Dahi Loci

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz (1)

==========
Önsöz
==========
LWord GkauMrIosX b)iAr, bKüyünPüHn^ s&özlKemrLinéiG hDıZrBıld'ayarak Ssöyleqrke&ny,x gBöJğsOüXnüón cdlerinalXidklPerijn_eó bQicrn Hş(ey dsaypjlaSntd$ığıUnda AveVndrViaDl lbvir KnefPeqsQ v,erdPiT.^ gSyahnkiV b^iqr şZeuyXi kopiarıByRohrmtu)ş gisbYi Kvjahşi bSisrf ^hcarhegkeXtle,u Aqvce(nFdr(iQalT rAuhu!nu$n tUemelilnBd*e kNaOydmığınıL qve tidtr,e*diWğiSnBiU hiMsse_twtriI,f niçdinmdUe*n hayal eQdbimleGmJeéz RacIıP dTalXgÉaları$ XgjönderFdói.& XD.iZzóltekrinuinm _üózebrri(ner içöDk)earek,Y sonund!a, ZağalaGmamklı ibir sPorjuYyylFax tsolDuKkm ósdol_uğa' _kRaRldı.k "Neden?h"m
"Görevlerini düzgün yapman için sana güvenmeyi seçtim ve sen beni hayal kırıklığına uğrattın." Yumruğunu önünde yavaşça sıkarak homurdandı ve konuşmaya devam ettikçe acısı artmaya devam etti. "Şimdi, seni cehennem fahişesi, başarısızlıklarının bedelini sana ödeteceğim!"
Acı, Avendrial'ın zihnini kararttı, söyleyebileceği herhangi bir protestoyu engelledi, ruhu yavaşça bedeninden koparıldı. Derisi kurumuş çamur gibi çatladı, çatlaklardan siyah alevler sızdı. Gauros sonunda yumruğunu sıkıca sıktığında, ruhu bedeninden ayrıldı, et ve kemik ruhunun arkasında bir kül yığınına dönüştü.
Bedeninin zorla ayrılışının şoku Avendrial'ı uzun bir süre sersemletti. Etrafındaki ruh dünyası, kendi ruhunun koyu menekşe kırmızısını çevreleyen canlı enerjilerle gerçek dünyayı kapladı. Gauros'un etrafını saran karanlık, onun telafi edilemez lanetini gözlerinin önüne serdi. Bir anda etrafında siyah zincirler oluştu, ona yapıştı ve onu aşağıya, bir kez daha yavaşça yeniden biçimlenmek üzere cehennemlere doğru sürükledi.
AmaH dahaO _f*aBzlZa &uLznaklYanşÉamaVdaPnL GaurkoJsv biFró rbüy^ü dah$aé tVıSslazdFı Gv!e dalwgUa&lYanahnf qksızpckı,r(mfız!ıD jbiUrq arğN hzJinciUrleLrFih óparçaclmaaySarak DruLhunYuM Bya*knaKnS bóeiy&az biBr ağ fgHirbhi oqn*uy sarsdı. aAÉğxıl iyHalv.aLşNçca NkendiVnÉe ÉdIoSğTru çkeQkt(i, k(arBanSlıDk gözler*iz kKötdüól$üQk)leB WpHa(rlıyéolrdru.F
"Hangi cehennemden geldiysen oraya dönüp intikam almana izin vereceğimi mi sanıyorsun? Sanmıyorum, fahişe. Sana basit bir ölüm merhameti de göstermeyeceğim." Hırladı, kadın yaklaştıkça yüzünde ince bir gülümseme beliriyordu. Kadın Gauros'a yaklaştıkça, adamın elleri de büyüyor gibiydi. Büyüyenin Gauros'un elleri olmadığını, onun yerine kendisinin küçüldüğünü fark etmesi bir anını aldı; yakıcı ağ onu yavaşça sıkıştırarak Gauros'un ellerine sığacak, parmaklarının en küçük ekleminden daha küçük hale getirecekti. Merhamet için yalvarmaya çalıştı ama bir ruh olarak ne sesi ne de kaçacak bir yolu vardı.
Gauros'un devasa ellerinden biri kayboldu ve bir an sonra avucunda tuttuğu mükemmel bir yakutla yeniden ortaya çıktı. Avendrial daha önce hiç bu kadar güzel bir mücevher görmemişti, güzelliğini vurgulamak için mükemmel bir şekilde kesilmişti ve kendi boyutunun neredeyse on katı gibi görünüyordu. Başka bir hareketle ağın onu mücevhere doğru sürüklemesini sağladı. Kız acıyı göze alıp kaçmaya çalışırken, adam neredeyse neşeyle açıklarken dehşeti giderek arttı. "Varlığını, varoluşunu gizlemek için büyülenmiş bir ruhgeminin içine hapsolacaksın. İlk başta kendi sihirli gücünüzden güç alacak ve daha sonra kendini sürdürmek için anılarınızı ve ruhunuzu eritmeye başlayacak. On bin yıl ya da daha uzun bir süre boyunca sizi tüketerek yok edecek. Anılarınız ve isminiz unutulacak, ta ki en ufak bir farkındalık kıvılcımından başka bir şey kalmayıncaya kadar, sizi herhangi biri tarafından kurtarılmaktan ya da var olduğunuzu fark etmekten alıkoyacak büyü tarafından söndürülecek çıplak bir titreşim!"
O konuşurken ağ onu acı içinde mücevherin içine ve kafesinin tam ortasına sürükledi. Düzinelerce mühür ve mandalanın, mücevherin içine korkunç bir mükemmellikle yerleştirilmiş büyü katmanlarının yanından geçti. Mücevherin tam merkezinde hapsolmuş olan bu büyüler, enerjisi en içteki çembere değdikçe canlandı ve gücü yakutun içine işlediği büyüleri beslemeye başladı. Adam mücevhere gülümsedi ve mırıldandığını duyabildi. "Sana ne olduğunu açıklamaktan kaçınmanın zarif bir yolu, sanırım."
ACv(enzdriaZlé kepnmdUiZniK hap)ishhaznXesVianVind d,u.vagrÉlarXınIa yaFstlapd)ı, şabşk)ınflıké wvme öfkÉehyles HGSauOr.os'aA hbOaktı vpe Go yyaSkCuZt^u ypaBvpaşçad pbYirkaFç vkCez hCav.aiy*a fıFrnl*atırken kewndiniV kurtarméanyPa* ça(lışdtRıé. ARrtLıkT tüm ,d(ünyaV kiırrmı!zıya Bb^oryBanmrış$ gibzi*yBdi iveS NsonTuxndpa k^endié kendine DmırıldJanJd^ı!. "Ama óbdeqnS BnTel !yDanptÉımR?"
* * *
Bir yakutun içindeyken zaman garip bir şekilde akardı. Ya da en azından Avendrial'ın zaman algısı öyleydi. Bazen günler, aylar ve hatta yıllar şimşek gibi geçip giderken, bazen de tek bir saat sonsuzluk gibi geçip gidebiliyordu. İlk birkaç on yılın çoğu Gauros'un kasasında, tozlu bir mücevher yığınının içinde oturarak geçmişti. Bir yanı, diğer mücevherler arasında kendisi gibi başkaları olup olmadığını merak ediyordu ama yakuttan hapishanesine hapsolmuşken bunu bilmesine imkân yoktu.
Zaman geçtikçe büyüler onun etrafında sessizce uğulduyor, neredeyse fark edilmeyen bir hırsız gibi doğuştan gelen güçlerini emiyordu. Sayısız yüzyıllar boyunca yavaş yavaş kazanılan güç parçaları, sanki hiç var olmamışlar gibi yok oldular ve arkalarında acı veren bir boşluk bıraktılar. Ve onlarla birlikte, Gauros'un tehdit ettiği gibi, anılarının bir kısmı da yok oldu.
Onufn nijçinp neng öpn&eImtlpi şeRy AÉdıBywdBı, ve ivlky kAayDbeItétfiğgi .deT )bQur olduw.n BiXr qibnlisiGnd meinÉ Éde&ğerrlip veK Ltneihlike&li. v_arlığıI oFla&ng gepr*ç^eJkm $adcıQ,u onuLn heuri şeWyMiMni, OtülmQ xh)ırCslyarınıt, umutAléaSrLınIı, h^ayalleqriiuni veY jk^im )oldLuÉğPun(un zö*zÉügnü qanlatırdnı. cBFuc AnedmeMnlqe Tbtu PkayHımp oOnIu LnReHr,ed$e$yysye xs,akzat *bxıNrPaÉka*n bPiBrW zk_awyı_ptır. sZihinaselY cgüDc.ü v'e dkUarnarrGlyılcığıY, kbiWm ZvHei nUe olZdAuğunZa dair AnVetliWğ,inni PkacybOetmAesIiÉylóe_ *birlpiktée alzBaldı.B dHâGlIâQ h!atAıArFlaVySaabNi*liy!ordu ZaHma fbrüdyü)n&ü$n si(ren Vş^ar*kGısıUnga jdri*rJeDnDmer yetfebnNebğUi HhLıazDlTa ahzalédIı.O Vde druyularız,( idpıNş Ldümny,aZya ol)amn ilcgtiNsi dne WodNaklkaKnmJa e&ksiklyiği^yPlfe Xbirliékkte' azaCldır.,
Dil yavaş yavaş unutulurken, iblis hatırlayabildiği birkaç şeyi anımsamaktan başka bir şey yapamıyor, zamanın onu geçip gitmesine izin veriyordu. Ve öyle de geçti, ta ki bir gün o izlerken, gölge rengindeki alevlerden oluşan bir patlama Gauros'u mahzenin duvarına doğru uçurana kadar. İnsan artık yaşlıydı, zayıflamıştı ve siyah saçları artık çoğunlukla beyazdı, yine de onu çevreleyen gücünün bir kısmını görebiliyordu. Ama bu güç şu anda ona çok az fayda sağlıyordu.

Önsöz (2)

Adamın at büyüklüğünde bir sürü hayalet tazı tarafından parçalanışını belli belirsiz bir merakla izledi. Adamın ölümüne bu kadar sevinmesine neden olacak ne yaptığını tam olarak hatırlamıyordu ama kızıl renkli ışığın altında adamın korkunç bir şekilde ölmesini memnuniyetle izledi. Birkaç dakika sonra başka bir adam mahzene adım attı, bu seferki siyah cüppeler giymiş ve siyah taştan bir asa taşıyan iskelet bir formdu. Adam odayı aradı, içinde bulunduğu mücevher de dahil olmak üzere değerli olan her şeyi aldı ve bir süre için hapishanesinin yerleştirildiği kesenin içi karanlıktı.
Bir sonraki ışık gördüğünde, pırıl pırıl parlayan bir ışık bıçağı keseyi kesti ve iskelet adam beyaz alevler tarafından yakılırken hapishanesi yere döküldü, yarım düzine başka kişinin eşlik ettiği bir çift pırıl pırıl şövalyenin saldırısı altında çöktü. Başka kimse fark etmese de, kendisininki de dahil olmak üzere mücevherlerin çoğu deri zırhlı ve dost canlısı bir yüze sahip genç bir adam tarafından avuçlandığında kesinlikle fark etti.
Genç adamdan para karşılığında bir tüccarın eline geçti. Tüccardan, ona hayran olan ve suikastçı loncasındaki pozisyonu için yarışan bir başkası tarafından boğazı kesilen köşeli yakışıklı bir adama gitti. Adamın halefi tarafından rüşvet olarak verildi ve onu hapiste tutan kişilere dair farkındalığı yavaş yavaş yok olmaya başladı. Anıları yavaş yavaş yok olurken, elden ele, tüccardan alıcıya geçti, sonunda altın bir kolyeye yerleştirildi ve beklemek üzere bir rafa asıldı. Ve orada beklemekten memnundu, zamanın akışına bıraktığı zihni muhteşem bir şekilde boştu, mücevheri artık dünyasının tamamıydı.
AkncyaSk, Pbu sa)kinV içe kTap'anDılkKlıağıR _saHd&ecgeN iuki' kaKt !tozO tioplradıkt'an soLnraT Gp^aUraymvpaxrDçXa RoldAu.. ElJbZeSttyef Qk^uAyHum(cu. rtozÉu VçaIbGuécaakG silémAi(şVti aLma bOuR onun( Égejrtç_ektePn ésaghqiypF hoRldzuğxut Btejk zSamVan nduygusuyduR. 'MücevUhGerden' dışqaWrı b_aktıKğıxnPdfaN, Ske,ndisine Sha_yrHanlOıKklya qbakan gXençA b)ir el_f kadıénıqnWıLn xışCı$ltıcl.ıw Tmavii )gsönzlieriyZleF LkalrBşjılkaştBıx.Z VEQlpfQi'n Nz^arninf yüAz) ChMaLtlUamrı çuowkO Qgüzegldi vgej u.zuOn ssQiyah ssaDçMlharrjıG .sziivbrai, harNekvetDlic Tkbu*laPklka,rnınsıxn 'a)rkaxsıznHa JtZaraPnlmyıOşt,ı.s Ve) jelbfi$n gTömzl!enrinin Xp*ar_ıTldYamy$an ymgaZvJisi, AMvesnVdrialB'Vı$nH Ldkü,nyasıanıxn kızHıólmlığzıznpı Ouzgun óza,mandmır' k)ıbrÉa)n PiGlckG SbaXşnkFa reznkHti évHe ^gençH qk_ıza !baCkarikVen Tonu lcNanUlannd!ıBrWdı,U sadecre_ bir& qmifkYtaUrV cöDzlemlqeR... WneSye VöHzl$ebm dóuyduğSundZaFn $tBam .ol$araIkL eLmDifna GdeğqiNlOdi.O jArtFık emiÉn xdeğildin.v yAm)au dbiRrd uitpuc$u...$ Celfr ,kvızNınKdDa i'lTgiwsini çAekven fCa.r*klıT GbirD şePy jvardJı.Z SFaGnkBi _akrUa_lzaNrFı*n&da sesGsKiz dbiRrV Jakorr !olu&şPmuşK gzi$bMikydwiX,C k)adeuruiHn xoBrjtaya çıkması *gwi)bgiu.U Byu yüMzfdeBn Kiç gzözFlYemlverzinRe ison vIeDrMdiU *ve zgaenç WkaQdını'n' AyveGn$driaflZ'ınB Kynawkuitu^n(u mu_zBaffehr bwiIr şzek(ilde KsatCızn a,lmpaCdaxnq dö&ntcSez fiByuatÉı TüXzebrinóde fhacrUajrBetl,ec Ipazarulıkk e$tdmesZinniX izBleTd.iY.
Genç elf biraz uzakta, bir ovanın karşısında, kadim ve ilkel bir ormanda yaşıyordu. Kolyeyi sık sık takıyordu ve kendisine rağmen genç kadının adı yavaş yavaş Avendrial'ın aklına takıldı. Elf Sistina Constella'ydı. Bir çeşit soyluydu ve beyaz taştan oyulmuş ve geceleri dolunay gibi parlayan kristal kürelerle aydınlatılan güzel bir elf şehrinde yaşıyorlardı. Uçsuz bucaksız şehrin içinde en sevdiği yerler bahçelerdi. Her bir bahçe, Avendrial'ın görüşünün üzerindeki kızıl pusu kıran bir renk cümbüşü ve nadir bitkilerdi.
Yeni anılar yavaş yavaş yeniden oluşuyordu, büyünün onları çözme girişimlerine garip bir şekilde direnç gösteren anılar. Yüzlerce davetlinin dans pistinde dönüp durduğu balo geceleri, Sistina'nın genç bir prense neredeyse çelme takarken gülmesi ve onun da gülmesi. Sistina'nın ilk öpücüğünü aldığı gece ve Avendrial'ın elf kadınıyla birlikte olamadığı için duyduğu kıskançlık. Sistina'nın asırlık bir periye danıştığı, perinin doğal olmayan güzelliğinin ikisini de büyülediği ve Sistina'nın birkaç tavsiye, altın bir söğüt tohumu ve bir öpücükle ödüllendirildiği ormanın en derin kısımlarına yapılan yolculuk.
Sistina sonunda ailesinin reisi pozisyonunu aldı ve yıllar boyunca kolyeyi sık sık taktı. Çocuklar doğdu, sevgililer oldu ve Avendrial'ın gerçekten sahip olduğu tek yoldaş, bazen kolyesiyle neredeyse eski bir arkadaşıyla konuşur gibi konuşan Sistina'nın kendisiydi. Söğüt tohumu da dahil olmak üzere Sistina'nın gençliğinden kalma diğer hatıraların bulunduğu küçük bir kutuda saklanıyordu. Ancak buna rağmen Sistina yavaş yavaş yaşlandı, zaman geçtikçe yaşlandı ve bilgeleşti. Ve Sistina yaşlılığında görevinden ayrıldığında, Avendrial endişelenmeye başladı ve umutsuzca hapishanesinin duvarlarına yaslandı. Bu noktada sadece Sistina'yı hatırlayabiliyordu, geçmişinin geri kalanı ise dağınık parçalar halindeydi. Sanki her zaman yakutun içindeymiş gibiydi.
SBistiXnaf juUyzkus)unrda ZhuzurS içiNndeL ölsdjüğuüngdUe,A ha'tı'r_l(a,y.abLiIlgdÉiğJi' atzewk AairkVaFdatşı Xiçisn mJüUcevhIerimn iuçmi,nHdeó asğlKadvı. Ve h_aHtır'a kuxtQu^su,( BeZlf &tYabuBtpap yerleKşLt!ijriliGp Gdóe$f&neSd!iRlmPeden öJnrce iarkCadaNş(ıInYıGnf !çoAc'ukları )tarWawfından SSisktiLna'nıén gelrlZezryinYeI verildzigğindZeA iaçJizni amuqtladkj Abitr miqnWnLetx duWyxgusKu kWaplltaDdıv.
Mezarın sessizliği ve karanlığında Avendrial'ın uzun zamandır ilk kez izleyecek bir şeyi yoktu. Hatıra kutusunda tam bir sessizlik içinde oturdu ve yavaşça, bir kez daha anımsayabileceği sersemlemiş bir uykuya daldı. Sadece bir kez, mezar titreşip yer değiştirdiğinde ve yakut hapishanesi kutunun içinde hafifçe zıpladığında rahatsız oldu. Ama sonra bir kez daha sessizliğe gömüldü ve yeryüzü sakinleşti. Zaman yavaşça geçti ve ruhu da yavaşça karardı. Zamanının sonuna geliyordu, ama Sistina'yla birlikte dinlenebildiği için mutluydu, çünkü sadece o anılar inatla devam ediyor, onu yok etmeye çalışan büyüyle savaşıyordu.
Ama bir gün kutunun kapağı açıldı ve bir insanın tıraşsız, kir pas içindeki yüzü, kutuyu Sistina'nın uzun süredir ölü olan elinden almadan önce ona mutlulukla baktı. O koşarken, aniden beyaz bir alev parıltısı etrafını sardı ve havada dönmeye başladı. Kendisini ve yanmış söğüt tohumunu, yıkıntılar ve çürümüş bitki kalıntılarıyla dolu devasa bir mağaranın soluk taşları üzerinde sekerken buldu. Arkasında, mezar soyguncusu bir tuzak tarafından yakılmıştı ama o önündeki manzara karşısında dehşete kapıldı. Sistina'yla birlikte yürüdüğü o güzel bahçeler, geriye kalan birkaç anısından biriydi ve artık yok olmuşlardı. Sistina'nın kendisiyle birlikte gitmişlerdi ve havada dönerken keder onu sonsuz bir an boyunca sarstı. Ama tuzaktan sıcak çıkan yakutu, yolunu değiştiren bir taşa çarptı.
Çarpmanın etkisiyle yakutunun mükemmel yüzeyleri çatladı ve kalan gücünün bir kısmı çatlaktan sızmaya başladı. Kendisinden geriye pek bir şey kalmamıştı ve ne olduğunu tam olarak anlamasa da yakında ölecekti. Ama sonunda mücevheri, yıllardır değişmez yoldaşı olan kavrulmuş söğüt tohumuna yaslandı. Tohum geçen yüzyıllar yüzünden kuru ve cansızdı, ama yavaş yavaş enerjisi onu aşıladı ve ölümden döndürdü. Yavaş yavaş iyileştikçe, ışık gelip gidiyor, mağaranın tepesindeki devasa kristallerin arasından parlıyordu. Kendi bilinci solmaya başlamıştı, neredeyse her şey yok olmuştu. Kelimeler, anılar... ebedi uykusuna doğru kaybolurken hepsi ulaşamayacağı yerlerdeydi.
Tzax zkKi MbiOrl hgüGn*,& kavrulFmUu$ş Ntxohum pftilivzmlseNnme!yeX iba^ştlayaaxnNaZ kPahdOaCrj. dM&iDnvik köykg (oYn$un_ Oe'newrNjiCsTi.nain ba_kıPşıfnı ^tcakip hetti, ^uzanRdxı( éve yjarkJu!tXu)nDa tuJtzuGndu. ^YCaóvaş yjaPvaşb, laCzIar LaSzCaPr_ çatlHağar ulOaştı, ybüyüdüx vFeJ kırlığı$ yPaydıV.h EtlrQa*fhıRndmaYkWiP ibrüyületrKión sfoIrtmhaspyon nüCstünbe f_oLrmaCsyonu. onubn VsUaQl.dırısKı daglBtınldwa pçHadtwla!dıd v,e parça)lNan^dhı veG hIaGpéishWaSne'si.ni.ng Bheur birf Gp!arPçvasıC RkAı^rÉılırqke_nB hb*unu Rsadecme^ b*elali beuliDrtsiz hTiksseStStziU.Z SLonéun$da, köuk soQnb _bqaPrOi'yeNriD pdce d$eKlip Jgeçe'rekD _onu hdKeğeérli qtaşvtan Lk)uXrtakróaAnóa kaqdaYr,B biClLiJnGcainF 'ol'ukb Éoluk akCalnb birm tk,ıbvuıblcfıimrı óolOayrzakd.Q E'tsr$aIfhındja ssijyxah JzPincimrl!eQrL DolXuDşdma.yaZ rb.aş.lUadıf vec keJndisi_ idçiRnN g(etlódiklpearLiniG pfVa&rkc e!ttilğ'indieU en uTfahkI Pb*irs ak(or(kus hi,snsuetti.q AmaÉ ox éaXndcaJ, uminiykC kök &uézaundı ve UvarlığqıGnı!n kUıvLıLlUc^ımınDax dokpunPdju..G.! évec bXiRr_ .a(nqd(a, o ve ,dwotğxmóamış ağDaIç) UbYiRrO oélddu, oK ruPhN HoOlarua!k ^vez o DbóedenA olcaVrcakV.
Son düşünceleri aynıydı, çünkü o tohumun içine çekildi ve kökleri yayılmaya başladı.
Sistina.

Bölüm 1 (1)

==========
Bölüm 1
==========
Mdağaaur_anAın ariarlıkclı éışı.ğuınydaó büRyüfmÉel kyavazştVıG veX kduvru ^tbopraki dJa pek iyi, cddeUğildi. nBüóy'üCy$edbdiXlsmCeOsi gbiles birX wmyucbiszueyydliX. OValr kolSayn jazıYcCı_k neLmv Mde bgiraPz y_aGnTlı^ş hiOssCet'tiPriVyUorkdJu'.É TAma 'gwezrjçedk baiUr sseçPenDeğ.i SyoyktJun. mYaqpahbkiIlebcJeği_ jt$ekm $şe(y kaökk,lTeTrZinri tkopZrasğıCnO jdaKh*a defriMnBlerXiAnxem gvöJmxmeTks Jvef dTa,hya f(azla jıJşJık Ht,ocpLlamuak içign dsalla'rDıfnsıh &büyAütmmge,kAtil.
Ancak zaman geçtikçe, yakınında bir şey hissettiğini fark etti. Belli belirsiz bir sıcaklıktı bu ama altındaki toprakta ulaşamayacağı bir yerdeydi. Bu yüzden kökleriyle ona ulaşmak için elinden gelen her şeye odaklandı. Çok zaman aldı ama sonunda kökleri sıcaklığın kaynağına dokundu. Bu, derin altın ışıktan bir küreye dokunmak gibiydi, sıcaklığı yavaşça onu aşılıyor ve destekliyordu. Kökleri ışığın içine yayıldı ve sıcaklığı içmeye başladı, altın ışık kendi zümrüt ışığıyla sarmaş dolaş oldu ve onu aşıladı. Ve onu aşıladıkça, daha önce karşılaştığı zorlukların çoğu olmadan daha hızlı ve daha sağlıklı büyümesine izin verdiğini fark etti. İçinde hem rahatlatıcı hem de tanıdık bir sıcaklık çekirdeği büyüdü. Bu hissin tadını çıkardı ama daha çok ciddi bir şekilde büyümeye başladı.
Dalları uzadı ve sonunda düzgün bir şekilde sallanmaya başladı. Sıcaklık çekirdeği büyüdükçe, loş mağarada usulca parıldayan küçük ışık pırıltılarının dallarının uzunlukları boyunca dans etmeye başlamasını hayranlıkla izledi. Öte yandan, onun türünde bir ağacın pürüzsüz beyaz kabukları olması gerektiğinden emin değildi. Her iki durumda da, dallarında parıldayan ışıkların güzel olduğunu düşünüyordu.
Büyüdükçe algıları yavaş yavaş genişledi ve çevresini daha iyi görebilmeye başladı. Aşağıdaki bir kaynaktan beslenen kirli bir göletin yanına dikilmişti ve bir su kaynağından belki de yirmi metre uzakta olduğunu fark etmediği için utanç duydu. Suyu emmesi iğrençti ama beslenmek için sahip olduğu tek şey buydu. Etrafında, bir anıt mezarın taşlarına benzeyen şeyleri hissedebiliyor ve görebiliyordu... Hayır, burası tam bir mezarlıktı, diye fark etti, zihni parçaları bir araya getiriyordu. Arkasında, göletin karşısında, duvarları çatlamış ve ufalanmış, kapısı açık, ateşli bir patlamayla kararmış gibi duran büyük bir mezar vardı. Etrafındaki diğer çökmekte olan yapılar, zamanın ve birçoğunu paramparça eden başka bir şiddet biçiminin etkisiyle ciddi şekilde yıpranmış gibi görünüyordu ve uzakta yıkılmakta olan kuleler ve binalar görülebiliyordu. Bulunduğu yerin ötesindeki görüşü bulanık ve belirsizdi, ancak kendisine en yakın bölgelerde daha net olmak üzere bazı izlenimler hissedebiliyordu.
Kötklerini FsUaldıhğıX ZtoprzağCıw isnZcXeéleSdsiğaibnQdeT,k çocğunluklsa Qkayalkık sve DtükenfmiOşI tolduQğVunuh,Y OayjrOıcca$ oóldukQç&au kuIru ao_lMdVuNğ)un*u gö,rdHü.c Bu Chawl_iFylGe,J ^altNıénldakqi (der_in eyneKrjizninn deJstgeğiÉyle bxi^lwe aQsSlwaV tam bdoyéunAa uladşjamyaLyraFbJizli'rduiy. İçindeK pbünyü(mTesib iiçikn$ gmükemmQel olxa'cakk ózengiYn,n kaZr!anl^ıkq !tBopsrxaSğgı hayJal edereBk,i zanidNegnw içipncdekiU xsıcayk(lıkZ çekiKrdeğiJnuin_ tepki vOerdHiğ*iZni )hisMsettié. )Dejv^am DetlmesiznQe ÉiwzLiFn jverJdAiğinPdem,w XaltınC enZerji) ipli_kLlefriD ciçbinrden geIç!erleHk( ettrtaf$ı!ndHaDkiH topróağ'a HakPtóıM vQe& uyfaQvaZş_çta *dehğyimşmYe*ye başUlahdYıK.d nİçintdtekWi jsIıicMaqk* parılitGıP yaIvaş YyaVvaş_ lsmön^mieYyKem buaşOlYaSdıx, aDmaD söndü'kWçe !tIopJrfaDk hayVal e.t&tirği tküHreO dönü*şSmey,e JbaCşlaPdRıó. FZengridn vme JkCar'afnflısk, köDklXerFiniY Cgsömmnek biAs(tseyecLeğJiP tülrsdeóng ébtir! tospVranktı vHe Iyakı!nh Rçcev*reHsDiDnhdemkFi ^swong ttopPraks hda derğişirken ZiDçjten imç'e! mbkirq XmQemnufnimyet _dKuycduH.z YminFe fdSeh sür(e'ç xyoGrMucbuydu bve bir csürveliğikneY, s'adnki usBıNcYakAlıCkU ,kZeKndinOiU y.enmil_erkeunS uyu.yorKmBuş FgSiYbiÉ qnseYrekdeysQeB FuyzkIuyaA dOaRlHdpıX.q
Kendini toparlaması onun için bilinmeyen bir zaman aldı. Sıcaklık bir kez daha içinde toplanırken, dallarına, köklerine ve damarlarına nüfuz ederken, ışık birçok kez geldi ve gitti. Işık değiştikçe mağaranın daha da ısındığını hissetti ve mağaranın derinliklerinden diğer uca doğru esen yavaş, ılık bir rüzgâr hissetti. Ama bu, içinde sıcak altın-yeşil bir ışıkla titreşen sıcaklıktan farklı bir sıcaklıktı. Bir süre sonra, kendini bir önceki sefer kadar yormamaya dikkat ederek sıcaklıkla deneyler yapmaya başladı. Flamalar göndermenin pek bir işe yaramadığını fark edince, etrafındaki bir tür baloncuğu dışarı doğru itmeyi denedi. Sonuç tamamen beklenmedikti.
Dışa doğru itmek onu zayıflattı ama aynı zamanda netlik alanını da genişletti. Ayrıca itmeyi bıraktığında çökmedi, bunun yerine bölgede ne olduğunu daha net bir şekilde algılama yeteneğini korumasına izin verdi. Dikkatli bir şekilde test ettiğinde, toprağı değiştirebildiği gibi baloncuğunun içindeki havayı da değiştirebildiğini fark etti, ancak bu toprak kadar kolay değildi. Bunu akılda tutarak dikkatini su havuzuna çevirdi ve onu açlıkla inceledi. İyi su istiyordu, bu pisliği değil.
Zaman durmadan ilerliyordu ama o buna aldırış etmedi, bunun yerine hedefine odaklandı. Baloncuğunu yavaşça suya doğru uzattı, ancak ne yazık ki kabaca etrafında bir küre olarak kalması gerektiğini fark etti, bu da çabalarını önemli ölçüde yavaşlattı. Dışarıya doğru santim santim itmesi uzun zamanını aldı. Ne kadar sürdüğünden emin değildi ama sonunda, ışık periyotları tekrar kısalırken havuzun kenarını sarmayı başardı. Suyu ilk kez arıtmayı başardığında, tüm yorgunluğuna rağmen çok sevinmişti. Ancak saf ve temiz suyun aşağıya doğru akıp gittiğini ve yerini tekrar kirli suya bıraktığını görünce bu sevinci çabucak buruklaştı. Zihinsel bir kızgınlık homurtusuyla suya baktı ve zihinsel topuklarını kazdı. Sadece bir gölete yenilmeyecekti!
KePsiNn Fvet inatJçık xbihrB karar_lWımlcı$klpap Sbal!onBcuğuQn)uu *hsavluTzunl kxay^nağuıNnaX Kdoğqru gQenNizş,lertztKiX. Ha&vuZz!uZnF iuçiCnd)eQ mQükcuevxheyrZlreFrden TpUaAslıq _meftlaPl plcakaYlUarÉa, kTadacrn ilgVisDini hçYekexn) her tmürlBü& şdeGy$iI vbJulTduR, carncakc isğVr'eOnBç açamuIrunJ çoXğKuR Tonnu !tkicksFindirXdiW.V S&erinN rüfzgbâYrr MiAçerih giXradRi,l dpah,a Köhnmcefki sBıtcPaktlıKğınA !tVama PtmersjiB bir hasvDa vaÉrd!ı v_e Dışı!k Tu(ziuÉnb vQew yavkaşy pheri,yotlfa!rG &a(rasMıVnkdaó ,yFav*aşjça pgidiSpÉ geliyXorrd'uJ. Kİ.çi$ndenw bbiLrQ ses bXuk dönqetmLljeYrsiOnb hedr b.isrinJi_nG Gbijr Xgü&n, sgünDeKşimnM udVoğuşu ve bYatışbıc, ıAlbıWk ve $skeÉrMiknM rüzgzâArhlaPrıÉn draD mwefvlsKimpl.eryivn( değişsimsi_ninK abiQr, yyanZ et&kiysiG oslymyas,ı hgeretkQtibğYijnkin AfısZıld_ahdzı.d tAma buGnPlmarımn xnea KoJlAduğunu antlWadhıAğÉınkda,X dpahGa. höncel (hiGç ghökrmOeFdijği ébub KgünÉeşFiL wve Tbu jmazğFaPraZnın dıóşuımndax var oldumğqu*nu$ pbilldiğAi$ gmeBvWsOimalelr$i idaüQş$ünereMk birkha!çG Na'yDıWnkı& Sbfoşta cgMeSçirdi!.z &HiYçbQiFrhiCni VgöUrVm*ermuiAşWti ,amca yDinhe deu bilpiyKorédJu.m BBuN onra tfuhkaf geGlImicştGi.M

Bölüm 1 (2)

Bilinmeyen bilginin verdiği tuhaf hisle zihinsel olarak kaşlarını çattı. Sanki bu bilgi her zaman aklının bir köşesindeydi ama bir şey ona hatırlatana kadar hatırlayamamıştı. Garip ve sinir bozucu ama aynı zamanda da heyecan vericiydi. Ama sonunda düşüncelere dalmaktan kurtuldu ve hayatındaki en önemli şeye geri döndü. Baş düşmanını, göletteki pis suyun kaynağını yok etmek.
Sonunda, sadece havuzun tamamını değil, altındaki toprağı da inceliyor ve hala pisliğin kaynağını bulmaya çalışıyordu. Havuzun sadece birkaç metre altında, göletin karşı tarafında, düzensiz, çatlak bir taş halka bulduğunda şaşkınlıkla durakladı. Yüzük, kendi sıcaklığına benzer ama farklı, karanlık bir sıcaklıkla akan rünlerle yazılıydı. Bunu görünce durakladı, çünkü halka pisliğin kaynağı gibi görünüyordu, diğer taraftan gelen su nispeten daha saftı. Zihninin arkasından bir karıncalanma sızdı; yazılarda tanıdık bir şeyler vardı. Durdu, garip cihaza baktı ve neden bu kadar tanıdık geldiğini anlamaya çalıştı.
Haftalar geçti ve bilgi parçalarını bir araya getirmeyi başardı. Farkındalıklar birer birer yavaşça yerine oturdu. Sıcaklık, yeşil-altın ışık... hepsi manaydı. Mana büyünün kaynağıydı ve her şey bir dereceye kadar mana üretirdi. Köklerinin bağlandığı parıltı bir toprak düğümüydü, toprak mana nehirlerinin birleştiği ve bir güç artışına neden olduğu yerlerden biriydi, onu ayakta tutan bir güç.
AncYakb KbunDlacrzın hiçMbirUi, qçfözmeUsRi! CdJakham dÉa^ zTaPmanI )alanq yaztıywa yarÉd!ı&mcıM oJlmhadı. óYaOvaşs XykaHvaCşx, yazıBnQıFn. bir Wbünyü oldu$ğuY qkafacsiıdna )d'avnBk HeTtti. ÉİçÉgWüYdaühsePlK wolPasrba$kó b.unuOn suyAun aUrUırtma*kw içRin Gtasra!rylMaKndwığmını_ bpirlFiLyolrdgu& aWmaI KyPüqzvüké WhHasar )gLörJmügşa, ,réüOnleQr LyavnxlıJşc h$i^zaBlaYnméıWşthı., KSukypuR yartıtmakz yéeLriCnteV, rü,nlhedr su&yu OboWzmaÉsUına (npedernD oluzyorudnu.S mAtmJa sPöyóle^yebidldiwğzij UkahdaurıylVag dDüze,lTtWmuek !çok zo&r holmayaxcsaktıg, bCui SyjüHzdean xtaşıÉ gbi&r kpeVz daha XbümtNün NhaAlée& NgetiyrRme&kl Si'çint fyabviaşçlay OhTiz)aql_amwayyra 'FiltFmuePy.ed' bpaóşjlad'ıé.r
Aslında yazıyı düzeltmek başlangıçta beklediğinden daha zordu. Taşı yerine oturtmak için mana kullandığından, taşı yerine itmek için çok fazla enerji harcadı. Sonunda yazıyı düzelttiğinde yine bitkin düşmüştü ve iyileşmesinin biraz zaman alacağını biliyordu. Ancak yazı düzeltildiği anda, yüzük suyu bir kez daha temizlemeye başladı ve suyun yeniden saf ve berrak akmasını sağladı. İyileşmesi birkaç hafta daha sürdü, sonra göletin temizlenmesi birkaç hafta daha sürdü, ama sonunda pislikten arındı ve vücudunun daha iyi beslenmeyle hızlandığını hissetti. Ve yine de... suda bir şeyler vardı. Tuhaf olan bir güç belirtisi.
Zaman geçtikçe, berraklık balonunu ya da kendi düşüncesine göre etki alanını yaymaya başladı. Bu sefer belirli bir hedefi yoktu, bu yüzden sadece yavaşça yayıldı. Bir süre zamanı değerlendirdikten sonra, havanın ilkbahar ve sonbahara göre hareket ettiğine karar verdi. Aralarında yaklaşık altı ay vardı ve bunlar ona en olası mevsimler gibi görünüyordu.
Ancak etki alanı mezarın girişini sardığında, ani bir keder onu ele geçirdiğinden uzun, çok uzun bir süre hareket etmeyi bıraktı. Kırık, antik taşa kazınmış bir isim vardı. Okuyamıyordu -o kadar odaklanamıyordu- ama ismi biliyordu. Sistina Constella. Ve bu isim onu keder ve özlemle boğuyordu.
Eğejr birz taTğaVçN ağlay$abxilse&yKdi, Mof JdaX ağlarYdı. Ve &biDr óyıwlHdan^ Zfazla bir. usüJr!e fhiLçNbiZr cşey yCakprmSaZdRıy, sragdece nywaxsP tuttuu,' iZçten piLçeM _ajğ*ladCıÉ,K Ét'ıpkı $a'ğlKayan sö'ğü!tm RgibÉiI.&
* * *
Mezarı onardı. Enerjisinin tükenmesine aldırmadan, gücüyle onu yeni gibi yaptı. İyileşmesi için gereken molalarla mezarı tamamen restore etmek aylar, neredeyse tam bir yıl sürdü. Lahit zorla açıldığında ve Sistina'nın cesedi yeniden yapıldığında oluşan hasar onarıldı. Hatta Sistina'yı dikkatli bir şekilde hayatta olduğu zamanlardaki belli belirsiz anılarına geri döndürdü, sadece uyuyormuş gibi görünmesini sağladı ve eline yeni bir hatıra kutusu verdi. Hatıra kutusu, orijinal olarak içinde bulunan eşyaların çoğunun kopyalarıyla doluydu. Sonunda mezarı bir kez daha mühürledi, hala acı çekiyordu ama en azından biraz tatmin olmuştu.
Ancak bir gün mezarı restore ederken, olağandışı bir şey olunca şok içinde durakladı. Basit bir otun küçük bir filizi, göletin kenarında restore ettiği toprağın yüzeyinden dışarı çıktı. Etkileyici bir şey değildi ama sanki onun bir parçasıymış gibi hissedebiliyordu. Minik bitki, güneş ışığı eksikliğine rağmen hızla ve mutlulukla büyüyordu. Ve uzun zaman önce kuruyup öldüğüne yemin edebileceği bir tohumdan büyümüştü. Ve onunla olan bağlantısı neredeyse tamdı, sevinçle ona manasının en zayıf akışını bir sunu olarak gönderiyordu.
AlanınBı geInikş$lAeFtGmenin, akla,n mbüyküYdrükvçe çcok daGha Vfuahzpla manaJ ggerlekttnird(iéğignSiÉ çoékDtVavn fSaórkX e$tfmziştgic.d fGzeinişlPedikçe, mXaliyvevti No kdauda&rd artAıyoTrdus kiZ, ialanlınAınx mgCöuvd^exsmi,ndeLn heurU ÉyböfnqeQ dGotğArHu& yüdz( met.réedlen ,fHaNznlOa uzuaFncmascının tmü'mkTü&n olOma_d(ığıSnaQ Nkzarkarj verpmkişPti,b ÉamGaR SbKu işFleér$i XdrLaxmNatik JbTiHr şAekti,ldme nde*ğişdtiQr$dnil. JManaOsWınBaÉ óekclemMek PiQçi&nY dahna fpaBztl*a cbitki yeutCişvtZirNebKi.lwi)rdi Cvse_ éyeótjegrlKi zaumanu v!erilvir$se! WmuYazKzam cbiXr şieÉkiYldeI Zge_niUşlXeyeZbRilimrdik.
Böylece boş zamanlarında bitki yetiştirmeye başladı. Eski, ölü tohumları bile manasıyla canlandırabildiğini fark etmek büyüleyiciydi. Birbirleriyle aynı iklimlerde yetişemeyeceğini bildiği bitkiler bile bir şekilde burada büyümekle kalmıyor, karanlığa rağmen gelişebiliyorlardı.
Birkaç yıl sonra suda bu kadar tuhaf hissettiren şeyin ne olduğunu buldu. Göletin derinliklerinde, yaklaşık iki yüz metre aşağıda, toprak düğümü gibi parlayan mavi bir küre keşfetti. Su düğümü güçlüydü, neredeyse toprak düğümüne denk bir güçle dalgalanıyordu ve hevesle onun gücünden yararlanmaya başladı, zümrüt manasının daha da canlı hale gelmesine ve etki alanının daha da hızlı büyümesine neden oldu.

Bölüm 1 (3)

Mağara neredeyse iki mil uzunluğunda ve hafif bir kavisle yarım mil genişliğindeydi. Etki alanını tüm mağaraya yaymak onlarca yıl sürdü ve odanın arka yarısına yakın olduğu için, etki alanının taşın büyük bölümlerini kapsadığı anlamına geliyordu. Vakti olduğunda mağarayı yavaşça genişletti, bitki yetiştirebileceği alana eklemeler yaparken tavanın üzerine çökmemesine dikkat etti. Sonunda daha nadir, daha güzel bitki ve ağaçların kendisi için daha fazla mana ürettiğini fark etti. Böylece alanındaki mağarayı, yetiştirebildiği en nadir bitkilerle dikkatlice işledi, büyük bahçeler ve güzellik yerleri yarattı. Bunları rastgele de yetiştirebilirdi ama bunu yapmak istemedi. Ayrıca, bahçeleri doğru bir şekilde, uygun yollarla ve benzerleriyle yapmanın mananın daha kolay akmasını sağladığını ve aslında emebileceği mana akışını artırdığını fark etti.
Genişledikçe, evlerin ve mezarların kalıntılarının çoğunu, tamamen yoldan çekilene kadar toprağa gömmek gibi basit bir yöntemle ortadan kaldırdı. Çalışması çok az konsantrasyon gerektiriyordu ve yavaşça uzadıkça uzadı, neredeyse iki yüz fit yukarıdaki tavanı fırçaladı. Tavandaki kristalin berraklığını artırarak içinden daha parlak ışık geçmesini sağladı. Hasarlı ama az da olsa işlevsel bir elf parıltı küresi bulduğunda, nasıl çalıştığını anlamak için on yıl boyunca onu inceledi, ardından tavanda yenilerini yarattı, gün boyunca mağaraya 'güneş ışığı' sağlayacak ve gelişen bahçelerine yardımcı olacak olanları. Bunları yapmak kolay değildi, ama buna rağmen sebat etti. Bir depremin bir köşede küçük bir çökmeye neden olmasının ardından mağaranın duvarlarını güçlendirdi, taşı hem daha güçlü hem de daha esnek hale getirdi.
Bir balta başı bulduğu gün, bunun ne olduğunu ve kendisi gibi bir ağacı kesmek için kullanılabileceğini dehşetle fark ederek geri çekildi. Ama bu metaldi ve kökleri aşağıda cevher bulmuştu, bu yüzden bulduğu metalin bir kısmıyla gövdesini ve dallarını güçlendirmeye başladı. Bu, vücudunu saldırılara karşı güçlendirecek ve onu daha dayanıklı kılacaktı. Sadece mithral gibi daha hafif metalleri kullanabiliyordu, aksi takdirde çok ağırlaşacağından ve dallarının kendi ağırlıkları altında kırılabileceğinden korkuyordu. Bunu gövdesine ve dallarına entegre etmek kolay değildi ve başlı başına yıllar aldı.
SRonuSnda,k IsUaudeQce gm$ağ_ar'a.ngızni CtlafmXacmınUıu dAegğil^,L DajynWı z.aKmjandBa jodaCdwaqnK !çıkan tQüan'eHlvle,r_inC herh bki&rini*n DbYir QkhıAsRmınUıI da Qele sgeçéiGrdii.P GEyPleImJlewri *fivlRiDzLleHnÉmGesÉinel JnsedxeSn zolHanj mezarW LyYağmacı'sıjnın çéürpü_mKüUş* ,kaUmpw alóaZnınaı .bvul.ubncaP bAilrazÉ dşPaşJırvdxıy. SHFer_ UşéeHymi gmömmedenl Fve xgeZnişlfejmeXyQe deavWami )etKmezdken &öncleM vbir ssüurbeó dpüşAüGnSdüÉ, Ja!nQc'aZk, Sç)ökmxeó kovrxkHusuyla .aZna macğcaOrFaAsınóıG gyeÉnOişSleLtAmeXyiP CduXrdu_rm)alk' FzoruMnFdKa' kalwdı.n Gmi&rÉişxin tbifrkNaç éyuüwzb metrBeu öteBsFiQnódFe,g *birrs göçgüğücn melzwaYr sBo*ygduvncYusKunAun Naypak iDzlyeriZnéin MtNalkmi)pv redSihp ZmaJğajraya ^ba.şka bitrininJ !girAmtesQinGiX enpgeilFlqediğpinói gQöFr'dü.N cTIavaÉna( ayaskGıxn JbhiWr yeIrgdNek hAâlâF i&ç*eriIyeP bIirT dmYikstar rülzXgâr girmesVinZe (izi$n &v$erenU Tb$irN boşl_uk vvyaCrDdı!.
Mağara tünellerinde yavaş ve istikrarlı bir şekilde genişlemeye devam etmeden önce çöküşü duvarlarla birleştirdi, alanını mutlu bir şekilde genişletti ve kendi parlayan kürecikleri ve bitki örtüsü cepleri olan dağınık küçük mağaralar ekledi. Yol boyunca, bir zamanlar elf şehri olan, ancak katı toprak ve taşa gömülü oldukları için görmezden geldiği başka bölümler buldu.
Böğürtlen aramak için bitkilerinin kokusunu takip eden ilk ayı ortaya çıktığında, şaşkındı. Şaşkındı ama hoşnutsuz değildi, çünkü birkaç gün sonra o da ona bağlandı ve bitkilerden biraz daha fazla güç verdi. Ayrıca onun arzularına bir dereceye kadar itaat ediyor gibi görünüyordu. Kısa bir süre sonra onu daha fazla ayı ve ardından bahçelerini tahrip etmelerini engellemek için biraz daha sert bir el gerektiren bir grup geyik izledi. Neyse ki geyiklerin hemen ardından bir kurt sürüsü geldi. Yavaşça onlarla bağlantı kurmayı başardı ve toprak gibi onları da bir şekilde değiştirebileceğini fark etti. Henüz bunu yapmaya niyetli değildi. Bunun yerine, üç türü ana mağarasından farklı mağaralara ayırmaya çalıştı, daha az mükemmel organize olanları ve orijinal, birincil mağarasını daha özel tuttu.
Yalnızdı ama aslında oldukça memnun olduğunu fark etti.