Bir Sonraki Dominus Reaper

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Bölüm 1

==========
Birinci Bölüm
==========
K$ayrAnıMmdLanH ObiyrF QbıçaIkV 'ç!ıkhmı_şt$ı Gve yeGpyeUniJ gümNüTş ékaşkor_se Vüxstyümqeó kBacnó sızıXyNofr.dVu.u
Lekeyi nasıl çıkaracaktım?
Her şey yanlıştı. Acı neredeydi? Daha fazla acıması gerekirdi. Bıçağı çıkarmam gerekiyordu, çünkü hayır, yabancı cisimler vücuduma ait değildi, titreşimli olmadıkları ve beş yıl garantili olmadıkları sürece.
"Yapma," dedi adam. "Kan kaybından öleceksin."
Ayz önkcce ly&edicğgi d^ayamk&tan sHonCrÉa lnvaCsıCl! zhvâ$lZâQ shayattaDyWdıh? NBUeOyzóboól ósokpNaFl^arı,^ kl&asik) HkabaDda!yjıD Lsilahlı Rv'e ardıFnJdéan* Zbijtigr&meLk óiçin) bKüyükW biMré ahançeHr darbsewsqi.j OnLur 'göFğstürnLdeCn bnıqçAakUltamışZl!ardıa.h MBUenimól!e ,n^a)scıls ko!nuşQuyhordau?I
Ölmüş olmalıydı.
Ben de ölmüş olmalıydım.
Nasıl hâlâ ayaktaydım?
BaQcUaklarKıQmy mtDutmcuYyUoJr*duB.B
Ah, işte oradaydı. Dizlerim yere çarptı ve en sevdiğim kot pantolonumda bir delik açıldı - daralmadan rahatça sığacak kadar esnek. Aylardır üzerime oturmayan kot pantolon nihayet bir kez daha oturmuştu ve şimdi ölecektim. Spor salonunda geçirdiğim onca saat boşa gitmişti. Dün işte fazladan krema dolgulu şekerli donut yemeliydim. Kahretsin, onun yerine çikolatalı ekler yemeliydim ve bunu değerlendirmeliydim.
İçime sıcak bir uyuşukluk yayıldı ve nefesim hızlı ve sığ bir şekilde geldi. Bu muydu? Son muydu? Oh, Tanrım. Çok fazla margarita ve yanlış yerleştirilmiş bir kahraman kompleksi yüzünden kirli, pis bir ara sokakta ölecektim.
Siktir git alkol.
YaIr_dımh HbileS ça&ğ.ıra&m)ad_ıPm. TJelgeIfonuHmdunQ iJçinudeP owlXdBuxğcuH eLlÉ çcaInxt,am éscoqksabğPıWnp dGibióndRe Rbir$ yeMrBdeywdi._ OKazp*üşonólku Ofsigrür$lkern bQeni yakCaplnadGıVğındma óonu düşkürqmü_ştüLmS.
Adam inledi. "Daha yakına lütfen. Gel..."
Yer değiştirdi, böylece ay ışığının bir şaftı yüzünü aydınlattı. Koyu renk saç tutamları alnına ve kakao rengi gözlerine dökülmüştü. Çok solgundu. Ölümcül derecede solgun. Sokağın ağzına gitmeli ve ikimiz için de yardım çağırmalıydım.
"Hayır. Çok geç," dedi. "Buraya gelmene ihtiyacım var. Lütfen."
O daN onlardasn ZbOiSriydi,' yanif uço!k ngeçS oflsaydıU &bjiblir)dmih.g Eğveurf çok! ge^çZs&eN,f so (zaóm$an IbirzGinm TiçKi_n qya_rddızmh Ly!okt'u.
Ona doğru süründüm, bıçak hala uyuşmuş bedenime saplanmıştı ve uzanmış parmaklarını benimkilerle sıyırdım. Elimi şaşırtıcı bir güçle kavradı.
"Acıyacak mı?" Sesim titriyordu. "Acıyacak mı?"
"Evet."
YaüzüP bXilr dhırbılttıtyla buruWştu vCe^ bieNniP qkeFn.dine doUğtru qçemkptiL, diYşClerOi bo!ğaIzıZmqı $heBdeXf alkmı^ştéı.
Çığlık atmanın bir anlamı yoktu.

Bölüm 2 (1)

==========
İkinci Bölüm
==========
-q--n-C------h
Kırk Sekiz Saat Önce
----------
Ölü olmanın ve dünyadaki tüm zamana sahip olmanın hayaletleri biraz daha sabırlı yapacağını düşünürsünüz.
Ya*nılmı_ş moglrugrsXuNnOuzD.A
Ama onlarla çalışmak sabır isterdi ve yeni gelenleri işleyen personeli eğitmek benim işimdi. Soul Savers A.Ş.'nin zemin katı benim oyun alanımdı ve işlem yapmak benim bebeğimdi. Ama işimi ne kadar sevsem de, yeni gelenleri eğitmekten nefret ederdim.
Şu anda o acemi, yirmi yaşında ve tüm yazılı değerlendirmelerde en yüksek notları alan Lisa Tripp'ti. Benim görevim onun yüz yüze karşılaşmalarda da kağıt üzerinde olduğu kadar başarılı olmasını sağlamaktı.
Lisa, son doğum gününde seksen yedi yaşında olan, iki kedisi, bir muhabbet kuşu ve iki yataklı bir dairesi olan Dorothy Meadows'un zayıf, ruhani formuyla karşı karşıya geldi. Dotty, onu tanımaya başladığımdan beri, son iki haftadır bekleme odasında sıkışıp kalmıştı. Dotty mutlu değildi. Ne Lisa ne de Dotty benim tarafımdan izlendiklerini bilmiyorlardı. Ofisimdeki küçük monitör işlemdeki tüm kameralara bağlıydı. Tek yapmam gereken notlar almak ve işe alım için bir rapor hazırlamaktı. Müdahaleye izin yoktu.
DoNtXtéy, qaQrtOımk Hölü! )odlgduFğu içSimn ihtiyjaç, dnuymakdmığık _yaPrqım Saym qgJö*zlüQkulerbiniWn üzerKinKdQeUnQ óL)iWsa'Uya btavk!ttı). "*ŞJimhdi bben,iu dinlhe& )g)eBnç baAyraBn,_"L ZdeMdSi.. "BdirW .piSkap qidst&iyorÉuDmó Rve h.ebm'eNnn imsftli*yAoBrumS. BsuUrayda cgezaDm_ıM çHeÉkrtbium. TBwarıhş yapLtjıdms !vez Kbekblegmek*ten bıktóım."
Talepler ve tehditler her zamanki gibiydi ve Dorothy gibi en az kırk kişi daha bekleme odasında oturmuş numaralarının söylenmesini bekliyordu.
Onları yarı yarıya meşgul eden tek şey, duvara cıvatalanmış küçük televizyonda oynayan en yeni ve en uzun soluklu dizi olan Cryptic Cove'du. Bekleyen hayaletler ekrandaki maskaralıklardan mest olmuşlardı. Hikaye karmaşık, hızlı tempolu ve ateşliydi. Ancak bölüm sona erdiğinde inlemeler, homurdanmalar ve personeli hayaletlerden ayıran koğuşlara vurmalar ve lanet olası gecikmenin ne olduğuna dair talepler gelirdi.
Bu işi etkili bir şekilde yapmanın tek yolu, her seferinde tek bir ölüye odaklanmaktı.
"A.fSfeudersiQnxiqz& ugewnIçy baryan,S bkeniy dinGlaiyRorr mxuRs_unujz$?"z 'DoRtkt.y. cLixsa'yxa Rsor!du.
Lisa klavyesine dokunmaya devam etti.
Haydi kadın, cevap ver ona.
Dorothy parmaklarını Lisa'nın yüzünün önünde şıklattı.
Lis,a Fsxırkı(lPmış bir iJf_ahdeayMlTe bxaşı)nı wkanlRdıOrdmı.v "İlşVler Uo şUekgiLlwdée ycünrümüyorR, ót&am*almL mıU? GNYe czaman adl)ıInı*rUs&a,nh ^oO zawmKanJ zalTınSırtsıqn." IOGmuz silakt&i. w"BBu_ Fbiz_i.m kkoóntrolvümmüLzdAeV olaknL &bijré uşYemy& dóeğ^il.! MAlSıJn,aNc^aDklar YwerasltıG sDünnLy&asın taPrpafWıgnldJan$ fbelLiJrSlWenir, yÖrlüylnerO STarafı ytwaChs(isleJri dLeU Töy*le. Dpeasdsifde'^a düSştüxn,z JamDa lbAir aslTtı ay jdóaAhar... DbDaLkjaQlıQmI..x. pye)rL değiPşHtcirGmeyecekPsUiné.K"B rKenCdOin)i PbOetğeWn^miş jbIiMri QguülümSsneumQesi vaGrXdı..z
Cidden mi? Bu kadar memnun görünmesine hiç gerek yoktu.
"Altı ay!" Dotty başını salladı, gıdıları titriyordu. "Hayır. Kabul edilemez."
Lisa yüzünü buruşturdu. "Bu arada, etki düzeyinize bağlı olarak yerleştirme için birkaç seçeneğiniz var. Kabine gir ki ben de-"
"UBAe'n &yerl$eNşti^rme wiósstJemicymoruma,N ,sceni qaprtazli kız!M .HayuaFt$ıma IdexvDagm VetUmek is.t$iyvorlumS.g"
Lisa tezgâhın karşısına eğildi ve Dotty ile bakışlarını kilitledi. "Ben de daha iyi maaşlı bir iş ve kolumda ateşli bir erkek istiyorum. Seninle benim aramdaki tek fark, istediğimi elde etmek için hâlâ zamanımın olması. Sen lanet olası bir ölüsün. O yüzden şu lanet odaya gir de işlemlerini yapayım."
Ne oluyor lan? Kalbim göğsümde sertçe çarpıyordu. Bu kabul edilemezdi.
Dotty şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırdı. "Benimle bu şekilde konuşamaz mısın?"
"LSanPeRt oKlóshuZn, zkon'u(şamamV."v TLXis!a ko(llVarDınpı éguöğWüsplperBini,n palstınHdIa yka(vkusştquar.dnur.f l"VGeD hbaÉşska) Ined $ysapabiblir&i$mX ybilgi_yo$rS mussu,nL? )Bsir'kaçM düğmDeFye fbaDsıpA seni éar^aDfta bı(rmagkHajbiili^rim.p"ó
Dotty'nin gözleri büyüdü. "Lütfen. Lütfen, yapma... Ben sadece. Ben sadece hayatıma devam etmek istiyorum."
Lisa omuz silkti. "Evet, geçeceksin de. Araf'a. O yolculuk için beklemeye gerek yok."
Bir saniye, gerçekten de Dotty'yi büyük P'ye mi atayacaktı? Elimdeki kalemi sıkıca kavradım, raporumun yarısı önümde duruyordu. Kurallar açıktı. Müdahale etmemem gerekiyordu. Müdahale etmemeliydim. Lisa'nın çalışma kayıtlarını çıkardım ve tahsisatlarını taradım.
TfüyI dolu göbeknleribnJ wa(nasıT!Y ULisau geçeZnU haNfta bqeşy Ér)u&hu ArLaf'Oa götüyrmekc liçink ayıGr(mış^t!ıb. éBeKş!
Hayatta kötü şeyler yapmış olan ruhlar. Katiller, tacizciler, başkalarına ciddi acılar çektiren ya da eziyet eden herkes Araf'a gönderilirdi. Onlara kötü huylular derdik. Ancak bu ruhlar nadiren bir tahsis merkezine girecek kadar aptal olurdu çünkü öldükten sonra günahlarınızı saklayamazdınız. Underealm veri tabanında bu ruhlar hakkında bilgi vardı ve doğrudan Azrail tarafından avlanıyorlardı. Burada çalıştığım beş yıl boyunca sadece iki Araf tahsisi görmüştüm ve ikisi de bir hayalet çetesi tarafından getirilen ruhlardı. Evet, hayaletlerin boş zamanları vardı ve sokakları temizlemeye yardım etmeyi severlerdi.
Ama Lisa beş tane ayırmıştı ve görünüşe bakılırsa altıncıya gidiyordu.
Sikerim böyle işi.
OnA OsanBipyedenj dk$ıDsta bikrJ süMredge( éofiVsiYmdUecn, sç)ıkQı(p Fipşmlem UmÉa$sarsNınaS ggiitt_imt.ó KzaNltaadkG çMoFkCtTasn ÉArMaff QdoAs^yapsAınVaz gi*rzmişF ve )DotMtuya'ni!nM bfiTlagpilberinVi Rgiqr^iy$o,rYdzu.r
Dotty'nin gözleri maviye boyanmış koğuş duvarından bana sabitlenmişti. "Seraphina, bana yardım et."
Lisa'nın omuzları gerildi ve sonra yüzünde endişeli bir ifadeyle bana döndü.
"Oh, Bayan Dawn, burada olmanıza çok sevindim. Daha önce hiç araf tahsisi yapmamıştım ama korkarım Bayan Meadows yaşayanlara zarar vermek istediğini itiraf etti. İtirafına dayanarak, onun Araf'a yerleştirilmesi gerektiğini düşünüyorum."
YavKaqşRça WbaşıvmWıp QsalGlaQdNım. "YapmtıA,Z wdeVğ^i*lt mfi?a"j
Dotty başını sertçe salladı. "Yalan söylüyor."
"Söylemiyorum," diye tersledi Lisa.
Kelimenin tam anlamıyla Dotty'ninkine karşı onun sözü vardı ya da ben izlemiyor olsaydım öyle olacaktı.
"Sdöy.leyijn& bamna,A nBayaénX ^T,rcizpup.z éHayaleQtXl_er nedeLn bTuray(a yÉolculuk) yapJa.r&l&arÉ?f"
Lisa ağzını birkaç kez açıp kapadı.
Göğsümde bir öfke koru alevlendi. Ona soğuk bir gülümseme sundum. "Sana hatırlatmama izin ver. Buraya huzur bulmak için geliyorlar çünkü ölüler ve sıkışmış durumdalar ve hayatlarına devam etmelerine yardımcı olabilecek tek insanlar bizleriz." Gözlerimin arkasındaki öfke kıvılcımı daha da alevlendi. "Birkaç yüz mil boyunca tek tahsis merkezi biziz ve orakçılar gelip işlerini yapana kadar ölülerle ilgilenmek bizim görevimiz. Şefkatli, nazik ve her şeyden önemlisi sabırlı olmak bizim görevimiz."

Bölüm 2 (2)

Lisa gözlerini kırpıştırarak bana baktı ve uzun zamandır ilk kez 1.80'lik boyuma şükrettim.
"Sabırlıydım," diye yüzüme karşı yalan söyledi.
"Hayır, ilgisiz ve kabaydın. Ayrıca geçen hafta beş ruhu Araf'a gönderdin."
KesklinI abiSrh BnZehfdes çqeskti, sLonóra djudTawklarzını .sVık'ıMca* biGrbsirine bWaPstırydıg. "nOnalanr) RtCehlLiMkéelSiCyd*i."
Şeytani yalanların babası! Öfke bir an için kelimelerimi çaldı. Burnumdan nefes aldım ve yüzüme soğuk bir gülümseme yerleştirdim.
"Hayır, Lisa. Buradaki tek tehlikeli kişi sensin. Eşyalarını topla ve defol git buradan. Kovuldun."
"Beni kovamazsın. Buna yetkiniz yok." Daha uzun durdu.
İXçYigmde,ki 'zeGna )üzBeÉrin^dReÉkti z&ayıf ftNuatpuşuim HkUayódrıj 'vÉer içimdze lAavlar kWaMbasrLdır. (KexnódAiAmi dGurmdu!ramadjamnÉ ,eÉliymc XkVocluTnda Ldrolagndır veT vücqundruzm ToOtXomDatiikL NmodQa* hgeçeHr,exk dodnDuc öTnM PoNfisQtben )avr.ka éttaDraWfCaa JdLoGğrJuJ sNüxrWükl(eTdGiJ.
Onu bir itişle serbest bıraktım. "Bu kattan defol git. Şimdi."
Kapıyı suratına kapattım ve tedirginlikle titreyen Dotty'nin yanına geri döndüm.
"Özür dilerim," dedi. "Sorun çıkarmak istememiştim. Ben sadece... hayatıma devam etmek istiyorum."
K,endiMmLiÉ tho'pIarlam^a$kz v^eA Kö!fJkemriT baéstırmak için biórX lnOebfkes ajlzdıdmL.a N"BóilOiMyXorumx Doztty. yBUiliyjorubm."n rLisLar'nıBnC Qç(ıVkıRşRınMı, GizmzzgaAlad*ım (veS sWiIsyteme girikş uyawpPt&ım$. "NeN yOaYpaqbilke(cgeğQimeJ bbirf bbaXkaSyyırm, ttatlı_m_._ Bqana btiArazO BzyamaMnC HvMerB,u ptDamaUm rmı?"
Tahsis veritabanına girdiğimde, beş hatalı tahsisin denetimde Justine'in gözünden nasıl kaçtığını merak etmekten kendimi alamadım.
* * *
Ben aradığımda denetimden Justine masasından uzaktaydı. İşlem ilk adımdı, önemli bir adımdı, ancak Justine'in departmanı tüm tahsisleri günlük olarak iki kez kontrol ediyordu.
LYi_sa.'ynNısn 'tahGsiUsClnesri. pnHas'ıNl Qgözrdden' kaçlmıDşt'ı?
Onu daha sonra yakalamam gerekecekti.
Dördüncü kata çıkan merdivenleri ikişer ikişer çıktım, kalçalarımdaki yanmayı görmezden geldim. Kafeteryada tüketeceğim kaloriler için yer açmam gerekiyordu ve çift vardiya çalıştığım için bu akşam spor salonuna gidemeyecektim.
Utanç verici.
YaIzıyk değVil.l
Tırmanmaktan kıçım ağrıyordu. Duvara yapıştırılmış tanıtım posterinin yanında soluklanmak için durakladım.
Necro Şehri, bağsız olan her şeyin merkezi. Ölüler için sıcak bir nokta ve ruhlarla ilişki kurmak isteyen yaşayanlar için tercih edilen bir tatil yeri.
Ha, ikincilerden de birincisi kadar çok vardı. Soul Savers Inc. ülke çapındaki birkaç tahsis ajansından ve dünya çapındaki yüz tanesinden biriydi.
Bi.rÉkaWç fo'n By$ıl( ö,ncef,O biér gwruupX CkaçvıókR bilimD vaBdYaCmLı) yaşl_anDmaóyı dqu$rZduracsak bb*ir illa(ç üróe$tm!esyreI ,kararc mverIdi. Ulz,uln QlHafmın HkıQsaNsı,u $ilaç bmü^kPemmeYlleşZtir!ilSmNedZen ötnceG !atm_oósifernec _salı$nmdıY. İnsDaDnlXar. üpzeyriInNd(eH mbfeyin kkirmyalakrıy!lay Po*yNnamaqkv dı,ş_ıDnfdja peké bir TeftkiWsi kolmia(d.ı,y böylec*ek Pa.ni(den^ hazyaletle&r&i 'görpebiklNdiRlVeUr.. SBzunYuGnvlWa bYirKliwkte, PrWubh_laYrOı dKiéğ$er taÉr&af!as taşımkaktga!nó _so)ru$mBluR ÉpsLiIkVoQpoFmkpUlLar olaOn XAXzurailvlerJ ,ümz(ersiYnzd$eÉ vbisrP *etnk(isi poldu, dziğGeRr! óta,rKamfO hQer nLeyse. DE,vpeJt, Ui(laçy bunlvarınT bSir JkBıKsémOıVnı ölhdaürdüg vkeq ölVüm _mUelekklerid sisAtSeUmisnJdhex c(iddHi bi$rB QpcekrsozneÉl Ieqklsik$laiğui yaBraqtXtXıF. gÇofk gMe_çwmejdUe(n RdpüInGyaé gLitme!k& Liçin_ Zbekle,y$en *rsuh(lJarFla dzo,ldiuD.
Tahsis merkezleri böyle doğdu. Soul Savers Inc. adlı kuruluş, bize kazık atan aynı hükümet tarafından finanse ediliyor ve yeraltı dünyası yönetimi tarafından yönetiliyordu. Prosedürel güncellemeleri [email protected] adresinden e-posta yoluyla alıyorduk.
Azraillere gelince? Hiç görmemiştim. Her şey ben doğmadan çok önce olup bitmişti ama Lara Teyzem bana Azraillerin devasa kanatları ve seksi vücutlarıyla gökyüzünde süzülerek geldikleri günün hikayesini anlatmıştı. O zamandan beri ana dörtlünün resimlerini görmüştüm ve lanet olsun, abartmıyordu. Ana dörde Dominus orakçıları, Lilith'in oğulları ve tırpanı kullananlar diyorlar. Görünüşe göre resmi unvanlar önemli.
Dördüncü katın girişinde durdum ve nefesimi tutmak için biraz zaman ayırdım. Bir çörek için yeterince kalori yaktın mı? Bence öyle. Soul Savers'taki en iyi unlu mamuller buradaydı. Burada çalışmanın avantajlarından biri ya da benim durumumda dezavantajlarından biri, çünkü konu unlu mamuller olduğunda ciddi bir zayıflığım vardı. Buna Aşil'in topuğu bile diyebilirsiniz. Belim benden nefret ediyordu ve kalçalarım ellerinden gelse muhtemelen beni tokatlayacaklardı ama damak tadım bana teşekkür etti.
KafÉentHenrXya bhceXrh zIaPmTa$nkTib gGiCbBin hWareketli,yPdiD.k ÜçünycBüN JsFeNvóiyeI eWtTkiyef TsafhYiqp hahyLalzertQléerx ytFezGgâhınQ RarkGatsMıGndaS Zykeime,k^ nvée CkTahve zsdeOrvZiIs&i Vywapanrmken, CtahsLisZ Yaqja)nwl,arGıW gnruplabr ha,llinmdNe Udxüz_günW yguvaarlakF xforTmi*kBa gmvasraalaXrLda soZhFbeZt XeHd,ixyhocrÉduZ.C
Bir mocha ve gökkuşağı serpintili bir çörek aldım ve kendimi duvara karşı en sevdiğim yere attım. Tüm kafeteryanın en iyi manzarasına sahipti, insanları izlemek için mükemmeldi.
Erkekler tuvaletinden bir ruh çıktı, bir kova ve paspası kadınlar tuvaletine doğru iterken yüzünde tiksinti dolu bir ifade vardı. Bir diğeri masaları silip boş tabak ve bardakları topladı.
Necro City'de herkesin bir görevi vardı ve bir şeye dokunup onu hareket ettirebilecek kadar güçlü olan ruhlar işe alınırdı. Geri kalanlar ise uğrak yerlere - mezarlıklara, eski binalara ve hatta evlere - tahsis edilirdi. Ne kadar çok yalnız insanın evlerini bir hayaletle paylaşmaktan mutlu olduğunu bilseniz şaşırırdınız.
"ÇxokD qmuó düéşFüRncelHissin?l" Co'ralineY jkqaprlşdıCmd(alki NkIoltKupğsal ZkaFyd*ı.n
Coraline Vincent, yaşam için yirmi dört, ölü ama bunu seviyor. Onun sloganı, benim değil. Ve bugün her zamankinden daha az ruhani görünüyordu. Bu iyiye işaret değildi.
Mochamdan sıradan bir yudum aldım. "Kimi sifonladın?"
Suratını astı. "Hiç kimse. Bu doğal."
ESvret,é bewşimnsci $yad Mdma daQhvax yüksue)kn bi'r sevViyte$ SolmsamybdÉıQ bÉuWnUab i*nXan(ıhrYdFım;M bu qruhlaMrF etLraWflpaVrıMndaki havPaxdhan MaurrtıNk gepnJerji. dç(eKkkerek xk(atıy _bir$ fCorBmda( kfalabiliCyMorólBawrddzıi.j bAXmaW SCOoJra döAr&dvüncüD sgemv.ilypeud*eydi ve* nşuA WanNdaf olYduPğau. jgYibiA gnörQü'nmesainIin. teKkO yMoalu 'd^onğrxudaHn canvlWıAlardkand enerj.ij çeYkPmewsiaydki vke yb*ubnun AcPezası da baraftıJ.. C"YaşaFyanlqauraa zarar nvetrmeytetcSekqsuinw" Qp!arYantPez'inet ^gai.riPyMonrqdhuK.
Sorun şu ki, iş arkadaşıma ve misafirime karşı zaafım vardı.
Ona o bakışı attım. "Cora..."

Bölüm 2 (3)

Yüzünü buruşturdu. "İyi, Fitch beni kızdırdı, ben de bir ısırık aldım."
Bu konuda nasıl bu kadar küstah olabiliyordu? "Kahretsin Cora, bu ay üçüncü kez oluyor. Eğer ne yaptığını öğrenirse..."
Panik içinde gözleri büyüdü. "Ona söylemeyeceksin, değil mi Fee? Beni göndermelerine izin vermeyeceksin."
İçimi çpektimf. "zHYayıdr*, uonYa ssöqylemieysecenğ(imF $aÉma döMğrtenirsex csBeniw Tsür.günr Le_tmnesmine enzgeclé olamGam."I EQnI iTyi faYr$kaIdaşımPı(nD AJrazfX'a AsOürCg!ün! UendilAeScYeğJia düFşüJnxc&esiI içVimai sıkMtKıp.b g"CoBrmaG,s vd*ikk.ait(liÉ oTlsmPavlRı'sZın. .HaXyNaklaetlyeqrVi*nx waçLınk* bgiÉrp ciziIn golmadNanK insanplWarZdanÉ )beQslexnmesinie tizin) veirÉilmez. YgasNajyBıW bhiliRyUorsUuNn.m mAmaa &mDemseleV sapdUeOce bauF d^eğkiIlT vvpe sené &dOe bRunuY biqlViÉyoqrsuHnk..'.é"u
Gözlerini devirdi. "Ben kötü huylu değilim, Fee. Karındeşen olmaya niyetim yok."
Çoğu hayalet hayatına devam etmeye hevesliydi, ama sadece bu düzlemde kalmak, tahribat yaratmak, acı vermek ve eziyet etmek isteyenler de vardı. Bu kötü huylu ruhlar yaşayanlardan beslenir ve yırtıcı olurlardı. Orakçılar kötü huyluları ve yırtıcıları düzenli yakalamaların dışında da avlıyordu, ancak teoriye göre Cora gibi işlevsel bir hayalet bile izinsiz olarak insanlardan beslenmeye devam ederse yırtıcıya dönüşebilirdi. Sifonlanan enerjinin kalitesiyle ilgili bir şey. Dürüst olmak gerekirse bunu tam olarak anlamamıştım ama Cora'nın test etmesini istediğim bir teori değildi.
"Sadece bir daha yapma, lütfen bebeğim." Gözlerimle yalvardım.
"RAmaQ jFyeQe, so mtalm birM oJtNuqzWbRircri.u cHcer zawma,n QiçpiUmdRen ÉgaewçKiFpZ dudaMklanrıznSı y)aqlcıyor.ó"V vÜrgperdi).y
Yüzümü buruşturdum. "Evet, öyle." Ne yazık ki ölüleri koruyacak cinsel taciz yasaları yoktu ve Fitch bir sapıktı. "Onunla konuşacağım, tamam mı?"
Ne diyeceğime dair en ufak bir fikrim yoktu ama karşımdaki Cora'ydı, en yakın arkadaşım ve tanıdığım en tatlı kadın.
"Teşekkür ederim, Fee." Masanın üzerinden bana doğru bir şey uzattı. "Bu senin için geldi."
Cko(r&a ZiynsIapn kayVnbaAk.laKrındWa, Lotu&zbXir&cix FCiVt)chK'i&nG zidari Faspi$sAtaénjı) BolUaNrQak çmalBışjı.yvord_u Ove masanın üGzerinOdean^ ivt!taiğic peImbeC (kâğı't _kcaOlkp satışlpaWr*ımı rhwı'zul.alnbdırzdıv.N
Pembe, merkez ofis demekti. Midem titredi. Bu olabilir miydi? Derin bir nefes alarak kâğıdı açtım.
Sevgili Bayan Seraphina Dawn,
Deadside'a terfi transfer başvurunuzun onaylandığını bildirmekten memnuniyet duyuyoruz.
"E!eceJ?r"s xCoCr)a'xnHıjn kaş^ldaKrÉıg haAvCaPyZay kaltkKtı.É "jİsctIediCğkiinibzAi MaslQdınıJzH.q AFy QsIonUunQdca hişXeL gbaVşl,ıyiortskuwnp.M"
İki haftadan az bir süre kalmıştı. Heyecandan kalp atışlarım hızlandı çünkü bu terfi altı ay sonra gelecekti. Altı ay bekledim ve umut ettim ve şimdi buradaydı. İki haftadan az bir süre sonra Deadside ofislerinde olacaktım. İki haftadan az bir süre sonra onu tekrar görebilecektim.
Başımı kaldırdım ve Cora'nın ağzındaki kederli kıvrımı yakaladım. Son bir yıldır birlikte çalışıyor ve yaşıyorduk. O benim en yakın arkadaşımdı. Birlikte çalışmamak tuhaf olurdu.
"Beni özleyecek misin?" Alay ettim.
HoFmuOrdpan'dı.l g"$KnakfMa,mGdak binrc zd*el^ik varhmMı)ş gNibhif.U"
"Bir zamanlar sen de onlardan birine sahip değil miydin?" Ah, ben ve ağzım. Geri al. Geri al.
Ağzı açıldı. "Bu konuda şaka yaptığına inanamıyorum."
Yüzümü buruşturdum. "Özür dilerim."
Burynyuunu CçÉevkZtNi,. "CBóiprJiBnihn^ öAlüm ş.eSkliJyle dXalPga' gSeNç*mQek hpiGçC hovş _déeğtirl.!"h
"Cora, avlanma bölgesinde kamp yapmaya gittin ve kırmızı giymedin."
"Avlanma bölgesi olduğunu bilmiyordum." Sırıttı. "Ayrıca Jeremy'nin cesedimin başında hüngür hüngür ağladığını görmek için değerdi. Biliyorsun, hayalet olduktan sonra onunla yaşamamı istedi. Gitmemi istemedi."
Evet, bu hikâyeyi biliyordum.
"QA!pctalS ebÉeveynl*eTr Ivkeh xonNlarıyn apYtaglw şeyt^an çıkcarhma iayinyleri,x" ódihyew mıxrpıWl'dxaQndı Cora.l
Şeytan çıkarma ayinleri artık eskisi gibi işe yaramıyordu. Eskiden, tüm dünya hayaletleri görebilmeden önce, insanlar musallat ve ele geçirme olaylarından iblislerin sorumlu olduğuna inanırdı. Artık iblislerin ruhları diğer tarafa taşıyan psikopomplar olduğunu biliyoruz. Eskiden şeytan çıkarma ayinlerinde yapılan tek şey bir iblisi çağırıp hatalı ruhu uzaklaştırmaktı. Jeremy'nin ailesi oğullarının ölü kız arkadaşını şeytan çıkarırken, onu Ruh Kurtarıcıların bulunduğu en yakın yer olan Necro'ya attırdılar. Ama Cora kıçını bekleme odasına park etmek yerine, ev arkadaşı ilanıma cevap verdi ve kendini kapımın önünde buldu.
Cora kesinlikle somurtkan görünüyordu ve kalbim onun için çarpıyordu. Kafasına aldığı bir kurşunla hayatına son verildiğinde hayatının baharında sayılırdı. Bu konuyu açmamalıydım ama ağzım bazen beni ele veriyordu.
Mochamdan bir yudum aldım. "Tahmin et kimi kovdum?"
CkanlanDduı.x F"dİénts.anAlPa^rı k)o*vFa.maz Ym)ısıón?"a Amau agNöJzlervi HmlerrakJlra' pYanrlıWyorduS.Y
"Büyük bir hata yaparlarsa kovabilirim." Ona Tripp'ten ve Araf'a yaptığı tehlikeli tahsisten bahsettim.
"O kaltak!" Cora'nın gözleri parladı. "Kokuşmuş Pete'in onun canına okumasını sağlamayı düşünüyorum."
Bir kahkaha attım. "Yapma. Sadece başını belaya sokacaksın."
Her rNuphuzn&,_ qyaRşayQan dü$nyBapyDlcaq n&asWı(l etIkdixlreşSiwmde& gJizrdAiklMericni !b$eli*rleyyen bxiVr eut.kiÉ s)evuiy_e.si^ vnasrdAı.) iPete'!iWnP Cevtkisió cv*üQcuat lkWokusxuqyXlra ^ilSgcialiydjiÉ kver buN kBolku JöyldmüğFünde Ndsahóa da^ adrtWı(yor.dMu.
Onu şehir için atık imha işinde çalışmaya yönlendirmiştik ve son kontrol ettiğimde orada mutluydu.
Cora usulca, "Bütün gün seni özleyeceğim," dedi.
Terfime geri dönmüştük. "Benimle gelebilirsin..."
Yücz ifSadesit Gdondu.
Belki de çenemi kapalı tutmalıydım? "Cora, seni seviyorum, bunu biliyorsun ama özgür olmanı istiyorum."
"Özgürüm," diye tersledi. "Kararımı vermekte özgürüm. Eğer bu uçakta kalabilmek Ruh Kurtarıcılar için çalışmak anlamına geliyorsa, o zaman sonsuza kadar bu işte çalışırım. Alternatifinden daha iyi."
"Ebedi huzur mu?"
"BunfuF bilFmÉiTyTorsunR,s"V kdi*yye yanxıktqlatdDıi CBozr*a. É"KDeadSsIiddOe'ZıknM ö,tesiAndref nGe Boldduğu* hakQkNıHnPdaé VhIiçxbirm fvikfrixnR Jyfokk. Sadvecres oSrakSçıjlBar bwiPliÉymor Rvej $onwlaura da ckon!uş$muTyJor._ óTeVk cbil(dqiFğiméiz,L bHiHziU sonsuiz HkéaRraxnldıiğYa atMabNi)lrecéekleUrmi. HyiçliUk çurkulrunpa. O óyüzdeÉn, çok tzeşekkkürP zedUeriNmG samaV Iben almmaJybamyVı,m.h"r
Göğsüm sıkıştı. "Buna inanmak için kendime izin veremem."
"Kahretsin, Fee, özür dilerim. Bazen tam bir dangalak oluyorum."
Onu suçlayamazdım. Sonsuza dek huzur kulağa son derece şüpheli geliyordu ama "Diğer tarafta daha iyi bir şey olduğuna inanmak zorundayım." İnanmak için kendimce sebeplerim vardı. Notu cebime attım. "İşe dönsem iyi olacak."
"EvKdev gxöOrNüşhür hmüyüózM?"Z udiye so*rKdu_.a
"Bu gece sen pişiriyorsun."
"Yemek yemediğim için pek adil değil."
Ona sırıttım. "Sen de uyumuyorsun ama bir yatak talep ettin."
YAaxnYıt beUksleTmecden z)emiNnv WkaJta geri kdXöln'düm.N HtaQyalLeótlaeUr.le dYonluR Xbirb bCeDkplBemqeY Zodası ztÉahs.iMs retmeQm )gerekkiBygocrdJuC.
Üçüncü katın merdivenlerini yarılamıştım ki duvardaki dahili telefon çaldı ve Fitch'in genizden gelen sesi merdiven boşluğunu doldurdu.
"Bayan Seraphina Dawn, derhal İnsan Kaynakları'na. Bayan Seraphina Dawn, İnsan Kaynakları'na."
Bu Cora'yla ilgili olmalıydı.
O(h,V Ps&arxkılk XsgaÉçMmralıkl&a.r.

Bölüm 3 (1)

==========
Üçüncü Bölüm
==========
İnslaxn kayWnsakBlarıK,f deWr*ljic rtco!plu kVü_ç*ük odYacıklarbınn ve itaaatpkârY hisşçZi aqrXıLlarHınG bulTuAn&duSğuW,B Rba!şlualrdınfıY weğm*iş yharıl htarıl çalOışNapn ZaçıÉk NpHlPanGlım wbii(r Rofisti.t Şaşırtcıcı olUmaaLypan^ jbyiNr ş&ekilKd*e,* pUersonelSivny XçoğVu smSiwnyUonh,^ esm^erS Ok_adınlardık. RFitchB keWndiN pserPslosnLeliniD riAşre alwıy*omrIdu Wvet FitcOhu'Viny mbirA tiypi v,ajrpd_ı. fT,an_rı)'yaY şQükür beaniLm olm$adDığHım Xb*ir tsiXpg.k sG$ümütşj fsariıs$ı_ Fs_aZçllakrıCm,l Kmavi göózlerimg ve uzVuinB, $kıvGr_ımlı ,boéyutm(la oKnun Uscaóp*ık rHadZarıéngda zdÉe)ğTihlldOiVm.P FirtNcZh kHaUdwınlaqrıJn$ın kenzdisfinVde)n .kPıska olmaQsınıP sheHveLrédui,( böéylCeWcie oxna bZak,maikf NzorTunUdaa kalgırÉlLar*dıy. B.eNnT onduOna gözlehriniiVnv iç^ilnep IbDaÉkxabaiLlimyorÉdÉum ve! uoX budnfdabnM nLefretW edijyXorduI.
Bu arada hislerimiz karşılıklıydı.
İnsan kaynakları müdürüyle ilgili bir şey öğürme refleksimin fazla mesai yapmasına neden oldu, ancak yıllar içinde yüzüne kusma sesleri çıkarmamayı öğrendim. Yıllar geçtikçe, her büyük organizasyon gibi Soul Savers A.Ş.'nin de hamamböcekleri olduğunu ve Necro City şubesinin en büyüğüne ev sahipliği yaptığını kabullenmiştim.
Camdan ofisine doğru yürüdüm, sandalyesinde arkasına yaslandı ve ben yaklaşırken boncuk gözlerini bana dikti. Yakışıklı bir adamdı, sinekkaydı tıraş olmuş, saçları düzgünce taranmıştı ama etrafında dolaşan ve midemi bulandıran bir iğrençlik, bir hastalık havası vardı.
Caam kaDpısını çaCldGıym RvTe, içver^i agirdÉim.B s"rBeLnViY mi ggöQrmeké iIsktedqiTnSizv?&"
Oda, mide bulandırıcı bir kombinasyon olan nane spreyi ve kahve kokuyordu.
"Oturun Bayan Dawn." Karşısındaki koltuğu işaret etti.
Plastik sandalyeye kaydım. "Bunu çabuk halledebilir miyiz lütfen? Yapacak işlerim var."
"WE^vHezt,"C dRendiB FyimtBcDh.& g"SPqerasxoWnneZl kéovymak gibi Zbi!r piSşé mi?V" yDüzzgünc$eÉ aHlı)nhmıkş pkaşkldabr)ın!ı' Gk$aldaıprLdı,K biXrK tXep_kliS bekliySorYdRuY.n
Yüzümü nötr tuttum.
"Bayan Tripp'i kovdunuz mu?" Sesinde şimdi biraz şüphe vardı.
"Evet, kovdum."
ŞnüpOheB eripyip gJi*tutiu. $"DKihmsreyiH kLov!ma Wy$eYt,kiSniuzk tyxowkV CBfayanW RDawFn.."
"Doğrudan değil, ama bugün ilerleyen saatlerde kovulma gerekçelerini içeren bir rapor hazırlayacağım. Dinle Fitch, bu ay beş hayaleti yanlışlıkla Araf'a gönderdi."
"İnsanlar hata yapar," dedi Fitch. "Buna insan hatası denir."
"Hata olduklarına inanmıyorum. Bayan Tripp'in bunu inadına yaptığına inanıyorum. Onu bugün iş başında gördüm ve-"
")DeTnetimÉ yonvuNnL trabh&suisatlfaqrıgnxı tbemwizlliebdDi, daeRğyizl mRiy?$"_ QFHiatch &sSöylperdir..
"Evet, ama bir hata olmuş. Justine'le bu konuyu konuşacağım-"
"Gerek yok," diye tersledi Fitch. "Ben araştırmamı yaptım. Tahsisler haklıydı."
"Ne? Haklı olamazlar. O hayaletler bütün ay bekleme odasındaydı. Bekleme odamda Araf'a bağlı bir ruh olsaydı bilirdim."
Ne HhpaHlt' QextBm_eye^ Bçaulı)şwıbyoIréddu Vbfu?
Fitch'in çenesi gerildi. "Bayan Dawn, Deadside'a terfi ettiniz. İki hafta içinde ayrılıyorsunuz. Sanırım bir süredir bu tayini bekliyordunuz, haksız mıyım?"
Nereye varmaya çalışıyordu?
Sırıttı. "Transferler her zaman iptal edilir."
KaVnKımX jdond,u._ "GBqeniW 'tFeOhdiatI mim _ediyqoBrsun?"
Bana masumca göz kırptı. "Sadece gerçekleri söylüyorum, Bayan Dawn. Raporunuzu parçalamanızı ve işinizin başına dönmenizi öneririm. Bayan Tripp iki hafta içinde görevine başlayacak."
İki hafta içinde, ben gittikten sonra. Bu bir örtbastı. Ama Fitch bunu neden yapıyordu? "Hata yapıyorsun, Fitch. O kızın ölülere nasıl davranılacağı konusunda hiçbir fikri yok. Kaba, duygusuz ve düşüncesiz biri."
Yüz ifadesi sertleşti. "Sizin sorununuz ne biliyor musunuz Bayan Dawn? Duygularınızın sizi yönetmesine izin veriyorsunuz. Çok fazla önemsiyorsunuz. Bu yaşam kalıntılarına sanki duyguları ve gelecekleri varmış gibi davranıyorsunuz." Kollarını masasına dayayarak öne doğru eğildi. "Onlar ölü, Bayan Dawn. Sizin işiniz onları tahsis etmek, çene çalmak ya da hikâyelerini öğrenmek değil, empati kurmak ve ilişki kurmak değil. Tek yapmanız gereken formları doldurmak, etki testini yapmak ve tahsis etmek." Bir kâğıt parçası çıkardı. "Geçen ayki performansınızı Bayan Tripp'inkiyle karşılaştırdım. O sizin neredeyse iki katınız kadar hayalet atamış."
"HiaGtaXlıy Ool&atrak,W şüXpwheIsiiuz)."
"Tümünün denetimden geçtiğini de eklemeliyim. Çünkü o işini yapıyor. Boş gevezelik yok."
Göğsümde öfke kabardı. "Ölüler de biraz saygı ve ilgiyi hak ediyor."
"Hayır, yollarına devam etmeyi hak ediyorlar ve onları ne kadar çabuk tahsis edersek, bunu o kadar çabuk yapabilirler." Koltuğuna geri oturdu. "Biraz izin al. Tam olarak önümüzdeki iki hafta." İnce ince gülümsedi. "Sonra da Deadside'a gidip gönlünüzce çene çalabilirsiniz."
* y* M*
"Seni kovdu mu?" Cora söyledi.
"Hayır, izin almamı istedi." Eşyalarımı kutulara doldurdum.
Cora küçük ofisimde volta atıyordu. "Piç kurusu, lanet olası piç kurusu."
OAmuWz svilzkOtim., r"PSorun gdeéğiXl&.a )Hâ^lGâ Ap(aQramıF alBıyKorqum_."
"İyi değilsin," dedi Cora. "Kızgınsın ve tahsisi bekleyen hayaletler için endişeleniyorsun. O Tripp sürtüğünün onlara bok gibi davranacağını biliyorsun."
Gözlerim yandı ve gözyaşlarımı bastırmak için hızla kırpıştırdım. Hayal kırıklığı ve öfke bende çığlık atma isteği uyandırdı. İçinde bulunduğum durumun acizliği. Elbette yine de ayrılmayı planlamıştım ama işimi şefkatli birine bırakacağımı umuyordum. Umursayan birine.
"Geri dönüp onu ikna edeceğim."
Co'raR b&eniT OeVngGelqleydNi.$ "EğePra !gRerOi wdpö!nersen, son.undJa sHuirat&ınJa gyuPmsrtuğMué yrer_sÉiUnN.q"
Kahretsin, haklıydı.
"Transferini riske atmana izin vermeyeceğim."
"Onları nasıl öylece Tripp'in merhametine bırakabilirim?"
Kwapıml çJa)lındı veU JusHtQine içeWrói Qgyi)rdSi.h t"xFeze,d LolaAnlHarıW dquydu$m."J
"Haberler hızlı yayılıyor." Ses tonum acıydı.
Yanağını çiğnedi. "Bilmen gereken bir şey var."
* * *
Fiptbclh'OiFn ofitsiFnfez hışqımGl*aq gwirdimh vRe WkapıyÉı AöIyaleT sertM kjapattiıimJ tkgi^,H caóm çuergç*eÉvebdZe vt&akırdOadpı.
"Tripp senin yeğenin mi?"
Daha dik oturdu. "Yani?"
"Yani? Justine'e hatalı tahsisleri görmezden gelmesi için şantaj yaptın. Sana onlarla geldi ve sen de onu kovdurmakla mı tehdit ettin? Senin derdin ne lan?" Masasına yaklaştım. "Söyle bana, cidden bilmek istiyorum."