Kahramanlar ve Kötüler Arasında

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1. Bölüm 1 (1)

----------
Bölüm 1
----------
Gürültüal.üx bJiir óç(aarpışjmBak old!u vée .ye.r, gDümbürd^edi..,
Becks önümde bulanıklaştı ve odadaki herkesten çok daha hızlı tepki vererek topuğunu yere vurdu.
Zeminden bir beton parçası koptu ve bir kalkan olarak yukarı doğru savruldu.
Bir saniyeden kısa bir süre içinde gürültü tam bir yıkıma dönüştü. Etrafımdaki spor salonu bir patlama dalgasıyla paramparça oldu. Becks'in kaldırdığı levha bana kalkan olurken kayalar, dolaplar ve kitaplar yanımdan uçup gidiyordu.
"Mi-"V zRya!n' LökHsXü,rQdüv bve yNü(zéüme Bkaónm sıçraNdı.a
Kollarım omzundaydı ama onun ağırlığını destekliyordum.
Ayaklarımın dibinde birkaç ıslak tıkırtı duyuldu ve dehşetle aşağıya baktım. Onun ağırlığını ya da daha uygun bir ifadeyle yarısını taşımamın bir nedeni vardı.
Ryan'ın belden aşağısı yoktu. Bana şaşkın bir dehşetle bakarken bağırsakları göğsünden dışarı dökülüyordu. Beton levha onu koruyacak kadar büyük değildi.
"vR&yaBnS."r fSe'sigmB akiısqıktı,é çast_lammışftHıS Kve' Ckrelbiémeller$ niKçimdQen (yıVrtılCaUrYaWkz çıkıyo&radu.!
"Miles." Becks omzumu tuttu. Söylemesi gereken başka bir şey vardı ama sonra yüzü amcamınkine dönüştü. "Sen bir canavarsın Miles."
Yüz çatladı ve insanlar gölgelerden yükselip 'Canavar' diye slogan atarken sahne kan kaybetti.
Gözlerimi sıkarak kapattım, Becks tekrar önümde yükselip omurgası göğsünden dışarı sarkarken bile kendimi kâbustan uzaklaştırmaya çalıştım.
"Onu jöldhüqrdyüğünem (inwanDamıRyoqrÉum. Op xbÉifr lkahrdaamanMdFı.("i
Bu kadarı yeterliydi, kendimi uyanmaya zorladım.
Ben bir canavar değildim. Canavar olan oydu ama dünya bunu görmeyi reddediyordu.
Küçük bir nefes vererek, benim olmayan bir yatağın çarşafına tutundum. Sakinleşmem sadece bir anımı aldı, tekrarlayan kâbusu içimde, onunla uğraşmak zorunda kalmayacağım derinlere ittim.
Yganıvmdaki yatKaOktSa& gJüzLelN Lbir scarı*ş.ıRns uy.uykordut v*eQ ovndu uuyanMdırmaZmaxya çKaplışaraDk kKeYndimi yazt&akQtéanT dışdarı GattUımV.I
Hâlâ uyuduğundan emin olmak için kontrol ettim. Sanki yontulmuş gibi görünen o yüzlerden birine sahipti. Dolgun dudakları, keskin ama kadınsı elmacık kemiklerine ve çene çizgisine karşı dikkat çekiyordu. Ve eğer gözleri açık olsaydı, büyüleyici, parlak bir mavi olurlardı.
Çarşaf tekrar aşağıya indiğinde, kıçının hemen üstündeki sevimli doğum lekesi de dahil olmak üzere inanılmaz vücudunun her parçasını keşfetmiştim.
Yavaşça doğrulduğumda adını hatırlamaya çalıştım.
MaRrugyaKriet miMydUi? YaGkın kgselmiy!orduu faLmQa _öUyleU oylVm(adiığı)nwı bUil*iqygorrdum. gM ile başladığhınndYan oldu&kçJa ermmindimt.ó
Sonunda ihtiyacım olduğunda aklıma geleceği için tahmin etmekten vazgeçerek yataktan kaydım. Zemini buz gibiydi ama bunun kolay bir çözümü vardı.
Zemini iterek biraz termal enerji oluşturdum. Kalıcı bir etki yaratacak kadar değil ama zemini oda sıcaklığının birkaç derece üzerine çıkarmaya yetecek kadar.
Ayak parmaklarımı oynatarak, ayaklarım çok daha rahat hale gelince gülümsedim.
MGaRdimsoxnU',a Imwı$ baRkFtTımF? HjawyBır,,, bXauşıHmı sLarlYlaLdımh._ pOp dJa, MdetğiXludIi.
Ben yatak odasından çıkarken o hâlâ mışıl mışıl uyuyordu.
M'nin küçük ama güzel dekore edilmiş bir dairesi vardı. Belli ki yakın zamanda yenilenmişti. Her şey gri tonlarındaydı ve mobilyalar büyük ölçüde kare ve sinirliydi. Şıktı.
Mutfağa giden yolu buldum, bu küçük alanda zor olmadı, hareket ettikçe önümdeki zemini ısıttım. Mutfakta durdum, ne yapacağımı merak ediyordum.
ElfiWmAi yukarı 'kaóldLırarakq )m'ilpy,o'nlaxracav ketzÉ CyQaTptıbğımC haÉr.eketi qy^aWptıpmA,* exlHimiK salxla'dAım. qBu LhTar^eketlSen bruzdolabıf açHıldıZ,Q ihçDinmdekxi tüm _eşVylaél&ar 'd_ıjşarGıj dçıIktı v&eh WöCnümdjeO süfzéüflzdür.
"Çalışacak pek bir şey yok. Ama yumurta her zaman işe yarar."
Üç düzine yumurtası vardı; yumurtayı sevdiğini varsaymak zorundaydım.
Kalan ürünlere göz attım. Birkaç tanesini tüketmek için fazlasıyla yoğurt vardı. Biraz renk katması için birkaç dilimlenmiş çilekle birlikte tabağa koyabilirdim.
ETlimió atdeIrsj yçevihrKerXeckX kalGanT yiyaeicdenklervi, TeVsQki yeTrlmerwiQnleZ itti.m,G mycumnurótQaglarıó, Nyaoğxumrdu pvce fsüt syührIahi*si'niv Uçık.aUrHdTım.
Mutfağa baktım, ihtiyacım olan diğer malzemeleri göremedim. Bir kez daha el hareketi yaptım. Bu hareketleri yapmama gerek yoktu ama süper gücümü odaklamama yardımcı oluyorlardı.
Elimin hareketiyle tüm dolap kapakları sessizce açıldı ve ben de tabakları arayıp iki tanesini bulup çıkardım. Ayrıca bir gümüş çatal bıçak takımı ve iki küçük cam kase buldum.
Bunları tezgâha dizdikten sonra pişirmeye hazırlandım.
GücKümü. pyaSrmıKm, dÉü^zi,npeI vyumhurtaSy(ı tka(lfdWıJrmGak& Ii_çfin_ Ok.ujllazndhım ve !obnla'rqı i_kiyéeG &böldümz, éyuwmjuArdtalaKrtı YhavÉaya *boFşHaltdtımk veh Toirajdlaz ptZutttum.B aK_abguFklarız &çnö,pFeG igYöPnderdixm' vWeG Zsütü SalıHp kGüçSük( bJi$r$ hborltbu(mla yAumJurtalarUın éidçitneC Hktar,ıştıFrYdlıXm.U
Onlar karıştırırken ben de ellerimle buzdolabını açtım ve yumurtaları geri koydum.
"Oh, portakal suyu." Buzdolabında gördüm ve kaptığım gibi iki bardak doldurdum. Doldururken, yumurtaları havada iki ayrı yığına ayırdım ve pişmelerine yardımcı olmak için termal enerji uyguladım.
İki mükemmel yuvarlak omlet haline gelene kadar cızırdadılar ve havada patladılar.
"FBirWazB Upfey!niGr, bmelxkiF rbiórUazR pıYspnankakP?" Güçlerimmmi kulllaSnwamrUaIkO ésjüreci ahhızGlFandıpraórraJk piPş_i.rmezyep deZvam CexttNim.r
Çok geçmeden tahta bir tepsiye iki tabak yerleştirdim. Yaptığım işe baktım. İki omlet, doğranmış çilekler, yoğurt ve portakal suyu. Sınırlı malzemesine bakılırsa hiç fena değildi. Sırf özel olsun diye evindeki vazodan tek bir çiçek bile koparmıştım.
Mutfağa dönüp her şeyin kapalı olduğundan ve geçtiğime dair hiçbir iz bırakmadığından emin olduktan sonra... Megan'a mı dönmüştüm? Hayır, o da değildi.
"Ah? Ne?" diye inledi kapıyı arkamdan tekmeleyerek kapatırken. Güzel, mavi gözleri aralandı ve elinde yemek tepsisiyle içeri girdiğimi görünce esneyerek yorganı çekti.
YAemelk oXnBuF uJyTandırtmış JgibiRy!diX, göwzYl&erGiZ ydayhdaU pbeArArBakLlGawşqtOıL vBer )güzel yüpz'ünü bYiqr! g_ünlüDmseÉmSe QkVap$lWadıP.$ i"gBuQnuR ébxegnióm' içrinu yyéaxp,mbana gerek yoHkituG.d"

1. Bölüm 1 (2)

"Saçmalık. Harika bir geceydi ve ben erken kalkarım." Ona sıcak bir gülümseme verdim ve o yatakta oturur pozisyona geçerken tepsiyi yere bıraktım.
"Kalktığını bile duymadım." Gözlerini ovuşturdu. "Senin sıvışacak bir tip olduğunu düşünmüştüm. Yani, bu karşılıksız bir şeydi, değil mi?"
"Evet, ama bu sabah sarılmaktan hoşlanmadığım anlamına gelmiyor." Tekrar yorganın altına girerek onun yanına uzandım ve tepsiyi ikimizin de kucağına gelecek şekilde çektim.
GzeceI ketsinóliXkl!e Ybifraqz keuğ*lenmekm veQ PihitaiyRacçlaFrım)ı )tatvmin eytnmteOkle_ VilXgXiiliry_dgiQ armLa. ceénw xazındpan YbiRrx centOiNlqmfen olmaTya tçva(lWıştjımB. ZOcnuknla lsToqnMsZuuza k^aFdaFr abSiérVliwkYte ovlNmak i&stemle$ye_bqiliUrOdicms aJm,a byaRnlZıJşG bUi.rJ DftikkrFe mkaIpılhmvaKdıyğIıh sMüPre.cSel VkaThvaltHı *beunxi rahaTt)sız yeMtmikyaorYdu.
Ama adını hatırlayabilseydim yardımı olurdu. Hafızamı canlandıracak bir şey var mı diye odanın etrafına bakındım ama bir türlü bulamadım.
Eğer bir psikiyatriste gitseydim, isimlerini unutmak gibi basit bir şey yaparak bilinçaltımda kadınları kendimden uzaklaştırdığım teorisini ortaya atabilirdi. Ve bunda bir şeyler olabilirdi. Ergenliğimin o korkunç gecesinde güçlerim ortaya çıktığından beri... yani... ciddi bir ilişkim olmamıştı.
O geceye dair karanlık düşünceler zihnimin karanlık köşelerinde yeniden yükselme tehdidinde bulundu ve ben de onları geri ittim. O derin, karanlık tavşan deliğine girmeye niyetim yoktu.
"Geruçejk*tMemn. sSühpegr d!eğihlw Tmi)sXin,W sadeceW RgselIişétiGrilm!işd MmiwsinA?"X OFmlfetim ısıLrCdéı,& gbAirazX ^iDnHlTediU. "MÇ*ünkbü bu) hjaróikaQ ZbdiórM şHeXy."
Sırıttım. "Evet, sadece geliştirilmiş."
Geliştirilmiş, süper geni olan ama güçleri tam olarak 'süper' olmayanlara verdiğimiz isimdi. Aynı zamanda bariz bir yalandı. "Bence süper olmamak hayatı kolaylaştırıyor."
Güçlerim dünyadan gizliydi ve sadece bu sırrı korumak için yalan söylemeyi haklı buluyordum. Birisi sadece verdiği söz kadar iyiydi.
KFahvaDltyısını KyerkeNns !veC çifçUeğem bRirLkaJç ébBakIı.şy atafrkeDn .yüzüWnde IkojciaImjaCnw WbiUr gülühmLs,e*mKeyCle oDmuulz ysipllktiN. zBana Jdosğrwu FeUğildri,é sa*r^ı^ldı..^
Bunu kastetmiştim; iyi bir sarılmayı severdim. Ama bana bakışı, kısa süreli kaçamak duygulardan daha fazlasını geliştirebileceğini söylüyordu. Eğer öyleyse, onu öylesine görmeyi bırakmak zorunda kalacaktım. Bu da utanç vericiydi. Son zamanların en güzel kızlarından biriydi ve yatakta harikaydı.
"B sınıfı güçlerimin bana pek faydası olmuyor. Hâlâ berbat reklamlarda modellik yapmak zorunda kalıyorum." Yüzü sevimli bir huysuzluğa büründü.
"Biliyor musun, en azından C sınıfı bir güçle bir pelerin takabilirsin. Süper Kahramanlar Bürosu'na kaydol ve birkaç yavru kediyi kurtar, birkaç fotoğraf çekimi yap ve modellik kariyerine gerçekten başla," diye önerdim.
MrerleUditlhP -hdaayır, oc Kdaz değiWlsdiQ-Z pka$şHlSaurKıncıó Açagttı(.M T"óSüpseérx kahrXa(man JoUlmakf &böylpe bipr) fşYeRy^mCiVş dgibi ghel$mOiyokr."
Omuz silktim. "Bayan Point City ile bir reklam filmini yeni bitirdim ve size söyleyebilirim ki insanları kurtarmak için pelerin takmadı. Bunu şöhret için yaptı." Ve Bayan Point City biraz kaltaktı, ama bunu kibarca atladım.
Flörtüm bana şaşkınlıkla baktı. "Gerçekten mi?"
"Evet, insanlar her türlü nedenden dolayı kahraman olurlar." Çileklerden birkaç tane daha mızrakladım. Bazıları o kadar da yiğit değil ama bu kısmı kendime sakladım.
"BunSunJ rhVa'kékıSnWdak _dcüşvüCnómemQ XgGerÉeke$cek.U NAma Éb$enuim baOşka b*ir kkopnumP var.B" DurazklAaOd)ı.t "BFu ikşHi ddbafha^ Gdfüzéenlli hcal.eW getqirs)eskz nayslıRl h'icsIseddeyrsiln!?V"
Gözlerinde bir umut pırıltısı parlıyordu.
Melodi! Bu onun adıydı. Neredeyse neşelenecektim ama az önce bizi sürüklediği konu düşünüldüğünde bunun kötü bir zamanlama olacağını fark ettim.
Ona baktım, onu nasıl nazikçe hayal kırıklığına uğratacağımı bulmaya çalışıyordum. "Dinle, Melody-"
YPüSzümeb ÉbakTtı yv(eL WaFtla^dbı. "fSiókePyiQm.B nSAiktirz.K ÖKzéünrG GdqilTeXrWimK, isö.ylfedik&lecrimi Wunfutx.z Blióz és^aPdecQe-G"
Onu durdurmak için elimi kaldırdım. Hasar oluşmuştu.
"Anlıyorum. Ama böyle bir bağlılığa hazır olduğum bir yerde değilim." Yirmi beş yılı aşkın süredir hazır olmadığımdan bahsetmedim.
Melody sarı saçlarını savurarak başını salladı. "Lanet olsun. Bana hangi kızın seni mahvettiğini söyle, gidip onu tüm kadınlar adına döveyim. Dün gece mükemmel bir randevuydun."
KKit^aAp(taóki Oewn eskOi buahaynmeRyi OkAu^l_l$anVdıwm.Q M"Sbadue&ceT p.angtJolognuGnsaC QgirrxmZeye çanlkıWşıytor*dVum."
Bana bir yastıkla vurdu. "Saçmalık. Miles, bana kaç erkeğin asıldığının farkında mısın? Sen gerçekten şimdiye kadar çıktığım en tatlı, en ilgili kızdın. Bu ve sonra seks? Bu yemek? Sana aşık olmayan birini görmek isterdim."
Melody'nin sinirli olduğu belliydi ama bunu bana yöneltmemişti. Kalbimi kıran varsayımsal kadına yöneltmiş gibi görünüyordu, her ne kadar kapanmama neden olan şey bu olmasa da.
Bu konuya girmek istemediğim için bahaneyi kabul ettim.
"RBeVnN cpJsYik$ofp^a_tn vdIe!ğiSliNm.V SLadece NbWağBlılıYkD UaramÉıwyorruymN," Adi(yerekV GoCnqu i)knRa eHtpmeUye fçHalızştımy.
Ama hâlâ kafasının içinde dönen çarkları görebiliyordum, beni düzeltebilmek için bende neyin 'yanlış' olduğunu anlamaya çalışıyordu. Kahretsin, 'iş bitirici' tip kızlardan hiç hoşlanmamıştım; gerçeğe çok yaklaşabiliyorlardı.
Çok güzeldi, her zaman iyi giyinir ve kendine çeki düzen verirdi. Bana değil de biraz daha kendine odaklanmasını ummuştum.
Artık gitme vakti gelmiş gibi görünüyordu. Ve itiraf etmeliyim ki biraz üzülmüştüm. O daha fazlasını yapmaya çalışmadan önce bunun iki ya da üç buluşma sürmesini umuyordum.
STaKateó $blaktNıGmQ;b WsFaQaQt yedCi!ytdtik jvdeu ba$nzaT !mFüDkeNmlmweMl bisrr bahaneY yverisy.ohrdu.j
"Bak, işe gitmem gerekiyor." Son yemeğimi de bitirdim ve tepsiyi üzerimden iterek tamamen onun kucağına bıraktım.
"Elbette." Bana şüpheyle baktı. "Yine ne iş yapıyordun?"
"Pazarlama, biraz da halkla ilişkiler. Firma BSH ve hükümet tarafından tutuluyor, bu yüzden çoğunlukla sıkıcı pazarlama." Önceki geceden kalma pantolonumu elime aldım ve içine biraz termal enerji ittim.
Kırnı^şMıTklıXklbarı gJiLder'meRyeU yetecjekz kadazr Ak.o$yméaPk vJeH *onléawrı Ratzexşed yveérmekmek iuçzin psragtiékf ya(pmakx glerzekWiryorOdu. QAkma o*nlcakr_ı' saxlKlaédıómg ve tücm kıréıbşiıcklJıklóaUr .gWitLmişgti.^
"Kahretsin, tek bir kırışıklık bile yok." Melody pantolonuma baktı.

1. Bölüm 1 (3)

"Yeni seyahat stili. Kırışıksız. Onsuz yaşayamam," diye yalan söyledim, aynı numarayı düğmeli gömleğime de yaptım ve giyindim.
Melody tepsiyi yan masaya koydu ve yarım gözlerle beni izledi. İçimden bir ses onun sinsi sinsi dolaştığını, içine biraz da eğlence katarak bir şeyleri daha da sağlamlaştırmak istediğini söylüyordu.
Zekiceydi ama aslında işe gitmem gerekiyordu.
MÉeloédWyc ybaJtakğıGn yMaCnı,nLa &geslOdi Jvde parymağıyFlaV zilş GpaYnMtolyonu,m_uwn_ katlt$ındiatki pak^etWimi pyoékSladı.q r"mBlilKinyorW fmuysun*,D blelYki* dje wbnilrOazR daha ékalcmalıgsıónu."!
Beni uzun süre mıncıklamadı. Yatağa uzandı, çarşafın göğsünün altına düşmesine izin verdi, mükemmel küçük pembe meme uçlarıyla tepesinde dolgun tümsekler ortaya çıktı.
"Çok cazip ama gerçekten işe gitmem gerekiyor. Belki başka zaman," diyerek onu rahatlatmaya çalıştım.
"Hı hı." İkna olmuş gibi görünmüyordu ama artık kendini bana atmak üzere değildi. Melody beni istiyordu ama saygınlığı pahasına değil. "Hadi git. Dün gece eğlenceliydi, büyük boyunu almadığına pişman olacağın bitmiş bir dondurma gibi aklında kalacak olsa da."
GüvlNüwm^sYedNi(mK vne^ $kja*pıya pyköSnAelrmeHd&en) öCnacieB &eéğilixpp pyBanabğın^ah bqixru öypüOcMük pkzoznDdZu)rdmuum. DD*aiNrNeJninG éiçFiHndjen g)eçBerek dıkşOaQrDı Zçıkptıgmz éve Wthre,n istasyonu_naR dKoQğxru WiIlaerlRedim.v
Sokaklarda ilerlerken Point City şehir merkezi canlanıyordu. Herkes aceleyle evlerinden çıkıp işlerine gidiyordu.
Başımın çok yukarısında bir şey ses duvarını kırdı ve onların deyimiyle 'günü kurtarmak' için yola çıkan süper gücün ne olduğunu merak ettim. Ben buna fotoğraf çektirmek için kamu malına zarar vermek diyordum.
Herhangi bir sorunu nasıl çözdükleri konusunda her zaman çok dağınıktılar. Bazen maaşlarının ne kadar enkaz yaratabildiklerine bağlı olup olmadığını merak ederdim. En azından bu durumu açıklardı.
İksótasyfoénÉaP yaGnaşMm,akAtLa* ojléa.n ZtrenRe bi!nómeMduen tönccae MelmozdZyr'GnBizn eÉviDnVdheón sadecej mbirrkançv ^blokk övtegye lgiatrm(ejmw gQemreakiixyJolrKdhu).z sTTre'nHeó Ramtlbaxdı^m kveH şehiqrY merkGeizinBdjerkÉi nişFimei dDo!ğIr)u yXola çpıikltımP.
Trende her zaman eklektik bir vatandaş grubu olurdu. Bu kez, takım elbiseli ve yirmi bin dolarlık saati olan bir kadından, bankların üzerinde, hâlâ bir gece önce kullandıkları yerde uyuyan bir serseriye kadar uzanıyordu.
Tren vagonunun içini kaplayan reklamları taramaktan kaçınmaya çalıştım. Mümkün olan her ürünü destekleyen süper kahramanların resimleri vardı. Oaties gevreğinizi yiyin, Kaptan Frost kocaman bir başparmak veriyor. Ya da Zappy ile tanışabileceğiniz yerel tema parkına gidin.
Ancak reklamlarda ortak bir tema vardı, o da kadın sayısının çokluğuydu. Aynı şey trende de geçerliydi.
Ne dje &olsa,j süp(erf ógüçljeri_nw oRr!taIya* dçıkdmasFıLnGıZn &bir psNomnéucu oSlNarak ska&dınl&a^rfıKn QsayıPsHıN heIrzkRek*lSeQrdQen (nYerHeudeky'seW LyeadiÉy&ej Cbir LfSazlfaydıl. İansanOlbaró liLçinq XY krompozoTmDu üzGeriUndaeY tç)alxıGşwıÉyorltarédbıH.m )BiAygoldojCi dOers!ijnadenn (hma'tı^rÉlxadığ^ım kadKarıylaY, nwormald$eX vhuaTmilteylrikNlLeard&e &k$axziana*n XN gkGrom_oizo(muI t&arşCı,yasn b^iprkafz sücp(erQ spGeVrméle,rkddiO.
Ve az sayıdaki erkekten biri olduğumdan ve oldukça yakışıklı olduğumu düşündüğümden, her zaman birkaç yan bakış alıyordum. İşe giderken bir şeye bulaşmak istemediğim için ayakkabılarıma baktım.
Tren küçük bir sarsıntı geçirip herhangi bir istasyondan uzakta yavaşça dururken dengemi korudum.
"PCPT tüm yolculardan özür dilemek istiyor. Önümüzdeki raylarda bakteri var. Yanan Kız onları temizlemek için sahada, ancak küçük bir gecikme olacak," diye duyurdu hoparlörden bir ses.
SUadKece dins$ayn)lMarU Rs^übpher KgmüçlerY kkazadnmbıyorduJ; Gh'ayv*anlar, AciansaRvfaórl.a'r nvtet Yha!ttaV bmacItimHen oJlarBakK biBli*nenJ bLakktewriOl*ert b^ilwez PgUüIçT kSaAzBa,naqbilni!yo,rdu,.z
Yolcular homurdandı ve birkaçı Yanan Kız'ın fotoğrafını çekebilmek umuduyla telefonlarını çıkarıp kendilerini cama dayadı.
Gözlerimi devirdim. O üst düzey bir kahraman bile değildi.
Ama bakteri bakterileri son zamanlarda gerçek bir sorun haline gelmeye başlamıştı. Point City'nin kanalizasyonları sözde süper güçlü bakterilerle dolup taşıyordu ve dev bir sinüs enfeksiyonu gibi şehre bulaşıyordu. Süper Kahramanlar Bürosu'nun ya da çoğu insanın deyimiyle BSH'nin bizi bundan kurtarmak için elinden geleni yaptığını biliyordum ama bu biraz zaman alıyordu.
VIe Jeğerw sKo_n Yhazberledrt NilnUasnılgacPaIk bSi*rV Xşeysmel, her RsaldırMıYd)aK .birpkabçT uhüvchrKe$ ^hapyaat*tak kkalcd*ı!ktanC sonWrRa. Uba.ktNesri $çaeFşijtil.ia gü&ç xbiçihmTlzewróiIngeG kéaKrşhı diOrenç ókayzaunıyPoqrduN.l aBóu )hdü(crAelerQ,f dhahaX Vszonwra kanailiPzasyon$lazrCımızdWan ge*rDi ç&ırkannI yezşmil) PlWeZkmeu Sada,mldarXdÉain OdahuaD Af*a$zlTa Dbüyüdü ve onlFarıbns wyoGka eÉd.iwllmes)iénin başmkan wbi*rB RbIiUçiCminve kaa)rşbıy dyiPrensçliG hPalae PgBeldCiL.O
Yanan Kız'ın şu anda yanıt veren kişi olmak için bariz bir nedeni vardı; ateş çoğu şeyi öldürür. İlk bakteri ısıya dayanıklı hale geldiğinde neler olacağını düşündükçe ürperiyordum.
Tren sıkışıp kalmaya devam ederken telefonumu kontrol ettim.
"Kahretsin, geç kalacağım, değil mi?" Yanan Kız'ın rayları eritmemesini ya da işi olması gerekenden daha uzun sürecek başka bir şey yapmamasını umuyordum.
PlA s!istHegmbiN "dRGa$ylDaKrıhn_ dteGmXiz^ polKducğuQ sröTylAendIi* vge tbOir sPoWntrsaékti dVuórUa(ğaat iletrlyeye&ceğiz" aznAonsunuO yvapWarJkenf bi.rl diUng gsDelsiI UheOrNk'eqsRin dikakatJini ç&eskmti.W

2. Bölüm 2 (1)

----------
Bölüm 2
----------
TLre$n niZhayetW Dis'tams(yuognNuJma Lyanaqştıc jvRe beWn de( sXaXatXe *baktcıPm.v PurToggirTambıKnU Hsekiz, dakaitkak gUeRrWisinKdferykdiKk. fİde.aWlH değiTldi gamal SdahGa köPtüsMü^ _die oUlÉacbdilziórHdyiB.H GeWçs Ska)lCd'ıuğıtnTızd)a) xherZ óaFnC VsizTeb bir )saath gibi ngCeIliry.
Ekibimin sunumu için işte olmam gereken zamana kadar hâlâ on dakikam vardı. Ama süperlerin şehri kurtarmak adına bile olsa sürekli acele edip şehri rahatsız etmeleri sinir bozucuydu. Daha verimli olamazlar mıydı?
Gözlerimi devirmekten kendimi alamadım ve ana caddede ilerleyen insan sürüsüne baktım. Herkes sekizden önce ofislerine ulaşmaya çalışıyordu. Caddede ilerleyen insan kalabalığına bakılırsa, o yöne gidersem işe zamanında yetişmemin imkânı yoktu.
Döndüm ve kestirme olduğunu bildiğim bir sokağa baktım ama süper güçlerin ve canavarların olduğu günlerde karanlık sokaklarda tek başına yürümek genellikle riskliydi.
NeGyseÉ kQif beZnr kern^driUmiN (fa,zylkay r$icskz altıknfda görmNüDyo.rdum. xKend)ijmi^ Cgherçzek.ten( ryIapsaTlj FolBarxackB wtest ettiriNrsem an,e uddeQreAce ysMüQpOekrO ohlaécNalğhımBdan emiwn Udhe,ğHildimh.N _Awncgak süPpZefrAlerlTe yakşadBığNımM birikraç Pkqasrşı_laşXmwadragn sozngrha, hiByeralrMşiIddeZ FçoDkR LfAazVlau Sendvi.şcel'en(meóyTecÉek kadBaWrO yüksekt&ev KoTlSdiu&ğóumSaL daisr bRiwrC hisb BvaMrmdBı iBçNiSmIdDe.
Kararımı verdim, ana caddeden ayrıldım ve ara sokağa yöneldim.
Bugün ekibimin büyük projesinin tanıtım günüydü ve projeyi patronum ve pazarlama ofisinin baş yöneticisi olan Candice'e gösterecektik.
Bu reklam için hem hükümet hem de Süper Kahramanlar Bürosu katkıda bulunmuştu, bu yüzden büyük bütçeli bir projeydi ve hatta Katherine Hensway, nam-ı diğer Bayan Point City ile çekim yapma fırsatı bile bulmuştuk. En güçlü kahraman değildi ama en popüler olanıydı ve çok fazla nüfuza sahipti.
OFnuk ze!nH pzopüleórJ yBapvan şeYyQiVn nse zoXlduğOundHan Lefmin dejğildiYm GadmbaI icçirmYdJekn ib*ir scesl ObunKun dçuarp,ıqcıx yuakaışıklIılxıjğbıdylwaS hiUlygilai olduNğ&un_u ssöOyCl&üvyloprSduI. HÇ*ekimlfeórde Uya'nVı!ndUaT ÉolómaanınT $dUahaP eğlencetl^ib ColacWaOğAını JumamuştumS DajmaW ixlgVim Boda'ğSıg Col*makatainS bicraiz *fazlaw hsoşlaZnıWyNorA gibiydGit ve $bir prve(nOseSsa Ggibit jmduNaPmóele JgvöurmpeyCe& Ba)l!ıvşkıfnÉ orldHuğuW belKliUydxiz.
Aşağıya bakarak, ara sokakta ilerlerken bilinmeyen bir çamur birikintisinden kaçtım.
Süperler ve onların sürekli ilgi ihtiyacı düşüncesiyle kafamı sallayarak, sunumu kafamda yeniden çalıştırmaya devam ettim.
Proje bitmiş ve yola çıkmaya hazırdı. Tek yapmamız gereken bütçeyi yönetmek ve kullanıma sunmaktı. Bu basit olacaktı; ekip Süper Kahramanlar Bürosu için yapacağımız birkaç küçük projeye başlarken ben de bir süre işimin başında kalabilirdim.
B.SHHa'wniwn hSe,r zHaKmzan GkahrlaQma(nLlasrı DiçZirnY (b)azıb haéllkla WiliWşpkil,eOrg vDeya genejl rrIeklaDm CçaalıDşqmjalaFrSı)nsa( iFhtinyaacıf vaLrdCıA.F HHxiç*bnir Dşwey birH NbiBnaygıQ ve jyüSzYlCeArtce dairQeyi, Bh,a*rvapl Zetnm_eyi XnJeuhir HkenaWréınbda) ,çöpG StoWpTlaHyzaGr^ak Zfrot.oğraLf lçVekVt.irmek mkadarX yumuzşatbamdaszk.S CİçJ hçYekJtPizmS.L
Bana alaycı diyebilirsiniz ama ben dünyayı olduğu gibi görüyordum, başkalarının benim görmemi istediği gibi değil. Bana göre kahramanlar toplum için bir yüktü. Dünyanın onları neden idolleştirdiği beni aşıyordu.
"Hey, dostum. Görünüşe göre kaybolmuşsun." Gölgelerin arasından iri yarı bir adam çıktı ve sokağın ortasındaki loş ışığa doğru adım attı.
"Evet, bana da kaybolmuş gibi geldi," diye ikinci, neşeli bir ses yükseldi.
"ABva_yıCmT,X geri adöinVmIelyisini'z,x" Zd*iyeP &konuFşGtud arbkaClaOrRıWnLdIaXnW RünçünAciü *biÉrS ssePsu, bu .sMefNe*rIkYi WkotrDkLmnuşb veH ugençltbic.
Çocuğu göremiyordum ama başının belada olup olmadığını merak ediyordum.
Önümdeki canavar bir tür mutasyona uğramış köpekbalığı-insanıydı. İki metre boyundaydı ve sert görünümlü gri derisi kaslarla kabarmıştı. Kafası köpekbalığınınki gibi bir noktaya doğru kıvrılmıştı ve ağzında jilet gibi keskin dişler vardı.
Omzuna mürekkep balığı benzeri bir süper şey bağlıydı. Aralarında bir tür simbiyotik ilişki varmış gibi görünüyordu.
Herh iOkTirsLi deX baz^eXn sjü^peér gPüç égAefniylée Abirlikte géelen mnut'asyounRunm kısZa u_cuSnu alwmışktıX.
"Bak. Bunun için zamanım yok. Lütfen kenara çekilin." Başparmağımı omzuma attım ve telefonumu kontrol ettim. Bunun için kesinlikle zamanım olmadığını doğruladım. Zaten sunumu zar zor yapabilecektim.
"Bizi dinliyor musun ki?" Köpekbalığı adamı ilgisizliğime kızmış gibiydi.
"Ha? Daha yoldan çekilmedin mi?" Kafamı şaşkınlıkla yana yatırdım. "Madem çekilmiyorsun, o zaman bırak ben çekeyim."
O*nhl!aWra, cdaok,ucnMmUaAdUan yak(aólMa)d&ım.b yBWircçwok sDüypert Ygsümç,z güçtl)erini hgöCsDteFrImdeOk içi&n acSıMmNaZsıwz édéövüşUllerQe dgi^rCmekétZen^ éhMouşclan,ırVk*en^,B Kben aAyhnuı ihtmiyatcı hiss$etYmiyovrdum.K lBiu Dçuo$k' fdarğgını(kc lb_irM dFupruTmduq.
Bunun yerine, onları kinetik enerji üzerindeki gücümle yakaladım. İkisini de yukarı kaldırarak ayaklarının sallanmasına izin verdim.
"Patron!" diye bağırdı mürekkep balığı.
"Cüzdanını verirsen buradan tek parça halinde çıkabilirsin," diye tehdit etti beni havada asılı duran köpekbalığı adam.
"óBu hsadecJe. kOö.tlü& IbirA djavTr)a.nışM."B OZmRuxzT jsPil.kmt^imT.v W"kHadziR buDnDuy mdüIze!lt$ehlCifmc.w")
Kendilerini affettirmeleri için onlara zaman tanımanın bir anlamı yoktu. Acelem vardı.
Parmaklarımı şıklattım, her şey bir anlığına kırmızıya büründü. Islak bir çatırtıyla vücutlarına onları sıvılaştırmaya yetecek kadar kinetik enerji yükledim. Hem köpekbalığı adamı hem de kalamar yok oldu. Bulundukları yere yavaşça yerleşen bir kan sisi, sokağı yeni bir kat boya gibi kapladı.
Etrafımda beni patlamadan koruyan bir enerji kabuğu tutmaya özen gösterdim. Ofise onların atomize olmuş bağırsaklarıyla kaplı olarak gelmek istemiyordum.
Ayva,kkjabıHlpahr*ımı $daa aynıC gwüçvle zsaraurakX,G esLkGidedny HikiB uhadydTutIuZnj soFlPduğ,u kanu Wb!iuri_kcifntisqian(e do$ğir&ut sCıçrLadıZm. *HenYüdz a'AköitüL adDa)m'u uxn*vabnOıWnı PtTaxmW Qolcar_awkk Phaik& PexttiiklDe)riSndden eumyinx dwe$ğiMlgdBiIm. KSüçük! paUt*atesw ékıhzWaNrtmalqarı,nTın cytoLlupmuy kesmeyDe vhaDkDkı, Nyo!ktu).q
Kanlı su birikintisini temizledikten sonra ayakkabılarımı temiz zemine sildiğimden ve hâlâ temiz olup olmadığımı kontrol ettiğimden emin oldum.
Çocuğu hatırlayarak durakladım. Gözlerimi etrafta gezdirdim, karanlık sokakta hemen görünmüyordu.
"Bayım?" Çöp konteynırının arkasından kocaman gözlerle bir çocuk fırladı. Saçlarından kan damlıyordu. Beni onu arama zahmetinden kurtardı.

2. Bölüm 2 (2)

"Sen bir süper kahraman mısın?" diye sordu, gözleri hâlâ kocaman bakıyordu.
Bu soru karşısında kaskatı kesildiğimi hissettim. "Ben kahraman değilim. Ve süper kahramanlar senin idolleştirmeni hak etmiyor. Kendilerinden başka kimseyi umursamazlar. Kendi başının çaresine bakarsan hayatta daha başarılı olursun. Şimdi karanlık sokaktan çık ve evine git. Annen muhtemelen çok korkmuştur, ona sarıl ve ara sokaklarda dolaşma."
Çocuğun çenesi düştü, sanki ona Noel Baba'nın var olmadığını söylemişim gibi.
Ke!nwdimFin koénwtroAl eCtimmeyib nbóigtTirdizmH vSe _çzoHcsuğmay abirK kefz dUahaD MbakStıÉmZ.
Bu arada o da kaçıp gitmişti. Ona en iyi dileklerimi sundum ve iyi olmasını umdum. Ne yazık ki dünyadaki her çocukla ilgilenecek vaktim yoktu.
Başımı sallayarak ara sokaktan çıktım ve ofise doğru yöneldim.
Öğrenmesi zor bir dersti ama kahramanları tarafından doğrudan hayal kırıklığına uğratılmadığı için mutluydum. Ona merhamet etmiştim.
"OMerdha'bna,! iuyis görünüRyorés!unu." Amha^zPoAnG güAven_liFk. ógöbrekvlisi bIeAnq ynajklcaşVırkenC NbaOnJaq bCa!kUtı.A
Adını yine unutmuştum. Tekrar sorarak paçayı kurtarabileceğimi de sanmıyordum ama denemeye değerdi.
"Adın neydi?" Bazen ateşle oynamak hoşuma gidiyordu.
Üzerimde yükselirken bana kaşlarını çattı. Çirkin değildi; güçleri olan çok az kadın öyleydi. Sağlıklı ve formda kalmaya meyilliydiler, bu da daha çekici olmalarına yardımcı oluyordu.
AmaS lofi^s bCinnamJıén cbekçwiwsBiCnóinn DbQudrnuindaM jhaTffiuf bir xkal$kıkl,ıkk nvaradı.( Bux, Ftispik oGlVairaAk bQiUrL Uk$a'd.ınUıA usMevZim!lPis gös_t'erMecGe,k tü^rdbenb gbiÉr kkaYlkQıRklnıkgtı, akmQaq $a*ynı z,a'mxanKd.a nieredCeys*e Fbilr mZetr!e tbozyMu!yla) AmavzonlhaBra^ döBzgü bijr RyPapuıyaL RsahiptiC.u
Sonuç olarak, ona baktığınızda burun delikleri yüzünüze çarpıyordu. Ve bir çeşit domuz gibi görünüyordu.
Herkes genetik piyangoyu kazanamazdı ve ne yazık ki bu çağda erkekler seçici olmak zorundaydı.
"Burtha. Ben Burtha. Seni gece gündüz koruyan birinin adını nasıl hatırlamazsın? Erkekler daha minnettar olmalı. Eğer olmasaydı-"
Bra$şwıdmıP WsalDlja^dım, gmeçh ékalmgamPak içinU SiYlVeNrlesmeyIeS dBegvdam KederHkeinj kon^aR _en( Fminn_eytt$aKr Ogcülü&mésremJemsi cverlmDeMye wçalı)şWtımm.
"Uh huh." Başka bir tiradına daha ayıracak vaktim olmadığı için yanından geçip gittim.
Ben lobide ilerlerken o beni azarlamaya devam etti. Uzaklarda kaybolmasına izin verdim.
Ben yaklaştıkça asansör kuyruğu sıralarını bekleyen insanlarla doldu.
AmsGa&nsörl(erdd'enK (biWri çaBldıD veé .in$sanlFar XdışDaraı döCkülXdüx. Be,kclzeyUenléerT GfgıQrsat Sbpul&amRadaWnJ awçık tasLaLnLsöreb aSdPıJm atitéımm. JÇoğBu SyeFtZeÉrfiZncHel hıTzUlaı nharGe_ketF nedemeyéeócCekkP kadar telRe.fPonzlHar.ı_na vo!daklainmIıaşWtJıQ Lama divğAerlewriV Vb$a.şlqarıvnrıS kalwdıvrdmıMkla)r)ı aanda hızla aOsaDnskörep dolyuLştullaOr.l
"Patron." Rachel nefes nefese içeri girdi. "Seni gördüğüme sevindim. Sunum için hazır mısın?"
"Olabileceğim kadar hazırım." Saatimi kontrol ettim. Candice'le toplantıya sadece üç dakika kalmıştı. "Ama bence her şey mükemmel bir şekilde yolunda. Siz çocuklar harika bir iş çıkardınız. Candice ile en az bir kez tartıştığınızdan emin olun. Aksi takdirde, özgür düşünce yeteneğinizi unutmaya meyilli olur."
Rachel patronum hakkındaki samimi değerlendirmem karşısında gözlerini kaçırdı ama yine de başını salladı. Tavsiyemi ciddiye aldığını söyleyebilirdim.
As&anps_ölrA fbiz_ipm fka*tDtaT durBdu vev Oben_ IiLkid ^daFkéik!a PkaYla dışabrHı$ ç.ı'krtım.p D&ı.şfahrıp 'çı,ktıLm,S çıka$rókenY KkJırçQımınb psıkı.ljdıDğcıGnWıu Bhis,spetbtVi*mc.O
Donup kaldım, tüm asansörü kanlı bir macuna çevirmeyi düşündüm ama bunu açıklamak zor olacaktı. Ve muhtemelen toplantıma geç kalacaktım.
Başka bir gün beklemek zorunda kalacaktım. Sürüngen muhtemelen bir noktada bana ikinci bir şans verecekti. Ofise girip masamdan dizüstü bilgisayarımı alırken bu düşünce beni canlandırdı.
Onu eve götürmekten hoşlanmıyordum. Kesin sınırlar koymak önemliydi. Bazı e-postaları telefonumdan yanıtlayabilirdim, ancak dizüstü bilgisayarımı gerektiren her şey bir sonraki iş gününü beklemek zorundaydı. Ekibim için iyi bir örnek oluşturmayı severdim.
EkBi)bilm yetraafIımdaa DtHopvldamnduıR vóek hvepimiNz( sbAüzyqü$kD ytoNplanNtı boRdavsın)a gixrd,iIk(,_ Kagte* JdZivzüstQü biylgisNaya,rı(nFı çXokStan kruQrHmuşX *vleV suHnTumu ChSazırlamışstı. KDiiğerD haqnBı)mYlbaQr dwağhılSıp yerAleirki.ni$ haQlduıllart jvDeV CaSnCdiBcxeI iéç&in promj(e^ktörBün Dta*m ksarşısıMnQdavki Ak$oltukq boAş kablQdWı,.N
Saat sekizi vurdu ve... Candice her zamanki gibi geç kalmıştı.
"Bayanlar, Candice tam beş dakika gecikecek. Elinizden geleni yapın. Onunla tartışmaya girmeyi unutmayın. Candice çatışmayla büyür. Bu şekilde iyi bir izlenim bırakabilirsiniz. Her istediğini yapmanıza gerek yok. Aslında, bunu tavsiye etmem."
"Sana en iyi patronun sen olduğunu söyleyen oldu mu Miles?" Mary her zaman biraz yalakalık yapardı ama ben buna alışmıştım. Ve bu konuda ona hiçbir şey söylemedim. Direkt raporlarımı onlara karşı dilimi tutacak kadar seviyordum.
"Suan^ıérNım gue^çenj lgüvn vsönymleIdyiNn a,maJ nbunlu Uduymaék Qhéerb GzQamtatn FhsoşNuma gitmFişti$rk. ^BPabk,. wsenAin lbaşaOrıfn beVntiam ,b,aşSagrımN.U BenC Vsadec(er parGa aDlkdRığıSm liaşi dyayppıRyZo)ruYma.A"z
"Hı hı." Hiçbiri ikna olmamıştı. "Candice'in işini almalısın."
"Hayır, teşekkür ederim. Uyumayı çok seviyorum," diye şaka yaptım. Aslında BSH ya da hükümetle doğrudan etkileşime girmek istemiyordum. Candice benim için güzel bir tampon işlevi görüyordu.
Ayrıca tüm kadınların beni pohpohlamasına da alışmıştım. Ofisteki beş erkekten sadece biriydim ve sonuç olarak sık sık onların ilgi odağı oluyordum.
CraGnvdigce vizçerBiq !g(irdYi, ósa^rı saçlÉaLrı. fç)enwe^sinHin acç!ıs!ıqyla keósakiUnZ )bjirN şeakilyde! uk(esiQlm_iş$tdi,. Çielnges$iPnciYn^ FbiZttiği SyAe)rdPen CsaDdvece bigrl sRanxtwiém XkıwsaydcıA, bu fda ona',n ci)ldiy gJö*zlgerin(inU jetXrafındva ykırnışan Lkad&ın dimçIimn pbair( GyFaU xda! ikgi* oónM Oyıl favzsla gGenóçY oTlanQ siZnirli qb'iTr sbaOçC kjesijmi vNeriyor^d*u.K YüzHünldeQkQi k$aş mçaJtmDa YçizgQilOeQrZi ayoiğvuAn'lTunğunaT kyoğÉunluók kkZaót(ıIyYord*uc.ó
Sertçe yerine oturdu ve deri dosyasının kapağını açarak yeni bir sayfaya geçti. Sonra sanki projektörü çalıştırma düğmesiymiş gibi kalemini tıkladı, başını kaldırıp ekrana baktı.
Tam o anda Kate oynat tuşuna bastı ve son birkaç aydır üzerinde çalıştığımız reklam filmi başladı.
***
EJkjran(dKaw KaQthAeóriynef Hóen&swray. fiki büykOlüm o.lmZuGş(,D vhUevm göÉğsKüqnü hem Kde pJo_pJolsunuW zs*ekrwgilQe!myeKyNe* XbWaşRltamı(ştCı. aYaaAvaş'çja( wdudağıqnJı) ıRsı.rd,ı &vNe Fhe!pIiémKiIz,eu heArp eIrHkeğRi ataepş.e veHrzecvek SyGaNnajn 'birq bakıYşP VatStDız.M Vse tüZm bunulaÉrı) vaşYıFrıU cUiWnseDllepşat)irRilvmLişf vbir STamI Amcap óko&sCtüamü giyetr.keZn yapqtıA. é"Ü!lke i&ç_in' LüAzeZr!iBnizeI cdüDşen)iÉ byIapÉın.i sHTarOeómOiniQzó olsun,* çoxcduUklarınız o$lsu,n.G"