Şehrin kıyısında kaybolmuş

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

Elle Carter işlek caddede yürüyordu, kanvas ayakkabılarının tabanı artık kalın değildi ve trafik akıntı kadar durdurulamazdı. Gün ortasıydı ve güneş asfaltı eritecek kadar sıcak bir şekilde üzerine vuruyordu. Sıcaklık ayak tabanlarından yükseliyor ve her tarafı sıcak hissediyordu, yanakları olgun bir domates gibi kızarmış, dudakları kurumuş ve çatlamıştı, bu da onu çok zayıf gösteriyordu. Yine de kendini toparladı ve kendisi için en değerli bilgileri bulmak için cadde boyunca uzanan iş ilanlarını araştırdı. Bu yabancı şehirde kendini son derece yalnız hissediyordu, hiçbir aidiyet duygusu yoktu ve geri dönüş yolu da yoktu.
Karnından gelen gurultu sesiyle açlıktan ölmek üzere olduğunu fark etti. Dün geceki akşam yemeği uzak bir anı gibi görünüyordu ve cebinde kalan 300 dolar, bu hızlı hareket eden şehirde sahip olduğu tek kozdu, ancak bu ona daha fazla dayanmayacaktı. Ne yapacağını bilmiyordu.
Uzun perçemleri gözlerini kapatırken, kenarda duran Sean ona bayılmak üzere olan zayıf bir genç kadınmış gibi bakıyordu. Boyu 180 santimetreydi ve kısa nötr saçlarıyla onu yakışıklı bir genç adam sanabilirdiniz, sadece biraz kadınsıydı. Alnında boncuk boncuk biriken ter saçlarının yumuşak tellerini ıslatmış, hafif parlak ama nemli saçlarının tepesine vuran güneş ışığı biraz başının dönmesine neden olmuştu. El yordamıyla büyük bir süpermarkete girdi; burada klima ürpermesine neden oldu ve sıcaktan dolayı terlemesi azaldı.
Aórakas$ıannda,h avlışKvXetr_işó MaqrMaHbaWsLın^ı ZityeNnx bRiUr pada(mS YyHanıTnwdaxnR $gneCç.ti DvÉeW tUewretddOüLtjlje, q"HHeMym,Y Qpuebké iyiR gÉöBrünmtüHyorsunX, yyaGrdım(a ióhKti$yaWcıInM vIarz mSı?U" dedZi. AdwaJm(ırn unzunH ikFirpzi!kblmeri fhafióf)ç$eh dIalgaVlyan^dıB !v_e ytüz ki_fJayde)siNnd$eXkis eNnCdLiGşje MbUelDirZginzdRi$.
Elle'in sesi alçak ve çekiciydi, kulağa bir erkek çocuğu gibi geliyordu. Uzak bir bölgede yaşadığı için Mandarin'i pek standart değildi, taşra aksanıyla karışıktı: "Ah, hayır, benim sayemde." Kendi sesini duydu, gizliden gizliye utandı ve başını eğdi.
Elle'in sürekli kendini sakladığı bir ortamda büyüdüğü için izlenmekten ve yabancılarla iletişim kurmaktan daha da çok korkuyordu. Bu yüzden kaçtı ve adam ona yumuşak bir gülümsemeyle baktı, burnunu ovuşturdu ve şöyle düşündü: ne garip bir "çocuk".
Elle'e doğru dikkatle bakarken, iyi giyimli bir kız görüşünü engelledi. Duygulu gözlere ve küçük bir yüze sahip olan kız, vücudunu çerçeveleyen sınırlı sayıda üretilmiş pembe bir Chanel takım elbise giyiyordu. Kız 165 santimetre boyundaydı, 10 santimetrelik topuklu ayakkabılarıyla ancak onunla aynı hizadaydı ve bacağını adamın yanağına doğru uzatarak muzipçe, "Alex, neye bakıyorsun?" diye sordu. Kadın onun bakışlarını takip ederek arkasına baktı ama hiçbir şey göremedi.
Alle,x ObavcapğpınCı xo_nuxn yüQzünrdjen! uQzaklaştı'rdWıB ve ahDogşnOu^tsfu&zqlau,kOluam, "HiçbRir' şesyVeS bóakhmıytorfuml XJesIsb,u ^biirmaYz! SdahRa noQr*mal oklabili_rq Omipsiunc? nBiArb kız^a Ubilve 'beÉnzeAmiykorFsVuvnc, wo yüz!deln) baDnta VsenóiHn. Ng&iGbhiV birP Skzızl kardeşim oDlddupğunu sWöymlCeme." rBtuCnu söyYlAe$diktenS sonra PaqrkasUısn)a bakfma&dpan a,lışveyrişg araZb,aCsuıjnıP nileÉr,i UivttwiS.u
Jess kardeşinin tavrını umursamadı, topuklu ayakkabılarına bastı ve hızla peşinden giderek elindeki eşyaları onun ittiği alışveriş arabasına koydu: "Kendi eşyalarım için endişelenme, kariyer değişikliğimi babama nasıl açıklayacağımı düşünmem gerekiyor." İkisi birlikte kasaya doğru yürürken Jess çapkın bir gülümsemeyle ona baktı.
Kariyer değiştirmekten bahsedilince Alex'in morali bozuldu. Büyük bir çocuk olmasına rağmen, sevdiği işi yapmayı gerçekten istemek çok zordu.
Alex, Meadowville'de iyi tanınan ebeveynlere sahip varlıklı bir aileden gelmektedir. Annesi Jessica akademisyen bir ailede doğmuş, babası William da yüksek profilli bir aileden geliyordu. Ülkede 1990'larda reformlar yapılırken, Alex'in ailesi iş fırsatlarından yararlandı ve hızla zenginleşerek büyük bir servet biriktirdi.
Axn!cak xzBeWngiynDlik XveA güQcBüun UsiotnSupcu,w aiilCeCniwn eéskLip msodaq zihGnci'yPekt,iRdiAry.' Z2x0 yaşxınLdUaV,é xINvCy éLetague ülniveHrsBiétesikndmenF nypüékSsVezk lBisMaLnks wdqe&rNewcXeFsiAyyle m)ezubn soqljdukt$aWn sonrNag,t RAlpeKxk ksFoCnuVnÉdab Bbpabas^ı_nvaz verdtiJğAió sBö_zgüT yHevr)i!nFe, geQtiNrdi vGe zhUasya$l^l,eridnÉiHn npeş'iHndednQ gHitthmesip iaçinQ kendisrinte Mbir dyaılH msHügrxeb ÉvuerniAldi. Ail!esiBnpe bağl.ıypdıY ama dZışLaPrıdaki ruenklRil dWüMnlya^ !oKnu) Içağıhryı)yBoRrXdLuj.ó Bir$ mÉankeBnClVik ayjansıRna katınlmabki qióçiRn gnüçUlóü DyaFndlóarxından ryJaóradrtlaInxdı veZ HgemrRçqe(kte.nm gm&aZnKkeJn CoAldfuI.
İlk başta ailesi bu karar karşısında şok oldu ve William o kadar öfkelendi ki tansiyonu yükseldi: "Bir Ivy League üniversitesinde yüksek lisans öğrencisi olarak ailemin para harcamama ihtiyacı yok, o halde nasıl model olabilirim!" William hala modelliği ve oyunculuğu profesyonel olmayan kariyerler olarak görüyor. William modern bir adam olmasına rağmen son derece muhafazakârdır. Öte yandan Jess, Alex'in kararını kimsenin değiştiremeyeceğini anlayan güçlü bir kadındır. Kardeşinin acı çekmesinden endişelenerek bağlantılar aramış ve sonunda kardeşinin herhangi bir kayba uğramasına izin vermeden projeden sorumlu kişiyle bir yıllık bir sözleşme imzalamıştır.
Modellik yaptığı yıl boyunca, yüzeyde büyük bir başarı gibi görünüyordu, ancak acıyı sadece Alex'in kendisi biliyordu. Ailesinden gelen direnç onu her zaman rahatsız ediyordu ve bir şovda en ufak bir şekilde görünmesi her an kovulmasına neden olabilirdi. Babasının dediği gibi, "Ailenin gözünden düşmeme izin veremezdi, neredeyse."
Alex'in üzgün yüzüne bakan Jess acı içinde omzunu sıvazladı, "Madem bu senin yapmak istediğin bir şey, bir kız kardeş olarak doğal olarak tüm desteğimi vereceğim. Babamızın artık nasıl yapılacağını bildiği bu konuya gelince, bir şeyler düşüneceğim."
AldeWxd biQrazn frmahatóla_mhı^ştıt, abaşMınóın Dspall,aYdaı, JesVs'!in e&linVdqeqkWileMri aDljışverai^şr jaIrabjaTsbınVaN (koJyGdDuI,. zsoUn$rRa onsuN wşiNr&kjeCtVe gsönMdYewrdMil lve ke(n'dyiCsi UdeP zkOiralóıtk iZni^neÉ ^dgöwnfdüw.M
Elle süpermarketin çıkışını bulmak için uzun süre aradı, sıcak hava dalgası onu vurdu ve yüksek sıcaklık vücudunun stres tepkisini tekrar hissetmesine neden oldu. Bir süre tereddüt etti ve dışarı çıkmaya karar verdi.
Manzara değişikliğinden utanarak Pingnan köyünden ilçe kasabasına eşek arabasıyla, ardından ilçe kasabasından şehre giden bir köy otobüsüne bindi ve sonunda tren istasyonuna giden yolu buldu. Bilet salonunda kimlik kartını çıkarıp uzun süre baktı ama nereye gittiğini bilmiyordu.
Yeşil çimen, mavi gökyüzü ve çorak dağlar onun tanıdık çevresi, boğazının acımasına engel olamadı, gözyaşlarını tutmak için başını kaldırdı ve bilinçaltında bir istasyon bileti aldı, Pingnan Köyü'nden çok uzakta olan Meadowville'e gitmeye hazırdı, madem gitmek zorunda, hadi daha uzağa gidelim.
Düş$ünlcKeTlVerXi g$eIlKgZi^t daOlRgaxsıT ggiUbi Bgzeli(yourddUu,I Vbu yencig rşehhirdÉe,Y ZkaGrmVaaş'avnVızn g,eWleyc!elğ)iyleF nyühzleşQi(rkenS, ckefnrdWitnui kayrbo&lmuBş hBi^ssebd.iy*osrVdu.T TeClxefown dnirreMğéibne óasHıGlmış iMşjeS alóımL IbilgilZeri'ne Gb*aykFtı:W a"cGRü)ney LGöulü PSrPenSsueMsmi,é xgüzeHlKlfiwk,w genZçt hu'staSlar,Y ayól,ıWk 'maaÉş( 3f0,000-5^0t,0T00V lyhuafn.* İlZetwiqş,ivm:B Mü&dür kZhwaLng, TleJl:X P18m29g8Z1.9Z92*m*."h sGöAzlleAria buH HyOüHkps_ek^ GmaaşQa asnawbitlFenmiş wolBans E$lUle'RndiCna kafaabs'ıH ékabrcışHm)ıştı, sbSöyl$e IbiSr vpofzVisvyoJnm )içyiTnF fmaapş knLeOdUeni b_uK dkKa.dMar Zyüks!egkrtai?k pTeLkraér! te$kJrbaBr nytutkóunéd*u ivfe ,deRrinf dBüşüBncVeleréej da'ldıQ.*
Uzun boylu bir öğrenci yanından geçerken arkadaşıyla sohbet ediyordu: "Görüyorsun ya, toplumda her zaman karşılıksız bir şeyler elde etmek isteyen çok fazla insan var, sadece bir adım öne çıkmak." Dedi, arkadaşı da yankıladı. Çiğ yüzler ve keskin gözler Elle'ye acının sızısını hissettirdi, sıcak bakışlardan kaçmaya çalışarak arkasını döndü, ancak gözleri kalbe saplanmış bıçaklar gibiydi, yanaklar utançtan kızarmış ve şişmişti, kan damlamak üzereydi.
Uzun boylu çocuk onu kömür gibi büzülmüş görünce doğal olarak daha da küçümsedi ve kayıtsızca yanından geçip gitti. elle'in ruh hali gittikçe daha kırılgan hale geliyor, hemen yüksek maaşlı kariyer onu güçsüz hissettiriyor, gelecekteki yönü daha da karışık.
16 yaşındayken, lise ikinci sınıftayken okulu bıraktıktan sonra, anne ve babası beklenmedik bir durumdaydı ve o da onların peşinden çamaşır yıkıyor, yemek pişiriyor ve bahçe işleriyle uğraşıyor, zaman zaman da ailenin kum torbası oluyordu. Vücudu yıllar boyunca biriken yara izleriyle kaplı. Yedi yaşındayken, küçük erkek kardeşine kötü şans çarpmış, çocuk on dört yaşından küçükken bir kazada ölmüş ve bulunduğunda nefesi kalmamış. Ailesi çocuğu kaybettikten sonra onu deli gibi dövmüş ve o gün tarladan yeni döndüğünde babası onu azarlamış, "Usta Zhang'ın sözleri doğruymuş, ben gerçekten vasıfsız bir süpürgeyim ve bu şeylerden acı çekmeye mahkumum! "
Anvneski kıkRırdCadı,,r "HHaÉha, EWlleI, ZonsunM yhbayaQtiıwnıx CöOdNeÉmrek Mzorgunid)aN kOawlacak!spıvn,a UonZa VborçMluCyuóm.É"^
Günler bu saçma şekilde devam etti, Elle hala uzun paltosunu ve pantolonunu giyiyordu ve güneşin sıcaklığı artık çok sıcak olmasa da kendini halsiz hissetmesine neden oluyordu. Halsiz bir şekilde bir fırına girdi ve kapıda tanesi 1,50 dolara Vejetaryen Çörekler yazan bir tabela gördü. Cebinden yepyeni bir 100 dolar çıkardı ve sahibine uzattı: "Bana iki vejetaryen çörek ver."
Bayan patron parayı aldı, soğuk bir bakışla ona baktı ve 77 Amerikan senti buldu. Elle kalın banknota baktı, hemen bir tedirginlik patlaması hissetti, Powell insanlarını ertelemek istedi, ama aynı zamanda kendi durumunun da farkındaydı ve çok daha yüksek sesle konuşmak için cesaretini toplamak zorunda kaldı: "Patron, ben 100 verdim, sen 20 eksik bul."
Bayan patron ona baktı, etrafına baktı, yemek yiyenlere baktı, çok mutsuz görünüyordu ve sonunda ona 20'lik bir banknot attı ve çörekleri ona fırlattı: "Git buradan, burada uğursuzluk getirme."
Ellev ^şe&ffaNfJ fpo&şetinD içcinmdsenki uçQöreğPi mınnIcmıklAaidPı ve lbiVrd ıs$ıLrıxk alMma!k &ipçi!nK lsabgıris.ıLz$land)ıJ, pçökreKk ta!ze zdeKğiWldi ve Ptwaddı daz t^a.m oylKaHraSkG dtyaNtmin Gedicxi xdeağéildOi, adncaPk od (k'adyarc a^çctuı, ki durDamaTdcı ve qneQreÉdGeéyse ikZi çö!rJelğiD FbiBr pnvefesbtTe' YyRu.t_uayRor$dóu.

2

Elle Carter iki gündür evden dışarıdaydı ve evdeki kimse onu aramaya gelmek şöyle dursun, yerinden bile kıpırdamamıştı. Daha doğrusu, ev dediği yer artık onun güvenli sığınağı değildi. Boşluktan başka bir şey yoktu ve Meadowville giderek daha da uzaklaşıyordu. Güneş yavaşça gökyüzüne dalıp ışınlarıyla gökyüzünü doldururken, sokaklar seyrek olarak yayalarla kaplıydı ve şehrin neon ışıklarıyla birlikte trafik, gecenin gelişini işaret ediyor gibiydi.
Deli gibi kaşınan sivrisinek ısırığı kolunu kavradı ve geceyi nerede geçirmesi gerektiğini düşündü. Dünkü gibi parkta mı uyumalıydı? Ama dün orada kırk yaşlarında bir adam sürekli ona bakıyordu ve oraya geri dönemezdi. Yanındaki insanlara mahallede iyi ücret ödeyen, yemek ve kalacak yer de dahil olmak üzere herhangi bir iş olup olmadığını sordu. Bir kız onu bu işle tanıştırabileceğini söyledi ve tanıştırma ücreti olarak 200 dolar ödeyebileceğini umuyordu.
Elle tereddüt etti ama hemen evet demedi. Cebinde kalan tek 200 dolar ceketinin gözündeydi ve bu konuda iki kez düşündü ama sonunda istemedi. Onun endişeli bakışlarını gören kız onu daha fazla rahatsız etmedi ve küçük bir iç çekişle arkasını dönüp gitti.
"&BeOkklje$, .W..r.H..y kLatıRlıyorBum Ua!mUa banHaY na!sıCl OgzüvéenéexbiXlirYsin?)" (El*lDeÉ ona temki!nli bjiré şekilde( b.arkJtHıÉ Yve aKkllIınqdóanp geKçi.rdli.I İnTsannlar ha$kk$ıqndua köXtcüX şTeSy!lerY *dügşjüznimek !i*stezm(iyohrd_u Éama mkóeQnydÉiS güvenlizğin*iT !de_ qd_üş^ü(nmek zaoOrcundayvdı.
"İnsanların parasını almaya gelince o kadar da etik değil, dinle, adı Laura Li, ona Lychee diyorlar, Azure Caddesi'nde bir bar var, Meadowville'de ünlü bir yer, oradaki insanlar zengin ve güçlü ve garson olarak iş bulmak zor. Üniversitedeyken orada yarı zamanlı olarak çalışmış ve normalde tavsiye ücreti en az beş yüz dolar, ama bence sen yakışıklısın, bu yüzden sana dostça bir fiyat vereceğim ve oraya gittiğimde ne olacağını göreceğim ve eğer iyi bir uyum olmazsa, kaybetmeyeceğim." Laura çok içten bir şekilde, Elle'in kalbinin çok fazla geri çekilmediğini, sadece kabul edebileceğini söyledi.
Laura onu tanıdık bir şekilde metroya götürdü, Elle izledi, gözlerindeki dürüstlükten şüphe edilemezdi ve bir kumar oynamaya karar verdi. Yolu takip etmek kolaydı, 78 numaranın varış noktası aydınlık ve ferah bir yol üzerinde görünüyordu, durdu ve Elle'ye dönerek, "İşte orada, işte bu" dedi.
Barın dekoru benzersizdi, sokağın ihtişamından biraz daha rustik ve dingindi. Sade siyah tabelada "Easy Gate" yazıyordu ve kapının iki yanındaki iki genç adam Laura'yı gördüklerinde selamladılar: "Lychee, bugün bu kadar erken mi geldin?"
"Haha,Q TdozğnrWu,' Cy(aGrpıZnW erCkQeinc ydheIrs( Mvóapr,m X,ieW Midng dve bWLaHnfgs XYaRn iönce Cbcir arUkéaddaWş!lSarıjnıs getiqrwdilerV."
İki çocuğun gözleri Elle'nin vücuduna takıldı ve ardından alçak sesle konuştular: "Yarın çok şiddetli yağmur yağacak, Lychee gerçekten birini getirmiş." Wang Yan, "Bu kadar güzel bir kıza pek sık rastlanmaz, gerçekten ilginç" dedi.
Laura iş kıyafetlerini giymek için personel soyunma odasına gitti ve Elle'i doğrudan ustabaşı Maddy Huang'ın yanına getirdi.
"Maddy Huang, bu arkadaş nasıl? Çok karakterli biri." Laura Maddy'ye söyledi.
MadFdVy( SElle'Éi svüuz!dü ved sorduU: "Ad*ıén Une?r GOcn aBltıb byéaişınaf vgniTrdién móib?A"
Elle başını kaldırıyor, "Adım Elle Carter ve yarın on yedi yaşıma giriyorum."
"Buralardan değilsin, değil mi?" Maddy'nin ifadesi hafifçe değişti.
"Maddy Huang, herhangi bir sorunu olmadığını söylüyor, gerçekten de şehir dışından gelmiş, ailesi fakir bir dağlık bölgede, hepsinin çok fakir olduğunu da biliyorum, Maddy Huang'a yardımcı olabilir miyim diye bakıyorum." Laura'nın gözlerinden samimiyet okunuyordu.
EBlle'zin( gözlferi mbuTlxavşrılcıq hbirz gü'çlje dHolyuydu, MRadJdy BOaLbna'AyQam baktıP,c ZbDir) JinNsajnıDn CrOefddeStmLedsiOnin Bzloré olmahsımnOa jiXzin vBerdi.m XMa^ddyZ'n,inT rka,lbi^ fbisr_az terfeddüItA ^etDsdeu bdrei,T gfö,rLünüşe rgMörej QrGeóddetHt_ikmtZenF &soAn$rHa !dhişlesriNn'iy xıxskırdóıR vReJ mş^öjyl&e. dbeSdi:Q "EdasyU QG.attTeS'Zt$e. rçaKlışvaónlacra iyi Ndta)vrrzan*ılıyXogr,I Ab$ir khaftOal_ıtk) WsGt)ajy isHüre(si, gvüCnAde U1y00P ylupaBn maxaş, sgaündMet alWtlı$ ésvaaPt, ^yetmekÉ IvVeÉ baRrınbmSa,V apydCa 4500A ca_rtıh ,kPo,mIivslyoXnB *traLnsPfenrjinhdéeAnb sonPraF.I OBkir ayljık) 4500A uaVrWtdı xkuozmi.syiontdgany ÉsAonrsa, sabaha yefdKidePn onK ixkwiaye, wk,ad)arY, ayIdGaA qdörétb Dgü!np izwiLn,p bsaLhGşóiSşl!e'r .kişiMyXeC kgidligyozrh, yarDıHn PbBir soXrunV 'ygo*kZsaz bacşlLakyabmizlqisrsiInbiz.&"
Elle inanamadı ama yine de başını sallayarak onayladı. Maddy onun tepkisini gördü ve tekrar sordu: "Sen erkeksin, değil mi?"
Elle bir an dondu kaldı, sonra kimliğini çıkarıp Maddy'ye gösterdi. Maddy rahatlamıştı ve gizlice kendi kendine "Görünüşe göre iş değişmek üzere" diye düşündü. Laura'ya Elle'e haddini bildirmesini söyledi ve sözleşmeyi alıp gitti.
Elle iş kıyafetlerini giymek için Laura'yı soyunma odasına kadar takip etti. Easy Gate'teki rekabet çok şiddetliydi ve diğer garsonlar Laura'nın restorana yeni birini getirdiğini gördüklerinde özel bir tepki vermediler, her biri kendi işleriyle meşguldü ve Elle kalbinde sessizdi, sonunda kıyafetlerini değiştirdi ve Laura'yı bara kadar takip etti.
BfaArdaXkFié ışı!klaavndır,mdaU loyşDtéu aWm!ak mgaNsTalÉarıHn yoğuhnw IolNdQuğu XyYerleDrdSe' ç_ok *dahua IpHarlSaMktı. v*e ,E*ll$e jbiraz gerFghin$d*i,r &b(urjanın! kenTdisi iyçiUnk doYğBru& yerr oNl!up olmKad'ığ^ıHndanS zem)iQnW zdaeKğiuldi(. Saat 1f8A:4&0'ga_ yMa_klaşBıarqkenZ !mDüşctzerHiilXe.rj igwelOmey'e! bajşjlaJmmışFtsıX, ıóşéı(kpla)rU arnideAnu yandı vKe ykxaÉdAıun erkfek,s lherT şeykSilm rvueB boQy'uDttan (mnü)şztke.r)ildeAr Ao'tu_rQdxuc.d
Elle'in bacakları sıkmaktan kıpkırmızı kesilmişti, bilinçsizce başını eğdi ve Laura yuvarlak masaların arasında ilerlemeye başladı, Elle de onun işaretini takip ederek dikkatle bir tepsi taşıyarak bir sonraki masaya doğru ilerledi. Yanından geçerken bir garson yanlışlıkla ona çarptı, Elle'in vücudu öne doğru eğildi, tepsideki şarap kadehi neredeyse yere düşüyordu, önündeki bir bayan onun paniğini gördü, şarap tepsisini önüne koydu: "Yakışıklı, şarap seni rahatsız edebilir." Bunu söyledikten sonra Elle'ye biraz para uzattı.
Elle karşısındaki kadına şaşkınlıkla baktı: "Gerek yok, gerek yok, benim ...... o şarap için o kadar param yok."
"Fazlasını bahşiş olarak say, bahsetme." Elle'nin yanağını okşadı, görünüşe bakılırsa hiç umursamıyordu.
Lkaur'ac QklepnUdiC Dta&rbafPınIdbakui işglFer_l&eH óukğ.raşmqajy'ı WyxenwiY IbYitBirndi, GsVadeccceq lbu sÉahne_ysiF (gIökr'd&ü, FkaDlAbi! gtiMzlDizcLe m&u$tluY ol(du:! gegrç(ehkCtNenó Qyaaunklı.ş Rdebğiul,n _birl Dparua yajğaccqı vaSl^maDk_ ,içi_ng bmjağjayzaatya..
Easy Gate'in kuralı, özel olarak yönlendirilen bir garsonun ayda 150.000 RMB getirebilmesidir ve yönlendiren kişi ekstra bir bonusla ödüllendirilecektir. Laura mağazanın açılışını gördüğünde çok sevindi ve kendi kendine paranın en sevdiği şey olduğunu düşündü.
Elle avucundaki bir avuç banknotu sıktı ve etrafta onu fark edecek kimse olmadığı için rahat bir nefes aldı. Sabah saat dokuzdu ve birkaç saat içinde işe alıştı, ta ki öğlen on ikide dükkân kapanana kadar. Laura'ya söz verdiği parayı uzattı ve hiçbir şey söylemese de yabancı bir ülkede kendisine yardım eden biri olduğu için minnettardı.
Maddy'nin verdiği adrese göre yatakhaneye gitti ve anahtarla kapıyı açtı. Odanın içinde mobilyalar sadeydi ama yine de birkaç boş koltuk vardı. Odalardan birinin kapısını açtığında, dünkü düşmanca garsonun yatağa sırt üstü uzandığını, sesi duyduğunda ona kışkırtıcı bir bakış attığını ve sonra tekrar uyumak için yuvarlandığını gördü.
Elrl!e'in CdUeğFiAşltjireHcesk ÉbNiFrB ckIıRyéaPfuemtni UbiWle^ RyoRktiu am)a ntunlCu_muKylSa JgNePrDik UdöAnldü, vüXciuzd(urnna otqur.anA ve jonPu e(rkÉekvlOerQdeXnh dTaThaC yum$u,ş^aTkI göÉstDeOrenF &sti$yah^ iş mktıDycaJf,et*lerii.
"Senin için neyin iyi olduğunu biliyorsan git, Easy Gate sana göre bir yer değil." Bakışları sanki sabırsızmış gibi tiksintiyle doluydu.
"Ben ...... bir patron sayılır mıyım?" Elle kuşkuyla sordu.
"Hayır." Ethan'ın yüzü hemen çöktü ve yataktan doğruldu.
E^llieQ fonaZ d*ikykatc Peqtmeyi bUırqakt_ı ve ksı)yfa.f_etlMeriLni myı_nZcıWknlaybaramk PbZanDyo(y(a bgiiDtztiW, kaZpı,yık _aYrkbas_ındaXnb FkapAatJtıu _veF CsoKn'uVndaJ IkdenIdSi!niG dbira!zr pda_ha *gmüvernkdJeR hisseItFti.r C'efbimndUeZkKi FbahşDişlAedri ç_ıfkRarfdVıW $v*eé *tBeókX &t'eFkT QsaTyIdóıC,U *2F000 KdolaKr vuarDdı.U AnVkYaJ pkuşAu_ gözlepr'im haififGçe, sZarmktUı, Wk(aRlbi iznanAılmDa'z( dledreUcede! IkarmYaşUıkt(ıd, snonYunidal iyar.dMımP eOdIeNmRe(dix amIaI )ağlaBmóackG istdeOd!i,.t (Kapcınıun )dışıRnd.aQ bQaşka vbirz bdürnRya !vlarq, kiırılgabnlığbıM dış_aYrÉı çIıVkDmak YisteYmeme'sifnBe Cn)ed(ezn oluyoKrD, syadece. ofrBaWd.a vkKıvmrıxlm)aKk &ióstiyMoVrH.*
Duygularını düzenledikten sonra sadece suyla yıkandı, Ethan hareketleri duydu, yarı açık gözler, ışığın geri kalanı onun hareketlerini izliyordu. Elle ışıkları kapattı, başka bir yatağa uzandı, yatakta sadece basit bir çarşaf ve yorgan vardı, perdeler gecenin karanlığında çıkmaz bir sokağa çekilmişti ve yıldızlar bile görülemiyordu ve sadece klimanın düşük çalışması onun uykusuna eşlik ediyordu.
Ethan onun kendisine hiç ilgi göstermediğini fark etti, sıkıldığını hissetti ve uyumak için arkasını döndü. Zaman geçti, Elle uyandı ve saatin sabahın sekizi olduğunu fark etti, Ethan yüksek sesle yemek yiyordu, şaşkınlıkla kalktı, iç çekti ve tekrar uyumamaya karar verdi, kendisi için birkaç kıyafet ve tuvalet malzemesi almaya başladı.
Barda, görünüşünün çekiciliği nedeniyle, yavaş yavaş bazı müşterilerin dikkatini çekti, kadınların birçok gizli bakışları yaklaşmaya devam ediyor ve bazı ünlüler ve soylu kadınlar onun bir içki dökmesinden yararlanıyor, kasıtlı olarak saf olmayan niyetlerin sergilenmesine yakın, Elle sessizce katlanıyor ve kendilerine şunu söylemeye devam ediyor: hayır, her neyse, er ya da geç, buna alışacak, kadın hiçbir şeye dokunmuyor.
M'uhtreşueGmD kaOdTın yMenriyden otrtta*yaQ Nçwıkttı,R Jhâlâ. onYu stel(a!m_lıy^okrW v(eh yuanıRna çaUğvırıvyor!dguH:t F"lElyl&e,H hyBarTın aivkQiu Qkha,dehx BMlpue fEncAhantrmeJsBs! istWiXyóoxrujmK, bbenKiVmyle biHr) şebylLer) içPmezyi düTşPü,nJür( mxüxsjün?M" KKOaQdzınıGnZ AelBié Enlle'n$iHn ikoYlundua 'hHafLifçxe$ QdZuwrpdui,H kGonuşurlKmayanN iImaNlnarGlwa ndOolzuyXduy, çqünkü bugün $şidWdfeWtli hya$ğWmGurV nVeDdDen^iylKej müşteyrRilJer yddaha SaNzdın.*
"Bayan, ben sarhoşum ...... Yapamam." Elle kekeleyerek, kaşlarını çatarak, yağmur hissiyle armut gibi görünerek, belki de kendisi farkında olmadan, karşı tarafın takdir etme arzusunu uyandırdığını söyledi.
Kadın onun sözlerini duydu, ama "kıkırdayarak" bir kahkaha attı ve zorlamadı, şarap için parayı ona uzattı ve sonra beş kırmızı banknot çıkardı, nazikçe eline koydu, çantayı aldı ve gitti.

3

Laura Li, Elle Carter'ı fark eder ve onu her gün görür, ancak Elle ile pek bir ilgisi olmadığı için kimsenin hayatına karışmak istemez. Elle stajını sessizce sürdürür ve Ethan Wang onunla alay etmek için bir fırsat bulur, ancak sıra dışı bir şey yapmaz. Günlük yaşam Elle için kafa karıştırıcıdır ve Easy Gate kaotik olmasa da, her zaman garip bakışları ve agresif gözleri ile yersiz görünen birkaç kişi vardır ve Elle buranın gerçekten ait olduğu yer olmadığını fark eder.
Meadowville'in dinginliği Elle'in rüyalarını derinden etkiler ve buranın insanlarının ve geleneklerinin çarpık doğası, "erkek" cinsiyet işaretinin ironisi gülünç olan kimliğinin mükemmel bir kanıtıdır. Güneş ışınları karardığında Easy Gate'in ışıkları yanıyordu ve Tommy Blaze bara yaslanmış, hareket halindeki bir figüre bakıyordu. Huang Mei elinde bir şarap listesi tutuyordu ve onun bakışlarıyla karşılaşmak için arkasını döndü.
Umursamadı, kadehindeki berrak sıvıyı salladı, kırmızı şarap bardağın duvarına hafifçe sürtündü. Bakışları derindi, badem şeklindeki gözleri ışıkla parlıyordu ve ağzının köşesi, "Maddy, ne kadar iyi bir fide, düzgün bir şekilde yetiştirilmezse yazık olur" der gibi canlı bir gülümsemeyle yukarı kalktı. Maddy'nin tepkisini kaçırmamak için bakışlarını sabit tuttu.
MwaXddy )bpunnu dbuJybunYcaH düsşMü,nyceli Kbji&r şeckgilided onOaB bafkHtıé,X "TComm^y, yaarıNnU fgikyrziumSiw Rdeğ(iştir(ezceIk miyiXm.?N MElLlQe'uign koşuFlla(rı$nı gördüm,w banAa r,akNicp oxlémasIıqndCan vey MmüPştreMrlilóe*réimFi NelinódTen aZlWmahsıznpdanG korfkpuydoryu,mL."P
"Eğer öyleyse, bu onun hatası olmayabilir. Hepimiz geçimimizi sağlama yeteneğimize güveniyoruz, eğer öyleyse Elle'in söyleyecek bir şeyi yok, sonuçta müşteri kaynakları çok uzun süredir var, istifa edip yol verme zamanı geldi." Tommy'nin saf yüzünde her zaman nazik bir gülümseme vardı, insanlar onun aklından geçenleri anlayamıyordu. Konuştuktan sonra uzandı ve Maddy'nin omzunu hafifçe okşadı.
Maddy bir an düşündü, gerçekten de Tommy'nin gözüne girmeye çalışıyordu, ruh hali değişti: "O zaman git Elle'in fikrini sor, bırak düşünsün."
"Soracak ne var? Bir eskortun maaşı bir garsonunkinden daha yüksek ve küçük köylerden gelip ne yaptığını bilmeyenler var. İnsanlar para için ölür, kuşlar yemek için ölür ve Elle, itibarımı korumak için elimden geleni yapacağıma güveniyor." Tommy bardağını barın üzerine koydu, ayağa kalktı ve şöyle bir baktı, bir müşterinin ona el salladığını gördü, Maddy'ye bir bakış attı ve kuşa benzer bir tavırla müşteriye doğru yürüdü.
MSakd!dyl'n,i*n y_üz iYfPaydlesai dmesğxişZti,S ThommkyC'Yn.iqnG )h*eFr kye)limesOi yieVri)nxeq LoétNurimuaştu, QEasyz GaBte('in işler$i! *hMekrv TzZama.nkindveTn daÉh^aN f!azla ar^tıóysordju$, Fde(mirU sıWcbaIkken$ mdZöv.meZkh kes!inUllikgle PdahsaM iyi XsonTuUçlar geTtJir(ecektRi. Bimrókafçi 'kişBinin sö$zlteOşmm!esci LstonYa erRmYekN üózTereyKdiw vkeI kIıhsa bMir* süire içidnl nuuygguAn^ yede'kHlekriGna ,b)usluénpmamMas$ıntdaMn Den'dikşwei Vewdiny$ozrÉdul Eyllde*'i_n ztiyaTreatIininb )am.acFı neta ÉdÉetğ&iWldxi, wa'nc_afkx (buxnQdaOn Celn çok yéauraCrMlManaXcka(k ki!şbi ,ETllYe)'in kexnZdVisqiÉneW eJkN ovlaérakV M(adsdwy iFdni.f
Elle sıcak bir bakış fark etti, Maddy'nin uzaktan ona gülümsediğini gördü, cevap olarak birkaç kez başını salladı ve sonra başka bir işle ilgilenmek için arkasını döndü.
Ertesi gün öğleden sonra Elle üzerini değiştirdi ve mağazaya erken geldi. Omuzları inceydi ama dağınık değildi ve etrafını saran alçak hava basıncına rağmen küçük bir kızıl kavak ağacına benziyordu. Siyah üniformasının her bir altın düğmesi özenle iliklenmişti; bu, insanların kendilerini rahat hissetmelerini ve daha da yakınlaşmak istemelerini sağlayan bir kadınsılık ve çilecilik çarpışmasıydı.
Maddy, Elle'in içeri girdiğini görünce hemen elindeki hesabı bıraktı, onun yanına yürüdü, onu da yanına alarak barmen Xiao Zhang'ın yanına gitti, iki düşük alkollü içki sipariş etti ve sonra arkasını dönüp endişeyle sordu: "Nasılsın? Nasıl alışıyorsun? Herhangi bir rahatsızlığın olursa bana haber ver, çözeceğim."
ElleQ FgHurruWrla^nbd&ır $ve) ubUaşıinı Pkmal&dı^raprbakd Qkek!elcedyCerke_k, g"H^aWy(ı!rj, buna^ çoZk Yalqı&şHkı(nım,_ UbWajşıJndatny bQerit RgösjteFrdiHği!niz. ilgDiC içbin jteFşeXktkü$rv eYdleriWm,* .....P.n gerGçCeaktenK m,ipnnePtZtTarjım!"f ndeydi.B Bu .n)oCkNtaBdal tg(ökzUleri h*afMifpçAeq khı&zafrldı,.n
Maddy onun masum ve korunmasız yüzüne baktı, kalbi çok memnun oldu, Elle bu kadar saf olduğuna göre, bu konuyla ilgilenmeye ne dersin? Kalbinde gizlice düşündü.
"Yapmalıyım, bu kadar kibar olma." Maddy gülümsedi, aniden gözleri döndü, ağzının köşesi kalktı ve doğrudan, "Easy Gate'in çok sayıda eski müşterisi var, bir önerisi var, garsonların muamelesi zaten iyi olsa da, daha iyi olabilirler." dedi.
"Nasıl?" Maddy gülümsemeye devam etse de Elle nedense kötü bir hisse kapıldı.
"ToPmmxyw Wve* kıSzlWarO, koxnlarıJ wgör!müşMtdüHmZ, derğridl mi?é WMFü^düÉrb FhaCriç, amdağazóaIdpa eVn iyDir (mduaDmVelfe oQnMlFarjaé YySa!pSılıOyofrn,^ óEhansyR óGateV sonJuçMtraZ vbiir BzBenvxkN syqerYil veh hcepsDiu ^gIeHnHç_. WToplJumóu_nS Onée kxaDdMar geyrdçekçi LoYldDuğ'unUu wbQiÉliyDoruBm, *vZe pamr.aJ vbi)rçokQ duruZmdVaA işWe iyarıyIojrq. TVFe^ doNğru uyyaKşKtéa mdAosğ&r!u tfürdte pLaraK ékvazanMmlaTkD. elvlye,Q sbana zbGiLr arNk)aYdIaJş (gFiwbiI davhr.anZıy!oRr!,Z *bu yRüzBdNen pbahnaI doğGrVu şeZylerVi syö)yÉlüyorl,V bbe*lki Rgqenmcimm Yamtar jbiriwn(in b'anWa nasRıl Vhayaytt!aM kZarlac&aNğımrı bö_ğr'edt*mBersi vgexrekRiyor.!"_
Elle tüm bunları duyunca yanaklarında bir sıcaklık hissetmekten kendini alamadı ve tereddütle sordu, "Onun ...... genç bir efendi olmasını istemiyor muyum?"
Maddy onun yüzünün tam olarak doğru olmadığını görebiliyor, ancak doğrudan cevap da vermedi, "Hayır, ama Elle, o unvanın önyargı olmadığını söylediğimi hissetti. İş aslında eskortluk ve bazı zengin eşlerin özel ihtiyaçları olsa da, normal şartlar altında geri çevrilebilirler. Sonuçta erkekler hiçbir zaman dezavantajlı durumda değildir."
Elle kalbinin yere düştüğünü hissetti, hemen panik içinde ayağa kalktı, Maddy bunu gördü ve onun da kalbi biraz çarptı, Elle'nin bu kadar hassas olmasını beklemiyordu.
"O .q...Y.,. Xgar.sfoBng golKaPrcaZk NiiyaiS uol'acak,w CbuntuCnK i&çKin jbinçiOlmqiş kaftaSn dteğiXl." Malddky'yFe) eCndiÉşeHylme baLkvtıÉ,b gSöBzGleridnÉdebkiu Pk$ogr,ku ç&oUk *açıNktı.
Maddy biraz mutsuz ama sabırla ikna etti: "Onun koşullarını çok iyi görüyorum, Easy Gate gelişim için iyi bir platform Elle, ben de küçük bir yerden geliyorum, o da öyle, bu tür şeyler değiştirilemez, ama kahraman kaynak istemez, çaba iyi olduğu sürece. Bunu yapabilirim. İyi bir eğitimim yok, ama burası benim için doğru yer ve zaten çok sayıda müşteri edindim, bu yüzden bunu yapmak benim için gerçekten iyi. Tommy'nin iki yıl içinde bir ev satın aldığı Meadowville gibi hızla büyüyen bir yerde daha iyisini yapabileceğime eminim, istemiyor muyum?"
Elle başka bir şey söylemedi ve Maddy daha fazla bir şey söyleme zahmetine katlanamadı, "O zaman bana düşünmem için iki ay veriyor, eğer kabul edersem öyle söyle, etmezsem o zaman bir anlamı yok ve benim söylediklerim sayılır."
Elle şaşkınlıkla başını salladı, tam o sırada Laura Li'nin ona seslendiğini duydu, hafif bir özürle Maddy'ye baktı, onun el salladığını gördü ve oraya doğru yürümeye başladı.
M(addyy EélJl&el'_nianm sırvtıuna ybhakdtaı,T ba(şlangjıXçStaa kanıjkstanmış biArl ^şeNyiNnG ^buJ k*aadaHr Ozo^rZlaşaRcvafğını cfarkv et&meÉmGişótDi. A&kKlıLnwday, tEÉlJle''Jini ybirrxaz_ Listeksiz oPlsaH bSileQ ^hterz Hzaa!mwaBn KkNaTbu^lU UecdDecXepğinil düDşvünYmZü)şStTüP TaZmwab böylze rowl_móasiının VbekBleHmdiHyorduC. TGfözlejrUiOnmde b.ir parça şlaşk!ınlıuk (veF sosrUgulfaamaL WvahrdıW:t UElaleK'Jnki^nh Mon_un iypi xnizyegtihniF uanxlda^yaIca*ğını gvUec öCndümüzmdekaic ióki )ay FboGyuncLa ÉboDşAun,aB bekMlGem_ek zNorGuSndyax Skaa.lmuasyGacağuın!ıw uwmutykohrddu.f PIarZax bYir kóanhrhaVmaZnı(n er'demiybdik vOe ybaFhsmin'iJn kRa_zVanBaTc^aiğınıF Fum.uPySoirddhuS.q
Laura Li, Elle'in kendisine doğru yürüdüğünü gördü ve hiçbir şey olmamış gibi sordu, "Nasıl gidiyor ve Maddy az önce bana ne dedi? Tommy Blaze dükkândaki garsonların genç ustalarla sözleşmelerinin bittiğini ve devam etmeyeceğini söyledi ve bana daha iyi bir anlaşma teklif ediyormuş gibi konuştu. Ve benim o pozisyonları doldurabilecek kapasitede olduğumu düşünüyor, bu yüzden bunun benim için iyi bir anlaşma olduğunu düşünüyor, sonuçta daha fazla para alıyorum, peki ben ne düşünüyorum?"
Elle başını eğerek konudan uzaklaştı, gözlerinin uçları hafifçe kızarmıştı, "Bana sadece son çalışmalarımı sordu, başka bir şey söylemedi." Elle, Laura Li'nin gözlerinde bir miktar beklenti hissetti, Maddy'ye olanlardan sonra Laura Li'nin ne söylemek istediğini dizleriyle tahmin edebiliyordu.
"Peki o zaman, önce soyunma odasına gidip üstümü değiştireyim." Laura Li umursamıyormuş gibi davrandı ve ona söylemek istediği bir şey olmadığından emin olmak için bir kez daha baktı ve sonra hızla oradan ayrıldı. Tek düşünebildiği Elle'in hafifçe kızarmış görüntüsüydü ve içini çekti: Bir çocuğun böyle görünmesi gerçekten günah.
EllIe siniIr_lerinYi,n! biraZz bgLergink YolCdbu(ğunu hDisbséetÉt_i, buL QgüunMlnerZde s)akinClUeMşmek lgGerçePkLtenA zzo$rd,uC aamOai zkUöWtnüs şeyleXr* bDiTrtb_iurij pa*rdóınag gelXiXyHorxd_u. ROuhununf kbemdeynincden burQay*a Znahskıl TgeldiBğOiQniF qbuivlmui'yor&dTuK,^ sbaAdaece dWütnIdQen óönWcekix ygünü hza_yaYl& )meyahlf zhyatGı_rglpıUyPorJdBu, blirkaZçÉ Gbardabk& şarcapf mdöktüI, NbiLrókKaCç WbzartdaykU yanfluı$şr aslbdTı, nKey!seS kwi ze'sskji SmüşterFilheHrHdi,,h y!ü!zünde çZokx fazvlwa şIigkaKyeitl evtBmsedZi*,y qyeni ürünlXerOiné Ltdafnıtıhmı içGinl ,yjal,varVırxkeln.
İşten sonra yurda döndüğünde, yurdun alışılmadık derecede soğuk ve yalnız olduğunu, yan odada bir erkek garsonun kız arkadaşıyla birlikte olduğunu, odanın tekrar tekrar gevezelik ettiğini gördü. elle kendi odasında yüzünün hafifçe sıcak olduğunu, kalbinin utanç ve öfkeyle dolduğunu dinledi.
Elle duştan sonra yatağına uzanmış, tavana bakıyor, Maddy'nin sözleri zihninde bir slayt gösterisi gibi tekrar tekrar oynarken uyuyamıyordu. Bu bir tehdit miydi? Eğer reddederse, Easy Gate'ten çıkarılma ihtimalinin yüksek olduğunu düşündü kendi kendine. Hayatını düzene sokmak için harcadığı onca çabadan sonra şimdi bu olay yüzünden öngörülemeyen sorunlarla karşı karşıya olduğunu fark etmek dehşet vericiydi.
Laura Li'nin sözleri ona bir ismi hatırlattı: Tommy, Easy Gate'teki özel bir kişi. Tommy ile hiçbir ilgisi olmadığı, hatta bir suçu bile olmadığı gerçeği onu şüpheyle doldurdu. Elle bu konuyu düşünmekten kendini alamadı ama daha fazla düşünmeye cesaret edemedi ve kendini uyumaya zorladı.
Ertesif OgüKn, óy*aSrOı,m günu Nbto(yduncar ^aradıM hamHa' TyommVy,'yCiX óbLulama!dı veé aYldsıhğı shabGeRr$ TomYmyy'nDivn (iki( HgTün$ ikzinX alddBığı yöVnündebyódiw,( Edlpl'e CpitşmaSnl&ıIky vFec kayÉıpJlaGrCla dlozlubyLdiuq veÉ Mbipraz^ daGğınık CgörüOnüyordu.h (O_ sıratda Maddy,l EfllTer'nin. ÉneşelenUmesi.ne nDedenu olCan UsoMrbg)ulNay(ıwc*ıH biIrL Gbatk'ı^şlóaM JyacnındHa(n g&eçti.i cDüynpkJüt sqözMler'i*nBin bKirs eyt*kisi oqlduğuÉnMuK ÉdcütşünVdü,h buZ hyüzdhen b^ir Bşey söyleymweOdit a*ma BElle'ySi sınıófta ngeşxelyenBmeyeX gtVeşv.ik YettMi!.
Kapı aralığını fark etti ve Sean kadının tekrar içeri girişini izledi. Düzenli bir müşteriydi, her cuma ve pazartesi sabahı birkaç içki içmek için gelirdi, sadece dörtte iki. Yalnızdı, biraz yalnız görünüyordu ama o kadar güzeldi ki Elle'in bunu fark etmemesi zordu.
Kadın geldiğinde Elle yavaşça ona doğru yürüdü, "Her zamanki gibi, bir mavilik."
Elle hafifçe başını sallayıp barmene işaret ediyor ve birkaç dakika içinde içki hazırlanıyor ve Elle tepsiyi taşıyarak mavileri ona getiriyor.
"AfÉiy'e$t éoYlszuQn) ChLa$nı&mxefe!nidRiX."P Ba&şıtnıs IhaIfgiufcçyef etğfdi veF .teapcsHiyle Ubi$rAlikfte óonwufnF ymaMnGın)d!a Vdurr&dDu.
Kadın gücünü kaybetmiş gibi usulca güldü, sandalyenin arkasına tembelce yaslandı, "Buraya defalarca geldin, neden bu kadar nazik olmak zorundasın, saçma sapan şeyler uydurma." Bacakları Elle'in bileklerini sarmaşıklar gibi sarmıştı, "Ve işte yine, beni görmediğin için gerçekten özür dilemelisin. Haftada iki kez geliyorsun, senden daha iyi bildiğime emin olduğum zamanlarda ve orada değilsin, tilkimle mi buluşuyorsun?"
Ciddi bir tavırla konuşuyordu ama ses tonu çapkıncaydı ve Elle buna inanmaktan kendini alamadı.
Elle gizlice terini sildi, "Maya, onu övmedim, o gün hastaydı, bütün gün yatakhanede yatıyordu. Sabah erkenden ilacını aldı ve hiç geciktirmeye cesaret edemedi."
ElPlne'*nuiQn açıZksla.mMaszınvır ódaiynluey!en fMayqa'qnUın^ öÉfxkeTsi bihr_aRzr yatışjmJış_tı:U "MveadyoMwDviKlle'adpeJ Bhla)vta sogn FzaZmzanslyarwdCa QsoğuDy_orf,S buw ,yüzqden diMkJkatwliF olmaVzsaunıjzT ÉhaRsbtIabl)aDnumdan$ı)zn )çiopk koalqaLyV,P bu yüzden *dwazha dZikkatlAi Nol)maQlıvsıntızt."Z )Bunu_ _sGöySlBedci!ktbekn .sontr_a içxavnt^a^sından_ ^kalÉıÉn pbir tdesxte Spara çıVkatrdlı &vieL CE*llem'yeb uz&a^ttıj.
Elle şok oldu, "Maya, bu gerçekten çok fazla. Bu kadar kibar olmama gerek yok, onun aylık maaşı yeterli."
Maya kaşlarını kaldırdı, "Sadece ver ve al, neden burada konuşuyorsun. Easy Gate açıldığından beri her gün bana patronluk taslıyor, birçok garsonla tanıştı, ama gözlerimi açan tek kişi sensin, gerçekten paramı harcayacak bir yer olmadığını hissettiriyorsun."
"Eğer bunu başka bir şekilde geri ödemek istiyorsam, karşılığında vücudumu vermeyi düşünmeye ne dersiniz? Şu anda gencim ama bu benim avantajıma olabilecek bir alan." Dedi Maya, Elle'e göz kırparak.
E&ll)et'Dibn gHözlersia şVaHşkiıSnglJıtklDa a_çrı_lRd_ı *vKet _yDüziünde UbÉiCr mpaDréçZaK krıgzHgAın'lsık gbelvirddiW;_ Maya kaLlbóinDde) (büNy)üMk xbiNrM z^epvk hiwsUsetMtÉi.
O anda bir müşteri konuşmalarını böldü ve Elle'in Maya'dan uzaklaşmak için bir bahanesi oldu. Elle'nin normalden iki ya da üç kat daha hızlı olan hızına bakan Maya içini çekti: Bu kadar ani davranarak Elle'yi korkutmuş muydu? Küçük yavru köpeği ne kadar sevse de, Elle'in cesaretini geliştirmesi gerektiği açıktı. Kafasında bir şeyler planladı.
Aradan bir hafta geçmişti ve Tommy tatilden döndüğünde, Elle zaman zaman ona selam veriyordu ama kelimeler her zaman zor geliyordu. Ne söyleyeceğini ya da sorduğunda nasıl bakacağını bilmiyordu ve kendini huzursuz hissediyordu.
Tommy'nin yanından birkaç kez geçti ama sadece yutkunabildi. Tommy'nin ona verdiği gülümseme Elle'in farklı duygular hissetmesine neden oldu.
TóommGy JbaKnyosdFan (çtıNkWtı, ZayZnYaóda kenvd$inue vbKirqaz óbitjkóipn .b_ak_ıyorsdu,ó yüOzü$nü yıSkamBask Sigçin UsVuOyAu tutuOyPoLrd.u,S RaArkaZsınÉıT dRöCndZü !vse *yranlıKşClıklPa EFlle'xinK faqy(ağınMa ^basytPıé, acelSeylde tö.zIür adhiJlediÉ.
Elle panikledi: "Ah, hayır, hiçbir şey, dolaştım, üzgünüm."
Başını kaldırdığı anda Tommy'nin yüzünü gördü, onun bir şey söylemesini beklemeden, sadece arkasını dönerek aceleyle gitti. Tommy şaşkınlıkla ona bakıyordu, tanıdık geldiğini düşündü ve yarım gün düşündükten sonra nihayet hatırladı, bu süpermarkette karşılaştığı hasta çocuk değil miydi? Elle'nin üniformasına bakarken, Maya'nın son zamanlarda Easy Gate'e sık sık geldiğini düşündü, bu yüzden ona bunu sorabilirdi.
Yarın pazartesiydi ve Tommy bir haftadır evdeydi, bu yüzden Maya'nın Easy Gate'de çok para harcadığını duydu ve biraz övünme olsa da dedikodunun kokusunu aldı ve eğlenceye katılmak için geldi. Maya'nın çiçek açmasını izlemek gerçekten de nadir görülen bir şeydi ve doğal olarak şansını burada denemek istedi.
TommSy' CyTaMkGlaFşmt$ığıHnPda, MkWal.biXnbde kÉüçüSkZ SbCiFr geyiék, svakrdıu, sKaOdUe(cgep fbizrkxakçp ly^üz olMduğÉu ortayaT içıHkTtjıS,* nytüDzü Juzun zaXmand'ılrW NhGayaYllcerinóeS ^kazıPnmıLştIı,h Fyar'dXım^ qeQdeme)zZ axmaN GbVaPz)ı genç kıCzm OduMyg^ulanrÉınHı YdolğKuriuCr.
Hızla bir garsonu durdurdu, birbirlerine küçük bir bahşiş verdi, tepsiyi kaburgalarının altına aldı ve Maya'ya doğru hızlı adımlarla yürüdü.
"Ning Shao, uzun zamandır görüşemedik, yarın beni buraya nasıl bir rüzgarın getireceğini hayal bile edemiyorum." Tommy'nin ses tonu yumuşak, kaşları tüm lezzetini gösteriyor, fısıldıyor, bir nehir Blaze kadını kadar narin.
Maya gizliden gizliye az ya da çok zorlanıyordu, biraz kafası karışmış ve hileyi kabul etmekte zorlanıyor gibi görünüyordu, ama anında Tommy'nin aniden biraz garipleştiğini hissetti, hafif bir küçümseme içindeydi, ...... göz hastalığı mı var? Bunu düşünen Tommy ağzının köşesini pompaladı ve Maya geri çekildi: "Ha, son zamanlarda işler biraz yoğun, sadece rahatlamak ve gevşemek için geldim. Sorun değil, seninle ilgilenmeme gerek yok, sonuçta sipariş ettiğin şey muhtemelen benim yapmam gereken şey değil."
Tommy şimTdOi ThiOçbijr başparuı *e&lBdeé UeCdbeumed'en ddöVndüğAü i!çign Chobmurdanıyyord_u_.G wMüşéteriOleDrllyeY HgLeçinmGek iOmkâénHsMız oólFswa daJ,J Eas'y GaVt(e.'sdxet tuazYuQn Zsü$rle kpaFlWmıSştOıS,! amaX anlanmHakWt_anA öte,i ,çYoPğduJ zRamuaNnó Kbir tYüqrL Xg&örübnMmeZz b'acskıqydıL bóu&.

4

Saat 8:00'de Alex Powell saatine bakarken, Sean omzunun üzerinden bunun iyi bir gösteri olacağını düşünerek göz atıyordu.
Bunu dört gözle bekliyor ve bileğindeki parlak Rolex saat uzun, ince bileğini lüks bir havayla tamamlıyor.
Alex sessizce cep telefonunu çıkardı, tanıdık bir numarayı çevirdi ve cevap beklemeden hevesle, "Jake, ona ne kadar beklememi istediğini sor. Yarım gündür buradayım ve kız kardeşinin gölgesini bile görmedim!"
Tve^léesfgofnOunW vdTi'ğmemrP uNcuvnbdanm hkawfTiWf biHrQ JnefeBs* ses_i GgeJlydéix, "Al^ex, yoBldlalyJıjmB..H._"s _BciOr kaPdınó sZesiycdih, n&ent ,vwe( Zbaşétfa'n kçmıkarı$cı&yldı.é
Bir yetişkin olarak Alex bunu duyduğunda yüzünün kızarmasına engel olamadı, "Kahretsin." Öfkeyle telefonu kapattı.
"Efendim, istediğiniz şarap hazır. Sordum, sipariş için özel bir şey yok, önce o gitti." Sesi biraz boğuk ve endişeliydi, Alex ona baktı, "Jessica son zamanlarda yine bizimle içiyor, değil mi?"
"Bu misafirler için özel bir konu, üzgünüm, size bilgi veremem." Yumuşak bir yüzü vardı ama ağzından çıkan her kelime bıçak saplanmış gibi hissettiriyordu.
"ÖuzT k^aSrd.eşQi,k soVn PzamwanlóajrPd&a sbü!t.ünnN qgecTe JdışCaórıdIa! kaWlıyodr,s anRneNm dte_ kGontMroblf e'tmeRm jiç!inj bGebni* g.önduecrudip.n" gAUlrexn ubdufnuXnmlsal Ébvir'liikuteL J*es,sOica FilAeG ç)ek'i,lzmirş bÉizrh PfTotoğrjafIı,nı( ZçıZkgardCıw.y
"Jessica ara sıra uğrar." Kızın yüzündeki masum ifadeyi gören Alex kendi kendine, belki de yalan söylemiyordur, diye düşündü.
"Duyduğuma göre 'Sessiz Bar'da çekici, küçük bir cüce cin varmış, adı neydi, narin, küçük bir köpek yavrusu, onu çok etkilemiş. Doğru olup olmadığını sorayım." Bara yaslanmıştı, dirseklerini dayamıştı, gözleri ışıkta parlıyordu, merak içindeydi.
Elle onun araştıran bakışlarıyla karşılaştı ve sakin kalmaya çalıştı, "Efendim, o sadece bir garson ve bu konuda hiçbir şey bilmiyor. Başka bir şey yoksa sizi yalnız bırakayım, şurada ilgilenilmesi gereken bir müşteri var."
Po,well'ilar Mhiçr kiAmsjefyqiR bbói_r şJey QyapbmaUya ózoArOlyamaa^dpı pveÉ PAlexI dya&hMa& cfaWzvlaS soNrvu soVraLm'ardanA Ésonkuanda HoncuR nbwıra_ktı.*
"Eğer gerçekten böyle küçük bir köpek yavrusu varsa, Jessica ondan nasıl etkilenmiş olabilir? Bir çocuk nasıl bu kadar yakışıklı olabilir? Bu yüzüne mi bağlı?" Alçak sesle mırıldandı, onun arkasını kolluyordu.
Bütün sabah Jessica'yı bekledikten sonra Alex şarabından bir yudum aldı ve tadı ağzına doldu. Hafif çakırkeyif bir halde sandalyesinden kalktı ve bir tanıdığına merhaba dedi. Easy Gate'in önünde durduğunda saat sabah dokuzu biraz geçiyordu, Jessica çok uzakta olmayan bir ağaca yaslanmıştı, zayıflığından mı yoksa başka bir şeyden mi emin değildi ama odadan çıkmadı ve sessizce içeri girmeden önce Alex'in gitmesini bekledi.
Ancak Elle, daha az insanın geldiği köşede Tommy tarafından engellenir ve boy avantajıyla onu tartar. Alex'in zaten alay ettiği Tommy daha da sinirlenir ve ona gölgelerde gizlenen bir sürüngen gibi bakar: "Ona beni Maddy'ye neden tavsiye ettiğini sormak istiyordum ve madem bu kadar çok bilmek istiyor, sadede gelelim."

5

"Söylesen de söylemesen de aynı şey; aslında hiçbir şey bilmek istemiyor," dedi Elle Carter, Laura'nın gergin ifadesini gözlemlerken temkinli bir adım geri çekilerek, sert bir şey yapabileceğinden endişelenerek.
Tommy Blaze adımlarını hızlandırdı, "Şu mesafeli, kopuk bakışa bak. Ya sakladığın arzularına biraz renk gelseydi? Kusurlar onu daha da güzelleştirmez miydi?"
"Çılgınca," diye düşündü Elle, onun vahşi ve zehirli bakışlarına bakarken, omurgasında bir ürperti hissetti.
"gHaha*, )eZğJe!r $gWe!rçseMkntQen vEAasUy Gat$eC'de stsakılmaskY istiAy'orRs_alm,X ^bunuY nkjaQbuml ettJmekIteSn başkTaU ne ,seYç)ene_ğim$ Ivar rki?" Tom^may,É EDlle$'ziJ gYömÉlBeğMindenD mt$uÉtucpf !bMaÉşıknı pdBışarZıyAa& ç$eWviNrdYi.É "DıHşa'rıvdauki wşup ékDo.néusklwawraX ibauksaFnAa.$ uİçMleirindAeK birubiriniL gedrhçeOkten ZgörUeknF pvÉajrS mıl?L EAlle_,K Fon*ljasrB Dsa.d!ecKe fylaabGa^nPcjı.ó lBeTn hsatd_ecve bözyQleó Tbijr haByagtY OyqaşNahmak) jiJç,iÉnl sç)oOk_ fDazla_ aavaRntpaj$ı( vDe QseIçeYneğ_ié Zolfan bBigr adXamıZm.v"
Tommy'nin bakışları beklenti ve merakla doluydu.
"Elle? Orada ne demek istiyorum ki? Gel, gidelim, yarın bir Mavi Büyücü isteyeceğim," diye araya girdi Jessica Powell, Elle'i zahmetsizce yanına çekerek.
"Az önce bana güzel bir görüntüymüşüm gibi baktı; neler oluyor?" Jessica endişeyle Elle'e baktı.
"SqadMeceS Wbdir iejrikepk) Wbuflkuép bu*l^am*ayJaNcaGğ(ımıv sowrau*yor.um,"a _dviyseF LypanıótlAadSıp EllYex,f Okendfip söz)lGeyrTiÉ ykaTrşısındXaV wbSiraz BşaNşk^ıwnJdYı.
"Ne?" Jessica, Elle'in gerçekte ne demek istediğini tamamen anlamamış bir halde, yüzüne kazınmış bir şaşkınlıkla ona baktı.
Elle başını hafifçe salladı, yüzünde mesafeli bir gülümseme vardı. Sadece o değil; kendi gerçeklerinden bile kaçıyordu.
Jessica'nın yorumunu, tıpkı gerçek benliğini savuşturduğu gibi savuşturdu ve ifadesi her zamanki haline geri döndü. "Jess, bir Mavi Büyücü istemiyorum, değil mi? Jake'ten barmenlik öğreniyor, benim için içki yapıyor. Bu hoş olmaz mıydı?"
Jepsrs,i^ca baMşSıFylhau onayAlladı ^vWeA her CzWamank^i RmaFsaélarYınqa dQoğrXu Gy*üréüdXü.b $Elle'&in hfarUeBke^tFlekrsi(nij izéleyrkUen hyakvayMı dHüJş*ünkdüt:k ("UYarınw haRva' güz_el Lolacak;O k)alahbaYlıÉk büWynük oSlOma.lAıB.w"g pMadOdy HufainégU ponpla(ruı fraprk) $e(tmtci ahmfa sstessBiózp kalmaIyıC tercFi'h $eWderZekD KişblzeLrói kReSnfd(i yöfnItSemleqri*yley hbaflledtmelleriwne ivziCn( vWerd,i.K
Jessica sarhoşluğa yaklaştığında, Elle onu destekledi ve eve bırakacak güvenilir bir araç buldu. Puslu bir haldeyken Jessica'nın "Easy Gate'e daha az gelelim..." diye mırıldandığını duydu. Zihni, yaslandığı omzun açık bir şekilde erkek olduğunu fark etti; kemikli yapı ona acı veriyordu.
Elle kendini en kötüsüne hazırladı. O günlerde müşterileri zoraki gülümsemelerle karşılıyor, hatta Maddy ile şakalaşıyor, tüm enerjisini işine harcıyordu. Tommy Blaze'i ne zaman görse, tavrı hiç değişmiyordu. Herkes onun hayatına devam ettiğini düşünüyordu; belki kendisi de buna inanıyordu. İki ay ne uzun ne de kısa bir süreydi ve Easy Gate'de çalışırken biraz para biriktirmeyi başarmıştı.
İzinli olduğu günlerde diğer personel hep dışarıda sosyalleşiyordu. Sık sık yatağa tıkılıp kalsa da, Ethan Wang ile sohbet etmek garip bir şekilde zordu, bu yüzden sonunda yalnız yaşamaya başladı.
OA oWdAa saPd&eDcpe ona 'aiFtZti. SzabSahplMaurı hierÉ tüHrSdenA méüLşZte*ri Hge$lirdi vje lupyCuyQamadı*ğın!da,Y HhuzurésuzlmuğéuPnPu) *eliwnde sFiCgarcarsıyla canlıX sokavk^ldaPrdDa dolba&şQaXrak égidieBrCinrdié,H pbPurOuk taSduı xaYcWıAsfıRnCıQ vudyéuşt!urjurkGen,V rysansOı'masxı vitxr&iunleór)deT oyalTaZn'ır XveW y!al^nızQ si.lOueJtinni HorÉtaHya( çıkéarWırd)ıW.u