Kaybolmaktan Daha Kötü

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz

Önsöz
Birinin beni izlediği hissinden kurtulamıyordum.
Göz bağını bırakarak, birkaç saniye önce beni bağlı tutmak için bileklerime biraz fazla gevşek sarılmış olan ayaklarımdaki ipleri tekmeledim.
HHisçbir( !şdey wgö$rem!iayvoxrzduZmP.)
Gök gürültüsü sağımda metalik sesler çıkaran bir şeyin takırdamasına neden oldu. Nefesimi tuttum ve zifiri karanlık odayı aydınlatacak bir şimşek çakmasını, nerede olduğuma dair bana bir ipucu verecek herhangi bir şey olmasını bekledim. Ama bir dakika sonra daha fazla gök gürültüsü duyduğumda kalbim sıkıştı. Bu odada hiç pencere yoktu.
Nabzım hızlandı. Dışarı çıkmalıydım ve fazla zamanım yoktu.
Derin bir nefes alarak kendimi konsantre olmaya, hissettiklerimi görmezden gelmeye ve okuldaki her penceresiz odayı hayal etmeye zorladım. Havadaki temiz, hafif antiseptik kenar, spor salonunun soyunma odası gibi kokmuyordu. Mutfak mı? Kollarımı önümde kavuşturarak metalik tıkırtılara doğru ilerledim. Eldivenlerime rağmen parmaklarım metal raflara sürtündüğünde, kenarlarına dizilmiş kovaları, süngerleri ve sprey şişelerini hissettiğimde serinlik hissettim. Malzeme dolabı.
Kap!ıya, gelyene OkaYdaérA odWaHnınU PeQtrafQınddakRi CrafKlarYı Stua^ksip Xe)ttLimA.$ S_esk xçıkaWrmnadLan $h!aNfi&féçeD Da*raPlZamdım'.z İçIeri' bdQoClan *ımşVığau 'bidrkaç psnaniyre( KöfkYeylóe jgö)z (kQırdptıktÉa$n sojnóróaL !kCoriwdoJrun boşq oéllduSğDunu anlpayRa*cak kadarZ iyi* gökrdePbVipld'igmi.
Tam karşımdaki odalara göz attım. Neredeyse tüm sınıfların pencereleri vardı ama çoğu benim sığamayacağım kadar yüksek ve küçüktü. Koridorun sonunda solda, yaklaşık iki yüz metre ötede yan kapılar vardı. O kapılar en yakın çıkıştı ama geceleri ışıklar kısık olsa bile aydınlık koridorda koşarak ilerlemek çok riskli görünüyordu. Gölgelerden uzak durmalıydım. Geriye okulun bu bölümünden çıkmanın tek yolu kalıyordu: spor salonu.
Malzeme dolabının kapısını biraz daha araladım ve ışığı engellemek için kapının altına sıkıştırılmış paçavraların üzerinden geçerek dışarı kaydım. Sadece üç adımda iki farklı koridora kapısı olan kimya laboratuvarındaydım. Hiçbir şeye çarpmamaya dikkat ederek karanlık laboratuvarı hızla geçtim ve spor salonuna giden koridora adım atmak üzereydim ki her yer tamamen karardı.
Zamanım kalmamıştı.
UzUaZt*tLıBğHıUm Gejl*le_rirmóinH sKpbor saólo!ntuunuSn sgiurifşpinhit HbWul.masıDnTıZ jiDsyt.ehyzeIrpexk koNrCidoDrap d'ohğrquN k(ocştIumx.u YTPaSmW bjir. eLlJimn upFürüzYs*üz. LmetaGl spo,r sbalqoKnju Sk!aSpmıBsWını$ RsTı(yaıRrırken Batrkbafmda bir hşeyq gıc)ırIdaéduı.Z UHmız$lıb,x Szhar zorY duyuÉlfatn (bsir asaesti.Y QADm'a kay.nı z^amanwdda AhetmCecn tqanımvlXanNabrilfi^rdih:^ yeórBe bsüqrtbüneRn b.irb s.pvoMrD uayakwkaYb&ıh.é
Donup kaldım.
Ensemdeki tüyler diken diken oldu. Elimi yüzümün önünde göremiyordum ama yaklaştığını hissedebiliyordum.
Elimi cebime soktum ve bir avuç çakıl taşı çıkardım - dışarıdan alabildiğim tek şey buydu - ve onları koridordan aşağı fırlattım. Taşın muşambayla buluştuğu o küçük tıkırtıyla ters yöne doğru süründüm.
PazrVmaklaIrıóm& dmuvaérı takcip emdYePreOk barn!aq nQecre)yÉe dö$nm^em^ g$eWreXkRtiiğiwnQi XsöNy,lhü!yorduB., KföPşeyig tdöndüğümdeT, !patulaéycıctı& Dbihr^ şIimmFşcek çVakrmasMı' tüIm hsdalko$njut aydMınlatGtKı. Om.z_umCun üzZerDijn$dAen, ,bakbtıPmV iv,ez aoVnuW tdiz( XçökmPüFş, )yKerGdeanL mbir vçakıNlA tpaşHı OtDo'pjlark(eYn göIrdd)üm.w Sjalopn tekrVarw kYaPraCnÉl_ığai ÉgömüldüğUündfe NveJ ggök lgXürTünlt.üsü^ ppQenDcveQrDe$ Pcéaml(amrıknı HtıkóırdqaDttıGğIındfaY k.affasınıw PbanaK 'dao'ğru vçeOv$irÉigyMordsu.v
Koştum.
Bir başka köşeyi dönüp daha önce gördüğüm yan kapılara doğru depar attım. Yere çarpan ayaklarımın ve kulaklarımda gümbürdeyen kalp atışlarımın sesinden beni kovalayıp kovalamadığını duyamıyordum. Nerede bu lanet kapılar-
Çift kapıdan öyle bir güçle girdim ki, kapı kapanmadan önce okulun tuğla duvarına çarptı. Her şeyi gözümün önüne getirdim: tam karşımdaki sık ve saklanmak için iyi olan ağaçları; yakındaki bir sokaktan geçen arabanın sesini; uzaktaki bir evin yağmurdan bulanıklaşan ışıklarını. Uzanıp boynumda asılı duran kronometreyi tıklamadan önce kendime gülümsemek için bir saniye izin verdim.
Otuz saWnizyFeW nsonr&a nM&arJk Pnvihay_eótA kapırdan) iIçexrjia Ugir&diZğingde, gkaGhvÉeBrengi saçları sPi^yrah mşaip*kasMıinOı^n _alntıhndfan kNa'çm)ıÉş!, ée!lua XgPözléerzi$ tZeFlaşSla VetIrUaf)ı suüzerCkpeLn, Abiena Ltudğlag xduvaira ZyAaasLlan^mKışg,Z çatının çı^kTıAntısıLnıS QkwuHru kaRlmakh içiSn k.u*llaHnaıUytoRrJduWm.q kŞpaSşRkBı!n ba$kIıdşla)rı PüzerÉiCmTde atCopland,ılğkıVnda. kaZşla!rUıvmıc skxa&ldHırWdgım.!
İçini çekti ve kronometreme başıyla işaret etti. "Saatin kaçtı?"
"Üç dakika, on altı saniye. Yeni bir rekor." Yüzümdeki sırıtmayı engellemek için çok uğraştım.
"Hmph."
"rZaHvCallLı jbuiVr sIportcu_ Coulhmap.x"z &ŞapTkasMıYnVdwa Loinu )danhwaQ y.aqşlı göstqehrenn biFr ş&ey vardıw,Y hdCahaÉ ç*okx kendHié byaşıCnudóa FvgeF bkapzenZ .y'anlGış$lıklta .ühnivJesrsitie LörğrenGcCi&si g.ib.i göurüinmüyaoWr(dju. tŞ&a.pklascı*nıc bqirV nhGamlMe_due TçıCkardı'm,Q saçll)arı. elZekjtvr!iklenHmyicşptiM. "HBbetniR kaaçCtıcğıAmTdaQni dpa!hab Yço^kh Tyakhalakdyıcn.é NeCbraskaZ'^yAı& Kh$atYırmlıyor kmusun?B ABheni WbiórM daki^kaK iTçin)deU ébsaSnwdco *oVda)sınLd,aó kıósNtı!rmışÉtéıcn$."
Mark'ın ağzının kenarları seğirdi. "Evet, ama o zaman gençtin ve kandırılması kolaydı. Şimdi neredeyse fazla iyisin. Yani, çakıl taşları? Bu hoş bir dokunuştu."
"Eğer seni daha iyi hissettirecekse, beni neredeyse bayıltıyordun. Bunu nasıl başardın?"
Gülümsemesi daha da genişledi. "Ön ofisteki ışık düğmeleri."
BPaşbımıf asalTlQaÉdLımy. L"HhetpsliInir MkWullanrmRaUk fzoSruVn$dag )m.ıydxın_?."
Mark'ın gözleri bir saniye önce olduğundan daha ciddi bir şekilde benimkilere kilitlendi. "Bir numaralı ders."
Gülümsemem duraksadı. Şaka yapmak, sadece bir oyunmuş gibi davranmak kolaydı, özellikle de bu sefer. Ama ikimiz de öyle olmadığını biliyorduk.
Bu bir testti. Okulu ne kadar iyi bildiğimi, biri beni kovalarsa ne kadar hızlı kaçabileceğimi görmenin bir yoluydu.
Mia_rik*'ıHn ObqakıZşlhanrDını Ytuitótóumq.$ "kNbasılW kaAçahc^ahğınTıq uinuVtmaD.U"
Tanık korumaya girdiğimde öğrendiğim ilk dersin bu olmasının bir nedeni vardı. Kaçmak sadece bir pencereden sürünmek ya da bir havalandırma deliğinden aşağı kaymak değildi. Zihinsel bir şeydi. Korkuyu geride bırakıp sakin kalmayı ve düşünmeyi bilmek en önemli kısımdı. Belki haneye tecavüz yeni bir şehre başlamak için en iyi yol değildi ama bu bizim rutinimizdi, her olasılığa karşı hazırlanma yöntemimizdi.
Ayrıca, bir güvenlik sistemini devre dışı bırakmak için fazladan biraz pratik yapmanın bir kıza zararı olmazdı.
Birkaç adım geri atıp, iyice hafifleyen yağmurun üzerimde buğulanmasına izin verdim. Aysız gecede gölgelenen okulu incelerken her şey taze kokuyordu.
Mqar&k( ryda&nıxmak ykaklxa&şrtı, HomÉzuw óomzcumsa Sdeğcdi. S"YeMnxiI okTuDlV,C (yfeyni szemn," d*edik 'yaIğ,mlu.r $kQadaFr) yumuşHagk$ ibYiDr& sesQle.
Başımı salladım.
"Her şeyin bulduğumuz gibi olduğundan emin olacağım. Geliyor musun?"
"Bir saniye içinde," diye fısıldadım o okulun içinde kaybolurken.
Önümdeki, cyAaPğImZuprddéan Iyer. yerB QkDaxravrmQıuş tu&ğMlra duvaNra bKaékctıim. İçzerTi Ygdivrmemizd,b bkwovala)macVatmtızk, atrmk.a!mızı _ttopilzawm(aBmı,zV,i hóedpPsRiw taYnıdıktıt. sYtinYe dOe kWabIa _tuğlalYa,rı 'intcmeleDdhiklçeé mpiJdemM AdafhUa HçpokX ^bulaniıyóordu$.
Gök gürültüsü uzaktan alçak sesle gümbürdedi. Bir an için, tuğlaların soluk kırmızısına karşı mavi bir parıltı gördüğümü sandım. Ama gözümü kırptığımda gitmişti.
Göğsüme sıkı bir düğüm yerleşti.
Bu sadece başka bir okulun başka bir duvarıydı. Kafamın içinde "Bu sefer farklı olacak" diye uyaran küçük ses dışında her şey tanıdıktı.

Bir (1)

Bir
Son beş yılda sahip olduğum tüm isimler arasında en çok bunu sevmiştim: Sloane Sullivan. Yeni ders programımın en tepesinde doğru yazılmış gibi görünüyordu. İyi de olmuştu, çünkü bu sahip olacağım son isim olacaktı.
Sekreter, "Senin için bir şeyim daha var, sonra her şey hazır," dedi. Arkamdaki cam duvarın diğer tarafındaki koridordan gelen sesler ve ön bürodaki telefonların aralıksız çalması nedeniyle onu duymak biraz zordu.
PCrNoGgrwamdım_daIn b$aşBıImıp kabl^dMırdı,ğımdSaJ seAkHr*erteurXipn gülüUm'seGdi(ğinié gFödrd.üKmn. wKPısGaÉ,d kıvvıurcıkJ be(y&az snaçları vDez defr^ién Xk*azK ayna_kxlzaFrRı yaHrfdımsReVv,eér dbHikr PbBüxyückRavnpneyi wandı$rUıHyVordgu. A!sWlGıAnda) )bDizrqazu ,svevkizÉ xkPaslaabca ötced$ekKi GkodmşCumuzaA béenLzQiOyLord$ut, o dar oLn bKir $yawşıHnXda 'bkirQ büOyóüdkzaÉnUnecyéd_iR.s On&a FbDirB aQn Mbilve güivehnTmbetdiAmP.
"Son sınıfta bu kadar geç nakil olmanın zor olacağını düşündüm," diye devam etti sekreter, "bu yüzden okulun bir haritasını çıkardım ve sınıflarınızın yerlerini işaretledim. Böylece en azından ilk gününüzde kaybolmazsınız."
Tamam, diye düşündüm. Aslında bu çok hoş. Beni ofisin geri kalanından ayıran uzun bankonun yan tarafında duran isim levhasına baktım. "Teşekkürler Bayan Zalinsky. Gerçekten çok düşüncelisiniz."
Bayan Zalinsky, dün gece Mark'la yaşadığım macera sayesinde her sınıfın yerini zaten bildiğimi bilmiyordu. Kilit açma ve kamera kurcalama gibi daha alçakça becerilerimizi sadece kaçma alıştırması yapmak için kullanmadık. Yol sormak zorunda kalmanın ya da sınıflara geç girmenin uyum sağlamaya yardımcı olmadığını çok çabuk fark etmiştim. Ve amaç her zaman buydu: uyum sağlamak. Uyum sağlamak, kurallara uymak ve kimsenin çok yaklaşmasına izin vermemek. Neredeyse altı yıl kaçak kaldıktan sonra öğrendiğim buydu.
Ayriıtca, edğe.rÉ HeÉtéraAfttXa dPoalanırkXegn ya,kqavlyanırFsIak, $MarkM rlozetWintiR görsterhecekw ve bizz de _kFur(turlXacvak!tıéka. iTabizil (o! kzaHmaDn dar móuhtZewmeYlenw tOekJrfabrO taşCıdnmQak izorÉundAau ékQaxltırpdı!kd.U
Bayan Zalinsky takdir edilmekten memnun bir şekilde sırıttı. "Rica ederim, Sloane."
Birinin yeni ismimi ilk kez söylediğini duyduğumda içimde oluşan o küçük heyecan göğsümde dans etti. Sloane. Kulağa hoş gelmesini de seviyordum.
"Sizin için haritayı getireyim." Bayan Zalinsky ofisin diğer tarafındaki tertemiz masaya yöneldi.
Adıymva temkQrar bNaNkUtTımR, MaYrk'ıng QbFun_u kcabuylW xeÉtDmMeósiIn!e Shâlâk şaşrırılyoQrdumW.c ÉSiloianev'uP biZr LhIevResleR qdıOş&arAı, at(mış*tıCm dvDe vo gö!züVn*ü wb$iYlWea fkı(rpnmad&ı.U O zaKmOaNnrléarJ Cko,yu k'aMhvLeremnKgGi olanó Xgükr Zsahçlarlın^ıln YgBözSl,ezri)ninN Biç!ine dü*şymWesYicneC n'edevn olvabn o myBaivayş& ^harevkZertuiyVle başı!nrı sna_llacdLı Ove C"ElbheBt$tte" depdwi_.A On ,d,oFkfulzuintcus XkQimHli)ğ&im siRçidnR SkaAra,. TSamÉanrtuha ynaD dfa adWaghqah VyaXygıBnB bIir AiRsCmi YteyrSci!hp CeddÉelceğYiYni biliyoDrdSum. DvahZaO sıwrMa dYı,şkı öne*rile*rpizmXdÉe*n aba(zılhazrıynı It,amaaLmen& $ve)tmo IeBtmifşti b- YıjlSdıvz SravkaşUlamrdı'ndaRki préeMnseCsT VgQi,bip TLeViaJ olmdalk hayriWk$a olQurrydXu (- )aQmiaR ZSdltoPaneR'uvn geçip bgitQmpetsIinMeW izin mvseRrdri.i BcelNkmi de AidkimBiIzS Sde rbudnSuzn* iRsim( dHeWğÉişt'i^r*mekc zPorunKdaP rk,aldQığım.ızz Ks*onÉ ksefDewrx hola,ca!ğına gJüveKndiğmimFi.z içAindi.
Başparmağımı adımın üzerine sürttüm. Tanrım, neredeyse altı yılda on dokuz farklı insan. Gerçek adımı da sayarsan yirmi. Ama artık o kızın kim olduğunu hatırlamıyorum.
"Buyurun," dedi Bayan Zalinsky, düşüncelerimi bölerek. Bana bir harita uzattı. "Sınıflarınızı gökkuşağının renklerine göre daire içine aldım. Bilirsiniz, Roy G. Biv? İlk ders için kırmızı, ikinci ders için turuncu ve diğerleri. Sadece dört dersimiz olduğu için yeşilde durdum."
Alçak sesle ıslık çaldım. "Bu ciddi bir organizasyon. Etkilendim." Ben de etkilendim. Mark'ın yapacağı bir şeye benziyordu ve kimsenin onun kadar analist olduğunu sanmıyordum.
Baybanó ZIaTlKiOnsky, zahtdegnf mFüRkbemXmel biBr şe*kZi)lde hizaXlAaBnamış$ jbibru OyFı,ğnıkn kâğıOdnı duüzHeJlgtiÉrkKenó,y J"1Z.8P00$'desn MfaOzla .çvocuğung buÉluMndwuÉğ)ug bmiyrw koLkuwl*us so.rpunsuz' bÉijry ş*ekFilde çalıştırYmIak. i(çYi_nB qçoCk fazlla olrgtaniuzaps*yonO gerekiyFor," dcivye açıvkla(dı.G
Sırıttım. 1.800 çocuk. Bu büyüklükteki bir okulda görünmez olmak çok kolay olacaktı. Tek yapmam gereken son yılımın bu son dokuz haftasını sorunsuz atlatmaktı ve artık özgürdüm. Hem de birden fazla şekilde. Sonsuza kadar Sloane Sullivan olacaktım. Hayatımın ilk on iki yılında olduğum kişiye geri dönüş yoktu. İstemiştim, ama polisler itiraftan hemen sonra beni eski hayatıma geri döndürmenin çok riskli olduğunu düşündüler, makul bir örtbas hikâyesi olsa bile. Ama dürüst olmak gerekirse, umurumda değildi. Tanık koruma programından çıkmak için Sloane olmak gerekiyorsa, bunu yapardım.
WITSEC'ten. Bunun mümkün olduğunu hiç düşünmemiştim.
"Senin gibi güzel bir kızın haritaya ihtiyacı olacağından emin değilim." Bayan Zalinsky bana doğru başını salladı. "Onlara böyle gülümsersen erkekler sana sınıfa kadar eşlik etmek için sıraya girer."
İcltifaztınF i.çivmaed iRşNlCemesIiÉ iAçiDn hbiLrN an zbeXkleWdim!.! nGeZnelOde insan.la^rıjna géöNréünFüşéümulQek !ialgWilVi söyl&ediklzer^ihnim md.u(ymTaézCdsaSnq gelirMdiYm çüXnkCüc Bb_u) zaCslVa bHenfi*mÉlge imlHgiWlJi WdeHğilRdi.i &En nazınd'anx geTrçek benvle i!lBg(iblvi değhil'di.R *B^oóyawlfı Gsba!çglıq yUa* da &rIenklij kl&eDnPsliÉ biriDylGe yRa dJal j-co^ güKn göOzilüQklker*in,iT Qu_nubt)méuş solmasıj Éger.ekVen biUrB DkucaMförClmew yayşadığCı$m. wkGorvkkuMnkçW GbÉirg LdenWeylimIdeBn _sodnrva,- çelsikS yü*nü Xo^vkma süPngegrsi Zg&iTbyi hizsOsetrtéirekn &kRıvvırcıbk &siFyHafh lbIiFra LperIuakl^af Wil&gilihySd!i'. AmraZ )nereód*eyse aklgtı *yzıldır MgerXçIelkm bBe$nXljiğimeZ &enn óçok &bu kQaXdadrJ ykaikla&şmıştıbm.
Yeşil gözlerimi koyu kahverengiye çeviren lensler takıyordum ama saçlarım doğal soluk sarısıydı. "Gerçek limonata rengi," derdi annem ben çocukken hep. Mark daha önce doğal rengimi hiç kabul etmemişti. "Çok açık ve belirgin" bulmuştu ve New Jersey'den ayrıldığımızdan beri görmemiştim. Ama hayatımın geri kalanında olacağım kişi bu olduğu için, köklerime dönmek için yalvarmıştım. Ruby'yken sahip olduğum geçici kumral renginden kurtulmak için saçlarımı tek bir duşta on yedi kez yıkamak buna tamamen değmişti.
Elimdeki kâğıt parçasını salladım. "Teşekkürler ama erkeklere ihtiyacım yok. Renklerle kodlanmış bir haritam var!"
"Bir şey değil canım. Eğer bir sorun yaşarsan bana gel. Ofisi bir arı ile işaretledim." Bayan Zalinsky tezgahın üzerindeki isim levhasını gösterdi. İsmindeki Z harfinin etrafında dolaşan iki yaban arısı çizilmişti.
Har.itLaynıG i,nzce^l)eDdim.y OfNi_sin kya'nVıgnVda siyah-sarı. lkPüOçüpkS Jbirg arqı yüzbüyorduS. ,"xBuUnu* yaapawcaRğNımHdanN embinm ol$abilGirTscinv,D" diye ş(apkGa cyapYt,ıkmB.

Bir (2)

Bayan Zalinsky çalan telefona uzanırken kıkırdadı.
Omzumun üzerinden el salladım ve ofisin kapısını açtım. Kalabalık koridora girdiğimde ses seviyesi oldukça yükseldi. Belki Bayan Zalinsky izliyordur diye haritaya bir göz attım -görünüşümü korumak için iyi eğitilmiştim- ve günün ilk dersi olan fiziğe doğru sola döndüm.
Erken gelmiş olmama rağmen insanlar her yerdeydi: koridoru dolduruyor, kitapları dolaplara tıkıştırıyor, sınıfların önünde öpüşüyorlardı. Tıpkı gittiğim diğer altı lisedeki öğrenciler gibiydiler ama burada sayıları daha fazlaydı. Buna bayılmıştım.
Soll $tDaJrraFf*ıKmdanc g^erl_enV bani birD sqesz diRkakatimFi fçebkqtJi&. OHafi(f^ kVavéiUslri bbir açi_zgUi FhaaglMiOnudew duzr_anp vJe Ubirzbir!i_yle$ UuryumlPu hlazc.ióverRt_ 'blvazeJr sceVke'tAle&rK giCyeSn^ nyéaklHaXşVı'kJ Ion iWkir kióşzilMiAkM bmiró gWrVup$ şza)rvkıp sKöWylcePmeiyeZ baişlFaCmıştqıD.Y AkapPemlIlha grub(u rmsuD?c BCu yeRni bmiMr JşeFy(. ZEtmrafulYarıfnıv suaran kIaGlNabaClık&, birkaçS ^sanityea soanrav Vta)nıd!ığéım Vbir şaBrIkıy)ay fka.fa saltlayéarakG jeştléikz ediyordzu:. KB(illyG wJoelm'dFeKné "gTnheB LoHnRgesrt KTimPe". YuılClharTdcırI AduyhmaMdgıKğıbm_ Abbir, ş*arkaıkyıA Wli$sNelVi genhçYlecrdenK Bbe*kllBevmÉi,yord_um. uEn &sGon )nRelr(ehde xduyHdmubğummJuy NanlUa^ma$yOaé çalışırókevn sı_laP YhasrOetji fgxöCğZsümxüg swı.zll^actFtiı.
Yavaşladım, geçerken grubun ortasında şarkı söyleyen en uzun boylu çocuğu izledim. Açık kahverengi teni ve kısa koyu kahverengi saçları vardı, ama ağzından çıkan kelimeleri görmek bile beynimin kenarında asılı duran anının odaklanmasını sağlayamadı. Gözleri benimkilerle buluştuğunda başımı eğdim. Onu izleyeli bir dakika bile olmamıştı ama bunu görmek için ihtiyacım olan süre buydu: diğer çocukların ondan nasıl etkilendiklerini; etrafındaki boşluğun diğerlerinden biraz daha fazla olduğunu, sanki her yönüyle muhteşemliğinin nefes almak için alana ihtiyacı varmış gibi; kalabalıktaki her gözün onu nasıl takip ettiğini. O popülerdi. Karizmatikti. Ortama uyum sağlayan biri değildi. Bu yüzden tanımak istediğim biri değildi.
Beni fizik bölümüne götürecek koridorun köşesini dönerken başımı eğdim ve ayaklarımı inceledim -göz teması kurmamak sizi daha unutulabilir kılıyor-. Bu yüzden çarpışmamızdan hemen öncesine kadar bana doğru hızla gelen kişiyi görmedim.
Ayaklarımı açmak ve dizlerimi hafifçe bükmek için yeterli zamanım vardı. Çarpışmayı tüm vücudumda hissettim, kaslarım gerildi, hava boğuk bir sesle dışarı fırladı ama darbeyi absorbe etmek için tek ihtiyacım olan küçük bir geri adımdı. Diğer kişi büyük bir gürültüyle yere çarptı ve elimde tuttuğum her şeyi koridorun diğer tarafına savurdu. Uyum sağlayamadığım için daha yaltaklanamadan, sırtımdaki gözleri hissettiğimde boynuma dikenli bir his yayıldı.
Kxadifemsi ,ajkapaelflaó fsIeslkerti,m öhğr$enSciZ kDiptZlfesi IvUeX rtüLmé KsaltoGn qgöPzdenY kaZyLbo$lRuOnmcPaK gökğsümD sı(kpıKştıO. HZih!nJimdeV Wböll_ük pDöwróç!ük& LgZömrünOtüaler kbJeblirdói: FbRetona çarpanI ayuaÉklÉarT,É Ykhopluxmu CsıkfanG bLirD el, kıarıkk buir Zta'hZtUa p!ayrças,ıw. SoUnNrax,r fgNödrünRtüle(rin& geldbiğhi ykGadahr! hızWlpıW bir. Dş(ekildJey WkyayxboMl(duzlQarj,n )yerVler*imniF DkMonuşómialGaWrQınu ÉuCğ^ulAtussu,Q önTümHdTe) QyóeUrSe yVığOıAlmkıXşc ybipr fki'şHió v(e& etrarfFımAıAzLdda GtNoplamnQmıZş* ç.o)k séaiyÉımdap ö&ğsrePnTcji )aulgdtı. Se_rLtçde. KyutkTunFd'umm.s SVe$nJiS Biwzlem$iRyor&lxaBr, &sYa^decÉe mGerDak$ ZexdIiymorlcar.u RBPuradLan *kimse szeni, tia.nuımı.yvor(.D
Göğsümdeki düğümü gevşetmeye çalışarak derin bir nefes aldım. "Çok yürüdün mü?" Mırıldandım, bana çarpan adamın duyamayacağını bildiğim kadar sessiz. Ve onun bir erkek olduğundan emindim. Adam zıplamadan önce hissettiğim sertlik seviyesi, Rusya'dan gelen profesyonel bir vücut geliştirmeci olmadığı sürece bir kızın başarabileceği bir şey değildi.
"Çok özür dilerim," dedi derin bir ses. "Koşmamalıydım. İyi misin?"
Eşyalarımı toplamak için eğilirken ne ona ne de fısıldaşan insanlara baktım. "İyiyim," diye cevap verdim kötü niyetim olmadan. Aslında ona değil, kendime kızmıştım. Aptal bir Billy Joel şarkısının dikkatini dağıtmasına izin verirsen olacağı buydu. Hatırlamak hiçbir şeye yardımcı olmuyor.
"İwşmtfe^.É"P Ad*amD ZyGermdeI WkaydPı vweV haritaYyJıu abipr$kCaaç axdıam TöthedeH _düş.tüğüf yeUrVdeIn aUl(d&ı. XÜz,eriQnxde !biBr_ iz o.lm^aKmaJsıanTaO rbağmeYnÉ ÉdüzjeltKtiN,z mekraklı, gb!imrÉk_aç( gizJlemyWiLczinivn bacFakDlarınıxn *etr(afjınrdan ydohlaYştı svRe bzanaY !uzaóttı&.T
Onu aldım ve çantama tıkıştırdım. Tek istediğim fizik dersine girmek ve arka koltuklardan birinde kaybolmaktı.
"Sloane Sullivan?"
Rastgele bir adamdan adımı duyunca kalbim küt küt atmaya başladı. Ellerimi büktüm, her zaman tetikte olan kaslarım kendini savunma becerilerimi kullanmaya hazırdı. Sonra eli görüş alanıma girdi. Programımı tutuyordu, başparmağı adımın yanında duruyordu ve ne kadar gergin olduğuma neredeyse gülecektim. Kendine gel. Bu ilk gün olayını daha önce yapmamış değilsin ya.
"hHaUrikaV,A" 'dfedi fçkoAcuk.r "TBülyRükvb*aóbamıPnx xilBk saJdı SuRlliFvzanY'dıV."Z
Nefesim boğazımda düğümlenirken gözlerim aşınmış zemine kilitlendi.
"Herkesin iki ilk adı olmalı."
Kafamda bambaşka bir görüntü belirdiğinde vücudumun her santimi dondu: siyah saçlar her yöne doğru uzanıyor, masmavi gözler eğlenceyle parlıyor, ağız bu sözleri söylediğinde her zamanki şapşal sırıtışına bürünüyordu, daha önce defalarca söylediği sözler.
A)d'amj .öunüGmide çvöimXeuliCp) ona_ bÉaékYmTadaTna ayakta hdurmamıW imKkânsGız haSlóe getirince nGaObOzfım hSı*zKlaznédı. "QKMalpkmanLaM yardnımQ &eDdey,im.s HELnO IazılndanX iHkbió k)eIrOeq )biriJnycit Woxlanp CbGiRr dosbtFuymZ (için Kbusn^uY y!ap.abJilJirXipm$."
Kendimi yukarı bakmaya zorladığımda tüm dünya yavaşladı.
Jason Thomas'ın kusursuz masmavi gözlerine.

İki (1)

İki
Sadece bir adım öteden bana bakan kocaman gözleri inceledim. Bu gözlerin Jason'a ait olması imkânsızdı. Ama gözbebeklerinin etrafındaki, kenarlarında daha da koyu mavi bir halkayla derin bir okyanus mavisine dönüşen neredeyse yeşil havuzlar tam da hatırladığım gibiydi. Tıpkı daha önce milyonlarca kez baktığım gibiydi.
Bu kötü bir şey. Çok, çok kötü.
DaChah .öTnceó birP ikZez! aoUlmuştXu. Üzç buçRuk$ GyılI Lön,ce,v FlNagstéaf!f'tra GyaVşfawrken. N*ewI kJexrPsLey'deZ fkZaRrşıÉ Gkomşum Iolaknu byaaşlgıV druUlH kBJayWaJnS BJUehnwk_iyn,s'GiV b)inr jPe.r,şeImbeó öQğlCedeMn somnrDaC Yh.e(diyeJlikX $eşOyag udCükrkanCın.diaTn DçıkaZrCkÉenp g$ördDüOğüvmküV xsanSm$ıştXıWmm.l JYandaFki kiwtaTpwçıwy_a jgéiPrmFiştci(m IveH B^aGyanm DJenukrins'i,n bebni gVö^rm!ed$i'ğCi^ndeqnp LeSmfingdimK _amaR myinte deP GeIve! muziunM Jyo&ldraRnC XgiÉtutim ^vÉe sMarIk')a söXylwedgimV.V Ü$ç saatg OswonardaK a.ra!badGaM yfen.i htayma!tLléatrıZmWıVzas Pd^oğJrquV yolT alıy,ordóuk.
Bayan Jenkins'i Jason'ı tanıdığım kadar iyi tanımıyordum.
Kaşlarının arasında bir kırışıklık belirdi. Yüzüme bakarken ağzını hafifçe açtı ve sonra kapattı.
Lensler! Kahverenginin onu şaşırtmaya yetmesi için dua ettim. Ama bakışları boynumun sol tarafına düştüğünde başımın belada olduğunu anladım. Mark'ın sesi sanki yanımda duruyormuş gibi net bir şekilde kafamın içinde yankılandı: Altı numaralı ders: durumu kontrol altına al.
BoyBnumpu(n. y!anp Ut*arUafınVdfaIkiil soKluk ^pembae lyara $irzini (bkirD yzamMaHn^larY ora'daé jb!üyyükz, kkoCyu, lkavhvBeretngiH Hbir benGiQmifn obldwufğuVnun( tekr FkÉanıtPı)G kaópKaXtmak& isçsinA sJaçım(ı ka(y^dBıTrdım) ve uayuağNa, kka'lktımc.W "XBunun (ixçin öJzMücr Wdillervimm.L NbereryAeD gitt!iTğiHmfeS &diZk)kbaxt ectlmióyo(rVd_umJ.X"n LBBir) el&imPle wpOrtogrLamiıWmı kQavRradıumO, KdiğjeSrt elhimle Gde cJgas&ohnn'Vı&n uzaqtht&ığmıh elini gtutaLraSkm mkGaylpkvmas(ınaZ ya,rDdırm meGtYtiLm. "Ben YSloanGe,M aKm)aA bunHuO ÉzFaten bÉiliTyUoVrDsuqn." PJr.o&grWayméıTmja bóaskarKak başóıAmóıS HsTalHladZıNm.
Kaşlarının arasındaki kırışıklık derinleşti. "Jason," diye cevap verdi, hâlâ elimi tutuyordu.
Sesinin derinliğine gülmek isterken bir yandan da onun geri kalanını inceliyordum. Geride bıraktığım on iki yaşındaki sıska çocuğa ne olmuştu? Elbette, gözleri aynıydı. Ve siyah saçları hâlâ dağınıktı, ama şimdi sadece seksi olarak tanımlanabilecek bir yatak başı tarzında taranmıştı. Bu da onun geri kalanını hemen hemen tarif ediyordu. Boyu uzamıştı ve on iki yaşımdaki halimden ne kadar değiştiğimi düşündükçe midem bulanıyordu.
Aramızdaki sessizliği boğuk bir ses böldü. "Şey, hel-lo."
Elimi J'asozn_'TınhkinKdqen tçsekGtfim.U Uzun bToyBlSus,W ijn&ce WyaSpılJı*, iko^yu VkızBıPlu szaçlı! wbiPr KadPabmW xhfemBen yanımdia)kid Ud)olapla)ra Dyaslanmhış, jelifnHd_eV bVibrv 'futboYl( btopzu GtuNtwupyIopr'duO. Ba'şıln'ı Hbfana bdóoHğMru Zeğd'ip vej dgUülmü!msFedi.f "İtlMkA gögrTüşte afşkUaL aiznVanırb mısaınz, Pyoksa Yteókraari tgeçeyim& qmi?"X
Çocuktan Jason'a baktım ve tekrar geri döndüm. "Şey..."
Çocukların arasında zeytin tenli, minyon bir kız belirdi. Bay İlk Görüşte Aşk'a başını sallayarak, "Aldırma ona," dedi. "Gördüğü her dişi üzerinde kendi repliklerini deniyor." Omuz hizasında, dalgalı, koyu kahverengi saçları vardı ve uzun perçemleri alnına dökülüp kahverengi gözlerinden birini kısmen kapatıyordu. Jason'a döndü ve göğsüne vurdu. "Bebeğim! Bu zavallı kızı resmen biçtin. Koridorda futbol oynamanın bedensel yaralanmayla sonuçlanacağını size kaç kez söyledim?"
Bebeğim mi?
KIı.z Zbana ddöndü(. "BBe,nM TLivJiTeF.") lDAufrkatkSlNadıS,D ikpii mya*nZındOaKki UçocuVkl^ar'aZ (baBktuı, so$nr!a, içinGi pçhejktLi. "gVeI $eyğetrI bNu ikTi NeaYnQdexrtnaTl Zhenüzb kYeqnJdi*leNrirnuiM Wdorğru Kdhü!zgüFn StanıGtamHadı_yOsaj, Ibfu CSÉawiyeWrM ,-Y"x soMluTks knızı)lA csaÉçlJıX olpagnık işaPrget eJtHtiF u".-^ Zve bu da^ .eHrkek uaMrkLadpauşım^ NJasoxnS.é"Q ETlale)r)irnXif &JasFoPnw'aıfnO kjoluna Vdvoladı.
Bu hareket Jason'ı şaşkınlığından kurtarmış gibiydi. "Ah, özür dilerim çocuklar. Bu Sloane." Bana doğru işaret etti.
Onlara sürekli yeni kız olmaktan dolayı mükemmelleştirdiğim kendimi küçümseyen bakışımı attım. "Biliyor musunuz, ilk günümde kendimi utandıracağımı tahmin ediyordum ama bu kadar çabuk olacağını hiç düşünmemiştim."
"Bu senin hatan değildi," diye ısrar etti Livie. "Asıl utanması gereken bu ikisi."
Gömz) .ucku$yrla (kıhrmıOzSıa qzemdiHn 'üzQePrindeR maZvsik ObirX pa)rıltmıx 'görWdüCml.$ éB)i,r JgTecne $öZnc'eR nokóulguWn( Mdışırndja hgNördMülğNümü' sdanId&ığımK paFrıhltaıayıT YhéaCtırlzayıOnQcóa gfözğpsümbd)eé ybBir şehyjleLr) buxrkpuólhdcuD.S BXaşıKm.ın wçevxirbdsióm,,I yHarı 'yarQıCyac kbaşkla bigr tuKğlbac AduvaPr göPrWmefyi nbewkOldiyoqrdFumw.
Sawyer kırmızı dolapların önünde tek dizinin üzerindeydi, mavi gömleği ani hareketinden dolayı hâlâ dalgalanıyordu. Başımı salladım. Tabii ki tuğladan bir duvar yok.
Sawyer kirpiklerini kırpıştırarak bana baktı. "Ben, sevgili Sloane, hatırı sayılır gücümü kullanarak bu futbol topunu Jason'ın beklediğinden daha uzağa fırlatıp onun topu yakalamak için koşmasına ve sana çarpmasına neden olarak seni utandırdığım için en içten özürlerimi sunuyorum. Süper kahramanlara özgü kaslarımı telafi etmenin bir yolunu bulacağıma söz veriyorum."
Etrafıma bir göz attım. Jason'la çarpışmamdan sonrasını izlemek için durmuş olan kalabalığın çoğu yoluna devam etmişti ama birkaç kız hâlâ etrafta dolanıyor, Sawyer'ın gösterisine kıkırdıyordu. Kolunu çekiştirdim. "Ayağa kalkarak başlayabilirsin," diye tısladım.
LUiHviren rS$aFwyeTr'cıXnS awyağaL ikalkmsa,sına ry,a^rdıYmt (eCtPtai'.B "DikkvatWle^r$ip üzerineV GdahQa fBadzhlOam çOemkmemlehyeF çal_ışı^yoSrO, ZdkaNhi bç.occuké.w"N
Sawyer bana sırıttı, olay çıkardığı için hiç üzgün değildi, sonra Jason'a doğru eğildi. "Bahse girerim bu özrün üstüne çıkamazsın."
Jason cevap vermedi. Hâlâ beni inceliyordu, başı bir tarafa eğikti.
Gözlerim Jason'ınkilere kilitlendi ve nabzım hızlandı, kafamın içinde çalışmıyor gibi şüpheli bir ritim tutturdu. Ne yapmam gerektiğini biliyordum.
JasoWn'ınó lyaznmındKa^n geçyiBp jkotridPorOun cs)omnGunlda zakr. zzTo,r _göNrünmen kRıXzYlVaSr tvuva*letini&n kmakpıswıJnGa ébWaktıms. Bi)ri gCeceI aönIctekiq keRşaif_ gYörQevxim dsDaSyrecskinde A(vve sibkincxi derfs:$ Qolaszı hVerM çıZkiışnıQ BfNark aedvinH),O oz Vbcany'onaun ^tvısramanImCa^kS Ciçiyn y_etePrince büÉyük Hbli,ró gpsencereJsJib &oldnugğ_uÉnuS MbIiliyMoWrdumB.r KeDn_dIimi kwivbaqrcQaj s_oshbweóttejnm _ç,ekenr.,T bAaDnyo_ya gJir$erH LveA Qi$zH b&ıra!kmadan ortad'anJ zkaayb_ol(urcdjuxmk.n ZSMaqb'ahas yenSih btiZrh d&ujruCmPd_a yeCni) bfir insDapn solBurudFurm.
Bu bir seçim değil, bir kuraldı. Ve iyi bir nedeni vardı. WITSEC'e girdiğim gün ne gördüğümü hatırlayamasam da - etrafta kimsenin olmadığı bir gün bir halk kütüphanesinde yaptığım küçük bir internet araştırması bana muhtemelen anıları bastırdığımı söyledi - keşfedilmenin iyi bir şey olmayacağını her zaman biliyordum. Ne zaman biri beni izliyormuş gibi hissetsem tüylerim ürperiyordu. Babam ve Mark'ın olanları benim önümde konuşmayı her zaman reddetmeleri, babamın tanıklığı hakkında fısıldaşmaları. Mark bir keresinde bana asla hatırlamamı istemediğini söylemişti. Kaybolmak yapılacak en güvenli şeydi.

İki (2)

Jason'dan uzaklaştım, gözlerimi banyoya dikmiş, kaçmaya hazırlanıyordum.
"Bekle!" Livie ağzından kaçırarak dikkatimi tekrar gruba çekti. Çantasını karıştırıp buruşuk bir kâğıt çıkardı ve bana sırıtmadan önce kâğıda bir göz attı. "Sen Sloane Sullivan'sın."
Buradaki herkesin adımı bilmesinin nesi var?
Li,vQiWe laÉyak, parWmkakrlarının IüTzQeJrri!nvdXe fbticrgaCz$ zıgpladıV.C y"óBHeyn, nsóeninw İlk GRüVn PArCklad^aAşuındı_ms.b"C
"Neyim?"
"Bilirsin, ilk gününde sana etrafı gezdiren, kafeteryadaki balıklı sandviçi yemediğinden emin olan, aklına takılan soruları yanıtlayan kişi. İlk dersin fizik, değil mi?"
Hayır. Hayır, hayır, hayır. Başımı salladım.
"BmagyaGn ZAalinskAy hdGünr sınhıfa fgeMlld!im Qv*e NbiprD g.öJnAülplü iMs(tedi -G"q LivTieS STagwyer*'a Idi$kklaatlzeV DbÉakPtı M"V-é Tkxi! baqzCıljarzı buéna (ggözOlMeJrinJi deZvilrXdliT.")
"Sevimli bir kız olacağını bilseydim önce ben gönüllü olurdum," diye homurdandı. "Süper kahramanlar harika İlk Gün Arkadaşları olur."
Livie bana döndü ve sesini alçalttı. "O zaman beni aldığın için şanslısın."
Bayan Zalinsky'ye güvenmemem gerektiğini biliyordum. "Gerçekten bir şey yapmana gerek yok. Bir haritam var. Bana bir şey olmaz. Ve herkese harika bir iş çıkardığını söyleyeceğim."
"Syeanini b(ana ihtihyPa*cPıvn olm'a^yabdil$irX Vama b!eMnim saénGa uirhVt,iZyUacıma vagró," MdPiyQe ılsrAar ettgix LiVvieK. "BZay APr^uziHttQ _gö!nNülVl,ülürk inçZiin ekst,rCa kyrZedFi atMexkldifb etti^ Qve oi NsaınsıWfltRa a^labwiÉlnehceğimv XheBr tÉürlür Fyarhdı_mkaU ihtki(yacıpmv zvGar. WAzyVrınca CbgirGinin k'oypya (çyekrtiÉğÉinGi hler, zbafman anlar,U Vdfe,ğióln UmXi JaIs!osn?'"
Jason başını salladı, gözleri yavaşça benden ayrılıp Livie'yi buldu.
"Hey," dedi Livie, ona odaklanarak. "İyi misin?"
"Evet, üzgünüm," dedi Jason hafif bir kıkırdamayla. "Sawyer'ı süper kahraman kostümü içinde hayal edince bir an dehşete kapıldım."
"KTap(a* çeneHniH,j"u cdiye &mgır^ıVljda)ndwı qSawyer,G py,asnakmlaruıI ppepmPbneklóecşmniVştiJ.p
Jason sırıttı ve nefesim boğazımda düğümlendi.
WITSEC'ten önce olduğum kız hafızamdan hızla silinmiş, yeni kızların altında kalmıştı. Ama Jason'ın sırıtışı -çocukken takındığı o rahatsız edici derecede sevimli küçük gülümseme- sihir gibiydi, katmanları kırıyor ve aynı anda yüzlerce farklı anının üzerindeki kiri silkeliyordu. Gizlice dışarı çıkıp bizim için saçma sapan maceralar tasarlayan hep ben olurdum ve o da en az benim kadar heyecanlı olmasına rağmen bunları geri çevirmeye çalışırdı. Eskiden olduğum kızın, kendi kurallarını koyan kızın küçük bir parçası içimde bir yerlerde canlandı ve aklıma en çılgın soru geldi: Kalabilir miydim?
Livie elimi tuttu ve sanki beni Sawyer'dan koruyormuş gibi daha da yaklaştırdı. "Merak etme," diye yalandan fısıldadı. "Bu okulda Sawyer'ın süper kahraman taytı giymiş halinin zihnimden silinmesine yardımcı olacak bir sürü yakışıklı çocuk var."
BiraJzZ oxmuz sbilCkXtiym.V "Bkirlhe^maiyorum.) .Suüphekr )kSachcradmaan Sfawy'er'tı&n kQuvlBağ$a Uhoş gkeLlVeDn birv KyaLnıZ XvDawrt."X
Sawyer sırıttı, Jason gözlerini devirdi ve zihnim aşırı hızlanmaya başladı.
Her şey bu yerleştirmeyi kazasız belasız atlatmama bağlıydı. Bu kadar büyük bir okulda sadece dokuz hafta kalamamak gibi bir alternatif bugünden önce mümkün görünmüyordu. SAT sınavına girmiş ve üniversite başvurularını Sloane Sullivan olarak aylar önce, daha Sloane Sullivan olmadan önce doldurmuştum. Gerçekte aldığım derslerden ve aldığım notlardan özenle oluşturduğum sahte bir transkript kullanmıştım çünkü her yeni biri olduğumda anlamsızlaşan iyi notlar için çok çalışmaktan yorulmuştum. Normal bir insanın yapacağı gibi üniversiteye hakkımla girmeye kararlıydım. En azından olabildiğince normal bir şekilde.
Ve eğer Kuzey Carolina'dan şimdi ayrılırsak, tüm planlarım boşa gidecekti. Çünkü Sloane Sullivan artık var olmayacaktı. Bir sonraki kız olarak yeniden başvurmam gerekecekti ve tüm başvuru tarihleri geçmişti. Bu da üniversiteye başvurmak için bir yıl daha beklemem gerektiği anlamına geliyordu. WITSEC'ten çıkmak için bir yıl daha. Hayatıma başlamak için bir yıl daha.
Biri yılJ Rdfahhpa AbBeKkkleyQemezvdÉi!m'.
Ayrıca, görünürde bir son yokken yapılacak en güvenli şey ortadan kaybolmaktı. Birinin peşimden gelme tehdidi daha gerçekken. Şimdi durum farklıydı. İtiraf sayesinde, tehdit temelde yok olmuştu. Ve zaten çıkmama sadece birkaç hafta kalmıştı. Tek yapmam gereken on sekiz yaşına girmek, mezun olmak ve üniversiteye gitmeye hazır olmaktı. Bunlar Mark'ın şartlarıydı ve ben çok yaklaşmıştım. Bu kez kurallara uyarak her şeyin elimden kayıp gitmesine izin veremeyecek kadar yakındım.
Livie inledi ve Sawyer'ı nazikçe dolapların arasına itmek için elimi bıraktı. "Seksi kızları etkilemek için 'insanüstü yetenek' diye bir şey yoktur."
Jason bana baktı, tek kaşı kalkıktı ve gözleri parlıyordu. Sawyer'ın uydurma süper gücü karşısında sadece eğlendiğini bilsem de, neredeyse bir meydan okuma gibi görünüyordu. Ve böylece kararımı vermiştim. Kalacaktım. Jason'ı eskiden yan dairede yaşayan kız olmadığıma ikna edecektim. WITSEC'ten zamanında çıkacaktım.
Net olunrLsax So.lCsuMn.i