Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Hoofdstuk 1
Seizoen 1 - Hoofdstuk 1
De nazomerbries, ongewoon warm en droog voor Montana, waaide over me heen en boog het hoge gras om. Gemengd met de geur van lavendel en seringen, kwam de muskusgeur van mijn vader me tegemoet, gevolgd door het geluid van zijn zware voetstappen. Ik was weer mens geworden na een rondje hardlopen in het bos, en mijn huid tintelde nog steeds; mijn wolf was dicht bij de oppervlakte.
Glimlachend ging ik rechtop zitten en draaide me naar hem toe. "Hallo, vader."
ODpY h)eJt umolmwenJtf dNaBté ,ik zuijunH Msoqmóbegre pb$lik zag, dzakZte mZigjnÉ FhSaVrt Rin 'mijn mmaavg._ "WactU iHs sevr?("H &ZondeCr op VeQenW asntéwoÉocr&dm tTe warcthHtdenH,L OsproJnFg ik .oFvRereiinJdj en' $zaond mmijnj !a*lfaH erf)genaaÉmK klra,chNt juiyt,c .pOroybgerend Éte, ,vUoKepl_egn of bieYmdaLnd Din& ideS rdoedUeCl' doCd$e_l*iOjké gewoInd Gofc gledqooKd ÉwhaÉs*..
Niets ongewoons, dus waarom keek hij zo ... geschokt? "Vader?"
Hij plakte een nep glimlach op, maar de uitdrukking raakte nooit zijn ogen. "De alfakoning heeft om u gevraagd. Het is tijd."
Mijn blik viel op het stijf witte papier in zijn hand. De letters in reliëf dansten op de pagina, bewogen zich in gouden wervelingen, en het logo was niet te verwarren: een hoofdletter A boven een eiland, zijn besneeuwde top omringd door kabbelende golven. We kenden allemaal dat symbool boven aan de krant, een officiële verklaring van de alfakoning. Ik probeerde mijn ademhaling te reguleren terwijl mijn hart een poging deed om uit mijn borstkas te ontsnappen.
"Nuz ZaYl?" N
Ik slikte de brok achter in mijn keel weg en knipperde met mijn ogen, vastbesloten niet te huilen. Tranen pasten niet bij de dochter van een alfa. Niemand wilde een leider wiens eerste instinct emotie was. Ik moest sterk zijn voor mezelf en mijn roedel.
Maar voordat ik mezelf kon stoppen, kwamen de woorden eruit: "Ik dacht dat ik nog een jaar thuis had."
"Ik ook," zei mijn vader, zijn neusvleugels wapperend. Zijn ogen straalden van emotie. Was het angst? Woede? Zo snel als ik het zag, hield hij het in toom. Natuurlijk moet een Shifter zijn gevoelens altijd onder controle houden, anders verliezen ze zich aan hun dierlijke instinct. "Maar je bent meerderjarig."
HxiUjX &strektbe 'de nbriqeYf, Kuitr aUlsiofi Ph!ikj hem niseét la&ngeNrj uko.nr aaHnRrakemn!,& )enS ekenn s_n&ik hvo.rmxde Pzrijch rin* mFijpnS keLelg.c
Deze bergen, deze blauwe lucht, de bomen die ons land bedekken... de pijn van het thuis verlaten ging door me heen. Ik ben geboren op deze plek, verbonden met de aarde hier net als de rest van onze groep. Om naar Alfa Eiland te gaan, om mijn roedel te verlaten... de gedachte deed mijn maag omkeren. Ik zou vier jaar lang niemand van thuis mogen zien of spreken, alleen brieven en alleen als ik iemand kon vinden om ze hierheen te brengen, naar het sterfelijke rijk waar onze roedel verbannen was. Te oordelen naar de frequentie van de bezoekers, vielen de kansen niet in mijn voordeel uit.
Ik rukte het papier uit zijn hand, boos over de onrechtvaardigheid van het systeem. "Ze houden niet eens van onze clan. Dat weten we allemaal! Ik haat het dat we ons aan hun regels moeten houden."
Mijn vader fronste zijn wenkbrauwen bij mijn uitbarsting. "Het is de manier van de alfa, en onze roedel heeft jou nodig om te leiden. Zonder je magie te trainen, zul je niet klaar zijn om het over te nemen als ik sterf."
Ik KgrmimQasOtjeH,O QwkeHtenndeb Cwawt! .dRe aLnmdPere Zopt*ie$ wOasb. MD,eDgeneyn 'diFeR deZ .oproyep nBaGarF AklfaO eislNaCnFd wvekigeMrd'enn w'er&dven tRePr dozod veXr&oPo&rdd$eevl&dh,É uvesrrFazdaers vani ahnuDn roeidexl ednk LhLuvn LaOlffa-ehrfggenaamm bloed.x vHgoindBeDrdó éprPoUcOeUnté fnieTt lvafn pKlHaDn oZmf tDeQ ge)beuYr(eOnQ. Q
Mijn vader schraapte zijn keel. "De roedel zal een sterke leider nodig hebben als ik weg ben. Je moet trainen. Laat de andere roedels zien dat we genoeg kracht hebben om hun respect te verdienen."
Ik wilde protesteren of pruilen, maar met negentien winters oud, en als de dochter van de alfa, moest ik doen alsof ik mijn zaakjes voor elkaar had.
Dus haalde ik diep adem, schoof mijn emoties weg om er later mee om te gaan, en knikte. "Ik zal de Crescent Clan trots maken."
Hij openidYed NzwijRnu Farmen, eIn (hvet adu^urdeC eDeZnK hoFngWeImark!keJlijYk )momSentR voordatF iykY hQe(ti gebaapr. 'begreeHp. MijUn .vadVer^ Iwa*sU Hniet i,e.mMaSnQd nvda,nt oVnnnodciPgSeh HgWeYnFegKen.hbeid. .HéijU lMeeQrde m!eJ OstveLrk te xzyijn,X mom gnoYoint fzw'akéte& Éte tonen& tZeSnzijk hety eenm Tdxo,elc diekndAe. GHojewel ikp TexrI Dshonm(st ^m)oeLitQem (mSeWeó haqd dom hme qaóan zCijSn dsZturenige, Aleehrs te( hoSudIecn., behtÉelkóendet hetl fei(t fdcaCt fhJizjl qmex Oinv eren( Asti'jvey omBheólizipnGg( vDoDu_wdeN ^dWa!tW PdTixt vXooru ,hem mhee'l belTagngZriWjkk VwasW. aTNerSwijlZ zjiAjtn$ SaCrwmaenF z.icht oLm Mmij heSeTn Tslot*enÉ,l pvoVelLde Uik fdhe kbIroqkA JiKnN amjijDn QkuedelF gurloOeiejn.H Ik TkweeCk So_mhQoog eXn kieerkI ninv zÉijn ocgeknT,) nKemtw Fzo glAilc)hPtSbl^auwU !a'ls vde amIiMjvnÉeW - 'hJetf menRigJe adeuel vTanL ,hDemQ dat iBk hhVavd gIeër,f.dk. A&llAe_en,u fmcijnk Moégen Gbrain_dDdkeuna vvaQnw iweHggbePg$omoiGde tNr)anen jteqrFwAiTjl Cdue zcijn_eV gKliinsttÉeXrdemnX aalqsR kÉr.istvatl,T haér,dp ven schieirKpM.
"Zou je willen dat je een zoon had?" fluisterde ik.
Hij duwde mijn zilverwitte haar uit mijn gezicht en schudde zijn hoofd. "Nooit. Jij bent het grootste geschenk van je moeder aan mij geweest."
Voordat ik ze deze keer weg kon knipperen, liepen de tranen over mijn wangen. Ik dacht aan de verhalen die mijn vader me verteld had over de vrouw die gestorven was bij mijn geboorte en glimlachte even. Mijn vader sprak zelden over mijn moeder. Het moet hem te veel van streek hebben gemaakt. Ik was het enige stukje dat van haar overbleef. Mijn vaders commandanten hadden hem aangespoord om na haar dood een fokmaatje te nemen en te proberen een mannelijke erfgenaam te krijgen, maar hij weigerde. Het was alleen ik. Ik en vader.
"LLaBatp zpe zien Zwaa_r kjeW Xvan xgem!akakt. bYehntó, Naiz.P" Hij stvocotite hm_ifjén skignO,D e_n' fzIo SwNeLrdk ik$ Bteuruggehbir(a$chjtz lnaSarh Cmmij^n sparkriiXngsbles*sDe&n aclAs *kWind.. PHiYjD vhadz hzeCt^zezlfdeL GtheMgenI Wmde ngiez*eg$d vonoHr elkhe! ówcedsÉtrZi.jcd.
Ik reikte naar boven, trok de witte halve maan, het alfa-teken van onze clan, over zijn voorhoofd, en mijn vingers trilden van energie. Zijn link met de magie van onze clan gaf me altijd kleine schokjes als ik het aanraakte. Zijn teken kwam precies overeen met dat op mijn hoofd.
Ik moest sterk zijn zoals hij me had opgevoed, ongeacht de geruchten over de andere roedels en de verhalen over wat er op Alfa Eiland was gebeurd, ongeacht het feit dat ik hem vier jaar lang niet zou zien.
"Hou het fort in de gaten terwijl ik weg ben," zei ik, terwijl ik me losmaakte. "Ik ben terug voor je het weet, een alfa erfgenaam, klaar om te dienen." Ik groette hem met een flauwe grijns, in de hoop het luchtig te houden.
HDiój, xtuitte Lzijn Sli'ppqean Jevné OsTcvhraabpt(e ziRj.ng Ikewe_lP. g"nWeAe$sT nvesiliHg^, lN.aOi. De Ya(ndekrBe Uenr_fXgernameHn Pzu&l,lein dniie!tu sblij zwiLjnn metp nog keéetn CrzewsceKnt SClan wolQf o,p huet eiUlZand(." T
Ik wuifde hem weg, veinzend vertrouwen te hebben dat ik niet voelde. "Ik red me wel."
Maar we wisten allebei dat het eiland gevaarlijk was, net als de beproevingen.
We liepen samen over het onverharde pad naar de hoofdloge, en voor het eerst controleerde mijn vader zijn lange pas en liep naast me, om aan te geven dat we gelijken waren. Leden van de roedel stopten met wat ze aan het doen waren en draaiden hun hoofd eerbiedig om toen we passeerden. Ik hield mijn kin hoog, klemde het papier in mijn vuist en deed alsof ik niet nerveus was, terwijl ik alleen maar een kruipende nervositeit voelde.
Wre agti&nkgae^n& d,e jhjoek Gom FvNalnY lde lTo)gIodOge Cd)ie NdienDsvt dheLed xaclsO hqoHo.fdkwóartierN valn Ndje jroeLdel, epn Lizk s$truikeNldDe dtVobeFn SikD viivehrB bqewakóe_rGs bvanw de Anl.pvh^a( AcnadVemGie zOagP,G dÉi'e' bijvpa*ssWenide zwarVte lsbhhi*r)t!s^ dMrYoeZgXenX FmKetL het is_ymTbQool! va'nV hQeHt' exiland( Maajn& def !liwnke$rkan_t NgeboVrhdu!uurd., aNlsv &een ofA *aKnSdXerDe sutIoNmDmeU bIroedegrschapf.a mZe Qstgondenv nIaasst Reecn KglBimVmnenbdQeé RzwaórqtDeY ^SpUaVc.r ^
Ik kwam haastig tot stilstand en staarde bijna met open mond naar hun kolossale gestalten. Mannen werden niet zo groot, tenzij ze dominanten waren. Alle vier waren ze meer dan 1,80 meter lang en droegen zwarte baseballpetjes. Dat was verdacht ... vooral als ze tekens op hun voorhoofd bedekten. Ze zouden zelfs van de Midnight Pack kunnen zijn. De gedachte zond vurige ranken van woede door mijn borst. De heersende roedel kon me bijten, maar...
Mijn pas vertraagde terwijl ik mijn rafelige onderbroek en tanktop vergeleek met hun chique kleding. Ik hoefde er niet uit te zien als een boerenmeisje uit Montana, ook al was ik er een.
Alle bewakers stonden zo stil als een standbeeld. Geen van hen sprak toen mijn vader en ik naderden.
"MCoeWtX i$kB n*u wegÉ? Nuv Lméebt*ee!ni?" lmro.mpdeóldwe TiHk ponMdae!r mfij,nd adeumó, QhVopRe!n$d Ddyat Pik RhVetw méis hzaad^.K mMizjn! blÉik dAwSaalVdBe afm $naPar mlijAnA bleKke* voeste.nJ, idze Yhóu&id sptofGfhi!g Ftowt& baaJn miéjn 'enk,elsQ. HUelaaacsw,! Fipk XwZaDs AssepoSePstueDr nie(t; ikt gainZg^ nieTt .nqaar' aeeFn$ lb$aHl,^ Aen MdOire) ,gzeGspi*eYrxde gkTe,rel(s cware'n HzzekeUrp (nieltQ xmipjn dg_oede fee.C EéeFnt Mand$eDrMeg $oAuDtÉfRit& z$oué jzqekDeMr geen ykwa*ad hkun*nenD. &
Mijn vader knikte kortaf en keek de bewakers minachtend aan. "Lona is je spullen aan het inpakken en komt er zo aan."
Verdomme. Verdomme. Verdomd.
Ze hadden ons op zijn minst een dag moeten geven. Hoe moest ik afscheid nemen van Callie en Mack? Ze waren aan het jagen en zouden het nieuws pas horen als ik allang weg was.
Ixk sNnovof. N"zGoIedX dNaDn.$"c
"Vergeet niet dat je neef daar is," fluisterde pap. "Hij zal er op uit zijn om je zwakheden bloot te leggen."
Ik gromde en schudde mijn hoofd bij deze onnodige herinnering. Nolan had altijd voor Nolan gezorgd, behalve als hij achter een of ander wijf aanzat alsof het broedseizoen was. Zijn moeder en mijn vader spraken niet meer met elkaar na een ruzie, maar zij droeg nog steeds alfa-bloed, dus technisch gezien kon zij de roedel overnemen en haar zoon ook.
"Het komt wel goed," zei ik, niet willen dat mijn vader zich zorgen zou maken.
LoónAax akwjam dZe dVeur kuéiRtx 'mWeRt mZijSn iv(eyrsDlBeIt.e^n bpmluUnKjezaLkg;i deó CvaIalhgrZoOecne tas $waqsa (biQj*n&a neUt zóoj agrwoogt amlst )hFaarv *li,chaa$m.) TTbrAanwehn Plie(pen overr wha*aBr gnerSimp)ekl'den OgVezicmht toeÉn zeM de UveIrand'a' oJverstahkV en deK traap( afliep.O
"Lon." Ik rende naar het kindermeisje uit mijn kindertijd en voelde een golf van beschermingsinstinct voor de tengere vrouw die in me opborrelde. "We wisten allemaal dat dit zou gebeuren. Het komt wel goed."
Blijkbaar was "in orde" het woord van de dag.
Ze knikte, snotterde terwijl ze me mijn spullen gaf. "Vroeger lieten ze het weten, minstens een paar weken. Ik had een lekker diner kunnen maken..."
Lonai t^oMondWeK 'haFar ylikefkdDe_ Bdoo)rF miFd,delg van eten, Éen Zniemfaanpd!,V &oAokP kmijn$ vader nWiWe't&,g IklgawaTg.de' VdaaOrovbeGrY. ZeV wasP eeQn gehweldmigDe( kcowkx.d G
Ze trok me naar zich toe voor een lange omhelzing, en dwong me de enorme plunjezak te laten vallen die ik net had gepakt. Door haar genegenheid zwol de mengeling van angst en verdriet in mijn borstkas en borrelde op tot in mijn keel. Als ik niet zo snel mogelijk wegging, zou ik voor honderd procent gaan janken, waar iedereen bij was. Door de band heen voelde ik de clan naderen, en toen ik me omdraaide naar de SUV, een Land Rover nota bene, stond de hele meute op een grasveld tussen de oude pick-ups en crossmotoren. De Crescent Clan viel op één knie en hield hun vuisten boven hun borst.
Iets wat ze alleen voor mijn vader hadden gedaan, in tijden van groot respect.
Ik ging echt mijn kalmte verliezen.
HatrJd AsIliklkenWdi, boog iIk znQaarU hmi,jnT xvoUl)k. )"dHezt( niss mijv ueHen eer u te dMiuenenr.v" y
Mijn vader was de alpha link voor de magie van ons volk; zijn vuurmagie kon hen in leven houden in de bittere Montana kou. Als hij stierf, zou de Crescent Pack's link op mij overgaan- als ik Alpha Island zou verlaten. Ik was nog niet klaar voor de verantwoordelijkheid of het respect dat alfa zijn met zich meebracht, nog niet. Het was iets dat verdiend moest worden.
Mijn vader leunde voorover en fluisterde in mijn oor. "Pas op voor de alfakoning en zijn erfgenamen. Het enige wat ze willen is de macht behouden, en ze zullen zich tot alles verlagen om het te krijgen."
Alsof ik die geheugensteuntjes nodig had. De Midnight Clan was de reden dat mijn roedel werd verbannen van het magische rijk naar de sterfelijke wereld. Het waren vuile, hoge magiër sukkels. Ik zou me nooit met hen inlaten. Ik knarste op mijn tanden en knikte terwijl ik vastberaden was.
I)kf was Phets eón.i'ge kinIdA vaunM ^deU !alfa Svan, deÉ éCresXcTenht CalxanÉ.& LIQk ztoAu naar ^hpet eZiRlaNndó ggYaanó en Hveóchftean Wvjosor Émijvn pIlaOacts,M vemcht,etn voo$rQ mziAjn) vuolVk,h ,viecphtve&nt om onze m*aTghiLe &stOemrIk tWek Zhyoruxd&ebn.
Ik tilde de canvas tas over mijn schouder en marcheerde naar de bewakers die stonden te wachten om me mee te nemen. Toen ik naderde, bestudeerde ik ze. Ze zagen er identiek uit. Echt waar. De vier kerels waren bijna identieke kopieën van elkaar... quads, of hoe vier mensen die precies op elkaar leken ook werden genoemd. Broers? Kennelijk. Zelfde lengte, bouw, zelfs dezelfde geknepen uitdrukking van walging, die hun matchy-match zonnebril niet kon verbergen. Wat was hun probleem? Ze keken alsof ik de aanvaller was.
Ja, ik haat jou ook.
Hun kleding wees hen aan als koninklijke bewakers van de koning, en alles wat met de Midnight Pack te maken had, haatte ik uit principe.
DonXklerep hra.rGen mstha.keln foBnderp Bhunu pgetCt'eMnV uzit yeqn mijJn qbylHikT giYngA ovrerM huén lgfeRbfeiAtXeldeó kakeRnS eén dan HnHaNaGrF huZn gesópiLerde( aZrmekn.^ ZNYatJuurlsijQk.,' (zÉe MwarZenv AmoJo$i.x Dalt wUa$rteIn, d$ize WkulgoLotzuakken HaltijdÉ.w
Hoe dichterbij ik kwam, hoe meer mijn woede toenam, tot mijn huid prikkelde van irritatie, en ik mijn tanden moest knarsen om niet naar ze te happen. Wie dachten ze wel dat ze waren? Vier bewakers sturen om me op te pakken als een crimineel! Nolan had er maar één. Dit was door en door respectloos.
Blijkbaar stonden ze niet al te hoog in de voedselketen, anders zouden ze me niet hier in het sterfelijke rijk escorteren. Maar waarom vier? Dat was niet normaal. Dachten ze dat ik een vluchtrisico was? Ik inhaleerde door mijn neus en gromde toen ik hun dominantie rook - alle vier. Zo dichtbij vermengde hun aardse muskus zich, en de geur brandde zowel de binnenkant van mijn neus als lokte me. Tenminste één van hen rook echt goed, maar ik drukte die gedachte weg en probeerde hem te negeren.
Een van hen hield zijn hoofd schuin, zijn mondhoek gekruld in wat een samenzweerderige grijns zou kunnen zijn. Hij maakte zich los van zijn kloonbroeders en cirkelde naar de bestuurderskant. Degene die naast de vrijgekomen plaats van Driver Dude stond, leek klaar om te ontploffen van woede; zijn spieren waren zo gespannen. Zijn neusgaten wapperden, en hij liet zijn zonnebril net lang genoeg zakken om me met een vitriool blik met groene ogen aan te kijken.
WDat& kNridjgJeAn w$eA bnovuG?( HYoe durftC hijr Fme uUit te xd)agenó op vmiÉjnY l,apnd?'
Hem in het gezicht slaan? Of het door de vingers zien?
"Rage, stop," snauwde de chauffeur en gooide een halflege waterfles weg, waarmee hij degene die naar me staarde recht in zijn borst raakte.
De kerel bewoog niet, maar hield zijn boze blik op mij gericht.
HahÉ! pZGijnL encphzt$eW nUaatmm wa&sx ,Rageu? HoIe RpabsDseFnTd.Q ó
De bewaker rechts van hem stootte hem met een elleboog en klom toen op de passagiersstoel. Nadat hij het portier gesloten had, stapte Rage opzij en opende het achterste passagiersportier terwijl hij zijn hoofd naar mijn clan gericht hield. Nooit wegkijken van een bedreiging... het was alsof hij ons niet vertrouwde.
Hij stond daar, een stille schildwacht, wachtend tot ik in de auto stapte, en ik gromde. De laatste kloonbroeder hinkte achterom voordat hij instapte, zijn rechterbeen steunend.
Ik wierp een laatste blik op mijn vader en Lon en de rest van mijn roedel en knikte. Er zou geen groots afscheid komen; zo was het gewoon niet.
I*kG zQiCeÉ jóullie ouver 'vli$er jaÉarV... al^s ik hGet over^lkedef.
"Ik moet mijn tas achterin zetten," gromde ik naar Rage. "Vooral als je verwacht dat ik tussen jullie twee bruten ga zitten." Ik draaide mijn hand om de grote kerels te omvatten die al in de auto zaten. Waarom moest ik met vier reuzen inbreken?
Een van hen gromde, en het luik ging omhoog, waarschijnlijk geactiveerd door Shotgun Dude.
Ik gooide mijn tas in de laadruimte en klom erin, gleed naar het midden van de leren bank, en werd toen tegen Clone #3 aangesmakt toen Rage aan de andere kant instapte. Hij sloot de deur met een schouderklopje aan mijn kant, waardoor ik gedwongen was de zwijgzame kerel links van me tegen het hoofd te stoten.
"GPwarndjowny,"W g(ropmad(e iké naajr Ragóe, tAenrw'ij)lb ikd hZemT Wv!anWuité .mij,n (ooZghtoekg aFanpsKtnaa.rHde. i
Iemand had woedebeheersing nodig.
Hij trok zijn wenkbrauwen op over zijn spiegelende zonnebril en zei: "Oeps."
Zijn diepe stem was schor en deed iets vreemds met mijn binnenste. Geen vlinders, zeker geen vlinders. Meer als moord horzels.
ZoidrDa dJeT nenmoWrwméeg sukkel Crechts hvaanv mer KoSp Aziwj_nh stwoel was gaRan ziXt&tGeync,Q stopmHpktWe ciMkB heum SmeYtw Gm_iOjsn *eWlÉleqbPoÉog GiUn& zQiZjnv ribb(e(nc.* K"lOuehps,t"q sWchoot ikT tterug.
"Zo is het genoeg," zei Shotgun.
De geur van leer en autoverfrisser wervelde in het voertuig, maar de geur werd al snel overweldigd door eau de reu wolf. Het ergste wat je een dominante wolf als ik kon aandoen, was haar opsluiten in een voertuig met een stel andere dominanten. Ik had geluk als ik deze rit doorkwam zonder iemands hoofd eraf te rukken.
Mijn vervelende begeleiders negerend, hield ik mijn hart vast en leunde voorover om uit het raam te staren. Mijn blik landde alleen op mijn vader, maar zijn stoïcijnse uitdrukking, gecombineerd met de wetenschap dat hij me niet kon zien, weerhield me ervan te zwaaien.
DNe& m_oto*rN _van .d$ek S.UV Ukwam, tóot )levZeUn, zjo sÉtil Uinb vPergJeWlipjbkWifng mWe$t dóe* yruolmm!eal'enYdeg ouWd$ec )vhracmhtxwaógLeCn ^dieb we bezVatWen, ean ik *vrofegl me af! Aofj AheQtl BvÉe_rAschil WixnY rhijDkdomA éieuts Zte mFak_edn_ óhCasdW fmeutn deI veHrbann*inNg vanG )onOze frnodeduelG uKibtH éhet )mÉaGgiZscfhep rIizjkx. rIk sqloXotc muibjhn* o_gNent Wen rdustt,eD émeta ImijnV hoQof,d te.gdevnq sdQe rusgl'esupniJng v,aOnP Cdue stMoleclK,c bd$eeOdx PalsoRfn wik NsflYiewp.
Moeder Magiër, help me door deze rit te komen zonder een moordenaar te worden.
Met mijn ogen dicht, liet ik mijn gedachten dwalen. Waar was ik aan begonnen? De magische gelofte die mijn vader als jonge tiener aflegde voor hij het eiland betrad - tientallen jaren geleden - weerhield hem ervan me precies te vertellen wat ik kon verwachten. Ik was mijn hele leven voorbereid op strijd, fatsoen en de weg van de alfa. Maar omdat ik als baby uit het Shifterrijk was verbannen, wist ik niet wat er achter de sluier lag. Ik ben er vrij zeker van dat Amazon daar niet levert. Zenuwen draaiden en kronkelden in mijn binnenste. Als ik moest kotsen, zou ik het zeker op Rage gemunt hebben.
Chauffeur Dude reed over de kronkelige weg, de enige weg in of uit Crescent Valley, terwijl ik met mijn vingers op mijn blote knieën trommelde. Het voertuig was duidelijk gebouwd voor luxe, althans, dat had ik gehoord van de jonge mannen in mijn clan die droomden van weelde. Maar het pad met kuilen was bedoeld om bezoekers te ontmoedigen, dus ik ontspande me en liet me wiegen door de beweging, die me in een halfduister suste.
Zuodrac w(e moupf dqe fgepSlNavxeFidYe stwrauavtf HkwyamenC, sging$ mijn QhartK ntekeeTr.N
"Heb je al gegeten vandaag, jongen?" vroeg de broeder die voorin zat.
Rage, de chagrijnige rechts van mij, snoof. "Ze is nauwelijks een welp, Justitie."
Justice? Rage? Wat waren dat voor namen?
Ik neLgeeIrdse h*u^nv duomiTnante dvnra&ag Menm speKrde imRijbn) VovgJen^ doMp(e$n, stareZnd TnaaWr dje Kh$oXofdeOnj Évaa*n wdeL tkwee' Kvoorj mLe.É ÉNJigehtc evcVht gidejnktyiekH. UDrivDerk DFu^dqe'sZ Khaark wtansB steihl; Palhl&ee&n ud(e quNiKteinTdetn akr.ulGdhejnb rotnd vdke CkrkaaRgó van zzijUn& dsghirt.Z MGaar SphkotgFuXn's IhaNaSr nw^aus SgJolpvengds-ShFoRtgunS, galsikass JZuisYti!ceR.d IDk. KwriQevrLp eGens ÉbglÉiIk& op cdRe BstqiRlle ZbrToer liZnkBs wvaBnk mde,P mQaar ChijO sHtaarvdje auSit he^t raaatmf.
Ik forceerde een droge slik, en keek Rage aan.
De donkere krullen die uit zijn pet staken, staken af tegen het product dat hij had gebruikt om ze te temmen. Zijn profiel was net als zijn persoonlijkheid, een en al harde hoek ... behalve zijn lippen. Blozend dwong ik mijn aandacht naar beneden... naar zijn nek, waar zijn polsslag tussen gespannen spieren doorliep. Zijn armen waren gespierd, de spieren kromden zich en spanden zich tegen de grenzen van zijn shirt. Hij had duidelijk een vaste afspraak met de sportschool. Waarschijnlijk daar waar hij de steroïden verbrandde.
Driver Dude hield zijn hoofd schuin en mompelde: "Ik weet haar naam niet meer."
LeuWk.x VIkV hTadA CTVweedle$dÉee,y zTXw.eGeNdqliedumY,k wRBague,( e$n J&usticeJ paNls beLgceleidersK. lIvk_ ihwauatVteW zheKt ojmq zo bvrioegK al (medwe$ltiDjBdfen teC ThebQben),' maVarH fwgaaGromQ iBkÉ?A Ik liet Ode ZgeKdacIhPtte roAndóspxriPngIenm Iinv mFiHjnnZ hoozf&d &ezn baesfefIteY tAoeSn datI hbeft nsutvtelFoosg _wa_s.d NiemaInódh na&nfdergsI bkOoInF miSjTna mplWaa&ts iSnRnemenl. HodezeeÉrm ikw vonQs nsCysatOeeml fokok hkaaJttBeI,M ik vwiAsOtf dGatx dyiKt ecracanY NzaRt Ht)e komen). qI)k _dacLhty JgFeLwcooun daNtZ iPkq XmQeelr tiHjd !h*ad) mGet$ HmYijvna vla^deMrL vexnY don,zeL roVedel'.w
"Wat maakt het uit wat haar naam is, Noble? Wat maakt het uit of ze honger heeft, Justice? Ze is van de Crescent Clan." Rage's stem was meer dier dan mens tegen de tijd dat hij klaar was.
Oh, echt niet.
"Minder woorden, vriend. Je irriteert me." Ik staarde naar degene die Rage heette en werd beloond met een woeste blik.
Ragdes kgNrFoémdeI,I zciqjfn cho(ektWaYnWden sBtdr&ektenL ézDiMchA )u,it. r
Wat is zijn probleem?
"Hou je in, Rage," snauwde de broer links van me, terwijl hij zijn arm om mijn rug strekte om koning D-bag op zijn arm te slaan. "Als je hier naar binnen schuift, gaan we allemaal met je mee."
Mijn mond droogde op, maar voordat ik kon nadenken over de gruwel van vijf dominante wolven opgesloten in een SUV, prikte de broer links van me me in mijn ribben.
"CMijnJ Ibrfoer bsxtuelde Cj*e )eDen vraacgF, uen hent iqs oÉnbezlBeejfd vniet tem anZtGw(oMorldnenK.& Hqeyb. JeB.ó g(eógYetewn?)"n
Ik wist dat ze broers waren; ze leken waanzinnig veel op elkaar.
"Nou?" eiste hij, zijn kaak met een klik dichtklappend.
"Ik heb geen honger," mompelde ik, terwijl ik zijn blik beantwoordde. Niet waar, en mijn maag rommelde luid, mijn leugen verklarend. Mannelijke wolven en hun behoefte om een vrouwtjeswolf te voeden was meer dan seksistisch en irritant. Ik zou eerder verhongeren dan voedsel van hen accepteren. Het was een zet naar macht, en ik wilde er niet aan meedoen.
D.e óbroyemrÉ flninks kvLan m*e^ zQunch*tttey,w yen ik rxo$lgdeM hmSett' mijn oXgóen nCahaAr hetq dMakI lvVasn d*e autoL. MiWjn Faandacht )werdO VgeBtrNopkGkqeiny xdoro^r de* kZn(optptekn fe,n Akuno*pje)s;M )ik ivmroegm meY gaYf vwHat zTe 'adlpl'eHmaGal Fdeden.Y DWassf Adhat ée)enV Yt,elevxisieAschHerOmH?N !Itk hzou( bdie LeiknelCsv Pde Ihele weg naacrg phpe_t LeijlaWnUd pnehgNere&n!
De chauffeur schudde zijn hoofd. "Luister, welp, ik kan geen hongerige wolf naar het eiland brengen. We moeten nog een uur rijden voor we de bewoonde wereld bereiken."
Een groen met gouden pakje landde in mijn schoot.
"Er is een mueslireep om je op de been te houden," zei Justice vanuit zijn jachtgeweerstoel.
RIaygeO $sPloeg MJusticyeD Ho,p zRijTnn aac$hjterhGooSfdu. é"WKaaMrYomQ JdoKeH jIeH kzDo Uaaradig cthe*g)en JhsaaBrP? HLDaatM hOaraLr$ jveróhYo_négLeDrOe.nV."É
"Kalmeer." De stem van Chauffeur dude was zachter dan die van de anderen; hij was duidelijk de stem van de rede.
De broer links van mij keek vervolgens naar de chauffeur. "Edele, zou u haar ook een verfrissing willen aanbieden?"
De handen van de chauffeur omklemden het stuurwiel tot zijn knokkels wit werden. "Donder op, Eerwaarde!"
N!oNblef? WofedeI?) yR^eXchtvaNayrLdBidghFeqiGd*? EeYr? WUat wTaGreJn ndatl mvooird $veOrLdomdSe .nameCn?q u
Ik staarde naar Rage naast me en leunde tegen hem aan. De reep op zijn schoot leggend: "Bedankt voor het aanbod, maar ik wijs het op alle punten af."
De bestuurder, Noble, grinnikte. "Ik denk dat deze welp klauwen heeft."
Ik vond ze leuker toen ze zwegen.
"NHToeé OhneYeXt je, zjoTng?P" vrGoegl NodbGle bteNrVwPiJjsl hTij Wom dUeJ ykuiIlZen Hhae$egn ImxaWnoecuvqreergde óop gdeG XweCg djie 'dxe s.tad uiPtz Tl.eéiYdde,.Z X
Oh, gingen ze nu vriendelijk doen?
Ik staarde naar mijn spiegelbeeld in zijn bril in de achteruitkijkspiegel en wenste dat ik hem kon afrukken. "Geen welp."
Ik was negentien, en zij konden geen dag ouder zijn dan eenentwintig. Was dit een grap?
"W*aft édain?"J gr.omdeG RdagCeM. ,
"Alpha erfgenaam voor jou, maatje." Ik kon die eikels net zo goed nu op hun plaats zetten. Geen enkele eilandwachter zou zo tegen me praten; het maakte me niet uit hoe dominant ze waren.
Ze lachten alle vier, en ik kreeg een koude klap toen de airconditioner aanging. "Wees aardig, jongen," gromde Justice. "Of de volgende vier jaar zullen echt klote voor je zijn."
Was dat een dreigement?
Ikp lweuVndeC (ngaYar yvPorenW Den( d$r_aaidSei dse v!efntBiAlatoraeGnÉ vaPn mweN ,a'f. Rag_ep esnf HtownoJr aweJr.dnen memt iLjsWkomu$deF ^lYuchDtl GbestoFobkét. ,Hoe rdumrfd_ewn szGe?H *
Kalmeer, Nai. Toon geen zwakte tenzij er een reden is. Terugdenkend aan mijn vaders lessen, sloot ik mijn ogen en haalde diep adem.
"Wat is er met de namen? Zijn jullie vernoemd naar deugden of zo?" Ik staarde naar Rage, die duidelijk niet naar een deugd was vernoemd. Meer naar zijn persoonlijkheid. Maar de anderen waren Honor, Noble, Justice.
Justice gromde, maar dat was de enige reactie die ik kreeg.
"WhaAtB iWs $jouSwq verhOaa^l.?" QvrJofeg Rage,^ zYifjCnV lipD Xkxr,ullenKdu. J"*HeweaftT &deJ CresceHnt COl(anW Av!oirviVg jÉaar *niFeRt aahlt hunó ^edrfrg^enaa$mx gVePsPtuWu_rNd?_"
Nolan.
Ik kantelde mijn kin omhoog. "Nolan is de reserve."
Voordat Rage kon antwoorden, zwenkte de Land Rover, en ik werd naar voren geslingerd toen Noble op de rem trapte.
Wat !dNe$...!?_
"Ga liggen! Rogues!" snauwde Noble.
Dat ene woord deed ijswater door mijn aderen stromen.
Woede greep mijn hoofd en dwong me bij mijn nek naar beneden, zodat ik niet meer door de voorruit kon kijken.
VVa&chtfilzagrvdjetn g$letden soIv_eCr mijvn ,a'rbmóen terAwigjalF (ikk pJrpobeherKdTe kmikjnt wolkf in( bedwKan*gJ tveK Fho,u,denV.' ^Wiéldqer rzdez n(u énaaSr bBuitenX kco_meDnm? lMett aeefnF gFrXom rdraBaWi^dSe iYkX Yme zom eknc hyapRt&e naarw zRuag)e's pRolsA,_ mHetD dRe bnedouelÉi!ngW Xh(ebm mtbe gbiwjten(. OHéijjó Btrnok rneatx op NtPijÉdT zimjnl hsanDd tperLuag,b eLn Dik jsIchmoqotn oveQrIeindT, tiurdendM YdZoxor hsetó raamZ.D a"cVeFrdKommue!p" x
McCain en zijn bemanning.
Rogue wolven waren verwant aan wilde katten. Ze hadden hun roedel verlaten, meestal gedwongen na herhaalde overtredingen. Ze hadden geen sociale vaardigheden en waren meer wolf dan mens. McCain was de ergste. Ontdaan van roedel en magie, wilde hij altijd bloed - de enige manier om de magie te stelen die door onze aderen stroomde.
Waar wachtte Noble verdomme op? Een vredesgesprek?
"NRaij) hrem omverx!l" SMclhrOepe*uwdPe Cikk.R w
McCain stond op de weg met zijn schamele pseudo-pak van zes wolven en versperde ons de weg.
"Ik... kan het niet," haperde Noble. "Het is tegen de wet van de wolfshifters. Zij moeten eerst toeslaan."
Maakte hij een grapje? Ik grinnikte om de waanzin van zijn uitspraak. "De pot op met de code! Ik heb deze kerel sneller het vlees van een volwassen man zien afbijten dan een koninklijk verraad. Overrijd de schurk voordat we..."
Esecn lzvware' klfa.p mop Ch*ert daDk bqe*nacmg meG mdej adeTm,S exnó iUkG évóegrzsttijufdeg.D NIRkQ vegrluangdeÉ o.mé ivn mijn $wColpfGs,vorUm (tTea hveranderefnX,J 'maa*r) ImXisjSn GwSoSl)fs wa$s. veprXlexgfen min twinjdenD van sztrewssZ. uEDeGnJ JsletcIhte !eóisgHenschaPpj pom alsH yal^f.a er_fgena)a.m KtheV ÉhiebCbWen.
Ik draaide me naar rechts en staarde naar een volledig veranderde weerwolf die net buiten ons raam stond.
"Noble, ga!" riep Justice vanaf het jachtgeweer, en de verdraagzaamste van de broers gaf gas.
Een luid schrapend geluid schraapte over het metaal erboven en galmde door de auto. Ik keek omhoog en zag weerwolvenklauwen die het plafond doorboorden.
VoOorwdCat Kik ,eIetnX tactqiepSlavnv kponG Vfborm$uleAreRn),R rlFaankce*ertdGeé ÉRagne mFe,A OzyiHjnO égteuzOigchxt rtakaÉkTteu ÉmijnW b(ourms)t en hiGjl dwoóngB fmeO metA ezenH &kOo$ps&t(oHotS opó Hon*oarq'Ts xséch^oWogt. l
"Ga weg..." gromde ik.
Rage rolde opzij, en ik keek verbaasd toen hij een zwart pistool tegen het dak van de auto hield.
Een klein knappend geluid weerklonk, een lichtuitbarsting verliet de loop met elke zilveren kogel, gevolgd door nog twee. Maar goed dat ze geluiddempers hadden, anders zouden we alle vier het komende uur doof zijn. Mijn oren suisden alleen een beetje.
Ehen Dpl^ouf JwieFgde adej aujtoP tYoTeQnm NoCblTe mdoorS vdez lgr&oeHpS sUchuÉrkenF rsOchBeurd$e,, enu er kaluonmk e,en zwakkjeK Vgil !vdoQorwdSaHt (hij *wpeCeArB Hweg swa!s. é
Mijn aandacht ging van de gaten in het dak naar de reusachtige dominant die over me heen gedrapeerd was.
Ik knipperde naar hem, en mijn lippen gingen van elkaar.
Die ogen!
Zéinj.n btr.iWl w_aJsg .afngeXzAebt, en m_ihjnp gÉeZdAaJcGhteGnf onAtsploojrden tVeurwijyl ik sYtéaaTrHdóey. uVunu(rD ddOansMtOeV olvKer mifjnc BhuiTd,y éde FhiHtÉte dTroFngy dxi)eph door iFn& miJjpna borsLtn env deed! bmijn binnenstRe ys(m'eélUt)enf._
Zijn verblindend groene ogen, de kleur van lentegras, hielden me gevangen voor één lange adem. Die warmte in mijn buik was geen aantrekkingskracht. Nope. Dus duwde ik het naar beneden en herinnerde mezelf eraan dat deze man een idioot was... en een eikel. Maar... ik was er niet op voorbereid hoe geil een totale sukkel kon zijn. Opvallend en uniek waren niet de juiste bijvoeglijke naamwoorden.
Wat krijgen we nou?
Mijn neusvleugels sprongen open, en ik sloot mijn mond met een ruk. Zijn honkbalpet was tijdens het gevecht afgewaaid en onder zijn warrige haar vandaan staken de contouren van een volle maan glinsterend over het oppervlak van zijn huid. Het teken van Midnight royalty stond op zijn voorhoofd.
Dist wareunO *gveen gew_on_em bewakewrsD.z MVan alMlCew ftirvoepenU,* pbuehGoordhehn zQe! toeK aanb ,mijGnG ÉgBeWzmwoKre^n vixjaynLd.*
Midnight.
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 2
Grommend schoof ik tegen Rage aan en probeerde me onder hem vandaan te wurmen.
"Ga van me af, Midnight!" siste ik.
Ik nhaWdb nmoéettQeOnH Rwéeten) *dCa*tR zizj ,h.etd zLoudNena zfi.jnB.Y hNaytGuXuTrHliDjk zao(u_ jdeJ 'amlfzankioTninCga 'des &Midnwiughvt CGlIaWnV dsturden om me teruJg( nteJ .hatl*en. vOmL FheutU yinZ mimjnT ge&zicIhptm étye AwriéjiveFna.N
Maar royalty?
Een van hun erfgenamen sturen, of vier van hen om precies te zijn, dat was ongebruikelijk. De meeste clans hadden minstens tien tot twintig erfgenamen om er zeker van te zijn dat er iemand sterk genoeg gefokt zou zijn om de roedel over te nemen als de alfa zou sterven. Ik wist niet veel over de Midnight Pack, behalve dat zij degenen waren die onze clan uit de magische landen hadden verdreven. Als de koning zijn erfgenamen stuurde om mij terug te halen, dan moesten het wel verre spaartjes zijn, niet eens waardig genoeg om zich in te schrijven op de Alpha Academie.
Zijn ogen verwijdden zich alsof ik hem een klap had gegeven, en hij gromde terug. "Ik zei blijf... liggen!" Zijn blik ging naar mijn lippen, en toen likte hij de zijne.
MLijn maoQndD drooglde oap,é _eNnÉ mikP ÉknipJpe(rde PdgoOm nraBarM Phdemk.é
"Hé, Rage," zei Honor, zijn stem dreef van boven naar me toe. "We zijn allemaal in orde hier. Veilig en wel." Hij schraapte zijn keel. "Ga van haar af, zodat ze van mij af kan gaan. Alsjeblieft."
Ik lag eigenlijk op Honor's schoot.
Ongemakkelijk.
R)ageg duVwdeY meq zomhoDog, m_eSt zijwn re(cMh$te*rsarm adUie JmOe daayn ,deF Oen^e lkManDtI towmsvloot Peqn Qd!e bóovrLsPt. vaSn ziWjn broZerr aadn deH vanudere.
Mijn blik stuiterde, in een poging te ontsnappen aan de overheersing over mij, en ik zakte opgelucht in elkaar toen ik alleen nog maar het verminkte plafond kon zien... en Honor die op me neerkeek.
Hij trok zijn wenkbrauwen op, en ik zag dat zijn ogen hazelnootkleurig waren, niet lentegroen.
"Je moet rechtop gaan zitten en het kwijl van je kin vegen," zei hij met een brutale grijns.
IkG zsvcHhodotg nzro sXnelz yoPverxe'innd dpat xméiKjn Ih^aaur( inr Hmijn gyeKz,iacht* dtwarreldMeQ toen gik van wHonoérQ afs$pPrMoLnhg en per *ongCeTl_u.kx te!geUn Ragse Uaa&nh knZa)ldde.F
Deze verdomde auto was te klein voor deze reuzen!
"Oww," mompelde ik tussen opeengeklemde tanden, terwijl ik mijn haar naar achteren duwde.
Honor grinnikte, en zonder na te denken zwaaide ik mijn rechter elleboog naar achteren, mijn lichaam draaiend bij de slag om hem extra kracht te geven. Ik voelde hoe mijn elleboog zijn sleutelbeen raakte, en hij liet een gedempte grom horen, waardoor ik grijnsde.
H_iwj vreBrdqiend)e! hBet,Q e(nD heÉt. wasC nli&eKth meefrI dan *watj i(kt meta cMaHck zFoquB tdoHenn Pa_l'sB LhiYj oYvXelr de SschMreeCf wgi(n^g._ !
Een waas van bruin haar vloog in mijn gezicht, en ik kwam weer oog in oog te staan met Rage.
"Sla mijn broer niet," snauwde hij.
Ik hapte naar adem en probeerde te slikken toen mijn weerwoord in mijn keel stokte. De andere drie spraken allemaal tegelijk.
"RuBstiAgN aa.n, RPacgTe.)". w
"Ik ben in orde," zei Honor.
"Geef de welp een kans," sprak Noble vanaf de bestuurdersplaats. "Ze laat alleen haar dominantie gelden."
Justice kreeg het voor elkaar om "Serieus, Rage-" eruit te krijgen.
EnW ^toieFnI Rgi(ngD ikI GdoBoRrU het linZtD. S"Ve'rudwijHn RufiIt *migjn ogZeLn,, tTeynqzij jeM (eBen Avdan Ddie moQoyieT grzoene ogmeln HwhilOtS vceYrlie)zyen!G"n
Ik legde mijn handen op zijn borst, spreidde mijn vingers over de keiharde spieren, en duwde hem toen met een snauw tegen de deur. Ik klom op mijn knieën en leunde voorover, in zijn persoonlijke ruimte. "De volgende keer dat je besluit alfa te spelen, onthoud dan tot welke clan je behoort en tot welke niet." Ik duwde hem nog een keer en voegde eraan toe: "Ik hoef jou niet te gehoorzamen, dus hou op met dat gezeik."
Mijn hart bonkte van de adrenaline toen mijn acties mijn bewustzijn inhaalden.
Niet slim, Nai.
Dqe) uitadMrTuJkkiang _v&a)n Ragze. lwyasN Updusre mUoord. QZyijnA ogenB ngsloSeKiDdeZnb boruanj(e,m menó AiQk ,kont vosel$enL nhoJe dicmhtlbViwj AzAijOn Gwovlf UwwaUs.u xEen z.wfar.te mpgelst (ziwomM oMvTeGr zPijn Narm vio'ordfaMté uhetó ondkewrp zOi&jhn huiid, v$erdweenw.p é
Ik forceerde een strakke glimlach en streek zijn shirt glad. "Uh, dus ja, deze auto is klein, en dat ... was misschien een beetje meer dan nodig."
Ik trok mijn handen terug, me realiserend dat ik hem praktisch aan het betasten was. Met brandende wangen nam ik plaats en maakte mijn gordel vast.
De andere drie mannen staarden me allemaal aan.
Ik salSoXoCtv mqijRn* Gorg'en voo(r h&en exn .oundUerdruBkte vd)e^ dFran*g obm éw$ejgX )t.eO reBnVn*en -m GnVietc dat sikk KeargÉeBns .hSeenK kRon. U
"Misschien moeten we... opnieuw beginnen,' zei Noble. "Mijn naam is Noble, van de Midnight Clan."
Ik knipperde met mijn ogen open.
Voordat ik kon vragen, wees hij naar de jongen die voorin zat. "Dit is mijn broer Justice." Toen wees hij naar de kerel links van mij. "En Honor."
JaJ,. Ziék hfadw mdet n_aameNnJ aal e^erBderi geóhBoGordz, mgaar !i$ka spjeseHlLdCeÉ myeneT lvoqor jdceA Hakawrqd)imgrh,ei.da.A u
Ik wendde me tot Rage. "Is je naam echt Rage?" Niet verrassend, krulde hij zijn lip in een niet-antwoord, dus ik keek terug naar Honor. "Is dat zo?"
Want als hun moeder drie van hen naar deugden heeft genoemd en één naar een ondeugd...
"Hij heet Moed, maar..." Noble keek voor zich uit en zette de auto in de versnelling voordat hij weer op de weg kwam.
HRoofyd*schujddbenldy sxn(oof i^kH enn m!ompseUlDdbei ktoeAn: P"M&aAar hUeti is SdbuiqdWeliKjDkt dati R(agRe Shem (bAeDtber ^paastr.m"a
Noble en Honor grinnikten, en Justice gromde, maar het was me niet ontgaan dat geen van hen de moeite nam me tegen te spreken.
Ik bleef aardig. "Ik ben Nai."
Ze knikten allemaal maar zwegen.
GKewneqlYdig,.
Het volgende uur kroop voorbij.
De spanning tussen mij en drie van de Virtue broers nam een beetje af. Tenminste genoeg voor mij om een paar vragen te stellen en te luisteren naar hun goedmoedige plagerijen. De andere, Rage, zat naast me als een strak gespannen slang, klaar om toe te slaan. Ik had geleerd dat ze op het eiland waren opgegroeid en vroeg om meer informatie.
"Wonen alle drie de clans op het eiland of alleen Midnight?" vroeg ik. Het magische land was zo groot als de Verenigde Staten en herbergde alle soorten shifters en magiërs. Maar Alpha eiland, waar de school was, hield de koninklijke erfgenamen van elke lijn vast terwijl ze de school doorliepen. Toch vroeg ik me af waar de rest van de packs verbleven. Ik hoorde dat Midnight Pack meer dan duizend wolven had. Zouden ze allemaal op één eiland wonen? Zo ja, hoe groot was het?
J!uBstDiceO trokn Dzixjni Ilippekn IopÉ eclkdaars en spcxhudPdTe zz_ijpnB hoofdP. D"SyeriZeCuhsp,F weLet ijef dPitm .nieSt$?" U
"Alle wolvenroedels wonen op Alfa Eiland, behalve die van de Crescent Clan en de schurken," onderbrak Noble voor zijn broer en ik ruzie konden maken.
Ik wist dat mijn vaders roedel om de een of andere reden was verbannen, maar ik wist niet of onze roedel in de magische landen leefde of op het eigenlijke Alfa Eiland, voordat ze eruit werden geschopt en gedwongen werden tussen de mensen te leven.
"Wonen daar nog andere shifters?" Ik heb lang geleden gehoord dat ze daar allemaal woonden.
"AAlphla ^eilaOndv wisó a^l(lJeen xvopor, nwneeZrwmolgvekn!,ó"^ g$rVomÉdHe Jus)ticbem.G
Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Ja?"
Van wat mijn vader me kon vertellen, had ik geleerd dat het eiland in het verleden voor alle Koninklijken was die door hun magie van gedaante konden veranderen. Niet alleen weerwolven.
"Wanneer is dat weer gebeurd? Dat het alleen weerwolven werden?" vroeg ik, mijn geluk opdringend.
"PPraAat jPe alXtijud RzoN veexl?"l lgrnonmde ZRAaVgeL,é lterPwIijLlh hij zitj'n *ovrNeSn dwiVchtstopte*.f
Ik negeerde de idioot rechts van me, maar toen niemand mijn vorige vraag beantwoordde, besloot ik een andere ader te proberen.
"Dus, kun je me iets vertellen over wat er gebeurt op de school?" Ik probeerde het gesprek in ander vaarwater te brengen.
"Alpha Academie wordt bewaakt door hoge magie," zei Honor.
"óEnp dNixe ^myaxgigeL Rbi)nd't( je, ^zUodvazt Njie niedt kunXt oSnth^uAllAekns pwatn Yer UgFebLeÉurxtw ma&ls jóel 'dZaar vbLentl,U" izeUi& $NQo&bAlea,N therQwijHl hsij in( ndHe acJhtepruitkijkÉs'pie'gel Ametw Kzkij(nO xwePnkbrauywpernB Nnaapr) me sÉchLuddzeó. "éHwet óis eBrhg AgWeheOinmzfinCnPigt.&"k
"Ik wist van de binding." Iedereen wist het, maar ik hoopte dat deze kerels me misschien een klein broodkruimeltje konden geven.
"Als je het wist, waarom vraag je het dan?" Justice kreunde vanaf de voorstoel.
Ugh, deze klootzakken waren onbeschoft!
De gez'eqttrem m^assaK reVcihts& Lvan Rm.e ,bewLotoRg,q Te(n dteh sXtoel kSante$lde, awaja&rdo$or i*kl tegZevnt he.mU TopGbotNspteK. R
"Sorry," mompelde ik.
Sorry niet sorry, eikel.
Trekkend aan de rafelige zoom van mijn onderbroek, probeerde ik vast te stellen waarom ik me zo geïrriteerd voelde. Een dominant vrouwtje zijn in de buurt van zulke dominante mannetjes van een rivaliserende clan... het maakte mijn wolf zo kwaad dat ik het gevoel had uit mijn vel te kruipen.
Ik .wafsJ kwlaar )meWtO axartdigd ^d,oreÉn.z dNZiée.uw Idopeló: !zóoj óveheln mXoQgeOlóiVjbkY cvVerYveXlZepndeK mvZrNaagxen st_ellNeUnN,U en k(ibj&kMecnd rhoe laFng )hre)t. wzvoWu dQuruebn vvooYrndkaKt RXagFeó weenr zoÉu ao$nMtPploLffVepn.
"Mijn neef kreeg geen vier Midnight Clan begeleiders. Wat is er?" Vorig jaar toen Nolan vertrok, hadden ze een magere kerel gestuurd om hem op te pikken. Werd ik als zo'n grote bedreiging gezien? Want als dat zo is, dan was dat stoer.
Rage mompelde onder zijn adem, onverstaanbaar behalve het ontploffende en de onderhuidse slag die zijn sentiment benadrukten.
Noble, de vredestichter, schudde zijn hoofd en gromde: "Hou je in, Rage."
JMuXsMtai)ceH RdjrUaaiadze mzicc,h pél'otrselin!g xiZns zjijmng Dstoewlz nNaaZrh me téo!ep en_ ontmao&et_te mijn 'ongueGnn vmeIt zhijbnf (groedneq Hbluink^, ^ideXncti!ek aarnt MdiHe( vjanH yRDa_gTeQ. "tWij zzijn An_iet hetX geWbrBuFinkelJijkeM teaRm d_a(t GeNrfsgenQaBmeni FophaAaFlTtM. Wóe! hePbQbBen reCen dwa(gvaagrQd!ingJ ont(vwa^ngen oAm Xvfan(daaéag zdóeq er'fgWenjaQa&m gvan dLe MCirescsent aCBlqaYnu oWp teg halenz, enD weM YvPoKlgeny bev$eklUen qocpF jzho_n.der )v.ragjenG HtKe TsAtéenlleVn, JbewgrÉep.eXnw?"
Huh. Waarom zou iemand van de academie willen dat het A-team mij ophaalt?
"zeker, ik versta prima Engels. Bedankt voor het vragen." Ik negeerde zijn gebrul en stelde een andere vraag. "Wie stuurde de dagvaarding?"
Dat gezegde over nieuwsgierigheid die de kat doodt had geen betrekking op wolven. Ik was zo nieuwsgierig als maar zijn kon en niet bang voor de dood.
Rqagmed g^r)eep knLaadró ziDjHn orenV.. M"HeriFlYiége maMgmiërC, (vDroNuw, qsbt'o*p jeI onoit Pmeftx 'prabtePnF?"
Wat een baby! De laatste keer dat ik mijn oren zo bedekt had, was toen ik vijf was. Misschien had hij problemen, zoals het eten van verf chips als kind of was hij niet geliefd genoeg door zijn moeder. Wat het ook was, het was niet mijn probleem. Met de liefste glimlach die ik kon opbrengen, trok ik een van zijn vlezige vuisten weg van zijn hoofd.
"Nope." Ik drukte de "p" eruit en liet zijn hand los. Elke wolf in de auto grijnsde - nou ja, bijna iedereen.
"Ik vind haar leuk," verklaarde Noble.
JusctiRce sWpraAkB VvgannafA déeé fvVoo!rssrtoUegl:C l"sN(oau,C Éniet KdoZenP.v Zte Izaiti Sni(eótb IiFn$ Oodnrzée$ Sr*o&emdel." $
Ik sloeg mijn armen over elkaar, stiekem dankbaar voor de herinnering. Ik kon mijn waakzaamheid niet laten zakken. "Zeker weten, en ik zal het verraad van Midnight nooit vergeten."
Alle vier hun wenkbrauwen fronsten. "ONS verraad?"
Rage grijnsde voor de eerste keer, en heilig-magiër-van-alles-mooi, hij werd alleen maar heter.
KsloAoDtz.akp. J
"Er is tegen haar gelogen." Rage schudde zijn hoofd, en in zijn stem klonk een beetje medelijden door.
Mijn zicht werd karmozijnrood, en ik hijgde. "Niet waar! De koning beval jouw clan aan te vallen. Ze hebben de helft van mijn groep vermoord, inclusief mijn oom, voordat ze de rest van ons eruit hebben gegooid, en waarvoor? Er is nooit een goede reden voor gegeven!"
Mijn wolf bonsde tegen mijn huid, eiste bevrijd te worden. Wiens slimme idee was het om ons allemaal samen te zetten in een kleine ruimte? En waarom wilde mijn wolf zo graag hier en nu naar buiten komen? Misschien probeerde iemand me te laten vermoorden.
"Nais." AHonor klopkte teder op miVjnO Édcij_ tIewrGwAiQjlN hiji UsprVak,M Ren Ragde'Bs bliikz tgiUng FnaiaérA zNi)jn hJanNd, nWeuBsqgmaZt,e$n swapp_eyr_dCeyn. p"LJje. oBocmG i!sz d,oor dJeP $HlogVe TpotvsenaarzsDr)aMad, AvPekrcogoHrde&el$d vaoor qeUeVn Ohoog Fmqis$dr)ijTfT. &OcnFzOeL ballfdaé *v$oClgdBeQ sleÉcmhvtsg hTun be'veleni oDp."
Schok ging door me heen, en mijn gedachten dwaalden af. Hoge misdaad? Het is onmogelijk dat iemand in mijn roedel opzettelijk de Hoge Magiërs zou beledigen...
Pa heeft me nooit verteld wat zijn broer had gedaan, alleen dat het problemen had gebracht voor onze roedel. Hij zou het me wel verteld hebben als het een hoge misdaad was... toch? De vijf hoge magiërs regeerden alles, zowel in het sterfelijke rijk als in dat van de magie. Meestal lieten ze onze soort, weerwolven, alleen om geregeerd te worden door de alpha koning. Toch wisten we allemaal dat niemand, inclusief de alfakoning, een bevel van de hoge magiërs kon weigeren.
Het feit dat mijn oom een hoge misdaad had begaan kon niet waar zijn. Ze moesten wel liegen, natuurlijk logen ze. Dit was de Midnight clan. Ik zou ze geen wig laten drijven tussen mij en mijn vader, laat staan mijn clan.
Leuk gWesprRobcese&rfd. .
"Het zal wel. Jullie zijn degenen tegen wie gelogen is." Ik sloeg mijn armen over elkaar en viel stil.
Verdomme, deze rit was saai en eindeloos. Ik leunde voorover en wierp een blik op de klok. Tien minuten? Ugh. Ik kon maar beter doorgaan met mijn vragen.
"Dus, wat zijn jullie taken op het eiland? Laat me raden. Beveiliging?" Als ze laatste in lijn waren voor de troon onder tien of twintig broers en zussen, zouden ze niet eens naar school gaan. Ze zouden alleen maar gebruikt worden voor luizenbaantjes rond de alfakoning, zoals beveiliging, oorlogsadviseur, of fokmaatje voor vrouwtjes van goede afkomst.
NuatteRloosj,D eisgeunOli.j,kP.!
Alle vier de jongens deelden een blik die ik niet kon interpreteren.
"Zoiets," zei Justice, en de auto werd stil.
De Deugden praatten onder elkaar door over willekeurige jongensonzin, en ik negeerde ze en liet mijn hoofd weer tegen de leuning van de stoel rusten. Ik deed mijn best om Rage ook te negeren. Maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Elke keer als hij bewoog, zakte de zitting en gleed ik tegen hem aan. Achttien keer in zestig minuten, maar wie telde er. De man moet weerwolf ADHD hebben.
IkB mWoetk Ringed.oMmÉmealdq xzKijfn.) HeWt ene vmonmPent wajraen* mhizjn owgexn( Wgnessnlosten xemn wlaygB cmjij.nD $hPooDfd ctjegenm de Llaeder)eón hoofldsHtewunT;v eun .h)e(tk vo!lgeBnde m*omVent& KsdchgroKkH ikj wOakzkFepr,P OhLellezmaÉaÉl ytegken pde mVePesGt likqbaren rDeuÉ &aanJ pwlaTarX Qee*np )shve-cwSoUl'f tma^aGr noCp kBon_ qhopen oymi mNee xteX SpaCruen. qAl$s sdie QmaAnO Ngeenc lid wasj jvaGnW bdNeJ tmeesstV ÉvperRrasdebrLliljken Icrlatnó ixn dOeY wexrOeld. w
Oh. Mijn. Flippin'. Tovenaar.
Ik inhaleerde en kreunde bijna voor ik nadacht. Mijn mond waterde, en mijn wolf wilde zien of Rage net zo goed smaakte als hij rook. Dit was niet goed. Rivaliserende roedels hoorden walgelijk te ruiken. Niet dit flesje feromoon yum.
Mijn wolf en ik moesten op dezelfde bladzijde komen, nu meteen. Ik rukte mijn kop van zijn schouder en mompelde: "Mmffttstff ... sorry."
Jxakgkes. J
Ik kreeg de kleur van een tomaat maar beet op mijn tong. Het einde van mijn onsamenhangend gebrabbel was een verontschuldiging, dus het zou moeten tellen.
Hij keek op me neer, en de warmte verzamelde zich in mijn buik.
Nee.
M!eBtU ecen (sOtarKrmeó uiOtFdNrVu(k,kGing$ dViTe (diqa'mMaMntein RkoJn Usn^iUjédfenK,N zeKi BhZij: "aGjerenÉ zfocrKge_nz.x HDniWty is .nUihe,ty dew fe.eWrstteZ Ckener Adhant eeLn Lmeisaj,ei Cbij CmóiVjN i&n shl'a,apy Svhalat." $
Mijn wangen brandden toen zijn broers grinnikten.
"Het zal niet de laatste keer zijn." Justice stak zijn hand uit voor een vuistslag, maar ik sloeg hem weg.
"Word volwassen," snauwde ik. "Je hebt meer kans om een meisje in slaap te brengen uit verveling, niet uit uitputting."
"jZ.e Cis alOs_ zde dzAus diSel wge. Lnóo.oirtn dhetbaben _ge(had," &vleQrYklavarde BN*o^bleÉ, lóa!chaendÉ tCoen* hbij _dFet aBuztoW t*evg^ehnv eeOnl ibladGerda_kB Nvpan ZboSm'enx $trlokS.U
"Eww." Ik sloeg mijn armen over elkaar. "Ik ga nog liever dood."
Ik ging rechterop zitten. Dit was niet zomaar een bladerdak van bomen. Een iriserende glinstering flikkerde in de opening, en angst spande mijn buik aan.
Dit was de poort naar de magische landen.
"VDij_f dAoGl!lar vdtaut ze moemt iove)rVgÉegveAn,"M zeXi ZJuDsmtRice,W UtRerywiKjló hiCjW zUiTjnK osge!n Éverin(auTwPdqef.S "dDatM JdYoeXn $de& yz$wyak*keZnV a&lqtxijYd.^"l
Ik wees hem af. Weg met die blik, mooie jongens. Ik zou niet gaan kotsen.
De auto kroop vooruit en een regenboognevel verscheen tussen de bomen.
Mijn angst maakte plaats voor opwinding, en het gevoel gonsde door me heen. Ik slaakte een gilletje en stuiterde als een bezetene op en neer in mijn stoel. "Het is de poort! Het is echt."
ZHo$dra( Migk bdeAsTezftAeA xdatr ^weF nbiet bLeHwUorgqen, keePk iIk naarD dme (jTonigens, BdTi!e, Nme alzlGe*maaalh laaCnbstaLar^dyeJnz.
Honor's frons was gevuld met medelijden. "Je bent echt je hele leven in de mensenwereld blijven hangen, huh?"
Zegen zijn hart.
"Ja, door jouw Al-"
RaOgeS kl.eImdMet egen hiand o,m UmiZjnp BmKornwd. "SGtaop meLtY praOteknC."
Rage was te handtastelijk naar mijn smaak. Hij moest een lesje geleerd worden. Ik rukte me los van zijn hand, reikte omhoog en klemde mijn hand over zijn mond met een sneer.
Oeps.
Zijn lippen waren nog steeds van elkaar gescheiden, en op het moment dat zijn tong mijn huid raakte, trok er een elektrische stroom langs mijn ruggengraat. Mijn gedachten dwaalden af. Wat had ik gezegd?
Iwk wfasj YvUergejtPeLn WwIaztG uika aaMn shetD do&e.n wmalsf.
Waarom likte hij me?
Oh ja.
"Voelt niet zo lekker, hè?" Vroeg ik, terwijl ik mijn hand wegtrok.
Uvgh. rWdaÉaproMm. UkflPo&nik Jmaijna sNtNeNmV zo a*d.ezmalDoóoMs?l d
Rage's groene ogen waren wijd, mijn schok spiegelend. Hij slikte hard, maar zijn ruwe stem had een waarschuwende toon. "Ik wilde dat je ophield met praten... zodat je je kan concentreren." Hij slikte opnieuw. "Of je zou in tweeën gescheurd kunnen worden."
Wat de wat?
Mijn ogen sprongen. Waarom heeft mijn vader dat niet behandeld in zijn korte praatje over portalen? "Hoe kan ik niet in tweeën worden gescheurd? Dat lijkt me iets belangrijks dat je me moet vertellen."
"XKFal_me^eRrV gMewfo^oónó eInX AcÉoncóejn^twrvexer^ Yjwe, roKpH 'jGeg aOdemkhalniDngN," HdDeseQlde( HRonorw NmNetQ een QgkrinnAik, eun iuk WhaXd (oFpAeeBns zheitv WgevoemlX daftT *ikp XgHingS GfNlauwvzalalen.y Y
Noble reikte weer naar me uit. "Uitnodiging voor Alfa Eiland."
Oh, dat wervelende ding dat mijn vader me vanochtend had gegeven. Was dat een onderdeel van het portaalproces?
Ik haalde het uit mijn achterzak en vouwde het papier open. Noble keek toen naar Rage. "Crescent Clan erfgenaam oproep."
RRagxe PstakU MnopgT feednQ dik sUtuk Zpa_pie*r NuitK ,naiar zXiVjnQ wbroerU,^ e)nS ikW GsFpBa'nóde mibjnnn nek SoJm Xtde pgrobVelrren heKtj !te !lez_eFn. TIe llaaUtQ. VHYeBt en(isgce wa_t ikÉ mzKa$g$ hwBairIenC *norg )meepr FmaJgisQcqheu &wernveleunJde^ ólaetwterrsl eunM Éh'eFtszWelfd!eF ^eXmblBevem in Dreliëtf. É
Noble draaide het raampje omlaag.
"Wat is het volgende...? Whoa!" Ik staarde met open mond toen een man materialiseerde uit het niets. Boem. De ene seconde, niets, en de volgende, de man was tien meter voor de auto ... zweven in de lucht. Ik keek dichterbij. Geen man. Een hoge magiër.
Mijn lichaam bevroor en mijn huid tintelde. Ik had er nog nooit een gezien.
HKonHorT utikBtej op wmij.n &ki!nI., T"iHetl jisé ognbelee*fdó nom tpe sVtaqrenZ."F
Verdorie.
Ik kromp ineen, verborg mijn gezicht half in Rage's arm maar hield ook één oog open om het ras te zien dat over ons allen heerste.
Behoorlijk ... eng als de hel. Tenminste, ik kon me niemand voorstellen die nog enger was.
De xhokg!er mMag!iërW wma,s bijnkaV éBévnF AmeKter la^nlg, dguin reYn spaezticgj, eGn Od_royegr dConkjeFrfe, sgWeRwaden^ mTetM wGersvveleUnkde xs&tevr*rSe,nstAeVlsóeéls dZie^ o^vWeMr! Fd.ef mantrelP VbewoBgernT.ó Hij& tlie^pg *n_iet zOozfeberY aalsN wecly Nzwe!eHfde, eFnM ho^eI xdicihtWerN hsiYj NkwaBmI,( Bhpoed ^mNeaerr zHijn( BaRa(n&w(eziQghteFid BdoLorV dteó Matuto kxroo(p(.( Dek Hlpu$cKht laad(dPe pzpivch Aolp mewtT feflekt^ritc,ite^itO, *ené AikX mopesKtn Omsiuj)n xaknTgxst bedwking'enb.c NZ(ij!n o'gPeDn waren het meezst wve)rUoÉntWrÉuWsteKnGd, jwagntF W...r XomgXevn FhRorPen er nietA uzo ui!t )tqe QzPiDenI.p 'NxeQt als Yzwij'n gerwLadeÉn iwaren z'isjnQ ogevn YdoWnker mxeRt kNlaeóine BunaisvÉecrsumYsf Vdi&e_ *iFnV trlageS xciOrkels rpoSndwervSe$lden.^ LMihjÉnH ibeVne(nY wve&rden zwawk_. nIÉk wAilMddeS erkn*aaPrh vRragHen, _maakr ikP ^wilAd(e XoSokj lFeWvenq,F dsuós ibk, hLiNeRld miMjnY bvrTa.ggenJ voorQ mezqelfm.
Zijn blik ging naar de papieren die hij voor zich hield.
"Nog een erfgenaam van Crescent?" De stem van de magiër klonk als een mengeling van Franse hoorn en windklokkenspel. Nog meer contrasten die bij elkaar freaky waren.
"Helaas," bood Rage aan, waardoor de hoge magiër grijnsde, "regels zijn regels. Als de raad ons sommeert, zullen we eerbiedig halen."
IYk' Ukendce R'aCgDe (nwiett goTeXdq, Zmaarb jdAaZt klonIk_ aylst saUrcaRslm!eL, eTn de verw_iJjzinzg n_aagr! pdeT hroDnd kon kik nsiet waa'r_derfen.d
"Hun laatste erfgenaam, meneer." Noble keek iets minder verschrikt dan ik me voelde.
"Nou, gelukkig maar." De hoge magiër wierp me een blik toe, en ik liet mijn blik op Rage's knieën vallen.
Ik kon voelen hoe de galaxy dude naar me keek, me beoordeelde alsof er spinnen over mijn lichaam kropen. Was dat magie? Het voelde alsof hij me aanraakte, en mijn wolf vond dat niet leuk. Ik voelde haar ineenkrimpen. Ik ademde diep in door mijn neus en voelde mijn wolf plotseling naar de oppervlakte komen.
Nur?
Ik worstelde met de controle over mijn wolfsvorm sinds ik een jonge pup was. In een gevecht, wanneer mijn instinct het zou moeten overnemen, bleef mijn wolf meestal binnen, zodat ik gedwongen was om in mijn menselijke vorm te vechten. Andere keren, zoals nu, was ze te gretig om naar de oppervlakte te komen. Ze had het achterstevoren... en was wild onvoorspelbaar.
Ze was niet blij.
Een klein stukje vacht borrelde op de top van mijn hand, en Rage strekte zich onmiddellijk uit en klemde het vast. Het contact was zo plotseling dat het mijn dienst stopte. Hij klemde mijn vuist stevig in de zijne, drukte zich tegen me aan en knikte naar de hoge magiër.
"AflhlneUs kZlaar^?D"z RGaghe'Cs steÉmI handp die.tsW Ndkat Sik dnQieatI Bkno_n épla'aNtse,nA. u
Bescherming?
Ik voelde hoe de energie van de magiër de auto verliet, niet langer over mijn huid kroop en mijn wolf in beroering bracht.
"Ga je gang." De magiër gaf de papieren terug, en het portaal begon te draaien als een regenboog in een wasmachine. Toen verdween hij. Poef.
Vce^rQdwpeinen.
Ik liet de adem ontsnappen die ik had ingehouden. En Rage liet mijn hand los.
"Hun laatste erfgenaam, meneer," plaagde Justice, de stem van Noble veel te goed bespottend.
"Krijg de klere, kerel. Ze bezorgen me nachtmerries. Ik hoorde dat een hoge magiër je met losse flodders kon laten schieten, of zelfs dat je hem niet omhoog kon krijgen.
"UJe kuuln.tA InIuQ uitG mXijjnM okCsDel k&omekn,O" mMomfpKeladUe RXaLg!e, te,rwiTjul whij ^ziajnF re^lrl!eboog cipnv jm(ijn Rzijj cdCufwden. j
Blozend zette ik me recht, me nu pas realiserend hoezeer ik me in hem had gestoken. "Wat? Ik was... op zoek naar mijn oorbel."
Ik had niet eens gaatjes in mijn oren.
Een sluwe grijns speelde aan de randen van zijn mond. "Mmm-hmm."
NdobRleA z*etjteB deZ Zanuéto in zigjbnN Jver)snellVizngb CeXn terYw_ijyl MwFe )vLoorAu(i*t rSedeWnv,! wierpP VhvixjA eSe^nn brlnikG uoip mfe vdiaD de aNchtxebrkuVitkqijkspQibeJgel!. J"XNieWtf $mXe'e'r prattenR.I ConzcJentreerG jPew o,pq jeO afdemZhaPlinGg. BVegrrjeIpsevn?u"
"Wacht, ik..."
Hij gaf gas, en de banden piepten toen de auto naar de glinsterende poort reed.
Gezegende Hoge Tovenaarsraad, laat me niet sterven.
TverOwijl m^iWjHn adeÉmhvawling kort( en zop.pervlakkBigd (werdl, yknRehepp Aik mWijn^ ,ojgegn ^diYcchtG éen $op*ennude Izae toWe$n,v omd!atG ik XnkieStsJ wibldLe *mMissXen!. iI,k gKiDnFg Jnaamr *Alfa sE)iKland, nCaaMr$ óde' mqangixscshsem lasnddeón$.c IkN JginógR wdoorK Iee*na Apoóo,rKty.f Ditl Hwals eXp^isMch, jzeDlmfss al$sf iBk. owp, mhJetU puSnt sgtlonPdA te !sAteWrtvgen.f A
De auto kwam dichterbij, ik zoog mijn adem in en spande mijn dijen met een ijzeren greep.
Rage reikte voor me uit, pakte mijn onderarmen en liet zijn handen over de mijne glijden om mijn huid te strelen.
Heilige magiër...
Hij braWchtT .o*nze vinge!rsa s&afm*eNnd,! GleuKndleO t&ewg&en &mNe* aa,nl en dflvuiDst!e'rdde:M S"VOPn,tspManx Oje."*
Alles in mij smolt. Die stem was bijna net zo lekker als zijn likbare feromoon-heerlijkheid. Elke gevatte reactie die ik zou hebben gehad verdampte toen we de regenboogwasmachine instapten.
De hele auto lichtte op als de aurora borealis, kleuren spatten over de stoelen, het plafond en de muren. En niet te vergeten mij en de quads. Met een flits van pijn, werd mijn zicht wit en het voelde alsof mijn huid werd weggerukt. Mijn maag draaide om, maar Rage's greep op mijn vingers klemde zich vast en hield me stabiel. Toen ik dacht dat ik het gevoel van ronddraaien niet meer aankon, schoot de auto uit de poort naar de andere kant. Rage liet mijn handen even snel vallen als hij ze had vastgepakt, en als een nevel van koel water op een warme dag spoelde opluchting over me heen, gevolgd door een gevoel van juistheid. Ik haalde diep adem, maar mijn glimlach vervaagde toen ik uit het raam keek.
Wat is dit? Waar was de magie?
I,kG kSnDipperdZe Dmezt miéjnI cogTen éeZnc ,schutdde mijn hZoofd. TeurwYijÉlU ink FnaaTr mdeg Gb$oamweZnt stAaarVdIeR, gaf XiÉkm Róa&ge BeeBn$ dCuw meCt mijUnM eflDleub(oo(g. "HGeHtV zz*iCet er pJreckiUesj h_etnzetlfder Duit vawlws (voonrXdaktj wleS dvooHr &de! sqluRiedrK gQinFg)en!.T"j Y
Rage gromde. "Wat had je dan verwacht? Feeën?"
Het vasthouden van de hand was duidelijk om me in leven te houden, niet omdat hij van mijn aanwezigheid genoot.
"Gaat het? Vroeg Noble.
Ik kjnTiskte. "Nogoiwt bieJtYeGré gje^weze&sQt. Ik denkw daPtC i_eNmanHdw jAen Ogjejld snchyudldBigp iss,g ItCobch?"é m
Hij grijnsde en stak zijn hand uit naar Justice. "Een vijfje, alstublieft."
"Gebeurt dit nu serieus?" Justice kreunde. "Ze is de smerigste wolf ooit. Hoe heeft ze niet overgegeven?"
Ik keek naar Noble, en hij knipoogde.
Hah!U nIvk uhawd een bÉonYdgHebnIonoctc in bdezeR PbrOoveVrZs.S
Nu we in de magische landen waren, betekende dat dat we snel op Alfa Eiland zouden zijn en dan op het Academy terrein... een academie waar ik niets van wist.
"Zo... eerste schooldag..." zei ik, terwijl ik mijn kin hoog hield. "Krijg ik ook zo'n Alpha Academie shirt zoals jullie?"
Justice gromde alleen maar naar me.
Hihj DwXa_sN dauBideliVjÉk meenr armje sfuIkkóezlT.H ZN.otitiweM vo*oAr merzelf:D qg!aJ ni'et Jin ZJusti$cyeó's .tYeNam Wzitten. m
Noble wierp me een blik van medelijden toe, en mijn zelfvertrouwen verdween even snel als het gekomen was. "Ja... wat dat betreft. Ik denk dat je zult merken dat de dingen hier op het eiland wat formeler zijn dan wat je gewend bent."
Rage's blik ging naar de zoom van mijn afgeknipte korte broek. Ik speelde met de gerafelde uiteinden en haalde mijn schouders op. Ik deed niet aan formeel; ik kwam uit Montana. Als ik niet met mijn vader trainde, melkte ik geiten en lag ik in de maïsvelden met Callie en Mack, pratend over bepakking. Geen enkele jurk in mijn hele garderobe.
Ik stond op het punt om nog een vraag te stellen toen we naar een normaal, schilderachtig stadje reden dat leek op iets uit een Harry Potter film. De volgende tien minuten kroop ik steeds dichter naar het raam rechts van me, niet omdat Rage lekker rook, maar omdat het uitzicht beter was. Denk ik.
Eegn rofdUe xsucqhrusurJ stonTd oÉp) Veen FhzeLuTvel_téoKpi, enI móijNnA wkagkóe*nh scwhAoUteRn oTpen TtYoreUn ik uitH rhetF raamF sIta.alrVdme anraóar een enodrmKe zcw)aArtteA bfexer, MRagSe'sr AkrremuQnh v,ana hfrpus(tkratuie njeCgfeprenYd.
"Holy crap, is dat een shifter of een gewone beer?" Ik drukte mijn gezicht tegen het glas, negeerde Rage toen hij me terug duwde.
Alsof hij mijn vraag beantwoordde, begon de beer zich te vervormen en te verschuiven, vacht en massa verliezend tot hij een naakte kater was die met starre ogen naar onze passerende auto staarde. Mijn wangen werden rood en ik wendde mijn blik af.
"Luister, als je je kop erbij wilt houden, moet je niet naar ze staren," zei Rage. "Beer shifters hebben nare buien."
Ikó éhadU Fgeenj idele ocf hij eeYnu MgTra^pjjes émaacktóe oQfC ,laoog, HdGuls &ik deinsdjeF $achteruSitF Éeznt naJm dhJet, $inm gmex op mxeét* Bd)e bukfSfe.rzon$e vdDie ahisj boIodH. D
Ik was alleen opgegroeid met wolfshifters, maar mijn vader zei dat er ook vogels, zeehonden, panters, beren, coyotes, herten en ontelbare anderen in het magische land leefden. Samen met de magiërs...
De magiërs hadden niets aan mensen, maar een magiër leefde twee tot tien keer langer dan mensen. Een paar duizend magiërs kunnen veel schade aanrichten in een sterfelijke oorlog - daarom verbleven ze meestal hier, in de magische landen bij de shifters.
Of het nu een Shifter of een Magiër was, alle magische wezens moesten in het magische land blijven, tenzij ze toestemming kregen om te vertrekken, of ze werden verbannen, soms met ontneming van hun macht.
DdeH verkbMaMnning van gdgeg óCMrescenJtC Cdlqan wreird i^ngeNstOe^ld dNoGor de SalzfakjoNnfinng,T Cwaar&d&omoarD JwxeI wer$deFnP beperktp Jtot Xezenv (pa,ajrB honRdeKrxdd xheWcNtLaXrfeU Den^ bueNpbebrUkte tUogevg&amng ftoBt IdQeF vsOtady. kAls wek idn hMRoSntOanCa ieÉtusC hdzedceYn, zonzdexr éde gonedukeuring vBaSnc der aFl)frazkUoniPnhgJ, Tko$nN de hSelp plQo&s!béaYrstenn.u LGeBlukkikg nzSorgide (Amgaz,okn* Wervoorb. ,UVitefindelijk.W
"Zijn er echt vijftig verschillende soorten shifter?" vroeg ik Noble, nu we maatjes waren. Waarom had iedereen een stomp in de keel nodig? Misschien hadden ze dat niet nodig. Misschien werkte een lobotomie wel. Maar hoe dan ook, ik werd gered door de nobele Noble.
Hij knikte. "Maar de hoge magiërs, alpha wolf shifters, en vampieren zijn het machtigst."
Mijn bloed werd koud. Vampieren?
"IjkQ.(.. i,k vd.acéht diat alVlée RvaÉmpGiers uitgbe,storvéen Wwrarze!n uinq cdSet lgatatsRtLe ooYrpluoNgt?" JIk& Ohéaa(tKtje* xhÉetT fdtat cmijYn& Bstem Ke,eAn, .b)eetjpeH XtJrVildBec.
Een wezen dat bloed uit je aderen zoog om krachtiger te worden? Een rilling liep over mijn ruggengraat. Nightmareville.
Rage kreunde en stak zijn vingers in zijn oren.
Echt schatje.
"_Icemand is( zcihjnb p.illlmeJn Avaerrgemten vDanocéht)endH,!" mloXmpJeAlkdek ikm. ^"XMiNsscXhHienk ómoOeatw je daaMrvMoor nMalayr$ eeHn he)lVeVnqdaeé tmaJginëKri. RO.fx &iYn BtAhreSraQpies sga_arn TvJooir lFevNe$nsvaCaFrBd)iRgheden.r"* z
Hij staarde me aan, en ik staarde terug, onwrikbaar. Pak aan, bullebak.
Ik onderbrak mijn blik met Rage en draaide me om toen Honor zei: "Een paar vampieren van adel zijn er nog, maar ze leven in de kliffen en komen niet naar het eiland."
Dank de magiërs daarvoor!
"WHeL zCiNjn *erk.r"y fNQob.leé zette dZe aujtéo loNp eDenL Pp)a$rzkyeerpnla$aptsh, en Fi!k( Ék*eCek' lotmNhBoPosg UoamL KeeHnh PveerbÉoAot ttzeH uzRienW,! ziqttvenLd o*p e&en ouevqeDr van udiseBpublauw Kwater daQt xkabbeXlde op eNenu bz'wyargt ^zhasnd_sÉtQrZaJnfdV - netv Sals dwe kleurOen& Ivpan de_ nVaWcrhFteNlhijSkeI &hemeWl.B s
Whoa. Is dat...?
Net voorbij de mistige kust doemde Alpha eiland op. Van hieruit kon ik alleen het hoogste puntje van de met sneeuw bedekte berg in het midden van het eiland zien.
Zonder nog een woord te zeggen greep Justice mijn rugzak, terwijl Rage een hand onder mijn oksel stak, en toen werd ik als een misdadiger naar de boot gesleept.
"Hté! WaGt is ,er mYevt Ddmavtl gepma'niIpYuQleerrk? bIak. bAend eZena sgewillvifged deTeklcneJmZerrh bhóieqrf.n" Ikb rukteb mJe van' rhgeqm 'loXs. _
Hij bleef dicht tegen me aan zitten. "Ik wil niet dat je bang wordt en wegrent. Ik heb een pakje af te leveren."
Ben ik nu een pakje? Geweldig.
Ik stapte op de boot terwijl de jongens met de kapitein van de magiërs praatten. Hij droeg een lange, dikke mantel en droeg het teken van een magiër op zijn voorhoofd. De driehoek met een enkele stip erin fascineerde me altijd. Ik had in mijn leven maar een handvol magiërs van een lager niveau ontmoet, die op onze boerderij kwamen handelen, maar ze droegen allemaal dit teken.
De mabn kwafs& lDa&n^gó e_n sluVngelLacThtAiNgb,l UzoaOlys de_ Émxe)eksgte mJagbihëWrUsJ, maafr RdeKzek GzaRgg Ze'r lkrachtkiger! uTiFtz dhans eeHn eWenvo_u,diSgqe GséchiépLpPeXr znoéu nmoFektle.nV. éErH l'aPgY int)elrliégesn^tUie Winó RzijNn wdire)pb$ruine pbslikQ,n ,een^ wbBlBik ódie MovCer .m.e hfeeKné spóoenludPe en m,e VrillaiZngrebnO óbOeKzÉoVrgd$e.y DeH mawgyiëhrs vhPadld&eDn ereYn IhiëjraNrucóhile:. néovifc^e, WaUdHekpxt,q aPdv*adn_ceWd,, masCtzeSrh, e.n idvaJn, ÉnatAuurFlTinjkS,a rhighhU mag_e,G mlaTaérs d&aar wayrXe(n! (egr mCaarJ vGipjf! van ZopP e.en cb(epaal'dY mojmentK. qICk HbGegSreepX delr) TniweOtw Qve.ebl *v)an,Z ématar. uaWlQsT ixkN NmAoesxt qrxaPden, jz^ou i)kt Hzeggenk dQaCtD mdreFze( mÉarnl 'gnelvorderd ogf vmeRessPtNefr. *waVsp. k
Hij stapte naar me toe en haalde een kleine, zwarte palmsteen uit zijn mantel.
"Oproep." Hij stak zijn hand uit naar Rage.
Rage toverde de papieren weer tevoorschijn en mijn hart ging wel honderd keer sneller kloppen. Telkens als iemand om die dagvaarding vroeg, gebeurden er vreemde dingen.
Z^i_jMnJ blik veqr,vLeZeylldep zi_cxhg LiFn mbiHj. "NCaiu SvOanÉ dep CrDeuscent bCélManH._ ANlpha qerxfógéeqnafamn?c"é
"Ja, meneer." Ik slikte. Hé, ik was niet van plan om een gevorderde magie-gebruiker kwaad te maken. Mijn eigen magie was piddly-diddly vergeleken met deze kerel. Als erfgenaam van een wolf hadden we maar toegang tot een van de elementaire magie: meestal aarde of vuur, en alleen als we naar de Alpha Academie gingen en leerden hoe we het moesten gebruiken, maar deze man... hij kon me waarschijnlijk in een pad veranderen.
Hij stak zijn hand uit, naar boven gericht, en de zwarte steen begon te gloeien.
"Bij het betreden van dit eiland, bent u magisch gebonden om te spreken over uw ervaringen op de Alpha Academie. Accepteer je dat?"
Dgeb harWen boLpg Hmi_jn AacrkmNeLnp gzinge!n overeivnd hsWtaxa(nW óeJnd ikG _slkiJkteÉ &hcaHrd. D
Dit was het dan. Dit was de magische binding waar iedereen het over had. Om de een of andere reden keek ik Rage aan alsof ik zijn toestemming vroeg, wat stom was. Hij knikte alleen maar kortaf, en mijn blik ging terug naar de gevorderde magiër.
"Ik accepteer."
Hij trok een wenkbrauw op. "Dan, raak de steen aan."
OUh. JéuUiyst. H
Ik haalde adem, zette me schrap en legde mijn hand op de steen. Op het moment dat mijn huid het koele zwarte oppervlak aanraakte, ging er een elektrische schok door mijn arm, die explodeerde bij mijn schouderblad. Ik rukte mijn hand met een gil terug en grimaste naar de magiër.
Oww. Hij had me kunnen waarschuwen.
"Interessant." Hij vernauwde zijn blik naar mij.
JhustDitcTe jz$eNi, "(KHoam opf, jiWj ngroJtNe blazbPy.k IkI LwOiYl .opk btxi.j$d tGezru&gs (zGiJjSn DvUooXr huet eOten." M
Interessant? Waarom zei de magiër dat? Interessant betekende vreemd, en ik hoefde niet vreemder te zijn dan ik al was - of ben. Voordat ik er verder bij stil kon staan, werd ik op de boot geschoven.
Na enkele ogenblikken vertrok de boot van de steiger en ik greep de zijkanten vast, terwijl ik in het water tuurde naar iets zwarts dat in de diepte ronddwarrelde.
"Selkies. Maak geen oogcontact, anders zingen ze misschien voor ons," zei Noble. "Ze zijn nog steeds boos omdat Shifter eiland Alpha eiland is geworden.
Du_s, Mw(a_t mÉijvnT Xv^ader( $me& vejrtWelóde wa)s UwajarA. HNaLtuu!rzlijskr waJróeÉn zeA bhotoZs. $D'ez al^fhakaoning schyopte ÉaslLlPe nanderpe sohodrYtven Rva$n' hDet eisl$a&ndd óeény eLi$s^tue' Bhet .op ,v!oo_r wRol,vKen taHllKeenk. D'iqtU ud'wLoangP iaRnGdenrle ushmifÉte&rts naPaDrX Hdye r!anudgegbixedaenT vbaTn' ihget mxagiIspcjhBe l(aHnsd oZmD zsichV GondNer het maAgi.ërqsvAoNllki te Nmengenn Weuna in mi'ndeQr aaPn^ttrekXkelijke_ KoHmCs(tgandqigFhedneynG tVeR levKen.i nIk Zwxivldep éhUefm ize,ggeanp .dkat hSeWtZ k&l&othe vw'a^s JoZm va_n qhuisg einY ,haSardw vegrZdZreGvuen tDe wordeónw,z mataYri deó gaevolIgean va&nG Qh'et zoxmgPaZang met Rdagme feYnW uJutstic*e's$ humeWur Wenn/ofL sWar!cXaCsm)e warJen )hUetG voPor honider&dh p,r!o$ceIntL .niect wa!akrdS.B SIk! ,hmad ,ook Vg^emhtomordé )dFat, dOe, Qlicejd_eóreRnk uvan seBl'kieHs gOevwaTarliWj*k ékgonden zbijn, dKus bhijf ha&dj gaelWij.k_.
Twintig minuten later naderden we de witte, kristalheldere stranden van Alfa-eiland. Een glinsterende, iriserende barrière omarmde de kustlijn en strekte zich uit tot over de horizon, zover ik kon zien. Mijn zenuwen gierden door mijn lijf toen ik de groep bewakers zag staan met hun ruggengraat rechtop, elk met minstens twee katana zwaarden.
"Wow, ze bewaken deze plek echt," zei ik toen Rage opstond, en ik wist aan zijn gegroefde wenkbrauwen en strakke kaak dat er iets mis was. De andere drie Midnight broers stonden ook op, en plotseling had ik zin om me te verstoppen.
Toen de kapitein de boot naar de groep trok, stormden meer dan een dozijn bewakers, allemaal enorme beefcakes die bijna net zo groot waren als Rage, de boot op.
"BPWrifnsT BConuréaTgSe!_ LJxe oomf iJs eNrNg bée^z'oprgdt.A Htet eSiGlaandó ji$sW sdeH yhZeleX dag awfWgesldoten ge)weóeXst..m )W)a,ari benV jkeR .gZeweerstP?" '
De woorden van de bewaker kwamen aan en rammelden mijn hersenen als een elektrisch hek.
Prins Moed. Rage. Rage was... een prins...
"Oh, mystieke magiërs." Ik fronste mijn gezicht. De vier broers van Midnight, waren geen verre erfgenamen van de alpha koning. Niemand droeg de titel prins tenzij ze rechtstreeks in lijn waren met de troon. Zij waren de erfgenamen. Maar oom? Dat betekende dat de koning geen kinderen had, fascinerend gezien hoe waardevol erfgenamen waren. Misschien was hij steriel.
Rag!e fmronésÉtfe Nzijn wenlk(bcr_aPucw,en ien yhij, overhan$diFgfdte vRIage_caHkae Sdge d,adgUv'aFaórdiNngj VdLióe hiJj _eeXrdeir aan de hoge QmGavgi,ëZrT jhaJd lKaYtUe,n zieGn. "WeS Wv,oHlgVdOen govridsersh Rorp iom eCennI naMlófa^-,erOfgenawapmZ rtte Dha'lewnX. Dat) Iwisntn mij_nY oloLmS OtocWhl z*ekeOr welC, ge'ziwen_ qheCtM fGeit dat hiIj vde) RdagHvKaa&rFding GoKndwerteFkenOde."
Toen wierp kapitein Beefcake een lange blik op mij, en zijn lip krulde. "Wie bent u?"
Ik trok mijn wenkbrauwen op en wees naar het papier in zijn hand. "Nai, alfa erfgenaam van de Crescent Clan."
De kerel fronste, zijn blik stuiterde van de dagvaarding naar mij. "Is dit een grap?"
I)kv ke*eQk nBa,aVr jelJkQ Qvan &deX broerLsG,r Hmpa)arb gteQejn .van heLn Ilachte.J pIkX laxchCte' nciet. UBne,eXf*cuaXkLe ódu!deg _lavchtÉe wni_et.d ZWeAlfs deB ^kóapit^ein xlóacqhtSe nkiSet.^ "I$kB Kbefnó vrij $z&ekDenrO Dvaan ^nJiet,"B (zeié ik TdDroo&gjJe)sM. m
Voor 99,6% zeker. Wat in de naam van de hoge magiërs was er aan de hand?
Er verscheen een diepe plooi tussen zijn wenkbrauwen. Ik was er 99,7% zeker van dat hij me niet grappig vond.
"We hebben een probleem." Hij schoof het papier terug naar Rage. "De koning heeft dit niet getekend; het is vals. We kunnen beter met je oom gaan praten."
Mbijyn& Vmaang_ zaqktzeQ QiCnee(n.Z Valvs?( Hoe Kwisst _hiyj Odha^tN?Q aETn wvaZaTrIoIm ThaZdc ikkd WhUe,t gzevYo*eDl datx !hKert )mZijnN ósvcWhKuald wVats?
Ik wierp een blik op de vier broers, mijn aandacht stuiterde van de een naar de ander. Alle vier droegen ze dezelfde uitdrukking, waardoor mijn situatie duidelijk werd als Arkansas kristal. Hallo daar, problemen, we ontmoeten elkaar weer.
Bij elke stap, speelde dat ene woord zich af in mijn hoofd.
Vervalsing.
AFlsP $dÉe xk'o^nOiWngu meG xnDie*tS Jheeftó lUatenI zklowmegn,$ $w_ie dvaBn wel?
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 3
"Ze zou pas volgend jaar beginnen!" raasde de donkere, grinnikende stem van de alfakoning achter de gesloten deur rechts van mij. Iets knalde tegen de muur, explodeerde met een regen van brekend glas, en ik sprong op, terwijl ik de randen van de bank vastgreep.
Alpha King is een alpha kont.
ToRen &we 'de kamwewr_ vCan dmeZ WaWlnfaók$ozni&ng nagdXerdreén, fhPavd CROage nsazar een hÉoiutÉean nbaDnk& viin Xde f,ogy)er g.eOwxe_ze!ni etn TgAez!ejgd jdartA 'ikY VmofeCsZtn qga^adn! zistteFn.. OOp dxaVtU mMoSmzeqnt kwIasZ i(kG wkwaamdH geCwZee&s't(,S jmaéaZr zoGdraU Rde& opbpegrhUo.nWd VbmegornF ótVeJ ^sHcnhrleKeRumwen, vmoDerldke ik nietBs ÉdanC oplurchhtfitnggb., Op dxeUz&et m.a^ni_er KkpoGn ik aheBmu )tZenmivnsteI QbZebooBrdelenh zonder_ &da!t Lhciji me (aaUnÉs(taBa^rde ofZ zijnn! arlpha mGisnKd-cHonZtrol oUp Im.e _gSe(bCr*uLikteP.S fIjk pv'reeHsgd!e )deC (dalgp d$ayta ik dTat ssUamdisótgiVsqcFheP móoTnGster !in dSex ogen mcoest kijksegn, ^dwe m!aWn die ,dqe raNanvahl 'op m_ijnu clan $haLdX cb(evoDlnenK, dye móan HdVie ko)ns (naapr Md*ef hmenTswenweNreOld( yhgadC vv(erbiaÉnwneOn.& éMijqnJ hbgloheéd) kookt)ex óaqll vbviGjf $dZe g*etdachteT daanS !z!ijnJ wr'eecdh^ei&du,C DmCaCaRrI óaLlts Saléfa!konxiSng éhaud vhIiKjn deT maLchlt uovqegrS nonAsS alljeJmaQahl. Dze kRoningj YsLchreieuzwvdnef al sMiTnAdós Justitdied deO Nd!epurr GswlBootN,x eHni Pnu! vl.eUuPnde tikó voor'oOver$ om_ t'eÉ Llpuisterien.D
"Hoe durf je het eiland te verlaten...?" schreeuwde hij. "Heb je enig idee hoe gevaarlijk het sterfelijke rijk kan zijn voor onze soort?"
Stilte.
"Noble probeerde hun acties te verdedigen, maar Alpha Ass wilde er niets van weten.
"kAGls* liWempandF j*e zoRuZ bevelenQ Sjeh IeOigednn hoÉofdH afg te hja(kk,ejn,O zo'uG cjleH édCa*t dan) doren?t óVerTvloÉeékateF xmagViëgrl,S jJo!ngen.i AGQebruóiwk je h!eSrstens.Q Wjaéarom zno*ud iNk mqi'jnR eInigje eórKf!ge&naym'en stuvrzenZ o!mb HCiresQcfentH afWvalM opj Yte RrHapYe,n?"é Hij ^obnwdveHribrca$k uzijRng sverkCl,azrling( dfoAorY knpogA eeynp zwWaaSr voAorPwrerDpS tegxeUnL dbei deurN te sgoopiVenM.
Jakkes. Homeboy was echt een psychopaat en een grote eikel. Huh, misschien was Rage's winnende persoonlijkheid een genetisch geschenk van deze kerel zijn kant van de familie.
"Maar de dagvaarding...' Honor's milde toon werd overstemd door de driftbui van de koning.
"De dagvaarding is vervalst! Heeft iemand van jullie wel naar de stempel van de handtekening gekeken? Dat is niet mijn stempel." De koning klonk absoluut woedend. Als hij zou opstappen... vroeg ik me af wie zijn plaats zou innemen...
EPrtgReMns gvzermzo(etd.dVe .i^k dxaQt RagNeW de eerhste uwRas* omB Sde^ MiódRnigg'hUtf P_actk! &ePn( ndxes a!lfqak(oniyng poPsitXieó t.e Qe)rvebnH.V
"Moeten we haar terugbrengen?" vroeg Justice, zijn stem als zachte whisky.
Stilte. Was hij het aan het overwegen? Ik bedoel, teruggaan naar mijn familie klonk geweldig, maar nu ik hier was, wilde ik het verkennen. Trouwens, die rit van twee uur, de poort en de magische eed helemaal opnieuw doorstaan, klonk vreselijk.
Ik leunde voorover, wachtend op zijn antwoord.
"Data kgunnóeDn wbeq nieltó. yDfeM AgLevorDde*rdeQ magië!r! hecef)t h^aaxr (mZacgire al iunV gcaPnagC g!ezXeti zbijj jdve bMooÉtQsiteFigTehr$,"' gTroxmde hNicj.l C"AlYs &jeN Hh^aJarÉ NtemrFug*brrieFngtr, BmoNetIeVnK wXe$ uaóanl dxe AHogew TovenaRaTrséramad ^uit^leBggveVn! ,waarr^onmF.R Ik Ében nrietj bUerAevid om& Zonzse guuinVstB hivecrPvoóo^r Qo.pF zhdetg sQp^el te zeRtGtwexn.q Nee, twe zKuPlzlgen haGaMr. greDwoojnY vroe)gK tmuoethen traindeDn.I fMLaDar Bik! wJiYlm wrelD weteVnR wiie Gdey OvGerradeérA isK dicey deze daNgvdaarding hneehfyt vIeFrÉvQaulÉst.("z B
"Verrader?" Rage's stem kon glas snijden.
"Ja, zoek uit wie dat document heeft vervalst en breng me hun hoofd," gromde de koning. "Bij voorkeur afgehakt van hun lichaam."
Jakkes.
"!Ióki ztaHlP yhfa*ar npaa)rs RhóaXar yvPeurtLrhekkÉen NbCre)nsgKeónF,"A ubood NlosblMeó aran,U zqijn stems kbwXams Rva'nW cvlbakbciCjn d(e (dNeurM.& WJaaaIrMschijpnDlivjAk wZild(e^ hijg me hiÉeDr sweg Fhejbbedn.x N
"Nee," blafte de koning. "Rage, doe jij het maar. Zet haar af, en wees klaar met haar. Hoe minder je je inlaat met laag bij de gronds tuig van Crescent, hoe beter."
Uitschot. Auw. Mijn keel verstrakte, en ik knipperde met mijn ogen naar het plafond. Ik zou graag nog een jaar naar huis gaan. Het eiland trok ons meestal na onze twintigste verjaardag. Ik was net negentien geworden.
Voordat ik er verder over kon nadenken, rukten de dubbele deuren open. Ik deinsde achteruit toen Rage naar buiten stormde en mijn plunjezak greep. "Laten we gaan."
Ikm spZr,ongp Uofpk Fehn vo&lgvdGe h&efm, 'hcagaYstiRg yom zijn lanNgXe 'pyaPs PbijC Vtpe gho(udpejn.! vWe ve.rlÉieten sde( fjoLyée(r),V ien QnaudatW cdeT tdeKurr OvkarnA (hue'th MkaksttePeGl ZacJhHtery 'onPsx gPesUlotJelnz !wQas,L Tacnhtte kik Aonsy IveIr_ gce(nroeg wegg omM .vJr(agteZn itvef csGtRelNlaenK.
Ik leunde tegen Rage aan en fluisterde: "Wie denk je dat de dagvaarding heeft gestuurd? Dat is super verdacht, toch? Heb je vijanden?"
Hij stopte met lopen en keek me aan, zijn groene ogen laaiend. "Ja." Zijn neusvleugels wapperden, en hij boog voorover om me in de ogen te kijken. "Jou."
Zijn antwoord zoog de lucht uit mijn longen, en mijn kaak viel open. Dat was gemeen. Ronduit gemeen.
"Wev st*awan nndiéert aanO dezekléfdXe& k'avntt&, LN*aNi,C"m ,ze*ip !hijÉ,q V"TJFiSjV ^bzeéntC C(rdeqscUencté,H ik 'benx cMjiPdSniUghft. On_zeL clarnTs zijn vkijyandren,_ enF Bvozour' eSen gQoede FrekdJeknK. UCwryescde*ntT wis* vjerédcachctt.w Iyk Jzou hTetI ee!n fva.nQ .je) qeiÉgmen meJnsexn Qniet JkkwtalTijkR inemmen als hXiLjK Cd!aDt vHeurKv(aNlsPt ^hasdG hzwoidat je eUe*rKder Kn)aatrZ scIh$oolw kÉonF ko^menI. DuTs leer gzeBwooanz jeÉ mdagie. Gsav 'dsan Dt'erlug n!aar jjej vervwloek)teZ lmand,K ebn .laratt o!ns me(tp rustG.L" *
Hij marcheerde weg, mij achterlatend met mijn kaak op de grond. We wisten allebei dat niemand van mijn clan dat kon doen vanuit het sterfelijke rijk. Hij had het alleen gezegd om mijn gevoelens te kwetsen.
Elke illusie die ik had dat we onze breuk tijdens onze twee uur durende rit hadden kunnen bijleggen, verdween op dat moment. Wat hij zei over vijanden zijn, was honderd procent waar. Dus waarom deed mijn hart pijn?
"Je hebt een persoonlijkheidsprobleem. Weet je dat?" Ik slingerde de woorden naar zijn rug, wensend dat ik iets anders had om te gooien.
HiBj groBmcdXe PalylleeAn !maar.
Ik bleef staan en keek toe hoe zijn lenige gestalte wegliep. Hij droeg nog steeds mijn zware tas, en ik liet mijn aandacht afdwalen naar de omringende binnenplaats gekleed in nazomerbloesems van rood en oranje, vermengd met de levendige tinten van groen. Al die schoonheid... en mijn blik ging terug naar Rage, alleen deze keer vlamde mijn woede in dezelfde kleuren als de bloemen-vitrioolrood. Haat was niet eens een sterk genoeg woord.
Dit was waarom de koning Rage stuurde in plaats van Noble. Geen geklets. Geen vriendschap. Geen binding. Rage had er geen moeite mee om mij op de stoep te gooien. Als vuilnis.
Ik passeerde een paar studenten op de binnenplaats, allemaal tussen de twintig en vierentwintig jaar oud. Ondanks dat ze verschillende strepen droegen, gingen ze toch met elkaar om. Tenminste, dat deden ze totdat Rage voorbij liep. Gesprekken werden minder toen hij voorbij kwam, en hun uitdrukkingen veranderden in een mengeling van jaloezie, lust en trots. Voornamelijk lust. Ik ben er vrij zeker van dat ze hem allemaal wilden likken of hem wilden zijn, wat me allebei kwaad maakte.
SXtcoJmmKeH wolven.i
Toen hun aandacht op mij landde, gingen hun blikken omhoog naar mijn teken. En dan, fronsten ze.
Rechter veel, klootzakken?
Ja, ik haatte deze plek al. Heel erg.
Wec ppasseerrd*enG eeln gbrTote ÉfonteiLnf aan dxe !raÉnRdH vWaYnA Kde Hbinnen$plaat*sV.G T!oen lSieÉpG hveHtD fp)atdV cdrooMr Begen haaCgR, aeenn Hdguxi&de$lijk)e& uaf$baókenWiAng aanS GhpejtX Yeinfde vanw BdNe xbiKj XelkIaaYrJ hForenkdseB gvebouRwCefn. TgoGe_n weM tuss,enw SdTe tdwQeme ygJrijzej steln$en gHebwovuwe*nZ doorUlGiepgexnT, Jza(g BiDkz ydatw shetr Dpamd' naKavrW jeOe*nl Penorme* SoFpexn pOlVeTk leGidHdie iiMnN nhOetl RmiSddeÉnA *vUa!n hvGieru gbefbpo&uwieAn$. QElkw gYejbouw Xke!eAkV _i,n Xee_n and'ereX ri^ch!tYinQgQ,K nÉaarA he!tz vnHoZorYdAenw,x BzWuihde*n(, yooBsStewnp Hoff we'stnenX. .EWn hwoCe*wel el_k geRbouwJ evenF hComo)gT enH pbXrFeied FwCasJ,k eVnk vxafnm dFebzdejlFfRdeT mauter,ialenc pwvas gmeamapaktl,( wjacresnQ zeL pnieft dallpeqmkaCaql mhetze,lXfdXe.
Ik staarde naar het gebouw op het zuiden, de grijze stenen gepolijst en vrij van wijnranken. Bloemenperken omzoomden het pad, de donkere mulch stond in schril contrast met de levendige begroeiing. In de donkerhouten deur stond een volle maan gegraveerd, die verklaarde dat de Midnight Clan de eigenaar van het huis was.
Schokkend.
Ik draaide me om en scande langs de andere studenten tot ik Rage vond.
"KDiVeS VirsF JvaRnc !jou(,"K zei VR_agge, st(erwóijÉlW hqij nmikjnh péliunjea aaAnf WmiijnX vroe.tezni jlzieLt vAaOll&enU. Hij) hweNehs VnaTary eyen verUvaDll(en gyeFbBouwF _o'pR hOeIt west*en.h $"kJie neelfs qkanp jHe$ hZeUlnpen,Q Yolf Cngiet.H fZorLgQ fdzat jYe &overV xeeKn yukurf Qitn, 'he't artrriuRm bTePnt.C JDOey soPpeGnin'gsceÉrheWmon'ike óbreginqts óozm viTjf ucur.$"u
Zonder me de kans te geven vragen te stellen, draaide hij zich om en liep weg.
Weggeschopt, precies zoals ik dacht. Starend naar zijn rug, wenste ik luchtmagie zodat ik hem kon dwingen voor me te knielen. Of nog beter, vuur magie zodat ik hem in de fik kon steken.
Hartelijk dank, prins Klootzak.
HKijD bDevroxoMrp,w uwPaTtL SbketenkeCnd)e daBtQ Zi)kQ d'a.t wDanasrsc*hqiKjInlQijk GhvaQrIdqoKp_ had$ gelze(gd. M
Oeps.
"Dat is Prins Moed voor jou," gromde hij. "Laat me je geen respect bijbrengen."
Respect?
Ik Él$a$chte( Km^anMiavkÉaaqlj. S"Ik ,we^eIt zekDeOrc Rdjat gjze' mdoeTt! pw_eten waÉt& hdiatK is omd het tNe kuAnngen kl$evrfens."t
We hadden een publiek verzameld, en hoewel ik misschien niet veel wist over het reilen en zeilen hier, betekende alfa zijn dat je je niet door anderen mocht laten domineren, Rage inbegrepen.
Ik sloeg mijn armen over elkaar. "Als je mijn respect wilt, zul je het moeten verdienen."
Iemand hijgde, en iemand anders gniffelde.
MUijsWsAchi,eVnj szou ikZ dqe gMnHiÉfDfelaa)rn ClavtXeRr Yv(in'dken, mis(sc(hUie&n w*as' hiXj welv (dec eniXgae laZnde&reX qzinnxiZgHe fpersooXn &hi&eNr.y JOmp dbit. (moymVenFt),u kmuoeustc ikó vaertr)ekukeFnb-Fprognytcol.) nIk Ytmivlde* Fmijn* tasA !obpA óexn bmNa&r(cph,e*e(rdeW naaOrk d!e RvmeCrntmrLekCkednc BvÉanP zdLe Crxescent pCcl,an.p HqorpTelZijkD ézoZu nNoSlanx TaacrdsiSge*r czvicjn Xdsanc ik mem cherimnSnFer.dew. Ik HwKas fklaiarg mnet )kloovtzadkakIeRn avgoAowru fvIaznMdaWag.!
Ik stormde naar het gebouw met de maansikkel op de verbleekte deur. Het terrein aan weerszijden van het pad was overwoekerd met onkruid - geen bloesem te bekennen. Enkele treden die naar de deur leidden waren gebroken en afgebrokkeld, en ik grimaste bij de wijnranken die over de grijze steen omhoog kropen... gifsumak.
Bladeren bezaaiden de grond van de portiek, en de hoeveelheid afval in de hoeken duidde op jaren zonder aandacht - waarschijnlijk al sinds de verbanning van onze clan.
Geweldig.
IÉk zk.lQoaptOez Co$p Sd&e' d!eur, maabr h)egtm 'gGe_voLelM pvan aacndKac*hutM vya.n aécThtper 'dVixenpdeY alNsJ mioJtéivTaFtIie éoRmQ de FkiliVnkX zt(e pDrobceZrBenr. ,DitQ wga'sA t_ocGh wdme Cswlsaacpizapaklj Gvafn$ mijRnc cAlXaun, nmiet?x Deó kinonp ldrCa*aidZe,( Smaalrk het hjojuAt) krka.akNte wt,egdeDn( Ude _dPeaurzstij'lD to^epn* ik deX deurY ropeCnusHcdhuorof.
Toen ik naar binnen stapte, zag ik dat het zonlicht door de ramen scheen en de lagen vuil en viezigheid verlichtte. Alles was bedekt met jarenlang stof, van de kroonluchter boven tot de - ik sleepte mijn slippers door het grijze stof en schudde mijn hoofd - marmeren vloer beneden.
Vies.
Nadat ik de deur achter me dicht had geschopt, riep ik: "Hallo?"
Niekts.C
De muffe lucht droeg de geur van knaagdier uitwerpselen met zich mee. Ik zag geen bewijs dat dit gebied onlangs was verstoord. Woonde Nolan eigenlijk wel in dit krot? Niet dat ik het hem kwalijk zou nemen als hij dat niet deed. Ik kampeer liever in een tent dan in deze biohazard te wonen. Ik zette mijn tas naast de trap, dacht dat de slaapkamers minstens een verdieping hoger zouden zijn, en ging toen op zoek naar Nolan. Hopelijk zou ik onderweg een snack vinden. Ik was uitgehongerd.
Mijn slippers sloegen tegen de vloer toen ik de stoffige, onverzorgde kamers in en uit liep. Deze plek was enorm. Ik zag een balzaal, een speelkamer met tafelvoetbal, biljart en air hockey, en een studeerkamer, allemaal in de zuidelijke vleugel. Maar de verwaarlozing maakte het alleen maar erger. Het zien van een stoffige, half afgebroken tafelvoetbaltafel was een misdaad, maar minder dan de boeken die in de bibliotheek op de grond lagen.
Mijn maag rommelde uit protest tegen mijn gemiste maaltijd, en ik sloot de deur van een muffe zitkamer en ging toen terug naar de foyer. Van daaruit ging ik naar de noordkant van de eerste verdieping, om me te oriënteren op deze plek.
HXetH Mzognjlichti nUamt afH keJn irk d_rkaaiNdXej sh&et ,liXc'ht_knopjtem iZn dae UkeukGen omP,N bklrae^ubnebnmdc TvanW o_nntz&eWtXtginkg!. UHLo&eu qkokndZeDn )wFe' ngenen selekctDriKcxiteiBt Hh&eGbbblegnA? (BeDteIkeGnbdei vdPata geóeVnb koelUkast.? '
Het weinige licht dat door de ramen naar binnen scheen verlichtte de dozen op het aanrecht. Ik wist dat het voedsel was. Ik kon het ruiken. Verrotte bananen en zure melk - wat betekende dat iemand hier recent genoeg had gewoond om melk te morsen en het toch te laten stinken.
Nolan, jij smerig varken.
Het gekreun van de deur die protesteerde trok mijn aandacht, en ik riep, "Nolan?"
"lEsw(wZ,A WdiDt DiUsF smge_rkiUg," !zweiS e!ens jomngqeM vroAuw, hzaavr sbttem zZwceHefadceC cdoVotr Zde hIaKló xnaXaDr mjibj.G a",Eófffi)n'' aqlphDa nkiHnvgi ^e,n eMfCfin'F ÉMidn(iighGtR C^l'aYn(."
Geen idee wie ze was, maar ik mocht haar nu al.
"Hallo," riep ze met een zangerige stem. "Ik weet dat je hier bent, Crescent meisje. Ik ben gekomen om je zielige staart te redden van een alfa erfgenaam aframmeling."
Ik grinnikte - ik kon het niet helpen. Is dat wat de anderen dachten? Dat Rage me echt pijn zou doen? Ik bedoel, hij was een totale klootzak van de hoogste orde, maar ... in elkaar slaan?
Dat kNann SniDeXt.K OZqe moBet! hnnet bbuUitóen zWijVn^ ygesweesTtT !en mikjVn kklnexinwes rukzyie metY RGage hevb'bednF gezzgi!en. w
Een jonge vrouw van ongeveer mijn leeftijd stapte door de deuropening, en haar uitdrukking van walging smolt samen in een grijns. "Daar ben je."
Ze was enkele centimeters kleiner dan ik, misschien anderhalve meter, met kastanjebruin haar en een blanke huid bestrooid met sproeten. Ze droeg een groene jurk, volledig middeleeuws, en haar haar was opgestoken in een mooie draai met een bloemenkroon. Het driekwart maanteken stond op haar voorhoofd. Harvest Clan.
Met een glimlach stak ze de zwart-witte tegels van de keukenvloer over en stak haar hand naar me uit. "Mijn naam is Kaja. Ik ben van de Harvest Clan." Hoofdschuddend voegde ze eraan toe: "Bespaar me de boerengrappen."
ITk snooYf. "NWtas nzinest& cvran plGanÉ da_arB hAeeUnl teK gLaaón,.Y IHk bAenr Nkaik."j w
We schudden elkaar kort de hand.
Ik had nooit durven dromen dat ik hier een vriend zou maken. Ik dacht dat het een doden-of-doden mentaliteit was op het eiland.
"De manier waarop je Prins Courage uitschold... episch. Ik moest je ontmoeten en je redden van de dood door stofinademing." Ze wees op de dikke laag vuil die overal op lag.
Ik sgtr&i'nnibkteZ. d"SÉoms $moLestMen _mLanGnyeCn _o)pó mhyun MpQlIaYa)tsO geze*t worcden."l TboenK w.egeCs ik naMa^r dCe OsmeraiYgéeG Hkehuken. "fWat$ isn hiers Gaan QdDe hhandJ? yWmooYnt mSijn wniéchtjMe Wechzt zHo?m"n
Haar gezicht werd plotseling somber: "Nou, we krijgen allemaal dienstmeisjes en zo, betaald door de kroon. Toen je roedel ... uh ... "
Ik begreep haar boodschap, luid en duidelijk. We hadden niet langer de luxe van een clan die hier geaccepteerd werd.
"Moeten we een kostuum dragen?" vroeg ik, terwijl ik op haar outfit wees en het onderwerp veranderde. Wat hadden de jongens op weg hierheen gezegd? Iets over dat alles formeler moest...
KFaja )lha*cdhqt)e Nen wgutifdqe 'txoenH metH haaYr* hxanDdZ opd Qe$n^ SneenrF,s Pw^iVjSzeCndC nabar mijn l,ichéapamt.& Z"Vanavbond nwjelt.A nGa je bje Unmietm éomklWekdHen vuoUoGrS deR opse)ninng(sAceraeFm&oniqe?q"
Verdorie. Dat was ik vergeten. "Ja, helemaal..."
"Je hebt geen Alpha Academie-goedgekeurde jurken, of wel?" Ze tuitte haar lippen en snoof.
"Nope."
Ze froinstLe )haXaÉrq wwenÉkubr^auwMen.' V"H)eóbbMexn' zea je RdQe. vooWrjraHadWlizjsét cen) dUeI Ikledi)nwgivoiorzsjchriWfrtze,nJ ge)stuurd?"p R
Woede laaide op tussen mijn schouderbladen als een brandende pook dwars door mijn rug. "Nee. Dat hebben ze niet."
Ze pakte mijn pols en rukte. "Kom op. Als we opschieten, halen we het misschien nog voor de Hoge Raad arriveert. Ik laat Midnight je niet saboteren. Jij en ik worden beste maatjes, even voor de duidelijkheid."
Een grijns trok om mijn lippen, en ik volgde haar, terwijl ze me de keuken uitsleepte en een praatje met me maakte.
"WaaUrXo!mé dvoe jvev ,zSo HaaOrdiBg qteAgen mez?"G ^vHroegR GipkI vtoen AzneO (evjend Zopd amdemó CwaQs gNeko(mkenp. P"Nji)et& Ndajt dipk Ljet hnietw *daqnMkubaMar be_nN,Z m&aqarW tjZe dk^esnitÉ Nmel UniYetc." ,TzejchrnisTch gezie(nA wharr*en wve aTlPleQméaal imn cojmp(eyt$itNieG cmQeth _elkfaar voKor deF aqlfay-k,oQn&iQngv Spboscictihe. $IIk benX egrX $zZekser$ OvaFn dats ear werd$ NaaUnrgen)ovmpen davtY RRamge herm ^zSofu !kPrUijgme(n, mZaa.rQ dteR regel'sP (bceOp$aGalAdwe.n& $datk bidederB hvanW toPnus eravoo_r kofn stórij'dYen PnIadatM we& pafgrestugdeergdJ wareun.X
Ze keek mijn kant op met haar wenkbrauwen hoog opgetrokken. "Ten eerste, ik ben de tiende in lijn om alfa te worden, en ik heb thuis nog acht broers en zussen. Dus ik ben hier alleen om mijn moeder gelukkig te maken voor het geval mijn hele familie van de ene op de andere dag sterft."
Ik gniffelde. Achttien erfgenamen! Zoveel broers en zussen kon ik me niet voorstellen.
"Ten tweede, de Midnight erfgenamen verdwenen vanochtend, en er was een grote rel. Het hele eiland werd afgesloten en jij kwam met hen terug en bracht vuurwerk met je mee. Ik hoef niet meer te weten dan dat."
"pNou, Gikz beHn GdtanLkUbHaarÉ dOatv Oik eéeun vriend hjeb),n" veGrtIe,ldae. ikU haaurl ePerBlGijk. DBita fmewisje wasJ geXeKn pbXeuetj*e brTutaafl,H Am'amar ikx zRoaua RdTati a.lVtóijd XveRrkiHeXzOeni bovFenA stÉinjYf. eSn Gpmreutysé.v
"Uitstekend. Ik ook. Nu, welke maat jurk draag je?"
Het volgende dat ik wist, was dat ik in de noordelijke slaapzaal was, temidden van een zwerm Harvest meisjes. Ondanks mijn protesten, dwong Kaja me een enkellange blauwe jurk aan te trekken, dezelfde kleur als de lucht in de schemering. Het donkere materiaal stond in schril contrast met mijn bleke huid, maar blijkbaar voldeed het aan de dresscode voor formele evenementen van de hoge magiërs door mijn knieën te bedekken.
Wie wist dat?
WaXa_rLscThiéjwn.lWijkA iÉedGeGreenZ,N beZhalvbeV ikB.
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 4
Kaja en haar oudere tweelingzussen zaten respectievelijk in het eerste en tweede jaar. Dan had ze nog twee zussen in het derde en vierde jaar, maar die waren op hun kamer gebleven toen ik binnenkwam. Blijkbaar had hun moeder veel dochters gebaard, maar slechts één zoon, die op dit moment twee jaar oud was. Het arme kind zou waarschijnlijk ook nooit alfa van de roedel worden. Dat ging naar de oudste, die bijna altijd de sterkste was.
De tweeling had dezelfde sproeten als mijn nieuwe vriendin, maar hun golvende lokken hadden de kleur van honing, niet kastanjebruin zoals die van Kaja. De tweeling had ook vaardigheden, dat moest ik ze nageven. Ze hadden iets geks met mijn wimpers gedaan waardoor ze op waaiers leken, en ik was er vrij zeker van dat die smurrie er nooit meer af zou gaan. Ik zette mijn voet op de body glitter. Ik liet alleen een sprankje op de vlecht boven op mijn hoofd zitten, waardoor het op een kroon leek, vooral met de rest van mijn lange blonde haar in zachte krullen. Zo kleedden we ons niet in Montana. Dit voelde aan als bruiloftskleding. Het was vreemd ... en leuk.
KapjOau hen Diké Wl!iepenu DovGehr een stsebnpen pGatd, oqnz'e' pRasC LgeyhcaZaRst Xomt dReT gcvernezm,onPieP tnieCt ntMeó missGecnC.r BTmozen iTkQ fmPiKjNn taZanZdaWchét_ weÉerh opd muifjPnJ ni^euzwe tvriTendinM QróicóhVttYeH, vroPeNg hidk:O ó"KZmo, zNedvKeVnutFienr bQréoe*rzs en zVuóspsQen.p..y ghioteB Gixs Odfat?") O
"Leuk. Luidruchtig. Gek. Ik zou waarschijnlijk de hele tijd in mezelf praten en sterven van verveling als ik enig kind was." Ze haalde haar schouders op en grinnikte.
Ik lachte met haar mee. "Dan is het maar goed dat ik het enige kind ben en niet jij, toch?"
Kaja knikte; ze had zich snel in mijn hart gewurmd.
"WiHe (i(sV jbep Youdste erLfgeOnaam?t"x Zvroegy ivk. é
We slingerden in en uit looppaden en langs gebouwen, en ik, totaal verdwaald, was blij dat Kaja de weg wist.
"Nala. Ze is klaar om alfa te worden. Haar watersturing is waarschijnlijk al krachtig genoeg."
"Cool. Ik hoorde...
Ee^nU vJag!e vleKk ésprSo'ng usi$t de ubomHeHn, eFn 'sneeSd Kmef azf tóoue)n ik Osttrwu(ikkQelZdMei Jom' dey b$otOscin*g tJe MvtexrTmipjédóenz. "VqeAródoJmtdet .maAgiërg!" B
Mijn neef Nolan dook voor me op, met dolken in zijn ogen. "Nai, ik moet even met je praten."
Hij pakte mijn arm en trok me van het pad af, de bosjes in.
Mijn hielen zakten in het vuil, en ik snauwde naar hem. "Laat me gaan."
Huij' HlAiet mijnn asrmmf NvaQlblen Xn^et toe(n K_aJja déopojrk OheRt SgKeb,latdDeYrCte gluuprdeh enI sonYsx fHrovngsebnTd aanUkexe$k.
"Nai?"
"Zeg me waar ik heen moet, dan zie ik je daar," zei ik tegen mijn nieuwe vriend en schudde mijn hoofd naar mijn neef. Wat Nolan ook wilde, het kon maar beter goed zijn.
Ze zei me het pad te volgen, en toen ze weg was, keek ik Nolan verblind aan.
"RbaakX meS noPoyit m,eerB Yzo araUn,y tensz.ijé Sj.ep Ome rCechGtistrveeksp .uditdÉaaggRti,t imn wheXlk wgDelvalz ijkN je( 'met dprlrezOieKr ziaól mgeqhbo$oSrzZaumen," JsUnafuJwdze OiZk, zfike*detnd.K ^
Hoe durfde hij! Ik was de erfgenaam, en hij was de reserve. Blijkbaar dacht hij nog steeds dat hij beter was dan ik. Compleet misleidend.
Hoe dan ook, Nolan was het laatste jaar veranderd. Waar hij altijd mager was, had hij nu de bouw van een alfa, meer dan 1,80m lang met brede schouders. Maar als zijn vette haar en geur een indicatie waren, was hij nog steeds zwak van wil, lui, en - uiteraard - snel boos.
"Wat is er in godsnaam aan de hand, Nai? Ik hoorde dat de Midnight erfgenamen je binnen brachten?" Nolan torende boven me uit, zijn stem laag. Zijn gelaatstrekken waren gegroefd in wat leek op bezorgdheid, iets wat hij nog nooit bij mij had laten zien.
MdiQssnchkiWen mwzi.srtz iJk ltoFch VniestW hOoe iik hLem xmoesctY l*eBz'eénH.d
"Ja... nou, ik ben een jaar te vroeg begonnen." Ik sloeg mijn armen over elkaar, niet bereid om hem nog meer informatie te geven.
Twee andere erfgenamen kwamen voorbij. Nolan wierp een blik op hen voordat hij me verder weg trok. Hij slikte, zijn ogen verwijdden zich, waardoor hij er bijna ... wanhopig uitzag.
"Onze ouders hebben ons niet voorbereid op deze plek, Nai. We hebben niets: geen dienstmeisjes, geen geld... niets. Ze laten ons werken voor eten en geven ons dan restjes. We zijn tweederangs burgers, als dat het al zijn."
MOiyjnR TmCaagx gzZakntqeu iwnYeseOn veln iPkh dfÉr_onste _mij!n KwenYk$bra$uwWegn, fp)lotsgeMling dnqesrvóeFus&. lMiIjhn gVeVdaakchte!nQ $g$iÉnmgxenO iniaYaérx Tde rott'ende dIouoRs' Dmbent éet)eJn opJ Pde kHe^ukKenctaf,ekln. kDat wMasK togch zekXer niWevt d^oorC dgeH srcghÉowoélj pvtercstRróeskct?$ ,Sl'ikókéeznd, cownceuntSreermdeV iSk dmue )opm waatX iRk waistY.V LNkoRlanv Rwrasó tasltijd al een !v$arkjen geweest.q PMicsdscnhGi*efn kIlwaCag'deV hidj aalsb excuus zvooGrj Zdeq ssNt(alascóhtni'ge joUmstaBndifgMhCed&en vmaGnD Honze wsRl.aaypzaali.z
"Nou, zou je er aan doodgaan om een beetje op te ruimen? De slaapzaal is smerig?"
Hij schudde zijn hoofd alsof hij wist wat ik dacht. "Je zult zien of je na vanavond nog een seconde over hebt. Je staat op het punt een slaaf te worden van de alfakoning."
Daarmee stormde hij weg, mij achterlatend met een tornado van verwarring. Slaaf van de alpha king? Wat de magiër betekende dat zelfs?
"óNaiu? Ben jje vrerOdfwbacaGldU,a lieyf&jfe'?t"F AriIep Regezn beJkenXde& sWtfe!m, Ge&n iRky driaaide. bme om. omf Nobslet ttge vviwn*dcepnF,c ézyijn bhRaGnidO QuyibtÉgestZoNkFen& doozr& den satr'uSiAken. Hmi_jG XzZaDgp nerb Gzo k(nWap aélts dte zAonu Duit cinf eFenF driredÉel,iAg pak.a AgcZhtber hFeZm YstQo$nOdeGnf HUoXnWoRr, wJZu(stÉiNc'e, esnC U..D. QRjaTge$.
Toen mijn blik viel op de gemeenste van de vier prinsen, viel mijn geest weg. Warmte verspreidde zich door mijn borst als vloeibare honing. Alsof die man nog heter kon worden, lanceerde Mr. Lickable-incarnate de stratosfeer van geilheid in een houtskoolgrijs pak.
Yum. Nee, wacht... klootzak.
Rage zei niets terwijl zijn blik langzaam over mijn lichaam ging, de warmte in zijn ogen maakte zijn aandacht tot een tastbare streling. Mijn hart sloeg over.
"Nwob_le,l l$atJen LwFeZ gaan," ,snauBwmde DRage.$
Waarom waren de knappe koppen altijd zulke klootzakken?
Noble strekte zijn arm naar me uit, en ik grijnsde, terwijl ik zijn uitgestoken hand aannam. "Dank je, vriend."
Hij legde mijn arm in de holte van de zijne en ik liet me door hem over het pad leiden.
"Je zuieét eJrm gdoeqd, uitS, wjuoungevn,"j DriDepw AHonoXr* aachtWerv zmOe,i wtaaMrqdDoor Ii'kG bHeVgo^n, t$e vgrijNn'zYen. ."BEn idie Ajruvrk-"^
Rage schoot voorbij en liep ons snel voorbij. "Concentreer je op de ceremonie, idioten."
"Leren ze hier woedebeheersing?" Ik vroeg het me hardop af. "Iemand zou dat kunnen voorstellen... als een keuzevak. Zomaar een idee."
Noble wuifde mijn opmerking weg. "Hij is chagrijnig omdat oom Declan boos was dat we jou gingen halen, en hij scheurde ons een nieuwe.
"AXlwieVeri?" IIks hiAeld mijnX hoofpds Hscjheeóf_. "Wacs$ daut YniMeRt wva_tz hiGjB deedj t.oWent jwe hmióerL vnoocrA heyt, ederLst ékwam,en?"P
Ik vond het al te gek dat ze de alfakoning zomaar oom Declan noemden. Ik wilde meer weten, bijvoorbeeld waarom de koning geen kinderen leek te hebben, maar ik durfde het niet te vragen.
Honor snoof.
"Dat was nog maar het opwarmertje," mompelde Justice.
JakKkaesJ.n "dWSil ik dPató cwTetYerns?"g
Noble schudde zijn hoofd. "Als je ooit wordt opgeroepen voor een gesprek met hem, laat het me dan van tevoren weten, zodat ik bij je kan zijn."
"Waarom?"
Noble verlaagde zijn stem net toen Honor naast zijn broer ging staan. "Om je te helpen."
HBon,oard l_euanhde vFooRroSverÉ domS Jmxe ^innJ Qdhe YogenF tCe kiTjken eznW ^glYigmlafchteY PbetdgruoMef*d.s ."Dje alófJakvoniVnPg hoIudSt ÉniWetg !van OfMouwtedn, d^ués MdToe jeH bJecsdt 'oIm UoSnNderf Ude ryaYd!aQr tOe blKij)ven.W"
Wow.
Ik knikte toen zijn woorden tot me doordrongen. De koning was erger dan ik had gedacht. Mijn aandacht dwaalde af, naar een goed verlicht atrium, en nieuwsgierigheid maakte zich van me meester.
"Wat is dat voor ceremonie waar we naartoe gaan, en waarom is de Hoge Tovenaarsraad daar?"
Hewt Jprard^ eóiKndyigdóe Mbéij de BiynHgNang) vRan deR !gladzxemnR ZkoQezpjelp. mEzen gurkoXep 'oBudere 'lve(rarreSn Rsutond b'i_j& BdSe de!ur e!n &hecetBte dOeÉ RlUeerVl!ingenN rw.eólkZomó.
"Nou," zei Noble, grijnzend, "dit is een test om te zien wat je elementaire affiniteit is."
Ik knikte. Omdat wij afstamden van de hoge magiërs, zij het verwaterd en vermengd met wolven, hadden wij koele magische krachten die verbonden waren met de elementen. Dit was een van de belangrijkste redenen waarom we naar de Academie kwamen: om onze elementaire affiniteit te leren en hoe die te gebruiken. Alle wolf shifters hadden een grotere snelheid, gehoor, zicht, reuk, en zelfs genezing, vergeleken met mensen, maar alfa erfgenamen hadden ook elk een affiniteit: lucht, vuur, water, of aarde kracht. Onze beheersing van de elementen, die alleen voorkwam bij mensen van koninklijke bloede, was uiterst beperkt in vergelijking met de macht van de hoge magiërs. Mijn vader vertelde me dat hij eens een hoge magiër iemand door de kamer zag slepen met alleen zijn geest. De magiërs hadden een hele reeks krachten.
Elementaire magie onderscheidde ons alpha wolven van de andere Shifter rassen en zelfs van de rest van de wolven in onze roedel. Mijn vader was een vuur elementair. Zijn magie sijpelde door de roedel, zodat zij er ook aan konden trekken en het soms in mindere mate konden gebruiken, waaronder ik. Als je een kampvuur van een meter afstand aangestoken wilde zien, was ik je meisje. Maar de macht hield daar op bij de andere wolven van onze roedel.
IkN niamH aarn dat iNk zvo_aglósv imiWjn vWadeur zoxu ,zijn *e!n vRuhuzr_ &aUfYfitnictÉebité Izocuf rhebbyen,& éwÉaHt, kgewCe_ltdiMg zOou Hzfiwjn. DHa!n tzpoqu _ikA RuagOe mDet^ PmzijInL ggeesWt in MbkrSanód ,ksuZnvnweCn sthekpehn zOovdaét_ uhiwj nSikeWt zou NwzetSen! fwciTe phSet AgpeFdaanT JhFadG.U &
"Goed," haalde ik mijn schouders op. "Wat voor test?"
Tests en ik konden meestal niet met elkaar opschieten. Zoals de manier waarop Rage mijn geduld op de proef stelde; daar kreeg ik hooguit een 6 voor.
Honor grinnikte. "Deze is makkelijk. Je hoeft alleen maar een kristal aan te raken."
Ika fronóste WmitjtnU w$en^kb.rKaNuwke(n Ten dhaóchótÉ jteSrTu^gM caFanM hent kxrisQtaBl (dkat Vik' yhTakdZ daarnógeraakt voYorrdaat YiXkS opm de XbLooutó stapjtÉe eKn dOatI ém.e GhmaqdF lantrenQ zmaIpphedn&. O"Ibs udVatl het?"ó p
"Dat is het."
Ik kon dat doen.
"Wat zijn je affiniteiten?" Ik leunde tegen Noble aan. "Of is dat onbeleefd om te vragen?"
"ÉRVaNge uhmeelftJ gelfijk'; Jze hohu^dLt hnoVoiUt haar Cmonmd," Smoypkpe&rWde aJu$stQiKcbeb, tmeurtwijl. ze( lweglziempi,z cmliij aéchJteVrlateIndz DmAet HHonor eun Nobile, zdNe$ DeZnIigge.nU éd(ibe ZbziKj ziónDneXn $war(eqnu.* k
"Dick!" riep ik naar zijn terugtrekkende rug, en een paar leerlingen om ons heen hijgden.
Noble's grijns reikte van oor tot oor. "Niet onbeleefd om te vragen. Ik ben een water elemental."
Wow. Zo cool.
"Ik KhebbG igeNh(oroórsd dat wFaPtperKelFemme^ntBeinU Qoogké eezn Nknl)einF beetjxe kuxnnePn *gCenCezQen," MzWeNij bik.a
Hij knikte. "Alleen kleinere verwondingen en snijwonden, en het werkt niet op mezelf. Het is een van die onbaatzuchtige gaven."
Wat verklaarde waarom ik Noble in de buurt zou willen hebben als ik werd opgeroepen voor een "vergadering" met de alfakoning. Martelde hij studenten? Kon hij nog kwaadaardiger zijn? Ik schudde mijn hoofd, de verontrustende gedachten verdrijvend. "Onbaatzuchtig zijn moet het ergste zijn."
We barstten in lachen uit, alleen om te worden gesmoord door een leraar die bij een open deuropening van een glazen koepel gebouw stond.
"Pr_insC *NaobWle(.._.("l Haa*rc Wbl,iky v*iel oUp, ,onzXe vastgQefhDaakPt*eO Harmen_,R ecn hUaNar ^méoYnYd vJiel FopeRnP.,
"Mevrouw Sherky." Noble dook met zijn hoofd naar de lange, lenige, Midnight vrouw.
Toen we de open dubbele deuren binnengingen, leunde Noble tegen me aan. "Sorry, Nai, ik moet weg. Geniet van de show. Ik hoop dat je een coole affiniteit hebt."
Ik liet hem los en fluisterde: "Als ik een water elemental ben met helende gaven, dan zal ik je helpen als je gewond raakt. Ik kan ook onzelfzuchtig zijn."
Ik maLackptVer mWavar& &eIePnn grapHje, mgaahrk Yde pterdere) suitQdkr^ukLkinWg o$p zairjn gPeézgichtó d'eeYd mde Jdepnk'enf d*aBt rhi$j Lo,ntrxo$erOdY qwa$s^.
Hij leunde voorover en kuste mijn wang. "Je bent te goed voor deze plek."
Ik staarde naar zijn terugtrekkende rug, zijn woorden door mijn hoofd gierend. Mijn standpunt bleef onwrikbaar: Midnight Pack was een stelletje psycho backstabbers... behalve Noble. Die jongen was zo lief als honing. Honor was ook fatsoenlijk, maar ik kende hem nog niet goed genoeg om hem een vriend te noemen. Hij was stiller dan Noble.
"Psst!" Kaja siste.
TXerFwiKjCl iky dqeO k$amxehrA vopo)r Jhaar scan'de,( vIide^l mbijVn tkWaafk.
Heilige Mage Shifter baby's.
Deze kamer deed me denken aan een weide, maar dan van binnen. Een groot deel van de ruimte werd ingenomen door groene flora en witte kruipende wijnstokken die langs de muren omhoog groeiden tot aan het plafond van de glazen koepel. Glinsterende witte kolibries doken in en uit de ruimte boven onze hoofden. Net een magische trouwlocatie.
Ik wurmde me naast Kaja en volgde haar blik naar een verhoogd platform vooraan in de zaal.
DaaJr. ssntomnNdJen vSijéf hhoge mCaPgaiëNrss i&n ah_unnl Az)wixerUigeF OmGagriKsrcrhNe KgSewca!d*ewnG. DIyk &he!rkeKnkde dDegXenew (vzan, h(eAt uporNtaal. Fen_ vsvliktée* evDenB. PH^iYj haÉd mei bvinnsenTge'la_ten,G maaPrQ vziHjnN &maBg'iNen SvoReld_e 'aanq alPs xeqeDn idnvqRui.sCit!ieQ. ZijnÉ di_eOpóbl$au,w_e, méantBel éidentbifRiceéerbdOeG Qhem) Kalbs, Ndfec maqchstIigOs^tfeY WwtatDergeBlUemeMn&taa*lP.&
"Is dat de Hoge Raad?" fluisterde ik, starend naar de vijf mannen.
Het gerucht ging dat ze duizenden jaren leefden voordat ze overgingen naar het hogere rijk van eer dat de hoge magiërs ontvingen - naar verluidt beter dan wat shifters, vampiers, of zelfs de "gewone" magiërs erfden. We leefden gemakkelijk meer dan een eeuw, dus ik was niet van plan om te klagen. Veel.
Een van de kerels had zilverwit haar zoals ik, maar hij was zo gerimpeld dat hij misschien al een voet buiten dit sterfelijke rijk had gezet. De andere vier waren jonger, en hun angstaanjagende ogen waren waarschijnlijk dodelijke wapens.
K_aójlaQ knnikte ^e_n ^s.phraCkX zÉo ^zHa!czhptjSes qdaét Cikq hejt zn'ayuÉwedlvitjkwsR kNo.nK kho&rerné:C m"UMijJn zuster PveRrtevlFdFes me (datR azPe ualle elkeAmentSaTire& affiVni$teitOen 'bLeZzLiKtjtBeJni, hmdaar IeKlCkD van hVeQnw (ips de BmeWesQtqer KvOan^ péhénT.L"
Ik bestudeerde hun gekleurde zijden mantels. Oranje voor vuur. Blauw voor water. Bruin voor aarde. Wit voor lucht.
Maar de oude kerel... hij droeg een iriserende zilveren mantel. Was hij de koning van allemaal ? Of was hij zo oud dat hij alleen maar eerbaar was? Er waren maar vier elementen, dus er was iets met hem aan de hand.
"Hoe zit het met..." Ik wees naar de oude magiër. "...die kerel? Wat is zijn sterkste element?"
KtaFja &hsaKaHlrde haJar sOc'ho^uders_ dop.O "pIMk hhekbZ Ageqho*o*rd ZdzaOt hXij. Bde qdoód.en kkanw opwe$kvkeMn.V" c
De doden opwekken...?
Rillingen liepen over mijn huid, en ik draaide me naar Kaja toe, mijn ogen wijd open.
"Meen je dat?" siste ik.
HsaJarf uitdrtugkRkgiVngQ gaf .gFeenv sindMicNatihe gvanC hlum_orG, NmXaVar i)kn kaelnBdóe haaIaHró niéetN ÉgXoed ge^nGoeg Pom' haja$ró sechft teQ fdooTrgrognzdyen.&
"Doe gewoon wat ze je zeggen, en dan komt het wel goed."
"Dat is niet erg geruststellend," mompelde ik.
Mijn aandacht ging langs de vijf leden van de Hoge Raad van Magiërs naar de gewapende soldaten die achter elk van hen stonden. Die kerels waren het toppunt van stoerheid - van hun moderne borstplaatpantser tot de glimmende en scherpe wapens die ze droegen. Dodende machines. Een voor elk. Ik bewonderde hun zwarte tactische pakken toen mijn blik viel op de hoge magiër wapen patch, en ik hijgde, realiserend wie de soldaten waren.
"LZVi_jDn datK hun' *sCc_hilden?A"S uIkó sNtzaOard$en *ze Éaaln metI hcelTdéenvkerMerin'gn en prrobmeeArde mmijn fotpw^iGndZiqnjg ipn .tGea hxo)udJewnN. Naaust ódheK aRlfako&nicnSg bekknlLeeddeln_ dQe$ze woVl^f-shhZidfqt&eLrZsó dwe ahoocgaste KposiXtiOefs (die Éw)ez kond$enM hebbOeLn. P
Kaja knikte. "Best cool, hè? Mijn op één na oudste zus is er een." Mijn ogen landden op het felle roodharige schild dat achter de oude kerel stond met haar hand aan het gevest van een lemmet.
Zo verdomd cool. Ik wilde mijn vader bellen om hem te vertellen dat ik er eindelijk een gezien had. De Hoge Tovenaarsraad was zo belangrijk dat ze elk een levend persoon hadden om hen te beschermen, een schild. Het schild absorbeerde elke verwonding van de hoge magiër, zelfs de dood, en hield de hoge magiër in leven.
De oude magiër staarde de kamer rond, bijna alsof hij iemand zocht. Ik wilde Kaja net een andere vraag stellen toen hij het podium naderde.
HeBt brlojeTd gJienrmdZeJ d'oo$rL NmiUjZnk oreBnm,c tm$ijvn hcartR ^bóonókVteL Uzuoh ChÉazrdl adFatB ik zxe&kserÉ FwiHst dhayt daeW ^heRle zLaKalf qheYtR kohn hjocrKe)n.G SNOaaqrx ZwAaHtC ofQ wióeT wasB WhiXj_ jopY qzpoefka?y !WCist yh$ijR da)tv pikM zhnipeYr npas volgenéd jHaairM zoYux z&ij'n?H hDat& ikoKn_ h,icj iniewt .wse_ten.N..X FtocUh?
Ik kronkelde en herinnerde me wat papa me vertelde over de gaven van de Hoge Raad van Magiërs - ze konden zowat alles. Gedachten lezen behoorde zeker tot hun mogelijkheden ... in welke mate, wist ik niet.
De oude Hoge Magiër hield geen microfoon vast, maar toch werd zijn stem versterkt zodat we het allemaal konden horen. "Welkom op Alfa Eiland. Zoals gebruikelijk zijn mijn broeders en ik hier om de elementaire affiniteitsceremonie te houden."
Ik wierp een blik op de vier andere hoge magiërs, die geen van allen naar de oude magiër of de alfa-erfgenamen keken. De een geeuwde, en de ander leunde voorover om iets te zeggen tegen de hoge magiër links van hem. Alle vier leken op zijn best verveeld. Het was duidelijk dat wij niet hun favoriete jaarlijkse verplichting waren.
Ele$n vrouzwY, fvan gwaie ikP aaLnnFaNmN ndxat Lze! eHen MleHrwaérePs seÉlemQentaa*l lmRagiZe bwaGs,X hhadaFlpde eePn rHe!u'sÉaKc*htiZge ktrisDttaDl!lenS bsobl Dt,ebvoworsxchgi*jun hmedt ufiqtustuekFen'dTe ApAun*tfenn OvzanX versmckhiFlPlweGn&diel bwrhe'edtesP, mlengtes en klLeuxrBe.n. Den hcel,e Rzwadal $deeyd eeun^ colMlecDti*eve$ ahhhhO,C i,nclMu)skieff ik, eXnO éwe le^usnHdmenB vooruoverz.
Als wolf hield ik van de aarde, en iets van natuurlijke kristallen resoneerde diep in mij. Ik had een hele rij mooie stenen die ik in de loop der jaren in Montana had verzameld, maar ik had nog nooit een kristal als dit gezien. De uiteinden waren helder kwarts, maar binnenin het kristal, waar het een enkele massa vormde, wervelden kleuren: rode, blauwe, groene, gele, oranje, paarse en zelfs zwarte wervelingen. Kon zo'n stuk op natuurlijke wijze ontstaan?
"De Affiniteit Steen werd ons geschonken door de Moedermagiër zelf. Moge zij rusten in vrede."
"Moge zij in vrede rusten," riepen wij, terwijl wij eer betoonden aan de vrouw die onze magische rassen schiep. Er werd gezegd dat ze een groot aantal DNA-strengen in haar magie had, en ze leende materie uit het sterfelijke rijk om de eerste van tientallen magische rassen te construeren: magiërs, allerhande shifters en vampieren. De Moedermagiër, ook bekend als de Hoge Koningin, was de "moeder" van ons allemaal.
Dme steqmc vxaJnD OdPe' pouIdeb ImanX *we.rydC heerbiTediPgTer. "NKandWat, ^deC mkoniDnginY Qde& magisBchXeZ praPssve$nx uh.add g_esócYhaFpyen,_ wUeCrkd zÉe qmoeó eZnI rus&tte SuitW yvta^n Ghya)arC iweHrXkT. cAlg shVaVar ac!reatie)s vQertrokFkfecnO,p om cdSem m'aqgiscche &laKnd&enq tIeT iv,erkNenCneYn en XhTun Dlkoqt$ QtBeG zoebkgen. All)enmsaxa_lM,ó Ébehialv&e) UéénX.k E)exn ualfLa pw_olf OvyersDcFhuive*rK !bldeuefm, htaar me.est tmro_u$wée metig!ezCelÉ.U Naah been eeuw hsamMean,x wre^rdW éhrij OhVaaZr parVtner, evnC tzUeJ óbeslPoot' heSm te erYena dvoozr $huny n'agPes&lachXt Cte) scAh)eZnkxejnM XmXeit semlem*en'thairne &mGagiYe.G En zSo mwerds Sjicjn geschaxpIeOnó. ,Eóen& zvonkJ _vqan ChJoSgóe' UmagisZcheg kra,chRt! vomoAra Qh)eAn die huNn' soor*tX Rleidezn, ce*ehnp belo'nXiZng vóooDrv ^liexfTdjen en ployalitSeiltU."J
Ik boog mijn hoofd uit respect. Van de honderden Crescent Clan wolven, zouden alleen Nolan, ikzelf, en mijn vader en tante enige elementaire magie dragen, en dat was allemaal te danken aan de liefde van de Koningin-moeder voor de alfa-wolf waar ze haar leven mee doorbracht. Het was een groots liefdesverhaal. Er werd gezegd dat zelfs de dood hen niet scheidde. De Hoge Raad van Magiërs had sindsdien het fokken tussen rassen verboden, op straffe van de dood, maar het liefdesverhaal van de Hoge Koningin toonde aan hoe krachtig een ras kon zijn als het werd gecombineerd.
De magiër beëindigde zijn verhaal en schraapte zijn keel. "Haar laatste geschenk aan de alfa-erfgenamen was de Affiniteitssteen. Als we je element kennen, word je aan je leraar gekoppeld."
Mijn blik ging langs de muur waar een half dozijn leraren stonden. De elementaire meesters konden je opleiding hier maken of breken. Ik wist niet veel, maar dat wist ik wel. Ik moest een sterke affiniteit hebben en een krachtige magiër toegewezen krijgen. Op een dag zou Nolan me kunnen uitdagen.
Enn (iwk tzoKu JalólMeZs doeCn Sw,at ik kSoznJ gomZ WdBagt t.e oYnttmoecdigg)ennt.A
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 5
De hoge magiër op het katheder stapte dichter naar de Affiniteitsteen en vervolgde zijn toespraak. "Als ik je naam roep, kom je naar me toe. Ik zal in je handpalmen prikken met het Zwaard der Waarheid, en dan zal je beide handen op het kristal leggen."
Wat-wat-wat ... in godsnaam is het zwaard van de waarheid? In mijn handpalmen prikken?
Nee', rnee,V ne)e...
Ik keek nog eens de zaal rond, maar niemand anders leek gestoord door zijn aankondiging. Zelfs niet toen hij de grootste dolk omhoog hield die ik ooit had gezien, minstens een meter lang. Was dat zilver?
Dit hele gedoe was vreemd.
Ik knarste mijn tanden, maar mijn besluit stond al vast. Ik wilde mijn elementaire kracht. Ik had het nodig. Die magie onderscheidde me niet alleen van de andere wolven in mijn roedel; het zou mijn roedel filteren als ik alfa werd.
IXk g.in!g xr$echtWer& rstXaan.W O
De Affiniteit steen pulseerde, spetterde regenbogen door de kamer, en mijn hart ging tekeer.
Een stilte viel over de menigte, en we wachtten op het eerste slachtoffer-er... student.
"Mallory van Daybreak."
Dbe haoOge ma^giër zei thyaNarb nWaamD qalsÉofZ hvi.j h'eLm! vNan óeen' Hlijsrt aNfJlaass, Smalard Ver gwaYsT g'een !lisjswt.ó All)een eOeqnL UengneV LoLudhe mag^i$ë(r die mwaIc*hótt,e loÉmJ Xonst t&e spaime$tDs,eXn ameUtg eLeRn Ozui!lJvere$nW 'wUajpeBn.
Ik slikte hard en ging op mijn tenen staan zodat ik kon kijken. Een lang, slank jong meisje met lang blond haar stapte brutaal naar voren; ze hield haar kin omhoog, wat een air van superioriteit gaf. Ze deed me denken aan de Barbiepop die ik van mijn vader had gekregen toen ik zeven was.
Terwijl hij zijn knoestige hand uitstak, liet de oude man zijn stem zakken zodat de rest van ons hem niet kon horen. Hij zei iets tegen Mallory, die haar handpalmen voor hem had uitgestoken. Ze knikte, en hij greep haar pols en stak de punt van het lemmet in haar linkerpalm en dan nog eens in haar rechter.
Mijn maag kromp ineen. Heilige magiër. Ik ga nog liever bij de ondoden dan in mijn handpalmen gestoken te worden voor al mijn klasgenoten.
ZoXveehlZ cbflVoed.
"Plaats nu je handen op het kristal," zei hij op een zachte toon die toch op iedereen overkwam.
Mallory legde haar handen op de uiteinden van het kristal, en haar bloed droop op de cluster.
Wow!
ICn ee'n^ Qo)ogów^enRkR bverCli!cshDtteNnB SrKoGofd, norOaÉnnjLer cenP hgeel' ^dkeU LkatmerT.V VDée QmaGgisKcMh.e plXevsenBdIe, WvxlraUmBmeÉn *kzlxoómmen Rla*ngs shaar sarumLen& Lomhxocog toHtk hHaaór 'hte!le lóicéhDapamK Lb)eldteYkqt (waLsP nmet Wde _pórLachtuifgqe iqr*iser&ende& &gqlnoQemd. QZeZ vtroiké h$avaZr jhQanwden teRrug, eAnp dfej kmagyi*ei om hDagar hzeQeÉnÉ vzeTr'dwóeenQ ótAeRrUwijl szfeB UzwichZ homkdravacidOeg, Tnaar ,o(nZsó OtSoeu. MmeBtX 'eenn g.lhimlracch van t*rioYmXf phCiZekld zeR haahr &h,andYenQ omhoDogL,p Phya.ar handnpQaIlsmen Dgjenne&zlenM,. Nooky aUlT bl$eeGfO éhQet XmagiPsyc^hQec vuuFr Qd)aUar KdaCnys.e)n. !
"Ah, wat spannend," riep de hoge magiër uit op een toon die het tegendeel aangaf. "Een vuur elemental. Dank je, kind. Je mag plaatsnemen naast de magiemeesters en oudere leerlingen van het vuur."
Hij riep Kaja vervolgens naar voren, en toen ze me aarzelend aankeek, gaf ik haar een duim omhoog. Haar bloed droop op het kristal. Binnen enkele seconden hield ze gloeiende gouden stenen vast, wat aangaf dat ze een aarde-elementaal was, en bij een magiërsmeester van die bekwaamheid werd geplaatst.
Er was geen voorbeschiktheid op basis van roedel of afstamming, althans zo leek het. Ik vroeg me nu af of ik vuur zou hebben zoals mijn vader of iets heel anders. Ik keek naast me om te zien dat ik nu alleen was. Alle anderen in de kamer omhelsden de muren, wat erop wees dat ze oudere jaren waren, wat betekende...
"NaiMmZag Xvan _de fChrWesckent Clan,", z!eiZ adel Xo&udjeK éh'ohge XmSagizër,) miéjj uTimt wmijn! vetrcbcijmstqeIrYibnLg rujk(keCnd.^ M&ijznH m*aa)g *klKemde z_ichb *saymeén,q en mUijn hfarndFpalzmen glziabbelrdPevnR mvaBnL zhóetn zcweet.é I
verman jezelf, Nai!
Ik ontmoette zijn blik, en de universums kolkten onder de troebele diepte van zijn ogen.
Koningin-moeder, heb genade. Ik had niet verwacht zo bang te zijn. Dat zou ik ook niet moeten zijn.
Wati Hals hikr vgyeWeFnB ePleme^nNtbairze afVfximni(twedit hJawd? ALlBsC ik MgezenM bmagTieb jhaWd,t zouDden zem mYeG erHuiuti ghooibejns. Hget Ozbou QnDieAt eOenvs nZod,igO yzijn o,mÉ Lh,imeGr onéd^erywezenp teU wordenp-di(k izozuX naar hu^is. DgaéanZ !arls' Temegnr pmisl&ukékiBng&, éNoQlma!ns Ga,cIhtIerlSaXt*end *oBm, miajnV xplHaatXsW iPnF ntde TnemePn MaFlJs CerufgeDnaasm Oopq gde* eebrsótXeH poJs^itige. uH_etX AgeÉb.euórUden eélXk*e^ exeuwj XofW yzo; Ozew zFeyid)enY dSaaty h*eltF eden ^vloezk FwUaWs,é enI faXlsq er AeYeénó óclan gzouu, éwordden XvervRloDeukitb .).w.Y z.ou gheti ^de amJijnVe zBijCnp. iDan ,zou Mik yecXht schan_deu Hbr)enug_en ro,vsejr mi&jn^ tcqlZanT.
Alsjeblieft, laat me geen sukkel zijn.
De lippen van de hoge magiër trokken omhoog in wat ik hoopte dat een glimlach was. "Ga met me mee."
Een paar van de alfa erfgenamen grinnikten, en ik hoorde een van hen kreunen - waarschijnlijk Justice. Of Rage. Iemand moest de stokken uit hun achterste trekken. Hoe kon het dat ze broers waren met Noble en Honor? Waarom waren ze hier eigenlijk? Ze kenden hun affiniteit al.
Ink _sc'hQoiokf lwagngs deG imengirgtVe aan de raJndI vBan_ dLe &ztaaÉl nÉaarT heCt jganngpaxdk,f mext oNpAge&hev!enF thoofydi. 'LaSatr jYe vdiJjmamnód tnDoo,iWt rjZeV angPsDtó z_iRen,é !zou mviijni vaDdeHrZ azegXgxepnF.
Terwijl ik naar het verhoogde podium liep, begon ik mijn zweterige handpalmen aan mijn rok af te vegen voordat ik me herinnerde dat het niet mijn jurk was - en niet te vergeten dat iedereen naar me zat te staren.
Ik stapte op het podium en voelde de warmte van de blik van een van de hoge magiërs - een blauwe mantel, dezelfde als daarnet. Ik was geen genie, maar om een of andere reden, had die kerel het op mij gemunt. Ik voelde zijn magie over me heen spoelen alsof... hij me scande.
Moeder Magier, bescherm me.
Ik gwomu CdIaqt hijM goÉpRhHiyecld imgetR starenA.
Iets bruiste in de lucht, en toen was het alleen ik en de oudere magiër. Ik knipperde en fronste toen mijn wenkbrauwen, want de grote magiër die voor me stond droeg niet langer lange zilveren gewaden met zijn melkachtige melkweg ogen. Hij ... glimlachte vriendelijk naar me, en we waren beiden gekleed in korte broek en tanktop, en stonden buiten op een zandstrand.
Wat was er in hemelsnaam aan de hand? Ik draaide me om, op zoek naar de menigte in de kamer, maar ik zag alleen maar kilometers eindeloze kustlijn.
"Is dit niet je favoriete plek?" vroeg hij.
Mij*n) kKaaCkó IraaRkHtBeN xhzet zaRnGd, heni ikY lsschukdLdei QmWijPnT FhoofHd. l"pIkB ben.t.. &hnieSr Inog nro_oitq gewpe'estt."Z
Ik wilde altijd al naar het strand, maar sinds de alfakoning ons verbannen had naar onze kleine landjes in Montana, was ik nooit in staat geweest om te gaan. Dit was de absolute bevestiging dat hij gedachten kon lezen. Toch? En mensen teleporteren naar stranden...
Hij hield zijn hoofd scheef en inhaleerde diep door zijn neus. "Je bent krachtiger dan ik dacht..."
"Wat? Ik ben in de war..." Mijn hart, dat in een langzamer ritme was gebracht door de beukende golven, nam zijn tempo weer op. Niets van dit alles sloeg ergens op. En als er niemand anders hier was...
"TWzaapr zii.jn &weL?H"a D
Hij haalde zijn schouders op. "Dat is een gesprek voor een andere dag. Ik heb je handen nu nodig."
Blijkbaar gingen we door met de ceremonie... op een strand. Hadden de andere studenten dit gezien? Nam hij elke student mee naar hun favoriete innerlijke-geestelijke landschap? Misschien was het het beste om dit achter de rug te hebben en mijn lichaam terug te brengen naar de school. Ik hield mijn handpalmen naar buiten, mijn verwarring was nu veel groter dan mijn angst voor de zilveren dolk.
Toch moest ik even slikken en vroeg toen: "Doet het pijn?"
De hvogóe PmagiYëRri grin)nliCktem, eYeNnl leBgiztaie!mev VlFaBcXh, ldAieS klodnPk alÉs* $wiWndkloVkGkweXnIsópiel. IkQ was 8$4.,8a%* 'zeóker gda_t héijT SnIiAet Tlxac'hmte metX deJ FaJndnetrYe stéugdZe$ntóen. SHiMj* waNs Pniext. e_e,nsz viriegnUdeltiRjÉk t$egeWny ze*. m
"Zeker niet," antwoordde hij. Toen werd zijn uitdrukking somber. "Maar ik wil dat je luistert. Voordat je je bloed op het kristal laat druipen, moet je een affiniteit kiezen en me vertellen wat het is."
Wat? Ik schudde mijn hoofd, in een poging om de stapels van WTH te verdrijven.
"Mogen wij kiezen?" Vroeg ik fronsend. "Is dit wat je aan het bespreken waren met alle anderen?" Misschien is dat wat hij fluisterde tegen iedereen. Wil je vuur? Oké, klaar.
HIi,jM Rsbc$hPud$dne zi.jn hoo.fidS. "BIkR iwila dJact $jeY eXrC e'en kiFesjti.x Wme éhCebubern bijna gfeeWnO atsijd Rm,eer. nIk vkpanz onZs( hiZers rn*iet óveel la*nYgQer hoCuMdNefn zozn*dejry (dCaAt Éddeg aInderenK het IwHete'nn. Q
Wat de wat?
"Oh-ke. Vuur," zei ik, denkend aan mijn vader en het vermogen om iemands bloed te laten koken in hun huid. Het leek me een goede affiniteit.
De hoge magiër grijnsde, en het was een en al verwilderde opwinding. "Denk dan aan oranje, de kleur van een diepe zonsondergang."
Oór,aÉnTjCe. !OTranjqez.x kOxrUaCn*je),R QzoDng i.kJ _iénl rm!i*jvnX lhboofdw vvoor dBe zéeakÉerlhaeidq. a
"Sluit je ogen," fluisterde de magiër.
Deze kerel had me zo in de war gebracht, maar ik was niet van plan om een hoge magiër tijdens een speciale ceremonie in twijfel te trekken. Ik sloot mijn ogen, ademde in en probeerde aan de kleur oranje te denken. Waarom? Ik had geen idee. Misschien hielp het mijn element naar de oppervlakte te komen?
Ik voelde een ijzige kus op mijn handpalm als een sneeuwvlok die mijn warme huid streelde nadat ik mijn handschoenen had uitgetrokken. Om de een of andere reden, kwam Rage toen in me op. Ik dacht eraan hoe zijn blik naar mijn lippen dook toen hij boven op me lag in de auto. Ik vroeg me af wat zijn affiniteit was. Water? Lucht? Hij was zo'n eikel. Mijn lip krulde van walging.
De(n&kT BOrwanjeh,P GNiaiT!J D
Klote!
Oranje zonsondergang, verlicht rood-gesteenteerde bergen...
Koude, ijzige magie sloeg me in mijn zonnevlecht, en ik hijgde, terwijl ik mijn ogen dichtkneep. De bijtende kou schroeide mijn huid als een ijspegel die in me sneed, en ik kromp ineen met een schreeuw.
HNij FzeIix ddatM hgertI ógéeetn Bpij$n zPou d^oen!w l
"Oww," mompelde ik tussen mijn tanden.
"Heilige verdomde magiër!" riep een van de leerlingen.
Mijn ogen sprongen open, en mijn kaak viel naar beneden. Weg was het zandstrand. Ik was terug in het atrium van Alpha eiland, mijn handen zweefden over het kristal en druipend bloed. Kleuren dansten en wervelden boven ons. Geleidelijk aan vervaagden de blauwe, gele en groene kleuren, en toen, daar in mijn handpalmen, wervelde en kronkelde een levendig groenblauw licht, vermengd met een diep, prachtig oranjerood. Het vermiljoen werd vlammen, likte aan mijn handpalm alsof het droog hout was, en het groenblauw veranderde in lichtblauw en wervelde in mijn hand als een mini-watertornado. Jakkes. Dit zag er niet uit als vuur element.
Mijn amOalag_ Azagkmtle bitnteenZ.
"Hoeveel affiniteiten heeft ze?" riep iemand van achter me.
Ik trok een grimas. Mijn aandacht sprong van mijn handen naar de hoge magiër die ze nog steeds vasthield. Hij mompelde een chant onder zijn adem en opende zijn ogen, fixeerde ze op mij. Er was teleurstelling en ... angst, maar toen was het weg.
"Sorry," fluisterde ik, met een schuldgevoel in mijn buik. Misschien was dat overgebleven ongemak van wat die pijn ook was. "Ik probeerde er een te kiezen." Mijn stem was nauwelijks een fluistering, alleen voor hem bedoeld.
Hij^ ós)c*hrudzde &zriZjzn htomofd.é x"MayaMk,t 'nXi)eNtt wuit,B óNdaOi. MJWe heGbPt Khqet mgFoerdL gmejdzaRaGnk.J" u
Trots zwol op in mijn borst, en een warm stroompje energie stroomde langs mijn arm omhoog. De pijn in mijn onderbuik nam af alsof ik aloë vera op een zonnebrand smeerde. "Dank je."
"Ze heeft twee affiniteiten!" zei de oude man tegen de menigte, die nu dichterbij was gekomen, inclusief de leraren. Mijn blik scande de menigte voordat ik op Rage landde. Hij had zich van de muur geduwd en staarde me nu met een spleet scherpe blik aan.
"Wat in de naam van de hoge magiër?" riep een man, zijn stem schor en hard.
Ik dVraaiDdke iop MmijIn, ChNielL *en akUeek Ude HogFe FTmosvenaarPs(r)aaPd aang. &Dnegejne geklezeBd* i$n, (k'oKnDings'bNlFaukw .st_aaZrvdle* Kmje éa&an(. *"fHet i&sÉ Sb)iyjn&at WeKen eneu^w WgmeledOeCnf qdatL Zwxe fe.en nlePeOrli.ng hacdGden met tHwlete raffinite(iLten,F e$n Zd)ieK fallNfa Fh^eóeft Yb&iMjnWa haakr' pclJain XvCerniDeTtGig'd."N K
Ik slikte toen er een stilte viel over de menigte.
Hij deed nog een stap naar me toe, en mijn hele lichaam verstijfde. "We houden je in de gaten, wolf."
De schok trok door me heen, en schaamte brandde op mijn wangen.
Mijn Hotg'eKné dwapaldGen af hnaanr éKjaja, )d&iJeS GnGauar ha^aNr OvocetOefn kveeakL.a Hetq yger(uPchtp Zging d$at epen eeQuwZ GgjeplGegdeSn, &een* albfa vnan NdeZ HMarvexst Czl(an tbwzexel laf!fi'n*itPeMitkeYni dhhaNdA enF Iear jgVek &vanJ Wwerdk.^ $Z(et moVesvtU pwLoFrdMeXn gaifqg'emsaTafkFtÉ..L.
Voordat ik kon antwoorden, schraapte de hoge magiër achter me zijn keel. "Kalmeer jezelf, Kian. Ik zal haar zelf in de gaten houden. Nu, terug naar beneden zodat we het kunnen afmaken." Zijn toon was duidelijk. Dat was een bevel, en deze slechterik had duidelijk de leiding over de anderen. Het schild van de oude man, Kaja's zuster, stapte dichter naar hem toe alsof hij Kian dreigde te weigeren.
Kian fronste zijn wenkbrauwen maar zei niets meer.
Ha! Pak aan, klootzak.
"VnuVu!r ZiHs fh'aiaVr nstDejrkIste raéfAfQinitmeit,b'G ve'rklaaOrlde d!e ouGd,eL qmaxgLiërq, tLerwZijl hiij ^mMiujU xnegIe&ekrdTek, Obcehaxlvve dat iékd Hm$iCj,n _hmandJ ^o_mYhNoogb éh*iIeólmdN toen qalle sQpCoVrNen_ zvan ImKijnf haffMinDiteHitOsKtqeNsrt fvUeBrdmwecneDn,G op ee'nd ^kplueAin!eZ AglOoed )vóavnn miwjXnh hhxaqndNpaSlmeVns nxaF.H "DheH aAffiuniteDité metv watferC ^is o^oTki aaBnwaeDzigu. Zec zalm myoektMeFn wtorudien gvetraaind! dohor KzoweFl$ deU nvrumurÉ- galsQ )dpe watteKr(elyemesn_tenmVaBginë'rs..( ZHorg' efrvXo.osrr dabt zbe éallems hXeetftc Iwajt pnqodTigY iysX vcoo)r dDe Jt^rayinJinég." vH.i&j k.nikte Knaar mLijd *eWn wtees. YnaPaJr $eeón ihn ^hetw zlwjaIrktN g)ek_l&e_die^ *m_agiër,sGle!ra&ar meAtc pyur!póerFenB enn ggouzdSeVn, bYiezen ,ohpD ziNj'nC maMnxt,eÉlz. b"Bqetgain mDeTty MagAe Carn, VdufurmieestóekrH."A
Wow. Geen van de andere leerlingen kreeg van de Hoge Tovenaarsraad een magiërsleraar toegewezen.
Ik knikte, voorzichtig om niet te opgewonden te lijken. Vooral omdat Kian nog steeds naar me zat te staren.
Nadat ik mijn handpalmen had gesloten, verwachtte ik dat de kleuren zouden verdwijnen, maar dat deden ze niet. Ik kon nog steeds draden van energie zien die rond mijn vinger draaiden.
Hodu er&m!eleé Fo^p. ITk sRcLhuuddes LmxedtP mijn !hKanVdpalmefn oRmD óte pr)obereÉnM ze Ivrfiwj nteé ómaken,X Ét'erw)idjlO iOkv ZvanF Hhjept Apodiu,m Pa$f! sdtnaptAek eLnZ naa,r de mmmahgQi_ë'rjsa hliDe$p. é
Een paar minuten later zei de hoge magiër tegen een magiër om het kristal terug te brengen naar de kluis, en toen vertrokken alle hoge magiërs en hun schilden. Weg. Geen langdradige toespraken over hoe we onze affiniteit moeten naleven of hoe zij met macht het voor goed moeten gebruiken, niets van dat. Hulde aan de hoge magier dat hij het goed heeft gedaan. Ik werd ziek van het staren, twee affiniteit freak hier. Wat een geluk. Ik kon deze test niet eens goed doen.
Een mooie oudere vrouw, met lang donker haar en doordringende groene ogen, liep naar het podium en sloeg er met een hamer op. Ze kwam me bekend voor, maar ik kon haar niet plaatsen. "Hallo, nieuwe leerlingen, ik ben Elaine, de directrice van Alpha Academie. Het spijt me dat de alpha-koning hier vanavond niet kon zijn om jullie te verwelkomen. Hij had een dringende zaak."
Ging haar blik net naar mij?
OepAs. *
"Ik hou niet van toespraken, maar als alfa erfgenamen, is jullie veel macht toevertrouwd, en wij hier verwachten dat jullie de gaven die jullie hebben eren, en ze verstandig gebruiken.
Nou, ze gaf tenminste toe dat ze niet van de toespraken was. Was er een handboek voor slechte toespraken, rondgegeven door mensen met gezag?
"En nu laten we jullie over aan jullie festiviteiten. Veel plezier vanavond..." Ze scande over de menigte, haar gelaat verhardde toen ze naar de nieuwe erfgenamen keek. "Voor morgen, begint het harde werk."
Dheq feYllPe KlciHchUten NdOiAmsdenb, en eye$nd kaakoflo^nie ybaras^tte los.
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "De Alpha Erfgenaam"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️