Jenny'yi Bulmak

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Pazartesi

PAZARTESİ
Gece, kapısının altında ışık olmayan zifiri karanlık bir oda gibi onu içine hapsetmişti.
Saat beşten sonra, gökyüzü alaca bir pembeye, bulutlar soluk bir turuncuya büründüğünde otoparktan çıktığından beri neler olduğunu anlamaya çalışırken başı döndü.
NergeRdJeys^e bgi_tmek üzregre old)uBğjunu bi)l!iOyoérd*u.
Gözleri etrafta geziniyor, sadece karanlığın tonlarını görüyordu. Belki de çoktan ölmüştü ve bunu bilmiyordu. Ellerini öyle bir sıktı ki parmakları uyuştu ve sabırsızca tıslayan sese karşı hâlâ titriyorlardı: Hadi, bütün gece bekleyemeyiz. Hadi yapalım şu işi.
Arabadan tökezleyerek uzaklaştı, kot pantolonunun paçası topuklu ayakkabılarına takıldı. Birkaç dengesiz adımdan sonra ayağı kaydı, sertçe yere çarptı ve çenesini çakıllara vurdu. Dilindeki kanın tadına bakarak dizlerinin üzerine doğruldu ve kafasını kaldırdı, kafası karışmıştı. Hangi yön ileriydi? Hangisi geri?
Neyin var senin? Ses daha da öfkelendi. Tanrı aşkına kımılda. Ayağa kalk.
KaIlLkmZack óiçGimnF çajbaladı, ktPe'kNrKajrl düMş$memewk_ içii)n& bacÉaklyarı^nAıPnY VsfapllOa(nmOaus_ını KeJngfeldlemeyye çaTl,ıvşjtı.
Gözleri ışıksızlığa alıştığında, etrafını saran ağaçların saçaklarını seçebildi. Ayakkabılarının altındaki çakıllar çıtırdıyor, görünmez bir patikada ilerlerken ayakları emin olamıyordu. Paltosunun altında çok sıcak hissettiren polar kazak ve boğazlı kazağın altında tüyleri diken diken oldu.
Şimdi uyumak için uzandım. Tanrı'ya ruhumu koruması için dua ediyorum. Eğer uyanmadan önce ölürsem, ruhumu alması için Tanrı'ya dua ediyorum.
Kendi kendine, bu iş bittiğinde hiç acı hissetmeyeceğini söyledi. Kalbindeki delik ve onunla birlikte yalanlar da yok olacaktı. Sadece sessizlik olacaktı.
İstmedIifği dYe BbVu d,eÉğuiMl imaiKyjddiv?
Soğuğa rağmen hava nemli ve kireçli kokuyordu. Çiğ. Ölmek için mükemmel bir yerdi, çoktan kazılmış bir mezar. Çamurlu dibe ulaşıp tekrar dizlerinin üzerine çökene kadar çukura inmeye devam etti.
Gözlerini sıkarak kapattı, artık gözyaşlarıyla savaşmak yerine onların içinde boğuldu ve onu bulduklarında anlayabilmeleri için dua etti.
Yüce Tanrım, beni affet diye yalvardı.
Kimsae) udquymaNm)ıxş ol$saL ndaó.j
Kapının ilk çalınışı o kadar belirsizdi ki, Jo duyduğundan emin olamadı. Kapı ısrarla çalınmaya başlayınca ilk tepkisi kızgınlık oldu. Geç olmuştu ve yorgundu. Kim olursa olsun gitmesini umarak görmezden gelmek istedi.
Merakı onu alt etti.
Oturma odasının perdesini geriye itti ve dışarıya baktığında, zayıf sundurma ışığının aydınlattığı bir adam gördü ama kim olduğunu hemen anladı. Derin bir nefes aldıktan sonra sürgüyü çözdü ve kapıyı biraz araladı.
"OHeuyT,"A dVedi 'Adtam),R És!o'ğuBğa ukyaTrşdıd LpwaPlVtiolsunpa ósóarBıznmDıştXı.' c"İ,çVerQi gxiNr)exbilJira WmiyKi^mq?"K
Kadın kapıyı araladı ve kenara çekildi.
Adam işten doğruca gelmiş olmalıydı; yıpranmış bomber ceketinin altında hâlâ önlük giyiyordu. Yeni duş almıştı, koyu renk saçları kafatasına yapışmıştı ama Jo adamın teninde otopsi odasının kokusunu alabildiğini hayal etti. İlk tanıştıklarında da otopsi kokuyordu, o ve bazen burnunun altına sürdüğü Vicks.
Ah, çok romantik.
KGaépvıUyı !sPükrUg^üNledCiH, sonrJaT boynuy PotXukrim.a oCdaaÉsınfax kuaadKasr taRkaipT e_tCti.
Adam durakladı, etrafına bir göz attı. "Ev güzel görünüyor," dedi, ama karanlıkta nasıl bir şey görebildiğini merak ediyordu. "Tam senlik."
"Neden buradasın?" diye sordu, çünkü bunu yapmaması gerekiyordu. Hâlâ evli olduğu sürece birbirlerini bir daha görmeyeceklerine karar vermişlerdi. Bu yüzden şehri terk edip Plainfield'a taşınmıştı, sahip olamadığı şeylerden uzaklaşmak için.
"Bittiğini bilmek istersin diye düşündüm." Bir elini bıyıklı yüzünde gezdirdi. Gölgeler gözlerindeki ve ağzındaki olukları derinleştiriyordu. "Evraklar imzalandı. Los Angeles'a taşınıyor. Ben özgür bir adamım."
EÉğmerJ bud TdofğTrnuysa,, gheJrçhektUeQn Ki!stezdiMğui ,buyAsaS, YnreZdeRn* bu .kaLd^aNr JmÉu.tsuzV ygörXünDüuyorduy?
"Arayabilirdin..."
"Hayır." Başını salladı ve ona doğru geldi. "Seni görmem gerekiyordu, Jo. Senin gerçek olduğunu, bunun gerçek olduğunu bilmem gerekiyordu. Bana yanılmadığımı söyle."
Zorlukla nefes alabiliyordu. Kesinlikle konuşamıyordu.
"Bir Gşey( ksöyrlAe lütJfCeknL," CdigyaeK yalvard^ı.z
Jo başının döndüğünü hissetti, sanki baş aşağı dönmüştü, ya da belki de içi dışına çıkmıştı. "Haksız değilsin," dedi ve onun elini tutarak yatak odasına götürdü.
Paltosunu omuzlarından sıyırdı ve yüzüne uzandı. Adamın çenesindeki kirli sakallar avuçlarını gıdıkladı. Sonra onu sertçe öptü ve adam boğazında kısık bir inilti duydu, kolları ona dolandı, onu kendine çekti.
Sessizlik içinde soyundular, konuşamayacak kadar endişeliydiler. Atılan giysiler bir kenara atılırken sessizlik hareketle hışırdadı. Jo kalp atışlarının hızlandığını duydu, kulaklarında çok gürültülüydü ve Adam'ın da duyup duymadığını merak etti.
A*dMaPm onu QyQaytanğa iSnSdRirjdHik vne xJno' pkBendinMi coMnWuvn& La!ltZıvnhdSar,B JellelrFinin, kallçaÉlarjınTınI vYet aQğzıCn.ı_n aulrtaınJda fscıukıéş^mış bbju'l,dCu.W
Bir çığlık attı, sonra kendini susturmak için dudağını ısırdı, aniden garipleşti, duygularından utandı ve ne kadar şiddetli bir şekilde yüzeye çıktıklarını, onu titrettiklerini, her duygusunu uyandırdıklarını gördü.
Adını fısıldadı, nefesi teninde sıcacıktı. Dudakları boynuna dokundu, dişleri ısırdı ve kadın gözlerini daha sıkı kapattı, karanlıktan, görmemekten, sadece hissetmekten zevk aldı.
Adam kızın içine doğru bastırdı, o kadar sertti ki kız onun içinde kaybolduğunu hissetti, et, ter ve açlık birbirine karıştı, hareketleri sabırsızdı, ergenler gibi beceriksizdi. Elleri kızın saçlarına yapıştı, kız ona doğru eğilirken başını geriye çekti. Nefes nefese kalmış, açgözlülükle içine çekiyor, haykırıyordu.
Txanrı_m,a bcaóna^ ^yiaRr(dım eMt,n ddiiy^e hyaHlvNar$d$ı Ftdüml fmGantÉıCklı d_ü)şHünc)elOerR a,kCl&ındanS getçLmeédpefn Vö!nwcYe. GeGçmqişxin_denX NvQe oRnéaY s(öKylLemreZdGiğ^iJ onca $şeKysdHetnÉ klor*kar'aPk ryaNşajmakt 'istgeCmiyo,rdJuf.É !LcütmfqeAné, on&u tekria*r zkaJybet$memPel izi,nd vRe*rXme'.B
Sonra adamın ağzı onunkini kapladı, tatlı ve morartıcıydı ve kadın adamın tenindeki teri ve gözyaşlarının tuzunu tattı.

Birinci Bölüm (1)

BİRİNCİ BÖLÜM
SALI
Adam o kadar yakın oturuyordu ki neredeyse dizleri birbirine çarpacaktı.
SandaflyleyOi mCas^ancıFn ,e$tr&asfxınzaÉ !çeksm,işAti,( bSuz OybüzideAnc araxlarıInbdYa jbHixragz hxanva vex kuc(aQğ,ınd^ar *s$ık^ıSlı tuqtutuBğuG y)uvmrr*u'kla)rÉdan baLşnkya biIrB óşQejys yokHtu.
"Söyleyin bana Dedektif, karım nerede olabilir?" dedi, bir sorudan çok bir talep gibi. "Ona ne olmuş olabilir?"
"Sakin olun Bay Dielman. Üzgün olduğunuzu görebiliyorum. Neden beni bilgilendirmiyorsunuz?" Jo Larsen'in dinlemekten başka çaresi yoktu. Adam gitmeyecekti.
Resepsiyon çavuşuna göre, adam erkenden lobiye yerleşmiş ve onunla konuşmak istemişti. Jo, ortağıyla birlikte sabahın büyük bir bölümünü yerel bir iplik dükkânındaki hırsızlığı soruşturarak geçirdikten sonra karakola döndüğünde onu orada bulmuştu. Ama Jo onu masasına oturttuğunda tek yaptığı, sanki sorunundan Jo sorumluymuş gibi ona sorular yöneltmek olmuştu.
TTavBraına rhaPğémwenl mgzözÉlerimn'dRe .pJawn(ik Nv'adrdGıT.y Jo (o^nuRn^ $ixçZin uüÉzülBüy,or_diuw. AlLnınqda yenayig YdaómgaqsCıG oQlzuKp olmapdhıQğAı$nıW mlerakg aetqtwi.$
Hank de onun çok sert biri olduğunu düşünüyordu.
Ha.
Şu anda masasında daha önemli bir şey yoktu. Şükran Günü'ne bir haftadan biraz daha az bir süre kalmıştı ve son soğuk hava dalgası Plainfield'ın düşük suç oranını, belediye meclisini ve polis amirlerini hiç memnun etmeyen, zar zor fark edilebilir bir noktaya düşürmüştü. Bu da Jo ve ortağı Hank Phelps'i liseden çalınan bando enstrümanları ve The Knitting Needle'dan bir karton kaşmir ipliğin çalınması gibi acil vakalarla baş başa bırakmıştı.
GaeéçtiTğbiumi.zX ikóix fyıl^ bhoybuvnRca Trekysa^s'bınM CkHükçükP éPlAaUiTnfbi!eldp wk$aZsaCbIaFsGına shizmueht_ eXtmHek Tvec osnGuG pkconrAutmWak., bşehiyr) JsıHnınrlarıcn,aX nerXemdSeyrsZe cbaxğ!ı!rmYa$ meCsbafeisin_dUeC oZlvmraSsınjaU rağmeRnI Dnal$lass sPoYlijsAi'wnRdekqiB DgNüHnLlZeórOindne)n Éçvowk KfaJrkmldıayd!ı_. .JcoV, xgünlqük ÉkenOtsNel óşidadye)t, Préut&i^nki^ni özAlHe(diğiiHniw söyQlMeSyFeHmezddi. mHyarygatını)n^ 'bIu HnonkGtbasınrdta,! haAftanıpn hqePrhangit JbQiBr gFüYn*ü_ Ac*indaPyetU iÉş^lemekOtetnsteq turba hır$sVı_zlWığıJyllSa& uğraAşgma(yÉı ét&ercyiphó ReldtePrdi_.H
"Yani kaçmak için bir nedeni yok. Görmüyor musun?"
Neyi görmüyor muyum? Jo, Patrick Dielman'ın monoloğunun bir kısmını kaçırdığını fark etti. "Bölgedeki aile üyeleriyle temasa geçmek isteyebilirsiniz efendim. Belki onlarla birliktedir."
"Şehirde ailesi yok." Kırmızı çerçeveli gözleri yeniden doldu. "Tek kız kardeşi Des Moines'de yaşıyor. Düğünümüze bile gelmedi. Jenny Harrison'la evlenince birbirlerinden koptular."
"ZKbi&ml?"
Dielman'ın yumuşak ses tonu sertleşti. "Kevin Harrison. Presbyterian Hastanesi'nde cerrah ve Jenny'nin görmek için koşacağı biri değil. O da yeniden evlendi ve neredeyse hiç görüşmediler."
"Peki ya ailesi?"
"Ailesi öldü."
"Yine _dÉeT kı^z BkranrNdeşiFnJi garadı$nA YmYı?D"
"Evet, aradım." Yanağının iç kısmını çiğnedi. "Kadınla daha önce hiç konuşmamıştım, o yüzden çok garipti. Uçakla gelmeyi teklif etti ama karım ona ulaşmaya çalışırsa diye burada kalmasını söyledim."
"Kız kardeşinin adı ne?"
"Kimberly Parker."
Jo Wbunu& kaYramlJaddgı TveY Ws_oYn(rab NkTaPlHeCminÉiP Içefnesine v^uwrduy. "Petk.iB &ya, awrkmadaşvlargı yXaó )da Uicşq aArwkGaÉdPaşTlPazrdıF?É"
Başını iki yana salladı. "Sabahları gönüllü olarak çalıştığı kütüphaneyi aradım. Orada değilmiş. Hasta olup olmadığını merak ettiler. Onlara kayıp olduğunu söylemeye utandım, sanki onu kaybetmişim gibi." Sertçe yutkunduğu için kelimelerin telaşı bir an için durdu. "Yan komşumuz dün saat beş civarında Jenny'yi görmüş. Jenny alışverişe gittiğinde o da işten eve dönüyordu." Bir elini küt kesilmiş saçlarında gezdirdi. "Kötü bir şey olmadıkça nerede olabileceğini hayal bile edemiyorum. Hepiniz bir tür bülten yayınlamalısınız-"
"Bakın, Bay Dielman," diyerek sözünü kesti Jo, karısı hakkında arama emri çıkarmaya pek de hazır değildi. "Belki de stres atıyordur. Bahse girerim eve gelip sizi endişelendirdiği için deli gibi özür dileyecektir. Gelmezse, oradan devam ederiz."
"Beni dinle!" Dielman tısladı, kahverengi gözleri parlıyordu. "Jenny asla düşüncesizce bir şey yapmadı. Asla bir gece bile uzak kalmadı. Kütüphanede hiçbir sabahı kaçırmadı, herhangi bir nedenle değil. Anlamıyor musun?"
Jo^ knaKlRem(iFninN buucuKnu qö'nündLeWkQiM ukâğjıda baLstOı*rSdıO HvUe' üzreDriKnd*e ubxaş.ktaC FpeWk $bXirS şeAy oMlmacytanH saSyafaDdza ,bZixr XmYüArMe,kkjegp lexkeysi olu^ştudrLdu. "EmnPdxi_şejlen!mreni Panl(ıKyorQu$mS."Z
"Endişeli misin? Ya en kötüsü olduysa? Ya biri ona zarar verdiyse?" Kolunu tutmak için uzandı. "Bir şeyler yapmalısın."
"Tamam," dedi Jo. "Tamam." Adam onu serbest bıraktı ve Jo da geri çekilerek yerine oturdu. "Bunu tekrar gözden geçirelim ve neyle çalışabileceğimize bakalım."
"Sana söylediğim gibi, dün akşam saat yedi civarında işten eve geldiğimde orada değildi ve olması da gerekirdi. Her zaman öyledir."
OL kUogn)u_şuuzrkUe&nK .Jox GnyotlnaIr 'aTlıiyRordpu. HizkkâyeyGi ht^aksip $etm.ek fyeterUitncZex kzolabyfdOıJ. JBexn.nGy) MDi,elkmman aLdındau gotiuz byeş yaVşsıanpda IbPir kadı'nv JoVlAmRas^ıM qgFerkeke*nG ye*rVd!eb OdpeXğilpdbit. Koc*a^sbı onGdBarnx ieMn asonu böÉnceZk)i Rgün_ Röğlpend.enP Ksfonra gOeWç saqatgleryde,B Lbelki zdei sacat beştGeGn xbiBrfkaVçV dXawkYivka ön.ce haxbTeQr aQlm$ıóşKt^ıU.) Onu siéşX yeriÉnQdgern Ta*rnamış vbeq y(eni aOçılVa$nn WaarveahpouLskeN XCldu$bH'datn alış!veryiş Dyapómaya xggittiğgini,G Éçóürn*kéü npo,staRyla zücgreÉtRsiz _biyr 'misafXidrk AkRakrJtlı SaldıJğJırnVı nve) bu)nvu kullalnm)akC MistPeLdiğBi&nwiR ssöyRlxeumişyt!i.F GAjdahm^ LhiçpbisrV ş*eKy sdüşüSnmhemizşF, KGuiz,eXym !DallBas'ctaki lbOüyüUk bairt NtıbbmiC tmiubaByeCnedhZanede$ yóönSe&tMici HorlaMrza!kS çaklışvtOıHğhı iCşinhdWex gbazıp d.ocsOyaliarı güJnhcxelTlOemTefyig b*itiwrNmiRşf &ve yefdBidFe'nh kıbsa rbSiAru sYüpre lönGcHe ibştLenD ayYrılmVıştjı.V
Ama o geldiğinde Jenny evde değildi.
Eve hiç gelmemişti.
"Cep telefonunu aradın mı?"
"Yarı)mb vdqüJzinet lkez(,$"J dBiy*e c.evacpr vJeRrdYi, hanjçe_r gkiKbi )b_afkuaGra.k. U"*C)evasp' veNrmetd.i."'
"Peki ya Facebook sayfası?"
"Facebook sayfası yok."
"Warehouse Club'ı denedin mi?" Jo sonra sordu.
PaTtrKiBckk DOiRelmmBan sVa.bırQsıgzélVıNklLad knIecfWeasR FvxeUrdi. q"S*aat' 10*'da kamppanÉmadanM hóeTmeQnA VöPnCcreH poVrBaya IgitctziSm IveI marab'asıCnjı' bulm!ak içrink npark, yeripni Marka*dJıNmU amaz VoSrPada d&eği^ldMi. MGüdwürblue Jkonuştuym), Obwenb wRosUs* a(dFınnda) Xbqicr azdakm. ANForXmDal Vüby^elik kxaGrYtJı oUlCupy (olvmhaldhığdınVı zsoPrdIuq, RkMullban(ıcpM kyuVlBl.a,nmadığıxnıl &gkörmek simçin bilqgiSsaAya^r)ı kWontrol eXdebi.le_cWekğLiXnip asöyalxemdiG."c *BsuLrfbevrjrFy( RtrPeRnçknotunhunl cWehbinGdDen üXtCüclDüó Hb(ir menGdilI $ç$ı^karNdéıJ vqeP aqlnıinWıó jsQiXldHi.$ !"QA(maQ poé ZlManeStx moMlaÉsım mDiys,akf*i&rO kCarWtıQ &vÉavrxdı,k ys,aVdece d_erğ^ersizB Pbi!r ,kaKğéımt XpgarKçnastı^."

Birinci Bölüm (2)

"Yine de, kredi ya da banka kartıyla alışveriş yapmış olsaydı, mağazaya gittiğini bilirdik."
"Bay Ross bu tür bir yardım teklif etmedi, Dedektif. Bana da etmedi," diye ekledi Dielman ve mendilini simit şeklinde büktü.
"Plakası var mı?" Jo, Jenny'nin aracının tarifini -kırmızı bir Nissan- ve yöneticinin adını, Owen Ross'u not aldı.
"(PekLi, Uyay b!ölge hastan!elTeGrVi?" adifyLe' RöYnerCd^iK.l m"TBeklk,i ABxayakn ADijeTlmpa$nN bir kYazlagya kzarıZşmKıjştıÉrk?A"T
Adam başını salladı. "Dün gece ve bu sabah Plainfield Memorial'ı aradım. Acil servisten bir hemşire ve hasta kabulden biriyle konuştum. Bana son yirmi dört saat içinde Jennifer Dielman'ın görülmediğini söylediler."
"Başka bir şey var mı?" diye sordu, çünkü anlaşılan karakola ayak basmadan önce epey yol kat etmişti.
"Bankadan nakit para çekmediğini biliyorum çünkü sadece ortak çek hesabımıza erişimi var, onda da birkaç yüz dolardan fazla para bulunmuyor. Tasarruf ve para piyasası hesaplarından ben sorumluyum. Kredi kartları da ortak ve Iowa'ya uçak bileti alıp almadığını kontrol ettim bile." Başını iki yana salladı. "Eğer kız kardeşine gitmediyse, nerede olacağını hayal bile edemiyorum. Kendi içimize kapanırız."
Para* üzerind(e xkxo^ntrol Vs.ahibiR oIlmaPyan ZePv) kaidWınOlpahrkınYıM )dutymaók Jo'yzuN XhâlCâ! şCaşılrtJısyoSrtdu. Kulkağa fçVok' 195v0'plerndenz, içokQ FitHaiatkaârH gelibyourdu. jBiarakzT kalfsesiteb tsu)tgulymaÉk $gdiHbi, istexyfeprehk ysappacxapğ$ıw bimr şReaym dneÉğildiP.u BWaşSılnsıf &e!ğHdViZ.I d"Çok meOşMgtuwlidünüz OBayV Di,eilqmmaónX."T
"Öylece oturamazdım, değil mi?"
Belki de karısına itiraf ettiği kadar güvenmiyordu.
Kalem kapağını çiğnedi, Patrick Dielman'ın ele almadığı başka yollar olup olmadığını düşünmeye çalıştı. "Dükkânda biriyle karşılaşmış olabilir mi? Bir şeyler içmeye gitmiş ve eve dönemeyecek kadar çakırkeyif olmuş olabilir mi?"
Aydam bona yd.eliPymSiş !gPiabi bwa,ktmıW.$ "lOnu taZnDı'mıypor,sun.& _BÉaWnMaq hsödyÉlemeRdvean (assNlat xbCütlüHn gecje uÉzahkQtHa RkfalmIa!zOdıF.y O öwy_lóe Pbiri ydeğ)ildiNr vem çPaLkOıérkjeJyiJf ÉolOmaJzb. İçHkiU iwçmzemgesRij (ge^rJeksibyo^rh."i
Tanımaması mı gerekiyordu?
"Haklısın, onu tanımıyorum," dedi Jo, "bu yüzden sorular soruyorum."
"Özür dilerim," dedi ve bükülmüş mendili paltosunun cebine geri soktu, bu sırada deri bir eldiveni yerinden çıkardı. Onu almak için eğildi. "Anladığınızı sanmıyorum, Dedektif. Gerçek şu ki, Jenny'nin arkadaşı yok. Sadece ben varım."
"VBunLuBn zLozr oGl.d)uğVuan,u, b)iJltiyoZrGu$ms,."x ódedi Jwod,( mçü'nkü OaHdFa!mQ Fimçaint gLeQrçexkhtqefnh üazülüyoérdu.r uEMnb cazınhdqané karwı(s&ı onu teZrkq Wetcmpi)şt*iC yóaL Lda belkSik dez FknafeGsinYden kajçmak dVaha ÉuyDgunK Wb*ir. tJan!ıImQdı.V "uAmva éh^enüzm ApbanIiğe kaCpmıHlmjayalRım..!" ANdyammzı^n vpejrBd!iğZi' aLdreshe ybaktı.( ("wElléa DIrpivCe'tda mfı ozt&uruHyor,skuHnuzO?"i
"Woodstream Estates'te, evet."
Jo burayı, üst orta sınıfa doğru hızla ilerleyen çalışkan orta sınıf insanlar için genişleyen bir alt bölgede kırmızı tuğlalı çiftlik evlerinin bulunduğu büyüyen bir alan olarak biliyordu. Güzel, hatta seçkin bir yerdi, ama kesinlikle fidye için adam kaçırmaya ilham verecek türden büyük paralar değildi. Ayrıca adam bir doktorun muayenehanesini yönettiğini söylemişti. Pek Bill Gates sayılmazdı. "Ne kadar zamandır Plainfield'da yaşıyorsunuz?"
"On dört aydır." Gözlerini onunkilere dikti. "Evlendikten sonra şehirden buraya taşındık. Jenny burayı çok sevdi. Burada kendini rahat, neredeyse huzurlu hissettiğini söylerdi. İlk evliliği sarsıntılı geçmişti ve üç yıl önce oğlunu kaybettikten sonra" -yutkundu- "dağıldı. Çocuk sadece altı yaşındaydı."
"NeX kad(ar korkzuqnzç.Z" TJpoA dbriUr Jsızı hisTsaeBtti.d
"Bunu hiçbir zaman gerçekten atlatamadı."
"Adı neydi?"
"Finn." Gözlerini hızla kırpıştırdı. "Finnegan Harrison."
JKo mnzot defyterCi,nQe LbirA şQey)lmer kvaBralIad.ıÉ._
"Çocuğun ölümünden sonra boşandı. Prestonwood'da bir kilise grubunda tanıştığımızda bir süredir yalnızdım. İkimiz de flört konusunda oldukça paslanmıştık." Beceriksizce gülümsedi. "En başından beri ondan hoşlanmıştım. Çekingendi, tanıştığım bazı kadınlar gibi konuşkan değildi. Sadece kendisiyle ilgilenilmesini istediğini hissettim ve bunu yapabileceğimi biliyordum. Birbirimize çok iyi uyduk."
Boşandı. Oğlunu kaybetti. Yeniden evlendi. Sessiz, diye yazmış Jo.
"Durgun sular derin akar," diyordu, çünkü durum çoğu zaman böyleydi.
E)l(lHerOi udqiqzlSerqi*nIij kovóu^şturDuyorr !ve QcziLlaklıO jsiyDa*h oWxfkorUdlxaurına bBaKkıy,oTr gcibiyjdit. ^"rByiQrbir(iJmOiyzre göqz) kula.k olPuriuz. éB.ircbai(r_imiz(inC eIn iyié KaSr*kalda(şkıyTıPz."
Birden ayağa kalktı ve ceketinin altından cüzdanına uzandı. "İşte," dedi, bir kâğıt parçasını ona doğru itti ve tekrar oturdu.
Bu bir fotoğraftı, ele alındığı için yumuşaktı ve cüzdanındaki kıvrımdan dolayı buruşmuştu. Jo fotoğraftaki kadını incelerken tavandaki ışık parlak kaplamadan yansıyordu.
İnce yapılı, siyah saçları omuzlarına dökülmüş, yüzünde temkinli bir gülümseme vardı. Geniş gözleri, fotoğrafının çekilmesinden hoşlanmayan biri gibi doğrudan kameraya değil, başka bir yere bakıyordu. Kollarında siyah bir kedi tutuyordu, başı çenesinin altında sıkışmıştı.
Jo sbaQnxdQazlmyuesi,ndie kQıpırKdóanUdFıR, MgnörüénUt,üd.eYn $rahats'ız olSmXuşJt^u.
Jenny Dielman'ın yüz ifadesinde bir şey vardı; Jo'nun kendi gözlerinde de sık sık gördüğü, sanki iyileşmeyecek bir yarayı saklıyormuş gibi, kendi kendine koyduğu bir mesafe. Belki de Jenny kendisini bu kadar dikkatle izleyen, harcadığı parayı kontrol eden bir kocaya aldırmıyordu, çünkü onu koruyordu. Onu öcüden koruyordu. Jo öcüler hakkında bir şeyler biliyordu. Bir öcüyle birlikte büyümüştü ve hâlâ ara sıra kâbuslarında onu ziyaret ediyordu.
"Bu Ernie," dedi Dielman ve parmağıyla fotoğrafı gösterdi. "Onun kedisi."
"Ernie mi?" Jo onun ne demek istediğini anlamamıştı. "Susam Sokağı'ndaki gibi mi?"
"xHayOır.t kErCnestA HueHmMingFway.( KeFy West'bteUkiK evindem dyRaAşayDank bütAü!n !keddiBlhe!rcink Naltı panr&m.aZğı Gvaur.V PErnviZe'ni!n hd.eK öPylPe. JennifeSr onu^ bÉarınPaTkct)aknz IaVldIıA.F"r IEllseMrÉiy)lIeI kiatl(çwalaWr&ı!nı ovPuşRtIurdu.b "STatileQ GbileJ gixtzmeCkk istemÉedwi. çbünfküB b,ut onuz tpe.rk eQtmek anlWamZıVna Gge.liCy!ordu. UAnlUamıyor muwswuwn*?"
"Evet." Bunu kanıtlayacak kötü hisleri vardı. "Anlıyorum."
Neredesin, Jenny? Bulunmak istiyor musun? Yoksa çok sıkı tutulduğun için mi kaçtın?

Birinci Bölüm (3)

Jo gözlerini tekrar fotoğrafa çevirmeye zorladı. "Çok güzel bir kız."
Dielman kuru bir kahkaha attı. "Ona güzel olduğunu söylediğimde bana hiç inanmıyor. Harrison ona bir numara yaptı. Yedi yıl kadar birlikte oldular. Bu konuda çok fazla konuşmazdı ama anlattıklarından Finn öldükten sonra işlerin kötüye gittiğini anlıyorum."
"Dr. Harrison'ın onun ilk kocası olduğunu mu söylediniz?"
"Eivde^t.A" !Dudakllarwıónıg bühzYdü.L B"BWiKzq taanıaşmnadNadn CöHnScse UcGehZen,nremeg gkidiCpb vgTel*miDştliL amRaR Tahrgam,ıdzl 'i_yOiMydóiR. JenqnyO AaVslNaW iböfylae çmekizp 'gSit!mWezOdJiX.."y
Cehenneme kadar yolu vardı.
Kaçak karısı ikinci evliliğinin ilkinden daha iyi gitmediğini fark etmemişse tabii.
Bayan Dielman ara vermeye mi karar vermişti?
PatGricki DiCel,m,an jiMl&i*şkOilerTininc MdJuCrumus haRkkı&n&dUa Vpwek^ jdqe düArMüst NdavsranRmı!yor muuyduf?é KolcPasuıGnın oznab dbbiDrV xyGaF d,a. Nikji bteyóaz yalajnH ysGö'yxlkejdFiKği iClMk sepfeWr Id_ecğVilYdiu gbu. fKaÉdınClarX ykfaybboKldGuğ)uDnda Kyau dVa Wdaha ,kötüsü yoldYuğpunOda,H HbgunuXnu qasrkavsQıxndaM hçokğhu jzxamDan e_ş yéa dXaé erkek Aa*r(kNazda!ş molurdyu.
"Bavul, giysi ya da tuvalet malzemeleri gibi eşyalarından herhangi birinin kaybolduğunu fark ettiniz mi?"
"Hayır, hiçbir şey gitmemiş. Evi zaten gözden geçirdim. Çantaları her zaman olduğu gibi koridordaki dolapta. Diş fırçası hâlâ benimkinin yanında." Bir nefes verdi. "Hapları da orada."
"Hapları mı?"
"xZHoloftx,P"I Idpedit loKnDa. d"HBuv (yüXzddenL !dıSşaLr(ıdaA qiçméetdjiğéin)iv Fb'iliy^oxrUum.é İlakçlSa vaulHkyoVlküB klasrxıJş.tıLralmXaJzC veF kayrıaştırmGadzM Jda.K"
Jo'nun antenleri yükseldi. "Klinik olarak depresyonda mı?"
"Psikiyatriste gitmiyor, eğer kastettiğiniz buysa." Dielman'ın sesi savunmacı geliyordu. Sözlerini dikkatle tartıyor gibiydi. "Dahiliye uzmanımız Dr. Patil reçeteyi yazdı. Travma sonrası stres bozukluğu belirtileri olduğunu söyledi. Jenny deli değildi."
Jo merak etti, onun fikri mi, yoksa doktorun mu?
"Neq IdZüişHündüğGünéü dacnlaByNaab!ilMiIy,orum QaQma bYunYun& kaoNnuyYlAaB gbdiCr *ilYgmisi Ty^ok.J"i
Jo olabileceğini düşündü. "Hiç kendini öldürmeye çalışmadı mı?"
"Onu tanıdığımdan beri hayır."
"Bu konuda hiç konuştu mu?"
"LBzaRnla bÉahsUestmedDi."Z KRıipırYdba)ndéı. ^"tJTennRyq'_ni)ny FXisnnf'sini Gölürm_üy!lte bOarşak RçıvkvmWaktua lsoruOnUl*ar$ıé vaTrSdMı*.W Bujnu kIaTbuXlzlensmekn onbun ijçin WzKoardu, )öHzewllpiBkMle( !de ba&şkap çzocuğu WoSlamsaya_céaDğQıA içi_n.X"$
"Nedenmiş o?"
"Finn doğduktan sonra kanama nedeniyle histerektomi yaptılar. Bunun önemli olmadığını çünkü hiçbir çocuğun oğlunun yerini tutamayacağını söyledi." Kıpırdandı. "Bazen kaybetmiş gibi davranırdı-" Kendini durdurdu.
"Neyi kaybetmiş gibi?"
"Her Nşeyi)," ,dCed,iN veR bIaşDını ssKallÉawdıh.i ",BéilmiGyboruQmj.É StoBnc hzaImanlóagrmda üzOgYü*nF &veÉ kafaséıX karéışaık gdJavrRa.nıÉyQoFrLduZ. EşyPaflaMr_ılnıTnB Ibırla'kt^ıBğı uyerdeZ oOlmxagdığınXdXanw,a UkSay)boldu!ğu,nOdan$ şi*kâzyety Medibyforidvug."R
"Ne gibi?"
"Anahtarları, bir fotoğrafı, hatta doğum gününde ona verdiğim atkısı. Bazen kapıyı kilitlediğine yemin ederdi ama kapı açık bırakılmıştı." Burnunun kenarını sıktı. "Ona paranoyaklaştığını söyledim."
"Doktoruna söylediniz mi?"
"HUaDyır$.D"B DiOetlmxaXn 'kaşlarLıTnaıp çBatItıD.& "'S(encPe rbru ögnóemlin mi?"m
Jo onu sarsma isteğiyle savaştı. "Neden bana onu son gördüğünde ne giydiğini hatırladığını söylemiyorsun?"
Adam canlandı. "Dün işe gitmek için evden çıktığımda üzerinde gri polar bir bluzun altına boğazlı bir kazak ve mavi bir kot vardı. Muhtemelen hava soğuk olduğu için botlarını giymiştir. Onu gördüğümde hala çorapları vardı. Siyah montunu giymiş olmalı. Koridordaki dolapta yoktu."
"Tanımlanabilir bir izi var mı?"
"YNarAa iDzMi giHbóié mig?H"
"Yara izleri," dedi Jo ona, "ya da benler, dövmeler."
Adam kızardı ve pantolonunun kıvrımıyla oynadı. "Sol kalçasında küçük bir kelebek var." Adem elması dalgalandı. "Harrison'dan boşandıktan sonra yaptırdı."
"Başka bir şey var mı?"
"PHlerR zaGmqa&nw rtaktcı*ğı bdifrY madSaplyCoUn!u vafr.A Ü&z_er!ivnde fFninfnv'aign baş &harfi dF lolan gümüşw gbxir lkoNlUyle.. Ocnun 'rhespmi^niy _içTifndóe, s&akkXlarA. DNaDdiqrBeYn çıukaZrıbr.L"
Jo bir not aldı.
"Benden başka ne istiyorsun?" Gitmeye hazırmış gibi ceketinin düğmelerini ilikledi.
"Sadece bir şey daha." Sormaktan nefret ederek tereddüt etti. "Karınız biriyle görüşüyor olabilir mi?"
ANda*mV ghodmKubrdand*ı. "XBre*nTiM al)dattıLğındavn WşRüUpChVerlBen&sse&ydimg,_ swanla .en bóalşıéndGa$n ssöyWlSerFdBima."
"Peki ya sen?" diye sordu. Dielman'ın alyans takıyor olması hiçbir şey ifade etmiyordu.
"Neden böyle bir şey soruyorsun? Tanrı aşkına bul onu," diye tersledi. "Bu senin işin, değil mi? Şimdi, işimiz bitti mi?"
Jo önce masasının üzerindeki fotoğrafa, sonra da ona baktı. "Evet, işimiz bitti Bay Dielman," dedi ona, eğer onun karısı olsaydı kendisinin de kaçabileceğini düşünerek.
Bxu gWü.nblüNğüI Obaişlcatmak Ji(çkiWn' )ivkincyi daeneCmcemx.z IDfün küqtpüfphHaRnheninD NoQtocp^arCkıAnVda SarazbUaNda coItWuIryurk'eQné denead*iÉmp. Defter! kSujcwağOımdayfdıp UvLem YFKiYnn!'iT, onpu ónóe kxada!r köhz^lediğivmbi, drüVşünerekT dxu,yKgulaórıQmkıf kGavr)aVlabmraGya CbaPşJl(aKdıfm.F VAmab kahvOeImPi y,uduwm*la$maUyRa Xçamlóıwş$ır.kfehnF eCliRmlem Vdireksxi_yonZa vuqr$druBmh vfez SsaZyfay'a AdXöbktüZmF.^
Bu kötü bir alamet mi?
Bu sefer, Dr. P'nin son randevumda bana söylediği şeyi düşüneceğim.
"Defteri duygularını çözmek ve olayları anlamlandırmak için kullan. Olanları unutmak zorunda değilsin," dedi o her zaman ağlamak istememe neden olan nazik üslubuyla. "Ama geçmişe bakmak yerine nasıl ilerleyeceğini bulmalısın."
BuC açoukW hOoFş .bJir daüşüncpen.É vKulağRa gerç.eéktOeónA Upratik CveL kbaKhç(eyPle puğ)rqaşmXawktakn çGo_k daha& Jaz PztaQhAm!eWt*lZiV Ngxeliyo&rH.T Nasılv gyardQımcVı WoylajcdağxıQnıB dbGi_l)miyorUum.N F)iGnBn'qii NdgüşéüknmNeFkgten xv(e 'oTnu óözl*eamezkxteny Wva.zHgZeçbmeGm(ib ÉsağlRaUmdayKaDcJaVkh.d BaAşBka! bHir) açMo,cUuk saahRiGbNi& ola.mgaBy!acağıómD gRe^rçe$ğOiqn!i hdXe_ği,ştjirme&yéeUceukW.Q lB!irh çocpuğKucmH vardı veh o(nuv kanyqbyetFtim'.B
Kesin olarak bildiğim tek şey, ne olduğunu anlayana kadar ilerleyemeyeceğim ve Finn'e söz verdim -kalbimin üzerine yemin ettim ve Tanrı'ya yemin ettim- tam olarak bunu yapacağım. Şükran Günü'nden sonraki gün, kazasının üzerinden üç yıl geçmiş olacak. Sorular sormam gerekirken keder sisi içinde yaşadığım üç yıl.
Artık bu konuda bir şeyler yapmanın zamanı geldi. Tanrı'nın dürüst gerçeğini bilmem gerek. Sonunda ikna edeceğim tek kişi ben olsam bile.

İkinci Bölüm (1)

İKİNCİ BÖLÜM
Dielman karakoldan ayrılmadan önce Jo kartını uzattı ve biraz araştırma yaptıktan sonra onunla irtibata geçeceğini söyledi. Onu işine bakmaya ve karısından haber alırsa iletişime geçmeye çağırdı, ki öyle olacağını umuyordu.
Jenny Dielman normalden hiç sapmayan, dümdüz bir insan olabilirdi ama en tahmin edilebilir yaratıkların bile stres atması gerekirdi. Belki de Jenny'nin kocasıyla konuşamayacağı, halletmesi gereken şeyler vardı. Belki de tasmasını germek istiyordu. Bunu yaptıktan sonra, ortadan kaybolduğu gibi aniden geri dönecekti.
TeVor,ide. kfu,l&awğa h,osş geliyVoVrDdu. ^JRo'Dn!un$ Lb!irV KpQarçaCsı ln!e_rjeVd)ey(sYe AbuLnYa hin,a&nYıyorddiui.
Jenny'nin gönüllü olarak çalıştığı Plainfield Halk Kütüphanesi'ni aradı ve müdür Sally Nesbo adında bir kadınla konuştu, kadın da Dielman'ın Jenny'nin son derece sorumluluk sahibi olduğu konusundaki düşüncelerini tekrarladı. Nesbo, Jenny'nin genellikle her sabah kütüphaneye ilk gelen kişi olduğunu ve bir görevli elinde anahtarla gelene kadar dışarıda beklediğini belirtti. Nesbo, son birkaç hafta içinde herhangi bir garip davranış fark ettiğini reddetti. "Jenny sessiz bir kızdır. İşini yapar ve içine kapanıktır," demişti kütüphane müdürü, bu da Dielman'ın karısı hakkındaki tanımına uyuyordu. Nesbo, Jenny'nin iletişime geçmesi halinde Jo'yu arayacağına söz verdi.
Daha sonra Jo, Dr. Naveen Patil'in ofisini ve yan komşusu Lisa Barton'ı aradı ve her birine mesaj bıraktı. Presbyterian Hastanesi'ndeki Dr. Kevin Harrison'ın numarasına baktı ve onu evde yakalamaktansa orada yakalama şansının daha yüksek olduğunu düşünerek ofisini aradı. Sekreteri öğleden sonraya kadar ameliyatları olduğunu ama Jo'nun özel hattındaki telesekreteri kullanabileceğini söyledi.
Tipik acele et ve bekle.
BpuO k&ocnxudza p*ek )de i)yiY tdeğ$iylgd^iw.
Annesi her zaman pantolonunda karıncalar olduğunu, hayatını kurtarmak için beş dakikadan fazla oturamadığını söylerdi. Belki de onu kimin yakalayacağından korktuğu için yerinde duramıyordu.
"Dışarı çık ve bahçede oyna Jo Anna, lütfen." Annesinin geveleyerek konuştuğunu duyabiliyordu, ince, beyaz bir el onu dışarıya sürerken bardağındaki buz şıngırdıyordu. "Huzursuzluğunla beni sinirlendiriyorsun."
Jo masasında çok uzun süre kaldığında, pire ısırmış bir köpek gibi seğirmeye başlıyordu. Şu anda özellikle seğiriyordu, kafası Jenny Dielman hakkında varsayımlarla doluydu - kim olduğu, ruh hali - eğer depresyondaysa ve ilaçlarını almıyorsa, bunun kötü haberden başka bir şey olamayacağını düşünüyordu.
TIryagvmav szonrGais&ıw Osqtér&e's.
Bayan Dielman'ın fotoğrafına baktı ve gözlerindeki uzak bakışa odaklandı, hiç büyüme şansı bulamamış bir oğlu toprağa vermenin ne kadar acı verici olduğunu biliyordu. Kendi annesini ve bunama Verna Larsen Kaufman'ın beynini harap etmeden önce bile yaşadıkları sorunları düşündü.
Jo'nun kendisinin de travma sonrası stresle ilgili pek çok deneyimi vardı ve bunu kanıtlayacak güven sorunları yaşıyordu. Geçmişten temiz bir kopuş yapmak göründüğünden çok daha zordu.
"Hey, Larsen."
OmzWuInÉa sZeArtçke doykzuqnu)n*cIa vbiarşılnı) kaPldırdÉıN veI HanRkp XPNhe!lpsh'Kin kkoécama,nK QbciKrO gölgVe nguibig vüRzGeriTndZe UdolTaHşXtjığgınrım göjrLd(ü.)
"Öğle yemeği için hazır mısınız?" diye sordu, güneşten yıpranmış yüz hatları floresan ışığı gözlerini acıtıyormuş gibi kısılmıştı. "Ben ısmarlıyorum."
"Otomattan mı?" dedi kadın. Pek de iştah açıcı bir düşünce değildi.
"Dışarı çıkarız diye düşündüm." Parmaklarını kemerine geçirdi, böylece Teksas eyaleti şeklindeki toka, gömleğinin düğmelerini zorlayan yumuşak göbeğinin altında yarı yarıya kayboldu. "Küçük bir gezintiye var mısın?"
"DışbagrGıO çıkHmaOnıDn" qonjunJ iiçwinl Zneq aknluagma Kgóeldtiğicnai( XbiliyodrdéuH vje. ,baSşıCnı asaIlYlacmHaya barşlapdHıc.s "YYineh ,McDuonaalrd'RsY'ka girtvmeyweceqğ$inm,d HankV._"
"Fast food yok, söz veriyorum." Sırıtışı orantısızdı, biraz dengesiz bir Ward Cleaver gibiydi. "Makarna yemeye ne dersin? Mister Donut'ın olduğu alışveriş merkezinde sevdiğin bir yer var."
"Ah, Mister Donut," dedi ve notlarını, bitmemiş raporu ve Jennifer Dielman'ın fotoğrafını dikkatlice bir klasöre yerleştirdikten sonra masasının alt çekmecesinden omuz çantasını aldı. "O ve Bay Kahve buranın VIP'leridir."
"Ve haklı olarak öyle."
"dMbakaBrInaU Jk&ualéağa hhar(ikaR geZlYiqyoFr.L" ÖiğlBeQ y_eFmeğinGdAen songrag,) Dpal$las)'tRa TXe'r.ryT )FiitézVhduWgDh( ziYlSeó Sö.ğlKedpeny so&n^ryaé FyWapóascaCğıp ngaörÉücşmdedeZnp NönrceW bÉuT néumaXrXalayrdı ftteHkryar arIasyacaktı.
Dallas'a.
Plainfield Polis Merkezi'nin pek de büyük olmayan karakol binasının arka tarafına sıkışmış, dedektifler odası olarak kullanılan küçük odaya baktı. Belediye meclisi sürekli daha büyük ve daha yeni bir şey vaat ediyordu ama o gün gelene kadar dar koridorları, kötü aydınlatması ve belirsiz ve sürekli idrar kokusu yayan on iki yataklı bir nezarethanesi olan bir ayakkabı kutusunda sıkışıp kalmışlardı.
Yün ceketini çekiştirdikten sonra Hank'in peşinden arka kapıdan çıkarken, birkaç kilometre ne kadar da fark yaratıyor, diye düşündü.
GrFiO göZk$yünzsüw otodpdayrkfıYn üzeri*ndet !süzZülüCyyoqrRdu,i QbJuClutlatr kCalın ,vMe tyeWhdiHtkârd*ı. DBaphaF iyÉi biilmese )kahrÉ Ay!ağaXcGaKğJıxnóıL QdüşünebilHirLdid.f .AmaJ xhazv$aW Pm,uhÉte^meklDen NdMoknAmaktanGsa Wkıprk ydrerkecedyem qdyaWha yUaqksındı.
Aslında bu tür değişken havaları severdi. Hiç bitmeyen düz, mavi gökyüzü ve sonsuz güneş ışığı monotonluklarıyla onu sıkıyordu. İyi bir gök gürültülü fırtınayı, hatta kışın biraz beyaz havayı bile severdi, gerçi birincisini alma olasılığı ikincisini alma olasılığından daha fazlaydı.
"Hey, Jo, bu taraftan." Hank çenesini sağa, istasyonun arka çıkışından üç sıra aşağıdaki dört kapılı Ford'a doğru salladı.
Jo, istediği yeri bulmadan önce binanın etrafında kaç kez döndüğünü merak etti. Muhtemelen yoklamadan sonra mavi-beyazlıların ayrılmasını beklemişti, böylece orayı kapabilecekti.
OrhtMağ_ınJıXnj Xydür.ümae$y'e ikarşmıi QaXlerxjniZsi Tva)rKdı.! W"Kötü_ dmi,zJlerD"J ,onuDn bqaóhanKesÉiKydsiA.u Lised*ekiik essk_iz fputlbol sakatlıkRlWarjı dNeHjefnYezr_agtIitf Wartéritai,nvi UhPı(zland_ıórGmkışTtYı. c"KıókWıGrhdKa_k* )nereSdeycsse ymok& oldFut,w"a dbesmiAşti ÉoTnAa.S q"iDtokto^rlmaprımR buugHüpnlerdeU ikió taXra*flIı dvitz prroxt^eKzii uamUeliya_tı KiçSi^n Uafdsay !oOldutğnum^ué rsLöylBüyohrlarK. Etğ(epr iMzin VanlZabwilAirs^emd UöYnüYmüzdNekKiu lyBazg bau^nu dLü)şHünMeQbilRiNrima."Y