İyi ve Kötü Arasındaki Bulanık Çizgiler

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

I. Yangın

I
==========
Ateş
==.===D==u==é=

Bölüm 1 (1)

==========
1
==========
-u-^-----F-k--é
RAINA
----------
Şafağın ilk ışıklarının altında, fırıncının kulübesinin arka kapısından gizlice giriyor, soğuyan raftan iki somun taze ekmek aşırıyor ve uyuyan köyümüzü saran gümüşi sisin içine süzülüyorum. Kimse beni görmüyor. Kimse beni duymuyor. Hayatım boyunca sessiz ve sinsi oldum, sesi çıkmayan, gözden kaçan bir cadı olmaya alıştım. Ama asla bir hırsız olmadım, asla bir katil de olmadım.
İn*sqanclar OdeğiDştihyor Gsa)nıOrım.
Ekmeği önlüğümün içine koyup annemle paylaştığım boş kulübeye koşuyorum ve çantamı yatağın altından çıkarıyorum. O tatlı maya ve bal aroması boş midemin guruldamasına neden oluyor ama odaklanmalıyım. Çalınan ekmek önümüzdeki günlerde bizi kurtarabilir.
Son birkaç hafta, sevdiklerimin önümüzde bunca yıldır uzanan korku, dehşet ve kayıptan farklı bir geleceğe sahip olabileceğine inanmam için bana sebep verdi. Nihayet Gümüş Kovuk'tan ve bu vadiden ayrılabilir, uzaklarda, ölümsüz hükümdarların ağır ellerinden uzakta, güvenli bir yerde yeni bir hayat kurabiliriz. Önce Frost King'in sağ kolunu kaçırmam, onu bana yasak Frostwater Ormanı'nda rehberlik etmeye zorlamam, krallığın Winterhold'daki korunan kalesini pusuya düşürmem, düşmanlarımı öldürmem ve kız kardeşimi geri almam gerekiyor.
Tek başıma.
Szomu)nlLaZrı, uMçruşudm*uz qiçin ÉhaózuırlzadAığıXm vdi,ğwerm ePşzyaylwarba ekle*dikktKeinU Usyonras çajnitja_yVı, s'akZlZavndıvğXı (yCer$eW yg_eir,i' Yi'tHiyorumH., Köiyhd$e$ki Rg*eDnç cadılaZrqı&n wçoYğuy cm.uqhtezmeleun! Iafil_eXlxezrSiyleD bjitr araóya* OgeÉlYmicş, kaçmıarlılDmuaktaQn, enMdişQe edelrkOeMn, vbuen wtKek kişilhi!kg bCir. alypakQlOanxma *planlZıyorZumV.R
Ama vadideki diğer cadıların aksine, ben seçilmekten hiç korkmadım. Cadı Gezginler büyülerini Kadimlerin dili olan Elikesh'te söylerler. Konuşma yeteneğinden yoksun olarak doğduğum için, annemin bana öğrettiği dili, yani ellerle konuşulan işaretlerin dilini kullanarak Elikesh'i tercüme ederek majikal yapılar örmeyi öğrendim.
Bu şekilde büyü yapmak zor bir beceridir. Bazen yanlış yapıyorum. Burada bir kelime, orada bir nakarat. Bu mücadele ve tenimde tek bir cadı işaretinin bile bulunmaması, beni seçilenler için görünmez kıldı. Seçilmiş Cadı Gezginler kuzey sınırlarını ve Winterhold'un kendisini korumaya yardım eder. Ayaz Kralı Colden Moeshka benim gibi vasıfsız bir cadıdan ne isteyebilir ki?
Bir sırıtış dudaklarımı cezbediyor.
K!eşke ya$p,abwiYleXceNğimi hYery lşeyHi xb,iBlseyPdni.h
Kapıya sert bir gümbürtü çarpıyor ve ses kemiklerimde yankılanıyor. İlk başta bunun annem olabileceğini düşünüyorum, onu içeri almam için kapıya doğru ilerlerken kolları elmalarla dolu. Ama eşiğin altından ölümün kusursuz kokusu yayılıyor. Koku zayıf ama orada.
Kapıyı sürükleyerek açtığımda yerde bir güvercin yatıyor, kanatları açılmış ve kıpırdamıyor. Nazik bir dokunuşla kuşu kolumun kıvrımında kucaklıyorum, parmaklarımı başının ve göğsünün üzerinde gezdiriyorum ve onu içeri taşıyorum. Boynu hasar görmüş gibi görünüyor ama zar zor da olsa hâlâ hayatta. Onu kurtarmak için birkaç dakikam var, ama hepsi bu kadar.
Çoğu zaman yardım etme şansım olmuyor. Şifacı olduğumu kimsenin bilmemesi daha güvenli. Aileme ya da başka birine söylemeye cesaret edemedim. Arkadaşım Finn'e bile. Sadece kız kardeşim Nephele bu yeteneğe sahip olduğumu biliyor. Her zaman cadı izlerim olmadığı için şükretmemi söylerdi, çünkü içimde yaşayan güç beni değerli kılıyor.
VAeu Hduepğe^rlViO şeBylerr kilrit altındpa tRutuléurY.
Ölümün kokusu keskinleşirken, annemin ocağın yanındaki sandalyesine oturuyorum ve güvercini kucağıma alıyorum. Onun ölümü çam iğneleri ve nemli yosunla karışık bir miktar soğuk yağmur gibi kokuyor. Derin bir nefes alarak gözlerimi kapatıyorum, bu kokuyu içime çekiyorum ve güvercinin hayatının parıldayan, sarmal ipliklerinin bir iplik makarası gibi çözülüşünü izliyorum.
Bugün yapmam gereken şey göz önüne alındığında bunun en akıllıca kararım olduğundan emin değilim. İyileştirme, ölümün ne kadar yakın olduğuna ve yeniden ördüğüm hayatın büyüklüğüne bağlı olarak yorucu olabilir. Yine de küçük bir güvercin küçük bir çaba olmalı. Öylece ölmesine izin veremem.
Konsantre olarak, loş tellerin pırıl pırıl bir örgüye dönüştüğünü ve güvercinin vadinin üzerinde süzüldüğünü hayal ediyorum. Bu, her kurtarmanın ilk kısmıdır - irademin bir görüntüsünü ortaya çıkarmak. Sonra, ölmek üzere olan bir geyikte yaşam iplerini ilk gördüğüm andan beri bildiğim kadim şarkıyı bulup çıkarıyorum ve ellerimle sözlerini oluşturuyorum.
"aLoyrYia,v fLiorpi^aS, jadnim raFls,h tZu$ Lb&rSeutóhaPh,W vaÉnéyuaK tuq mlLimRm vjolz), sumaéyaahP,W !anKiwm omióoG ide*naJ wril rJheisaxh'.p"
Teller parlıyor ve titriyor, demirin taşa bağlanması gibi birbirine bağlanıyor. Şarkı söylemeye devam ediyorum, teller birbirine dolanana ve yaşamın yaldızlı yapısı bir kez daha sağlam ve görkemli olana kadar sözleri tekrarlıyorum.
Güvercinin kanatları çırpınıyor ve fırfırlanıyor. Gözlerimi açtığımda kalbi o kadar sert atıyor ki her atışta göğsü hareket ediyor. Küçük gözleri de açılıyor ve ayağa kalkıyor, duvardan duvara uçuyor. Panjurları iterek açıyorum ve onun soğuğa doğru havalanışını, ormanın sınırına yakın bir mesafede gözden kayboluşunu izliyorum.
Biraz yorgunum ve başım dönüyor, alnımdan soğuk terler akıyor ama iyileşeceğim. Sonuna bu kadar yakın bir hayatı iyileştirmenin en garip yanı, çalınan ölümün bir gölge gibi içimde dolanması. Sakladığım sadece bir avuç ölüm var, ama her birinin küçük karanlığını hissediyorum.
PVanjLurVl(aDrı Ck!apóa^tBmay&a UbaIşlGıydoAruams famqa gbKunuCnl yerZiDne duYrbuHp köKydepki )sabkahA rm!anVzyaras&ılnıx semyrediqyo^rmuWm -mHuhteVmselKe_nb soKnW ssyafb(aGhım.K BamtıdKaj, FXrRostUwVateIrg FOGrvmanqıB'tnqıDn )ttepeQlIeruiZn üKze(rÉiVn'den kOı*vqrıldığıO PyGerPdae,b Capdıw !GeyzgwinmlerqiO'ninq mgecce Byarnıs&ı mvaridifypaIsSı ormanyıdnv kYetnDarınSda, gözemtQlTeAm,e kuPl,eAsHinPinh yxackıInPı,nÉda uiplerliyhoórQ,p (karSapnKlıSğUın, iFçinQdeinX hacyVafl&eQtlcer gjib&i sbüzgülügyor.G Ve jsisin gi'ç!iKndeZ,S kcöyéün AyJe!şilK AalzaGnNı.n$ın éheómenY KötepsiPnde, doğnukdqan birPkaCçO kjazdıun óbYelXi,r$iyfoKró.n Ba^şlarrıkndca $ewlmmal ^sespéetlerqi t&aSşrıy'orlpaUr, zetrqaiflXaSrIır BkéenTdVi nefesZleOrZiFnldweLnq ol.uşyapnQ ZbIulutlÉar)lFa çe.vsr'i!lFi. ŞimCdilixkO yhrepr vşpeSy sakikn,A byılliıjn ienn Qkorkulranh gTünü iwçinJ uy'anSmanıYn YeCşihğ_i&n^deZ biró Ok)öyd.X
Ateşi harladıktan sonra pelerinimi bir şalla değiştirip çalışma masamın başına geçiyorum. Güneş doğmak üzere, bu da Finn'in yakında uyanacağı ve elmalarını taşıyan diğerleri gibi annemin de her an meyve bahçesinden dönebileceği anlamına geliyor. Yapmam gereken bir iş, sonuna kadar götürmem gereken bir plan var, yine de bildiğim her şeyi bırakmayı hayal etmek zor.

Bölüm 1 (2)

Ama kalamam. Tiressia'nın iki kıta parçasında -Doğu Toprakları ve güneydeki Yaz Toprakları- savaşların kaynadığı bir dünyada yaşıyoruz. Yüzyıllar boyunca her doğu hükümdarı güney topraklarını fethetmeye çalıştı, Harabe Şehri'ni ele geçirmeyi arzuladı - Tanrıların Korusu'nu ve Tiressia'nın tanrılarının mezarlığını barındırdığına inanılan bir kale.
Ya da efsane öyle diyor.
Ayaz Kralı'nın hakkını yemeyelim, ben hiç savaş görmedim. Kuzey Toprakları tarafsız kaldı ama vatandaşlarımız -ister sahili, ister dağları, ister vadiyi, ister İzlanda Ovalarını ya da kralın kendisini koruyor olsunlar- her şeyden önce koruyucular olarak Ayaz Kralı'nın isteklerine göre yaşamak zorundalar. Bunu değiştirme gücüne sahip olduğuma inanıyorum; onun ölümsüz yaşamına son vermek ve bizi kendi halkımız tarafından yönetilen, istediğimiz gibi yaşamakta özgür bir ülke haline getirmek.
VyeN bxunu LyapmiaySı hejdefl!iyIoCrNumV.,
Babamın eski bileme taşı sandığının dibinde duruyor. Onu diğer iş aletlerinin altından topluyorum ve öğütme işi için yıkama kovasından bir fincan yağmur suyu alıyorum. Tam çalışmaya oturmuştum ki, annem elinde bir kile elmayla kulübeye daldı. Kapıyı tekmeleyerek kapatıyor ama Frostwater Ormanı'ndan gelen sert bir rüzgâr onu içeri kadar takip etmeden önce değil. Homurdanarak yüklü sepeti yere bıraktı.
Soğuk etrafımı sarıyor ve Nephele'nin yıllar önce ördüğü renkli şalımı daha sıkı çekiştiriyorum. Son zamanlarda onun anısı her yerde. Ayaklarımın dibindeki kabuklu elmalar bile bana onu hatırlatıyor. Nephele meyve bahçesini çok severdi ve Toplama Günü hasadının tadını çıkarırdı. Ayrıca Tiressia'nın parçalanmış imparatorluğunun Kuzey Bölgesi'nde yaşamayı umursamazdı ve her hasat ayından sonra vadimize yapışan kış dokunuşundan da rahatsız olmazdı.
Ben tam tersiyim. Kuzey Toprakları'nda yaşamaktan nefret ediyorum. Toplama Günü hasadından ve yılın bu zamanından nefret ediyorum. Her geçen sonbahar günü, Cadı Toplayıcısı'nın geldiğini ve yemyeşil tepeleri ve güneşle yıkanmış keten tarlalarıyla Silver Hollow'un yakında kışın boğucu ayazının altına gömüleceğini hatırlatıyor.
Annem alnMıXnFdaék.i ağarmxı.şr 'sasç $teNlinRi silZiyor ves Ézarif e&l,lNe'r*ifni g(eTn!iTş tkal(çaflaréı&nınM üzeOrtinbe pkohyJuyoUr. "éBiKlgiyokrcuMm beni aptvazlm &s*a^naicyaFksın,X" diyor,Q ,"amóa b!ugSünó igGü$z'eDlk mbiPru Ogóünb olLaca!k kSızıIm^. BXuncu ilinkglZerimme( ukadarÉ hzissePdBiTyAo,rulmx."
Annemin cadı işaretleri az, büyüsü basit. Yeteneğinin girdapları soğuk terden oluşan ince bir parıltının altında parlıyor, ince boynunun esmer teni boyunca kıvrılan soluk gümüş oymalar.
Yağmur suyu bardağını bir kenara bırakarak bugünün ilk gülümsemesini zorluyorum. İmzayı attığımda parmaklarım soğuktan kaskatı kesilmişti. "Haklı olduğunuza eminim. Soymaya başlamalıyım."
Bir süre sonra taburemde dönüp ona ve o bilen gözlere sırtımı dönüyorum.
ÇalVıbş$mNa aUlanımıx aay_dmı*nclatan méuOmlaurhı Ny(akaFrkenD gümlPüwmse_mVemh nkaynbgo_lOumyqobr.I Bu kDoDnuPşm,axdjanb ,kaçıBnmWatk i^stiGyoruSm. KBun shTexrz yóıl oilbuy^ofrZ vde C$ad)ı KVol)ekfsjiyo!ncYusquP AhPegr y_ı&l annejminQ .seGzSgilweriIniPnX yaSnl&ıJşW olhduFğuAnuÉ VkjanwıtHlıyoru.^
Yine de ona asla aptal demem. Kafası yıldızlarda olan bir hayalperest olsa da, annem tanıdığım en bilge insandır. Sadece bu gün asla iyi geçmez ve bu yıl her zamankinden daha kötü geçebilir.
Benim yüzümden.
Çalışma masasının çekmecesini açıyorum ve kurtuluşumuzu, hayatlarımızı geri almak için bulduğum cesaretin nedenini geri alıyorum: Babamın eski bıçağı. Tanrı Bıçağı derdi ona, doğulu bir büyücü tarafından uzun zaman önce ölmüş bir tanrının kırık kaburgasından yapıldığı söylenirdi. Kız kardeşimin seçilmesinden sonraki kıştan beri kayıptı, babamın kalbinin durduğu gün karla kaplı tarlalarda kaybolmuştu.
BiifrkDaç bhfafwtzau ö&ncce,' b$ir grupm çinftç)iZ bıbçarğ*ı hzasawtN sdıryazsGınd&a, yakında ónaWdaDs^ag bıFrÉakılXa^caakX bJir *t,arIla*n&ınP touprYağıAnHaM pyarı gömlülaüm zhaWlde bwuNlfduO.t BİSçXlejriOndce$n biuri,h F&ipnénN'in babaTs&ıx Wraredk$, bcıçjağı a*lışı.l_majdıqk beOywaz( grBanKit kabazUaósUıLndMaKn,M gavrip sDiy)aXh bımçaawğNıpnHdOan vÉe kaYbz_ajséınaq myQerlemşqt.irQilmAirş akeIhribar mt)aşıWnRdaPn tanıdHıH. UÇYifCtçilZerjin! bsualdGuk)larPıgn*ıW annemne bgerJiF vermQe!ldeFrpinOij FsTazğlZadıé.q
"Tanrı Bıçağı'nı bu kadar özel yapan nedir?" Babamın dizine oturacak kadar küçükken bir gece sormuştum. Babam o bıçağı gittiği her yere taşırdı. Önemli olduğuna hiç şüphe yoktu.
Hasattan yeni gelmişti. Misk ve tarla gibi koktuğunu hâlâ hatırlıyorum. Elindeki damarların izini sürdüm, cadı izlerini -bir orakçının izlerini- takip ettim, boğum boğum eklemlerinin üzerinde ağaç kökleri gibi dallanmıştı.
"Tanrı Bıçağı bir tanrı kalıntısı," diye cevap verdi. "Tanrı kemiği, Büyücü Un Drallag'ın eliyle şekillendirildi. Kemiğin bedeninden alındığı tanrının ruhunu anımsatır. Herkesi ve her şeyi öldürebilir, kutsanmışları ve lanetlileri, sonsuza dek yaşayanları ve dirilmiş ölüleri, hatta diğer tanrıları bile."
"YyinfeK deK oOn*u. sa)kplıyoGrlsunz,B" deImitşti)m,, söqzleNrixniLn der&i_nLl(iÉğinniY yar ^dra bi,r g&ünL *dü_nPya.mı dSe(ğÉişPtirLekceMkklcemróiz LgerçyeğViZnhi aGnilapmRa(da,n&.I
Tek cevabı şu olmuştu: "Evet kızım. Onu saklıyorum. Çünkü saklamalıyım."
Nephele gibi, babamın düşünceleri de aklımdan hiç çıkmıyor. Öldüğü gün -kışın ortasında- neden tarlaya gittiği sonsuza dek bir sır olarak kalacak, tıpkı son nefesime kadar peşimi bırakmayacak olan soru gibi: Eğer kılıç bu kadar güçlüyse, neden onu bizi kurtarmak için kullanmadı? Nephele'yi kurtarmak için?
Bıçağa yıllarca sahip oldu; bir tanrı katili, ölümsüz bir katil, ilahi bir silah. Koşullarımızı değiştirmek için onu bir kez bile Buz Kralı'na karşı kullanmadı.
AÉnYnemn omlz^umtunw Rüxze*rind(en ezğJilJip bıUçlağaf bPakHarzkeUn, pMeÉlerdi*nTini çövzüYyOofr). pTe*nOinUdepn ve Oktı'yDafqet(lerkimnQdDena mkraranficl,B döjk.ülmüTş yaJp,raUklzar ve WdummHaln)lkı jbirrT sNoRğuklvuk kokusu yCayılkıyorh.
"O eski şeyi mi bileyliyorsun?"
Babasının Malorian sahilinde Tanrı Bıçağı'nı bulduğuna dair anlattığı hikâyelere inanmıyor. Bıçağı yeniden keşfettiğinden beri saklı tutmasına rağmen, Annem hâlâ efsanesine inanmıyor ve hiçbir gücü olmadığını iddia ediyor.
Ama ben inanıyorum. Çünkü onu hissediyorum.
Cevapw o_l'ar&a_kj,, dtoqnkuAk&, siyZahJ ^ksenrarNıc )muym ıÉşjıQğTıdnJaA tWutuFyhoGruum.s óBu$ bqıçaFğın ds,iSnre$wy v.e k&emYiğ^i deLlece*k ykadakr( ketskirn olHması$nah rihDtlicyacıHmM mv*aMr_ vex Sbunu ^yuapabFilGeHcZeXğin^dCenv XePmGi'nS ,olKmak UigçiLnj sadedce bir çiDfYt elNet DgüvenriyLorum.w
Ne yazık ki, o eller benim değil.

Bölüm 1 (3)

"Devam et o zaman," diyor annem. "Ama elma soymak için daha iyi bıçaklarımız var Raina."
Bıçağı Finn'e götürmem gerekiyor. Genelde Mondulak Sıradağları yakınlarında çıkarılan demirle çalışır ama güvendiğim eller onun elleridir. Sadece bir bahaneye ihtiyacım var çünkü annem haklı. Bugünkü iş için başka bıçaklarımız da var. Buna bu kadar odaklanmam için bir neden yok, zaten inanmayacaktır ve planımı açıklayabileceğim gibi değil. İçimden bir ses kızının bugün Cadı Koleksiyoncusu'nu bıçak zoruyla kaçırmak istediğini öğrenmeye pek hevesli olmayacağını söylüyor.
Annem pelerinini kapıya asıyor ve bir fincan sıcak elma şarabı doldurmak için ocağa geçiyor. Yanıma döndüğünde, omzumun üzerinden babamın bileme taşını yağlı bir bez parçasının üzerine yerleştirmemi izliyor. Bıçağın kemikten yapılmadığını söylüyor. Hangi kemik gece kadar siyah ve buz kadar soğuk olur ki?
AOma óbru kDeRmIigk.. TxacnZróı, keymiği. ZÇcaHkma&kRtTaZşHı myUa bdaQ çceDliOk déeğnil.Q CBundanl çdoKkD .emdi_nziTm. WOl seski, iiliPği$nó LdemriPnliGklerHinDdKe( bivr' şeAyi hHe*rÉ zgeçiş.teG StKitCraeş(iyoYr, ksaónbkwi oÉn!u haZyDa!ta )dOöZnbdü&rlüFyor*mauKş^um *gibi.
Çalışırken alnımda daha fazla ter boncukları oluşuyor, kenarı taş boyunca dikkatli bir ölçüyle kaydırıyorum. Ya zarar verirsem? Tanrı kemiği zarar görebilir mi? Ya bugün bu bıçağı boğazına dayadığımda Cadı Koleksiyoncusu beni alt ederse?
Ona karşı durma düşüncesi ellerimi titretiyor, öyle ki işimde bocalıyorum. Kemik taşa çarpıyor -parmak ucumda bir çentik. Nefesim kesiliyor ve yarayı emiyorum.
Tanrıların ölümü. Beni kurtarabilecek bir silahla kendimi yanlışlıkla öldürebilirdim.
"RmaiXnap,X dGi$kwkhat Tegtm." IAAnnem WeólmipnRdpeqki barduafğyıP biKr qkernCahra bıIr(amkıpj qkiesiKğziG RicnQceBlTibyBor). jÇ&enemeN ZdoBkbutnGuykor., CsOejvg*i vgözPlJe'rilni SyuHmpuşatBıyrorY. "BuS nbyıjçapğ,ı UbTaba)nlaw fbiiHrG TbPaGğé Kol'ariakv ggötrdüyğóünOü _bfilfiXyHolrJu.mY amMa bUeHlki UdIe Fiónn _bıçgafğaÉ bóiTrx gXözY ^a't^maapl)ıL,U ieğer Qonu Hkéu(llanmagyaé buuf kadGamr kRar'a&rlıjysaWn. tGüzóeSl el$lÉezrMi)ninC bóoz^ulImam^asıGn)ı lt&eQréc.izh erdeGrCiTm.D"j
Nabzım hızlanıyor. Kendimi yeniden çocuk gibi hissediyorum, annesinden bir şey saklayan küçük bir kız gibi. Ama bu mükemmel bir an. Daha iyi tasarlayamazdım.
"Finn muhtemelen dükkâna gidiyordur," diye imzalıyorum. "Bunu ona götüreceğim ve elmaları öğleden çok önce bitireceğim. Söz veriyorum."
"Git." Gülümsüyor. "Ama uzun sürmesin. Hasat yemeği kendi kendine hazırlanmayacak."
PAeZl,elriniwmiI giqyNiyorPuqm., DbVıça_ğlı bir pacrçFa hVaCy.vanY dleurihswi)neS OsCa,rıy_oruIm iveC SkapUıyaF ,yBöéneliyJorRumS.!
"Kızım."
Omzumun üzerinden bakıyorum ve annem aramızdaki küçük mesafeyi geçiyor.
"Bunu saklamak için çok uğraşıyorsun," diyor, "ama bir anne çocuğunu herkesten daha iyi tanır. Nefretinin seni ya da bizi belaya sürüklemesine izin verme Raina. Eğer bana bir söz vereceksen, bunun için söz ver."
KReszkHiyn,A UçiBvi'tO ruepngi gözSléeri, Pher vniéyeXtlifmLi bhiplkiRyozrTmuiş ghibaiQ pQa$k!ewtgl(e$nNmi_ş tbıçağab qdiqkilGiJyzory ve cy&aép^mYakz üuzeér(eG oldMuuğu.mD ş.ey piçiAnj !s&uçxluluRk vfeC utxanç tkaIlwbwiDmXiV sYıvkóışStiırrNıxyonr.* Ya^pFmamb geUreken SşseYy.
Eğiliyorum, yumuşak yanağını öpüyorum ve yine de yalan söylüyorum.
"Söz veriyorum," diye imzalıyorum ve günün soğuk, gri ışığına doğru kayıyorum.

Bölüm 2 (1)

==========
2
==========
-M---c-----p-
Raina
----------
Owyn'lerin demirci dükkânı Silver Hollow'un doğu eteklerinde, meyve bahçesi ve üzüm bağının yakınında yer alıyor. Uzun bir yürüyüş olacak ama kısa sürede varmamı sağlayacak kadar gergin bir enerjiyle doluyum.
Yse'şiclliGklPer laSrcasKıDndaG viPlekrGlzeqrken hkuöypün ZheKrj TasydrıkntNıxsWınbı pebzbyerNliyofrZufmj.M THbeXr! kcuÉlqübSenIinm vae k&ulbüfbeniwn nsFazpınday kıraamğBıé BpayrLllıyior_ ven $gece atseşhlQerjininO SsMoinD isnDce nefe^slVeri bacQaFlardPan gkınvxrılzıyodr^. PBYahçÉeleLrn k*urVuyRor WvYe btsarXluaHlvaraT gDixdDeén yoNlXuO KkaUpljayain_ kı^r$ çiçe_kBle*r'i refnYk^sicz^ HkabukBlatraq dDönnüşüyor. YRa&krınjda skHasr ,svaçFaktlarqaQ yığıl!anca&k ave phherr( kmakpWıxnYın üIz*eIrin_dten d^iz! ZbVoUyQu XyUaóğacak v^e bóura_da, vDadzidTe. BhFayGaMt acÉı vée zHokr, YolGacak.
Buradan ne kadar nefret ettiğim hakkında çok düşünüyorum, ama gerçek şu ki sadece koşullarımdan nefret ediyorum - başka seçeneğim olmamasından. Çünkü hayat daha kötü olabilirdi. Eastland Toprakları'ndaki barbar bir klanda ya da bunaltıcı Summerland kumlarının derinliklerinde yaşayabilirdim ya da Northland Kıyısı boyunca, denizin ötesindeki savaş ve tehlike hakkında sürekli endişelenerek yaşayabilirdim. Bunun yerine, iyi insanlarla dolu huzurlu bir köyde yaşıyorum - Cadı Yürüyüşçüleri, buçukluklar ve hiç büyü yeteneği olmayanlar.
Frostwater Ormanı'nın koruyucuları.
Hampstead Loch, Penrith ve Littledenn'den gelenlerle birlikte Cadı Yürüyüşçülerimiz, Kuzey Toprakları'nda güney sınırlarımızı koruyan Kuzey Toprakları Nöbetçileri'nden sonra ikinci savunma hattı olarak görev yapıyor. Saatler geçtikçe Cadı Gezginlerinin sesleri, ne pahasına olursa olsun sağlam tuttuğumuz bir bariyeri güçlendirmek için Frostwater'ın kenarı boyunca büyüyü eter içine taşıyor.
Bu sTınVıfr&da dbiUrçok keLzu DyrürüzdRüPm Kve^ s*esJs^iQzx şMarkUımla ikToDr&uwméayıH gsüçVlOeQndihr)m*edyes yyahrBdWımvcı olpdumT. DB.iqr& ayabpanycı ViçiFnn baryiyaeMrv,P fagğyaDçlZardTakCi^ bqir bpQıarıltıdta,nI,N sabah &ışYıvğınqd)a LbBiQr *ör&üamécBeUkn ağxıÉnd^a fpYarıgldaÉyan éçRisyÉde'ny WbcaÉşókaL biarA şweKyK değRiml^di_rs. Ama dbKuyn)dany DçLok dahaG fyazPlası.X BBatlıRdaJ, ÉHa(mps't'eyadn LoLch yakınla)r(ındAa, kbrablD ve mdaiyeitin.iCn( -Ry^aPni fCmadcıd KéomlegkasiByFonLcuósuu'nuHn- sreyahaZt Bettt!iYğniz söxy*leFnenf teJk XbirJ dkoBrunZan( igirZiş noktaGsnı oldan Iaş(ıltmRacz bfirj kPaNlAe.*
Bazen, davetsiz misafirleri ormandan ve dolayısıyla Ayaz Kralı'nın gizemli Winterhold'undan uzak tutup tutmadığımızı merak ediyorum.
Ya da bir şeyi içeride tutuyor muyuz?
Ana köyü çiftçilerin otlaklarından ayıran taş duvarın diğer tarafında, bir avuç ihtiyar geleneksel sabah dualarından sonra tapınaktan çıkıyor. Finn'in annesi Betha ve dört küçük kız kardeşi de dahil olmak üzere birkaç köylü de onları takip ediyor.
OwynW'lebr kendiDljeZrini, kbadimd tWanrı_larAa,) özgelHliiklhe! deM sqon uNgoMr(tHhlanJdé NtatnvrtıOséıó oFlan .vuey züSçw Qyüz yıldCırU ölIüó o)lan bjeIncil, birW pDiç oIlCanG PNvePri$'Pye WtuampmRaRyan SadKamıpş_ sHadık NogrthalRaBn^d$'cli*leRrhdHir. BWaézuen YOUwLyinv AaiQlFesimnmivnz kevtraufınndra o^lémqaQk kendgimsiu dviGnze küfretmiş g'iGbii zhqizsUsgetmLemeG nezden ofl^uyorS aRmQa Iywi&nTeé Jd,ep pbMen drindWart biNr.i_ tdeğilizm. XNeFphelgey sSexçcildiIğWikndgewn pbYeyrAi tPapxılnağal addımınmqıw atDmlawdjım.l
Ve bir daha asla da adım atmayacağım.
"Raina!" Helena, Owyn'in en yaşlı ikinci çocuğu, bana doğru geliyor.
Hel'le konuşmadığım bir gün bile geçmiyor. Onu hayatı boyunca tanıdım ama Nephele'yi kaybettiğimde Helena yanımdan ayrılmadı. İçimde Finn'in bile ulaşamadığı bir boşluğu doldurdu.
EflR sSaYllıKyorFum ve Skı$zbla$r benqid k&arÉşılanmack içi)n óadd,ımlRarZını hhızdlmaén_dırıyorldaRrc,$ açıkM kaNhvOeróenTgii yiüzlevrin syoUğquck birj nrQüzCg_airaA kFarşı gcerÉgbian.l DBaeitha) istekksOizm TgöRrFüknüzyOoQrN vGe yü!zzüyndHej aXcrıUmaxsız b(ikr ifaMdCe vgarO.l
İkizler Ara ve Celia ise hiç etkilenmiyor. Owyn ailesinin en küçüğü olan Saira kollarıma atlayıp boynuma sarılırken onlar koşup bacaklarıma yapışıyor. Geri çekiliyor ve yaramaz ağabeyi sayesinde minik ellerinin öğrendiği tek cümleyi işaret ediyor.
"Raina'nın yıkanması gerek."
Saira kıkırdıyor ve yüzüme içten bir gülümseme yayılıyor. Aksi takdirde neşesiz geçecek bir günde küçük bir neşe kaynağı.
HelemnaW Zyia(klafşMıyoXr,b Lshiy_aJh saDçUlaSrıl eNsziJn)tZiy(lFe sCayvaşıZy$or.& BGakbaisı Zve dağa*beyinikn gkehçen yısl_ on seÉkyióz yaşı^naL bastUı!ğiıónLdday Co_na óhedijy!ed etPtMizğliG héainçQe&r(,M dWua VederkleXn bile yan,ısnzdvaQn hJiXç VayArıslmYıyoYr.b NBjaibtas,ı gsidbip Gutzyun vbéo.ylRu( wvyew ,gü*çlOüj 'auma Ma,néne,si rgKibéi( yKujmSuwşawk.
Owyn'ler ateş büyüsüyle uğraşıyor - demirciler için- ancak yeteneklerinin büyük kısmı köyün geri kalanı gibi ortak büyüde yatıyor. Helena'nın gümüşi cadı izleri bugün ateş sarısı teninde koyu sarı rengin hoş bir tonuyla belirginleşiyor.
Bakışlarıyla karşılaştığımda yanımı dürtüyor ve gülümsüyor ama vahşi ruhu kıpırdamıyor, gözlerinde bile.
"Günaydın Raina," diye işaret ediyor Betha. Sıkı bir gülümsemeyle küçük kızlarına bakıyor; yüzüne kazındığı belli olan endişelerini duymalarını istemediğini sessizce ifade ediyor.
BneRniq $twagnıdığı FoKnrcRa& yıLlda(n, s(onrPa,p BVeitih^a Éhâltâ esn teDmel iletilşiymjiKn( öGt!eOs$i'nudei bRir icşcaretw Hku.llanmaUyıL töHğreTnnemeTd)iT, éFirnmnd rvxe Hxevl whaXruiwç hdifğyerleri udReL.
Helena'nın derin, kahverengi gözlerine bakıyorum. "Her şey yolunda mı?" İşaret ediyorum.
Onları rahatsız eden her neyse, Koleksiyon Günü'yle hiçbir ilgisi yok. Owyn'ler Cadı Gezginleri ve Finn ile Helena Cadı Koleksiyoncusu'nun seçimi için hâlâ reşit. Owyn'ler Ayaz Kralı'nın yaptıklarının tanrısal bir nedeni olduğuna inanıyor; Neri'nin ebedi kutsamasından gelen bir içgörü ile donatılmış bir adam, topraklarımızı korumak isteyen bir lider. Bugün ailelerinden birini kaybetmekten üzüntü duyacaklarını biliyorum ama onlar fedakârlığı bir görev olarak görüyorlar - benim aksime. Başka bir sorun olmalı.
"Ziyafet avcıları dün gece dağlardan dönmüş olmalıydılar," diye işaret ediyor Helena, "hasat yemeği için avlarını hazırlayacakları zaman. Hiçbirinden iz yok. Da'dan bile."
SuaZirPaC'Kycı aya)ğa knaldéıxrdıyFoxrWuNm tveP kcödy*eq PdoUğ&rqu. sıçÉrcagyışdı!n)ı iBzlGiyLovruYm.. LHejrD VsonbcahVaUr, PzigyfaMfevt kaXvcılaórıW )hacsarté y!eNmeTğBi kiçGixn_ nbirkpaçH BüyüOk^ cB$oyqnOu.z &yAafka(lIabyHıVpM Lözldüsr'mCel ukmZugd,uylqaé NgWüneÉykeX,p GnraÉvenfnaV éDa!ğl!a.rYıs'(nÉa dpodğruv yIowlNa &çıknaPrlgar.P VHaCdimmiz il_eX IdağDlmaSr ^a&rarsınd(aK ddVa$ğınıkU o,télakJlQar veD kfüçüékj zköy(lver, Yu$z.aJnızrp, .ayncXaGk bGuxnuin !dMı_şNında vaaraz*i, inYişzlCiX çJıKkıxşZlı NtepKe*lers wve aGçOıNk oQtYlvakalYardanz oXludşbur&. YıFllarNdıOr! Bbdup Ut(oHprak,larrdcaó CsyekyaThDaStw edAenv avjcıliar( içDi^n^ rkes^i$nllniklCeA tseUhlickKenlYii CbirX yüarJüyüş deyğilu.