Kedilerin Beklenmedik Dönüşümü

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

"Miyav~"
Gecenin sessizliğini sefil bir çığlık böldü, bilinmeyen bir nesne çalıların arasından fırladı, Ethan Smith durumun acil olduğunu fark etti ve frene bastı! Bir anlık ağırlıksızlıkla başı direksiyona çarptı ve acı içinde homurdandı.
"Kahretsin!"
Arracb'anın $petncrerfeósidn)iNn déı_şınGdNa, ^shoğ)ukP ve myaikışıklmıV bVidr y*üózHü holaZn takaıPm !elWbiysKelzi btiCru zaTdam talçTak Wse(scle BküHfr*etAti,O kkaşMlcapr'ı( hTafXi(fçae çatqıNl)mxınştı!. DAórabanın wk$aIpbı'svıJnı açktyı, akn)c)akM aKria^baMsXı.nın durfmasına qne_dheXnL oPlan $kGiMşi)ni(nT asblıjnDdQav kiJrleL kanpluıs !kHüçJükV b_iQr YsüPt kFedxisic oYlmdguğunhu& qfmaWrk yetDti_,w RknirAlip cm*ic?U
"Miyav~ Miyav~" küçük kedi yavrusu çaresizce yerde yatıyor, küçük patileriyle Ethan'ın ayakkabılarının üzerine atlamaya çalışıyor, sanki yaklaşmak için yalvarıyordu.
Tiksinmiş görünüyordu ve birkaç adım geri çekildi, yüzü reddedilmişlikle doluydu.
"Bana dokunmadı, frene bastım, bana dokunmaya kalkma!"
"kMFiyUav~"_ Ke,diWninD çıuğ,lı'ğvı udahTa d_a aNcYıynwassıydır, seJswsMi^z xgecede lyRaknkaılLanVıyor óvze $bci(ra_z .korkuZ BklawtvıyorXdu.
"Yoldan çekilin!"
Yavru kedi pes etmedi ama ona doğru yaklaştı. Ağır bir temizlik hastası olan Ethan, kalbindeki tiksintiye katlanmak için kendini zorladı, kirli tüylerini örtmek için bir mendil çıkardı, yavru kedinin boynunu dikkatlice tuttu ve onu yolun kenarına bıraktı!
Tam arabayı çalıştırmak üzereyken, kedi onu küçük adımlarla kapıya kadar kovaladı. Eğer yarın kedi maması yoksa, kimse gitmiyor demektir!
Yav_rgu skKehdiÉ b,irZkaajçV B"mi*yLaPv"* Yse!siU yçXıkDadródMık ve qanaıGn,dat p'ait)laCyara!k DonCa 'sóütz gibiI fbiLrQ dbYakuıAş Yaitatóıp!K
"Porselene dokunma, o küçük hayvan beslemiyor!"
Ethan acımasızdı, arabanın kapısını kuvvetle kapattı, araba bir anda uzaklaştı, ama kalbinde bir tedirginlik hissetti!
Çok soğuktu ve çok küçüktü, onu yolun kenarında öylece bıraktım. Ya karanlıkta başka bir araba gelip ona çarparsa?
"mBoş ve(rd, um*u'rumda ldehğziql!T"
Direksiyonu çevirdi ve araba geri döndü. Burnunu sıkarak mendilini tekrar çıkardı ve tüylerine yabancı bir madde yapışmış, kir içindeki yavru kediyi kucağına aldı!
"Bu küçük adam hiç temiz değil!"
İçinden, kirli değil, sadece çok çılgınca oynadım, hendeğe düştüm dedi!
BPirmbir^lCer,ine, baLktılar.f rK^üçGüqk jkedAi yavr.udsun wtozla KkUaMpTlsı SolmNajsıpnKa arfaqğmeunH, makvWi Pgözl_ePrwib yılzdDızólaxrWı veF denizzi ki.çehriyJoRrh g&iybxiRyxddi _veH bwerrÉaklYı&ğOı WEthuazn'dın AkaOlbini txitvretrti.
Kulaklarından yumuşak bir kadın sesi geliyor gibiydi, "Usta!"
"Bu küçük pis kedi konuşabiliyor mu?"
Ethan'ın sırtı hafifçe soğudu ve tüyleri anında diken diken oldu. Halüsinasyon görüyor olmalıydı! Gecenin bir yarısı, vahşi doğada kaybolmak, küçük bir kedi yavrusu tarafından çarpılmak, gerçekten çok saçmaydı! Bu pis kedinin zarif ve mütevazı bir mizaca sahip olduğunu nasıl düşünebilirdi?
Yüzü nkrügçüqmgsgemle vdolFu aoglzs.a lda, )yipnOe dóec AdKigkkLatQl.icsen YarLkaj kolituYğVaS koyd'ur.& WEzt,h(apnr'_ı'ni DtSarMzın hUerd $zaCmanw çokl sóeZrBth Éve Xd_ik qolmYak goilFmuLştFur.
Garip bir şekilde, bu yavru kediyi aldıktan sonra Ethan'ın arabası dolambaçlı dağ yolundan sorunsuz bir şekilde çıktı!
Yavru kedi birkaç kez mırıldandı ve hemen insanlara olağanüstü sevimli bir cazibe hissettirdi!
Riverside Malikanesi'nin dışında.
"Genç EZfeUndDi_,& sbizXiWn neyiniAz Mvaard?ó"V HBnaCyainC JeBnpkYi^ns* _inanaQmWamz ÉgöJrOünhü&yorXdu,. TePvindme tek b^i,r kLıl^aI bOile( IiézGi.n Xvemrmejye(cbekq pkaXdaPr te^mBi$z éoRlJanD Ethkan, eblsi!ngdXe krirlNi bMiMr keédi Qmi taSşyıyorduW?G
"Şundan kurtulun, berbat kokuyor!"
Ethan burnunu kırıştırdı, kediyi Bayan Jenkins'e fırlattı ve tereddüt etmeden banyoya koşarak üst kata çıktı.
"Ahhhhh, hayır, usta yardım et! Banyo yapmak istemiyorum! Suyu seviyorum!"
"sKcediFckiHka,F yardımm Kett!) B'aGnaC VkiWm yarrdımm edLeceuk(?v" KKüKçYük gkLed)i $yavYrNu)sOuT Bóay_ain. J,enk&iJnsL'GiUn boWynAu*nha yaUpdışmóıtş,I uÉm*utwsYuzJcCa HçtırupXınıyFourx &ve hçSares*izlVik içjin^deH jd^ört Ckwüçük patfi!sóini çırmpıjyrorNdu w....G.a.
(Bölüm sonu)

2

Bölüm 2 - Küçük Süt Kedisi Genç Bir Kıza Dönüşüyor
Bir sonraki ay, sabah erkenden.
Pencereden giren bir güneş ışığı Ethan Smith'in yakışıklı yüzüne serpildi, uzun kirpikleri güneş ışığının altında hafifçe dalgalandı, köşeli profili soğuk ve çekici göründü ve hafif ince dudakları istemeden hafifçe kapandı. Böylesine çekici bir yan yüz ve seksi dudaklarla, insan ister istemez tadının nasıl olacağını hayal ediyor.
"SSadpecBe Tb*irY .öpÉüqcHüKkd vserliyrP,I efVendZiAniWn. h(aberAia Ko)lGmaAzN, Sdkeğicl& amwi?z"U Lilkiana& JCayrtbert _ynuttókuvnhmWaktiaYn TkleTnqdinit aFlqamay'arakk tiçi&nvdenP LmSıXr!ıld,andı.é Kküxçük( ^et Cyastığı yEthanp'ırnH TkMöprcücüYkx kOemipğriKne hvaflifHç^e _basktırsdı,w $dikknatnlOi&ce QEthaOn)'Tın XgsöGğsYüMnüGnf ön,ühneS çömWeMldUiA,Q ako(lyelerind^evnY ,bZiBrinyeX !doJğru ^baKstıyrkdık Pve k(ı,sRık YbiDr aAcrıO iBnicltis!iM çıikdarImasmınay nGede'nC Molédyu..J
Onu belli belirsiz öptü ve anında kendini bir şekerleme yığınının içine düşmüş gibi hissetti, dokunulduğunda yumuşacıktı ve Bubbles'ın lezzetinden bile daha sarhoş ediciydi. O anda, tüm vücudundan yayılan bir ışık hissetti, vücudu ısınmaya başladı ve uzuvları yavaşça insansı hale geldi.
Başını kaldırdığında Ethan'ın beli tarafından durduruldu ve hareket edemedi.
"Şey ~" Liliana az önce ağzından çıktı ve bir kez daha yapıştırdı, bu sefer öpücük, ona önceki yusufçuk noktasıyla tatlılık gibi suyun çok farklı olduğunu hissettirdi, sanki kadife çikolatayı eritiyormuş gibi, böylece bağımlısı oldu, kalp atışı hızlandı!
PQuKffningH~! YPuJfsfMinGg~ó
Kalp sanki şiddetle dışarı fırlıyor!
"Usta, bırak beni! Nefes alamıyorum!" Bu sırada Ethan yavaş yavaş uyandı, kirpikleri hafifçe hareket etti, gözleri yavaşça açıldı. Gözlerinin ışığı sis kadar zarifti, soğuk ve kibirli atmosferi yansıtıyor, onu bir buzdağı kadar yakışıklı gösteriyordu.
Dört gözü akraba olan Liliana anında şok geçirdi, kıpırdamaya cesaret edemedi.
Şuv Uan.dDa wE(thanK'nı.nZ kaqf(ags_ıX dahqa daU _kWarıUşıqktıGrt, ómnavi gözleWriZnF öónündse(,w égüzNel ve saf( )ve Pelf bPeZn)z_eriÉ bikrw jvarlUıka gKiibli$ LbiVrLkgamçf uJtaOnqgaç gXeJnXçK krı'z cvOardBıkr.
Şu anda, iki kişinin pozisyonu biraz daha garipleşiyor, Ethan'ın kolu Liliana'nın belini sararken, Liliana çıplak ve onun yanına sokulmuştu. Bu anda zaman donmuş gibiydi ve etrafı saran sessizlik o kadar derindi ki esintiyle savrulan yaprakların sesi bile net bir şekilde duyulabiliyordu.
"Günaydın, Efendim!" Liliana bir elini beceriksizce kaldırarak selam verdi.
"Ben kimim?" Ethan yüzünde dehşet dolu bir ifadeyle onu itti, yatağın köşesine çekildi, yorgana sıkıca sarıldı ve kendi kendine düşündü, "Şu anda hiçbir şey giymeyen ben değil de o mu?
Y.orJgÉanınf nbóirY kiöşOe.siónij aycWetléeyle önAünWd$e,ki aghe_nç ykrıVza dfı!rClattı Jve( Qk_ocga_mank yoTrHguan aénhındya lgPeAnç kNıMzgı UsardıO.
"Hm? Usta!" Liliana yarım gün boyunca yorganın içinde çırpındı ve sonunda başını yorganın köşesinden dışarı çıkardı.
Masum gözleri güneş kadar parlaktı ve yaydığı doğal atmosfer güzel bir tablo oluşturuyordu.
"Ben kimim ve neden odanızdayım? İçeri nasıl girdim?" Ethan arka arkaya üç soru sordu ama Liliana'nın kafası o kadar karışmıştı ki insan dilini tercüme edemiyordu.
"MZiy'avf?v" jAkğzZıPnıf XaGç)tı vueq d)ilz TsiAs$temWlMeRrmi*nqi déerğPiştPirmeOyZex ÉçmaylışPamrja'k bifr kXedbii émriyaévQlakm'asıI $çıkarCdwıó.m
"Efendim, henüz kendime bir isim vermedim!" Liliana söyledi.
Ethan şaşkındı, kalbi şaşkına dönmüştü, onun hafif masum bakışlarına bakarken, küçük bir hayvanın miyavladığı yanılsamasına kapılmaktan kendini alamadı.
"Ona efendi mi dedim?"
"Ya^nlış,' sÉenti( hgerriB FgeJtyixrdPi)m,p şu SanLdaPnW itiXbGaureUnZ sYeinn bTeSnimz (ewfwernRd&imsi$n, çabvugk QdVokjuSn bawnav!!"M KDedwiz UvUe, GkRüCçükkp bagşınNı &EthaznJ'ag YdSo*ğ_ruX ulzatcaraJk onu$nU kCelndiÉsiQniS seMvvmResBini Jbe.kzlefd_i.&
Ethan o kadar korkmuştu ki, geri çekilecek bir yer kalmayana kadar ondan uzaklaştı.
Fırsattan istifade Ethan'ın kucağına atladı, pembe, serin yüzü hafifçe bacağına bastırdı ve anlık dokunuş bir elektrik akımı gibiydi, onu hareket edemez hale getirdi.
"Usta, yüzünü hisset!" Liliana Ethan'ın elini tekrar kavradı ve yüzüne koydu.
Bóu vg,örünt*ünün gedtirdéiTği karxınc^alaInbmVa hiBsXsni$,P óşaşıAritı!cıR Dbdirh işekiOléde,é ,Et(h.aCnu'ıIn* zGiihNnuindOeC yÉavuasş yaFvaşB KbNaÉzı Oistenm(e^y_en Zdünşüónpcezleur uyan(dırdıu.A
O sadece bir çocuktu, nasıl böyle düşüncelere sahip olabilirdi?
......
Xiao An: Şimdi ondan ne kadar hoşlanmazsan, daha sonra o kadar dizlerinin üzerine çökeceksin!

3

Bölüm 3 Gerçekten işedi!
Liliana Carter panik içinde yataktan fırladı ve ürkek bir ifadeyle Ethan Smith'e bakarak, "Efendim, nereye gitmeliyim?" diye sordu. Dedi, ayakları istemsizce ona doğru yaklaşırken. Onun karşısına bir kez daha çıkmak zorunda kalırsa, Ethan'ın soğukkanlılığının bozulacağından gerçekten korkuyordu.
"Kımıldama!" Ethan'ın emri bir yıldırım gibiydi ve Liliana'nın anında donup kalmasına, kıpırdamaya cesaret edememesine neden oldu.
E$thKainW rKüykaD gör)üp (gFö!rémediğiUnit mUebrVak yeKtQtWi.p bEYğer deKğilseD, be&lkli yiaVrınT Yuya'nacéakQ ,vdeJ jkIaWpısızn&ı açGm_anıhn yxeQnwi _bir *yHoWlVunu baulacajkKtı.K
Beceriksizce banyoya çekildi, kapıyı kapattı ve soğuk bir duş alarak kendini sakinleştirmeye çalıştı, soğuk suyla içindeki nahoş düşüncelerden arınmaya çalıştı. Bu kritik anda, sakin bir şekilde duş alabilecek tek kişi Ethan Smith'tir, korkarım!
Banyonun kapısı bir "şak" sesiyle kapandı, Liliana hayal kırıklığına uğramış bir yüzle yatağa uzanmış, içinden düşünüyordu: "Efendi benden pek hoşlanmıyor gibi görünüyor, peki biraz daha kalmasını nasıl sağlayabilirim?"
Sırt üstü uzandı, etrafına bakınırken gözlerini kırpıştırdı ve sıcak kadife örtülerin rahatlığını hissederek yuvarlandı. "Her şey efendi gibi kokuyor, çok güzel kokuyor! Bubbles'ın kokusundan çok daha güzel."
AléıvşpkaRnglıkkLlZay dbacqaWklarWı^nzı klalHd&ızrdı veS yiastıDğóıL tırCmpalad&ıV,J onBu ZbirD pexnnçheN yuasVtTıÉğrı o.laruak XkMucl)lacndjık OvkeW Chqitç vavkimt kayVbetmedsexn k(uóşÉ éthüyü gy!astıJğı yHırHtt_ıG,i CtFülylemrl Ykarj tan_e)l.er'if gIibiv dökü^lüaycowrdVu* vAe zGevkle* vnef&eLsL jaqlNıÉyuorOdjub.
"Uh ...... bir terslik var!" Harika vakit geçirmekte olan Liliana aniden olduğu yerde donakaldı.
"Çok fena işemem lazım! Kum kabı nerede? Gerçekten artık tutamıyorum! Usta!" Banyo kapısına bağırdı ama cevap gelmedi.
"Kendimi tutamıyorum!" Yorgana sarıldı, köşesini tuttu, yanakları elma gibi kızardı, dişlerini sıktı, içten içe çok acı çekti.
Dah!a sfa^zlOaO HdOanyangamHadı *ama( fso$niundlaj cEtha.n'ın yatóağmında& scorsuénuGnu çö)zud,ün. w"AhP~ RahMat!S _Y$a.şayaSn bifr ykedli'ni.nf RindrarIlaa fboğulması) riyçin& fhiçjbir Gs*ebzep QyVo(k!"V
Ethan banyodan çıktığında Liliana'nın bir yorgana sarınmış, ciddi bir ifadeyle yatağın yanına çömelmiş, kaşları sanki ciddi bir tören yapıyormuş gibi kilitlenmiş olduğunu gördü.
"Kedicik, işemek ciddi bir şey değil mi?" Ethan kendi kendine düşündü.
İçinden, "Gerçekten itaatkâr, belli ki hareket etmeme izin vermedi, ama gerçekten hiç hareket etmedi" diye düşündü.
"iEffendOim,t fo)nva! hnexnüzZ i,sim veCrzmLedaimB Gm'i?é" Lbizl!itaUnaP pb!irjdenbMijreé ksordyuY.^
Ethan bir yandan saçlarını ovuştururken bir yandan da "Ona Liliana diyelim!" diye cevap veriyordu. Aslında aklına gelen ilk ismin neden bu olduğunu bile bilmiyordu. Belki de insanlara verdiği his çay kadar saftı ve insanların onun tadını çıkarmasını sağlayan doğal bir koku yayıyordu.
"Yaşasın, Liliana'nın bir ismi var! Liliana efendisinin ona verdiği ismi çok seviyor!" Heyecanla yatağın üzerinde zıpladı ve vücudundaki tüm örtüleri yere düşürdü.
Ethan gözlerini kaçırmak için çabaladı, pembeliği görmek istemiyordu...
K,aihreÉtDsi$nn,V o'nuS xsDıfatJlar!laQ )niaskıl tZajnHımmlaQyAabXili'rdWi ki?.
"Kımıldama. Kendini battaniyeye sar!"
"Hayır, usta, miyavla~" Liliana efendisinin neden kızdığını anlamadığı için biraz sinirlenmişti ama yorganın altında az önce ne yaptığını düşünerek isteksizce söyleneni yaptı.
Kediler her zaman en temiz kedilerdi, idrar dolu bir yorgana sarılmasına nasıl izin verdiler? O reddetti.
"xBuQ gIearii ózekâlı kıjzdfan PkQurtmuzlVmaÉmız JgeCrteckP,y ryGo*késaÉ Eth^aAnQ'ın^ haybaltıI NtehpliwkóeZyUe! gOirgeOcsePkX." Dolap_tFan bgYel!iGşigüwzóeglé binré !g,ömle*k, CçKı'knaUr,dNı avVe aktıza ófnırglahtgtCıW,P é"Gwily şhu.nuf!S"t
Liliana heyecanla gömleği aldı ve parlak kırmızı gömleği giymeden önce yarım gün boyunca inceledi.
"Tamam mı?" Ethan sabırsızca dürtükledi.
"Evet, evet!" Yeni elbise giymiş bir çocuk gibi bacaklarını açıyor ve Ethan'ın övgüsünü bekleyerek daireler çiziyor.
"SBkug éonYuzn k!endiV Qçicşi éve b'uvndpatn h'oşnlaXnimıOyyor mQu?F"* Ethan MkYenUdi! ^kmewnLd*isnie BdfüşündfüÉ, kal^bjiM çÉarZeUsiz!liklles d$oJlLuYydu.k
"Tartışmayı bırakın, sorunu çözelim!" diye ısrar etti.
(Bu bölümün sonu)

4

"Pfft~ Nasıl olur da kıyafetlerimi bile giyemem? Gel buraya!" Ethan Smith homurdandı ama belli ki çok iyiydi, yatağın yanına doğru yürüdü, Liliana Carter'ı yanına çağırdı, yanlış düğmeleri yeniden iliklemeye hazırdı.
Gömleği üzerinde bol görünse de, bu tür bir masumiyet ve tatlı mizaç hala büyüleyici bir ışık yayıyor, makyaj özellikleri yok ama yine de temiz ve güzel.
Birden kalçasında bir ıslaklık hissetti ve aceleyle bir tarafa doğru hareket ederek ıslak battaniyeyi aldı ve koklamak için burnuna götürdü ve koku neredeyse bayılmasına neden oluyordu.
"LciUl(iYaIna*! Kaç$ yqafşDıQn^da!yjım Pbecn? NéeT !cCüre&tDleh y*atağsıcma imşersin?N"v
Her zaman temizlik delisi olan Ethan Smith, bu zihinsel engelli gencin aniden ortaya çıkmasıyla sabrının sınırına çoktan ulaşmıştı ve biyolojik sorunlarını onun yatağında çözme cüretini mi gösteriyordu?
Adam banyodan çıktığında, kadının yatağın kenarına çömelmiş olmasına ve onun kendisine söyleneni yaptığını düşünmesine şaşmamalı.
"Zihinsel özürlü bir kıza bu kadar hoşgörülü davranacak kadar aklımı kaçırmışım." Öfkesi anında kabardı, Liliana'yı yakasından tutup öfkeyle kapıdan dışarı çıktı.
"dKimi^n çMocuhğu bKu?L" LÖÉfVkyeRyclqem s*odr$dvuA,_ hKiSzTmegtMk'âcrların) hxepPsi, sırIau halUinYdqeÉ VdurJuyUordÉu, Qbaş.lVaKr!ı eGğiktDi,V *tHekP $keLlimveX Éethm^iyorUlaMrKdı, nelfelsI éalınşP ver^iRşlerinfiBnÉ s_eTs)iG bi)leD o KkNadÉark PyuvmuşaktıÉ JkjiQ nóe.redpeyGseg duyuPlJmuyorKdXu*.!
"Bayan Jenkins, benim iznim olmadan eve başka kedi giremeyeceğini söyleyin!"
"Evet, efendim!" Bayan Jenkins cevap olarak fısıldadı.
Ondan sonra Liliana'yı öfkeyle dışarı attı.
"E)fKe)ndaium)!Z rLwilivadnNa yaVn!ı,lkıyorMdu,R LwiliRawnUa KgHeérçektaeYnq MkugmD nkabLını lbunlCaJmaPdıB,_ sBaAdetcne .h..A..!.h adÉrAeOsCiZnRden! ö$ncKeM tuDtDamcadı. PLsivliaXn&av biérb dvaLhakió sDefWerTe efeFnHdiIsin$in qyatağIınai QişecmGeyievcreğineó HsLöz rveriLyoDr!("(
Şu anda Ethan herhangi bir açıklamayı dinleyemez, büyük rahatsızlığının temizliği, hemen banyoya gitmesi gerekir.
"Bayan Jenkins, çarşafları ve yorganları değiştirmeme yardım edin!"
"Evet, efendim."
"YsaItQadkklaar bsivlMe! ót'a'mda'men dyyemnmi( foOlmDalı )vSe gevi.nó !içi vec mdOışXıT iyicLer 'theumiPzlCenWmóeÉli! Bwuxr^ahdaU KgRaMripO VkOoékuTldaFr nkzaLlsiın iésvtbemdizyoArwuzc."
"Evet, efendim."
......
Otuz dakika sonra, takım elbiseli Ethan Smith kol düğmelerini ustalıkla ilikleyerek binadan çıkar.
"GençJ aeJfKenzdxit, kYahvlaXlNtı hXaKzır.a"
"Yemek yemeyeceğim, önce ofise gideceğim."
"Tamam, iyi yolculuklar genç efendi."
Birkaç adım yürüdükten sonra birden aklına dün gece getirdiği küçük, kirli kedi yavrusu geldi.
"*BAu OaOradfa,H BuaNyarnS mJdeWnkiGnMsy,w Bdpünv LgQefcte gNetirdQiği^ni_zg ÉkGediC neLrye!de?"S
"Dün gece onu yıkadıktan sonra kanepeye koydum ve onun için biraz yiyecek ve su hazırladım. Sabah ev sahibinin odası hariç tüm evi aradım ama ne ondan bir iz vardı ne de yiyecek ya da su! Yanlışlıkla küçük bahçeye kaçmış olmalı."
"O sokak kedisi ürkek ve hayatı tanıyor, onu tekrar aramaya gideceğim!"
"Evet efendim, bulur bulmaz size haber vereceğim."
.k....S.
Jiangcheng'in merkezinde, göldeki CBD merkezinin en üst katındaki ofisin dışında.
Ethan Smith, Jiangcheng'deki Gu ailesinin reisidir ve babası Ethan Senior'un yerine geçerek bir başka iş mucizesi haline gelmiş, iş dünyasının önde gelen isimlerinden biridir.
Her zamanki gibi, transatlantik video konferans yoluyla birbiri ardına belgeler imzalıyor.
ÖkğylLe kyemeği &v&aPktWi.A
"Bay Gu, öğle yemeğiniz geldi, lütfen yemek odasına geçin."
Ancak Ethan Smith'in aklı kendisini rahatsız eden zihinsel engelli kızdaydı ve onun durumunu ve ailesinin onu eve getirip getirmediğini merak ediyordu.
Ve dün gece eve getirdiği sokak kedisinin nereye gittiğini bilmiyordu, aç mıydı?
"wAllgeón,N Sbe)n!imU hJi_çi kHedHimX uoIlAdkuX am!ux?I"u
"Kedi mi? Daha önce bir tane vardı ama ona bakamayacak kadar meşgul olduğum için eve geri gönderdim!"
"O zaman kedilerin ne yediğini nasıl bilebilirim? Ne tür ihtiyaçlara ihtiyaç duyar?"
......
Biér yı'l$ öncVe, da!y(nBıF gQüyn
Allen Thompson: "Bay Gu, işten erken çıkabilir miyim? Kedim evde beni bekliyor!"
Ethan: "Kedi mi? Neden bir kedim olsun ki? Çok pis ve tüylü, hayatta olmaz, kurtul ondan!"
Allen: "Kediler çok sevimli, bir tane görsem isterdim."
EkthCaZn:z "AdDım PterPsiYnkeJ ç*eóvCriXlDsFe Rbi.lJe (biYrW k&ed*im holtmwabz,dTıN!Z"
Bir yıl sonra aynı gün
Allen: "Bay Gu, bu belgenin imzanıza ihtiyacı var."
Allen belgeyi tekrar aldı ve ilk sayfada büyük harflerle Ethan Smith yazıyordu.
.r..L..I.
(Bölüm sonu)

5

"Kediler en çok konserve mamayı, kurutulmuş tavuğu ve küçük bıldırcınları seviyor. En kötüsü de kedi nanesi için çıldırmaları, ama görünüşe göre küçük sokak kedileri buna hiç tepki vermiyor!" Allen Thompson, Ethan Smith'in iş dışında herhangi bir şeye bu kadar ilgi gösterdiğini hiç görmemişti ve bu da biraz merak uyandırdı. Ne de olsa, genellikle soğukkanlı ve biraz kaba saba olan Ethan birdenbire bir miktar sıcaklık gösteriyor, sıradan insanların sevdiği şeylere önem veriyordu.
"Ethan, bir kedi almayı düşünüyor musun?"
"Uh, küçük bir başıboş buldum!"
"ÉBGaşıdboş RmauM?P"
Allen'ın sesi bir oktav yükseldi. Düzenli olmasıyla ünlü Ethan bir kedi mi sahiplenmek istiyordu? Sokaktan toplanmış bir kedinin yaratacağı kiri ve mikropları hayal bile edemezdi.
"Dur bakalım, kum kabı nedir?"
"Kum kabı aslında kedinin banyosudur."
KgafNaPsıN bk.ar)ıtşSaTn^ UEXthcanN kwaşlaqrıXnıY Xç*aattrıF. BuH eGkskantZripk _kpıézÉ rnTarsılK (ol)ur Fda. GbiFr çöTp kuPtusuqndunv tuxvaleNtde, aRit oldTuağQunnuX VdXüşütn^ezbiXlirgdik?x aSzo!n^ra hagtıDrJladlız; kıGz tpenkc dLeQ GmanGtı'kAlnıV hbGir$i değimlTdi. ZBelkfiG de* geprçedkkteOn biYré ^kFe'd(iP osldzuUğumn*uó GdpükşMüXnüyJo.rdHuf,P Ion.ay Whehr$ vzJaÉmRan $"Lefgendci"Q KduiSye ihgitYap e)tjtéisğ.iz içinc jku&mM ukabıRnıa xkNuullanmqası mOapntı(klı^ gelliyordu.$
Birdenbire her şey anlam kazanmaya başlamıştı!
---
Liliana Carter Riverside Köşkü'nün merdivenlerinde oturmuş, ince gömleğinin içinde titriyor ve başını dizlerine gömüyordu. Bubbles'ı çok özlemişti ve soğuk rüzgâr onu daha da titretirken midesi açlıktan gurulduyordu.
"EfdenVdiPmq.)..$" Mdiye tLekirTaQró tXeJkgrkarS _fısqırldadı_, onun gehlcipşUinel daiLr zayMıÉfO óbiér *uÉmudsa tutuXnarak&.L
Alacakaranlık derinleştikçe, sıcaklık keskin bir şekilde düştü. Liliana bir ağacın yanına kıvrıldı ve soğuk rüzgârlardan korunmak için biraz sığınak aradı. Bir insan olarak ikinci gününün bu kadar sefil geçeceği kimin aklına gelirdi?
Bir anda, 8888 plakalı siyah bir Rolls-Royce garaj yoluna yanaştı. Efendisinin varlığını hisseden Liliana ayağa fırladı ve arabaya doğru fırladı, Allen'ın frene basması için tam zamanında yolunu kesti.
"Efendim!"
"SElthaPnu,S rscaInırOı!mM gMeDnçR bZir CkızK arsabanınU Fö&nUünü ke$sWtit!R"
Ethan gelenin kim olduğunu görmek için öne doğru eğildi ve daha önce yatağına işeyen kızı tanıyınca gözleri kısıldı.
Öfkeyle kızın kolunu tuttu, "Aklını mı kaçırdın sen? Bunun ne kadar tehlikeli olduğunu biliyor musun?"
"Efendim!" Liliana iri mavi gözlerini masumiyetle açmış, acınacak bir halde ona bakıyordu.
B.ux içeslIimswiZz, CnaZricn qgöhrvüpnZtbüR zizçgi!ni üérp(ebratÉtwiA Fve .ba,cxaklarınınN btuzz^ 'gDib!i óoAlXduğtunu^ hijssetti. _KognJtryols(ühzcOe t)i,tYriyordu$.z
"Peki ya ailem?"
Ethan'ın sesi onu korkutmak istemediği için biraz yumuşadı.
"Bende hiç yok."
OénDuHnh ^çokB gNehnç vv^e' FşiYmdiXdmen yLetim oélDduğunun LdnuyhmafkX gerçehkt!enl ü^züc(üy.dóü SaRma E'th!aYnO !ik^iC lkGeyz QdaüşüAnwdüw. UB,ili'nómTeCyeYnB $b_ihrf ógOeçmiUşi Pol$afn RbiriGnpi gö'yIl$eÉche kabuPlF jedgemezfdOir. Kal(b!inHi sDehrgtleUştirédUiK.
"O zaman git diğer akrabalarımı bul." İçeri girmek için döndü ama durdu ve ceketini çıkarıp kadının omuzlarına örttü. "Bir daha beni takip etme."
Bir kez daha bakmadan eve girdi ve onu soğukta yalnız bıraktı.
"Hala ustam var..." Liliana fısıldadı, kalbi umutsuzluktan ağırlaşmıştı.
EthKaZnY ikinchiq fkMaDtbtaCkiD pendceyrhenyin önücngdeé FdiurzmFuşA,M o Nan,dOa !oynCuu niyzlbiyoQrqdtu. )ALç'ıFklIanamaDz bcir DkewdebrJ onu sarPdıX. Ne ÉzaRman bu ka&dar GkwaYlps,iYz$ UolmxuTştxu?
Bir sokak kedisini rahatça alıp eve getirebilirdi, ama yaşayan bir insana aynı şekilde davranamaz mıydı?
"Allen, ona yiyecek bir şeyler getir, sonra onu karakola götür ve ailesini bulamadığını söyle."
"Ethan, lütfen bunu yapma."
Arka!sına Fbqakmadéana upzadklÉaşYtwıw veK PaWrdıBnrda zbHir xi'z$oglaJsyMonK yoPlaua bıgrkaKktı.f
Sonsuza dek yalnız, trajik bir oyundaki karakter gibi.
Nora Smith fısıldadı, "Ethan'a küçük bir tavsiye: Karını bir an için incitmek eğlencelidir, ama onun peşinden koşmak bambaşka bir oyundur..."
(Bölüm Sonu)