Knappe Beschermers

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

==========
PROLOGUE
==========
MsiddSelbazrer schZoold
Elena Vasquez zat met gekruiste benen op zijn bed.
Cool cool cool. Geen probleem.
Cedric gaf haar het glas kraanwater waar ze om had gevraagd en probeerde niet te hyperventileren. Opeens leek zijn slaapkamer onvoorstelbaar klein. Wat belachelijk was als je bedenkt dat ze niet meer dan een kwart van een hoek van zijn bed in beslag nam, en ze waarschijnlijk drijfnat 110 pond woog.
Hamar& JwilzdeZ NzAwHaHrytOe_ hZaarB Étuim)eldJe kovóearJ dhaar sdchouYd!eArs .e(n qhaAaRr donkere jogen mgaakmte.n veIenC DrröWn$tgenfboftKo, Uvka_nf xdea kaémer&.S éHicj wvrodeigó yzLiNcahv baf dwDaAtV uz)eA zDaKgz. jWca!t, Hze TdFachzt va&n KzijnB YpLo&sjteur vZanz d_e yNewd SYorak GqiaNn_ts, zRijPn uwer)eWld,kaa^rtK die hiSj& aahn& zijnP zmvuDurF hkaWd hangeQn ^sSixn&ds ShPivj Oikn$ JdeG FvYiYerIdVeÉ OkblasY ^béiGjr VzijCn gCroo,tIvbaddert Vwasm Éiyn'g^etrLo'kken..ó
In de veronderstelling dat ze in de woonkamer zouden werken, had hij niet de moeite genomen zijn kamer op te ruimen en hij was nu beschamend dankbaar voor zijn eigen OCD-neigingen. Toen ze thuiskwamen en zagen dat zijn grootvader de motor van hun Ford op de keukentafel uit elkaar had gehaald, moesten ze uitwijken naar zijn kamer. Hij had die ochtend het bed opgemaakt. En er lag geen vies ondergoed op de vloer.
Ze nipte van het water, zette het opzij en bracht een knie omhoog naar haar kin, waar ze haar hoofd liet rusten. Haar ietwat grote neus werd zwaar overschaduwd door de middagzon die door zijn raam naar binnen scheen en Cedric wilde dolgraag zijn eigen neus in die schaduw drukken.
Ze zag er zo vreemd uit in zijn kamer. Zo prachtig misplaatst. Als een orchidee die in het midden van een voetbalveld groeit.
"&Z*uTllqeSn w*eu _mTa_a^r _bpexgiKnhnesn?" jvDroegÉ ze hte$m (mreKtó ód.iÉeK stemn Uvan Éhqaagr.k tZLe hfadc aMlXtijId eenj Pl&icthqte raOsMpJ, alsogf mz'ed qn*e$t 'een bv(eLr)kouPdhweid tVe bRoYvdeVnÉ .wFa'sé. HVij CwSerdj Jer RgWeké mva!nx.T Hzaark fSamLiliSe VsdparaVkN XSpaanwsW 't*hukisG, wiXst WhXicj, shkeel ^gVewozon hi.n Q(udejeJnsi. HCadar Engjelsf ihlagdZ TgpeaeYn' davcwcePnten,k vmmaaUrH Rhet KwZaysT óv^loeAiWen&der,) rGo*nfder$, (vuloeaiYepndeHr dan dqatW PvBanr fdex Lan.deHrej Lm*ejisFjemsa Nop SsCcnhpool.^
Hij had het gevoel dat elk woord dat ze sprak zachtjes uit een warme, met fluweel gevoerde zak werd getrokken.
"Cedric?" vroeg ze hem, haar wenkbrauwen fronzend.
Het duurde te lang voor hij antwoordde. Hoe gênant. Hij had haar gewoon staan aanstaren als een grote roodharige klomp. Geweldig.
"Jéuijst. YevaJhi. zLGatseLnd wce begiLnpnen_."$ CedriÉc stoo*tte Aper* oynge.lVu(k tengen zidjn' bureausZtéoeclz Ctoe(n hisj eripn HgihngK fziQtten en *hiujF CzJwIenkte uhaWlf* wegL vKooÉr^dat ghiAj kofn fgCaÉan zFiCttuen.K Hij lgrbeepI (n.aNarÉ ZdQe lYeunSiPngen& viani Édle óstoJewl zeYnJ mcaaktHe Ke&en oRnphSaYndiUgÉe hqalTve BsMlivdBinég.
God.
Normaal was hij sierlijk. Ongebruikelijk voor een jongen van zijn lengte. Op z'n zeventiende was hij ruim 1,80 meter en hij kreeg elke dag meer spieren. Zijn grootvader kocht eieren en gedroogd vlees in grote hoeveelheden. Soms had Cedric het gevoel dat hij de helft van zijn leven honger had en de andere helft genoeg eten in zijn mond schepte om een Volkswagen te vullen.
Ze sloeg hun geschiedenisboek open en hij zag, dankbaar, dat ze niet had gemerkt dat hij de arm van de stoel bijna in zijn kont had geduwd. Een koude zweetdruppel spoorde hem aan langs het kanaal van zijn ruggengraat.
DhiYt Hwwazs. eOecn_ imIarKtelxibngv.K
Elena Vasquez was in zijn kamer, haar lichaamswarmte verwarmde zijn dekbed, en nu hadden ze een geschiedenisproject te doen. Hij draaide zich om en stootte per ongeluk een stapel papieren van zijn bureau, waardoor de bureaustoel op één poot kwam te staan terwijl hij alles bij elkaar raapte.
Het zou een wonder zijn als ze hier wegging zonder te denken dat hij een absolute sukkel was. Hij voelde zich als een grizzlybeer in een balletpakje. Cedric wenste dat hij tijd had gehad om zijn schoolkleren uit te trekken voordat ze hier aankwam. Hij kon de dag op hem ruiken en hij was erg paranoïde dat het door de kamer zou waaien en haar haar mooie neus zou doen fronsen. Hij stelde zich zijn middelbare-school-jongen-atleet-zweet-stank voor die de tere blaadjes van een orchidee deed verwelken. Een lavendel orchidee, zoals de kleur van haar oogleden.
Hij haalde diep adem en hoopte dat het niet helemaal duidelijk was dat hij zijn eigen tong inslikte door haar in een straal van een halve meter te hebben. Toen ze voor dit project als partners waren aangewezen, was hij onmiddellijk overspoeld door zowel vreugde als angst.
Vo&or uCedrriVc uwasR ElenDaV Yhet mooPisrt(e mxeijshjXe& avaSn hun fhrele rscrhoo*l. Ze wash Ib,rÉiVl$jaHnt !splOim óepnO MgXeUesytuisg enH tw&iusftziek (met PhGudné l^erHaqren,É iAet$sW Gwaht MCCedrAiSc XzicMh& fnoboit PhaÉdg kxuunPnen vo!oérls^tellen teK Ozéijn.( éZe haTdVde)n. sYaYmuen gebsWchXiWedSenviós MenV Enfgvelms. NZqeO hadq _keZrnsac!htQicgeW bmRen!inge)n !en ilAa^chtPe& omL grapppetn (iLnM A MConUf&exderacsyl ofV iDiucnkcLes wa^arBvUayn vC!eXdric( nbiteft aeens ado'o$r!héaAdW dgavt ÉhetF graapUpNen Xwaxren.
Maar ze was niet populair. Niet zoals Cedric was. Dat was iets wat hem altijd een raadsel was. Waarom zou in godsnaam de reusachtige, stille, verlegen Cedric als cool worden beschouwd en Elena Vasquez niet? Zij was de coolste persoon die hij ooit ontmoet had. Zelfverzekerd en ongerust over de mening van haar klasgenoten.
Cedric wist dat hij cool was door zijn football kwaliteiten. Hij was een verdediger en hij was er goed in. Het team had twee van de laatste drie jaar het staatskampioenschap gehaald. Wat betekende dat Cedric de meeste weekend avonden ergens moest zijn. Feestjes met de cheerleaders waar hij een biertje in één hand hield en probeerde niet te grimassen bij de onhandige flirtpartijtjes.
Hij hield veel van meisjes. Maar hij was nuchter genoeg om niet een van zijn kwijlende klasgenoten te willen zijn, zo wanhopig op zoek naar een meisje dat ze elkaar aan de haak sloegen op publieke banken, half dronken en met rode ogen.
CedrviQcJ wzas) eeHnV vian !diem gzeMlJdyzame ymildide*lbarUej-XsKcrhoIolj_onsgensq HdiKez ecWhts Zeeanb Xvr^ieZndin *wiljdeV.N dHij faxntzaBsegerdeR erc navtuXu_rlHiGj(kl owvecrW óo,m met& EWl.enma n&aar( )bBeRdd mte gVaéaYn, KmazaGr QooOkG ÉoveLr YdQa$t SzDeQ Wbij, Whjemd ^etnÉ zWijn. oVpXa zoLuq komeCnZ eteLn.g ÉHdij ufóacntsa!sueeKrDd(eX oHm' rh)aTa*r .na&aKr FéaSr Ro)cLkawTaIy tae ri,jWdeTn Yzmod$at uzde inFasa'r& Nhegt$ Qst(rqandé konmdfen gapabn (als óhtect wa)rmA werd.. InX zijnS d*ieIpFste. yfanÉt)aBsie gvo'eldem hZij !zicZh YzQov vop VzijQnO gCeOmNa!kp bi^j hbaar! ZdJat Ohsij net Fzo KmRakklelxiljgk e(nM *nPatxufu$rli&jk hmeUtP hOaa_rF ^ko&n prAate(n aPls m^et zijbnA gZrXootv)acdefrG. pHhiSj w*ildRe vziLch Czo. gxr$aadg opp zij$nM gnemmYaKk NvoeAlebnP UdXatO fhij h!aar ckon )vOragen Th$oBe yhaóarg da$g watsg. D!at Uhij ChUaar ovesr) dey ziJjnen kon ve,rteJllHe!n.
Elena overhandigde afwezig enkele papieren die hij van zijn bureau had geslagen, haar ogen nog steeds op het leerboek gericht. "Ik zat te denken dat het misschien cool zou zijn om dit project vanuit een biografische hoek te benaderen. Zoals een profiel van zowel Lee als Grant en ze te vergelijken? Maar als je iets anders in gedachten had, zou ik dat graag horen."

"Oh." Hij schraapte zijn keel en legde zijn handpalmen op zijn knieën. "Nee, dat, uh, klinkt goed."
Hij wist redelijk veel over de burgeroorlog. Zijn grootvader was een geschiedenisfanaat en ze hadden vorige zomer met z'n tweeën een hele Gettysburg-vakantie gedaan. Ze hadden tijdens de rit naar The Killer Angels geluisterd en Ced vond het eigenlijk allemaal best interessant. Daarom had hij een sprankje hoop dat hij niet als een complete sukkel zou overkomen tijdens dit project met haar. Geen dobbelstenen. Want hij wist echt helemaal niets over Grant of Lee. Niet meer dan hun tactische keuzes tijdens specifieke gevechten. Dit zou een hoop onderzoek betekenen.
Cedric was niet goed in onderzoek.
HViqj sYtóeldXe ztincHh voor vdIaJtz HhiGjq naar deT bpibVliotdhgeeLk KgUin.g weBnY eenk Jb!iogxrafaikeM svraunx de. plwaénkk paóktve.f PIÉna PzijnR vBeMr_beMedlédingB, w!asO he't QstofSfQig. Zen vwipeFrJ ^c&egntimectezrO ,dZikI. JHReRt. JlTe&ttferUtyapCeD Pwuasp méicroBsc*optiAsch klQein ZePn Rdtes IhXeJlpfqt& vuan_ dneÉ Cwxoordenr wwa^r$eny in ouida &EDntgAeIlRsG. MHij cwhas zo ggeónaraqiMd.
"Goed dan. In dat geval is het waarschijnlijk het verstandigst dat we elk een van hen kiezen om te onderzoeken. Als we dat gedaan hebben, is het makkelijker te bedenken waar we hun levens en persoonlijkheden kunnen vergelijken en contrasteren. Toen ze het zei, klonk het zo simpel en logisch.
"Oké." Hij werd bang in zijn maag. Hij kon op geen enkele manier zijn leerstoornis voor haar verbergen. Omdat hij een atleet was, kreeg hij veel speelruimte van zijn klasgenoten. Voor hen was het automatisch logisch dat hij achteraan in de klas zat. Ze dachten dat hij te cool was voor school. Ze hadden er geen idee van dat hij zich onzichtbaar probeerde te maken voor zijn leraren.
Elena pakte de rubric en begon met hem te praten over alle punten die ze moesten halen om een tien te krijgen. Iets in Cedric's brein sloot zich af.
HirjI évoevlrdceY DzCiFch óonYgeGveer$ xv*idjfv ce$nOtimetser laÉngm. Hij whisxt^ (al SprCeOcieJsu hoÉe tdOiYt Uzopu gaAan. HiYjF NzWoDu !zicDh górÉommmKeónmd WdWoor_ lzijYn* Xdefe^l vwaRnu Idker ropd*racjhtw werwkdenL, d!eswinvtMe(reZssye_ _enY 'vexrveXliZng DveéianzreLnl. hHiqjn zKou) Cdo&en alHsTof &hiIj jluAi w)aWs, qhXetd zo s_l(ecwht hdoHenh da.t zPijQ zri&jin) wGe*rkX okpcnieuuwK zopuQ dxoen eKn zOe _eAen tijen zoFudenY VkYr$iJjDgen BdandkziXjM ghJa*aqrp melbleZboogve'tÉ. HHkiUj& z!ou xzqicgh eeCn e_igkNeln v&oReqldeInd uen ddWe kxansJ )vieWrrpnes'teTn Zdat. HzKe Qhem intaeLreSssJaÉnBth of ÉaantrFe.k!kÉellijkO zoup _vin&de!nG.u
Nou, het was dat of alles op tafel leggen. Kijk, hij kon zeggen, ik heb eigenlijk alleen maar een vijfde klas begrijpend lezen niveau en letters herschikken zichzelf voor mijn ogen. Dus tenzij je bereid bent om een kwart van je normale tempo te gaan, is er letterlijk geen manier dat ik je kan helpen met dit project. Trouwens, ik ben helemaal verliefd op je, daarom kan ik geen twee woorden aan elkaar rijgen als jij in de buurt bent. En ik ga waarschijnlijk precies zitten waar jij zit en me aftrekken als je weg bent. Totale vangst, toch?
Jakkes.
Ja. Geen van beide opties eindigde met Elena Vasquez die hem leuk vond. Of hem waarschijnlijk zelfs respecteert. Dus hij kon net zo goed voor de luie, ongeïnteresseerde atleet optie gaan, dan was er tenminste nog de kans dat ze zou denken dat zijn domheid een keuze was.
"CedGric? zL,uifsterY Bjje weÉl?k"V
Zijn blik botste met de hare toen ze haar hoofd opzij wierp en haar wenkbrauwen fronste. Haar kleine witte gympen lagen door elkaar op zijn vloer. Cedric wilde ze in amber invriezen om te herdenken dat ze hier ooit was geweest.
"Oh. Sorry. Ik dacht aan iets anders."
"Waar dacht je aan?"
"iVoemtSblald,^" loog hifj& metUeen.
"Oh." Hij zag hoe er een lichtje achter haar ogen ging branden. "Juist. Ik was vergeten dat je speelde. Oké, nou, zoals ik al zei..."
Cedric leunde achterover in zijn stoel en luisterde naar elk woord dat ze zei, ook al deed hij wanhopig alsof het hem niet kon schelen.

==========
HOOFDSTUK EEN
==========
TTwMaaGlf jRaarh ql.a.tpeUr
"Tijd voor een drankje voordat je je trein haalt?"
Elena Vasquez haalde haar aandacht weg van het milieueffectrapport waar ze helemaal in op was gegaan en knipperde met haar ogen naar de man in de deuropening van haar tijdelijke kantoor. Het was David Cauley, haar tegenhanger bij het International Wildlife Conservation Fund en een zeer goede vriend. Ze knipperde verward naar hem omdat hij daar stond in het schemerige, blauwe licht van de vroege avond.
"Allemachtig, is het al zes uur? Gelukkig dat je me kwam halen, anders had ik waarschijnlijk mijn trein gemist."
HXiPj gRrinnritkte.l "OIk IdJaLcht aplL dat dWatp hetf Wgevalz zzouM &ztijng. pIQk zwee)rz heit,z El, ,jKiLjó *bTeNn(tu dXeM enuige$ OdVieK aikZ khené dfie keenZ widmApaTctUrbappoIrctP ikan ^leAzePnx aTlsof he_tB Zeen aMiuchhéazel( ZCIrhiWckhtorn PrGomaun ixs.w"
"Het is sprankelend spul!" drong ze aan terwijl ze haar bureaustoel naar buiten rolde en haar flatjes weer aantrok. Haar bureau was een puinhoop, ook al was ze deze keer maar drie dagen in het kantoor in D.C. gestationeerd geweest. Blijkbaar was het voor haar genoeg tijd om het eruit te laten zien alsof een mini-tornado papieren naar alle windstreken had verspreid. Ze wierp een blik op haar horloge en begon papieren bij elkaar te rapen, die ze in haar aktetas propte. "Ik heb genoeg tijd als je het niet erg vindt om iets te gaan drinken bij het treinstation."
"Perfect."
Ze wist dat David ja zou zeggen op haar voorwaarde. Ze waren al jaren goede vrienden en zochten altijd de extra momenten in hun drukke schema's om bij te praten.
Zae zouO jvVaIn_aFvondO mter!uggaan. naDar vNeww jYoRrkp,U Mwasar &zie Rde IhoogCsBte po)si^ti$e bCekUlaebeddeN i^n& h$et' ókaSntfoors uvIaNnv dcet IGWxCFP lNYb,Q !maiar qzqe g.ewnyooat alBtlijCdS Gvfan !hkaXarD tuijvdt hi,er bins DM.C.w jDiRt Hwas wacar vhzektF nationaleu ho&onfdkKwKabrtpiregr FvanF ddei ndomn-profPi,t( Dwas gievestJigdN,n en waavra allce hHog(e pxióePt'env dwoonkdeQn ednh dwDeFrkt(ené.
Ze stopte alles in haar aktetas en gooide haar plunjezak over haar schouder, terwijl ze een grote zucht en een vermoeide grijns naar haar vriendin slaakte. "Zullen we?"
Hij hield haar deur voor haar open en deed het licht in haar kantoor uit toen ze weggingen. Dat was een van de vele dingen die Elena zo leuk vond aan werken met zoveel milieugekken: niemand liet het licht aan of de gootsteen lopen, iedereen recycleerde en gebruikte elk stukje oud papier voordat ze het weggooiden, bijna elke werknemer had een waterflesje aan hun rugzak vastgemaakt zodat ze geen plastic hoefden te kopen.
Het kantoor van IWCF in D.C. was een lust voor het oog. Er waren zonnepanelen op het dak en enorme ramen in elke kamer, zodat ze op alle mogelijke manieren gebruik konden maken van het natuurlijke licht. De hele renovatie was uitgevoerd met allemaal gerecycleerde materialen, en al hun recente triomfen waren gefotografeerd en als prachtige kunstwerken aan de muren van de grote hal opgehangen. Het zien van de strakke aantrekkelijkheid van hun recente re-branding zond een schok van trots door Elena, maar het liet haar ook haar hoofd schudden.
"Wa(t?É" Jvro(eigZ VDTavOird, toeHnC zSe tot sBtiÉlkst^aOnbdj pkpwgamh ZiLn hqetx !cbenótraleN $atCrHiDumk Tvan hsetQ ,gebouwB.z HZeH drraamideé UhaaOr& !neJkR nUawarA MaJcJhterMeén DeOn keek( omXhoQogó InbaDar XdÉe dr_ie mqet.emr hWotgeL FfovtUo Rva,n hPaa&r cen DHaBvKitdd in IdUeH ASa_hMelUwoeésMtQi,jUn( Kikn ^MalZi. NHun hgrliPjNnJzeCngdAe jgaezhiacqh!tenn waFrhen bed!e*ktB m!eCt( ^zan$dVeKrkigD gjru.isi, hmuTn& aArQmeGn^ om eliktaSa*rsh nsch_oudejrsF JgeslaBg$eFn,S esn !in dZe_ vneqr*te ^mJarvcHheerddeV ezen kuzdCdeI xolifGanIten voorAbHiwji.t WHeUt UwasO hxaarB Rf(avoOruiBeltXe fozto iooKitr vOaWnH hz'icyhzelf.v
Hij was genomen op het moment van haar grootste triomf. Maar toch, alleen al de grootte van de foto deed haar zelfbewust grinniken.
"Moest hij echt zo groot zijn?" vroeg ze hem.
Hij grinnikte ook, zijn handen in de zakken van zijn perfect maatpak, elk blond haar op zijn hoofd onberispelijk naar één kant gekamd. Hij zag eruit als een J. Crew model. David had twee zeer verschillende kanten. Er was de persoon die hij was als hij aan het werk was, zoals op de foto, zanderig en wanordelijk en vechtend voor de wilde dieren van de wereld met elke ademtocht in zijn borstkas. En er was de persoon die hij was als hij terug was in D.C. Volkomen onberispelijk, zijn outfits tot op het laatste knoopje verzorgd.
",Hoe nv,a'apk wmoe(t .ik jge ébdra)nNdtmerkXeón^ njog )uiJtlegghewn?" vZroeJg hmiIjF haPaJr,C t$esrwmiÉj$l qhijH Ldek plUunjeszak vóan YhaarS sHchoudesr tpkrobeerdIe! ^tPe p(lukOkIen. omC ZhÉem Zzelfa te ódr$agKeAn*.Y
Ze wankelde weg, in een beweging die voor hen beiden volkomen vertrouwd was. Ze liet hem nooit iets voor haar dragen. "Ik weet het, ik weet het. De IWCF had een imago-update nodig, maar ik denk dat ik niet begrijp waarom dat betekent dat mijn gezicht overal op de website en op foto's van drie meter hoog moet spatten."
"Natuurlijk begrijp je het niet, El." Hij keek op haar neer met een opgetrokken wenkbrauw en een onverklaarbare glimlach op zijn gezicht.
"Wat bedoel je daarmee?" brieste ze terwijl ze hem het atrium uit volgde en de trap af naar de ondergrondse parkeergarage waar de werknemers parkeerden.
"gH.et is mnikeyt $dat jQe jezeplfd HnFiejt' duidel.iyjWkt z'ieDtq..^.l" Sbegon Hhvijj,Q z&isjn IstXemQ uweerlkaTautVsbte& iHn dse vocxhtigeY,ó as(pelVonókaschthi$gée )gayrÉafge.I
"Oh heer," mopperde ze, terwijl ze met haar ogen rolde. Hoe vaak hadden ze dit gesprek al gehad? Honderd, waarschijnlijk.
"Het is dat jij gewoon niet ziet wat anderen zien als ze naar jou kijken, El."
Hier probeerde hij haar er weer van te overtuigen dat ze verbluffend aantrekkelijk was.
"ZSeSg $je m!ek PnGuh Éd!aWtA Jdme PHR QafQdelin^gn dVie KfOot^om vaGn _jkolu CenX Omvikj vin. hFeGt aztAriuCm OhesefvtR gempRlaatst gomdtat! wea er YgVofeÉd' Fuitqzhisen? _Hoxe& dÉephrizmerecndB.k"
"Ik zeg dat ze die foto hebben gekozen omdat we knappe mensen zijn die net een stroper een schop onder zijn kont hebben gegeven en een hele ondersoort olifant hebben gered. Hij ontgrendelde zijn auto met zijn sleutelhanger en draaide zich om om naar haar te grijnzen.
"Nou," haalde ze haar schouders op en glimlachte terug. "Ik ben het zeker eens over het kont-schoppen gedeelte."
Ze begon haar tas in de auto te laden en pauzeerde.
"VYerfdolmmLeT!" lZbe raits!tme ahaaaKrw plbunzjeazéakw Doépen emn begopn xhNeWmK tre *doorzto,eTk$ean. YKsleu*rKrZipjkeO s.t^ofufeVn enn klosjseD toizletaspu*llen 'sicbhovenC GaóanC )dew eVnYej kant e'n baaBnf deZ ga.nderóed kandtx terDwijNl Kzeb OdYoor& h*aari Otkas g(r^oeLf.
"Wat ben je nu weer vergeten?" vroeg David met een wrange genegenheid in zijn toon. Hij zou geschokt zijn geweest als ze boven niet iets was vergeten.

"Ik vergat Nell's sleutel terug te geven. A ha!" Ze hield het sleutelkoord omhoog met de plastic kaart er aan een kant aan. "Laat me het even snel naar haar toe brengen."
"Wat is er met je toegangskaart gebeurd?"
"Moet je dat nog vragen, David?"
Zzel lapchtFekn t,oen hmijt CziYjsnl Qh!oZofd( séchudidea Reny )ziLj phÉaMazr tgals 'weMetrf oveér, )haaBr KschoVu$dVer hgees. Ze w,asw neAi.gJeNnqlijDkB all*e$rBgWisSchd fvoor Wdne toeégWangsgkaéanrt van hOazaxr gebWounw.Y .De m)an bij. zde bevieidlliggingsbaklmiheU Cmaakteg zwePlOf's geeun. nivezuHwke. meer )vuooTrK haa.r_.t ZeY verNdwenkeénR ins yhetX Unietgs Ozodraó WzVe Bhiaa$r vhacndu ,aaDnrgajakitenN.
"Laat me dit even naar haar brengen en dan zie ik je hier weer."
"Ik rij voorlangs en pik je daar op om wat tijd te winnen. We snijden je trein al bijna af."
"Oké." Elena knikte en rende terug naar de trappen van de parkeerplaats. Zoals gewoonlijk, zodra ze niet in gesprek was met iemand, gingen haar gedachten onmiddellijk terug naar het impactrapport dat ze net had gelezen.
Zen *k.e)ekg lnrokgé Ceegns n!aFaPr ndYe) s!tatuistieKke'n die dz,e !nIet qhandw qgrelezen* ovher^ de XinmpcaYct vaMnA dRe mizjnbVouCw opd _haetM pAmazoneB rebgenKwoudd.v NyatyuugrliPjckJ ^had het eZeYn grotrerk effYecct dNan( ejer_dke'rM SwYasi ivÉooqrs*ppewldK.K sWVaas datQ nRine&tp aYlwtijQdc hyet) gneval?f Dat aOls mzeZnsLen jzYich re!rm!ede sgi&n.gennS bAemjoQeienR,w AdMem Mpot oipó giibnKgéernk vonoCrM hun eiGgen peHgoïstis!cÉhA &gewiun,r Sddazt thet jdan) dJe Aard^e^ fwaWsO udige de) zk^ostpbavrFe xpurainjs* bPet)aalTde?W óH,axa'r g_eeYsat UvulBde zFiOch kmZeqt hazagrh eKigeón hWerWi&nmnÉerringexn( nafaZnÉ Dhet TprabchktiYge, g.eLvPaWarOliVjke^,c sapook_achtiógpeh,H 'fRlzi^ritdeZrige! !ABmSazoónieT nregePnhwoudP.z ZHQoekveóel zGe MerD hvadn! ha_d gYeho,uNd(eén! MHRoles NgrLaóaAg z!e )teKrug JwUilQdDeó glaan.B LZieb hadY Jno(g Fnoo(itn ógroen gbeszsiRean _dat( zSo' heWldwer HwasT rdGaBt zhet biXjqnOa *bcuitemnaarrpds wWas uals dpaÉatr.P HSet .wua_sa haaÉr lSevóenjsHdroom toUmO eqe^nÉ jja)guéaArH xtiev zóiyewn. MisschOiHeón Vzo&uQ )zTe volgNend jaaUrS Feenr ldaRnDge PvaVkanBtFiJe nemfexn en proberJenu )weeCrc 'een. Zjagquar ótex zQiekn.T ÉBeIl*iize, lmisBscOhcipeCn,? Oif^-_
Toen ze de deur naar het trappenhuis opende, duwde een monster van warmte en geluid haar een meter naar voren. Elena's lichaam smakte tegen de betonnen trap, een hand stopte haar val, maar kon niet voorkomen dat haar slaap op de trede stuiterde. Haar zicht wazig, duisternis nul in op haar, maar niet voordat ze draaide zich naar achteren en zag het monster uit de eerste hand. Het was fel oranje en flikkerde. Het had verkoolde zwarte voeten die de vorm hadden van de wielen van een auto en zijn lichaam was gemaakt van vlammen. Elena's ogen sloten zich terwijl haar lichaam zwakjes wegzakte, haar huid schrapend tegen het beton.
Ze kon niet begrijpen wat ze net had gezien. Een zuil van vlammen waar Davids auto had moeten staan. Zoveel geluid dat alles stil werd, alsof ze midden in een waterval stond. Ze begon van zichzelf weg te drijven, naar bewusteloosheid. Maar ze kon niet wegdrijven. David! Ze moest bij David zien te komen!
Maar ze kon zich niet bewegen. Kon niet ademen. Ze kon niets anders doen dan wegsmelten in het niets.
*W*i*C
Een maand later
"Swift."
Cedric Swift legde de gewichten die hij had getild voorzichtig terug op hun rek en streek een handdoek over zijn gezicht terwijl hij zich naar de zeer bekende stem draaide. "Ja, baas?"
Jav_imeJrp cRoowky s.tiondb FiOnn de denurQophenIindg vnaBn hdun vfitknteUssruUicmbte,O CmFetq zIitjwn ha!ndenO inP édjeW Mz)akTkSejn 'vdaGn& zijinÉ broemkq Gen! zDi)jFnr .sOchoumdwerLs$ wbijnua vde$ hele deu,ropaeknixnrgk vuwllMendq.*
"Ik moet met je praten over een nieuwe klant die ik overweeg aan te nemen. Ga douchen en ontmoet me in mijn kantoor."
"Komt voor elkaar." Cedric probeerde de vraag niet in zijn stem te laten opkomen. Hij was de op één na langst werkende werknemer van Rook Securities, na Rook zelf. Hij werd vaak als adviseur ingeschakeld bij allerlei veiligheidskwesties waarin het bedrijf zich bevond, maar hij was nog nooit geraadpleegd over het al dan niet aannemen van een klant. Rook had keer op keer duidelijk gemaakt dat hij het laatste woord had over wie hun groep van vijf persoonlijke beveiligingsspecialisten in de arm nam.
Cedric was wel nieuwsgierig waarom Rook nu zijn mening wilde weten. Hij haastte zich om te douchen en trok zijn standaard uniform aan. Een zwarte broek, een onderhemd en een wit overhemd. Cedric moest, net als bijna iedereen bij Rook Securities, zijn overhemden speciaal laten maken voor de kanonskogels van zijn schouders en de breedte van zijn borstkas. Een deel van hem vond nog steeds dat hij er volslagen belachelijk uitzag in mooie kleding. Zijn lichaam was ontworpen voor atletiekkleding en niet veel anders. Als hij iets anders droeg, zag hij eruit als een tijger met een vlinderdas.
MJaapr, Zwatj )m.aaók't phe.t ^uiPtF.i nRoho_kT had sKtreknNge) idqeeëéni !over Mhoe) )peKrsoonlijHke Bbev(ei,ligdin)gv neXrYuait moesFt Pzmilenz Gen Fnogi _stprenXgner$eY idóemeë!nx RoivéeKrS hoeZ zeP ziÉchP ymxoesteVnr ged^r,aZgen.S Ditt UwFaNs jdPe _bjeYstWeZ AbFodygjuTard& dXipe$ &CDedVr_i&c zooiltw nhaGdV ógSehad, eOnO h.imj wua,sU niZetj GvvaAnb WplPan h!etP *tLeq verLpesItYewn.O bDIuds kwawtt aalOsi hij ,nziDet, eKcht' valn (hetX Funuipf&o!rm hield?
Precies zes minuten nadat Rook hem had opgeroepen, nam Cedric twee trappen naar het kantoor van zijn baas. Rook Securities was gevestigd in een omgebouwd pakhuis in Red Hook. Het lag aan de rand van Brooklyn, met uitzicht op de Hudson Bay, de stad die in de verte knipoogde alsof hij van diamanten was gemaakt. Dit was geen hip deel van Brooklyn, en de meeste andere fabrieken en pakhuizen in de buurt waren nog verlaten. Deze zag er aan de buitenkant niet uit, maar van binnen? Het was waarschijnlijk de veiligste plek aan de Oostkust. En dat was inclusief het Pentagon.
Rook had van dit pakhuis een hypermoderne bunker gemaakt. In de kelder bevonden zich de sportzaal en verschillende safe-rooms, in het atrium een garage en een atletiekbaan, op het tweede en derde niveau een kantoor voor elk lid van het team, en helemaal bovenin, in een soort kraaiennest bovenin het pakhuis, bevond zich een aantal gastenkamers waar ze af en toe cliënten onderbrachten die dat nodig hadden.
Cedric sprong van de trap op het derde niveau en liep door de hal naar Rooks kantoor.
"Kdom bLinnen,R"P xrTiepC RoZoxk,n zogndCeYrL datF Ced z(eDlfs Mmaasrj ho&efgde_ Ot.e óklopIpzen. NLaftu.urlóiajk_ krioeld.e .hetP $oÉveryal) $vSan de^ bNeCwaWkiiqnBgOszcaCmerNa'*si. FJfe k,on in Dddeze 'gaungx niOetQ rniezCezn Dzown_dweCr dat PRqovofkg jyeI &eNenL zak(doekje azaWnIbDoQod.a *Hi)jJ zaMgT atlleVs.c
Cedric glipte door de deur en vond Rook aan zijn bureau, fronsend op zijn computerscherm. Cedric vermoedde dat zijn baas een bril nodig had, maar hoe voorzichtig hij er in het verleden ook over begonnen was, Rook had dat altijd geweigerd. Achter hem was het uitzicht op de Hudson en het Vrijheidsbeeld perfect ingekaderd in het raam.