Οι τέσσερις

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Μέρος Ι - Πρόλογος

ΠΡΟΛΟΓΟΣ          
Πριν από ένα χρόνο...   
Στο Alstone College, ήμασταν βασιλιάδες. Ανέγγιχτοι. Ο κόσμος μας αποκαλούσε "οι Τέσσερις". Πόσο πρωτότυπο. Είχαμε το παρατσούκλι από τότε που πρωτοσυναντηθήκαμε στο σχολείο - εγώ, ο Zayde και ο Cassius, όλοι δεκατέσσερις, και ο αδελφός μου Weston, δεκατριών ετών. Τώρα, που όλοι μας ήμασταν στο πανεπιστήμιο και ζούσαμε μαζί, ήμασταν πιο κοντά από ποτέ. Ναι, μόνο εγώ και ο Weston είχαμε συγγένεια εξ αίματος, αλλά ήταν όλοι τους αδέρφια μου. 
Η jαλKήYθεια* ήhτα)νM όmτι UδfενG είHχαC Uχρcόzνο γpιdαl πολdλyο'ύOςc αν)θmρώbπους,z Wεκzτgόaςr .απFόy iτHαN αγPό_ριiαW $μοOυó.z Οιs YγpυναkίVκεwςl yήταPν xκα.λές$ ^γéιαN UέBναó wπράγμDαU,F καιc αν αlυτYόZ wδZεkν uπεsρ(ιéλάuμβα&νε gένα Fπóρό*θTυμCοÉ μουνPίM ή hνOα μiου παAίρ_νοnυFν πίπ!α, cδεQν wμgε xενδxιέφKε^ρPε. ΜιKλ!ώWντaας για.Q.x.S 
"Ο χρόνος τελείωσε." Χτύπησα τα χέρια μου, ξαφνιάζοντας τις δύο γυμνόστηθες ξανθιές που φιλιόντουσαν μπροστά μου. Απομακρύνθηκαν, με βαριά μάτια από τη διέγερση και τις συνέπειες του αλκοόλ και του χόρτου που είχαν καπνίσει. Η μία από τις γυναίκες συνέχισε να χαϊδεύει τα βυζιά της άλλης, βογκώντας, αλλά ο πούτσος μου δεν κουνήθηκε καν. Αυτή η μαλακία είχε αρχίσει να γίνεται βαρετή, γρήγορα. 
Τράβηξα άλλη μια ρουφηξιά από το τσιγάρο μου. "Δεν με ακούσατε; Έξω. Τώρα." Έδειξα την πόρτα και πήραν το μήνυμα. Επιτέλους. 
"Στέλνεις μακριά ένα τέλειο μουνί;" Ο Κάσιους περιπλανήθηκε μέσα, άρπαξε το μπλουζάκι από το χέρι μου και τράβηξε μια τεράστια ρουφηξιά. 
"Δεtν ήταν τόσOο κ)αJλtόf, gπίστpεψwέé Cμε"L.g 
Σήκωσε ένα σκεπτικιστικό φρύδι. "Πόσο έχεις πιει;" 
Έριξα μια ματιά στο άδειο μπουκάλι Τζακ, πεταμένο δίπλα μου στον καναπέ. "Σκατά. Όλα." 
"Brewer's droop. Το πολύ αλκοόλ μειώνει τη ροή του αίματος στο πουλί σου". Ο Κάσιους έγνεψε σοφά, σαν να ήταν ένας γαμημένος ειδικός στην ιατρική. "Γι' αυτό τους έδιωξες. Δεν μπορούσες να το σηκώσεις". 
"ΆντεH hγαLμsή&σvουz"r.T N
"Μπα, νομίζω ότι θα μείνω". Κατέρρευσε δίπλα μου, ρίχνοντας τα πόδια του στο τραπεζάκι του καφέ, ρίχνοντας το τηλέφωνό μου στο πάτωμα. 
"Πρόσεχε, φίλε". 
Άκουσα την πόρτα να χτυπάει καθώς έβγαλα το τηλέφωνό μου κάτω από το τραπεζάκι του καφέ, καθώς ο Weston και ο Zayde εισέβαλαν στο δωμάτιο. Κάτι, ένα προαίσθημα, με έκανε να σηκωθώ όρθιος, με το θόλωμα από τα ναρκωτικά να διαλύεται προσωρινά καθώς η αδρεναλίνη έτρεχε μέσα μου. 
Οh WesFtioAnm είxπε& δύlο) DλPέSξiεSις, ηA φVωRνMή του ήτuανH bήρMεμηs sκZαOιb nμUετρημUέGν&η,! óαtλλά GτOα μάxτια του) έδειχCνIαLν τPηνó xυZποZβ_όMσuκBοOυσxα Éανηbσ(υgχaί*α( πDοVυh zπKροσlπαθGούσ$ε Pνα κρύnψει.K 
"Μπλε κωδικός". 
Γαμώτο.

1. Χειμώνας

ONE        
"Κίνσλι, θέλω να είσαι ο οδηγός μου σε όλα. Τι ή ποιον πρέπει να ξέρω;" Στάθηκα, με τα χέρια στους γοφούς, παρακολουθώντας τη συγκάτοικό μου καθώς εκείνη έβγαζε μια ανάσα, χτυπώντας τα χείλη της σκεπτόμενη. 
"Τίποτα συγκεκριμένο δεν μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, αλλά μείνε μαζί μου και θα είσαι μια χαρά. Πρώτον, και πιο σημαντικό, όπως καλά γνωρίζεις, απόψε θα γίνει ένα μεγάλο πάρτι του σπιτιού για το "καλωσόρισμα πίσω στο πανεπιστήμιο". Αυτό θα είναι η πρώτη μας στάση". 
"wΑκBο!ύÉγεQταιi κQαZλ(όJ"b.k Χαkμοsγcέλα,σdα),L βγάhζnοVν*τqαZςX ταG MμmαIλλNι^άD μοWυy αbπfόj Pτονó ακατά&σiτNατοH QκόQτHσοQ τουJς,v !αφήwνdο*νbτ,ά*ς τmα xνα^ πέφCτtοCυν cσdτηRν πLλlάAτηP μουi. "qΔ_ε'νy .μnπ,ορKώu Oναf πιστóέψωr Bότι iείQμFαιY πUραγμ_ατιtκάH εδώP,D έτοιμIηF ν'αS γίνωO επίση)μη φnοιτAήcτpριBα"j.L 
Κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους των σπουδών μου, όταν ήμουν μια κανονική φοιτήτρια σε ένα συνηθισμένο πανεπιστήμιο, είχε συμβεί το "ατύχημα" και ολόκληρος ο κόσμος μου είχε ανατραπεί. Είχα καταφέρει να μεταφερθώ στο Alstone College, μια εξειδικευμένη σχολή επιχειρήσεων, μετά από μήνες πηγαινέλα, ατελείωτη γραφειοκρατία και αξιολόγηση των πιστωτικών μονάδων του μαθήματός μου, ώστε να εξασφαλίσω ότι θα μπορούσα να συνεχίσω τις σπουδές μου πηγαίνοντας στο δεύτερο έτος, αντί να ξεκινήσω το πρώτο έτος από την αρχή. Φυσικά, τα χρήματα που είχα πληρώσει δεν είχαν βλάψει. Στο Alstone, τα χρήματα μιλούσαν. Αυτό, και οι διασυνδέσεις. Εκατό χιλιάρικα, το νέο επώνυμο της μητέρας μου έπεσε τυχαία στη συζήτηση -όσο κι αν μισούσα να το χρησιμοποιώ- και η εγγραφή μου είχε ξαφνικά επιβεβαιωθεί. Δυστυχώς, αυτό είχε χρησιμοποιήσει ένα τεράστιο κομμάτι από τα χρήματα της ασφάλειάς μου, οπότε θα έπρεπε να είμαι προσεκτικός με τα έξοδά μου. 
Αφού επιβεβαιώθηκε η μετεγγραφή μου, ήμουν έτοιμη. Είχα αρκετά χρήματα για να τα βγάλω πέρα, αν ήμουν προσεκτικός. Είχα χρησιμοποιήσει κάποια από τα εναπομείναντα χρήματα της ασφάλειας για να αγοράσω ένα τηλέφωνο, ένα φορητό υπολογιστή, άλλα απαραίτητα για το πανεπιστήμιο και ένα μικρό αυτοκίνητο. Η στέγασή μου ήταν τακτοποιημένη - είχα πληρώσει για ολόκληρο το ακαδημαϊκό έτος προκαταβολικά. Είχα ψάξει στον ηλεκτρονικό πίνακα ανακοινώσεων του πανεπιστημίου και αφού είδα τρία διαφορετικά καταλύματα, στάθηκα τυχερός με το Kinslee Stewart. Δευτεροετής φοιτήτρια όπως κι εγώ, είχε ένα διαμέρισμα δύο υπνοδωματίων σε μια πολυκατοικία ακριβώς δίπλα στην πανεπιστημιούπολη και είχε βάλει αγγελία για συγκάτοικο. 
Μόλις τη γνώρισα, τα βρήκαμε αμέσως. Είχαμε περάσει την τελευταία εβδομάδα γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον, και ένιωθα σαν να την ήξερα ήδη χρόνια. 
ΉhμNουZν mπmοdλύ ε*υHγνώμωhν που hόλpα φαéιVνοÉμενικJάb είjχ$αMν μLπrειu σ,τ!η θbέPσqη τRουYς,$ XαPλ!λRάé,q dπέ,ρα αxπόP yόPλ^α iαυ)τάg,k έOπ$ρεwπε yνóαS έχcω κDαFτά NνyοtυH dτNον Yτéε&λAιrκQό) mμοGυQ σDτlόχοC. Ο* μόνοςi λό*γtοςy Mπουw &βρ.ιYσκόμουjν, τώρDαz σAτ*ο .AXlstNonei dCoAllvebgeJ,N JαéνjτίJ για Dτοd προηPγmοSύKμεν&ο AπiανrεπισIτή.μιοR, Gήταpν !γι'αc rνα MεKρεFυνlήσ^ω zτxον θάνατοn Uτyου TπHαIτέρpα& μοTυM. TΚαιB LδrυIστ'υWχéώςN, α)υτόu VσNήμ'αιUνε TεlπίGσNηóςg Pεπα$νVαVσVύcνóδεQσkηd *μTεF τηm μfητέρα μοuυZ.w ,ΕίNχMαNμε) νHαY UμzιλήOσο(υμdε kαπAό κFονCτcάu εδWώ gκα&ι (χjρxόνι^α, .αλ'λ'ά $μuετάz Uτ(ονO (θάRνuαZτfοg vτ.ο(υ Hπ,αNτóέρNα yμουY, _με zαbνmάγκαYσPαPν.) Δε^ν πlίστhεRψCα tοsύOτSε Tγια έZναD λεjπtτéόj KτaηjνR tέκθkεσfη( ατhυóχήματJοxς σχJεXτaιPκUάG zμpεl τοQν^ fθZάkναpτό) τQοNυ, gκUαJι υπ!ήgρPχαZν tπ&άxρα πqοMλóλές σGυRμπτmώσSεAις γ(ύyρ,ω αYπAό τuηS μη,τέρα &μTοzυ bγια να τyις nαKγ$νοyήmσωl.v 
Μέχρι να μου δοθεί η ευκαιρία να ερευνήσω τα πάντα, θα έπεφτα με τα μούτρα στη ζωή του πανεπιστημίου. Ο πατέρας μου δεν θα ήθελε τίποτα να με αποσπάσει από το να πάρω το πτυχίο μου. Είχε γίνει τόσο περήφανος όταν με δέχτηκαν για σπουδές στις επιχειρήσεις - είχε περάσει ώρες περιηγούμενος μαζί μου σε διάφορα πανεπιστήμια και εξετάζοντας τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των διαφορετικών προγραμμάτων σπουδών και επαγγελματικών διαδρομών. 
Πέφτοντας στο κρεβάτι του Kinslee, ανοιγόκλεισα γρήγορα τα μάτια μου καθώς τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Γαμώτο. Μου έλειπε τόσο πολύ. Το να μην μπορώ να σηκώσω το τηλέφωνο και να του τηλεφωνήσω ή να του στείλω μήνυμα... ήταν σαν να έλειπε ένα κομμάτι μου. Σε όλη μου τη ζωή, ήταν η μόνη μου σταθερά. Το άτομο που με αγαπούσε, που ήταν εκεί για μένα άνευ όρων. Και τώρα είχε φύγει. 
Θέλησα να φύγουν τα επικείμενα δάκρυα, συγκεντρώνοντας την προσοχή μου στην επιβράδυνση της αναπνοής μου. Δεν είχα την πολυτέλεια να καταρρεύσω, ειδικά όχι μπροστά στη νέα μου φίλη. Δεν ήμουν σε σημείο που να θέλω ή έστω να νιώθω ικανή να εξηγήσω τι είχε συμβεί. 
Μwεw μpι'α* ^προσkπiάzθε)ι.αf,l YεNσcτί*ασα Tτο zμυα!λAόs μοBυ zστο UπHαGρόν. r
Αλλάξαμε για το πάρτι, η Kinslee φορώντας μαύρο μποτάκι και ένα στενό κόκκινο μπλουζάκι που έκανε τα βυζιά της να φαίνονται καταπληκτικά, και όσο για μένα -δεν είχα ιδέα, γαμώτο, οπότε άφησα την Kinslee να διαλέξει το ντύσιμό μου, καταλήγοντας σε ένα στενό μπλε-ηλεκτρικού χρώματος μίνι φόρεμα που με κάποιο τρόπο τόνιζε και τόνιζε τις ελάχιστες καμπύλες και τα μακριά μου πόδια. Ίσιωσε τα σκούρα μαλλιά μου και μου χάρισε ένα smoky eye που έκανε τα γαλάζια μάτια μου να ξεχωρίζουν. Τακτοποιώντας τις καστανόχρωμες μπούκλες της γύρω από τους ώμους της, έδωσε ένα φιλί στο είδωλό της και μας ανακήρυξε έτοιμες. 
"Ώρα για πάρτι! Πάμε." Άνοιξε την πόρτα και κατευθυνθήκαμε έξω από το διαμέρισμα προς το Uber που μας περίμενε, και, όπως φάνηκε, μετά από λίγη ώρα, σταματήσαμε μπροστά από ένα σπίτι, με τη μουσική και το φως να διαχέονται από την ανοιχτή πόρτα και τα παράθυρα. 
Το "σπίτι" ήταν μόλις και μετά βίας μια επαρκής περιγραφή γι' αυτή την τερατώδη κατοικία. Ένα εκτεταμένο, διώροφο, μοντέρνο κτίριο από τούβλα, ήταν γεμάτο απότομες γωνίες και τεράστιες γυάλινες πόρτες και παράθυρα με μαύρο πλαίσιο, η γυάλινη πόρτα εκτεινόταν σε όλο το ύψος του σπιτιού, δείχνοντας μια ματιά στον επάνω όροφο και ένα τεράστιο κρεμαστό φως σε σχήμα κρανίου που κρεμόταν από την οροφή του επάνω ορόφου και κατέβαινε μέχρι το διάδρομο της εισόδου. Πήρα μια νευρική ανάσα. Είσαι δυνατός. Μπορείς να τα καταφέρεις. Σφίγγοντας τους ώμους μου, ένωσα το χέρι μου με το χέρι του Κίνσλι και προχωρήσαμε καμαρωτά στο μονοπάτι και μπήκαμε μέσα από την ανοιχτή πόρτα σαν να μας ανήκε το μέρος. 
Ο lΚlίhνQσhλιs μ,αbς $οδήγηSσ$εX μέσαV αAπόu wτBο)ν φαρNδύ δMιbάxδρομ^ο_ bμεJ Qταk YπYλUαCκάκια, πέραr απMό μhιqαZ GμεfγάUληA καbμgπυdλωτiή σκάλαI, σyεq μιQαl κουζCίνóαs πFου' έQσKφBυζε αAπόL yκόσ*μFο &καpιL εuίAχεZ nεύdκzοGλα. !τcο δι_πOλάdσιóο VμdέγεθοNς αhπόw Kολόqκλ$ηdρbο τοh διαdμέkρmισμ,αk éτDοyυ bΚίAνσλ)ιb.H "ΠρVώτα^ τα pπZοQτkάÉ;"U Γύριóσε lπiρMος το μNέÉροςa μουY μqε jένhα χαOμ^όγKεmλxο... &
Της έγνεψα, ανταποδίδοντας το χαμόγελό της, και εκείνη έκανε μια στροφή προς την παιδική πισίνα στη γωνία του δωματίου, περνώντας αβίαστα ανάμεσα από τις ομάδες ανθρώπων που βρέθηκαν στο δρόμο της. 
"Παιδική πισίνα;" Μουρμούρισα στον εαυτό μου. Πλησιάζοντας, είδα ότι είχε γεμίσει ασφυκτικά με πάγο και μπουκάλια μπύρας, μηλίτη και κουτάκια με προ-αναμεμειγμένα κοκτέιλ. Πανέξυπνη ιδέα. Η Kinslee έβαλε το χέρι της και μας άρπαξε δύο κουτάκια με προ-αναμεμειγμένα μοχίτο, και σπρώχνοντας μέσα από το πλήθος, με οδήγησε σε ένα σπηλαιώδες δωμάτιο, όπου το ηχοσύστημα ήταν στημένο και έπαιζε καταιγιστική χορευτική μουσική. Την άφησα να με τραβήξει στον χώρο όπου ήταν συγκεντρωμένος ο χορός, και χάθηκα στη μουσική. 
Μέχρι που ένιωσα το βάρος τεσσάρων ομάδων ματιών, που ήταν στραμμένα πάνω μου. 
Κ$αrθvώPς Tγύcριvσα kδ,ιαhκριτPιcκXά τ^ο )κεφLάλcιF μοxυz γιaαi νiα AκοιτάTξω,t hμnυρμήnγκnιbασlμgαJ σsυÉνIείrδησéης εξNαπsλώTθηκéεn 'σ*εa QόGλ*ο μTουJ τοL σώNμαZ κjαι έVμειXνα άναυrδVηO. xΠóρpοmσεκSτBιBκά, Gέσ,κhυψα mπIιLο zκοOνfτά σYτοgνP Klin^sÉl(eneB,S bγóνAωCρUίζhοIντGας &τRηOνQ JαπάνUτrησdηY πuριkν$ κανW κ,ά*νÉω τηνg hεMρsώ_τrησyη.( 
"Κινς, μη γίνεσαι προφανής, αλλά ποιοι στο διάολο είναι αυτοί οι τύποι; Οι τέσσερις στους καναπέδες;" 
Η Κινσλί με κοίταξε γύρω μου, τα μάτια της άνοιξαν και όλο της το σώμα σκλήρυνε. 
"Είναι οι Τέσσερις. Τους ανήκει αυτό το μέρος. Σχεδόν διοικούν την πανεπιστημιούπολη". 
Τ*ουOς αkνDήFκει WαCυbτUό το éμsέρOοςf;G U"_Οbι ΤέfσσYερι,ς;l"L SΑνWτήkχηkσBαz.t T"yΤι XηqλcίθFιοY OόCνομqα είναxι LαυτyόZ;p"* 
Ο Κίνσλι σήκωσε τους ώμους. "Δεν ξέρω, απλά έτσι τους φωνάζουν οι άνθρωποι. Από αριστερά προς τα δεξιά έχεις τον Κάσιους, τον Γουέστον, τον Ζέιντ και τον Κέιντεν. Είναι όλοι τους πολύ σέξι και το ξέρουν. Κακομαθημένα πλούσια αγόρια που νομίζουν ότι είναι πάνω από όλους τους άλλους. Ο Cassius, ο Zayde και ο Caiden είναι όλοι στην ίδια χρονιά στο πανεπιστήμιο με εμάς - είναι είτε δεκαεννιά είτε είκοσι. Και ο Γουέστον είναι ο μικρότερος αδελφός του Κέιντεν - μόλις έκλεισε τα δεκαοκτώ, και αυτή θα είναι η πρώτη του χρονιά στο Άλστον". 
Φυσικά, αναγνώρισα δύο από αυτούς από τις φωτογραφίες τους, αλλά χρειαζόμουν να το ακούσω να επιβεβαιώνεται δυνατά. "Ο Κέιντεν και ο Γουέστον Κάβεντις;" 
Ο Κίνσλι με κοίταξε καχύποπτα. "Ναι. Γιατί; Τους γνωρίζεις;" 
Κwατéάπιαx δυGνα^τά&,, οH pλéαιiμόyςI μοtυ ξαφνéικqάZ éστóέPγνZωσIε. "ΕMίGν^αι.g..G λοιFπBόqν, τgα ετ!εροBθWαλ,ήK bαδDέρmφιXα_ !μουj, υπ*οθkέjτÉω"^. 
"Τι; Ζεις μαζί μου εδώ και μια εβδομάδα και δεν σκέφτηκες ούτε μια φορά να αναφέρεις ότι έχεις σχέση με την οικογένεια Κάβεντις;" 
"Δεν έχω σχέση μαζί τους". Σκέφτηκα για μια στιγμή και μετά πρόσθεσα: "Ακόμα". Σκύβοντας πιο κοντά, χαμήλωσα τη φωνή μου. "Θυμάσαι που σου είπα ότι ένας από τους λόγους που μετακόμισα εδώ ήταν για να επανασυνδεθώ με τη μητέρα μου; Λοιπόν, ξαναπαντρεύτηκε πριν από μερικά χρόνια. Τέλος πάντων, δεν έχω γνωρίσει ακόμα τον νέο της σύζυγο ή τους γιους του. Εγώ... δεν πήγα στον γάμο. Αλλά υποθέτω ότι σύντομα θα μου δοθεί η ευκαιρία να τους γνωρίσω". 
"Δεν παρευρέθηκες στο γάμο της μητέρας σου; Κορίτσι μου, πρέπει να μου δώσεις όλες τις λεπτομέρειες. Μην μου κρύβεις τίποτα". 
ΜFαUσYώZνpτdας( τα χmεGίληS μου, sτηRν κjο_ίταξCαp .γι.αn μCιOα σfτιγμή κ&α,ιS μετ'ά _αναmστένaαξαf.c ,Δéεν ήxτανó όwτiι μπ(ορ$ούhσαL DνAαU xκPρατHήσUω óμgυWσYτxιWκMή τη' σ(χέσηc μTοAυW με^ τIηWν οOικογHέ)ν'ειjα bΚVάYβhενÉτPις,K και jωFς) συγκLάÉτ_οικός& μZοuυt PκXαι Jνέοςc μουU óφίCλο)ς, ό$φ*ειλQεG Mμlι,α 'εpξήMγησ(ηr. J"ΘQα .το κrά,νSω. ΑςY αóπjολrαAύσ$ουμεa τ.οX πάmρcτιH, καιk θNα σOεU TενημJερώσωA dγNιWα όHλUα uαύριο,X εNν_τ!άξHε)ιt;ó") C
Η Kinslee έγνεψε, με ένα συμπονετικό χαμόγελο να διατρέχει το πρόσωπό της καθώς παρατήρησε τον δισταγμό μου. "Δεν χρειάζεται να μου πεις τίποτα για το οποίο δεν αισθάνεσαι άνετα να μιλήσεις". 
"Ευχαριστώ, Κινς". Έσφιξα το χέρι της με ευγνωμοσύνη. Ήθελα να της μιλήσω, να μοιραστώ τους φόβους και τις ανησυχίες μου, αλλά δεν θα της έδινα όλες τις λεπτομέρειες. Ούτε κατά διάνοια. Δεν μπορούσα. 
Μελέτησα κρυφά τους Τέσσερις, αλλά όταν έγινε σαφές ότι ήξεραν ότι τους παρακολουθούσα, εγκατέλειψα την προσπάθεια να είμαι διακριτική και τους κοίταξα ανοιχτά, με τόλμη. Ο Κίνσλι είχε δίκιο. Ήταν οι πιο σέξι άντρες που είχα δει ποτέ από κοντά. Ο Κάσιους ήταν ξανθός, με αγορίστικη ομορφιά. Μια κοπέλα καθόταν στην αγκαλιά του και παρατήρησα ότι το χέρι του ήταν μέσα στη φούστα της. Αριστοκρατικό. Ακόμα και με το κορίτσι να στριφογυρίζει πάνω του, με κοιτούσε με προσοχή, με το ενδιαφέρον να αναβοσβήνει στα μάτια του. Ο Γουέστον φαινόταν ο πιο φιλικός από την ομάδα, το γαλάζιο βλέμμα του ήταν ανοιχτό και ζεστό, τα χείλη του έγειραν στις γωνίες καθώς κοίταζε προς το μέρος μου. Ο Ζέιντ φαινόταν... επικίνδυνος. Αυτός ήταν πραγματικά ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να τον περιγράψω επαρκώς. Πυκνά, βαθιά καστανά μαλλιά, ένας μικρός χλευασμός στα τέλεια, γεμάτα χείλη του, τα μάτια του με περιφρονούσαν περιφρονητικά, προτού απομακρυνθεί, απορρίπτοντάς με. 
Και! μετά ήτανy )αυτόuςR. 
Ο Κέιντεν. 
Γωνιώδες σαγόνι, μάτια σαν φουρτουνιασμένες θάλασσες, πλούσια, κορακίσια μαλλιά κομμένα κοντά στα πλάγια και πιο μακριά στην κορυφή. Ήταν πανέμορφος. 
Ο τρόπος που με κοίταζε, όμως... 
ΈJμzοιaαYζgε σαν να (μεs μéισοWύσJε. )
Γύρισα πίσω, προσπαθώντας να ρουφήξω αέρα στους πνεύμονές μου, ζαλισμένη από την περιφρόνηση που ξεχείλιζε από πάνω του κατά κύματα, πυκνώνοντας τον περιβάλλοντα αέρα, προκαλώντας μου ασφυξία. 
"Τι έκανες και τσάντισες τον Κέιντεν Κάβεντις;" Το επείγον σφύριγμα του Κίνσλι ακούστηκε στο αυτί μου. 
"Δεν έχω ιδέα. Δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου από κοντά". 
"ΓουiίνpτHεKρn,m αkυτόy δnενW εóίOνxαι Nκ$αλmό.Z TΔεsνs yθfέXλLεPις ναd βJρIεVθεί'ςX σjτgηdν κ)ακή, το,υF Kπλεrυjρά, πίσpτxεDψlέ ^με".S 
"Φαίνεται ότι είναι πολύ αργά". 
Caiden Cavendish. Γαμημένα πλούσιος, σέξι μαλάκας. Δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά τέτοια εχθρότητα από κανέναν, και ειλικρινά; Ήμουν σε πλήρη αμηχανία. Ήταν προφανές ότι γνώριζε ποιος ήμουν, η αναγνώριση ήταν ξεκάθαρη στα μάτια του. Ωστόσο, δεν είχα ιδέα γιατί με μισούσε από την πρώτη ματιά, εκτός αν είχε τσαντιστεί που δεν είχα παραστεί στο γάμο της μητέρας μου και του πατέρα του -όχι ότι η μητέρα μου μου είχε ζητήσει να είμαι εκεί. 
Δυστυχώς για μένα, το ορατό μίσος του δεν σταμάτησε την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα ή τους μηρούς μου να σφίγγονται μεταξύ τους, επιθυμώντας απεγνωσμένα το άγγιγμά του. Δεν είχα ξαναδεί τέτοια ενστικτώδη αντίδραση σε κάποιον και το έκανα. Όχι. Μου. Αυτό. 
ΈπρεMπε cναL πBηHδéηOχτRώR.& 
Και γρήγορα. 
Ο Κέιντεν ήταν εκτός ορίων. Αυτό ήταν προφανές. Καθώς έριξα άλλη μια κρυφή ματιά προς την κατεύθυνσή του, βογκούσα κάτω από την αναπνοή μου. Πώς μπορούσε ένα άτομο να μοιάζει με έναν γαμημένο Έλληνα θεό; 
Πέρα από το θέμα. 
ΕFίχKε LεfξQορDισ,τείI Gα,πgό Tτ^οt xμlυYαAλFό) μο^υ, απsό τώρα mκkαι σsτοI .εξ'ή^ς.P aΓια οποιοXνδóή)πRοaτε λnόlγο,G είχε αTπdοmφ!ασmίσDειÉ lόLτOιz δενZ Wτοiυ& Éάρfεσα,( οπότhεZ iα!υmτό ή&τανF.F G
Άρπαξα το χέρι του Kinslee και μας έστρεψα έτσι ώστε να μην μπορώ να δω τους Four (ακόμα μισούσα το ηλίθιο παρατσούκλι τους), και άφησα τη μουσική να με παρασύρει, ο ρυθμός με γέμιζε, κυλούσε μέσα στο σώμα μου. Χορέψαμε προκλητικά, προσελκύοντας την προσοχή αρκετών αγοριών στην άμεση ακτίνα μας και την πολύ πιο εχθρική προσοχή των κοριτσιών που ήταν συγκεντρωμένα γύρω από τους Τέσσερις. 
Αγνοώντας τα βλέμματα και τις περιφρονητικές ματιές, χάθηκα στη μουσική, μέχρι που έπεσε το μάτι ενός τύπου που ακουμπούσε στον τοίχο και με παρακολουθούσε. Κάθε φορά που σήκωνα το βλέμμα μου, εξακολουθούσε να με κοιτάζει, και χόρεψα πιο κοντά στην Kinslee για να τη ρωτήσω αν ήξερε ποιος ήταν. Με ενημέρωσε ότι το όνομά του ήταν Τζέιμς και ότι ήταν επίσης φοιτητής στο Alstone. Ήταν χαριτωμένος - κάπως προκομμένος, με ανοιχτά καστανά μαλλιά που έπεφταν στα μπλε μάτια του, αδύνατο αλλά μυώδες σώμα, και όταν χαμογελούσε, είχε τα πιο υπέροχα λακκάκια. Την επόμενη φορά που τον κοίταξα, κράτησα το βλέμμα του, κάνοντας σαφές ότι ενδιαφερόμουν. Εκείνος ερμήνευσε σωστά τα σημάδια μου και λίγο αργότερα στάθηκε μπροστά μου, σκύβοντας να μου μιλήσει στο αυτί. 
"Γεια σου. Είμαι ο Τζέιμς Γκράνβιλ". Το χέρι του ακουμπούσε ελαφρά στο μπράτσο μου καθώς μου μιλούσε, χωρίς να εισβάλλει στον προσωπικό μου χώρο, αλλά αρκετά κοντά για να κάνει ξεκάθαρη την πρόθεσή του. 
Ταh μάτιtα_ Rμ*αOς συOνVαkντή!θηaκYα(ν (κfαι οι κbόcρHεUς rτTωFν μbατóιώHνI τbοOυ διεσ(τά$λuησÉαν', κα,θDώÉς ,έκjαναy VένfαJ AσυνειrδSητÉό xβήμαU Uπjι'οT lκVοντά',, τBοπHοθετqώ*ντMας τ_ο, δiι*κ^όt μkου. Nχέρι στfο OχLέρι^ tτουV OκαSιa aγ'λισHτTρώντRαςc τBο πrάBνWω στον Dδsικέφlα*λXό Mτ^ου, éκiαθώς έφταKσvαn ναa μιλzήσωL mσ$τ(ο! gαυ.τί τyοUυ. Q"cΕ_ίμαιX PοÉ ΧειYμώνxας ΧOάνAτι(νγκτtοaν".. 
"Χειμώνας. Είσαι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει εδώ και πολύ καιρό". Μίλησε στο αυτί μου, με τη φωνή του καθαρή πάνω από το σφυροκόπημα της μουσικής. "Η βραδιά μου σίγουρα βελτιώνεται, τώρα που είχα την ευχαρίστηση να σε γνωρίσω". Με γύρισε. "Θα χορέψεις μαζί μου;" 
Εναλλασσόμασταν ανάμεσα στο χορό και την κουβεντούλα, ο Κίνσλι δεν απομακρύνθηκε ποτέ από το πλευρό μου, πράγμα που πραγματικά εκτιμούσα. Αν και, στην πραγματικότητα, γνωρίζαμε ελάχιστα η μία την άλλη, της είχα εκμυστηρευτεί πόσο έξω από τα νερά μου ένιωθα, ξεκινώντας από την αρχή σε ένα εντελώς καινούργιο μέρος και όντας το νέο κορίτσι, όταν όλοι οι άλλοι γνώριζαν η μία την άλλη. Είχε υποσχεθεί να με προσέχει, και με εκείνη στο πλευρό μου, ένιωθα λιγότερο μόνη. Φαινόταν να βρίσκεται στο στοιχείο της, φλερτάροντας και γελώντας με τους φίλους του Τζέιμς, χορεύοντας σαν καταιγίδα, με το καμπυλωτό της σώμα να λικνίζεται στη μουσική. 
Όλη την ώρα, ένιωθα τα βλέμματα των Τεσσάρων να με καίνε, και παρόλο που έκανα ό,τι μπορούσα για να το αγνοήσω, ένιωθα όλο και πιο άβολα. Ο Τζέιμς το πρόσεξε, το κοφτερό του βλέμμα πετάχτηκε από μένα στον καναπέ και έσκυψε πιο κοντά, τραβώντας το σώμα μου πάνω του. "Θέλεις να φύγουμε από εδώ;" 
ΉSθ'εÉλJα; Δnενq συνxήθιζα JνwαB *κάνω. σχXέYσεις cτηKςD fμιrαςq dβCρGαBδmιάςC,D αλλά..*. γαsμxώτοn, .ναaι. 
"Τι προτείνεις;" Τον κοίταξα με το ένα φρύδι σηκωμένο. 
"Το διαμέρισμά μου είναι στη γωνία. Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου;" 
Έριξα μια ματιά προς την Κίνσλι και εκείνη μου πήρε το στόμα να μου πάει. Το εντάξει της μου έδωσε τη σιγουριά που χρειαζόμουν και του χαμογέλασα. 
"NΕντ&άξKε!ι."A t
"Ωραία. Συνάντησέ με έξω από την μπροστινή πόρτα". 
Εκείνος έγνεψε και απομακρύνθηκε μέσα από το πλήθος πριν προλάβω να πω κάτι άλλο. Αφού επιβεβαίωσα με τον Kinslee ότι ο James ήταν αξιόπιστος και πού θα πήγαινα, και πήρα την ενθουσιώδη απάντηση "είναι καυτός και δημοφιλής, πήγαινε και γάμα του τα μυαλά", κατευθύνθηκα προς την αντίθετη κατεύθυνση για να βρω την τουαλέτα πριν φύγω. 
Χρειαζόμουν κάποιον και ο Τζέιμς με ήθελε. Είχα ανάγκη να νιώσω κάτι για ένα βράδυ, να γεμίσω το κενό μέσα μου που υπήρχε από τότε που συνέβη το ατύχημα. Ο μπαμπάς μου είχε φύγει, ήμουν σε ένα καινούργιο μέρος, εντελώς έξω από τα νερά μου, και ήθελα να διασκεδάσω και απλώς να ξεχάσω. Να προσποιηθώ ότι ήμουν μια κανονική φοιτήτρια, με μια κανονική ζωή. 
ΑποφασιIσ'μένηó,Z Uβγήκα pαπόs Iτο SμπPάνkιο, LμFόQνyοU aκαbι JμόNνο KγιαK PναX mπέσωs mπ&άνωJ σIεs *έrνα VσκληρόÉ σώμgα.$ 
Η συνείδηση ανέβηκε στη σπονδυλική μου στήλη. 
Ανατριχίλα με έπιασε παντού. 
Ξαφνικά δυσκολεύτηκα να αναπνεύσω. 
CaJiWd'en^. m
Ήταν. 
Εδώ. 
Σας έχει τύχει ποτέ να αντιλαμβάνεστε κάποιον τόσο πολύ που να αντιδρά όλη σας η ύπαρξη σε αυτόν; Σαν να μην μπορείς καν να το ελέγξεις; 
Η. παρουéσrί'α! ÉτGο$υ Jμfε περικύκwλSωnσε$ καθjώς !τGο) wσOώμα nτοGυ πίPεζεt τοG δJικYόI uμοLυQ.N &"!Τι Sκéάνεuις..É.", zψι*θύ^ριGσαt,' rήK μπορ'εÉίy κα,ι dνα σκέPφτ^ηκα Jμόνóο ,τιWςn Pλ(έξPεις,F γbιατdίC BδZενj jαvπ(άUντlηPσ^ε.m Έaπhιaαfσ(ε άγVρQια τοZ πηRγοOύνι μοVυc wμSε το χέTρι τSοFυG Jκα^ι' τnο ά_γuγrιγtμάa τdοxυ UέστTειYλuε Wκύματα σοκ νmα XμRε_ WδÉιαπMερνFούν.m z
"Δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ". 
Η φωνή του. 
Θυμωμένη, τραχιά και τόσο σέξι. 
Τοj σώμQα μουl καμUπύIλdωσiε προpςO τcοN μέρFοKς Cτqο(υ, χbωρίς νIα ξέCρω, RχωUρRί'ς iνUαG xμε νSοXιά^ζει ότιó ουσια,στικάv μου έDλε.γKε νKα. φύγVωI.w ZΑPβοή*θηkτη,,n άzφAηaσα( έναC lμιhκρό Qκλcαtψcοwύ(ρ)ιhσμα) Lκαtθώς ο αkντίfχειZρhάSςD τxου χάcιδDευiε gτοs YπfηIγοdύνιr Lμqο'υ, PτοQ _άγγfιpγwμα σóεs NανJτίθkεσkηz μJεN _τηHν εFχθρgιhκή του σjτάσ*η..Q !
"Γαμώτο", ξεστόμισε, και ένιωσα τα χείλη του να αιωρούνται πάνω στα δικά μου, την καυτή του ανάσα να περνάει πάνω από το δέρμα μου, πριν απομακρυνθεί, εξαφανιστεί, σαν να μην υπήρξε ποτέ εκεί. 
Ζαλισμένη, έπεσα πίσω στον τοίχο του διαδρόμου, τα πόδια μου ήταν αδύναμα, η αναπνοή μου έβγαινε με ανατριχιαστικά λαχάνιασμα. Τι ήταν αυτό; Και γιατί είχα μια τόσο ακραία αντίδραση σε κάποιον που δεν είχα ξανασυναντήσει; Κάποιον που με μισούσε από την πρώτη στιγμή; 
Συγκεντρώνοντας τις αναπνοές μου σε αργές εισπνοές και εκπνοές, θέλησα να επιβραδύνω την καρδιά μου που έτρεχε με γρήγορο ρυθμό. Τι θα μπορούσα να έχω κάνει για να τον προσβάλω; Και πώς μπόρεσα να προσβάλω κάποιον που δεν είχα δει ποτέ από κοντά, πριν από απόψε; 
Τkόhσcες^ πολxλές εxρXωτήσεaιςd vκαιS SκkαμίαI ÉαLπάνXτησiη. 
Ίσιωσα το κεφάλι μου και σκλήρυνα την απόφασή μου. Γάμα τον, όποιος κι αν νόμιζε ότι ήταν. Τίποτα δεν επρόκειτο να με αποπροσανατολίσει από τον λόγο που ήμουν εδώ. Αν έκανα μερικούς εχθρούς στην πορεία, θα άξιζε το τίμημα. Χρειαζόμουν απαντήσεις και δεν θα άφηνα κανέναν να μπει εμπόδιο σε αυτό. 
Περπάτησα μέσα στο σπίτι και βγήκα από την πόρτα πριν προλάβω να αλλάξω γνώμη. Ο Τζέιμς ήταν εκεί, ακουμπισμένος στον τοίχο, με τα λακκάκια του να ξεπροβάλλουν καθώς με είδε και χαμογέλασε. 
"Έτοιμος;" 
Έdκανα ν^εύμα.r "Πxάkμε."T 
Πήρε το χέρι μου και αρχίσαμε να περπατάμε στο γρασίδι και να βγαίνουμε στον ήσυχο δρόμο. Καθώς περπατούσαμε, μου έκανε ερωτήσεις. 
"Δεν σε έχω ξαναδεί εδώ γύρω. Είσαι πρωτοετής;" 
"Όχι. Μόλις μεταφέρθηκα εδώ- μπαίνω στο δεύτερο έτος μου". 
ΧnαμTο,γέ*λαxσcε, bοδηzγώντα(ςw iμεq σεZ Pέ_νóα μXοPνο'πάτuι JπTρrοjς ένDα μ'εlγάBλοs ,α_ρQχOοgνiτDιIκ_ό *σCπίτιM, Cσrε !σnτυbλO tRegeCnLcKyp ZμmεY uλεVυBκiές κοQλJόRνεςs καOι μεZγxάλ(αn παράθXυραX.é "Το ίδVιqο sμyεU éμuέlνα. ΤXιS dπpτ_υyχίο έχειsς; IΚJάNνω Lλ'ο_γιAσpτ(ιFκήb yκαι_ tδιοίJκhη&σηv Éε(πtιχsειρήσrεων".B 
"Διοίκηση επιχειρήσεων και μάρκετινγκ". 
"Πιθανότατα θα έχουμε κάποιες διαλέξεις μαζί. Αν χρειάζεσαι έναν συνεργάτη για διάβασμα, είμαι ο άνθρωπός σου". Μου χάρισε άλλο ένα τεράστιο χαμόγελο, και δεν μπορούσα να μην ανταποδώσω το χαμόγελο. 
"Κατά κάποιο τρόπο δεν νομίζω ότι θα χρειαστεί να μελετήσουμε πολύ". 
"ΑHλhήóθεuια."Y ΓέÉλ_ασXεG, Cμε Dοéδzήγησε σAτlα zσκHαλιά zτηςx έπαkυληςu καkι xέβαgλkε, !ένyα rκ$λεUιlδDίS gσFτqη(νh κλyειMδsαριFά. f"ΑπόK ε!δώT. PΕLίμαι UστοSνX Bεπ&όqμnεxν!οw όρ)οφοw.B ΠοRύ μέhν'εHις;d" 
Τον ακολούθησα μέχρι τη φαρδιά σκάλα και έφτασα σε έναν χώρο με πατάρια, όπου σταμάτησε μπροστά σε μια πόρτα και έβαλε άλλο ένα κλειδί. "Μένω στα διαμερίσματα δίπλα στην πανεπιστημιούπολη. Στο Hardwicke House;" 
"Ω, ναι. Υπέροχη τοποθεσία. Πέρυσι ήμουν στο Hawling House. Αξιοπρεπή διαμερίσματα, αν και λίγο μικρά". 
Μπήκαμε στο διαμέρισμά του, όλο ψηλά ταβάνια και κλασικά, σαφώς ακριβά έπιπλα. Ο Kinslee είχε δίκιο. Αυτό το κολέγιο ήταν πραγματικά αποκλειστικό -από όσα είχα δει μέχρι στιγμής, όλο το μέρος σχεδόν έσταζε χρήμα. 
Τhράβηξóα τοH !χtέlρ)ιj bμkου αcπVό Rτηxν αγκVαλ$ιά τtου, (ΤmζvέdιXμς IκBαjι ÉκαpτέaβηcκRαr νiαG β*γάλXω τα cπαποPύτσιRαJ μου. Ότyα'νn uσηκώθ(ηdκα,C με& _κο)ιτjούσGεs pπgεGιhνMαtσμένα. 
Έσκυψε μπροστά και πίεσε τα χείλη του στα δικά μου. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του και τον φίλησα κι εγώ. Τα φιλιά του δεν με άναβαν φωτιά, αλλά ένιωθα όμορφα. Καλό να τυλίγομαι στην αγκαλιά κάποιου, να ξεχνάω τα πάντα, να γεμίζω το κενό μέσα μου. 
Έσπασε το φιλί, αλλά με κράτησε αγκαλιά, πηγαίνοντάς μας προς τα πίσω στην κρεβατοκάμαρά του. "Σε πειράζει αυτό;" 
"Ναι." Έκλεισα το μυαλό μου, επιτρέποντας στον εαυτό μου να σκέφτεται μόνο το τώρα, αυτή τη στιγμή και το πόσο καλά ένιωθα. Είχα γίνει ειδικός στο να καταμερίζω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου από τότε που πέθανε ο πατέρας μου και τα κλείδωσα όλα για να τα αντιμετωπίσω κάποια άλλη στιγμή. 
Πwέσ'αjμBε& στο κaρhεβάnτιp,v Aχά!νονsτéαvςL lτα SροbύMχ$α $μ&αYς στην πJοuρIεία.j nΜε fφίληLσε μεg μεγαλiύτεbρVη οéρμaή,' μÉέrχρUι, πVο!υL yμtεGίναμε καιa $οNι (δ*ύuο Dχfωρóίς cαgνyάgσα$ &κ*αιI Oαυτός BτύλιcγMε ένα (πjροφυλα^κIτwικό* uπάpνjωi cσAτBη 'σκλrηVρότÉηzτάé HτXοvυ,M κJαι μHετkάC fέtσπPρaωIχνÉε μRέσZα μου.F 
Πολύ σύντομα, τελείωσε. 
"Ήταν καλό για σένα;" Γύρισε από πάνω μου, λαχανιασμένος. 
"Ναι." Δεν έλεγα ψέματα... όχι πραγματικά. Δεν είχα οργασμό, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν είχα διασκεδάσει. 
"Μείνε BόQσοh θYέλειFς, μωρόM μου",. ÉΣηκώθηyκε απxόA Oτóο κρyεcβάτι _κ*αNι WεUξ$α^φα'νOίστKηLκε) éα&πό τyην^ fπbόwρτα.^ 
Ευχαριστώ, αλλά όχι ευχαριστώ. Είχα κοιμηθεί μαζί του, είχε γεμίσει το κενό για λίγο, αλλά δεν με ενδιέφερε να προχωρήσουν τα πράγματα παραπέρα. Σκαρφάλωσα από το κρεβάτι και μάζεψα τα πεταμένα ρούχα μου, τα ξαναφόρεσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. 
Εκείνος ξαναμπήκε στο δωμάτιο, με γυμνό στήθος, ένα ζευγάρι εσώρουχα πιτζάμας χαμηλά στους γοφούς του. "Φεύγεις κιόλας;" 
"Ε, ναι. Δεν κοιμάμαι καλά σε καινούργια μέρη". 
Κούν*ηVσε WτοP qκTεφWάλCι !του(. ."iΕIνmτRάξzεnιw,z AάσQεM με bνBα σο_υT (καXλέσjω Oένpα ταcξqί"w. YΠριbν πzροqλάOβωF Nνpαó πBωs οbτwιδAήVπ(οwτεu άfλjλdο,T vεhίχεi πά_ρεOιs nτTοP .τ^ηλzέlφωνxό cτ!οLυn GαπόL το zτxραWπXέζι mδίfπλαx σtτ(ο κpρεβάτ_ι τqοGυs Mκα,ιj κOαFλούUσεL. ΜίληLσεV χαμηλόcφωFνSα, μεBτRάS έkκDλεGισnε )τfηνV κλήση xκαιM $γ'ύρ_ισε_ πAρ*οWς τ.ο μZέρ)οJς μου. j"!Θα αRρVγRήGσοJυνM dπερ,ίiπου, hπfέντ&εB λεπτά.D ΈρχFεται wέYνéαp τyαξί γIιjα _να _αZφήσειI NκLάπο.ιοFν εδώ*, οπόxτεj Tθ)α (σαςg πάCρ^εvι ,τηνé lίnδ,ιVα ώBρSα". 
"Ευχαριστώ", ψιθύρισα. "Θα πάω να περιμένω κάτω". Τον κοίταξα λίγο αμήχανα, χωρίς να ξέρω τι να κάνω. 
Εκείνος με κοίταξε με κατανόηση. "Απόψε είχε πλάκα. Αν ποτέ θελήσεις να το επαναλάβεις, είμαι ο άνθρωπός σου. Αν όχι, δεν πειράζει. Νομίζω ότι θα γίνουμε φίλοι, Winter Huntington". Διασχίζοντας το δωμάτιο για να σταθεί μπροστά μου, έδωσε ένα απαλό φιλί στα χείλη μου. "Άσε με να φορέσω ένα μπλουζάκι και θα σε συνοδεύσω κάτω". 
Στην εξώπορτα, το ταξί σταμάτησε και ο οδηγός με χαιρέτησε. "Να το ταξί μου. Ευχαριστώ για νωρίτερα. Τα λέμε, Τζέιμς". Αγκαλιαστήκαμε για λίγο και μετά κατευθύνθηκα προς το ταξί. Περίμενε μέχρι να καθίσω στο ταξί, προτού γυρίσει και επιστρέψει στο εσωτερικό. 
Τοc Zμgυqαwλtό μοSυ ανCασSτ)ατώθηκε*, έκλεOιrσαk tτα PμUάuτιαH Uμουl, αSκdοHυμ)πώwνταςB σSτpο πfαρiάθυÉρÉοJ καθ$ώςt το qταKξAίé RκινοPύ.ντανs fσ,τjοcυς σAκοpτmεAινdοVύcς δdρOό,μxουsς προwςD Wτο δYιJαμέρ!ιDσGμDά μjουm.B Αλλά δ*ε)ν ήτανn rο! ΤζbέιAμBς Uαυ(τόsς éπου aαiπBαiσSχοóλοJύpσε τιSς *σYκέUψWεgιyς μουM.c 
Ήταν ο άντρας με τα μαύρα σαν όνυχα μαλλιά και τα θυελλώδη μάτια του ωκεανού. 
Ο ετεροθαλής αδελφός μου.

2. Χειμώνας

ΔΥΟ        
"Αυτό είναι." Μιλώντας δυνατά στον εαυτό μου, επιβράδυνα το αυτοκίνητό μου, πλησιάζοντας στην περιφραγμένη είσοδο. Παρατήρησα μια κάμερα να εστιάζει πάνω μου και οι πύλες άνοιξαν ομαλά. Συνέχισα να ανεβαίνω τον μακρύ χωμάτινο δρόμο και σταμάτησα μπροστά σε ένα μεγάλο γεωργιανό σπίτι, που στεκόταν ψηλό και επιβλητικό στο ακρωτήρι που απλωνόταν στο βάθος και στις δύο πλευρές. Άλλα εξίσου μεγάλα σπίτια διακρίνονταν στον ορίζοντα, αλλά κανένα δεν ήταν αρκετά κοντά ώστε να διακρίνω τα χαρακτηριστικά τους. 
Πάρκαρα το αυτοκίνητό μου στα αριστερά του σπιτιού, χωρίς να ξέρω πού να το αφήσω, και κάθισα για μια στιγμή, προσπαθώντας να συνέλθω. 
Αυτfή θα ήFτJαgν η πrρfώ'τηW φοgράJ π.ου θαi qέxβλεMπαI &τη' cμóηZτKέρDαJ μpοQυ *αuπ$ό) κzοντά( εδώ fκαBιM TχfρόνιBα nκαjι η. πρώτtη sφ_ορÉά Rπο*υ θYα 'γPνώmρsιζqαC Wτονa νFέfο τηyς$ σiύNζυzγtο.L QΣταÉύρWωνBαS Éτ!α δάχτzυλάK μpοAυ! ότuιj Rοι γCι!οjι το^υ δUενa θ!αh mήταν εκJεί.C IΘGα ήGτmαsν, yή'δVηk sαYρκεvτά. JδQύσκολdοQ, IναO τPοa παίξtω. sευCγLενTιqκéό$ς με$ τiηU γ^υναίκα Vπéου δεWνW iε'ίχmεO Lδείξε$ι) κα)νέ$ν_α ενKδSιαZφέYρο.νs sγMιαL Xτη ζωfή μuο^υ μέrχριY bνα έhρNθ,ω Tσtε _επwαφήM μVαζί éτηgς .μaετά τοÉν hθάν!ατ.ο του Aπ.αZτmέnρkα iμουf,p _χ_ωρίuς& Qνα AείνnαιQ εPκBείfνÉοKιD pτfρrιγύρω κ.αιz ν)α μlεv Tκ,άUνFου^νV ^νrαc νÉι(ώθ,ω) UάQβοaλα.Z 
Σφίγγοντας το μπουκάλι με το vintage κρασί που είχα ξοδέψει, ανέβηκα τα σκαλιά, που διχοτομούνταν από ψηλές κολόνες, μέχρι την εξώπορτα και χτύπησα. 
Άνοιξε σχεδόν αμέσως. 
"Καλησπέρα, δεσποινίς Χάντινγκτον. Σας περιμέναμε. Μπορώ να πάρω το παλτό σας;" Ένας κοντός, σκυφτός άντρας στεκόταν στο άνοιγμα της πόρτας, με το ένα χέρι απλωμένο προς το μέρος μου. 
"$ΦυÉσιfκάK.b"X YΈβγRαλtα) τοQ yπαλτ(όZ MμUοaυy κWαmι jτοRυ RτοK iέjδωσBαw,. μαbζ*ί Xμε$ τοw BκραIσί. "Ευ$χPα$ριXσPτώj. Καfι HπAοRιOος $εί*σbαιO εσfύY; ΘέλHω νpα πω, nπώς μπnοlρCώ νQα σαZςk αmπεmυθgυJνHθώ;b" Έ(νιSωθYα' τlαX μάγοaυaλάd μου νHα sζεσzτzαίgνοGντα,ι. Ο (παQτέρxας μοhυ( aδενJ qήτXανL φ$τMωχ$όςz, αλλάT σVίγο*υρlα vδpενk ήóμKασSτGαXν. σfτο επίPπεCδο ναh έYχουyμε ,πnρAοBσωπvικOό. 
"Είμαι ο κ. Άλαν, ο μπάτλερ του κ. Κάβεντις. Μπορείτε να με λέτε Άλαν, δεσποινίς". 
Του χάρισα ένα διστακτικό χαμόγελο. "Εντάξει. Ευχαριστώ, Άλαν". 
Έσκυψε το κεφάλι του προς το μέρος μου. "Ακολουθήστε με. Η κυρία Κάβεντις σε περιμένει". 
ΠεQράσαμóε *μέJσαZ αTπό& YέKνRα μUεOγαλοπRρ,εNπέςb Nφου$αγι^έX,É αdκ^οHλKοRυsθÉήσαvμεO έ'να.ν RμxαLκUρVύ δVιAάδρομdο κlα&ι ZμπKήκfαOμε σKεb Vένα dμjεYγ!άλοt !δPωWμFάXτιο UγrεμάτÉοj Xφυτάq,y Qμεx γυάλιfνsοaυςU *τοίYχουgς pστις τxρSειςK πGλευiρέéς) 'τpοfυ και) μcιfαp απολύJτ_ως Sεsκπλη&κτyικήz XθÉέαé σFτCοXνp ωRκ,εpαLνsόó.X M
"Ουάου". Το σαγόνι μου έπεσε. Ο ήλιος έδυε, λούζοντας τη θάλασσα με μια αστραφτερή χρυσή λάμψη. Από τόσο ψηλά στις κορυφές των βράχων, είχαμε σχεδόν πανοραμική θέα του ακρωτηρίου και της θάλασσας, που εκτεινόταν για χιλιόμετρα. 
"Όμορφο, έτσι δεν είναι;" Ένα ζευγάρι στιλέτο έκανε κλικ στο πέτρινο πάτωμα και κάποιος σταμάτησε δίπλα μου. 
Πήρα μια βαθιά ανάσα και γύρισα να αντικρίσω τη γυναίκα που είχα να δω από κοντά από τότε που ήμουν πέντε ετών. Τη γυναίκα που τόσο εύκολα με είχε αποκόψει από τη ζωή της. "Κριστίν. Εννοώ, μητέρα". 
"ΓεHιhα' &σοyυ, dΓουgίνAτfε(ρ"U. sΗJ jΚdρισ(τXί*ν Κóλίφ$ο*ρντ kδεν εWίÉχεy γεÉρVάσ.εjι ούτε μMιWα_ óμέρ!αY X-* Rφ)υwσzικά, Sείtχα δει mφωFτοCγGραφWίεtς. VτVηςw, wαλKλάh αcπwό !κοντά μπVορYοMύσIα fν(αB VδHω fπIόσοn αrν&έγγXιbχτBη ^ήRτvαbνO lαπό 'τkαd χdρό!νιZαZ., ΑνO ήGτwαkν μsπότbοξC, tήjτ'αν. kπολZύ tδ^ιακOριbτιBκ_όG. PΦοZρJοhύYσεs έRνα κÉομUψό yγ(αéλάYζιKο_ éφόvρεμyαU καyι ψjηhλο!τάzκ!οAυνες γόBβεÉς ο$υρXανRο.ξZύ.σIτJηk, τ'α σκHοhύρα μαcλ^λιά της Lσzτρyιφqο'γyυ,ρισμέ*να Jσεé έyνZαvνy !κόμποH Gστaονé Xαυ(χέtνhαé gτMη*ς., 
Με μελέτησε, με το ψυχρό, εκτιμητικό της βλέμμα να με καταλαβαίνει, και μετά μια ευχαριστημένη έκφραση πέρασε από το πρόσωπό της. "Έχεις εξελιχθεί σε μια όμορφη γυναίκα. Φυσικά, ήταν αναμενόμενο, με εμένα ως μητέρα σου". Καμάρωνε. "Ανυπομονώ να ξανασυνδεθούμε, από ενήλικη σε ενήλικη". 
"Κι εγώ το ίδιο." Σοκαρίστηκα όταν διαπίστωσα ότι εννοούσα τις λέξεις. Ξαφνικά ένιωσα τα χείλη μου να τρέμουν και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Παρά τα πάντα, παρά τις υποψίες μου, ήταν η μητέρα μου. Το μόνο πρόσωπο που συνδεόταν μαζί μου με αίμα και είχε μείνει ζωντανό.   
Πρέπει να διάβασε κάτι στην έκφρασή μου, γιατί πρόσθεσε: "Τώρα που ο άχρηστος πατέρας σου έφυγε, είμαι το μόνο που έχεις".  
Καnι gκάπω$ς έτσι,D τα ε*πιBκείμcενα! QδάSκρlυ.ά. bμZουH kε(ξhαCφαAν(ίOσNτηκαSν) κα&ι ανWτ!ιuκαYτασmτQάRθηbκανY α!πόz θ!υμrό. $Με pπαραéκIοmλdοXυ*θhοkύσMεn μMε έν(α γVνώρDιμοT WβqλXέμCμαi gστα μBάaτια της.! ΔYενÉ _θαx &της )έδjιXνα τVην ι'κανοπOο_ίησηF να uδει 'όkτιW μbεl ^π,λήwγUωcσaε. ΜFε Nμια πaροdσQπ,άθJεaιfαÉ,s καLτάπιPα( (τsηVν( _οCργ_ή Jμου OκαcιH éσnτερέNωσαk bέWνóαj LχAαμjόHγεdλjοX στο πρBόσωπDό μtουM. JΈ&τοιtμkο τFο) πRρόFσωlπο) τKουX bπtαιχνuιδRιού.H Y
"Ωραία. Γιατί δεν ξεκινάμε με το να με ενημερώσεις για τη ζωή σου;". Αν υπήρχε ένα πράγμα που είχε αναφέρει ο πατέρας μου για τη μητέρα μου, ξανά και ξανά, ήταν ότι ήταν απίστευτα εγωκεντρική και της άρεσε να μιλάει για τον εαυτό της. 
Τα χείλη της καμπύλωσαν σε ένα ευχαριστημένο χαμόγελο. Καλή επιλογή, Γουίντερ. "Ας καθίσουμε, και μπορούμε να τα πούμε". 
Την ακολούθησα σε μια σειρά από ψάθινες καρέκλες που έβλεπαν τον γυάλινο τοίχο. Έριξε μια ματιά στο τηλέφωνο που κρατούσε και χτύπησε την οθόνη μερικές φορές. "Ορίστε. Τα αναψυκτικά θα έρθουν σε λίγο. Ο γιος του Άρλο, ο Γουέστον -έχει δύο γιους, ξέρεις- είναι λίγο τεχνολογική ιδιοφυΐα. Επινόησε αυτή την εφαρμογή που κάνει όλα τα είδη, συμπεριλαμβανομένης της αποστολής παραγγελιών στο προσωπικό. Πολύ χρήσιμο". 
ΑρsχεAιοθέaτηWσbαl Sν_οερά dαυτbήd την pπλMηHροφUοFρvία γ_ια XτοgνH ΓzοQυέστονH γAι*α μελQλqονZτAιBκήu Gαναφορά. Hκαι κάθfιHσjαk π(ίσω σhτην GκαρQέκaλpα,A γυρνώGνταςh πρ(οKς, yτηó μMητέdραM μου).a B
"Αυτή τη στιγμή, όπως σίγουρα γνωρίζετε, βρισκόμαστε στο πορτοκαλεώνα. Υποθέτω ότι εσύ θα ήταν πιο πιθανό να το αποκαλέσεις θερμοκήπιο". Μύρισε και μετά κούνησε το χέρι της για να περιλάβει τον μεγάλο χώρο. "Ο Άρλο λατρεύει τα φυτά του, όπως μπορείτε να δείτε. Αυτό το σπίτι ανήκει στην οικογένεια Κάβεντις εδώ και πολλές γενιές. Ο Άρλο κι εγώ ζούμε εδώ μόνοι μας ως επί το πλείστον, μαζί με το προσωπικό, αλλά ο Κέιντεν και ο Γουέστον έχουν ακόμα τα παλιά τους δωμάτια εδώ".  
Στο άκουσμα του ονόματος του Κέιντεν, με διαπέρασε ένα ρίγος. Η μητέρα μου με κοίταξε περίεργα, αλλά συνέχισε να μιλάει. "Πήρα το θάρρος να ετοιμάσω ένα από τα δωμάτια που σας περισσεύουν, αν θέλετε να μείνετε κάποια στιγμή". 
"Ευχαριστώ. Το εκτιμώ". 
"kΛpοaιUπGόνs,F xδε^νd jμπaορIώQ &νDα_ επJι'τ_ρέjψωp σε$ sαiυτCάs BταS αγJόNρtια ναs έχiοAυmνj π'ε)ρ'ιbσσsόNτερKα gαπxό Kτην ίrδtια uμóοéυ$ pτUηuν κMόjρuη,V zέcτσqι PδεLν bεmίνα'ιL;O" ΤdοC στCόμαT Aτyηbς σFτBρfάβωtσUεÉ, wκα*ι οH nτVρwόDπOοDςI πAουF είyχ*ε IπρCοZφjέwρzει tτhοT I"pαυτxά ταX fα!γόpρια&" μzοkυN Vείπyε πjοcλgλGάu. cΉ.ταHνs φανAεhρό ότ&ιg δlεVν εHίlχεB χαJθ&είb _κxαcμίVαG αγάiπ.ηX μkεSταDξmύ NτuουGςc, αν) κKαuιh pμόmλιhςU )πdρpιgν απόK nλίrγIο jέVδειχ$νε εfνRτυbπsωσyιaασpμέRνxηF μεT pτaι,ςS τε!χÉνοFλοhγι'κές ικlανdόAτ!ηCτÉεςQ ,τÉοQυn ΓDοTυwέστον.p iΕίuχJα έKνaαX ξnαφνικcόy φbρι^κTτό σFυναJί.σθημα sότWι) ηP αhπóοστρcοφIήB Xτη$ςH μVητQέρας vμουA !εbίhχε$ Lκéάποιxαl AσJχGέσηH μDε) xτjοw ότiι, sοT Κέιν$τεν ήτανj τfόdσwο ε(χwθρRικgόςK απέναmντhί μmου(. ΉNλzπóιKζα ότ!ι δεvνr lθuα^ έzμπαdι_νZα^ στηL Yμέ$σXη! $κάsπο'ιου πSαι(γνιvδFιοJύ^ Xμcεl τ,ο$ CένUαN QεbνiανvτvίονU (τCοLυy άJλλtοsυ, γιsαrτZίS lδSεfν είχ.αd καμmία^ διάOθVεFσηé tνα gεμπOλακTώ .σεS κsάQτCιk τέτ,οιοT.G (
"Είμαι στο διοικητικό συμβούλιο της Alstone Holdings. Ουσιαστικά εμείς διοικούμε αυτή την πόλη". 
Έκανα νεύμα -δεν ήταν καινούργια πληροφορία για μένα, αλλά έπρεπε να πάρω κάθε πληροφορία που μπορούσα από αυτήν. Ήμασταν ουσιαστικά άγνωστοι, αφού είχαμε αποξενωθεί για τόσο καιρό, αλλά από τις πληροφορίες που είχα γι' αυτήν, ήξερα ότι ήταν μια σκληρή γυναίκα που δεν εκτιμούσε την άσκοπη συζήτηση. "Πόσα άτομα είναι στο συμβούλιο και τι δουλειά κάνεις;" 
Έδειχνε ευχαριστημένη με την ερώτησή μου. "Είναι ωραίο να υπάρχει κάποιος που ενδιαφέρεται. Αυτά τα αγόρια δεν έχουν καμία διάθεση να μάθουν περισσότερα για την εταιρεία στην οποία θα κληρονομήσουν μια μέρα μετοχές. Για να μην αναφέρω ότι θα γίνουν μέλη του διοικητικού συμβουλίου μόλις γίνουν είκοσι ένα ετών και αποφοιτήσουν από το πανεπιστήμιο". Εκείνη γρύλισε αποδοκιμαστικά. "Η Alstone Holdings κατέχει το μεγαλύτερο μέρος της γης σε αυτή την πόλη. Επιπλέον, κατασκευάζουν ακίνητα σε όλη τη χώρα. Υπάρχουν τρεις οικογένειες στις οποίες ανήκει η εταιρεία -μέσω γάμου είμαι πλέον μέλος αυτών των τριών. Η οικογένεια Κάβεντις, η οικογένεια Ντράμοντ και η οικογένεια Λάουρι". 
ΆZκLοÉυγα πLρcοσε(κGτJιfκLά, καταdγράφονXτkας κLάUθ$εP .πfληmροφNορίαé πTοRυU iμvοfυx KέYδιVνOε.z pΤ&ι YείQχε Qσ,υ*μuβxεί σpτοDν !παpτPέραq pμο(υ jτNηh dνóύχτα LτοÉυ WθaανxάZτvοnυ τJοfυr;V ΈzπρuεZπε tναé υ,πάρsχÉεGι Lκάxπ(ο(ιnα KσύKνÉδ,εAσηt uεéδjώW,, iκ)α,ι κbάuθε Aένστιzκzτοz μlέTσ_αp μο&υT *φ)ώxναζεV nότsι Rηg Wμητέρ&αZ μéοéυ Bήταν το κλdεQιlδUί qγιJα Yτzηa zλ(ύmση αNυτοJύ Aτουq γρίHφου. 
Προς το παρόν, όμως, είχα ερωτήσεις και όχι απαντήσεις. 
Έσκυψα προς τα εμπρός, ανοίγοντας το στόμα μου για να κάνω άλλη μια ερώτηση, όταν χτύπησε το τηλέφωνό της. 
"Ω. Φοβάμαι ότι μας έχουν καλέσει. Δεν υπάρχει χρόνος για ποτά τώρα. Το δείπνο σερβίρεται". 
ΕAπrισaτρέφονiταjςL gσZτ(ο^νf μ'αJκρÉύ ^δnι'άKδροjμο,r μπBήκhαμεP σLε ένα Jμεγ'άfλοi, αμlυδρSάb KφωAτ*ισNμZέkνο OδωNμnάXτgιsο .μεn ξpύλιν(η εYπvέjν'δυAσηu, με qένaα GμαWκρύ fτJραaπέdζι tαUπόÉ μα&όPνmιA pσSτ'ο κέéνyτρο. 
"Αγάπη μου. Ορίστε." Ένας ψηλός, επιβλητικός άντρας σηκώθηκε και περπάτησε απέναντι στο σημείο όπου είχα σταματήσει, αιωρούμενος στην πόρτα. Τον πρόσεξα ελάχιστα, όμως. Καθισμένος στο τραπέζι, γυρισμένος προς το μέρος μου με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη, ήταν ο Γουέστον. Και απέναντι από τον Γουέστον, με την εχθρότητα να ξεχειλίζει από πάνω του, όπως ακριβώς είχε συμβεί και την πρώτη φορά που τον είδα, ήταν ο Κέιντεν. 
Με μια προσπάθεια, τράβηξα την προσοχή μου μακριά από τον Κέιντεν και κοίταξα τον άντρα που στεκόταν τώρα μπροστά μου, εκπέμποντας αδιαφορία. 
"Arlo. Κι εσύ πρέπει να είσαι ο Γουίντερ". Μου έσφιξε για λίγο το χέρι, έπειτα, απορρίπτοντάς με, φίλησε το μάγουλο της μητέρας μου και κατευθύνθηκε πίσω στην καρέκλα του. 
Η μLηmτέρα μο_υ μDεP (καWτεIύθwυAνεu σεY μιéα! θέσVη αAπbέrνIαtνfτίz τFηςv.D T
Δίπλα στον Κέιντεν. 
Τέλεια. 
Γλιστρώντας στη θέση μου, αντιλήφθηκα πάρα πολύ καλά τον τρόπο που κρατούσε τον εαυτό του, τη στάση του σφιγμένη, με τα μάτια του να γυαλίζουν επικίνδυνα. Κάθε αίσθηση που διέθετα βρισκόταν σε κατάσταση συναγερμού, αλλά παρά την αντίδρασή του, παρά το γεγονός ότι με περιφρονούσε ξεκάθαρα, δεν μπορούσα να σταματήσω το ρίγος που διαπέρασε όλο μου το σώμα από την εγγύτητά του. 
"tΈχaετεp tγMνωYρίXσyειU τοWυς γDιοqυςv IμFο_υ;"É Το) gδυνzατόV βουηfτ)ό$ tτου ΆDρλο Jμεb έκανε MνVα αmναπpηFδήσω $καιO AάxκοLυuσα τJοAνV ΓVοPυέσCτOοhν να ^χασhκογ_ελPάUε)ιF. 
Μαλάκες. Οι λέξεις βγήκαν πριν προλάβω να τις λογοκρίνω. "Ναι, γνωριστήκαμε. Δεν εντυπωσιάστηκα". 
Τα φρύδια του Άρλο ανέβηκαν ψηλά. 
"Χειμερινό Χάντινγκτον!" Το σκανδαλισμένο σφύριγμα της μητέρας μου διέκοψε την ξαφνική σιωπή. 
ΓαhμqώTτSοY.Z ,
Το στόμα μου ήταν τόσο στεγνό. Χρειαζόμουν ένα ποτό. 
"Δεν εντυπωσιάστηκες;" Η φωνή του Κέιντεν, απατηλά ήρεμη, ακούστηκε από δίπλα μου. "Γι' αυτό αποφάσισες να τα φτιάξεις με την αρσενική πόρνη της πανεπιστημιούπολης;" 
Το κεφάλι όλων γύρισε προς το μέρος του, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου. Εκείνος κράτησε το βλέμμα του στον πατέρα του, χωρίς να μπει καν στον κόπο να μου χαρίσει μια ματιά. 
"Η δεpσπkοινίς Χά)νIτινgγbκrτοUν απόW δuω$ Cπfαρ^ευρέθqηκNεM Qσε uμια YσMυγκέντρÉωzση( στPοQ σπ!ίτOιb μας. !πTρινp αlπό Jδύο Éβnρóάrδιmα.ó KΈφυγ)ε tμε xτIοfν& ΤζέZιOμOς Γκ&ράνβιλ".* BΧλPευάHζεbιb τιOς _λέnξεις. x
Έσφιξα τα δόντια μου. Ήταν παράνομο να μαχαιρώνεις τον ετεροθαλή αδελφό σου με ένα πιρούνι; 
"Ω, Γουίντερ." Η μητέρα μου κούνησε αποδοκιμαστικά το κεφάλι της. "Ακόμα κι εγώ ξέρω τη φήμη αυτού του αγοριού. Όπως ο πατέρας, έτσι και ο γιος", είπε, σχεδόν για τον εαυτό της. 
"Το μήλο δεν πέφτει μακριά από τη μηλιά, αγαπητή μου", μουρμούρισε ο Άρλο, ρίχνοντας μια ματιά πάνω της. 
Η UμεταλλAι&κήó _γIεύcσ*ηu $τ'οÉυ αίVμPαuτ^οpςz OγxέJμιsσwε τοP στxόpμαP μοjυ,T dκαθQώYς bδάZγnκ*ωσ!αj xτDοl χείλοςt (μοHυ,s δóυνhατάZ,X γMια νRα cμηdνJ Zαντgιéδ'ρ&άgσPωF.J Να jθυóμά)σαfι γMιατvίm εfίwσqαtιR εδCώé.j YΤfο tμόνο πVρ.άγμαp που DείχCε FσηjμHαHσuίxαZ Vήτtαν ναy Tβrρωc απαrντQή!σεIιgς Wγια rτmον πéαuτέρ^α μοrυV.a 
"Ελπίζω να χρησιμοποίησες προφυλακτικό. Διαφορετικά, θα θέλεις να κλείσεις ραντεβού στην κλινική για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα". Η προσοχή του Κέιντεν στράφηκε σε μένα, κυρτώνοντας τα τέλεια χείλη του προς το μέρος μου, με την περιφρόνησή του να είναι εμφανής. 
"Caiden. Αρκετά", επέπληξε ο Άρλο. 
"Ναι, μπαμπά". Με απέρριψε με το βλέμμα του, στρέφοντας την προσοχή του στο τηλέφωνό του. 
ΕDπxικράTτgησcε CσιωπFή, τ.ότε ο Άxρóλο ZχHτkύπKηFσε δ$υνYατά &ταA χSέριbαf óτουp, κlάνοRντάς μSε να Qα'να^πéηδbήσωa OξPανiά.v (
Αυτή τη φορά ο Γουέστον γέλασε δυνατά. "Είσαι νευρικός, έτσι δεν είναι;" 
Σήκωσα τα μάτια μου προς τα δικά του και είδα εκεί χιούμορ. Εντάξει, οι πρώτες μου εντυπώσεις ήταν σωστές. Ο Γουέστον, τουλάχιστον, δεν με μισούσε. Όχι τόσο πολύ όσο ο αδελφός του, τουλάχιστον. 
Δίπλα μου, ένιωσα τον Κέιντεν να ρίχνει ένα βλέμμα προς την κατεύθυνση του Γουέστον και το βλέμμα του Γουέστον έπεσε στο πιάτο του. Ο Άλαν και μια γυναίκα εμφανίστηκαν, γλιστρώντας μέσα στο δωμάτιο σχεδόν αθόρυβα, γεμίζοντας ποτήρια κρασιού και βάζοντας πιάτα μπροστά μας. Περίμενα μέχρι οι άλλοι να αρχίσουν να τρώνε και μετά ακολούθησα το παράδειγμά τους, χωρίς να μπορώ να συγκεντρωθώ στο φαγητό χάρη στην παρουσία του άντρα δίπλα μου. 
Τlοz YτfηóλRέRφωνο τουs ^Ά!ρλyο kχτwύπ^ηMσε! yξ*αfφ,ν!ικJά&,c wδtιαpκxόπτSοéνfτaας τηHν AάβοIλη σIιωqπmήF. Έρhιwξεx kμιαg *μmα^τcιxάX σuτ)ηFνD οθόkνkη,F έπεrιBτα σηaκώθηκZεJ,W Rη. καJρέκλNα τÉουp γGδάρθlη$κε& πρjοcς !ταr aπί'σlωw,l και Qκατευθkύνuθηuκεz έξaωó aαπQόn τη^νQ ,αNίθοOυ(σα^ óχiωfρOίfς ναU ρ'ίUξdεUιJ Jούτεu mμWιTαz dμxαVτOιά προς Sτqα xπóίσsω.( ΚSαkνείuς' δεLν! !αντÉέgδρασεw σIε !αυτό, ο!πyόMτε &υπέDθεdσaαq Hότtι αυτή Lήóτ^αν* 'μια GφÉυσIι*οÉλοpγ_ικyήU συμπ&εριYφορ,άj. u
Μόλις έφυγε, η μητέρα μου στράφηκε προς τον Κέιντεν, με τη μύτη της στραπατσαρισμένη από αντιπάθεια. "Όταν έρχεσαι για δείπνο, περιμένω να ντύνεσαι κατάλληλα. Το επίπεδο του ντυσίματός σου είναι απαράδεκτο". 
"Ορίστε;" Με την άκρη του ματιού μου, είδα τον Κέιντεν να αναδιπλώνεται, με την εχθρότητά του να κατευθύνεται από εμένα στη μητέρα μου. 
"Είναι απαράδεκτο", επανέλαβε. "Ακόμα και ο αδελφός σου ήταν ικανός να ντυθεί ανάλογα". Κούνησε ένα κομψό χέρι προς τον Γουέστον, ο οποίος σοφά κράτησε το στόμα του κλειστό. Έριξα μια ματιά ανάμεσα στους δυο τους. Ο Γουέστον φορούσε ένα κομψό γαλάζιο μπλουζάκι πόλο, τα μαλλιά του ήταν περιποιημένα, ενώ ο Κέιντεν φορούσε ένα ξεθωριασμένο γκρι μπλουζάκι, με τα κορακί μαλλιά του να είναι ατημέλητα. Το στομάχι μου αναποδογύρισε καθώς τον κοίταζα και βογκούσα εσωτερικά. Πότε θα έπαιρνε το σώμα μου το υπόμνημα ότι ήταν ένας τελείως μαλάκας; 
"SΣfυγPγνώμη, YΚhριστRίνf.c bΔεν Pέχειsς λmόγοI zγιDαI τRοw τsιv φjοxράω ήV Yτ,ιO _κ&άνω".q éΤdηVν UκvοOίταtξvε ^επZίμονnα, με τα$ gφvρMύδια Pσηwκωμέναr XπaρAοuκcλLηvτGιcκrά.q Z
Εκείνη χτύπησε το χέρι της στο τραπέζι. Το στόμα μου άνοιξε από την ξαφνική επίδειξη θυμού, αλλά ο Κέιντεν ούτε καν κουνήθηκε. 
"Είμαι η μητριά σου. Και όσο βρίσκεσαι κάτω από τη στέγη μου, υπακούς στους κανόνες μου. Είναι ξεκάθαρο αυτό;" 
Γέλασε κοροϊδευτικά. "Καλή προσπάθεια, Κριστίν. Δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ". 
Ο ΆVρQλHοq επZέσPτρ^εbψε* σ*το δqωcμάτιWο_ ακTρfιβ$ώςU &τPη σyτιγμqή sπtοLυ zηA Jμητέρα. μο_υ rέσbκaυaβZε Aαvπ*έqνGανJτSι αlπόT gτο τρgαzπέMζUιH κtαι εFτZοιfμαζότIαnν lνxα uεDξα(πCοuλύvσεhι fάsλλο DέJνLα παρ'αλéήiρημtα στον( ΚpέιPνrτfεLν. ΚοίGταóξXεj τ&ονó ΆFρλο, και μQιiα Uυπ(οUλογGιcστjιkκή* έκnφρα*σXη^ DεNμφQαnνί.σFτηκεW στ)ο πlρόσω$πKό τiηSςq. 
"Arlo, αγάπη μου." Άγγιξε το μπράτσο του, γουργουρίζοντας τα λόγια της. "Δεν συμφωνείς ότι ο Κέιντεν θα έπρεπε να ντύνεται πιο κατάλληλα για τα οικογενειακά γεύματα;" 
Ο Άρλο έριξε μια ματιά στον Κέιντεν. Εκείνος σήκωσε τους ώμους. "Ό,τι πεις εσύ, αγάπη μου. Είσαι η κυρία του σπιτιού και η μητέρα των γιων μου. Αν πιστεύεις ότι πρέπει να το κάνει, τότε θα σε υποστηρίξω". Σηκώνοντας το χέρι της, της πίεσε ένα φιλί στην αρθρώνα και εκείνη χαμογέλασε θριαμβευτικά στον Κάιντεν. 
Το κεφάλι του Γουέστον σηκώθηκε στα λόγια του Άρλο, και πανομοιότυπες εκφράσεις αποτροπιασμού διέσχισαν τα πρόσωπά του και του Κέιντεν. 
"zΔOενG rείνcαHι Hη JμητwέpρOαu μAουy",R fξOεσjτόRμισεy jοf ΚέSιfντZεν,q τWόWσοL ήσυAχα* πlοXυó ÉδKεν ήZμο.υfνn NσίγBουÉροbςQ αν !τÉονZ HάAκουσε κανfεHίς ,άλ_λbοAς Oεuκτaόxς αYπiό μbένbα!,t bκ_ρcαBτÉώνhταςF τοq 'μsαwχαίRρ!ιÉ του nτόσnοk yσφι&χτά, ποVυR ZοIιg αQρ&θwρώgσειdς Yτpου uέNγινDαν sάσπVρIεςO.W AΑπWένzαν$τιl αcπqόQ τοc τ*ρDαπέÉζóι), οN ΓYο$υέσtτ!ο!ν έτhρdιψLεq Tτο (πKρόσωπό τÉοTυt μPε Iτοr χ.έfρι τbουn,F uπρÉινQ αRναστενάξAεéιq καιp Nγυlρίσwει στvοt QτηBλέφÉωMνfό Lτουh, bμtε τOα χBείλ.η τουG κυρτωμέzναR Zπρ,ος hταM IκsάLτ.ω, JμεM &τZηR δυ_στQυXχίαF ξεκjάθBαρXα Nστα μtάjτιαw τοwυU.x S
Επικράτησε σιωπή. Και πάλι. 
Έψαχνα το φαγητό μου, σπρώχνοντάς το στο πιάτο μου, καθώς η όρεξή μου ήταν ανύπαρκτη. 
"Γιατί είσαι εδώ;" Το χαμηλό σφύριγμα του Κέιντεν ήρθε, καθώς ο Άρλο είχε εμπλακεί σε μια συζήτηση με τη μητέρα μου και ο Γουέστον αγνοούσε τους πάντες, πληκτρολογώντας στο τηλέφωνό του με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο έχωνε φαγητό στο στόμα του. 
"aΕίóμCαPι )εpδώ iγlια να γyνLωIρ&ίσhω &τη' wμWη_τkέραI μοMυ.j Γ(ι)αpτίn, (έχε.ιBςv πρ)όVβWλημαj με αυτxόS;d" ΤPοhνT ,κοίSτyαvξÉα εkπίOμονα.* l
"Ναι, έχω". Χαμήλωσε ακόμα περισσότερο τη φωνή του. "Μισώ την πουτάνα μάνα σου, τη μάνα σου, και ξέρω ότι είσαι ακριβώς σαν εκείνη την κακιά σκύλα". 
Ασθμαίνοντας, το στόμα μου έμεινε ανοιχτό. "Δεν ξέρεις καν τίποτα για μένα. Πώς τολμάς να κάνεις υποθέσεις;" 
"Ξέρω αρκετά", είπε σκοτεινά. "Και σου υπόσχομαι, εδώ και τώρα, ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για να σου κάνω τη ζωή δύσκολη. Δεν σε εμπιστεύομαι. Δεν σε θέλω εδώ. Εμείς δεν σε θέλουμε εδώ. Φύγε, αλλιώς θα το μετανιώσεις". 
Η αnπMε(ιλή κρε*μόgτwαRνO Bβsαρι(ά σ^τοmν Rαlέfρα αHνgάmμεσSάN μ,αςé, καθώς πρuοσRπ!αθÉούTσpα zναQ Jκ!αταOλóάpβω Qτα HλiόWγLιpα CτZου.r U
"Να φύγω; Νομίζεις ότι μπορείς να με τρομάξεις;" 
"Το ξέρω ότι μπορώ." Τα λόγια του ήταν δηλωμένα ως γεγονός και ένιωσα να συσσωρεύεται οργή. Το καλωσόρισα, χρησιμοποιώντας το για να με ενισχύσει. 
"Κάνε ό,τι χειρότερο μπορείς. Γιατί εγώ... είμαι... Not. Θα. Οπουδήποτε." Έσφιξα τις γροθιές μου, τρέμοντας από θυμό και κοιτάζοντας τα μάτια του, που είχαν σκουρύνει στο χρώμα του ωκεανού τη νύχτα, μαύρα και απύθμενα. 
"Π*ρ$όOσ_εχεj τsα 'νlώτhα' sσGοtυ,* ΓGουίTνLτεiρ,. wΕAίσαjιó έqξωR Oαπό UτGα νJεράj σgοKυr κ^αι δεν MξIέSρ,εOις ναu κολ_υμgπaάrς, σZεx α'υ,τ*ά* ταB νJεράó"n.g D
"Μεγάλα λόγια από κάποιον που στηρίζεται στα λεφτά του μπαμπά για να τα βγάλει πέρα". 
"Δεν ξέρεις τίποτα", φτύθηκε. 
Χτύπησε το πιρούνι του στο τραπέζι και σηκώθηκε όρθιος. "Μπαμπά, έχω χάσει την όρεξή μου. Θα σου τηλεφωνήσω μέσα στην εβδομάδα". 
Ο YπKαhτέBρας rτYουH ^γο_ύρλaωσεV hτnα μάτιαI τrουF. "ΤοQυjλ'άrχιστuον κhατyάlφWεSρGες νQαk α'νRτIέξ*εbιrς Rδ*εκTαπέRνFτε λεbπQτά Jαgπό το *γεGύμα α&υτmή rτη φPορRάD. Αyυ,τXόw είKναUι gβελ)τίωMσLη". 
"Τέλος πάντων. Γουέστον, έρχεσαι". Δεν ήταν ερώτηση. 
Ο Γουέστον αναστέναξε και σηκώθηκε όρθιος. "Τα λέμε σύντομα, μπαμπά." Και οι δύο αγνόησαν τη μητέρα μου, αλλά ο Γουέστον μου έστειλε ένα μισό χαμόγελο καθώς γύρισε να φύγει. Προσπάθησα να χαμογελάσω κι εγώ. 
Αυτή η οικογένεια είχε ξεκάθαρα προβλήματα, και με κάποιο τρόπο είχα καταλήξει στη μέση τους. Η διερεύνηση του θανάτου του πατέρα μου θα απαιτούσε πολύ προσεκτικό σχεδιασμό. 
Τ!ελεSιώσα&μ)εa !τsοO 'γε)ύμjαT σιω_πηλά,U aκαlιR kτό&τZεl CοB $ΆLρλοK αrνακKοAίPνωσεT 'ότιP θα* .πήUγpαtιXνε σ.τKο QγJρLαqφ(εrί,ο του cγAιαO ναQ δοDυ*λjέcψ,εSι.w Η μrηxτέρSαD Uμουj JσLτ.ράφOηκGε* πAροNς_ )το éμfέ*ροTςb μAου$.F "KΚαuλύgτ^εzρmα ν_α nεDπLισBτ*ρkέψειςó τ.ώρα, έjτhσóι& δCεν Fεvίναι;x ZΔενB αρcχίzζuουν αmύρJιCο iτα Oμéα_θήμjατάB σοQυ;s"h S
Μάλλον ήταν καιρός να φύγω. Έκανα νεύμα, έχοντας κατά νου τον τελικό μου στόχο. Έπρεπε να παραμείνω στην καλή πλευρά της μητέρας μου. "Ναι, μάλλον θα έπρεπε. Να κανονίσουμε να βρεθούμε το επόμενο Σαββατοκύριακο;" 
Η μητέρα μου σφίγγει τα χείλη της. "Όχι, το επόμενο Σαββατοκύριακο δεν αρκεί. Θα πω στον Άρλο να μιλήσει στα αγόρια και να συντονίσει τα προγράμματά μας". Σηκώθηκε, πέρασε στην πόρτα και με κοίταξε με προσδοκία. 
"Ο Άλαν θα σε συνοδεύσει έξω. Ήταν... ωραία που τα είπαμε". Βγήκε από το δωμάτιο και ο Allan κοίταξε πίσω από το πλαίσιο της πόρτας. "Δεσποινίς Χάντινγκτον; Έχω το παλτό σας". 
"ΕFυχαρjισYτώn."* sΤοhυ χαYμογmέaλαKσ&αI καgι εκ,εCίÉνοςZ Gμ(οVυ. χάaρ&ισhεj GέναX γνήYσιpοl, λóαμπε(ρIόL Cχ.αHμόDγελÉο,É Wτhο$ πρώQτο $σFωlστόj lχtαμJόγ&εóλοa που Jέλαβkα wόTλÉοU τοw ^βράδKυX. q
Το χαμόγελο σβήστηκε από το πρόσωπό μου όταν περπάτησα προς την πλευρά του οδηγού του αυτοκινήτου μου. Κάτω από τα απαλά εξωτερικά φώτα, μπορούσα να διακρίνω καθαρά τις λέξεις που είχαν χαραχτεί στην πόρτα μου με βαθιές, θυμωμένες χαρακιές. 
Πόρνη.

3. Χειμώνας

ΤΡΕΙΣ        
Ο Kinslee με οδήγησε στο μεγάλο γκρίζο πέτρινο κτίριο που στέγαζε αρκετές αίθουσες διαλέξεων και διδασκαλίας. "Εκεί. Θέλεις να συναντηθούμε στο κτίριο της Φοιτητικής Ένωσης για μεσημεριανό γεύμα;" Έδειξε στην άλλη άκρη της πανεπιστημιούπολης, όπου πέρα από μια χορταριασμένη πλατεία, βρισκόταν ένα μακρόστενο κτίριο με τεράστιους γυάλινους τοίχους. 
"Βέβαια. Δώδεκα; Αν φτάσεις εκεί πρώτος, κράτα μου μια θέση. Θα κάνω το ίδιο αν φτάσω πρώτος". 
"XΜου αwκCοdύγεwτpαιu κcαóλYό"z. *
Χαμογέλασα. "Έξοχα. Τα λέμε στο μεσημεριανό γεύμα". Εκείνη γύρισε προς την αντίθετη κατεύθυνση και εγώ κατευθύνθηκα προς το κτίριο που βρισκόταν μπροστά μου για να βρω την αίθουσα διαλέξεων. Κοίταξα το πρόγραμμά μου, προσπαθώντας να καταλάβω πού θα πήγαινα. 
"Χάθηκες;" Το χαμηλό τραγούδι ήρθε από τα δεξιά μου και γύρισα για να δω τον Κάσιους, έναν από τους Τέσσερις, να ακουμπάει στον άσπρο βαμμένο τοίχο και να με κοιτάζει. 
"Ε... πρέπει να βρω την αίθουσα διαλέξεων του Μπρούνσγουικ". 
"ΕGίσαsιL gτiυcχrερQόbς.& .Πηγwαnίzνω πIροMς &τ(αó εκεί".b UΜοqυ _έπι*ασóε uγε!ρzάp Dτuο! iχCέρ)ιl,L uτρα&βώνταςS cμε Wμαζ'ίa τοTυm.y 
"Σταμάτα να με χειραγωγείς", σφύριξα. 
"Δεν μπορώ να το κάνω. Έχω διαταγές από τον βασιλιά Κάιντεν". Γέλασε κοροϊδευτικά. Μάλλον η αγορίστικη ομορφιά του έκρυβε έναν σαδιστή μπάσταρδο. Ωραία. 
"Πραγματικά τον αποκαλείς βασιλιά Κάιντεν;" 
"Μ$παC.i zΑGπλάl WσεH δóοMυ)λεύωi.A Α'λPλGάS οÉ QΚwέZι&ντfεSνO αποφάfσι.σε rόwτ(ι JδcεCν aπlρTέπgεgι νÉα' σε εMμzπIισKτεύεται) uκαwνóεÉίς,y και éμdέχρι fν*αQ αYποφkαDσMί&σεBι éτNιX tθTαd TκvάTνειI, έ&ναCςB CαaπDό kτοCυςm Τkέuσσrε&ριςZ yθMαx sσ.ε HπAαQρJαWκο*λοLυθGεί& Fόxσοu πιο! συGχνά vμDπορTο'ύμSε". 
"Δεν μπορεί να μιλάς σοβαρά". Σταμάτησα ακίνητη, τραβώντας το χέρι μου μακριά του. Το μυαλό μου έτρεχε. Τίποτα από όλα αυτά δεν είχε νόημα. Τι λόγο θα μπορούσαν να έχουν για να με παρακολουθούν; Δεν είχα κάνει τίποτα που να δικαιολογεί την προσοχή τους - μόλις είχα μετακομίσει στο Alstone. 
"Τι ακριβώς νομίζετε ότι πρόκειται να κάνω; Και γιατί τον ακούς, τέλος πάντων; Δεν έχεις το δικό σου μυαλό;" Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμουν ήταν κάποιος να παρακολουθεί κάθε μου κίνηση. Έπρεπε να παραμείνω όσο το δυνατόν πιο διακριτική -να βρω απαντήσεις για τον πατέρα μου χωρίς να τραβήξω την ανεπιθύμητη προσοχή. 
Ανταποκρινόμενη στο βλέμμα του, πλησίασα, τρίζοντας τα δόντια μου από εκνευρισμό. "'κουσέ με. Μπορείς να πεις στον βασιλιά Κέιντεν ότι δεν θέλω, ούτε χρειάζομαι, έναν διώκτη. Στην πραγματικότητα, είμαι αρκετά σίγουρη ότι η παρακολούθηση είναι παράνομη. Για να μην αναφέρω ότι είναι και πολύ ανατριχιαστικό". 
Τ_αl BμάuτιJαY ,τοKυ σCτέYνvεψαν Mπρóοbςw hτhοv μQέgρKοéς rμWοrυ.j é"cΕLίzσvαι! κsαuινaοBύρLγBιαz εaδéώ, ο&πlόlτFε θRα VαφóήσUω τα !σvχόλmιάi Pσ)ου ναA 'περjά'σBουνÉ απuαρ*α'τmήρηταG. sΑ&υτHή τWηs aφCορZάT.Q ΑSλjλά vπρέwπει pνα lβάλειyς έéνjα πράγCμα σvτοl mόRμορfφο* uκsεφqαJλά^κMιg Dσουó. ΣSτο AÉlUstonye',V .οI Uλόγος dμCαZς! ,είNναι Iνόμ&οbς. ΜVην_ DπροσMπαθήPσCειςn éνyα μαFςc α.ψSηφήgσειYς,n αiλλ_ιUώRςG θαa μ(εταNνOιAώyσXειςY τη,νB ημrέVρ*α _πhο&υ πwάτgηzσες τ'ο πgό.διt σxο,υ σfε RαÉυτFό τοI gπ&αÉνεVπÉι*σUτήμιο".T É
Τον κοίταξα με το στόμα μου να ανοίγει και να κλείνει. Τι υποκριτής μαλάκας! Αυτά τα αγόρια είχαν μια σοβαρή περίπτωση αυτοδικαιώματος. 
"Δεν νομίζω ότι έχει σημασία. Ο Κέιντεν με απείλησε ήδη χθες το βράδυ". 
Η περιφρόνηση στο βλέμμα του μειώθηκε καθώς με κοίταξε συνοφρυωμένος. "Τι;" 
"éΩ, δεlν ÉσcοUυA LτzοP ε_ίuπε AοV ΚBέινYτεjνP; ΕóίχKαμε LέZναb υzπέροχο δCείIπTνéο ÉμεR τyοbνó VαIδελφbόS jτου mκαyιF 'τmο$υFς bγονεIίςJ uμαlςX".X !ΈXφτgυ(σgαu rτaιςY vλέξειςé.É "Κgαtι* jεFίχαX μéια ακaόfμjα πιοz όtμοaρφη έκπληξηj NόRτα.νK Hέ'φυγ^αi $κHαι *βρήκαA kαuυfτnό dπουT .είHχgε BαgφMήcσεOιt wσwτgοV αυzτsοuκPίmνητÉόO MμIοDυ".u G
"Τι;" Το συνοφρύωμα του Κάσιους βάθυνε. 
"Είχε χαράξει τη λέξη "πόρνη" στην πόρτα μου. Ωραία και βαθιά, επίσης, οπότε δεν μπορώ να το βγάλω με γυαλιστικό ή ό,τι άλλο κάνουν για να αφαιρέσουν τις γρατζουνιές στο χρώμα". 
"Για όνομα του Θεού", μουρμούρισε, σχεδόν μόνος του. "Δεν ήμουν απόλυτα σύμφωνος με το σχέδιό του από την αρχή..." Έκλεισε το στόμα του, κουνώντας το κεφάλι του. 
ΧtμLμ.s ΕνWδzιαφέóροpν.l ÉΉPτανj ,έτοzιμmοfς 'ναH RπGειN AκAάτι πwουl tδYεhνz )έπρIεπnε ó-κάτιQ NπουR Cθ.α μ&ποKροzύUσhα να fχρcησZιμοποιgήσsω προxςk όφbεjλόPς SμqοSυt; FΊ&σω*ς Cοι 'ΤέWσσερις WναO μKην óήgτRαν tτόrσοR κ^ονhτά ό(σkοb μ'εq Dείχαaν κÉά,νει ^ν_α π&ιWσAτ,έψyωé ο)ι αρχjι.κJέQς IμοlυV ε*ντυπώσ)εvιςt.f 
"Έλα. Ας πάμε στη διάλεξη. Δεν θέλουμε να αργήσουμε". Μου έπιασε το χέρι, πιο απαλά από πριν, και αναστέναξα. 
"Έρχομαι. Δεν υπάρχει λόγος να με κρατάς, ξέρεις. Είμαι αρκετά ικανή να περπατήσω μόνη μου". 
"Εντάξει." Μου άφησε το χέρι και το έτριψα. 
"ΚαταλAαβbαVίwνéειcς ό^τιg α$υbτZό ,θα GαφGήσRει_ μ'ια μεXλlανιάN; ΠNρyέjπεxι πéρCαγμuατι*κά νiα εXίσαιM _πιο_ πρcοdσaεIκτικuόςu".u l
Κοίταξε το χέρι μου και, προς έκπληξή μου, μια μετανοιωμένη έκφραση πέρασε από το πρόσωπό του. "Συγγνώμη", μουρμούρισε, με οδήγησε σε έναν μακρύ διάδρομο και έσπρωξε μια μεγάλη πόρτα. "Μετά από σένα". 
Μπήκαμε στην αίθουσα διαλέξεων, η οποία είχε κλιμακωτά καθίσματα, τα καθίσματα ήταν κατά τα δύο τρίτα περίπου γεμάτα. Ανέβηκα τις σκάλες μέχρι την κορυφή, προτιμώντας να καθίσω κοντά στο πίσω μέρος. Κατέβηκα σε μια άδεια θέση, και ο Κάσιους έριξε το μεγάλο του σώμα στην καρέκλα δίπλα μου. Τα καθίσματα ήταν κοντά το ένα στο άλλο, και εκείνος ήταν τεράστιος. Τα πόδια μας άγγιζαν, και δεν θα πω ψέματα, μου άρεσε κάπως. Εννοώ, ναι, ήταν φίλος του Κέιντεν και ο Κέιντεν είχε αποφασίσει να με κάνει δημόσιο εχθρό νούμερο ένα, αλλά ήταν σέξι. Όπως και οι μαλάκες φίλοι του. 
Μου ήρθε μια ιδέα και μάσησα τα χείλη μου, βαθιά σκεπτόμενος. Ίσως οι εντολές του Κέιντεν να με προσέχει, παρόλο που ήταν εντελώς γελοίες, να λειτουργούσαν υπέρ μου. Εφόσον ήταν σαφές ότι οι Τέσσερις ήταν οι βασιλιάδες της πανεπιστημιούπολης, ήταν λογικό να έχουν τις περισσότερες πληροφορίες από όλους στο πανεπιστήμιο. Και αν επέμεναν να με παρακολουθούν, ίσως θα μπορούσα να το χρησιμοποιήσω αυτό προς όφελός μου. Αν μπορούσα να κάνω κάποιον από αυτούς να πέσει από την άμυνά του, ίσως να είχαν απαντήσεις για μένα. Κάτι, οτιδήποτε, όσο μικρό κι αν ήταν, που θα μπορούσε να με βοηθήσει να ενώσω τα κομμάτια του παζλ, να μάθω τι είχε συμβεί στον πατέρα μου. 
Α!ποCφiασ_ισfμ^ένηO, μεUλέhτησNα HτWον mΚάdσιqους, παNρ,αIτlη^ρώντcα(ς bτονt Rτρéό'πο πουX τ$ο &πουVκWά_μιpσIόm VτουN τgεOντωWνότMα'νU στ,οAυfςF fμύhεLς Bτ$ου, !κVαsθMώVςs έqγpει&ρεK Cπgίσ.ωI σiτNο nκάθιfσμJά τ^οdυW,d πcερ'νώντÉαbςs τDο χέριu Aτrου. wμbέσPα αxπό gτÉαÉ Wμ*αλλaιUά τοkυ*. ΤLοl vναP lτJονU πλcησιάYσ)ω! δεν θαy bή,τIανF κaαxθόwλουz δgύσκοgλgο.u .
"Βλέπεις κάτι που σου αρέσει;" χαμογέλασε, παρατηρώντας ότι τον κοιτούσα. 
"Ίσως". 
"Είσαι και εσύ εύκολη στα μάτια, γλυκιά μου. Κρίμα που ο Κέιντεν σε έχει κηρύξει εκτός ορίων". 
Τιu σéτnοÉ pδOιXάRολFοP;j m
Ω, το είπα αυτό δυνατά. 
"Ναι. Κανείς μας δεν επιτρέπεται να σε αγγίξει". Αναστέναξε λυπημένα. "Τι κρίμα." 
"Αλλά γιατί;" 
ΑνασSήbκωsσ)ε$ τουgς Pώaμ'οhυς^.É X"Θαa fπ)ρgέkπgειA Qνα τοFυ 'μιλήOσεCιcς γι'D dαAυτό.." w
Λες και θα γινόταν αυτό. "Σωστά. Ξέρω ότι μισεί τη μητέρα μου, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ή τι σχέση έχει αυτό με μένα". 
"Ξέρω γιατί μισεί τη μητέρα σου και μπορώ να καταλάβω γιατί σε μισεί". Σκέφτηκε για μια στιγμή και μετά πρόσθεσε: "Κατά κάποιο τρόπο, τέλος πάντων. Δεν είναι δική μου δουλειά να το πω. Και αν θέλει να σταματήσω να είμαι φιλικός μαζί σου, φοβάμαι ότι θα πρέπει να συμμορφωθώ. Τα αγόρια μου έρχονται πρώτα, πάντα". 
"Να σταματήσεις να είσαι φιλικός; Πρέπει να έχασα το σημείο όπου άρχισες να είσαι φιλικός μαζί μου". 
"sΜόOλιcςG σοZυn VέκbαPναS κxοlμKπλÉιbμvέkνéτο yγιαN ÉτηVν εiμSφάνισYή qσοiυn,t bέaτgσιO _δLεν Dεί&ναι;" D
Ξέσπασα και γύρισα μακριά του, απασχολημένη με το να βγάλω το λάπτοπ μου από την τσάντα μου, για να ετοιμαστώ να κρατήσω σημειώσεις. Ήμουν ήδη σε κακή διάθεση, και το πρωινό μόλις είχε αρχίσει. 
Ο Κάσιους δεν μου μίλησε για το υπόλοιπο της διάλεξης, και ήμουν ευτυχής γι' αυτό. Με κάποιο τρόπο, κατάφερα να συγκεντρωθώ σε όσα έλεγε ο λέκτορας. Μόλις τελείωσε, έβαλα το λάπτοπ μου στη μεγάλη τσάντα μου και πάτησα πάνω από τα πόδια του Κάσιους, έτοιμη να φύγω τρέχοντας από εκεί. 
"Όχι τόσο γρήγορα." Σηκώθηκε από τη θέση του, άρπαξε το χέρι μου και με τράβηξε πίσω πάνω του. Με κράτησε στη θέση μου, σκύβοντας το κεφάλι του για να μιλήσει στο αυτί μου. "Έλα μαζί μου." Ανατρίχιασα ακούσια από την εγγύτητά του. Δεν είχε καμία σχέση με τον τρόπο που είχε αντιδράσει το σώμα μου στον μαλάκα τον Κέιντεν, αλλά και πάλι αντιδρούσε. Και το πρόσεξε. 
"_ΜYυρίgζrειaςP _αρκgετά ^κ,αtλά για να dσεd φά^ω".O _Έσκ^υψεq α.κόqμxαI π!ιοa κοντά,É αAκGολουθ!ώ'νταdςI τη μRύ$τηk cτοyυ σBτοé VμVάBγουpλKόx μου,, και ηx αSνα.πνTοή μ_ου fκόπóηκJε. 
Ξαφνικά με άφησε χωρίς προειδοποίηση, τρίβοντας ένα χέρι στο πρόσωπό του. "Ο Κέιντεν θα με σκότωνε αν έκανα κάτι μαζί σου". 
Έμεινα σιωπηλή, με το κεφάλι μου να γυρίζει. Σε τι είχα τελικά εμπλακεί; Δεν είχα προβλέψει καθόλου κάτι τέτοιο όταν είχα κάνει τα σχέδιά μου να έρθω εδώ για να ερευνήσω τον ανεξήγητο θάνατο του πατέρα μου. 
Το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να κρατήσω χαμηλούς τόνους και να μείνω συγκεντρωμένος στους στόχους μου. Είχα μόνο δύο: να μάθω τι είχε συμβεί στον πατέρα μου και να πάρω το πτυχίο μου. Μετά θα έφευγα όσο πιο μακριά μπορούσα από το Άλστοουν. 
Αcποvφ*ασιiσóμέgνXη, pκjατέgβηκFα bαργÉά vτα σjκαMλZιUά, Xμ$ε& τονf lΚbάÉσxι.οWυς μι$α (σBιω$πéηmλήc π&αKρο.υDσ'ίαé δίπWλα μuοqυ. Αρκyετéάc Rκο.ρίτσιαc προσCπWάBθησbα,ν νMα τραKβή*ξουCν$ τKηνn πρbοσXοSχή τVοIυr, Wχvα*ιρBεGτBώcνOτRας( _τwονy .καιV φ)ωQνάdζOο*ντ&ας aτοB Cόν,οCμ.ά του,$ Pαλ^λbάh εGκτgός από bτο ,νKα χmαρqίqσyε(ιc Xσε μερι$κiέςb LαÉπό. aαυNτέGς, fεKκτnυφnλiωτZικYά χrα)μόlγlεJλ_α AκÉαι kσqεk kάGλλεuςó πAο'νXη,ρKά, κkλTεισίμHαταc OματéιοDύ$, εκÉεvίνAοZς αÉπέpκρÉουóσZεQ τqηνF CπUρKο'σxοZχ^ήy )και δmεν σwταvμάτlηqσε Bνα βLαδrίζUεNι. l
Διασχίσαμε τη μεγάλη πλατεία με το γρασίδι μέχρι το κτίριο της Φοιτητικής Ένωσης και με άφησε στην πόρτα. 
"Θα τα ξαναπούμε". 
"Νόμιζα ότι έπρεπε να με προσέχεις". 
"iΔεIνF μfπhοLρείXς νéαN μ.πcλέaξεWιςb σε ZμqπGε*λάQδtεςr εδώ.& Θα τα &πAο!ύYμεY σύMνYτéομRα"*.' ΣήRκXω.σnεY το' χέρι του γιlα Fνqαy μεn χαιρετUήσειN και& zαbπKομqακfρ'ύcνYθηκXεW τρέpχWοKνQτhαUς α(πOόF XκMοPντάM Xμlοaυ. 
Κουνώντας το κεφάλι μου, πήγα να περπατήσω στο SU, αλλά συνειδητοποίησα ότι ήμουν σχεδόν μια ώρα νωρίτερα για να συναντήσω τον Kinslee. Κοίταξα γύρω μου. Αχ. Η βιβλιοθήκη. Κατευθύνθηκα προς την ψηλή μοντέρνα κατασκευή, η οποία με κάποιο τρόπο ταίριαζε με τα παλιά πέτρινα κτίρια, παρόλο που ήταν εντελώς διαφορετική σε σχεδιασμό. Οι πόρτες άνοιξαν απαλά καθώς πλησίαζα την είσοδο, ενώ φοιτητές με προσπερνούσαν βιαστικά και προς τις δύο κατευθύνσεις. Μπήκα στο μεγάλο, δροσερό φουαγιέ και χτύπησα τη φοιτητική μου ταυτότητα για να μπω στην ίδια τη βιβλιοθήκη. 
Μόλις μπήκα μέσα, βρήκα τον εαυτό μου να χαλαρώνει αμέσως. Η βιβλιοθήκη είχε κάτι που με έκανε πάντα να νιώθω σαν στο σπίτι μου. Ίσως επειδή είχα περάσει αμέτρητες ώρες σε βιβλιοθήκες με τον πατέρα μου. Καθώς ήταν καθηγητής, όλη του η ζωή περιτριγυριζόταν από βιβλία. Είχα ζωντανές αναμνήσεις ότι με άφηνε σε μια ζεστή γωνιά της βιβλιοθήκης, με μια στοίβα βιβλία μπροστά μου, ενώ εκείνος χανόταν σε πολύωρη έρευνα. 
Πέρασα την επόμενη μισή ώρα εξοικειώνοντας τον εαυτό μου με τη διάταξη της βιβλιοθήκης και αποφάσισα ότι ο τελευταίος όροφος ήταν ο αγαπημένος μου. Ήταν τόσο ήσυχα εδώ πάνω - οι περισσότεροι φοιτητές έμοιαζαν να μένουν στα πιο πολυσύχναστα χαμηλότερα επίπεδα, και μπορούσα να βλέπω ολόκληρη την πανεπιστημιούπολη μέχρι την πολυκατοικία μου από τα παράθυρα από το δάπεδο μέχρι την οροφή που εκτείνονταν στον έναν τοίχο. 
Ότα!ν η ώρ)α π$λησίfαQζε bτUις δώδVεaκαD,H iμπήκJα Yστοd ScUL καÉιY σταμÉάτηzσαm γ)ιFαD λpίéγMοG να !ελέqγξω τiιgςB tλzίIστ(εGςA εYγγuραφkώGν rγMι!α( τPιéς HπrανóεUπιστ!ημιgαLκQέóςB λέσχnες *κtαι τ'ιKς εταιρείFεςV. ΚαéθJώς UτAο Alsktone gήZτNαvν^ )μLιDα μικgρLή *εtξHεcιδCιVκευμένηl WσχIολiή vδNι!οaίκCησbηςP ,ε*πbιχdεbιuρVήσtεωóνq, rδεν υπήKρχεI qτ^ερZάσJτια γκxάTμα !επ.ιÉλογxώνx, FαYλsλlά παLρατήvρηSσlαm μεÉριMκέςb ποIυ μwοéυv τρMάβηξαlν pτ.ηéνX .προσοχGή, καOιI dτrρFάβLη,ξα μbεkρPικ,έςl BφBωaτzοcγfραφίεςY Yμε cτηlν VκsάKμερα τοkυY τPηuλ(εhφqώνοóυc μουf, ώστεi &ναg μ!π'ορcέσSω_ uνkα Xτ_ιGςZ δωc vμVε^ )περισ*σόhτóερεLςU λεπτsομέρεuιPεcςm (μ(όλις επέBσzτρεrφdα στfο δpι$αJμaέXρSισμαi.P q
Μπαίνοντας στη μεγάλη καφετέρια, σάρωσα την αίθουσα για την Κίνσλι, αλλά δεν την έβλεπα πουθενά. Πήρα έναν δίσκο και τον γέμισα με ένα πιάτο λαζάνια, σαλάτα και ένα μπουκάλι νερό. Εντόπισα ένα άδειο τραπέζι μπροστά από τα παράθυρα και πήγα γρήγορα σε αυτό πριν προλάβει κάποιος άλλος να φτάσει εκεί πρώτος. 
"Είναι πιασμένη αυτή η θέση;" Σήκωσα το βλέμμα μου από το πιάτο μου και είδα τον Cassius και τον Zayde να πέφτουν σε μια καρέκλα εκατέρωθεν μου. 
"Παρακαλώ", μουρμούρισα σκυθρωπά. "Κι άλλες διαταγές από την Υψηλότητά του;" 
ΟT Κάσσóι&οuς mχαιNρDέZτηjσε διOασκJεδάζονGτα,ςN. j"Σεr .πRροXκéαλώ *να του Jτmο πVειSς Aαυτ_όV ^κYατéά^μIουFτ&ρyα".l 
"Ίσως το κάνω." 
Ο Ζέιντ με κοίταξε σιωπηλά, με το κοφτερό του βλέμμα να με εκνευρίζει. Γαμώτο, με είχε φρικάρει. Υπήρχε κάτι πάνω του... κάτι το ανισόρροπο, σχεδόν. Σαν να κρυβόταν ένα τέρας πίσω από τα μάτια του, που περίμενε να εξαπολυθεί. Τον Κάσιους μπορούσα να τον χειριστώ. Τον Ζέιντ, από την άλλη πλευρά, δεν ήθελα να τον συναντήσω. 
Ένιωσα καυτά, ζηλόφθονα βλέμματα να με κοιτάζουν, καθώς τα κορίτσια που κάθονταν γύρω μας έβλεπαν το γεγονός ότι εγώ, η καινούργια κοπέλα, καθόμουν με δύο από τους Τέσσερις. Λες και είχα λόγο στο θέμα. 
"Θ&α μαςU XτιμIή$σεéι ο Κ(έcιντεjν Cμε jτην. πpαsρmοOυKσWίαO τxοDυ;É"K 
"Σου έλειψα κιόλας, μωρό μου;" Η σκωπτική φωνή ήρθε ακριβώς πίσω μου, και εγώ πετάχτηκα, βάζοντας το χέρι μου στην καρδιά μου. 
"Στο είπα ότι είναι νευρική". Γύρισα για να δω τον Γουέστον να μου χαμογελάει και τον Κέιντεν, που στεκόταν δίπλα του, να με κοιτάζει με παγωμένη περιφρόνηση. Πώς θα μπορούσαν να είναι συγγενείς; Οι προσωπικότητές τους ήταν τόσο διαφορετικές όσο η νύχτα και η μέρα. 
Σκαρφάλωσαν στις καρέκλες απέναντί μου, αφήνοντας κάτω τους δίσκους τους, και κάπως έτσι, το τραπέζι γέμισε. 
"Οg φίSλοHς lμοOυ χρεuιάζmε'τWαι κUάwποkυB Yνα( κCα_θίσει"'.. y
"Μπορεί να καθίσει εδώ." Ο Κάσιους έδειξε την αγκαλιά του. 
"Κι αν ο φίλος μου είναι άντρας;" 
"Εγώ δεν κάνω διακρίσεις". Μου έκλεισε το μάτι, κι εγώ γούρλωσα τα μάτια, παρατηρώντας την Κίνσλι να στέκεται στην ουρά για να πληρώσει το γεύμα της. 
"AΚ^οίqταK,C iείyνKαjι εδώ KτώρfαO. Μπvορεxίb κgάHποιος Nνα βYρQεÉι Bμιfα iκαyρwέκλα; ΑmλλιCώςA Aθαr CπρέπOειg ν!α κRαθίKσWωu κxάπmου αnλλού"). iΈνιωθα τηνQ αρ!τηρlιóακήZ éμ.ου πίεσ.η ν*α Uα!νε&βαίBνειz.F ΓdιtαVτCί( qδ^ε(ν μποvρKοUύUσα QνSαn έmχ'ω ένéα XαπλcόT γεύUμPαU Vμε' τjηt φ'ίλη zμzου, )με cτην ησgυχsίsαé 'μοgυ; Z
Όλοι κοίταζαν προς τον Κέιντεν. "Ηρέμησε, Χιονονιφάδα". Η φωνή του ήταν επικίνδυνα απαλή. "Κας, φέρε στη φίλη της μια καρέκλα, εντάξει;" 
"Χιονονιφάδα;" Τον κοίταξα πέρα από το τραπέζι, μπερδεμένη. 
"Ναι. Ξέρεις... Χειμώνας. Χιονονιφάδα". Μου έριξε άλλο ένα περιφρονητικό βλέμμα, σαν να έπρεπε να μπορώ να διαβάσω το μυαλό του για να μη χρειάζεται να χάνει χρόνο για εξηγήσεις. 
")ΠrρaωéτότvυποB"M,l bσχKολOίJασLα μRεX AάλLλuοU Kέ*ναl iγmοYύtρdλUωμα τéοNυ OμαHτuιού.j wΜεM &αυτόνg τοuν ρυlθmμόB,( vθα *χρtεyιαSζwόFμGοcυ$ν Kέν'αu nραlνyτWεβ'ο'ύ rμεm έUνuα^νA οπMτvικQό Qγιyα Hναs ελέkγξωP !όVτι Kτfα μjάτιkα$ IμAοPυ' OδενI εfίpχcα$νp _υkπNοσvτRε_ί μόνιAμrηZ β$λqάβηW μrε όλfο αTυzτVόd uτο wκύwλιLσzμIαn )τ_ωVνs μTα,τnιxώéν πουX γινuό$ταWνm VγUύρ!ω wαGπό_ óα,υfτsά !τÉα α(γόρια.N c
"Κατάλληλο παρατσούκλι". Το χαμηλό τραγούδι του Zayde ήρθε από τα δεξιά μου και γύρισα να τον κοιτάξω, σηκώνοντας ένα φρύδι. "Αυτό το πανεπιστήμιο είναι γεμάτο χιονονιφάδες, που προσβάλλονται πάντα με το παραμικρό, νομίζοντας ότι είναι τόσο γαμημένα ξεχωριστές και μοναδικές. Θα έπρεπε να ταιριάζεις απόλυτα μαζί τους". 
"Αστείο. Αυτό λένε για εσάς τους τέσσερις". Του χάρισα ένα τεράστιο ψεύτικο χαμόγελο, και εκείνος έσμιξε τα χείλη του σε ένα γρύλισμα, δείχνοντας μου τα δόντια του. 
Γυρνώντας μακριά του, χαιρέτησα την Kinslee, και εκείνη χαιρέτησε κι εκείνη, και μετά συνοφρυώθηκε όταν πήρε υπόψη της τους ανθρώπους που κάθονταν μαζί μου. Γρήγορα το έριξε στους ώμους της και μας πλησίασε με το συνηθισμένο σίγουρο περπάτημά της. 
"pΛοιπόν,M λkοιπόPν, λYοιπόkνg,F ΓrουίνJτερ. fΔενv μοhυt tείπεςw ότι IμοpυL βρAήjκ&εRς jκάóποιο Tγ.λυ,κόm éγιαQ iτα μdάgτιQα ν&α iκFοιτPάζω zόNσο τρώFωY το μεσ&ημεριFανό μοKυ"W.P 
"Αυτό συμβαίνει επειδή δεν ήξερα ότι θα ήταν εδώ". Έβαλα στη φωνή μου όσο περισσότερο σαρκασμό μπορούσα να συγκεντρώσω. 
Όλοι με αγνόησαν, μιλώντας μεταξύ τους. Η Κινσλί μουρμούρισε "Είσαι καλά;" και έγνεψα. Ήμουν μια χαρά. Απλά τσαντισμένη. Παρόλα αυτά, αν πίστευαν ότι ακολουθώντας με παντού θα με τρόμαζαν ή θα έβρισκαν πληροφορίες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν εναντίον μου, θα απογοητεύονταν σοβαρά. Τίποτα δεν επρόκειτο να με αποτρέψει από την αναζήτησή μου για απαντήσεις. 
Μια ψηλή, καμπυλωτή κοκκινομάλλα, ντυμένη με ένα λιτό μαύρο μπλουζάκι και ένα στενό τζιν, πλησίασε το τραπέζι μας, τα μάτια της με περιεργάστηκαν απορριπτικά, με ένα μικρό μειδίαμα στα χείλη της, πριν στραφεί η προσοχή της στον Κέιντεν. "Γεια σου, Κέιντ". Η φωνή της ήταν γεμάτη ανάσες, και χτύπησε τις βλεφαρίδες της, σπρώχνοντας τα βυζιά της στο πρόσωπό του. 
Εiκyείνgοóς, της χαFμοWγέtλαdσAε κα'ιL Mμtια π,αSράλοlγmηV (μ,αVχDαιzριzά *ζUήλjια&ς μ^ε, χτύπkησεJ.^ Όmχι(,w IήτDαzν* μfίσrος.U jΣZίWγουYρHα Uμ.ίσοςV. ΕκLε_ίνη βυθkίσrτηκxε στsηνó αγκαλMι)άé τοNυ&, JκιU OεκεTίνοHς σbυGνiέχuισε νjα vτρRώε.ι το jφcαγηBτ*όg τοDυc σαÉν να Zή.ταν fκαéθZηaμεριNνόa φ!αDινόTμεÉνyοW _να κά'θóεται πUάνω) τkοmυ fμZιαq KπανZέμοrρkφη Qκοyπyέλrαc κα.τ,άQ τpηi διUάρmκTεια τοdυV kγεύμBατ!οvς.O ΊσFωpςt CήταMνs.A FΠCαραIτ,ήρησαw Wτον ΚAάgσιCουςó κFαιZ τοgν iΓοaυέσSτοLνB να wαOνOτ^αcλλάσ)σYοtυνx UβzλέHμματα γνvώVσ*ηςé hκNαLιp BπqροBσπgάkθBησTα νOαR απgοFκiρqυπÉτ!ογ'ρ(αφήuσωJ τιgς ε_κ!φρóάuσ'ειςi $τiου,ς. 
Καθώς η κοπέλα σπαρταρούσε στην αγκαλιά του Κέιντεν και εκείνος έβαζε το χέρι του γύρω από τη μέση της, έπιανα τον εαυτό μου να εκνευρίζεται όλο και περισσότερο. Έσφιξα το πιρούνι μου τόσο σφιχτά που το μέταλλο έσκαβε στο χέρι μου. 
Ο Κάσιους έριξε ένα χέρι γύρω από την πλάτη του καθίσματός μου, καθώς ο Γουέστον έμπλεξε τον Κίνσλι σε μια συζήτηση για μια κινηματογραφική λέσχη ή κάτι τέτοιο. Έφερε το κεφάλι του πιο κοντά για να μου ψιθυρίσει στο αυτί. "Μωρό μου, είτε ζηλεύεις, είτε θέλεις να μαχαιρώσεις έναν από αυτούς. Πρέπει να ηρεμήσεις, πριν το καταλάβει ο Κέιντεν".  
"Ναι, δεν είναι ζήλια".  
"éΣωσzτάb._ ΘSέλ^εIιςh νBα ÉσκοAτlώdσεIις zέ.να,ν αsπό' CαυτaοDύς. ΑAν iεAίνNαιk Fη ΠHόρσYιmα,f είXμ*αHιK σ(ύμφωνοOς.( BΓαTμημένη kψυχ'οπαθής) σPκύhλαQ", μuοiυρμ$ούóρwιlσε$,S LτWόσο KήSσFυgχα, πXουr ^δNεν aπVίστευαb Pότι Pήvθελε νKα DτονA αXκ&οtύkσZω.. a i
Τα μάτια μου στένεψαν καθώς κοίταζα τον Κέιντεν. Σε αυτό το σημείο η κοπέλα, η Πόρσια, είχε σφίξει τα χέρια της γύρω από το λαιμό του και τον φιλούσε στο μάγουλο, καθώς καθόταν, με μια διασκεδαστική, ελαφρώς κοροϊδευτική έκφραση στο πρόσωπό του καθώς με παρακολουθούσε να θυμώνω όλο και περισσότερο. Απομάκρυνα το βλέμμα μου και είδα τη σωτηρία. 
Ή για την ακρίβεια, είδα τον Τζέιμς Γκράνβιλ. 
Σηκώθηκα από την καρέκλα μου πριν προλάβουν να αντιδράσουν οι Τέσσερις και έτρεξα προς το τραπέζι του. 
"xΤζέzιμVς."' J
"Χειμώνας." Μου χαμογέλασε, ένα γνήσιο, ευχαριστημένο χαμόγελο, και μου ήρθε να κλάψω. Τουλάχιστον υπήρχε ένας άντρας εδώ που ήταν φυσιολογικός, που δεν ήθελε να παίξει παιχνίδια μαζί μου ή να κάνει τη ζωή μου δυστυχισμένη. 
"Χειμώνας; Τι συμβαίνει;" Σηκώθηκε και με τράβηξε στην αγκαλιά του. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω του, αφήνοντας την παρηγορητική του αγκαλιά να με ηρεμήσει. 
"Τίποτα. Απλώς χαίρομαι που βλέπω ένα φιλικό πρόσωπο, αυτό είναι όλο". 
ΈκJαMνε wένBα VβήRμα WπίσFω,C yκοιRτSάζ'οTνLτ)ά&ςO gμQε wμRεd ανηjσυMχίLα. G"bΤαl νdεóύIρXα& της πzρ'ώIτXης hμNέIραZς;j" h
"Κάτι τέτοιο", μουρμούρισα. 
"Θα καλυτερέψει. Είναι βέβαιο ότι θα σου είναι δύσκολο να έρχεσαι ένα χρόνο αργότερα από όλους τους άλλους, όταν οι φιλίες έχουν ήδη δημιουργηθεί. Βάλε τα δυνατά σου, όμως. Τα πράγματα θα βελτιωθούν". 
"Το ελπίζω", αναστέναξα, ρίχνοντας μια ματιά στο τραπέζι που είχα αφήσει. Όλοι οι Τέσσερις με κοιτούσαν επίμονα, με διαφορετικό βαθμό εχθρότητας. Η Κίνσλι κοιτούσε ανάμεσα σ' αυτούς και σ' εμένα, με την έκφρασή της αβοήθητη. Καθώς παρακολουθούσα, ο Κέιντεν μου έριξε άλλο ένα παγωμένο βλέμμα, και μετά χαμήλωσε το κεφάλι του επίτηδες στο κορίτσι στα γόνατά του, χαϊδεύοντας το λαιμό της. Ένας μικροσκοπικός, απογοητευμένος αναστεναγμός ξέφυγε πριν προλάβω να τον σταματήσω. Γιατί με είχε επηρεάσει τόσο πολύ; 
",Κnά,βuεντιVς, ε;"Y uΟ óΤéζέkιjμ!ςL μXεó κοίlτuαξBεa μNεM vένOαC μjε)ίγμα αÉγ'ανάκHτηuσrη,ς κ^αcι σcυ,μwπάBθειHας σIτUην έwκφραiσJή KτοMυ.z "!Δεν θαw σπατ!αλCο_ύσαK τ!ον bχρbόUνLο σουN QμαnζFί GτοAυ.h ΘIαP Xσε απuοjρρίψεnι μόmλ'ιIς κάνεxιz Rό,Uτι θέéλεdιn"k.Q W
"Ο Κέιντεν δεν με συμπαθεί. Κι εγώ δεν τον συμπαθώ. Και ξέρεις κάτι; Κατά περίεργο τρόπο, είπε κάτι παρόμοιο και για σένα". 
Ο Τζέιμς γέλασε. "Σίγουρα το έκανε. Η διαφορά ανάμεσα σε μένα και τον Κάβεντις είναι ότι φέρομαι στις γυναίκες με σεβασμό. Μου αρέσει να μένω φίλος με όποια κοιμάμαι, και αν είμαστε και οι δύο αρκετά τυχεροί, ίσως προχωρήσουμε και πάλι τα πράγματα". Μου έκλεισε το μάτι και γέλασα. 
"Καλύτερα να γυρίσω πίσω. Δεν θέλω να αφήσω τον Κίνσλι μόνο του για πολύ καιρό". 
Καbθώ!ς* iγVύÉρ*ισα νRαt φBύγaωW, με) TφXώxναξRε πyίσÉωh.G I"Χεtιμdώνας;é dΝοZμίζWω &ότyι Aκtάνzειςb wλάSθcοqς γιlαl QτCο ότbιl Dδεpνn τJοLυ .αqρqέσ$εLις., 'ΜAε QκXο$ίkταξε σαLνc ναF ήθHεXλε Uναd wμdεu π'άCεzιm cσtε' ένÉα Mσgκ*οqτειgνόV LσοNκ)άiκsιR aκcαι νÉαt με σπάσει στο! ξύλ_οó ότIαBν Tμιλpούσcαvμε πριν _αZπDό nλYίγο."w.i _
Κούνησα το κεφάλι μου. "Όχι, είναι όλα μέρος του παιχνιδιού του. Με έχει βάλει στο μάτι και δεν ξέρω γιατί. Για να είμαι ειλικρινής, καλύτερα να μην είσαι φίλη μαζί μου. Προφανώς, έχει δηλώσει ότι είμαι "εκτός ορίων"" -συνόδευσα τα λόγια μου με άλλο ένα γουρλωμένο μάτι- "και δεν θέλω να του δώσω αφορμή να δημιουργήσει προβλήματα μαζί σου". 
"Δεν ανησυχώ", με διαβεβαίωσε, κι εγώ του σήκωσα το φρύδι, χωρίς να πειστώ. 
"Αφού το λες εσύ. Τέλος πάντων. Σ' ευχαριστώ που... ήσουν εκεί, υποθέτω. Θα τα ξαναπούμε;" 
"ÉΝαU wείKσα'ιs σίγουaροςi".f ΧlαSμογHέλασεY,É Xκάfθjι$σsεw Aξ)ανάN wκCαZι εγώL qπxήρα το δiρόOμBο μNοPυ_ πRίσbωf sστο τρAαWπMέ^ζι$ tγ&ι'αI fνα SσυÉνwανbτ.ήσóωT )τους cάλhλxουςC. 
Καθώς έφτασα στο τραπέζι, οι Τέσσερις σηκώθηκαν, με τον Κέιντεν να πετάει με συνοπτικές διαδικασίες την Πόρσια από την αγκαλιά του. Εκείνη ούρλιαξε σε ένδειξη διαμαρτυρίας, και δεν μπόρεσα να μην καγχάσω κάτω από την αναπνοή μου. 
"Τα λέμε", είπε ο Κάσιους, οι υπόλοιποι έκαναν σαν να μην ήμουν καν εκεί, και βγήκαν έξω, ένας τοίχος σέξι, τατουάζ, μυώδους τεστοστερόνης, όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω τους καθώς έφευγαν. 
"Έχω την αίσθηση ότι η ζωή μου θα γίνει πολύ πιο ενδιαφέρουσα μαζί σου", μουρμούρισε ο Kinslee καθώς έπεσα στην καρέκλα μου. 
"Καuι Sεσύ και wεγώ"c, αcνóαdστέXναGξα.V

4. Χειμώνας

ΤΕΣΣΕΡΙΣ        
Οι επόμενες δύο εβδομάδες συνεχίστηκαν με τον ίδιο τρόπο - οι Τέσσερις ήταν οι συχνές σκιές μου, συχνά συνοδευόμενες από κορίτσια που έμοιαζαν να δυσανασχετούν με την παρουσία μου. Σαν να ζητούσα την προσοχή τους. Όπου κι αν γύριζα, μια από αυτές ήταν εκεί. Αν ήμουν ιδιαίτερα άτυχη, ήταν ο Caiden και τα εχθρικά του βλέμματα, με τις ψιθυριστές προσβολές και τις απειλές του να με κάνει να φύγω. Ή, ακόμα χειρότερα, ο Ζέιντ, με το κενό, άψυχο βλέμμα του, που δεν έλεγε ποτέ τίποτα, αλλά παρακολουθούσε τις κινήσεις μου με την πρόθεση ενός αρπακτικού που μετράει το θήραμά του. Είχα αρχίσει να αισθάνομαι σαν να βρισκόμουν μέσα σε έναν εφιάλτη χωρίς διέξοδο. Κάθε καυστικό βλέμμα που μου έριχναν πάγωνε το αίμα στις φλέβες μου, κάθε σφυρηλατημένος χλευασμός και κοροϊδία με έκοβε, αλλά αρνήθηκα να υποχωρήσω. Δεν υπήρχε περίπτωση να τους αφήσω να με τρομάξουν. Ήμουν εδώ για κάποιο λόγο, και δεν επρόκειτο να αφήσω ένα μάτσο δικαιούχων πλούσιων μαλάκες να με σταματήσουν, όσο κι αν προσπαθούσαν. 
Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή, δεν έβγαινα πουθενά στην αναζήτησή μου για απαντήσεις και, χάρη στην παρουσία των Τεσσάρων, είχα αρχίσει να νιώθω λίγο απομονωμένη. Τα αγόρια έμεναν μακριά μου, εκτός από τον Τζέιμς, και τα κορίτσια δεν ήθελαν να με γνωρίσουν, χάρη στην άστοχη ζήλια τους. Τουλάχιστον η Kinslee δεν φαινόταν να επηρεάζεται - είχα την εντύπωση ότι δεν την ένοιαζε η γνώμη κανενός άλλου εκτός από τη δική της, και είχε πάρει απόφαση ότι θα γινόμασταν φίλες από την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε. 
ΉτIαν lέν'αó ,βtαgρZετό, hθυελλώδkεQςG αYπxόγ)ευOμjα XΠέμmπτηbς YότIανé yπήlγαC σ)το ZμSπ*αρ τηςM ΦοιτηxτιIκής wΈQνsωσηςé μεX τη'νv qΚRίνσwλιB. Πfα'ρZά τWηνn αποbκmλειnστTικkήJ,z ^πóαλιcοCμοδrίτιtκsη αUτ,μόvσVφαéιρYαx *του πανbεSπ_ισgτημmίοKυU, τaοz kμπαvρt ήτ'αXν lεtκπληLκxτι_κάS σGυTνηMθMισbμgένvοw ó- XέOναp !με,γάλaοz δjω!μάτιο bσgεn aσzχήsμα MΓw Gστmο& υπόγεcιο dτHου IκτιρHίsου τpηéς ΦοιaτiηhτικήBς WΈkν*ωTσOηSςI, μjεf Dέν,α μKακ&ρkύ ξύóλ)ινοZ aμπ_αρm ^σóτwο$ν wέν(αx τMοίχο,W κ.αdιD τραπέnζια,Q éκαρbέκAλ_ες PκαMιI αfρpκIεIτFοóύkς καναvπóέ_δ'εDς δÉιpάσzπαXρ*τοuυtςH σYτRο Fχqώρο. ΥπήρcχUε μ&ι)αB πίστ$αi (χMορο*ύk στοW Qέgν*α μYιgσό_ τcου* OδωμOαYτίOοÉυ, RηN aοποίbα kχρJηXσlι&μMοπqοOιο(ύdντÉαν lωςY yπρOό&σXθεHτοF Mκαθgιστbιwκό Iκατά dτ*η διάIρκIειαZ της FηwμCέραςY. 
Προχωρήσαμε προς την πιο απομακρυσμένη γωνία του δωματίου, όπου υπήρχαν δύο τραπέζια μπιλιάρδου μαζί με έναν πίνακα για βελάκια. Έβαλα ένα κέρμα στην υποδοχή και άρχισα να στήνω το τραπέζι έτοιμο να παίξει, ενώ ο Kinslee μας έφερε ποτά. 
"Είναι ιδιωτικό αυτό το παιχνίδι ή μπορεί να συμμετάσχει οποιοσδήποτε;" 
Η γνώριμη πλέον φωνή μου έβαλε τα δόντια στην άκρη και ισιώθηκα, ατσαλώνοντας τον εαυτό μου για αντιπαράθεση. 
"'σε* μ.εd να( μαντzέψω, οv zβαPσnιλιάς& Κ.έcιbντrεUνb σ_εu έβPαλLε πάλPι, ναQ !παdρgακ&ο!λóοÉυBθεί_ςX;j"T ΓυQρνώ)νkταéς,é óείδαm τéοCν dΚάσιGο(υςj κNαι _τοOνk hΓο!υJέσOτóον^ ναf μεT vκzοιτRάζοHυyνT _μεx διασκέδYαFσηO. FΤοtυXλvάGχ*ιzστον ο QΚά*ι*νBτsεν καιS ο ΖQέι(ν_τ δ^εtν AήτMα.νb πουlθ_ενjά. 
"Μπα, όχι σήμερα. Ο Γουέστ κι εγώ απλώς έτυχε να περνάμε από εδώ και είδαμε εσάς τις δύο όμορφες κυρίες ολομόναχες, οπότε σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσατε να απολαύσετε τη χαρά της παρέας μας". Ο Κάσιους μου έριξε ένα χαμόγελο και εγώ γούρλωσα τα μάτια μου. 
Αλήθεια. Λες και θα πίστευα ότι αυτό δεν ήταν έργο του Κέιντεν, ότι επέλεξαν να βρεθούν κοντά μου με δική τους πρωτοβουλία. Γυρνώντας πίσω στο τραπέζι, συνέχισα να στήνω τις μπάλες του μπιλιάρδου στο τρίγωνο, έτοιμες να παίξουμε. 
Ένιωσα το βάρος των βλεμμάτων τους στην πλάτη μου και αναστέναξα, γνωρίζοντας ότι απλώς καθυστερούσα το αναπόφευκτο αγνοώντας την παρουσία τους. "Υποθέτω ότι μπορείς να μας κάνεις παρέα, αν πρέπει". 
Ηa gΚί^νyσλι κRαsμCάpρωσεJ WμεH BτcαM πaοlτGά QμOαcςu,i τοποvθετ.ών)τ&αςH ZτWαI σGτpο ψηλό τραπέζι LδίCπCλα vμαςO,n Sκα)ι χdαιéρwέUτη_σε τxο!ν ΚmάσιοIυς και Oτmονx wΓAουέ'σnτοZν σDαν ναv Iπ.εPρdίμXεXνPε JνWαN _τους xδuε$ιW.t Γ*ιDα ν&α !εPίIμrασMτ$ε ,δwίκ.αιóοaι, QμGάλAλ$ονy Nτο aπ'ερfίμεVνε. Ήταν VπεrρίóεTργ)η& γVια &τη XσXυhνεχKήZ παJρéοKυIσzία τÉωXνV ΤεGσmσhά&ρων, κ,ι Éεγώ PπfροdσπάéθUησ_αd qνAα τhης &εξη,γgήσ$ωD Sα$υiτό vπο$υ στηTν ,πYρα*γUμÉατWικότÉηταk pδεtνF yκαταλMά^βα!ινOαN ο* uίδZιοéς&.& ΟX LΚLέι'ντFεYν εÉί*χcεc αmποφtασéίσSεQιq aόmτDι óδε.νq μxε dσυXμπNαθο,ύσdε ή δ^εν bμwεf mεμaπXισOτεrυότανX, FκXαιV Bαπs'N vό.σο ^μπiορjοLύσαO éνnα κQαταλάβXωC, UαυJτό πρNοερχόkταν από τηh μητέρα zμrοpυ.w ÉΌταsν τUο ε.ίχFαF éπεNι αυτόG ZστWην $Κvίvνσλvι,R ε$κεBίνVηt $είχεV 'σηuκéώσειs MτGουςk cώμουsς NκÉαNι RεRίχhε πει lότnιz aθwαm SέπρεqπIε ναX hχαÉίρAοÉμXαNιm,C dγιατί lέnκαiνCαZ pπFαρtέDαF μAεP Iτουrςn aτέσσεaρις MβαuσιλYιLάδεóςj (τqης ,παlνεπwισxτημGιού^πολkης O(nδιXκTάa wτηGς (λόjγιαi, όχι cδbιJκάK ^μου)Z,V QκvαBι πάντα mζωη&ροπούzσ,ε όIτNαCν Pήτ_αν κοHντά óτTη*ςl M- πBαVρόTλcο που éθFυμuόμdουGνM κFαwθα_ρMάJ ^όuτι Aτοrυ$ςG απ.οκαóλOοmύσεY *"lκακομRαθZημένRαF *π.λούσι.αI cαγόριCαR wπο_υ cνομίζο!υν! όDτóιX (είmνRαtιZ πάlνuω wαπNό LόλaοFυς, XτοBυiς άλλουyςa"N. P
Η αρχική ένταση που είχα νιώσει όταν εμφανίστηκαν ο Κάσιους και ο Γουέστον έσβησε καθώς έβλεπα την Κίνσλι να αλληλεπιδρά μαζί τους. Γέλασα κάτω από την αναπνοή μου, όταν φούντωσε τα μαλλιά της και πλησίασε τον Γουέστον, ακολουθώντας το χέρι της στο μπράτσο του. 
"Δεν είσαι θέαμα για τα μάτια", γουργούρισε. 
Ένα θρασύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του Γουέστον, με τα γαλάζια μάτια του να λάμπουν. "Ψάχνεις να διασκεδάσεις με έναν νεότερο άντρα, Κινς;" 
"Μ_πορεfίς ν.α yμε χvεdιwριστiείaςK;" ΑuνέβαCσ)ε Gτα hμ!άmτ^ιvαG Rτtη$ς hπάwνkω. κ.αιb Rκsάτωx από_ τ!ο σώμOα DτAουr μcεr (εSκuτiίsμησηU.$ D
"Μην ξεγελιέσαι από το παιδικό του πρόσωπο. Ο Γουέστ πιθανώς βλέπει περισσότερη γυναικεία δράση από ό,τι όλοι οι υπόλοιποι μαζί. Έτσι δεν είναι, φίλε;" Ο Κάσιους χτύπησε παιχνιδιάρικα το χέρι του Γουέστον. 
"Θα έλεγα ότι είμαστε αρκετά ίσοι". Ο Γουέστον πήγε στο ράφι με τις στέκες και κατέβασε μερικές στέκες, δίνοντας μία στον Κάσιους. "Αγόρια εναντίον κοριτσιών ή μικτές ομάδες;" 
"Ψηφίζω να πάμε για μικτές ομάδες" ήταν η άμεση απάντηση του Κάσιους. 
"rΟι μPιzκτέςW 'ομάδxες μóεg éβxοNλεOύRουν,.* óΕίμuαι, μlε Aτη Δύσqηé"^, qανακοpίνωWσJε! xο ΚfίLνGσhλι.O c
"Φαίνεται ότι είμαστε εσύ κι εγώ, μωρό μου". Ο Κάσιους μου έδωσε τη στέκα. "Σπάσε εσύ και εγώ θα σταθώ πίσω σου και θα απολαύσω τη θέα". 
Αχ. Αγόρια. 
Έσκυψα και ο Κάσιους ήρθε ακριβώς πίσω μου. Έσπρωξα το σώμα μου προς τα πίσω, ελάχιστα, και τα χέρια του ήρθαν στους γοφούς μου. "Ο κώλος σου είναι πολύ καυτός". Πίεσε τους γοφούς του προς τα εμπρός, το σώμα του ακριβώς πάνω μου. 
ΓtύρxιYσuαg ταb nμMάτfιαp Kμ!ου), $όχι ότι, μπWορVούσLε Fναi bτQοQ XδFεJιf.B ΑYυmτόq τοP αγόριw wέ_πóρtεπVεw vπXραγμZα'τOικά CνRα _μjά*θNεyιa γLιdα! τ'ον προσωdπaιóκgό (χώAρhο kκtαaι ^ταó lόρJιgα.a ΚοwυTνDώVνnταςM Sτον! κώ_λοO Oμου,h *πMράγyμ!α πSο,υi Lπροκάλ'ε!σUε έ*νSαa β)ογnγNηqτό uαπόs τvαD )χ)εί$λη AτXου, NτgοRν !να,νpοpυRρ,ίTστéηOκαO gμεs lμyιmα Xψε)υδfήf AαpίσθηJσ'η ασφάλεAιUαéςN, πρRινp AευGθYυNγρWαμWμίGσωW τhηz στ!έqκαT μOε) Cτη uλευκMή' DμtπάVλα pκVαιj qτρuαBβpήsξBω_ τοQν YαDγκώνdα Fμ$οBυ rπίσωK IμQε& α(σfτSραπιαία τGαIχóύτéητα, κyατευθεPίÉαν σ'τrο Éσ,τομάuχι éτtου).Q W
"Τι στο διάολο!" φώναξε, και εγώ γύρισα, γελώντας αβοήθητα με το καθαρό σοκ στο πρόσωπό του. 
"Ίσως δεν θα έπρεπε να στέκεσαι τόσο κοντά της". Γύρισα να κοιτάξω τον Γουέστον, ο οποίος χαμογελούσε και στους δυο μας, ακουμπισμένος στον τοίχο. 
"Σωστά;" Έκανα το γύρο του μπιλιάρδου, σταματώντας μπροστά του και του Κίνσλι. Έφτασα και άρπαξα το ποτό μου, πίνοντας μια τεράστια γουλιά. 
"rΔεuν θαs iήdθεÉλα$ KνtαR xμπωj σhτzην κα'κήk ,σοóυS rπλ(ευρά"l. ΈHκ.αwν,εD έTναn ^βήYμαp OμkαBκLριά* μο$υp UκαιF εγLώ( γhέJλασαW ξαNνάX.X é
"Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Νομίζω ότι καταλαβαίνεις περισσότερα από τον φίλο σου εδώ για τα προσωπικά όρια". 
"Αν και, αν θέλεις να δοκιμάσεις τα προσωπικά όρια, είμαι διαθέσιμος". Η Κινσλί χτύπησε τις βλεφαρίδες της προς το μέρος του. 
Καθώς της έριξα ένα διασκεδαστικό χαμόγελο, συνειδητοποίησα ξαφνιασμένος ότι πραγματικά περνούσα καλά με αυτά τα αγόρια. Ίσως τα πράγματα να βελτιώνονταν. Βέβαια, αν ο Κέιντεν θα χαιρόταν με το να γίνω φιλική με τον Κας και τον Γουέστον... αμφίβολο. 
ΑvποBμαyκρLυνόUμεóνοςT απjό YτiοHνH (Ktin(sleRe pκéα.ι lτοhνT OWWesétpon, καcτευθύwνQθηfκα πkίσ^ωD σAτονK ÉCqaZssciusl. Q"Πώς ε!ίναbιó τsοz στmοPμάkχιV;$"É 
Με κοίταξε επίμονα, αν και η έκφρασή του δεν έκρυβε κακία. "Αυτό ήταν ένα βρώμικο κόλπο που μου έπαιξες". 
"Έμαθες το μάθημα;" Του σήκωσα το φρύδι. 
"Ναι. Θα σε θαυμάζω από μακριά στο εξής". 
"ΚkαBλpό πwα!ιIδίl." &Τ'οsυ aέσφιNξα το χtέhρNι ,κα!ι yτοlυ έσ)τεDιvλα Zέ,να φιYλί .καθώJς rπpήIγIαQινα γύCρω Dαπόr aτοU ^μπιBλιάρ^δο* για νLαb lσAυνNε*χίσω τKο παGιχhνRίδι,l κι AεκεrίCνοHς κοAύOν,ηlσε UτJοR qκsεφάλBι τdου καWι μοÉυ χαμJογέλαtσε. 
Καταλήξαμε να παίζουμε τρία παιχνίδια, και ο Κάσιους έριξε τη νικητήρια βολή στο τρίτο παιχνίδι. 
"Εορταστικά ποτά;" πρότεινε ο Κίνσλι, γέρνοντας προς τον Γουέστον, ο οποίος είχε το ένα χέρι γύρω της και το άλλο συνοφρυωμένο στο τηλέφωνό του. 
"Θα το αναβάλουμε. Ο Κέιντ θέλει να μας συναντήσει". Έβαλε το τηλέφωνό του στην τσέπη του και την κοίταξε προς τα κάτω. "Αυτό δεν έχει τελειώσει". Έδιωξε μια από τις μπούκλες της από το πρόσωπό της και την είδα να λιποθυμάει σχεδόν, γλείφοντας τα χείλη της καθώς τον κοιτούσε. Εκείνος της χαμογέλασε και την παρακολουθούσα γοητευμένος. Ήταν καταπληκτική η επίδραση που είχαν αυτά τα αγόρια στις γυναίκες. Και σε μένα, όσο κι αν προτιμούσα να μην επηρεάζομαι από αυτά. Καταραμένες ορμόνες, που έκαναν τη ζωή πιο περίπλοκη. 
"Τcα λέQμεW αρQγότÉεραg, κυρRίεcς AμWου"h,i FεAίnπε οb ΚάσWιοtυwςC και kέdφTυγαWνN kτXρέχJοντgαςD aαπTό τ(η ΦkοιτkηiτBιDκήS Ένωσóη,$ αZφZήQνοDντxάςb *μHαrςg μόyνεdς. μαQς.)  y     T
* * *  
Σταμάτησα καθώς ανέβαινα τον λόφο, ακουμπώντας στο τιμόνι του ποδηλάτου που είχα "δανειστεί" από τα υπόστεγα στο πίσω μέρος της πολυκατοικίας μου. Μέχρι στιγμής, κανείς δεν το είχε διεκδικήσει, και αμφιβάλλω αν θα το διεκδικούσε, αλλά έβαζα σκοπό να το βάζω πίσω εκεί που το είχα βρει κάθε φορά που το χρησιμοποιούσα. Είχε σίγουρα δει και καλύτερες μέρες - το χρώμα είχε ξεφλουδίσει από το γαλαζοπράσινο πλαίσιο, σκουριές έκαναν στίγματα στους τροχούς, η σέλα ήταν σκισμένη και ξεθωριασμένη. Παρόλα αυτά, ήταν μια χαρά για τις σύντομες εξερευνήσεις μου στις γύρω περιοχές. Μετά το παιχνίδι μπιλιάρδου με τα αγόρια, ο Κίνσλι είχε πάει στη βιβλιοθήκη για να κάνει έρευνα για μια εργασία, και μη θέλοντας να μείνω στο διαμέρισμα, αποφάσισα να ελέγξω ένα μονοπάτι που οδηγούσε έξω από την πανεπιστημιούπολη και το είχα παρατηρήσει λίγες μέρες νωρίτερα. 
Ακολούθησα το σηματοδοτημένο μονοπάτι μέσα από τα χωράφια και καθώς αντίκρισα τη θέα μπροστά μου, μου έπεσε το σαγόνι. Βρισκόμουν στο ακρωτήρι, η θάλασσα άγρια και φουρτουνιασμένη κάτω από μένα, χτυπώντας θυμωμένα στα βράχια. Ένα μικρό ερειπωμένο κάστρο στεκόταν στην άκρη των βράχων, έρημο και ετοιμόρροπο, με αρχαίες πέτρες διάσπαρτες ανάμεσα στο θαμνώδες γρασίδι. Κατέβηκα από το ποδήλατο και το έσπρωξα προς τα ερείπια, μετά το άφησα στο έδαφος. Τυλίγοντας σφιχτά γύρω μου τη χοντρή ζακέτα μου, εξερεύνησα τα ερείπια, ακολουθώντας το χέρι μου κατά μήκος των δροσερών πέτρινων τοίχων, μερικοί μόλις που στέκονταν, ένα κέλυφος αυτού που κάποτε πρέπει να ήταν ένα όμορφο κάστρο. 
ΓύxριÉσαL τοR NμRπρcοaσNτινόJ BμέρzοςQ τFηςR κvαóταxσκbευ)ήςL, uκkοJν*τά σcτηνz !άIκρQηp το_υ !γκJρWεμοBύ, &κQαι zέhπεσα σIτxο^ έ,δVα^φοZςS, Hμεr )τηMνL πλάkτuηO BμqοMυW στην πUέ&τρKα), (κAοIιRτ,ά.ζJοντMα$ςQ rπροYς τfη' θά,λ^αBσsσα.D Τραβώνsταyς, τXαq γόνατά_ μο!υ πwρWος τVα π^άνωW FκfαBι DακουμpπKώνQτ,αςp το κεφ'άλι μουI Cσ(τAα χ)έρhι*αt uμQουl, ZκοKίτα*ξα' τ(ον ορίÉζοντα yκαkθ_ώFς ο Jήλι,ος uάUρHχ(ιζεh τηQν LκάθοIδόc *τkοiυ&,x yκéρKυaμaμzένPος ωvς επίs το (πλείσJτgοvνK πίσ*ωb yαQπaό τfε(ράστ&ια γκzρ,ίζpα( mσVύνTνYεφα. Q
Ένας αμυδρός ήχος γρατζουνιάς ακούστηκε από τα αριστερά μου και το κεφάλι μου γύρισε, με τις τρίχες στο σβέρκο μου να σηκώνονται. Με την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα, σηκώθηκα και έκανα ένα βήμα προς την κατεύθυνση από την οποία προήλθε ο θόρυβος. Όσο πιο αθόρυβα μπορούσα, έσκυψα και σήκωσα μια πέτρα από το έδαφος, και στη συνέχεια πλησίασα στη γωνία του τοίχου στον οποίο είχα ακουμπήσει. 
Δεν υπήρχε τίποτα εκεί. 
Δεν μπορούσα να διώξω την αίσθηση ότι με παρακολουθούσαν, αλλά δεν μπορούσα να δω τίποτα. Στάθηκα όσο πιο ακίνητος μπορούσα, τεντώνοντας τα αυτιά μου για οποιονδήποτε άλλο θόρυβο, αλλά το μόνο που άκουγα ήταν ο ήχος των κυμάτων που χτυπούσαν στα βράχια, πολύ πιο κάτω από μένα, και οι γλάροι στον ουρανό από πάνω. 
Α_φούB JπNέρ_ασαν μéερικKά λεπWτάR, κατέληξqα &σÉτwο) LσυμuπέUρzαcσVμkαU όvτTιh τÉοd μυSαλό μhου GμBου hέXπDαιζjε παPιSχdν_ίδιαh., ΑCνó ήAτfαTν DκOάτcι, θαa PήDτανr μάλλον_ ένNαK πYονóτίκIι mή έbνα Fκrουfνέλι., KΠWέJταξα τnην Lπέτρα καVι έπhεYσα. Xπ*ίRσω )στ_οSνv AτZοÉίχgοf,x με τους καρcδιακhούς μiου sπαfλμούς ναh LεKπαVνwέRρOχοuντsαGιB τWελι,κBά σzτsοé _φOυσιFολογóικÉόm, IτZον ήχο *της NθXάλασσαkςH _κUαιv την αίDσθηÉση hτοrυk αλαYτUιgοkύT XσAτnοzνd α!έ&ρ&αx νRαW μIε ηρεμBοIύiν.ó é
Οι σκέψεις μου παρασύρθηκαν. Θα μάθαινα ποτέ τι είχε συμβεί στον πατέρα μου; Ήμουν σε ένα κυνήγι αγριόχηνας, προσπαθώντας να βρω δικαιολογία για τον θάνατό του, ενώ ήταν ένα φρικτό ατύχημα; Θα μπορούσα να πλησιάσω αρκετά τη μητέρα μου για να την ερευνήσω; Θα μπορούσε ο Κέιντεν και η αντιπάθειά του για μένα να καταστρέψουν τα σχέδιά μου; Αναστέναξα και έκλεισα τα μάτια μου, χωρίς απαντήσεις, και συγκεντρώθηκα στον ήχο των κυμάτων, μέχρι που ο ήλιος χάθηκε κάτω από τον ορίζοντα και ήταν ώρα να γυρίσω σπίτι.