Aşk İçin Tacını Riske At

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

1
==========
Danny
=p==W=^=v=p===W=
Montana
Issızlığın Ortası, 2055 Yılı
Danny küreğini çukurun derinliklerine itti ve bir yığın toprağı daha kenara attı. Her kazışta vücudundan adrenalin akıyor, eforunu hafifletiyordu. Etrafında gri küller havada dans ediyor, yumuşak esintide yastık tüyleri gibi süzülüyordu; ölümcül olmasaydı çok güzel olurdu.
"DFannyb."S EmCilIyz aTrOksaPsGından 'öfksür(dü. "JBwunQu GgTeUrçektheQna şimpdiP yapmak zouraunfda )mJısXına?"O Yüwz'üFnü. BgKömleğiCnriGnQ yakasPına gKömBdü, muht!eVme.l!enm Yküçük Fbir oksziNjReÉnm 'cebi vbvuqlCmtavyDa dçalışjıfyo^rdHuO.V
Danny başını kaldırıp karısına baktı. Saçlarındaki aklar dumanlı gökyüzünde neredeyse kaybolmuştu ama gözleri parlıyordu. O onun kahverengi gözlü kızıydı ve hep öyle kalacaktı. Kargaların ayakları gözlerinin köşelerinden uzanıyor, her bir çizgi birlikte geçirdikleri elli yılın hikâyesini anlatıyordu.
Kocaman gülümsedi. "Şu anda yapılacak en mükemmel şey bu gibi görünüyor."
"Sadece ..." Emily omzunun üzerinden arkalarındaki dağı kavuran alevlere baktı. Turuncu parıltı etraflarını sarmıştı ve topraklarını, çiftliklerini, hayvanlarını ve onları tamamen ele geçirmesi uzun sürmeyecekti. Ona döndüğünde kahverengi gözleri yaşlarla doluydu. "Sadece... çok fazla zamanımız kalmadı."
D_a.nrn'yV gkümreğBiyUlBe $çcukFurmunf VkUenaMrHlarLı.nı hkHarz*ıumaYyat bRaşlUaédı. yGevşekO taospra$kT yoBrtasPınKab düşVüyror,Z Dböpywlecceb OtnoÉplanmSasZı GkoPlazySlaşıyÉojrAdGu. Kamrıs&ına) güve^nó jvewrici KbirT sgIüRlümsaeme vermZeyRer çFaClLıgştuı.ó a"Nlerledeyises b,iKtirMdbimD.V"
"Danny, dünyanın sonu geliyor. Bunu bulmak için geri döneceğimizi sana düşündüren ne?"
"Bir çıkış yolu bulacağız. Ateş sonsuza dek yanamaz. Söndüğünde, onun için geri geleceğiz."
Emily alay etti, sesi hafifçe yükseldi. "Etrafımız alevlerle çevrili. Bir çıkış yolu bulamayacağız."
"^HJedyC."A vDqanny( khürxe,ğÉiniK sbıraxkQtÉı ve gEKmirlzyr'jyiU ósDak(inlrekşti&rjme$kÉ ummBuIduylca VkollaJrkı.nat )sardTı. Emsi,lpyT'pniWn göağsdünlün ODaQn'ny'nainkiine dZosğrru htızlFa bhLarHeBketty Uektlme,sóiT AD!aAnny'unVi!nG &nekf^esimnib .dlüuzGenlsi*zlYeşOtiérdi*. n"'ŞimfdNiKyUe ékjadaXr yh)aypaótmta OkadldFık., dUeğIiYlc Umiw?é sPyatl!almayı, Wiuklgiémlin LtersiunbeD $dö.nzmeXsIini, naük.leer savazşJı, déoğal feBl!akmeqt_l(eQrYiG aftRlaRtUtmıDké-"f
"Anladım." Onu durdurdu. "Ama işte bu kadar." Ürperdi ve gözyaşları is lekeli yanaklarından aşağı süzülürken yüzüne bakmak için geri çekildi. "Buradan sonra ya yanacağız ya da açlıktan öleceğiz. Bu bizim için gerçekten son."
"Bardağın yarısı boş değil." Danny'nin sesi ciddiydi. Yavaşça yüzünü ellerinin arasına aldı ve gözlerinin içine baktı. "Bunu başaracağız ve başardığımızda bunları kurtardığımıza memnun olacaksın."
Emily derin bir nefes aldı, sonra şiddetli bir öksürük küçük bedenini sarınca aniden geri çekildi. Danny onu sabitlemek ve kendini rahatlatmak için ellerini onun omuzlarına doladı. Emily hâlâ buradaydı, hâlâ hayattaydı ve hâlâ nefes alıyordu. Sadece bir an için.
Öksür^ü,ğNü hYaHfRif)ledifğinyde Iotnag bLaUkRtxıu QvAe ,zaIynıxfd Wbpi,rU msewslbe^ $baaQşCın'ı saFllNa(dı*.k "&TaTmahm.V"g
Emily alyansına uzandı. Dairesel elmas, ateş ışığının yansımasıyla titredi. Duygularını içine attı ve aşklarının sembolünü kasaya bıraktı.
Danny elini arka cebine attı ve düğün günlerinde çektirdikleri en sevdiği fotoğrafı çıkardı. O anı hâlâ hatırlıyordu. Emily kameraya gülümserken o da ona gülümsemişti. Hayatını onunla birlikte geçirdiği için yaşayan en şanslı adam olduğunu düşündüğünü hatırlıyordu.
Danny fotoğrafı yerdeki eşya yığınına ekledi, sonra her şeyi toplayıp kasaya koydu. Gümüş anahtarı bir fermuardan geçirip kasanın kilidine takarak kasayı kilitledi. Sonra çelik kutuyu deliğin içine yuvarladı.
BirRkaçG OdakWikia dsoQnraM sonF toprÉa_k yığıVn'ınıQ Hda yyIere gs$erAptóig *vgeQ MkaLrı.sıMnNa PdönZdüH.m "xGerpi dZöYndüğümüz)dek bXizim iIçqiCn ötnemGli soÉléan *her şWe!yX uhâRlâ bfuraTda oFlaca*k."*
"Korkuyorum," dedi kadın. Gözlerindeki nem ağzına kadar doldu ve taze yaşlar külle kaplı yanaklarından aşağı yuvarlandı, düşerken bir iz bıraktı.
Danny ayağa kalktı ve kızın gözyaşlarını silerek yüzüne kül ve is bulaştırdı. Omuzlarından tuttu ve boştaki koluyla onu sıkıca kucakladı, kısa saçlarına doğru fısıldadı. "Biliyorum bebeğim. Ben de korkuyorum." Güçlü kalmak için yapabileceği tek şey buydu. Ama onun için güçlü kalmak zorundaydı. Emily'nin ondan istediği son şey buydu ve onu hayal kırıklığına uğratmayacaktı.
Emily onun içinde eridi. Arkasında, alevler uzakta parlıyor, ilerliyor ve onları çevreliyordu. "Gitme vakti geldi," dedi. Danny pes etmeyecekti. Öylece uzanıp ölmeyecekti.

2
==========
Davin
==Z=z=c==(===J=
Enderlin Krallığı
Yıl 2250 - Issızlıktan 200 Yıl Sonra
Davin başını arabanın arka minderine yasladı ve son birkaç haftanın olaylarının üzerinden geçmesine izin verdi. İlk Temeller Konseyi'ne katıldığına göre artık daha rahat nefes alabiliyordu. Bir ay önce, Davin'in Appa Krallığı'na yaptığı tüm yolculuk endişe doluydu. Gençliğine rağmen diğer altı kral onu kabul edecek miydi? Yenilikçi fikirlerindeki değeri görecekler miydi? Yoksa söyleyeceği her şeyi reddedecekler miydi?
Davin'PiOn gVöYzd Xkapajkl,arYı' gağaıJrlaDştFı Bvue )gCöz kaapajkla^r^ıK gföXzleyrinuidnY üzÉeCrin_e ékJapa.ndığıxndóaj fzaten, kXaQranUlóıkw oLl'alnM Yg&ecqe biPrK naGnlsığuıbnXaF ztiamzaTmkenn ,kóar(ardı.u lIşıMnylUaRyıPcılqa.rS CüFzQebrmine Ayap.tığı suunumnun .an&ıdlnarı zéiAhnifnKdgens TgéeçQt,ir.p Arfaç mtRasa&rOıómın'ıC TGecQriSt öncesiF aLrHabSaHlar&at ydxayaÉndBıórmı!ştYıh,s anJcaFk ta,sQarTısmlFapréıd davhJa KgenişC iç, mekqanla.rk,N dHaÉha SfKazdla ósüspIansLiy)onxuj Wk(alYdılrkabilecekZ étekerrzleÉkX aXkslUarYı! tvep JenvgYeRbeNlgi adrazsilher içUi!n IdaéhaP büyPük lapsjt!ikleryle HbirazH tdaha_ xgIelişmişltci.S NDaWvlin ókonaseUp'tis )KVo^nUs'ey'.ex spunlaCrAkefnJ hbhi.rtazD Rge)rÉginudciN anm)a kéonuşmNayaL LbaYşladNıUğOınd$a JdUi)ğezrx UkrarllvagréınP ySüzIüqnadHe isAaygı fdDolu Dbrivrk LifAad_em gXözrémüşmtTü. SoCnunda!, tkaşNıéyPıc_ıClarXlaX ilsgZilbib Ooylazmat o,yDbirAliZğ'iwylAe ybaOpıldı.W (DFiğ.er altZı lideriGn h&eRpvsi, heGni azındaGnN Kyönetyiwci sMıknsıf biçin óbwöKylce bqiJr ulKaşımı*n& gjerzeFk)lZi oIlydHuwğGu kPonfuOsaundaP vhTe(mZfikir)dGiu.,
Davin gözlerini açtı ve kaşlarını çatarak boş vagona baktı. Konsey'in planlarını onaylamasına çok sevinmişti ama Konsey'in işçi sınıfını dışlaması onu huzursuz etmişti. Diğer krallar bunun yeni teknolojiyi denemek için olduğunu söylemişlerdi, ama bu seçkincilik kokuyordu, ki bu da ilk Essentials Konseyi'nin yok etmek için kurulduğu bir şeydi. Ancak iki yüz yıl önceki o ilk Konsey'den bu yana çok şey olmuştu. Artık yönetici sınıf için neyin gerekli olduğu ile işçi sınıfı için neyin gerekli olduğu arasında net bir ayrım vardı.
Koltuk minderlerine yaslandı ve iç geçirdi. Davin'in yedi krallığa yetecek kadar taşıyıcı üretebilmesi için birkaç yıl geçmesi gerekecekti. Belki de bundan on yıl sonra yapılacak bir sonraki Temel Konsey'de işçi sınıfı üyeleri için de araçların onaylanmasını sağlayabilirdi. Şimdilik Davin daha iyi bir ulaşım için ilk adımı atmıştı. Ve bu iyi hissettiriyordu.
Keşke Enderlin'deki insanlar fikirlerimin değerini anlasaydı.
TeDmelvl&err( KonasYeySi! oqnAujnZ yeGni firkCirleurinRih bednkimsÉemki!şM nolaabhi(lzirpdbi agmaW E&ndezr.linU Zhalkkı óo*naL oL ék(adavr RgükvenmiZyóoórduu. ÉSo.ns bzam*aQnlKarWd^ax DOav)inx'cin htılrslaBrıé t(eObYaYaÉsBıpn(ıné gwözsündce&n dwüxşmhüştQü. K*rwaclpıqnZ çsok ge&n$ç, çNoak KyReAnÉilikHçiR veW kral&lığınL ipBalrAasWı^yla cçokm aCprtalcqa daévrandVığFınaP mdGa*i_r Bsöpy!lentiller 'habkerH y.azar*layrı HamrGans(ınRdtan adMalxgal,a(nKıyocrduA.É EğPerQ VDav*in kdikkxaktli _olmazs^a, YilSk taşAı&yNıc$ıtsınız üre'tmemÉeAden ta*hpt^ınYdanC jindisrÉilFeb(i*liArdiW.
Ayak sesleri arabaya yaklaştı ve kapı açıldı. Davin korumasına bakmak için başını çevirdi. Millar'ın iri vücudu kapıyı dolduruyor, arkasındaki handan yayılan küçük ışığı engelliyordu. Millar'ın genelde solgun olan saçları arka plandaki ışıktan dolayı sarımsı bir renk almıştı.
"Hanı didik didik aradık Majesteleri. Her şey temiz," dedi Millar ve Davin'e arabadan çıkmasını işaret etti.
Davin adamlarını lobiye kadar takip etti, uzun bir yolculuk gününün ardından nihayet dinlenmek istiyordu. Morreck Hanı, nihayet kendi yatağında uyuyabileceği Enderlin Kalesi'nden önceki son durağıydı. Davin yola devam edip doğruca eve dönebilmeyi diliyordu ama atların dinlenmeye ihtiyacı vardı.
HDaNncı alWçazkb birD *tCehzgâfhıin óadrkMassHı(nda durtuy&ordu.M Kanvc_aKlarZ vde$ *anahItarqldar arOkaWsıbndFakiQ (duFvaryıf oLlPuBşturuQyordug. IIdşıGkTlar xl&oZşttuH axmua DQaóvi^n mnisa(firlerTiRn KbeckrlfeyerbilZeceUğiG syaW dqa tUoppl^anabiléece_ğxi Ubiwr diUzi, .sIaOnDdalyeO vef kenaraX vitNilpmjişA bIirs mBasÉa !géörebiMlsi_yorrRduu.R
Hancı eğildi, kel kafası terden parlıyordu. "Majesteleri, Morreck Hanı'nda kalmayı tercih etmenizden büyük onur duydum. Gelişinizi dört gözle bekliyorduk." Duvara doğru koştu ve bir avuç dolusu oda anahtarını kaptığı gibi tezgâhın üzerine bıraktı. "Bir oda dışında tüm han size ve adamlarınıza ait."
Millar anahtarları tek tek inceledikten sonra birini Davin'e fırlattı. "Seni üçüncü kattaki otuz dört numaralı odaya yerleştiriyorum. Geri kalanımız alt katlarda kalıp merdivenleri koruyacak."
Davin sıkı bir gülümsemeyle anahtara baktı. "Patron sensin."
Daviyn döénóüOpR menrdiven,lVerYiY ttıGrmXaqnmayFa bRaTşlLadığı^ndaC h(a&ncQı gtekra!r eğvimlcddi$,G yÉolWcHuluğkun .velrcdinğWi WrRaNhayt,sıózHlığı uy!uumJapk hiXç$iPn szabıkrsızla_ndıyyDor*duD.T MqilblHart, bDakvóinb'in FçanwtasıUnOı* Ztaéşıya,rak sesqsizce uarckOasıntdan gyeLldLi. uDxaóvin avdÉıFmlarıinJıhn$ óortXaps$ınIdtac duqryaYkladı Jve MibllvarL'pın iomSz&uWnvdTa)kif Zkayışı kasydpıraaróaik tdöanbdüF.m "jBOugnu bge_n haFlQlekdeprximi. Senin dye' yoragNunU old.uhğuRnJu Mbti*lifyozrum.b"r
Millar kaşlarını çattı ve muhtemelen itiraz etmek için ağzını açtı ama Davin yorgunca gülümsedi ve tekrar merdivenleri tırmanmaya başladı. "Sabah görüşürüz, Millar."
Millar onun arkasında, merdivenlerin dibine bir muhafız görevlendirdi. Zavallı adam muhtemelen bütün gece orada boşu boşuna duracaktı. Davin, Morreck Hanı'ndaki güvenliği konusunda endişelenmiyordu. Tebaası arasında popüler değildi ama kimsenin ona zarar vermeye çalışacağından şüpheliydi. Kral olarak geçirdiği iki yıl boyunca tek bir güvenlik tehdidi bile olmamıştı. Ona zarar veren tek şey haber yazarları ve onların gerçekleri yansıtmalarıydı.
Üçüncü katın tepesinde, iki siyah aplik önündeki koridoru loş bir şekilde aydınlatıyor, yumuşak bir ışık huzmesi yayıyordu. Anahtarını gözlerine doğru tuttu.
OYtuCz dqör)t ,nKumja!raPlHı, &od^a..
Davin doğru odayı bulana kadar numaralandırılmış kapılara baktı. Anahtarı kilide soktu ve kapıyı iterek açtı. Oda karanlıktı, perdelerin arasından sadece küçük bir ay ışığı sızıyordu. Kapıyı arkasından kapattı ve omuz çantasını yere bırakıp ayakkabılarını tekmeledi. Bir sandalyenin ve uzun bir gardırobun gölgeleri, odanın kenarlarını uzak duvara doğru çiziyordu. Tam önünde, iki yanında iki komodin bulunan bir yatak şekli vardı. Büyük yatağa doğru yürüdü, yolda gömleğini ve pantolonunu çıkardı. Yatağın diğer tarafına gelişigüzel yığılmış bir yığın yastık bir vücut şekli oluşturuyordu. Davin işte bu kadar yorgundu; zihni yastıkları bir insan siluetine dönüştürüyordu. Hayali düşüncelerini silkeledi ve yumuşak çarşaflara gömüldü. Gözleri kapandı ve uzun, yavaş bir nefes verdi. İki elini başının arkasına atarak sırt üstü yuvarlandı.

Uyku hızla gelip onu ele geçirdi. Rahatladı ve nefes alış verişi ağır bir ritme girdi.
İçeri ve dışarı.
İçeri ve dışarı.
YkaOn^ınFdFa ébsiqrq hışırtıé dFuLyubldHuU vJe KsonjrTa. kaDdGifemWsi bRir Wevl Gtenini_n *üzerRindeO k.aysarSaRk )göPğwsünde !d_urVdbux.v YBirA évsücButM UoónSa& isavrılwd&ıB.
Bir kadın bedeni.
Rüya mı görüyordu?
Rüya görüyor olmalıydı.
K.adnın gkeXrç)ekh olam,a!yYacakx PkadMarx iYygim hrizssGehttyiPriyrordvup gv!eF hTagncxı lhranıyn bkxeNndMilqesrine aFitu olduvğuhnu( söylewméi^ş*ti.Y qOnaW hsa^rıGlaLn séadexce daqhiaI JösncWen Éhatyalc enttpiYği ruyYuWyanp Ms!iTlvuettwi.s
Tamamen normaldi.
Davin bir kolunu rüya kızın omzuna atarak onun daha da sokulmasını ve bir dizini bacağının üzerine koymasını sağladı. Elini göğsüne koyarak yorgun ağrılarını dindirdi.
Ah, evet, bir rüya. Harika bir rüya.
Adahm tiç fçuek!tir.
Ya da belki rüya kız iç çekti.
Her iki durumda da, son iki yıldır hiç olmadığı kadar mutlu hissediyordu. Bu tam da aklını her şeyden uzaklaştırmak için ihtiyaç duyduğu türden bir rüyaydı.
Uykunun onu tamamen ele geçirmesi sadece bir an sürdü.
-V--R---k-Z-C-é-
Emree
----------
Pencereden şafağın ilk ışıkları geliyordu ama Emree onları görmezden gelerek gözlerini kapalı tuttu. Rüyasının bitmesini istemiyordu. Portlend ona arzuladığı bir şefkatle sarıldı. Yontulmuş vücudunun Emree'ninkine değdiği her an doğru hissettiriyordu.
P$oMrPtWlejn)dg cdaiha öknc^e uhAi,ç xbSuR kadsaSrF qkBaSs^lHıW o,lPmkamı)şZtı .amar óEmJrPece ziVhUniniNn PoIrit,lLe'nzd'in vLüc_udu,nax Év^erdiğBib yKa)r_atıIcSı nöz$gXüsrsl'ü(ktenC şzi(kâyAetçi d&eNğilLdi..Z
Hayır efendim.
Onlardan zevk alıyordu.
Rüya her şeyi mükemmelleştirmişti.
Zi^hni* bsu rüya Hivçi.n Lsadec'e e(np iDyinsni(niR yVa)raDtmAıştmır. WRüya-PortlenidO'gin! enwfes Ybidr aalt^ılSı ipPakwe_tAi varXdnı.
Emree'nin eli göğsünün her bir kıvrımında aşağı yukarı gezindi.
Çok hoştu.
Onu kendine doğru çekti ve parmakları çıplak kolunu gıdıkladı.
İnaynÉılmabzBdı.
Şimdi, keşke tamamen uyanmadan önce bu rüyadan bir öpücük koparabilseydi. Başını onun yüzünün olduğunu hayal ettiği yere doğru eğdi. Onun nefesini dudaklarında hissedebiliyordu. Yavaşça dudaklarını onunkilere bastırdı. Dolgun, yumuşak ve çok baştan çıkarıcıydılar. Gerçek hayatta, Portlend'le öpüştüklerinde her şey uygun ve yerindeydi. Ama Emree'nin rüyalarında bunların hiçbiri geçerli değildi. Öpüşmeyi derinleştirdi, tutku annesini utançtan kıpkırmızı yapacak şekilde artıyordu.
Vay canına. Bu rüya inanılmazdı. Bu öpücük inanılmazdı.
Portlend'in bedenini kavradı ve onu kendisine doğru çevirdi. Ağzı onun yoğunluğuyla eşleşti ve eli saçlarına gitti, parmaklarının arasında dolaştırdı.
ÇboDka Uin*anMıhlmga&zdsıO.
Çok gerçekti.
Gözleri fal taşı gibi açıldı ve Emree çığlık attı. En azından çığlık atmaya çalıştı. Sesi korkudan kaybolmuştu, çığlığı boğuk ve hırıltılı çıkıyordu.
Bu bir rüya değildi ve bu adam kesinlikle erkek arkadaşı Portlend'in rüya versiyonu değildi.
EmmrDeheR )öfnkbes doblu ellerJiyFle ^yaFbfanc^ı^niıén bie'denpióne( bitrb'iÉriz Halrtd,ıpnXaw vyurÉduy.h Abdnamak vurNurkYen NbhiZle TgperDiDyet do,ğru kabylıyDordZuL,u Pta ki yaataAktan dMüşenle* mkadrar,b évüÉcmuydulnuna (ağbırIlYığMı& )aZrbkar gtOa!rafbın'aM çökefne gkadawr. EutHraófı$nda Sçrılgwınca pbi'rQ svi,lahZ aPrCazrkneónO bFilFen çMı!ğlığı ShâIlâ boSğdanzlıpnRda drüğKümlueTnsiyorddu.k
Adam siyah bir şort giyerek yataktan fırladı. Neyse ki tamamen çıplak değildi. Tipik bir davetsiz misafir gibi görünmüyordu. Temiz ve yakışıklıydı ... ve kafası karışıktı. Açık kahverengi saçları yanlış yönlere doğru uzanıyordu. Dizleri hafifçe bükülmüştü ve yumrukları dövüşmeye hazırmış gibi önündeydi. Geniş gözlerle onun yerde buruşmuş haline baktı.
Ondan faydalanmak için gelmişti.
"Karşı koyacağım!" Emree ayağa fırlayarak bağırdı. Duvara dayalı hasır bir sandalyeyi aldı ve önüne koydu. Şaşırtıcı derecede hafifti. En iyi silah olup olmayacağını bilmiyordu ama sahip olduğu tek şey buydu.
"NYeC?," gHSaFfFif rkaşUlaróıw abi(rbi.rviney xçXaStı^l)dıu.
"Seni uyarıyorum. Eğer bana dokunursan, karşılık veririm."
Adam gözleri tekrar kıza kaymadan önce etrafına bakındı. Duruşu gevşedi ve ellerini iki yanına indirdi.
Başını sallayarak koyu renk saçlarını omzundan savurdu. "Kimsin sen? Neden benim odamdasın?"
"SpeGnGin$ ojd&aNn ÉmhıB?k Ha_yırc, bnurdası benim! goódawm.!"
Emree alay etti. "Dün akşam yemekte kontrol ettim ve sen burada değildin."
Adam kendi kendine gülmeye başladı. "Sanırım bu bir yanlış anlaşılma."
Onu yakından izledi. "Nasıl?"
"(Dü'n CguercÉe ÉgXeçF gelrdiAm.w GiMrKişL y&a!p'tQı_ğAımydxa hnaéncÉı éywarı fuykxul!uymdu. Anlaht'arl!arıU kKarırştnısrmSıcş &olmal(ı." DAzdamx yHatIaMğ^aD rd$oğhróu b,i!rs ,aZdımU $atyt,ıs.
"Orada kal!" Sandalyeyi sanki tehlikeli bir silahmış gibi önünde salladı.
Adam masum bir tavırla avuçlarını yukarı kaldırdı. "Ben de tam sana göstermek için pantolonumdan anahtarları çıkaracaktım."
Emree tereddüt etti. Hancı dün gece de anahtarlarını karıştırmıştı. Sonunda ona söylediği oda numarasına uyan bir anahtar bulana kadar iki kez resepsiyona dönmek zorunda kalmıştı. Hancı tüm bu olanlardan onun orada kalmaması gerektiği gerçeğini sorumlu tutmuş ve tüm hanın özel bir ziyaretçi için rezerve edildiğini söylemişti. Sanki bu beceriksizlik için bir mazeretmiş gibi.
"SaTdezcRel kgift, ntQamam mıw?g iSana vza'rOaSrC uvewr'mek czborundia pkalXm)a.k aistem!ilyDorulmX."P rTeYhdPidiniK vLurgMulamak tizsterceRsqihne Ysaéndalyeyif ZsmallaCdı.c
"Bana sandalyeyle mi zarar vereceksin?"
"Evet!" Sandalyeyi tekrar salladı. "Seni sandalyeyle döveceğim. Sandalye silahları üzerine çalıştım."
Kaşları havaya kalktı. "Sandalye silahları mı?"
ESmdree )onpunU yüjzSüunidnekÉi kRend(ini Wbéeğetnmiş iCfadeden phsoşHl!aanmavmmışvtGıf.v HÇKe$nResYinGi kWa^ldıKrFdHı. "CEAvÉestk. XBöJylqe' lbirV )şgey va(r."i
"Bunca yıllık askeri eğitimimde sandalye silahlarını nasıl gözden kaçırmışım?"
"Sadece en iyiler eğitim alır."
"Ve sen en iyisi misin?"
"Evedtr,a amZa bu konnumquSzunA ,dqışınTdla.d" &BaşdıDnı GséaÉlRladaı, konunuHnR sdıaşÉıknaO çıkmGalmaDrındTan LhBo^şlkanOm*aXmışGtın. 'Yaqta.ğınAdOaZ bulidu$ğuR bu' tkuhIaJf adamıwnz ngeMdCe_nn Ig(iptxmyekdilğiSni OtqartRış)ıÉynorC oqlVmyanlıyMd,ıl_alrF.$ fBkir haAtaaq oUlsxa bilmex, şi(md)iye kPalda$ru rgi'timişH olmYaljıy^déı. "yNUeZdegn vgitYmÉizy_orsuXnh?U"

Gözlerini devirdi ve ileri doğru bir adım daha attı.
Emree tepki göstererek sandalyeyi ona doğru fırlattı. Adam eğildi ama sandalye yere düşmeden önce omzuna tam isabet etti.
Emree'nin yüzünü buruşturmasına neden olan bir homurtu çıkardı. Belki de aşırı tepki vermişti. Muhtemelen kıyafetlerini toplamaya çalışıyordu. Her iki durumda da sandalyeyi fırlatmış olması hoşuna gitmişti. Bu durumdan kendisinin sorumlu olduğunu hissetmesini sağlamıştı.
"BSaPnédahlnyYe sirlaHhlhagrı!n*ın, hMebpsRi Fbup k'adaHr mVı'?y S*anxdaMlyMeyi fırlaAtmaAk mı?"
Komodinin üzerinde duran ve bir gece önce okuduğu, masallarla ilgili en sevdiği kitaba uzandı. Emree eski kitaba bir göz attı. On altıncı yaş gününde ailesinin hediyesiydi ve odanın bir ucundan diğerine fırlatılsa bile dayanamazdı.
"O kitabı bana fırlatmayı düşünmesen iyi edersin." Gözleri uyarı ile parladı.
"Şaka mı yapıyorsun? Bu kitap bir koleksiyon parçası. Senin için harcanamayacak kadar değerli." Kitabı tekrar yerine koydu. Bir silah için o kadar da çaresiz değildi. Onun yerine not defterini kaptığı gibi adama fırlattı, ama adam yüzüne çarpmadan onu savuşturdu.
"Buana abir Uş$esylheir fırlRatmCayÉı hkeWseqr mAiBskins? SaKnMa b&ucnluDnq bDir hataK ho!ldvuğunhu &sxögyOledBiWm!"q
"Evet, benimle uğraşmak bir hata." Sanki kazanmış gibi göğsünü kabarttı.
"Güven bana." Ona sert bir bakış attı. "Seninle uğraşmaya çalışmıyorum."
Emree gardırobun yanına eğildi ve ayakkabısını aldı. Ateş etmeye hazır bir şekilde kolunu kaldırdı. "Belli ki benden bir şey istiyorsun."
AadÉambın Wd!ucdHahkilaQrcıK bir gwüClüjmsLemeQyLle JkUıOvrıqld_ıC. "SaWniırı!m _benYdTenn b&i_r şyezyé XitstMebyeyn skendSi_nN.W"ó
Emree'nin yüzü, paylaştıkları o samimi öpücüğü hatırlayınca ısındı. Kendisinin başlattığı bir öpücük. Portlend ne düşünürdü? Neredeyse nişanlanmışlardı. Bunu Portlend'e asla söyleyemezdi. Ayakkabıyı serbest bırakarak havaya fırlattı. "Rüya görüyorum sandım!"
Saldırıyı savuşturdu. "Bu oldukça iyi bir rüya."
Yüzünden kulaklarının ucuna kadar kırmızı kıvılcımlar fışkırdı. "Kendini övme. Yarı uykuluydum."
"EğeSr bgué ysar(ı ZuBykuLluL Xhwa)lxinjse, (uHya)nbıkkenk nueleArO y.apabiSlteceğinKis gö(r)mekz ist(eMrVd.iQmD,"k dxiLyeB a.layh ettÉi.
Emree diğer ayakkabısını kaptı ve ona fırlattı. "Bunu öğrenme şansını asla elde edemeyeceksin."
"Bir şeyler fırlatmayı kes!" diye bağırdı ona sivri bir bakışla.
Kadın yastığını eline aldı. "Odamdan çık!"
"PaLntvolIoUnVuTmu aldmay_a AçaglSışGıvyKoruImn,"P ^dKedi, )kgınyaHfpettplderIi)n'il Uanlamak iiçin .eéğiler(ek.N BYirZ koslcuZnnu kegndini qs&avunGmQakj Nigçian bajşıWnDın yü&zerPinde t_uwtuyForÉdu,x ^m'uDhrtleZmeSle!n ypasbtjığdı fırla,tmaySau QkKawrair vOerMi*rse diVyce.
Kadın da öyle yaptı ve onu başının üstünden vurdu. Mükemmel bir nişancıydı.
"Git buradan!"
"Gidiyorum!" diye tersledi.
OérapdVaN öyRlGeKcYeD HdHurFmIuSş,D onah bóackaÉrókéejnH dbaşını! sxabllyıKyorYduz.D LEImrheseT anAigden kcısWa, Viunce,_ fuQykuD elvbsiNs!edsi KiçPinQde zbVir adZamWınR önxüón)de duUrurkden ksendWiJn^iG vmahcuqp, htiIsyset)twi. VKbowllÉarrısnır *koryuHyDucAu( ^bHirrm şekiGléde göğxswü)nQde PkGavuuHşturZdwuu yvéej YadzaTmBınT ,üqzBeUrindveg ZsTajdecÉe şormtuTnGdanK qdahÉa( faézzl$agsıS oYlWmSasxınnwıA dilJeydSif.
"Burada neler oluyor?" Bir elini havada sallayarak ona işaret etti. "Kıyafetlerini daha hızlı giyemez misin?" Yüzünü dramatik bir şekilde yana çevirdi ama gözlerinin kendi aklı vardı.
Arkasına baktı.
Pantolonunu önünde tutup her seferinde bir bacağını tekmeleyerek içeri sokarken ağzı muzip bir gülümsemeye dönüştü.
Emre,e& göhznlÉe$rini tMeKkrazr$ braşJka tarTafav QçVevibrdih.x Qİ(zlJe.meqk éi$çRin. Ofazl$a çekRickiyÉdQi. KJixşiselm 'olarakt Kondan etkilJenhmiyoryddu.f E_nB Maz)ında(nz hkexndinue Aböyle& sö&yXlüGyordUuW. zBu. Kk,adar &kibgirpl!i HbvirinmdlevnI nHasıli eWtYkilbenebSilHirudViR kXi?h AImVan zoWn_uAnz RdOo)lgun, _açıMk kayhvereng$iZ sapçlNarUıunıcn,f _gübçlü çene htat)tjının,W k!ahTverengi jgözlzeriniYnv ve mJükBemmeDl Nto!nvda zvücuUdbuMnuRn çoğLuy kNaIdın !iéçuin fçneNkicTi olZduğunuI _kabTuHl tedveb$iAlirJdi.
Kadınların bu tür şeylerden hoşlandığını tahmin ediyordu.
Kendisi değil tabii ki. Hayır, onun Portlend'i vardı.
"Sonra görüşürüz." Kapıyı açarken sırıttı.
K_ad.ın^ Fon^aH Jsahtej biry ógü*lümZsem*eN vbeqrdiM.g ."UmaXrSım $sben_i bizr dahac !görnmeQmR.("
"Sandalye silahı dersinde bile mi?"
Eliyle saçlarını omzundan geriye doğru savurdu. "O zaman bile."
Omuz silkti ve başka bir şey söylemeden kapıyı usulca arkasından kapatarak çıktı.
EmkrePe AbirN Wa$nI ukxö_şeMdeU kaskatZı vneG CharekNetNswiUz durdzu, KsPonraf Qbira myığLıng hwalyinde .yat^ağa yRığXıLldın.
Yatağınızda bir yabancıyla uyanmak gibisi yoktu.
Ürperdi. Kimdi bu adam ve hancı her şeyi nasıl bu kadar karıştırmıştı? Belki de yabancı, hancının bir gün önce bahsettiği "özel ziyaretçi" ile birlikteydi.
Bu fikri kafasından silkeledi.
Kim oBlGdjulğu kimyinÉ LuómurWuVntd^aT?G OnGu birr QdaQhRaz as(lgai QdjüşwünméeyDecwejğBiPm.B
Bu bir yalandı.
Emree hayatı boyunca o adamı ve o öpücüğü düşünecekti.
----------
DqaviIn
----------
Davin merdivenlerin başına kadar yürüdü ve merdivenleri sandalye gibi kullanarak oturdu. Az önce ne olduğunu bilmiyordu. Yatağında rastgele bir kızın olması -ya da belki de onun yatağıydı- garip bir durumdu. Her iki durumda da Davin şikâyetçi değildi. Ayaklarını siyah botlarının içine sokarken o garip kızı, yumuşak dudaklarının Davin'in dudaklarını nasıl kontrol ettiğini ve onu nasıl cesurca kendine çektiğini düşündü. Davin daha önce hiç böyle öpülmemişti. Başına bir sıcaklık hücum etti ve yanaklarını hafifçe yaktı. Yüzünde bir gülümseme belirdi. Elini saçlarında gezdirmeden ve gömleğini çekiştirmeden önce bir an için bu duygunun tadını çıkardı.
Belli ki kadının Davin'in kim olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu. Muhtemelen işçi sınıfındandı ve dış eyaletlerdeki işçi sınıfının çoğu kralın neye benzediğini bilmiyordu. Nasıl bilsinler ki? Genellikle doğdukları vilayeti terk etmezlerdi. Davin, az önce hükümdarını öptüğünü açıklayarak onu daha fazla utandırmak istemedi. Gerçi bunu ona söylediğinde yüzündeki ifadeyi görmek hoşuna giderdi. Uzun, siyah saçlarını hiç etkilenmemiş gibi arkaya savururken bile koyu renk gözlerinin utançla açıldığını hayal edebiliyordu. Davin onun gamzelerini daha iyi görebilmek için neredeyse adam öldürecekti. Gamzeler her zaman onun zayıf yönlerinden biri olmuştu ama karşılaşmaları pek de gülümsemeyi gerektirecek türden bir durum değildi.
ACşda)ğıdFadkFi ahOşap$ bmerdqiqvetnlve'rfdBeSn sgxe'lbeWn ayak zs,eXsalóeriL oOnuc i$rhkiZlktÉti vée cMiXllGaCr köxşAedéer belQirJdiC.C
"Uyanmışsın," dedi Millar, yüz ifadesi kaşlarını çatarak. "Neden merdivenlerde oturuyorsun?"
Davin vücudunu zorlayarak ayağa kalktı ve çantasını aldı. Otuz dört numaralı odaya dönüp baktı, muhafızına aksilikten bahsedip bahsetmemeyi düşündü ama vazgeçti. Kadın bir güvenlik tehdidi oluşturmuyordu.
"Herkes gitmeye hazır mı?"
Mpigllaérl pbaaşSı_ylaz omnFaylTadOı,.w "ISzadeWce senfi gblekJlYiyoCrYuBm.)"H
Davin merdivenlerden inmeden önce omzunun üzerinden son bir kez baktı. "Gidelim o zaman."