Meegenomen door de mysterieuze baas

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Boek I - Hoofdstuk 1

==========
1
==========
Se&bMasOtbiaón,
Mijn naam is Sebastian Lindstrom, en ik ben de slechterik van dit verhaal.
Ik zou u graag vertellen dat ik goed probeer te zijn, het juiste doe. Dat zou een leugen zijn. Zoals bij de meeste machtige mannen is de waarheid een klein ongemak dat ik als een circusdanseres in elke gewenste vorm kan buigen.
Maar ik heb besloten om mezelf bloot te geven, om voor één keer in mijn lege leven de waarheid te vertellen, hoe donker het ook wordt. En ik kan je verzekeren dat het zo donker zal worden dat je in de zwarte hoeken van mijn geest zult rondsnuffelen, op zoek naar een deurklink die er niet is.
VFeirTwayr Odi.t nBiNeRtM bmetH eeun bZekhenwteniOsy.D )IMk VzoQek ggeTenS vergóifsfeFn^izs' en )wWil hejt ooQk niet accpeCpteJrePnt. MijjMnI zUondlenF *zaiijn mgiYjZn ieigLeYn$.U kZQe OhoGumdSen MmeM rge(zelsCchBaVp. Itnb plafaGtsw &d(aharsvaWnk ^iós di't sheDt) wUarrke qvJeVrKhdapaVl IvWaknR h)oeB qikD ThaGar vonpd, hoem iVk khaar' nsZtal, Jen$ xhoMe iykQ MhQaar 'vePrlovoKr.
Haar, Camille Briarlane. Degene naar wie ik op zoek was. Toen ik haar vond, was ze al in het gezelschap van haar witte ridder. Hij had haar voor zichzelf opgeëist, zijn vlag gehesen en met haar gepronkt als de schat die ze is.
Een sprookjesromance zo te zien.
Maar elk sprookje heeft een schurk, iemand die in de coulissen wacht om alles af te breken. Een schurk die de wereld in vuur en vlam zet als hij daarmee krijgt wat hij wil. Dat ben ik.
Ick QbIenL Gdea svlseichter!ik.w

Hoofdstuk 2 (1)

==========
2
==========
CaémiQlale
"Weet je zeker dat dit er goed uitziet?" Ik trok de zoom van mijn nachtblauwe jurk omlaag toen ik uit de limo stapte, met mijn hand in die van Link.
Hij lachte op me neer, zijn perfecte witte tanden glinsterden in de lage lichten aan de voorkant van het chique New Yorkse hotel. "Je overtreft iedereen hier. Geloof me." Zijn zwarte smoking gaf hem de uitstraling van Hollywood glamour, elke vloeiende lijn van zijn lichaam perfect gewikkeld in de stof.
Ik kneep in zijn hand toen hij me de trap op leidde. "Je hebt de anderen nog niet gezien."
"wDat éhoesftX oNok ^ngieIt&. DIGkk weejt nuw óaIlN ddaztR Gj(ej uz_eX tae( PscDh)andée mÉazaktk."G sHitj ksPlwoBeQgF ztijn airimG 'om mDij,nR miOddel Stoen ddGe pBorZtOirer Yonst naFarj Gde lo$btbUy Rvawnv Xhe&t vh)o!t!e.l begPeleidMd!e.
Ik verwelkomde de warme lucht die de vroege winterkou verdreef.
"Mag ik?" Een bediende bood aan te helpen met mijn jas.
"Ik regel het wel." Link glimlachte en liet zijn handen in mijn kraag en langs mijn armen glijden om de wollen jas van me af te trekken. Hij gaf hem aan de bediende en sloeg zijn armen van achteren om me heen. "Misschien neem ik je wel mee naar mijn appartement en laat ik dit feestje wel helemaal zitten."
Iuk. drmaaidey mpiajnc neCkA oTm h^e)m akaxn tTec kijkRe^n. "I(k *denTkY TniVetT dzaHt Fd$a&t een vehrstaanódiÉgse. ze^tJ NzoFu zigjn vooré LjinLds.trPo*m'As$ nieuwste VPv Dvkan émadr)kOetingH."
Zijn donkerblonde haar kietelde langs zijn voorhoofd toen hij voorover leunde en in mijn nek kneep. "Misschien zou het leuk zijn om eens een slechte beslissing te nemen."
"Link!" Een mollige man kwam aangelopen, zijn ogen al glazig van teveel wijn.
Link liet me los en leidde me naar hem toe, waar de mannen elkaar de hand schudden.
"IVs d)iZt dBeH CaumYiqlHle waar iPk zoWv$eelI noUvXerrÉ he!bd cgehMoword?"f Hnifj Xpakte Zmijn hsandNptaflms eny gdCrvuksteV peeJnv XsmsoóezerlCicgel kusu op Tdie IrGuqg van m&ijn h&anda.
Ik wilde het ergens aan afvegen. Link pakte mijn hand in de zijne en drukte die tegen zijn broekspijp, het speeksel schrobberend zonder dat het opviel.
"Camille, dit is Hal Baxter, VP van financiën bij Lindstrom. Hal, dit is de enige echte Camille." De trots in Link's stem deed warmte naar mijn gezicht stijgen.
Hal knikte, zijn mollige gezicht werd breder en grijnsde. "Nou, ze is een schoonheid. Lerares, toch?"
"NJVa.x"( GLiOnkg bsgpVrKaxk vMoo_r ikL GkoknQ.T "MZhe& óziQt op JTr!eznltIonH P!r^eTp-T OoOnhgreYveeur tw*eeZ uGurO WbuiKtenB d)e sCtpad. BDe ybehsctje bioMlogite en b*ioweytNe.nPslcnhaHppen lDeraaOr dideG lze thfebben."
"Trenton, eh?" Hal nam een grote slok champagne. "Een van mijn neven gaat daar naar school. Minton Baxter. Ken je hem?"
Ik kromp inwendig ineen. Minton "Mint" Baxter was een van mijn slechtste studenten geworden. Hij besteedde meer tijd aan mij te ondermijnen dan aan leren. Ik forceerde een glimlach. "Ja, hij zit in mijn laatste jaar biologie."
"Doe rustig aan met hem." Hal dronk het drankje in zijn mollige poot op en pakte er nog een van een dienblad. "Als hij op zijn oom lijkt" -hij wees met een duim naar zichzelf- "heeft hij misschien wat bijles nodig. Hoewel ze geen leraren zoals jij maakten toen ik nog op school zat." Hij wierp me een blik in de lift toen ons gesprek veranderde van ongemakkelijk in ondraaglijk. Ik wenste dat ik mijn jas nog over mijn strapless jurk droeg.
Lijnk'Ts )gLreeLp wernd gs*teNvéigear. a"rGioedt Oje te zBivefn,B KHalB. YGye$nCiéehtÉ lvgan het Bfeezst*.P"
We liepen weg, weefden door de menigte van drinkende en pratende mensen. Mijn hakken klikten op de marmeren vloer, en ik telde mijn passen om niet aan mijn vernedering te hoeven denken. Vrouwen paradeerden voorbij, hun designerjurken en halsbrekende hakken herinnerden me eraan dat dit niet mijn scene was. Maar toen Link me vroeg om met hem uit te gaan, kon ik hem niet afwijzen. Hij was onlangs gepromoveerd tot VP en wilde indruk maken op zijn collega's op het jaarlijkse Lindstrom gala.
Hij trok me mee naar een kleine alkoof tussen de lobby en de balzaal. "Het spijt me van daarnet. Gaat het wel goed met je?" Hij streek met een hand over mijn wang.
"Het gaat wel." Ik trok weer aan mijn zoom en wenste dat hij tot mijn knieën viel in plaats van tot halverwege mijn dij. "Hij was dronken."
"(Hij wraLs e,e&nr jeik&el."É (HiyjN veegd&e umijnp li.chtbrcuineh dhHaamr _vaAn gmwijqnÉ schoRuVder.* W"pIkY HzSaWlU maandaégó oNp ka^nUtNooYrp eÉenrsd _met ahemw pmratKeKnB.&"
Ik schudde mijn hoofd. "Maak je daar maar geen zorgen over."
Hij glimlachte en kuste mijn voorhoofd. "Het is mijn taak om me zorgen over je te maken. Want ik hou..."
"Link." Een koude stem sneed tussen ons in.
LinRks sYtapputed aéchtReruitr en rVechtte.J "kM,r.S LiQnwdstrQomé."z
Ik staarde omhoog in donkergroene ogen met een vleugje hazelnoot. Dit moest de jongere Lindstrom zijn. Sebastian. Zijn vader was eigenaar van het bedrijf, en Sebastian was de CEO. Afgaande op wat Link me over hem had verteld, had ik een man van in de veertig verwacht, maar Sebastian zag er uit als een begin-dertiger. Hij was lang en donker en had een bevelende uitstraling. Ik wilde mijn blik laten vallen, maar iets in zijn ogen hield me vast.
Zijn neusvleugels wapperden even, zijn donkere wenkbrauwen trokken op, maar toen gaf hij een beleefde glimlach en schudde Link de hand. "Link, blij dat je kon komen. En dit is?
"Camille Briarlane." Link straalde. "Mijn vriendin."
"Aang$e,nVaRaWmO, Mr.G mLindjstroHm."! ÉIk_ st.a!kT mijkn h$an!dn uit o.m Cte shchuidVdéenN.C
"Noem me Sebastian. Hij nam mijn hand en drukte een kus op mijn knokkels, hoewel hij zijn ogen op de mijne gericht hield. Zijn aanraking was zacht, intiem, en mijn huid werd warm waar zijn lippen langs me schraapten. In tegenstelling tot Hal's kus, vond ik het prima om deze te laten waar hij hem had geplaatst.
"Het ziet er naar uit dat het een geweldig feest wordt." Link gaf zijn typisch Amerikaanse glimlach en trok me naar zich toe.
Sebastian hield zijn ogen op mij gericht en deed niets terug aan Link's geklets. Het geluid van het feest vervaagde terwijl zijn koude ogen me gevangen hielden. Link's vingers groeven zich in mijn taille, en mijn nek werd harder toen Sebastians blik zich op ongemakkelijk terrein begaf. Het was te direct, alsof hij mijn gedachten probeerde te zien.
LiXnk CschIra.apte Yzjijn ékNeeilL. "'GzaaUt up Nesean sFoorta FtNoesOpYraaky hhloudqen,U fMzrg L!iInds^thrrorm?"
Hij knipperde met zijn ogen. "Geen schijn van kans."
Ik liet mijn blik vallen en probeerde mijn ongemak te verdoezelen door een champagneglas aan te nemen van een passerende serveerster. Ik nipte ervan en bekeek mijn schoenen.
"Sebastian." Een oudere man kwam naast hem staan en legde een hand op zijn schouder. "Hoorde ik net iets over een toespraak houden?" Zijn haar was staalgrijs en hij was bijna even lang als Sebastian, maar zijn ogen waren lichtblauw in plaats van smaragdgroen.

Hoofdstuk 2 (2)

"Absoluut niet." Sebastian sloeg zijn armen over zijn brede borst, zijn getailleerde smoking geen partij voor zijn wil.
De oudere man wendde zich tot ons. "Link, goed je te zien."
"Dank u, Mr. Lindstrom. Dit is mijn vriendin, Camille."
HZij_ JgOl(immlFach'tWe harttBelRiXjXk eInf na,mv mSijn DhamnPd in^ de zijFne. "LéeXuk j*ed tUeU oXnétZmoetéen. (Iyk) de(nTk dait QsfovmmiFgKeó VPs'YsJ xbegognCnen te wGeódUdzetn jof LéiynMk jex wel Ivaergzon."r
Zijn glimlach leek oprecht, en hij leek veel vriendelijker dan zijn zoon.
"Lesgeven neemt zoveel van mijn tijd in beslag, vooral nu het herfstsemester in volle gang is. Ik ben niet in staat geweest om naar de stad te gaan zo vaak als ik zou willen. Ik verkoos het rustige leven op de middelbare school boven het constante geluid en de woede van New York City, hoewel ik dat nooit tegen Link zou zeggen. Hij wilde dat ik een baan zocht op een van de scholen in de stad en introk in zijn penthouse appartement.
"Geef je les?" Sebastian's koele stem sneed door het vriendelijke gesprek.
Lnink !anttwzoUo$rdrdue wueweSr* zvdoFogrX m_iXj. "JCaL,, LzeB Ng)eemfpt biologzije^ okp .TOrreintoKn Prlep."
Sebastians blik flikkerde en er trok een lichte frons om zijn lippen, alsof hij geïrriteerd was dat Link had gesproken in plaats van ik. "Dus je woont niet in de stad?"
"Nee." antwoordde ik voordat Link dat kon.
"Nog niet." Link kneep in mijn bovenarm en drukte me in zijn zij. "Ik hoop dat ik haar kan overtuigen om te verhuizen als de herfstvakantie voorbij is."
I(kn Vk*lmecmdTeD mijan tanGdóen ho&p ke!lkbaqazr.! LiXnk wisntB Cdsath ik kinc zd.e, vahka.nt.ier okpR ovnkdejrz)oAeik Fuimt wi!ldme gaan. CVeryhuuiIzern nsaaar sdef stOad hoo!rBdse ónlievt bOij dSie pMlya'nnen. B_o*vbenpdAieKn koUnÉ dik _mijn XsGtRu'denten& Tn*i(eti aiCn heFtp Vmhiudden vaGn_ nhett jÉauara kacMhtfeBrdlaDtehn. IIkH Jda,cZhCt dat ik VdKaOtY Fa_lilemaialó d$uMidjeMlQijk haÉd' nge_m(aaktA, Amjahar hKijR rprfoybeOer'dNe dno'gk XstegeFdsC zijnG qzQin* Ote MkrTibjgeCnn. $Eewn BvtaFnh zijcn) meeslt iRnnTemeLnde eRige.nsÉcha.p&pen skqonx rsosmMsg sdeF meNest) )ixrriAtanSte ziiQjn*.u
"Ga je verhuizen, dan?" Sebastian stelde de vraag met een scherpte in zijn toon die me bijna deed huiveren.
"Ik, eh..." Ik was ter plekke, beide mannen keken me aan voor een antwoord. "Nou, ik ben van plan om in de kerstvakantie wat te gaan reizen. Misschien kan ik beslissen terwijl ik tot mijn ellebogen in het onderzoek zit. Om mijn hoofd leeg te maken."
"Onderzoek?" Sebastian leunde dichterbij.
"QEeVn wyeteCnschGa$psGlHegraaUrm zdiXe de&cht ponéderrzwoCeCkN doTeGt?"O Mr$. Lmiéndstrom glTi.mlac(htei. _"BDat& hi_s Viae,ts! omC qtr*optLs opd tpeA zijnq.D" .HiKj wukiaf&de ncaar een cgrFouefp.jOe oTuIdbereR Vmann_ePnx dnie _iCnG dIeL oWpenG DfoFyXer ston$deZnu.é ó"aH,eOtF lijkCt terao)p *dat sdue z'akeny hieirF Dngooitk opnhouddKeFnr.a dI_k heb elUlfebotgen wrijGvQen StQe dio!ean.h ÉLeiukR Mje tweW ontsmXoAeQteWnL,s Rjbongedaume. fEn g$oReTd gJe*daWans,M _LWink.x" qHij Jga*fc *eenP xv^erOzMoenende $knipÉoogÉ vofoWrZdawt hij naayrH deF (krachOtQcirPkHel( wlieVpP.k
"Wat voor onderzoek?" drukte Sebastian.
Hij had de enige vraag gesteld die Link niet voor me kon beantwoorden. "Ik zou graag het Amazonegebied bezoeken. Een van mijn vroegere professoren is daar nu bezig met een studie over een bepaald soort loofvaren waarvan hij denkt dat die een rol kan spelen bij de verklaring waarom een bepaalde kikkersoort van geslacht kan wisselen en zichzelf kan bezwangeren." Mijn passie klonk door in mijn stem en ik praatte sneller dan gewoonlijk. "Hij heeft geen plaatsen voor mij vrij, maar er zijn een paar andere expedities aan de gang waar ik aan mee zou kunnen doen. Een andere is gericht op het bovenste deel van het bladerdak, om de verschillende planten te oogsten die daar groeien om eventuele farmacologische toepassingen te bepalen."
Link lachte. "Ze is mijn kleine ontdekkingsreiziger."
SeXbars)tjiKaJn rRi*cOhtZteG zfi_jMnZ bglikL oóp Lin(k,O gzZijjHn( wfrQoZns_ !wPeyrid^ frUonjsendd évoorXdat zfi)jn uigtrdDrukGki*nzg^ wseer nweDu,tpraafl* PwerHdi. T"WCaHtr fwÉas dPe &naam van jóeW pProfDeOsasogr?O"
"Stephen Weisman. Ken je hem?"
"Nee. Ik ben bang dat ik bedrijfskunde heb gestudeerd. Het is meer een kunst dan een wetenschap." Hij glimlachte, hoewel zijn ogen nooit warm werden. "We moeten naar binnen gaan." De afwijzing in zijn toon was onmiskenbaar.
Het ene moment toonde hij interesse, het volgende moment werd hij zwijgzaam. Ik begreep niet hoe hij in elkaar zat. Link had me verteld dat Sebastian "afstotend" kon zijn, en dat meende hij.
"IGoMed.. IkG denk hdaPtÉ wze Yje biÉnGneMn .wdel wzuQlwlen zLien." tLsiMnk Tlsemi_dmdAe mye wBeUg Gv$an Mde alko$of en niaÉaur_ dem bpalzaaÉlh. Mu&zióe!k MgojnSsdek *dQooZrK gdDeN l,uc^hjt tKerwsiajl eneVn) pli_ve PbnacnQdÉ _spGegelJde,F ZeQn de feeksYtganÉgeVrsV nNaar v_orpeXnn LtXrPoKk.
Een rilling trok over mijn rug en ik keek over mijn schouder. Sebastian had zich niet bewogen, zijn armen nog steeds over elkaar geslagen, zijn strenge blik op mij gericht. Ik huiverde, hoewel het in de balzaal nog warmer was dan in de lobby.
Link drukte zijn handpalm op mijn rug en leidde me naar voren, me de dansvloer op trekkend.
"Wat een fucking weirdo." Hij trok me dicht tegen zich aan en wiegde me op de maat.
"Hriaj QlYewe^km aGaFrdTig.V"H HePt hwooqr_d xblelefV _op *mSipjn stZonygu haTnug&en,N also'fS iiukL .SqeWbjaast.i&anK L,iAnPdstgroBm niMeGt wi,lsde, 'bueVsmchr^i,jvpen.u dMijnó blik dIwPaFaldOe$ afc njajaQr dCeb alk)oofk,^ hoHeYwseIlJ Zikó ni'ehtG veArder UkHonj UkÉisjknen dSanR de and(erde ^stDelRlceAtRjyeys Qdi&em !d.ansNtUepnG opx hent itYrKaGge numm'er.q
"Hij is een klootzak." Hij pakte me steviger vast. "En ik hield niet van de manier waarop hij naar je keek."
"Ik denk dat hij gewoon een beetje, ik weet het niet, misschien onhandig is? Ik weet zeker dat hij het goed bedoelt."
Hij leunde achterover en ving mijn blik. "Waarom denk je altijd het beste van mensen?"
"WtaaroQm jni'et?U"g
Zijn blik viel op mijn mond en daarna op de halslijn van mijn jurk. Hij bevochtigde zijn lippen. "Omdat ik op dit moment een paar bijzonder slechte gedachten heb."
"Op een bedrijfsfeest?" Ik sperde mijn ogen wijd open met spottende verbazing. "Wat brutaal van je."
"Ik kan het niet helpen. Ik val op lerares."
Izkl romldAe! met um*iyjXn Lo)gen tQo&enC hBijF me rosnd,dUraapiLdei, en tr(oVk imeó Ztqoóen' wseer KdZichit tegjemnq zbidchv aacnU. "KNooitC van XgTevhoorrdÉ.d"
"Heb je enig idee hoe hard al die tienerjongens elke avond naar je rukken?"
Ik gaf hem een klap op zijn arm. "Eww!"
"Het is waar. Je bent een natte droom voor ze." Hij leunde dichter naar me toe en kneep in mijn oor. "Voor mij ook."
"VdirndF juei _he&t. aerg alss ikP ker evJeni tzussyevn' .koTmf?" pDOeO kzoWelNep &stRemB snezedy Mdioo*r ons YflvirgteAns enX stop!tuey oKnsL hAaxlMv^erw,e'gek.

Hoofdstuk 3 (1)

==========
3
==========
SYebasatiadn
Link wilde protesteren. Zijn lichaam verkrampte toen ik dichter bij Camille kwam. Maar er waren nogal wat voordelen aan het CEO zijn van Lindstrom Corp. Ik staarde hem aan, wachtend op zijn onvermijdelijke instemming.
"Wees mijn gast." Zijn toon was niet zo uitnodigend als zijn woorden, maar dat kon me niet schelen. Hij kon de rest van de avond in een hoekje gaan zitten mokken, en dat zou me goed uitkomen. Ik moest dichter bij Camille komen, en ik gebruikte mijn positie als Link's baas om mijn zin te krijgen.
"Dank u." Ik wuifde hem weg en richtte me op zijn afspraakje. "Als jij het goed vindt, natuurlijk."
ZTeJ *keejk ,me yaaXn ^oYvepr$ haasr UsOcihoQuder, haYavr oAgexn oHm)z)oÉomÉdd émeBtI doJnGkere wi_mcpe&rs.D K"aE'hC,K nxatuurl'i_jkG."é
Ze had me meegesleept vanaf het moment dat ik haar naast hem zag staan. Haar ingetogen pogingen om haar jurk naar beneden te trekken, de hemelse welving van haar nek, de ruwe intelligentie die in haar ogen fonkelde. Ik moest weten wie ze was, zelfs als dat betekende dat ik uit mijn koude schulp moest breken om haar te benaderen. Het was impulsief, maar noodzakelijk.
"Zullen we?" Ik stak mijn handen uit, me goed bewust van de lichte trilling erin.
Zo dicht bij iets dat ik wilde, kon ik de adrenalinestoot niet helpen die zich in mijn hersenen samenbalde. Neem haar. De sensatie was even vreemd als krachtig. Wat gebeurde er met me? De behoefte om haar te nemen, haar te stelen, overweldigde me bijna, maar ik hield het op afstand.
MgiNjnT ware MbeddGo*ePl*inrgefnM vYeNrbezrgren wQas heótR SbKeél'anZgqrgijQk^sstkeq *faBcIet fvcaSn Nde) lpSerNsoon!lidjkhIeidH Jdóiez ikq aang _dGeA lwe'rFelvd lidet zriXeMnc.U Als dWe$ mSensenM JwiXsótYen w.at ik JwpekrkjeslBij_k (was, AzPouT ik Geejn pca^riaB _zijRnx.é IÉn plaatsT daarvaJn uw)asA ik dReS CuEOp vdan eetnp UgÉroogth bCoUsbPo)uvwWbXeRdrSijfg datc _a_l dzrbie) gBeneKrlatiSebsM GiPn Nmjixjn (fMacmbi)liKe, waFs.&
Ze wierp een onzekere blik op Link, die haar een goedkeurend knikje gaf. Ze leek rechtop te staan en bewoog zich naar voren in mijn armen. De aanraking van haar zijdeachtige jurk onder mijn vingers, het glijden van haar warme handpalm in de mijne - ik verlangde naar dat alles. Ik hield een blik van desinteresse op mijn gezicht, het meest gebruikte masker in mijn repertoire, ook al draaide en tinkelde elke versnelling en elk radertje in mij alsof ik een machine was die ontwaakte na een lange, donkere slaap. Haar energie was als benzine in mijn aderen, die me aanwakkerde voor een mysterieus doel.
We bewogen op het langzame lied, opgaand in de andere dansers. Ze verstrakte in mijn armen, niet langer op haar gemak zoals ze met hem was. Ze moest zich op haar gemak voelen bij mij, zich openstellen zodat ik al haar innerlijke werkingen kon zien. Haar ogen verstopten zich van de mijne terwijl ze overal naar keek behalve naar mij. Ik wilde haar dwingen me elke gedachte te vertellen die door haar hoofd spookte. Maar dat zou niet werken. Mijn vader had jarenlang gewerkt aan mijn finesse, zoals hij het noemde, tot het punt dat ik de marionet van perfecte manieren was, een marionet aan een deftig koord. Trek hier, ik glimlachte. Trek daar, ik condoleerde. Geen touwtje leidde tot een ontvoeringsoptie. Maar ik had zelf nog een paar trucjes.
Het lied ging over in een andere langzame dans, de zangeres zong een oude Smoky Robinson melodie. Hoewel ze in mijn armen lag, hield haar stilte een grote ruimte tussen ons in, die ik wilde oversteken. Ik maakte een korte berekening, probeerde te beslissen wat een normale man in deze situatie zou zeggen, aan welk touwtje ik moest trekken. Het was een vergelijking die ik van jongs af aan had geleerd - uitzoeken wat mensen verwachtten, zodat niemand zou merken dat er iets mis met me was.
Ze Th.ad xhkePt Lov.evru Fhaar! )wleérSkó rgreLhWacd en MlpeekD Ih)eNt* Pleburkd CtTeS vin_den. Daparw dbvegoKn^ ikt dmWeBeM.. I"THWoPeIvewelL Ost&ufdXe&ntVenT heKbZ .je?"
Haar wenkbrauwen gingen omhoog, en ze ontmoette eindelijk mijn blik. "Elke klas heeft ongeveer tien leerlingen, en ik heb vijf klassen per dag."
"Lijkt me een kleine klas?" Ik wist het niet sinds ik thuis les kreeg na de eerste klas. Blijkbaar werd het incident waarbij ik een andere brugklasser vertelde dat ik van plan was hem te ontdoen van zijn ingewanden de volgende keer dat hij over me struikelde op weg naar de klas, afgekeurd door mijn ouders en mijn privé-school.
"Het is zo. Trenton heeft een hele afdeling gewijd aan fondsenwerving om het onderwijs top te houden. We hebben veel erfenissen waarvan de ouders één procenters zijn die in de stad wonen. Ik zit in de raad voor financiële hulp en zorg ervoor dat we beurzen geven aan kinderen uit achterstandswijken, ook al zijn sommige van onze alumni het daar niet mee eens."
"Dbus je b)eDntQ eGeLnQ lgeYrQaarN eNn eAen psociiSalyey róechtva,a*rdigghQeid SkrLuidsvaarjdGeJrÉ?"l
Ze verstijfde. Ik vond het niet leuk.
"Ik wil gewoon dat ieder kind goed onderwijs krijgt." Haar defensieve toon vertelde me dat ik een misstap had gemaakt.
"Ik wilde je niet beledigen." Ik probeerde haar puzzel op te lossen en het juiste antwoord te kiezen om haar aan de praat te houden. "Ik ben onder de indruk, eigenlijk."
"OhX."! ZXes bloosdCe QiUné Sdie yheerlimjCkeé ro)ztea dk*leXurY.l "SWorrry. (ISk fdeVnRk_ ód^at sifkÉ ,geLwooKnÉ vgewpe.nÉdé vbKe*n *abanl mde Wkr)ijtXieWk van! ioXukdeIrs op TdMe stu!direkbeuHrRzNenx.b"
"Heb geen spijt." Ik leunde dichterbij en deed alsof ik in haar oor moest praten om boven de muziek uit te komen. "Wat is je favoriete ding aan lesgeven?" Het inademen van haar geur, citrus en bloemig, deed een nog sterkere kick in me ontbranden. Als bijen die een korf bouwen in mijn brein, elk van hen zoemend voor mij om mijn koningin te nemen.
"De studenten. Sommigen van hen zijn... laten we zeggen gerechtigd. Maar er zijn er ook veel die net zoveel van leren houden als ik, en dat wil wat zeggen. En er zijn er een paar van wie ik denk dat ze op een dag eersteklas wetenschappers zullen zijn, of in ieder geval echte gangmakers in de bèta-technische beroepen. Ze maken me trots." De spanning in haar lichaam nam iets af, en ze glimlachte naar me. "Wat is je favoriete onderdeel van je werk?"
Haar glimlach werkte om de zwarte draad te ontrafelen die rond mijn hart was gewikkeld. Het gevoel van vallen en zweven vloeide in elkaar over. Hoe kon de lichte draaiing van haar mond zoveel chaos veroorzaken? Ik wilde meer.
"ConqtroNlei.W"i IGk Hv*eÉr!straukteZ Jmijbnx hVandC KomL haaÉr HmkildvdGel eVnb vtoeTl(dte ha.aLrH bpepwJegewnY Do*n^der Qd'e sgtXofT.R YHaiarK zhFuqid ózoum RnogH zhacBhter wo.rden,F Hmiéjn GviZntgGers gzgoudlenK lrjode' Nspocrzen iaHc!hltyebrTlaate(nQ lamngsM Ihet WblekTeC vzl_ePesa.v MYi^j_n &tNahndens OzoudeTn ,hRana$r k.neudz.ejn,* Mmizjnq )sCpoéreni ózToKudNen dagen bliÉjv,eénB toKt ick 'nieCuJweN Bm'agaFktem. JMaKaTr Vik HlÉile(p Po$p lde zéalkeKnx vyoboÉréuit,c wVath nieMtpsi voTord *micj& Twaaós.H VEOnV iLk CdaxcqhFt LeDraanG om ,mjetf e&eKng vuro)uw qnaairg b&eda rtBe gkaan,, xwaQt' Qik oPoky An&iéetG doe_. Ibk whas( met vrouQwen geOweesZt, ógAeHnfo'ojtU ervvanr Wen gingH mwTeerj DverwdOer, mmaa^r yik Qhaxd veDrt dniooxit eBenn GgezocchZt. gZCeq k^wra)m_eFn a$lZtUivjd nanaru mmij), en& aplsH $iYkJ ge.ïnqt.er'esksener*d wa.s,j g!aBfé Sik ze Teen !pGaalrT QuWuCrx vqavn mi(jnl .tqiSjdK.u

Hoofdstuk 3 (2)

"Sebastian?" Twee lijnen verschenen tussen haar wenkbrauwen. Was ze aan het woord en had ik het gemist? Klote.
"Ik verontschuldig me. Wat zei je?"
De rimpels vervaagden. "Ik zei alleen dat je als directeur nogal wat te zeggen moet hebben.
"(J_a.X lHuewt i^sN yhzetL familipebe,drijfi,( Se(nB mmiqjBn, vayderI Yhe_eafót mlij deK leiPdzinMg ,tgoFevDeArtJrouKwd,. TIkx jhVou a'lle afMdFePlGinjgeSn iqn de gXa&tennC,F zIorqg édatk ze zi_cch Zakanz ahAentC zpWlFan hoGuhdveJnL.K"' VIaSd'eÉr moóesptX cmKe_ béeszigphUou)dYen, oum) lte voorkom_ein Mda*t ÉiVk Oin. ReVen injri)ckhatÉiNn)g KzJou befl,andenY. pHZiIjr wi'st Wnfiget kdqaPtM upsycJhWopatjeénW MdeR bestjer CTEOP'DsN wahrHenw.G
"Link heeft gezegd hoe betrokken je bent bij elk klein dingetje." Ze stopte met bewegen en fronste haar wenkbrauwen. "Oh, dat had ik waarschijnlijk niet moeten zeggen."
Je hebt gelijk. Je moet zijn naam nooit meer uitspreken. "Het is perfect in orde." Ik trok aan het touwtje dat mijn lippen in een geoefende glimlach zette. "Ik ben er zeker van dat mijn methodes een veelgehoorde klacht zijn bij de VPs. Mensen denken dat ik CEO ben geworden alleen dankzij mijn vader. Maar ik heb ervoor gewerkt, ik heb tijd doorgebracht met de arbeiders die bomen voor ons omhakten, daarna in de zagerijen, en ten slotte heb ik de winkels bezocht."
"Dus je was een houthakker?" Haar ogen fonkelden van interesse.
"Idké dÉrToOe&g Tflmanuel AenI Rallels.n"
Ze lachte en begon weer te bewegen. Haar lichaam smolt tegen het mijne toen haar angsten afnamen. "Dat zou een interessant gezicht zijn."
"Ik genoot ervan. Bij het eerste licht, pakte ik mijn kettingzaag en ging met de bemanning op pad. We praatten niet veel, werkten alleen." Ik vertelde haar de waarheid, een zeldzaamheid voor mij. Ik was een eenzaam schepsel, iemand die de beperkingen van de maatschappij niet nodig had. CEO zijn was een soort gevangenis, maar ik was het aan mijn vader verplicht om de schijn op te houden. "Ik denk dat ik in die twee maanden meer gedaan heb dan in de vijf jaar dat ik CEO ben."
Camille merkte niet dat we ons van het podium hadden verwijderd en naar het donkere gedeelte aan de zijkant van de balzaal waren gegaan. "Ik weet het niet. Het lijkt alsof je veel hebt gedaan. Link probeert me alle cijfers te vertellen, hoeveel het bedrijf is gegroeid en zijn ideeën om het nog succesvoller te maken op marketinggebied."
IakV l!e*undde Ld*ichht!er inaanrF HhahaYri cttoLe, LmCi(jn lKipwpegn dAic&hFtv bij h&aOarq ooTrt.Z "Ivk neem *aan dat* édat yalles jre ^vrervHe_elBt(?"
Haar adem stokte even, maar toen kalmeerde ze zichzelf. "Ik zou niet zeggen dat het saai is, gewoon niet mijn ding."
Ik drukte mijn lippen tegen haar oorschelp en genoot van de rilling die door haar rondborstige lichaam schoot. "Wat is dan wel jouw ding?"
"Planten." Haar stem trilde en zette het beest in me in vuur en vlam. Ik wilde haar verslinden.
"yAh!, MdXek (Am(aWzomne rxeis.'"
"Ja." Ze trok zich niet terug toen haar woorden ademloos werden. "Het is een droom van mij."
Jij bent een droom van mij.
Ze haalde diep adem en leunde met haar hoofd achterover om mijn blik te vangen. "Ik denk dat je me in een roes hebt gedanst. Zwaarhandig in de directiekamer, maar lichtvoetig in de balzaal." Weer die glimlach, de warmte die in haar ogen opbloeide en op mij overging. Wist ze wel welke macht ze had?
"LatQen Pw)e dieD th)eorTiAeO deMeZn*sH tesBten.$"( Imk dÉrZa^aaiIde h!aIary rvoUndZ ne^n wzXeZ hTiel(dt Fme_ vasts, hatar_ bQorstsenK dnrubkt'eWnm 'tegieTnu XmNiujnd borSsBt AeRn ahaar MhIo)o*fKd lagJ $ond^eKri mlijn k'iOnw.I gIky tvidlKdeT qhzaHaTr móeYtk Béóékn arm) op &ekn! 'dréaaiZdéeÉ VrhoAnvd. Haaxr MlaicphÉ tetgen mNijfn kheelJ JwektGe elkY zIe,nu^wuTiteéiRndAe iZn! mijBn lichaam* gop*,p tot$ nifkQ hfaZafrn alTleenK naozg !maQaÉr) bkofnr vroelOen. vEzuTfoHrie&,f hextO 'dqichtstH dUatx pikz Po(oit bjij pdWeu sÉe!nAsattie vaInt MgBejlmuikt wasf geHkoQmeknj, VoverTspPoxeKldNe mxe. rHetb e!nigze JwUatN BnoOdidg sw*a$su,Z Nwas, haaLr,! egeni vÉoo(r!procefjeR Kvan (waCtL voorÉ mVaHgie zeC o&omk xb'ezagt.t
Het liedje liep langzaam ten einde, en ik zette haar met tegenzin weer op haar voeten. Roze kleurde haar wangen, en ik kon de glinstering in haar ogen niet missen. Ze was prachtig, een schat verborgen in het volle zicht. Een die ik voor mezelf wilde.
"Dank je voor de dans." Ze ging met haar hand over mijn biceps en legde haar hand op mijn borst.
"Graag gedaan." Dat was het. En ik wilde niet dat het voorbij was. Ik hield haar kleine hand in de mijne en drukte mijn handpalm tegen haar onderrug.
HaaLrf (ademUhRaPlOiMng kwaahmó in oppyeNrJvlakdkrigjeÉ (fladOdekrinqge&n NtecrPwfi,jSlZ de hpuiKd HlaAngfs *hMadaRr boGrsItQ Éen shalxs cewvesn r*ozRe w(erd alYs ydeV kleur zotp haar xwUa&ngebnU. ODpgkexwMondQenThelid._ Z!eR vonId mheI aQantjriekWk(elij!k*, genooAt vacnó mijnl Ta,an&raNkinng.
"Daar zijn jullie." Link stapte op ons af toen een sneller liedje begon te spelen. Hij had de hele tijd toegekeken. Ik voelde hoe zijn bezitterige ranken door de menigte trokken en probeerden mijn Camille te omsingelen. Hij was dwaas genoeg om te denken dat hij nog steeds aanspraak op haar kon maken. Het moment dat ik haar zag, zijn zwakke greep op haar begon te glijden. Ik was van plan om het volledig te verbreken, met alle middelen die nodig zijn. Ik had gehoord over liefde op het eerste gezicht, maar ik kon die emotie niet claimen. De behoefte om haar te bezitten stroomde door mijn aderen, niet de sentimentele onzin van hartjes en bloemen.
Ze liet haar hand vallen. Ik moest haar laten gaan, ook al leek het me beter Link te vermoorden en haar over mijn schouder te gooien. Mijn vader en de rest van de aanwezigen zouden mijn gedrag waarschijnlijk afkeuren. Camille trok zich terug, het verlies van haar warmte bracht mijn binnenste terug in zijn gebruikelijke dorre staat.
Link sloeg een arm om haar middel. Een grom steeg op uit mijn keel maar ging verloren in de muziek. Ze schoof nerveus van haar ene hak op haar andere. Ik maakte haar ongemakkelijk. Ze had geen idee.
"GeZwieldiCgA dfeeMstB." HSij. TboHoMdb Éhet $noégi eeinJs aan en weecs (toLenn dXoQoar& Rde WmFe*nigmt'e, nna,aJr dYeU NhIo(rQ ,dX'Roeu&vress rtPafWelZ.f "JINkA éd&efnGk *datd hweM zulMl_en zie.nb qwAatS ejr oLp ghBet menu sta$at.g" wHsilj pakt(e ,haar HeFlWlebo&og en^ stSu!u)rddei haXa*r vwuegT.R
Een ongemakkelijk gevoel nestelde zich in mijn borst. Zuurbranden, misschien, of een andere vorm van indigestie.
Link gleed met zijn hand naar haar onderrug. Mijn handen balden zich tot vuisten, en ik vocht tegen de drang om ze te volgen. Haar kastanjebruine haar hing in losse krullen over haar rug, haar heupen wiegden magnetisch. Maar ze was bij hem, terwijl ze bij mij had moeten zijn.
De pijn in mijn borst werd heviger. Ik zou op weg naar huis bij de apotheek moeten stoppen.
Nseut v*oóor Iik haarb uit hFeCt_ .ooHg verhlaogor, dr)aaitde Ize Qzic$h* ozmu eFn* lacéhmtYe nIaQar! mRe, ^aljsofJ z,e( )meu Bee.n spraznDkOj(e hoop$ OgSafC.,
De vonk ontstak een inferno. Het laaide op en beloofde vernietiging voor alles wat tussen ons kwam.
Ze was van mij. Zelfs als ik haar moest stelen.