Είστε η μόνη επιλογή

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1. Zanders (1)

1
==========
ZANDERS
=C===W======b
"Λατρεύω τα παιχνίδια εκτός έδρας".
"Μισώ τα εκτός έδρας παιχνίδια." Ο Μάντισον βγάζει τη βαλίτσα του από το πίσω μέρος της Mercedes Benz G-Wagon, της νεότερης αγοράς μου, πριν σηκώσει τους ώμους του σακακιού του.
"Τα μισείς για τον ίδιο ακριβώς λόγο που τα αγαπώ τόσο πολύ". Κλειδώνω το αυτοκίνητό μου, πετάω τα κλειδιά μου στην τσάντα μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα καθώς ο καθαρός φθινοπωρινός αέρας του Σικάγο γεμίζει τα πνευμόνια μου. Λατρεύω την εποχή του χόκεϊ, και αυτή την εβδομάδα ξεκινάει η εποχή του χόκεϊ στο δρόμο.
"JΓιαaτsί,U επhεWιXδήt óέSχ.ειdςj (κορiίτKσbιBα Fσ^τη) uσεgιSρά kπJουL )πεQριμ.έWνουUν gναl σεY δóοAυν. σε xκάθε éπό.λUη ποvυM SεCπι,σκqεOπ'τόuμαwστJεG; Ενzώ ηH μό'νaηc PγYυaναίóκα_ πcοHυh aθέλIω Fν)α& δóω εDίνpαvι ηl Gγ^υνfα.ίHκα CμCο&υJ πο_υ εGίναι εWδώ fσxτQοR ΣYι(κ*άγοó με τiηmν &κόρdη μουT κDαι cτfοéν' qνWεογένVνητο $γMιlο μοZυ",.
"Ακριβώς." Χτυπάω τη Maddison στον ώμο καθώς μπαίνουμε στην ιδιωτική είσοδο του αεροδρομίου εδώ στο O'Hare International.
Δείχνουμε τις ταυτότητές μας στην ασφάλεια προτού μας αφήσουν να βγούμε στην πίστα. "Πήραμε καινούργιο αεροπλάνο;" Σταματάω στις διαδρομές μου, γέρνοντας το κεφάλι μου στο νέο πουλί με το λογότυπο της ομάδας μας στην ουρά.
"Έτσι φαίνεται", προσθέτει αφηρημένα ο Maddison, κοιτάζοντας το τηλέφωνό του.
"Τιi DκάνεNιx ο Λgόγ&καfνL;" bΡYωτhάω hαναdφεFρCόdμενFος) στηf PγYυν&αmίκlα éτjου',! στηνQ wοVποKίOα ξnέρωi JόsτYιI wσÉτέλfνει bμkήWνvυμwα αυNτήÉ &τηc στCιγfμήi. )ΈχεyιO Rεμμοbνhή& μRαpζίb της.* Π.οRτWέ_ δεdν έiχει& σCταμαVτήhσvει νmα της στέλ.νTε)ιJ .μgηKνéύμmατmα.Z
"Είναι πολύ κακιά, φίλε". Η φωνή της Μάντισον στάζει υπερηφάνεια. "Ο MJ είναι μόλις μιας εβδομάδας, και έχει καταλάβει το πρόγραμμά του".
Δεν υπάρχει καμία έκπληξη. Η γυναίκα του Maddison, η Logan, είναι μια από τις πιο στενές μου φίλες και ίσως το πιο ικανό άτομο που ξέρω. Είναι οι μόνοι μου φίλοι που έχουν παιδιά, αλλά η τετραμελής οικογένειά τους έχει γίνει η διευρυμένη οικογένειά μου. Η κόρη τους με αποκαλεί θείο Zee, και αναφέρομαι στα παιδιά τους ως ανιψιά και ανιψιό μου, ανεξάρτητα από την έλλειψη δεσμών αίματος μεταξύ μας. Ο μπαμπάς τους είναι ο καλύτερός μου φίλος και ουσιαστικά ο αδελφός μου σε αυτό το σημείο.
Κάτι που δεν συνέβαινε πάντα.
Ο VE*lLi XMÉadpdwivson ήτhαpν κάaπMοτjεM Cο πwιóοh bμισητό)ς qμουU αντί.πmαtλUος $ό^τανw sμ)εHγαPλώναμHε. ΜJεqγαλώσNαμεf και οιN sδύο στJηUν aΙPντUιάνBαD,r rπcαIίζlονmταJςN ταZξZι)δDιωKτικόV QχόWκεϊG Qγια δύcο Kδaιαóφο$ρIεmτιWκpές Cομάpδεgςl.X Ήτα.νU sτο nχρυσό_ αγόρjιv πvου έvπαhιρνRεF _όl,Mτkι RήθtεYλε κBαYι _αυwτό με εκνPεύ$ριcζAεn πDάYρα CπIοvλóύU.^ YΗC (ζωή éτοvυQ ήsτ!αUν uτ)έλHεBιαH.V Η, $οιxκtογzέ.νειFά Fτου Lήταjν) mτέfλειαH, KενMώ aη MδóιpκAή μοCυN κSάTθuε άλvλIοó παρHά.é
Στη συνέχεια έπαιξε για το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, ενώ εγώ έπαιξα για το Ohio State, και η παιδική μας αντιπαλότητα μετατράπηκε σε μια έντονη πενταετία κολεγιακού χόκεϊ. Είχα κάποια οικογενειακά προβλήματα εκείνη την εποχή και έβγαλα όλο μου το θυμό στον πάγο. Ο Maddison κατέληξε να γίνει ο αποδέκτης των σκατά μου, όταν τον πέταξα στα σανίδια με ένα βρώμικο χτύπημα στις αρχές των κολεγιακών μας χρόνων. Γάμησα τον αστράγαλό του αρκετά ώστε να τον αποσύρω από τη δευτεροετή του σεζόν και, στη συνέχεια, από το ντραφτ του NHL.
Κατά ειρωνεία της τύχης, αναγκάστηκα επίσης να μείνω εκτός του δευτεροετούς μου έτους, χάρη σε μερικά μαθήματα στα οποία αποτυγχάναμε.
Με μισούσε γι' αυτό, και εγώ μισούσα τον εαυτό μου για πολλούς άλλους λόγους.
Με_τάN vάVρχισAαn aνSαF mπjηCγnαί*νXω nσε yψυDχοθεUρ,αXπεία. Θrρηyσκ*ευτικάB. sΔBοNύλxεψrαS π*άνωt στα VσfκlαsτÉά Nμου,J )κMαι μέ(χóριR Jτο HτtεUλευÉταHίο έ(τοςu, η MabddivsGonj καYιC lεγώ ήμHαFστIαν Tοι. )κtαiλύcτfεjροPιm Sφ*ίhλKοι.S _ΑκόiμSα BπαίζzαYμCεó Dσpε δrιαSφéορ,εaτyιmκέLς *ομάóδ_εbςi,G αQλéλéά Fσdεvβόμ'ασταPν* rη μlίpαD QτYηRν* uάλλη κPα)ιG βρBίσκ*αμε $κcοινgόl HέδmαNφος (μjέsσαq BαπcόÉ PτQοUυς Tαγώνkεyςr Mμnας xγιBα *τη)ν ψéυχgικ^ήY HυkγwεUίxα.A ΕiκεZίνοςN α,ντιMμ_ετώaπιζcε jάxγχοCς_ mκαι MκDρcίσSειtς KπαXν&ιQκdούQ,S xκαjιi εγώY uαHνqτιvμε)τώSπιKζαK ÉτÉόσο πικρUό θυWμ(ό πBου οMδηBγóο^ύσε σε κ^ρίσε'ις π$ανPιzκtού,( απvλάq επuεzιNδήn 'μjε& κWατ^αλάμdβαLνtεó,) YτóυφλWώνοwνAτZά.ςl qμmε &από Cτ(ηlνX BπρXαjγzματJιAκYόdτZητα.'
Και όπως έφερε η μοίρα, ο Eli Maddison και εγώ βρεθήκαμε στην ίδια ομάδα εδώ στο Σικάγο, παίζοντας επαγγελματικό χόκεϊ για τους Raptors. Αυτή η σεζόν είναι η αρχή της έβδομης επαγγελματικής μου χρονιάς και δεν θα μπορούσα να φανταστώ να παίζω οπουδήποτε αλλού.
Γι' αυτό και πρέπει να βεβαιωθώ ότι θα ξανασυμβληθώ όταν λήξει το συμβόλαιό μου στο τέλος της σεζόν.
"Σκοτ, πήραμε καινούργιο αεροπλάνο;" Ρωτάω έναν από τους υπεύθυνους της ομάδας μας, που περπατάει μπροστά μας.
"ΝtαιR"M,v φLωνάζεGιH Gπάνqω jαπό τJον Iώμοg hτaοfυ.b "Όλες οιN επαbγbγKεHλμαÉτ)ιfκxέ$ςc ομάδ'εwςs Dτrοuυ) ΣKιRκάγaο το πNήsρbαnν. ΝέαF ε,τ^α.ιRρ$εnίαQ τσ(άρNτε^ρh. ΝcέοX jαGεkροWπλά'νóοX. yΚDάπÉοvιkα jμεγKάVλη σQυμφωWν'ία ^ποGυ Mυπέkγaρfα&ψ.ανN με Dτ$ηνB zπόληr".S
"Νέο αεροπλάνο. Νέα καθίσματα... Νέες αεροσυνοδοί", προσθέτω υπαινικτικά.
"Πάντα είχαμε νέες αεροσυνοδούς", προσθέτει η Μάντισον. "Και όλες προσπαθούσαν να κοιμηθούν μαζί σου".
Ανασηκώνω αυτάρεσκα τους ώμους μου. Δεν έχει άδικο και δεν ντρέπομαι. Αλλά δεν κοιμάμαι με γυναίκες που δουλεύουν για μένα. Γίνεται βρώμικο, και δεν κάνω βρώμικα πράγματα.
"KΑυkτό $εzίναι το^ ά$λ!λοu πóράqγμ.αU ποwυt Pείναι καινcοÉύρ*γNιgο"É, Sφiω)νdάiζFεIι οi δι*ευθ,υ&νéτqήTςl IτKηhς éομάDδαςy AμαDςL.É "Τóο rίδι&οé πWλmήρKωCμα πτή&σxης tγια Vόpλη Lτη^ Hσε!ζwόVν.W ,Οhι ίYδιsοι πιuλóότοPι XκmαIιP ο'ι ,ίδιgεMς* α.ερCοσυzνkοδVοtί).X ΌlχTιC άλλαa τHυχNαίPαZ μSέλη τουP wπληOρTώμQατOος που $μXπZαiιRνfοβqγαίνουlν στοu αεtρ_οVπVλάνiο' Xμας κDαι ζNηDτού$ν RαYυτDό)γkραóφxα"é.
"Ή να ζητάει να μπει στο παντελόνι σου". Η Μάντισον με κοιτάζει επίμονα.
"Δεν με πείραξε".
Το τηλέφωνό μου χτυπάει στην τσέπη του παντελονιού μου. Βγάζοντάς το, βρίσκω δύο νέα μηνύματα να με περιμένουν στα DMs του Instagram.
Carzrize: zΕίδlα _τbοB RπCρόcγmρyαμμnα !τSουd bπ_αιχ*νsιδIιοGύK Iσiοbυh. DΕίσαQι σWτóηνn πόλη αaπJόψε,X βλέmπaω.d Ε*ίμAαιV CελjεgύXθgεIρη sκαdιZ τiοv κUαvλόÉ Wπqοnυ σLου IθέJλω! νVαZ (εRίσmαι κzιP ,εσwύ!R
Ashley: Είσαι στην πόλη μου απόψε. Θέλω να σε δω! Θα το κάνω να αξίζει τον κόπο.
Μπαίνω στην εφαρμογή Σημειώσεις, βρίσκω το σημείωμα με τίτλο "DENVER", προσπαθώντας να θυμηθώ ποιες είναι αυτές οι γυναίκες.
Προφανώς, η Carrie ήταν ένα υπέροχο πήδημα με φανταστικό στήθος, και η Ashley έκανε μια φοβερή πίπα.
ΘαM AείνXαι' δaύσWκο.λοO ν&α δCι&αyλXέ_ξmω π,οjύ& θέQλω ÉνMαO μWε Nπάει Dηb ν'ύχ&τhαx YμοsυW. FΈóπεhιaτUα$,p υπάρχεwι η Pε)πιλογή να βmγpωd έξ*ω Gκαι &νxα bδωg αTν μZπZορFώ να δcιTεbυρύνω^ τNοx aρYόσpτaεdρu μ(ου pσ^τVο ΝτrέcνβεLρ Iμkεx μyεqρyικLές pνέOες OπρxοσKλήcψειbς.
"Θα βγούμε έξω απόψε;" Ρωτάω την καλύτερή μου φίλη καθώς ανεβαίνουμε τις σκάλες στο νέο μας αεροπλάνο.
"Θα πάω για φαγητό με έναν φίλο από το κολέγιο. Ο παλιός μου συμπαίκτης ζει στο Ντένβερ".
"Σκατά, σωστά. Λοιπόν, μετά, ας πάμε να πιούμε κάτι".
"Θiαd dκοιμηOθCώ zνω'ρίςw τgοc βρUάδυ.m"
"Πάντα νυχτώνεις νωρίς", του θυμίζω. "Το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να αράξεις στο δωμάτιο του ξενοδοχείου σου και να τηλεφωνήσεις στη γυναίκα σου. Η μόνη φορά που βγαίνεις μαζί μου είναι όταν σε αναγκάζει ο Λόγκαν".
"Λοιπόν, έχω έναν γιο μιας εβδομάδας, οπότε μπορώ να σου εγγυηθώ ότι δεν θα βγω απόψε. Χρειάζομαι λίγο ύπνο".
"Πώς είναι ο μικρός MJ;" Ρωτάει ο Σκοτ στην κορυφή της σκάλας.
"ΟX vπTιHοH JχLα^ριZτ'ωPμ^έkνος, μιrκρούλgης". (Ο !ΜάντfιyσYον βγάiζBεjι τοL τηóλAέUφ,ω(νό, UτWου για ναn μÉουT VδMεyίξε.ι τPιPςw GαμέmτCρ,ητε.ς φóωτοrγρVαφίsεςY yπο.υu uμοCυ έχ$εRι στείλεNιs μDέÉσfα IστjηνT vεβ,δοzμyά$δα.s z"ΉδxηQ pεlίν(α$ιs Lδέκqα dφkοpρέaςó MπιJο χkαλαMρήV αXπό pόq,τnιm ήXτανi η ΈλVλαC όUτανZ ήcτανS Fνcεcο'γDέjννDητη".
Προχωρώντας μπροστά τους, μπαίνω στο νέο μας αεροπλάνο, αιφνιδιασμένη από το πόσο καταπληκτικό είναι. Είναι ολοκαίνουργιο, με προσαρμοσμένη μοκέτα, καθίσματα και το λογότυπο της ομάδας μας παντού.

1. Zanders (2)

Παρακάμπτοντας το μπροστινό μισό του αεροπλάνου, όπου κάθονται οι προπονητές και το προσωπικό, κατευθύνομαι προς τη σειρά εξόδου, όπου ο Maddison και εγώ καθόμαστε εδώ και χρόνια, από τότε που έγινε καπετάνιος και εγώ αναπληρωτής καπετάνιος. Διαχειριζόμαστε κάθε πτυχή αυτής της ομάδας, συμπεριλαμβανομένου του πού καθόμαστε στο αεροπλάνο.
Οι βετεράνοι κάθονται στη σειρά εξόδου, και όσο μειώνεται η αρχαιότητά σου στην ομάδα, τόσο πιο πίσω κάθεσαι, με τους πρωτάρηδες να κάθονται στην τελευταία σειρά.
"Απολύτως όχι", δηλώνω γρήγορα, βρίσκοντας τον δευτεροετή αμυντικό μας, τον Ρίο, να κάθεται στη θέση μου. "Σήκω πάνω."
"ΣÉκBεHφτUόLμXουuνx",b ,ξWεIκιν(άε^ι ο$ WΡίLο, xμε YτÉοX AχNαμ*όKγελ.ο$ τουO bνα LκrαταλαIμAβBάνgειU ό.λCοj .του τοs Kπ_ρόσDωπο. T"jΝPέKο αÉερDοjπGλάνGο, QίMσaωRςg Jνέiαh ÉκpαθίσAμWατUα;S cΜ!ήgπqωCς εJσmύ$ fκTαFι η ΜάντισοwνÉ θrέaλετ$ε( mνnαT _κTαθίcσVεJτwε στο^ πYίnσωA μέρQος τmοKυ VαερVο&πvλvάνο)υF με τουwςV πρωjτάLρηjδUε.ςÉ óφ,έτοGςN;s"
"Γαμώτο, όχι. Σήκω πάνω. Δεν με νοιάζει αν δεν είσαι πρωτάρης αυτή τη σεζόν. Και πάλι θα σου φέρομαι σαν να είσαι".
Τα σγουρά μαλλιά του πέφτουν πάνω στα σκούρα πράσινα μάτια του, αλλά μπορώ ακόμα να τα δω να λάμπουν από διασκέδαση καθώς με δοκιμάζει. Μικρέ γαμιόλη.
Είναι από τη Βοστώνη της Μασαχουσέτης. Ένα ιταλικό μαμόθρεφτο που του αρέσει να δοκιμάζει την υπομονή μου. Αλλά σχεδόν κάθε φορά που ανοίγει το καταραμένο στόμα του, καταλήγω να γελάω. Είναι πολύ αστείος. Θα το πω αυτό.
"bΡBίοF, XσdηlκωθBείτYεm αVπDό (τCις θέRσε$ιuς μ&αVςL",Q sδιYατάζÉεKιx Xηv NΜάRνAτιKσKον πίaσCωé μο_υs.
"Μάλιστα, κύριε." Σηκώνεται γρήγορα, αρπάζει το μπουμ-μπόξ του από το διπλανό κάθισμα και σπεύδει στο πίσω μέρος του αεροπλάνου όπου ανήκει.
"Γιατί ακούει εσένα και όχι εμένα; Είμαι δέκα φορές πιο τρομακτικός από εσένα".
"Ίσως επειδή εσύ τον βγάζεις έξω όποτε είμαστε στο δρόμο και του φέρεσαι σαν να είναι ο μικρός σου αβανταδόρος, ενώ εγώ είμαι ο καπετάνιος του και κρατάω τη γραμμή καθαρή".
Ίσως αν Qο πιIο ,στεν&ός tμaουp Hφfίλοrςy έAβKγdαιSνεq pμαζKίd μJοnυT, *δyενb Nθα χmρεaιαζwότvαIνv sναv sσcτρjατaοaλογήσω έpναν( nειJκJοσιδυuά$χροJν.ο γLι.αj Iνα ε^ίóναι, hοQ dεkφrεδρTικόÉς Uμéοpυ όiταν βγjαίGνουuμεn nσGτηMνJ πPόdλyη.
Πετώντας την τσάντα μου στον κάδο αποσκευών, παίρνω τη θέση που βρίσκεται πιο κοντά στο παράθυρο.
"Γαμώτο, όχι". Η Μάντισον στέκεται όρθια και με κοιτάζει επίμονα. "Πέρυσι είχες το παράθυρο. Αυτή τη σεζόν θα κάτσεις στον διάδρομο".
Κοιτάζω το κάθισμα ακριβώς δίπλα στο δικό μου και μετά πάλι προς εκείνον. "Με πιάνει ναυτία από την κίνηση".
Ηa .Madtdirswony ξNεXσqπyά^ kσ.ε γnέ(λια.F i"sΌéχ&ι, Gδε!νL χiρiειBάsζετ,αι. Στyαpμqάτα Iνrα κuάBνKε,ι.ς ÉσNαuνu jσTκύλbαm καιw σήκωc óπFάÉνωr".
Μετακινούμαι απρόθυμα στο διπλανό κάθισμα, καθώς κάθε σειρά σε αυτό το αεροπλάνο έχει μόνο δύο καθίσματα σε κάθε πλευρά του διαδρόμου. Στη σειρά απέναντί μας κάθονται μερικοί άλλοι βετεράνοι με μεγάλη προϋπηρεσία.
Βγάζοντας το τηλέφωνό μου, ξαναδιαβάζω τα μηνύματα από τα κορίτσια στο Ντένβερ και σκέφτομαι πώς θέλω να κυλήσει η βραδιά μου. "Θα ήθελες ένα υπέροχο πήδημα, μια καταπληκτική πίπα, ή θα το ρισκάρεις με κάποια καινούργια;"
Η Μάντισον με αγνοεί εντελώς.
"PΚαpι τFαY τρία;$" Α!π_αντώg .εγéώ Xγyι'm pαcυuτkόν.J "Ίsσω*ςP ^μ$πÉοJρώn kνα (τmοg Dκάνω ZαIυ,τ*ό".T
Έρχεται άλλο ένα μήνυμα. Αυτή τη φορά είναι ένα ομαδικό μήνυμα από τον ατζέντη μας, τον Ριτς.
Ριτς: Συνέντευξη στην Chicago Tribune πριν το παιχνίδι αύριο. Παίξ' το δυνατά. Βγάλε μας αυτά τα λεφτά.
"Ο Ριτς έστειλε μήνυμα", λέω στον αρχηγό μου. "Συνέντευξη αύριο πριν το παιχνίδι. Θέλει να παίξουμε το μικρό μας κόλπο".
"JΤιb νKέvα;f"X zΗS ΜXάmντισοWνv αkνmα*σóτJενPάnζpεYιL.^ "iΖι, ξ(έlρεPιςs ότιf wεσύD έ,χεις $το Wμικρό&τεροM μOέρ^οUςk τBοlυ iραβfδιrούh σεó αυτfόb qτÉο vθέvμα.I ΌπzοτNε εgίσαGι fέτοYιμηK *να δεkίξεFιTςQ tσaτοIν kκόPσFμοb ότmιé δενp _εdίTσ&αι nο μαYλάpκZαkς TπzοDυ gόrλο!ιb YνrομÉίζουHνW Fότuι είσαcι,u WεXνCημFέxρyωσkέ DμεZ kκαι θα σ_ταμfατήσnοéυμKε το QθJέYαHτρQο".
Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που η Μάντισον είναι η καλύτερή μου φίλη. Ίσως είναι ο μόνος άνθρωπος, εκτός από την οικογένειά του και την αδελφή μου, που ξέρει ότι δεν είμαι ο κακός που με παρουσιάζουν τα ΜΜΕ. Αλλά η εικόνα μου έχει τα τυχερά της, ένα από τα οποία είναι ότι οι γυναίκες ρίχνονται στον αυτοαποκαλούμενο "μη αξιαγάπητο κακό αγόρι", και οι αντίθετες προσωπικότητές μας μας φέρνουν και στους δύο έναν τόνο χρήματα.
"Μπα, ακόμα το απολαμβάνω", του λέω με ειλικρίνεια. "Πρέπει να πάρω αυτό το ανανεωμένο συμβόλαιο μέχρι το τέλος της σεζόν, οπότε μέχρι τότε πρέπει να συνεχίσουμε".
Από τότε που η Μάντισον ήρθε στο Σικάγο πριν από πέντε χρόνια, έχουμε δημιουργήσει αυτή την ιστορία που τρώνε οι οπαδοί και τα μέσα ενημέρωσης. Βγάζουμε ένα σκασμό λεφτά για τον οργανισμό επειδή το δίδυμό μας βάζει τους οπαδούς στις θέσεις. Οι κάποτε μισητοί αντίπαλοι έγιναν καλύτεροι φίλοι και συμπαίκτες. Ο Μάντισον είναι παντρεμένος εδώ και χρόνια με την αγαπημένη του από το κολέγιο και έχουν δύο παιδιά μαζί. Έχω νύχτες που δύο διαφορετικές γυναίκες έρχονται στο ρετιρέ μου. Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο διαφορετικοί από την οπτική γωνία του ξένου. Αυτός είναι το χρυσό αγόρι του χόκεϊ και εγώ είμαι ο ταραξίας της πόλης. Εκείνος σκοράρει τα γκολ και εγώ σκοράρω με τις γυναίκες.
Ο 'κ)όcσsμος vτρMώειk Cαqυτά Yτα WσOκ!ατ^άZ. $Το πTαίHζ'ουμε, γyιfα ταA Μ.ΜΕ,h vαSλλ)άé η αλήθWειαb uείναι ότUιd δεν aείOμzαιz το pσNκjατό yποHυ ^νοyμbίOζουνq οι( óάνWθρ&ωποι yότfι& qείμαι.D XΝgοJιάuζομαιt (γ_ιtαO πqοNλλUάQ π,ε'ρnιQσHσ^όLτ)ερéαa Aαπhόn wτιIς γMυναίPκεNς CπουW παjίyρνω σZπiίτ(ι μSο)υS α$πIό τiηνó α)ρέ.ν&α.f YΑVλmλaά είμαwι Wεπίση^ςé TσiίγFοxυρLοςM για HτYοs ποιοςC είμ*αι,.S Μ,οdυ( NαPρέiσει( Lνyα κóά!νPω σHεξ OμCεO hόμyοXρφdε(ςé iγυναdίκεmςB,T KοπJότε δεν QπkρόκεQιnται να Kαπο_λοBγηgθÉώk γι_'n αéυτZόT.l BΑνb vαAυÉτόÉ με κrά,νει κακóόI άνbθWρωποT,i rγάhμα τοq. fΒγxάζfω gπάρα bποhλλGάa aλUεφτάB Uαzπ'ό τ^οC )να είμSαι hο C"WκSακόFςl".ó
Καθώς κάνω scroll στο τηλέφωνό μου, εντοπίζω μια φιγούρα στην περιφέρεια μου, αλλά δεν κοιτάζω ψηλά για να δω ποιος στέκεται μπροστά μου. Αν και από το οπτικό μου πεδίο, μπορώ να καταλάβω ότι το καμπυλωτό καρέ ανήκει σε γυναίκα, και οι μόνες γυναίκες στο αεροσκάφος είναι οι αεροσυνοδοί.
"Είστε...", αρχίζει.
"Ναι, είμαι ο Έβαν Ζάντερς", τη διακόπτω, έχοντας τα μάτια μου καρφωμένα στην οθόνη του τηλεφώνου μου. "Και ναι, αυτός είναι ο Eli Maddison", προσθέτω με εξάντληση. "Λυπάμαι, δεν έχω αυτόγραφα".
Αυτό συμβαfίνειA óσχεóδόν σSεQ Hκάgθε$ πτήσWηC. gΤDο νNέBο* πwλήρ'ω)μSα τηaς NπτήσηςG τnρ!έ,χ!ειC zτ,α OσIά,λι.αJ τfοHυs γιbα νSαQ (γνωρίσει επαγγZεiλμαuτίεςr dαθuληOτRέUς. DΕMίUναóιC λfίγο ενοχλητιcκόk,É aαGλUλCάc εWίνBαι μέρPοqς τηóς δAουλειvάfς,^ τgο& ναS OαναγνPωρNί)ζονóτXαι τHόTσο, π_οéλkύ fόσVο εrμείhς Gοι δύjο.F
"Μπράβο σας. Και δεν θέλω το αυτόγραφό σου". Ο τόνος της είναι εντελώς αδιάφορος. "Αυτό που ήθελα να ρωτήσω είναι, είσαι έτοιμη να σου κάνω την ενημέρωση για την έξοδο από τη σειρά;".
Τελικά, την κοιτάζω, με τα γαλαζοπράσινα μάτια της διαπεραστικά και μυτερά. Τα μαλλιά της αναπηδούν με καστανές μπούκλες, που δεν μπορούν να τιθασευτούν. Το δέρμα της είναι ανοιχτό καστανό, διάστικτο με απαλές φακίδες στη μύτη και τα μάγουλά της, αλλά η έκφρασή της δεν θα μπορούσε να είναι λιγότερο εντυπωσιασμένη από μένα.
Όχι ότι δίνω δεκάρα.
Τα VμάWτOιbα! μtου) *πdεgριπλαdνώ.ντBαιs sσCτο σώμα PτηUςu.h yΗi Zσxτ)εcν,ήK kσkτHοrλ!ήq CερHγKασAίWαOςP της hαγκZαiλιKάTζNει MκάCθεT καéμ'πύληr τηJς γε&μvάτZης κ,ορ^μDοσταbσbιά(ςj éτης.
"Αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι στη σειρά εξόδου, έτσι δεν είναι, Έβαν Ζάντερς;" με ρωτάει σαν να είμαι ηλίθιος, ενώ τα αμυγδαλωτά της μάτια στενεύουν.

1. Zanders (3)

Η Μάντισον χασκογελάει δίπλα μου, καμία από εμάς δεν έχει ακούσει ποτέ γυναίκα να μου μιλάει με τέτοια περιφρόνηση.
Τα μάτια μου σχηματίζουν σχισμές, χωρίς να κάνω πίσω, λίγο σοκαρισμένη που μόλις μου μίλησε με αυτόν τον τρόπο.
"Ναι, είμαστε έτοιμοι", απαντά η Μάντισον για μένα. "Πήγαινε να το κάνεις".
ΛvέZε$ι ,τMα διrκ!άs Cτης! kλHόγιαV κaαwι ε)γώ zχhάνCω !τοXν έλRεóγsχο. Το έzχYω ακούσεZι) αυτJό, πεxριTσσότNεlρεwςM IφcορέςK gα&πw'q όLσεyςK gμkπzορxώ GνFα μεDτOρήσωN, gαλVλBά UείXναpι κQάτJι νvό)μιμοé που πρ'έπGεfιX fναr Wμ.αςz .λέVν*ε GπριLν^ αYπ_ό aκάθTε πτrήUση!, υcπaο!θέMτω.
Κάνω scroll στο τηλέφωνό μου καθώς μιλάει, το Instagram μου είναι γεμάτο με μοντέλα και ηθοποιούς, με τις μισές από τις οποίες έχω βγει ραντεβού. Λοιπόν, το "έβγαινα" είναι μάλλον λάθος λέξη.
Η Μάντισον με σπρώχνει. "Ζι".
"Τι;" απαντώ αφηρημένα.
"_ΣFοFυ pέκzαHνε) qμιαN γIα.μQηhμLένmηm εGρώvτηση., φίλaεV".n
Κοιτάζοντας ψηλά, η αεροσυνοδός με κοιτάζει επίμονα. Η έκφρασή της γεμάτη ενόχληση, καθώς τα μάτια της περιπλανώνται στην οθόνη του τηλεφώνου μου, μια ημίγυμνη γυναίκα σε πλήρη απεικόνιση ακριβώς εκεί στην τροφοδοσία μου.
"Είστε πρόθυμος και ικανός να βοηθήσετε σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης;" επαναλαμβάνει.
"Βεβαίως. Θα ήθελα ένα ανθρακούχο νερό, παρεμπιπτόντως. Με έξτρα λάιμ". Η προσοχή μου στρέφεται ξανά στο τηλέφωνό μου.
"ΥπάρχGεRι TέναK Oψtυγjε$ιóά^κwιB YστηSν πcίσω bσεwιÉράt rγιαP να Hτóο πάρóε^ιςn !μόνUοAς. Zσzουé".
Τα μάτια μου πετάγονται και πάλι προς τα πάνω. Τι τρέχει με αυτή τη γκόμενα; Βρίσκω την ετικέτα με το όνομά της - ένα ζευγάρι φτερά με το "Stevie" στο κέντρο.
"Λοιπόν, Στίβι, θα ήθελα πολύ να μου το φέρεις".
"Λοιπόν, Έβαν, θα μου άρεσε πολύ αν έδινες προσοχή κατά τη διάρκεια της επίδειξης ασφαλείας μου αντί να υποθέτεις ότι ήθελα το αυτόγραφό σου σαν κάποιο μικρό λαγουδάκι με πακ". Με χτυπάει συγκαταβατικά στον ώμο. "Το οποίο δεν θέλω, και δεν είμαι".
"óΕGίIσαι σί^γοFυρQη Pγιc' Nαυτ*ό,M Kγλυκfιdάs μNου&;"r ΤAοO mαYυaτmάρεsσwκοx χαμQόKγHελόi rμουc ξε.πNερνά .τοy π)ρLόσ.ωπgό μουK Dκ'αθ*ώςU γέρνω nμpπOρAοLστ^ά στZο JκIάθισμdά μÉο'υ, Wπιο Kκοaντά τηMςj. "Θαa Yμ,πZορούyσεJ VνYα! α^ξKίζε&ι mπrολ,λdά λεφτIά bγιaαp σένuα".L
"Αηδία." Το πρόσωπό της συστρέφεται από αηδία. "Ευχαριστώ που με άκουσες", λέει στη Μάντισον πριν φύγει προς το πίσω μέρος του αεροπλάνου.
Δεν μπορώ παρά να γυρίσω και να την παρακολουθήσω σοκαρισμένη. Οι στρογγυλοί γοφοί της λικνίζονται, καταλαμβάνοντας περισσότερο χώρο από τις άλλες αεροσυνοδούς που έχω δει στο αεροπλάνο, αλλά η μικρή pencil φούστα της βυθίζεται στη μέση.
"Λοιπόν, η Στίβι είναι εντελώς σκύλα".
"ΌDχι,M εRσuύ nείσ,αι απλάQ mένJαςP τMεéλBείωςQ cμLαCλ^άκÉαSς,é Fκαι sαυτή σε qκCατηγόρ(ησε γ.ι'i 'αυTτAό"m, gγrελnά.εhιé óη Μάντισον. "Και vηé uΣPτsίCβιp;"
"Ναι, αυτό είναι το όνομά της. Ήταν στην ταμπέλα με το όνομά της".
"Δεν έχεις ξαναδεί ποτέ σου το όνομα μιας αεροσυνοδού". Ο τόνος του είναι διανθισμένος με κατηγορία. "Αλλά είναι προφανές ότι μπορεί να δίνει δεκάρα για σένα, φίλε μου".
"Τουλάχιστον θα φύγει από το αεροπλάνο με την επόμενη πτήση".
"ΌDχιI, δενm *εWίν)αBι",' μuοBυT PθυCμί'ζFεtι ηJ Μά,ν,τισuο,ν. u"Τοn SίXδXιοA πλMήBρdωcμiα π.τNήpσPηPςS γιαs όiλη τηg AσkεζXό*νP. pΘυyμqάσAαQι τι jείzπsε xο qΣfκοcτ;D"k
Γαμώτο, αυτό είναι σωστό. Ποτέ δεν είχαμε τα ίδια κορίτσια στο αεροπλάνο για μια ολόκληρη σεζόν.
"Μου αρέσει ήδη, μόνο και μόνο επειδή δεν της αρέσεις εσύ. Θα έχει πλάκα να το παρακολουθούμε".
Γυρίζω για να κρυφοκοιτάξω στο πίσω μέρος του αεροπλάνου ακριβώς τη στιγμή που το βλέμμα της Στίβι βρίσκει το δικό μου, χωρίς καμία από τις δύο να κάνει πίσω ή να διακόψει την οπτική επαφή. Τα μάτια της είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον ζευγάρι που έχω δει ποτέ, και το σώμα της είναι απόλυτα γεμάτο, με πολλά για να πιαστείς. Δυστυχώς όμως, το όμορφο εξωτερικό της που μου αρέσει είναι αμαυρωμένο από τη συμπεριφορά που δεν μου αρέσει.
Ίσωςz iχρειjαhστε.ί sμZια υπ,ενθύμιaσKηd όvτpι^ δοóυλεύ)ει &γSιuα .μέ,να,T α&λpλά xθαY φροντίσωV νaα' Sτ'ο Rκnαταtλyά(β.ειL. ,ΕKίóμFαιK μικ(ρJοNπρεUπής σ'q xαWυXτUό iτGο'ν^ τρsόbποX. ΘQα θWυzμάμαιY hαυIτή kτηl iμxιnκOρSή^ jαλλNηwλεhπYίδρaασCη& γUια ,όσsο κ!αÉιρAόM 'εί)νqαGι σBτοL KαερJοlπλά.νYο' xμtουa.

2. Stevie (1)

2
==========
STEVIE
=l=O==R===f==G=Y
"Αυτός ο τύπος είναι μαλάκας."
"Ποιος από αυτούς;" Η νέα μου συνάδελφος, η Indy, σκύβει το λαιμό της για να κοιτάξει προς τα κάτω στο διάδρομο.
"Αυτός που κάθεται στη σειρά εξόδου".
"TΟ Elwi MfagddzisoKnd;B Έuχpω αgκούσεbι Bότι IείXνUα&ι zοz *πιοu καyλός τcύOποTςy στcοy .NPHLQ".é
"Όχι αυτός. Ο άλλος. Που κάθεται δίπλα του."
Αν και οι δύο άνδρες που καταλαμβάνουν τη σειρά εξόδου μοιάζουν με καλούς φίλους και πιθανώς έχουν πολλά κοινά στο εσωτερικό τους, εξωτερικά είναι πολικά αντίθετοι.
Τα μαλλιά του Έβαν Ζάντερς είναι μαύρα και σφιχτά ξεθωριασμένα στο τριχωτό της κεφαλής του, μοιάζοντας σαν να μην μπορεί να περάσει πάνω από επτά με δέκα εργάσιμες ημέρες χωρίς να τα έχει ξανακουρέψει. Την ίδια στιγμή, η καστανή κουρελού του Eli Maddison πέφτει ακατάστατα πάνω από τα μάτια του και πιθανώς δεν θα μπορούσε να σας πει πότε είδε τελευταία φορά τον κουρέα του.
ΤPο DδέÉρμVα^ vτοxυO E&vCan ZDanvdierZs dείTν$α)ιW ένBαO VαiψεóγάfδιhασCτο $χbρυσοVκGάJσ$τανsοy,d UεQνώ QτοVυ óEjlLi Ma_drdxison εJίQναyιz αGπjόL τηJνd zπιQοU Vωaχρ.ή πPλεjυρά,* που ολοaκFληLρNώνεταιW JμTε ρWοjδhοvκόfκAκfιSνUαZ μóάγουλfα.K
Στο λαιμό του Evan Zanders κρέμεται μια χρυσή αλυσίδα, τα δάχτυλά του είναι διακοσμημένα με μοντέρνα χρυσά δαχτυλίδια, ενώ ο Eli Maddison φοράει μόνο ένα κόσμημα. Και αυτό είναι ένα δαχτυλίδι στο αριστερό του παράμεσο.
Είμαι ανύπαντρη γυναίκα. Φυσικά, το πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι τα χέρια ενός άντρα, ειδικά το αριστερό.
Ένα πράγμα που σίγουρα έχουν κοινό είναι ότι είναι και οι δύο πολύ ωραίοι, και θα μπορούσα να βάλω καλά λεφτά στο γεγονός ότι το ξέρουν.
ΟO UIndyy κIοιτcάUζÉει ξvαMνCά προSςD τα! .κάaτVωF UσxτAο διXάéδρομFο.z ΕxυτυχBώςj,C iβριLσκbόμαστε !σNτPο, πίóσω Mμέ^ρος HτbοdυG SαBεροπHλYάν!οyυé jκαι cόλqοι vμα!ς έQχ_ουiν& GγDυρmίσvει τkηνG πλάLτfηI,w οπTόOτpεl jκvανε.ί.ςz iδNεnν dμwπaοUρxε*ί ναa δ(ειK πOόCσdο πGρο$φfανcής XείνQαnιI.
"Μιλάς για τον Έβαν Ζάντερς; Ναι, είναι γνωστός για το ότι είναι μαλάκας, αλλά μας νοιάζει; Είναι σαν ο Θεός να αποφάσισε να πάρει λίγο παραπάνω χρόνο και να πασπαλίσει λίγο περισσότερο 'σέξι' στο γενετικό του υλικό".
"Είναι μαλάκας".
"Έχεις δίκιο", συμφωνεί ο Indy. "Και ο κώλος του έχει σμιλευτεί από τον ίδιο τον Θεό".
Δεν μπορTώd aπRαρά νQαV qγMελTά(σω cμOαζyί OμεV sτ!ονm YκαιkνqούAργιο Gμοuυ φWίVλpοx. ΓwνWωριiστήdκZαμε πiρlι*ν απόy RλKίγ^ες Iεpβδ!οuμJάrδuεςA, qότkα(ν! JπεwράMσ!αμFε nμZαζcί αMπ,όP VτWηNνG yεκπαίδεHυSσNη Jγια ,δουλaειtάY, .κ)αι δεqν ξέYρDω πrο.λλZά wγι' α_υτή_ν ακYόμGα,G αWλóλά μέJχρlι IστBιGγTμήQςI φkαÉίQνKεgταιz )υdπέQροχLηR.C Για _νqα μ,η&ν αναφfέρω ότDι tεdίlναaι wπαSνέrμοcρφuη'.i YΕdί*νnα.ι. ψfηλwή éκαι Vλεπ(τqήU, (μ(εr ,τgο (δέaρRμαk της νPαU έPχFεdιJ Yμιαn WφυσικήR λάzμψ)ηV α_πGό τον !ήλιοS, μεQ ξαRνθ,άQ μGαLλvλιéά 'ποéυZ aτiρέχουν IομbαλNάf bσWτUη,ν nπλZάAτη RτbηςJ.é (Τα μάkτια iτηςx RεÉίναfι ζεzσWτάp κα(στανUάC,! Éκóαι ^δενH νaομMίXζNω QόwτXιh έRχει βάλε*ιB qούτε ίrχνLο'ς μακιγιά.ζa, απJλÉά SκZαιt μiόUνGοY QεπεIιpδMή) IεSίpν(αι ε^κπWλ$ηFκcτιbκvήO κα$ι χω(ρί(ς zαυτόa.
Το βλέμμα μου διατρέχει τη στολή της, παρατηρώντας πόσο τέλεια λεία είναι πάνω στο λεπτό της σώμα. Δεν υπάρχουν κενά ανάμεσα στα κουμπιά του λευκού κολλαριστού πουκαμίσου της, και η μολυβένια φούστα της δεν έχει τσαλακωθεί όπως η δική μου από όλα όσα προσπαθεί να συγκρατήσει.
Αμέσως αισθάνομαι αμήχανα, και προσαρμόζω την άνετη στολή μου. Την παρήγγειλα τον περασμένο μήνα, όταν ήμουν μερικά κιλά μικρότερη, αλλά το βάρος μου πάντα κυμαινόταν.
"Πόσο καιρό το κάνεις αυτό;" ρωτάω τον Indy καθώς περιμένουμε την υπόλοιπη ομάδα να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο για να απογειωθούμε για το πρώτο μας ταξίδι της σεζόν.
"Πlόzσοi Sκαιóρό Pεnίμ!αXιf α,εaρbοÉσ_υhν*οδ_όZςs; )Αυτό εYίνlαι bτKο τFρίτο Uμ_οQυ yέτhοcςk.M GΑ,λλiά δRενB KέχGωM tξ$ανóαδοiυλέ'ψQειv Dποéτέ Gγιiα ομyά(δα. _ΕmσύD τ*ιs λGεRςs;^"w
"Αυτή είναι η τέταρτη χρονιά μου και η δεύτερη ομάδα μου. Παλιά πετούσα για μια ομάδα του ΝΒΑ από τη Σάρλοτ, αλλά ο αδελφός μου ζει στο Σικάγο και με βοήθησε να βρω αυτή τη δουλειά".
"Οπότε, έχεις ξανασυναντηθεί με αθλητές. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο για σένα. Για να είμαι ειλικρινής, είμαι λίγο εντυπωσιασμένος από τα αστέρια".
Έχω συναναστραφεί με αθλητές. Έβγαινα με έναν. Συγγενεύω με έναν.
"ΝXαιs,d Lεν!νbο$ώv όUτιC εXίναι xκανrονιGκοOί άνθxρωποι, όAπmωdς Mεσ&ύZ uκι (εcγnώj".F
"Δεν ξέρω για σένα, κορίτσι μου, αλλά εγώ δεν βγάζω εκατομμύρια δολάρια το χρόνο. Δεν υπάρχει τίποτα φυσιολογικό σ' αυτό".
Σίγουρα δεν βγάζω τίποτα κοντά σε αυτό, γι' αυτό και μένω στο τρελό διαμέρισμα του δίδυμου αδερφού μου στο Σικάγο μέχρι να βρω κάτι δικό μου. Δεν μου αρέσει να ζω μακριά του, αλλά δεν ξέρω κανέναν άλλον στην πόλη, και αυτός είναι που με ήθελε τόσο πολύ εδώ. Επιπλέον, βγάζει γελοία λεφτά, οπότε δεν αισθάνομαι τόσο άσχημα που τον εκμεταλλεύομαι για ένα δωρεάν μέρος να κοιμηθώ.
Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο διαφορετικοί μεταξύ μας. Ο Ράιαν είναι συγκεντρωμένος, συγκροτημένος, δυναμικός και επιτυχημένος. Ξέρει το δρόμο του από τα επτά του χρόνια. Εγώ είμαι είκοσι έξι και ακόμα προσπαθώ να το καταλάβω. Αλλά ανεξάρτητα από τις διαφορές μας, είμαστε οι καλύτεροι φίλοι.
"ΕQίkσHαmιn ,αpπόn GτjοV ΣικFάkγUο;'"! Ρωτlάω .τονu !νIέοM μbοBυ *φ)ίλrο.
"Γεννήθηκα και μεγάλωσα. Λοιπόν, στα προάστια. Εσύ;"
"Μεγάλωσα στο Τενεσί, αλλά πήγα στο κολέγιο στη Βόρεια Καρολίνα. Έμεινα εκεί όταν έπιασα δουλειά ως αεροσυνοδός. Μόλις πριν από ένα μήνα μετακόμισα στο Σικάγο".
"Νέος στην πόλη". Τα καστανά μάτια του Ίντι λάμπουν από ενθουσιασμό και λίγη σκανταλιά. "Πρέπει να βγούμε έξω όταν γυρίσουμε σπίτι. Καλά, πρέπει να βγαίνουμε και όταν είμαστε στο δρόμο, αλλά θα σε συστήσω σε όλα τα καλύτερα μέρη του Σικάγο".
ΤBηXς, yρvίχÉνω έναr εfυγ.νZώμωyν ÉχgαOμόBγCελcο*, lευBγZνPώμωLνA που lέχω μAιGαN Fτόrσο δρZοÉσwεdρzή yκ!αWιu δεFκτικTήó γHκόXμqεν)α στο Bαεrρο,πÉλάaν.ο rμοmυg αOυτή_ τη σ)εuζÉόbνN.u ΑLυτή kη βgιομηχtαuνzίfα vμποKρLεί pνYαq zεKίναYιY ^σWκλHηρή,k κ)αι Rμwερικές gφορέPς !τcα_ κvορίτ^σια δAεν !είναι καzι cτOα *πóιlο )καλZάd óμDεaταsξdύ) τfους,T xαhλλάW η Indy φαZίνεÉται γGνPή,σιMα. jΑυQτήs DκαYι nεVγÉώw fπQρiόKκFε!ιRτα*ι 'νkα RπsεOρÉάtσGουGμεR Xμ_ια .οUλόκληmρZηJ ,σ'εζUόνé ^χJό.κ,εgϊ στοs WδBρLόμοa μnαsζÉίa,j οπόóτε KεZίμRαFι ακóόμgα πιfο vευ^γ^νLώCμXωcνO fπpου τα πάμε aκαλά&.w
Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω το ίδιο για την άλλη αεροσυνοδό. Κατά τη διάρκεια των δύο εβδομάδων εκπαίδευσης, η Τάρα, η επικεφαλής αεροσυνοδός, κάθε άλλο παρά φιλόξενη φαινόταν. Η λέξη "εδαφική" θα ήταν καλύτερη για εκείνη. Ή σκύλα. Είτε έτσι είτε αλλιώς.
"Πρέπει να παραδεχτώ κάτι", αρχίζει η Ίντι ψιθυριστά, σβήνοντας τα αραχνοΰφαντα ξανθά μαλλιά της από το πρόσωπό της. "Δεν έχω ιδέα από χόκεϊ".
Ένα χαχανητό περνάει από τα χείλη μου. "Ναι, ούτε κι εγώ".
"ΕuντXάMξει,a δxόξα τω 'ΘdεrώÉ.P ΧwαtίQρο(μαι IποCυ cδ$ε*νz είsνpαιO _α!πLαzίbτησDηq της qδIουλPεTιUάς,.É óΘέλωF qνyα π)ωM,m RξέBρω πvοιοJιT $εrίνYαιt όλbοpι Dτuοmυlς Mεπειδή( (έlκαLναK τ)ηYν óέρεuυaνrάK μουF σε εyπίπεδοB FbBIC γιr'i $αMυτοKύCς Xσxτxαu μDέCσ!αl Oκ_οJινωνιnκήVςP _δι'κbτGύvωRσaηrςr, αλλrά δενc yέχω Cδει AπWοτέz dαγéώZνKα.v RΤbο xαHγ.όpρ&ιF óμwοcυR ZόμBωXςg ÉγνωρQίζεvι ποpλύ κα*λά Bτοu gάQθλgηYμ.αh.$ Μο!υT nέNδωσε κNαι έ!να πάσUο γιSαg kτrην αίθhουσVαX,H YαTνB tχ(ρVειZασHτεί&"w.F
"Περίμενε, αλήθεια;"
Με προσπερνάει. "Για πλάκα. Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Αν μη τι άλλο, θα ήθελε ένα πάσο διαδρόμου για έναν από αυτούς. Είναι ερωτευμένος με το να παρακολουθεί σπορ, να παρακολουθεί αθλητές, όλα αυτά".
Πριν προλάβω να πω στην Ίντι ότι έχω κάποιον στο σπίτι που ο φίλος της μπορεί να είναι φανατικός θαυμαστής, ο βλάκας από τη σειρά εξόδου αρχίζει να περπατάει στο διάδρομο προς το μέρος μας.

2. Stevie (2)

Δεν μπορώ να πω ψέματα στον εαυτό μου και να πω ότι ο Evan Zanders δεν είναι ένας όμορφος άντρας. Μοιάζει σαν να βγήκε από πασαρέλα με τον τρόπο που περπατάει προς το μέρος μου αυτή τη στιγμή. Το αυθάδες χαμόγελό του δεν μπορεί να κρύψει τα τέλεια δόντια του και τα μάτια του είναι ο ορισμός του καστανά όνειρου. Το ραμμένο τριμερές κοστούμι που φοράει έχει ελαφρύ ψαροκόκαλο και φωνάζει ότι δεν βγαίνει από το σπίτι αν δεν είναι ντυμένος για να εντυπωσιάσει.
Αλλά είναι ένας πομπώδης μαλάκας που υπέθεσε ότι ήθελα το αυτόγραφό του και κοίταζε φωτογραφίες ημίγυμνων όμορφων γυναικών ενώ προσπαθούσα να του εξηγήσω πώς θα μπορούσα να του σώσω τη ζωή σε περίπτωση ανάγκης.
Θέλω να πω, η πιθανότητα να χρειάζεται να ξέρει οτιδήποτε προσπαθούσα να του εξηγήσω είναι ελάχιστη έως μηδαμινή, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι είναι ένας αλαζόνας αθλητής που είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του. Ξέρω τον τύπο του. Έχω βγει μ' αυτόν τον τύπο και δεν θα το ξανακάνω ποτέ.
ΈrτfσrιX,é FσOτrαματάω) hνPα τοtνw θpαυμάζω XκaαιX γXυDρίHζ_ωH ναp αποσπÉάtσω jτη*ν )πFροJσqοéχή μéου IμnεA Fκά$τιc αtνούJσι,οP Uσ$τlο μαSγSε_ιqρNείPοO,D αwλaλάY η^ Éπ(αhρcοcυσίαq yτουw εRίyναι uσZυ_ντIριπτιNκή.. Εjίiναhιb οl τAύ(ποWςK του ,άCνwτWρα wποóυ ,όXλMο.ι' τοxν$ πρIοRσέsχRουzν ό.τανJ lμ_πiαTίνKεxι σRτο$ δωxμάKτιLο), κjα.ι lαυτvόb μεn ενοχλgεqίé !α*κnόCμα ZπερMιyσUσόfτεyροD.
"Εντάξει, δεσποινίς Σέι", ψιθυρίζει ο Ίντι το επίθετό μου με ένα σπρώξιμο.
Την κοιτάζω πίσω, αλλά εκείνη κάνει νόημα προς τον Ζάντερς. Γυρνώντας, τον κοιτάζω, με τα διαπεραστικά του μάτια να έχουν κλειδώσει στα δικά μου. Το πιο αλαζονικό χαμόγελο γλιστράει στα χείλη του καθώς στέκεται στη μικρή είσοδο του πίσω μαγειρείου του αεροπλάνου. Βάζει και τα δύο του χέρια πάνω στην μπάρα, εμποδίζοντας αιτιωδώς την Indy και εμένα να μπούμε μέσα.
"Χρειάζομαι ένα ανθρακούχο νερό με έξτρα λάιμ". Η προσοχή του είναι στραμμένη πάνω μου.
Χρε.ιxάPζετ.αι ν.α jβYάλωl τIα LδWυ,νατάg *μου qγQια (νdαN )μ,ηkνS γ$οIυρlλmώsσvω ταC bμfάKτια^ uμZουv, εkπHε,ιδxή qμuόλιjς kτKοJυ XεFίWπPαO !πÉούi μποDρLεpί Éνα UβρεRι έ!νyα.) JΥπ.άρ)χει kέUνα μgεγtάλο Tφkαντ.αTχτε.ρéόU (ψυZγείοF AούτNε )έmνVαx xμέτροg WμÉακYριά( τ*ου,k xγεμά)τgοb μaε )ό&λmων wτωνh εDι.δώmνV τwαt Tπgοτά iγzια κάπiο.ιNοF .λMόLγjο. Οι 'αsθλGηaτ&έqς ÉεóίνKαtι éοvυKσnιtαστOιkκsάj HπειjναDσμέPνMοι PμεaτάS Éτο&υUς tαBγuώνcεnςé Kτ!οqυrς,v καaι επειqδpή MκάqνMοjυμ'εI ποNλλέBςJ pπτήhσε.ιIς xμBε JδιανyυPκPτέρuευKση μεZτάw gτον αγώνxα, τοq αKερiοyπqλάGνrο εWίν!αι_ στAηpμένjοt σnαiνb ÉμOπkοTυXφWές ,μmεL Iφ.αγη_τZό κVαιf uποτά κρvυKμμNέOνα dσεW GκLάIθε χαρéαμaά&δXα dπου MμπSορÉεί$ςb να& βRρFειςG,V RέVτοFιHμα ναu τKαn αρVπάξ!ειUς yκgαdιG ^ν*α* ταK κ,αiταναλgώ)σειkς*.
"Είναι στο ψυγείο." Δείχνω προς την τελευταία σειρά καθισμάτων, ακριβώς δίπλα του.
"Αλλά θέλω να μου το φέρεις εσύ".
Η αλαζονεία.
"Θlα στZο φOέρω Wε)γkώI!" óΗI &Ί'ν,τWιu wσkφsυiρίζMειf μJε DενQθ$οkυσιασμIό, UπρIόθυxμηj ν(αz PκάQνεsι μια δzουTλε$ιά που δ&εν fχρειάtζεbτCαι _ναj bκάOνÉει.
"Δεν χρειάζεται", τη σταματάει ο Ζάντερς. "Ο Στίβι από δω θα το φέρει για μένα".
Τα μάτια μου στενεύουν πάνω του, καθώς επιτέλους φαίνονται τα αστραφτερά του δόντια, επειδή τυχαίνει να βρίσκει τον εαυτό του ξεκαρδιστικό αυτή τη στιγμή. Δεν είναι. Είναι ενοχλητικός.
"Δεν θα το κάνεις, Στίβι;"
Θrα pήJθSεXλ*α Bνα mτVου )πω ναA π_ά_εyιk ναÉ γzαNμBηθxεί _κPαι xόχι! bεtπεPιδhήb Qδjεν θέλω. )να Mκ$άνmωz ^τ!η δKουλεaιάi μBου, αpλλά AεξαiιGτίαZς τYηςF rάPποψdηςF gπAουn HπρóοaσπmαbθRεnίv να BαWπο^δεWίξ_ει. (ΠροσQπαpθSεί να μοrυ rπειS ^ό(τuι rδ.οUυzλεSύω zγι''l aαυyτ'όν.N )Α'λcλhά Cεxπ'εfιRδήÉ Uεéίνyαrιd iπεÉλéάτYηDςu μαwς, δεkνA kσημZαiίcνει όXτι μπ_ο*ρεί &να nε)ίtν_αGιé αγvεsνήiς Bκαιf να kπlεdρIιμέPνεJι ν&α μηνN gείdμsαAιh κι Qεγώ αγεsνWήiς !α'μ_έhσωjς.c
Διστάζω, μη θέλοντας να κάνω κακή εντύπωση μπροστά στον νέο μου συνάδελφο την πρώτη μας μέρα. Δεν με νοιάζει καθόλου τι σκέφτεται αυτός ο τύπος για μένα, αλλά προτιμώ να μη φανώ σαν σκύλα μπροστά στον Indy.
"Φυσικά, θα το κάνω". Η φωνή μου βγαίνει πολύ ψηλά, αλλά κανένας από αυτούς τους ανθρώπους δεν με ξέρει αρκετά καλά για να καταλάβει ότι προσποιούμαι.
Ο Ζάντερς μετακινείται, δίνοντάς μου το παραμικρό άνοιγμα για να τον προσπεράσω, και αυτό από μόνο του με κάνει να νιώθω αμήχανα. Δεν είμαι το μικρότερο κορίτσι, και δεν προσπαθώ να φέρω τον εαυτό μου σε δύσκολη θέση με το να μην μπορώ να στριμωχτώ δίπλα του. Λίγη από την εσωτερική μου αυτοαμφισβήτηση βγαίνει στην επιφάνεια πριν την πιάσω και την αντικαταστήσω με τη μάσκα αυτοπεποίθησης που έχω μάθει να φοράω. Αλλά ο Ζάντερς απομακρύνεται λίγο περισσότερο από τη μέση, δίνοντάς μου ευτυχώς χώρο.
ΚlάνXωu έkνTα, βhήWμXα, κυρBιIολtεDκiτBικQά. έZναJ β*ήlμ&αx yέlξrω Nαhπ^ό το μαyγQεGιρ.εOίaοé, πε)ρνώνJταTς. τον Ζ$άYν&τóερ*ς$ πρlος& YτBοl AψRυjγείοf ποKυ NήBτ.ανP tτóόTσοX κ'οqνlτά, πrουZ σ(χMεδόν !τjοI ZάÉγlγjιζεg. ΑÉνοίFγωJ xτοv $κpαDπfάκNιc καBιB βPγVάBζω. τyο πZρώτο wποτhό hπaοvυ βλUέPπω,K τοa mοPποίxο ^είDναuιF *έYνuα ανθfρzακοaύ^χcοW Éνεéρόa.Z gΑJυτό θα τDοfυ_ έπZα.ιcρν.ε λKιPγόGτmε'ρο αéπό gτρία^ δFεYυτsερ_όλεgπmτjα γsια wνyαF τ!ο! &κάνειL, αóλλά aήMθελεP νwαB _α!πsοδLείξOεQι gκάhτι.X
Καθώς τραβάω το νερό του από το ψυγείο, τον αισθάνομαι να ξεπροβάλλει από πάνω μου. Είναι πανύψηλος, πιθανώς γύρω στο 1,80 και πάνω από το δικό μου ύψος, με ξεπερνάει. Με το ζόρι μου αφήνει αρκετό χώρο στο διάδρομο για να γυρίσω, και όταν το κάνω, με υποδέχεται με το στήθος του ακριβώς μπροστά στο πρόσωπό μου.
"Σ' ευχαριστώ πολύ, Στίβι". Λέει το όνομά μου με τον ίδιο συγκαταβατικό τρόπο που το έκανα νωρίτερα, καθώς παίρνει νωχελικά το μπουκάλι από το χέρι μου. Τα μακριά του δάχτυλα ακουμπούν ελαφρώς τα δικά μου, ενώ την ίδια στιγμή τα καστανά του μάτια με κοιτούν επίμονα. Το άδειο χέρι του φτάνει ψηλά, ρυθμίζοντας τα φτερά στο πουκάμισό μου, ισιώνοντας την ατημέλητη ετικέτα με το όνομά μου.
Τα μάτια του κρύβουν σκανταλιά, διασκέδαση και πολλή αλαζονεία καθώς χορεύουν ανάμεσα στα δικά μου, αλλά εγώ δεν μπορώ, με τίποτα, να βρω τη θέληση να διακόψω την οπτική επαφή.
Οιh καρ(δCιαPκ&οBί iμsοAυc kπvαYλμrοίD IεπιταχyύνοAντYαuιJ,É καιm όkχι XμόMνο mεπειZδrή HμÉό)νοk Rμεριdκά. *στρTώ,μαMτα lυφάσμdαIτοςj pχVωéρ)ίmζοGυxν jτDοH DχZέiριz τkοMυ απóό Pτοw wσsτ&ήθhος qμOοyυ, $αλlλWάl jεéπuεqιiδή δZε$ν μουt αρέmσει οs τnρ.όποAς qπÉουW Aμ^ε^ κοPιτάóζyεTι.é Εcίναι! Yέxν$τTοWνjοςl dκαι εστιxασóμWένÉοSς. UΣzαν hνLα' εgίwμcαzι' !ηb νJέα* τFουz MαHποσMτολήa αcυkτή! $τWη σbεcζ'όaν'.Y
Το καθήκον του να κάνει τη δουλειά μου κόλαση.
"Έξτρα λάιμ;" Ο Indy διακόπτει, κρατώντας μια χαρτοπετσέτα γεμάτη με φέτες λάιμ.
Το βλέμμα του Ζάντερς σπάει το βλέμμα του καθώς κοιτάζει πίσω στον Ίντι στο μαγειρείο, και μια ακουστή ανάσα ανακούφισης αφήνει τα πνευμόνια μου όταν η προσοχή του με εγκαταλείπει.
"ΟυάοaυH,O WσDαQς ευχrαρNιéστ(ώ ποCλnύ"n.l Ο rτό(νvοhς' τxουZ AΖάντερς εμxπrεριέiχGει υπερβmολιiκή χéαcράM καθώ(ςV DτAηdς τiα πiαfίgρqνNει$.r "(ΕCίσαtιY &σ_πóο!υδvαiίος _σÉτfη& Kδουλ&ειpά σου-z"
"Ίντι".
"Εντάξει." Την απομακρύνει, με την προσοχή του να με βρίσκει ξανά. Σκύβοντας ελαφρά, μας φέρνει στο ύψος των ματιών του. "Στίβι. Σπουδαία δουλειά", προσθέτει αποχαιρετώντας με πριν φύγει προς τη θέση του.
Σηκώνομαι όρθια, συνθέτοντας τον εαυτό μου, καθώς εξομαλύνω για άλλη μια φορά τη στολή μου και σπρώχνω τα ατίθασα σγουρά μαλλιά μου μακριά από το πρόσωπό μου.
"VΣlεV ZπαρTακαλώM,a γKάμα τ,ον"ó, pιOκετrεύεZι (ο Ί$ντι rόrταν είcμασyτεu πάλιÉ Cμ)όNνbοO οiι δXυPο ,μ^αAςc σHτο μαAγWει)ρεYί)ο.
"Τι;"
"Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, γάμα τον και μετά πες μου κάθε μικρή λεπτομέρεια".
"Δεν κοιμάμαι μαζί του".
"ΓιατZίD όχPι;Y"L
Τα φρύδια μου σμίγουν. "Επειδή δουλεύουμε γι' αυτόν. Επειδή είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του, και επειδή είμαι σίγουρη ότι κάνει σεξ σχεδόν με οτιδήποτε έχει κόλπο, και αμφιβάλλω αν ξέρει το όνομά τους όταν τις πηδάει".