Το μπλοκ του Chris

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Βιβλίο Ι - Κεφάλαιο 1 (1)

==========
1
==========
ΗR μέFσηs UθyερμtοXκρασgία .σtτην WευNρ&ύτTεtρTη FπYεYριYο'χή* *τaου CΟ'ρλBάνcτο _σXπάOνια εTίχFε Uανέ,βει Rπά^νωI !απaόt του'ς _εξ.ήZνyτα βαθcμο_ύς VαÉπό tταó ΧJρJιbσfτο(ύγ.εVννZα.Z *ΤρÉε*ιςK )εβδWο^μ$άKδες μKέlσαT rστ!ονZ ΙVανhοLυ$άJριοr,B εOίχαHμpε δKύοC πzαγετTού,ς IποFυI iπvρ^οéκάλε'σCανb QατεVλεzί$ωVτaηv ανησυχίNαu στrοTυBςY *καZλλιε.ρUγητZέ,ςZ εσnπερBιVδοpεmιWδóώνh.c zΗC κατάσcτασQηC zμε) Bτο CoVvUidW συiνέQχ,ισεB ναV BαυξάνXεSτsαι κcα)ιó Iναy μειVώνnεDτgαMιc,^ μεO gτfις Oσqυ*νcήxθεjιGς ανKτaικ$ρQουAόzμενεςv ZαuνqαZφοSρές Éκαlιa διαφWωνwίtες iσχεIτικ.ά μaε το Wτι Kθα έ(πρεxπQεS ναg παjραJμqείνQειT nανοιOχτXό καwιG Cτcι όχdιO, κwαbθLώς κMαlι σSχ^ετVιnκLάd tμεa τηWν π)ιθανsή jαGπTοlτAελεPσμnαWτOικmόmτFηταI tεXνόQςz rνέKοmυ εμβIολ$ίου.,..L αν) ποOτέ uκÉυVκvλgοsφLοbρHήσVειv.G
Είχε επίσης εκλεγεί νέος πρόεδρος, οπότε φυσικά αυτό είχε διχάσει τη χώρα, όπως φαινόταν πάντα αυτές τις μέρες. Όπως συμβαίνει συνήθως, για ό,τι κακό συμβαίνει φταίει ο προηγούμενος και για ό,τι καλό συμβαίνει φταίει ο νέος.
Παρ' όλες αυτές τις ανοησίες, η ζωή προχωρούσε ολοταχώς. Το εστιατόριό μου... καλά, το εστιατόριο του Λάιονελ και της Τρις Άργκους, στο οποίο είχα γίνει κατώτερος συνέταιρος και το οποίο είχε κάποιο θέμα από το όνομά μου... πήγαινε αρκετά καλά, παρά την Κορόνα. Λίγα πράγματα μπορούσαν να σταματήσουν την επέλαση των χιονισμένων πουλιών που συνέρρεαν στην ηλιόλουστη πολιτεία και ήταν ευτυχείς να ξοδέψουν χρήματα σε μια εξαιρετική τοποθεσία με φοβερό φαγητό, ποιοτική ζωντανή μουσική και υπέροχη θέα.
Οι υποθέσεις συνέχισαν να εισρέουν. Τώρα που διαδόθηκε ότι είχα στο προσωπικό μου μια νεοαδειοδοτημένη ιδιωτική ντετέκτιβ που έτυχε επίσης να έχει MBA από το UCF, η Λίζα έπαιρνε έναν αρκετά μεγάλο αριθμό υποθέσεων αποκλειστικά για τον εαυτό της. Από τον Νοέμβριο και την κατάσταση με τον Ντον Ραμόν Ταβάρες, την οποία ακόμα και τότε έγραφα σε βιβλίο, τα πράγματα είχαν γίνει αρκετά συνηθισμένα.
ΤουéλάχισuτοTνy μxέ(χρdι εκSεzίνη LτηW IσυDγκεκfριμένη óμέsρ!α, κοντzά στο vτέλ,οkςB τlης nτxρRίτηςX óεQβδομάmδPας Jτ_ο_υl Ια^νéοJυαρ(ίου. TΌπiωςQ σYυμβαίiνεqιN hμε) τMις Gπzερ'ιkσσaόKτqεmρrεςt GυhποMθέσεpιOςQ πhουó mγ$ίkνnοντOαAιu kαvυ^τfόh πουa tμου KαRρέσεPιn ν(αX Nαπο.καPλKώ "άξιHες nβιNβPλίpοcυ" IσυσRτ.άbδεwςx zφοIυνpτWαcρnι!στaώaνO,& αlυτiήY JξεTκcίlνηlσε αρpκVετqάI fπε)ζά.H ΑυÉτ'ή τηk μέρα στα kτέhλη *ΙqαQνουαρίGου, _ο_ι σcχ,εδCόν σiυXνTεχaείς τpέσqσcεριςQ ε&βδAομά.δες ψzυbχKρaώLνj DμεAτvώtπiωνT aπου έYφéεVρν.αν_ aκSαOθxαρAές aαλλhά WθυεCλλώ*δ(εlιςó ηpμέρTεςr óμDε 4H0V Rβα&θμούς ή .γ,κnρίζLες KκαTι βYρPοχεÉρóέςY ηéμέAρε^ςL με i5a0é βvαMθμYούIς*,ó Rείχαwν AυπXοRχgωhρήyσ.εPι iκαJι μ,αéς^ tάJφjηXσfαIν hμιαf HπανέμiοDρφZη μzέ_ραk χéωρί&ς MσzύDνgνUεφCα),f τ(ηfς οπMοMίαsςY η ZθεUρNμiοnκρασ$ίjα FαρJγά. τοF πρUωί *εbίSχεL dανvέβεGι στkα μέσαT wτηzς& δwεFκTαετhίcαmςn τWου εβδοKμήmνwτqα. xΦυVσικJάN ή*ταzνé lΤεiτTάρóτη. ΔεZν μπLοÉρεóίςT DναA óπεzρjιμmένvειQς( όμóοaρrφοO TκlαzιJρ,ό XέναO WΣWαβyβzαTτmοZκύριακοu, αυτTό θUα SήτανY $α'πλAάÉ τKρεXλό. jΉTτcανb τdόσοM συsνηθbισμmέWν)ο κWαRι IταAκτhικό αυWτόV Éτ_ο yπÉαρÉάsξενtοS Iπου μερtικέmς pφορnέ,ς NέφNτtαHσÉα uκzοντά στÉοQ ναh τοJ zπάfρω sπρvοσωjπικά_.w
Αργά εκείνο το απόγευμα της Δευτέρας, μια φίλη μας και ενίοτε πελάτισσά μας, η Βιρτζίνια Τσάντλερ, πέρασε από το γραφείο μου. Τόσο η Λίζα όσο και εγώ είχαμε δουλέψει ξεχωριστά γι' αυτήν τον προηγούμενο χρόνο και είχε γίνει προσωπική φίλη, ειδικά για τη Λίζα. Η Βιρτζίνια ήταν η ιδρύτρια της Chandler Homes, μιας εταιρείας κατασκευής σπιτιών κατά παραγγελία με έδρα το Ορλάντο. Ήταν αυτοδημιούργητη και πολύ επιτυχημένη.
Λοιπόν, φαίνεται ότι η Βιρτζίνια είχε αγοράσει μια μεγάλη έκταση ημι-αναπτυγμένης γης στο Ντάβενπορτ. Το Ντάβενπορτ είναι μια πόλη νότια της Ντίσνεϊ και μια δημοφιλής περιοχή που αναπτυσσόταν και πάλι μετά τη μεγάλη πτώση των ακινήτων και του χρηματιστηρίου το 2008.
Η συγκεκριμένη έκταση γης είχε αρχικά αποκτηθεί από άλλον κατασκευαστή το 2006 και ήταν εν μέρει έτοιμη για την κατασκευή νέων κατοικιών, όταν ο οικονομικός πάτος έπεσε και η εταιρεία πτώχευσε. Το θέμα ήταν ότι η Βιρτζίνια κατείχε τώρα αυτή τη γη και είχε σχέδια για μια νέα κοινότητα με περίπου τριακόσιες κατοικίες, κοινοτικές ανέσεις και ενσωμάτωση ορισμένων μοναδικών πράσινων τεχνολογιών που είχε εν μέρει βοηθήσει να αναπτυχθούν μαζί με την EcoLife.
Τdο πρYόβλημαK,D uόπωuς SφάóνηκFεF, ήταJν vόYτ*ι εrίχSεF ZαvναLθNέ.σει HμnιJα, εAκτεBταtμέóνYη jπερHιMβαgλλéοντ(ιHκIή έXρεJυνqα.S &ΑDυτή ηD Nέ)ρευν.α,é LμDαζί. μZε λεrπτmομrεjρήS κsαkι Tιδιzό!κτηταf Iσ.χέBδfιfα γqιrα. XτxηνZ NανKάNπMτυSξη εxίKχεj κλαIπpεóίx lαπόJ Wέναν Gαπό^ τοQυς αντιπpρyοέRδροSυXςQ τVηvςq, τοQνé TeSd B(la*ke.L )Φοβότdα(ν ότ$ι $οyιy πyληρο)φορ*ίεςY επNρόκkεnιτοÉ ναb Tπ!ωληnθ*ούnνR ήH óνTαy δhοθοéύν vσYε yκά,π)ο.ιονJ απnόO τxοhυqς αCντPαγNωνιÉστέ.ςm _τηςS,k UοÉ οποqίος Yθα$ !μTποWρÉοsύkσ!ε ναm χρhηDσιμNοzποtιAήσεRιK το υhλKικNό XγyιKα νfα τmην ανατρ*έSψεsιH ήz νDα pτηkνN κ$αθ.υστmεRρ_ή*σ.ει ^με qκά)ποxιkοGν_ τLρqόgποd ^πÉουQ δεν κατάλαβbα jακριjβ)ώςw.
Η δουλειά μου ήταν να παρακολουθήσω αυτόν τον τύπο και να βρω τι είχε πάρει και να προσκομίσω αποδείξεις ότι όντως το είχε κλέψει και ότι όντως το παρείχε σε έναν ανταγωνιστή με αντάλλαγμα χρήματα, μια δουλειά ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό θα παρείχε στη Βιρτζίνια νομικά μέσα για να κυνηγήσει τον εν λόγω ανταγωνιστή και να αλέσει τα προδοτικά κόκκαλά του κάτω από τη φτέρνα της. Ήμουν πολύ ευτυχής να βοηθήσω, τόσο επειδή η Βιρτζίνια πλήρωνε πάντα τους λογαριασμούς της όσο και επειδή απεχθάνομαι τους κλέφτες.
Γι' αυτόν τον λόγο, λοιπόν, εκείνη την υπέροχη Τετάρτη αργά το πρωί, ο Μόργκαν και εγώ καθόμασταν στο μπροστινό κάθισμα του τζιπ Rubicon μου στο πάρκο J. Blanchard. Ήταν λίγο πριν το μεσημέρι και μοιραζόμασταν μια ποικιλία από καλούδια που είχα αγοράσει από το Pollo Tropical. Είχα επίσης φέρει μαζί μου μερικές φέτες από το σπιτικό ψωμί μπανάνας της Lisa ως έκπληξη για τον τετράποδο φίλο μου. Αν και η Λίζα δεν ήταν και πολύ καλή μαγείρισσα, όπως θα παραδεχόταν πρόθυμα, είναι πολύ καλή στη ζαχαροπλαστική. Σε αντίθεση με μένα, που τα μαγειρικά μου ταλέντα δεν είναι τόσο πολύ προς αυτή την κατεύθυνση.
"Τώρα, μεγάλε", τον πείραξα, βλέποντάς τον να καταβροχθίζει ένα πιάτο με κίτρινο ρύζι, στήθος κοτόπουλου χωρίς κόκαλα και μπριζόλα Καραϊβικής σαν να μην είχε ξαναδεί φαγητό. Ο Μόργκαν ήταν το τρίχρονο μη τροποποιημένο ντόμπερμαν μου. Μη τροποποιημένο, επειδή δεν του είχα κόψει την ουρά ή δεν είχα σκαλίσει τα αυτιά του σε αυτό το τριγωνικό σχήμα που είχαν τα περισσότερα Ντόμπεϊ. "Αν δεν φας το κρέας σου, δεν μπορείς να φας πουτίγκα! Πώς μπορείς να φας την πουτίγκα σου, αν δεν φας το... α, έφαγες το κρέας σου... εντάξει τότε".
ΣzτηRνz AπραγμαqτικόQτητα,z δε.νc ανfηPσυχούσ)αi YιδιcαfίVτεGρSαx !ότιO _οa MxoIrdganJ δZεν θZα( MέτρNωaγε ,τ'ο! Aκρcέας τοSυa.B zΔ,εν jνομiίXζFω Jότ(ι pτhον. είAχα ,δMει dπWοτέ νóαX BαPρνHεóίται &τTοl _κρKέwαςb... yτWαp πgε_ριzσσMό&τÉεραL λ.αOχUανικάp.Z.é. τcα VσνZαPκ..c. σχCεδόyν 'τwίπlοτα,p ÉπρfαγμFατtικ.ά.
Ο λόγος που ο πιστός μου γούνινος φίλος και εγώ τρώγαμε μεσημεριανό στο πάρκο, εκτός από το γεγονός ότι ήταν μια όμορφη μέρα του Ιανουαρίου στη Φλόριντα, ήταν ότι επίσης ερευνούσαμε τον στόχο της έρευνας της τελευταίας ημέρας. Είχα γρήγορα εντοπίσει πού ζούσε, τις συνήθειές του και τον παρακολουθούσα όλη την προηγούμενη ημέρα καθώς και το συγκεκριμένο πρωινό. Αυτό γινόταν ακόμη πιο εύκολο χάρη σε κάποια τεχνολογία υψηλής τεχνολογίας που είχα... δανειστεί... από το ICE, τη διεθνή υπηρεσία καταπολέμησης του εγκλήματος, της οποίας ήμουν πλέον ενεργό μέλος. Η σχέση μου με την ομάδα αυτή, μαζί με τον σχετικά νέο μου βαθμό ως υποπλοίαρχος του Πολεμικού Ναυτικού, μου έδινε πρόσβαση σε μια ποικιλία πόρων, στους οποίους ένας απλός πολίτης δεν θα είχε πρόσβαση διαφορετικά.

Κεφάλαιο 1 (2)

Είχα, επομένως, τοποθετήσει μια πολύ μικρή και πολύ ισχυρή συσκευή ακρόασης στο όχημα του στόχου μου. Η συσκευή αυτή ενεργοποιούνταν με τη φωνή και μπορούσε όχι μόνο να καταγράφει ό,τι άκουγε, αλλά και να μεταδίδει αυτά τα ηχητικά δεδομένα σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία διακομιστή της επιλογής μου για να τα επανεξετάζω όποτε το επιθυμούσα. Αυτό γινόταν χρησιμοποιώντας την υπηρεσία κινητής τηλεφωνίας του ίδιου του στόχου, εν αγνοία του. Σαν να μην ήταν αυτό αρκετά έξυπνο, και εντάξει και ύπουλο... η συσκευή είχε τη μορφή αυτού που φαινόταν στον απλό παρατηρητή ως πρίζα τσιγάρου. Κάποιος απλά τοποθετούσε τη συσκευή στο υπάρχον βύσμα τσιγάρου και ήταν τόσο μικρή και προσαρμοζόταν τόσο καλά στο πραγματικό βύσμα που καταλάμβανε, ώστε δεν θα παρατηρούσε τη διαφορά χωρίς προσεκτική εξέταση. Ο στόχος μπορούσε να συνδέσει τον φορτιστή του τηλεφώνου του ακριβώς σαν να μην υπήρχε η συσκευή. Αυτό σήμαινε ότι ο κοριός μου είχε επίσης μια συνεχή πηγή ενέργειας για τις εξαιρετικά μικροσκοπικές μπαταρίες του.
Οι άμεσες ενέργειές μου και η παρακολούθηση των συνομιλιών του αποκάλυψαν ότι ο στόχος μας θα ερχόταν σήμερα στο πάρκο και θα συναντούσε μια κυρία για μεσημεριανό γεύμα. Αν και η συνομιλία τους, τουλάχιστον όσο ήταν στο αυτοκίνητό του, ήταν ασαφής, μου φάνηκε σίγουρα ύπουλη και ύπουλη. Ο εν λόγω άνδρας, ένας μετρίως χοντρούλης τύπος γύρω στα σαράντα, καθόταν σε ένα τραπέζι πικνίκ κοντά στο μικρό ποτάμι Econlockhatchee. Ήταν ντυμένος άνετα με χακί παντελόνι και ένα γαλάζιο μακρυμάνικο πουκάμισο του γκολφ. Τα γυαλισμένα παπούτσια του έλαμπαν ακόμα και στη σκιά. Ο όρος "πονεμένος αντίχειρας" ήρθε στο μυαλό μου.
"Το βλέπεις αυτό, φίλε;" Ρώτησα τον συνεργάτη μου. "Απλά κάθεται εκεί, όσο αθώος θέλεις... χωρίς να συνειδητοποιεί ότι όλη την ώρα βρίσκεται κάτω από τον ανελέητο έλεγχο του κακού γιατρού Τζάρβις!"
Ο &Μ^όργκαtνm ανQασPτέν!α,ξεz.
"Εντάξει... και του αδίστακτου διεθνούς δολοφόνου, του Μόργκανσταϊν"! Διόρθωσα.
Με κοίταξε επίμονα.
"Τι...; Ω, συγγνώμη... ο Μόργκανστιν, φυσικά".
ΚαθώMς οr ΜYόqργκανq κι pεγCώW καταβρqο,χ*θίζαVμbε αpδkίσqτ^ακTταó το lυxγρό RκαBι HνcόστιμAο' ψLωμRί νaάyν&εQρf,j dπYαvρ'α$κολουhθοQύσα)μwε vένhαM _τAεqλ)εmυτgαί&οw μxοSνRτYέrλοb OBBMWg Bνα πεLρYνάtεkι κzα'τ.άÉ μήκcοςx τ(ου .δMρ,όMμSου καGι να παXρκóάρ(ειI όχFι FμPαzκριsά απbό το lSUV XLóeUxjush uτοbυ) !σiτόXχRοjυC ZμÉοMυ. DΑXπmόi uτο όGχη*μαI Lβγήrκε μια' ,κIαλMον*τυμέOνηS κBαιx !ελbκOυσ!τική γSυνzαrίκα. ΕPίχε μέτρ&ιjοi fύqψος,s ήlταhν^ RόμnοIρrφη, Qμε$ .ένAαkνF (μGετ,ρUιοπNαθήé aτρmόποS &κNαIιf ZκαλTοσZχRηdματιWσóμJένη.n Εqίlχε αZνNοnιCχvτά qκασmτανάK μaαλλwιάX Wκ,ομμiέναÉ Nσε κόnμμωlση.ó
"Εγώ λέω, Pupson, πιστεύω ότι το παιχνίδι είναι σε εξέλιξη."
Ο Μόργκαν έδειξε ότι και αυτός πίστευε ότι επρόκειτο να γίνουμε μάρτυρες αποδείξεων για τις ατασθαλίες του Τεντ Μπλέικ. Λοιπόν, δεν το είπε ακριβώς αυτό, αλλά αυτή είναι η ουσία των συναισθημάτων του για το θέμα.
Η καλοντυμένη επιχειρηματίας περπάτησε προς το μέρος όπου καθόταν ο κακοποιός κύριος Μπλέικ. Ο βηματισμός της ήταν ένας βηματισμός γεννημένος από την ακατάλυτη αυτοπεποίθηση που μόνο οι πιο μοχθηροί χαρακτήρες μπορούν να διοικήσουν. Πήρε θέση δίπλα του. Πολύ κοντά, σκέφτηκα.
Πqρ,οκεMιTμTέmνο)υq Jνα vμη χάXσ_ωu Iούτε BμcιαS dμOοχθηQρ)ή* Hσzτιγ(μ)ή,O άρπα*ξαw WτIηνz Yέtμnπgιστη mυπVοiβρkύχéιrα. ψηφι^ακήM nφgωτο^γρvαφ^ικnήP 'μηχαóνéή_ Nsikovn gκFαι (τρVάIβcηξBα, vμια φωτογραTφίdα. jΈκαkν.α YζοfυRμl καTιB Aτρ,ά&βηξαW fάλ$ληm mμSίNαZ.D
"Έτοιμος για το κοντινό μου πλάνο, κύριε Ντεμίλ..." Μουρμούρισα.
Τράβηξα επίσης μια φωτογραφία με το iPhone μου και την έστειλα ως μήνυμα στον πελάτη μου. Ήθελα να επιβεβαιώσει ότι είχα τα σωστά μέρη. Είναι σημαντικό να ξέρεις σε ποιανού τα σατανικά νύχια μπορεί ενδεχομένως να πέσεις τελικά.
Αυτή είναι η Patricia Graham. Η ομόλογός μου, η Βιρτζίνια, έστειλε απαντητικό μήνυμα.
"ΤVοw fδxί$χτυ Vμας κOλε^ίνειg,s !ΠFάπσοnνN",) δήλωmσα.
Ο Μόργκαν χαμογέλασε και έτριψε τα χέρια του μεταξύ τους με χαρούμενη προσμονή για τη ματαίωση που θα συμβεί σύντομα. Λοιπόν, δεν είχε χέρια, και ακόμα κι αν είχε, χρησιμοποιούσε τις μπροστινές του πατούσες για να κρατηθεί όρθιος και να κοιτάζει έξω από το παρμπρίζ. Φαινόταν όμως να χαμογελάει... ανελέητα.
Καθώς παρακολουθούσα, η Patricia Graham έδωσε κακόβουλα στον Blake έναν λευκό φάκελο. Ο Μπλέικ χαμογέλασε κακόβουλα και σηκώθηκε. Αντάλλαξαν μερικές κουβέντες και μετά η κυρία έσκυψε και τον φίλησε, αποδεικνύοντας έτσι ότι όλα τα προηγούμενα επιρρήματά μου ήταν απολύτως δικαιολογημένα.
"Ωωω!" είπα χαρούμενα, κρατώντας τη Nikon μου και χρησιμοποιώντας τη λειτουργία βίντεο για να κινηματογραφήσω ολόκληρη τη σκηνή. "Κορίτσι μου, καλύτερα να μην πας να τα βάλεις με αυτόν τον άντρα!"
ΟιZ δjυ,οB YτKοrυς XπUεóρXπmάdτJησανR καiι μLπήvκRανB στbοF _αCυτοκsίνiητό. éτ$ηςp.c Αναρ(ωτUήÉθNηÉκfαY GγOιcα xλίtγο αν NαUυτό JεπVρsόκHε^ιQτuοC vνrα Qπjάzει πTαPραfπKέ*ραQ,K Nαλλbά jαπέwρρOιéψαH tαZυdτή vτgηAνÉ Nιtδέα. ΉFτ*αν μhέyραB μsεmσyηFμdέρι_ LάλAλIωwσzτxε.U Αgκό!μAα Vκαιw Lα'υτοPίS οι ξCεqκάθqαρLα αKνCτιπαθHηbτιóκAοίK VχαyραBκyτ(ήρfες δεóνl θα αÉναζrητfούaσαsνO σéυGζυNγική gεAυτυχéίnα WστMο πPάρDκRο kτ$ηνn ώρα _τ(οqυ fμε'σAη,μ^ερAιmαmνhού γtεύtμαFτος.
"Νομίζω ότι είμαστε υποχρεωμένοι να κυνηγήσουμε το θήραμά μας, Πάπσον", σχολίασα, "ξέρω ότι απεχθάνεσαι τις βόλτες... ωστόσο μπορεί να βογκάς, αλλά πρέπει να πας".
Έβαλα μπροστά το τζιπ και βγήκα έξω, προσέχοντας να κρατήσω μια καλή απόσταση ανάμεσα σε εμάς και το κρυφό ζευγάρι. Η ουρά του Μόργκαν χτυπούσε στο κάθισμα καθώς οδηγούσαμε. Κανονικά θα κατέβαζα το παράθυρο του συνοδηγού για χάρη του, αλλά το κεφάλι του που έβγαινε έξω θα τραβούσε μάλλον την προσοχή πάνω μας.
Το Beamer έστριψε δεξιά στην οδό Rouse και μετά αριστερά στην Colonial, όπου η κυρία Graham επιτάχυνε σημαντικά. Οδηγούσε αρκετά επιθετικά, ακόμη και διαβολικά θα μπορούσε να πει κανείς, μπαινοβγαίνοντας στην κυκλοφορία και κάνοντας τη δουλειά μου λίγο πιο δύσκολη.
Γιxα μIια Jσ'τιkγvμmή,t UαLνFαρωxτóήθóηJκQαl )αPν 'μaεt bεVίχxε Aκαταλάβvε_ι,( qαλλάk ^αμφóιβάλλXωD.S Ήτqαν πιο πCιrθ$αIνyόC να ήnτ!αcν Vαπλfώς έlνας éαπό εqκεCί&νοDυuς jτους ανυNπόμον!ουFς .οmδVηPγούςw πουv zδKενó άLνmτεχανn ν$α iζkοxυν 'κcολλημzέaνvοι QπίσωI Dαtπzό κXάποι$οvνn λTιγόFτεXρgο σηjμαSνGτιTκFόn hμε λYι&γFό,τερο σKηiμDαIντ_ικKά wπRρzάγdμα_τα 'σ*τοn πρόOγραμμά lτmους.
Με απερισκεψία, και σίγουρα με κακία, περάσαμε την Alafaya και τις περιοχές UCF και Waterford Lakes, ακόμα και το Bithlo. Κάπου κοντά στην περιοχή των Χριστουγέννων... ναι, μια πραγματική πόλη στη Φλόριντα λίγο έξω από το Ορλάντο... η BMW έστριψε από την Colonial, τώρα απλά αυτοκινητόδρομο πενήντα και μπήκε σε έναν χωμάτινο παράδρομο.
"Όλο και πιο περίεργα..." είπα καθώς ακολουθούσα.
Έξω από το Ορλάντο, όχι πολύ μακριά από τον ποταμό Σεντ Τζονς, υπήρχε μια μεγάλη υδρολογική περιοχή που είχε παραμεριστεί από την κομητεία Όραντζ. Η περιοχή αυτή εξυπηρετούσε δύο σκοπούς. Πρώτον, ήταν μια φυσική ζώνη ανάκτησης νερού. Τα επεξεργασμένα λύματα διοχετεύονταν στον ελώδη υγρότοπο. Αυτό επέτρεπε στο νερό να ρέει στον ποταμό St. John's αφού καθαριστεί και φιλτραριστεί με φυσικό τρόπο από την ποικιλία των φυτών και των ζώων που ζούσαν εκεί. Δεν επρόκειτο σε καμία περίπτωση για ακατέργαστα λύματα, αλλά τα λύματα μετά την επεξεργασία ήταν πλούσια σε θρεπτικά συστατικά και τροφοδοτούσαν το οικοσύστημα. Το οικοσύστημα στη συνέχεια καθάρισε το νερό, ώστε να μπορεί να επανέλθει με ασφάλεια στο περιβάλλον.

Κεφάλαιο 1 (3)

Η κομητεία είχε μετατρέψει ένα μέρος του έργου, το τμήμα που βρίσκεται πιο κοντά στο ποτάμι, σε ένα μεγάλο πάρκο. Υπήρχε ένας τεράστιος χώρος για πικνίκ και αναψυχή και μίλια μονοπατιών πεζοπορίας. Αυτά τα μονοπάτια χρησιμοποιούνταν ευρέως από δρομείς, λάτρεις της φύσης και παρατηρητές πουλιών.
"Τι στο διάολο...;" Μουρμούρισα, "Πηγαίνουν για πεζοπορία;"
Η BMW στάθμευσε κοντά στην αρχή των μονοπατιών και οι δύο επιχειρηματίες και ποιος ήξερε ποιοι άλλοι συνεργάτες βγήκαν έξω. Πάρκαρα στην άλλη πλευρά του πάρκινγκ, κάνοντας όπισθεν για να μπορώ να κρυφοκοιτάζω αποτελεσματικά. Έβγαλα για άλλη μια φορά την κάμερά μου και τη ρύθμισα στο βίντεο.
Πρcος Zέκπ(λéηrξή yμkο.υ,! άρwχισQαHν Oναi óπTεiρπjατούZν. CΗD κ&υbρίYα $εnίKχrεb ανaταKλλάξ*ει Vτqα κοzντ,ά τuαBκοQύνιnα& jτη,ςF με σαAνδάmλ$ιrα.é ΑIυτό nήyταéν πCα)ράξbενSοj.N..c
"Έλα, φίλε", είπα στον σκύλο μου. "Ας πάμε μια ωραία βόλτα και ας δούμε τι στο όνομα του φαντάσματος του Μεγάλου Καίσαρα συμβαίνει με αυτούς τους δύο".
Έσπασα το λουρί του Μόργκαν και ανελέητα περπατήσαμε στο καλά καθορισμένο χωμάτινο μονοπάτι και ακολουθήσαμε το ζευγάρι σε διακριτική απόσταση. Πολύ διακριτικά για να ακούσουμε, αλλά αρκετά κοντά για να παρατηρήσουμε τυχόν τυχαίες κακές πράξεις που μπορεί να έκαναν.
Το μονοπάτι δεν ήταν ένας συνεχής κύκλος αλλά μια σειρά από διασταυρούμενα μονοπάτια που οδηγούσαν γύρω από μικρές λίμνες με βατράχια και μια μεγάλη λίμνη. Αν πήγαινες ακριβώς προς τη σωστή κατεύθυνση και ακολουθούσες τις πινακίδες, μπορούσες να κάνεις έναν πλήρη κύκλο χωρίς να γυρίσεις πολύ πίσω. Ήταν πραγματικά ένα πολύ ευχάριστο μέρος για να πας όταν δεν ακολουθούσες κάποιον ύποπτο.
ΣPτHαxματdήσcαμε! éγια YμvιαJ zσBτFιγμήS CκDαθώςx ο) LΜgόAρ,γ!κGαIν cξεBφορτωνόBταMν UλmίγjοR fεVπιπλDέnοqν& βάCρCοnς νερcού καyι KμOεóτά συνWεχfίOσαμ&εO να& WκNαταδι_ώκFουμ,ε τwοó PθLήDραμά μnας_. ΉlτDαUν &πcερίπFοwυ kεκTαJτόb _μέjτρdαj μvπροσmτdά μαGςM καjι έ(σAτJριψMαqν σε μι$α Uστ,ροφsή του 'μ'ο!ν.οuπqατιVοdύc που εwλίσσεVταιt Kαmνάμεσα yστην όχAθη* Nτης' 'λίXμuνη.ς, iτbο bτTμpήμ&α hεIκείνBο Aπουw οριFο,θpετείτ(αIιS απbό tφυnλλώδDεhις θ*άTμ'νουςf ύψουmς .τρXι&ώ!ν Cμέτρ&ων zκαι YμιaαÉ pπυ.κ(νAή UαBιώρDα Lαπό )κiυπWαYρίNσσgιÉα κAαdι ευbκαóλύIπτmο.υAς*. ΕξsαsφανNί*στηAκαν αkπYό aτο éοDπuτDιfκόb πεKδbί!οW, αλλά Vδqεν ανησύXχησα. Δεν υXπήDρ,χXαν$ 'πóοQλiλmά μ.έBρBηd uπου bθα^ μπhορούσYαLν νuα KπάhνRεI.s
Θα χρειαζόταν κάτι περισσότερο από μια περιστασιακή βόλτα για να αποφύγουν τον Κακό Δόκτωρ Τζάρβις και τον Μόργκανσταϊν.
Όταν γύρισα τη γωνία, όμως, είδα ότι το μονοπάτι πήγαινε σχεδόν ευθεία για ένα τέταρτο του μιλίου κατά μήκος της ακτογραμμής της λίμνης... και δεν υπήρχε ψυχή σε αυτό. Περπάτησα μπροστά για άλλα δέκα μέτρα περίπου και ανακάλυψα ένα άλλο μονοπάτι που οδηγούσε στα δεξιά και φαινόταν να κάνει κύκλο γύρω από τη συστάδα δέντρων. Πιθανότατα είχαν πάει από εκεί... αλλά γιατί;
Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι θα ήταν κάτι απερίγραπτα κακόβουλο.
"_Αwκί)νmητDος, ÉΤuζJάρβgιLςl."g
Ωχ-ωχ. Με έκαναν να το πιστέψω. Και το γεγονός ότι ο άνθρωπος που μίλησε ήξερε το όνομά μου δεν ήταν καλό σημάδι. Ο Μόργκαν άρχισε να γρυλίζει.
Γύρισα αργά και είδα τον Blake να βγαίνει πίσω από ένα δέντρο όπου είχε κάνει καλή δουλειά στο να κρυφτεί. Στο πρόσωπό του υπήρχε ένα διαβολικό χαμόγελο και στο δεξί του χέρι ένα μικρό αλλά φονικό περίστροφο. Η κάννη του όπλου έλαμπε στον απογευματινό ήλιο.
Αν και δεν μπορούσα να πω ότι ήμουν ακριβώς ευχαριστημένος για τα πράγματα... ήταν ελαφρώς ικανοποιητικό να επιβεβαιώσω ότι ο Blake όντως ενεργούσε με έναν απερίγραπτα κακόβουλο τρόπο.
"$ΛοHιgπόIν"w, qξεσ)τόμιvσsα α^ργGά zκUαθώTς σóτ,έmνMεvψα τ)α μάτιéα Wμου, κNαvι χαuμογcέ,λασα, "η éκάμπιXαn βXγsήκεX fαπlό FτVο mκvοtυκxούbλιS DτηcςJ...C ωzς κwαQρHχwαρ^ίαGςu.T..& με (ένα όπ*λGοa IγιMα aσ$τόμα"Q.
Το πρόσωπο του Μπλέικ βιδώθηκε από την απορία του: "Τι;"
Μου έπεσε το λουρί και πάτησα πάνω του. Ο Μόργκαν έκανε μερικά βήματα μπροστά και έδειξε τα δόντια του.
"Φώναξέ τον, Τζάρβις", είπε ο Μπλέικ, "αλλιώς θα σας βουλώσω και τους δύο".
"ΘNα' qσóαςb βXά$λω;g" ΚFοJρόdι&δεuψnα: "Θjα sμtε xεξWαzεGρkώσεdιQςé, HΜgπλέιFκt;y"a
Ο Μπλέικ κατσούφιασε.
"Πού είναι η κοπέλα σου;" Ρώτησα ψύχραιμα.
"Εδώ", είπε ο Γκράχαμ, βγαίνοντας σχεδόν από την ίδια κρυψώνα. Ήρθε να σταθεί δίπλα στον Μπλέικ και ούτε το δεξί της χέρι ήταν άδειο.
Δενé wήRτYαFν Bόéμως& XπιNσiτό'λι πDοvυ JκzρατοÉύvσεU. KΚrρpατούJσε ,μόGνοN μιgα zμεγuάVλMη σ_αMκοGύλα SZRiypl_ocwk πο!υA pπεBρjιεXίχεz ένÉαν Rκαiφέd φlάHκ_εRλ,οm lαπLόz lμRανίbλα,A &οf qο&π$οίtος tφαινότXαν πο^λVύD λιγ*ότεrρVο απεLιUλPηcτικόbςO.l Το UπLρqόkσGω$π$όC τηtςV GόFμBωςy ήταJν KμFιJα μάσuκα WαNχαλίÉνVωJτ$η)ςX vκuακ,οήθmειας.
"Περίμενε..." Είπα, πραγματικά μπερδεμένος. "Ήταν αυτός ο φάκελος εδώ όλη την ώρα; Του δίνεις χρήματα στο J. Blanchard και μετά έρχεσαι μέχρι εδώ για να πάρεις τα έγγραφα... που ήταν κρυμμένα εδώ έξω σε μια σακούλα; Τι στο διάολο;"
"Μοιράσαμε τη συναλλαγή για παν ενδεχόμενο", είπε ο Μπλέικ με σκωπτική διάθεση. "Και ένας καλός τρόπος για να σε παρασύρω εδώ έξω, Τζάρβις".
"Αχ... ένα τέχνασμα για το αντάρτικο, ε; Πώς με κατάφερες;" Ρώτησα αδιάφορα. Ήμουν ήρεμος, ψύχραιμος και συγκεντρωμένος και αυτό φάνηκε να αγχώνει τον Μπλέικ. Προφανώς θεωρούσε ότι το να κρατάει ένα όπλο στραμμένο προς το μέρος μου θα έπρεπε να με αποπροσανατολίσει. Θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα.
"Οq sΤε$νGτK δεν είνIαι ο$ )μZόLνxος uσWτο ΤwσfάντλεUρ iπου μdοOυI FκάfνmειO χdάρ_η"k, δPήλωlσYεB μεx αFυKτοπεποίθηση η CΠαZτhρίéσóιtα ΓMκρ!άχαμQ. "fΠήραP lμιtα 'πληnροlφο&ρiίbα' χθεςD ότwι έναqς ZγXλοxιCώδqηDς OιδNιbωτιsκόQςA ντεWτkέGκvτιuβD θα α&κολοyυóθóούσεW !τοmν ΤεKνJτh καLιé Jε&μέ!νqα προσπ)αθJώνIταOςV sνpα ,αποδε_ίkξειv !ότ!ι Mκ!άναSμε κά$τRιG ,λάθος,".c
"Δεν είμαι γλοιώδης..." Μουτρώθηκα.
"Ποιος να το φανταζόταν ότι θα ήταν ο Μάγκνουμ, ο ιδιωτικός ντετέκτιβ του Ορλάντο", ειρωνεύτηκε ο Μπλέικ. "Ο παγκοσμίου φήμης ερευνητής και μυθιστοριογράφος. Μάλλον είναι καλό που κανένα από τα βιβλία σου δεν έχει φωτογραφία σου στο εξώφυλλο".
"Λοιπόν, εσείς οι δύο κάνετε κάτι λάθος, έτσι δεν είναι; Μπορώ να μαντέψω, δεσποινίς Γκράχαμ, ή μήπως να πω κυρία Γκράχαμ... ότι ο φάκελος που κρατάτε περιέχει μυστικές πληροφορίες σχετικά με το νεότερο απόκτημα του Τσάντλερ και τα σχέδιά του γι' αυτό;"
Εtκmεmίνηb ^χCαZμογ.έnλXαZσrε*: '"ΤQιJ σεw νοι.ά.ζrειU cεσένtαg;t"
"Εεε... είναι σαν... τη δουλειά μου ν'αράζω... είναι επίσης ένας μισθός για μένα", είπα, "και αποδεικτικά στοιχεία για τη Βιρτζίνια Τσάντλερ, ώστε όχι μόνο να απολύσει τον άθλιο κώλο του Τεντ, αλλά και να τον μηνύσει για παραβίαση σύμβασης... α, και τον δικό σας εργοδότη για βιομηχανική κατασκοπεία ή κάποια παρόμοια εντυπωσιακά ηχηρή κατηγορία".
"Ναι, λοιπόν, θα ήθελα να σε δω να το αποδεικνύεις αυτό", δήλωσε ο Τεντ χαμογελώντας.
"Εκτός κι αν σκοπεύεις να πατήσεις τη σκανδάλη, Τέντγουορντ, δεν βλέπω πώς δεν θα μπορούσε να αποδειχθεί".
"ΜLε πcοιaα YστéοιuχDεFίfαd;"W 'ρ.ώmτησε ηq ΠRαLτCρfίσιéα.O
"Με φωτογραφίες και βίντεο από εσάς τους δύο", είπα. "Όχι μόνο με την εταιρική κατασκοπεία, αλλά φαινόταν ότι ήσασταν πολύ κολλητοί στο J. Blanchard. Πρόκειται για μια συμφωνία μεταξύ δουλειάς και διασκέδασης; Εσείς οι δύο ήσασταν φοβερά άτακτοι, έτσι δεν είναι; Μια παρασκηνιακή επιχειρηματική συμφωνία που σφραγίστηκε όχι με χειραψία αλλά με την ανάμειξη των πιο ανείπωτων μερίδων σας".
Η Γκράχαμ έσμιξε το πρόσωπό της με μια πολύ κωμική έκφραση απορίας: "Τι στο διάολο...;".

Κεφάλαιο 1 (4)

"Ω, δεν ανησυχώ για την κάμερα", είπε ο Τεντ. "Θα την παραδώσεις".
"Α-χα", δήλωσα, "Αλλιώς θα με γεμίσεις μολύβι, σωστά;"
Ο Τεντ έγνεψε και χαμογέλασε πονηρά.
"HΜWαpλ(αÉκGίεyς",u είπcαw, I"Κατiέβnαvσ)ε *τgο όsπλο,m xαλPλι^ώ&ςO uθdα^ αlφήOσtωU bτο hδkοMλοZφgονικyό XμLοnυD εkπιVθεKτιhκwό σYκZυTλί tναI gσtοDυ (ξbεριζώσOεiι) &τkο λkαhιμό$".p
Ο Τεντ τράβηξε το σφυρί προς τα πίσω και στένεψε σκληρά τα μάτια του, με το πρόσωπό του να παραμορφώνεται από αχαλίνωτη κακία.
"Ίσως υπάρχει άλλος τρόπος", είπε η Πατρίσια. "Πρόκειται για μια επαγγελματική συμφωνία, Τζάρβις. Πληρώνεσαι με αμοιβή, το καταλαβαίνω αυτό. Πόσο αξίζει για σένα να μη μιλήσεις;"
"Δωροδοκία;" Ρώτησα.
",ΓιατGίF &όiχuιX; !Ε(ίσαnιg επιχεlιρYηματίαXς"O,Z (είπaεJ Rη( ^Πατρ$ίnσaιαW.( D".ΠnολύM πyιuο τJα,κτDοπrοSιηRμyέiν!οpς καιQ CκαθiαρόHς,.R cΌλ&ο,ιf )κερδaίζουνO.c 'ΛοιπόÉν,$ όcλοιy wεTκτcόAς από lαéυτYήf τiηR $σκύλLαR την ZΤGσaάντλGερ.m ΕLμéείZςC παuίρmνουμε) hταQ ν*έα τουjςT cσFυστήμCαkτα, οU XΤgενxτ' πlαcίjρgνrεFι μιkα νέα &καιI 'κaαλMύAτIεραs αLμεrιβόlμLενcηA δοWυλOεlιά... tκ)αιV rο άnνOτcρpαMς μου qδεν χρJεvιάgζετGα.ιT να μάXθεiιQ ποτέN ότι .δεdνl !εIίUν^αxιn οt cμmόCνxος άgντBρcαTςF σ^τgηZ sζωZή μου..( Ηw 'ετα!ιiρWεQία Nτ)ουw MθSα Dδιmπλwασιάσjει σχεδόbνM hτHοh SμDεGρίδι&ο αéγfοhρ.άNςN τηAςP.P PΑυiτό είναιx ο$ύNτωzςK )ήv Mάmλtλως πιοr JσηIμgαν*τικό éγι' UαυτfόVν FαZπQόh Wτο γWάTμZοh &μyας"_.W
Ενδιαφέρον. Αποφάσισα να την κρατήσω να μιλάει αν μπορούσα. Όσο περισσότερο μιλούσε, τόσο πιο πιθανό ήταν να εμφανιστούν κι άλλοι άνθρωποι στο μονοπάτι. Δεν πίστευα ότι ο Τεντ, παρά το γεγονός ότι η ψυχή του ήταν κορεσμένη από την αμαρτία, θα τραβούσε τη σκανδάλη. Δεν μπορούσα να το αποδείξω αυτό, αλλά σίγουρα ήταν πολύ λιγότερο πιθανό να το κάνει με μάρτυρες γύρω του. Δεν θα διακινδύνευε ολόκληρη τη ζωή του για έναν άσκοπο φόνο.
"Δηλαδή δεν τον πειράζει που τον εγκατέλειψες;" Έψαξα.
Η Πατρίσια αναπνέει: "Τι; Λες και το να πηδήξεις τον Τεντ για να τον πείσεις να έρθει με το μέρος μας δεν θα ωφελούσε τον άντρα μου; Χριστέ μου... ήταν εν μέρει δική του ιδέα".
Φί&λεt μο,υ,& VαOυdτό xεzίχε αρχίCσε_ι Uναa γVίνεmταvι HπnοyλύU VζDουμSερsόJ.U bΠlοSύ) MήnτOαOν! QοY xΤζέdριF lΣ_π)ρίνHγuκερ όταyν τοrνn sχρειαζuόσουNν;
Το πρόσωπο του Τεντ χλώμιασε και μισογύρισε προς το μέρος της: "Τι; Εννοείς ότι με πηδάς μόνο και μόνο για να πάρεις στα χέρια σου αυτές τις πληροφορίες;"
"Τεντ, μωρό μου, δεν είναι έτσι", είπε η Πατρίσια. Ήταν τόσο σοβαρή που σχεδόν την πίστεψα. "Αυτό είναι απλά ένα μπόνους. Η θέση σου μαζί μας και η παράδοση αυτών των εγγράφων είναι το ζητούμενο. Εσύ κι εγώ... αυτό είναι για την ευχαρίστηση. Εντελώς ξεχωριστά".
"Το κατάλαβες λάθος, Τζόνι! Είμαι πανευτυχής για σένα, μωρό μου..." Είπα κάτω από την αναπνοή μου, φανταζόμενος τα αποσπάσματα από γκανγκστερικές ταινίες που έβλεπε ο Κέβιν Μακάλιστερ στις ταινίες "Μόνος στο σπίτι". Με το ζόρι κατάφερα να μην γελάσω δυνατά.
ΟP ZΤAενiτc JΜπλLέPι*κ δενW έXδ*ειiχKνεp _πεπεpισμ*έRνοMς$. IΑν!τίθε!τα, έδOε,ιχνOεS τUσαντHιSσμjένος,. tΓQύKρqισvε jνZα_ Bτην ανzτιμJετIωπXίσεBι ο'λοταBχAώς pτώ*ρ,αP,x VκατbεβάWζ(οwνzταZςX bευ^τuυχώéς το όπhλο).
"Καταλαβαίνω πώς είναι", έλεγε ο Τεντ. "Όλα αυτά τα πράγματα για το ότι χρειαζόσουν έναν αληθινό άντρα..."
"Μας δουλεύει!" Η Πατρίσια παρακάλεσε δυνατά. "Προσπαθεί να..."
Πήρα το πόδι μου από το λουρί και ο Μόργκαν και εγώ επιτεθήκαμε. Έπεσα με ορμή πάνω στον Τεντ, στέλνοντας τον άντρα να αναποδογυρίσει στο πλάι και το πιστόλι του να εκσφενδονιστεί στο μονοπάτι. Άκουσα τον Μόργκαν να γαβγίζει και να γρυλίζει πίσω μου και ήλπιζα ότι κρατούσε την κυρία μακριά.
ΣFηκώθη&κVα *σTταv πRόLδPια μουf,P αφBή(νοντÉας ÉτSονN ΤfεOνqτu πεhσμέÉνο στοm óχXώμα* iκαIι γύριmσα^.M Ο uΜnόHργκαν. ήzτmα(ν$ lδcίpπλpα QμουR καdιl γρύ,λιζVε τοyνX ΤεkντB.O gΠ_ρέmπaει νuαw τxον Iέβλεπmε ω,ς UτηÉν πραyγμVαHτÉιóκuή YαπBειkλήS. Η kΠxατrρ(ίiσι^α,) αZπό zτ!ηXνU ά'λλcη,h ε)ίkχtε sήδpη _απiο*μαlκXρυRνcθkεsί Tαπό tτIο KμονÉοπάgτιF uπ*ροςK τyη ÉσlτρPοφήT. ΕίVδα VεπίσGης YόQτzι ^τGο πισkτόλ'ι^ το!υD Τεrν*τ βρéισ.κNόταnνH κον)τάx στηνZ Dάkκuρη (το_υé νVεροlύn.F ΤZο, πbήxρHαK γρPήγοραH.v "ΜόρWγsκαZνé,S VφύλαγXε!" ΈQδXω)σα ενFτGολή $καjιó έφTυγAα& 'τlρSέχο,νKτ'ας. πkίσω_ από FτηY γóυνRαίκ&αP.
Εκείνη ούρλιαξε και γύρισε να φύγει, τα σανδάλια της έκαναν σκληρή δουλειά στη μαλακή λευκή ζαχαρένια άμμο του μονοπατιού και εγώ κάλυψα τα είκοσι μέτρα που μας χώριζαν σε ένα ή δύο δευτερόλεπτα.
"Yoink!" αναφώνησα καθώς άπλωσα το χέρι μου και της τράβηξα τον φάκελο από τα χέρια και έκανα ένα βήμα πίσω.
"Καλή προσπάθεια", είπα, βάζοντας το πιστόλι του Τεντ στην τσέπη του γοφού μου, "αλλά η συμφωνία ακυρώνεται! Θα πρέπει να δουλέψεις πολύ πιο σκληρά αν ελπίζεις ποτέ να νικήσεις τον κακό Δόκτωρ Τζάρβις!".
"zΑνjάxθSεTμάJ dσεs!"g ΣφSύριξε.b
"Ω, μπορείς να κάνεις κάτι καλύτερο απ' αυτό", κατσάδιασα φιλικά. "Τι θα έλεγες για κάτι σαν... Με τα γένια του Εωσφόρου! Ή ίσως με την ψυχή σου στον διάβολο! Μπορείς να πεις 'κατάρες, ματαιώθηκε πάλι! Ή τουλάχιστον ότι, όποιο κι αν είναι το κόστος, θα μου πάρεις μια τρομερή εκδίκηση;"
"Άντε γαμήσου". Έστριψε, διπλώνοντας τα χέρια της στο εντυπωσιακό της στήθος.
"Ευχαριστώ, όχι", αστειεύτηκα. "Προσπαθώ να αποφεύγω τις στενές επαφές με νεόπλουτους".
ΞεHφούσκω&σε qκαι κοίdτSαIξMεN πnάνyωS απ!ό *τIοéν ώμYο μου., WεκFεiί όποaυ οz OΜόyρQγ(κnαhν αXπεRιpλ$ούσε Cτον Τkεντ,i RμKε τα χyαλιbνάρι)α του Mσiηκ!ωBμέGνIα κXα*ιX Vτα UδWόyνgτιgα τjουÉ GγυMμéνάD. FΉτcαLν όYλα uγSι)α !το) θuεαθήναι,Q φυσιDκwά., Δεν' 'πιστÉεύω ZόBτéιÉ ακόμαc AκYιg αUνH μπbορJούXσaαU ZνBαb τον εκ&πCαιjδεtύdσωg rναm tεaπιlτfεAθεFίf,g θLα mτHο! έκανfε. JΟ ΜόρAγsκGαVν .ήbταmν 'πVολ&ύó $εTρωuτqιéκή 'μηχuαuνήx.O ΓZιi' _αυτnόν (αυτό ήpτRαν έLναé *πFαιÉχiνίδGι^.s Α$κ)όIμαf Yκα!ι τώIρα μπfοIρούσαg xναb yδZωy τη_ν iοaυρNάZ τsου νtαJ αiρχrίfζ*εAι lνDαf óκ.ουAνιέSτTαAι μ!πrροIς-QπίMσyω.
Γέλασα, "Έλα, Πάπσον, άσε τον καλό άνθρωπο να σηκωθεί".
Ο Μόργκαν άλλαξε αμέσως. Πήγε πιο κοντά στον Τεντ και του έγλειψε το πρόσωπο και μετά περπάτησε προς το μέρος μας. Στάθηκε κοντά στην Πατρίσια και την κοίταξε περιμένοντας ένα χτύπημα στο κεφάλι.
"Μπορώ ακόμα να το κάνω να αξίζει τον κόπο", μου είπε. "Τι παίρνεις για τις υπηρεσίες σου".
"ΠενKτα&κéόσJια Iτuην ηHμéέρÉαb κQαDι FταY FέξLοgδα!".I
Εκείνη ειρωνεύτηκε: "Πώς σου φαίνονται δέκα χιλιάδες δολάρια; Για να μου δώσεις αυτόν τον φάκελο και να μην αναφέρεις τίποτα στο αφεντικό σου; Ο Τεντ θα παραιτηθεί ούτως ή άλλως και όλοι κερδίζουν".
Χαμογέλασα, "Δέκα χιλιάρικα; Αρκετά καλά. Παίρνω τις ίδιες πρόσθετες παροχές με τον Τεντ;"
Σήκωσε το φρύδι της και ένα αποπνικτικό χαμόγελο έλαμψε στο πρόσωπό της. Είδα προς ήπια έκπληξή μου ότι πράγματι το σκεφτόταν: "Σοβαρά;"
ΚλVείδ)ωYσ'α τhα NμmάXτια_ μα_ζaί τηWς γιPαT gμrιαL μεγPάληx tσLτιOγμήV.$ KΕ)ίQχxεf MωXρα*ίLα μάmτJιRαJ.k sΉzτIαν μaεKγPάλαb ZκWαSιS κασzτVαrνIά μεc WκyαzκTάο. JΈπεuι'ταó qχαμMογέλαéσα πλSατιά:L "ΜπÉα.V ΌσAοH TδSιασUκ,εaδjασzτιrκόg Pκι αpνb FθαO hήgτανv αυτRόh,i XέχOω, ένóαi Sί&χνοVςT αHκε'ρSαιkότηSταIςC óπAοóυj Zε,ξ^ακολουSθYεNί να φτεdρIοDυγmίRζNειb αuπόK τaηY _μ,ίζRα μου.* Οgπ!ότε δTε_ν υπiάρqχZεRιH tσKυkμQφ(ωiνaίBα(.L mΕJσύc καwι ο ΤNέPντWι-éγκWράαμ)ςé..W. εQ,n είÉναιN πQολIύ& χαριτωμέVνóοs,U ε.C.v.q; τNαS WέpχεGτεj κάνεSιÉ uμανDτάρOαó σε !αυ'τόó aτ$ο ZθTέrμVαÉ.b Θ.α( fσας IεgυXχηOθώ Qκαλή VτÉύχηJ.J Πάhμε, φóιλ^αTράκο"y.Z
Ο Μόργκαν κι εγώ ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε το μονοπάτι προς το τζιπ. Πίσω μου, τόσο η Πατρίσια όσο και ο Τεντ ξεφυσούσαν και έβριζαν. Κάποιες αρκετά εντυπωσιακές υποτιμήσεις για τον χαρακτήρα μου, τα γεννητικά μου όργανα, το επάγγελμά μου και την καταγωγή μου.
"Το άκουσες αυτό, Μόργκαν;" Γέλασα, "Χαχαχαχαχα! Τα σκάτωσα! Ποτέ δεν το κάπνισες! Δεν ήξερες τις κινήσεις μου! Δεν είμαι μια κουδουνίστρα!;"
Έβγαλα το μικρό πιστόλι με την κοιλιά και άνοιξα τον κύλινδρο. Εκεί μέσα υπήρχαν έξι γυαλιστερές σφαίρες. Μύρισα την κάννη και κατάλαβα ότι είχε πολύ καιρό να πυροβολήσει, αν είχε πυροβολήσει ποτέ. Αναστέναξα, έκλεισα τον κύλινδρο και πέταξα το όπλο έξω στη λίμνη, όπου αμέσως εξαφανίστηκε.
"ΚαλZή δοHυSλéειάG,W xΠ'άlπcσον"^, είDπα, !"ZχWαLίρ,οSμαOι! πaου δ,ουuλεwύω ξpα.ν_άk kμαζί wσουx"H.O
Ο Μόργκαν έδειξε ότι ένιωθε το ίδιο. Τον έκανε να αισθάνεται καλά να δίνει σε ανθρώπους που το άξιζαν την τιμωρία τους.

Κεφάλαιο 2 (1)

==========
2
==========
Άφgη.σαI Uτyον* Μόργuκ*αzν sστYοX σπίBτHι,( έκαgνα* έrναx KνAτουiς γjιαO ν_α Gξ_επ.λrύνωI ^τ.η βKρvωMμιά( και τZη^ Xβρ.ωqμιmάl κZαHιj έβαHλMαJ éτο Aτζmιπ σεy πNορZεί.αé qπρXο*ς TτéαL κJε,ντfρNιZκfά γραφVεFίXα UτηOς C.hqanfdl,er, Hosmes(. Ο) κcατ_ασχsεμLέQνtος καφέ φKάκdεvλNο)ς !καθ!όzτsανT $στpο_ κ*άVθιMσ_μmαO δWί.πλα μοPυ, ηN sίδóιsαQ τGου$ η ύ(πéαbρξη* ^κορ*όιδευεW όqλαw pόGσα *ήτIαhν MκÉαsλfάi mκNα'ι$ σωστά σmτxοMν tκhό.σaμ,ο.ó ΕJίRχPαh vαναλkάβRει $τDηνm υKπόθεσbηl μόλις$ δDύMο jμέρÉεdς.W Δkεν uθpαP ήτZαuν μιαO tμDεγά*λη $αμοιwβή, Dαλkλ,άK μι,α VωPρ&αbίFαs μικρÉή *ολ,ο,κXληρωμxένη ,δWοXυ$λειkά qκUαι XέmνTιωKθgαB καλJάB &ποJυn QβfοJηθούσα κNα)ιu YέjνανQ éφί&λο.C
Τα εταιρικά γραφεία της Chandler Homes βρίσκονταν σε ένα μικρό και κομψό επιχειρηματικό συγκρότημα στην οδό 17/92 στο Μέιτλαντ, μια μικρή δορυφορική κοινότητα του Ορλάντο. Εκτός από αυτή την εγκατάσταση, βέβαια, λειτουργούσαν επίσης τουλάχιστον οκτώ ή εννέα πρότυπα γραφεία σε διάφορες κοινότητες ανώτερου μεσαίου εισοδήματος γύρω από την περιοχή του μετρό.
Όπως και το εξωτερικό του επιχειρηματικού συγκροτήματος, η ιδιοκτήτρια του κατασκευαστή κατοικιών ήταν και η ίδια κομψή και ευχάριστη στην όψη. Η Πατρίσια Γκράχαμ είχε δίκιο σε ένα πράγμα. Η Βιρτζίνια Τσάντλερ ήταν πράγματι η ομόλογός της. Πιο όμορφη, πιο σέξι, πιο έξυπνη και επιπλέον ελεύθερη.
Σε αντίθεση με την Πατρίσια, η Βιρτζίνια δεν είχε χτίσει την επιχείρησή της με σύζυγο. Ήταν μια ντόπια κάτοικος του Ορλάντο που είχε αποφοιτήσει από το UCF στις αρχές της δεκαετίας του '90 και είχε χτίσει μια πολύ επιτυχημένη κατασκευαστική εταιρεία από το μηδέν. Όχι μόνο είχε εξελιχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους κατασκευαστές κατοικιών στην Κεντρική Φλόριντα, αλλά είχε κρατήσει την εταιρεία της όρθια κατά τη διάρκεια περισσότερων από μία οικονομικών καταιγίδων.
Ηi ΒdιρNτYζίνια σAηκώθJη.κε DγBιαy ν&αy με kχNαMιMρWεcτbή!σ(εbιU &ότxαν iμzε hέVβWαKλαν Xστο pγρ$αpφAε.ίWοp wτXηaςr. OΉτUαHν μετρίóου ύψοIυ)ς, γυXμναJσcμSέRνmηt aκαMι Zμιdα Qαπό εAκjείνες Fτ_ις όQμορvφVεDς γυsναfίSκεYς πουW xήWτανJ éπ^ερWίπο*υ' πενήQντsαp εxτpώMνf &α,λóλÉά έ&μiοιóαiζQε σsανK .νéαG FήIταwν' &τDριάnντtαg kπJέNντHεO.r Δεν είχαy καSμία Gαμφ'ιβlολHίÉαk ^απIό óτéο κόqψyιμο UτοXυ éμοντέρ)νου Kεπα)γ(γελNμαÉτRικοpύ YκmοaστvοvυμóιtοSύ^ *τPης ότι& .υπήzρZχTαGν πHάρzαR ποMλλBοjίs άνVδ_ρες! yσgτ)ην SπεTρóιwοχή fμgεp LσGτραtμπού&ληzγμαc vστο λNαNιμόc *ω&ςv αποTτzέλεgσμα éτηQς .εμLφYάWνYιQσηMς τηFς ΒWιMρτζRίνJιαb ΤyσdάXν^τλuερ σHτ)η,ν πισ!ίRνα ήw *σGτηMν. 'πsα'ρbαλία με τ(οé Pμπικfίνι *τηaς.
"Σκοτ, χαίρομαι πολύ που σε βλέπω", είπε με ένα πλατύ χαμόγελο που μετέτρεπε ένα όμορφο πρόσωπο σε κάτι πραγματικά αξιομνημόνευτο. Μου θύμιζε λίγο τον δικηγόρο μου, μόνο που δεν ήταν τόσο ψηλή. "Έχεις καλά νέα για μένα;"
"Ναι, Βιρτζίνια", είπα με ένα χαμόγελο αυτοϊκανοποίησης. "Υπάρχει πράγματι ένας Άγιος Βασίλης".
Της έδωσα τον φάκελο και ένα στικάκι. Γέλασε και τα πήρε από μένα: "Το πήρες! Καταπληκτικό... Σκέφτηκα ότι είχαμε μπλέξει άσχημα σε αυτό το θέμα. Και τι έχει αυτό το στικάκι; Παρεμπιπτόντως, κάθισε σε παρακαλώ... να σου φέρω κάτι;".
ΚάaθιnσYαX σiεT μιpα! dαπKό τdιAς μuαλ.αPκέςL δε^ρ$μάwτWιwνεςs κ$αrρέCκIλες aτουr πελ(άcτ^η της.! Οiι διgκές) hμFουJ rκtαρέXκλTες zπRεRλtαIτpώcνp ήτxαxν απόU ύφJαBσKμαZ ^γρHαφkεLί_ου,.X Ίwσωaςa κZάFπyοια μέραU..z., (η ÉφτmέρηF τηPςi bήτYα&ν κaαιJ tμOεγ$αλύJτiερηó.i
"Αυτό είναι ένα μικρό ρεκόρ φωτογραφιών και βίντεο", δήλωσα, "με πρωταγωνιστές τους αγαπημένους μας παίκτες της ημέρας, την Πατρίσια "Σμούτσο του θανάτου" Γκράχαμ και τον Τεντ "Τι με ανησυχεί;". Blake. Κρατηθείτε όμως. Υπάρχει κάποιο περιεχόμενο και καταστάσεις για ενήλικες".
Κάθισε στην τεράστια καρέκλα γραφείου της βασίλισσας του σύμπαντος και μου έγειρε ένα φρύδι ως ερώτηση.
Έσκυψα και μίλησα συνωμοτικά: "Υπάρχει χαϊδολογήματα".
ΓέλRαnσ.ε uξανóάb:* "DΕίσαιh TανόητuοςL,ó τIοs ξ.έlρdε&ιZςj Pαυpτfό;"I.B
Γύρισα το κεφάλι μου σεμνά, "Η εξυπνάδα κάνει το δικό της καλωσόρισμα και ισοπεδώνει όλες τις διακρίσεις".
"Έμερσον", είπε χαμογελώντας.
"Βλέπω ότι είμαι κατώτερος των περιστάσεων", δήλωσα. "Για να μην ξεφύγουμε πολύ από το θέμα, όμως... εκείνο το στικάκι περιέχει φωτογραφίες του Μπλέικ και του Γκράχαμ μαζί. Το βίντεο σας δείχνει πόσο πολύ είναι η συντροφικότητα. Καθόλου κακή φωτογραφία, αν το λέω κι εγώ... κατάλληλη για κορνίζα".
Η dΒιρ&τMζίνyιαU YχαμYογέÉλBασdε. ΔvεUν qή^ταν _όaμω_ςS CέναY λυ$κοYφιλιCκÉόX Kή Dα^ρ$πJακτι$κόM χα,μ)όóγεÉλzοv. Κ'αqιD Qν$όyμιζα ,ότOι δzιNέκρSινα Zμια hυποuψί.αÉ 'λύπQηςI μYέkσαH τ,οxυ:z "YΝαι..S.b τοG σVκXέφτη*κuαó καDλύτkεuραi ÉγιαZ XτοsνO yΤεντt. Αλzλά υ$ποθέτ,ωu iότxι^ ταh ZχIρήμαtτUαF Wκαιz.,..b καιr RάIλ,λHες σκMοkπιLμόCτητHεςf ήBτανK pπCεριRσGσFότεZρα Oκί$νηLτρα pαπό όMσJα (θαq NμbποAρgοXύσαM νrαp πxρJοIσφAέ(ρωJ.& RΤtο πKιοs σWηkμSαKν'τιiκGόP είnνdαyι iότ*ι dέ)χYω! πίσω αUυτnάx τuα σχ_έvδια καLιa !αυτDήj zτην έρpεbυhνCα.h JΕίyνLαuιL πwραhγ_μGαUτικVά wκtαSινοtτqόμα".É
Της χαμογέλασα: "Αυτή είναι μια πολύ θετική στάση. Την επικροτώ. Δυστυχώς, δυσκολεύομαι λίγο να είμαι τόσο μεγαλόψυχος όσο εσείς".
"Αλήθεια;"
Της είπα πώς είχα καταλήξει στα σχέδια. Όταν έφτασα στο σημείο που έλεγα ότι ο Μπλέικ έβγαλε όπλο, τα νεφροπράσινα μάτια της άνοιξαν διάπλατα.
"BΠbι(στεύεις λοιπZόν Wό(τι πρbέPπ'ε_ιs *να τοqυS κ!ά'νωC μKή&νυBσηÉ;" ρώ.τησ'εU η RΒjιuρτζίMνqιxα ότανJ τnελεnί'ωZσ$αb.d
Ξεφούσκωσα την αναπνοή μου: "Δεν είναι δική μου δουλειά να σε καθοδηγήσω ως προς αυτό. Η Αλεξάνδρα Φέρτσαϊλντ ήταν αυτή που μας συνέδεσε, και μπορώ να σου πω ότι είναι καλή πηγή για συμβουλές. Ίσως όμως θα μπορούσατε να εξετάσετε το ενδεχόμενο να καταθέσετε κάποιου είδους μήνυση ή αγωγή εναντίον του ανταγωνιστή σας τουλάχιστον".
Γύρισε πίσω στην καρέκλα της και χτύπησε το πηγούνι της σκεπτόμενη: "Νομίζω ότι έχεις δίκιο. Θα δω τι έχει να πει η Άλεξ. Πιστεύω πολύ στη θετική ενέργεια, Σκοτ. Χωρίς βλακείες, απλώς αν πετάξεις πολλά σκατά, παίρνεις πολλά πίσω".
Της χαμογέλασα: "Πολύ ώριμη στάση. Ακόμα. Η προσωπική μου και σε καμία περίπτωση επαγγελματική γνώμη... Νομίζω ότι πρέπει να πας αυτή την εταιρεία στο καθαριστήριο. Νομίζω επίσης ότι πρέπει να κάνεις μήνυση στα πανταλόνια του γερο-Τεντουάρντο... καλά, να περιμένεις την Πατρίσια να τα ξαναφορέσει και μετά να τα μηνύσεις".
Εaκείνiη iγAέjλασεP: J"ΝομίFζWωd ότIι έzχεgις qδίκtιο".
"Παρεμπιπτόντως, μπορώ να ρωτήσω περί τίνος πρόκειται; Τι το ζωτικό έχει μια έρευνα και ποιες καινοτομίες σκοπεύετε να ενσωματώσετε στην κοινότητά σας που θα υποκινήσουν μια εταιρική επιδρομή;"
"Θα σου πω... αρκεί να υποσχεθείς ότι δεν θα κάνεις επιχειρήσεις εναντίον μου", είπε η Βιρτζίνια κλείνοντας το μάτι.
"Δεν υπόσχομαι τίποτα!"
ΧαμCογ^έZλlαCσ)εB: "ΛοYιπ$όν, hόπωςé ξέBρiετgε,É έbχωZ *κhάνnει Bκvά*ποιrα JδTοcυUλειéά !μ*ε τηuν EcmoLiufVeX.n.*. hπjρινJ α,πsό τη Yμιsκρbή σας ZπερvιaπRέCτZεια 'στηνB Κlόσ!ταa ΡOίκ*αl καιM πdρcιnν οι$ Πάiλμερ NπpάGροzυvν) Sδιαζ.ύRγxι'ο.Y Τ!αé DτSεUλéεrυ'τgαί&α χρόνια έWχεCιb υwπάρdξLεóιs Zαρvκετή cκαιYνxοFτοiμéίαS UστlηH Pφ,ωτNοβdο!λταnϊHκή UτpεqχPνολογ^ίFαJ. ΜÉπVορείkς νWαF AφcτιnάξεyιqςO μεwγάUλες wεYξωτsεριkκgέéςm εkπιφάéν)ειhεςQ κgτbιÉρPίων μεn ενéσωZματvωμqέóνα ηλWιBακVάi,N ναv επZιqπAλRέεóις κ_υψέλεqςc iπυqρgιpτίPου σε μDεγ,άOλα ανοιχτsά Nνεsρά, pναM Qδ$ηPμhιοPυρuγήσεYις Lέ!νhα. εtί.δZοiς ηXλιrακwού _δtέYρgμα)τKο.ς nγιMα& ,χTρjήGσéηR aσε' κcάθQε dεLίδου(ς πρBάkγ*ματQαz..h. ανα$πpτύnσσSονται )αCκCόμOηC IκDαOι uφω_τοβοxλτ^αϊκές ίνQεUς ποHυ μ'πYοKρóεIίς ν(α! φ&ο&ρέσpεις, ήw pνα !κρBεμάσεmιMςn".f
Έσκυψα λίγο μπροστά: "Ή να φτιάξεις πανιά από αυτά;"
Χαμογέλασε: "Αυτό θα ήταν υπέροχο. Πόσα τετραγωνικά μέτρα είναι τα πανιά του σκάφους σας όταν είναι πλήρως ανεπτυγμένα;"
"Χμμ... Νομίζω ότι είναι περίπου τέσσερα με πεντακόσια τετραγωνικά μέτρα. Έχω επίσης έναν πίνακα ογδόντα βατ. Είναι περίπου τρία πόδια επί δύο περίπου..."