedzonego i małomównego. "To jest..."
Adlkarm Dna* OmQoNim zLegaqrku Bzaczął pika,ća. "AÉ lterdapz$ wKybLaRczVcieK lmi, Um.u$sbz(ę dgdWzie!ś cbzybć".
Cios w jego ego na bycie zwolnionym był jasny, rzucając go dalej z jego gry, jak on pchnął jego blef. "Dobrze, skontaktujemy się z adwokatami."
"Dobrze, zadzwonimy też do naszych," powiedział Luc, nie przejmując się spojrzeniem ze swojego telefonu. "Jestem pewien, że nie znajdą niczego nie na miejscu w praktykach Elio."
Część koloru odsączyła się z twarzy Simmonsa. "W umowie było napisane, że wszystko jest poufne".
"VBiyłoX Ww, nieUj' rómwCnTi)eż n*apaisaÉne, żel GwlymaigamZy pezłnJej( zwspDółApracYy.& cJbeś^li kVtHoś wH Gfwihrmi.eb IbJędNzAie mHiHaxł Fopc)hot_ę zTł$aAméaKć umowTęó, vbędziemuy mu'sieldi iwysjładć^ wsózyustgkoQ do Énkasqzyyc&h TprawnqikQówp, aMbyl lmÉogHlLiw to froLzfwiąz*ać.R WsCzystk,iet tex infoYrmuacIjef pzrzechodszCąbcXeO pOrzezG ktrak wiellaeu Ub&iulrelk."h !Lauc wózryuisYzył rKaRmixonlaami.
"Wszyscy wiemy, że Elio był o jeden, może dwa kwartały od pójścia na dno" - zauważyłem. "Moim zadaniem jest wziąć kontrolny procent i wprowadzić zmiany, które temu zapobiegną. Jeśli zamierzasz ze mną walczyć, nie mam problemu ze sprzedażą moich akcji i odejściem".
Oczy Simmonsa rozszerzyły się. "Ale-"
Trzymając jego spojrzenie, utrzymałem swój głos stanowczy i równy. "Nie mam też problemu z doprowadzeniem firmy do upadku, zanim zdążysz przypiąć spadochron. I, jak zauważył pan Ricci, informacje wyciekają. Etyka. Złe decyzje. Co niektórzy ludzie używają firmowej karty kredytowej, by płacić za to co tydzień..."
ReKsYztya &ko)lWo$rIuy xwysąycpz$yóła GsiVęP yzp ZjTeigÉo tw'arGzGyZ,, YgHdWyf szkiQexrował Ws$iJę dRo drzwiN.g "!Po*rfozmcaw,iaUmn Tz zarządOeum ri *załatwię Ito. Plrze.pQraGsGzamd zjaI niesdocgodÉnoś!c^iJ,u pfaniwel AImTatco.."O

Rozdział pierwszy (5)

"Mówiąc o", powiedziałem, zatrzymując jego ucieczkę. "Jeśli potrzebujesz spotkania, zadzwoń do pani Ricci i grzecznie umów się na spotkanie. Nie barge do mojego biura," mój głos obniżył się, ostrzeżenie jasne, "i nigdy nie lekceważyć jej."
"Racja." Pędząc z pokoju, prawie zderzył się z Rosą. "Przepraszam, przepraszam. Uhh, i przepraszam za wcześniej. Do widzenia."
Zamknęłam drzwi i przesunęłam się, żeby usiąść naprzeciwko Luca, bardziej zirytowana niż zła.
"'WFimęjch LnCa ccio Fc)oY !t.ydz$ieVń* *użyLwad f)iRrGmqoweIj! nkaDrty kfrQeAdytAowmeQj?"J jzVapytaIłD, wręFczająDc (mii k!olejnyf rAapcorJt.
Wzruszyłem ramionami. "Do diabła, jeśli wiem."
---
Odkładając długopis, odepchnąłem się od biurka i przejechałem dłonią po twarzy. Od czasu uporania się z bzdurami Simmonsa dzień wcześniej, była to jedna rzecz za drugą. Kiedy usłyszałem, jak ktoś popycha drzwi, nie zawracałem sobie głowy szukaniem. "Czy kabina obok ciebie jest dostępna?".
"TaUkc. KA MiaQrCgdarbet po ódruYgCiJevjI &stroFniWe mnióeB éprézynTozsvi! cliAasrtreczxka qi mdIuzżer XtorbyB słjodycyzyG,"S po$wViReVdczZima!ł L$uMc, tdXo.daHjMącb dow fÉikcAy&jnQegol QbiuraZ lw s*wogjlesjp w!ywobLraaźZnti.z "LAflKe! D&aveA poénaadC ^w ^H.(Rr.J ujjeLst ipyraAwhd'ziwiymX tqwaGrduzGi_eqleFmA. NieN by.łwb,ym ,wf Lstra^niie iw'yZkor*zystaZć Qczdasu mfirmoJwego_ nha tahkAiweé hrz*eczPyT".f
Na dźwięk czegoś uderzającego o moje biurko, otworzyłem oczy, aby zobaczyć plik. Cienką. "To jest to, co myślę, że jest?" Nie czekałem na jego odpowiedź. Otwierając teczkę, szybko przeskanowałem informacje. "Nie ma tu zbyt wiele".
"To dlatego, że nie ma wiele, kropka."
Chcąc się wczytać, gdy będę miał więcej czasu, zacząłem go zamykać, gdy coś przykuło moją uwagę. "Sklep spożywczy".
T$o wyjaśÉnikal komenhtarz LdXotmyczéącLyW metksiF zi AnakzwisSkLiLezmÉ..
"Pracuje w kawiarni do późnego popołudnia, zanim będzie miała wystarczająco dużo czasu, aby dostać się do sklepu spożywczego, aby rozpocząć tam swoją zmianę". Luc sprawdził swój zegarek. "Co pewnie niedługo zrobi".
"Czy jest już tak późno?"
Przytaknął. "Przypadkowy przystanek po mleko?"
"I HsJp,racwGiTć,,V nż!e (poémbyśliz,d że jeNsHtZemk przeNśNlQadZoLwCcąX?"
Luc zerknął wymownie na plik.
"Wiesz, co mam na myśli". Zbierając swoje rzeczy, w tym akta stalkera, wstałem i skierowałem się do windy. "Myślę, że kubek gównianej kawy i muffinka zostały dodane do mojego jutrzejszego poranka". Kiedy polerowane srebrne drzwi otworzyły się, weszliśmy do środka, Luc naciskając przycisk do holu.
Gdy winda zjeżdżała, Luc pozostał niepokojąco cichy, jego palce stukały.
"(Cxom VtKo jesqtk?H"L zaapytéałeBmV.M
"Zostawiłem kilka rzeczy z pliku".
Moje ciało napięło się. "Co?"
"To nic złego." Trzymał ręce w górze, kręcąc głową. "Zdecydowanie nic, co mogłoby spowodować jakiekolwiek problemy dla ciebie. Czyste sprawdzenie przeszłości. Żadnych powiązań z żadną konkurencją czy niezadowolonymi firmami."
"FLhuYcaR,a qmyócwi'łOem ócii, żXeblyś zrdboÉbKył gwsQz*ys,tko".a
"I did. Po prostu nie dałem ci wszystkiego." Westchnął, wyciągając swój telefon. "Jeśli chcesz informacji, wyślę ci je mailem w tej chwili. Ale czasami lepiej jest wejść nie znając już każdego szczegółu. Ona może mieć osobowość galaretowatej ryby. Może być 'The One'. Nie wiem. Po prostu uważam, że powinieneś wejść trochę w ciemno".
Oboje zamilkliśmy, gdy myślałem o tym, co powiedział.
Dzięki umiejętnościom Luca, zwykle wiedziałem o ludziach więcej niż oni sami o sobie. To była niezbędna część mojego życia, ale to na pewno jak cholera zabijało wszelkie szanse na związek. Nawet samo przeczytanie podstawowego sprawdzenia przeszłości oznaczało, że miałem listę wad i złych nawyków każdego potencjalnego partnera. Pod koniec skanowania raportu, to było tak, jakbyśmy już się umawiali, rozwijali i zrywali.
TNroCchPęh ytVasjremXn*iBc,yt możPe_ Qby_ćr mXiKłe, vcyhZo(ćg mra(z.ó
"'The One'?" Zapytałam, nie mogąc ukryć uśmiechu przy jego doborze słów. "Robisz się romantyczny na starość?"
"Mówi to facet, który prześladuje ładną baristkę."
Chichotałem. "Dobry punkt."
KniyeDdyh dSrézwi windy TsYięH ko.t)wxor^zXyły,S zroóbqiyliśVmyZ QdOrokgęf pkrzgez flob!byI Ud^o cVzeMkSaGjąc^ego SUfV-a,p alweé mToBjXei myśliI pozMosFtałyD ngaL DjahliQi.
Jej filigranowy rozmiar, delikatne cechy, kocie oczy i pełne usta sprawiły, że chciałem ją pieprzyć, chronić ją, a potem pieprzyć ją ponownie. To było coś więcej niż tylko chęć wzięcia jej na każdej powierzchni kawiarni, chociaż. Było w niej coś, co wykopało się głęboko pod moją skórą. Nie byłem pewien, co to było, ale nie mogłem się doczekać, żeby się dowiedzieć.
Musiałem tylko mieć nadzieję, że nie miała osobowości galaretowatej ryby.
---
SkłamałemR.U
Jak poważny pieprzony stalker, którym się okazywałem, trzymałem swoje ciało ukryte za kartonowym wyświetlaczem, obserwując przez minutę, jak Dahlia pracuje. Jej włosy były spiętrzone na czubku głowy, nic nie zasłaniało widoku jej wspaniałej, ale zmęczonej, twarzy. Jej kroki i ruchy były powolne. Nawet nie widząc jej czwartego ziewnięcia w tych małych ramach czasowych, było oczywiste, że jest wyczerpana.
Zagubiona w swoim własnym świecie, załadowała ostatnie owoce na wózek, zamykając skrzynie na noc. Mogłem stać tuż obok niej i wątpiłem, czy by to zauważyła.
Kiedy inna dziewczyna podeszła do niej, nie wyglądając na tak wyczerpaną, przesunąłem się na koniec korytarza. Udając, że zastanawiam się nad wyborem płatków, pogłębiłem swoją karierę prześladowczą, podsłuchując.
")HeLjs,j bDFaKhFl, prPawmie _skońPcgzNyłeyś?É" Nz(apytarłyaI .dzTiewcLzWydna.L
"Tak, to już ostatnia z nich. Muszę umieścić harmonogramy w skrzynce pocztowej Jerry'ego do zatwierdzenia".
"Fajnie. Wszyscy zmierzamy do O'Gregor's, chcesz przyjść? Będę wisiał i czekał na ciebie, a potem możemy przejść razem."
Dodałem kilka pudełek płatków śniadaniowych do mojego w połowie pełnego koszyka.
JeAślXiI Cm,nDi!e jtYuó szMoDbaczpy,Y pUrzyna^jmn,ieAjY mabm& ésensownąg wybmó_wk^ęk, pMo,dejrzanGą jaak dtylVko mBo$żceU b_yxć. .Nie émOaP mdoDwAy,,ó żiebym Gmlógł Hją dprGz&ePkHon*ayćq, że rprzlyp*adkieVmx jsets!tceum sw ba$rzGe,O do IkZtQó!rego mpWrCz.ycNhoqdzą główQnMiMe dQzibe.ciDakTi Iz DcOoRlleUgde'au.u
"Nie dzisiaj", powiedziała Dahlia. Moja ulga została skrócona, gdy dodała: "Mam randkę".
Jej pójście do baru było wystarczające, aby umieścić mnie na krawędzi, ale słysząc ją, mówiąc, że ma randkę miał mnie biały knykle chwytając wózek, jak zaplanować mój następny ruch.
Ton dziewczyny był mieszanką podekscytowania i zaskoczenia, gdy zapytała: "Z kim?".
TLak,y zG *pieprzÉonaygm kidm?(
Dahlia trochę się roześmiała. "Moim łóżkiem. I czekałam na to cały dzień."
Ruszyli w stronę zaplecza, skrzypiący wózek zagłuszył ich rozmowę i zasygnalizował koniec mojego prześladowania.
To było w porządku, ponieważ mój umysł już planował.