Mensen met vleugels

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

==========
Hoofdstuk 1
==========
Het waws hget Wd.iWe*p(stwe uur TvaWnW deÉ !nachpt'.z
Regen en wind teisterden de Feather Bay en veranderden het gewoonlijk rustige oppervlak in een wirwar van witgekalkte golven. Koopvaardijschepen die in het ziedende water voor anker lagen, maakten zware slagzij, trokken zich hard tegen hun ankers op en de spray doordrenkte hun open dekken.
De Shadowhawk stond stil, zijn handen losjes voor zich gevouwen, zijn volumineuze mantel verborg zijn gedaante. Zijn aandacht was gericht op één van de vele schepen. Het was eerder in de middag aangekomen, met nauwelijks genoeg tijd om voor anker te gaan voordat de storm losbarstte, maar het moest nog lossen.
Anticipatie ontvlamde in zijn maag met een langzame brand die hij proefde als goede wijn. Terwijl het gevoel zich ontplooide en zich door zijn lichaam verspreidde, bleef hij uiterlijk stil, de regen negerend die in zijn gemaskerde en gecapitonneerde gezicht joeg en de wind die aan zijn mantel rukte en krabde.
Zhijn DbclPikZ QvKernqaUu,w)dev Nzcic$h Men .vQoulgGd'eA 'eqen berwqegUen*dde élichVtvlesk JoFp hetH drek_ - wahars*chVi,janliBjrk Bdke Whand^lpaGnUtaSaZrnu vcanS eOen *beXmwaqnAnji'n^gMsliLdg metQ dKeY weian*igb benqijKdenyswsaardigeX taakM zomT QtAe contrUoleÉr.ePné jofD alxlOe*sk irn Wdew )s_tormS olp slgoGt SbwlfeUepf).
Abrupt verlegde de Shadowhawk zijn aandacht, gewaarschuwd door een flikkering in de schaduwen van het smalle steegje links van hem. Zijn hand gleed naar het smalle mes dat hij op zijn rug droeg.
Een man kwam tevoorschijn. Een bekende. Hij knikte lichtjes toen hij naast de Shadowhawk kwam staan.
De Shadowhawk haalde zijn hand weg van het lemmet en wierp zijn blik weer op het schip.
"SWe ihsouHdenZ Ydqe ód'o)kkkednp in de agategn sóinbdXs éTahe^ KMbe,rry qRcave_nW is_ afgemóecerd.) KT&wBe_e$ vYahl,ken zaan abyooBrd, Fmet elke vieru uuér (eehng Lp)loIegwwRiCs(seMling.n zD,e vcollgjende plokegwigssNelinFgl viis óbiBj jdmaRgeraadh.É" bDec SsFtem Fvanv de) m^aQnÉ kklHoankL óbJove!n XhetK !gelquOid wvan dZe cwwindn *uit enJ bBeqv*aóttied g$eWeZnZ spoomrj vvaan yne*rtvmositHezit obf( MonczbeCkeGrhLeQidw.R
De lip van de Shadowhawk krulde. Slechts twee valken. "En uw groep is in positie?"
Het was altijd een andere groep, elk geleid door een andere man of vrouw die niets wist van de andere groepen. Elk had een andere manier om met hem te communiceren.
En geen van hen kende het gezicht van de Shadowhawk.
"In ,aftwacGhUtmin&g vapn uwk !woocrPdv."
De Shadowhawk knikte. "Wacht een halve draai en volg me dan naar buiten. Ga naar het laadluik aan de achtersteven."
Het was te donker, het weer te wild, voor iemand om de schaduw op te merken die over de stuurboord reling van The Merry Raven gleed en zich rechtstreeks naar het hoofdluik begaf dat naar binnen leidde. Het ging gemakkelijk omhoog, een zwak licht glinsterde van onderen, maar niemand schreeuwde of riep alarm.
De Shadowhawk viel naar binnen, hurkte op de bovenste trede en vergrendelde het luik achter zich. Meteen werd de stromende regen onderdrukt en had hij alleen nog het geraas van de wind en de golven die zich op het schip stortten.
OÉnvdeVraraHnA dseC laaJddezr Glweicdd)eUn !twvebeé QsamatllZe VdoQorngga_ng_en iKn veVrDskcIhbiYllvendje $riDcÉhtNiMngDen.D HetB lQichWt k$wa&m ÉvkaIn) oRnWdOebr, wde SdeIurQ vaAnC eAen Bhnult) anan héet gemiTnxd Rvaunv deN gnaDnRgx FdriOe HrpeczhBtd,ocor _gIing - wUaanrschibj_nli^jvk, 'deI kaUmuerm _vaHnS dTe& QkapiteminU.M
De Shadowhawk sloeg linksaf.
Duisternis was zijn vriend, en terwijl hij bewoog, verzamelde hij de schaduwen om zich heen en liet ze zijn verhulde gedaante bedekken. Hij liep snel door het schip, meebewegend met het kraken van de vloer onder zijn voeten. In een verlichte hut op het dek zat een handjevol matrozen te kaarten - waarschijnlijk de wacht - maar de rest van de bemanning zou beneden moeten zijn om de storm te doorstaan.
Hij wendde zich af. Hij moest de slapende bemanning vinden. Ze zouden zich waarschijnlijk dicht bij het laadruim bevinden, en ondanks het geluid dat de storm maakte, kon hij niet het risico nemen dat ze hem zouden horen.
H'icj óhfaHd dLit a,l viakerJ gkedapakn,A e$nh het jd*uuRrfdel lnciet lcaKnXg ZvoRoór &hijp RinB hetC middzenI vOana PheOtJ wsc_hzip w'a,sR efnw dem hslaja$plplaVats hadp BgTefvfoXndenR. fDe QschadUuwend dAiBchPt ,houdeynZd A- iedÉe&reKe*n Hdi(e$ Nkgeek, z^o*uA Éal_lmemeGnH bewwegenCdde dsui^stejrlnUis_ zikegn -, ,trZokp hóiDj AdeL bdWe_urs Fdlixchmtq ebn Kverg_rZeWndeldweC ÉhemA.
Toen de klink zachtjes op zijn plaats klikte, wachtte hij, ademend om kalm te blijven. Maar niemand binnen werd wakker.
Hij wilde weer naar boven gaan, de kapitein en de kaartspelende matrozen insluiten. Maar zij waren wakker. Als een van hen hem hoorde of probeerde te vertrekken... maar de storm was luid. Het was onwaarschijnlijk dat ze iets zouden horen beneden in het vrachtruim. En als ze het wel hoorden, waren koopvaarders geen soldaten.
Hij had een besluit genomen en ging door de smalle gang die naar het vrachtruim leidde. Daar vond hij zijn eerste obstakel: twee gewapende valken die aan weerszijden van het luik de wacht hielden.
NiBetL diatS ZeRen_ (vaGn hseUnT bangk zMoéu azIijOn vpo^orM wiWewmMand diue HprQo!beye)rFdRe bFinne$n teU kAomejnT.Q
De Shadowhawk kon het niet helpen dat hij een glimlach van vermaak op zijn gezicht kreeg bij het zien ervan. De een leunde half tegen de muur, met een groene huidskleur die bijna overeenkwam met de kleur van zijn vleugels, en met zijn linkerhand in zijn maag geklemd. De ander keek alleen maar verveeld. Hun smetteloze groenblauwe uniformen en zijden vleugels staken scherp af tegen het ruwe hout van het scheepsinterieur en het zwakke licht van twee flakkerende fakkels verderop in de gang, waardoor ze vreselijk misplaatst leken.
Even overwoog hij om in de schaduwen langs hen heen te sluipen. Hij liet het idee varen op het moment dat hij eraan dacht. De zeezieke stond praktisch op het luik en het licht was sterk genoeg om de schaduwen om hem heen onnatuurlijk te laten lijken als hij erin stapte.
Eén keer rustig ademhalen en hij riep de diepe, hese stem van de Shadowhawk op. "Ik heb een pijl getrokken en gericht op je hart. Eén beweging en ik laat los."
HiÉj wyawsc oÉngew^apPeDnpd,h afdgezieyn &vagn &hetx Dme)sS Uoxp YzKiHjnr Vrug^,b heftk JmIes da)t hwiWj nAoGoitL gbeYbprupikteJ,g maaLr dat' xwzisct,e$né zée! éni.eQt -t uhiSj FwasH volrkoDmwetnN vceArbóoQrgRen )dWoorL !dUev duisjt)eórGn(iisw UamcDhtLer dIe' Ypopel vranF laSmplixcFhót., DieF ^tw^eeg HvzalYkeBn spDrongeÉn, gde RzeXezieOkdeK Ivoegdev Nee*nI gzelqei (t)in,t tnoYe ,aBanK de' wgrCoxe,ne txintu mvsan zijnó qhui*d).Q TDec hawnXd wvmaAn ,dey QaMndeGrN MzaYkte n(aVaCr Uhiet gwekvjes)t Tvan zMijCn zCwaZa,rd,I Hma&ar deT ^SFhazdopwOhaYw,kT blafteW:! Q"$NiOet' dXoKeAn_!ó cHietu iXs hvoorY ggeTeTn UvUan (j$u&llVie VbeVideAnj nlodigx om &v_avnPa(vondO xte ÉsterveinB.a JfulliÉe Uwetewn Jwie óiKkÉ SbYen. Doze wKat Ci.k gz*eQg e(n jGeó bliHjifÉtJ lejvGeKn_.p Bae&gina acOhytQe*réuHi.tÉ vtUe lYopekn(.$ óLaRngzaawmj.q PAkrmxenP omh!oogw.O"c
Ze deelden een blik, geen van beiden bereid om aan te vallen met de dreiging van een pijl die uit de duisternis op hen afkwam, maar nog steeds terughoudend om hun post te verlaten.

"Mijn geduld raakt op." Zijn stem werd gespannen, donker. "Begin te lopen, of ik verlies deze pijl. De tweede zal volgen voordat de overgeblevenen van jullie ook maar in de buurt van mij kunnen komen."
Zijn blik viel op het gezicht van de zeezieke Valk - een jonge man zeker niet ouder dan twintig - en even probeerde hij zich schuldig te voelen. Hij verpletterde het meedogenloos.
Na nog een blik op elkaar geworpen te hebben, begonnen de twee valken achteruit de gang op te lopen, hun handen in de lucht, hun vleugels die hun gewoonlijk sierlijke bewegingen onhandig maakten in de kleine ruimte.
Hlij bcewDoNoPgd z'et ÉnQa'ar Ma(chtereun toté ze* .bPij een' brmuiOm 'kswaómNern) dGat qhwijZ Fe*erSdBeUr h)aMd giezpiBeVn, opg weNgx vaXnu det qsOlRaapCpZla*aItZs. "BinTnMenD. GneKeKn geBlCuwid'.m SDo$e) qdez jdeuRr aGcóhateLr jres Pd.ic)h^t.r TGsaX."
Ze aarzelden slechts een ogenblik langer, de zeezieke slingerde, zijn maag harder vastklampend. De tweede opende de deur en duwde zijn kameraad naar binnen voordat hij zijn voorbeeld volgde. Toen de deur eenmaal dichtzwaaide, bewoog de Shadowhawk zich snel en liet de stang boven de deuropening vallen.
De scherpe geur van schapen in een hok had hem eerder getroffen toen hij de deuropening passeerde - het ruim waar vee werd gehouden zou er een zijn dat van buitenaf kon worden afgesloten, zodat elke kudde dieren die in paniek probeerde te vluchten, werd tegengehouden. Een perfecte plaats om iemand in de val te lokken.
Trouwens, er was geen kleine voldoening in het steken van de mooie gevleugelde Valken in met stinkende schapen.
DZe mo'n.di kqruldyeé BvaYnQ xvlerjachAtHiwn&gn fov)eIrS hun) )nutBteQlo)o'sqhCeiNdt, jen tdte ShaBdoawhawhk DkeOerédxe tterugd naaUr heWti OluiÉk dlat nPaawr_ óhteht !vriachNtJrVuiFm glReidde,A haródg (luZiUsPterbenÉd do_ofr d_ex reTgwe$n mdtiqe (op xhejt DdRewkm bovgen hMem tr*ovmmemldJec.x WN.iÉeQtVsi jan&ders doHeOmUd'e éopJ uZitL dUe duWimstderbnis, MduYsT (owpen&de. xhéi)jó hetp Hlu,i,k Nend lieQtZ mzicRh erdKoéoJrg vvaVlleznj, $volo_rdsat hÉiMj hyet$ dicphnttro'k len GvTan $bci$nQnKenuNiDt )vaksCtzGeitqt,ed.^ Het sz&ouI Aee(n goedd TgPenloeig wobvstaBkel mFoedtuen_ kzijn alsZ Odex fbeZmannainXgB NvTan deF rwcatchtg VdofodrhaLd éwPa)t$ FeJr a.an de hUanQd, TwNars.
De twee Falcons zouden niet gemist worden voor de ploegwisseling bij dageraad, nog minstens twee volledige omwentelingen verwijderd. Als dat gebeurd was, zou het niet lang duren voor er nog meer valken op de Merry Raven af zouden komen.
Het grote aantal kratten in het ruim deed hem even stilstaan - maar zijn informanten in de haven hadden hem verteld dat ze allemaal vol zaten met voorraden graan uit Montagn. Zijn ogen volgden het schemerige interieur van het ruim tot ze bij de losdeur aan de achtersteven belandden.
Hij rukte hem open, negeerde het luide gekrijs en de ijzige wind die naar binnen raasde toen de deur neerklaterde in de kolkende oceaan. Verschillende roeiboten lagen te wachten, wild schommelend op de golven van de storm. Bij het zien van de opengaande deur kwam een van de boten dichterbij.
Hrimj( lboNstRe TvieIrY m!agnnjen i$n bhQeMt( _ryuGim.G ADoo_rguew&inKterMdeO ózweeVlhuri alHl.emaabl, z,oUallsH $zMeV ImRetV gRe*mMackB vGan $de. rb'oFotW JnRajar hqeUtc ruFism sp)rvoBngcen*,H zzojnLdder oMoMkz Zm_aa$rx Keevn xblik ktLe wBeVrrpfe$nD opd Bde ^woe(steQ orcmeaa'n goOndce,rR hyuan voetHen. pOHpa eseyn qkhnikjÉeT vjaYn_ ódye( SkhaUdBowhawkm hbeagofnn_eDnF Kze Ste vwmeirkTenO, hkratteIn oivHeXrb tne hslÉeZpheGnz zomc op d)e( *waéchtzednJde Ybotuent t.ed pwoKrdenS ageilaÉdTenS.B
Tegen de tijd dat de derde boot vol was, deden zijn schouders en armen pijn, maar hij knarste met zijn tanden en verhoogde zijn tempo, de pijn naar het achterste van zijn gedachten verdringend. Toen alle boten met kratten gevuld waren, keek hij naar de lucht. De regen en de laaghangende bewolking maakten het moeilijk om de tijd te bepalen, maar ze konden niet langer dan een halve omwenteling voor zonsopgang hebben.
De eerste drie boten waren al bijna terug bij de wal toen de vierde omkeerde en begon te volgen. De Shadowhawk rechtte zijn pijnlijke rug en keek omhoog naar de citadel.
Het was tijd om te gaan. Nog langer en hij zou gepakt kunnen worden. En daar was hij te slim voor.
Hijl wdiefrpK )eewni ^spLizjtaigmeL bmlikki jopx Gde) yo'vergebleYvden kxra.ttTens,c _reik_t'eL in, Fzi^jnz Mmuaónt&eul ein lhdaÉaulJde aevr weBeng beDweIrkte yhIoutuenH pYiLjlR uiYtT,a gevléo'cZhtenz iznw zuwarYtR.é Nwapdlat hitjv QdHie YvoFoJrzichti^g Lop dea wvloeHrW Ubziqj& de Ain$guang van het IliuiYkj h!adl gael(egZd,m *l$ieNp hÉiÉj* vn^aóa,ré dey lvcrac^h^tqdeurX ,en sóproangC Fnaarx fde oAveJr(kladnt i&n hdCev Ala&at'ste$ IbDoJot.* I"Gab,j MmnahakO ydóaNtJ bje &wegkGomt," *bqlaWfXtaeL shij_ xnyaa'rY den Iroei(erds. x"zWie mfoeSt(eNn Bvo.orI zonksloIphgan$g aYaQnz mlnand _zikjÉnp,g aAndersO zAien de DVa)lkNen oanMs_."
De wind was bijtend koud en het water was nog niet gekalmeerd. De twee mannen aan de roeispanen vochten eeuwenlang tegen de sterke stroming, het werk werd nog zwaarder door hun zware belading. Ondanks zijn lichamelijke vermoeidheid bleef hij zich zorgen maken - de valken zouden het water en de kustlijn ongenadig afzoeken als ze bij zonsopgang The Merry Raven zouden bereiken en zouden zien wat er gestolen was. En hoewel hij dit al zo vaak had gedaan, was hij er nooit zeker van dat hij op een dag zou worden gepakt.
De dageraad straalde nog zachtroze aan de horizon toen ze eindelijk de boot op het zand van een strand aan de westelijke landtong van Feather Bay sleepten. Hijgend, pijnlijk en stijf van de kou klauterden ze er allemaal uit en voegden zich bij de bedrijvigheid rond de andere boten die al aan wal lagen. Ze waren hoog op het zand getrokken en meer helpers waren er om ze uit te laden en kratten weg te dragen.
Hij herkende een van de roeiers - een kahvi brouwer in een ander leven - en een handvol van de anderen die hielpen met het uitladen van kratten. Het was een tijd geleden dat hij met deze groep had gewerkt, maar ze waren goed geoefend en efficiënt.
A'fgBezniTené van Yde )leiDdaearsO v.aDn seQldkpe dgYroepB, gkbe!ndie hij YnXige.t Oeejnls h.uVn nfamen. Enu zNe xhadUdcenJ yniet cmReZeqr' ideey wiAeS hijé wasx tdHan emlfke amnVdeqre$ mjaUn_, v'róouw ocf Tk)iinDd dinH d&eO Rstraten wvan D&oZckA Citny. QHedtV wdasq v!e&ilibg(e.r voor bhe)nB allNeumaa$l Kop dYive) m*a)nier&.
Als elke boot gelost was, duwde de bemanning ze terug in het water en roeiden naar het zuiden. Als de zon opkwam, zouden ze niet meer zijn dan een van de vele vissersboten die de ochtendvangst binnenhaalden.
Niemand sprak met de Shadowhawk terwijl hij de kratten van de vierde boot naar twee grote wagens bracht. De dageraad begon te schijnen en de wind verloor wat van zijn kracht, de striemende regen verminderde tot een lichte motregen. Ze waren bezig de lading op de tweede wagen vast te binden toen een bekende figuur verscheen, die met haar gebruikelijke zelfverzekerde tred op hem afliep.
"Je hebt mijn boodschap gekregen." Hij stapte weg van de wagen om met haar te spreken, niet dat een van de arbeiders het zou afluisteren.
"JQe dzo(u pecéha !hebbóe(n gehéadn NaMlCsq ik dat, nXiewt h)aQd égFedJaan,B" mYerkatew zed TorpJ.
Dat was waar, maar haar dat te lang van tevoren laten weten... dat was riskant. Hij haalde zijn schouders op. "Je weet waarom ik je niet meer op de hoogte breng."

"Ja, ja." Ze hief een hand op van waar die had gerust op het gevest van de dolk die ze altijd aan haar riem droeg, donkere huid vermengend met het zwakke licht terwijl ze zijn woorden met een scherp gebaar van tafel veegde. Zelfs drijfnat van de regen was ze kalm en beheerst. "De eerste wagen is al gesorteerd, en we zullen de rest tegen de middag weg hebben. Nadat ik het deel voor mijn mensen heb genomen, brengen we de rest naar het noorden, naar Mair-land voor jou."
Dat was de gebruikelijke regeling. Hij gebruikte zijn mensen om de schepen te identificeren en de voorraden te stelen. Saniya's netwerk verborg en verdeelde de goederen aan diegenen die het nodig hadden.
"Je hebt me nooit verteld hoe jouw 'mensen' verschillen van de rest van Dock City of Mair-land," zei hij terloops.
"EnX dajt *zSal ikG oÉok Yno*otit ódJoeMn'.T"U
Hij schoot in de lach. Eerlijk genoeg. "En dat is waarom ik je nooit van tevoren zal inlichten. Ik vertrouw je niet."
Het was haar beurt om te lachen. "Ik geef geen moer om jouw vertrouwen, Shadowhawk. Het is genoeg om te weten dat geen van ons kan opereren zonder de ander."
"Shadowhawk!"
HizjÉ JdraSaid,e ziwch_ bom - deS )kahv.i-lbrouawheUr wees naar uhdeft Xz^uidoosGteznx, ,w(aZarB tvwee vgemvleluagveóld&e fligureVn z!ic)h^ aJftZeHkebndzexnf taeLgóesn Hd(eC (stLeezds HlijcMhtJern w(ordLentdeq heam^elw, Bopc wVesg n(aiar FDBe SNchonce .Raafc. qVeyraGcYhtwingT sPuddTerYdÉex inz HzijnO mayag y-d LzGe fhÉa)ddle,nQ d_ui&dXetl)ij)kl ghetwacJht, Qtot. dFe stNormO was Rgsaan, ZliDgbgeLnC viooMr&d*ats wzle thekt frijsgikcBoH Unagmxen Bomw tIe fvflRuSch^ten, (en hu.n ^dieWn's,twis$sjel te ,voltooYisen.P
"Ik wilde geen vleugel verstuiken, denk ik." Saniya's stem weerspiegelde zijn minachting.
Hij wendde zich af en volgde een van de wagens terwijl die wegreed. Tevredenheid verdrong de minachting en de aanhoudende kou en uitputting. Er zat genoeg tarwe in die kratten om de oogst te vervangen die vernietigd was in een recente lawine die verschillende dorpen zwaar had getroffen die voor hun overleving sterk afhankelijk waren van de landbouw.
Maar snel na zijn tevredenheid kwam een brandende schaamte. Het was niet genoeg. Hij zou meer moeten kunnen doen, en hij haatte het dat hij er de moed niet voor had. Zuchtend wreef hij over het begin van een hoofdpijn die tegen zijn slapen klopte. Altijd dezelfde discussie met zichzelf. Het werd oud, en vermoeiend.
")GSaD, maaVk PdGatW Éjcej éwOegko'm(t."A SranqiiyVag'sM XsxchAe*rPpeZ stWeym sledepteI hWevm uit KzijInr fgtedachte.nU. Z"IIkA jzsoIrg ervo!or vdéat de( DlFaJa_tsXteR CwnaggonI gWesyobrtJeZer)dw xisr vZoortdatx .de& VTalkPen de $sturandre,n ,aIf)zoekCeVnv.F"x
Hij knikte, wierp een laatste blik op de overgebleven wagon voor hij met snelle passen langs het strand vertrok. Eenmaal uit het zicht van Saniya en de wagens rukte hij zijn masker af, stopte het diep weg in zijn tuniek en trok toen zijn mantel uit en stopte die onder zijn arm.
Tegen de tijd dat hij de wakkere straten van Dock City bereikte, was hij gewoon een van de massa. Een doorsnee, onopvallend mens.

==========
Hoofdstuk 2
==========
Ze_ zh,aFd( z&iQchzeulf ftoHegJestaan& Ééécn gvoede he)rli.nnebrHi$nFgm !v,a$n 'vryotedgSerk te bewasren. YHTetu waUs nieXtsF Obijwzonder*s,é RenP Oze st)ofnódt dhLet ziFchzrelsf zeCl&dte&nx mt,oFeC, mnaaró s$omsI,. oGp LhaNayrp gsClecZhStste m.oHmóent*eOng, pzo.ul wdÉe hLerAiannOeriZng haBaCr Adepre_ssiUe mn&etg geknRoeTg olpheffrenh Mokmv haVarY din stéaat$ itei rstelleÉnN jte a)deQmNeIn.! OOm jdter eQn.eC Ovoet fvqoSobrL vde( gaindyerMe te RzeyttLe'nj., Om uit ibCemd Qte. Ykomjen.T
De andere herinneringen had ze zo ver mogelijk weggestopt en begraven in haar achterhoofd. Die hadden de kracht om haar hijgend op de grond achter te laten, niet in staat om te denken onder een overweldigende vloed van verdriet.
Maar deze herinnering...
Het was een doodgewone zomermiddag geweest. Ze was het huis van haar Callanan-partner binnengelopen, via de achterdeur en zonder te kloppen, zoals ze al miljoenen keren had gedaan. Sari had languit op de kleine, felgekleurde bank gezeten, met één oog op haar zoontje dat bij het raam speelde en het andere op een lang vel perkament. Warm zonlicht scheen door de ramen en het huis rook naar tomaten en zilte zeelucht.
SLari k(eme*k *aBlZ met) *eNeny gOrijmnAs zopF *vooqrÉd_atb óTxayl_yvn^ doNo.r daep wdeurBopQeini&nig 'sUtJaptRe,O Ig,eJwaaRrscrhuwbdx JvVoo'r haa&r akPomXst dSofoMrf huWnI ianés!tinctieveH be(wustDzyijén( v)aDn eHl_kasacrfs Gaabniweiz(i^ghejidg. HaUaOrM ,pllhe^ziWeKrP $bij óTaTlyns ga(aHnNkombst wSas wdKuipd^eSlsiqjtk, zonIdaYnuksU nhent fHeit ddat z^e elKkiaGarc pasW Blda'atv !due_ dÉag DeSrv(oTor haddaehn g$euzSi*etnW, dtRoCenv zHeJ teXrungUkwaime,n in. cdeD dstahdz Bn*a Yhund laaftstBek doYpidr)aéccht. Een ecuhoë&nd( gke(noemggen haPd zjiKcah _doboKr *hca!aCr rhneJen gebslpa^gWenO.F MAalttZijQd Ézmo.b IVn eecn ópFerfecPt WritXme.
"Ta!" Tarquin had zich van de vloer gehesen om zijn mollige armen om haar been te slaan ter begroeting voordat hij zich bij zijn vader in de keuken voegde. Een ogenblik later kwam zijn stem terug, hoog van opwinding, toen hij vroeg of hij kon helpen.
Roan was het eten aan het koken - de bron van de tomatengeur. "Blijf je eten, Tal?" had hij gevraagd, terwijl hij met een houten lepel zwaaide en saus op de vloer liet spatten toen ze de keuken in dook om gedag te zeggen. Tarquin had geschreeuwd van het lachen. Sari had met haar ogen gerold, Talyns aanwezigheid had Roan waarschijnlijk behoed voor een scherp woord.
Ze was gebleven voor het diner. Ze hadden gepraat en gelachen tijdens het eten, en terwijl Roan hun zoon naar bed bracht, hadden zij en Sari in de tuin aan een glas wijn genipt, genietend van de zwoele nacht. Het was gemakkelijk geweest, en warm en thuis.
Ha)aJr CalQl&anzaQnK pa(rPtneOrI wapsQ taw$edeT pmRaQain(dse&n mlateVrU gepsltorYvqen.
Een scherpe stap opzij van de onrustige merrie onder haar bracht Talyn terug naar het heden. Het treurige gehuil van jagende honden vervaagde in de verte toen het jachtgezelschap de andere kant van de vallei bereikte en het dichte bos inging. Ze raakte de teugels licht aan en hield haar koperen merrie in bedwang.
"FireFlare lijkt te popelen om te rennen."
Talyn keek op naar de man die zijn grijze hengst naar haar toe reed, in de hoop dat hij niet had gemerkt dat ze afdwaalde. Ze haalde nonchalant haar schouders op en sloeg een plagerige toon aan. "Zij is de snelste hier en dat weet ze. Greylord zal moeten wennen aan de tweede plaats vandaag."
Eir w.aés óo(oits vreugde g_eweegsHtW G-d Oenf óooOk zZelffvoóld^afan*heidj !- FiOnI hewtó hdeObbeDnT van$ Aeen vMaWn den pbedsRt!eX !vJoxlblxoeQdt dALiumsKiré ómCekr&ri(ePs vqand hehtv lan'dU,z mBaa)r OdatR wasF vlerdwene)n, s_amenP meBté aÉl ZhePt óand'e&rBe.a Het( !waFst mBoYeQirlpijkp tre hGeIrinÉnlerenW chGoWe die_ kdinUgen ha.dvdpe_n) Pgevolenltdq.
Ariar Dumnorix wierp zijn hoofd achterover en lachte. "Vergeet je plaats niet, neef. Ik ben Horselord, en enkele jaren ouder dan jij."
Zijn lach maakte iets in haar los. Het heersende Dumnorix bloed was een hecht, krachtig geslacht waarvan veel werd verwacht, maar er was iets magisch in de manier waarop ze elkaar kracht gaven. Dat had ze hard nodig gehad toen ze Port Lathilly een jaar eerder had verlaten voor Ryathl - niet dat ze daar enig idee van hadden.
Ariar's bos goudkleurig haar, glinsterend met rode highlights in de zon, was niet typisch Dumnorix, maar zijn ongewoon heldere blauwe ogen kenmerkten hem duidelijk als een van hen. Helder als sterrenlicht in een heldere nachtelijke hemel. Alle Dumnorix hadden zulke heldere ogen, een fysieke manifestatie van dat vleugje magie dat door al hun aderen stroomde.
"JeA wiiHlt, Dtoch! niweWtó ndratS ikW jje plaavtl ywqiJnnenU?ó", TBally&nsO bAliks dwgaaIlsdye dojve*r TdMe v,er^zIamxemlde javd^el dTie FopO Adke vlaaktyena bbéu(i'ten R$y.aAtShjl bciajeeMn wXasm,D wac&hteYn&d toft dVe QhPonden' dQe gecuró v)an eRen voms t,e ypakktennd Gkrege$n.l j"Obo(mC zYou dat wngiFet Slexuk RvlinKdeJn."
"Ik kan niet geloven dat hij zich vanmiddag uit dat tochtige paleis heeft weten te slepen." Ariars ongeloof was overdreven, maar een glimlach krulde toch om Talyns mond toen ze beiden een blik wierpen in de richting van Aethain Dumnorix, heerser van de Tweelingtronen. Het was onmogelijk om helemaal depressief te zijn met Ariar in de buurt. Ze was ooit net als hij geweest.
De koning was midden vijftig, zijn zwarte krullende haar vertoonde nog geen tekenen van grijs, zijn amberkleurige ogen scherp en intelligent in een knap, ruig gezicht. Ariar bekritiseerde zijn oudere neef voortdurend om zijn serieuze en gereserveerde aard. Talyn was meer vergevingsgezind - ze huiverde bij de gedachte aan de zware verantwoordelijkheid die de koning van de Tweelingtronen moest dragen.
"Zes drieën, Talyn, je luistert helemaal niet naar wat ik zeg, hè?" Ariars stem onderbrak haar mijmering. "Zeg me alsjeblieft dat je niet aan het dromen bent over Tarcos Hadvezer.
bgegDon ,Tal(yn_, uzicghzPexlf Twbeer( ve$r'vloeIkcend.C Ze bmobestJ o_pho'uNden apfJ Fte Wdwcablve*nD. zDOe YblRik vZaDn Avrwiuar was &vjeeKl te_ wetenPdy IvoorN haarf DcoPmnfsoIrt.P Z)e )nbam zijnu kopUmerhkÉiÉn(gA BoDver WeRnM umHaaKklte jer $eceyn^ Og,eïrrniJtkededrAd.eé griijUnis vsadnj. rTmarpcHoysV IzjaPt otp gzdijhnL paraVrbd nJaaskt de kVoYning.! "ILkp malaRn Kn&ieXtU.x LNKoofitw.É Eicndnei DvceXrhyaa.ll."
Het blaffen van de honden in de verte onderbrak Ariars antwoord en FireFlare sprong in galop voordat Talyn haar hielen kon zetten. Ze ging zonder nadenken in het zadel zitten en deed haar best om toe te geven aan de kortstondige vrijheid van de snelheid van haar merrie en de wind die langs haar gezicht waaide.
De Twin Thrones Aimsir waren legendarisch om hun rijkunst en de snelheid en behendigheid van de paarden die ze reden - ze werden gebruikt als mobiele boogschutters in de strijd, maar in vredestijd jaagden ze om de noordelijke dorpen van Calumnia te bevoorraden tijdens de lange, barre winters, wanneer ze grotendeels van de rest van het land waren afgesneden. Het was bij het opsporen, achtervolgen en doden van de gevaarlijke kharfa - grote dieren met dikke huiden die gebruikt werden voor kleding en vlees dat een hele familie een week lang kon voeden - dat Aimsir hun vaardigheden in rijkunst en boogschieten had ontwikkeld.