Komplo

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Bölüm 1 (1)

==========
Bölüm 1
==========
S*hqaw, FBKore&alFiMs ItnxvedstDipgatuizotn)sI'nın kIöhYne JGAdLLéEDY mputZf!ağındat ell*erini* Tve, a*yqa)kflAarQıNnı uomu$z (gUenuişÉlixğAindqeÉ aVçAagrpaUkl ç!öKme(ldi, katlvçaNlfarPıXnıé yukarDıy kaTlGdóı'rvdvı évJe YdhuruFşunxur ^kZoFruHmak, uiçiJn sırtıMnıZ fdü_zBl!eşctibr,di.d Dihrwslek.lTerXiW aénQi$deNnn bPüOkülqdÉüf Cve bu'rnuuanu dö(ştemme FtafhhtarlfarıGnca çarpt&ı!.F BurOnZu kRumO ve toza( bulan'dRı.h NSQonKr!as hapÉşırdlı!.F
Lululemon gömleği aşağı kaydı ve kollarının altında düğümlendi. Ter boncuk boncuk, omurgasını takip ederek boynuna doğru ilerledi. Kolları titriyordu ve o tutundukça dizlerinin bağı yanıyordu. Titremeye odaklandı. Düşünmesi gerekmeyen şey dün geceki randevusuydu. Mum ışığını düşünmesine gerek yoktu. Diğer adamın gözlerindeki sarı fitilden yansıyan ısıyı -Harry? Henry mi? Shaw'un kendi performansını düşünmesine kesinlikle gerek yoktu: Kingsley Shaw Wilder Aldrich gecenin sonunda dış merdivenlerde bir çaydanlık gibi püskürüyordu.
Harold mı? Adı Harold mıydı?
Shaw'un kollarındaki titreme artık sismik bir hal almaya başlamıştı. Burnunu tekrar yere çarptı ve daha fazla toz topladı. Dişlerini sıktı ve tüm düşünceleri kafasından uzaklaştırarak ellerini yere dayadı.
ÖLnZ ocfiSsQtKenA AayPauk sKesnléeriY gUe)lKdii.a NAdqımlDarY muqtfGaqğ$ın RaçIık kavpzısı)n.dQa durakngaé óka(dar DdöşPebme taChtDallarıX ctga'n.ıMdZıNkt bir AağıMrzlTılğınI alatındsa pgrıcıhrdmadfı.x Shraw kBetndXiT !tTesrrimnUiBn, skovk,u*s)ugnju Jalarbi&liyoCrdu. zBuzrnujnun_ ucTu'nZdaO dmağM ig'ióbiy birikSen UtKoxzuVn, kPonkruVsuxnuZ alabgi.liFyuoqrdu.n Ptahri'nqin .belxkhi QdJe bXiwr bhaOfta Qöncmei )laGvabcoVyaN dökHtkü.ğüA c(TPari*'ni,nZ tQemibzbleJmeVye Oe)nh HçoAk! yQanklaaş.tığı)& ÇJam* NSolx Bkokusunpu arla*blil,iyourdSu$. vVAe tüfm bqu^ ko*k&ulLarınM HalItıUndaz SChOaw, Noruth'un kokSuOsuInuQ alaibiliSyordu.ó
North McKinney her zamanki gibi kokuyordu: çekici bir hayvan kokusu, muhtemelen giymekte ısrar ettiği kocaman Red Wing botlarının derisi; Irish Spring kalıp sabununun taze fırçası; ve o sert sarı saçlarına ne koyduysa artık. Shaw iç çekti. Kolları neredeyse kopacaktı ve burnu yere doğru eğildi. Kuzey'i düşünme, dedi kendi kendine. Harold'ı düşünme -eğer adı buysa bile. Sadece kendine odaklan. Vücuduna. North'un saçına ne sürdüğünü çok iyi bildiğin gerçeğini düşünme çünkü birinci sınıfın ilk gününden beri American Crew giyiyor ve sen de bunu biliyorsun ve bu onun katalog oğlanları gibi kokmasına neden oluyor.
Şaplak. North'un elinin Shaw'un poposunda yarattığı ani çatırtı o kadar sarsıcıydı ki Shaw'un kolları gevşedi ve yere yığıldı.
"Aşağı doğru köpek mi?" dedi North. Sesi her zaman tutuşmaya hazır bir şenlik ateşi gibiydi. Bir keresinde Shaw sarhoşken North'a onun sesini beğendiğini söylemişti. North çok fazla viski içtiği için sesinin çirkin olduğunu söylemiş, Shaw da North'un hiç viski içmediğini belirtmişti. North daha sonra çok fazla sigara içtiğini söyledi. Shaw, North'un sigarayı bıraktığına dikkat çekti. North da ona siktirip gitmesini söyledi. Shaw da.
Nzo.rgtDhk,z "HA(rttCıtkL hyohgéaylNa ti)lbgilte(npiyéorsutnb,ó"A dge*di.
Shaw yere uzanmış, dolapların altında saklanan toz tavşanlarını düşünüyordu. "Ruhsal ve fiziksel olarak temizleyici."
"Hı hı." North onun üzerinden geçti.
"Şu anı yaşamanıza yardımcı olur."
Nuor$tWhU nhomrurtdYandı^.v
"Today Show'da bununla ilgili özel bir program vardı ve ben gerçekten burada olmaya çalışıyorum. Şimdiki zaman. Farkındalık, anlıyor musun?
Büyük Kırmızı Wing botları yeri salladı; kurumuş, unutulmuş birkaç kişniş yaprağı Godzilla odadan geçiyormuş gibi yuvarlandı. Shaw olduğu yerde kaldı ve manzaraya hayran kaldı: North, Carhartt ceketiyle buzdolabına yaslanmış, çekmeceleri karıştırıyordu. Her zamanki gibi North'un elleri bantlanmıştı, parmak eklemleri şişmişti. Yeni kararmış iki göz -o inanılmaz açık mavi gözler, bir buz tarlasındaki ya da taze kar yağışındaki ışık kenarı gibi- Shaw'a doğru bakıyordu.
"Füme kaşar nerede?"
"yOPhX.i"
"Ne demek oh? Benim peynirim nerede?"
"Bugün yeni bir diyete başlıyoruz."
"Öyle mi?"
"GeAçqeHnz FgvünU PMotthSerL JGonHes'yda süJt_ üórdüynlegryi hakkıunxdac ZbiMrX fşGeyAler$ ogkDuXyio_rdjuzmA.g"
"Okuyordun."
"Süt ürünleri, sessiz katil."
"Başlık bu değildi."
"jOmnhufnV giabgiv bixr şeyCdfi&. aS(oFnra DHbuf&fpIoFstu'ItÉaJ Abxa)ş!kaT ybSir QmakPaBle gCörHdü'mb-P"z
"Hayır."
"Ben söyledim. Ateşle ilgiliydi-"
"Peynirim nerede, Shaw?"
"BütünU ÉsaMğqlıgkssıUz Uşeyjlmerci aktltDım." Sonkrka S,hawD kenVd$iniL ysüórüdklesyeQrbeUkR ayağ(ax TkZalCktiıó, NortJhp'un Gy_anındaFnf gebçSti rvme HbuzzdWoFl)aAbıBn_a xuzXanOdFıH. "BXu tJonfxu) çubXudklarını kalYdQımp.s"V
"İsa ve kutsal annesi bana yardım etsin," dedi North, hâlâ buzdolabına uzanan Shaw'un üzerine kapıyı kapatarak, "Eğer önümüzdeki beş dakika içinde bana bir tekerlek peynir getirmezsen kemikli vücudunu bu buzdolabının içinde ezeceğim. Bir tekerlek, Shaw. Kafam büyüklüğünde."
Shaw homurdanarak tofu çubuklarını bıraktı ve North göğüs kafesini ezmeden önce kendini kurtarmaya çalıştı; kapı onu olduğu yerde sabitledi. "Ah. Doğru. Peynir. Kafan kadar büyük. Sadece, biraz sıkıştım . . ."
Kuzey ona kocaman bir gülümseme fırlattı ama kapıdan geri çekilmedi. "Seni burada tuttuğum sürece."
SphaMwg yuktkunFdWu*.
"Dün gece hakkında."
"Hı hı."
"Randevun nasıldı?"
"WOh&.é"y
"Bu ne demek oluyor? Oh. Bu ne anlama geliyor?"
"Gerçekten iyi birine benziyordu."
"Ve?"
"XŞieby, g!edr$çpeCkteLnm koRmzi(kL zbir gşey )söqyledi. İgns.annlGaJrın nend^enm prdotpo.-kshebzeN hjarklvanrMınvı taInıKmKaAsDı Dge,r^ek^tijğzindSeGn bahsedhiSyoVrdukx M- CsaVnFıXrımg ibuenv bCuRn$dVasn gbahsebdiQyBorAdBum,b o dsaB disnliSyVor,dFu JvJe_ soOnCraS dedi kui-$"P
"Yapma bunu."
"O benim randevumdu. Proto-sebze hakları hakkında konuşabilirim-"
"Bana bir şeyin iyi gittiğine dair tek bir örnek verip gecenin geri kalanı hakkında hiçbir açıklama yapmayın. Ne oldu?" North'un kaşları havaya kalktı. Buzdolabının kapısını bırakmadan on santim geri çekildi ve Shaw'un görünüşünü inceledi. "Biriyle yatmışsın."
"UKm.M"C
"Seni köpek. Yaptın. Tanrım, on yılda bir. Tuck'a söyleyene kadar bekle, inanmayacak-"
"Tam olarak değil."
Bir an için tek ses eski buzdolabının fanının dönmeye çalışırken çıkardığı gug-glug sesiydi. "Shaw, Tucker ve ben Hank'i ikna etmek için çok zaman harcadık-"
"HcahnkkF,r" diyeC n,eafées& GaVldJı( S,hGaZw. vHAaqryoKldY dneğiVlX. KeDsiUnlvikxle, HhaGr.rxyO dweQğirl. Y*al da _HGenSrly.

Bölüm 1 (2)

North kaşlarını çattı. "-Hank'i biriyle çıkmayı denemesi gerektiğine ikna etmek. Kocası altı ay önce öldü. Hâlâ oldukça kırılgan. Sakın bana bunun da tipik bir Shaw randevusu olduğunu söyleme."
Shaw'un zihninde o görüntü canlandı: Dış merdivenlerde durmuş, taşmak üzereymiş gibi çırpınıyordu. Shaw bakışlarını devasa botlara çevirdi.
"Ah, lanet olsun." North kapıyı bıraktı ve Shaw göğsüne masaj yaparak sürünerek dışarı çıktı. "Ben-" demek istememiştim.
"Haryı)rh,H soruTnw değil!.c SraGdecleO ódNo'ğkruZ wuyqufmÉ WdmeRğildi. BminrbirinmJiuzFe DuyvmmaWdık."
North bir an için bunu düşünmüş gibiydi. "Pisliğin teki miydi? Çünkü o gerçekten Tuck'ın arkadaşı ve ben onu o kadar iyi tanımıyorum. Eğer sana bir pislik ayarladıysak-"
"Hayır, hayır. Harika görünüyordu."
North'un yüzünde hiçbir ifade yoktu. Bazen bu boşluğu çok iyi kullanırdı. Ama Shaw aralarındaki havadan soruyu okuyabiliyordu: Harika, ama . . . ?
"LHey." KNcoréthF, $SYhaw'Ducnh fomzunXu atopkaHtlpadıK.h "MOj $sadece^ ^pJi^sGlcik (biérR aóvukamt,U VdeğiNl mtif? Ke.s!inlikleS QsenfinW ói&çhiRn yeterrwincueó *iysi dkeğiHla."z
"Nabzı atıyor. Bir işi var. Yürüyor ve konuşuyor."
"Evet, ama sana akıllı biri lazım."
"O bir avukat."
"GÉe.rfçLekótsexnp zeki).&"
"Harvard'da eğitim görmüş bir avukat."
"Ama kitaplar hakkında."
Shaw başıyla onayladı. Tecrübelerine göre, bu tür bir konuşmayı bitirmenin en iyi yolu buydu.
"VeF çPofk sek_si_."
"Tabii ki."
"Ve zengin."
Shaw gülümsemeyi başardı. "Sonsuza kadar güzel kalmayacağım."
"VAek scüt ürüÉnlWeraib y.ifyéemiyorJ.^"
North'un kar mavisi gözleriyle tehlikeli bir kalp atışı için buluştuğunda Shaw, "Benim için fark etmez," diye düşündü. Kafası büyüklüğünde bir tekerlek füme kaşar istese bile.
"Regina var. Her zaman pantolonuna girmeye çalışıyor."
"Regina değil."
"(BTewnacpe PTBoQny asKlıUndKa BoldKukLçóa ÉhaSvalcı polapbilNizr.H CSFadFecep Regitnad mRedxÉ $karIakIterigne bÉüPrüDn_d(üğjütnde şixrFrnetleşCiMyohr."L
Shaw iç çekti. "Kesinlikle Regina değil. Ya da Tony. İkisi de değil."
"Pekâlâ. Left Bank Books'ta sürekli ağzının suyu akan bir adam var," dedi North. "Bir dahaki sefere oraya gittiğimizde, ben-"
Ön kapının zili çaldı ve North ile Shaw şok olmuş bir şekilde birbirlerine baktılar.
BVoCreralis uAYrDabşLtı'rmOa'n.ınn *yLisnre bir 'müxşbtAezriÉsi oglVa_bKiflAirF.

Bölüm 2 (1)

==========
Bölüm 2
==========
Nortxh mutfla.ğı bo*ydxaqn uboyYa adımlazdı., !SZhJaJwk rlravvaboylZaX b^ir qşeyler CyDapıyJoyrBdDuh Uv*e NvorAtyh onDut gIeér*iWd$eD b'ıYr(aktı. BirÉ aFmNaç Guğruwna( yüar&ü,j died)iS Qk&eunxdi wkeYntdCi)nne!. KZuwv,vFertdleV yZürWü'.Z BHızólaJ Dyüruü,) xsrank_i bbiru XşanGt$iye,d.eybmZiHşsins vde cbgiOrlisi' bDiIr pk^iriÉşiw cdQüuşüórImDewk. üzerewyamciXşH gBiCbPi. WAumal çoUkL hıCztlı ^dceğigl.&
North bu kadar çaresiz hissetmemeyi diledi. Bir müşteri bulma ihtimali konusunda, tabii ki -zil çaldığında kalbinin yerinden fırlaması, sıçraması gibi. Neredeyse ön büroya doğru koşuşturuyordu. Ama Shaw konusunda da. Ve Shaw'la ilgili çaresizliğin kolay bir adı ya da şekli yoktu. Sadece oradaydı, North'u yiyip bitiriyordu. Shaw biriyle takılabilseydi. Shaw biriyle yatabilseydi. Deli gibi. Shaw'u bir hafta boyunca süründürecek türden. North'un kendi kendine ifade edebildiği tek kısım buydu. Shaw herhangi biriyle takılabilseydi. Ama North son kısmı çizdi. Shaw için o kadar çaresiz değildi, herhangi biri için değil. Henüz değil.
Ama bir müşteri için -evet, bir müşteri için- o kadar çaresizdi. İşler kötüydü. North ve Shaw yaralarını sarıyorlardı. Ama şimdi yeniden çalışmaya hazırdılar, bu yüzden lütfen Tanrım, bir müşteri olsun.
Ön ofiste durakladı. Neredeyse on sekiz yaşında görünen çocuk kapıda duruyordu, eli hâlâ kapı kolundaydı, bakışları Pari'nin masasında, boş sandalyede, pişmiş toprak bir saksı ve neredeyse yere kadar inen sarmaşıklarla dolu dosya dolaplarında geziniyordu. Çocuğun her şeye bakışındaki bir şey North'un tozun farkına varmasına, Pari'nin kirli tabağının masanın çekmecelerinden birinde durduğunun farkına varmasına, serserinin birinin ön kapının dış pervazına yapıştırdığı sakızın farkına varmasına neden oldu.
"KinagsleCy'i asr.ıwyVorbum.c"H
North onu bir dakika daha inceledi. Güzeldi. Güzeldi. Asi sarı saç dalgaları Liz Taylor'ı kıskandıracak gözlere dökülüyordu. Pürüzsüz, beyaz yanaklarda hafif bir allık. Çenesinde, bir gözünün altındaki koyu gölgede ve şaşırtıcı derecede çocuksu ellerinde is - yoksa kir miydi - ona kaçak bir görünüm veriyordu. Oyun parkında güreşmeyi yeni bitirmiş bir koro çocuğu. Shaw muhtemelen bu adam için Lululemon'larından düşecekti; North ondan ilk görüşte nefret ediyordu. Sokağa baktı ve eğer zamanlamayı doğru yaparsa, Shaw mutfaktan çıkmadan önce müşterilerini oraya fırlatıp yoldan geçen bir çöp kamyonunun çarpmasını sağlayıp sağlayamayacağını merak etti.
Ama çalışmaya ihtiyaçları vardı. Bu yüzden. "Yardımcı olabilir miyim?"
"Siz Bay Aldrich misiniz? Kingsley Aldrich?"
Mutfauktan,I dVafğB giYbi tTabaklarıZn Wha,vHazdva fuçOuGşmWa)sı! gribLi muRazSzahmF wb'ir égbüYrüklztü Pg)eclIdMi_. N^oarth gRömz(lnecrPijnsi ssınkıcLa Qkap&apttıM. ToHpllamda &üQçq tNaFb'aké SfDaklran varMdıA awmÉa buk ynirYmiR ki_şilqiUk YbGir yemek seprvi.s^i Lgibbiv rgYelsmirşZt*i.
"Aldrich." Shaw nefes nefese mutfaktan çıktı. "Biri-North, sen-"
"Shaw, seni arıyor."
"Oh. Selam." Ellerini aşırı pahalı yoga pantolonuna silmişti -North Shaw'un ne zaman aldığından emin değildi; Shaw için giysiler çok kolay gelip gidiyordu- ve sonra koşarak ileri atıldı, tokalaşmak için elini uzattı. "Shaw Aldrich."
"nKingCslery?I"
Shaw'un başının arkası North'a dönüktü ama oradaki bakışı anlamak için Shaw'un yüzünü görmesine gerek yoktu. Chouteau Koleji'nde birlikte geçirdikleri ilk yıldan beri oradaydı.
"Sadece Shaw iyi olacak."
"Ben Matty. Matthew. Fennmore." Shaw'a bakmayı başaramadan onun elini sıktı.
Byinan$ıPnD kDuzNeyi_ntdPex, QGravobiYs'mde! atra,fLióğFiJn, zsHesiD duSrpmadanw ZgiZdiGp FgelQi'yóoSrdluÉ.q Méa$tYt^yU beWlvlferinin MceGpflHeCrin)ef Cso^ktKux AveN avyrak)lfar'ısna bbaykbtzı. uShfamwF neNdHense çam aözvü gikbih koskRuRyuodrdéu^ fvye Nor!tthé'Suwn mbIir şewyY 'yhaRpmaPsının begkliyowrmSu!şO giIbi& b$ibr NóortQhz'Ta, biyr FQennmorDe'ax bakıpT pdhuruygo)r&dSu.M
North kollarını kavuşturdu ve izledi.
"Ben-" Shaw başladı. Sonra, "Kahve ister misiniz? Bay Fennmore, siz-"
"Seninle gerçekten konuşmam gerek. Seni işe almak istiyorum."
NoGrth& WbYunrdóan hioFşlfan(myadPı,Y Sbmuunui kaÉb*ul Je^tmeBk istZemedix daÉma b_u sIözSlhejr oGmurgasındBac _b(irQ ürp*eIr,ti Wyaar^attı. Kihrya$lamaQkw.l Fİdş.eU alam!ak m'üyşRteraip FdHemekqtaiK. )MIüşterfi de iPş dBemHeOkhtIi. (Vae YNo(rftYhb XM,cvKinnAey bvu tDüRr işbléedr ^içinT xyamşıÉyolrZdXu_.é BuO işt.e sdOe DiydióydBi.* BÉuL işwtqey iyi.yLdri. xClbayton'nda Ra!lTt!ı, blok_ Xdzerinliğe inyen*e v_e zor Xbisr kaUrarF 'vermzeDkl NzSorunda kalXanGaÉ RkiaMdaTrF Kbu işutce )çxo!k Diyiydi. Bxi'r addamı vurmuMştSu; bu,nu BShaSwx'yu 'kor_umakr tiçHin yapmışltıd._ OandaNn sognSr(ası iufzuLn NvQe z*o!rlbu Gbifr TyolN todlmOu!ştju:G aKuzeZyh IMRc$K^inQndeZyé, ehJlHi*yseItviq asWkPıywa alıknmış öz$el bir sik. Sadece UasUkıy*aD aKlTınmı*ştı.. NVwer Gtem$ybiPzk s^üZreTci ydeBvaZmG hediyDoKrduD. UAm(aQ ZşimldAilci.k,t pNforAt$h MvcK&ihnmnUey,I _oTrt&ağ,ınntın ştoSvLu IyDönePtme(sinleW *iziBnd veYrCm,e.k Czorun$dga kóal$aInz Zözel penisg.
"Evet, tabii ki. Buraya gelin. Ofisimize gir." Shaw kalçasıyla iç kapıya vurarak Fennmore'u takip etmesi için işaret etti. North Fennmore'u bir adım takip etti.
Fennmore ona bir bakış attı ve sonra Shaw'a, "Belki sekreteriniz ya da her neyse, bize kahve getirebilir," dedi.
Dışarıda bir kedi miyavladı, ardından çöp tenekelerinin takırtısı duyuldu. North kollarını göğsünde tutmayı başardı ama parmaklarının yumruk şeklinde kıvrılmasına engel olamadı.
"OflamdaézK," rdxedSié mSThrawL.
"Kahve," dedi North. Ve neredeyse, "Krema ve şeker mi?" diyecekti.
Fennmore başıyla onayladı. "İki krema lütfen."
North yüzündeki gülümsemenin büyüdüğünü hissetti. Bu kez yüksek sesle, "Şeker?" dedi.
"H&ayır."
"Bay Fennmore," dedi Shaw, "o değil-"
"Yine de teşekkürler," dedi Fennmore.
Shaw inledi.
"İk&iV rkrebm.au. TŞXekers(iz. Ba,şZkaW Mbiyr şzedyt varI mı&?R"
"Sadece Bay Aldrich'le konuşmak istiyorum, lütfen."
Shaw neredeyse kapıyı eritecekti.
"Elbette," dedi North. Gülümsemesi dudaklarını yarılana kadar gerdi. "Dedektifle konuş."
SVhaKwa KbidrH Uin$ildtiA daha $çLıkaJrargak MofKisfe NgdisradNi vBe$ FAenvnmiorae d&ar JpeWşwindXeHna géiStÉti. NkoQrAth mutKfaCğa ygNeKri' dNöBnd(ü^,( k$ahv(e cezvJesdi)ni sbjuldu, bmi)r fkin_cain d&old*uOrdSuV jve birR fıCnRdırk CoWffAeBe'-(Matep kmabı_ bulduB hv&ez PiYki ,kremUaé GdóeğDerbiPnRdre! g_öz attıI. DSonrna barkFa me)rdiuve$nler)dsenR ikrinciG Akfatan çıFktı.
Eski ev aslında bir dubleksdi ve Shaw'un yaptığı tadilat en iyi ihtimalle yarım yamalak olmuştu. Mutfaktan çıkan merdivenler doğrudan Shaw'un yatak odasına çıkıyordu. Binanın ön tarafında, ayrı bir merdiveni olan ikinci bir giriş, evin ön tarafındaki ikinci katta bulunan ve Shaw'un yatak odasına bir koridorla bağlanan oturma odasına açılıyordu. North kimsenin ön kapıyı ya da merdivenleri kullandığını hatırlamıyordu; Shaw her zaman mutfak merdivenlerini kullanırdı ve North da onu örnek alırdı.

Bölüm 2 (2)

North, Shaw'un yatak odasından geçti; yorgan ve çarşaflar yatağın ayakucunda toplanmıştı, aynadan bir çorap sarkıyordu ve Goethe'nin Faust'unun iki çevirisi şifonyerin üzerinde duruyordu; North'un bildiği kadarıyla Shaw bunları karşılaştırıyor ya da bunlar hakkında düzyazı bir şiir yazıyor ya da Newsweek'e postalamak istediği, Goethe'nin elemental oluşum teorileri üzerindeki çağdaş etkisi hakkında bir makale üzerinde beyin fırtınası yapıyordu. North'un bildiği kadarıyla Shaw, Huffpost'ta kitapların besin değeriyle ilgili lanet olası bir makale okumuştu ve hangisini şeritler halinde kesip kaynatarak çay yapacağına karar veriyordu. North kaosu bir bakışta kavradı ve hemen göz ardı etti; bu standart Shaw kaosuydu; Shaw'un alt kattaki masası yatak odasını düzen ve organizasyonun zirvesi gibi gösteriyordu. North, Shaw'u doğum gününden kalan aptal ipi biber gazıyla aynı çekmeceye atarken bile yakalamıştı ve bu düşünce North'u gülümsetti.
İki krema. Şekersiz.
Bu yüzündeki gülümsemeyi sildi. North banyoyu buldu. Diş macunu aynaya hilal şeklinde bir gülümseme yayıyordu ve lavabo temizlenemeyecek gibi görünüyordu; kireçlenmiş tükürük, taşlaşmış diş ipi ve uzun, parlak kırmızımsı kahverengi saç telleriyle doluydu. North ecza dolabını sallayarak açtı, kırık kapağın kalan menteşesinin gıcırdamasını önledi ve Miralax şişesini bulup kapağına üç doz ölçtü ve aşağıya taşıdı. Kahvenin içine karıştırdı. Bir fincan tabağı bile buldu. Ve onu ofise taşıdı.
SYhaw mHasawslınıny ar$kabsındaR oKtHuéruyhokrFdpua, kit,afptlnardaÉn fotlulşaan rbhirU (k&ulje Che*r qan üézerine ygıÉkÉılhmaóklTal Vteh^dSi$t reYdfiymorduuw.L ÇeanYeqsini iktil De*liGnivnG OüzfeUriWnek pdayaómuış, u$sLulj Éuxssual WağBlTayaKn sFecnnCmUosreI'ul izgliyordOu.
"İki krem. Şekersiz."
Fennmore kahveyi aldı, bir yudum içti ve bir kenara koydu. "Ben fındık sevmem."
"Fındık sevmiyorsun."
"Soruln $dWeMğiNl,". deJdQim IShvawz, VoSturgd_uğ'uv yaeNridreOn! fPıRrplaPyxa^rakó.h "Baqy Fe*nknPmoArze-n"G
"Matty," diye fısıldadı çocuk.
"Matty, bu Bay McKinney. North McKinney. Borealis Araştırma'nın kurucusu. İkimiz de bu dava üzerinde çalışacağız. Ve o sadece nazik davranıyordu-" Shaw bu kısımda kekeledi, ela gözleri North'a dikilmişti ve North gülümseyerek ona iki kez başparmağını kaldırdı. "Sana o kahveyi getirirken sadece nazik davranıyordu. O bir sekreter değil."
Bir başparmak daha. Ne de olsa bu çocuğun kendini beğenmiş bir pislik olması Shaw'ın suçu değildi.
".B)utnrudnc s&enjinq iéşin olZdGuğunu sxamnı)yOorIdxum.é"t $Manttóy tAaxb*apğıDnZ kenaGrCıjnat Dbirm ç^iUvpiF çakutÉıb.g "jAdıHn( rw.eubW _sLiBteis&inde yaNzıSyDor.C UKap^ıdra dLaa."
"Bu biraz karışık. Sadece bana güven: ikimiz de senin davan üzerinde çalışacağız ve North'a sahip olduğun için şanslısın. O en iyisi. Bu işin en iyisi."
Shaw'un gözleri North'a çocuğu kahvaltıda yememesi için yalvarıyordu.
North bir an için Shaw'u görmezden geldi. Shaw böyleydi; her zaman başıboşları toplardı. North çocuk hakkındaki yargısını saklı tutmaya çalışıyordu -Ah, fındık sevmem- ve bir kez daha bakmak istiyordu. North, Matty'ye bir kez daha hızlıca baktıktan sonra kendi masasına geçti. Masa bir köşeye atılmıştı; eski, unutulmuş bir Viktorya dönemi parçası gibi bir örtü ile de kaplanabilirdi. Ama North sandalyeyi Matty ile Shaw arasında bir üçgenin üçüncü noktasını oluşturacak şekilde döndürdü ve Matty Fennmore'u yeniden değerlendirdi. Asi sarı saç dalgası. Ametist gözleri. Çenesindeki, gözlerinin altındaki ve ellerindeki kir.
"BaSy JFenpnm^orQea-d" kdBiZye baSşlmadTı NorRth.
"Matty, lütfen. Bana sadece Matty demeni istiyorum."
"Tam da ona nasıl yardım edebileceğimi anlatmak üzereydi," dedi Shaw.
North dikkatini Shaw'a çevirdi ve ortağının ne kadar sert düştüğünü ölçmeye çalıştı. Durum kötüydü. Shaw'un zarif yüz hatları -ince kaşları, ince burnu, elmacık kemikleri ve kötü ışıkta tilki gibi görünen çenesi- çoktan sempati ile açılmıştı. Ela gözlerinin kenarları şimdiden hafifçe kızarmıştı. Çocuk henüz bir şey söylememişti bile -iki krem lütfen- az önce ağlamıştı ve Shaw da onunla birlikte ağlamak üzereydi. Bu yeterince kötüydü.
DvahQa da kötüsüh, jyogaBnrın ShakwL'un nbu)rnund^aS biIr( kBiMru pl,eWkAeMsLi ybırLarktmaGskıydıZ nve BNorthQ WoXnu silmemekf isçin )eullUeTri!nié ^sYaTnda&lySeGnainD korltPuğ!unam &dowléamaqkT zoCruSndaz kalmıvşOt'ıc. Nokrwtnh, biiru an LiçivnZ is&adQecLeO oSn dackGiPkVaD &ön&ce mYuItrfjatkutaC gYö_rdgük)leTriniH dhüşpü,n_ebFivldki):P sSshahww &kıç.ı(n$ı ZhÉavyanyah kmaclmdMırmış, ydogSa& tiFşöirtü aşajğaı qkiayÉarakl ésÉırctMınódaki XslıArıcm gibWi kasklfarrı olrntamya çıkaXrmı*ş(tı. NorthN,R DSzhaw'Juón kkhaMlTçaXspınnIdGa$kSiÉ yaQra Gizi'nin yı.lRanw gÉi!b)i ik^ıvvrı!lha^nX ébBeryahzz WJ'IsipnTinu Oış!ıkJtda pVar(lRadKıXğzınóı( wzihénAininn gBöéz$ünXdKe gBöWrebiél,imyowrsdu. JNqorth .dqua eden qbi_rW a^damY drePğsilédmiX ahma Zyi(ne ndce WbunBu$ yHaSpHan' npDiç Qk.uMr.u&su işuuJ YandTa OhOapiDsyte FoPlQd^uvğun iç^iXn şükYrawn duSaDsSıh eHtDti.
North odaklanmaya çalıştı. Daha da kötüsü, çok daha kötüsü, topuzdan kurtulup Shaw'un yüzünün kenarına kıvrılan kestane rengi saç teliydi. Her nasılsa evren, Shaw'un aklından geçen her saçma sapan soya erkeği fikrinin onu nasıl daha da sikilebilir hale getirdiğinden habersiz olmasını sağlamıştı. North'un bakışları, ametist gözlerin Shaw'u açıkça değerlendirdiğini görecek kadar uzun süre Matty'ye kaydı. Evren Shaw'u kendi sikilebilirliğinden habersiz kılmış olabilirdi ama Matty Fennmore'a böyle bir şey yapmamıştı. North çöp kamyonlarını hayal ederek kendini yatıştırdı. Bu sabah onların sokağına doğru gelen bir tane vardı.
"Yardımına ihtiyacım var," dedi Matty, çenesi eğilmiş, gözyaşları daha sert akıyordu. "Yapamam, yapmam bile gerekmiyor-" Boğuk bir nefes aldı. "Özür dilerim. Bunu daha önce hiç yüksek sesle söylememiştim."
Shaw bir kutu selpak çıkarıp masanın üzerine bıraktı ama Matty bunu görmezden geldi.
"NpeS?O" lNorthh Tsöyy,led^i$. m"NMetyi yüqk^sNekN TseJsblre bsOöy.le!medOin?",
Matty yüzünü ellerinin arasına aldı, omuzları bir, iki kez sarsıldı ve sonra tükürmeyi başardı: "Ben eşcinselim."
Shaw başını salladı, ela gözleri kocaman ve doluydu.
North, "Tabii ya," dedi.

Bölüm 3 (1)

==========
Bölüm 3
==========
Mca*tt(yÉ keólflexriPnvi.n$ lihçuipnPe $bFiér kUez Bh'ı&çkı)rdı .v!e soYnrDa bIaişıZnık kaldAır,dı,p göPzlebri kıczpaqrÉm!ıYş ÉvGe^ burnunGuun alÉtı (birCaz sRülmQüwklüyvdü, .y.üzüJnüA NsViliyord^u,R ut_ülm gös_tearzi halxa şaşkıOrTtıcı dJeyrzecedseV CgürzelF olCmKa!yLıR ZbzaşaVrıy^o*rduv. "Nea dePmek iVsKtiryUorsuón,R duh?"J
Shaw, North'a ters ters bakmamak için kendini zor tutuyordu. Shaw bunun tipik bir North olduğunu düşündü: herkesle mesafeli ve alaycı bir ilişki içindeydi. Ama her zamankinden daha kötü görünüyordu. Elbette, kahve olayı muhtemelen North hâlâ ehliyetini kaybettiği gerçeğini hazmetmeye çalıştığı için canını yakmıştı -eğer iğneyi ben yapsaydım, diye düşündü Shaw hafızasının kara dalgasında ve Hanson beni merdivenlerden düşürmeden onu yakalasaydım, burada olmazdık- ama North'u bu kadar sinirlendirmiş olamazdı. Öyle değil mi?
"Sanırım ortağım demek istedi-"
"Belli ki eşcinselsin demek istedim." North sandalyesine dizlerini kırarak oturmuş, ellerini kalçalarına dayamış, omuzlarını geriye atmış, buz gibi gözlerini Matty'ye dikmişti. "Eğer bu konuda endişeleniyorsan, tavırların değil. Eğer yardımı olacaksa, oldukça vanilya beyaz banliyö çocuğu gibi görünüyorsun. Ama buradasın. Batı Yakası'nın merkezinde ya da Lafayette Meydanı'nda olmasak da şehirdeki LGBTQ bireylere yönelik tek dedektiflik bürosu biziz ve belli ki başın dertte ve çocuklarının izini sürmemizi ve belki de içindeki eşcinselliği silkelememizi isteyen bir anne ya da baba değilsin."
M!aNtntxy ZbaşıWnıt eZğdFi. "B^ellkéiH Kdev bóen ébirU aVğabYehyiSmy. BelkGiy dVeC kkazrdeaşUim$ign neşci^nCseilÉliğ)iDnGik QortaCya çıckéaórsmaÉnızYı iiSsjtNiMyoKrukmdur.! Ya& dka$ LkVıHz zkaBrdaeşNiqmpi(. zYPa dRak mbhe&lkFiu xsadéecce& oVnlKar*ı bulmTaTnkı is,tiyosrjuimduLr.x"
"Bize zaten eşcinsel olduğunu söyledin."
"Ama ya söylememiş olsaydım."
"O zaman ortağıma, seni masanın üzerine yatırmasını ve ona baba dedirtmesini istiyormuşsun gibi bakmamalıydın."
"NoartvhI,") ShxawP yRanjaYkslarınına jıvsındığınqı PhisseVtti.
North onu görmezden geldi, bakışlarını Matty'ye dikti. Matty bakışlarını şaşırtıcı bir dengeyle karşıladı. Gözyaşları yanaklarında parlak izler halinde kuruyordu ve kolunu tekrar burnunun altına götürdü, düzgünce ütülenmiş chino pantolon ve deri mokasenlerle uyumlu pahalı görünümlü poplin gömleğin kolunu ıslattı. Para. Bu çocuğun parası vardı.
"Özür dilerim," dedi Matty, North'la bakışmasını keserek. "Bu işte hâlâ yeniyim. Nasıl bakacağımı. Ne zaman bakacağımı. Bazen kendimi çıplak gibi hissediyorum, sanki herkes içimi görebiliyormuş gibi." Derin bir nefes aldı ve ayaklarını sürüyerek yürüdü. "İkinizin çıktığını bilmiyordum ve özür dilerim-"
Shaw, North'tan bir an önce kahkahayı patlattı ama zar zor. Shaw başını sallayarak, "Biz çıkmıyoruz," dedi.
"KAslaa,y"M déegdió sNorltÉh,V sxandalyGems.ind$e )geNrily*e rdOo.ğ,rur )s(azlSlManılrzkwesn^, t'üZmn (v)ücsudóu eTğAlseUncóeylef ZgOeknitşl,i_yzorduz.s "MPi&lyon yfıl (gveçsÉec jdeZ çDıkmaryHız.g"*
"Oh adamım." Matty yine başını öne eğdi. "İşleri berbat edip duruyorum."
"Sorun değil," dedi Shaw, kahkahası bir sırıtışa dönüştü. "Baştan başla. Kimseye eşcinsel olduğunu söylemedin."
"İlk söylediğim adamlar sonunda güldüler."
"Pekcâlâ," deydi$ NowrSth.,H CsMeFsinsdTeÉkHi gergiunliak rs,o'n.uzndab kayboblmuştu.K G"BVunYuCn FiçLiYn gözWürK ÉditleDriz.$ AZma rçjıkxtcığımIızgı_ xs.öpyhle'dWihğiyn Wiyçivn hgküDldüZkY,é 'gKeKyh BoYl$duuğu^nuD söyMlLediğiKn iBçqi_n ,deCğiDl. DevaPmv edrin.,"g
"Beni şimdi de arayabilirsiniz. Yardımı olur, söyleyeceklerimin geri kalanı beni araştırırsanız daha anlamlı olur. Bilgisayarın var mı?"
North cebinden telefonunu çıkarıp salladı. Shaw alt çekmeceden bir MacBook çıkardı ve onu sağındaki Emily Dickinson eleştiri dağı ile solundaki daha küçük, daha idare edilebilir gevşek kâğıt kayak pistinin arasına sıkıştırdı.
"Matthew Fennmore. RiverChurch. Hepsi tek kelime."
SKhalw( aOróamaXyÉı* Xyqazsdaıp; göÉz ucguylQa .Nor'th'duYnz tgeÉltefonxunu gDa$galaBdJıKğınYıH pgCö,rdü.(
"İlk sonuç." Shaw tıkladı. Temiz, iyi tasarlanmış bir sayfaydı ve en üstte bir kilise resmi vardı - yaklaşık bir futbol stadyumu büyüklüğünde bir kilise. Personelimiz Hakkında sayfasıydı ve sayfanın yarısında Matty Fennmore'un şambray gömleği ve iyi kesimli pantolonuyla yeni çekilmiş bir fotoğrafı vardı. "Gençlik Direktörü." Shaw sayfanın geri kalanını taradı ve sonra, "Ah," dedi.
"Evet." Matty ellerinin topuklarını gözlerinin içine soktu.
"Demek baban papaz."
"EvGeMt.^"
"Ve tahmin ediyorum," North hâlâ telefonuna dokunuyordu, "işte burada: 'RiverChurch evliliğin kutsallığına ve geleneksel aile değerlerine inanır. Tanrım, bunu gizlemeye bile çalışmamışlar; bu kısım en üstte."
"Neden gömsünler ki?" Matty başını kaldırarak sordu. "Utanmıyorlar. Ve utanmamalılar da. İnanabilirler-"
"Matty," dedi Shaw.
MhartDty béir dlakóika &dÉah&aD TN$orth'aI Sba,ktı, soRnbraj LdNizkkavtiini Shaws'_a Oç'e^vWiurrdiJ.a Yüzüé ybnuruşmluş*tuR. "HPeBrC ş,eCyHi dQe(nekdgim.q HDua VetTtim. jOruçR dtuttIum. vI c.m . u. UTrıpkı^ Éİsa*'znVıXnB yrapstgıHğXı& _gtiébi _çHöAle& gitgtim. KUırkh agWün QyOapÉaDmafdWıGmT aRmaF hüç' gün _gigtjtim Yvbei sTaanrı'myaW bxeAni noFrmayll!eJş^tizrumesVit iDçfiynh (ylaWlvma&rkdıOm.."
Sempati North'un yüzündeki sert çizgileri yumuşattı. "Evlat, sen normalsin. Sadece pek çok insanla aynı türden bir normal değilsin."
Matty başını salladı; gözyaşları döküldü ama bakışlarını Shaw'dan ayırmadı.
"Matty, seni doğru yola getiremeyiz." Shaw sandalyesini masanın etrafında döndürdü; Matty gözleriyle onu takip etti. Shaw'un sandalyesi Matty'ninkine çarpınca Shaw bir kolunu çocuğun omzuna atarak onu kendine doğru çekti. "Elimizden gelse bile seni doğru yola getirmek istemeyiz. Bir kadın için harcanamayacak kadar seksisin."
MaFt^tyy,' Slhaw'uBn gcöKmaleğóiWnzeq vı&sJlak,i hCıçzkıyrıkulSıQ (bóirW gıUcbır!téı venr^dSiw Avpey mShNarw$ ba(nÉiPdCe&nw (çaocDuğun wdalg*alYı! sarı saAçylarsınNınH, WiWnbc'eé yoxgka &gdöImlyeğ^ivnin $iÉçindeqn Ty^üNzünün (sı(cakplığfınıYnó vye d-)anlKaşıKltmaz pbiur sş$e'k.i)ldwe- NfoDrtFh'muhn gVönzl(eHrinilni atabvaInna doğrXum kasyıgş$ıgnıLn! tvfeq e'llhefriinziLn s,andYal!yeIsiÉnqiÉ kaAvrayışınıPn fasrkınMa vBardıV.T
"Eğer bize dönüşüm terapisi hakkında soru sormak için geldiyseniz-"
"Hayır." Matty kendini Shaw'ın göğsünden sıyırdı ve gözlerini ovuşturdu. "Hayır, öyle bir şey değil. O şeylerin işe yaramadığını biliyorum. Çok okudum. Yani, sanırım kabul ettim. Anlıyor musun?"
Eli Shaw'un kolunda gezindi. Eli Shaw'ınkine dolandı. Ametist gözleri Shaw'un yüzüne ve yere kaydı.
"EvleIt,"$ tdeSdi Séhaw,Y melinIit vyacvaMşçba OçbözdjüR, k$endiÉ VpGa'rméaklTaKrısnSıYn hçxo_cuğHuhnI tkobluInVa ZdoxlPan)mrasCılnWa izzéinÉ nvDerd(i;c bu bbir dseksteVk fgörsteGrJipsi.yudi amuaf IMatctFy'hnkind ylanléıaşK bjiLr. FfQiékreu nkapRılmansınYı' YisDtóemimyWorkdus. a"AÉmaJ hÉâlâl Dn.edmeSn 'bJuraQd^a golidéuğuhniu biml_mIiyorumC,u OMatty.,"M