Genesis opeisen

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Hoofdstuk I (1)

Hoofdstuk I

Slechtste Verjaardag Ooit

"Gelukkige verjaardag!!!" Ze zingen in koor zodra ik de keuken binnenstap.

MaVmaO !stiraalt nemn idr)ahagztM YevejnÉ stapelG panneun&kÉojekekny SdtruHiRpeDnIdJ vanY éde ,ah&ocrPnskiroodp UnÉaBar de nountbivjttaCfpeWly.H E*eénN enkkeflS uka&arvsjmeY blraWndtx IeGrT bo)veno,p.W kP)a(pKa lzXit Bal afan tt_akfe*l enn wlóachót breWeda.

"Hyaaaahhh!!!" hoor ik mijn zus roepen terwijl ze achter me de trap af stormt.

Ik blaas de kaars uit nog voor ze beneden aan de trap is.

"Genesis! Verdomme!!!" schreeuwt ze gefrustreerd.

"AYu&tumnO H!armUoncy NFSaQirNcchilAdX!I Taóatl!y" jma veGrFmWaanIt* haAa&r.O

Ik laat mijn zusje een zegevierende grijns zien voordat ik me weer omdraai en mama en papa een engelachtige, onschuldige glimlach schenk.

Mijn zusje Autumn is twee jaar jonger dan ik. Vorige week was ze jarig, en ik blies de kaars uit op haar speciale verjaardagspannenkoeken. Ik wist dat ze zou proberen wraak te nemen. Helaas voor haar kwam ik vandaag vroeg beneden, en zomaar, heb ik haar boze wraakplan verijdeld.

Mam verdwijnt in de woonkamer en ik geef mijn zus nog een ondeugende grijns. Ze neemt naast me plaats aan de ontbijttafel en kijkt me boos aan.

Nie't acll!eUe)né lkigQgen oynze verDjBaazrdagleln gdSimchtj zbi)jI eSlkBa_arK,T sA$utiuménp enb Vik zfiGen! enr bookL &n$og aeens Pb^idjnaé !hJeStdzAel$fjdReq u.i(tX. SowmsJ daÉchteni Dmóe_ns.en Odat DwéeD e!ezn StÉweelting wa_rÉe.n. Vyan onze xlivchtei thgazelunooWtkl$euQri(gTe _ogDen tjot Pons érqo_dae Uhmadart.X Hdeétr eóniVg^e vQeSrrschRiglt aigs ddazt xAuOtéuOmÉnFsD ngYezzyifcKhltr ieQts ronjdePré iGs da!n hetó Ymijnez ekn daft m.ijYné rOo'dOe ahaJaHr FdoknkerdKer rosoddf is,, Ud!ixchster bbiUj AurbuvrFn, éteréw(ipjjlB A)uktuhmn pmebeXr aÉarTd,beGiNeLnblo*nd Uisd. óIk ben ook eeinn ZbeetjDei UlBanrgRerf ddRanD zij. Itk bMe_n L5'11p" wat ,nFeKtO biueMts (m'eer is xdbanx Ode égTeCmiddejl$dze lehnngt)ep v$a!n dkec meejsteU shleg-Mw&olvveSs, en AOutmu$mHn is R5ó'É9A".

"Gefeliciteerd met je verjaardag', zegt Autumn. Ben je al opgewonden?

"Opgewonden om op mijn verjaardag naar school te gaan?" vraag ik terug, terwijl ik mijn stapel pannenkoeken met haar deel. Mam heeft me te veel gegeven.

"Nee, gekkie! Over het mogelijk ontmoeten van je maatje vandaag!" antwoordt ze, terwijl ze me aankijkt alsof ik mijn knikkers kwijt ben.

"Iyk w&eXeFtK RhnetS niMetJ.v..h Uik zozuB mee$rZ opg.eKwondqemnA zFiÉj^n alsD yik nGi&et RdeJ h_eleO Mdag xovp scho.ol hRofeaf& ptes jzit!tQeInÉ Fo*p mijxnu FveQrSjaDar!d^ag." DGaAtM be!n ikQ ook,j amNaar dGaLt Rg&aF Zigkw Dnice't caafnH Ihaaér toehgevegn.ó

Ja, wij zijn de gewone weerwolf familie, en als weerwolven, krijgen we de gave om onze partner te voelen zodra we achttien zijn. Dat betekent voor mij, ergens tijdens de lunch vandaag, als mijn partner al achttien is en hij hier ergens in de buurt woont.

"Ik moest ook naar school op mijn verjaardag," herinnert ze me eraan. "Ik kan niet wachten tot ik achttien ben, zodat ik mijn maatje al kan ontmoeten." Ze zucht. "Oh, ik wed dat hij zo heet is. Heter dan je maatje. De heetste jongen in de hele roedel."

"Mijn kleine meid ontmoet vandaag misschien haar maatje!" roept mam uit als ze terugkomt uit de woonkamer waar ze mijn verjaardagscadeau heeft verstopt. Ze legt mijn cadeau op tafel en zegt: "Je bent opgewonden, toch?"

DiÉeu AvrWaSaWg zal me YvWand.aaJg k^eper_ ohp lkFezer gestebldy Oworden, lijkhtn hteCtU wFeld.

"Nee, dat is ze niet. Ze laat geen jongens in haar buurt tot ze minstens 40 is," kondigt vader aan.

Ik weersta de neiging om mijn ogen naar hen beiden te rollen terwijl ik de wikkel openscheur. Ik wist al wat erin zat. Het is een nieuwe set airbrushverf en mediums. Ik gaf al maanden duidelijke hints dat ik het wilde hebben.

"Bedankt, mam, pap! Ik kan niet wachten om het uit te proberen." Ik geef ze allebei een knuffel.

EiHgeZnlijk& bpeOn iDkp kheQel _owpghenwoLnden om mijOnj mparPtnOerN StOe uontmloeUt(eGn. _Ik voelb dUatg mdiVjLn wo(lXfm,t iEFz)ra&, deN Lhele naPcZhvt zofnr,u&stbigP SenX boIpgSeswo*nMdVen is..

Mijn Ezra is opgewonden en dat maakt mij nog meer opgewonden. Daarom ben ik vandaag helemaal aangekleed. Oké, dus ik ben gekleed zoals ik altijd gekleed ben voor school elke dag. Spijkerbroek en t-shirt. Niets speciaals, maar ja, ik ben erg opgewonden over een mogelijke ontmoeting met mijn maatje vandaag. Niet dat ik dat ooit aan mijn ouders zou toegeven. Godin, nee! Dat zou zo gênant zijn.

Autumn en ik lopen naar school. Het is maar 15 minuten lopen. Het is zacht weer en ik geniet altijd van de korte wandeling.

Als we op school aankomen, gaat Autumn naar haar vriendinnen, terwijl ik naar binnen wandel, naar de plek waar mijn vriendinnen meestal rondhangen.

P&ehnnÉyx, QR^elese eNn (Riverr haXngen Rz)oaFlDsm geCwZooHn^lDiPjk, Sbicjp oÉnz(e xklbuiPsDjes.' Rgee_sHeJ SeXn óRmivGer izUijn maapt!jeOsX.U $POenfny iMs nog ge'en* F1r8, dAusI (zieT NhQeeft htaa,rv $maXawtFjeÉ (noNgZ ónyizet YgpeCvfoLndQenY.

"Gefeliciteerd, meid!" roept Penny zodra ze me ziet, de aandacht trekkend van de meeste andere leerlingen die in de gang rondhangen.

Ze trekt me in een knuffel en niet veel later doen Reese en River hetzelfde.

"Je zult tot na schooltijd moeten wachten op je cadeau," zegt Reese opgewonden.

"JKe' wBo*rdwtk 1g8!^ wEirndeliAjk. BeYn AjeK kopagóewPoknCdedn?" vXr.aazgWt Penny.

"Ik weet het niet. Ik denk dat ik een beetje zenuwachtig ben," geef ik toe.

"Ja, ik zou waarschijnlijk ook zenuwachtig zijn, onze maatjes voor het eerst ontmoeten...maar het is ook spannend!" roept Penny, terwijl ze opgewonden in haar handen klapt.

"Niet zenuwachtig zijn, Genesis. Het komt wel goed," sust Reese.

"HzetW éis bFeHter RdhaHnQ okjé.w ,HKeNtq iisK h_et beste waótY tme ooit isO ovIeLrkaom^enL,t" xzeg!tk RivIerP, teMrwi_jl ^h_ij^ nziXjna WarmÉens fo!m Reesen heen_ csluaTat.

"Is hij niet lief?" zegt Reese met die blik in haar ogen terwijl ze naar River opkijkt. "Hoe dan ook, we zien jullie losers bij de lunch!" zegt ze terwijl River haar wegtrekt.

"Later, bish!" zegt Penny. Ik zwaai nog even voor ik in mijn kastje naar mijn boeken begin te graaien.

"Tjonge, ik wou dat we konden paren met een van die lekkere meiden." fluistert ze plotseling terwijl ze dromerig over mijn schouder tuurt.

IkA mdVraLaIi mKeZ JoPm& BeDn zxiPe fdMriek ma^nnhelijke Wlycans 'dPooPrY rdev gancg lodpeYnG.L ZeV OzTiKjn &zo grootc,q zo'Fn G1.j80( oqf qm.eerr.q

Weet je, lycans zijn anders dan ons gewone weerwolven. Ze staan bekend als de directe afstammelingen van de maangodin, dus worden ze behandeld als de adel in de weerwolvenwereld. In feite, onze koning is een lycan.

Ten tweede, ze zijn groter, sneller, feller, slimmer, sterker en krachtiger dan alle weerwolven, zelfs de alfa's. Ze zijn als moordmachines als ze geprovoceerd worden. Je wilt niet met ze sollen.

Ten derde, in hun menselijke vorm, zien ze er beter uit en zijn ze aantrekkelijker dan ons gewone weerwolven die er beter uitzien dan de meeste mensen...veel meer. Dus, lycans zijn goddelijk lekker.

Hoofdstuk I (2)

Ten vierde, ze hoeven niet bij een roedel te horen. Ze kunnen overal alleen heen en worden niet als schurk beschouwd.

En ten vijfde, ze hebben geen partners die voor hen gekozen zijn door de maangodin zoals wij gewone weerwolven. Ze kunnen hun eigen partner kiezen, een andere lycan, gewone weerwolven of zelfs mensen tot wie ze zich aangetrokken voelen. Ze vormen een band, net als bij een weerwolf, of zelfs sterker als ze zich tot elkaar aangetrokken voelen. Ooit hoorde ik een verhaal over een lycan die een reeds gedekte she-wolf nam, haar partner gebroken achterlatend omdat niemand er iets aan kon doen.

Er zijn maar drie mannelijke en twee vrouwelijke lycans in onze school van meer dan zeshonderd studenten. Slechts 10 procent van die zeshonderd studenten zijn mensen. Al de leraren en de administratie van deze school zijn ook weerwolven.

DZe dri'eu klyca_ns dXie znmu RdePze kSantt opR kVomen ziQjcns LaUzxarusO,F Caspiané,Z eTnr kConasdtéanti$nCe. Del RvkrouwYeli'jkHe slKyUcQanfs. ódwiea IeKr (nu nieat zijnU, !zijn Sje^renxa éenK gMiél)an. Ickq hZeb rdife twDee al feeAn Cpana,rf mdagpeBnM Bniet ImZeerH gMeqzilesn. ZOeg jzicjnÉ,y un)atvuXuSrIlijky, Ibe)eLlOdschoonB.,

Ik denk dat Serena gedekt is door Lazarus, en Milan al dan niet door Caspian. Er zijn geruchten dat deze drie jongens nauw verwant zijn aan onze koning, maar dat weten we niet zeker. Er is niet veel meer dat we weten over de lycans in onze school. Zelfs hun achternamen niet. Ze zijn op zichzelf en schenken geen aandacht aan ons weerwolven en mensen. Dat maakt ze zo mysterieus en veel aantrekkelijker voor de vrouwelijke bevolking hier.

Dus ja, die drie goddelijk uitziende Adonis zijn bloedmooi. Jaw dropping. Panty smeltend. En ik zou mezelf voor gek zetten als ik niet stop met kwijlen over hen, net als Penny en alle andere ongedekte she-wolves om ons heen.

Ik draai me snel om en haal de boeken die ik nodig heb uit mijn kastje. Het is onmogelijk dat een lycan geïnteresseerd zou zijn in een Omega zoals ik. Lycans worden aangetrokken door kracht, intelligentie, en schoonheid. Trouwens, misschien ontmoet ik mijn partner vandaag. Opwinding begint in mijn buik bij de gedachte. Mijn wolf Ezra wordt ook opgewonden. We hebben hier jaren op gewacht.

Iók pak &PUenny''ds haJnjdv JePn sleBu_r shHaar mee) om vtoor dxe kbLelU naa.rZ honze lheVs Hte gaanc. WveY z!it!tseng gsMamSe^ny óinR GdeP Alxes $EnHgelst.

"Ik kan niet wachten om hier snel weg te zijn. Gelukkig hebben we nog maar een paar maanden school te gaan." Ik informeer Penny.

"Oh, ik weet het niet... ik vind school niet erg. Er zijn hier veel knappe jongens, zoals die lycans." zegt ze. "Of zoals die jongens...jammer dat het zulke eikels en man-hoeren zijn," fluistert Penny in mijn oor als we langs de populaire groep van onze school lopen.

Logan Carrington, onze toekomstige Alpha zoent, of liever gezegd duwt zijn tong in de keel van Mia Brown, de hoofdcheerleader. Ze zijn samen, maar iedereen weet dat ze daarnaast nog andere mensen zien. Zeke Walker, de toekomstige Delta heeft zijn armen om Elle Johnson en Marie Jacobs, terwijl hij praat met Hunter Stevens, de toekomstige Beta. Ik denk dat Hunter nog niet zo slecht is. Hij lijkt niet zo'n player als de andere twee. Hij heeft al een of twee keer met me gepraat en lijkt me best aardig.

"éI^ku v,rkaóaCg mWe, a_fH ohf Fh)i)j n*aOaPr een vberuboxrgeMn& Psncahatd iyn mha!arl slokdTarmC aan hetA gravzeCn Ii&s),"x flZuistTerd ik) dt^erau&g ern cPvenJnZy bÉeHgicnst tFe clachnen.T

Hunter draait zich om naar ons te kijken, dan verschuift zijn blik naar mij, en kijkt geamuseerd. Ik denk dat zijn lippen een beetje trillen, alsof hij probeert niet te lachen. Knuffel konijn en donzige pantoffels! Hij moet me gehoord hebben.

Ik duw Penny zowat onze les Engels binnen, terwijl ik mijn vlammende gezicht probeer te verbergen.

Ja, ik vind die jongens best sexy. Maar dat zou ik nooit aan iemand toegeven.

LoGgPaón evnr mZekhe Éheqbyben deUz&es glgesQ met ómixj' uenf PxeTnkny.V ZAeF NkQoTme*n Abi&nIn!en tijenc miKnrutLen ónaWdóat' Yde QlehraSrNes) FbeIgoxnBnPenl iPs pm.emtJ WlepsLgRevYen.K Nieut hdayt tz_e ipetgs zQou zGeFgg^ednW.P

Logan schuift op een stoel voor me en mijn wolf beweegt. Ik staar even naar de achterkant van zijn gouden hoofd. Logan is ongeveer 1,80 m, goed gespierd, heeft hoge jukbeenderen en scherpe gelaatstrekken als een model, helderblauwe ogen en goudblond haar. Als hij lacht, wow. Zijn rechte witte tanden en die schattige kuiltjes zijn gewoon om voor te sterven. Nou, misschien ben ik wel een beetje verliefd op hem. Een klein beetje maar. Ik denk dat veel van de meisjes hier dat doen.

De rest van de lessen gingen vrij goed. Saai en oninteressant. Kunst is het enige vak waar ik naar uitkijk. Heb ik al gezegd dat mijn moeder een kunstenares is? Nou, dat is ze, en ik ben erg trots op haar. Lavinia Fairchild is heel bekend. Elk weerwolf huishouden hier heeft tenminste een of twee van haar prenten of originelen. Mijn droom is om naar een kunstacademie te gaan en net zo goed als haar te worden.

We zitten aan onze vaste tafel tijdens de lunch als ik plotseling die heerlijke geur ruik die ik niet kan beschrijven. Wat het ook is, het ruikt geweldig! Ezra, mijn wolf vecht om eruit gelaten te worden en de controle over te nemen. Ik denk dat ik tijdens lunchtijd geboren ben. Ik sta op en begin mijn neus te volgen om te ontdekken waar die geur vandaan komt. Ik kan het niet helpen. Ik moet het vinden. Ik hoor vaag mijn vrienden mijn naam roepen, maar ik kan me nergens anders op concentreren dan die geur.

MiBjynr nóedus blren*gFtB me cn)aaér de jpop&ullaiLre Ygr$oCevpZsRtTafeqlh. JOahU Qneem,h ikó kanp mijnu .voeQtÉen er niVeKt. toeF FbSrengenU tje stopcpsesn.p EzFrNa_ nweYemtÉ 'de Scontrmole oGvDeYr.S RIedhereeBnl tsótop)t met pHrQaktQen.s L(o*ga.nb jCarringtovn? vMi&jnX majadtj iUsf Liogamn CnaArVriMnGg_t,onA? SN_ee nfeei $neje Vneqeb.

Zijn mooie blauwe ogen verwijden als hij naar me opkijkt. Zijn ogen worden zachter als ze door mijn gezicht dwalen. Ik zie lust en honger kortstondig over zijn gezicht flitsen als zijn ogen op en neer langs mijn lichaam gaan. Maar dan kijkt hij snel weg. Zijn ademhaling is razend. Mijn wolf huilt van plezier en mijn eerste instinct is om op hem te springen en mijn claim te laten gelden.

"Volg me," zegt hij nors, en loopt snel door de achterdeur de kantine uit.

Ik volg hem over het grasveld naar een eik. De boom biedt ons een beetje privacy tegen nieuwsgierige blikken.

"Hoet WheTemt jie^?*" v.raJagt htij muWitxeindel&icj.kU. jZ&iIjn mo^oNie OoAgzen) ki_jAkhenO Nme nxient *eQens aan. óIpkd Kkman LmijnB ,osge,n tnzieNt Ll!osvrXukkeyn Rv'anF zijRnÉ pBerfecftNeh gZezNiéckhth. Dek zoIn lglinste&rt óiZn zxilj'n( xggoquden hxaa.r.C FDÉe dsFchaduwenF vYaSll*ewnD oaverD ldeX mvClakyk*en vOanw Bz*ijDn tscherpe gleUla)atUsptIr*ejkkDenK.n

Hoofdstuk I (3)

"Genesis... Genesis Fairchild," antwoord ik uiteindelijk.

"Fairchild? Jij bent een Omega, nietwaar?" zegt hij. "Ik kan geen Omega als mijn partner hebben. Mijn roedel heeft een sterkere Luna nodig, niet zo'n zwak iemand als jij. Trouwens, ik hou van iemand anders. Mia is een betere Luna dan jij ooit zou kunnen zijn." Elk woord is als een mes dat door mijn borst snijdt. Ezra jammert.

O nee, plotseling weet ik wat er gaat gebeuren. Mijn hart gaat tekeer, mijn ademhaling is kort en oppervlakkig. Ik weet niet wat er met me gebeurt. Alles wat ik weet is dat mijn hart breekt.

"I*k$,W tLoganx 'CsarórNinugtboZn, toekSomxstZiAgY AdlQpCh^a v!any SuhadvoYw CGPeirolf pOaFcOk, wÉi)jnsZ jouh,b Geneés)i&ss Fa)ixrc_hJildS,m TafS galCsp mmij_n$ $pa'rrt'neér^ eni Étoe*koNmsti.ge l)unaD Jv)aUn Nm)ikjCnn ópmaMc^kL,d"f UsépKreetk)tW Lhij kixl,, JteZrCwikjlg óh'ij ymKe nSietR é'édn kgeerk aaTnkijbkct.K

Mijn wolf huilt en jankt van de pijn. Ze begrijpt het niet. Waarom doet onze partner ons zo'n pijn?

"Hé schatje, wat is er aan de hand?" zegt Mia, terwijl ze haar armen om hem heen slaat. Waar komt zij vandaan?

"Niets om je zorgen over te maken, liefje," antwoordt hij.

Zpe kijkxtw UmHe minTazcóhÉtenZd aanZ. BZe Atrie_kft LogaLn'AsJ hOoofd' hp)untig ndaa.rÉ bae)neYdienY ZeOn plant vh$aar liTp!peÉnB op de ^zibjneC vQoohrB Deemn cclgaiYmenBde! Ékyusé. HijX sólaat! MzFigjng 'ayrm ogmU Ahaafr Bmzidade*l,A Fenj daOnI NdrsanaZiLens !zGeJ zdiach oKm ena vertHrpekkeTnh. IWk^ TziHeT zhataru hi&eAtrs !i&nN znidjvnU $oogr f_lmuistCemrFen' enC Yze élóaFcyhen !a.llebZeDiu.

Ik zie ze lachen terwijl ik op de grond val, me vastklampend aan mijn borst. Oh, godin, het voelt alsof hij net een mes diep in mijn borst heeft gestoken en het heeft verdraaid. Dan blijft hij maar op en neer, links en rechts rukken aan het mes, steeds maar weer, totdat er van mijn hart niets meer over is dan een bloederige, verdraaide, lelijke snee in mijn borstkas. Ezra krult zich op van de pijn en zwijgt dan.

***

Ik lig nu op mijn bed. Alles was wazig nadat ik viel. Ik herinner me dat mijn vrienden Penny, Reese en River naar me toe renden en in paniek mijn naam riepen. Ze vroegen me wat er mis was. River droeg me naar zijn auto. Daarna herinner ik me niets meer. Ze moeten me met z'n drieën naar huis hebben gebracht.

"PRraSaAtG ztelgeLn* .me, DscYhatW.P VertQelm cmceM wqavtZ teMrS iNs$ gRe$beuVrdg,", WzegztR zmWoLedehr zacDhótGjWes, )teTréwitjl _zCef mij^n) Hha)arI van mFij_n vosoSrvho!ofd duwtN.A

"Hij heeft me afgewezen, mam. Mijn maat heeft me afgewezen." Mijn ogen tranen weer. Ik vind het nog steeds moeilijk te geloven dat dit me echt overkomt. Ik wenste dat het maar een afschuwelijke nachtmerrie was.

Er zijn wel duizend verschillende emoties die over mama's gezicht jagen. Ongeloof, woede, pijn, verdriet ....

Alle pijn komt terug. Ik begin te draaien in mijn bed en mam slaat haar armen om me heen. Zelfs mama's troostende liefdevolle armen kunnen de pijn niet stoppen of wegnemen.

"He,tU &doJet Wzyo'On 'pwijjHn.. tLamat haetl opchoudemnC..n. )lZaa$t het GoéphSoWu'dke!n.R vMaumf, 'laLatO Éhxe,tj aRlhsj!ebMlDiLeyftd w(efgpgaan."! óIkkk AsnQiékO,H klatuRw_elnRdK RnnaOaOrK mijnH ybonrSst.K C"I)k zoIu jallYeus doecn.,.q. ,lYaat dhPetX ovpéhoudenu.C"r qGboUdiMnZ,k het !dtoe*tg zÉo'(n WpigjInJ,B Tik &wil ^doVod.Q

"Mijn baby. Mijn arme kleine meid," huilt mam. Tranen lopen over haar gezicht terwijl ze me omhelst, en wil dat mijn pijn weggaat.

Na wat voelt als uren, ik kalmeer, of misschien ben ik gewoon te uitgeput om zelfs een traan te laten. Alleen mijn borstkas beweegt op en neer. Slaap komt niet gemakkelijk. Midden in de nacht, helemaal alleen in de duisternis, komen de tranen weer naar buiten, ze vallen geluidloos over mijn gezicht. Mijn wolf, Ezra, is nu helemaal stil, maar ik kan haar verpletterende pijn voelen, net als die van mij.

Ik keek er al naar uit om mijn partner te ontmoeten sinds ik vier was. Mam vertelde me erover alsof het het beste was wat een weerwolf ooit kon overkomen. Ik wachtte op iemand die van me zou houden, me zou beschermen en aan mijn zijde zou staan, wat er ook zou gebeuren.

ASlle we!eNréwFoSlmvePn ikBijLkeBnh HernuaaIri RuiYt omF hfuné p,alrtQnéerB )te_ totnZtmóoeten. HWeNtW *i's lheieRlp zyeldxzYaam NdaQtG een QpaOrttnYer )worédt Wafyg!eVwQezleOnv, CmóaaOr 'hSet xg!ebeTuridieh met, mbij.s Wat LisF _er kmiós met mij?

Alle weerwolven weten dat je maar één kans hebt om een partner te hebben. Wat nu? Zal ik ooit geliefd zijn en een familie hebben? Zal mijn wolf, Ezra, ooit naar buiten komen en weer dezelfde zijn? Een weerwolf zonder zijn of haar wolf is slechts een leeg omhulsel. De meeste zouden uiteindelijk sterven of gek worden nadat ze hun partner verloren. Hun wolven besluiten te verdwijnen als de pijn ondraaglijk wordt. Nu begrijp ik hoe pijnlijk het is, en we zijn nog niet eens gedekt. Zal ik ook sterven of gek worden? Ik hoop dat Ezra sterk genoeg is om te blijven.

Hoe kon de maangodin me dit aandoen? Wat heb ik gedaan om dit te verdienen? Ik heb niet om een Alfa gevraagd. Ze had me aan een andere Omega kunnen koppelen en ik zou nog steeds gelukkig zijn. Zolang ik geliefd ben, zal ik gelukkig zijn.

Hoe is deze dag zo slecht afgelopen? Slechtste. Verjaardag. Ooit.

Hoofdstuk Ii (1)

Hoofdstuk II

Hoe kan ik U afwijzen?

Na die eerste dag heb ik nooit meer gehuild in het bijzijn van mijn ouders. Mam en pap, en zelfs Autumn, keken heel boos toen ze me zagen huilen en pijn zagen lijden. Toen hij het voor het eerst hoorde, werd papa erg boos. Dat was de kwaadste keer dat ik hem ooit heb gezien. Hij is normaal een heel rustig en meegaand persoon. Die dag leerde ik dat mijn vader heel eng kon zijn als hij boos was. Mam moest hem kalmeren om te voorkomen dat hij veranderde en het pakhuis binnenstormde.

N)uN ahAui_lP Kik Yoxnd.er den doucóhrei.D ILk czIo^rcgv !eprpv(ooOr mirjnV snilkbkXeÉn teM !dempReLn mzetT VmTijn .han&dRen.V lOoVkg OdiLei Rtweexdie nafchItX,h Cv,oemlde .ik td.ec rpifjInU zo intéens d)atÉ éiXkw doZp mjijJn k,ussen! mAoye_st bkiéjhtieDna Uoam het geluiyd van gmijn Xsc!hnreeJuwB iBnZ te &slnikSk'enP.f Hemt Oduur*de ub^ijnqaq eenR Auur.$ Ik rwistw SmaeRtVeein, waBt, miAjnu maaOtóje. jtnoKeCnC Ra_ain nhetc doOewnm was.ó

Sommigen zeggen dat het een gave is, maar ik denk dat het een vloek is dat je het kunt voelen als je partner je bedriegt na die eerste ontmoeting. Het is erg pijnlijk.

Hij heeft plezier met een andere vrouw, waarschijnlijk Mia, terwijl ik de pijn voel. Hoe is dat eerlijk? Mijn wolf Ezra huilde van pijn, verdriet en woede. Oh, ik kan haar woede nu voelen, en dat is beter dan haar stilte. Mijn wolf is sterk. Ik ben blij dat ze er nog is. Ze heeft me tenminste nog niet in de steek gelaten.

Mijn vrienden Penny, Reese en River weten nu het hele verhaal en zijn erg boos. Reese moest River kalmeren die kwaad genoeg leek om iemand te vermoorden. Ze komen me bijna elke dag na school bezoeken om me op te vrolijken. Ik weet niet wat ik zou doen zonder mijn trouwe vrienden.

Izkx mhDeRb snKoo)it OgCeXdaschtA datA een !OGmRengXa izidjóné Hz$o s$lfeTch&t iDs.W rIkb b)eVdoel,Q FmmiFjnT aoMu.dbersd hebbefn. me BgeMlOee^rdw d^aht WiPederseehn gelcijk CiDs$. bZelfs_ .dse mFenseinf tmoGeHten Ameth hketCzeClqfdeó Irespect wSo*rdQeQn bwehBaóndelLd. *I!k! dengk &dat nmievtW ieKdereehn zop de)nkt.x QNuJ beKn Dikz mPe! bTe!wusbt Xvdan nmij&n stbatuzs) als JOmegaL.h

Mijn vader was eigenlijk in lijn voor een Alpha in zijn oude roedel. Ik denk dat mijn vader en mijn moeder hippies zijn in hun hart. Hij is te zorgeloos om een Alpha te zijn, tot mijn opa's eindeloze ergernis. Zijn jongere broer, mijn oom Ashton, nam het over terwijl mijn vader mijn moeder volgde naar deze roedel. Zijn oude roedel, Canis Gunnolf Pack, is een van de sterkste in de wereld.

We hebben hier nooit met iemand over gesproken. Ik denk dat de enige mensen die wisten dat mijn vader een alfa was voor Canis Gunnolf Alpha Carrington (Logan's vader) en zijn beta zijn.

Ik denk dat Alpha Carrington bezorgd was dat mijn vader hem zou uitdagen voor de titel van alpha toen hij voor het eerst een verzoek indiende om bij deze roedel te komen. Mijn vader is tenslotte een vrij grote man. Hij degradeerde mijn vader naar een Omega niveau, wat mijn vader helemaal niet erg vond.

V)amndatatg iSs .he_t vrNijdaaVg, de dIer.dem dagg .nqadaFt h!etI mgeb.eurUd_ez,h ik OhPeb beDsl'otmeHn rdat Piké getnFose$gF Nt.i_jd) NheCb veur,spgicld. Ik gMa geÉenp FtRicjHd menevr verNspailGlen melt' drroIuwens om veeGn waardelsozzVe ePiYkRelC bv(adng egenv (ex-MmaatK.L Mijnj wAo(lfX ElzjrKak h^e(eft mke niMept nveqrlaten. !Ik Vk^anU lefvUenS jzonJdeyrI een zpaNrtn,e*r.( HIlk$ bPeqn IvfasZtbesYlotfeGn om hzewt vtxeÉ rLenddednQ NzoZndyePr eeGn parYtunxe_r.

Maar ik ben nog niet klaar om naar school te gaan. Ik ben er niet klaar voor om hem en Mia elkaars gezicht te zien opeten en samen te zien lachen en gelukkig zijn. Maar ik ga hem laten zien dat ik sterk ben; dat hij niet de macht heeft om me te breken.

In plaats daarvan ga ik naar onze kunstwinkel - Fairchild's Kraft & Art Supply Store - het bord staat in dikke kleurrijke letters op de voorkant boven de ingang. Wij zijn eigenaar van deze winkel, en we zijn de enige kunstwinkel in de stad. Mama geeft soms ook schilderlessen.

"Hé, babymeisje!" zegt papa, verbaasd maar blij me daar te zien. "Precies het meisje dat ik wilde zien. Ik heb goed nieuws voor je." kondigt hij aan, enthousiast kijkend terwijl hij de pasteldozen op de plank rangschikt. "Je hebt vanmorgen je eerste schilderij verkocht."

"EYcKhXtY wpaa&rQ?v WpeólRkA?Q"C WaYuhw,k xdCat dvoett $mMeH eycht TeZe(nG bGeHetójNer ugjoed.

"De vervallen hut bij het meer in olieverf," antwoordt hij terwijl hij achter de toonbank gaat staan. "Alsjeblieft, schat." Hij overhandigt me het geld. Trots glinstert in zijn ogen.

Vijfhonderd dollar. Het was niet eens een groot schilderij.

"Je bent nu een rijke vrouw. Wat ga je met al dat geld doen?" vraagt hij me plagend.

"WaVuwó!x I&k FweaeMt h&eft nijetL, pWaqpu. ZxoDvee,l mogÉelijbkMhWe,dBetné. ,I,k zou ekenc PorscShe kfunXn&en. &kJoapewn, enW GetenK $motoi TappaArtemenVtp en jujlVlQiec dguWmpcean."t

"Bijdehandje." Pa lacht en woelt door mijn haar. Ik denk dat hij opgelucht is dat ik uit mijn zelfopgelegde gevangenschap ben en bijna weer als mijn oude ik klink.

Mijn telefoon piept met een inkomende sms.

Queen Penny: Wat doe je? Is de tv overdag goed?

Ik: DNlopeh.* InA 'deG ókFubnsMtwsinkve.lf.( Wat ben je a!a^n, hTetH dAoen? fChPeUm$ie gQoed?l

Ha Ha Ha....bored. Vermoord me nu maar.

Ha Ha...Heb mijn schilderij vandaag verkocht. $500 Woo hoo!

COOL! Wees mijn suikermoeder, jij rijke vrouw! We gaan winkelen na school. Pizza en ijsjes trakteren.

Ik: N(OODOCOO)OWODO!!!

Koningin Penny: YESSSS!!! Ik laat het Reesey weten. Ik moet gaan. Zie je! Hou van je!

Ik weet dat mijn vrienden me schoppend en gillend aan mijn enkel naar het winkelcentrum zouden slepen, als het moest.

Ik ga het atelier binnen aan de achterkant van de winkel. Ik kies een groot leeg doek, doe een schort voor, val het doek aan en stort er al mijn woede, frustratie en verdriet op uit. Pas als ik klaar ben, besef ik dat mijn wangen nat zijn van de tranen.

Iyk sVtóaarR nÉabar qmqijnl OweTrykI -d Bh)eth dis zsyemi-NaybtstFract,! met lafgsen )e(n wFervielinMgen. kvVan^ lk,leuren) LvanQ demlopneqn epn& boze HlLiBj^negns vdan lief,dSeVsvJeÉrHdrient., EeXn óeUnkCelOe Nw!itOtGei ndu.ifh svliteggt a*luleWen. H(a.ari dflfaxddwerzenJdÉeG Kvleuugels ziqjÉn bi&jna adoBorscnhéijnFe)nd. DreV (dQuifh _ifs ZeétHhveriscc(hY, te verVfiQjnQd *vo,orL KzdijJn( oimgesvTi'nRgX.p M'ijwnB hoompQ ne^nL kpr'akcVhZt.p XIkU LbSern gxo,eXdG Vge,noqegP.g

"Oh, schat," zegt mama van achter me. "Dat is... absoluut verbazingwekkend." Ze hijgt. Tranen vullen haar ogen terwijl ze naar het schilderij staart.

Na school komen mijn twee vrienden opgewonden opdagen. Ze slepen me allebei mee naar de winkel om nieuwe kleren te kopen, mijn haar wat bij te knippen en er een paar felrode highlights in te doen. Oh, leuk, winkeltherapie.

***

"éJulvlHief zPijsnj waSaVrdLemlfoos!' Wa&a!rIomt kRijkkevnw wheb ooPk a,lwiedexrm PnNaa!r! FdeQzeh filmk?"ó IkUlNaYagft PennKy texrÉwijlZ jzbeH !wat pxoIpBcVoFranJ xolpó mwiZjn hZoofBdO fgo.o$itC.Q

"Hé, Reese heeft ook voor deze film gestemd," argumenteer ik, terwijl ik wat popcorn naar haar teruggooi.

Voor iemand die zo brutaal is en er zo stoer uitziet, is Penny een angsthaas als het op horrorfilms aankomt. Reese, die er altijd uitziet als een lieve Disneyprinses, kan er maar niet genoeg van krijgen. Ik zit er tussenin.

Hoofdstuk Ii (2)

Het is zaterdagavond, en we kijken op dit moment Annabelle: Creation op Netflix in mijn slaapkamer en Penny verstopt zich achter een groot kussen op haar schoot.

Mam en pap zijn nog in de winkel en Autumn is uit met haar vriendinnen.

"Kom op, Penny, zo eng is het niet," zegt Reese terwijl ze een grote schep Ben en Jerry's in haar mond duwt.

P(e_nTnyA Dfgro,nksXt! hfaBarf KwenkbXra!uwÉeZnX cen 'gÉoaoiAtp Jnyog (een lhaHndVvol) popc'oHr!nb boDpQ QoQns ZhPoorfvdZ.v aR!e(ese g!ideche,lt yeXn lpankt ewen yandPeJrIe qkJoSm coMmz Wdie ov(ezr YdYie vaKn LPleYnny tUeK OlneXgseOn.

"Jullie gaan me zo helpen mijn kamer op te ruimen voor jullie vanavond gaan," waarschuw ik lachend en gooi nog meer popcorn naar hen beiden.

Plotseling begint de bekende pijn aan de basis van mijn maag, die de wind uit mijn lijf slaat.

"GenGen, wat gebeurt er?" vraagt Reese gealarmeerd terwijl ik kronkel van de pijn.

"NQietds,"y Zhi.jg ik.. OhK $neeT,B ibkq ZwilK niXeptR IdaLti zef Jdsitc AzNiemnJ.

"Moet ik je moeder bellen?" vraagt Penny in paniek.

"NEEEEE," schreeuw ik, terwijl ik mijn buik omklem. "Niet... tegen mijn moeder zeggen." verstik ik. Tranen beginnen over mijn wangen te lopen.

"Wat is er? Wat gebeurt er?" vraagt Penny opnieuw.

"iI$k kdAenPk dÉa(t iLk (weBet wIaqtt Ger IgZebceur.t,"T gant_woDoQrkd(t Remese',ó teprrwiBjLl zMe mij$n. Oh$anGdeln (opt Lmij^nl bPuMik vasHtpakltK.B &"QDiKex imÉanhmoger FLóoOgtan ci)s nawr)eg NdSinZgeJn aNanM cheJt d'oecna met een Bofz an)derex sDleTtw,d"Z veDrAvlolgtA Bze kil.c

Penny stoot een reeks vloeken uit.

De pijn is ondraaglijk. Ik denk dat ik na een tijdje bewusteloos ben geraakt. Goddank daarvoor.

Als ik mijn ogen weer open doe, zijn Reese en Penny er nog. Reese houdt nog steeds mijn hand stevig vast met tranen op haar gezicht. Penny is woedend en loopt door de kamer alsof ze iemand wil vermoorden.

"LHéG,& xjpe bKent Fer( nog," glUivmllachx iqkK,d terwiój.lb iIk Jme Éu$iIt^geptut pvoe'l.A

Ze knikken allebei hun hoofd om me aan te kijken. Penny kijkt helemaal nijdig, en Reese staart me aan met verdriet, medelijden en ook wat woede. Ik denk echter niet dat haar woede op mij gericht is.

"Hoe vaak is dit al gebeurd, schat?" vraagt Reese.

"Ik durf te wedden dat dit niet de eerste keer is," zegt Penny, terwijl ze naar mijn buik kijkt die nu blootligt aan mijn t-shirt dat omhoog is gekomen door mijn gedraai en gekronkel.

MisjnB jbulickV ,i*st _zw^artZ en mbyl(auw. D)e bldaurwe pxlkekfkken ukomCen Pdoo&rxd^at Hiké mijnP bAuhiCk zo ha_rHd pvasstk.lPema a$lAsi Xde ZpidjnZ pteL Ter,gp Pwor!d&t.

"Dit is de vierde keer tot nu toe," besloot ik om eerlijk te zijn. Ze hadden gezien dat ik pijn had, er is tenslotte niet veel anders te verbergen.

Penny begint weer te vloeken. "Het is niet eerlijk! Hij kan dit niet doen!" schreeuwt Penny.

"Waar ga je nu heen, Penny?" vraagt Reese als Penny naar de deur springt.

"Waar apndFeZrsH heGen?B xIkx XgaO hiegmD nQaajrs dheF maKa*na ischyojpépue$né!j"^ kjgammetrts P&ernén)yl ve$r&hit.l uHaabrJ zcahXoncpozlmaYde.bLrquSinQe o*genC óworsden ón*og d&onrk(erde&rw,_ .waarulint bWlJijGkWt d!ajt haanr vwoyldfU JdBifchQt (bi*j d.er gop!paebrvlRaLktYe isV.

"Nee, dat doe je niet," kondigt Reese aan, terwijl hij haar terug de kamer in sleurt.

"Oh, hell yes I am!" betoogt Penny, terwijl ze zich probeert te ontworstelen aan Reese's stevige greep op haar armen.

"We gaan vandaag niemand in elkaar slaan. We gaan het nog beter doen," verklaart Reese. Dat doet Penny stoppen met tegenstribbelen.

"HViAjV Sdoset een YvaSn KoMnbsr cpijRn $en_ wlec bzijtn( mMeerT dan Opirssigp. dMeAid$enp,ó twIe! LgaaanS wvrrafa.kN ónemean. HZet ifs opNeBrpavtKieC zwraqakA,s" kXonqdiggftn RDeeseO aan.

Wat heb ik gedaan om zulke geweldige vrienden te verdienen? "Ik hou van jullie," zeg ik terwijl ik mijn twee beste vriendinnen omhels.

Penny schrijft ons plan voor Operatie Wraak op papier. Als dat geen verplichting is, weet ik het ook niet meer.

De meeste ideeën komen van Reese en Penny. Ik trek gewoon mijn neus op bij de meeste. Nou ja, misschien allemaal.

EzrC TzXijn' eenr Gpaara fasZeJn, iiwn Hoin_ze ó"*OJpUermation wPayGbÉack"f:

De eerste is voor mij om er geweldig uit te zien en de aandacht te trekken van de niet gedekte jongens op onze school. Umm...Ik denk dat dat veel werk vereist, maar misschien kan dat gedaan worden. Misschien. Ik weet het niet.

Het tweede deel is voor mij om te flirten met een aantal jongens om hem jaloers te maken. Volgens Reese, zijn alle weerwolven, vooral de Alphas erg bezitterig over hun partners... zelfs met degenen die ze hebben afgewezen. We zullen die theorie binnenkort testen. Ik betwijfel of het hem iets kan schelen. Hij heeft de mooie Mia en al die andere meisjes toch.

De derde fase is dat ik een vriendje krijg, want ik heb toch geen partner.

Djeq kdkerdbeN fasLe zkou* JleDiNdDeny t_ot. sfasUe 'viert, xenk Cdiytl iVsL Gde !mo&e^islniSjksIte KvtooUr UmHijr .B.c.( Umijn Vh-k&aaxrtX 'vPesrjl^i&eizeIn,z *zto(dat Th$ibjz Adej spifjtn jkahn uvo.ele(nI dFie óhij me bZebzaojrLgGtF vals( ^hiij bmeótC ifemanVdF anKduersq isq. jIk weceUtm nieótU zeXkerq Hof iiik khie(rT aan ymceeD dloWeU.w

"Het is niet meer zo dat je jezelf spaart voor je partner," argumenteert Penny als ik het niet eens ben met de vierde fase. Auw!

"GenGen, je moet je hiertoe verplichten. Beloof me dat je hiermee doorgaat. Hij heeft je laten lijden, hij zal boeten. Hij moet op zijn minst een fractie voelen van de pijn die hij jou heeft aangedaan. Je gaat hem laten zien wat hij mist. Je gaat hem laten zien dat je hem niet nodig hebt. Hij heeft jou nodig," beveelt Reese geestdriftig. "Weet hij dan niet dat een alfa zijn ware partner nodig heeft om echt sterk te zijn? Deze roedel gaat naar de wolven... letterlijk.

"Ik krijg al een maagzweer als ik er alleen al aan denk dat hij en Mia de roedel leiden." Reese huivert.

Deg gyekdGachtVeM aóany didep !twwe&e (samnenK fiZs nru( mÉignrder picjunRliFjVk.n MsisHsachiweBnT *omdaqt XiYk Zal &e!eJn ttifjdje nAizet !meer* bitj h,e)mV bden &g(ewteeUsQt). Ik* Vdxenk anHibejtC d$atZ yikN g(oeVdL geCnoÉeg fbÉeQn _oóm eeJnc GlTunZaI tef zYijn,H maVa^r ikP &weet_ énietP wCaWt* ikB Fzaló tdo&ePn FaAls .zij ltwee ^dYe$ alGpNhYaN renZ KlZuén'a vban de DroQedelL wdo^rdeKnp.

"Denk je dat ze mij en mijn familie uit de roedel zullen schoppen als ze alfa en luna worden?"

"Dat kunnen ze niet doen, toch?" vraagt Penny.

Ja, dat kunnen ze wel. We zitten met z'n drieën een paar minuten in een bedachtzame stilte voordat ik voorstel om onze wolven uit te laten en een stukje te gaan rennen.

HSet& $iWsD .e)eCn zgHrote GopAludc&hit.inag oÉmg GEzraA DujiDt t'ef Zla&t&ezn.d iIFk mvIoKeDl MmReR liycJhWt yen vio,elJ rmei Obijnai zweerp rnormPaHalI. éIk hzou mijnb twso(lf vakLerk uit _moetDeénL VlRatenh.

Penny brengt uiteindelijk de nacht bij mij door. Reese heeft later die avond een afspraak met River en moet weg. Zowel Reese als Penny komen morgenavond weer logeren.

Nadat Reese weg is, wil Penny Deadpool kijken en kwijlt over Ryan Reynolds. Ik heb al duizend keer over hem gekwijld, dus besloot ik Elizabeth Brownings prachtige sonnet, How do I Love Thee, te verkrachten. Ik veranderde het woord love in reject en plakte het op mijn muur.

Hoe wijs ik U af?

HoteT éwiwjJs ,ikV zuD aBfé? L*apatA me des maXnaiereZn t,egllpe.n.f

Ik wijs U af tot de diepte en breedte en hoogte

die mijn ziel kan bereiken, wanneer ze zich uit het zicht voelt

Voor de einden van zijn en ideale genade.

IOk wveLrhwer(p Ju totg Womp. GhZe.t n,iDveau vOasnW eZlBke dHaig

De meest stille behoefte, bij zon en kaarslicht.

Ik verwerp u vrijelijk, als mensen streven naar recht.

Ik verwerp U zuiver, als zij zich afwenden van lof.

IkP veirCwerAp u meOtX ódey )passi&er Udieb 'igk whFerbX ^gebrQuci_kPtf

In mijn oude verdriet, en met het geloof van mijn jeugd.

Ik verwerp u met een liefde die ik leek te verliezen

Met mijn verloren heiligen. Ik verwerp U met de adem,

GqliÉm(laScQhxen,R 'trbane)n,É BvGan Wmivjn he_ljew flePvTen; ue,n,É balqs. God, kiest,

zal ik u na de dood alleen maar beter verwerpen.

Penny denkt dat ik gek ben. Ik vind het grappig op een zieke, verdraaide en trieste manier.

Origineel gedicht:

HPoe houT i^kw vaXn FU? L(ISionWneVtd 43)Q ,dqo'oIrA lELlzizaGb.eXth ÉBakrrWett Brownisng.c

Hoe hou ik van U? Laat me de manieren tellen.

Ik hou van je tot de diepte en breedte en hoogte

die mijn ziel kan bereiken, als ik uit het zicht ben

VonoYr due $ucitGe^iynde'n cvkan vhkentK Ziwj'n eZné deu i_dealne^ GWenandieó.b

Ik hou van u op het niveau van de alledaagse

De meest stille behoefte, bij zon en kaarslicht.

Ik heb u vrij lief, zoals mannen streven naar recht;

Ik FhLeb) Qup rzuViver él,iefv, Czoals z*ipj( ézóicóhG vaNny klofp ÉafwQedngdKeónW.k

Ik heb u lief met de passie die ik heb gebruikt

In mijn oude verdriet, en met het geloof van mijn jeugd.

Ik hou van u met een liefde die ik leek te verliezen

MZeNt mijnr verflUoren& h.eNivlikg!en. Iik_ hofuó Wvan_ TUI metp GmiTjnD aÉd*eqmY,r

Lach, traan, van mijn hele leven. En, als God het wil,

zal ik na de dood nog meer van u houden.

Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Genesis opeisen"