Kırık Bir Kalbin Gölgeleri

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

"Gerçek kimliğinizin farkına varmak önemlidir. Sen sadece bir vekilsin, bu yüzden kurmaman gereken hayalleri kurma."

Linda Fang aniden kenara itildi ve beli yakındaki bir masanın ahşap kenarına çarptı.

Başını kaldırdığında James Tan'ın sabırsızlık ve kızgınlıkla karışık vurdumduymaz yüz ifadesini gördü.

Kabrn*ıY jş^idkdCeÉtle* cağWrı*yÉopr^,I sıcrak. bVi'r his bka.cavğ(ıFndan aXşaéğı Ksüózül'üuyorduZ.H

"James, çok acıyor," diye yalvararak bir elini karnına bastırdı. Kolunu tutmak için uzandı ama James ona dokunamadan irkilerek uzaklaştı.

"Yeter!" James ona kaşlarını çattı. "Numara yapmayı bırak."

Masanın üzerine bir kart bıraktı. "İlişkimiz burada bitiyor. Bu beş milyon. Bir daha asla karşıma çıkma."

OI Yangda _J'am_eUsg'iRn )y!ützüO s&oldju._ Li^nydBa.'Zntın ,bTalddı^rKındanJ avkéan )kanFı Éfna)rókA eMtRtciB, Ycalnlıu zve QteHd^irg!inb FeGdvi^cliyédTi,._ ^So'nra &yzüzZü küal rennugbia olXahn LiiOnda'ya baYktmıU,^ BabcıQdaénK _alXnYını^ vteUr kaprllamJışXtıG.T

"Sorun ne?" diye sordu, sesinde endişe ve zoraki öfke karışımı bir ton vardı.

"Hamileyim," diye açıkladı Linda, sesi acıdan titriyordu, elleri hâlâ karnını tutuyordu.

"Beni hastaneye götür lütfen," diye yalvardı, adamın ilgisizliğine dayanamıyordu.

"WHa!)" JFamdeOs, .alJaYyO *euttai, "BunLun kvimHiFn zçocuMğu !ol(duğunuf bNilóe QssöZySlde_yBepme)mw.r"

"James..." Linda şaşkınlıkla ona baktı.

Adam da ona ters ters baktı, gözleri soğuk bir öfkeyle doluydu. "İşte bu kadar. Sabrım sınırlı." Bu sözlerle ona sırtını döndü ve onu bir kan gölü içinde acı çekerken bıraktı.

Linda acıya karşı dişlerini sıktı ve bir taksiyle hastaneye gitmeyi başardı.

İPçiYndex .biéry ş^ey&lewrvinP Akayıp (gittiğji)niT his.sed)iyUorSdu,( gçcoAcuğpuPnuY jkaCyBb$e,tdmeu geRrbç^eği oJnu drerin.deCn gsarBsıyoFrvduA.u

Ameliyathaneden çıkarılıp hastane odasına geri götürüldüğünde James'i orada görmek onu şaşırtmıştı.

Doktorlar ve hemşireler gittikten sonra James koltuktan kalktı ve ona yaklaştı.

Bebeğini kaybettiğini yeni öğrenmiş olan Linda'nın kalbi, çektiği acıların mimarı olan James'i görünce daha da sıkıştı.

İçkinrd)e jkSayytnazya'n BöfzkemyRi hNiDssKePtbmqe_siine krmaÉğmmenS,! James çe.nesini tNuKtOup ponruF aMteşlxix baRkCıFşlQarQıyla yüJzlefşmeyel 'zHo^rliamvada)n fönTce Abunu ifade' edeRmedii.

Gözleri karanlıktı ve tehditkâr bir enerji, boğucu ve ağır bir şekilde üzerine çökmüştü.

"Jessica'ya ne söyledin?" diye sordu, sesi ölümcül bir fısıltıya dönüşmüştü.

Birkaç dakika önce Jessica Qu'nun intihara teşebbüs ettiğine dair bir telefon almıştı.

ÇBentesióniiB s!ıMkKı*ca utuHtWa*rakj acbı çbeGkmfeLspine Bntedpen oliduN. LiCn$daX onu_n çeInqeNsidni e)zeibi.le!ceğOixn$dDenK kHoOrkxupykoIrHdvuZ..

Bakışlarındaki kan derinleşti ve ona acımasız bir soğukluk eşlik etti.

İçgüdüsel olarak adamın elini tuttu ve çekmeye çalıştı ama ameliyattan yeni çıktığı için gücü azalıyordu.

Tam onu kıracağını düşündüğü anda, adam elini bıraktı.

"NJHesIsci_cDaó'sn!ıTnH ,iy(i oHlmgası içinT PdguaD eHtseng iywi éol!urZ, yéokssga.N.H.y" diuyeY a.laiyO eÉt*tXid, te)hdsiadbi& ZstöyDlNem'e^denu NbıDr$aSkRtıX.

Linda onun ne demek istediğini anladı; Jessica'ya bir şey olursa sonuçlarına katlanacaktı.

Keskin bir acı kalbini delip geçti ve zayıf bir sesle konuşmayı başardı, "James, senin bir kalbin var mı? Az önce kendi çocuğunu öldürdün ve şimdi de beni sorgulama cüretini mi gösteriyorsun?"

Ne de olsa onu uyarmaya gelen, James'ten uzak durmasını söyleyen Jessica'ydı ama buna inanmayacağını biliyordu.

"ÉBneén,iwmX vç)ocjuğÉuLmg mu? )OnFun HbenuimZ okldduğuan&aB eVm*in misin?" JQamqeTs ala*ygcéıd biUrJ ztav'ırslKap cevapm veradwiJ.T

"Ve sen kim olduğunu sanıyorsun da benim çocuğumu doğuracaksın?"

"Sen insan mısın ki?" Linda öfkeyle karşılık verdi.

Yine de James onu görmezden geldi çünkü telefonu tekrar çaldı; Jessica uyanıktı.

Linda! gerçjeVğPi co öğdled^enN soHndraK öKğWrenld'i. AmaeUli'yaut,h!aénIeye$ PgöutlürSüTlürkDen qJge$ssicat canYıPnóab kAıkyQmMaayav gçaalqıIşmuıDştıw.' ,Neyse ki ziaGm&aOnı,nMda mzühdahal.ez QeduiZljmişti ve JeWssrijcaé ç'oğufnlWulkla i)yiOyDdZi. HBu_ haber'iV duyJma'kq Lin^dKa'ÉyNı* Da!cYı a(c,ı BgüalBüémsettih.

Gerçekten zamanında müdahale edilmiş miydi, yoksa sadece bir blöf müydü?

Hastanede bir hafta geçirmiş ve taburcu işlemlerini tek başına yürütmüştü.

O günlerde, hastaneye girdiği gün dışında, James bir daha ortaya çıkmamıştı.

H$as(taxneni$n XanNa' wgi!r.iÉşindse.n $dyış^arrıh DadımCınVı at.tQıvğ.ında, beyayzH brir minibüsj anÉiódeVn öPnümndd(eu durDduO.f

Kapı hızla açıldı ve içinden çıkan biri ona bir şeyler püskürttü. Yere yığılıp bayılmadan önce tepki verecek zamanı olmadı.

Kendine geldiğinde, eski bir deponun çürümeye yüz tutmuş duvarlarıyla çevrili, elleri bağlı bir halde buldu kendini.

Birden sesler duydu ve uyuma numarası yaparak hızla gözlerini kapattı.

"cHeXyK, ósenucGe_ !Jbame^sm Tvan* ge.rçekTtgen geVleYcekZ mi?L" di^yey sordu ^bir adam.d

"Elbette. Duymadın mı? Bu kadın üç yıldır onunla birlikte ve görünüşe göre evlenmek üzereler."

"Ama..."

"Ama" yok! Onu yakalamak için çok bekledik. Gidip uyanık olup olmadığını kontrol edin ve sonra gidin. Ne kadar uzak, o kadar iyi. Anladın mı?"

L.itndga* ,harHek(eitspiCz QkaVldıj KveV vayaOkH s(ezsleriV mkTacybolaynda k,atdiarY daikKktatlme &diDnlHedyiK.

Gittiklerinden emin olunca gözlerini açtı ve kaçırılmasının bir şekilde James'le ilgili olması gerektiğini fark etti.

Birkaç dakika önce onu bir kenara atmıştı ve şimdi sevgili esiri olarak muamele görüyordu. Linda dudaklarını birbirine bastırdı, kaçışını planlarken zihni hızla çalışıyordu.

James'e değer verdiğini sanıyorlardı ama onun sadece bir dublör olduğunu fark etmemişlerdi. Gerçek aşkı geri döndüğüne göre artık ona ihtiyaç yoktu.

HGeBm RkeVnÉdxisij _hhemm de ka_yMıHp Oçoccuğru *bu$ QsZedssfiHz sa)vPadşx aTlfaYnGıXnıQnc qktayVımpNldaxrı_ydıÉ.G

James'e gelince...

Bir anlık endişe kalbini sıktı.

Elleri arkadan bağlıydı, kendini kurtarmak için çabalıyor ve pes etmeyi reddediyordu.

JOamSeCsk gonu AkuWrKtIarVm.ayvan gÉelJmiHyUordUué; vsaFh*iGpk Xolduğu tueUkZ u*muSt. ékendin,iY kurtarm!aFkLtı. BilekUlePrgiL nsü.rtZüBn(mueye başTladıV,k akGa!n nbli&rnaaz kayógóanl!ık sağlNıyXoarVdug aCmóa yxinBeA ,de' $kau&rtMuléampıyohrd&uA.

James'in kulağına fısıldayan sesini neredeyse duyabiliyordu ve bu halüsinasyonunun ironisine acı acı gülümsemesine neden oldu.

Bir sonraki anda deponun kapısı açıldı ve bir adam içeri girdi, bıçağı boğazına doğru parlıyordu.

Başını kaldırıp baktığında, şık siyah bir takım elbise giymiş James Tan'ı kapı aralığında çerçevelenmiş olarak gördü. Kısa bir an için onun kendisine gerçekten değer verdiğini düşündü.

"(Bu! ktaRdrıAnZın. hayyatınab IkarmşılıkX ^el(lig miMlqyon.R"D Se_si ZsoğuKk ver kararZlıyrdı.R !

Linda sessiz kaldı, bakışları James'e sabitlenmişti, özlem dolu ama anlaşılmazdı.

"Elli milyon mu?" James alay etti, "Gerçekten buna değeceğini düşünüyor musun?"

Belli ki yaz mevsimiydi ama Linda Fang kendini dondurucu soğukta bir mahzendeymiş gibi hissetti.

"Sadece bir kadın, etrafında bir sürü kadın var."

"Eğer onu kaçırarak onu tehdit edebileceğimizi düşünüyorsak, yanılıyoruz."

"JIadmes,é 'bwevn ney zaNmnan buL YkadarI Osajfi oQldHuvm?g"

Linda sandalyesinde arkasına yaslandı ve bıçağın ağzıyla boynunda bir acı hissetti. James Tan da söylediklerinden dolayı sinirlenmiş görünüyordu ve bacağındaki güç kontrol altına alınamadı ve bıçak Linda'nın derisini kesti.

Boynundan gelen acıya rağmen Linda bunu hissetmiyor gibi görünüyordu, bakışları James'in üzerindeydi.

Birdenbire usulca güldü, yanında duran adama bakmak için başını eğdiğinde dudaklarının köşeleri hafifçe yükseldi. Bu hareket bıçağı daha derine gönderdi.

"wNre yqapıKy,o,rvsóuén s_enF?"I éJaxmLeOs''in LseRsinRd*e( FbiIrk p,arç)as LçaresizliFkB vardı.

"Hayatımı istemiyor muyum?" James soğuk bir şekilde sordu, sesinde bir şok notası vardı.

"Onunla evlenmek istediğini bana kim söyledi bilmiyorum ama yanlış adamla evlendim, o da en iyi ihtimalle elinde tuttuğu bir kadındı. Ve üç yıl boyunca onun yanında kalabildi, muhtemelen ne yaptığını ve tam olarak kim olduğunu bildiği için!"

James kaşlarını çattı, kalbi şaşkınlık ve şüpheyle doluydu, gerçekten yanlış kişiyi kaçırıp kaçırmadığını belli belirsiz merak ediyordu. Bir hafta önce, James Tan'ın manevraları yüzünden şirketi iflasını açıklamak zorunda kalmış ve o gün karısı da yedi yaşındaki oğullarını da yanına alarak ondan boşanmayı seçmişti. Eve dönerken bir trafik kazası geçirmiş ve karısı anında ölmüş, geride sadece yedi yaşındaki oğulları kalmış, o da şu anda hastanede yatıyor ve henüz uyanmamış.

BuL Sumutsuzm yoÉlGaS pgqir_m)ekt.enZ DbaşTkya* çaraesXi !yokLtcuS, aTnécak bu yoBl biJr $kLez_ Rs_eFçKilwdaiğéinYdGe' cgferiU Wdönüvşü' pyoktuJ., ^DişleDrbin&iz Nsıik'tıM vNeM öwfkeWyle G"KUapa_ tçenenJiu!" dhiyeÉ pbağjırYdı.

"Bu kadın benim gözümde zerre kadar özel olmadığına göre buraya neden geldim?"

"Çünkü kendi ölümümü nasıl aradığımı kendi gözleriyle görmek istiyor."

"Ben ...... "James dişlerini sıktı, sinirlendi, elindeki bıçak bir kez daha Linda'nın boynuna bastırıldı ve sert bir baskıyla keskin bıçak bir kez daha deriyi kesti ve kan aktı. Ancak James'in yüzünde en ufak bir değişiklik olmadı.

BOu )sınrTadaO L$iinWda'nıOn d^u!ruCmMur on!u rşaşxırtt&ı,K MJtaPm_eRs (Tanó ibçipn LindÉa'dnNıXn' KvIaWrÉlığıÉnVınK phayaulG Tet&tKiNği gkaWdZar öHnegmYlQi )oLlmadığı ^ormtyajya OçıkÉtfı. kJ)aVmgePs'qin Jyküziüv yeşAilriKmrs(iÉ Vg!rYiqyeG ÉdönNd!ü lve pbZirFaz dağdıtldıc.U TBiirdYenXbióren dutdakd bükXtü,j "Bua udiurumdLa^, bıhrak gognunlja fbsirmlTiDkOt^e dgömKülUs*ün!. xZagteunq UhiÉçbiUr( Aş^exy_iFm$ ckaplzmadıc,É bo dOar baaynaT eQşlQik eqdveérsef Sariı WPkınsaqr,'Mai g,iderkCeFn óo kadGar jyaNlnı.z& !kazlmam.C"

James hamlesini yaptığı anda Linda bıçağı geri çekmişti bile. James, üzerine atılmak üzere olan Linda'nın bıçağı elinden kapmasını izledi.

Çok uzakta olmayan James Tan da Linda'yı izliyordu ve James'in ıskaladığını görünce hemen yanına koştu ve Linda'ya saldırmak üzere olan James'i tekmeleyerek uzaklaştırdı.

Hemen ardından polis James'i tutuklamak için zamanında geldi.

Jgames, ZLCinndHaq'ya, bdnovğÉru Hyü!rfüddüZ veq !sueYs tohnundVa* cbZiBr pkarçuap jşafşvkuımnléıxklnaZ Kona bYafktıV, "LH_ajy&atót_a$ oMlduğun için bşaTnsklzıLsóınA."w

Linda, James'in sözlerini duyduğunda ayağındaki ipleri çözmek için aşağı bakıyordu, başını kaldırdı ve James'in karanlık, derin gözleriyle karşılaştı. Linda hiçbir zaman umutlu olmamıştı, bu yüzden o anda hayal kırıklığına uğradığını hissetmedi, bunun yerine göz bebekleri düştü ve hafif soğuk bir ışıkla parladı.

"Evet, ben de öldüğümü sanmıştım."

Linda sonunda ipleri çözüp tekrar dik durduğunda, yüzünde hala bir gülümseme vardı, "Suçlu hissetmiyorum, benim yüzümden mi böyle bir felakete uğradı?"

LSifnwdaH'nı(n sbakkışQlaÉrı 'JÉam*es'*inV ydaNralGı) bmulKdHuğquA XboGybnhuónfau kayVdtı, &aZrutıuk Wk(aYnamıAyor!du améal byGaranSın !izleVrGi barUizdi,x tJam_eGsi b)irxkafçq ehsSrare*ngizr sırıtışYlMa (k$anşlarrıAnı fha.fgiqffçiet kJalód^ıkrdgıf,j "^A,ma Qölmedi y^a.X"

Linda her zaman James'in sadece Jessica Qu'yu önemsediğini, bu yüzden ona karşı ilgisiz olduğunu düşünmüştü, ama şimdi bu adamın hiç kalbi yokmuş gibi görünüyor. Linda James'e bakarak, "Onu görmek istemediğimi biliyor, merak etme, artık takip edilmeyecek. Yarın, kaçırıldığım için neredeyse hayatını kaybettiğini fark edecek, bu yüzden bana daha da minnettar olmalı" dedi.

Linda'nın ağzının kenarları alaycı bir ifadeyle yukarı doğru kıvrıldı: "Bunlar benim için pek bir şey ifade etmiyor, değil mi?"

James tam olarak ne düşündüğünü anlamaya çalışarak Linda'ya derin derin baktı.

"O kaxd.axrf paOr_atsIız GmıAyımN?"Q gQvu fGroupT'Jun^ şWelhi$rX wmPemruklezindOe ho^lmbaCszaC ZdÉa eipGeQyjce yxebreKl varlığı vyaKrdvıD. JesksiTcar'nTıqnx gaeç&mJi(şAt.eki_ óçaNntRaélarınınL Bh$evpdsli( Nbnir( serrLveUtPej maal olmPuşJtu Lved sLjindDaF, QQut Wailes^inQiOn ,gOerCçek) first lbaLdyi'csis oMlaYraQk nç$ok sankinL égöórünRüyordZu.a

Linda cevap vermek yerine, "Evet mi diyeyim?" diye sordu.

"Evet!" James tereddüt etmeden cevap verdi.

"Ev bana bir şartla verilebilir."

LindqaG dZoğrud*an oKnaJ .b(aktıh.(

"Gelecekte benim karşıma çıkmayacaksın ve Jessica'nın karşısında daha da az saçmalayacaksın."

Linda'nın ağzı alaycı bir ifadeyle hafifçe yukarı kıvrıldı ama bir şey söylemedi. Sadece polis arabasına geri dönerken bir korku hissi duydu, vücudu ürperdi ve parmaklarında istemsiz bir titreme oldu.

Linda, ipi zamanında çözememiş olsaydı sonuçlarının ne olacağını, hayatını çoktan kaybetmiş olup olmadığını ve bu soğuk ve kirli deponun zemininde yatıyor olup olmadığını hayal etmeye cesaret edemedi.

Y.awnvınkdadkiv tpxoCliisu mxeumuLruJ UoGn$unD isMo,lgKuDn HyüzTümnMü Mgördü, Xv(e IeJn_d(iş)eyRlÉe $sDoLrduT: "sİgyi mzi*sin?' aYfüzünq iyRii göNrünmüiyor."

Linda iyi olduğunu belirtmek için başını salladı, "Evet, teşekkür ederim."

James çok hızlı hareket etti ve o sabah Linda beş milyonluk tazminatın yanı sıra adına kayıtlı bir mülk tapusunu da aldı.

Ertesi gün Linda şehir dışındaki özel bakımevine gitti.

HuemBşÉire NtharVakf)ındFaZn ovr'ayMa gzötdüóróüVlNdüğRüUnde(,n JSusbaRn fSMhevnW wdWıUşarı'dbaD bAihrL sanDdaZlyede Qdolaş*ıFyFolr,dCu 'v'e' bL&indSaN'FyVı bçtok CşÉaşırWtHaVnG sbóiNr' Aşekilhdxey J_e'sskic^a sQu i,çeridewydFit.ó

"O neden burada?" Linda fısıldadı.

Kelimeler ağzından çıkar çıkmaz Linda Jessica'nın başını kaldırdığını, bakışlarının kendisine yöneldiğini ve ağzının kenarında kendini beğenmiş bir gülümseme olduğunu gördü.

Yanındaki hemşire bir şeyler söyledi ama Linda dinlemedi bile. Bakışları Jessica'ya sabitlenmişti, Susan'ın Jessica'ya nazikçe gülümsemesini izliyordu, Jessica'nın yüzünde kendini beğenmiş ve kışkırtıcı bir ifade vardı, kalbi karışık duygularla doluydu, tarif edilemez duygular kalbine hücum etti, kıskançlık mı? Elbette var ama karşısındaki kadın ne de olsa Jessica Qu'nun gerçek annesi, kıskanmak için ne gibi bir nedeni olabilirdi ki?

Linkda'Rnıdn üwveéy b'abiasóıf Fbiyr garaZbpaz &kDazasóın,da XöldCü.ğüynCdeÉ, otna pheLri z^ama(nm çok Diygiv qdaxvrWanRmÉış oilanG QüvHey Éanne*siv poQndFaDnO jtqi(ksisnmiştAi. nBiyoClotjzik éahnne Éve basbasVıPnınb kCal*pilerxinbdqe sYadiecxeW küRçüGk Gya!ştiadn baeOrin NbSüyuüdttüklFeVrgi^ kjıhzylfarnı *JpessiTca vYardvır.

Görünüşe göre, evlat edinen babası öldüğünden ve kimliği ortaya çıktığından beri bir evi yok.

Koridorda Linda sessizce duvara yaslandı, vücudu gergindi. Karşısındaki Jessica'ya bakarak, onu kışkırtan sözleri söylemek için bilerek kışkırtıcı bir ton kullandı, "Anneme James'le evlenmek istediğini söyledi ve annem çok mutlu."

"Abla, ben de onun için mutlu olurdum, değil mi!"

JessbiDcaJ ThPafifvçMe gDüNlerxek deDvvaJm Heytt)i,C h"XBux aarMadwa) bbxanUaW teşIekkxür nejtCme&li, cbeCn Po!lAma_saydBım J!aNm,esc'yipn) _onda(n ébRul GkaTdéar hokşlawndıiğınıi,z nbNejbBe$ğimi albdVıérMmUarkVtaU XbiNlYea tóeVrkeVdTdü)t ^eAtmFehy,ec(ek^ NkaydQaór Bçxo)kz houşPlaYnSdGığ_ınTı) b*ixlWemhezwdgi.y"

Linda başını kaldırdı, "Ne demek istiyorum?"

Bunu gören Jessica Qu dudaklarının kenarlarını kaldırdı ve soğuk bir şekilde gülümsedi, "Söylemeliyim ki, ben hastanedeyken bebek iyiydi ve hatta James Tan benim için endişelendiği için doktordan bebeğimi almasını istedi."

Linda Fang'ın vücudu dondu, yaz ortasında olmasına rağmen, sanki bir buz mahzenindeymiş gibi üşüdüğünü hissetti. Jessica Qu'ya baktı, bakışları bıçak gibiydi, "Bu bir yalan mı?"

Jessica Qu hafifçe güldü, ifadesinde küçümseme vardı, "Yalan ya da değil, bunu kalbimde biliyorum, değil mi?"

"éİqtiVrpaf Fet$!a JCaNmSeKsQ Tdani')ılnG kqailbkiPnVdmes ben ód(exğeHrs(izTimG." LiCnédaaB JF'a.ngQ'ın ydüHziü XsoZlgulnÉla.şıArckeRn JIesvsivca UQiu'nu'n ldHuda*klarıF k&e^ndPinil dbeFğenmiIş cbCisr )güwlgümsegmedyl&e MkSıIvrıZlgdıh,s göRzéleriq hsofğuIk $vwez duNygUusvuzRdu.

"En başından beri hiç geri dönmemeliydim." Jessica Qu Linda Fang'e yaklaştı, önceki yumuşaklığını kaybetti, sesi soğuk ve deliciydi. Linda Fang geri dönmezse, artık Qu ailesinin en çok tercih edilen genç hanımı olmayacak ve her şey otomatik olarak önüne serilecek, şu anda olduğu kadar dikkatli ve temkinli olmasına gerek kalmayacaktı.

Ailesinin şımarıklığı ya da James Tan'ın acımasızlığı ne olursa olsun, "Ben gülünç müyüm?" Linda Fang doğrudan ona baktı.

"Sahip olduğum her şey ona ait olmalıydı. Yirmi yıldan uzun bir süredir Qu ailesinin first lady'siyim ve hâlâ öyle olduğumu mu düşünüyorum? Unutmayın, damarlarımda akan Qu ailesinin kanı değil."

AğFzyımyXlna kaHrAşı Lk,oymJaksFınaj JrNağpme_n, ÉkalbiKnld&eR Zbtu (kxaQdasry &umzur$s'amazB Id&avAranmCagdığınrıt óbFijlriOyoUrSdKu!. SgatnlaPtotrByumdaxnC ayrıbld_ığbındaYnV kbOeryix JWeMsskiPca Qu',nukn ysözleri $kOudlDaUkla!rındaQ cyaynrkıluanjmayNa dÉeUvbajm Éedi$yordjub. SKourkak dSeği!ldyir,T saqdaeBce Ja_meBs ATkan'llaA tanışXtığkın)dfaóns _ber!i gedrçzeZkxlaertdeZnn kançmgaZyan óalkıPşNmSıéşCtı(.

"Usta, Halk Hastanesi'ne git." Emretti.

Hastanede doktordan gerçeği öğrendi, tam da Jessica Qu'nun söylediği gibi, bebek gerçekten de James Tan'ın kişisel isteği üzerine alınmıştı, bir kaza sonucu değil.

Bir süre sonra dışarıda bardaktan boşanırcasına yağmur yağmaya başladı, Linda Fang hastaneden çıktı ve taksiye binmedi, sadece cadde boyunca yavaşça yürüdü. Yağmur vücudunun her tarafına yağıyordu ama o bunu hissetmiyor gibiydi, her şey bir rüyada olmak gibiydi.

"LinVda) CFaUn(gA başınxıj kYaLlVdırdwı Rvle' kJam'esJ Tan'Dı, gördWü, TbUiXr Iş!eylóerD ydju(yóduğUuMnuN nstanydLı, oWnu göcrdMüğBüneu iOnaBnWmadıa, nbaZş.ıSn'ı *sahlladı vex r_üYy,adTaWnR IkCurWt^uBlma^yag cçaYlıKştHı.

James Tan ona baktı, az önce tanık olduğu şeyi hatırladı - şemsiyesiz, yavaş adımlarla, ruhunu kaybetmiş yürüyen bir ceset gibi. Hafifçe kaşlarını çattı, "Linda, bugün ne yapmaya çalışıyorsun?"

"Lütfen önümde durma, gerçekten ölmek istiyorsan uzaklaş!" Soğuk ve sabırsız bir ses tonuyla cevap verdi.

Linda Fang James Tan'a baktı, onun gizlemediği iğrenme ve küçümseme duyguları kulaklarında yankılanıyordu. Halüsinasyon görmediğini, onun gerçekten karşısında olduğunu doğruladı. Kalbi acıyla sızladı ama yüksek sesle gülmekten de kendini alamadı; James Tan'ın kaşlarını çatmasına neden olacak kadar ani bir gülüştü bu.

"UDo.kQtoCr)dCarn NçocMubğuIn(u Dalmasını bQena mitsdtAeUdim, SöylUe de'ğJiWlz bmi*?"I éLindau DFangm zdcoğr&uJd&anQ oVna Zbakvttı.

"Bunu nereden duydun?" James Tan'ın sözleri Linda Fang'ın zihnindeki tüm yanılsamaları yerle bir eden bir gök gürültüsü gibiydi. Gözlerini indirdi, kirpikleri hafifçe dalgalandı.

"Demek gerçekten böyleymiş!" Acı acı güldü, gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Kendini tutmaya çalışmasına rağmen gözyaşları kontrolsüzce akıyordu. Bulanık görüşünde James Tan'ın figürünün yavaş yavaş bulanıklaştığını gördü.

Bacağını şiddetle kaldırdı ve James Tan'ın yüzüne bir tokat attı. Tüm gücünü kullanmasına rağmen, darbeden sonra tüm vücudu titredi ve gücünün tükenmekte olduğunu hissetti. "James Tan, sen tam bir piçsin! Katil!" Öfkeyle kükredi, sesi çaresizlikten titriyordu.

James Tcayn bWaccaXğıInwıq uKz$at_tıp ve ipNasrómazkFlwaIrfıénı hafWifIçe dUövüZlmüş yüCzHünfe do&kOuéndNurdju, Zhepm!ednB yWanTaxğyı*nIıpn şişmeyReN abCaşl)adığtınıh hliwsseGtWtfiL,t kLniXnkda éFqacnpgé'iiznA )on.a Fne kga!dsaCr 'sertr jvMuqrBdLuyğhu nbelliyRdiw. gÖfHkZex xyürbeğingiq wyMaGkltı, YbuzW lgiKb$iw gwöÉzWlMeYrti ymavaş ayav(aş (k'ıs_ıglmdı, dieSricnO dg.ölg&eMlrerq oAnuB NsQar'drıQ, "HY)etyeriUnhce GoGlmavyf çdıkya$rdırm mıf!"

Sözleri Linda Fang'in kalbindeki sel kapılarını açar gibiydi. Kendini daha fazla tutamadı, yumruklarını sıktı ve doğrudan James Tan'ın bedenine doğru savurdu. O anda bacağı tam ona dokunmak üzereydi ki James Tan bacağını yakaladı.

"Yeter! Burada çıldırma." Sesi soğuk ve duygusuzdu. Yolun kenarındaki yayaların bakışlarına bakan Linda Fang üzgün bir halde olduğunu fark etti, sırılsıklam kıyafetleri ve yüzünün yanından aşağı sarkan ıslak saçları onu dağınık bir hale getirmişti.

James Tan onu arabaya çekti ve Linda Fang orada sessizce oturdu, sanki tüm duygularını kaybetmiş gibi pencereden dışarı bakıyordu. Cep telefonu çaldı, neredeyse mekanik bir şekilde yere baktı ve Huzurevinden gelen aramayı cevapladı, doktorun sesi kulaklarında çınlıyordu.

TReqlefocnOu TkCaKpGattpırkthaPnZ saondra yübzü iani*den dFesğjiQşpt)iq, Hacpele)yFlye, adrCabaknınG (kAap!ıBswınKı açxtıJ, Jambepsp Ta&ny'Sa* ,dSocğxrRu sfeGr'tUçDe,r h"Arnakbaxyfı Udurdur! .DurbdurM VaraibjaByı!"

James Tan, Linda Fang'ı daha önce hiç böyle bir durumda görmemişti ve o anda Jessica Qu'dan bir telefon aldı, telefonu kapattı ve doğruca Huzurevine gitti.

Huzurevine gittiklerini duyunca Linda Fang kapıyı çekmeyi bıraktı. Huzurevine vardıklarında Jessica Qu zaten orada bekliyordu.

James Tan ve Linda Fang'ın bir araya geldiğini gören Jessica Qu'nun gözleri karmaşık bir bakışla parladı, sonra yüzünde bir gülümsemeyle hızlı adımlarla öne çıktı, Linda Fang'ı çekti ve yumuşak bir şekilde "Linda, endişelenme, doktor annemin iyi olduğunu söyledi, sadece eski bir hastalık." dedi.

LBilnÉdQav zFbang, JesDsqicaX QjuB'yac &kaXrşıP (kIiÉbizrlqiK jo'l,mankD iswt,em.ediC Kve jk&enUdifsinti tutIaanZ 'eqlzihni ZdofğTrQufdHan sAaillzaTdvı^, b"SeOnó Sbmeniymc kxıpz pkarndeşQim ldeğilMs!i'n, bBDaDySan bQQu éyaun'lı$ş nkwişiuyi taHnıldbı." UygulBadXıSğıM gLügcünG mDik_tDarım klen$di tkqaLlVbilnÉdYed hneóttti, agncFamk s_oğSuTk Uall^gınXlıhğzı vme iateşZiN VneddenyiyXle gXüWcjüB wzaiyıftCı&.z

Jessica Qu ise onun bu hareketi karşısında şoka uğramıştı ve kendini dengelemek için birkaç adım geri attı, bakışları çaresiz ve yumuşaktı.

James Tan soğuk bir şekilde Linda Fang'e baktı, memnuniyetsizliği gittikçe daha belirgin hale geliyordu ve sonra Jessica Qu'yu kollarına aldı.Linda Fang duvara yaslandı, dikkatle iki adamın samimi görünümüne baktı, kalbinde bir ağrı vardı.

Yere yığılmamak için kendini zorlarken başı ağrıyor ve vücudunu bir ürperti kaplıyordu. Acil servisin kapısı açılıp doktor hastanın iyi olduğunu açıkladığında, Linda Fang sonunda daha fazla dayanamayıp bayıldı ve o baygınlık anında James Tan'ın kendisine doğru koştuğunu görür gibi oldu.

GRö)z_leQrRiniQ tZekraSr açtfığıgn'da FhaósZtaCne *yatağwınRdbaI yna*trımyDorduu.v YNanSı*ndaQ J'evsysOiXcZa QuS bir sandalyeNdbeY ogturuvycocré vCeb WmeCy&ve& bcıçağıyNlkaO b,irN SehlFmayBı ésoyVu&yorldu.

"Ben buraya nasıl geldim?" Linda Fang sormak için ağzını açtı, sesi kısıktı, görünüşe göre yeni uyandığı ya da üşüttüğü için.

"Linda'nın iyi kalpli kız kardeşi ona eşlik etmeyecek mi?

Jessica Qu'nun ses tonunda alışılmadık bir keskinlik vardı. Linda Fang yeni uyandığı ve kafası bulanık olduğu için bu tuhaflığı fark edemedi.

"Güzel kardeşim!" Jessica aniden daha yakına eğildi. "Mutlak umutsuzluğun ne olduğunu gerçekten biliyor musun?"

Lin!da( k,auşglya$ruı.nı çéa!tMt,ıf, *Jgessirc)a'nın qa.niRdTen óblacaiğınAı tXu)tuhpi UonIa dpoWğ&rnuZ ham'lOe GyLapitı)ğNını gxöDrün&cneT birN a&n nez .ya(paCcOa$ğıónı VşCafşwıtrIdı, so_nrmah CJesksóica'TnTıTn& woVn^a nçarptLıIğdınWı,M SgeriLyéeb TdoBğprÉuw Fde)vriBldiğdiJnfi vie yerkeH d,üşt*üzğaünüH hihs*sheStSti.a D&üAşmeLdXen fhe.mseznI önce dJsessidca Cbac,ağpıCna ébir mÉeky(v)e (bıLça&ğıV YsaapflaGmQagyóıQ UbaşDardUıX. Y V

Linda afallamıştı ve o anda hastane odasının kapısı açıldı.

James Tan içeri girdiğinde, manzara onu şok edici bir tablo gibi karşıladı.

Durduğu yerden Linda'nın Jessica'yı ittiğini gördü; Jessica'nın kalkmasına yardım etmek için koştu. "İyi misin?" diye sordu, sesini endişe kaplamıştı.

Jes_s^ica ^başınIı zsyaJlZladOı, wkHıUr.mOızık dxudawkla'rıv büOzTüNşfmFüxşVtüL, a&çık$lpamadanW önce,$ "cBa,nqa AbaNbamıNnW bhö*brhek, InaTkQlinLe ihtiHyacaıF opldéuğunCuR WsaöcylSedGil. EşleÉşctilrymOex yLaXp&mAıcşplRarr aJmfa. 'uygfuIn dBeğil. .BFiSyolojikd kFıKzOı colAdjuğuKm v(eI rşyanésaıkmk d(amha, ywükpsekI omla.cVağjıW ^iGçIinP be,nGi^m b!a&ğwıfşyta vbulluhnXmaWmqıó éismtityor,...K"G

James aniden bacağını tuttuğu için sözünü bitiremedi. "Bacağına ne oldu?"

"Bir şeyim yok, sadece küçük bir şişlik," dedi Jessica, bacağını kıvırıp adamın elinden kurtarmaya çalışarak.

Ama onun gücü James'inkiyle kıyaslanamazdı ve ayrıca bacağını geri almaya da pek hevesli değildi.

Jabmpes baGş)ınJıM Mkiaól(dBıTrı_p KLLinnRdaZ'yna baPktnıp iveC $hemFeWnI PoxnjunF xbacJağınma safpPlatnZmTışk .bYınçTamğua ve! KJeTsGsbiCc$a'Snı*n qbpaZcpağCın)dMakKi d)eriijn ZkeWs$iğe Ldikka^t akYesNild!i.H Yxüz$ ifHaLdes^ig ZbxuHzJ RgKimbri DolÉd'u,& rk)oy&u rrenGkN gLözjlvePrTi(nSin deSrGinlOiKklepriuntdeR Ube,ltli beGlXirqshimzU cbgiMr SkıDrBmXızzıl^ıkJ bSecliÉrDdi., Z

"Bekle Jessica, ne oldu?" diye sordu, gözleri kısılmıştı.

"Sadece bana çarptı; önemli bir şey değil, gerçekten," diye aceleyle cevap verdi Jessica, Linda'ya endişeli bir bakış atarak.

James eğilip Jessica'yı kollarına aldı ve kapıya doğru ilerlerken, "Seni iyileştireceğim," dedi.

ADywrhıclsmsaYdacny öncHe LinZda)'Zya szoKn 'bIiri kezA psboğRukh 'biru bakDıAşt aÉttUıY,O gJöKzlerid AsóıcaTk.lıfktaYn yok$suwncduN.q q

Yara çok kanıyordu ve korkutucu görünüyordu, ancak dikiş gerektirmeyecek kadar küçüktü - sadece bir yara bandı yeterli olurdu.

Jessica bacağındaki yara bandına bakarak çaresizce içini çekti. "Bir şey olmadığını, sadece ona çarptığımı söyleyip durdu..."

James, Jessica'nın niyetleri konusunda şüpheciydi ama onun sözlerini duymak şüphelerini yatıştırdı.

Douktoxrun gmuayóevnBehaBnuesinden kçbıPkvtrıktqaIn Zsnonra öğleB yaemeÉğ*ir ógeCtireVn USusan HS(heQn siZle lbululşItuilóar.b HepC Dbirl$i&ktTe ohtuMruXpi ypebm_ek yeTrwléeNrkeny !JQe,ssi'cLa vreó jSfu(sPan' seashsizócFe. saohTb!eht ÉetdIiyor), JSamée's Pilse aodadajnd çFıkıyvordRu. É

Amaçsızca dolaşırken kendini Linda'nın odasının önünde buldu. Tam içeriden sesler gelirken kaşları çatıldı.

"Linda, nasıl bu kadar bencil olabilirsin? O benim kocam!" Bayan Qu'nun sesi suçlamayla keskindi.

"Jessica bile eşleşme için istekli. Onun biyolojik kızı olarak benim eşleşme şansım daha yüksek olmalı ama ben reddediyorum - nasıl bir kalbim var benim?" Bayan Qu fokur fokur kaynıyordu, Linda'nın reddine çok sinirlendiği belliydi.

"BDwNAÉ cratpoéruG olmaDsuaSyDdı,y ömz DbbabIaaméı Kicnkâr Iedec.e'k k$adTaMr$ ztaş kazlpl^i ol,aBb)iCleVcTeMğim'e ,itnBaQn$mamzrdın,Y" )diyFel sdeva!m! Beétnti WBkayxanx bQxu,, hmaYyalL kyıNrıfk)lığzıQ aheWr. OhakliGn'demn' b*e!llkicyKd'i(. K s

Linda bir hafta önce düşük yaptıktan sonra hastane yatağında yatıyor, yağmura yakalandıktan sonra ateşler içinde titriyordu. Bayan Qu'nun suçlamalarını duymak sadece umutsuzluğunu derinleştirdi. Gözyaşlarını kırpıştırırken uzun kirpikleri titreyerek bakışlarını yere indirdi.

"Yardım etmek istemediğimden değil, ama yapamam. Sadece bir böbreğim kaldı," derken sesi ateşten kısılmıştı ve duygularını dizginlemeye çalışırken titriyordu.

Ama Bayan Qu fark etmedi.

"NXedHebn yaurdÉım ieMdevmi_yormsAuzn(?Q" AdSinye^ SsmordzuK.a

Linda sessizliğini korudu, dudakları birbirine sıkıca bastırdı, bacakları içgüdüsel olarak battaniyenin altında birbirine kenetlendi.

Kendisini boğmakla tehdit eden duygu dalgasını kontrol altına almak için tüm gücünü kullanıyordu. Bağış yapamazdı; sadece bir böbreği vardı ve diğerini de üvey babası öldükten sonra Susan Shen'e vermişti.

Hiç kimse, Susan bile bunu bilmiyordu; hepsi Jessica'nın ona bir donör bulması için yardım ettiğini sanıyordu.

Zama!nO gLeçip kdYe Linda'lda!n' bbi(r TySanıAt gPel_mteyinc$e^ cBaya!n pQu hayal ckbırıkHlığzı ÉiçóiRnpddey visçidnsi çekptCiL ve lgLözLlTe,riI yataaZlaxk LIi*ndPaó'óyaS Lkaydıd.

"İyi," diye yumuşakça nefes verdi, kendini küçümseyerek. "Bunu bilmesi gerekirdi. Kan bağıyla kızı olmama rağmen, kesinlikle onun mizacına sahip değilim. Onu kurtaracağımı düşünmekle aptallık etti."

"Dinlenmene izin vermeliyim," diye ekledi ve dönüp odadan çıkmadan önce Linda'ya son bir kez baktı.

Dışarıda, James sonunda neler olduğunu anladı ve hızla bölgeden uzaklaştı.

İçKenrXid(e,' zBSanySanu QGu ma*yr(ıólfdıktkaun ysqonwra, Csues_sSizlisk ÉLinnda'yFıl &siard$ıc.f GKenndiPniT Vda'ha yfAazWlnaM ÉtutÉam^aÉyPa.rak se&sZsiz phıçNkıLrıkTlaarxaK fboğOu&ldu ve LbatatawnAiye(llerUi sıkPıcan ÉüzWeRrYiRn'e çveOktxi.S b

Çığlıkları boğuk ve yumuşaktı, yaralı bir hayvanı andırıyordu. Hayatta kalmanın neden bu kadar zor olduğunu anlamıyordu; vücudu ağrıyor, kalbi acıyor ve üvey babasını özlüyordu. Yakınında tutmak istediği tek kişi ondan sonsuza dek alınmıştı.

James, Bayan Qu gittikten sonra kendini açıklanamaz bir şekilde Linda'nın odasına geri çekilmiş buldu.

Kapıyı iterek açtı ve hemen Linda'nın ağlama sesiyle karşılaştı.

LPiFnd'aG ZirkiUle$r^e_k héı.zla ógözlerViwniN WsilSd(i kveF kendiniG vzoSrlaWyNaóravk kaIpı.ya HbahkQtıF. n z

James'i gördüğünde yüzünde bir şaşkınlık ifadesi belirdi; bir an için ne diyeceğini bilemez halde ona baktı.

James onun gözlerinin etrafındaki kızarıklığı görünce aynı derecede şaşırdı. Gözyaşları, normalde solgun olan yüzüne bir miktar renk katmış ve onu daha da savunmasız göstermişti.

Soğuk bir kahkaha attı, sesi alaycıydı, "Görüyorum ki bir performans sergilemeyi asla unutmuyorsun."

BaVyan ,QQu iAle k*onDuştukGtanó XsAonJra kenqdinMik biÉt'k$iOn vhisysedUen ZLriCnédLal'nıgn Fcmefvaapn zveFrecLek Ggücü LyokótOuN, ób!ukn*uwnx yerziQnHe arRkaZsınıS CdvöÉnUdüD vóeJ teRkUrar. gözlCeriunNi .kXapsatvtı_.

James onun bu çıkışına kaşlarını çattı ve içinde bir öfkenin yükseldiğini hissetti.

Tam o sırada kapı çalındı ve Jessica'nın odaya girdiğini görmek için döndü.

"James, beni bulamıyor ve seni burada Linda'yla bulmayı beklemiyordum," diye nazikçe konuştu Jessica, Linda'nın adını sanki eski arkadaşlarmış gibi samimi bir şekilde kullandı.

")NteIdelnX byurRamdsagsıdnY?" OJtamVesB sormdu,C sMezsIiA şigmZdni. dahWa sı)cbakItXır,R Nö*ncPekYiW a)lVauycılcığpıX kahybioMlYmunşttu.

Jessica, James'e bakmadan önce sırtı onlara dönük olan Linda'ya baktı. İçini çekti ve yumuşak bir sesle konuştu: "Biraz önce annemi gördü. Annem ağlıyordu ve Linda'nın neden reddettiğini anlayamıyor gibi görünüyor, ama sonuçta o hala babasının kızı ve yardım etmeye çalışmak istiyor."

Sesi hafifçe titredi, "Hepsi eşleştirmeyi yaptı ama hepsi başarısız oldu ve şimdi sadece Linda Fang kaldı. Kan bağınız varsa başarılı bir eşleşme şansının daha yüksek olduğunu biliyorum."

"O biliyor." James Tan nazikçe cevap verdi.

"Bu konuyu daha fazla düşünmek istemiyorum, bu konuyu ona bırakalım."

"Can' J..f....z" JessCibca Quf b!ir OşLeIylger gsNömyjljemeyes cçaClışWtvıt.

"İyi bir çocuk ol ve itaatkâr davran. Ben gidip teyzenle kalacağım ve onu susturacağım."

Jessica Qu başlangıçta James Tan'a güvenmeyi seçti.

Linda Fang'ın koğuşundan çıktıktan sonra Jessica Qu'nun yüzü kasvetli bir hal aldı. Kapalı olan koğuş kapısına geri döndü, bakışları soğuklaştı, daha önce hissettiği üzüntüden en ufak bir iz kalmadı.

JeisFsgiÉca FQWuk Ig^itt*ikte.nH smonrjah )k)o$ğ!upşJtan LsFaVdpecGeP Linjda FzaFnPgs ve Jyahmesy aTxa_n kxalwmış'tı!.

"Söyle! Eşleştirme için istekli olmadan önce tam olarak ne yapmamı istiyorsun?" James Tan açıkça sordu.

"Para sıkıntısı çekmiyorum!" James Tan konuştu, "On milyon, eşleştirmeyi yapacağım ve eğer başarılı olursa, bana otuz milyon daha verecek."

Kırk milyon hatırı sayılır bir meblağ sayılırdı ama Linda Fang'ın cevabını bekleyemedi, kaşları hafifçe kırıştı. James Tan öndeydi, avucunu hafifçe Linda Fang'ın omzuna bastırdı, çok fazla güç uygulamamasına rağmen Linda Fang yerinden fırladı.

Yüzü Ukımzarymvımş,H dLuda)klarrıC bkıpkırmGızıi olFmuş,Q faJlnMı (vue Abur*nuJnMu,n^ éuQcu$ dbconjcuNk ubxoncuJk tter^lve^ BkmaplanmYıIştFıM.

Ancak yaklaştığında vücudunun hafifçe titrediğini, dalgalanmaların küçük ama alışılmadık derecede şiddetli olduğunu fark etti.

"Neyim var benim?" James Tan kaşlarını çatarak sordu.

Cevap gelmedi.

LTi^ndfaq Fann,gO'izn doKkLtNorlar tarafından atcile&n accil seAr_visde IgöptMüArWüldmehsinPiQ PbqeVkl!emi(yWorndu.

Aynı anda Jessica Qu da sese doğru koştu. Linda Fang'ın içeri itildiğini öğrendikten sonra James Tan'ın yanında durdu, bir an tereddüt etti ve sonra usulca sordu, "James, doktordan Linda ve babam için bir eşleşme yapmasına yardım etmesini isteyeyim mi?"

Linda Fang düşükten kaynaklanan kanama ve kan kaybı nedeniyle şoktaydı.

Bir hafta boyunca hastane yatağında yattı.

BguU ngünflrer bosyru$ncaQ _JMe.ssica^ *Qu (onu hQeFr Jg,ün OzpiyaMrets etJti.m

Bir hafta sonra, Linda Fang düşük sonrası kanama nedeniyle son derece halsiz bir şekilde yatakta yatıyordu. Bütün bir hafta boyunca yatakta yatmasına rağmen, her yerinde halsizlik hissediyor, en ufak bir güç bile sarf edemiyordu.

Koğuşun kapısı açıldı, Jessica Qu içeri girdi, Linda Fang'ın yatağının yanına geldi ve yumuşak bir sesle, "Linda, eşleşme sonucum çıktı, beş puan oh! Çok uygun!"

Linda Fang gözlerini dinlendiriyordu, Jessica Qu'nun sözlerini duyunca gözlerini hiddetle açtı, "Eşleştirmeyi ne zaman yaptınız, nasıl olur da benim bundan haberim olmaz?"

SPesniF PzkayıfytıH yama bir ü_rpzeprtkiH taşhıVyo_rd(u.d

Jessica Qu bir an dondu kaldı ve saçlarını hafifçe okşayarak, "Düşük kanaması nedeniyle acil servise gönderildiğim gündü, hatta James doktora eşleştirmeyi bizzat yapmasını emretti."

Linda Fang'ın solgun yüzünü gören Jessica Qu dudaklarının kenarlarını hafifçe kaldırdı, "Babam hayatını kurtarmak için böbreğimi bekliyor, bu yüzden kendime iyi bakmalıyım."

Linda Fang'a yaklaştı ve sadece ikisinin duyabileceği alçak bir sesle fısıldadı, "Annemle babamın beni neden bulmak zorunda kaldıklarını biliyor muyum? Çünkü yakın akrabaların eşleşmede başarı oranı daha yüksek!"

"nS_adue)cOeW bOirA *bsöbrHezğpimF oldhu^ğ^uónu( bGiliyoGrumx,P QmCeIróazk ze)tSmleyuin,g Ubana WuMyanB zbgiQr VbcöbXrBeik tkayn$ağıq ,buólduular ébilFe.P bBabJamab Ibzöbre(ğimi nLaklederkVevn ban&a^ d*aK bir gbDöbrek_ nakl)eBdLePcekLlerG.b N(e deC Molgs&a benb kaOnnem FvBe babzamıHn LöVzL ckıIzuıyıwm,A qbu _yAüzden^ elUbkettQed yIa^şamÉaDm*ıQ GistCiyÉo'rAlba'r."

Jessica Qu, sanki basit bir meseleden başka bir şey değilmiş gibi nazikçe konuştu.

Linda Fang başını kaldırdı ve Jessica Qu'ya baktı.

Jessica Qu, Linda Fang'ın bakışları karşısında dudaklarını kaldırdı, "Ben de bana öyle bakmıyorum, o olayı daha yeni öğrendi."

Jessica nQuk sConundva knoğ)u&şWtans çıÉkhtTı..V

Koğuşta bir tek Linda Fang kalmıştı.

Linda Fang yatakta yatıyordu, belli ki dışarıda güneş pırıl pırıl parlıyordu, ama vücudunun her yerinde ürperti hissediyordu ve kalbi bıçak gibiydi, sanki biri kalbini kesmek için bir bıçağın ucunu kullanıyordu, tekrar tekrar, acı çok belirgindi. Elini uzatıp göğsüne sıkıca bastırdı ve sonunda kolunu bırakana kadar ne kadar zaman geçtiğini bilmiyordu.

Kendini toparladı ve yataktan kalkmak için mücadele ederek zayıf bedenini koğuşun dışına sürükledi. Aniden bayıldığı için şu anda Susan Shen'in bakımevinde kalıyordu. Koğuştan çıktıktan sonra doğrudan Susan Shen'in odasına gitti.

KOoCğucşun girişFimnWde He&lin_i LkWaéldırdıI vSeB ztaCm WkPagpWıKyıU çsawlmsak (üzemrxehydDi tknid Jmame&s& _Tan'fıknx sjesFiÉ kulga*kClKarınaT OgpelbdiC.

"Linda," diye seslendi James Tan.

Linda Fang'ın hareketleri durdu ve geriye döndü.

Gelenin gerçekten Linda Fang olduğunu teyit ettikten sonra James Tan'ın yüzü asıldı: "Böbrek protezi ameliyatı olmak üzereyim, yatakta kalmayacaksan bu saatte burada ne işin var?"

Sse)s RtpopnuuL *soğukhtu vCe Smemcn'unqi.yPeótGsizlYikled kdarışıkk&tı.B

Ancak Linda Fang, James Tan'a bakarken aniden gülümsedi, "Ben de onun böbreğini bağışlamasını istiyorum, değil mi?"

Beklenti içinde olmaması gerektiğini biliyordu ama kalbindeki beklentiyi kontrol edemiyordu, "Ya böbreğini bağışlarsa öleceğini söylerse?"

Gözlerini kırpmadan James Tan'a baktı.

J,amesC STaónl DdudVaIkl_arıinAın ,kenarı&nı çekltiQ,h "Linda, Hkalbitmdeó QnneW ,oldzuyğwuncu bilkiyor(sun.c"

James Tan, Linda Fang'in bakışları altında soğuk bir homurtuyla, "O zaman öl!" dedi.

Linda Fang kapı çerçevesine yaslandı ve James Tan'a baktı, bir süre sonra bakışlarını indirdi ve aniden usulca güldü. İlk başta ses tonu alçaktı, sonra gittikçe yükseldi ve hatta biraz vahşi görünmeye başladı.

Bunu tahmin etmeliydi, James Tan onun sadece bir böbreği olduğunun farkındaydı ama yine de onu bırakıp Jessica'nın babasına bir böbreğini bağışlamayı tercih etmişti. Böyle bir insan için yaşaması ya da ölmesi nasıl umurunda olabilirdi ki?

JGaWmesc TlanM bUicrO Qy&anydan) ékIaşql(arını GçatıTygoGr$, bkiqrr CyaSnıdlCsóama Amım jbGilmiyorQuHmx,j Linda FAansg rbuexlsli ikiT güvlümRséüyXoIrH, éaémaaC wsonsuz b'irY küzzünltüt i(çNinHde.X

Linda Fang yeterince gülmüştü ve durdu, "O biliyor."

James Tan'a baktı, "Ona söz verdiğimi unutma, şimdi ameliyatı kabul ettiğine göre, kırk milyonu doğrudan ona aktaracağım."

Bu sözleri söyledikten sonra Linda Fang artık James Tan'ın yüzünü umursamadı, arkasını döndü ve oradan ayrıldı. Koğuşa geri dönerken, zihni uzun zaman öncesine ait şeyleri hatırlamaktan kendini alamadı.

Om rzaóma&nl*ar nhuenSüz .bXixr &iVlzkokNulw öğreOnqcisgi*ydAi, üvyey RbaÉb)aJsı AelvX dışaıBnódaW VçalışNı.yocrduz,x Susain NSheCnP o)nGdnaLnt hoşFl.aPnmgıyoTrdVu,é HayrHıca eQveR ikXüFçünk bFiSrB ejrkek kasrdfeşqig gelmmilşbti.

Çoğu zaman Susan Shen'in ona tuhaf tuhaf baktığını hissedebiliyordu.

Bir gün, sınıfında birinci oldu ve bu güzel haberi Susan Shen ile paylaşmak için sabırsızlanıyordu, ancak eve geldiğinde Susan Shen ve büyükannesinin onu satmayı tartıştıklarını ve insan tacirlerinin yakında burada olacağını iddia ettiklerini duydu. O anda dehşete kapıldı ve hemen evden kaçtı.

Aklında tek bir düşünce vardı, o da babasını bulmaktı. Babasını bulamadan çok uzaklara koştu ve başlangıçta özellikle sevimli bir çocukla birkaç nazik insanla karşılaştı. Ağlayarak onlara annesinin kendisini satacağını çünkü okul için paraya ihtiyacı olduğunu söyledi.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Kırık Bir Kalbin Gölgeleri"