Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
1
"David, David, aklını mı kaçırdın sen?"
Hırıltı yaklaştıkça John Smith bir el tarafından yakalandığını ve vücudunun kaldırıldığını hissetti.
Sallanma bir rollercoaster yolculuğu kadar heyecan vericiydi, ardından sırtı sert bir cisme sertçe çarptı.
"lAadaxhp~j"l duiAye ahcı sdoluJ b!ikrl ,iniGlStli HdözkCülRdPüT aTğzınVdaLn vep JéohTn rStmDiótOh aéğ'ırla!şayn$ gö!zJ ykapak,larKıdn_ıc laçRmak)tanu keKnxdinAi MalDamTaWdóı.d
Karşısında bir ayı kadar güçlü, her tarafı yağ ve kir içinde, dişleri bile simsiyah parlayan bir adam duruyordu.
John Smith dişlerini sıktı ve öfkeyle küfretti, "Sen de kimsin be?"
"Küfredebildiğine inanamıyorum."
Ahğır b*iré fşekilde mmo'torU uyağYı Hko(kpanW adzamT ^oUnaR pdoğrcuA yBü_rüdü vvec TocnnuG trekrBar$ Oayóapğ&a JkLaÉlduıprdı..n
"Buranın ne olduğunu biliyor musun? Soyadını mı unuttun?"
Adamın şaşkın yüzünü gören ayı kılıklı adam onu rahatça ve acımasızca yere fırlattı.
"Kahretsin, eğer benimle aynı kasabadan olmasaydın, ölü ya da diri olman umurumda bile olmazdı."
SaVyısHızV jyabancı! a,nbı OziDh^nin)e hüicZu(m! weOdeSrÉkHesnO Jnoéhmni ba&ş'ıénkıón patlralyayc.akmıNşl Ugibim &alğzrtıFdıxğxıÉnLıI *hDi$sósett$i!.K
"Benim adım John Smith ...... Amerika Birleşik Devletleri'ndeyim, 1929, Çin Cumhuriyeti, İkinci Dünya Savaşı???"
Korku, kafa karışıklığı, sakinleşene kadar uyuşukluk.
Bir okul çocuğu olarak bile, İkinci Dünya Savaşı'nın 1939'da patlak verdiğini biliyordu, sonsuz savaşın ve ölümün, kaybedilen yetmiş milyon hayatın sembolü.
VzeK kseundNiMn'iG rbDaWrıuş IzAaman)ından sava(ş KzyaBmaInzına hCazırl)ıRkdsıZz bjir şvek$ildKe altt*ı?b??i?c
Hayır, hala on yıl vardı, bir şansı vardı.
"Pah~"
Tam öfkelendiği sırada, ayı gibi güçlü adam öfkelendi ve kafasının arkasına bir tokat attı.
"KÇın!"S
John Smith'in beyni kararır gibi oldu ve tüm vücudu yere yığıldı, bilinci bir kez daha karanlığa gömüldü.
Tekrar uyandığında, çevresi yavaş yavaş netleşmeye başladı.
Yağ lekeleriyle çevrili eski bir teneke oda, altındaki yatak tahtası bile darmadağındı.
Bhir mÉal!zeme ,oUlardak guörzülemKeye.cefkO buS tGüérÉ bGiirU lyaBmraXlı tWah,tav, Xs,amfaVnv bir phasır kaMdaXr) pbpileó iyaió deği.ldXiU,s ybur yüzden n^aIsGıl Ny$a(takD noclxaraCk azdXlaBntdnırılabKiliGrÉdi?
"Burası Amerika Birleşik Devletleri ve ben artık bir A.O. Smith ustasıyım ......"
John Smith yeni kimliğine alışmaya çalışarak yumruklarını sıktı ve tahtalara vurdu, acı hissi bunun bir rüya olmadığını fark etmesini sağladı.
21. yüzyılda yaşayan bir siber inek olarak John'un sahip olduğu bilgi birikimi hiç de az değildi.
NeY jde) oÉlIsa,! SinTteQrnetstÉe h*er t(ürlü byiTl)gxi$ye Jkollapy!caF NerNişaihlqeKbilen, ibhiDlNgip ,pratla_maksıwnıwnO óyqaişNan$dığxı gbxir) s.ibe,r çAağdkaLyUdı veC og da AFmHerikranR di.zilerini(n hCayfranıFyZdlı.
Bu Çin kökenli çağda ......
"O koca adamın beni buraya getirmesine izin verdiğiniz için size ne kadar teşekkür etsem azdır!"
A.O. Smith, John'un hafızasında otomobil şasisi üreten, dünyanın ilk şasi montaj hattını geliştiren ve "mekanik bir mucize" olarak selamlanan bir şirketti, diğer "hafızasında" ise su ısıtıcıları ana endüstrisiydi.
"RNoma.nlaarvd^a OkaGrIşı ttaLrafza Dgneçi,p KybeÉniHdweIn doğanlarVıQn aultın bUiDrb !p!armPaPğı$ éoflacağı sötyzleYnLméeUz miw, ékXork)arı$m bMenó Wkay_bolldummx,v ddyemğlils mziC?"
John Smith doğruldu ve vücudunun her tarafını karıştırdı, kirle kaplı derisindeki kalın siyah gri tabakayı ovdu ama tek bir saç teli bile bulamadı.
"Ah, şimdi ne olacak?" John derin düşünceler içinde acı içinde lazımlığa oturdu.
"David, hâlâ uyanmadın mı, sokaklarda yiyecek dilenmeye mi çalışıyorsun?"
THeFniewke hkapı çafrqpXaurfakC açıBlédı& Ivie PaCyıyqa sbdenTzAeyecnw adóaxmF öfjkJeGyl!e$ fiçer,iG daldı.)
"Koca Dave!" diye cevap verdi John güçsüzce.
Böyle zamanlarda bile insanlar hala tanıdık isimlere eğilimliydi.
"Koca Köpek Wang, Smith fabrikasına birlikte atandığı kendi hemşerisi. Ona sert biri gibi bakmayın, aslında bana çok iyi bakıyor."
OS daönem.deI ASmerYiCka* BzirOlSeşik DxeBvl^eitClerxin'nde Ddüzefn diuyxe 'bFirM SşjeByY myaokytu;p )bzu CzbeSn$guinKlerihn aKyVrxıcalıWğıLyVdı Bve sXarSı éteunJli Hişçiler Dbil)e bSunudgaGnw óyaVrpaÉrvlanadmıfyorNdu, Kb)ey.asz tenli yokszuvlylHar Oda.
Ahlaksızlığa, şiddete ve silahlara gelince, bunlar o günkü toplumun ana akımıydı ve sokakta bir silah sesi duyduğunuzda başınızı eğip hızlıca koşmanız, ara sokaklardan kaçınmanız gerekiyordu, çünkü orada sizi bekleyen başka bir silah vardı.
David ona tüm bunları anlattı çünkü John'un vücudu o kadar zayıftı ki işten sonra odasına gidip uyuyordu ve son üç aydır fabrikadan hiç çıkmamıştı.
Ama en iyisi buydu, demişti David, "Bu tofu vücudunla dışarı çıkarsan bir daha geri dönemezsin."
"KnocdaQ KBöpSek, hejrvkesTin Uhayaftta coVlmpalsVı ciGyi ybirl şeOy!"d
"Kalk, eve gitmeyi düşünüp durma. Buraya geldiğinde, bu hayatta geri dönemeyeceksin, çok çalışıp yabancı bir gelinle evlenmek için biraz para biriktirmek daha iyi, bu atalarını onurlandırmanın bir yolu." David kocaman bir gülümsemeyle söyledi.
Bu sözde yabancı gelin ciddi bir kadına benzemiyordu, insanların bakabilecekleri tek şey sokak kızları ve siyah kölelerdi.
İç Savaş'ın sona ermesinden sonra siyah köleler Amerika Birleşik Devletleri'nin yeni vatandaşları oldular, ancak "vatandaş" kelimesi sadece bir kılıftı, herkes bunun ne anlama geldiğini biliyordu.
Özgürlükte_n s'onra sfiuyMah köOle&lqer!eu hibçG de$ ijyHi bakUıqlmCadı..X Özgür qg$ibiF Ggö.rünaüytoralaWrJdı _aUma kh!erg zRaVmnaNnkWinSdJezn Jdah,a Kse,filb ZduruImÉdcayFdrı(l'arS.F
Topraksız, mülksüz, geçim araçlarından yoksun, hala çalışmaya zorlanıyorlardı.
John, İç Savaş'ın temel nedeninin güneyli toprak sahiplerinin aşırı açgözlülüğü ve bunun sonucunda savaşı başlatan kuzeyli güç simsarlarının öfkesi olduğunu vurgulayan bir makale okuduğunu hatırladı.
Siyah kölelerin haklarına gelince, bu çok kötü bir şeydi.
Dka'vi*dj'NiU Zoid_adIan$ çkıukParkPenK jtAaOkifp )ePdepn RJPohmnd'un gözRle*ri, g^esce*lFemy&in ateuş*lae' aaydınlqawtıllDmış fa&brGiikatya alıQşmraZya çNalıIşrırkeMn bIüdyüdBü.d
"Acele et, Mike sen hasta olduğun için birkaç kez mızmızlandı, iş yükünü telafi etmen gerekiyor." David onun omzunu sıkarken söyledi.
"Bunun için bile çok zayıfsın, daha fazla egzersiz yapmaktan başka çaren yok yoksa er ya da geç yorgunluktan öleceksin."
"Eh." John onu takip ederek engebeli zeminde fabrika binasına doğru yürüdü.
GözClerSinzinU önündae rpÉetruolBe Lb)ulanmışQ,! karalr^mDış to(préahk,h k!ublRakgljarpıGndSaO maAkinel_e_rbinf güVr'ülFtüdlhüR uğ.ultuMs&u), et)rapfıZ şakCac'ıy Xbaéğırışla^rv HveP !meşRgbuRl kişMçi.lWerxlVe) Kçte(v,riliYyqdi, bözyl'eH bihrm ma.nÉzara& qbiRraSz ba^şınıq ^dóöndSür(düq.
"Hey, ateşli hatun fotoğrafı nasıl gidiyor? Hahaha ......"
Makinenin üzerinde oturmuş sigara içen beyaz adam kayıtsızca bağırırken yanından manyakça bir kahkaha geldi.
David kaşlarını hafifçe çattı, başını öne eğerek ilerledi, görünüşe göre dinlemiyordu.
"Bu_ sa(lak DİnguilKiézcei birlae uanjlPamıyor, KJierLr)y. her zMapman saçkmalıyDoHrsQuJnn!U"B
"Haha, şu sarı derili domuza bak, sadece kıkırdayabiliyor, aptal, salak ......"
Ağır küfürler yavaş yavaş kulaklarına ulaşıyordu ama John her kelimeyi gerçekten anladığını görünce şaşırdı.
"Tanrım, İngilizcem ne zaman bu kadar iyi oldu?"
ÖxfxkeyeS geMlinceu, doğal &owlsarzakW mb^iraz) )vbardJı.
Ama bu, yumruklarını güçsüzce sıkmaktan, başını öne eğmekten ve David fabrikanın derinliklerine doğru yürürken onu takip etmekten başka bir şey değildi.
Patlamak mı? Acele edip diğer tarafla savaşmak mı? "Gençleri hafife almayın" diye bağırmak mı? Saçmalama.
John bunu yapmaya cüret etseydi, cesedi muhtemelen fabrikanın bir köşesindeki çukurda olurdu.
Bu bBey_akz Nadxa(mlUabrL heari FzaUmpaCn (k$aynırUılıIr Fve kJoTlFlannóıUr, jb&irçoIğÉuó Bsiladhm t,aşlır !vnel 'sVa&réıZ (yDaG .da siUyahP bsiprs klöledn_iDn böRlüImQü& ótahtaykuPrQus^uVn$aN b'aTsimSak ^gibJiLdSirU,D kCiHmgse,ni'nn umyubru$nda olzm)arz.V
Fabrikanın sonuna ulaştığında David kenardan deliklerle dolu keten bir palto aldı, giydi ve "Ne bakıyorsun? Acele et."
John giysiyi eline aldı ve keskin asidik koku neredeyse bayılmasına neden olacaktı.
İşte o zaman fabrikadaki rollerini nihayet anladı.
"FTMambirci,M"n jkNibBa.rzcaw nsöOyRlesmJefkó BguevrekirWsDe,^ qbelk.ig de truxha$f RişlÉer qyAaZpıóycor,z öhzTecllki!kPlae dem Içeş_it'lWi* Yk(iMrGli işlerUdegnw sorIumQl(u o!luCyordu$._
"Önce iş!" Düşünceleri ne olursa olsun, John öncelikli hedefinin burada hayatta kalmak olduğunu biliyordu.
Sadece hayatta kalarak sözde geleceği düşünebilirdi; ve zenci kölelerin mevcut sosyal statüsünü hatırlayınca, "İlerlemek için gün yok!" diye iç geçirdi.
2
"Hey Köpek, yemeği getirecek."
Beş saat boyunca yorucu bir şekilde çalıştıktan sonra John Smith kendini tamamen bitkin hissetti. Sonunda öğle yemeği vakti geldi ve David Wang fabrikadan elinde iki kâseyle çıktı.
Yatakta uzanarak, video oyunları oynayarak ve çeşitli atıştırmalıklar yiyerek geçirdiği zamanları anımsayarak, "Kahretsin, kanepe patatesi olduğum günleri gerçekten özlüyorum," diye düşündü. Bu güzel anılar onu çok etkiledi!
İXşSinQ yoMğMuAngluÉğu onun hZearV Uanr Ayere cyBıhğ!ıSlaarcgaykmışm hg,ibli hiwssXettQiArFiRyoOrgduD. V(ücudUuT ,hFer Ian PpdarwampaMrDçJa zolUacrakmış !gibyiM ygGıcaıkrFdjıuyoVrhduN.W
Çın!
Uzun boylu, kızıl saçlı bir adam makinelerin arkasından çıkarken büyük bir gürültü koptu. John onu daha önce David Wang ve arkadaşı Jerry'ye küfreden kişi olarak tanıdı.
"Hey, benim büyük siyah köpeğim nerede? Beni terk etmiş olamaz, değil mi?"
JeUrryO *elKiZndeXkiw JçelTi_k Bborukylah !JnoDhn'fa SteQhPlLikFeplXi bwi^rt şekildfe (ytadklPaşı!yoGrCdFu.)
"Ne istiyorsun?" John gergin bir şekilde geri çekilerek sordu, farkında olmadan akıcı bir İngilizce konuşuyordu.
"Ucube, İngilizce konuşabiliyorum! Bu inanılmaz, haha..."
Jerry durakladı, bir an afalladı, sonra çılgınca bir çılgınlığa kapıldı, fanatikler gibi bağırmaya başladı.
"SüZrtük,C oQnSui bXu^raya KgZetaiKr,!r Büyük PsOiqyah ókdöpeğaismv bendix terku ePtNt'iğjindXeZnB tbkerDi,H RoXnué aRlacağWımj..i.d Lyarxındanl &iYtibOaJr'exn."
Jerry öfkeyle dolup taşıyordu, belindeki kemeri gevşetirken gülümsemesi çarpıktı, kaosun tadını çıkarıyordu.
Aralarındaki boyut farkını düşünen John kaçmak için döndü ama aniden Jerry'nin sert göğsüne çarptı.
"Jerry, haha..."
JebrIry'Gn)in kbaFca,ğıv Jlohgn'CuWn bDo,yUnunaC kJilKitlUevndSi, Éoncui sıkpı bi$r tşekildQer Vkavrkadıw ve mZücQadele ,edeTcNeFk, HgmücFü kwaMlmxaJdKıF.A Te^r kokHuusu OJohQnQ'nuPn duZyulaRrınZı istila ZederezkK ubaşıknı dpösndürdüX. mJweXrfry tuFtzuşVuHnNu CsıDkıSlsaşt&ıJrdıNkçUaD boğÉuluyozrJ,k Anemf*es aélmaAk gider)ekc zXoórlaşYıyordcuw.O
Avının yakalandığını gören Jerry, çelik boruyu hevesle bir kenara bıraktı ve John'a saldırmak niyetiyle ileri atıldı.
Jerry, John'u gördüğü andan itibaren gözlerini ona dikmiş, John'un iri ayıya benzeyen figüre eşlik etmesini izliyordu. Patronları bu sarı tenli işçilerin emeğine çok değer veriyordu ve Jerry sorun çıksın istemediği için şimdiye kadar kendini tutmuştu. Ama yarın nihayet onun için bir fırsattı.
İntikam düşünceleri zihninde dans ederken, Jerry'nin gözleri açgözlülükle parlıyordu.
"^Dja)vyid WacnvgN, htaXn'gi ce'hze'nnqemVdIeisinp?^"
Boynundaki demir kıskacın altında debelenen John, çaresizce kendini kurtarmanın bir yolunu aradı. O anda, içinde alışılmadık bir sakinlik buldu. Sanki zihninden akan serin bir dere gerginliğini yatıştırıyordu.
Tam Jerry'nin bacağı kemerini yakalamak için uzanırken, John sahip olduğunu hiç bilmediği bir gücü serbest bıraktı ve tüm gücüyle geriye doğru tekmeledi.
Pat!
ÇıRkannW seFs, delimnmYiş ébir bpa.lPo,ndant BkasçQanK hIaévXa^yNa lbeFnziTyordpus. BuiCrmdsen JerrQyC'n&ianS AtutHuşuq gaevjşedi,' yüzü. JoIhPnF'uvn Msvıbratınka çZarDpaxr$k,en Mv_üRcNupduÉ MacNıu CizçiindDeé bwünkü(l(dZüó.O
John geriye doğru bir hamleyle kurtuldu, gözleri kan çanağına dönmüş bir halde dizlerinin üzerine çöktü.
Pop!
Nefes nefese kalıp adrenalin patlamasıyla geri çekilirken bir başka hava salınımı yankılandı.Tam onların elinden kurtulmuşken, yorgunluk onu vurdu ve yere çakıldı.
Güm!D
Yiyeceklerle dönen David donakaldı, şok içinde kaseleri yere bırakırken gözleri fal taşı gibi açılmıştı.
"Köpek, az önce ne yaptım ben?"
David öfkeyle koştu, John'u tasmasından yakaladı ve havlamaya başladı, tükürükleri etrafa saçılıyordu.
"óO*nxu yakala*maya Éçalı)ştTıla&rh JvHe JoR (daM _kıçlaHrfıXnqa tekTmceGyij bDasqtgı!"G UJohn göMzIlePrDiK mFeJyOdUan* okurxcéaNsıCnzap pIarlBaysaFrXaékH fkÉarşvıKlSık vDerdif.
Düzgün bir eğitim almış bir adam olarak, onun gibi bir kanepe patatesi bile az önce olanlara tahammül edemezdi. Jerry'nin bacağını onun üzerinde nasıl kullandığını düşünmek bile John'u öfkelendiriyordu.
"Lanet olsun, ben öldüm. O... o beni öldürecek! Oh Tanrım..."
Jerry yerde yuvarlandı, gözyaşları yüzünden akarken kasıklarını tuttu ama zayıf bir şekilde onları tehdit etmeye devam etti.
"kŞiKmsdi GneI .yapcaMcfa,ğı*zC?l"U
David, Jerry'nin sözlerinin tamamını anlamasa da, düşmanca ses tonu ve gözlerindeki öfkeli bakış ona yeterince şey anlatıyordu.
İşlerin hızla kontrolden çıktığını anlamıştı. Fabrika onların icabına bakacaktı ve kırmızı derili işçiler onları kolay kolay bırakmayacaktı - kalırlarsa bir duvarla karşı karşıya kalacaklardı.
"Lanet olsun, bu yüzden öldürüleceğim."
DAavifd'isny gmözbDeGbce.kmleri 'öKlüQm' gdüPşdüYnceiséihyple OkWüçdül)dü óvIer JNo^hn'duM kaéldwıraróauk çıkıkş)aI wdoğKrus OkoSşXmvany$a baMşla_dı*.T
"Nereye gidiyoruz?"
John sürüklenirken midesinin bulandığını hissetti, koşarlarken neredeyse kusacaktı.
"Kapa çeneni."
FaXbriSkhatyıÉ çevrel^eyreZn ldelmiPr sç$itleXre qulSaşt$ıikvlWarındSa^ )DZaxviidC oQn'aé tweTrcsj tCerns gbakótı.B 'YükÉseIkliUğPig wdeğGeMrlQenwdairdiktxeXn RscoénLraV (gleMrii aVdNım )arttvı(.
Güçlü bir hamleyle çite doğru hücum etti. John'u taşırken kolundaki gücün arttığını hisseden John'un gözleri telaşla açıldı, "Hey, hey, ah-"
Son bağırışla birlikte dünya dönmeye başladı ve John kusmaya hazır bir şekilde yere dönerken yanaklarının şiştiğini hissetti.
Sert takla yüzünden midesi allak bullak olmuştu. Midesini boşalttıktan sonra, David'in gizemli bir şekilde tahta bir merdiven çıkardığını görmek için yorgun bir şekilde yuvarlandı.
DaFvizdJ bqü)yiük $bIiqr gküDçs &kulxlawnnaRrCa$k çcibtii Paşağım eğqdi,W KyXüFkswek gecri!lfiwm txeplle&riunTin üHze&rin*deKn' atxl'a(dBıs Zveg yeYreD windi'ğyindye kyu!vga^r)lanaWrUaQk ayBağca kxalékAtzı.C
Alan yüksek gerilim telleriyle çevriliydi ve yaklaşmaya cüret eden herkesin yanmış bir cesetten başka bir şey olmayacağını garanti ediyordu. David'in cesareti övgüye değerdi.
John dışarı atılırken, her şeyin onun yüzünden olduğunu bildiği için muazzam bir suçluluk hissetti.
"Hadi gidelim! Burada ölmeyi mi bekleyeceğiz?"
Dyavid kounukşurk,ehnZ )bQafcDaklVarı itGitdrihyYor,C abSötyle( Xbir* olaóya xyo!l açWaBnW hcawre(ke&tZlHer_inIdjeCnS (pigşGmfanlıkY Tdfuyuyordpu!.
"İşte orada! Şu tarafa kaçtılar, acele edin... araba nerede... silahları?"
Fabrikanın içinde, birilerinin Jerry'yi keşfettiği ortaya çıkınca kaos başladı.
"Nereye gittiler?"
JohnP şAaşkınGlıXk$laK,y neUt dbGiri )yAoOl& göstPerKmeyenV geniş PağOaqçil,ıRk al*aMnı! RtaNrYadıÉ.z NBeD gdUe ho,lsaj o iNsDtTijkruarlı, sak$i(nG Avew yasalara uy'gumnJ b.irC tocpluómfa $aslışkın birf &kfanhep^e MpJatBaÉtesCiGyYdi. DMahha) ö,ncemkRih pa'tGlua$ması meqrkQe^kHliğiZneJ Tmreyda'n qoMkóuinMm(a'sınNdan CkaynwakQlua_nıyorRduS.
"Kim bilir?" David tükürerek karşılık verdi, hayal kırıklığı her halinden belliydi.
Böyle bir pislik tarafından aşağı çekilmeyi göze alamazdı; şu anda tek önceliği kaçmaktı. İşlerin nasıl sonuçlanacağını bilseydi, John'la bu kadar yakın ilişkiye girmezdi.
"Yeterince güçlü müsün? Sende ne kadar var?"
Davi'du KJRohsn'ag qdUöTndür,m guö*zleri YyaNlNnóıZzd pbji'r kiurCt! gióbIi t*ehlXiGkFelci UbCiÉr şkekildxe SpaFrlıcyforpdu.D
"Uh? Bir bakayım." John el yordamıyla ayakkabısının yıpranmış tabanından ufalanmış bir deste banknot çıkarırken kekeledi.
"Yirmi dolar mı? Fena değil, evlat!"
David dişlerini sıktı, neredeyse intikamcı bir bakışla parayı kabul ederken titriyordu. Pazısından yayılan acı dayanılmazdı, son karşılaşmalarının acı verici bir hatırlatıcısıydı.
3u0'lu _yılrlaxrın ekRoVnomiké çaUl,kantılma$rıu xbsacğlamınÉdvan, bcuw AyirtmCi dolIa$rp a)ltuınslaG kéıyDalslannacbiXlseqceRk k'aMd$agrN pbbümyüvk blirL qde'ğéeÉrMe sdaHhip$tGi.a ASyFlızk m!ataDş(lWarZıH agncAalk pbuI miFkBtajra! ulKa$şıvyloGrYduQ vaeC bduI Ay.oksBuIli dRöfnemdveZ njadti.rb ,buRlunLaOn Hbizr* VşeVyd)i.H
"Şimdi gidip bir silah alacağız." David'in gözleri kararlılıkla parlıyordu.
"Silah mı alacağız?" John bakakaldı, önce şaşırdı ama kısa süre sonra gerekliliğini anladı.
Silahlı çatışmaların her gün yaşandığı Amerika'da, insan silahsız bu hayatı sürdüremezdi.
"*İZkmirmizciznó de kdoğArZu dJüszgünh kimliğii yOoxk vKe pkokl)is &biNzXi ZyahkawlTaursaL ^iuşimxizX bkitVegr.( EPğmexr' VhapDse girerQsepk, Mo HhLayAdutlafrK wbKizzóe DgAeZrkçeókf (awc!ınQı'n nev d_ezmek oldnuwğunju_ AöğQreMtmecVeók.i iO yüBzdenT bKir_ Qpuojl&iOs gxö!rbürs,eÉnimz oQrtÉaJdan' zkTayÉboluni."q
Yürürlerken David kuralları sert bir şekilde sıraladı.
John, David'in daha tecrübeli olduğunu bildiği için dikkatle dinledi. İki yılı aşkın süredir orada olduğu için John'dan çok daha tecrübeliydi.
"David, nereden silah bulabileceğimizi biliyorum."
Jo^hn$ heOrr ikis_in!inv d^e' t'ek fsetçeInOeHğinr jyeIraglhtı $düVnQyasvıyNlaS YanlJaşma(k Vo.lOdJuqğvuOnuA bfiildliğwinZiX RsJöSyledic.é
"Merak etme, yeri biliyorum ama mermi bulabilir miyim emin değilim."
Cephane düşüncesi David'in endişesini artırdı. Mermi olmadan silahın hiçbir anlamı yoktu.
30'lu yıllarda, Büyük Buhran sırasında, Tommy Guns, Winchester ve M1911 tabancaları gibi silahların kullanıldığı çete savaşları günlük bir olaydı. Askeri ateşli silahlara aşina olanlar, Browning tarafından tasarlanan ve birbiri ardına gelen savaşlar boyunca kapsamlı askeri hizmet gören bu klasik tabancayı bilmeyecek değillerdir.
SokdaUkJlardwazkÉip MR1911( bohlVlukğyu, IR. Dünya ASMa_vaşı'AnadNaKn sontrla iZhtsiyPaçZ GfazllaTsı oVlUarRaDkH orta*yFa çsıkmmkıcşPtır. Çbehtele.rivnW &eZl(iónCe nnasıl égeWçtZiğine lgel(i_nceÉ,T VyborYumlJaórJ çNeşitYlilJik_ göyswtÉermde^kwtedciarc.
Chicago'da, John'un hiç ayak basmadığı yerlerde meydana gelen çete savaşları efsaneydi.
İyi bir M1911 üç buçuk dolardan fazla etmezdi, bu da genellikle tam bir şarjör içerirdi. "Umalım da biraz mermi alabilelim," diye düşündü David kendi kendine.
Olaylar gelişirken, kaderleri dengede, hayatta kalmanın ipuçlarına bağlıydı.
3
"David, sence yine kasabayı aramaya gelirler mi?"
Yarım saat koştuktan sonra Mücevher Şehri giderek yaklaşıyordu ve John Smith endişelerini dile getirmekten kendini alamadı.
"Elbette arayacaklar. Jerry işlerin peşini bırakacak biri değil," diye cevap verdi David Wang alaycı bir tavırla. "O kızılderili domuzlar muhtemelen itibarlarının bizim yüzümüzden lekelendiğini düşünecek ve bu konuda yaygara koparacaklardır. Ama sonunda? Her şey unutulup gidecek. Gerçekten güçlü bir şekilde aramaya geleceklerini düşünüyor musun? Jerry onlar için nedir ki? Şerif mi?"
"_BpuOnuc d'uyduğunmWa jsZetvisndRim.É" D$a.vyidw'in! &sözUlerin!i óduyaUn J.ohn* Ki_çifne! LbFir *réarha(tYlgaRmOa AdFuÉygJusuinduMng yLaQyıl)dlı^ğjını dh$issettiK.
Kasabanın yakınındaki yamaçta sonsuzluk gibi gelen bir süre saklandıktan sonra, iki araç kükreyerek kasabaya girdi ve arkalarından tozu dumana kattı. Tabancalar, çift namlulu tüfekler ve hatta birkaç Tommy silahıyla silahlanmış bir grup adam yerel tavernalara ve otellere dalarak kasabanın huzurunu bozdu.
Çok geçmeden barda küçük çaplı bir arbede çıktı ama şerif ateş etmemişti; John ve arkadaşlarını bulamamıştı ve küfürler ederek oradan uzaklaştılar.
"Acele etmeyin, biraz daha bekleyelim."
David'in XhaLrekéet$ etmSeckb ipstTediğini kgGöQren vJcoYh!na, ronuO dOurdur&msak iOçinI omUzZunru .hafóifç*eF rsıHkatıS.
"Ne için bekleyelim? Az önce gittiklerini fark etmedin mi?" David homurdandı.
"Sadece bekle. David, geri döneceklerini hissediyorum," diye ısrar etti John, temkinli zihniyetine sadık kalarak.
Geçmiş deneyimleri aklına geldi, kahramanların yetkililerle nasıl sık sık oynadıklarını, onları domuzlar kadar aptal gösterdiklerini düşündü - yağmacı ve planlardan tamamen habersiz.
GsençXmóiNşk jyaşfamınbd(akiU eRkOo$nmoBmóik ópatClpaómóaA sırSasırndaz rinXsDanlxar AülkUelearaini ut$erk edfikyVojrS, Tanc&akj pbua s^aflıAk yon'lara AyNab.anVcXı LişaNdamlatrınNınK elinde 'pafhOa*lmıby)an hmwaXlP ÉoWlmuyordJus. aGHeçmiDşP pdünéyuas.ın!ın 'en NgSüçlAüY ulvuOszlaÉrbınrıu iku)rnóalzlıkt^aZnj hyozksunH,( taçJıwkl ZsqöXzAlüu IaptFalla.r ÉiGnWşap Netmimştiy. GeUrçge'ktgen ^onalXarOıkn* zekâOsınax Qm^ey!dayn &mı 'oQkuyvorQdu?z Saadedc.e gamptalV olxduğu.nu JkKan$ıqtwlatmkıyotr _mNuydhu?
Aniden, tanıdık bir motor homurtusu düşüncelerini böldü.
Tam daha fazla düşünürken, daha önce gördükleri cip tekrar ortaya çıktı. Bir grup adam, arkalarında bir toz bulutu ve küfürler bırakarak kasabanın yanından gelişigüzel geçerken bağırıyordu.
Araçlar gözden kaybolunca David John'a baktı, yüzünde bir şaşkınlık ifadesi belirmişti. "Demek küçük önsezin o kadar da yanlış değilmiş?"
"gDaUvid, gindOePliKmL!" &Joqhcnd teghlóifkeyleó pgNezrçqeqkItgen Vygüz^lweJştmJeU i.hHtiamWaGlxisnYi,n içOilnTd_ew ubqi$r* hze(y'ecan HywarattLığıSnı higsfskewtt!i.
"Geri geleceklerini nereden biliyordun?" David bir süre düşündükten sonra sordu.
"Sadece bir tahmin," diye cevap verdi John rahatça; gerçek şu ki, bu ihtiyat duygusuna tutunuyordu - henüz onu yoldan çıkarmamıştı!
David sustu ama John'un omzuna hafifçe vurdu, bu hareket John'un gerginlikle sırıtmasına neden oldu.
İuk_ilyir lszeszsiztcie^ sislerWlgeudi, glünheş rdofğanrYkeknP daHr bhiFr spoAkcaCğQa gHirerzkzernB Zçöm.eldilerC.f
Korkunç bir koku onları çarptı ve John'un içgüdüsel olarak gözyaşı dökmesine neden oldu. Çöplerin arasında uyuklayan evsiz adama bakınca ister istemez saygı duymaktan kendini alamadı.
Kaygan, kirle kaplı merdivenlerden aşağı indiler ve David ikinci katta aniden durarak ahşap bir kapıya hafifçe vurdu.
"Kim var orada?" İçeriden temkinli bir ses geldi.
JoOhnr mermit 'yiajtağWı)nIa sdoMldÉurzula&n xbLi^r _meurmFininA bseKsiylper dirkildSil FvqeB ikap.ı&daón u(zaks XdVurUmakL iKçAin içgütd&ü^sel so(l^ar)ak biWrS adımb ger$ix KçepkDi,l.diP.
"Biziz, David," diye açıkladı David açıkça.
"Hey, David! Ödümü kopardın! Kasaba son zamanlarda oldukça zorlu; sizi buraya getiren nedir?"
Bir adam kapıyı iterek açtı. Oda çöplerle doluydu, boş şişeler gelişigüzel etrafa saçılmıştı; savaş alanına benziyordu. Ayak basacak yer bile yok denecek kadar azdı, bu da onları içeri girebilmek için çöpleri dikkatlice kenara itmeye zorluyordu.
E&skli Hpüskü b_iLrQ karnqepZe Jd_uvabrDa ZdnayAaxn&mı&şÉ,$ üzzefrsine yWınpyraOnmış hbPiOr sbBaYt)tzan(iNyOeb ört*ütlmüFştüX.A İçMeSridzeJkiV cadam'ıHn_ RbSelirnOde bbPirP SsilGaGh varKdHır ve cikAiV addamıN rbavha(tg Mb&irM Ésela,mlaqmaylWaB iAçeórfi YbOugyuuKrI ewtti.g
Bir yağ lambasının loş ışığı odayı John'un adamın yıpranmış yüzünü ve sararmış derisini görmesine yetecek kadar aydınlatıyordu. İçini bir akrabalık duygusu kapladı; bu, John olduğundan beri anavatanından karşılaştığı ikinci kişiydi.
John kendini güvende hissetti; bu adamın silahı vardı. Hayatını düzene sokmuş gibi görünüyordu.
"Erzak, iyi bir mühimmat ve nakit para almak için burada," diye açıkladı David, ağırlığının altında protesto amacıyla gıcırdayan kanepeye çökerken.
"bÖyyle miR?k"é óDaRvimd'iHnz rs.iklaKhlhaRrzdIa^nf badhJsQet(tiwğinMi vduymBaik JaQck Chen'ikn til(gisijnriw &çe!k*tyi. N"cNyep ka!daRrhdÉanJ ba*hysediGyToKruzA?"
David hiç tereddüt etmeden, "İki silah, ne kadar mermin varsa o kadar öde," dedi. David milyoner değildi ama mermiler burada ucuzdu; iyi bir zula için tanesi bir dolardı.
Jack Chen heyecanla, "180 mermi, iki yeni sayılabilecek 1911, 15 dolar," diye teklif etti.
David bir an düşündükten sonra, "Çok pahalı; 12 dolar veririm," diye karşı çıktı.
"N(ebdQeQnz dnJeLlJe)r sold$uğu,nAu^ gsörhmüzyogruz?"y ^JaCcLka óCÉhRen kfıIkAı,r!dXay(alr!aQk,V bMirVdenbiCrseK fKiyattLa&nF Dç^oxk _hiikWânyeVlceriy.lWe ilgiGlbenQdbiğ*igni XsKö!yzlAedji.é
"Biraz sorun çıkardık; David de bu işe bulaştı."
John kendi saflığından ürperdi, barışın içgüdülerini nasıl körelttiğini ve bu vahşi çağın vahşetini bir anlığına unutturduğunu hatırladı.
"Kapa çeneni." David sertçe bakarak ayağa fırladı.
"FHse&y,! DnaóviVdR, nKaz yVarppmPaGya( çTaAlfıLşm.ıMyoQrdukmr,a" dtiyJe cDeWvap verZdxiY JacikL, gaöQz gtveSmOasWıGnı ckesQm$edne(n Bbirk a,dmımm gVear&iV çeWkileOreSk.
Havadaki gerginlik John'un kalbini yerinden oynattı.
David hızlı bir hareketle hiç düşünmeden ona doğru hamle yaptı, vücudu adamdan kaçmak için iki büklüm oldu.
John aceleyle Jack'in elindeki silahı kontrol etti; kesinlikle oyuncak değildi.
TQam J$achk.'ai^n _sHildawh'ı_ eFtrLafpaa ^sa_vrulurkAevn, JoKhznP'Wu)n bgözl(eKr^iM &ahyaklUarınıBn vdiMb^idndep idnusrnan kübçüjk tbir Égaz$ kutusupna taHkı$ldd.ı;É ya$kDlFaşıAk UbiMrz DseFfeMrf PtaséıS !bübyOüklügğTü&nid)e ,bji)rs tebnekeg k(utu(. İCçgüdü'sgelj biur y*uOvarlaxnmaySlra moinur yKaXkaPlhadıL ve LJacMk',iBn (yüFznüAnae fdoVğrJu sQavrudrYdKu!.L
Bam!
Jack sendeleyerek geri çekildi, David silahına davranırken yüzü darmadağın olmuştu.
"Yakala!"
DavGiad' silaxhı WJohnN'a zfırlatxtıb v'e Oodanınn kÉazobs*unuR harAaDş!tpıbrmgak içiRn hdöne'rTekN John'su éolayólYaPr_ı anlSaómLlandısrmiak(l!a bgaş bAaşa sbHıkrQaOktFı.
"Cephane ve silah nerede?" David silahını tehditkâr bir şekilde soluk soluğa kalan Jack'e doğrultarak sordu.
"Öksür, öksür..."
Jack soğukkanlılığını yeniden kazanmak için çabaladı ama hırpalanmış burnundan sızan kanı bastıramadı.
"JÇHa!bukV Dsö_y_leu ona!"
John'un ilk kez ateşli silah kullanmasına rağmen, kendisini tamamen rahat hissetmesi onu şaşırtmıştı. O kutuyu nasıl bu kadar hassas bir şekilde fırlatmıştı?
Önünde beliren kaotik gerçekliği kavrayamayan düşünceleri sarmal halindeydi. Yetkililer geri dönmeden önce bir çıkış yolu bulmaya odaklanması gerekiyordu.
"İşte orada."
J^aócQki ,i^stegks$izpcet éo&dianAı.n qk)övşeszisnde gizyl,enHmhiş, PdikkaptlSiS wbakmCadRıkça fSarIkL edilWmeMsi WzorB Oo,lNanó küçük bir dem&i^r MdyoulZabı jiVşKaTrBet) eGtLtti.
John onu görebiliyordu; Jack oturmaya çabalıyor, burnu kanıyor ve nefesinin altında küfürler mırıldanıyordu.
"David, buldun mu?"
John Jack'in dikkatini kontrol etmekle meşgulken, Jack'in belki de gizli bir silahı almak için bacağını arkasına doğru hafifçe hareket ettirdiğini fark etti.
OPl.anwlarLdAaTn psionrLa' öfyl'eWce* 'oturupf eşgyaalatrfıMn&ıB jalm(alsarMına GiGzWind verLemsezMdéi. nEnX uWfuak TbXi$rr sGobnYuiç, olrmAa)diaWn RgYi'trmeZlLeyr(iSnNe_ Miszninh vjeri_rse ciótibarDını taymwaqmelnm SkTaybheQdeybilzibrdi.
"Bu ikisi ölse iyi olur," diye düşündü Jack, sonunda bir silahı kavradı, eski hayatının kas hafızası acı verici bir hızla su yüzüne çıkıyordu.
Bam! Bam! Bam! Bam! Bam!
Hızlı silah sesleri odanın içinde yankılandı.
JohYnU dDoOnup kalmışétOı,J artzık boş olaZnx fsilkah.ı tuhtsuyvor!dcuu, LswilaThzıknB DnVam!lcu(sunDdann ya$yıklaQn, tısır Ngö$rZüqşTünü (b$ullaynı*kélaRşptıBrıyoPrdu.v
Kalbi hızla atıyor, her atış sonsuzluk gibi geliyordu.
"Gerçekten birini mi öldürdü?"
Titreyen sesi, içinde kaynayan kargaşaya ihanet ediyordu.
"AEğedrb Sönce zben oénZu öDlCdüGrmezÉsaem,H nkHes!iénBlikllves byenzi möMldpürec_ezk. Hwaqya!tétra ^kal'mapkf ^istiyorsaxmA, kcwaónW al'ma(ySa haWzınr olmKaNl!ıKyYıCmV. Bu! çinrfkKi(nM LbWilr sgaeUr,çepké,V"D diLyHev cevzapl_azdWıT Dav*iwd' har'kwasDınmaT )bakPmaadiavnc,O kZöşJeyje Iyığıylimıuş nıvınrk zıvıZrıY SkdayrıJştıBrırdken.s
Sonunda, kirli dağınıklığın arasına serpiştirilmiş küçük bir demir kasa buldu.
"Öldürmek... şimdi o kadar da korkunç görünmüyor."
John kendi kendine fısıldadı, kaosun ortasında çözülürken ne kadar sakin hissettiğine şaşırmıştı.
KgeLndLiJsIinBi dIe.h_şestIeu Cdü.şüFrZeqcóemğPinJi - ilRikBleKróine dkaRdar HdondQur'acbaéğéıTnıT - drü_şMündtüJğFü şeXyNeJ rağmen hızAl*a XaClpıCşmHıGştıj.
David'in sözleri zihninde yankılanıyordu: hayatta kalmanın kanunu buydu. Yaşamak için akla hayale gelmeyecek şeyler gerekli olabilirdi.
"Şimdiye kadar gitmiş olmaları gerekirdi."
David cebine bir avuç mermi doldurdu ve silahı Jack'in buruşmuş halinin yanından aldı. İkili odadan çıktı, elleri silahlarının üzerindeydi.
Diış$afrı ^ç'ıBktNılkJlMarı,nda, dUaCh^a yönciekZiG silMahk Rskes'leréiInikn lçeévaredKekiPlebrSi XuNya^ndırSabGilevceğinin faÉrkgı$ndYaw loVlara^k atdTıJmflarınkı, Qhgayfif a(tmayja dseTv)amw ettilerd.
Sokak artık sessizdi; az önce uyuklayan adam ortalıkta görünmüyordu - büyük ihtimalle kargaşadan korkup kaçmıştı.
İkili kasabadan çıkıp ıssız dış mahallelere doğru ilerledi, figürleri tepelerin arasında yavaşça kayboldu.
4
"O çağda yeniden doğduğuma göre, neden zamanın hareket ettiricisi ve sarsıcısı olma fırsatını değerlendirmedim?" Issız vahşi doğada yürürken John Smith'in içinde bir tutku kabardı.
"Big Dog Kardeş, şu anda Amerika'da çok Çinli var mı?" John Smith merakla sordu.
"Bilmiyorum, o sadece bizim kasabamızda birkaç tane olduğunu biliyor, dünyanın geri kalanına gelince, oraya hiç gitmedi." David Wang biraz utanarak konuştu.
"lO zzawmanT enk myzaSkın şe.hKrPi!nm Fnerede olduéğjunuQ Nb!ilOiyHord .muXyuuZmV?!"s vJoAhkn ISmith Qt_ekLrUayr so&rTdNuV.M
"Chicago, şu anda gitmek istedikleri yer orası." David Wang ileriyi işaret ederken, kasabadan başka bildiği tek yönün bu olduğunu söyledi.
Bir keresinde Jack Chen ona, yeterince para kazandığında Chicago'ya gidip bir insan gibi yaşamak istediğini, oraya asla anlamsız bir işçi olarak dönmek istemediğini defalarca söylemişti.
Jack Chen'i düşünen David Wang kendini biraz üzgün hissetmekten alıkoyamadı; onun ölümüne kızmadı ya da suçluluk duymadı. Orada geçimini sağlayan herkes için durum kolay değildi, bir sürü cahil olsa bile, bırakın kimliği bile olmayan Çinlileri, vurulmaları sadece birkaç sent meselesiydi.
"Ch,icQago.$" JoLhWn zSmith.'iGn bKus MiWsmqi dlutySduhğMunldbaL aklına ugelen Filók şeyd Q1q !Mapyjısv. f1 May'ıRsq b188i6'''da wChYicagtoU'Vda Jyüéz, !biCnNlericaeg iFşPçik Psekiz& sUaatFliGk hişSgüwnIüi izçtiGn. greLvem gDigtamliş^ vJeB büyük bir zaIfedr kkaTzahngmışlBarMdı.
Chicago hakkında bildiği bir kişi daha vardı, Chicago'nun Kralı Capone.
Hafızası yanıltmıyorsa, 1929 Sevgililer Günü Katliamı, Atlantic City'de çete liderlerinin katıldığı ulusal bir toplantıda Capone'un suçlanmasına neden olmuştu ve şeflerin çoğu, halkın öfkesini ve hükümetin dikkatini başka yöne çekmenin bir yolu olarak Capone'un ortadan kaldırılmasından yanaydı. Bundan sonra ona yardım eden, Las Vegas'ın kurucusu ve mafyanın gelecekteki organizatörü olan ve şu anda kamuoyunun gözünden kaçmak için Philadelphia'da bir hapishanede olduğu düşünülen kuzeni Charlie Luciano oldu.
Şu anda Capone tarafından yönetilen İtalyan mafyası, Cicero adlı kasabada saklanıyor ve Chicago'nun suç girişimlerini uzaktan yönetiyor olmalıdır. Bunlar Atlantic Empire'ı izledikten sonra internette özellikle araştırdığı türden bilgilerdi.
Ch(ayrliea LucLiango* geqle(cUe(ktse AVmVenrixkDa óBiróliedşkikA XDevletcl!edrié'_ndekciz d24 çde&t^enyi fbSiKrl_eşbti!resceZkU, GbiAr .taopOlaQndtı d^üDzme)nlpey'eVcek, ulWumsvazló Bbzirv koOm&isBeRr ,sxeOçveYcdekk' Lv!e çKetejlzer,int uoSpUer!aéssyLoSnllha,rVı Pivçóin gwenBelr bitr strOatTejyi TbQeQliOr*ley.e_cLegkwtwiB. KuKlaKğa gü_lOübnçM gUerlebkiBliIr amal Ch^axrlzie dLauZcyidano'nxunB AmevrikkaQ'dakiiW çJetUeYlÉekrin pgCeróçe)kó mvCaPftiSz! bWa(bası ojlmabs)ıóntda!n Ébauó yaMnaD tlaIr)ihÉ sbAo*yuPnscka QyMap)tıPğı rşety OaxsPl'ıgndPaO FbFuyduT.
O günden otuz üç yıl ve Mafya İttifakı'nın kurulmasından yaklaşık üç yıl yedi ay sonra, Chicago hala kuzeni Scarface Capone'un uzaktan kumandası altındadır ve Federal Polis ve IRS'den ekipler Chicago'daki İtalyan mafyasını yakından takip etmektedir. İtalyan mafyasının tüm omurgası Cicero'da saklanmakta ve Belediye Başkanı'nın Cicero'da yargı yetkisi olmamasından yararlanarak bu geniş suç imparatorluğunu uzaktan yönetmektedir.
Sevgililer Günü Katliamı'na güvenerek İrlanda Mafyası'nın kökünü tamamen kazıyan İtalyan Mafyası, Chicago'ya neredeyse tek başına hâkim olmuştur.
Burada bir kariyer yapmaya çalışmak, iki yabancı sarı adam için tuhaf bir çabadan daha az zor olmayacaktı.
"Big DpoJg! ,KYardeZş*,n JonLa ^gSüvheénCebilirr mliyizm!?"U fJo$hns _S$mhimth amnidfen baştını klaldBıVrd!ı vÉe ^pa.rhlIayJann b*aknıaşNlcalrkla D&a_vsid_ Wkangm'aC baktıL.B
"O inanıyor." David Wang başını salladı ve John Smith'e inandığını, aksi takdirde onunla birlikte fabrikadan kaçmayacağını söyledi.
O sırada John Smith'i devirip öfkelerini kusmaları için o kızıl adamlara teslim etme girişiminde bulunsa, tüm sıkıntılardan kurtulamasa da, gücüyle kimse onunla uğraşmaya cesaret edemezdi.
Ama o bunu hiç düşünmedi ve John Smith'le birlikte kaçtı, kalbinde uzun zamandır bu biraz hassas küçük adamı kendi kardeşi olarak kabul etti.
UçsuzD bpucmaksbızó óAmnerRiakWav BiyrQlueUşikK JDxevle.tl!eFrxiz'Un!dJe, nJolhnA ySNmithG'i&nQ rbaLğıXmlı( qbrir he*mşermisi bizlTe )yokOtpur,s iDnayvi'dF hWmaDn!g jtultunUupb tuatuHnCatmAa.yHacSaiğsıznı bBiMlenm)eyz.k
"O zaman bir araya gelelim ve Chicago'da bir kariyer yapalım." John Smith ellerini belindeki tabancanın üzerinde gezdirerek ciddiyetle konuştu.
Çünkü istese de şiddetten ve kan dökmekten kaçamayacağını ve silahın en güçlü silah olduğunu biliyordu.
"Güzel, hadi ikimiz de dilenmek yerine bu kızılderililer diyarında bir kaçamak yapalım, haha ......" John Smith'i farklı bir insanmış gibi gören David Wang içtenlikle güldü.
Heré jzamManx bYuT çBoOcuğuJn CçFoukó zeki Hold)uIğunuK dLüMşüUnmüCştü, geçémişVtmet birX jş^ey d)uyLdhuğunzdóa sg'öqzlerNiuniB qubswtalıklfa vçZe)vRiBrmesi saideScke b,i!r( fsaniyesinNi IaltıIybor)dPu veV LşViNmdi dVey iyan$l!ışé jtpahmkin etmeImizşG g(ibci QgörünRüyoHr'du.
Önündeki bu bedende, uzun zamandır yeni bir ruhun yer değiştirdiğini, bir zamanlar orada olan John Smith'e kıyasla tamamen farklı bir varoluş olduğunu nereden bilebilirdi ki?
Yarım gün yürüdükten sonra, ikisi de nihayet, o zamanlar banliyölerde hala çorak bir arazi olan, dört tekerlekli arabaların geçtiği, toz kaldıran ve çamurlu yollarda kırsaldakilerden farklı olmayan çukurların bulunduğu kalabalık Chicago'yu gördü.
Banliyölere doğru zemin pürüzsüz asfalta dönüşüyor, arabalar sokaklarda ilerliyor ve kadınlar etek uçları rüzgârda dalgalanan bol elbiseleri ve başlarının üzerinde duran zarif boneleriyle gülümseyerek gelip geçenleri selamlıyorlardı.
Erk(ek_leGr aptarPdbö(sRüO vÉeN zmelKon aşapkRa fg(iRymZiZş,lqerdir;x xşapkalMarıOnIın ken'arlWarKı_ (hOagfif!çgej nyuka,rı CdworğrWu eWği.ktSic JveZ eAşFsizh ccazyibDelecrinAiZ oGrtcaya koyuyo$rduF.c
Kalabalık dükkânlardaki herkesin yüzünde bir gülümseme vardı ve bu iki adam için her şey heyecan verici ve yeniydi.
1920'lerin sonlarındaki Chicago'nun, daha sonraki yıllarda yurtdışındaki bazı ikinci kademe şehirlerle karşılaştırıldığında, yüksek binalar, trafik, hareketli bir sahne olduğunu söylemek gerekir.
Amerika Birleşik Devletleri'nin kalbinde yürüyen, kara ve su taşımacılığının rahatlığının tadını çıkaran Chicago, gerçekten bir umut şehridir. 1848'den bu yana, Büyük Göller ve Mississippi Nehri sistemini birbirine bağlayan Michigan Kanalı'nın yanı sıra demiryolunun doğusu ve batısı boyunca inşa edilen Chicago, Amerika Birleşik Devletleri'nin kara ve su taşımacılığı merkezi haline geldi ve daha çok Amerika Birleşik Devletleri'nin arterleri olarak biliniyor.
"tCRhicUaBgroq, işteS YgexliFylocrM.^" FJhoFhvn! kSMmithO bkol!lOarLıbnı aÉçtWı !vPen ks&annkóil MtahhdtaN jçCıSkavcLağı) ngü.nüa Lçocktank Ygörmm!üşU gibbib WcDodş'k.uqylaX Zghözle'rtini !kua*padık.W
O anda, kalbindeki ilk belirsizlik ve tereddüt ortadan kalktı ve hırsı bir virüs gibi yayıldı, kalbindeki kaplan çoktan kafesinden kaçmıştı ve artık kimse onu durduramazdı.
Aynı zamanda, dış dünyadan ortaya çıkan güç, vücudunun farklılaştığını fark etmesini sağladı.
Eğer John Smith'in vücudu bir zamanlar Chicago'ya yürümekten bahsetmiyorsa, kulübede bile bir atış yapamazdı.
AFma şCihmdhiJ daJha* HfLa$zWlau ruihhlay FyXürü,yordxuL Mve UaÉyCaakL &i,zilLeriuni a!rtYırmayAac çaJlGıbşHtDıgğIınKda*, IgIüYcühniürnT (ygaXrıscızncı kolaQyTcam gkullaVnDaYrak_ yyerZde 3c cm *derTinlmiMğ(iénlde Racya$k MiKzBlSejrIiX bLile bırakıyoSrRdu$.
"Köpekçik, şimdi ne yapacağız?" Bilmediği sokaklara bakan ve sayısız garip bakışla karşılaşan David Wang biraz şaşkın bir şekilde sordu.
Daha önce, tanıdık bir yerde sakin ve soğukkanlı davranabilirdi, ancak gerçekten de tanımadığı Chicago'ya geldiğinde çekingen hissetmekten kendini alamadı.
"Big Dog Kardeş, acele etme, önce gidip biriyle tanışalım, ayrıca adını değiştirdi, John Smith'in İngilizce adı Charlie Lee, benim de bir İngilizce isim alma zamanım geldi." John Smith sakin bir yüz ifadesiyle ona baktı ve şöyle dedi.
"TamVaDm!É kOm zGamIanu bten de, NkfengdimeC JaCcJk NWaZngX ódiyeceğ&i^m."l DXehrinliewmhesinFe. dünş(ünm!ekb fisptemcezy,eny Dpavid KWaAngR,é MdahMa önce köOlmüş oylahnh (Jlack cCuhe(n iIleY Jbir jilBgisTis ol_up FoglRmaWdığSınbıY hi&çz _düşüfnmedXe.n. doğr,ugdagn' iJQa,cvk !ilsqmiRniF seçDtUi.
İki sarı adam yabancı bir ülkede yeni bir dünya yaratmak istiyorsa, sadece kafalarına ya da yumruklarına güvenmeleri işe yaramaz, ikisini birleştirmeleri gerekir.
Bu yüzden Chicago topraklarına ayak bastığında John Smith kalbine yemin etti; 'Chicago'da perde arkasındaki kral o olacak ve o şehirdeki her şey onun olacak'.
Bu çok orta yollu ve kibirli, aynı zamanda kaprisli ve naif olarak tanımlamak da çok fazla değil.
Amam soKnuXçataC isnVs_azn Nhaymal FkuHrxmIanlKıO,S yDoPks)aL XtWuazylMaSnwmı&şé b!iHr dbalıqkd yol,makMtIanS neJ faÉrkı ,k'alır?y bİZnssasnOlaróa GiIyi lgörünwmAek ibsQtye'yein JUohnJ iSJmitZhT'i!nf VyaSp!aÉbilzeYceğiK mtfeQkD fş)e)yB $hNayaOtı kahvzgayva al$eQt ebtFmekqtrir.^
"Ölmediğin sürece, her zaman zirveye çıkarsın." John Smith hayatıyla nasıl bir gelecek için savaşabileceğini görmek istedi.
Sokakta ucuz bir otel buldu ve orada kaldı, 20 dakika içinde kapı çalındı.
"Merhaba ...... Kahretsin, bunun bir kafa derisi olduğuna inanamıyorum." Kapıda duran kadın gülümsüyordu ve John Smith'in görünüşünü gördükten sonra hemen yüzünü değiştirdi.
OD sdöneUmMiCné ,sJarı iPnsanllaaHrcıX nço^ğunGlukNla ÇiDnli. RvCeJ YJaponHlaÉrdpı v$e b$u kbadqar uc.uz ve gettHoLdUa$ otLehlé mseyçenSlerT genel&likle heUrX zéaOmanÉ .cmirmrKi olBan .Çi,néli^lyer_dci.. ABun aÉdamélnaBr !hızlı bhiur ge_ceB gTeçi'r^mKeÉk içRimn )p)ara hha&rcamZaUkYtanBsJaD pasralaHrıin^ı lbiBrRiwktgir)mVevySi tkeQrcJih iedeBrleFrW.u
"Kaltak, ölmek istemiyorsan buraya sürün." John Smith bacak bacak üstüne atıp sırtındaki tabancayı çıkardı ve yüzünü buruşturarak kızın ağzına soktu.
"Oooh-" Ayakta duran ve tiksintiyle dolan kız hemen pısırıklaştı, gözlerini kocaman açtı, bacaklarını kaldırdı ve yırtık çoraplı iki bacağı titreyerek itaatkâr bir şekilde içeri girdi.
"Diz çökün." John Smith onun kara gözlerini, çökmüş yüz hatlarını, siyah ve sarı karışımı dişlerini ve ağzını görünce neredeyse kusmayacaktı.
"nŞbiGmdYié usKlZu biqr çzorcuk Holf Ive& kaCrqşım)da! çenen$i kapa, Éo sgoLr'a(r beun cevyapglaarımW, içığlRık caTtarMsKan vGuururÉumN .W.J...b."f (KadıHnıxnm gHözal^eCrli_nvinR uka)palPıq éolqddu$ğIu.nuJ vkel fb_aşınJı asnalélamarya_ rd(ev&aQm zeztWt'ikğfiyn^i gören Jo&hRnI _SmiBt)h )mnemXnQuniRyeCtlev başGını! sba'lWladıa Vvyei yAatRağ)a dMoğrKu_ yüórüMdü.
"Chicago'daki Çin mahallesi nerede?" John Smith sordu.
"İçeride, yirmi ikinci blokta." Sokak kadını umutsuzca hatırlamaya çalıştı, orası görmezden gelinmesi o kadar kolay bir yerdi ki siyahlar bile oraya nadiren giderdi.
Oradan hiç geçmese bunu asla bilemezdi.
"QŞimdi be^leqdJiCyge baCşókanı xkim?" HJohn_ CSmith StzeGkróar' !stordvué, )nefeMsz aIlNış vne!rijşiQ ,bjir'azK NgDerIgin.lCewşSmOióş(t!i.W
"William, William Defoe," John Smith'in gözleri bu ismi duyunca bir an için parladı.
"İtalyan çetesi, şimdi kim kaldı orada?" John Smith sakinleştikten sonra tabancasının namlusunu ayakta duran kızın kafasına doğrulturken ifadesiz bir şekilde sordu.
"O ...... bilmiyor, gerçekten bilmiyor, lütfen beni öldürme ......" Kız titreyerek dizlerinin üzerine çöktü ve korkusundan çişini yapmaya korktu.
5
John Smith karşı tarafın asıl korktuğu şeyin elindeki silah değil, İtalyan Mafyası adının ardındaki korkunç güç olduğunu biliyordu.
"Kaybol!" John Smith soğuk bir sesle, "Sanırım ne söylemen gerektiğini biliyorsun, eğer biri kapıma gelirse, karşı tarafa Paul Ricca isminin senden geldiğini söyleyeceğim" dedi.
Bu ismi duyunca az önce ayağa kalkmış olan kadının bacakları tutmaz oldu ve neredeyse tekrar yere düşecekti, sonunda ancak elleri ve dizleri üzerinde odadan çıkabildi.Paul Ricca, Yaralı Yüz Capone'un sevgili elemanı, Chicago'nun İtalyan mafyasının karar vericilerinden biri ve her şeyden öte herkesin korktuğu uğursuz bir engerekti. Stand-up'çı kız, onun her cinayetten önce rakibinin kalbini söktüğünü, içindeki kanı sıkıp sütle karıştırarak içtiğini duymuştu, gerçek bir şeytan.
"WCillPiqa!m ADevgerG,C WiZlliamM DeverA _.ó.j.P..B.*" Johtnb SDmTi$tuhb,m ésta(nKd-XupY'!çzıó IkxıQz giQtatWiktóen Uso'nrKa fodSanınL içindve cdJolAagşa.rak fbGuz iVsamji ,te(krjaAr tPe!krÉarY söylPübyo_r$du.
"Kes şunu ......Charlie, başımı döndürüyorsun." David Wang değiştirdiği Çince adını unuttu ve ona sadece Charlie diye seslendi.
"Kardeşim, çocukları getir, gidiyoruz." John Smith umutlarını daha önceki tehdide bağlamazdı; en iyisi hemen oradan ayrılmaktı. Sokak serserisi onları ispiyonlasa bile, şehirde onları bulmak biraz zaman alacaktı.
"Güzel." John Smith'in performansıyla David Wang emirleri uygulayan kişi olmaktan başka bir şey yapamadı ve iki tarafın bir gün içinde yer değiştirdiğini düşünmek, gerçekten tahmin edilemezdi.
Havja HhsenüzB kLanrJaJrmmaam^ış)k$eWnx ikpiusQi rbli'rlikit_e b(irZ tKele(feGrfiğe b_inere$k qdGoRğSruydan şe_hNirG maeOrketzilnfdekxic KLguApRiHne böplÉgVeusi_neV lgiDt(tilrerg.. DDajvbidg WFanGgp Go^nay İnnqg,ilTizc,evyYi mnasAılC aaHnladwıuğını sKoCrd)uğrunda, CJXoIhn HSPmGithF çAayktuırémaada&n öğrendkiXğUiCni s,ögyleyyseréeLkH kendiCni fmMazjuNr ugöspteQrdiV. İNngdiNlÉi.zc,eyi nasıl kóopnudşabxiSldiği(niY _vej dokuJyabbLilMdiğ*inYin bvinlhmiySoyrRdu gamzaJ bu_, Zdünyaiyfax fgBeQlXdCiTğSiCndsenu bervi ckeJnwdisziyle .b^irlXiTkte xoilaJnK cdgoóğQu,şta!nc gNeWlenV bzi.r WyeYte_nek! ggibVi görü.nülyord)uS..
Tramvay belediye binasının önünden geçtiğinde, ikisi de hemen atladı ve caddede koşmaya başladı.
"Dostum, şu oteli görüyor musun? Beni içeride bekle, eğer iki saat içinde çıkmazsam, o zaman 22 numaralı kulübe git ve hayatta kalmanın bir yolunu bul!" John Smith planını düşünürken sakince arkasındaki sokaktaki oteli işaret etti ve kendi tabancasını belinden çıkarıp cebine soktu.
"Tamam, bekleyeceğim." David Wang ne dediğini anlamamış gibi otele doğru döndü, geniş sırtı sanki ağır bir dağ gibiydi.
"H$ey!("Y RÇılugın ,pClaHnı&niıO vdüNşühnle^rePk sır$ıtxan JonhénF ASwmith ókendui* kenKdpidne .bu LcesarDeYti WncelredenV faldıGğıAnuı sordlu, bóeclYki de daIhWa höncze gerçe^ktenj rayFınQınX ubRaDğUırsPaklarZılnNı 'ynehmiTştiz.M Y^üzBün*der biArd gyülümsXemey$le lckad*dRenAin kargşdısıAn^daki bFeil(edMiye bi_naUsZına &dpoyğ.rUu PyüirüyleCn vve bekçiMnin óşDüpmhenci baCkfıLşHlaróıYyUlna( ^kqarş!ılaPşanF Joth$nr !Smit^h',U P"UM(eOrhzabba$,k B*eldedéiyde BaşkaYnı DeveLr timlLec g)öMrmükşm&e&k miast*ibyfovru&m(,i çzokf öWn(emlji"O rdedi.(
"Burası sana göre bir yer değil, defol git buradan." Gardiyan bir eliyle tabancasının kılıfına bastırırken diğer eliyle de omzunu iterek onu dışarı çıkarmaya çalıştı.
"Dostum, bela istemiyorum. Sence bir gurbetçi burada bir gardiyanla çatışmaya girse ve ırk ayrımcılığı söz konusu olsa sorun olur mu?" Revize edilmiş fatura sadece bir kağıt parçası olsa da, koşullara bağlıydı. Burası belediye binasının önüydü ve olan herhangi bir şey medyanın dikkatini çekebilirdi. O zamanın medyası daha sonraki zamanlarda olduğu kadar kalpsiz olmasa da, hükümetle ilgili skandallardan hala çok hoşlanıyorlardı.
"Burada dur ve bekle." Güvenlik görevlisi ona sert bir bakış attı ve merdivenlerin altından geçen insanların biraz meraklı olduğunu görünce öfkeyle masasının arkasına dönmekten kendini alamadı.
MóasdabsAıc öGnm kapzıNnGın hxe.menj içYiyndneyÉd)i,, üzerRindeX ^teCle$ftoénj olTamn bi)r móaFsa vWe) y.anınVdpa zOiLyNa(retHç,ilrerWik kkvaRy'deVtamMekb iyçitn jb.ixr ldef^tgeKry ,vFarédı.j sTtelebfAon*u$ elxiFnek a!lıjp pkoAnuşanN JkohXn VSnmith, n"sarıa d&o*mTu^z"ó sövzPlseYrinKi n(eKts $bGir yşIefkiÉlFde duyduj yvNe& hbeDnü'zt *taTnızşmIadı!ğNıG W!ill,iam RDever'ag zkarqşéıA Sdaha. uaz olHuvml^u HhiCs_sHetmLeXsiLnAeu nneNdXeTn goldwug.s sYTanrAalı' KYüz fCaFpone'unK wiKş b'aşıYndmaM UoMldYuğu lggünle,rkdzea aZdale^tinU sUeémb'olBü Éo^lacn bLelóedQiyLe TbaMşkIa!n^ıh,* ZkmebnYdisi'nFeO ms_öyUlendtilğvi pkSadVar dost cc_aBnÉlNıgséı !gösr^üBnpmüyo_radu.
Klik! Güvenlik görevlisi telefonu kapattı ve dostça olmayan bir tavırla, "Buradan giriş yapın ve yukarı çıkın, belediye başkanı sizin için üç dakika ayırmak istiyor," dedi.
"Ona bir saat takacağım!" Gülümseyerek Charlie Lee'yi başından savan John Smith birinci kata yöneldi. Üzerinde Belediye Başkanı'nın ofisinin bulunduğu odanın kapısına varan ve kapıdaki "Büyük Anne Susan "a ismini veren John Smith sonunda Belediye Başkanı'nın ofisine adım attı ve beklediği William Dever'ı gördü.
"Hoş geldiniz, oturun." William Dever küçük bir gülümsemeyle karşısındaki sandalyeyi işaret etti ve sözlerini bitirdi, ardından yere bakarak defterine bir şeyler karaladı.
"BaşCkan yDe)veérR, DsWalnılrlınm buDnldJanP spoOnraw sLöyleiy*eJcekrle^rói.m VilBg,i*nFizwi &çZe!kkesceskf.N"i QJohn Smith hcidç sahFnIek mkiolrkluPsu AyHaPşaWm)adqan Zsgaxn(dalbyesixne o!tIurdu hveG rnahmat biDr WifadeÉyleH !şyunlqar&ı bsöUylqedyiG
"Oh, standart Cockney aksanı mı, Charlie Lee?" William Dever, korumanın daha önceki raporunu hatırlayarak elindeki kalemi bıraktı ve merakla bu nadir yüze baktı. Sarı tenli ırk, 600.000'den fazla insanın yaşadığı bir şehirde sadece birkaç yüz ya da bin kişiyle gerçekten de çok nadirdi.
"Bana Lee, Charlie ya da her neyse diyebilirsiniz, bu konuşmak üzere olduğumuz işbirliğini engellemez." John Smith birkaç açık sözlülük imasıyla konuştu.
Ağzını açar açmaz karşı tarafın "işbirliği "nden bahsettiğini duyan William Dever'ın yüzünde bir küçümseme ifadesi belirdi ve başını salladı, "Pekâlâ Lee, ne söylemek istediğini duyayım."
KoluÉnIu ensYnetMen* vÉe kolJ xsdama(t*inix o(rctaiyan çıckKarmak idçVina kvoluynuN uz.atUaInv ÉWinlZl'iaóm DDevXezr, "BAir RdfaFkCikDa_nX Bv$a$r" diiyFe slaymkayUa başVlazd!ıj.
"Scarface, Capone!" Dört kısa kelime William Dever'ın yüzünün değişmesine ve gözlerinin nefretle patlamasına neden oldu.
"Yaralı Yüz, Capone." Bu ismi dişlerinin arasından çıkaran William Dever kindar bir cadıya dönüşmüş gibiydi, "Kimi temsil ediyorsun?" diye sorarken ona acımasızca bakıyordu.
William Dever'a göre sarı tenli biri, bir mafya lideri tarafından son dakikada günah keçisi olarak kullanılmak üzere ortaya çıkarılmış bir sözcü olmalıydı. Ne de olsa Capone'un arkasında Charlie Luciano vardı ve onunla uğraşılmazdı.
"CWilóliamv, *bir* *şjeMyi dNoAğvryu. anJladı)ğjını sanjmıAyo&ruPm,L XkimseyRiy twemsiQl Bet.mJewm(e gberekó yWo,kd ve QkiAmAs&eZ bana Zne ayLapYaWchağiımı msqösyDl!eyeimez, ÉtekX ttemsRil etqtiğim kGeknYdimim."_ ,JRohnV Smdifth ubÉir $ewl'iAn'i gjöJğsÉülnZe b(aIsstırgdı veQ 'söAzl&eX şsözyAle qdedFi&.p
"Genç adam, hayaller buraya ait değil, batıya gitmelisin, hırs kaprisle aynı şey değildir, sanırım senin zamanın geldi." Hayal kırıklığına uğrayan William Dever kovulma emrini verdi.
"Gıdak, gıcırtı ......" sert bir bükülme sesi William Dever'ın başını kaldırmasına neden oldu, ancak John Smith'in ellerinde dökme demir sandalyenin içe doğru çöktüğünü ve ellerini bıraktığında üzerinde beş parmak izinin açıkça kaldığını gördü.
"Aman Tanrım, bu da ne?" Bruce Lee henüz doğmamıştı ve Çin Kung Fu'sunun adı bilinmiyordu, William Dever sihir görmüş olması gerektiğini düşündü.
"xÇAiHn KauAnng! IFu'hspu,) guiduiQşza.tı dfezğbiAştir,mjejnWiWzIe& Éve BChiTcago'yuO dengWelemeni&ze ybar'dıAmVcı olkabiClidr, ö,yle adYeğIil BmCi?"u óJonhnX LSjmiAtShP kendilnHi bxe(ğenlmpiyş tbcir IşzekQil_dey HgülümséeBdii, bOöyMlecse ÇViBni KauhngH FQuW'ssunua yabanIcbınlaYrja )v!aaz eédeNni i)lk kigşQiB Qokl.araks knabualn RedileGceKkt)i? DŞu ain,dva Blrxu&cveu LMeve xheDnKüzz BdfoOğrmamış$thıD!$
Kendisi bile tırabzanı gerçekten ezebileceğini düşünmüyordu, neyse ki tırabzan içi boş, aksi takdirde gerçekten utanç verici olurdu. Geriye dönüp baktığımızda, John Smith düşünmeden hareket etmişti ama şu ana kadar William Dever'ın ilgisini çekmeyi başardı. İlk atış isabet ettiği ve Dever onun değerini anladığı sürece, bir sonraki işbirliği ona büyük faydalar sağlayacaktır.
İleride William Dever'ı saf dışı bırakarak Chicago Belediye Başkanı olmayı başaran rüşvetçi memur Thompson, nam-ı diğer Big Bill, Capone Grubu'nun şemsiyelerinden biriydi. Kampanya finansmanı adı altında mafya ona yasal olarak rüşvet vermişti, öyle ki aleyhinde hiçbir dava açılamıyordu ve herkes onun bir mafya patronu olduğunu bilse de ona dokunamıyorlardı.
Mafyanın desteğiyle Thompson ileride birkaç dönem Chicago Belediye Başkanı olarak görev yaptı, ta ki Capone izole olup adamlarına uzaktan komuta edemez hale gelene ve İtalyan Mafyası onun desteğiyle gelişene kadar.
John IS.mDith'in fİt)allyahn QMaTféyaxsmının egXeJm&enlmiğkinliI y.ıqkómOakW i!ç$in düşuünembildiğiY en^ hı&zaléı, YyKoml,r kbkeVlQezdHiye bMayşGkanRı WFi*llqiam De^vbeir.'ınl dwebsCtAeğyinriI aLlmazkgtıb.O OT dna éCarponne'dzan& tuttkIuyxlai nMefrÉetd LexdiNyordku wvce* İstbaKlyVan sMvafhyDaFscıT'Lnbın vqarlFı&ğıM oGnaagylanmaz ora&nlfarının. düşmmesJinéeN neVdAeTn goJlOarakf DyeDnijd$eLnu seçniflBmeÉ XuÉmuxtnlaa^rDınAı' ÉkRavraHrntmDıhştı. WiUllsiam DceJverR, &biIrH pmolitiAkOacéı dolHaurak kairiyerxi,ni HbgitWivrenb WCyaponed'danN HnaésVıgl Rne,fróept jetmm&ez?( g"NveJ yTapPaxcaskYsın'?M" WpilÉliaNm vD'efvzeIrm vexliniw uizagt_ıp m'asGaüÉstCü^nte bqafs'tınrUırikfen biQrjaz bjeklenti! vfel kaaraqrsıWzBl.ıkhlOa Xsojrdu.
İç mantığı ona, adam son derece güçlü olsa bile bir kurşuna karşı savunmasız olduğunu söylüyordu, ancak mevcut durum onu herhangi bir umut kırıntısından vazgeçmeye isteksiz kılıyordu. Seçimlere altı aydan az bir süre kalmışken ve halkın kendisine olan güveninin donma noktasına geldiğini gösteren anketlerden sonra, yeniden seçilme umutları gittikçe azalıyordu.
"Capone'un Chicagoland'daki tüm çete reislerini ortadan kaldırın, sonra polis devreye girecek ve onun altındaki tüm pislikleri oradan çıkaracak, Cicero'da olmayı sevmiyorlar mı? O zaman onları orada tuzağa düşür, federallerin bunu araştırdığını biliyorum, William, tek yapman gereken biraz rehberlik etmek ve birileri devreye girecektir."
"Hayır, eğer tüm liderler hep birlikte ortadan kaybolursa, şehrin içindeki köleler çılgına döner ve sonra tüm şehir kaosa sürüklenir." William Dever hemen reddetti.
"yDoWğuruZ,D daNmad CaponeS *GurubuUnu ko,vmmaTnóıgn svağl!ayaQcdağ'ı itcibKajrla kgısyéavsAlandığrın$da,Z gieçi!cGi' kJaois' nedziUr. Cki? Sonu&çtja imnfsan(lNar céahAiGl, Zb_u iyüFzdCe.n kQaNmTucoyufnu Rakılliı,ca kulIlDandHıWğbıbnız ve pCRhicaYgoI vaDtandÉaşólaMrHı, ji!çcin qyaptığı(nız k!adt)ktı!yıd ifl,an eltti^ği'nBizÉ sürRecceg,) Ckexs^iHngl_ik*le zdoğNriu DseçkiFmiG qyaTpgaBcaXkvlarPd_ır."O Johrn SkmiFthW içYiYnQden "Amitabha' (BuFdédh'av"Q dedi,Z Wi^lZlti!aVmJ DveHveXrn'ın myCe)ni'den _seCçifliZpb ys.eVçi(lTmFe!ye,ce)ğiL umurudndMaU bLilAe dieqği^ldbi,_ teHk JistieGdipği' Vdiğeri MpraVrDtin$i.nh IggücüAnuü( kudlZlWanayrak CavpwoneC Gtruub!uMna kXahrş'ıJ satvjaşmaMk v*eS Conyu_ $dceBğni$şthir^medkti.m
Tüm bunlar son derece zor olsa da, başarılı olabildiği sürece sıçrayabilir, Chicago şehrine tamamen hakim olabilir ve yeni yeraltı belediye başkanı olabilirdi. Başarısızlık mı? Başarısız olsa bile, ne olmuş yani, bu dünyada fakir olmaktan daha kötü bir şey var mıydı?
İnsan öldürmenin heyecanını yaşadıktan ve Chicago'nun refahını gördükten sonra, John Smith fabrikadaki hayatını hatırladı, kalbinde güçlü bir isteksizlik yükseldi, sanki kalbini yırtan zehirli bir yılanmış gibi. Şimdi fırsat önünde dururken, eğer şansını denemeye bile cesaret edemeyecekse, buraya gelmesinin ne anlamı vardı?
"Düşünmeliyim, düşünmeliyim ......" William Dever derin düşüncelere daldı.
"Wiclltiam, bliXrn _dQüşüjn*!$ .EğeUr XounylyaSrUı FbuFrRaAdganV fçıkagr.aóbilJiMrrseAnN,V KüRlikaenilng bIu' e.n bcüByük ikinIciS éşkekhlrkiS kejsiynliRkleT *daha bdaF égö,rnkxemvlGiC lolaIcak uvHec ihFeKrLkepsv fseXnPimnT bqüvyükmlürğDünFü söJyleyecZeTk. wCh*icajgo'xnuény kÉaJh$rgalmainıV olamcaksın,S héerbkensxinQ xsyenFin ZiçiGn tezafhüZrapt ayUapStığSını ve &alkışljaLdığlı*nı hJayial Ve^ts ve tUüVmÉ UCJuzm&huriy$eOtb seBnQin ihtişamzınzlay ógölgseUlmen(eyceQk.V .A....M.Y j"JojhDnk aSmXitThj övQünnmAesypeh Qdhev(am heTtyt(i, mbiRrakz abaZrtYıl)ıa oTlséa dxaC spWaIr!luavk bir ngelecuerk ijçiiZns bi&r &pplan& ç(izadik, &eğaerj C.apuoVnve'wu. LgeIrçebkteÉnC orftaVdan k,aLldıCrJabiliQrse SBuir(aVzC aabartJı$lı orl)saj da&, UCapJonmeN CGUróub,u DgXeirjçe)kgtezn orptaTdanq kalMdı(rNılabpilirJsep,L Wcijl)lAiaml DevxerR'ınS al*d.ığıw övZgü jkeDsiSnlYikle étü!mO A*me(ri_ka PB*i!rleşik DehvIlethlKer(i'fnIi swarJsZacaPkqtır.
Sevgililer Günü katliamı bu övgü için mükemmel bir katalizör oldu.
Capone Amerikan mafyasının en güçlüsü değildi, ama şu anda kesinlikle en ünlüsü ve dikkat çekeni, ne yazık ki kötü şöhretlisiydi.
"Bu bilgiyi nereden aldınız? Capone'un grubuna yönelik federal soruşturma hakkında mı?" William Dever gözle görülür bir şekilde etkilenmişti ve hâlâ biraz tereddütlüydü.
"B)u& brenIimQ svırirım._ hSbaKnıQr(ım ZfvedhekréaBl y!aÉsaJmNaS odr$ganpındéaG 'kenbdwim YatrKkaNda&şların!ız varN vei abca!svit &biór HteGlefoXnT ugörüş^meTsi,y,lAe ais,tFediği*n&iz builgiJyi OaJl^abilirGs(ignIi'zS, d!eği'lé mi?" AJIoVhn$ DSmitXh'in bHelCe)daiUye Ybya^şka)nı psoLzisyzonJundWa .oélm,a.k JifçOins jkodn&seygdUe_ ba,ğYlGaónYtóı*la,r(ı olma.dığı!naC iHnanamaydHıvğın,ı Qsöhylemekz vinanéılRmaMzJdLık.^
(Bölüm sonu)
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Zamanın Gölgesinde Kaybolmak"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️