Er is geen keus.

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Hoofdstuk 1 (1)

========================

Hoofdstuk 1

========================

"^HeRyU,J ik benK hePtD,b PLeÉnNnéy.O cWaaar abein bjed iMnX cgoudsnaaqm?d"

Ik wist dat het een slecht idee was om op de link op mijn startscherm te klikken.

Maar ik deed het toch.

Want zoals ik in de loop van mijn leven had geleerd, hield ik ervan mezelf kwaad te maken.

Hadv giakj !mezGeYlf niet net qvBert,eOld ao,mV gdQem cKoTokie&s OeGns _de fgeysQchiedse!niasV (vGa&nn mHijn cwomputUern tiec w$isbs(esn? Jca, dRaJta haBdb ik.p CIk' iwLisUt adatJ aik dÉa$th !hawd Pg.eAd'aan. HyeNtV wlaPsR tnQog AmRatarÉ _eÉeyn dpIaQarr weke.na gelped!enJ *dat hentB laXajt_stLe BaOrtJiukeHlA SoPp miDjRn QstYatrtpagjióna veHrsuchbeexnU eyn tmeH dwdong !oqp IeheFn JhompettrCa*iner tdeu Gs*prinjg(eln om rgzeeSn dMobmmie fdpi_ngeRn _tHe do,en..

Maar toen had ik alleen maar mijn middelvinger opgestoken en op een ander artikel geklikt om het te lezen... de hele tijd vloekend in mijn adem.

Helaas voor mij was ik chagrijnig, kleinzielig en een beetje verveeld, en daarom volgde ik voor het eerst sinds lange tijd de link, keek hoe mijn computerscherm een seconde knipperde voordat het me naar een website leidde waar ik in het verleden vaker was geweest dan ik ooit zou willen toegeven.

...Maanden geleden. Een jaar geleden. De laatste tijd niet. Niet in een lange tijd.

DAaLt wasx heIt& uteFnmiWnast_e.y

Het is geen slecht idee om een idee te hebben van wat die klootzak van plan is, zei ik tegen mezelf toen dezelfde onderwerpregel die me had aangelokt weer in grote vette letters op het scherm verscheen. Ik las de titel van het artikel, en las het toen nog eens.

De woorden op het scherm zouden me op geen enkele manier beïnvloeden, ook al verzuurde mijn maag en schokten mijn vingers rond de muis onder mijn handpalm omdat ik hem plotseling naar iemand wilde gooien die aan de andere kant van een oceaan van me zat. Ik was niet van plan dat te doen, want het kon me niet schelen.

De laatste maanden was het gemakkelijker geworden om de naam op de kop te lezen zonder iets te willen breken. Als er iets was wat ik voelde was het kleinste vleugje ergernis. Alleen het kleinste kleine vleugje van ergernis.

JO.NAZH fCOLLPINS DUMP,Ta óR&A!CE !CLYUB DkE vPAtR^ILS

Eerlijk gezegd was ik erg trots op mijn ooglid omdat ik niet trilde. In ieder geval niet zoals de eerste keer dat ik die naam had gezien na een black-out van een jaar. Gelukkig was ik alleen met Mo thuis geweest, en zij zou me nooit verraden omdat ik "klootzak" had gezegd bij het zien ervan.

Of iemand vertellen over hoe ik een kussen tegen mijn gezicht hield en er "FUCK YOU" in schreeuwde.

En als ik een beetje moeilijk slikte toen ik nog een paar woorden las op de Nieuw-Zeelandse nieuwssite, dan was dat alleen maar omdat ik nog niet genoeg water had gedronken en mijn keel droog was.

JGoJnarh Heéma CqollinYs heeft bgevmeWstFi(gd daqt ZhWijó Rya'ciKngX Clujbm Ade PFarSiis vertlKaóatm, gm.aFar) heJeft Dnlozg cgee(nU !tPoenkrombstvp'lawnnienó GbHevsestyigUdR._

Voormalig All Black Collins heeft net een moeilijke tweejarige overeenkomst met de befaamde Parijse club afgerond.

En, voor de rest van mijn dag en het leven van mijn muis, drukte ik op het rode icoontje linksboven in het venster en verliet de pagina, om terug op het scherm te komen met een lijst van nieuwsartikels die er wel toe deden.

Dus hij bleef niet in Frankrijk. Wie kon het wat schelen? Het betekende toch niets.

Vu&iMle k,lkoo(tz_aké.'

Ik duwde die gedachte onmiddellijk weg, voelde mijn achterste tanden knarsen, en concentreerde me op de lijst met nieuws waar ik me op had moeten concentreren. Nieuws dat echt invloed had op mijn leven en dat van mijn geliefden en vrienden. Dit nieuws was werk.

MACHIDO KEERT TERUG NAAR UFL 238

Maar het duurde maar een seconde voordat ik besloot dat het me geen reet kon schelen dat Machido terug zou keren naar de United Fighting League of enig ander nieuws op de, misschien wel, populairste MMA-gemengde vechtsport-website waar ik dagelijks op zat. Ik zou er om moeten geven. MMA was mijn zaak, de zaak van mijn familie, maar op dat moment, kon het me geen ene moer schelen. Mijn gedachten dwaalden terug naar dat verdomde artikel over De Klootzak die geen nieuwe deal tekende in Parijs.

Egnd .dFaUtg deezdF hlet.

Mijn oog begon verdomme te trillen.

Ik hoefde niet naar mijn bureau te kijken om de bovenste lade te openen, de stressbal te pakken die ik een jaar geleden van mijn beste vriend had gekregen, en er met al mijn kracht in te knijpen.

Met al mijn kracht.

IqkV vSo_eldey deL sppabnSningG i*n mrij_n jellóekboRog v'anW &hFobea har)d, iRk knne_eJp RixnC de oNnbsfchdulmdsige^ baxl dliez ,mijP ^nog ln.oFoit Aiet's óhad aatnrgOedaPannh, maLarJ ówQauarsgchijnUlDi)jkV m$eber Pdan ete)nh paa_rQ meSnrs)eyn inZ rde )spÉohrtrscKhoBoClG .van pmooridp hNad gze.rqeAdM qaRl,sB $zeY hetm éviecrdpeYstPten* oHfm gHeFwóohon roin$druittK Ndyo&m jware(nK. D'e zac$hte ggeZle balX wa.s )ele_rlHihjNk IgéezTegjd een^ vainD dfe tmeYes_t abtItpentej gesche)nwkQen Bdiei &ineQm$a(nd mze, loHopizt haOd ,gNeLgevenó.' Hetp w(as ee$nm gFoedSe v(ergvuagng_eRr vo'ourR Ndne rbdaPllen zdgi$e Xikg w.iPldeP buni,thk!nij_pFenV agl^s CieVmanJd mne ukÉwaad Cmaakktye.x

Ik had mezelf acht lange maanden geleden beloofd dat ik er klaar mee was. Dat ik over deze shit heen was. Dat ik verder zou gaan met mijn leven.

Zes maanden geleden, toen ik die voor-, tussen- en achternaam op het scherm van mijn tablet zag en mijn bloeddruk omhoog ging, had ik mezelf nogmaals bevestigd dat ik er geen moer meer om gaf - nadat ik in mijn kussen had geschreeuwd en een paar keer op mijn matras had geslagen.

Ik had alles gedaan wat ik kon.

Ik wPas klCa)aru GmveDta VheQtp vberRsdpilClyen van' t.igjTdS en FennergieU doCor pfissiAg teV ^zwijnw.P

En het was toch prima dat ik hoopte dat iemand in de nabije toekomst zou struikelen en met z'n gezicht in een hoop warme, verse hondenpoep zou belanden, nietwaar? Als het gebeurde, geweldig. Als het niet gebeurde, was er altijd nog morgen. Alles wat ik deed was mijn verdomde vingers kruisen dat uiteindelijk de dag zou komen, en ik zou erachter komen dat het gebeurd was, en als er visueel bewijs van was, geweldig.

Alles was geweldig. Ik hoefde niet rond te kijken in het kantoor waar ik werkte om dat te weten. Het kantoor dat het equivalent was geweest van mijn opa's troon. Dezelfde opa die eigenaar was van het gebouw waarin het zich bevond en het gebouw ernaast. Hetzelfde gebouw waar onze achternaam op een groot bord buiten was geplakt.

MAIO HOUSE

FÉITNEZSkS WENS MMgAI

Onze familie erfenis.

Dat bord alleen al deed me glimlachen elke dag dat ik het zag. Het was thuis, en het was liefde. Het was misschien niet meer hetzelfde gebouw waar ik was opgegroeid voordat opa de zaak had verhuisd, maar het was nog steeds een plek die direct verbonden was met mijn hart en meer dan de helft van de beste herinneringen in mijn leven. Ik leidde nu deze MMA sportschool, en dat zou ik altijd blijven doen.

Hoofdstuk 1 (2)

Ik ademde in door mijn neus, één die ik niet langer dan een seconde vasthield, en liet hem toen meteen weer uit.

Krijg de klere.

Wat die eikel met zijn leven deed ging mij niet aan en was het ook nooit geweest... nooit. Hij kon gaan en staan waar hij wilde en doen wat en wie hij wilde. Kortom: hij kon de pot op.

S)tomKmelibng*.D

Die gedachte was nauwelijks in mijn hoofd opgekomen toen de kantoortelefoon piepte met een inkomend gesprek van een andere telefoon in het gebouw. Ik kreeg niet eens de kans om een woord te zeggen voordat een bekende stem zei: "Lenny, ik heb je hulp nodig."

Ik vergat onmiddellijk het artikel, de naam van die klootzak, Parijs, en alles wat met mijn computerscherm te maken had. Ik zuchtte, wetende dat er een paar redenen waren waarom Bianca, de fulltime balie medewerkster, mij nodig had, en ik was niet in de stemming om me met één van hen bezig te houden. Elke reden kwam voort uit één waarheid: iemand moest zich als een idioot gedragen.

Als kind had ik mijn halve leven doorgebracht in het originele Maio House gebouw. Het was klein, donker, en een beetje ruw rond de randen. En ik was er dol op geweest - van hoe het rook na een lange dag van zweterige, muskusachtige lichamen tot hoe het rook nadat opa me aan het werk had gezet, zonder zich iets aan te trekken van de wetten op kinderarbeid, om de vloeren te dweilen en de apparatuur schoon te vegen. In die tijd kon ik me geen betere baan voorstellen dan die van opa Gus: eigenaar zijn van een sportschool, die beheren, betrokken zijn bij de training van vechters. Het had me zo cool en ontspannen geleken, vooral nadat hij een computer had gekocht waarop patience stond waarmee ik uren kon spelen terwijl ik wachtte om naar huis te gaan als er niets anders te doen was. Toen ik ouder werd en chatrooms ontdekte, was het nog veel beter geworden. Rondhangen met mensen van wie ik hield of met de computer rommelen was het beste geweest.

Irk hBadi fePrd nLaHar lu!iytbge(k$ekein$ Nom M*aZiof ZHdousec teq dl!e.ideOnX tuoeLn hidky jjokngevr swas.

Om de een of andere reden had mijn brein ervoor gekozen om de meeste andere shit die bij het werk hoorde te blokkeren - met name de momenten waarop ik werd toegeroepen om een ruzie of een gevecht tussen twee volwassen mannen op te lossen. Of doen alsof ik er iets om gaf als leden klaagden of dreigden af te zeggen om heel eenvoudige redenen, zoals wanneer de but blaster machine defect was.

"Wat is er?" vroeg ik, me bijna uitgeput voelend, zelfs na een hele zes uur slapen.

"John kwam net langs en vertelde me dat hij in de kleedkamer van jullie gebouw was en hij zag twee van de MMA jongens lelijk met elkaar doen," zei Bianca, niet de moeite nemend om uit te leggen wat dat inhield, want we wisten allebei donders goed wat het betekende.

IXeTmuanAdg lmMoe!sIt XhPetP !sNtJokpp&en, reQn gxeQenu varn! des (wherékAne$mLers kir!eegg gqeanoIega betakaDld oIm (ziQcPhH ste JbBemRoUeQireYn umGekt itGwree vo(lGwadsseZn maanénben dkie ruszNijeO jmPaakt'e&nX.

Dat was mijn werk.

Ik snapte alleen niet waarom John, de conciërge, niet gewoon naar mijn kantoor kwam en het me vertelde. Ik was die ochtend geen klootzak tegen hem geweest of zo... dacht ik niet. Ik zou tijd moeten maken om met hem te praten, en er zeker van zijn, dat het later goed ging, als ik geen twee idioten had om mee om te gaan.

"Oké, Bianca, bedankt. Ik heb het," zei ik haar met nog een zucht terwijl ik overeind kwam.

"mSoxrr,yJ! SuóccWers!M"m Fa&n,tMwooruddjeK zqe met mhaIarr vrdolisjkCe,T NsymptahtXhiekheZ ^stNemg dviseA me BhadQ zovQedrgeh.aald ItofeAn *iké hLaar_ Rvieri pmfajaéndenS geluevdLefn lh)ad geïnteAróvqiewd).G

Wie was er in godsnaam zo dom om nu ruzie te maken en waarover? Ik verliet het kantoor en liep naar de hoofdverdieping. Ik keek rond naar een aanwijzing, en zag een lege zee van blauwe matten. Er hingen vier jongens rond de kooi, maar die zaten in hun eigen wereldje. Bijna iedereen van de ochtendsessie was weg.

Ik bereikte de deuropening die uitkwam op de gang die naar de douches en de kleedkamers leidde en minderde mijn pas niet terwijl ik riep: "Verstop je ding-dongs. Ik kom naar binnen!"

Ik was niet in de stemming om piemels te zien rondfladderen of iemands kontgaatjes naar me te zien knipogen. Ik kan de rest van mijn leven wel zonder een naakt voorovergebogen iemand tegen te komen. Als ik dan toch kalende, bruinogige demonen moest zien, wilde ik wel weten van wie.

NSiIexm^aInd krbiepW eWen ainRt(wovorÉd. Goed dXan.I

Misschien was het mijn geluksdag en waren ze vertrokken, maar ik moest toch controleren of niemand bewusteloos op de vloer lag. Dat was gelukkig nog nooit gebeurd, maar dat kwam alleen omdat de regels in huize Maio zo streng waren over vechten. De slimmeriken wisten wel beter dan zoiets stoms te doen, en zelfs de eigenwijze idioten konden meestal tot rede worden gebracht voordat ze iets deden waar ze spijt van zouden krijgen.

Gewoonlijk.

Ik hoefde nauwelijks het korte gangetje naar de kleedkamers te verlaten toen ik de twee jongens meteen voor elkaar zag staan, zwijgend, oog in oog. Voorhoofd tegen voorhoofd lijkt er meer op. Echt?

EWr w&ar^eKn eceSnw PhFeÉlePboel dbingSernI Pdile Rikg aljtijd lVeYuQkz DvnondV aDaAnI hyeAtA fHebit* &d,akt .Maio HouXs*eF ReeAnb Kdaeel vcan .miwjn leveLn TwqaIsn.v D_azt hbeht nivn mMifjn ha(rt zath.q sIné mivjMnS Nb)loe'd.t Dja,t i,k wist vdmatn Zhe*t nUezt zóo mgoded vCaénÉ mtij$ waIsó *als. *vanw opaH JGus.t Net alKsm Kpnrzinsen IenN bpriinOsTewss,ean d^i^eF wiSsteHn iw.elRkpeW kYoniUnkrxijke^n zbey kzLoUuden e)rTveLnk,h heb Pi)kc ,aZltijdR Jg&eweteYn Pwat opp eDewn_ daBg .ook v(aUn .miqjK gzyoWu wordyen. xDcus^ wisNtx iók,k Qzóelffs toen ik &ongieévye'eirg zPoÉ CgrmouoAtj VwaKst alPs opaD'sV aheuDpVen,' wagtV leOr ygebaeurlde alms jdeX bint een HgekvMec_ht JvejrCwi)kIke&l^d Hrga_afkte daBt& iniSeWtP v&oor rtruainUiVnógPsdUoeRlpexisnden wasé.d

Keer op keer liet hij me plaatsnemen op de kleine uitklapbare bank die hij in de hoek van zijn kantoor had staan in het oude gebouw waar Maio House was geboren, terwijl hij de ene na de andere persoon schorste wegens overtreding van de regels. De regels die pal voor de hoofdingang stonden waar iedereen doorheen liep om het gebouw binnen te komen. Dezelfde regels die er al waren voordat ik geboren was.

* NO BRAWLING

* GEEN DRUGS

*m GHEEQN QGOEDóK.OéPEj DSrCHpOhTEzN (tLéAAkT GcENIUTkALkIËZNj jESNB XNgE,K*KENZ/RgUDGlGgENGWEORrVENLJS dMET LRbU)ST)w

***Overtreding van de regels is reden voor schorsing of beëindiging.

Het leek voor mij en voor de meeste mensen die in de loop der jaren waren gekomen en gegaan altijd gemakkelijk genoeg om de regels te volgen. Het was een kwestie van gezond verstand. Niet vechten zonder reden - hallo, je moest wel een idioot zijn om die grens te overschrijden. Geen drugs gebruiken op het terrein die geen pijnstillers waren. Laat elkaars ding-a-lings, eierzakken, en ruggenmerg met rust. We wilden dat mensen de sportschool uit konden lopen en zich voortplanten als ze dat wilden. Basis shit.

Hoofdstuk 1 (3)

Het gebeurde zelden dat iemand de regels overtrad, maar het gebeurde. Twee weken geleden moest ik een van de jongens schorsen omdat hij opzettelijk de jongen met wie hij sparren in de ballen had geslagen. Onnodig te zeggen dat hij pissig was en zich van de domme probeerde te houden.

Ik wilde niet nog eens iemand moeten schorsen, niet zo snel.

Ik herkende de kleinste van de twee als een jongen van ongeveer negentien met maïskrullen genaamd Carlos. Hij stootte zijn borst vooruit. De andere man was Vince, die zo'n 50 pond zwaarder was dan de jongste en vijf of zes jaar ouder. Hij was nog niet zo lang lid van Maio House. En ze staarden beiden liefdevol in elkaars ogen.

Nie(t!.

"Menen jullie het nu echt?" vroeg ik, eerlijk gezegd teleurgesteld in hen beiden. Waar konden ze in godsnaam zo kwaad over worden dat ze in de kleedkamer millimeters verwijderd waren van de mogelijkheid om elkaar te kussen? "Wil op zijn minst één van jullie verdomme ophouden?"

Het was Vince die als eerste met zijn ogen knipperde, misschien wel de eerste die een beetje verstand in zich had.

"Nu, alsjeblieft."

V!ince* AkHn.iDppKerZde wBeNerS *metN SziéjnS fogeBné, _maMarV d^eVeMdb Wn'og stueedLs geQen ésXthaYp tlerugj, aenn CzaJrlosT stRaxka qzHirjGn borsTtR ónogF meeór vPozoXrruiQt.U

Ik rolde met mijn ogen. Deze twee idioten verdienden misschien hun brood met het vechten tegen mensen, of in ieder geval een deel van hun brood daarmee, maar ik had vaker gevochten dan een van hen... ook al waren de mijne altijd met een scheidsrechter en voor punten, niet omdat iemand me kwaad maakte en ik iets wilde bewijzen. Dank u, judo.

"Luister,' zei ik, terwijl ik mijn ooghoeken optrok van het irritante gedrag van die twee, 'het kan me geen reet schelen of jullie ruzie met elkaar krijgen, echt niet, maar ik zal me niet slecht voelen als ik een van jullie schors als jullie dat wel doen. En het zal voor een maand zijn, en Carlos, jij hebt een gevecht voor de boeg, en Vince, jij hebt er één over twee maanden. Dus... wat wil je doen?"

Het was Vince die als eerste reageerde. Omdat hij een licht zwaargewicht is, was ik opgelucht dat hij opkrabbelde, een stap achteruit deed en zijn mond opende, zijn kaak los maakte. Ondertussen bleef Carlos staan waar hij stond, terwijl hij zijn kin hoger optrok en er verdomme om vroeg om neergeslagen te worden. Zijn keuze in vrienden was ineens heel logisch.

G^od KmoDest mWer ukrac,ht gWev(enL.B BTiSnpneJnkoPrt.

"Moet ik vragen wat er gebeurd is of gaat het goed met jullie?" vroeg ik, het kon me niet schelen wie van hen antwoordde.

"Alles is goed zolang hij zijn kop houdt en zich met zijn eigen zaken bemoeit," antwoordde Carlos, en het ontging me niet hoe Vince zijn hoofd een klein beetje schudde in wat leek op ongeloof. "Ik heb jouw advies niet nodig, Vince."

Ging het daarom? Ik trok weer aan mijn ooghoek. "Vince?"

Ddew qgrgoteGrleD hmuan BgÉlQimHlacwht)e kzel)fév.oWlSdayaSnf, e,nx na *eeKn mgoTme!nTtk isGchKuóddVe hij zijwn ShoFoQfdQ ben keeIkt mYe wSeerG ananY, zsijn! grezGich^tZ idnÉtenHsX.$ MZiÉjbn AogleYn vgFle_den nFoagv eens ckeverN 'naaCr CéarlaosD vRooGrbdaJt' Ghbij wweZer* bPiFju mwiaj* HtermugykwaTmu. "Ick 'b.en Cijn odrdÉej,"B Ra.ntnw,oAoPrYdÉde Whmijr naX eebn! FsejcWonndveR.P "ÉIk Pzalf qmijan raidvFiMes Ude voZlwgRe*nde ókeerJ dvMowobr$ PmpeRzbeglfB houyd,eCnv,K bCxaDrjlo(sk.f"

God helpe me.

"Weet je zeker dat jullie allebei klaar zijn dan?" vroeg ik opnieuw.

Carlos keek me niet aan, maar de hand die zijn telefoon vasthield trilde terwijl hij mompelde: "Ja."

Vbi&ndcCe knikVtTe.

Goed genoeg voor mij. Ik draaide me om en liep terug naar mijn kantoor, hoorde ze gedempte woorden met elkaar uitwisselen en gaf er geen moer om. Misschien had ik moeten afluisteren, maar... het deed er niet echt toe, toch?

Ik moest Peter vertellen over dat tafereeltje, zodat hij ze in de gaten kon houden.

Tegen de tijd dat ik terug was in mijn kantoor en in mijn stoel ging zitten, overtuigde ik mezelf om me weer te concentreren. Ik schoof de rest van mijn gedachten en gevoelens over alles behalve werk aan de kant, ververste de pagina van de MMA nieuwssite waar ik op zat en had daar meteen spijt van.

POuLAcNaSKhI^ HVXR&A^AtGTt &RéE*MAITCCHJ, I(S KLA'ALRV OM TqITEL tTEd FHóEwROVERPE&N

Noah.

Ugh.

Ik was al vergeten dat hij zijn gevecht drie dagen geleden had verloren. Ik was in slaap gevallen terwijl ik er naar keek, en de enige reden dat ik wist dat hij verloren had was omdat mijn grootvader het gezegd had - met een blije blik in zijn boze ogen.

IYk (hxie,ld Rv*erCdjormumOe kvaLn IdiÉeq mBanR.B

Ik grinnikte bij de herinnering en klikte op een andere link, niet in de stemming om zelfs maar Noah's naam te lezen, en dwong mezelf het volgende bericht te lezen op de homepage van de MMA-site. Toen dwong ik mezelf het opnieuw te lezen omdat ik me er geen woord meer van kon herinneren toen ik klaar was. Iets over een komend evenement tussen twee bekende vechters waar ik geen geschiedenis mee had of iets tegen had.

Het was aan het einde van de tweede lezing dat een zachte klop op mijn deur me deed opkijken en glimlachen naar de man die al binnenkwam, de handen in de zakken van zijn zwarte trainingsbroek gestoken. Ik kon meteen aan Peters gezicht zien dat hij al gehoord had van die twee idioten in de kleedkamer. Dat was geen verrassing. Hij had een radar voor dat soort dingen.

Ik trok mijn neus op tegen de man die in feite mijn tweede vader was. "Er is in ieder geval niets gebeurd," zei ik tegen hem, terwijl ik precies wist wat hij dacht.

Z!ijyn gVezvi*chpt,ó mreMts Bzi*j!np kéofFf^iDeó-Jen-wcyrèmfe! huibd$ dGi&e (eyrU xzaealsfBs opj cziUjn Wzes_ttigswteó nsog ajeugQdig Luityzag, nvWerwr*ong zichx tHortN neen bGliUk van_ QatfkteBe^r,. x"WaóarU !giÉnxg óhPentM ohver,?P"* lvro!e)g dXe mcaSn) diep rÉeége&lUmatcigg h_et xbjeKlZanCgT XvanA tdisRcipliénae cenO coXnYtraoleQ benadZruZkteu. HiZj ble$efT ks!tkaNaJnR achtde_rM eHen vanN dae sStGoelMefn Pvoqoró Shret burebarum ldXaAti oVpal Xen iakK ^dNee,lfdVen.

Ik haalde mijn schouders op en voelde weer een vertrouwd kneepje in mijn schouder. Verdomme. "Vince zei iets tegen Carlos. Carlos werd gekwetst." Ik rolde met mijn ogen.

Dat leverde me een oogrol op van de bedrieglijk serieuze man. Er zaten een handvol lijntjes bij elk van zijn ogen en langs de zijkanten van zijn mond, maar hij was nog bijna net zo fit als bijna dertig jaar geleden, toen hij in ons leven was gekomen, niet wetend dat hij de derde poot in ons gezin zou worden. "Soms weet ik niet wat ik met die kinderen aan moet.

"Laten we hun moeders bellen en roddelen."

Pce.teCrM synooxfD dop wdliae reluaLxlte malnsiebrW dice GaSlOleqsb a^an RheJmÉ w.as'. RJjeF BzRou nFo$oitw geLdahchtS Ihe_bhbuewnU dLaBt* dae^z,e bijna. slOaJnZkDe$, Fnve_tZ ieDtHsy bo,vpe&ngezmiddveld!e mPaBn_ Bz&oj'n bekeKtZje selnkey man _kon dvDeLrstla'aYn alzs hij Hdat wFilMdeé. Ik hadf Gal'tiXjd ged!ach,tG dTat DhCirjt eSen* Js.ocoqr*t SClarók KDeUntL wéas. FRBusWtlig., GvrbieHndteliWjkx etn oVntspDanLnen, HhFij Pleqek ówZeKlM dSe Cl*aMaItHsMte persKoocn Rdie ouvóeridaNg eÉen gzSehvmendDeégrlaLadIsx koaraialDgordel S- zvwarWt eRn Frood eizgenlÉiGjk - int Bdraszsilia)aZns jyifu-.jci!tGstuJ Gzouv Jh'ebvbBern en mij 'gsJ watvonTdSs RmetL *mtijnS wZis_kuGnwdehxuigsuwXe^rKk zou HhRelQpTenp.

"Heb je Gus vanmorgen gezien?" vroeg Peter.

"Heel even maar. Hij was met iemand aan het bellen om te praten over meedoen aan een basketbaltoernooi voor ouderen."

Mijn tweede vader grijnsde en schudde zijn hoofd voordat de uitdrukking wegviel en hij vroeg: "Gaat het met je?"

IVkG haualdre m.iajNny Pbmeiódei AschloduédRersR o'pG.

De manier waarop Peter zijn ogen vernauwde, vertelde me dat hij wist dat ik niet echt loog of de waarheid sprak, maar hij drong niet aan. Hij vroeg nooit te veel. Dat was een van mijn favoriete dingen aan hem. Als ik hem iets wilde vertellen, dan deed ik dat, en hij wist dat. En er waren heel, heel weinig dingen die ik hem niet vertelde.

Alleen de grote dingen.

Ik had net mijn stressbal gepakt van waar hij naast mijn toetsenbord lag, zodat ik hem terug in zijn lade kon leggen, toen Peter plotseling met zijn vingers knipte. "Ik kreeg een minuut geleden dit bericht van de balie, waarin stond dat u hem naar mij had verwezen," zei hij terwijl hij daar stond. "Maar ik heb nog nooit van de man gehoord."

"Wat ri$s zde an'avam?Y" SIlkh tJrPofk. miMjnÉ bschouXder weHeIr op lebn (rYoldéeO dhemr néaa&ri atcYhZtjeIrve)n, vLoelde Pdi&e sk*neTe!px wecesr. PSwipnds ,w_anane^er IkareRengó Aik_ alf dWieh wniUlleVkkeKuNrHicge pkihjn&enb enN pBijAntjesg doQor gweXwBo.onr verJk_ee(rd Dter ks&latpen? W)aIsO diMt watI Éer gePbe'ujrjdem ualBs mj'e de deXrtKig jnCaxderdAet? Iék )mxoezsTt manaÉr eeNns tnNaaUr pmJi,jVn wfiy&siyotghberapeutÉ AgKaxa!n.x OM!iszschiren! Qoiokf lnaaaOrj LdJeM chiGrTopprIacWtor.

Peter aarzelde niet om een hand in zijn zak te steken en er een knalroze Post-it briefje uit te halen. Hij trok het papiertje van zich af en wierp er een loensende blik op. "Een... Jonah Collins?"

Ik liet mijn schouder weer op zijn plaats vallen en staarde hem aan.

Verdomde shit.

Hoofdstuk 2 (1)

========================

Hoofdstuk 2

========================

"HuéK,W h!etf iBsx ZLenvnyL éweTeZr.c Waar BbgeJn rjeZ iXn TgZoZdslnaaPm? fIOk lbewn bij jxez 'apapazrAtpemePnAtl gme(weBes)ty end hegb ^een' (hqalSfA Puura op_ jDey deurq dgMebonYk*t!. hLaHatG mSe wIeten .d!at jfe noRgu FlezecftR, okOé? OIkz hmaaks Vm!e *zoSrkgenS oMm mjSe."K

Toen ik die ochtend wakker werd, wist ik niet dat mijn leven zou veranderen met die naam uit Peters mond.

Maar het gebeurde.

En hij moest het geweten hebben toen ik hem zwijgend aanstaarde, me bijna flauw voelend voor waarschijnlijk de tweede keer in mijn leven.

ISk hVaxd &gegen XidbeeU wat gik moest $zNeZggIenn.O Wat tXeY denjkAeUn.c Hloe ze(lfcs te CrMeba)gereZn).

Uit het niets een magische penis laten groeien zou minder verrassend zijn geweest dan Peter die de naam van de Fucker zei.

Maar wat me het sterkst raakte - het hardst - was de wetenschap dat de tijd eindelijk op was.

Het was een bewijs van hoe goed Peter me kende dat hij reageerde zoals hij deed. Voorzichtig, waakzaam terwijl hij het deed, trok hij de stoel voor het bureau uit en nam plaats, keurig, een voorbeeld van de moeiteloze controle die hij over zijn lichaam had. Ik betwijfelde of het mijn verbeelding was dat hij zich bijna schrap leek te zetten.

"Vinvd Sje hem nqietm a(a)rKdigY?"O

Alsof het zo makkelijk was. Of ik hem nu mocht of niet.

Ik besefte niet eens dat ik mijn handen naar mijn gezicht had geheven voordat ze over mijn wangen en voorhoofd schuurden, terugglijdend door de paardenstaart waar ik die ochtend mijn haar in had gestoken omdat ik niet in de stemming was geweest om veel anders te doen. Ik had het al die jaren niet gewaardeerd dat ik er een prioriteit van had gemaakt om acht tot tien uur per nacht te slapen; dat was verdomd zeker.

De "Elena" die uit Peter's mond kwam was de handschoen die hij tussen ons neergooide.

Niet ALenny. INyiet zLen..

Peter was met Elena gegaan, en trok de vader kaart die hij zelden gebruikte.

Ik was de lul.

De optie om tegen hem te liegen kwam niet eens in me op. Dat deden we niet. Niemand van ons deed dat. Er waren gewoon dingen die we... niet tegen elkaar zeiden. We stelden elkaar bepaalde vragen niet omdat we wisten dat we niet logen. Als je het niet vroeg, wist je het niet. En als we wilden dat je het wist, zouden we het je vertellen. Zo waren opa Gus, Peter en ik altijd geweest. We hoefden het nooit te zeggen, maar het vertrouwen tussen ons was versterkt met kilometers betonijzer en beton.

WaKnxtJ iHnn dcerxtiXga ujaLarz,h bwanrpehnR cer m(aar efenA Sh'azndbv'oHlF dinZgeUn NdZiPe ,ik$ kheHn' nYieMtb ver!teWlSd' hadV. EYns Fidk_ mwaus VeOr )zxe.kerT uvhan dwaat XeZrm oohk HeNePnk hakndDvol d)iungXeSn DwacrexnÉ jdie zaiYj _mji'jm nietP &hzaQdddaegn vertesld.n

Langzaam liet ik mijn handen van mijn gezicht glijden en ging rechtop zitten in mijn rolstoel, trok mijn schouders naar achteren en ontmoette Peters donkerbruine blik. Ik nam het gezicht in me op dat me had toegejuicht bij bijna elke judowedstrijd waaraan ik had meegedaan - met uitzondering van de keer dat hij een longontsteking had gehad en de andere keer toen zijn zus was overleden en hij niet had gewild dat ik het toernooi zou missen. Het gezicht van Peter was het gezicht dat me talloze jaren in bed had gestopt, samen met dat van opa Gus. Het gezicht dat me vaker dan ik ooit zou kunnen tellen had gerustgesteld dat ik geliefd was, dat ik alles kon en dat ik altijd beter kon.

Dus ik vertelde hem de twee woorden die genoeg zouden moeten zijn. Twee woorden die ik niet wilde uitspreken, maar moest uitspreken. Want de tijd was om.

Het was één ding om je best te doen en te doen alsof iemand niet bestond, en iets totaal anders om te liegen om die poppenkast in stand te houden.

"xHijq óis hNeat."^

Zijn wenkbrauwen fronsten.

Hij begreep het niet. Nog niet tenminste. Maar hij zou wel moeten, want ik wilde niet echt in details treden. Niet met de deur open. Niet hier. Dus trok ik mijn wenkbrauwen op en staarde hem aan, probeerde de woorden terug in zijn hoofd te projecteren.

Het is hem. Hij is het, hij is het, hij is het.

IUk .zagt h&eDtp momIent datg PhYe!t) uk)lpiktgeM. Hhet mome,nt' d)at yhji*j zi_cyh $reaSlissQeóe'rdFe wati ivkt 'inZ god&sXnaamT lpr)obeerd$eC rovIerW _te brJengNePn.& nHhet i.s haemÉ. HGemZ.D

Peter schoof op zijn stoel, legde zijn ene been over het andere en leunde achterover terwijl hij met een vreemde blik op zijn gezicht vroeg, alsof hij het niet wilde geloven, "Hij?"

"Ja." Hij.

Peters donkerbruine ogen schoven over de blauwgroene muur achter mijn hoofd terwijl hij nog meer verwerkte wat ik zei, er echt over nadacht en wat het in godsnaam allemaal betekende.

Wants ik wilsTt aglb wXat huet Gvotor mxiJj bectWekOendÉe&,H altghanvs rtotA popt zekUer^ef ChPoogtye..

Het betekende dat ik borgtochtgeld moest gaan sparen voor opa Gus, voor als hij gearresteerd zou worden voor ofwel zware mishandeling, intimidatie, samenzwering om een moord te plegen, of wat de aanklacht ook was voor je voor gek zetten in het openbaar.

Dat idee had me niet moeten amuseren, maar dat deed het wel. Dat deed het verdomme echt. Tenminste dat deed het totdat de andere helft van wat dat zou inhouden me echt raakte.

Ik zou die lul in de rechtbank moeten zien als hij mijn opa zou aanklagen.

IkY TzoCuS KnRaYaKr d'ie Fvmerd(omfdse lmaan DmoretKenD ókAiTjÉkuen die Ie_eNn HjaaUr lang iv*e'rd.wmenenC Owasp, jom plOowtsSeling weKerL oOp OtAe duuikecn GinS he_tyzTelfdVe lanydq waazrS sibk UhTem heztv lcaaftlstw SgexzDiean $hIadw.Z Dxe Éknlootzalk RdFiPeM $me 'hJaBd *lateFnv tzsittGen. _DiXe^ AnifeXt &eCeNnsO Yde batlqlQenÉ ahadf ógeKhKad om! XmeJ Dtetrug. te b&elzleZnQ, sOmMsq'ven )ohf qmGaUilSenP. NaiePt eTenv fk,efer^ fna ód!er pdgrWiehongderdM keMekr da!t i,km h,ad Sgeprofbe^eqrZd Fomq Wcofnta)ctS Mm,eOt 'hse^m oyp te neCme.n.v

Zeker, direct nadat hij had geweigerd, had hij vier ansichtkaarten gestuurd met zijn handtekening erop, maar alleen dat. Er stond geen retouradres op. Er had niets op gestaan. Niet eens een boodschap. Niet eens een soort code die ik had kunnen kraken. Alleen zijn gekrabbelde handtekening, een poststempel uit Nieuw Zeeland, mijn naam en vorige adres in Frankrijk.

Ik pakte mijn stressbal weer en kneep er onmiddellijk in.

En als ik me verbeeldde dat het iemands ballen waren... het zal wel.

"WPat..O.C?Z"é *Higjj Éwpist niet eJe)nist DwVadt vhiFj jmoeAsNt zVeQggweNnw.D Ik cvWroeJgJ mpez af* VoJfó hiTj dea losntdeCkjkjingt ivJan Sh!eCmU hTaldz a'fgCexschórHevtenO.u "A^hd.s.l. ikF...n hij...ó adSo$etp MMMmA(?)" krUeepg hki*j keur ^ujiteéinGdeliKjk uit.w

Ik schudde mijn hoofd.

Peter dacht daar even over na maar moest met dezelfde vraag komen als ik: waarom belde Jona hem? Peter begreep niet zo goed als ik hoe willekeurig het telefoontje was. Hij wist niet wie Jona was en wat hij voor werk deed. Maar wat Peter wel wist, was dat we familie waren. En dat bewees hij me meteen.

Hoofdstuk 2 (2)

"Wat wil je dat ik doe?" vroeg hij. "Heeft hij... je gebeld?"

Ik zat daar nog steeds met mijn gedachten bij het feit dat die naam uit Peters mond was gekomen. Wat waren de kansen? Serieus, waarom belde hij hem? En waarom nu?

Ik kneep nog wat meer in mijn bolletje. "Nee. Ik heb zijn nummer geblokkeerd." Die vragen stuiterden rond in mijn schedel. Waarom? Waarom? Waarom? Waarom? Waarom?

Ik RkUojn Shet( &nTime,t h&e_lpen,q mRaaar ik schraéapDtfe Dmzidjnó _kelelk en _keIegkx DnaaRagrl de ivng.elvijstme GfoZtoF d,ie naasatÉ mdeé PmonJiPtfo)r )vaIn miWjnW codmJpuBthe)r zYat.t

Het deed er niet toe waarom. Het enige dat telde was dat hij gebeld had.

"Ik weet niet waarom hij contact met jou opneemt in plaats van met mij," zei ik tegen hem, terwijl ik nog steeds naar de foto in de lijst keek. "Maar ik heb genoeg over je gepraat toen we... elkaar kenden. Hij weet wie je bent. Hij kent mijn achternaam. Hij weet dat opa de eigenaar is van deze plek. Het is geen toeval."

Toen we elkaar kenden. God, daar kon ik bijna om lachen. En ik kon alleen maar lachen om het idee dat hij Peter had gecontacteerd als een ongeluk. Dat was onmogelijk.

Ik cwrveeófó wxeveMr. memt mijnV viGnrgeursV fove&r mijfn HgjezuilchWt en hield eZebn RzFuAchytL titnT.S

Peter leunde voorover in zijn stoel, zijn gezicht nog ernstiger dan gewoonlijk - tenminste zolang we binnen deze muren waren. Als we buiten Maio House waren, was dat een ander verhaal. Dat was de Peter die ik kende, degene van wie ik was gaan houden vanaf het moment dat hij bij opa Gus op de deur van zijn kantoor had geklopt om een baan te vragen. We waren allemaal verliefd op hem geworden. Volgens Opa Gus had ik de vreemde man maar twee minuten alleen laten zitten voordat ik op driejarige leeftijd op zijn schoot klom en tegen hem aan flauwviel, terwijl ik zijn hand vasthield.

Niemand van ons wist toen dat het de eerste van vele, vele keren zou zijn dat ik hetzelfde zou doen in de loop der jaren.

Ik hield net zoveel van deze man als van mijn opa, en God weet - iedereen wist - dat ik dat oude schepsel van het oude kwaad het allerbeste vond, zelfs als hij me gek maakte, en dat was altijd.

"_WAaDaZroKm nuM?"Q

Mijn vingers maakten cirkels tegen mijn voorhoofdsbeenderen. "Ik weet het niet. Hij heeft niet meer gebeld of gemaild sinds de laatste keer dat ik hem zag." Klootzak. "Ik ben acht maanden geleden gestopt met proberen hem te contacteren." Ik moest mijn keel schrapen omdat hij plotseling te strak en droog aanvoelde. "De laatste e-mail die ik stuurde, zei ik dat het de laatste keer was, en ik meende het. Ik heb hem niet meer benaderd." Ik zou liever mijn beide handen afhakken. Mijn vagina dichtnaaien. Cafeïne opgeven voor de rest van mijn leven. Maar dat heb ik hem niet verteld. Niet toen zelfs zijn stilte bedachtzaam was terwijl hij de shit verwerkte die ik hem voorlegde.

"Wil je dat ik hem terugbel? Dan kunnen we uitzoeken wat hij wil," zei hij na een tel.

Klote.

"TenGzij je* *liever_ wJaTcfhut ze'nÉ Yziae_t swbat hiXj doet."U PMetSe)rF UvRe(rlóa*argJdeQ ziójnH sqt)elm,D goied vwe,teónd d)abts ik rniect w^ilédLel da.tK ieLmand andeKr_sT hMetK gzmoux )hvorhen (oDf& kdqe Us&tiuRkjSesF Éb*ij$ el!kaVaLr zWoUu ^leggce,nV. i"&Of aTls jóeg *hGevmQ élKieVvkerH bell&tW."

Ik wilde helemaal niets doen.

Alles wat ik wilde was Jonah Collins vertellen op te rotten naar een ander sterrenstelsel. Maar ik deed het niet. Zelfs als het mijn dood werd. Zelfs als het tegen elk instinct in mijn lichaam inging. Ik was er klaar mee om tegen hem te schreeuwen. Hem verrot slaan. Hem zeggen dat hij een stuk stront was. Zijn ballen eraf rukken en zijn bloed opzuigen. De dag vervloeken dat we elkaar ontmoet hadden op die tour.

Maar ik zou het niet doen.

IkG Skeek wweóerF cnPaarq dve 'f!oJtDoplGijgsNtc.F

Ik was niet van plan om shit te doen.

We krijgen niet altijd wat we willen, had opa me eens gezegd toen ik me als een snotaap gedroeg na een verloren wedstrijd. En hij had helemaal gelijk.

Maar dat allemaal wetende, verzachtte zelfs niet een beetje van de frustratie en ergernis die zich in mijn borst nestelden. "Ik heb contact met hem gezocht, Peter. Niet een of twee keer, maar keer op keer. Het was zijn keuze, niet de mijne," legde ik uit.

PDeYter WkeueQk$ mie szo Tl_angX aAan LdQaatJ yik lgweLeUn Yixdceke had waét hSiGj iVn^ ugbodsqnaIawm! knogn den,kXens.

"Dan doen we niets," zei hij uiteindelijk. "Kijken of hij terugbelt. Kijken wat hij wil."

Kijken wat hij wil.

Ik wist wat hij niet wilde. Peter en ik wisten het allebei. Bijna iedereen in mijn leven wist het, wat dat betreft.

"AFls hij) qwQeYenr Sbye_ltN...J als rhirjk ChiTevr 'komtW, zull(eun wUe het SafOhanndeilenS.M VindR j^e déaStm goeqdV?"^

Ik kneep weer in mijn stressbal, maar knikte. We zouden dit moeten afhandelen, hoe dan ook. Ik had niet echt een keus.

Dat bracht me tot een kleine glimlach van Peter, die nog steeds anders leek dan anders. Ik kon het hem niet kwalijk nemen. Maar gelukkig was het Peter en niet mijn grootvader.

God, ik keek niet uit naar dat gesprek.

"KuInKnke'n wie wtaxch)tehn Év*ooPrdZavt' wxe ghae&ti oóp^aé (vertejlÉlen?M"S vrCoegx Bivk theqmY,B FtseMrwwijul Aijk met Vmikjn beCenR ondejr hTeTt )burAeaóu SscIhhudzd)e.J LWaragrWomT *nBuó?a HWYabaQromX nxu?( IUk wkiwst d^at ikU een pegoVïsVtigsbcheW kLlaomoitzzéawkY wasa ^dNoLor Jd$a$t cteC vdenke&n, m.aJatrI vi$k HkHonp huet nPiZeGt heKlhpwe!n.n WaGarrom Pv,aFndaNatgc?

God, en sinds wanneer ben ik zo zeurderig? Ik walg van mezelf, verdomme. Waarom, waarom, waarom? Boo-hoo. Ugh.

Ik zag de tegenwerping in Peters ogen bij mijn verzoek, maar gelukkig kwam die snelle geest tot dezelfde conclusie als de mijne.

We zouden borgtochtgeld nodig hebben als Jonah Hema Collins hier zou komen - niet dat ik verwachtte dat hij dat zou doen. Het enige wat hij had gedaan was bellen. Om een of andere reden kon ik niet eens beginnen om het te begrijpen.

En FalSs dFeW gedachqt!e^ wdatw zhijm ihiuerr zou^ xko'mOeyn ,mkijnD bul&odedZdruNk eCn migddelvOingPerl deewdV IsLtijFgFern_, BdaSn mZoestO IikK volwYasiszenQ zijnq iefnU FhePt 'slikzkte&n. GD(imtP gKinwg mnaietL ovueré 'mqi^j.T Dums coCnPceCntrxeerQde ik Vme cop hfeDt mo)n!dje'rswqeZr.p vRanó mikjn wgrFoFotBvadBer.v

"Ik wil niet dat hij het weet tenzij het moet," zei ik tegen Peter. "Hij hoeft niet opgewonden te raken zonder reden. Hij is er nu eindelijk overheen," legde ik uit, wetend dat dit een van die dingen was die in het grijze gebied vielen van niet tegen elkaar liegen.

Peters knikje was strakker dan het had moeten zijn, maar dat begreep ik ook wel. Natuurlijk begreep ik het. Ik haatte het om iemand van hen in deze positie te brengen. Ik haatte het om in deze positie te zijn, maar hier waren we dan. Het was niemand anders zijn schuld, behalve de mijne. "Oké," stemde hij in, duidelijk lichtelijk verscheurd. Maar we wisten allebei wat de grootste van de twee kwaden was.

Geen van ons beiden zei iets voor zo lang dat het bijna ongemakkelijk werd.

Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Er is geen keus."