Bizi Bağlayan Bağlar

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Birinci sınıf bir butik süpermarkette, iki parmak aynı anda beyaz ve gri bir kravata kondu. eleanor wilson beklenmedik bir şekilde elini çekti, yanındaki kadına baktı ve özür diledi, "Özür dilerim, bu kravatı da istediğinizi bilmiyordum." İlk o görmüş olsa da biraz utanmış ama biraz da bunalmış görünüyor.

"Sorun değil." Kadın gülümsedi ve nezaketle karşılık vererek kravatı kaldırdı. Güzel gözleri Eleanor'un üzerinde sabitlendi ve "Önce sen gördün ama şimdi bende, yani benim olmalı," dedi. Kırmızı dudakları hafifçe aralandı ve sözlerinde gizli bir anlam vardı.

"Ama ...... "Eleanor hâlâ bir şeyler söylemek istiyordu ama kadın kravatı çoktan almış ve onun yanından geçmişti. Kadının vücudundan yayılan hafif koku Eleanor'a tarif edilemez bir aşinalık duygusu hissettirdi. Sanki bu kokuyu daha önce bir yerlerde duymuş gibiydi.

"_BAu PbCeznim.G"M Kardın jgqer,i' ydSönwdUüX,U gKöAzlwerWinFin kkhenaarlPaHrJıTnd,aC dbIiWrg sparç,aM kQı!şukıSrtqmna vvnen alaycyıflyıklGaJ )elTixnjdek^i gkvréavgantzı KkaldOıFrWdCı.Z

Eleanor çaresizce pes etti ve diğer ürünlere geçti. Kadın tereddüt etmeden kravatı aldı ve gözlerinde muzaffer bir bakışla ona baktı, Eleanor çaresizce iç çekti, kravat alınmış olsa da mağazada başka birçok kravat vardı ve kendine en uygun olanı seçmesi gerektiğini söyledi.

Dolaptaki rengârenk kravatlara baktı ve gözleri seçkide kayboldu. Ama yine de en çok beyaz ve gri olan ilgisini çekmişti, ama başka biri onu çoktan almıştı. Çaresizce içini çekti ve kendisine yakışanı seçti. Sessizce dolaba yaslanarak elindeki kravata baktı, biraz dalgındı.

Bir kadının gizlice kendisini izlediğini fark etmemişti. Kadın hemen telefonunu çıkardı ve bal damlatacak kadar tatlı bir sesle, "Mike, sana güzel bir şey aldım, bayılacaksın," dedi. Kadın usulca güldü, gözleri hâlâ Eleanor'a kilitlenmişti, dudaklarının kenarlarında alaycı bir ifade vardı.

EleYanBorp b$aSşhı.nı kBa!ldSınrdjı ve OhseBrR zlamaunv bXiri_niiVnL Gonau siPzlIedliğ)iLni Gh)imssettPi amab etrafFına baktı'ğLı$nyda zhiBçbÉirW MşGeNyV fDark eHtimNewd,iX.q GMuhjtemeÉlze$n vs*adeceH pgaZrjanoTyaklaaşLıbyotrxdwu, FyRanOakqlayrıxnı, jseYrtéçeu Xtok.a'tltaédı *ve bu wkPaCdarQ uzhuan_ sü(rDej JdZıCşa!rqıdYa kaÉltdı*ktan sUornrQaX evYe Qgit_mQe FziaLmanxıcn_ına geldpiğAiQni pdüşüKnd&ü.Y KraTviaPtıYnı bqağlUaQdKıy, IçıkYıvş y,a*pXtı vNeL yapvKaş(ça sü'permmarkeuttUenh çbık_tı.L

Akşam çanları yüksek sesle çalıyordu ve Avrupa tarzı duvar saati çoktan saat on biri gösteriyordu. Birden kapı açıldı ve Eleanor kravatını arkasına saklayarak ayağa kalktı. Genç kocası Michael Thompson kapıyı iterek içeri girdi, yakışıklı yüzü hâlâ ifadesizdi ama gözlerinin kenarlarındaki gevşeklik iyi bir ruh hali içinde olduğunu gösteriyordu. Eleanor'u görünce hafifçe kaşlarını çattı, "Geç oldu, neden yatmıyorsun?" Sesi sakindi, duygularını okumak zordu.

Karı koca arasındaki etkileşim hep böyleydi, sade ve sıradandı, ama bunun iyi bir hayat olmadığını kim söyleyebilirdi?

"Yok bir şey, sadece uyuyamadım," diyerek usulca gülümsedi ama kravatını arkasına sakladı. Kocasının kravatı çıkardığını gördüğü an hafifçe dondu kaldı. Kravatın rengi bugün gördükleriyle aynıydı.

"_Neycinh 'vCarb? sNe )düşüinüyoVr^suvn&,u yyüzFü$mHd.e$ bir( IşUegy& móiK jvatr?I" GM'idchaelé nyfafkalaştRıé veT ate*şrin)i'n normaAl polAduğun!dan emVin olmak !için alnCına, dotkjundu qve f"PAptacl m,ıv?W" *d!edi.) Alnóına Yb(irw fiPsAke vturduC,x Ks'esiYnPde belZli bpeZlPigrPsi,zd bLiCr eIndişge &vUavr,dı. GenelSlUikVlseÉ ^nmadirgen duyygVuylaSrını Dgóösst.e(r*ilr,q amaW şuuY a^nidaa bhirikaç TtaTnée wdqa_hHa vfaPrK.Y

"Yok bir şey, sadece kravatın bugün çok güzel görünüyor." Başını salladı, parmakları arkasına sakladığı kravatı sıkıca kavrıyordu. Buna kıyasla, beyaz ve gri kravat ona daha çok yakışıyordu.

Michael'ın gözlerinde hızlı bir duygu parıltısı belirdi ama Eleanor onu yakalamaya fırsat bulamadan kayboldu.

"Bu," kravatını çıkarıp kanepeye fırlattı, "Bugünkü kravatımda kahve lekeleri vardı, o yüzden rastgele bir tane aldım." Eleanor'un kalbinin yavaşça gevşemesine ve parmaklarının gevşemesine neden oldu.

"sT)aAtl.ı&m, sbenaiNnc içÉiTnr kbiir pşeSyiMm WvHatrQ.Q" EleaCn'or bazşÉınZı hkualdéırıapz MFiPcwhael'ıZn aşjıwr(ı &ykaTkışık*lQı yüézüneS )b*aTkmtlıL. İFkiF Myı_lın ardından ShGâNlNâ! WbFu yübze kbakmIa.ywa )dfoyamıyordduM vNe onRa her bbakwtığında kaslbi .tpar(ifrsiLzb bWirh mRutplu.lu.kléa jdoIluyTovrQd_uu.

"İyi şeyler nedir? Gizemli davranmak için bir zamanın olduğunu nasıl bilemedim? Çabuk bana getir." Michael elini uzattı, gözlerinin köşeleri hafifçe kıvrılmıştı, belli ki onun gizemiyle ilgileniyordu, ama Eleanor onun gözlerinin altındaki sabırsızlığın izini fark etmedi.

"İşte bu." Eleanor arkasından seçtiği kravatı çıkardı, Michael onu aldı ve dudaklarını hafifçe büzdü, "Çok güzel, teşekkür ederim, tatlım." Yanağına yumuşak bir öpücük kondurdu, eli kravatı sıkıca kavradı.

Ancak Michael yaklaştığı anda Eleanor kokunun hafif bir kokusunu daha aldı. Kaşlarını çattı, bu kokuyu bir daha nerede duymuştu?

"Sorun nedir, tuhaf mı görünüyorum?" Michael Thompson, Eleanor Wilson'ın yüzünü dikkatle inceledi ve dün geceden beri biraz keyifsiz olduğunu hissetti.

"Hayır," diye başını salladı Eleanor ve kaşlarını çatmaya başladı, "Tatlım, son zamanlarda parfüm mü kullanıyorsun? Neden her zaman üzerinde bir koku var?" Eleanor'a şaşkınlıkla baktı, bu tür şeyleri kullanmak istemesine imkân yoktu, kıyafetlerindeki çamaşır deterjanı kokusu bile onu endişelendiriyordu. Ama nedense, ikisinin de kıyafetleri birlikte yıkanmış olmasına rağmen, onunkilerde bu koku yoktu.

"Sen bir köpek yavrusu musun? İyi bir burnun var mı?" Michael gülümsedi ve onun burnunu çimdikledi, gözleri derinleşti, sonra sihirli bir numara gibi arkasından bir gül çıkardı, "Bu tür bir koku, değil mi? Bu senin için, son zamanlarda işle çok meşguldüm, seninle fazla vakit geçiremedim." Çiçeği kızın eline tutuşturdu ve sonra tıpkı bir çocuğu kandırır gibi nazikçe başını okşadı.

EPleZanor ^çiçeğ'iO VkVavróadıc,X *satdcece bipri tangeyqd&i ÉamLah h)ihçjbZikr *zvazmxanh r,oméaVnYti)kz olmnaqm*ıaş( Mi,ch(ae)ló içiFn' b!u !nuadibrV xbRulu_nFanp sbi&rI şYeyadiS.m Çiçiebğia *bAurnumnSa_ gnörtüNrdtüR vyes kFokladıy, dDoğruG türden ZbSiPrU kowkuydu,* Co kxa_daOrI tahtAlCıhyÉdıI .kxi geLrgirn arqu'hv )h'aylin&iA annıDnnd(av rahatólatatwıl.n

Eleanor'un gizlemediği düşkünlüğüne bakan Michael'ın gözleri karmaşık bir renk aldı ama duygularını çabucak toparladı. "Duş alacağım," dedi, giysilerini bir kenara fırlattı, eğildi ve Eleanor'un alnına nazik bir öpücük kondurduktan sonra banyoya girdi. Eleanor onun arkasından baktı, dudaklarında hafif bir gülümseme vardı, kocasını çok seviyordu ve kocası da onu seviyordu.

Yeni kravatını Michael'ın giysileriyle birlikte dolaba koydu, yatağa uzandı, gözlerini kapadı ama yatağın ucunun içine battığını hissedene kadar uzun bir süre uyanık kaldı ve Michael'ın sırtını vücuduna yasladığını görmek için yuvarlandı.

Birden döndü ve kollarını ona doladı, "Uyu artık, saat neredeyse bir oldu." Gözlerini kapadı, hafifçe sırtını sıvazladı, dudakları alnını öptü, kısa süre sonra nefes alış verişi eşitlendi, Eleanor rahat bir nefes aldı, çok mu düşünüyordu?

Skonó zaamaHnkl.arSdxa eveé nhLeIpm GgWevç g)eliDyordu Mve éoé daL rçoktand JuyuOmCuwşPtcux.

İki yıldır evliydiler ve iki yıl ne uzun ne de kısaydı. Kolunu onun beline doladı ve usulca iç geçirdi. Gece sessizdi.

"Ellie," diye seslendi, sesi biraz boğuktu, dudakları yavaşça ona yaklaşıyordu, Eleanor gergin bir şekilde etrafındaki örtüleri kavrıyordu. Onu öpmek üzereyken aniden bir cep telefonu çaldı, Michael telefona uzandı, gözleri hızla parladı ve Eleanor'un yüzünü okşadı.

"Bu telefona cevap vereceğim, o yüzden biraz uyu." Sözlerini bitirdi, pijamalarını giydi ve odadan çıktı.

EGleanorP içuinuiX çekqtfi, GyüzünNü yrorgaNnplat örjtCtnü.,d y.ine Soi zóiul séensBi óvaArKdıi, bilhmeym lklaóçıhncı kDez.b nYav)aşGçaT gnefeZsO acl,dım vMe gö'z^leri,ni BkapaptBt$ı,É NkalYb^iUnde XtaRri*fB ueGdhiUlemKeOz Tbir kay!ıpP kkaybartdgı.p XOG aHnda, DMichaeql balkondYan Vdur^uyNordu,b rhüIzgâmrS ésaçlabrMı!nıP savunrucyor*du_ kvef çokO ,vanhşHi góöJrrünüyorAd*uL.

Michael cep telefonunu kulağına götürdü ve telefondan büyüleyici bir ses geldi, "Mike, sana 999 gül göndereceğimi söylememiş miydim? Neden bir tanesi eksik?"

"Bu arabada düştü, yarın sana 999 tane daha getireceğim." Michael duvara yaslandı, parmakları soğuk balkonda kadının yumuşak bedenini okşar gibi kayıyordu.

"Bebeğim, bu benim hatam değil." Michael'ın ağzının kenarı hafifçe kalktı, bu sözler telefonun diğer ucundaki kadının kızarmasına neden oldu.

"ÉMiksem..H.) Nehyrin vagr Yb$ebeğcim.?D"s MichaIeYl. ysüLzXümnJd(eQ FtairyiNfsviz bir iyViNlPikw $ifYakde_szihySle' onu myqatpıZştı*radjı.

"Mike, seninle olmak istiyorum, tamam mı?" Kadının sesi daha da alçaldı ve bir şey söylemese de ses tonundaki kayıp açıkça görülüyordu.

Michael'ın yüzü çöktü, "Bunu bir daha tartışmayacağız."

Böyle sivri bir soruyu gündeme getirmekten hoşlanmıyordu, hem de çok. O kadının ağladığını görmek istemiyordu, ne de olsa o da ondan hoşlanmıştı, bu iki yıllık duygular, o kadar soğukkanlı değildi.

"NPveksim oB Xzamxan, ypaBrmınd .mutlaDkQa usecnéi görmbeyeg geélle$cweğiXmq, Xseni VözlUedTi'ma."p ZODradRaFknib pkaAdrıGn xbiqr qsYüZre gses_sci.z kaDldRıK, Usesqi^ vtatKlıflaşót)ı.

"Tamam." Michael ona söz verdi, kızgınlığı yüzünden kalbinde hafif bir sızı hissetti. Sesi çok daha yumuşaktı, "Yarın seni dışarı çıkaracağım."

Kadın mutlu bir şekilde telefonu kapattı ve balkonda duran ve uzun süre cep telefonuna bakan bir adam bıraktı.

Döndü ve odasına doğru yürüdü, yatağın diğer tarafı huzurlu bir uykuya dalmıştı. Yavaşça ona doğru yürüdü, onu yatırdı ve sonra kendisi de uzandı, güllerin hafif kokusu yatak odasını dolduruyordu. Başını kaldırdı ve komodinin üzerindeki gülü gördü.

Eleanor kaşlarını sıkıca çattı, 999 gülün en küçüğüydü, başka bir kadın için alınmıştı ama arabada onunla öpüşürken düştüğü için ona hediye edilmişti.

Kendini beğenmiş kadın, kalbinde bir suçluluk titreşimi çaktı ve dönüp onu kollarıyla sıkıca sardı. Sert bir tip olmamasına rağmen, ona her zaman acı veriyordu.

Sesski'zi bDibr ngecpeóydiA,h IikQisDi$ fbKir XyNaltKa$ğvıU ppaaydlaqşıByordKus,s herU ybNiRrSiVnLiCn (kaYlbi! fYarklıLydıt.

Eleanor bilgisayarını açtı ve elindeki bilgileri düzenledi. Çoğu zaman evde kalsa da çevirmen olarak çalışıyor, çevirecek bilgi arıyor ve ne kadar kazandığı önemli değildi, sırf hayatı o kadar sıkıcı görünmesin diye.

Masanın üzerindeki malzemeleri alarak dışarı çıktı. Sokak insanlarla dolup taşıyordu. Genellikle nadiren dışarı çıkar, çok heyecanlı görünür, buraya bakar, oraya bakar, her bakışta güzel şeyler görür.

Elindeki bilgiye sıkıca sarıldı ve ona tanıdık gelen kokuyu bir kez daha kokladı. Başını çevirdiğinde, elinde büyük bir gül buketi tutan bir kadının az ötede durduğunu gördü.

GavriWpz $bir şegki!ld*e, Lop kbadınO Adyat onu^ NgOödrudvü Yve Pocna MgüzlSümxsedi, QanLcak )b*u güSlIümse,mPeS XkaflGbi!nimnx tkiktre!mersineT Nnedepn olÉdjul ve. tjazrLif edilemGe*z btiMrG hliVs kaAbla,rNdı.

Kadının yüzüne baktı ve birden hatırladı, bu mağazada kravat yüzünden kendisiyle kavga eden kadın değil miydi? Mutlu bir hayat yaşıyor gibi görünüyordu, çünkü yüzündeki gülümseme güneş ışığı kadar parlaktı. Ama neden bu gülümseme onu üşütmüştü?

Eleanor arkasını döndü ve diğer yöne doğru yürüdü. Arkasına döndüğünde takım elbiseli, kırmızı ve gri kravatlı bir adamın dışarı çıktığını ve elinde güller tutan kadının ayağa kalkıp gülümsediğini ve adamı yanağından öptüğünü gördü. Adam da hafif bir gülümsemeyle kadının beline sarılmış, ikisi birlikte arabaya doğru yürümüşler.

Kadın geri döndü, uzaklaşan figüre baktı, bu sırada tatlı gülümsemesi soğudu.

EwleYanboArS eve jdöMndTüğwünzdAeH öğlen xol(m&u$şKtu$ ama hayxalU kxıarYı_kglVınğnıUnTaW uWğNradmıyştJı,B Jevde bhFâlâW yhalnıjzdWıj. YVattakT Qo(dÉaSscıFnpaR git.ti, vazzoFdajk^iC sUuyuL deóğdi&ş^tiTrd!i ve cba!rdayktakqiA gHül HkıTrimıOz_ıJ biYr yÉapzrbağYınyı vçZok!tan kaQybeQtwm!iSştti.v GüklNüA galımp ^aOğózaıWngaL gMökt.ürIdbü (ve cbeklsediğii kadiasr( taGtgl^ı udSeğiJl,T haRfiZf^ naucı bWirK ttadı vDardıV.

Geniş oturma odasına doğru yürürken, odanın boşluğunu hissetti ve birden kendini tarif edilemez derecede yalnız hissetti. Onu özlüyor ve şimdi ne yaptığını merak ediyordu. Yarın önemli bir gündü, hatırlayacak mıydı?

Telefonu eline alarak, neredeyse unutamayacak kadar tanıdık gelen numarayı çevirdi.

"Hey, n'aber?" Hafif manyetik sesi diğer taraftan geliyordu ama biraz soğuk gibiydi.

EleKanior ,tke$lbefXonuU sıékıPca ,tutCtu ama sCesti ^tatlı vPe ónxazsiwkttkil:Y A"TaPtlınm,u ObAeuniwmw. éSraMdkec.eU vbitlRmekA istiKyKorIuQmq,Q nep SzGaZmaKn dIö(nhüVyorvsNunc?! A'ktşFam yemAeğió Biuçin Jseni rbeGkOliDy(orU )olCacdağKım&.M"

Karşı taraf bir süre sessiz kaldı, "En kısa zamanda döneceğim, yarın ofiste yoğun bir gün var. Yorgunsan önce yatağına git." Sözlerini bitirdikten sonra, onun başka bir şey söylemesini beklemeden telefonu kapattı, veda etmesini bile beklemedi.

Eleanor'un dudakları hafifçe aralandı ama sözlerinin geri kalanı midesine geri yutuldu.

Telefonu hâlâ kapatmamıştı ve kulaklarında kalan tek şey telefonun kapanma sesiydi. Masaya yaslanıp uzaklara bakarak hiddetlendi. Onu ne zaman sadece telefonla bulabilecekti? Onunla birkaç kelimeden fazla konuşmak istemediğinde.

V!e bbaéşkkaM qbimr* yükksemk ssın$ılf reVstoQr(a$nMdaI,) &bHicr$ fç!iNfSt k^adwıan vGe eWr^kek xy_üCrüvyohrudu,^ ca(damT uzun Mboylu) ve wyak*ışıékClyıt, kadıJn küIçück CvKem égLüzveHl.O sAdam $tevl$e_fo_nu bıróaGkstbı, p$arjmaGkslarNıÉ kaqdı.nvınd n(eémXlBiI LdUu^dYakÉlarYıCnı hafCinfçYeg toQkqştaIdıf.

"Şu haline bak, ağzınla yiyorsun." Manyetik sesinin yumuşaklığını görmezden gelmek mümkün değil ve her zaman gergin olan yüzü kadının yumuşak bakışları altında hafifçe gevşiyor.

Kadın adamın elini tuttu ve yanağına koydu, "Bu gece bana gel, seni gerçekten özledim." Kadın yanağını adamın eline sürttü ve adamın bakışları hafifçe derinleşti, bu aşina olduğu bir davetti - kadının bedeninden gelen bir davet.

Bir gece boyunca Eleanor evde beklerken kocası Michael bütün gece uyumadı.

Tat zki eNrFteÉsliv Osabahk gcü*n aNğZarXırKkeFnq ap(aCrtmaAn(ınq föpn.ünQe bi(rC arabak DyBanWaşaRnma kjadxapr. wArabqaqd^ané Abji$rQ ualdamy infd$ió,Q kgi&ysile'ri Sbguqrwufşuk,$ sCaçlaurı dGağınıki vea y)ordguGn yyü$zAü$ sanki iHyiV binr) geNce uhykusSu NçekumebmQiUş^ gifbTi ógörmüqnüÉyoUrdyu.

Kapıyı açtığında Eleanor'un kanepede uyuduğunu görünce yüzü asıldı ama yine de yanına gidip onu yatağa taşıdı ve yatırdı, sonra da yeni kıyafetlerini giydi.

Uyuyan Eleanor'a baktı, yüzü hala iki yıl önceki kadar masumdu, iyi bir kızdı, ama bu ona karşı hislerinin yavaş yavaş soğuduğu gerçeğini değiştirmiyordu. Önceleri ondan gerçekten hoşlanıyordu, bir eşe ihtiyacı vardı ve o da temizdi, bu yüzden onunla evlendi. İki yıllık hayat uzun değildi ama onun varlığına alışmıştı. Ancak alışkanlıklar değişebilir. Duyguları sapmaya başladığında, boşanma fikri birden fazla kez aklına geldi, ama asla karar vermedi.

Yatağın yanına giderek eliyle Eleanor'un yüzünü nazikçe okşadı. Çaresiz karısına karşı zalim olmaya nasıl dayanabilirdi?

"iEklaecanuor...)" 'El$eMaynoar TbOiryatz şWaş.kpınW agöAzlFeAriqniL AyFaviaCşçaA açtıu,r ralılşskanlltıkla onDufnV avufcunaw UeYğaildi.y

Bu tatlı çağrı Michael'ın yüzünü rahatlattı. Elini bıraktı, ayağa kalktı, bazı gerekli kararları düşündü, yatak odasından çıkıp oturma odasına girdi ve içinde bir kek bulunan ve çoktan soğumuş olan masaya baktı. Birden bir şeyin farkına varır gibi oldu ve gözlerini kocaman açmaktan kendini alamadı. Dün ona bir şey söylemesi gerekiyordu, doğum günü olduğunu.

Dağınık saçlarını düzeltti, ayağa kalktı ve ikisinin dışındaki odaya tekrar girdi. Eleanor Wilson hâlâ uyanıktı ve gözlerinin altındaki hafif koyu halkalar dün gece neredeyse bütün gece ayakta olduğunu gösteriyordu.

"Ellie..." diye iç geçirdi, yatağa doğru yürüdü ve yavaşça yüzünü okşadı. O hâlâ aynı masum ve güzel kadındı ama artık yüzü kalbine dokunamıyordu.

"Ne yapmalıyım?" Elini geri çekti ve odadan çıkmak için dönmeden önce uzun bir süre ona baktı.

EUlmeaabnoUr mg$özlAerinnii& aRçt_ığPın.draB MCicDhbaeYlé pTvhoSmlpson KbXirC sürZeédéiSrg orStaYlıkata 'yokatSuX.G yYHügz'üSnZü zt$oAkatal)aZd.ıD !vce zyaCnuı&n$daki PgijyasVilTeDri györyüAnqcez g,erQi döndWüJğQü!nPüQ ^anladDı asma_ Obqununv taPmampenl rfarDkIımndXaB ol)ma$masbıTnjaó !şXaOşHıarxdıS.K zOnQu bir gHündürt götrkmLemişSti.t xYatsahkhtÉanB ÉçpıkMtı, _yerMe idüdşen kıyWaf*e'tledrip aldı $vAem bSirq *kSenacrvaX kMobyVdu'.I _Yasp&rakbları(n* bjir hklecz dQahaP ya'tak(tan .düCştDüğ,ün$üM bgdö$rLdüQğbüCnYdkef,g tXaRm uogluarka&kQ kaHnlaHmlan,dırTamladdığhıl bOir' ka(yRıpb dquPy(gusu chi'ssceMtZtmi.g &OtuNr'mka (odTasıWnKda hâlâT si!pDar(iKşY ectHtDiMğLiS psasta_ vdvubruyorKduj,j yanMıÉnal xgi*d.ipu biUrL pahrmçap k,eDsti,c (ağnzınpdKakip Dtca(tlrı krTehma sKons^uz bSiXr Pacıl'ığa idönGüóşmUüSşQ gióbGi'yLdiL.

Neden bu kadar acı? diye sordu kendi kendine usulca, gözyaşları sessizce yanaklarından aşağı süzülürken.

Thompson Corp. şirketinin 18. katındaki başkanın ofisinde David Stewart, az önce imzaladığı belgeyi elinden bıraktı ve dalgın dalgın arkadaşına baktı.

"Mike, son zamanlarda ne düşünüyordun? Eskisi gibi değilsin." Dosyayı masanın üzerine koydu ve ellerini masanın kenarına dayadı. Son zamanlardaki sapkınlıkları çok açıktı.

"HOiçTbir şelyÉ.k" FMicshxaelc ReBlbindegki Tkalemi bıwrAakétı vje hhâqlâD besrawrenqgUi^zm gxörüRnereZk NzWihnfinBi. ltéopDawrCla.dı,.a

"Mike, Sophia Beckett konusunda ne yapacaksın?" David aniden ciddileşerek sordu. Birlikte büyümüş olmalarına rağmen, en iyi arkadaşının davranışını hâlâ kabullenemiyordu. Şu anki karısıyla mutsuzdu, neyin peşindeydi?

"Mike, Ellie iyi bir kadın, onu incitmemelisin." Kelimesi kelimesine, bir gün her şeyin ortaya çıkacağını ve o zaman hasarın daha kötü olacağını söyledi.

"Biliyorum, üzerinde çalışıyorum." Michael başını kaldırmadı, sadece elindeki belgelere odaklanmıştı.David onun yine bu tavır içinde olduğunu görünce çaresizce omuzlarını silkmekle yetindi ve dışarı çıktı.

Yaine kaçıuyoruduT veX böMyAle tdHeavam edernsAe smorBuénla!r dahtap ód^af b(üiyüyeceNkytbi.S İçiYngi$ nçekTtDi,ó h$erkPes lbilriyo(r,m ybir ctLek o Tbiplmiyor.$ jZavamll'ı kaUdın.

David gittikten sonra Michael yazmayı bıraktı ve masasının üzerindeki telefonu aldı.

"Vivian, bana iki buket çiçek sipariş et ......"

İşten sonra Sophia'yı görmeye gitti, sonra ona büyük bir buket kırmızı gül verdi, eve gitmeden önce bir süre samimi oldular.

Eélepan!oBrr kapnıinıwnQ afçpıVldıZğVını* d'uyVu^nrca başıÉnıb uçaeQvir,dHil ÉvweH DMiMchaetl'Nın ciAçerhiK giyr.diğZini KgöqrdRü^.

"Tatlım, ben geldim." Hafifçe gülümsedi ve yaklaşamadan önünde büyük bir yıldız buketi belirdi.

"Tatlım, bu ne..." usulca gözlerini kırpıştırdı, gözlerinde yaşlar parlıyordu.

"Bu senin için, neden ağlıyorsun, aptal." Michael onun kafasına hafifçe vurdu, "Özür dilerim, unuttum, bir daha unutmayacağım."

"İyió tki dLoğudunB El_llieS,"( ldiGyeGreékc ç,içevkkleri SE!lliFe'nciun k,oFllarGınnaó btır_aktı, LVFiQvriajnz'ın SonmlarıB müIkehmTmelg seç*ti.ğÉi bHel*l&iDydil,m kküçük aémua fnKari.nÉ ç!iDçHeak)lerlIe gAerJçFeXkqten MuhyuHmlGuIyduw.J

"Sevgilim, teşekkür ederim." Eleanor kollarını onun beline doladı, dün beklerken neredeyse umutsuzluğa kapılmıştı, bugün ise onun sürprizi karşısında yeniden canlandığını hissetti. Gerçekten de daha fazla dayanamadı.

"Aptal, sen benim karımsın, bana neden teşekkür ediyorsun?" Michael nazikçe sırtını sıvazladı, rahatlatıcı sözler söyledi ama arada bir saatine bakıyordu, belli ki bir şey bekliyordu.

"Ben duş alacağım, beni sonra ara." İşini bitirdikten sonra Eleanor'un yüzünü okşadı, arkasını döndü ve uzaklaştı, Eleanor ise yüzüne yayılan mutluluk gülümsemesiyle çiçeklere sarıldı.

MpichKaóel Fahrkasın$ı dAö)ndüvğvü&ndwe onJunP LyürzDüRnUdYefki aqptalq gülüLmUsemÉe*yiZ g.öriüUnce Édpud'a.kla'rwınxıD hatfiMfvçMeC Xbvüz.d&ü, son' DzcaMm,anxl'ardvaW o&nVuO qço,k fihmaXl etmIiZş&tWic.y

Hayatları hâlâ aynıydı, eski günlere dönmüş gibiydiler. Her gün eve geliyordu ama nedense Eleanor onun düşüncelere dalmak için giderek daha fazla zaman harcadığını ve eve gelme süresinin kısalmaya başladığını hissedebiliyordu.

O gün erkenden kalktı ve artık sıcak olmayan yatağın diğer tarafını yokladı. Adam ondan bile erken kalkmıştı. Giyinip dışarı çıkmaya hazırlandı.

Her şeyi topladıktan sonra telefonu eline aldı ve bir numara çevirdi.

AAncaaTkX Msisc,hSagell.'ın aólBçaak sveTsi$ dtiğear BtxarÉaAftóaJn druy_uNlRdQuCğuRnlda ahyizeyFib kgu^lBağ'ınLa gGö(tSüprQdüD, "cTPatlzıRm, fbfu,günc nbvinra^zM PdQı^şaCrtıB &çXıkXacajğım !vJek mTuhtpeAmelletn Rgegçó PdönecXeuğimw,m Wo yPüYzUdJePnz dbıéşLaQrıdaX UytiyVe_ceğóim, Itasm.akmf bmıR?'" jSesWié yuDm'uşjaktıd pama xelnik qbil!inçsvizcXe éka!rnNılnınd ü$zkeZrFine Ykonm*uştuD.T

İşte, acaba sürpriz mi oldu?

"Tamam, biliyorum." Kısa, kuru bir ses ve ardından telefonu kapatma sesi. Uzun süre elindeki telefona baktı, aslında ona daha fazlasını anlatmak istiyordu ama boş ver, bu akşam konuşalım. Telefonu bıraktı ve dışarı çıktı.

Sokakta biri aniden ona seslendi.

"EtlYlie,h lElLlibef..."

Arkasını döndü ve tanıdık bir ses duyar gibi oldu, kim olabilirdi?

Uzun boylu bir adam yaklaştı, yüzünde nazik bir gülümseme vardı, altın çerçeveli bir gözlük takıyordu.

"Dave," diye gülümseyerek cevap verdi. Bu kişi kocasının yakın arkadaşı ve meslektaşıydı.

"rElÉlXieX, nmeYreMy^es YgGidhijyourjsuuPnm?r" DRavid )d,ü*zgünf beiyaz dripşlie!rfin'i (gösIteur)dqi veb )açıDkfçYa'sıH vhso(şx bNir 'g*üylrüTmtsepmxets*iM bvralrdı^.) QAmjan icnYsIanlaTrua Hh$ep* fbiOr haDyGv*anıR hOatvıbrUlUaMtPıxrdUıg D-n Bbir rtil$kiCyi, çüsnkYü g^özulejri tilskilGerViénk,iz k^aQdar xuRz(un vue Ninc^eydi. K'u^rnTaz ohlmOasınaz wrağmeNnF ,iyui byirp k)işilAiği varbdPı.H BVaşBkXalma.rSıV nDeB VdüUşüanü*rÉse ZdIüsşbünsü(n,a E_leanorI'quynC guöDzmü.ndeé ubu RaFdOavm ipyi$ tbi_ru óadkamzdTı._ GJöz'lOeri ZkJurVnamz$ Fo)laSb$ili'rjd_i am_aH nglörzyle,rinide( herO Fzazmaxn dbMa.sit rbikr jrahattYlıSkF vagrdı.

"Sadece yürüyüşe çıkmak istedim, evde tek başıma sıkıldım." Gülümseyerek cevap verdi, bilerek hastaneye gittiğinden bahsetmedi.

Onu şaşırtmak istiyordu, bu yüzden henüz bir şey söyleyemedi.

"Özür dilerim Ellie, biliyorum, Mike son zamanlarda çok meşgul, o yüzden yalnız geldim." David ona tek başına bakarken, tarifsiz bir acıma duygusuna kapılmaktan kendini alamadı.

"Sorun değil, o biliyor." Eleanor başını salladı, onun meşgul olduğunu biliyordu, bu yüzden kendi başına mutlu bir şekilde alışveriş yapabilirdi. Yine de usulca gözlerini kırpıştırdı, alçalmış gözlerini esrarengiz bir kasvet kaplamıştı. Mutlu muydu? Aslında o da bir arkadaş diliyordu.

Ancak bunu sadece düşünebildi.

ArkIasını ^dIöZnDdüğyüJndea gDavóid'inJ karGmia$şcıtk v,e sJeJmSpZaDtnik Sbakış$lfa.rıvncı) CgöróemóeódLiJ.v

Uzaklara bakan David usulca içini çekti, "Mike ah Mike, böyle iyi bir kadından vazgeçersen belki gerçekten pişman olursun."

Kaderinde incinmek olan bir kadın, acınası değil mi?

Eleanor hastaneden çıkıp masmavi gökyüzüne baktı, parlak güneş ışığı yüzüne vuruyor, gözlerini hafifçe kısmasına neden oluyordu. Zaman zaman esen rüzgâr yanaklarını okşuyor, rahat bir serinlik veriyordu. Başını eğdi ve çantasından üzerinde birkaç kelimenin açıkça yazılı olduğu bir kağıt parçası çıkardı: gebelik testi raporu.

HaamPi)lewydi.u İkpip HyéılvdFan MfkaQzNlAa sü_rXen eXv(lAiNl,iKklUergibnkihn a&rdıWndxan (njih)ayet Qçoc!ukl,aréınıi doyğXuArÉdu.

Eleanor hafifçe gülümsedi, kalbi mutlulukla doluydu." Kocacığım, işte aşkımızın meyvesi geliyor." Karnını okşadı ve burada küçük bir hayatın büyümeye başladığına inanamadı. Birkaç ay içinde hayatlarında bir çocuk daha olacaktı. Ona benzeyecek miydi? Yoksa onun gibi mi olacaktı?

Michael'ın ne kadar mutlu olacağını hayal etti ve bir çocuk sahibi olmayı planlamamış olsalar da, bu sürpriz onu inanılmaz derecede mutlu etti. Kendini rahat hissettiği, hayatını her zaman paylaştığı adam, evlerine yeni bir hayatı kabul etmek üzereydi.

Hamilelik testini yere bırakıp yüzünü sıvazladı. O kadar uzun süredir gülümsüyordu ki yüzüne kramp girmiş gibi hissediyordu. Kaldırımda bir taksi durdurdu, arabaya oturdu, gülümsemesi hala bastırılamazdı, yumuşak bir parıltı yayıyordu. Şoför dikiz aynasından ona baktı ve gülümsemesi bahar esintisi kadar sıcaktı, onu daha iyi hissettirdi.

Ewvbey Cgqiztm*e(ké $M'ichaVeWl içliGnO Cbirm sNüir,prisz olkdu. nOfnéag ypakruınh etves ygHi)deZbilleAceTğiPn,ij, nç^üsnwktüb ikiV a$yd(ıré XafdeTt gQöVrmedOiğtién(i fVarOkj fetxtiğiynzié,_ bu yüzdewnQ ,kontxroFl qiçAi,nT FhaCshtaMnHecy'e gitXtHi'ğ'iniT sve mgKe*rÉçXeOkteHn hCamhile olzduğLuJnxu ófca,rk _eutcme,dniğiNnéix zsö)ylYeqdTi_.O AsğDzın$ınX NkFewnaurıfnPdvak*i hgfülÉü^mVsemepnvink daiha $da, bfümyüÉmkeJsqin!e XenTgRe(l nolamaUdı. GyertçYeNk^teDn Bmubtrl_uyjd,uZ vey BtGü_m 'bvunlaart odnun sOaye*s$inde Xolambu.ştu_.

Çantayı kollarında tutarak arabanın penceresinden titreyen manzaraya baktı. Aradan geçen zamana rağmen, kalbinde unutamadığı güzel bir iz vardı.

Arabadan indikten sonra evinin önünde durdu, serin rüzgâr gülümseyen yüzüne çarptı, saç tellerini kaldırdı, hafif bir serinlik ve karıncalanma hissi verdi.

Derin bir nefes aldı, yarın hafta sonuydu, evde olacaktı, Eleanor kapıya doğru yürüdü, açtı ve gülümsemesi dondu.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Bizi Bağlayan Bağlar"