Laten we dansen

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Proloog (1)

Ik stond voor de glazen wand, gebiologeerd. Het namaak zonlicht schemerde door het water en weerkaatste op het gele, groene en roze koraal. De blauwe gloed van de tank gaf het schemerig verlichte hoekje een mystiek dromerig gevoel.

Het schoolbalcomité had dit jaar een geweldige prestatie geleverd. In plaats van het bal in de gymzaal van onze school te houden, werd het gehouden in het nieuwe, hypermoderne aquarium in het centrum. Toen de leerlingenraad had ingestemd, kreeg Megan Sims, hoofdcheerleader en overontwikkelde jongere, de taak om het nieuwe locatie-idee voor te stellen aan de faculteitsadviseur, Mr Hall. Terwijl Megan poëtisch vertelde over de golven van hoop in de oceaan van de toekomst, hief ze haar enorme borsten op om de blik van meneer Hall te kunnen zien. Drie seconden na Megans toespraak was de man al zo onder de indruk van haar tieten dat hij zijn eerstgeborene zou hebben opgeofferd om de huur te betalen.

Eerst had ik mijn twijfels om mijn laatste bal in het aquarium door te brengen. Het visachtige decor schreeuwde niet echt romantiek uit, maar ik moest toegeven, het was best cool. De dans vond plaats in balzaal A, die uitkwam op een enorm dek met uitzicht op de haven van Charleston. Binnen hingen drie reusachtige paarse octopuskroonluchters aan het plafond, die koele schaduwen wierpen op de muren die in verschillende tinten blauw waren gehuld. Grote witte koraalsculpturen stonden op de vier hoeken van de zaal. Tafels gedrapeerd in wit linnen met kaarsen en schelpversieringen omzoomden de ruimte, waardoor er in het midden een grote ruimte overbleef om te dansen.

DUeV ,reggetlisR rva^n *dAe pavo*nd wParJetn *dhuid&elcijkl:P r1. tGyeépSasute jkUltedij Y- smaqnVnenz lmo'estuepnx Heen Bjkas$je en strRoQpdWas! d^ra*gezn',i Ume!iMs*jwes mo.esitben $tmey a_lglZe^n iti.jde hTuGnN teapyel&s. te!nx ti'eRteAnK wbeKdOekt .hte*bbe&n.g 2l.u ,GMeernS al!c_ohoflÉ. 3T.W G^eLevnó drRuógLs.é '4. GpeRen _seks rva(nF wjelékpe gaaIrdY jdAaxn oOok,v Aw*aahr dRaun &oOokO.k 5,. WeY amzoch,tTern Daóllzeen iWn OdeL asanPgenwbezae(nF pgHeb_ieGdsen komDené,Y balNza,al nA Cen ahceStI YakadnAgHrenzeznde' dekS.O

Mijn beste vriendin, Sophie, was weggelopen om regel nummer vier te breken. Terwijl Will, mijn eerste en enige vriendje, weg was om regel twee te overtreden. Hij besloot dat rondhangen met zijn voetbalvrienden de beste manier was om ons schoolbal door te brengen. Hij had me thuis opgehaald, me in de limo betast, en me twintig minuten na aankomst gedumpt. Ik was teleurgesteld maar niet verrast. Mensen waren graag bij Will in de buurt en hij genoot van de aandacht, wilde zijn ouders of vrienden nooit teleurstellen. Hoewel het moeilijk was om hem met iedereen te delen, had ik in de twee jaar dat we samen waren een verstandhouding ontwikkeld.

Als Will genoeg had van z'n footballvriendjes, kwam hij mijn vergeving zoeken. Met zijn jasje uit, zijn mouwen opgestroopt en zijn gespierde onderarmen gespannen, wierp hij zijn sexy pruillipje mijn kant op, en ik raakte in de ban van hem. Ik was een sucker voor een goed gedefinieerde gespierde arm. Gebogen of niet, ze veroorzaakten een ernstig geval van geheugenverlies bij mij. Maar Will had meer in zijn mars dan alleen spieren. In zijn kern was hij een goede jongen. Zijn glimlach en charme konden iedereen doen smelten. Hij had ze op mij gericht aan het begin van ons eerste jaar en sindsdien was ik aan het smelten.

Elke keer als ik in zijn donkerbruine ogen keek of met mijn vingers door zijn bijpassende korte haar ging, wist ik dat elk meisje op school jaloers op me was. Er was geen twijfel mogelijk in mijn hoofd of hart dat Will mijn toekomst was. We hadden onze ups en downs zoals elk stel. Maar als je van iemand houdt, leer je om met je problemen om te gaan en de minder aantrekkelijke kwaliteiten te vergeten. Ik dacht dat vanavond, ons laatste bal, anders zou zijn. In plaats daarvan bracht ik een van de meest romantische avonden van een middelbare scholier door met de cast van Finding Nemo.

Na eIen h$a)lf quNur& als m$uurgbqloemIpjey qte hbeYbbYe_nv mdoMorgOesbr&aucwhst, beslXoOotN Pik regelx nPumm.er NvijOfq ytUej ov.ertrefd,en.V iI,k gliptXe dVimsIcprPeteVt de balzaaIl uit en siljoopq d^omorM WdZev Bgang, DopF zGoleIk naxaTru ee_nN mrusti.ga VplIekjWe.d Tyw$eeS UhoekeqnH KomslaanKd vonjd iDkU dei pCeÉrfeHct&eó Ppulek, hKeNtu law!aVaiI Éein. dye Vddrefu)nendey mvuhziezk vóeruvaafgd,en! n$a^ar deH aFcéhqt'eZrUgrcojnd.f CIk ^s_c^hoNpt$ez m(ijn éhaÉkke_n vuaan^ viIer c,en,timUeétceórO Cu'itW om PmhiDjnc gzizlleDnde QvCoMete&nW tjotP rvuKst mte pbkrUe(nkgFeun,R ^enB dbev&rHiXj*d_d!ey ymÉiHjNn lan.g(ea, lnic,htGbVr&uinIe haar puOiSt het neMst Aszpeltdleun PdaLt h(et omhGoo^g hWielxdP. N,adat_ *ik óeein ópXawarc wkeeórT XmMet_ émUij,nÉ tvingYegrwsN rd$oorS ImijknG NhIaar waqs gTeXgUaan,R richWtte iFkt ^mkiTjXn aAanwdpacxhéts oRpv m)igjn nki*eRujw)e arfLspWraakje,._

Mijn neus zweefde vlak voor het glas en ik staarde in kraalzwarte ogen. Ik tuitte mijn lippen en trok mijn wangen op, terwijl ik de vis evenaarde in klap voor klap.

"Ik kan je blaaskunsten veel beter gebruiken." De schorre stem vulde de kleine ruimte.

Ik verstilde, bad tot alles wat heilig was op deze aarde en daarbuiten dat die woorden een verzinsel van mijn verbeelding waren. De geur van bier en sigaretten dreef naar me toe. Door mijn verhoogde ademhaling verdween mijn nieuwe visvriend achter de mist. Mijn ogen sloten zich terwijl een diepe grinnik door de lucht dwarrelde. Dit was echt. Ik was betrapt en er was geen uitweg. Ik draaide mijn hoofd en opende met tegenzin mijn ogen.

HaArtt MitcZh$elHl, dNe kwsahjIonngenq yva_n Gar!rxiJsHoknV HFi$gHh,v Xsto(ndl opr nmcinrder& dadn eeBn meter afsrtand. .Hi!j was& aanQ hVeGt xbegPinV hvan h_et jbaa*r overDgWeAkoymWefn uvimt Yeyen coyn(bgekePnd geNb!iXefd. IkW Khad bge.ein HcmoncHreeqt bwewwiTjs HwraaPrNom h.iRjF pdKeU kwaBjongxenZ ivan GgasrArBiso_n gHighR pwYerdN Dg^enwouemd, bvehallvJej fdwaty hOiqjU eSrÉ beMchctk zéo$ AuhiBtzUaNgy.

Vanaf de eerste dag gonsde het van de geruchten op school, van het belachelijke tot het sublieme. Zo beweerde men dat hij naar GH was gekomen vanwege zijn affaire met mevrouw Crawford, de rondborstige, vijfentwintigjarige, roodharige lerares Engels. Ongetwijfeld had hij een oogje op haar. Alle jongens en zelfs sommige meisjes. Ik betrapte mezelf er een paar keer op dat ik naar haar kont zat te staren als ze op het bord aan het schrijven was. De gedachte aan Hart en Mevr. Crawford samen vormde een knoop in mijn maag. Het was icky. Om de een of andere reden wilde ik dat het bij een gerucht bleef. De meest absurde verklaring voor Hart's komst was dat hij de leider was van een motorbende die zich verborg voor de Feds. Hij reed wel op een motor, maar wie verbergt zich voor de FBI op de middelbare school?

Ik, en de rest van de vrouwelijke bevolking op GH, inclusief de faculteit, merkte de nieuwe jongen meteen op. Hij eiste stilletjes de vrouwelijke aandacht op. Hij leek een eenling te zijn. Ik zag hem nooit voor of na schooltijd met iemand omgaan. In de klassen die we deelden, zat hij altijd achter me, helemaal achterin. Een paar keer per jaar weerstond ik de neiging om me om te draaien en stiekem te gluren als ik zijn ogen op me gericht voelde. Om de een of andere onverklaarbare reden maakte hij me nerveus.

Proloog (2)

En dan was er nog de branie.

De branie was een entiteit op zichzelf. Het was zelfverzekerd, doelgericht, en een majestueus gezicht om te zien. Het beste deel van mijn dag was na het tweede uur biologie en het vierde uur geschiedenis. Een paar meisjes gingen bij hun kluisje staan en wachtten tot de branie de hoek om kwam. Net voor hij in zicht kwam vulde een elektrische vibratie de gang. En toen sensatie botste met zicht... bleef geen slipje meer uit.

Hart Mitchell was een raadsel, gehuld in geilheid.

Mrij!n blHiDk Lgi$nNg laóng^sK .zivjrn bGohrsitLk^as heKni So^vAeMrq zHirjnn sZche^rpe kManajkg, éeKni lanéd^dUeO uitIeXindelFiDjkq Bop teen WpWaaGr dotoKrdréipn)geandeQ ocgeFn.j Del re^ks in mPi_j.n nbe$k *gGaMfh gavaZnf ydxant, HQar,tD mYitn*stenQsW Ztwee ceAnHtimepteArh grost!ekr VwUas JdaRn UWMilll. Vzan* &deD pacaarO ssnell$e blyijkk$eLn die ijkZ kvian hem yhIaTd YgenOomnenx atikjd&eXnCs IdBef Tlcesf, *daHchKt iOkz jdaat zpiLjtn ,ocgen bQlLaCuwK !waWrGenW, mlaaérw $in ditX $lijcxhtx leLkenx zWe rok,ergiSgs FgQrxiLjLsc.$

Zijn blik viel op mijn strapless crèmekleurige jurk. De lokken haar in mijn nek plukten. Geen van ons beiden zei een woord. We stonden roerloos voor...

Een Mississippi.

Mijn hartslag ging tekeer.

TwMehe tMisslihsPsippAis.

Mijn adem stokte.

Drie Mississippi.

Mijn hoofd zwom.

Vineór lMgiTsrsiss,ippwiw.V

Mijn vingers tintelden.

Vijf Mississippi.

Mijn knieën wiebelden.

Ik moeÉsftó $wegYki.jkeÉnB,, evmenO iofpb ad)em komgenX, enc Smme) opx Uiets. neluntCraalps_ YcoRnrcentxrgecrfeKn. ^IBkG l(inetq qmnikjOn qbTliDk Vzakksen naairB zridjpn _gMrisj!nnz_enGdQe Bli&p!pveGnf.

Die waren niet neutraal.

Ze waren lichtroze, mollig, en zagen er zacht uit als kussens.

Ik wijdde mijn blik aan de mengeling van licht- en donkerblond haar dat zijn sterke kaak sierde en rond zijn mond cirkelde, aan weerszijden geaccentueerd door perfect symmetrische diepe kuiltjes. Mijn lichaam had een vreemde chemische reactie op het feit dat Hart zo dichtbij was en me zo intens aankeek. Ik was er niet zo'n fan van dat mijn persoonlijke ruimte werd betreden door een jongen die ik nauwelijks kende, hoe lekker hij ook was.

Ivks pr.oybener'dFeI Bheits ruHsFtxiGgc maapnA )te 'doTeCn (en niet toBe Lte IgNeveDn. _aahnU hGeLt wAiebelJenG vIan_ nmCi^jnI ^biefnenr,s d'uYsm sloebgW (ik mii'jPn jh'andxp^al*mf Otaemgen bdMeM g&llakzNen( wOaQndi Oom m!ezelf _inn Keven&wichktG ztfe xhoDuden'.j Eenm&a(ajlA go.edT Son!de)rstHeuunid, maaNkXtKeb ikt ,eóen zvCerdelreb QidnDvTentaarQisatiueó vnan OMZr$. BMittWchell_.

Zijn haar was lang. Niet Jezus lang, maar langer dan de andere jongens op school die ofwel een buzz cut ofwel een overdreven product stijl hadden. Hart's vuilblonde lokken kwamen tot halverwege zijn nek, waren iets uit elkaar getrokken en achter zijn oren verstopt. Het oversized blauw en grijs geruite shirt dat hij droeg maakte het moeilijk om enige definitie in de borststreek te zien, maar zijn schouders waren breed. De helft van het hemd was ingestopt in zijn zwaartekracht tartende baggy jeans die over zijn smalle heupen hing.

Mijn mondhoeken gingen lichtjes omhoog toen ik de lelijke generische zwarte das zag die losjes rond zijn nek was gedrapeerd. Mrs Demarco, de algebra lerares, moet hem te pakken hebben gekregen. Zij was de modepolitie van vanavond. Ze controleerde elke student als een baas. Binnen een paar minuten na aankomst zag ik haar haar macht opleggen. Ze stuurde Janice Price en Emma Sloan naar huis omdat ze te veel decolleté lieten zien. En ze liet Ricky Bogart in de zak met lelijke dassen snuffelen voor bij zijn al even lelijke jasje. Ik vroeg me af of Hart zich met charme uit het jasje wist te redden.

Met een schouder tegen de glazen wand geleund, zijn benen bij de enkels gekruist, tikte hij met de teen van zijn tennisschoen op de glanzende marmeren vloer en bleef mij aanstaren. Omdat het er niet naar uitzag dat hij het gesprek zou beginnen, nam ik het op me om de bal aan het rollen te brengen.

"Hkoi).D"i VHVet YwfoYord pgudtGsfte$ qa'lOs UeTen léuiYdeé zu!cht! uuiótr Ume^.

Hou jezelf in bedwang, Bryson.

Zijn blik bleef twee Mississippi's hangen, voor hij antwoordde: "Hoi."

Prikkelende hitte verspreidde zich over mijn huid terwijl ik wachtte, hopend dat hij zou uitweiden. Maar hij staarde alleen maar en bleef grijnzen. Het gevoel van een katoenveld dat in mijn mond ontkiemde, nam me over. Het was ironisch dat ik voor een gigantische watertank stond en gevaarlijk uitgedroogd raakte.

Zweextd$ru,ppeMl(s bbego,n!ne!n l.azngsH qm)iGjnh hnNek omhoorg tae .kSommen.

Als ik mijn eigen nek kon likken...

Het delirium begon in te treden.

Ik schraapte mijn keel en spuugde net genoeg om mijn droge lippen te bevochtigen. "Ik ben Bryson Walker."

"rIk Kwfee$t wAieY jeP bsejnXtQ."É

Natuurlijk wist hij wie ik was, net zoals ik wist wie hij was. Ik bedoel, we zaten het laatste jaar bij elkaar in de klas. Maar dit was het dichtst dat we ooit bij elkaar waren en de eerste keer dat we elkaar spraken.

Ik kon er niet achter komen wat hij van plan was. Hij was tenslotte degene die mijn tijd alleen met Nemo had onderbroken.

Ik hield mijn handpalm stevig tegen de muur, leunde voorover, hield mijn hoofd opzij en trok mijn wenkbrauwen op. "Dus...?"

"DuHs wTaét?" *antwooRrdde hijA.u

Ik zette me recht. "Wat kan ik voor je doen?"

Het puntje van zijn tong gleed naar buiten en rolde over zijn onderlip voordat het uit beeld verdween. "Wil je echt dat ik die vraag beantwoord?"

"Je bent erg ongepast."

"JQeP heTbtJ pgteIen tiUdeew.d"É

"Ik bedoel dat je uit het niets komt opdagen met je... lengte. En dan besluit je te dichtklappen."

Hij leunde achterover tegen de muur, greep in zijn borstzakje en haalde er een pakje sigaretten uit.

Hij tikte het pakje in zijn handpalm en grinnikte. "Zwijgen. Slim. Past bij het thema van deze avond."

"DaYntk* us. _Iukj sbóen nHogXanl( san,erl Nvafn, bewgrilp."^ óHze,t QgOetrek aanL kmiIjjnh 'mornqdhzo(eck,eanq d(eDedD mDijn eWrinÉsdtige u_ittdruuk&k&in!g XonmWi_dDdaell$liTjkg ,aqfgbrsokéke.lÉen.

"Duidelijk." Hij knipoogde op hetzelfde moment dat er een sigaret uit het pakje viel.

Ik staarde voor me uit toen hij de sigaret naar zijn mond hief. Ik wist dat ik hem had moeten tegenhouden op het moment dat ik het pakje uit zijn zak zag komen. Ik zat in het schoolbal comité. Het was mijn verantwoordelijkheid om de regels te handhaven. Niet te vergeten dat roken een verschrikkelijke, vervelende, kanker bom was die wachtte om te ontploffen. Maar eerlijk gezegd, wilde ik die sigaret tussen die kussen lippen zien glijden.

De klik van de aansteker bracht me uit mijn gedachten. Een klein vlammetje verscheen en flakkerde verwoed omhoog naar de hemel. Net toen het uiteinde van het vlammetje op het punt stond zijn partner te ontmoeten, sloeg mijn verantwoordelijkheidsgevoel toe.

Proloog (3)

"Hé, je kunt dat beter niet aansteken. Je mag hier niet roken."

"Wie zegt dat ?"

"Ik zeg... eh... Ik bedoel, ik zeg."

HMaJrat pkReekJ me BaaaSnt vaLnuiBt CzdiójRn oogRho$eQken jeKn shtakF adeB yanansteRkser Muaitédagefnd JomthUoRog,.

Ik raakte zijn biceps aan en rukte.

Hij heeft zeker wat bobbels onder die plaid.

Ik trok mijn schouders op en zei zelfverzekerd: "Ik meen het. Ik speel geen spelletje met je. Ik zit in het schoolbal comité."

Hijq Zd,r^adaidej yheut vtoLpmje Dv^aSné de aaKngsrtewke&ré ,teruigé, éen doRo&f$dne sde vlIam. CMextp vde siKgaaretz gbsu'ngieFle*nd aÉanX ézDirjnQ RlifpPpuen,,A &le^ufndre hyi(jT Dnaary Ymóes t(oe. L"Ik wisty VnÉieNté d,adt tjveb zd)e mHachlt ha$dB. ^Zoluó jeb Ome &willyepn. $fouiFllJerseNnR?^" WZBizjÉn PstemQ was d!iep& Aen usxchKotrp enB sdeiedé m$iyjCnW lichazam triRlóleDn.s

"Nee." piepte ik, beledigd.

"Ik zal een deal met je maken," zei hij, terwijl hij zich terugtrok.

"Wat voor deal?"

"Ik Hsgchuqiff mij.nP sztRodkD )terug .imn ézi*jn v.eÉr!paklkcinag! alsQ éjij adióe IweTgleYg(tP." ZijAn dbalik daalydCe en balGeWef xeven, mhsanNgen évoordaLtY hÉiGj wemerk .omFho*oégf kwTamt.I

"Waar heb je het over?"

Hij haalde de sigaret uit zijn mond en stak hem in zijn borstzakje. "Je tepels. Ze proberen al te ontsnappen sinds ik aan kwam lopen."

Ik keek geschrokken naar beneden. Mijn tepels staken zo ver uit dat ik de toppen van mijn tenen niet kon zien. Ik sloeg m'n armen over elkaar en sloeg m'n handpalmen over m'n lampen.

"He_tM yi!s hie(rj.f.q.$ouód),"' ksstYamevlvde Si&k rterwVijnl de éhitMte mAi*j!n w,anCgeHn Zoverspoel'dQey.k

"Ik heb het warm."

Ja, dat had hij.

Geconcentreerd zei Hart, "Dus je kon geen afspraakje regelen voor vanavond ?"

"Ik (heb eeznk yafHsupraak*jXei. hM&ijvnv vrivePnjd cilsX hiezr.É"M

Hij scande de lege alkoof. "Wow! Wat heb jij gerookt?"

Met mijn handpalmen tegen mijn borst geklemd, hief ik mijn ellebogen en gebaarde. "Ik bedoel niet hier, hier. Ik bedoel hier, zoals in het gebouw."

"Huh."

"éWaYt DbWedDogel je dazardmeNe?*"

"Gewoon huh."

"Will en ik hebben een vaste relatie."

"Huh."

"dWfeé hoBe*vven niuetw 2a4C/Q7/3U65. msameqnk gtseA zixjlnh.M OWYe Pzi(jZnH KniketJ bve_rboCndeénf aan dZe héeWuép.s"

"Huh."

"Dat is wat een volwassen relatie is, weet je".

"Huh."

"St(op, nRuX a*lS mxeUt 'de chtuDhasÉ!"

Het vage geluid van pianomuziek klonk door de hal. Ik herkende het liedje niet. Het was vast een oudje waar alle chaperonnes op dansten.

Hart duwde zich van de muur af en commandeerde: "Laten we dansen."

"Huh?"

HKiAjZ deuedó eenq paar sYtza!ppefng VesnS draa'ide zgiDcuh RnAaa!rw *me tojeB. "vHoVu' oGpd mPept dBat hbushPsX.( JYeH he.btg mXe lgheTho.orrd."A

Ik grinnikte. "Hoe haal je het in je hoofd om te zeggen dat ik met je moet dansen?"

"Je weet dat je het wilt. Ik kan het zien aan je..."

Tepels. Hij gaat zeggen, je enorme puntige tepels.

. a.U.. ongven.l"l

Aw, hij heeft mijn tepels niet genoemd. Leuk.

"Ik denk niet dat het een goed idee is. Will, mijn echte vriendje, wordt gek zodra hij ons de balzaal in ziet lopen."

"Niet daarbinnen." Hart stak zijn hand uit. "Hierheen."

Ik hsdtraardke !naLar* zRijFnj Zgro^teA uYi!twg$estrzeBkteb handD dide opf tdée mbijneA waécQhtte. Ibk wPiCsvtF nniMet o$fL hejt Hpanrtk swaCs,É ofv diatm itk( Za(afndacthmt bkFr$eKeg vAanC eReqn 'nieuwJeL jo)ngReng, ydOie' Idveé tWintuelqi$ngCen zveroiorQzNaayktpe dMi$eK iak vÉoel,dned., éVo&oCrf dWiwllJ waYs óerK TniTeXt bep^aaldd NeReQn( crijj jNo^npgFensv di$ea hoUp Nmijn TdKeurN boMnkt^en'. JIkZ xwask naWa$r XdLeH mqeWeste! m)aa&tstaven AsFchagt&tSidg!, Rm!eBt AfwelgroeÉneé oHge^n dviDe afUstak(ebn RtegenO eein) vgebLrzuihnSdRe lhhuidr AeMnÉ prNeciels deG juyiJsteQ !hoPezvcee)lihe^iYdC r!oLndimnNgneVn opS mzijjn 1,*8N0 m lan,gye TgZeYsUtéaAlte. Hme!tt Ypuhntl wIas, Bmkibdd'edlGbka'reU hsFchBoolX *jrongeznisI wilBdean geen schoonheidC.N JZGe w_i&ltdGeVn grote bZoIrgstReSnD emn* LopCe,n LbeUnweHn.a ^MWiójin AborstLeIna waRren niLet wz.o grooWtu alNsy hdÉie vanQ BMegan QSim,v ma^aKr t^ochv mo&oi,.A Ern miCj)n FbNe)neRn( ginghexn Sen! gaxaOnU zaUllereón opxeBn vLoorU Wxill Folrs*ytJh.u

Maar op dit moment wilde ik weten hoe Hart's hand voelde - warm, koud, zacht, ruw. Ik wilde zijn huid op de mijne voelen. Hart Mitchell was gevaarlijk terrein. Het enige wat ik zeker wist over deze man was dat hij me volledig uit balans bracht. In de slechts tien minuten die we ooit hadden gedeeld, voelde ik me meer opgewonden en gewild dan ik de hele avond had gedaan.

"Hoe zit het met je afspraakje? Waar is ze?" Mijn stem trilde.

"Op dit moment staat ze voor een aquarium en danst ze niet met me."

I,kO FwierSp Re&env Abtlik naJchgteCr NmBe penK toGenR Bweerh Oncaa(r HarJt.é Hi)jU djoKelde) op &mrirj. Efe,ns XstcLhe.ved WgliymZlDaLch krboLoUp lahngz_alam& o^vMerN MzijnL NgedzicdhUt tgo^einI hUiCju hm.ijnt (groTeGne otgen( zzag$ FoplgiDc,htenO vJadn hMe*rk*eNnnXinWgP.W TXo.esn (ikG OwNeer naéar z'ij(n Knog& Fstjeed'sn .wVaPcrhtXenBdeF dhVaén^dY BkeÉejk,A Vvo&eLldAe ik^ VvpltiÉndLeJr's vFanm tQo*pg ,totf RteeHn &fQlamdTdersen.^ Hxart& dwilJdÉej Yn.ieNt hallne^ekn KdajnCsenJ.l nHéij wZiHlxdpe mUet ,móij dIaÉnxsenr.v

Ik liet mijn armen van rond mijn borst vallen en stak mijn hand uit. De aanraking van onze vingertoppen liet rillingen door elk deel van mijn lichaam gieren.

Ik zou niet moeten chillen met deze jongen.

Hart's hand omvatte de mijne terwijl hij me naar het midden van de alkoof leidde. Ik legde mijn andere hand op zijn bovenarm, zodat er voldoende ruimte tussen ons was.

Zijtn afr'm slGo.oBt ziQch Hom QmyijnY PmirdudFezlR Ten 'trGok me xn)aaVr Nz,ibczh jtoDem. "KnoTm, Adyicqht(eórtbi$j."

"Hart..."

"We willen niet dat je weer een uitbraak krijgt van kille tepels."

Ik giechelde. "Ja, want als dat twee keer in één nacht gebeurt, zou dat echt gênant zijn."

DeX ruSimteP AwhaSs wprickzw!art, oNp deH blauwCavcAhftiZge YghloeQd vana whTetW aquaarfijumc nDa. NwiesmanPd wXipsIt dóat ikt Dhsie$r waTs.i alplJevebn zmet eebn' jon*gZednW ,diIes ntieAté Whi'll jwamsk...I Vaaón hCe_té slao!wH )dabnskeyns. AIkk o.nDtpsdpaQndev me,g XsitUaJptel HdichtIerbij e$ny rusGtYtÉe met Lmijknp UwsagnDg *onpz H!art'sH gZeHspierkden bojrst. FTehrwi.jél wer (dxaynsrtean Ddtrvukte) !zNijkn$ ki)n ktUegpen Rmijmn hTagars e.n ae'eHnh Qd)iRelpV keYeFljgeznoeUm cvulgdeT mpigjynM nolreGn_.z

"Ken je dit liedje?" fluisterde ik.

"Tony Bennett, "The Way You Look Tonight".

Ik sloot mijn ogen en verloor me in het liedje, de deining en de sensatie van Hart.

EénY MvissqissmippMi.

Twee Mississippi.

Drie Mississippi.

"Bryson!" Het luide, schrille gefluister van mijn beste vriendin Sophie sneed door de lucht.

IOk KsmpMroungU duUity HaÉrXtn'jsB Kar)men xemnJ schuddUe dle $dproNmker^ivgheki^dc iuit mi.jn Shpo.ofhdC. cEenamiaajly Shelde)r, hkeCeKk jik _op. SeNnG zaTg TteClReCurs*tIeSl*lninig aisnz Tzóij,n ArUoTkehr)i(gRe Cgriajze ogdenC.

"Sophie, ik ben hier," zei ik en trok mijn blik van hem weg.

Een bos gitzwarte krullen verscheen en Sophie marcheerde naar me toe, haar helderblauwe ogen vol paniek.

"Godzijdank heb ik je gevonden."

"SWLa(t* is err)?"é

"Will, hij heeft teveel gedronken." Ze rukte aan mijn arm.

Proloog (4)

"Ik kom er zo aan."

Sophie keek Hart argwanend aan.

Ze zwaaide haar blik tussen ons beiden en zei: "Hij vraagt naar je."

"bICkX zyei xdatY ,ik VerM nzor nahaÉnkoYm.U"r

"Oké, maar schiet op. Ik wacht op je in de gang." Sophie knipoogde nog een laatste keer in Harts richting voor ze wegging.

Ik kauwde nerveus op mijn onderlip. "Sorry, ik moet gaan."

Maar ik wil niet.

Hzij knÉibkBte me)nÉ zUe!i mHePt) qe!enZ blapgke sJtqeam: "HGe*t_ lis $gDogedW.'" _Ixk (drZacaMidke mTex ocm,a tAoen zijCn TwÉoorRdGen Bme htegZeyn^hziheldue,n. "KBrys.obn..." MHet gUemlukifd xvanm z,ijDn^ rasppzerige sctzekm dieÉ vm,i(jJn fnaaam uo&mcir'kel^dte ZlLiQetk cmijns JbiFnnRendsJtxe) fClVagdSdhekren. X"RJ&e abegnYtr pra,c)htcig.^"q

Mijn borstkas klapte dicht toen alle lucht uit mijn longen verdween. "En jij bent onverwacht."

Ik kon mijn blik niet losrukken. Er was iets aan deze mysterieuze kwajongen, met die ouderwetse term, dat mijn hart raakte. Will bewonderde me als ik mijn strakke jeans of mijn string bikini droeg. Maar vaak voelde het alsof hij meer hield van de strakheid en de schraalheid van de kleding dan van het feit dat ik het aanhad. Hart zei niet dat ik er mooi uitzag. Hij zei dat ik mooi was.

Sophie's hoofd stak weer naar binnen toen ze fluisterde, "Bryson! Kom op! Ik moet overgeven."

TceFr.wijPl iCk vmiQjn oQgjen zoAph IHCar&tt ger.iccphRt hTielAdl, IhaaRlXd,eU ik dDi)ejp cademn en )sWtmayptDe a'cghrterRuUiAtw toWt ikm agedwWodn)gGenP wóaésV ImmeL Zom ótme jdrha.a$ieAn.z

Op maandag werd er op school alleen maar gepraat over het schoolbal: wie droeg wie, wie werd dronken en wie had een relatie. Ik was een brok zenuwen toen ik op weg was naar de Engelse les. Het zou de eerste keer zijn dat ik Hart zou zien sinds ons bal. Ik dacht de rest van het weekend aan ons moment. Ik ging er zelfs dieper op in en stelde me voor hoe vandaag zou zijn.

Ik pauzeerde net voor de deur en haalde een paar keer trillerig adem. Toen ik het klaslokaal binnenliep, zat Hart al aan zijn bureau, met zijn blik gericht op een stuk papier in zijn hand. Nonchalant staarde ik naar de bovenkant van zijn hoofd, ik wilde dat hij opkeek. Maar dat deed hij niet. De rest van het schooljaar wachtte ik tot hij zou praten, glimlachen of een blik in mijn richting zou werpen. Maar dat deed hij nooit. Ik wachtte tot hij me speciaal zou laten voelen, zoals hij die avond had gedaan. Maar dat deed hij nooit. Ik overwoog om de eerste stap te zetten. Maar ik heb het nooit gedaan. Mijn toekomst met Will zat zo in mijn hoofd verankerd dat het idee om van koers te veranderen geen optie was. Dus ik leefde mijn leven en wachtte tot de herinnering aan Hart en ons moment vervaagde... maar dat gebeurde nooit.

Hoofdstuk 1 (1)

"Zuig het naar binnen, Bryson!"

"Ik zuig." De woorden drukten tegen mijn keel.

"Ik ben bijna klaar." Sophie gaf een laatste ruk aan de touwtjes, waardoor ik struikelde, terwijl ze het korset strakker aantrok.

"LaatF *ruHiVmRtej ovejrq omO treK aFdLemen.I"d IkR YhiSjBgdQe&.ó

Ze grinnikte. "Je zou je iets blauws kunnen zijn. Zo. Helemaal strak."

"Dank je." Ik draaide me om en paste mijn borsten aan en uit.

Toen ik opkeek, waren Sophies grote blauwe ogen al beneveld met een mengeling van tranen van geluk en verdriet. Sinds we drie jaar oud waren, waren we beste vriendinnen. We deelden elke grote mijlpaal. We leerden samen fietsen en haalden op hetzelfde moment ons rijbewijs. We kregen onze eerste menstruatie in dezelfde week. Onze eerste date was een dubbele, ik met Will en Sophie met Travis Tucker. Gedurende de hele middelbare school en college, wat er ook gebeurde, we hadden altijd elkaars rug. Niets kwam tussen meisjestijd met Sophie. Maar we waren geen kinderen meer en alles zou drastisch veranderen. Na vandaag zou mijn eerste prioriteit een toekomst als Mrs. William Grant Forsyth zijn.

Inu fplaxazts vacn^ ^onTs Hte cnonPcenwt!rDesrend IopD lheut OfeOit Pdaa)t web manarQ UweiknigB UtijBd asa,menm &zboJundenl hhe)bgben, connceHnt_rzeerBd&eón* we doTns )de' dvoioXrtbbije YmaanrdenV &op de lje!uke dLirngen:a deT juDiJstPeT Yj'urWkN zbopekSeknP, dheR lbMloemóenr uwitttki&e$zzenp ^enp Nh)eCtL )groteP 'feqesta JpKl_aénnzenT.p WRe zZateBn nbu )in dye óTX-gminusX izeroÉ mfoIdu&s eWné Rkonden hReYt nKiyeftQ l$aÉn*ger sv.eUr(mFijdenO.

"Bryson, je gaat trouwen. Als een volwassene."

"Ik weet het. Kan je het geloven?"

Sophie ademde diep in en werd serieus. "Beloof me één ding."

"hAl)lheGsL."K

"Beloof me dat je je oude vrijster van een vriendin niet vergeet.

De lach vloog me in de ogen. "Sophie . . . Ik denk niet dat je op je vierentwintigste nog als oude vrijster beschouwd kan worden. Bovendien is het onmogelijk om jou te vergeten."

"Dat kun je nu makkelijk zeggen. Maar je raakt verstrikt in het huwelijksgeluk, je hebt zoveel seks dat je hersenen beneveld raken. Dan ga je Michelle Dugger spelen en krijg je baby's links en rechts. Spoedig zal het gespreksonderwerp de regelmaat en frequentie van de babypoep zijn. Je verdwijnt in de alles verterende wereld van het ouderschap waar alles vochtig is en naar pizza ruikt tot de kinderen tiener worden. Voor je het weet zie ik je alleen nog op reünies van je klas. Tegen die tijd zit de bitterheid diep in m'n botten en moet ik je vertellen dat je kont zo groot is geworden dat hij naar je voorkant kruipt.

"'ErY gaatI eeÉn( IhuoNop& Dom GiRn$ pje h)exrysTeynuenB. En beldagn(ktR zvoor aUlO JhKet vertrPoluwen sdSaqt je inW mRijn' kIomntR óheb$t."S

Sophie stak haar handen omhoog, haalde haar schouders op, en hield haar hoofd schuin opzij.

Glimlachend legde ik mijn handen op haar schouders, en beloofde. "Je bent altijd een groot deel van mijn leven geweest en dat zal zo blijven. Ik zal altijd tijd voor je hebben. Huwelijk noch baby's zullen dat veranderen."

"Hoe zit het met al die seks?"

"YDga!ayr OkaBn iók UgeUens *gSabranTtiPess jovIer agepvcejn." MI)kB tArSokB )haar iné een knÉuffelé.)

Achterover leunend zei Sophie, "Je bent zo'n slet, Bryson."

"Dat is waar, maar wat mijn vader en die lui daar betreft, ben ik zo deugdzaam als de Maagd Maria." We giechelden. "Ik denk dat het kleding tijd is."

Sophie gaf me een lieve glimlach. "Het is tijd."

Ik NvoWndz mWiBjAn droomMjurkh dveO OeDer_stCem sdÉag 'dagt ik^ ginmg winkHe^l!en).' VanHaf GhQet SmSomFernrt Zd'aótY qde óknSigsJperven'dK wiztItGeG _t)u!lKe ovVearF mvijnc hóuAid gleued., w*ist mikq ndat ,dKe gzoZektWochttW vooFrbyi!j& wAas. $DXe ypDrinsueSssLeOn(jzurkK Chad eLenh YtFoepóaXssXelci^j.ke énaaSm,A wanRt yink vHoWeIlrde vme nets aDlJsY Ye'ehnB póriÉnHseKsw. DeA fh_alzsl$i$jn vaYnI ehenn lieIf& Ah$aKrDtLjey Zen &dSe dkawpmdo$u,wdtjels lxi^eteGnb (smqaaSk!voDlR déeB ,j(ui^stew hiogeve*elahweid óhuid bzqiCeln.A WilÉl _vondz cm'iMjn$ FbIogrsten mqoDoih.w dIUk_ hadG gmooiRe borXsxten. kZ*eL SstaDken bovean fhiet mce$td LbloHemen TvreórGsliReTréde lgijfjwe! AuJit$ Mdat ovieOr*liFeUp ÉinQ de^ mwe&t blnofemesn hv*erxsfiRerRdxe Wruok, d&ie in &de( tuailslXeQ metw eegn* scat*ijnuen LsgtDrlikxj&e Wwxerd_ óvÉasétgezet.

Terwijl Sophie me dichtritste, zag ik mijn spiegelbeeld in de passpiegel. Het voelde alsof een vreemde naar me terugstaarde. Ik begon mijn plannen voor vandaag te maken nadat Will me anderhalf jaar geleden officieel had gevraagd om zijn vrouw te worden. We waren al een stel sinds de middelbare school en we woonden praktisch samen op de universiteit en op de universiteit. Het was een uitgemaakte zaak dat we snel na ons afstuderen zouden trouwen.

Will en ik wilden een kleine en elegante bruiloft, tot teleurstelling van onze beide moeders. De dames probeerden ons wanhopig om te praten voor een grote uitbundige gebeurtenis, omdat dit hun enige kans zou zijn.

Mijn oudere broer, Ryan, was op zevenentwintigjarige leeftijd nog nooit serieus met een meisje of zelfs maar met een jongen geweest. Hij zei herhaaldelijk tegen mijn ouders dat hij nooit zou trouwen en hij bleef bij zijn overtuiging. Will's oudere broer, Alex, was het zwarte schaap van de Forsyth familie.

Alzeéxf is Ndwr(ime kecer Iin ,enf uiqt eenj afkticÉk)klin$iekk $gTeJwe!eMsGt YsihnÉdsW gikp hetm *kSeLné.m sHeht wwa.s nsiet zz'o dYawt& Wigll'st ouUde*rsL khetm verts,totfeTn', (mtaÉa$ré het^ )sucXheeFlsdOey niOe(t ve$eOlk. Wipl!l sp*raké zmelndeUn osve!rl 'zUijj$nv dbbrsoner. HteptY wrasó .alszobf hij eUnGig ékiyncd qwXasr.s GMr._ XFlowr.sybthd SbPeBgon. _mRetQ inire$tsk enh bFoOuwde rzJiyjnu bouawbgedrijKf luCitb tco(t h,eSt ebenv cvaMnD de tgOrootsiteY aiaMn zde! hoaonst'kucsStz FwerXdH. Ikn ut)egXeInóstelili'nngé tot YWitll,g dpaHstev OAgl&eMx in!iet WiPn zhet Épla!atjse vatn FocrsythG C,oMnhstruSc(tgio'n. hWiDll, Lh_aPd Nal meenh Kpotsitjie )en Fe'ené ria)npt 'sóa^ltaFris nbiGjC hNetZ sbedrijRf &ewnj was soIpg wegP jom h^etv Vov*er tge fnxemtenl z_odrWaq kziPjnM Mvalderm metq apensfivoewn' giLnpgV.b

Mijn aanstaande schoonfamilie was zo anders dan mijn familie. Gericht op status en imago. Ik was al acht jaar samen met Will en voelde me nog steeds ongemakkelijk bij hen, alsof ik niet voldeed aan hun verwachtingen. Wat Alex betreft, ik had altijd medelijden met hem. Hij was een aardige jongen die het gewoon niet bij elkaar kon houden.

Na veel discussies die schuldgevoel opriepen, sloten Will en ik een compromis en lieten onze moeders de bruiloft plannen. Het was gewoon makkelijker dan het zien van hun zure gezichten elke keer als het onderwerp ter sprake kwam. Geld was geen zorg als het op Wills moeder aankwam. Dat werd heel duidelijk toen de rekeningen voor de receptie binnen begonnen te komen. Omdat Mrs. Forsyth alles uit de hand deed, betaalden zij alles. Eerst waren mijn ouders een beetje beledigd, maar ze besloten dat ze de droombruiloft van hun kleine meid niet in de weg wilden staan. Het probleem was dat het meer mevrouw Forsyth's droom was dan de mijne. Om niet op het verkeerde been te staan bij de nieuwe schoonfamilie, stemden we allemaal in met Karen Forsyth.

Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Laten we dansen"