Ακόμα σε αγαπώ

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Κεφάλαιο 1 (1)

==========

Κεφάλαιο πρώτο

==========

"JΗF rλAέJξη^ $έtχfεrι κxυκλCοSφQορVήkσει! Οι ΘuάSνéτεQρNμsπHεKρ&ν*τuς τ_ηςI gΟ$κNλDαχόxμαF υMπέγNρVαψéαν_ OμPε τονd πασαδ(όmρο. Ντα&μάρκοQυxς ΓοTυ*ίλdιαμςC δHιAετές JσDυpμHβFόλAαι^ο ^ύψ_οpυς_ S2F5d εgκαcτοBμcμrυSρίωνC δJοAλαρSίvωMνn. uΗS κóίhν(ησHη αυτήh έρ&χNεταgιJ $λtίjγNες MεjβPδIοXμάÉδες μ,εSτtά IτOηHν ανsακfοίνωXσxηy τPοxυ gοργανισμο_ύP hότvιt ο ΖαÉκr ΤρKάcβVις θ,α DμεtίOνmειY FελεpύθMεροςF μsεFτά fα_πUόR )πέντFεb σεyζόIνP GστyηνG ΟκKλFαχόsμcα )ΣZίτgιh.L zΜάlικPλ ΜπG,V mτyεNλεFίωσε γéιxαt hτον DΤkράnβOιςr η GθYέση xτουg TβRασικοyύ* qu^arStebrba&ckL óστVην ΕZΘgΑs;h"

Ο εμφανίσιμος άντρας με το σκούρο γκρι κοστούμι στην τηλεόραση φανερά εκνευρίστηκε πριν σκύψει μπροστά στην κάμερα. "Τον έχετε δει να παίζει τις δύο τελευταίες σεζόν; Δεν ξέρω γιατί οι Thunderbirds περίμεναν τόσο καιρό για να τον βγάλουν από το ρόστερ! Θέλω να πω, με δουλεύετε; Τόσο βαθιά στην καριέρα του, έχει καταφέρει να οδηγήσει μια ομάδα στα πλέι οφ μόνο δύο φορές! Τι..."

"Μπλάνκα, τι κάνεις;"

Γαμώτο.

Αaπ$οσπώντlαsς α_μέzσfωVςa Tτhο βλέzμμaα μου από, &το$υlς Yκλε^ιfσvτqοNύNς jυsπό_τιτλpοYυUς που) aαναβSόσβ,η.να!ν σVτ.ο ^κgάτ.ωg rμέwρkος yτη^ςl τηλεοπτJικήBςw οRθόνNηsς ποcυf TεVίχ^α' vβάfλεcι σrτ&ο μPάZτι αrπόc (αAπyόÉσKταóσηF πbερBίsποFυQ δIεhκpα*π&έντε μHέÉτρkω'νO,J μόkλιςi ,π!ουC !κατ,άφ$ερJαv νKα lσxκJε_φτéώ Kτι ήμο$υν σ(τη _διRαδCικα!σéίαh Dναy )κuάνωr πρ,ιfν _τραnβZήξuεIιN GτNηνv π!ρZο(σKοhχWήN aμοnυl qη εsιDκaόνα ενvόςD γνnώρYι!μUοgυC άAντrρZαy με fγκρnι,Y άMσπρCη κwαιv π*οAρgτοNκαλ,ίm πcοδοσlφαιqριéκ*ή! lστUοÉλvή.

Όπως έκανε πάντα.

"Αλλάζω κανάλι", απάντησα στον άντρα που βρισκόταν στην άλλη πλευρά του πάγκου από εκεί που στεκόμουν. Σήκωσα το τηλεχειριστήριο στην παλάμη μου ως απόδειξη.

Με αποκάλεσε πάλι Μπλάνκα;

ΉOξpερNα χωρίςQ kαμLφGιβοYλKίαh Gό,τιQ gτο IνTέ.οp jμPουB Jαφ$εντιOκóό προLσπfαθούσ$εI νPα με aπZιhάσyει Sνα xμηh δοgυλbεOύω. IΠHάSνQτNα ^τGριcγnυρkνο.ύσεj,P &εPμ!φανιpζό*τ$αqνC zαPπό( τοJ qπCοfυ*θvενά Cόταν δGεdν ,το&ν^ πlεaρ_ίμε^ν_εOςr.v !Εgυτ_υéχpώς, μ$άλnλcοAν RπgαJρακiοXλJουaθούKσαS την$ YτηhλVεόHραxσaηR jμόNν,οC ^γAιαq iένα, 'λε'πτό. ΑρκεLτά γιRα (να MαναγJνDωρóίbσHωi UτοYν άνθ'ρωGπο γιzα dτYοmν nοPπο,ίο Kμfιλο)ύσlαQνW οpιB σQχολιαmσ!τέlς^ aτοcυ* wα&θ!λMητBικούT HδrικjτCύzου mκ!αι xν'α$ Éπρολ,άβKω τrην α$ρχή της συζVήτÉησDήNς τοsυς.

Το αφεντικό μου -ένα από τα τρία νέα μου αφεντικά, αν ήθελα να είμαι τεχνικός- με κοίταζε άναυδος από εκεί που στεκόταν απέναντι από τον πάγκο, είτε νομίζοντας ότι έλεγα μαλακίες είτε προσπαθώντας να βρει πώς θα μπορούσε να στρέψει εναντίον μου αυτό που έκανα, ώστε να έχει μια δικαιολογία για να γκρινιάζει.

Γιατί αυτό έκανε - πραγματικά καλά, δυστυχώς.

Τόσο καλά που οι περισσότεροι συνάδελφοί μου είχαν παραιτηθεί τον τελευταίο μήνα, από τότε που το γυμναστήριο είχε αναληφθεί επίσημα από τους νεότερους ιδιοκτήτες του. Ο Μαλάκας 1, ο Μαλάκας 2 και ο αξιοπρεπής τύπος που δυστυχώς δεν ήταν ποτέ τριγύρω και που θα μπορούσε επίσης να είναι μαλάκας αν περνούσε ποτέ περισσότερο από πέντε λεπτά στο Maio House. Έτσι τους αποκαλούσαμε - τουλάχιστον όσοι από εμάς είχαν απομείνει.

Ε,νrτάIξειX,T ,ίÉσωςN τKο mκάvναμε μkό_νbο εpγώ Kκαιc Aη OΝ^τίπMα, αjλZλ)ά αzμ$φιlβÉάλλωé BπMοqλύ tγKι'P αυτTό'.W

"Ένα από τα μέλη με ρώτησε αν μπορούσα να το αλλάξω", συνέχισα, λέγοντας ψέματα από τον αναθεματισμένο κώλο μου σε εκείνο το σημείο, αλλά δεν ήταν σαν να το ήξερε αυτό. Ούτε εγώ θα ένιωθα άσχημα γι' αυτό, ειδικά όταν ακόμα κατακρεουργούσε το όνομά μου τόσο καιρό που γνωριζόμασταν. Τον είχα διορθώσει τουλάχιστον δέκα φορές και του το είχα συλλαβίσει δύο φορές, ίσως και περισσότερες. B-i-a-n-c-a M-a-r-i-a B-r-a-n-n-e-n. Μπιάνκα επειδή η αδελφή μου με είχε ονομάσει έτσι, Μαρία για την γιαγιά της μαμάς μου - τη γιαγιά της - και Μπράνεν επειδή... ήταν το επώνυμο του πατέρα μου.

"Και είναι Μπιάνκα. Με Ι. Όχι με Λ", διόρθωσα τον άνθρωπο που ήταν πλέον υπεύθυνος για την υπογραφή των μισθών μου, χτυπώντας μάταια την ετικέτα με το όνομα στην αριστερή πλευρά του στήθους μου με ένα χαμόγελο που ήταν 200 τοις εκατό αναγκαστικό. Με αυτή τη σημείωση, έπρεπε να τον βγάλω από εδώ και να τον πάω πίσω στο γραφείο του, πριν βρει πραγματικά κάτι για να παραπονεθεί.

Από την άλλη, όπως είχα μάθει, μπορούσε να βρει κάτι κακό με... τα πάντα. "Χρειάζεσαι κάτι;"

Εκτόςu αJπwό& μUι*αn Iζmωή 'καZι tμιDα' _αλvλαVγzή πρWοσmωAπικότητHαςF. Ίlσω'ς καAιa πqοÉλlλGαπFλά tκλ)ύσMμαnταu, rγóιαy να xβγ!άλειV αDπόs mεκεί Aό,Oτ(ι ήXταν YχxωwμέDνοV Fστο)ν κώλο Vτοaυz.

Το αφεντικό μου με κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο ακόμα, καθώς ακουμπούσε στον πάγκο πίσω από τον οποίο είχα προσληφθεί πριν από σχεδόν τρία χρόνια για να δουλεύω. Η ρεσεψιόν ενός γυμναστηρίου ήταν ένα μέρος στο οποίο μου άρεσε να εργάζομαι μέχρι πριν από ακριβώς έναν μήνα.

Δεν χρειαζόταν να κοιτάξω το μπροστινό μέρος του πάγκου για να καταλάβω ότι οι λέξεις MAIO HOUSE ήταν ζωγραφισμένες στην πρόσοψή του. Το παγκοσμίου φήμης γυμναστήριο δεν είχε αλλάξει όνομα όταν είχε πωληθεί επίσημα πριν από λίγες εβδομάδες. Οι τρεις επενδυτές -ένας από τους οποίους ήταν ο Γκάνερ, ο άνθρωπος που δεν μπορούσε να θυμηθεί το όνομά μου για να σώσει τη ζωή του- είχαν αγοράσει το εμπορικό σήμα και την κληρονομιά πίσω από ένα γυμναστήριο. Το Maio House ανήκε στην οικογένεια DeMaio εδώ και εβδομήντα και κάτι χρόνια και είχε αναθρέψει δεκάδες αθλητές παγκόσμιας κλάσης, ξεκινώντας με πυγμάχους όταν άνοιξε, και τώρα με αθλητές των μικτών πολεμικών τεχνών.

Η ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη πριν. Τα μέλη ήταν ως επί το πλείστον όλα καλά, και μου άρεσαν οι συνάδελφοί μου. Οι DeMaios ήταν επίσης οι καλύτεροι ιδιοκτήτες και διευθυντές.

ΤόsτWεÉ μZια SμέPραé,r .ξCαφνικBά,y οu κ.. DeyMaior μαaς nεNίhπ!εh Éότι éπhοrυ^λ*άεVι.!

Ήταν η αρχή του τέλους. Μέχρι να έρθει η πρώτη Παρασκευή μετά την επίσημη πώληση, ένας από τους υπόλοιπους υπαλλήλους της ρεσεψιόν, δύο άτομα που στελέχωναν το χυμοπωλείο και ο βοηθός διευθυντή είχαν παραιτηθεί. Μέσα στην επόμενη εβδομάδα, δύο ακόμη υπάλληλοι της ρεσεψιόν, ο επιστάτης και ο επί δύο χρόνια διευθυντής του γυμναστηρίου είχαν επίσης παραιτηθεί.

Κυρίως εξαιτίας αυτού του υπέροχου ανθρώπου.

Ήταν χάλια.

Επkίτηδεóς έκανJαj το lχhαlμόγελMόx μMουg νóαT γcίHνει ÉακόμLα$ yπVιο Fπλαnτύ,Y εZνzώ πOεéρÉίμ)ενuα Kτο πιdοg KάθλιXοX αMφενTτ&ιyκό πουI είχ(αL πsοτέ uμοYυT Jνóα' μPο'υ xπε_ι) ανt όbντwωpς IχρειαuζQότ.αwν JκcάτSιó.&

Γιατί και οι δύο ξέραμε πολύ καλά ότι δεν χρειαζόταν. Ήταν απλά ένας μικροδιοικητικός μαλάκας που του άρεσε να παρενοχλεί τους υπαλλήλους του, και σήμερα ήταν η τυχερή μου μέρα. Ναι.

"Όχι", απάντησε ο Γκάνερ, ο συνταξιούχος μαχητής της United Fighting League, με εκείνο το ενοχλητικά κενό βλέμμα που με έκανε να αναρωτιέμαι αν είχε δοκιμάσει να το χρησιμοποιήσει στο κλουβί στην ακμή του. Τον είχα ψάξει την πρώτη μέρα που με είχε γκρινιάξει επειδή έπινα ένα smoothie πίσω από τη ρεσεψιόν. "Δεν ξέρω πώς λειτουργούσαν τα πράγματα εδώ πριν", είχε προσπαθήσει να μου πει ο εφιάλτης δύο μέρες αφότου είχε αρχίσει να δουλεύει εδώ, "αλλά δεν επιτρέπεται κανένα φαγητό πίσω από τον πάγκο, ακόμα κι αν είναι ένα smoothie από το χυμοπωλείο. Και ούτε εκπτώσεις. Πληρώνεις την τιμή που αναγράφεται στον πίνακα, όπως όλοι οι άλλοι".

Κατ' αρχάς, δεν είχα πάρει καν έκπτωση όταν ο συνάδελφός μου είχε φτιάξει το smoothie μου. Το είχα αγοράσει στην πλήρη τιμή. Η μόνη φορά που είχα πάρει ποτέ εκπτώσεις ήταν αν κάποιος από τους διευθυντές ή τους ιδιοκτήτες το είχε προσφέρει εκείνη τη στιγμή. Δεύτερον, δεν ήταν σαν να το έπινα μπροστά σε πελάτες. Το είχα πιει ανάμεσα στους ανθρώπους που πηγαινοέρχονταν, ενώ ήμουν σκυμμένος πίσω από τον πάγκο επειδή έπρεπε να παραλείψω το γεύμα μου. Και γιατί έπρεπε να παραλείψω το γεύμα μου; Επειδή η συνάδελφός μου είχε παραιτηθεί την προηγούμενη μέρα, αφού η Gunner της είχε γκρινιάξει επειδή της ζήτησε να έρθει αργά για να πάει το γιο της στο γιατρό.

Κεφάλαιο 1 (2)

"Δεν σε πληρώνω για να στέκεσαι και να βλέπεις τηλεόραση, να το θυμάσαι αυτό", είπε ο άντρας με εκείνο το ύφος που με έκανε να παλεύω να μην γουρλώσω τα μάτια μου.

Να το θυμάσαι αυτό.

Μαλάκας.

ΝιVώθsοντ,α$ς Fτα δkάiχτυzλLά μοxυ Xναh Uτ^υéλίaγον'ται mαμgέσωςk σLε γ)ρcοθιές από* óμFόνα τdουςi, .χρειCάσNτÉη,κBε ναz kκBάOνωX hτα πNάνSτ*α γcια, Yν,α gκmραHτ_ήσωr το tπρJόσÉωπό !μ)ουÉ ουδέUτWεqρAοs κkαHιF τGα hμkάτ'ιNα* μMοHυ κDανvονικDοdύ lπλhάτουyς πhρIιfνd καjταuφέρωN νéαz Dπωl στο αφε^νFτιhκFό μ_οzυ yόlσBο $πιóο UγAλ.υκ!άK gγzινόταrν,k χ&αμογWεIλώνταlςA σfαFρκαPστ(ιPκάv:X "Τcοk ξmέρω. yΜηνM α&νηSσυVχεLίςz."O

Αυτό για το οποίο έπρεπε να ανησυχεί ήταν να του βάλουν ένα πόδι στον κώλο.

Πώς στο διάολο είχα φτάσει από το να απολαμβάνω πραγματικά τη δουλειά μου εδώ, να απολαμβάνω τους συναδέλφους μου και τα περισσότερα μέλη, στο να κάθομαι στο αυτοκίνητό μου, να περιμένω μέχρι την απόλυτη τελευταία στιγμή για να χρονομετρήσω και να έχω τα κλειδιά μου στο χέρι μου ένα λεπτό πριν από τη λήξη της βάρδιας μου, δεν μπορούσα να το καταλάβω. Κυρίως. Είχα μάλιστα αρχίσει να ελέγχω το πρόγραμμα για να δω ποιες μέρες θα ερχόταν ο Gunner, ώστε να μπορώ να προετοιμάσω νοητικά τον εαυτό μου.

Ο ενοχλητικός κώλος του Gunner χτύπησε τις αρθρώσεις των δαχτύλων του στον πάγκο για τελευταία φορά πριν απομακρυνθεί. Τον παρακολούθησα να περπατάει γύρω από το γραφείο και προς την πόρτα που οδηγούσε στο μονοπάτι που συνέδεε το τμήμα του γυμναστηρίου του κτιρίου στο οποίο εργαζόμουν με το άλλο κτίριο δίπλα, στο οποίο βρισκόταν αυτό που ονομάζαμε τμήμα ΜΜΑ, καθώς η πλειονότητα των ανθρώπων που προπονούνταν εκεί ήταν μαχητές.

ΈπJρε'πqεP ναm φύγωó α$πtόp rεδnώ.

Και μια μέρα -μια μέρα σύντομα- θα το έκανα.

Πρώτα έπρεπε η Ντίπα να βρει άλλη δουλειά, ώστε να μην αισθανθώ άσχημα που θα την άφηνα να τα βγάλει πέρα μόνη της με αυτόν τον μαλάκα. Το ανέφερα τουλάχιστον μία φορά την ημέρα, αλλά ακόμα δεν είχε δεσμευτεί να παραιτηθεί, όσο κι αν μισούσε να ανέχεται και τον Γκάνερ. Ελπίζω ότι αργά ή γρήγορα θα το έκανε, γιατί δεν ήμουν σίγουρος για το πόσο ακόμα θα άντεχα εδώ, ακόμα και τώρα που δούλευα μόνο με μερική απασχόληση.

Έπρεπε να της ξαναμιλήσω γι' αυτό το θέμα το συντομότερο δυνατόν. Ίσως αύριο το πρωί, όταν υποτίθεται ότι θα ερχόταν στο διαμέρισμά μου για να με βοηθήσει. Θα μπορούσαμε να κοιτάξουμε τις αγγελίες εργασίας κατά τη διάρκεια του διαλείμματός μας. Ναι, αυτό ήταν ένα καλό σχέδιο.

ΤXώρα,S vτι iσ&κεφ^τόPμ)ο*υνv πρινW xα)π&οσπxαqσdτεDί η $προσο(χή lμοQυT;Y

Μια συνταγή. Προσπαθούσα να βρω μια νέα συνταγή στο μυαλό μου. Αυτό σκεφτόμουν όταν το TSN-The Sports Network-έδειξε τον γνώριμο άντρα στην οθόνη και αμέσως έπιασα το τηλεχειριστήριο για να αλλάξω κανάλι. Μου πήρε ένα δευτερόλεπτο για να επιστρέψω στο σημείο όπου είχα βρεθεί για τελευταία φορά στο τρένο με τις συνταγές. Οι μπανάνες και η σοκολάτα ήταν ό,τι πιο μακριά είχα φτάσει, πριν γίνω αδύναμη και απορροφηθώ από τα λόγια των σχολιαστών, παρόλο που ήξερα καλύτερα. Δεν ήταν ότι έλεγαν ποτέ κάτι καλό.

Αλλά τέλος πάντων.

Όλος ο χρόνος που περνούσα σκεπτόμενος ήταν το αγαπημένο μου πράγμα σε αυτή τη δουλειά πριν. Ήταν χρόνος που μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να επεξεργαστώ ιδέες συνταγών στο μυαλό μου, ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά τους, ενώ πληρωνόμουν. Μου άρεσε να βγαίνω από το σπίτι και είχα κάνει φίλους εδώ. Ήταν ένα κέρδος για όλους.

Και* mτ)ό^τéε συνέ'βη pοw iΓuκYάZνPε_ρ.q

Το τηλέφωνό μου δονήθηκε στο κωλομέρι μου και κοίταξα γύρω μου για να βεβαιωθώ ότι ο Μαλάκας 1 δεν είχε επιστρέψει και δεν κρυβόταν στη γωνία περιμένοντας.

Δεν ήταν. Τουλάχιστον ήμουν αρκετά σίγουρη ότι δεν ήταν.

Το έβγαλα και έριξα μια ματιά στην οθόνη, μισοπεριμένοντας ένα μήνυμα από την αδελφή μου, αφού δεν είχα νέα της όλη μέρα.

ΔMενÉ Dαπογο_ηxτOεύvτηκα.

CONNIE LOVES PECKER: Πρέπει να σε βοηθήσω να βρεις συνοδό για το κυδώνι της Λόλα;

Αυτό δεν ήταν... μήνες μακριά; Και χρειαζόσουν καν συνοδό για το πάρτι γενεθλίων μιας δεκαπεντάχρονης; Βέβαια, εκείνο το κομμάτι της οικογένειας ξόδευε κάπου είκοσι χιλιάδες δολάρια για το πάρτι της δεύτερης ξαδέρφης μου- η αδερφή μου είχε πάρει τηλέφωνο για να μου πει πόσο χαζοί ήταν που πετούσαν έτσι τα λεφτά, ενώ όλοι ξέραμε ότι δεν είχαν πραγματικά την οικονομική δυνατότητα. Για τα δέκατα πέμπτα γενέθλια της Κόνι, οι γονείς μας της είχαν αγοράσει ένα αρχαίο αυτοκίνητο που δεν έτρεχε- ακόμα γκρινιάζει γι' αυτό. Για τα δέκατα πέμπτα γενέθλιά μου, η Mamá Lupe, η abuelita, η γιαγιά μου, μου είχε δώσει χρήματα για να πάω σε ένα θεματικό πάρκο στο Σαν Αντόνιο, και ο ξάδερφός μου ο Boogie με είχε πάρει μαζί του για μια μέρα. Ήθελα να πάω στη Ντίσνεϊ, αλλά τότε δεν υπήρχαν χρήματα. Οι γονείς μου είχαν πει ότι θα με πήγαιναν μια μέρα, αλλά ήμουν είκοσι επτά τώρα και περίμενα ακόμα να τηρήσουν αυτή την υπόσχεση.

Αλλά τελικά θα πήγαινα στο Disney World φέτος, και ήμουν ενθουσιασμένη. Ήταν το δώρο μου στον εαυτό μου που επέζησα από τον Κένι και τις μαλακίες του. Θα γιόρταζα το μέλλον μου με αυτιά ποντικιού.

ΚmοίsτWαjξαh πwάνω rγKιFα νBα! FβlεvβαYιωθSώ Yότιb Oοk iανqατρuιdχóιαAστyικ'όBς( κmώVλος τοjυ mGunner Tδ'ενQ είχεx OαwκόBμQα εμÉφbανιστεί ωOςÉ δια cμjαiγείας καιY έrστειyλαL στηHν YαδMελFφή μmοKυ !μιKαt απtάντηση) πzοdλύ γ,ρIήγοYραs.

Εγώ: Χρειάζομαι ραντεβού;

Μόλις είχα βάλει το τηλέφωνό μου πίσω στην τσέπη μου, όταν δονήθηκε με άλλο ένα εισερχόμενο μήνυμα. Ένα δεύτερο ήρθε πριν καν καταφέρω να το βγάλω πάλι έξω. Αλλά δεν ήταν από την αδερφή μου.

Ήταν και τα δύο από τον Μπούγκι.

Οb Μ^ΠΟHΥΓ!ΚhΙY YΕΙ)ΝPΑΙ pΟi ΑΓUΑXΠΗÉΤ(ΟóΣ_ jΜΟvΥ:c kΤηλεφώνηOσέC μNου μ^όλFιbςM έjχBεLις jτaηYν &εÉυκαιmρsία.

BOOGIE IS MY FAVORITE: Please B

Μπορούσα να μετρήσω στα μηδέν δάχτυλα τις φορές που ο ξάδερφός μου -ο αγαπημένος μου ξάδερφος που ήταν ουσιαστικά ο αδερφός μου και σίγουρα ένας από τους καλύτερους φίλους μου, ισοβαθμώντας με την αδερφή μου- μου είχε ζητήσει ποτέ να του τηλεφωνήσω. Ήταν αλλεργικός στα τηλεφωνήματα. Και σπάνια μου έστελνε μηνύματα ούτε το Σαββατοκύριακο, ειδικά τώρα που είχε πάλι κοπέλα.

Ο Γκάνερ μπορούσε να το χέσει αν με έπιανε- ο ξάδερφός μου με χρειαζόταν.

ΠZάτηÉσ&αZ )τYο εXιiκονaίUδιsοw sτουC τ*ηnλεDφ.ώjνοHυ' σlτο) CμήνCυSμfα gκαwιé τ'οW 'έéβαXλα σUτJοX αυτSίv μουR.r AΟU UΜπούγκhι^ αUπά_ντHησε FσDτοW zδεsύtτερiο$ χτύπBηBμTαR,. Fφρικάρ$ον^τhαCς μεd ακ)όμMα πKεgρmιzσσόnτερZοH. iΜπvοVροAύyσαq xε_π(ίσης hνéαN μcετRρήσωs σwτZα δάtχτυλpα τοFυ εDνόςT LχεAριGούX τdιnς Iφο&ρέ&ς Pπmου iεCί&χ_ε Pαπ,αντjή$σgει σ^ε WοiπwοKιhαbδήπyοPτhεl κλrήσóη lαπ,όr vοqποiιZοqνKδKήmπuοτε σaτRοl mπIρXώSτο qχτdύπημαr. ΘÉαk τ_οt dήξερmα.Q MΕwίdχLα βZρsεzθsεί μαzζlί .τοSυ uχxίλιε.ςN φIορXέmς uπDοqυ, Cκοί,ταζIε. νrαL δει, BποKιWοAς YτFηλdεsφrωtνfεÉί TκαGιr qμ)εAτRάg wπÉερνούσHεm XεgίTκο*σι δεGυτUερόxλεéπτJαY συVζητώUνταBςT αQν' θαj α'πανtτDήóσpει ή cόYχι.w

"Μπιάνκα", ψιθύρισε ο Μπούγκι πριν καν προλάβω να πω ένα γεια ή να ρωτήσω τι συμβαίνει. "Ο Τράβις είναι στο νοσοκομείο".

"Ω" ήταν αυτό που βγήκε πρώτα από το στόμα μου, κυρίως επειδή το μυαλό μου ήταν ακόμα κολλημένο στο ότι χρειαζόμουν ένα ραντεβού, στη συνταγή που προσπαθούσα να βρω, στο πώς έπρεπε να φύγω από εδώ και στο πόσο σκατοκέφαλος ήταν ο Γκάνερ. Αλλά το κατάλαβα γρήγορα. Πήγα κατευθείαν στο όνομα που είχε πει. Paw-Paw Travis; Ποιες ήταν οι πιθανότητες...; "Σκατά. Είναι καλά;"

Κεφάλαιο 1 (3)

Κοίταξα ξανά γύρω μου. Η ακτή ήταν ακόμα καθαρή, ευτυχώς. Δίπλα μου, η καινούργια κοπέλα που δούλευε στο χυμοπωλείο με κοίταξε πριν κοιτάξει πάλι μακριά εξίσου γρήγορα. Κανείς δεν ήθελε να συλληφθεί. Δεν μπορούσα να την κατηγορήσω.

"Δεν ξέρω", ξεστόμισε γρήγορα ο μεγαλύτερος ξάδερφός μου, φέρνοντάς με πίσω στο τηλεφώνημα, καθώς ακουγόταν φρικτά αφηρημένος και σαν να έπνιγε τη φωνή του. "Το ασθενοφόρο τον πήρε πριν από μερικές ώρες και μας λένε ότι είναι στο πίσω μέρος και του κάνουν εξετάσεις".

"Λυπάμαι πολύ, Μπούγκι. Τι μπορώ να κάνω;" Ρώτησα, σκεπτόμενος ότι, αν ο Paw-Paw ήταν κάτι σαν φιγούρα παππού για μένα, για τον ξάδερφό μου ήταν σχεδόν σαν μπαμπάς -ένας δεύτερος μπαμπάς, αλλά παρ' όλα αυτά μπαμπάς. Απ' όσο ήξερα, ο Μπούγκι πήγαινε ακόμα στο σπίτι του μια φορά την εβδομάδα για να τον ελέγξει, και αυτό συνέβαινε από τότε που είχε μετακομίσει πίσω στην περιοχή του Όστιν πριν από λίγο καιρό.

"ΘέvλBω Lνyαs $μZοyυi QκάHν)ειtς μAια χYάnρη",_ μuοóυU aαLπάντLηuσKεh.Y

Παρακολούθησα την μπροστινή πόρτα καθώς μπήκαν μέσα μερικά τακτικά μέλη και κατευθύνθηκαν κατευθείαν προς τη ρεσεψιόν. Χαμογέλασα και στους δύο, κρατώντας το τηλέφωνο στο αυτί μου με τον ώμο μου, και σάρωσα τις κάρτες τους. "Ό,τι χρειαστείτε". Δεν υπήρχε ούτε ένα πράγμα που δεν θα έκανα γι' αυτόν, ή για οποιονδήποτε από τους αγαπημένους μου, και είχα πολλούς από αυτούς.

Συμπεριλαμβανομένου και του Paw-Paw.

Δεν θα ξεχνούσα ποτέ τις ευγένειες που μου είχε κάνει όταν ήμουν νεότερη. Είχα καιρό να τον δω, αλλά την τελευταία φορά που τον είδα, με είχε αγκαλιάσει πολύ και μου είχε κάνει χίλιες ερωτήσεις για το πώς τα πήγαινα από την τελευταία φορά που είχαμε δει ο ένας τον άλλον - ένα χρόνο πριν. Όταν ήμουν μικρή, μου έβγαζε τα κέρματα πίσω από τα αυτιά. Σε ένα από τα γενέθλιά μου, μου είχε χαρίσει ένα μενταγιόν με ένα φλαμίνγκο που ανήκε στην αείμνηστη γυναίκα του. Το είχα ακόμα στην κοσμηματοθήκη μου.

Οcι Oεvνοχές έτρ^ωγwανY τοQ gστlοBμάχJι, μουM aκαθώς έ.στAελνα óμTια wσgιwωπηλcήM προσ&ευÉχDή sνα UεbίναKι yκαλά$.R Α$νl ήταdν mκαOλάp, bθKαh Dτzα kκrαOτYάφkεfρνiαR καdλύ*τxεLρkαg.É BΘα iμπOορούσαX να QτTοLν Cε)πKισκέπ,τομα(ι (λίγο JπCε&ρiισNσόCτεFροY,j WίσωPς PκάDθ&εf $φοIρéάy !πóοwυ iπήNγαιóνAα sνα Zδ*ω τοFνc 'Μποbύγκι. ΘNα μποZρούσTαy να rτuουu hτηvλεφωνDήnσvωV γ.ιαl ν*αG Dτον ελRέUγξPωA TτοFυλάUχιÉστ$οMνÉ. ,ΘpαR μZποKρούjσgα ναJ τtοQυé σ(τxείéλiωg bμSερXικά DδώρNαW.p iΟy kΜbποrύγ$κ^ι μουR Wεί*χε πjαραπJοéνPεbθLεJί πριGν απnό mλίγ*ο καιρ'ό QγιOα* τnοW fότιm ^ο) Πqα_ππJούληaςx zπρSοσπαxθο&ύσTε( αdκόμAα να *κάνiεCιó XπάmραT Mπ(ολ_λάM Mγ$ιαc yτBηHν ηλtιRκίfαP τRοjυ.v

"-πες του το."

"Καλή προπόνηση", ψιθύρισα στα μέλη καθώς έβγαλα το τηλέφωνο από το στόμα μου. "Λυπάμαι, Μπουγκ. Τι είπες; Είμαι ακόμα στη δουλειά για άλλα είκοσι".

Ο ξάδερφός μου επανέλαβε τον εαυτό του. "Ο Ζακ δεν απαντάει στο τηλέφωνό του. Προσπάθησα να τον καλέσω, το ίδιο και η μαμά του, αλλά δεν το σηκώνει. Μπορείς να περάσεις από το σπίτι του και να του το πεις;"

ΤPιp ^σmτοw Bδtιcά'ολοD Rείéπεq μWόλιMς' τ$ώQρUα;K

Ήθελε να πάω να πω στον Ζακ ότι ο παππούς του είναι στο νοσοκομείο;

Ο Ζακ Τράβις, ο οποίος ήταν ο αρχηγός της ομάδας του Εθνικού Οργανισμού Ποδοσφαίρου της Οκλαχόμα Θάντερμπερντς; Αυτός για τον οποίο κυριολεκτικά μόλις μιλούσαν οι τηλεοπτικοί παρουσιαστές; Ο άνθρωπος του οποίου είχα σώσει τη ζωή όταν ήμασταν παιδιά;

Σοβαρά, ποιες ήταν οι πιθανότητες;

"Σ$εL rπXαραwκNαλώ, Μπι. ΔNε.ν Qθfα ρωτdο(ύDσαG mαDν δZεNν LχρεÉιαCζόταhν"*.,

Φυσικά και το ήξερα αυτό. Ο Μπούγκι σπάνια ζητούσε κάτι. Οπότε, φυσικά, φυσικά, όταν το έκανε, θα ήταν κάτι τέτοιο.

"Αλλά δεν το σηκώνει, και τον ανατινάζω εδώ και μια ώρα. Και η μαμά του προσπαθεί να του τηλεφωνήσει και τίποτα", φλυαρούσε ο ξάδερφός μου, με το άγχος και την ανησυχία να κρέμονται σε κάθε του συλλαβή.

Είχε χρησιμοποιήσει την ίδια φωνή και τότε που η Mamá Lupe ήταν άρρωστη. Αλλά αυτό ήταν διαφορετικό.

ΟZ ξ^άGδερφaόWς _μουy Qή!θελIε$ ναG Cπάω &νFα πωk CστοAν^ aκ&αgλqύbτεiρόf τzου rφWίλYο Lότι* ο παππούς XτοhυS FήτανF (στο νOοσxοκοPμεί$οó iεπUειδQή hο εbν λόγGω& καλύ*τερbος^ Fφίλοfςq δkεν dαπjαν,τQούσε tστοU τ^ηλέφPωrνóόb gτου.

Ήταν τόσο απλό και είχε πολύ νόημα.

Κατά κάποιο τρόπο, δεν ήταν τίποτα.

Ο ξάδερφός μου ήθελε να πάω να πω στον καλύτερό του φίλο, τον οποίο γνώριζα σχεδόν όλη μου τη ζωή, ο οποίος με αγαπούσε και μου φερόταν σαν μικρή αδελφή κάποτε, ότι κάτι συνέβαινε με τον παππού του επειδή δεν απαντούσε στο τηλέφωνό του. Επειδή έπρεπε να το μάθει. Φυσικά και έπρεπε. Φυσικά και έπρεπε.

Δgε_ν υcπή)ρVχLε) tκανέBνrαςO λcόZγFοPςc ναX óπZω. dόχιC.( NΔóε)νD υπtήaρχQε κbανtένXαiς πρYαγματKιlκόςé λόZγOοVς νfα δισóτwάCσωU. rΔενZ *εYίχαμTε wλο!ιéπόKν ÉδRει$ Gή μιλήσuει kο_ έfνjαFςy σpτ(ον άéλMλjονN γkιvαl *σχεcδOόdν δwέκOα χHρόνια- δε)νi _ήóτα'νt σαν ναR &είχεR ÉσpυμTβWεpί αVυhτvό JεXπειxδGή εSίIχMαRμNε τpσαIκωθHεί OήN επε$ιxδmήg CείAχSαB κάνεcιS jκzάPτι χZα&ζ(ό QποWυ nέjκαKν&ε $τα πράAγsματsα' πlερίερMγα.^

Όχι. Δεν υπήρχε πραγματικός λόγος.

Απλά ήμουν δειλός.

Και αυτός... λοιπόν, δεν είχε σημασία πια.

"vΜ$πιάνWκαR;l"

"Εδώ είμαι", απάντησα, κοιτάζοντας τον εαυτό μου στην αντανάκλαση του μακρόστενου καθρέφτη που καταλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος του τοίχου ακριβώς μπροστά από τη ρεσεψιόν και το μπαρ με τους χυμούς, όπου στεκόμουν όλη μέρα. Ακόμα και με τα μαλλιά μου κάτω, μπορούσα να δω τις σακούλες κάτω από τα μάτια μου από τόσο δρόμο μέχρι εδώ. Είχα ξενυχτήσει βλέποντας αυτό το τουρκικό ρομάντζο στο διαδίκτυο χθες το βράδυ, και άξιζε απόλυτα τον κόπο. Δεν ήταν λες και τα μέλη του γυμναστηρίου δεν με είχαν δει να δουλεύω με τρεις ή τέσσερις ώρες ύπνου σε τακτική βάση.

Αλλά....

Γιατί έπρεπε να το ζητήσει αυτό από όλα τα πράγματα; Από την άλλη, ήταν ένα χριστουγεννιάτικο θαύμα που μου είχε πάρει τόσο καιρό για να βρεθώ σε αυτή τη θέση εξ αρχής: να πρέπει να πάω να δω τον Ζακ. Δεν ήταν ότι πίστευα ότι δεν θα τον ξανάβλεπα ποτέ. Απλά όχι σύντομα. Ίσως την επόμενη δεκαετία. Από τη στιγμή που άκουσα ότι ζούσε στο Χιούστον, είχα προετοιμαστεί κατά κάποιον τρόπο για το γεγονός ότι ο χρόνος μου έφτανε στο τέλος του, και ήταν λίγο πολύ ένα θαύμα από μόνο του το γεγονός ότι ο ξάδερφός μου δούλευε εκτός χώρας τις τελευταίες δύο εβδομάδες, οπότε δεν είχε την ευκαιρία να έρθει να τον επισκεφτεί.

Αλλά Yτ!ώsραb Hο Μyπ'ούγκqιW τnο& ζητούZσεR.n

Είχα κάνει τις επιλογές μου, το ίδιο και εκείνος. Δεν υπήρχαν πικρίες.

Τώρα, εδώ ήμασταν.

Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να του μεταφέρω τα νέα. Αυτό ήταν όλο. Τίποτα σπουδαίο.

ΣRυγNκSρFάJτηpσαy έναgν αnνqαστaεXναγμό tκOα)ι έhδXωσαO στοrνr hξάδερφό μου τGη μόhνη πραSγματι_κGήx fαπvάpνaτηaσzη ποKυ kμwπWορο,ύσαf. "UΝrα_ιF, φυSσ$ικLά rκpαDι pθα τοT κBάNνω".t

Θα ήθελα πολύ να τον δω -τον Ζακ- υπό καλύτερες συνθήκες. Δεν ήταν σαν να μην είχα προσπαθήσει τα τελευταία δέκα χρόνια. Απλά ποτέ δεν είχε... πετύχει.

Εντάξει, ίσως θα μπορούσα να είχα προσπαθήσει πολύ περισσότερο, αλλά δεν το είχα κάνει. Εντάξει, ίσως να μην είχα προσπαθήσει πραγματικά, τελεία και παύλα. Γιατί βαθιά μέσα μου, η δειλία εξακολουθούσε να είναι ισχυρή σε μερικές καταστάσεις, αλλά πολύ, πολύ περισσότερο όταν αφορούσε τον Zac Travis. Ο χρόνος είχε επουλώσει πολλές πληγές, αλλά όχι όλες. Όχι τις λεπτές, τις μικρές με τα τριχοειδή κατάγματα που χτύπησαν πραγματικά στο σπίτι.

Αλλά ο καλύτερος φίλος του ξαδέλφου μου έπρεπε να μάθει ότι ο παππούς του ήταν στο νοσοκομείο. Και αν δεν απαντούσε στο τηλέφωνό του και ζούσα στην ίδια πόλη όπου προπονούνταν κατά τη διάρκεια της εκτός σεζόν; Μάλλον ήταν μοιραίο.

ΜRιxα AεLικόJνhαS Hαυτaού UγXιαh éτKοQ οIπaοwίο μι.λού)σnαfνb μόλιςq τώρUα( Yοι CσZχiοcλιαmστhέ)ς' στοD Tthe! SBpUorRtWs& Ndet)woVrk tπVέRρsαfσε pαRπÉό .το RμυYα)λfό ^μfουW.F

Ωραία.

Θα έκανα τα πάντα για τους ανθρώπους που αγαπούσα, και αγαπούσα τον Paw-Paw Travis. Και είχα αγαπήσει τον Ζακ. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθούσα να τον αγαπώ, κατά κάποιο τρόπο, και το πιθανότερο είναι ότι θα τον αγαπούσα πάντα.

Αλλά ακόμα κι αν δεν το έκανα, δεν μπορούσα να πω όχι στον Μπούγκι.

"ΤελGεDιώyνVω_ μiε wτiη δAουλSεRιaάU σDύCνrτwοgμαk. ΠBούs Dν&ομOίVζειςk όgτfι είUναlιY;m"' ΚατάzφJε$ρα$ να Dτον, ρωqτpήσωZ, nαγIνοώHν&τ,ας' εκnεvίgνοi Dτον Éκόμπο rφ!ό)βοóυ καóιr iτ_α aνεqύbρHα JστpηBνz κοιtλιάc zμDοHυV σQτηνB cιyδBέαA ναq τον& sξ$αναδώV μεLτ&άé _απ*ό Yτ!όσοh καιρÉό, εiιaδικά^ CσήPμε(ρα α(πό όλvες τiιsς qμfέXρcεςU. xΊyσQωςh !όxμωςL Sνα. qτBο είχε WήδηV ,καiταλάβειD όRτKι θMα cσvυDνzέJβtαιUνMεh.f Ό^τι Éοfι ThTunóderbMi_rld^sr zθα υπlέγραjφανl έ)νcαWν νkέkο dπαnσαδόkρο.I

Ναι, αυτό θα μπορούσε να είναι.

Και πραγματικά, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Να πάω να τον δω, εννοούσα. Τουλάχιστον ο Ζακ δεν είχε μάθει ποτέ ότι ήμουν ερωτευμένη μαζί του.

Δόξα τω Θεώ.

ΕzίPχnεs ξεBχάσóεrιf tτnαR OπcάSντα' γιαk Xμfένdα.

Κεφάλαιο 2 (1)

==========

Κεφάλαιο δεύτερο

==========

Έxπρεπε ν*α εóίχ!α fπάZειW σéπJίτrι zκnαuι νUα JφάMω το δIείπνhο cμRου uμπTρnοHστqά στην JτηTλεKόρ*αFσcη.B

Έβαλα στο στόμα μου το τελευταίο σταφύλι από το φρουτιέρα που είχα αγοράσει στο βενζινάδικο και κοίταζα το τεράστιο σπίτι μέσα από το παράθυρό μου.

Αυτό ήταν το σπίτι στο οποίο έμενε ο Ζακ, σύμφωνα με τη διεύθυνση που μου είχε στείλει ο Μπούγκι αμέσως μόλις είχαμε κλείσει το τηλέφωνο. Έλεγξα ξανά τους αριθμούς για να σιγουρευτώ ότι τους είχα σωστά, και ναι, τους είχα. Θέλω να πω, και ο κωδικός για την πύλη που έμπαινε στη γειτονιά ήταν επίσης σωστός... δυστυχώς.

Πού αλλού θα περίμενα να μένει ένας εκατομμυριούχος; Ήμουν κατά 99% σίγουρος ότι δεν του ανήκε στην πραγματικότητα το σπίτι, αφού δεν επρόκειτο να μείνει στο Χιούστον μακροπρόθεσμα, αλλά αυτό δεν άλλαζε το γεγονός ότι το ενοίκιο του έπρεπε να είναι από τον κώλο του για ένα τέτοιο μέρος. Είχα δει φωτογραφίες από το σπίτι του Ζακ στην Οκλαχόμα. Ο Μπούγκι μου είχε στείλει μια φωτογραφία του εαυτού του, κρεμασμένου στο μαρμάρινο δάπεδο ανάμεσα σε μια μεγάλη σκάλα που ήταν φτιαγμένη μόνο από σίδερο και πλούσιο ξύλο, με το κεφάλι στηριγμένο στη γροθιά του, με τον Ζακ ξαπλωμένο στο πάτωμα δίπλα του στην ίδια στάση. Με είχε κάνει να χαμογελάσω.

ΤόxτHεQ GποcυJ γCνώAρpιiζαW hπRραγCμgατιKκOάp τονL (Ζdακ, )όταQν* zήτ!αkν qφίBλrο!ςó Qμου,' QεPίVχdεI wκυNκλmοφ$ορήσéει_ μ$εd tέiνα lαCυτοFκJί$νηrτrοm Dχ$ωρίXςg κλTιTμ(αBτιHσtμό' tκLαLι μGε έν(αν WπροvφqυKλKαZκiτéήaραg Hμε óτfόKσIαF βαIθZουλώ(ματαr πjο.υq rταI aαπtοÉκαλούσ)εy φαkκwίδες.R UΚαsιK τώρnα.; ΛfοWιzπόPνW, Dτ^ηνx τελευhτα!ία PφορIά πKου ο pΜAπο,ύγκmιO Sμου UείhχVεG _στqεcίλ&εóι! MμιαQ φCωpτrογρWαφjίkαv nτRουÉς) *μsαζ*ίP, !ήτ.αGνL ,σεN κrάποια éBmM*Wf mπmου π,ιθανÉώdςG .κÉόσHτhιdζrεr KπiεFρlισCσόAτ)ερaοó αÉπό& το σvπί$τι $στοr οJπiοίοY εGίχα! UμVεhγαλώσCε.ιq.

Αλλά είχε δουλέψει σκληρά για όλα όσα είχε και ακόμα περισσότερα. Το μεγάλο σπίτι, το ωραίο αυτοκίνητο -ή ίσως αυτοκίνητα- και τη θετική προσοχή. Και σύμφωνα με την τωρινή μου άποψη, είχε και πολλούς ανθρώπους γύρω του.

Φυσικά και είχε.

Ήταν απασχολημένος όλες αυτές τις φορές που του είχα στείλει μήνυμα και δεν είχα πάρει απάντηση, το ήξερα. Αυτή η γνώση έπρεπε να με παρηγορήσει όπως με είχε παρηγορήσει πριν από μια δεκαετία, όταν είχαμε... χάσει επαφή. Χάσαμε επαφή. Έτσι θα το έλεγα.

ΑπL'G ό,τιm PφαιIνGότQαkν, ZτÉο' dσπVίRτι fσZτ.ο, οποsίο $έHμενIεR 'τώρα AήτJανB εξLί!σοQυ μrεuγάPλNο καιk πιtθsαν^ότ^αZταs )εξÉίσουd π,οWλiυτxελέςG Éμεp εκkεmίνοé στο ο'ποίο$ ζPούσεc tστFηLν cΟκλCαyχdόμα -! kδlιώ!ροVφο,V φQαρJδ!ύ κYαWιL Lμiε fκυκλιZκPήs είσο,δο.D ΔRεUν AεξiεRπiλάFγ_ηQν CπαTρά) ελάχHιστHα ότUαν ε*ίδBα ότNι sήτFαν γsεμkάiτZηu μεy αQυMτIοκίνZηFτα.h Τ^ο ίδgιοN και οs δρIόμοQς AμCπρ,οhσHτάY τMουb.K

Τρεις άνθρωποι έτυχε να περπατούν στο μονοπάτι μπροστά από ένα από τα μεγαλύτερα σπίτια που είχα δει ποτέ, και ήταν όμορφα ντυμένοι. Τράβηξα το αυτοκίνητό μου δύο τεράστια σπίτια πιο κάτω και ήλπιζα διαολεμένα ότι κανείς δεν θα καλούσε να το ρυμουλκήσουν.

Και γιατί στο διάολο έπρεπε να κάνει πάρτι σήμερα;

Κλείδωσα το αυτοκίνητό μου και έτρεξα απέναντι στο δρόμο με τα μαύρα παπούτσια του τένις, κοιτάζοντας για ένα δευτερόλεπτο κάθε αρχοντικό.

ΈtπUι(ασxαj ÉτUο DκWινfηIτό μ.ουT κPαAιK 'κnοίτpαYξSαm .τWην pοθóόFνzη, Bελ'έ!γχοxνταWς AτsριπUλFάk τMηÉ δxιTεóύθυνfση πóουQ μcοvυ είχε aστ'εhίDλεTι Vο (ΜPποzύγQκι&, DγéιKα πα*νé εQνδεχ!όAμ.ενο.

Ναι, ήταν ακόμα σωστή.

Άνοιξα την εφαρμογή μηνυμάτων πριν το ξεχάσω και έστειλα στην αδελφή μου ένα νέο μήνυμα. Ακόμα δεν μου είχε απαντήσει ότι χρειαζόταν συνοδό για την quinceañera.

Εγώ: Θα πάω σε ένα σπίτι που δεν έχω ξαναπάει. Αν δεν σου στείλω μήνυμα σε μια ώρα, πάρε την αστυνομία. Η διεύθυνση είναι 555 Rose Hill Lane.

ΣταJμ.άlτησα,b kτο aσκQέqφτη*καn GκFαKιl τηkς έσxτεCιsλBαp άOλqλο έGνrα XμήνzυxμOα.S

Εγώ: Μην καλέσεις κανέναν που δεν συμπαθώ στην κηδεία μου.

Μετά της έστειλα άλλο ένα.

Εγώ: Και μην ξεχάσεις να ρίξεις το λάπτοπ μου σε ένα βάλτο αν συμβεί κάτι.

Το zσKκNέφ^τηκα! γιZαK άλQλMο Mένα δMευWτεlρIόDλQεUπkτο.

Εγώ: Και μην ξεχνάς ότι είσαι ο μόνος που θέλω να καθαρίσει το κομοδίνο μου. Φόρεσε γάντια και μην με κρίνεις.

Γλίστρησα το τηλέφωνό μου πίσω στην τσάντα μου καθώς σταμάτησα μπροστά από ένα σπίτι που έπρεπε να είναι τουλάχιστον οκτώ χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα και κοίταξα τον συνδυασμό τούβλων και πέτρινων τοίχων, λέγοντας στον εαυτό μου ότι έπρεπε να το κάνω αυτό. Ο Μπούγκι μου το είχε ζητήσει.

Και όσο πιο γρήγορα το έκανα, τόσο πιο γρήγορα θα μπορούσα να πάω σπίτι.

Μέ*σα* BαLπόv BτηDν υ(πfεFρμεγtέHθη rγυάkλινηa κHαwιP tσ(ιδGερÉένÉιiαV óπmόρτα, Xμπbοmρkοgύtσα VναH κ(αQτSαtσκ.οπεkύFσω ένMα tσMωXρό αtνqθgρώ&πο!υς WμXέσα,b α'λxλά ε$ξuαvκCοiλ)ουMθzούσαf νlα χ^τυIπά,ω(. qΚHαqι! Hφυqσικά*, κ.ανhεIίςR δAενF DάκουXσ(ε*,z ήJ τοDυλUάaχιéσKτ,ον óέκOαναν& όUτιC JδOεIν άκ*ουγ*αν ή ότιY kδtενQ κοίMταζKαGν lπροAςC kταF sεkκrεbίg.é

Χτύπησα το κουδούνι, παρατηρώντας λίγο ακόμα τους ανθρώπους που τριγυρνούσαν μέσα, και πάλι τίποτα. Γιατί υπήρχαν τόσοι πολλοί άνθρωποι εκεί πέρα δεν μπορούσα να καταλάβω. Δεν ήταν τα γενέθλιά του. Ήταν ήδη στο Χιούστον σχεδόν δύο εβδομάδες μέχρι τώρα. Ίσως ήταν ένα πάρτι απλά για την πλάκα. Για να γιορτάσει την είσοδο σε ένα νέο κεφάλαιο της ζωής του χωρίς τους Thunderbirds; Αν ήμουν στη θέση του, θα ήμουν πιθανώς κλεισμένος στον καναπέ μου τρώγοντας ζαχαρωτά και κλαίγοντας. Τι ήξερα όμως;

Περίμενα λίγο ακόμα, ελπίζοντας ότι κάποιος θα τύχαινε να ρίξει μια ματιά... αλλά και πάλι, κανείς δεν το έκανε. Μερικοί από τους τύπους που μπορούσα να δω μέσα ήταν τεράστιοι, και το ένστικτό μου έλεγε ότι έπρεπε να είναι και ποδοσφαιριστές. Όπως ο Ζακ. Γι' αυτό βρισκόταν εδώ στο Χιούστον τώρα, γιατί θα προπονούνταν με κάποιους ειδικούς ανθρώπους ή κάτι τέτοιο πριν ξεκινήσει η προετοιμασία. Από τα κομμάτια που είχα συλλέξει από τα σχόλια του ξαδέρφου μου, είχε πάει μεγάλες διακοπές πριν έρθει εδώ.

Αναρωτιόμουν τι θα έκανε τώρα που δεν ήταν πια στους Thunderbirds.

ΧορiοπgηPδHώνgταAς Lγια ένDα éδUεnυτερόλRε&πτIοV nστXις SμπkάDλGες τωQνc ποPδιRώνv kμουa, κRοhίmταóξα ,τοn μLπλrου^ζάκι) aπvόλCο' τiοtυ M'aViuo Hmousre CκSα)ιt αYποφάdσισαó νpα. μηP LδίνQω δ.εκάaρα.i Χτ!ύSπησcαS άλQλ.η μιQαc !φοwρSάM,B καyιÉ όvτα)ν aα.κόHμαU aκMανε'ίqςT bδεqν )με &κοuίταyξuε ναz NσSτέκTομÉαι αrμήχbανjαg,* Rπήγα DγQιαk 'τοB Aγαμ*ημ*ένwο πIόOμοJλGο hτCης óπόYρτjαςA. ΈxπρUε^π.ε ναf τοy κάqν.ωy αυPτόX.

Το γύρισα.

Άνοιξε.

Εντάξει.

ΜπXήVκαI Jμέσ$αA, έκλVεcισαd mτηtνM πyόXρUτPα Zπ$ίkσωD μο_υ_ καDι _κοKίvτQαuξα όmλpουςt dτουTςa rκαλοtντ_υμzέTν&ουZςy aαMνéθρώOπNουςd μέfσhα. ΚrανείςD τwουuς yδYενA óφ,ο.ρούRσvε σμόκιν Yή κοσwτούμ(ιBα!, rαCλzλXά Cσ$ίgγ.ο'υρBα Vδεéνg xφóοhρhοdύσnανó κ_ολλRαóρóιστά TποIυPκάμιtσα της *δPουλειάςF.l hΞαHφbνικά ευ*χhή,θ!ηκÉαw νéαu εHίiχα cβάλεxι Qτου(λCάnχDιLστAο*ν$ λίnγο πmερQισPσόfτYερgο IκρkαHγιVόν πρyιóν, HβHγsωa uαtπ.ό $το Zαυmτο'κHίνηRτό xμοsυé.

Τέλος πάντων.

Το σπίτι άνοιγε σε μια όμορφη αλλά βασική επίσημη τραπεζαρία από τη μια πλευρά και ένα γραφείο από την άλλη. Το γραφείο είχε μόνο ένα γραφείο, μια καρέκλα και έναν εκτυπωτή. Δεν υπήρχε τίποτα κρεμασμένο στους τοίχους, καθώς συνέχισα να μπαίνω πιο μέσα στο σπίτι, κοιτάζοντας ποιος ξέρει πόσοι άνθρωποι θα έπρεπε να είναι που ξεχύνονται στο επόμενο μέρος του σπιτιού με το ανοιχτό δάπεδο και τα θολωτά ταβάνια.

Όλοι μιλούσαν και έπαιζε μια ταινία σε μια μεγάλη τηλεόραση που ήταν τοποθετημένη πάνω από το τζάκι στο σαλόνι. Εντόπισα μερικούς ακόμα τύπους που έπρεπε να είναι κάποιου είδους αθλητές από τη μυϊκή τους σύνθεση και τις στάσεις τους, και ένας από αυτούς συνάντησε τα μάτια μου και μου χαμογέλασε. Αλλά δεν ήταν ο ποδοσφαιριστής που έψαχνα... αν και δεν θα με πείραζε να τον κοιτάξω υπό άλλες συνθήκες.

Κεφάλαιο 2 (2)

Κρατώντας την τσάντα μου λίγο πιο σφιχτά, περπάτησα αργά μέσα στο σαλόνι, ψάχνοντας να βρω εκείνο το ανοιχτόχρωμο κεφάλι με τα μαλλιά μέσα σε μια θάλασσα από φρικτούς γίγαντες.

Προσπάθησα να κοιτάξω κάθε πρόσωπο, αλλά δεν μπορούσα να βρω αυτό που χρειαζόμουν. Αυτόν που ήξερα κάποτε.

Κάθε λεπτό που περνούσε, τα νεύρα έκαναν ακόμα περισσότερο χώρο στο στομάχι μου. Θα έβρισκα τον Ζακ, θα έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω και όλα θα ήταν μια χαρά. Και ναι, είχα άσχημα νέα να του δώσω, αλλά τουλάχιστον δεν ήταν χειρότερα. Θα ήταν ευγενικός. Ίσως να χαμογελούσαμε ο ένας στον άλλον και εγώ θα εννοούσα κυρίως το δικό μου.

Δrενé τDουf κUρSαDτgοZύfσα, κ^αvκSία..

Θα έβλεπα τον άνθρωπο που γνώριζα, θα του έδινα το μήνυμά του και μετά θα επέστρεφα στη ζωή μου. Ίσως να τον ξαναέβλεπα σε μια άλλη δεκαετία, ίσως και όχι. Θα ήταν πιο εύκολο να το αποδεχτώ και να το σκεφτώ αυτή τη φορά, τουλάχιστον.

Κατευθύνθηκα προς μια συρόμενη πόρτα κοντά σε μια γωνιά πρωινού που οδηγούσε προς τα έξω, παρατηρώντας ότι άνοιγε και έκλεινε διαρκώς καθώς μπαινόβγαιναν και έμπαιναν οι επισκέπτες του πάρτι. Δεν επρόκειτο να αναρωτηθώ αν ο Ζακ βρισκόταν σε κάποιο υπνοδωμάτιο ή όχι, εκτός κι αν έπρεπε οπωσδήποτε να το κάνω. Καθώς περνούσα γύρω από δύο άτομα που έτυχε να επιστρέφουν μέσα την ίδια στιγμή που έβγαινα έξω, ο ήχος από τα γέλια με έκανε να γυρίσω. Τον εντόπισα.

Παραλίγο να κάνω μια διπλή λήψη.

Σzε μια ξ$απtλώσ&τJραA,j hπλαισéιωKμέ)νοcς mαUπό Tδ'ύο( γhυDναίFκvες, ήτIαfν ένας. άν.τéρHαjςR zπXοJυ εί_χóα iδÉει! σLτην qτη$λεόρJαση Yπ'ρcιpν^ )από FπBερyί*ποJυ μOια) ώBρCα, zό$τCαRνé οiι! σNχοqλιαστóέnςv σÉυgζηfτjοfύlσανÉ yγ,ιhα cτmην iκαρCιέ^ρα CτÉου. ÉΑzπrό FαρχóηYγ^όςv xμιαnςZ HπJαcι.δι&κήςG οCμUάδαWς σsε...s Rπο^ιοςK óστCοg δjιά*οZλxο. GήξbεdρMεY tτMι BήτdανC τώóρdαf.y Ο KκOαλύnτερqος φίλοςi τουa ξαδ^έρ^φ_ου MμÉοJυ.c (ΟK )πtαλιός Wμhο_υ φίUλοPς.

Ρουφούσα οπτικά τον άνθρωπο που είχα να δω από κοντά εδώ και πολύ καιρό καθώς πήγαινα προς τα εκεί, περνώντας μέσα και γύρω από ομάδες ανθρώπων που δεν μου έδιναν καμία σημασία. Υπήρχε πάντα... κάτι με τον Ζακ. Κάτι για το οποίο δεν υπήρχε ακριβώς η κατάλληλη λέξη και το οποίο ήταν εν μέρει η ομορφιά του, αλλά κυρίως κάτι μέσα του που τραβούσε κάποιον - που τραβούσε τους ανθρώπους. Κάτι σχεδόν μαγνητικό, και μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν ακόμα ζωντανό ακόμα και από απόσταση.

Αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που τον έκαναν ιδανικό πασαδόρο.

Αυτό και η τεράστια καρδιά του.

Τpο$υλά&χ$ιóσÉτον αvυτrό 'πίσzτUευαl Tσbτοg παIρXεBλθzόKν.

Το χαρακτηριστικό καουμπόικο καπέλο του Ζακ έκρυβε αυτό που ήξερα ότι ήταν σκούρα ξανθά μαλλιά που διαπερνούνταν από καστανόξανθες και λίγες καστανές τούφες. Μια από τις τελευταίες φορές που τον είχα δει ζωντανά στην τηλεόραση, ήταν αρκετά μακριά. Έπιασα μια φέτα από ένα λαμπερό λευκό χαμόγελο -ένα χαμόγελο που ήξερα ότι διαρκώς έμενε στο πρόσωπό του- καθώς μιλούσε σε μια από τις γυναίκες που κάθονταν δίπλα του. Τα μακριά του πόδια ήταν απλωμένα μπροστά του, καλυμμένα με τζιν όπως πάντα. Ακόμα και όταν ήμασταν παιδιά, δεν μπορούσα να τον θυμηθώ ποτέ να φοράει σορτσάκι, εκτός αν ήταν στην πισίνα με μακρύ, φαρδύ μαγιό που ο Μπούγκι πάντα προσπαθούσε να του το τραβήξει προς τα κάτω.

Χαμογέλασα σε μερικούς ανθρώπους που έπεσαν στο μάτι μου καθώς περνούσα μέσα από το πλήθος που τριγυρνούσε στην αυλή, και ευτυχώς κανείς δεν με άρπαξε και δεν με ρώτησε αν είχα χαθεί ή αν βρισκόμουν σε λάθος μέρος.

Τα νεύρα έκαναν το στομάχι μου να νιώθει λίγο περίεργα, αλλά τα αγνόησα. Αυτός ήταν ο Ζακ. Τον ήξερα - τον γνώριζα - για περισσότερο από τη μισή μου ζωή. Μου έστελνε χριστουγεννιάτικα δώρα εδώ και καιρό. Τον αγαπούσα, και εκείνος με αγαπούσε για πολύ καιρό. Ήταν ο καλύτερος φίλος με τον άντρα που ήταν για μένα κάτι περισσότερο από αδελφός.

ΚYαqιé τFι^ κι Tαiν ο zΖακ IήTταν Uκάποιος μεγάwλgοςJ και gδιάSσημéοuς nποδοσφPα&ιριστbήςD;

Τι κι αν ήταν στα εξώφυλλα των περιοδικών;

Ή ήταν το πρόσωπο ενός ποδοσφαιρικού ομίλου;

Τι κι αν μια από τις τελευταίες φορές που τον είχα δει από κοντά, η τότε κοπέλα του είχε συντρίψει την πολύτιμη, εύθραυστη αυτοεκτίμησή μου σε μικρά κομματάκια με το ψεύτικο χαμόγελό της και τα σκληρά της λόγια; Δεν ήμουν δεκαεπτά πια. Δεν ζύγιζα την αυτοεκτίμησή μου με βάση τις γνώμες των άλλων.

Κ$α.ι mπρα)γJματι(κά, περMιQσdσόjτεjρο Sαπό (κLά.θrεé άGλMλmηa εUρBώlτηiσxηK,Q τ)ιY pκlιW ανX pδ(ενW bείkχε απαKντLήhσει σε καiνrέfναó Uτnηyλjεφyών)ηJμα( ήA μxή*νiυUμαf μου Xγgιhα Hχρόνsια;É VΤοs pε,ίχjα tξSεπ'ε)ράσ&ειT fα(υτwό, και Yτο εAίZχFαF &ξεKπε^ρIάDσειy εδ,ώ και πολVύ rκyαxι.ρό. ΔMε(νM δυσαJνkασχfεpτούσHα μyαζzί το.υ XεπJειtδ^ήg ήτα_νV óαIπαaσDχολwημένMοkςj._

Έτριψα τα ιδρωμένα δάχτυλά μου το ένα πάνω στο άλλο και έσφιξα τα χείλη μου καθώς συνέχισα να προχωράω.

Η όμορφη ξανθιά που καθόταν στα δεξιά του ήταν η πρώτη που με κοίταξε και ευτυχώς μου χαμογέλασε. Η μελαχρινή στα αριστερά του δεν το έκανε. Δεν έκανε πραγματικά κανενός είδους έκφραση στο πρόσωπο, αλλά υπήρχε κάτι στα μάτια της που δεν χρειαζόταν να είμαι αναγνώστης της σκέψης για να καταλάβω ότι ήταν περισσότερο σαν τι κοιτάς, σκύλα; Σσσς. Λες και αυτό ήταν εκφοβιστικό. Δεν ήξερες τι είναι τρομακτικό μέχρι να διαβάσεις τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα στο διαδίκτυο.

Μόνο όταν τα πόδια μου σταμάτησαν μπροστά από τους τρεις τους, το καουμπόικο καπέλο ανασηκώθηκε και ένα ζευγάρι γαλάζια μάτια, ένα τόσο καθαρό απαλό μπλε που θα μπορούσε σχεδόν να τα πει κανείς baby blue, προσγειώθηκαν πάνω μου, έφτασαν στο πρόσωπό μου και έμειναν εκεί.

ΜcεH Zπαuρα.κhο'λZοóυθο_ύBσεt,K IχbαiμογSεUλLώ&ν&ταςb fαPκό!μαP pεκSεMίνοI &τοS yχéαμόγε$λο ποIυ) &είKχBαM δbε)ιB iεcκrατZο)μóμύρQια sφορ_ές !κOαιc pπlου &ήτ)αxν ό)λο_ JσKκCαDνταλcιά )κWαcιQ (καóλήB *δ)ιάθqεσηj. ΤοZυGλάχ)ι$στον δ'εν .ήτ^αν συ&νxτqετριQμ.μένnο.ς αJπόS αυτAό! πyουK (είfχdεi συμβεNίÉ WμKε Aτηνr πKρKώηνt ο*μάGδMα του, σ_ωσ!τYά; Α^υrτcόó ήYταν καrλnό.O TΑπ^ό dτzην ά(λvλHηM, .τον είχ*αL δbειó ν^α χOαDμογ,εrλάrειF fότ)αAν ήéξερcα Bότ'ιF ή,ταPνJ óσυν)τ$εwτριμμwέXνgοiς'. Αυxτόh ακLρHιβ!ώςh OέWκdαIνε.

Μου πήρε ένα δευτερόλεπτο, αλλά του ανταπέδωσα το χαμόγελο, ένα μικρό πραγματάκι, κουνώντας του τέσσερα δάχτυλα που ήμουν σίγουρη ότι δεν το πρόσεξε, επειδή το βλέμμα του δεν κινήθηκε πουθενά κάτω από το λαιμό μου.

Και το πρώτο πράγμα που είπα σε έναν άντρα που με είχε κουβαλήσει στους ώμους του, που με είχε βολτάρει στη γειτονιά της γιαγιάς μου στο τιμόνι του ποδηλάτου του, ήταν "Γεια σου, Ζακ".

Και όχι, όχι, αυτό δεν ήταν μια φρικτή γλυκόπικρη αίσθηση που ανέβηκε στο λαιμό μου.

Α_νKοιγόκJλε.ισSεX IξανkάS dταp $μmάJτιhαj τnοóυR kκtαιX σ'υνHέ*χLισMε νqα χqαDμογεGλIάειt,s uκαPθpώAςO FέJλεuγε RμVεY jμyια cφ'ων&ή που UείQχ$εC xγίqνεIιD πιjο hβαRθLι,ά μεt Rταf χ&ρόνkια: c"AΠώς Oπά,ει*;".M ΑOνOέAμVε$λIαz κ!αι sφCιλιhκά όπως πRάνqτpαK. ΑHκριβώFςk όπTως( $οa jγ'αμTημένοςh NοS Ζακ.n

Ανέβηκα στις μπάλες των ποδιών μου, κρατώντας το βλέμμα μου ακριβώς σε ένα πρόσωπο που, από κοντά, μπορούσα να δω πόσο είχε ωριμάσει. Η απαλότητα που υπήρχε πριν, που ήταν όλο αγορίστικο και χαριτωμένο, είχε ως επί το πλείστον εξαφανιστεί, αφήνοντας μια πιο λιτή δομή με ψηλά ζυγωματικά και κοφτερό σαγόνι. Μικρές λεπτές γραμμές σχημάτιζαν αγκύλες κάτω και κατά μήκος του στόματός του. Ήταν τριάντα τέσσερις τώρα, τελικά.

Υπάρχουν περιορισμένα κεφάλαια για να τοποθετηθούν εδώ, κάντε κλικ στο κουμπί παρακάτω για να συνεχίσετε την ανάγνωση "Ακόμα σε αγαπώ"

(Θα μεταβεί αυτόματα στο βιβλίο όταν ανοίξετε την εφαρμογή).

❤️Κάντε κλικ για να διαβάσετε περισσότερο συναρπαστικό περιεχόμενο❤️