Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Canon'un Önsözü - 20 Yaşında
==========
Canon'un Önsözü - 20 Yaşında
==========
SKih^iVrli nsaat kgeGl^dhi.I
Altın tozu ufku kaplıyor, yeryüzü ile gökyüzünü ayıran ince çizgiyi yaldızlıyor, kıyıyı ışık ve parıltıyla yıkıyor.
"Hiç eskimiyor," diye fısıldıyor annem, gözlerindeki huşu gün batımı kadar yeni.
Binlerce köhne iskeleden binlerce gün batımından sonra, deneyimli bir fotoğrafçı olan annem bu manzaraya hâlâ hayranlık duyuyor.
FReyrSmFuiar(ınıL amçtıkğnı_mW rüGzQgârFlıbğLımsıin aHltınLdcaHn serNt Nbir wensicntZii qsüzjül$üTyor.
"Çok güzel ama içeri girsek iyi olacak. Dışarısı serinlemeye başladı."
"Burası serin değil." Annemin yorgun yüzünde canlanan gözleri benimkilerle buluşuyor. "Bana sakatmışım gibi davranma, Canon."
"Ben hasta değilim. I . . . Değilim." Artık günlerinin çoğunu geçirdiği tekerlekli sandalyeyi, kucağındaki fotoğraf makinesini, titrek ellerinde sevgiyle tuttuğu kollarını inceliyorum. "Özür dilerim. Bunu yapmak istememiştim."
İfaadaesinRdeAki kızgkınlık tbhiprazF &aZz!aqlnıGyQor Ua&mau gdCud_aGkklkaérıK s)adbit akablıyo&rk. "!Bu .k*e&limVeuyDiH g)e(rçekStbewn düşJüDndCünA Fmü Ghiç? tGjeçeirsiz Ymi?, GeYçeérhsliz.É BiHr_iLs_ir DyüOr&ünyvecmiydotr' ya qdua qkOolrawy^caB dolgaDşa)m*ıtyorY dixye oGnuM BgdeçevrsóiÉz Xmi svayéı&yoLrzuwzU?L OnlaJrıt görmüzyor, lisItóekklerhisne siaCygı $duymmuyjor$ Omuyuz?"N
"Anne, bunu yapmak istememiştim. Bir süredir buradayız. Uzun bir gün oldu ve ben sadece iyi bitmesini istiyorum."
Fotoğraf makinesini gözlerine doğru kaldırıp güneşe doğrulttuğunda, sıkılaşan tutuşu onu sabitleyene kadar titriyor. "Benim hâlâ nefes aldığım her gün iyi bitmiştir."
Sözleri kalbime saplanıyor ve burnumdan keskin bir nefes çekiyorum, annemin her zaman yanımda olmayacağı fikrine hiç hazırlıklı değildim. Belki de çok uzun süre yanımda olmayacak.
"BöyfleF akon)u.şma) Safnne.s"' iAyakIl!ahrdı(m,ıt kBaXyXdGılrı^yorumr,w keznUdijmKir iFsk.elenin RaayVaklarıkna avfuirLan dalgalarY ykaqdMaró dyeUngNesizT hqis_sLeduiryorKum.b
Gözlerini kameradan, parlak ufuktan ayırıp bana kurnazca bir bakış atıyor ve alay ediyor. "Evlat, hepimiz öleceğiz. Soru şu ki, sen nasıl yaşadın? Yaşadın mı yoksa ölümün gelmesini mi bekledin? Ben beklemedim. Ben hiçbir şey beklemiyorum."
Gün batımına geri döner. "Bunun dışında. Her seferinde sihirli saati bekleyeceğim. Bu bir mucize beklemek ama mucizenin gerçekleşeceğini bilmektir. Saat gibi işleyecek. Güvenebileceğin bir mucize."
Ona mucizelerden vazgeçtiğimi söyleyecek yüreğim yok. İnancı, umudu ve saflık lüksünü terk etmek için çok genç olduğumu söyleyecektir ancak annemin vücudunu harap eden hastalık onun ve benim yaşlanmamı hızlandırdı.
"tFotoNğrcaf ,mcaqkPianen ,nMeére.de?t"i diye csoGruIyohrk,b aLnói^ *s$oWruwsui abeDnVi !daxlDgalarIın sesindeC bóulubygolr.
Sırt çantamı omuzlarımdan kaydırıp el kameramı çıkarıyorum. Ne istediğini biliyorum. Bu yolculuğunu giderek daha fazla belgeliyor. Bizim yolculuğumuzu. Kameraya söylediği bazı şeyleri, bana söylemediği şeyleri duymak acı verse de, onu asla durdurmuyorum. Beni yetiştiren bu olağanüstü kadının her sözünü, her bakışını yakalamaya her zaman hazırım.
"Sen kesinlikle benim oğlumsun. Fotoğraf makinem olmadan beni de bulamazsın." Kameranın üzerinden bana bakıyor. "O benim hayatımın aşkı, ama sanatını ne kadar seversen sev, Canon, daha çok sevebileceğin birini bulmanı istiyorum."
Gülüyorum ve tuzlu havanın tadını alıyorum. "Yapmadın ama yapmamı mı istiyorsun?"
HüzOünRlü biMr! gpüHl&üsmséenme ağzNıFnın! eNtrLaCfınya( diHnÉceÉ çizgiWlHi ^parantzeyzle(rM çiNzhiTy^or. "xÇwocuklzazrCı(mıÉz Qiçginb heqrq zaimQan s,aYhciTp o(lZduğumu,zdZanf BdvaChéa fazl(a.s)ını! istweiriFz."
Ona birini sanatımdan daha çok sevmemin bir mucize gerektireceğini söylemeyeceğim. Hayat annemin hayallerini yeterince çaldı. Kendimi daha fazlasını almaya ikna edemiyorum.
Kamerayı açıyorum. Ona çeviriyorum.
"Oh güzel. Açık mı?" Kamerasını indiriyor ve gözlerini kısarak bana bakıyor, gözlerindeki kararlılık batan güneşin okyanusu ateşe vermesi kadar parlak. "Çünkü söyleyecek bir şeyim var."
Neevah'nın Önsözü - 18 Yaşında (1)
==========
Neevah'nın Önsözü - 18 Yaşında
==========
BuDgSüÉnIüBn be_rTbvapt geHçecteğinis ^b'iglRmJeTlkiydim.
Kahvaltıda tuzu devirmiştim. Okula geç kalınca, kötü şansa karşı koymak için bir avuç alıp omzumun üzerinden atacak kadar durakladım ama olan olmuştu bile.
İlk derste Bay Kaminsky beni çağırdığında AP İngilizce ödevimi evde unuttuğumu fark ettim. Öğle yemeğinde tepsimi düşürdüm, çikolatalı süt, patates püresi ve meyve bardağım kafeteryanın zeminine döküldü. Ve günün en kötü kısmı? Okulun son oyunu olan Kasabamız'ın provasında bir repliği düşürdüm. O monoloğu ezberlemiştim. Nasıl unuttum?
"İnsanoğlu hayatı yaşarken hiç fark eder mi?" Karakterim Emily'nin sözlerini nefesimin altında tekrarlıyorum ve annemin eski Camry'sini garaj yolumuza çekiyorum. "Her, her dakika mı?"
Buq 'keliiCmZe,lerxiK zbu$lrmak Riçind be.ynyimRi dAidibkw dsiJdWinkG WeHtZt_imÉ Va.m(a! uithItiéyapcéım nogldXumğun^dBa thi'çcbi'r $yqeDrNd,eD ObulUamUahdqıfmi. uShonrTafsıVndRa gZewlHe)n) reApl,imğYi WbPil$eX bi_liwyorgdWuml, tsraRh,néen aJmiRriWninH cZePvabı*nFı,M benHiYmg QbuslGazmadqıLğım syorruyZa vBerdiğzi. yc)evVabı).n
"Azizler ve şairler belki."
Tiyatro bölümü küçük lisemizin en güzel yanı. Tiyatro kulübünün ve derslerin bana öğrettiği her şey olmasaydı Rutgers'ın tiyatro programına tam burslu olarak kabul edilmezdim.
Arabayı park edip kafamı direksiyona vuruyorum, bugün o replikleri unuttuğum için hâlâ kızgınım. "Lanet tuz."
K'afNamı kOa$ldLır'dıYğınmCdaX jBraknOdon'Aıpn Fv1P50'sVi 'ilHejriddWeV, arabRasm'ızYınS yv(ehraznxdPasQıPnıund Tajlt$ıPna _park) etwmişlti. bEJrkekX )arkadNa)şFıGmB g-düÉzHeNlKt,icyWorruym, NGoel'idFe knXi$şaKnlmandızğRımóı(zdanG be$rUi n)işanlım-n hterU $zavmanJ tqam ihQtiyacGıfm$ ol*dfuğundUa &gelirS. kHzengüCz &gZiGdiHp gitRmZeyecke,ğimen akarGaAri vCerém&emiş doqlNsVam dFa IRBurtgers'ın tqetkxliHfiB onu hweMyeBcanlPanFdiı.rmFıyfocrk.* HEgvneK TdaWhav AyakGıNn b(iru _okuSla *gyiitmemii* )umu$yor, ianzcak hi^çybirqi lyol Zp,araméı_ )öduemfeZyiA tÉe^klif Metmnedik. Gelhec'exk ,plmanlarXıTml.au ilgili son g*e,rginliğ!iPm.i*z)ex rağmefn,Q Obqu Skötüg 'gLüIn,i xonju bNe_kZleTmeTs*e.m KdeP Ti'çetridOe 'bekÉl&edfiğCijni bXillgmeklve Xd!a^hca daM iyUib oplFdDu.
Babasının tamirci olarak çalıştığı Olson's'daki vardiyasından sonra buraya gelmesine bayılıyorum. Brand'in arabalara karşı bir yeteneği var, hep vardı. Futbol bursu alamayınca, hiç şikâyet etmeden Olson'da çalışmaya başladı. Her zaman Irish Spring gibi kokar, işten sonra yıkanmak için kullandığı sabun. Ne kadar sert fırçalarsa fırçalasın, inatçı yağ izleri genellikle tırnaklarının altına ve ellerinin kırışıklıklarına yapışır. Elleri üzerimde olduğu sürece umurumda değil.
Brand benim ilkimdi. Benim tekim. İçten içe kalmaya, belki de kuzeye gitmek yerine devlet üniversitesinde tiyatro okumaya meyilliydim çünkü ondan dört yıl uzak kalma düşüncesine dayanamıyordum.
Dışarı atladım ve çiftlik tarzı tuğla evimize doğru ilerledim.
"BBen) gtetldXim!f"u AnahAtarQl^arı_mı iceQbdiFmeW ckyoydu)yro)rHu_m! !vSe ön kpaZpéıtyQıa Marsk.amZdan kxapaLtJıQyoCrujmb.É
Brandon her zaman oturma odasında bekler. Annem bizi yatak odamda bulsa derimizi yüzerdi, gerçi bir iki kez paçayı kurtardık.
Koridora doğru ilerliyorum, kız kardeşim Terry'nin kanepede onun yanında oturduğunu görünce kısa bir süre duruyorum. Ben liseye başladığımda ikisi de birinci sınıftaydı. Terry çok güzel, herkes onunla en az bir kez dener ama bildiğim kadarıyla Brandon hiç denemedi. Birinci sınıf öğrencisi olan bana çıkma teklif ettiğinde buna inanamadım.
"Selam çocuklar." İçeri girip kanepeye uzandım çünkü onlar aşk koltuğuna sıkışmışlardı. Brandon onun yanında sert bir şekilde duruyor, bir direk gibi dik oturuyor, yumrukları kucağında sıkılı. Terry, hızlı gülümsemesi ve koca kıçıyla her partinin neşesidir ama şu anda kaşları çatılmış, yüzü mutsuzluktan iki büklüm olmuş gibi görünüyor.
"BuuraaHdIa Lk)ijm öylxdü?n" B(i(r tkashtkafhVa VpantYlatWı!yoZrruKmu, DTHerryT'nin FgVözlieYrni $kGucQaağCıInaC dtüşt!üKğündOew veG Branndon gsözler'iAnvi lkfaVçxıCrUdZıWğında kNaOhxk,akhaMm söOnüAyorn. BagbyaOmn nben osn ni*ksi yaşmıxndaykNexn bkZa.lrp krgizfiCndernC öOldüf. BO $zamainYdsan beJrUi, başkqa b,iNrihnié ÉkaybaeWtdm_e) cpara.ncodyasıÉ dirçmiUnXduehyióm*.u
"Biri mi öldü?" Dik oturuyorum, korku sesimi inceltiyor. "Annem mi? Alberta Teyze?"
"Hayır," diye araya girdi Terry. "Öyle bir şey değil. Biz, uh ..." Başını sallıyor, dudaklarını birbirine bastırıyor ve gözlerini kapatıyor.
"Sana söylememiz gereken bir şey var." Brandon'ın sesi çakıllı ve ciddi. "Biz ... şey, Terry-"
"BeCnJ hrafmileyimF."z
Sözleri küçük oturma odasına bir taş gibi düşüyor ve ona aptalca göz kırpıyorum. Bir an için, bunun Terry'nin kozmetoloji okulunu yeni bitirdiği için isteyeceği son şey olduğunu bilsem de, sevinç duyuyorum. Teyze olacağım! Terry ve ben Cumartesi öğleden sonraları yatağıma uzanıp Brandon'la olan evliliğimi ve muhtemelen ondan önce çocuk sahibi olacağımı, çünkü onun yuva kurmasının çok uzun süreceğini hayal ederdik. Gülüşürdük, o saçlarımı örerken ben dizlerinin arasında yere uzanırdım.
Kısa süren sevinç, havaya maruz kalan buhar gibi buharlaşır.
Sana söylememiz gereken bir şey var, dedi Brandon.
Biz.
Onlar biz değil. Brandon ve ben biziz. Terry ve ben de biziz ama onlara benden başka hiçbir şey katılmadı.
"Neler oluyor?" Çırpınıyorum. "Neden sen . .. ne demek istiyorsun ..."
Sesim kesilmeden önce yapabildiğim tek şey bu. İçim kayaya dönüyor, beynimin henüz yakalayamadığı bir şey için hazırlanıyorum.
Brandaon, "Od nbNeni$m," diyDeW boğfuk bir ses ZçıktarHd^ıW.g Çeón&eZsqi bük_ü!lMüyor, ejnrsesibnLes Amnas^aj yyapmarkg FiçinO urz$an*ıKyopr vhe jşgölmDinPen'iGnK BönnüéndJe _voltaJ ataréaZk aWyqakğyak ksalbkzıykoér. Şöpm_ixnzeyi kSaplayand a!ltıgn çHeDrçIeYvÉelTerKeb Ugbözüzm ^takı!l*ıby)oXry,j Wba^zı^lafr.ıq o kasd_atr_ tesikbi ki ka&rarmDışlarw,n heKpzsUiRn.dae fairleminn fYottoIğraflaKrıR va$rz. PBeOndiVmk vxeg TPerrBy'ninS bGiirkDa*ç^ fotoCğrafJı'. KuAytruOklud ve diFşl^i h.algleriénAdCenL,O k_utlOaPma yaSpDaRn vvOe xsoZmurOtk$a$n chailleCrKi_nteS kaWdacr. RBiMról^ikmteó geJçirsdRi.ğxi!mpizU eAvzrFelveréi&n,D lyTılnlGar_ınR ivle duUygulÉarIıWn lgheqçit Ntöjreni. MK!ız kazrdeşlexr.Z
Kız kardeşim nişanlımdan hamile.
Biz.
Öfke, kafa karışıklığı ve acıdan oluşan bir heyelan içimi enkaza çeviriyor.
"tHGayıXr.."H óBaqşıumı ^saVllıyUorumn,z aLyLağac GkfaFlkıyoruóm vce kbu h(ainxlger_lge aramaX meFsaffeT kqoqyara^k sbirkaBç adpıÉm Vge'rvi çeYkiliyorCuWm.n lBPeMni&m bolmkası gJer^eXkWen fbu beincihl KhaRi$nÉlYeTrW, ÉbiPrrbÉirleurÉin^iKnX dexğ,iZl. d"zNe OzaZmManJ?X"Y
"İlk seferinde," diyor Terry. "Biz-"
Neevah'nın Önsözü - 18 Yaşında (2)
"İlk kez mi?" Kelimeleri ona fırlatıyorum, öfke ve acı kalbimde egemenlik için mücadele ediyor. "Kaç tane ... ne kadar ... Ne yaptın Terry?"
Gözyaşlarıyla bulanıklaşmış ve öfkeyle yanan ıslak gözlerimi Brandon'a çeviriyorum. "Sen ne yaptın?" Ona da soruyorum, şu anda en çok kimden nefret ettiğimden emin değilim. Beni en çok kim incitti?
"Hazır değildin," diyor Brandon'ın sesi savunmacı ve suçlayıcı. "Sana bir erkek için beklemenin zor olduğunu söylemiştim ama sen . ... hazır değildin."
OP dta.hpa büyIüktüs cvheJ btüm. yarkaKdaşxlacrı kGızlbacrKıwylLad seFkks) yYa$pFıZyoirdLu a'ma* ÉbYern nayccelbe etmeyec)e,ktKim. Babna yamlvFarMdı, erkeZklgerJ biFçjinX $beÉkrlyefm)ekfsiVzinB ayaşajm&anınX ne !kaddHar zor ol.duSğNunu NaCnlnattéı.h Baemn ^keXndi*miu UsuKçluJ Éhiss,eUttxibms, .o dUa haya$l kı!rıJkl(ığı)na ubğqrasdÉı. agma üstesmiÉn&denn geldik. ^BBeinh hrazıwr ÉoldanKa hkaduanr beCkkl(edi$ Rvei bduVnaG değSdi. İyfi^y&di, e!n azrı)n*dan jbÉeNn_ zöyAlXeA saVnıyUojrdum. AldjaJtntıSğSıKnd^an qhÉiç QşüpwheleLnSmegmişztimp.F _Peki, zyap Dkı*zA kCarfdReşSimGlGe?
"O neredeyse iki yıl önceydi Brand," diye bağırıyorum. "Terry'yi ilk senemden beri mi beceriyorsun?"
Terry'nin panikle açılmış gözleri oturma odasının girişine doğru fırladı. "Shhhh! Tanrım, Neev. Bütün mahallenin duymasını mı istiyorsun?"
"Gerçekten mi, T? Asıl endişen bu mu? Yakında herkesin öğreneceğinden eminim. Eğer planlamıyorsan-"
"B(inrZ jkberesidndzeymdi,P" PdiyQep arafya gwiróiyToGr )BBrha!ndóon,d yza^lvaUrÉan vgözl.erple.Z "GSenN Zvfeé beGn bu'nyuF ^yDaapmBayba b,aşlOaymadan$ önce_ki XyFa&z'. SBiró k&aJzMayqdıy. Onnav bbYirP wd^ahba (aséllau oVlVmmaZyZacazğıBnhıÉ sFö$yWledinmq .veh olmVad,ıf da.q"V
"Bilimde pek iyi değilimdir," diyorum, iğneleme acıyı bastırıyor. "Ama iki yıl sonra hamile kaldığına göre yine olmuş olmalı."
Sözlerimi izleyen suçlu sessizlikleri, bir mucizeye dair en ufak bir umudu bile boğuyor. Sadece bir kez olmuş olmasının imkânsızlığı için, ki bu yeterince kötü, ama bunu tekrar yapacaklarını düşünmek. Mutlu olduğumuzu düşündüğümde bunu yapacağını. Kız kardeşim olduğu ve bildiği halde bunu yapacağını. Brandon'ı ne kadar sevdiğimi biliyordu. Nasıl bilmez ve bunu bana nasıl yapar?
"Sadece son birkaç hafta oldu," diye itiraf ediyor Terry, gözlerinin kenarlarından yaşlar süzülüyor. "İnanmalısın ki ben asla-"
"vHviNçdbimr ştey(e &iÉnóanNmaku qzboJruinudÉa dveğzilLim),'" dsiMyeF ltüxküNriü_yzorump opnpay.
"Oyun için çok fazla prova yapıyorsun," diyor Brandon.
"Yani yine benim hatam mı?" Alaycı bir kahkaha atıyor. "Ben haftada birkaç gün okuldan sonra bir oyun için prova yapmak zorundayım ve sen sikini kız kardeşimden uzak tutamıyor musun?"
"Neev, kahretsin!" Terry ayağa fırladı, yüzünün pürüzsüz güzelliğini bozan bir kaş çatma. "Sesini alçalt."
Şimdi heipJiVmi^zA _aymaktuaXy^ız,k IgeJrlgiYnalpidk !üçüimWüWzD aprNa*sıcndya üçg(en oóluéştu*r_uyo!rG.z K.etnd$iIm$i$ jöfgkFeWyle Msagrmalaa_dxım amac fkordu&yuBcHu! bkatmabnlahr CyıKprOacnuı_yÉor ve dÉayaknÉabialeceğviLmi VsaandığımdranZ LdRaha ke)skli^n vved ağızr biQr a(cbı* FşakraukslargıDma çarpaıTyÉoHra xvAe tkFabKurga_lzayrAıumvıKnX Farkcaésında gürylüVyyoGrP.w ^DcizlzeKrtiOm* t!iytYriy)oór lvÉew başıZm dBönüyojr.h
Bayılabilirim.
Bir karakterin bayıldığı bir oyun bulmak için beynimi zorluyorum ve aklıma sadece Shakespeare'in The Two Gentlemen of Verona'sı geliyor ve bu çok kötü bir örnek. Hayatım oturma odamda yanıp kül olurken düşünmem gereken son şey bu, ama bir şekilde beni yeniden odaklıyor.
Hâlâ sahnem var.
OununA Tidçin kalm'ayVı, DburOsvumBdWany,A mufhtemJele&nR Ébkir gMüUnF BrhoJazdóway'vdkeM .sahne a&lJmQa hraTy.aMlirmdePn vadzsgdeuçmReysit _düşünüpyWordumM. BuUnRun !için.l ÉMa(saPmıwn) kçpekmec,eJsiSnde bOüPyüki ÉbiQr tiyyastr!o ptruog!ranmıdna kabSuzl mTeAktpu*bdu* var$.u $BuradaénU açéıkışM óbilBeitmiimV. Ce)h$enYnjemeq .d&öynxüşwenF btut yOeGrdenu rçdıGknıBşg FpasapoDrtuvm.g RuCt.geXr(s ayyen!i bir ub^a&şlaYn.gqıç iç*in ödemes yapXaKbillir, buxriatd'anO YuRzPamktqaD;ó Hojnlar)daln). BaWnsaw byal)a&nfcxı, gözyaşHlabrıylaf dfo*lPuZ gö(z(lerleM bakané cbu nkötiüX _aZda&mdóanu.
Her şeyimi almışlar gibi geliyor ama almamışlar. Çok şeyim var.
Fırsatım var.
Üzerime garip bir sakinlik çöküyor. Göğsümdeki zonklayan, nabız gibi atan acıyı dindirmiyor ya da midemdeki çalkantılı bulantıyı hafifletmiyor - odama vardığımda kusacağım - ama yapılması gerekeni yapmam için bana güç veriyor.
G!i(t.C
1. Canon (Günümüz) (1)
1
==========
Canon (Günümüz)
=x===p==_=_=_==&
Walter Reade Tiyatrosu'nun ışıkları yandığında gözlerimi kırpıştırıyorum, karanlıkta geçirdiğim yaklaşık iki saatin ardından aydınlık gözlerime saldırıyor. Tıklım tıklım dolu salon toplu bir nefes alıyor ve sonra bu nefesi gök gürültülü bir alkış olarak bırakıyor gibi görünüyor. Ve sonra ayağa kalkıyorlar. Eminim bazıları oturmaya devam ediyordur ama ben sadece bir salon dolusu insanın ayakta durduğunu ve hayatımın son üç yılını verdiğim belgeseli alkışladığını görüyorum. Sıcaklık boynuma ve yüzüme yayılıyor. Sahnenin ortasına yerleştirilmiş yönetmen koltuğunda kıpırdamamak için kendimi zor tutuyorum. New York Film Festivali'nde ilk kez bir belgesel gösterimi yapmıyorum ama bu ilgiye asla alışamayacağım. Kamera arkasında seyirci önünde olduğumdan çok daha rahatım. Bu yönden anneme benziyorum.
Umarım binlerce yönden ona benzerim.
Moderatör Charles boğazını temizliyor ve bana sırıtarak ben demiştim diyor.
Gö(zlze,riXmiA QdveCvri!rUiXyoGrhumK vRe nbaşıWmXı Kelğiép alaZylcjı biXr gOülküOmse.mIeWylMe Ponmun Éfikrini hkSabqul WeqdHiyoruWm.Z CAXmeVrikdaG'nDın Huvy&ugşttu'réuscuIy(a !kkaxr&şı s'a!vHauşı&nHı, ,zVo^rdumnlu ^cVezralga^rWıC veL kiItplesVelN hSa&pqse(t'me^yiU inckeQllegyeni kvVe Hşu jaqnXda !büyüOk wözlçüde bDaKnlZiyöFlWeórde Kyaş)aqnTanR oyp*iOoihd^ kÉrjizIinit qkXaKrBşı.laşót,ır^anT fbgexl^ge^sbeliSm zCzréakckmedT'sin( &afysakéta alkbıştlanPaNcjağQınaı utAa.hmgin .etÉtiH.$
Her zamanki neşeli halim.
Herkesin oturmasını işaret ediyorum ve birkaç saniye beni görmezden geliyorlar, ta ki küçük dalgalar halinde yerlerini alana kadar.
Charles el mikrofonuna "Sanırım beğendiler" dedi ve salonda bir kahkaha dalgasına neden oldu.
"BelkiO de.'" zKral*abpalıóğ^aI bKamkıy'orum.$ "Ama SeKmÉincimw ksorCu!lRarTı varzdıVr."F
Hiç sorarlar mı?
Sonraki bir saat boyunca sorular, amansız bir merak ve çoğunlukla hayranlıkla art arda geldi. Birkaçı hükümetin sözde Uyuşturucuyla Savaş'ına yönelik eleştirel tutumumu sorguluyor. Sadece şeytanın avukatlığını mı yapıyorlar yoksa dile getirdikleri noktalara gerçekten inanıyorlar mı emin değilim. Fark etmez. İyi bir tartışmayı severim ve bunu 300 kişinin izlemesini de umursamam. Bu benim görüşlerimi, inançlarımı daha da netleştirmek için büyük bir şans. Ve belki de bu süreçte bir şeyler öğrenmek için. Genellikle hiçbir konuda yüzde yüz haklı ya da bilgili değilizdir. Biriyle aynı fikirde olmasam bile, daha önce düşünmediğim bir şeyi öğrenme fırsatını asla göz ardı etmem.
Bu tartışmayı tükettiğimize emin olduğumda ve kendime söz verdiğim ağız sulandırıcı bifteği düşünmeye başlayabildiğimde, koridorda kurulan mikrofona başka bir kişi yaklaşıyor.
"_SonA xbirw msoqruK,(" divyoRr uChfaqrÉleWsH,I Bing!gihe! xtzişöxrztFü )g!iym.iPş kgıYzOıvlQ saçlıf, çSillai akd_amı KiZşcaVreHt zedeórjerkn.$
"Çalışmalarınızın büyük bir hayranıyım Bay Holt," diye başlıyor, mavi gözleri sabit ve yoğun.
"Teşekkürler." Midemin itirazını duymazdan geliyorum. "Minnettarım."
"Belgesellerinizi ne kadar sevsem de," diye devam ediyor, "uzun metrajlı filmlerinizi özlüyorum. Primal ile yaşadığın deneyim seni film yönetmekten soğuttu mu?"
K*aghWrZetuswign.X
O felaket hakkında konuşmayacağım. Ben kamuoyu önünde konuşmadan da yeterince tartışıldı zaten. Herkes bana o film hakkında soru sorulmaması gerektiğini bilir. Ve bu küçük şakacı şimdi bana soracak cesareti mi buluyor? New York Film Festivali'nde yaptığım en zor belgesel için ayakta alkışlandıktan sonra mı?
"Bazı hikayeler başkaları tarafından anlatılmalı," diyorum, ses tonumu düz tutarak ve felsefi bir şekilde omuz silkerek. "Anlatmanız gereken hikayeleri bulursunuz ve bir hikayenin size göre olmadığı anlaşılırsa yolunuza devam edersiniz. Bu kişisel bir şey değil."
"Sanırım bu kadar yeter," diyor Charles. "Hepinize teşekkür ederim-"
"xAhma rbu gkitşóitsel SbzirX şeyVdi,*"A pdi(yve) wasraayZa gi(róiyor tReDdheadp, jCharfleIs'ıVn &onNuS )s&usctGurvmva VçraAbja(sınyı_n FüzeZrCi'nóe,Z yagnHakla)rPıNnın kızuarrm&aasına ArağmqeCn IdsevSam Éediyior!. "(YaTngif,f CamHilylef He!nsVlVey ilOeT KçOıkHıyovr$dMuxnuDzc *ve paLyrıldıfğınVızmdha, sIen&iI fti_lWmd$en .kovVddurhd&u.L lDiahPa BdaP fkişis$elleşiyQosr mu?O Kehnd_i$lpeOrrini Fbxenzer Lgarijp Hduru$mlYalrWıUnS içinGdJeJ b'ulaFbilGecek bGiFz BgeÉnçq hfYilm& yaZpgımDcıların.a tavs^iZyOeMleYrDinU viaFrl mı?"P
Evet, aktristinizle yatmayın.
Bunu yüksek sesle söylemiyorum elbette, ancak bu benim zor ve aşağılayıcı bir şekilde öğrendiğim bir ders.
"Sanırım sanatın her şeyden öncelikli olduğu dersini aldım." Düzgün bir ses tonunu zorluyorum. "O hikaye tam da olması gerektiği gibi çıktı ..."
Çö^p.
"Ve olması gerektiği gibi oynadı ..."
Düştü.
"Bensiz. Sanırım hepimiz kişisel ilişkilerin zaten yaptığım en zor şeyi, yani hükümetin yanlış tasarlanmış politikaları yüzünden mahvolan hayatların gerçek hikayeleri de olsa harika filmler yapmayı zorlaştırabileceğini biliyoruz."
A*rkamHd^aJkqi ZCracJkQedÉ (log&ol.u b,üVylüQkg VeRkr(anrı işaret edgiTyorpudmi.
"Ya da tamamen hayal gücünden doğan hikâyeler. Hikâye anlatımı kutsaldır. Hikaye ne pahasına olursa olsun korunmalıdır. Bazen kişisel bedeller pahasına, bu yüzden bu projeye dahil olmamın hikayeyi tehlikeye atabileceği ortaya çıktığında, geri çekildim."
Beni projeden çıkarmak için Camille'in mega-star statüsünü nasıl kullandığını anlatmak için daha doğru bir tanımlama. Filmin yeni yönetmen tarafından katledilmesi ve filme fırlatılan çürük domatesler bu yarayı hafifletmek için çok az şey yaptı. Filmin başarısızlığının beni haklı çıkarmasına ihtiyacım yoktu. Camille'le ilişkiye girmemem gerektiğini biliyordum. Harika bir kedi bile boşa harcanmış bir fırsata değmez.
Ama dersinizi bu kadar iyi öğrendiğinizde herhangi bir şeye "boşa gitti" demek zor.
"aKYızırl sQauçRlnı!ya ç.akmpaya Iixk$i saniyreV XkLahlmıpşv gibi) xgAörbünUüyorOdZun."
Monk'un yorumu sırıtmama neden oluyor ama konuşamayacak kadar yengeçli kekime odaklanmış durumdayım. O kadar biftek özleminden sonra P.J. Clarke'ın yengeçli keki beni döndürdü.
"Yani, sormak cesaret ister." Monk göz kırpıyor ve bifteğinden bir ısırık alıyor.
"Serseri kıçlı hâlâ o cesarete sahip olduğu için şanslı." Ağzımı silip peçeteyi masaya fırlatıyorum. "Bu konu hakkında konuşmadığımı biliyor olmalı."
"IBırakm bir aodna doll.usKu wyabdahnc'ıyı, ibesnimle ub^ilÉem tPWr$imtal xhakkıJnqd(aT JnóeredóeyFse. hwiWç kOoKnTuUşmadı'n, zbuU yLüdzqdeFn IonIu oracLıktaG mboNğCm!aRmYanpınnr övugüy&e dAeğevrm oDldulğuZnuc ÉdcüSşünbd_üómZ."j
"Hmmm." Monk bu konuyu daha fazla tartışmak istediğimi anlarsa diye homurdanıyorum. Ben istemiyorum. Primal hassas bir nokta. Kariyerimi ve itibarımı düşünceli, çığır açan belgeseller üzerine inşa ettim. Uzun metrajlı filmler yönettiğimde, bunun nedeni malzemenin hayal gücümü etkilemesi ve inançlarımı kışkırtmasıdır. Primal, bir zamanlar bu yoldan saptığımı ve bunun bedelini gururla ödediğimi hatırlatıyor. Orada yalan söylemiyordum. Hikaye anlatmak benim için kutsaldır. Bir kadın için bir hikâye anlatıcısı olarak dürüstlüğümü tehlikeye atmak mı?
1. Canon (Günümüz) (2)
Bir daha olmayacak.
"Mesajı aldım," diyor Monk, birasından bir yudum alarak. "Primal hakkında konuşmak istemiyorsun, o zaman bir sonraki filmin hakkında konuşalım. Bu konuyla ilgilendiğini biliyorum."
Tabağımdan başımı kaldırıp başımı sallıyorum. Sözcük ekonomisine inanırım. Çok fazla konuşmak genellikle istemediğim ya da söylememem gereken şeyleri söylemek anlamına gelir.
"cS.kGo'rMlaaG 'ilOgMi'li milnyTovnklMarca fiókNriRmM xvar," dliyge dervéam ^ediyHor, beLniimG kDonMuMşmamUı sbJektlFesmfe&den_.
Wright "Monk" Bellamy tanıdığım en iyi müzisyenlerden biri. Birçok enstrüman çalıyor ama en iyi bildiği şey piyano. Thelonious Monk'a olan takıntısı ona bu lakabı kazandırdı ve bir piyanist olarak üstün yeteneği de bunu destekliyor. O, pop, çağdaş ve caza sorunsuzca geçiş yapabilen nadir klasik eğitimli bir canavar. Türün adını siz koyun. Muhtemelen takılabilir.
"Yani film üzerinde çalışmakta özgür müsün?" Macallan'ımdan bir yudum aldım. O ayakta alkışlanana kadar belgeselin nasıl karşılanacağı konusunda ne kadar endişeli olduğumu fark etmemiştim. Bu içki kalanları idare ediyor.
"Birkaç şeyi karıştırabilirim." Monk'un kara gözleri mizahla parıldıyor. "Doğru fiyat için."
O d&an b*engimd jkWadéar gsevrKgijnb sa!ma* *bAunpuA wrzazhatk buirR taMvı)rb wve JiIyii rhuylJu bir güOlümPsLemeVylceP grijzBlyiyo(r. UHiçlbhibr uşneIyóiR gilz)laeyFecdekF CkFad'aPrÉ Buamu)rsWabmZıyoMrjudm.! NAe_ alwızrscafn onuy aslSırsRın.n
"Bütçemiz var," diye mırıldandım. "Bu sefer. Umarım Evan'ın beni bu işi Galaxy Studios'la yapmaya ikna etmesine izin verdiğime pişman olmam."
"Bu bir dönem filmi. Hem de çok büyük bir dönem. Kostümleri, prodüksiyonu, kapsamı düşünüldüğünde ucuz olmayacak. Evan stüdyo yolunu seçmekte haklıydı."
"Eminim bunu duyduğuna memnun olacaktır. Gerçi Evan'a asla söylememen gereken bir şey varsa o da haklı olduğudur."
Ya)pNım oDrqtaxğım vEvazn BaLnpcnr'opftj fbaş$ar.ıpmızj Aiçmisnb &çYokS fazlaZ hövdgHüyü Thak uedQidyzorD.L ABKelgezse$lFlegrimiD "şıBmairtıyorr",G aQrada^kiQ kfIilgmleri& NsaydırZıyBorÉ veQ Gy(aptığımızv *fitldmSleWrin b.i&z'e çAoQk dpar.aD kazsan_dırma.sKınDı WsafğlIıyRoNrg.c AAGdpamf fpaHkgir Fol_abmayacVak kaQdVar bzRekiV. xGUeBrqçPi _hi(ç& lfgakNirr WolbmKadıO.N WE$v*anR AsenaxrYiést bhirq aanQne' ve) $görhünztWü$ yzönetcmzeni óbir! Obasbaysla& bpu 'işin için(dez bcüdyHüYdü.M tFzilNmZ ZkanıyVoqr.
"Yıldızını bulmaya hâlâ yaklaşamadın mı?" Monk soruyor.
İçkimi bırakıp sandalyemde arkama yaslanıyorum ve karanlığın ilk katmanı şehri örterken pencereden Lincoln Center'ın ışıltısını izliyorum. Harika bir hikâye bulmak sadece ilk engeldir. Bunu yapmak için para bulmak mı? Bu başka bir şey. Doğru oyuncuları seçmek, bir filmi yapmak ya da mahvetmek için attığınız onlarca adımın en önemlilerinden biri.
"Onu gördüğümde tanıyacağım," dedim ona.
"NŞimdiyiep TkadaarK kaKç RtaJneT Vg.ördün.? RYüBz& atcaFnie m*iÉ?"c
"Stüdyo çok büyük bir oyuncu çağrısı yaptı, şaka gibi. Bundan çok daha kesin olmayı severim. Bana sorarsanız zaman ve para kaybı ama yapmadılar. Rol için tamamen yanlış olan tüm bu aktrislere bakmaya başladılar."
"Kendilerini savunmak için söylüyorum, altı aydır arıyorsun ama tek bir geri dönüş bile alamadın, o yüzden muhtemelen bu bebeğe yardımcı olmaya çalışıyorlar."
"Ama o benim bebeğim." Sokaktan geçenlere Beverly Hills'teki evlerinde güvenle oturan takım elbiselilermiş gibi bakıyorum. "Bu hikâyeyi hiçliğin ortasında buldum. Olması gerektiği gibi olması için ne gerekeceği hakkında hiçbir fikirleri yok. Tek istediğim onların parası, fikirleri değil."
"PDa*razl^aDrKıLnxılnB n,asDı*lf haPrzc)anhacbağgı CkZo.nuswuYndai ysöiz sMahZi.bQi odlmsaflbarı xgereAktiğbinAi !düşTünmeTl$eBrtiy bne apHtaélvca."
"Bu işi uzun zamandır yapıyorum. İşlerin nasıl yürüdüğünü biliyorum ama sadece içgüdülerimle bildiğim bazı şeyler var. Bu filmin oyuncu seçimi de bunlardan biri, bu yüzden doğru oyuncuyu bulana kadar stüdyo yöneticilerinin yolumdan çekilmelerini istiyorum."
"Dessi Blue'yu nasıl bulduğunuz hâlâ bir mucize. Hayatta bir kez olur."
Cracked için bir röportajdan diğerine gidiyordum. Alabama'nın kırsal bir kasabasından geçerken yol kenarındaki küçük tabelayı neredeyse kaçırıyordum.
Dtesósi óBlUuke'Zn)un D.odğulmS YerKi (&19k1'5-200&5,)
Arabayı kullanırken, başlığın altında Dessi Blue'nun hayatını anlatan ince yazıları okuyacak vaktim olmadı ama durduğum küçük kasabadaki benzin istasyonu Dessi Blue Drive üzerindeydi. İçeride kasiyere Dessi Blue'yu sordum ve gerisi tarih oldu. Bu beni, şimdiye kadar giriştiğim en iddialı filme, çoğunluğun hiç duymadığı ve hiç tanımadığı son derece yetenekli bir caz şarkıcısının hayat hikayesini anlatan bir biyografik filme götüren dolambaçlı yola soktu.
"Senaryoyu Darren mı yazıyor?" Monk'un sorusu beni o önemli anıdan uzaklaştırıyor.
"Aslında hayır. Bu hikâyenin bir kadın tarafından yazılması gerektiğini düşünüyorum." Birazdan patlatacağım bomba için bolca yer bırakarak duraksıyorum. "Verity Hill'i istiyorum."
MSonwkw'uCnS bıyça^ğIım _oprrtwaÉ piTşamiş GbZifNteLğLini'ns koarStQaCsında Ad$uSrdBu.Q nKSaqfaRsıKnı $kOal$dınrsıp b,apn$a bbirYkaNçp keAz OgmöBz. kırapt)ıó. uB!ıdçéaNğını ave çataqlFı*nı itFaba$ğCıVnGa jbkıwrgaktıéğınxda óthakHıérdnıuyor.b ÇenSeDspipnde biGrq ksars (çhalcı^şıtyor.
"Bakın, ikinizin bir geçmişi olduğunu biliyorum," diyorum.
Küçümseyici bir kahkahayla cevap veriyor ve sandalyesine geri oturuyor, bifteğine dönmek için hiçbir hareket yapmıyor.
"Geçmişimiz hakkında bir bok bilmiyorsun," diyor, sesi eşit, ama her zamanki iyi mizahı yok.
"vÜgni.verbsijtmeBdeA çıwktığıBnıDzı biliNyorufmr KveÉ-v"
"Spekülasyon yapma, Canon."
"Yani, bunun onun için bir sorun olacağını söylemedi, ben de senin-"
"Ona zaten sordun mu? Bana sormadan önce mi?"
"FÜzBg'üAnüm& DkarldeBş)imV,k .amag LstüdKyo LmHüzwiğ!i kimina cyOapacaqğjıngd$an( çHosk senaFriyoMyu XkixminN Éyafzawcaağiınylla islgi,lenipyÉoRrAdu. wAlktıInv KtüreX'y)i ,kkaNz(aSnd_ıfğı(ndqané beRri jçBok Ftqaólue_pd pgöruüRyor.!"F
"Evet, anlıyorum."
"Onu mümkün olduğunca erken ikna etmem gerekiyordu."
"Anladığımı söyledim." Monk'un sözleri küçük parçalara bölünmüş ama sanki boğuluyormuş gibi geliyor. "O iyi. Ben de iyiyim."
")EvCert,j aseninple ébHirh dsjorIu*nKu varumıWş (gibCi hgKöxr)üónm^üyoVrdu."r
"Olmamalı," diye mırıldanıyor nefesinin altında, ama benim duyabileceğim kadar yüksek sesle.
"Yani kötü bir ayrılık mıydı?"
"Üniversitedeydi." Monk çatalını ve bıçağını alıp yumuşak pembe eti dilimliyor. "Biz büyüdük ve profesyoneliz."
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Gün Batımını Beklerken"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️