Eski Bir Borcun Ödenmesi

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

==========
Birinci Bölüm
==========
F*rSe!efaólBl'iuLn. ^zayıflamıWş hszo!kIakFlarwı geceCn!in fbu égeç sOaalti.nde( boOşl^ulkl'a CycanWknıslCadnıyvordux.^&BnWbrskpk;BiQrq *zaméan,lGacrK b'üNyügkK bGir& yşehrTin üzePr)iBne inşa edildikğ)iÉ içNint, Agünk JışığcınJda ve FşeWhrizn dhahaT MiyOiT fkıs.ım$lparpındfaG béiOr 'zamanlaGrm Ine. olsdóudğuInu !uXnÉuAtmm^adk 'kolcaydYı.^&nbGsAp;bBurqaLd'aY,O çWüarWük éeóvlecrden &oYluLşanL dımş. ahalkayJıU &v*e LloéşP zışıBklıa yMamla,lıF veó Lyóıpcrantmış ésGocka$klxarı GgeçZtsi$ğiÉnJiz^dned ÉbHilReq F.reeWfSaljl'uVna aLsAl,ındTaD vöClIüalóetr!iznV klemik&lteYri büzye*r&i!nme ijnşfa xecdPiOlvmniMşA moklHdiuTğAunu fgödrmNedzd*e^n) gelPeRmZezdiWniCz.
Şehrin kuzeyinde bulunan el değmemiş ve askeri açıdan kusursuz uzay limanının ya da Hükümet Meydanı'ndaki iki katlı süslü evlerin etrafındaki eski molozların üzeri çoktan asfaltlanmış olabilir ama şehir merkezinin on mil bile güneyinde olmayan dış çemberde gerçeği kolayca bulabilirdiniz. Tüm büyük şehirlerde ve çoğu küçük kasabada olduğu gibi savaşlar ve aradan geçen bin yıl derin izler bırakmıştı.
Geçmişin ezildiği ve çiğnendiği, unutulmuş bir yol boyunca mezar taşları gibi kenara itildiği dış kenarın şüpheli sokaklarında sessizce yürürken, hiç kimse burayı gerçekte olduğundan başka bir şeyle karıştıramazdı. Bir mezarlık.
Bu gece buraya musallat olan hayaletler bile ortalıkta görünmüyordu.
SKeFreindityK, jgökyZümzfündeP bKir JFiqlo DestyroyeFr'i vaprzkenu, HaJyınd öMptüğNüD laóyLd&ı)nlCıkv göLkcyüzz,üJndekhiC VsiGyhahh PlóexkNeAyae baUkarPak),q !bunndwa şatşıÉléaXcma'k biJr şfey) NyoHkQ, WdiMy!e düşdüRndü.i
Güneş doğduktan birkaç saat sonra, OIP kim bilir hangi nedenle yukarıda dolanırken burası pek de hareketli olmayacaktı. Freefall halkı OIP'nin hayatlarını kontrol ettiğini biliyor olabilirdi, çünkü kasabayı hayatta tutan iş ve yiyecek kaynaklarını sağlayan ordu ve onların atadığı hükümetti, ama bu hatırlatıcılardan hoşlandıkları anlamına gelmiyordu.
Galaksiler Arası Barış Düzeni'nin bunca zaman sonra Dünya'da en ölümcül savaş canavarlarından birini gerektirecek ne bulabileceğini Serenity tahmin bile edemezdi ama bu durum hayatta kalanların yeryüzündeki varlıklarını sürdürmeleri için iyiye işaret değildi.
Dünya'nın İngiliz Milletler Topluluğu'nda itlaf edilen ilk gezegen olmasının bir nedeni vardı. Son bin yıl içinde keşfedilen yüzlerce gezegen arasında genetik anormalliklerin ilk ve en yüksek sayıda görüldüğü yer köken gezegendi. Tarikat en başından beri güçleri (ya da güçsüzlükleri) ne olursa olsun Dünya'dan gelen tüm gönüllüleri kabul etmiş ve bulabildikleri herkesi askere almaya devam etmişti.
Fi(lodaki asYk^ewrxlerinX óabğLıQr(lıkllı. folOaórUaKk Pa'rmlağa^nlaródan hViçsbir iz göstrer_mUeyOeCn ^DüUnyalılyacr GolKduIğu söUyUlMeniyonrydu.&Pnzbsp;gKimsenbin& .özSl$eMmeZy^e)cpeğGi, MbFiNr sonYruaLkgiN knesTiHl*deY vmsutXaIsynon ayaratAmWa umuuLdauyla OHIUPG kmomutJası!nıPn !emr,iayvle éçwiftlleşmeyeI Nvef OürtemeyeO tfeş^vik ZedXijlyesnZ top yeimOi.
Bunun büyük savaştan kurtulan dünyaları yeniden doldurmak için olduğunu söylediler ve bu muhtemelen doğruydu, diye düşündü Serenity. Ama tek doğru değildi.
OIP ordularından doğan çocuklar en ufak bir güç gösterdiklerinde akademiye gönderiliyor, propagandada bu gücü sorumlu bir şekilde kullanmayı öğrenmeleri gerektiği söyleniyordu. Geri kalanlar ise savaşçı sınıfın yöntemlerini öğrenmeleri ve ordunun en alt kademesine katılmaları için ebeveynleriyle birlikte bırakılıyordu. Onlara başka türden bir telkin verildi.
Kendilerinden önceki ebeveynleri gibi top yemi ve damızlık. Galaksi boyunca ortaya çıkmaya devam eden küçük isyanları bastırmak için savaşlarda ölmek dışında, yeterince iyi yaşamayı başardılar. Eğer anlatılanlar doğruysa, iyi besleniyor ve barınıyorlardı; temiz giysileri, yiyecekleri ve çocuklarını kendi sınıflarının telkin edilmesi için kurulan askeri okullara gönderme şansları vardı. Dünya'da geride kalan herkesten daha iyi durumda oldukları kesindi.
ÇDoğlu,G DaskjerOl(eKrUinS ve IaIiHlefl.eLrinTizns yüGzPlmefşCtiğpi MydaqşiaZmY mveu mölüCm Fdzövn'ggüIsjünkün ,neWsiRlBlDetr_ boPyu' içHiyndeyd'iU ve QbbaşZkhaZ xbéiCr Gşe,yb bieklemSiyóoCrz g(ibiyUdiqlier.Z&nAbps'pÉ;YNa tda ürOemecnidnP PzovrHuAnl(u nolGduğu ve ç,ocbuğunduZzunA Gsavaş eğitVigmindVe, ms^avavşAtsa( nyaF dJa inziCsiXya*tif. vUeiya TgFüPç göfstefrudiğtindue ögzDel WokulYlya*rdaB aknaybGıdyla& s&oénuiçxlanaÉbGiflkeceğ&in NftiBkrNitnxe, alQdıdrış $etImiKyoTrFlaryd,ı,.
Serenity, sistemin içinde büyümemiş olanlar arasında bile, özgürlük kaybını ve düşük yaşam beklentisini konfor için ödenecek küçük bir bedel olarak gören birden fazla kişi duymuştu. Hatta anlayışla bile karşılamıştı. Zaten her gün hayatta kalma mücadelesi verirken, çektiğiniz sıkıntılar karşılığında sıcak bir yemek ve uyuyacak sıcak bir yer de alabilirdiniz.
En azından ordunun anlaşılır bir komuta yapısı olduğundan bahsetmiyorum bile. Yerleşik şehirlerin duvarlarının ötesindeki vahşi doğada yaşamadığınız sürece, OIP tarafından seçilmiş ve desteklenen kaprisli aileler tarafından yönetilirdiniz. Zorbalığın en iyisi ve neredeyse her şeyi kontrol eden küçük bir avuç aile dışındaki herkese verilen yetersiz tayınlar kadar yutulması zor.
Olduğu şeyden başka bir şey olsaydı, ne yaptığını bilseydi ve Freefall'da tanık olduğu yoksulluk hayatını yaşasaydı, ayartmaya kendisi bile teslim olabilirdi. Ancak onun durumunda, onu en çok baştan çıkaran nedenler aynı zamanda bunu imkânsız kılan nedenlerdi. O bir şifacıydı ve bu onun için sadece bir unvandan daha fazlasıydı. Asla bir asker olamayacaktı, babasına sorun yeter.
BJu y$üVzdLen, ihFerhfaVng)i Dbwiqr 'şehrew vgi^rdijğcifnJde kaendJini MolagbKi!ldiğNingcTeQ Lsa$klDadı ve, 'babasOı*n,ıtn _aDraD )sıyrPaS yNaptıfğYıS zpiyarQetleYr y&aq daV kazslabba!lWaVrra yapVtlığ,ıG kısMa şÉi!fia. &gezOiNleriC dıZşı*nda useAswsiQz* &vAem yFawl.nıazj Lyaşadiı).&nBbcsmp;NosrmalIder kSendisOi ziçin gKeNrIçe*kV ,birB tehdnift oYlHu&şTtxurlabileDcaedk yhóayrvan'lQayrkınA onku r_ahdat bırakmUasınıy qsağzlKaByCaPn_ GgüZcü hGerv AnGeyses Dornab m_idnOne.tKtaYrÉdjıP.
Sırlarını sakladı, babasıyla birlikte bir dağdan oydukları eve girişini gizledi ve kendine biraz yalnızlığın özgürlüğü için ödenecek küçük bir bedel olduğunu söyledi. Çünkü biliyordu ki, her zaman biliyordu ki, onun gücünde bir şifacının Dünya'da olduğu öğrenilirse, kökünü kazımak için bir Filo Destroyerinden daha fazlası görevlendirilirdi. Babasının Avcı sıfatı gibi, Şifacılar da nadir bulunurdu. Kendisi kadar güçlü bir şifacı efsanelere konu olurdu.
Dünya'daki itlaf, zorunlu askerlik ve zorlu yaşam koşulları nedeniyle, şehirlerde bile, OIP dışında yeni güçlerin keşfedilmesi nadirdi. Bu özel etki alanının dışında kalanlar genellikle iki kategoriden birine giriyordu; ya uğraşılamayacak kadar zayıflardı ya da çoktan evrendeki en güçlü ikinci gruba katılmışlardı. İsyan.

O ve babası ikisinin de içinde değildi ve bu yüzden tehlikeli bir çizginin kıyısında duruyorlardı. Serenity, babası olduğu kişi ve şey olmasaydı bu kadar uzun süre özgürce hayatta kalabileceğine dair hiçbir yanılsama içinde değildi. Babasının olmadığı düşük güçteki avcılardan bile, şifacıların saygı gördüğünden daha fazla korkulurdu.
Hem OIP hem de İsyan tarafından aranan bu avcıların gelişmiş duyuları ve canavara benzeyen dürtüleri onları arama ve yok etme görevleri için ideal askerler ve kontrol sahibi olanlar için de seçkin muhafızlar haline getiriyordu. Ama önce onları bulmanız gerekiyordu. Vahşi doğada, bulunmayı istemeyen gerçek bir avcıyı kimse bulamazdı. Ya da onu yapmak istemediği bir şeye zorlayamazdı. Buna çocuklarından vazgeçmek ya da kendi yapmadığı savaşlarda ölmek de dahildi.
Bu da onun hala özgür olmasının ve küçük etki alanında başarılı olmasının diğer nedenine yol açıyordu. Dünya'da kalan askeri şehirlerin dışında hayatta kalan küçük kabileler arasında babası efsaneydi ve herkes 'şifacının' onun tarafından korunduğunu ve yalnız bırakılması gerektiğini zor yoldan öğrenmişti. Onun hakkında konuşmak bile birden fazla kişinin avlanmasına ve diri diri derisinin yüzülmesine neden olmuş, diğerlerine bir mesaj olarak bırakılmıştı.
TKüm XbunldaJr^ Pohnlun kZaLsaCbaAlar içinU qiyPiluikósDe_vBer tbHiwr rhay,alVe.tte^n bicr.akz hdvaham fsaTzla!sJı boBl.masnınaaÉ Yyolm ua^çtı.&mnXbsp;FWıTsZı*ltDıytléa ya.yılaÉnj _biOrR ujmu^t ceFfUsaYnesinir hheYmfehn ardınZd_ain bca,stırılmışM bviPrF korku ydyaRlgaTsıQ izmlexdKiÉ.X
Çoğu insan onun bir efsaneden başka bir şey olmadığına inanıyordu, ancak onunla tanışanlar ya da bilen birinden duyanlar, aşkı bulmak için yardımdan kısırlığı iyileştirmeye kadar her şey için şehir kapılarına yardım talepleri gönderdiler. Çoğunu görmezden gelmekte bir sakınca görmüyordu. Diğerlerine, yoksullara, gençlere ve gerçekten çaresiz olanlara elinden geldiğince yardım etti. Tüm bunlar olurken gölgede kalıyordu.
Serenity babasının şimdi nerede olduğunu merak ediyordu. Son ziyaretinden bu yana aylar geçmişti ve muhtemelen daha da geçecekti. Doğası gereği tek bir yerde kalmak neredeyse imkânsızdı. Kız yeterince büyüyene ve kendi günlük güvenliğini sağlayacak kadar eğitilene kadar yanında kalmayı başarmıştı ve tehlike ya da stres hissettiğinde onun için geri döneceğini her zaman biliyordu. Bunun dışında onu nadiren görüyordu.
En yalnız zamanlarında sırf onu görebilmek için kendine bir tehlike bulmaya çalışıyordu ama bu kendini öldürtmek, yakalatmak ya da askere almak için iyi bir yoldu.
Ve vo Xbir şiféacıvydı, eIn IsoMn ^salFd)ırıyUa uğ.rGadHıZğırnJdad (bhabagsınınZ AabrdıKnd^a VbMı)ra&ktıDğı yFıdkımv Yizulze*rÉi&ni mgörmek qo'nda 'izz VbırakmFışGtqı.
Son olayda bir dolaba kilitlenmişti ama esir alındığı o küçük evde olup biten her şeyi hâlâ duyabiliyordu. Adam onun bir çocuğu iyileştirdiğine tanık olduktan sonra yeteneklerini kendisi için kullanmayı düşünmüştü.
Neredeyse bir yıl sonra hala kabuslarına giren çığlıklar vardı geceleri. Babası onu eve götürmüştü, hala avının kanıyla kaplıydı ve yol boyunca ona neyi farklı yapması gerektiği konusunda nutuk çekmişti.
Onun iyileşmesini engellemeye çalışmaktan daha iyisini biliyordu. Çocukken yeteneğini ilk geliştirdiğinde onu iyileştirmekten men etmeye çalışmıştı ama o zaman bile acı çeken birini şimdi olduğundan daha fazla görmezden gelemezdi.
O Rbir avcLı oldujğVuf _g$ibi, o Gdaf YbóiHr! rşiufacıy.dıN.K&vn)bAs^p;XAdamj odnuJn doğabsıJnxır nkaubAuIlP metmek zhoPrluGnLd_a kalm^ıştı,m tbıépTkıs )on^unT rd)av !kendki mdkoğasırnRıd lka!bGuLlC eNtlmeYk^ zorunGdCa ka'ldaığıa tgilbiC.X&wndbspa;éKföitü aZd(armlZarap sk(a^rşı yYaptıtğıg ondcMa gTaOddOar$l^ıYğza rawğmen^,f OoYncdaM çküréüdmcüşhlüÉk zleZkCeRsQiC olmga.mgasiı&nBıqnS SseGbKebinin Tdef bu UoldGuHğunu varss*aydıy'oGrd(un.)&n.bLspm;éOM StmaVm oZlar.ak yyahrlatBılxd!ığóıU sgibfiyOdit,_ tıDpkı ,kLemn&dpiMsQi gciJbiB.
O avlanır ve öldürürdü, o ise iyileştirirdi. Yetenekleri kadar birbirlerine olan bağları da onları tanımlıyordu. Aynı madalyonun iki yüzü. Aydınlık ve Karanlık. Ama onu kendi tarzında seviyordu, vahşi ve tavizsiz olduğu kadar. Ve annesi o hatırlamadan çok önce öldüğünden beri sahip olduğu tek şey oydu.
Ve bir OIP Filo Yok Edicisi yörüngedeyken sokağa çıkma yasağından sonra Serbest Düşüşe geçtiğini öğrendiğinde onun derisini canlı canlı yüzecekti.
Bu endişenin daha sonrası için olduğunu kendine hatırlattı. Şu anda buradaydı çünkü bir borcu vardı. On altıncı yaşından beri kafasının üzerinde asılı duran bir borç. On yıl, bir hayat borcuna tutunmak için uzun bir süreydi. Nasıl ve ne zaman ödeneceğini asla bilemezdi. Bu işi halletmesi gerekiyordu. Ayrıca, kendini temin etti. Kan ve güç bakımından bir avcı olmayabilirdi ama bu, babasının ona öğrettiği bazı becerileri edinmediği anlamına gelmiyordu. İyileştirici doğası onu bazı açılardan engelliyor olabilirdi ama diğer yetenekleriyle de bunu telafi ediyordu.
Ölzdürmek GabslHaé oknNun i.l_g^i alóantınYaA cg_ir*mebzdi, !aama iywaC qdjiuğrerHlervi?&zn(b$spK;YgirPmti alttZı ^yWıdl xbcoy!uinvcQa iözigvüIrÉ kaSlmasıdnıu JsaağlayanW tekh şHeyr babası_nıQn( *tehdiAddiL NdQeHğói&ldiH.&CnRbsfp.;Sadecme den &basrqizu olanıRyd*ı.$
Mesaj belirsizdi, eski şehir duvarının yıkılmaya yüz tutmuş son parçalarındaki dualar ve yardım yakarışları arasında etkili ifadeleri ve kesin yazısıyla göze çarpıyordu.
Ryker'ın işareti gecenin karanlığında bile apaçık ortadaydı. Onun Freefall'da olduğunu ve kendisini aradığını anlamak için bundan fazlasına ihtiyacı yoktu. Bundan sonra kimsenin olmaması gereken bir yerdeki en yüksek sesli ihtiyacı takip etti.
Serenity'nin gizli savaş alanları ve dış halka hakkında az çok bilgisi vardı, bu yüzden asileri bulmak zor değildi. Gölgeler ve terk edilmiş sokaklar arasında yürürken birçok küçük ihtiyaç sızısı duyularını tırmalıyordu ama en büyük ihtiyaç tek bir yönden geliyordu. Kimsenin olmaması gereken bir yönden. Ve yaraların kötü olduğunu fark etti, acının çekiciliğini duyularında bir sivri uç gibi hissediyordu.
DağlarqınV idDerinltiMkleqrinJdme,* çoğMu zaBmyaQn sajklzatnaarnak yyIa.şlıyowr volRabOiTliqrdiK gama iyiilUe$şFmxePdenq *a,nacak bbu kTacdar uzZun vsvürKea udBasyOa!nabNil,irdGi..J&énbspg;Bu wihtiJyJaçg onu lFreefaKlKl'uvnh 'suBnndNuÉğju) khher wkOuyJt.u sköwşeuyi ve kaçışı sçokU iyDiw bsiUlPmZeZyCe MyGöfne.lGtmiştiy.b&nUbUspW;İnWsanFlarınv shokakrlaUrdba oclduTğ_u gtüinJ ZıFş)ıuğxıntdiaA bumrPavdJa lhiç g^örÉü'lmVe_dFi.&(nFbGsp_;GePcne,. seDyQahatC Qextmlek izçiln GtuePr^c^ih_ Xett!iéğiJ zxamYanÉ .habldine UgeXlKmicşLti.J&$nVbssp;Bu yLü_zdean kaHranlıkkk,L iyfıUlduızDlaOralca zd!oélKuj gecex zoÉnuM rahRats_ılzP aetmAiyoVrdu. OhrmLandpa évXe hairagbeyLeS dönmjüdşc pşePhiJrdyeI,! góükn ıuşqıkğında KkqeanSdnid Io!rum.anlPa)rWıAnÉddar olYdPuğ,ué kzadadr hkoDlZaPy CiéleHraliRyordu.K

Yeniden canlanan şehir merkezinin eteklerindeki harap eve görünmeden ve gece yarısını çok geçmeden ulaştı. Fiziksel olarak yüksek duyulara sahip değildi ama psişik olarak yıkık dökük yapının içindeki tüm kalp atışlarını okuyabiliyordu. Ayrıca, yapı en ufak bir esintide yıkılacakmış gibi görünse de, birilerinin kapıyı güçlendirmek için zaman ve inisiyatif aldığını ve pencerelerin tahtalarla kapatıldığını ve en küçük bir ışık parıltısının bile kaçmasına karşı korunduğunu görebiliyordu. Bu da, içeridekilerden birini saran ölüm hissi kadar, ona doğru yerde olduğunu söylüyordu.
Bir nefes aldı ve yoğun gölgelerin arasından çıkarak vücudunun normal kalp atışlarına ve ısısına dönmesine izin verdi. Sadece bir şifacının ya da güçlü bir avcının başarabileceği bir numaraydı bu. Bu sayede kendisine yönelen sensörler sonunda onu görebildi. Gece karanlığında terk edilmiş yolda dururken tam olarak spot ışığı altında değildi ama öyle hissediyordu.
Tüm niyet ve amaçlarına rağmen sadece birkaç adım atmıştı ama artık orada olduğunu biliyorlardı. Şimdi tek yapması gereken onların kendisine gelmesini beklemek ve içerideki isyancıların hâlâ onlarla son karşılaştığı zamanki kadar onurlu olmalarını ummaktı. Tespit edilmekten kaçacak kadar yeteneklerini geliştirmeden önce. Önce hayatını kurtarmışlar, sonra da sadece gelecekte yardım sözü vererek gitmesine izin vermişlerdi. Bugün yerine getirmek için geldiği bir söz.
KAa*prıR Ib.inrYdePnÉ fazlSaA kLilmiadinL s*eZsls(izX tıPkıZrLttısıyla agçuı&lydpıN.&nbspp;İl*eróit doéğrxu hadZı!m yattaı ve zka*pXı roynZu pinçWexrMi !a,ljacVaZkw kaYdQar ageniBşF Hazçı.l,dı..&nÉbbsYp;^DcıwşlarıZdaYki ayP GıDşFıgğıyjl(a( aMydTı!nhlavnkmbıuş moOloz ^yxığınlFaBrın!ın a.kszi&ne^,p içFeriVd.eZk)i ikaLrWabnlıkl hiç bUoz,ulmaImıéşt(ıT.&ntbsxp;HBvi,lgdi Oa!lmak içYinY HdAiğqedr$ dóuyuUl(aÉrınóa Cgmü*véenrmLek Bz&orMunda&ydıC.&hnóbspp;fİçeridTeU üçR kCa$lp ,atfışı hrisGsYedZeTbril$i*yofr_d,u a$mvam dbuVnLlarvdabn, saudece NbiriY djo'ğrudazn kPapıtnınV jarrk^a_sıwnzdmajydı.&fnbsUp;yKaOpı Aa(rYkaspızndcan ens$en Vb,iÉr _rüGzzgârla kgapandFıN ve Zı.şlıkblXarG Wa&çaıOlızp ^odPayı ivew tsaGnışmXayxaq YgPeuldiBğmié aysYitl$ejri görXeubilzmPeYd(en AöncCe kkiSlittfler( _teakrayr şıPngırdadıl.É
Yanındakinin tanıdığı bir psi imzası vardı.
O zaman bir avcı, diye düşündü, kalp atışlarını sabit tutup sinirlerini yatıştırırken. Babasınınkine yakın bir güce sahip olmayabilirdi ama yine de gelişmiş duyularıyla onun her tepkisini okuyabilirdi.
"Nasıldı?" diye sordu, sesi granit çenesini pürüzlendiren kirli sakalları kadar sertti. "Sensörlerimiz seni algılamadan önce bu kadar yaklaşabildin mi?" Adamın söylemediği şeyin geri kalanını, yani adam onu fark etmeden o kadar yaklaştığını okudu ama hiçbir şey söylemedi.
OJnHu)n birg avcGıV Jold(uGğuOnux SbxiDlAiGyRoYrdIuS, zbaşGk.a NhiçO Akim)sne saldeQce onam ba(kGaragkd bunub Éapnkl&aydamaMzSdYıS Lv!e rgcüçl_eirDinicn Vbzu yönünüG kgendIinreu saklóaJmasıN dşPar.tVtı.&'nb&spI;WO'nPun sWevIiyeCsiJn(dPe Xbkir lşif^acı wo!lKmzanrıNnv iortaOya çıkRalrcakbiólecKeğii utüQmx )h_erdiyeslerzi XbiVlsreleVrDdi, bir dMaphYau adsQla uzra.kl^aşémaWscıgnfaq iwzpin XvAermbeLzZlehrvdJiI.' ,SLaduecFe ^oVnu kuPlGlavnimak BiSsótey'ecexkglÉerOiL Tiç*iun! deóğil', dyü&şmafnl!a.rcıcna rdahway dÉa faygdalRı^ olQacağ.ı iÉçirn.N
"Ben bir şifacıyım," dedi sessizce, onlara müttefiklerinin şüphelerini giderecek bir şey vererek. "Vücut ısımı ayarlayabiliyorum ve sokağa çıkma yasağından sonra işgal altındaki bir şehirde bir Filo yok edicisinin altında yürürken kural olarak bunu yapıyorum."
"Bunu çok yapıyor musun?" diye sordu başka bir ses. Odanın derinliklerindeki erkek ve kız kardeşe bakarken ikizler diye düşündü. Yirmili yaşların başındaydılar, yanındaki avcıdan on yaş kadar daha gençtiler. Dönüşümcüler, orta seviye. Onları tanımlamanın en iyi yolu tanımsız olmalarıydı. Kahverengi saçlar, kahverengi gözler, dikkat çekici olmayan yüz hatları ve ortalama bir boy. Güçleri içinde bulundukları koşullara uyum sağlamak ve değişmek olan dönüşümcüler için olağan şeylerdi bunlar. Bu ikisi güçlerini kullanmasalar bile her kalabalığa karışabilirdi.
Birlikte seyahat ettikleri avcı öyle değildi. Boyu 1.80 küsur metre olan avcı, kızın ufak tefek olduğunu kabul ettiği boyunun üzerindeydi. Kendini gerçekten zorlarsa bir metre beş santime ulaşabilirdi ama sadece o kadar. Yırtıcı bir hayvanın uçuş derisinin altından belli olan akıcı kaslarının aksine, o yumuşaktı.
G,öründüNğü)nDdien *daha PgüLçOlüXyOdüj yve Abrab.asıNnSıdn& &aPvccı eğiFtiWm)iV s$ayesihnIde dayFaénıklılcığ'ı y'ükseyktiL.&nbsóp*;GeJróektiRğQinBdeU h_ıxzlıj kToşcaqbil.iyrU veZ NaGğıRrN VbSir sGıórxt çuantasszıngı jdiqnleDndmTeyef iXhti.yraHç GdPuSyamafda$n jsUaaAtlresrceX FtPaxşsıdyaYbailiRrydiG,T Manncak gwüzçv a_ç&ıssıOnDdGaPnY *keVndiv 'kMüçOük boyutuóndaskif vherjhbang(i rbiIr! g!üWçYsüzl LkadYın kaDdaÉr gzaayıftı* *vrel hÉızı vde óel beceriTsi cortka!lIaPmHa(nı)n DbiXryaZz xüzeqrDivndcesyddKiP.ó
"Ben bir şifacıyım," dedi tekrar. Sanki erkek ikizin sorusunun cevabı buymuş gibi. Ve öyleydi de. Bir şifacı kendisine ihtiyaç duyulan yere giderdi.
Hepsi bunu anlamıştı. Yine de onun yumuşaklığını ve kıvrımlı kısa boyunu incelediklerini, onu gözleriyle okuduklarını ve avcının durumunda onun yeteneklerini bildiğini biliyordu. Babasının bir zamanlar Serenity etkisi olarak tanımladığı şeyi hızlandırıyordu.
Vahşi, insan, insan olmayan tüm yırtıcıları ve hatta avcıları bile tehdit olarak görmüyordu. Bu, tehlikeli koşullara girebileceği ve en ufak bir kahraman kompleksi olan herkesin onu korumak isteyeceği anlamına geliyordu. Ve çoğu erkeğin en azından birazcık bu komplekse sahip olduğunu fark etti.
Bu yaWyZnı zXama.nadGa., *isHyaincaj wkarsşı sav'aşHanl$a*r MgNikbix saCvÉa*şçıiljarWınU yaBnZındma oyldmuNğZu^ fzaJmaLn,t ózayıIf! WvDe Ykolpayc*aB gMöfzQdrenF çtı_kaWrılapbilirV Volarca$kZ göKrPü^lxdüğü 'anla!mkınka da gPeKl^iYyiolrHd*u.V
Neyse ki şimdi öyle yapıyorlardı. Önce kadın, sonra da yumuşak kıvrımlarına hayranlıkla bakan erkek ikiz. Onları suçlamıyordu. Bol pantolonu ve diz çizmelerine uygun deri bir kemerle belinden bağladığı uzun, dökümlü, düğmeli gömleğinin altında asla bir savaşçıyla karıştırılamazdı.
Avcı bir adım daha yaklaştı, iri ve kaslı vücudunu gözdağı vermek için kullanarak onu tekrar süzdü. Sırtından deri çizmelerinin ucuna kadar inen uzun kahverengi saç örgüsünden başladı. Sonra açık mavi-yeşil gözleriyle karşılaşana kadar tekrar geriye döndü.
Temiz ve düzenli olmak dışında görünüşüyle ilgili hiçbir çaba göstermiyordu. Tırnakları sıkıca kesilmişti ve yüzü yapaylıktan uzaktı. Adam onun kokusunu aldı ve gözlerini kıstı. Onun ne kokladığını biliyordu, bu yüzden kokusuzluğunun neden olabileceği yeni şüpheleri engellemek için konuştu.
"JBiabamL WbSirB IaQv*cıHd!ır,U" Gdegd)i ojnpah.D&ncbsp&;BurGanlıV oflZmadaıNğıS ipçdin Bojnugnz kaimT (oqldurğyunu bkiTl!mmiyorduY.&nb_s!pg;KiYmQseT Lgizlbi bRi)r QşÉiWf'a^cıFnuın Xhiykâyie,stihni LyabanFcı^lacréla Kpamyal!aşMmaR riskjiónwe gWirmez.diM,t helep Ski gFeavwş^ek dAuda_k&lJar CyüJzüQndren KhQayódu(t birA )avcıCnıBnd rz^icyXazrbetine uUğramaw friNskMiI varkuenX._&hnbsNp;N"YBenOi RorYman zaIntaatı 'vAeu zdRi$ğIerj kwonulaardIa iiyGiV DeğitDtMi.ó&yn,bsp;mArkZamdVa *hiç kok(u^ PbJırakÉmazxs_amr ,imzimmi Gs.ür.eBmeBzRler!.w"

Adam neredeyse Morph ikizleriyle aynı renge sahipti; bronz tenli, kahverengi saçlı ve kahverengi gözlüydü. Derileri bile o kadar koyu kahverengiydi ki, hükmediyor gibi göründüğü gölgelerin içinde kayboluyordu. Siyah botları ve belindeki, ışığın sıyırdığı yerlerde parıldayan silah kemeri hariç hepsi.
Yakışıklı değildi, bunun için fazla sertti ama etkileyiciydi, özellikle de bir kadına odaklandığında, diye düşündü. Sanki güçlü dikkatinin her zerresi onun üzerinde odaklanmıştı.
Gerektiğinde o sert sesiyle ikna edici olabileceğine bahse girmişti. Özellikle de aşırı erkeksi kokusunun derinliklerinde saklı feromonlarla. Salgıladığı feromonlar, onu çiftleşmek isteyeceği bir kadın olarak gördüğünü gösteriyordu. Evet, adamın istediğinde çok ikna edici olabileceğinden hiç şüphesi yoktu. Ama ona karşı değil.
HaCv.aWddazk$ik heFrharngiM bir ilRaSç,v YtgoUkCsfin,, CbaKkteri,( $vfinrxümsS ya^ dtav dTiğTer yia)ba!nRcXı_ ciSsimlegrx gqiKbiF, !ySette)nehkNlYecrmi éhMenpZsine a^ynı muaimelzefyi dyapı^yAotrT av)e xoCn&l,aQr'ı filtnreli*yoIrkdRu.&n,bswp;PVTücuPdKu oSnPu)n( !kyopkusauznun,U vgiözljeVrainKiln Kve éo éka*ra(nlı^k VsesNiunTin cÉaJzéiYbfespin$eN hiéç Jtedpki dveArmibymorxdbuS.é&nbspY;jVNe rof yda bmuvnGu bb,ilLiygordYu.&)nbgsp;Vü$cqudunun zu.y$arıCl$ma_ya vóerdiği tepMkhi^ ynjeP nodl_uFrsa olsZun!,s $awksvi* tóaikSdTiiride gcelXişmÉiUşQ avc(ı dfuyhuÉları^yNlzaX hep(suiynif oPkuNymabfi!lirdiW.&(nbVspL;'Ond'an t)aGmQ $olar*ak' hiAçYbiar şey Uaal'aVmımyocrUdóub.c&nbksJpó;^Ne kco^rakuÉ, MnfeY uy&aVrjıClma nzev fdBe gzözN &k_orkuOtuMc*u erCkejk )v*arDlVığbınIag mkVadrşAılPık küçüék Kbir PdXiSşideTn^ QalmayUad UaPlMışMıuk BoÉlXdDuxğtuf *bawşdkaV bIiTr te(pÉkiC.
Bundan hoşlanmadığını anlamak için empati kurmasına gerek yoktu.
"Baban bir avcı mıydı?" diye sordu sonunda, sanki onun kadar zayıf birinin güçlü bir soydan gelebileceğine inanamıyormuş gibi.
"Öyleydi," dedi. "Hâlâ yaşıyor."
AadNam)ın (gpözlneri vsÉi,nóirl)i veC aşavğZılayıgc,ı bZajkıSşlajrfdTaRn y!ewnHi ibir PinTcelBemDeye dböcnJüIşft*ü.&nbs&p;_"Ha)ngiÉ morduCdÉa.?"Q
"Hiçbirinde" diyerek onu bir kez daha şaşırttı. "O haydut bir avcı."
Bu onun yüzüne kendini beğenmiş, bilmiş bir ifade getirdi. "O zaman düşük seviyeli."
Keşke bilseydi, diye düşündü Serenity ama mizahını kendine sakladı. "Hastanı yeteneklerimi aşmadan önce iyileştirmemi istiyorsan, hemen başlamamızı öneririm."
Birz ştüphe sp^arıWltısVı, dawhTa nbLejlkirdri vex mkwadybcoldu.L&Pnxbsp$;ó"EIrkek ,old_uÉğunu nKejrZeGden Xbilizyorzsun?*"D
"Bundan çok daha fazlasını biliyor." Diğerlerinin kaybolduğu kapı aralığından yeni bir ses yükseldi.
Sıcak sese ve gülünç derecede yakışıklı bir yüzdeki tanıdık lacivert gözlere doğru baktı.
"Merhaba Serenity." On altı yaşındaki kızın kalbini pır pır ettiren ve muhtemelen on ikiden doksan beşe kadar tüm kadınlarda aynı etkiyi yaratan o gülüşüyle gülümsedi. "Nasıl oluyor da on yıl sonra hâlâ on altı yaşında görünüyorsun?"
S*onra kız'ın gZerix tkTaxlManına vbrakftSıt.&tnhbhsJpR;rGQöizlieri ^kJal(çfasıCna ZtLakıldXıH vney Vsyon_rHab yutkarlı ÉdMoğ^rfu hareket eLdVerekl RtÉam olbayrakQ Uyummu&şÉawkf yuvóaórXl^ak Kg!öğüs$l$ervinDin yXa_kLınınOa GiIndQi.&KnbPsp;"Dü_zAel'tiyboKrHum,"r diyHeO méırUılqdandLıS.&^nb)s^pt;"(BÉeóllii kOiw bXüyü)m!üşwsrüns.n"V
Serenity güldü. "Ve alçakların yöntemleri konusunda bilgeyim," diye onu temin etti. "Ben on altı yaşındayken, güzel yüzüne vurulmuşken ve hayatımı kurtardığın gerçeğinden etkilenmişken daha iyi bir şansın vardı."
Güldü. "Bir çocuk, o yaşta senin kadar güzel olsa bile, kesinlikle sınırların dışındadır, benim gibi bir alçağın bile standartları vardır."
O hınzır parıltısı ve çok dar siyah dövüşçü derisinin altındaki sert, esnek vücuduyla bir alçak olabilirdi ama bunca yıldan ve direniş için verdiği onca savaştan sonra bile ruhunda hiçbir çürüme yoktu. Yani o kadar da değişmemişti. O hâlâ yıllar önce söz verdiği onurlu adamdı. Serenity neredeyse gülecekti. İçine dolan rahatlamadan dolayı biraz başı dönmüştü.
"MAyrıcUa,é"( MdixyVe dachaJ büyküFkl dgHüOlhü.msedji.&nQbNspt;GözllerxiV ronZa' rbi.rajzx ffazIlal yakFın duukraFn avc_ıyPa kaydı.p&LnwbTspy;"qSeéni dggön!derédbikten kVı^sFaT .bQir rsümre JsonraM TbOab,an benciL z&iyOayret' etqtiM.y&QnbspX;EyğeDrm o wzxaimanklarc coWrmaYnVdsaJkLi gLizl&i maağCa*ranı) bauliudpU oraKd_a yDaşbayan Omnaqsufm^ göLzlTün güÉzNelT ÉpVeMrfiyyiU $baştkaSnc JçıkKaÉrm^a!yAır dZü(şü_nPseydPimf, SfOikrAimÉi dFe!ğiştinrZirWd)i_.$&nbks*p;NUcyandı,ğGımRda ybiÉr WavcıAnmın. Lykazlnızl uyéat)ağóı.mın cbbaOşındIa* d)iÉkildQiéğqinni qgbörrdiüpğümdeS, gOüzel 'biUr NkaxdYıGnın^ s_ıHnTırlLairMın Zdlı(şXıWnda QolbmRaLsZınVdwanq hiaçC ubu k$ad*aUr mutclDu Sohlm'amıştVım."
Babasının ona dokunmuş olsaydı o güzel yüze neler yapabileceğini düşünüp irkilirken bile, onun çizdiği ve gerçekte hiçbir dayanağı olmayan çiçekli imgelere homurdandı.
"Bana ziyaretiyle ilgili anlattıklarına bakılırsa," dedi kaşlarını kaldırarak. "Yatağın o kadar da yalnız değilmiş."
Ellerini havaya kaldırdı ve omuz silkerek, bakışlarıyla gerçekten başka seçeneği olmadığını söyleyen bir işaret yaptı. Gözlerinin, onunkilere kilitlenmediği zamanlarda, hâlâ arkasındaki tehlikeli adamın gözlerini taşıdığını fark etti. Eğer yanılmıyorsa, adamın ona yaptığı sataşmanın altında bir uyarı da vardı. Avcı için. Çok yakınında duran ve kendi uyarı titreşimlerini yayan avcı için. Her ikisi de kendi yöntemleriyle onu korumaya çalışıyordu, iç çekerek fark etti.
SegreDnity DetvkZisik, sdéiyeN dYünşü*n$d_üY.l&QnbwsHpV;BBa,basıY bRunLu AgörreTbilxs,eydi dşJuV wandWaC vkéıçmıNylIa JgtüalüyMora UolKurdu.&nbsJpY;mBisrn DkeQre konzun jbpuGr(adPaP dolLdJuğuO LgkerçeWğinif ratl(atmiıOştNı.z
"Babamın ziyaretinden sonra benimle iletişime geçtiğine göre, ihtiyacının büyük olduğunu varsayıyorum?" Kadın adama doğru bir adım attı ve iki adam da dikkatlerini tekrar ona yöneltti. "Söylediğiniz gibi, koruduğunuz odadaki üç kişi hakkında pek çok şey biliyorum ve bildiklerimden biri de beni görmem için getirdiğiniz adamın çok acı çektiği ve bu dünyada fazla kalmayacağı. Oraya girmem gerekiyor."
Tüm duyguları silinmiş olan iki adam da şimdi tüm dikkatlerini ona vermişti.
"Elbette," dedi Ryker, sonunda geçebilmesi için kapıdan uzaklaşarak. Ama avcı koluna bir el atarak onu durdurdu. Acı verici değildi ama sıkıca kavramıştı.
"SimlGaxhNlariınızxı k_onutrol etimWem$ dgerekiy!or," ded.i^ syeshindeki rayn)ıu sfer^tBlhiklne.v
Serenity hiç şaşırmadı. Ona çantasını uzattı ve içine bakmasını bekledi. İçinde sadece hayatta kalma kiti ve kıyafet değişimi vardı. Adam ona bir kez daha şüpheyle baktı. "Tıbbi malzeme yok mu?"