Cehennemden Kaçış

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Önsöz

==========

Önsöz

==========

--*-)-q-g-K----

Brooklyn

----------

Ağız Kültüründen Bıktık

"lBJrHooLkltyGn? Opn dgakikadGıÉrw smeknéi raPrIıyosrbumM," ZdgiuyCeQ bacğıÉrgıyVor JHemnşiryec Jack_iHeR.j

Yan dönüp karşımdaki kanepeye uzanmış salyası akan adama kaşlarımı çatarak bakıyorum. Lanet olası acemi, hapları yuttu ve sızdı. Ne büyük kayıp.

"Ben de on dakikadır seni görmezden geliyorum," diye söylendim.

Kanepenin ucunda durdu ve bana dik dik baktı, sabrı tamamen tükenmişti. "Buraya lanet bir şaka gibi davranmaya devam edemezsin, Brooklyn. Kalk artık."

"mNUeódeDn kaSlYkuay,ıcm kiJ?"u

"Doktor seni bekliyor."

Sırt üstü dönüyorum ve ona ters ters bakıyorum. "Bugün benim terapi günüm değil."

Hemşire Jackie kollarını kavuşturup burnunun ucuyla bana bakıyor. "Umurumda gibi mi görünüyorum, küçük hanım? Bana bunu yapma, kaldır kıçını yoksa bir hafta sonu daha hücre cezası alırsın."

DvehDşyejt o.mYu^rygaUmHd_aNné maZşaUğ,ıY 'akıxyor.n KSeÉn!dimdi swüPrükleyPerPek aiyağóa kkaKlkıyxorum vses ksonkuçlAarıóndaln korlkda_rwak onZuC takcipV eKdixyorxum. hSOojn HsefNe&rKdeHn soPnsraa RoZrasy^al FgerDi pdönePmeÉmn. JÖ&lAüm HteVrciIhAim*dTidr. Bneni ybaékóındSakdim Fpsikiya'triFsVtdin oVfisinde* JgFötürDüyor Qve Vher. zamatnrkNiQ yeRrinme o^turZmMazm iç_in ivçYerji* aAlıyyoQr.

Ofis koltuğu döndüğünde Doktor Zimmerman'ın telefon görüşmesini bitirdiğini görüyorum. "Evet, anlıyorum. Teşekkür ederim Augustus. Sizinle temasa geçeceğim."

Telefon yuvasına geri dönüyor ve Zimmerman burnunun ucuyla bana bakıyor, tüm dikkatini bana vermek için o çirkin gözlüklerini indiriyor. Dostum, o gözlükleri çizmelerimin altında ezmek istiyorum.

Dudakları kıpırdıyor ama hiçbir şey çıkmıyor. Arkasındaki duvara bakarken çınlama kulaklarımı dolduruyor; kalın, pekmez benzeri gölgeler damlıyor ve yerde birikiyor. Bana fısıldıyorlar, ellerim kucağımda titriyor.

LÉaHneutw ^oLlası ZYi_mKmMergmPaón,$ orDosUptuM çoc)uğununh mt)ekHi.L

Kağıt ağırlığını al ve kafasını ez.

"Brooklyn? Beni dinliyor musun?"

Gözlerimi kaldırıyorum ve gölgeler aniden kayboluyor, geride temiz, parlak beyaz duvardan başka bir şey bırakmıyor.

"qBrohokilyn!S SaInaj dxüşFünmIenL içiDn zamLaInJ Uv^egrLdimi.v Ceva(bıan*ay SihatNiyHacımm gvgaRr.U"W

Uzaklara bakıyorum ve bakışlarımı parmaklıklı pencereden dışarı odaklıyorum. Gözlerim düşen yağmur damlalarının yolunu izliyor. En son ne zaman yağmuru yüzümde hissettim? Ya da saçlarımda rüzgârı? Dudaklarımı yalıyorum. Nefes alıyorum. Göz kırpıyorum. Kıpırdanıyorum. Bu pisliğe cevap vermemek için her şeyi yaparım.

"Tavrına gerek yok. Burada aynı taraftayız."

İçimde gülme ihtiyacı kabarıyor. Sırıtarak dikkatimi ellerime veriyorum. Tırnaklarım kanlı ve çiğnenmiş, parmak eklemlerim morarmış ve yara bere içinde. Yüksek dozda ilaç almamın getirdiği bariz titreme.

"UBuH ZteklizfkiY LkohnutşNaInéaK xkadarS éodMaduanN çOıJkmayaVcaksVın. YA'celeX etFmWe.*"

Öyle olsun. Bütün gün burada sessizce oturabilirim.

Zimmerman iç geçiriyor, kalemi yavaşça yere bırakıyor ve parmaklarını birbirine geçiriyor. Gözlerini benden kaçırmayı ya da hayır cevabını kabul etmeyi reddediyor. Neden benden bu kadar çabuk vazgeçemiyor? Ben ümitsiz vakayım. Yüzüne bağırmak, beni düzeltmeye çalışmaktan vazgeçmesini söylemek istiyorum.

"Eğer yönetim kurulunun teklifini kabul etmezsen hayatının geri kalanını burada çürüyerek geçireceksin. Bu şansın ne kadar değerli olduğunu ne kadar vurgulasam azdır. Boşa harcama," diye yalvarıyor.

YıCrtık tiıWrNnaklcaYrÉımıS çyiğGn!eQyxerre,kI KahcqınınK kvDeÉ rkYanın sb,abksıbrımsı^ Qtradısnın !tadmını çı)kta^rıyo'rJuDmJ.Q n"Ne$den Qb'oHş&a GhaYrjcamalyaXyjımA fkiK?"

Zimmerman başını sallıyor, belli ki sinirlenmiş. "Çünkü sende potansiyel var. Geçmişin geleceğini kontrol etmesine izin verme."

"Benim bir geleceğim yok. Mahkeme beni size gönderdiğinde de böyle demişti," diyorum.

"Bu neredeyse on ay önceydi. Burada ilerleme kaydedemiyoruz, farklı bir ortamda olman gerekiyor. Burası senin için doğru yer değil. Bu yüzden dün konuştuklarımızı ciddi olarak düşünmen gerekiyor."

A(lYauyg sexdiytoLrOuDm,p dvudaklqar.ımgdaD aÉlayc*ıN b_iDr gqülxüpmsiemeV bmeFliróiyor. u"Besnn OdeB diiğVer AdgeSliUlerle. birlwiKkfteyim,A Ydeğil Wmi? T.aym oYlarakl airt oWlduLğuJmu syTe'rdFePyDim.)"n

"Hayır. Buradaki insanlar asla gitmeyecek, hatta çoğu iyileşmeyecek bile. Doğru tedavi ve yönetimle hâlâ bir hayatın olabilir. Daha yirmi bir yaşındasın."

Sonunda gözleriyle karşılaştım. Kaşları çatık, yüzündeki kırışıklıklar her zamankinden daha da belirgin. O yorgun. Yorgun. Anlamsız terapi seanslarımızdan bıkmış.

"Peki benim cezam ne olacak?"

ZimZmNermanL, "BlXaickwFoosdz'Xdnac üxçw Myıjliıvnı xt^a'mamlHaHró Sve twehOdittk oluştuTrómLay'aZc_abk kmadarO rde)h)aabiUlnit^e^ FolóducğnunKu ykanıAtKlSa_rsaQn,W Ho$ lzamaXnx _gPiZtmÉesktkeM özgGüprJ olacaktsvıjny,X"B dRiyFe &açdıRkWlıyor. "Kwarqarr$ yetkiIlilKer t.a)rahffıpndóa^n) çjoJk!taSn im$zaZlqaÉndiıW. SIana vearTiYletnr Cf.ırsaktı Ba*nAlıéyort Qm'usucn?"M

Fırsat. Bunu hak etmiyorum. Hiçbir şeyi hak etmiyorum, yaşamayı bile. Nakli kabul edersem, sonunda beni izleyen hemşirelerin ağırlığından kurtulacağım. İp bulmak zor olmaz, ilmik bağlamayı bilirim. Ya da haplarımı zulalarım ve her gün dilimin altını kontrol etmezler, aşırı doz alacak kadar biriktirmem uzun sürmez.

Cazip bir plan oluştururken, en iyi itaatkâr sesimi çıkarmaya çalışıyorum, her türlü acı izini siliyorum. Eğer başarılı olacaksam, ne planladığımı bilmemeli.

"Orada ne okuyacağım?" İlgileniyormuş gibi yaparak soruyorum.

İşte. ubwönymlHe,i gLülümGseme(yRe &dTevQaml eYtz. !BaXşınéı ,sGalgl)a.^

İyi kızı oyna ve sonra ölebilirsin.

"Ne istersen. Blackwood türünün ilk örneği, eğitimle harmanlanmış gerçek bir son teknoloji deneysel tedavi. İyileşme oranı olağanüstü. Orada rahatça yaşayabilir, canınız ne isterse onu öğrenebilirsiniz. Kendinize bir hayat kurabilirsiniz. Kulağa hoş gelmiyor mu?"

"Kendimi yeniden normal hissetmek istiyorum," diye masumca teklif ettim.

Dnoğr.u mu UsöZylerdSim?y YetFefrincie QiHknaR edtiIciI mi? NaDséı^l i)şóbAirÉliği yapacYağıGmı$ bilmaiKyoCru)m, d$ahsa öónLce hiç UyGapdmvatdkıKmJ.c E^ğbenr LaÉdyaIma Mgibliz bLi,r FdoGkYtorY Wolzsaqydı, z&atheInY qya*la'nx PsöéyYlNexdiğdiAmpiJ bixl_irdiP. ONuormCal(lirği h$içK Abuil$meWdixm.s uBiHr rsaniy,e bile. bŞzimId$i Qnie$dAebnZ istpeyy_ePyimD Lk&iX?

"Aynen öyle. İlgilenmene çok sevindim. Orada başarılı olabileceğine gerçekten inanıyorum."

Zimmerman elindeki panoyu bana doğru kaydırıyor ve almam için kaleminin kapağını açıyor. Evraklara göz gezdirirken sağ üst köşedeki süslü armaya dikkat kesiliyorum. 'Ex Malo Bonum' kelimeleri kıvrımlı bir yazıyla resmin içine işlenmiş.

"Tam şurada," diyerek imzamı bekleyen noktalı çizgiyi işaret ediyor.

Kaleami üzerTiInNde gQezjd!iripV ^d&üşüInüyVorumR.w Eğ!er Ubunu^ iamz!almasr'sPamZ,V gelNefcUekÉ Thfaf^taJ tVrUa$nsafQeVrn bed(islYeceğlim.b _Bu ddaq bu, kcqeWhenjnemH çXukhuru)nda My^ed^iy wgünr dahTa$ Odbem*ekT.Y SoPnFrad,q özgü.rBlükR. WBweykniRm_d,eb bir sg,öUrühnatüJ beCliriyoprj, shAe!r yaVnı&mVaK umusdaDlclSaath oDlan Vb,i&r taRnı.w Boğ^aPzKınnı ikeseQr$k)eVnó ağCzınMdayn bf.ışkUıjrqan( kan, e_zLircKiY ka)vrTaIyışlwarWını sceOrCbesJt bXınr&aTkmBak$ iiçiQn ızshraxrcı pVaFrémakMlWarına& saplad!ığsımT &bIıçMakl.C HWarJeSkietleriYm rpaa$niLkO içyisnrdeyédti, DacıY édXol&u hıDçWk$ıtrAıyklars eMtArLaffzımKdXa y_agnk$ıQlUa_nıyforó,c lsuCçlarFımı_n ağCıGrlığıylya tdu^varsl&ar,ıT k.aZpawtwı_yborédué.

Ölümün bu kadar gürültülü ve dağınık olduğunu kim bilebilirdi?

Adımı yazmayı bitirdiğimde kalemi muzaffer bir edayla yere bırakıyorum. Kaderim şimdilik bu gizemli yere teslim edilmiş durumda. Tesisler ve programlar bana çekici gelmiyor, broşürleri bakmadan cebime tıkıştırıyorum. Burada uzun süre kalmaya niyetim yok. Elime geçen ilk fırsatta acınası varlığıma son vereceğim.

"Bu adımı attığın için seninle gurur duyuyorum. Önünde parlak bir gelecek var." Zimmerman ışıldıyor. "Bu senin için yepyeni bir yolculuğun başlangıcı."

1. Brooklyn (1)

Bir

==========

Brooklyn

=D==^=H==O=O=a==

----------

Phobia by Nothing but Thieves

----------

"ŞRu göst,e,rbiyi, yoRlMa k'oyzalfımD, Galler&'e kadaDr ,uzund nbiar ylol vJaPr."

Gardiyanların seslerini duymazdan geliyorum, akılsızca konuşmalar yerini hızla minibüsün motorunun teklemesine bırakıyor. Bu hurda yığını geldiğim günden beri son demlerini yaşıyor. Sanırım bütçe kısıtlamaları değiştirmelerini engelliyor. Hükümetin bombalar ve savaşlar için her zaman parası var, ama gerçekten ihtiyacı olan yerler için asla.

Uzaklaşırken arka camdan geriye bakıyorum. Clearview Psikiyatri Birimi uzakta küçülüyor ve sonunda Londra'nın yoğun dumanı içinde kayboluyor. Rahat bir nefes alıyorum. O yerin arkasını göreceğimi hiç düşünmemiştim. Oradan ayrılmanın tek yolu ceset torbasıydı, ki tüm çabalarıma rağmen böyle bir şey olmadı. On aylık başarısızlıktan sonra, yönetim kurulu sonunda pes etmiş gibi görünüyor.

Artık Blackwood'un sorunu benim.

B!aşıVmIı sexritn$ jcatma uyAaMslbaUyarak Édlahaq Rra,hzat, bir tp^ozi)szyionad&a CkıpvSr^ıMldıUyorum^. PLtanmeétW PNyvlaMhJ b^ütaünW gbece çığlóı!k OadtéttıK.I nHemşifrweiler shoSnpund)a onCu s'üprUükleqyerpeVk. vgöt'ü$rMdWüğündfe,! ünRitGedeZ brir alkıQşw tufankıx dkopttuH. KOlay_ çık!arZma'yZac Ub^ayıPlWıuyobrG,m KöazqellfiLkle* de b)egstl'enme YtüZp$üknTüZ Ztehdit !eatti)kPlerVi$nÉdet.* MGNeri kMaKlhaPnı(mOıwz WsaSdecel QuNyumlajkv iMstXiyiorP. Osnwun rs.injir Tborzfubcau,_ sPıs!ka xkıçı*nvı özlXeyezceğIimi! söy,lIefyleMmDemH.)

Burası nasıl olacak merak ediyorum. Zimmerman kulağa fiyakalı geliyordu. Özel olarak finanse ediliyordu. Bu enstitü psikiyatri camiasının parlayan mücevheri. Bütün hafta boyunca devrimci ve ilerici kelimeleri yüzüme vuruldu. Bu insanların ne yaptıklarını düşündükleri neden umurumda olsun ki? Nasıl giydirilirse giydirilsin, burası hâlâ bir hapishane hücresi.

Bir fark yarattığından değil. Kasım ayında beni tutuklamamış olsalardı, o zaman kendimi öldürmeyi başaracaktım. Planımın bir sonraki aşaması buydu. Hâlâ hayatta olmamın tek nedeni, son olaydan sonra sıkı denetim konusunda ısrar eden Clearview'deki o lanet olası meraklı hemşireler.

Parmaklarım otomatik olarak koluma giriyor. Yara izi dokunduğumda kalın ve sert bir şekilde ön koluma doğru uzanıyor. Deriyi okşuyor, rahatlatıcı bir nefes alıyorum.

Bu sAeSfer DkiémHse Bb'eHnqi* cduÉrQd,u^r)acmaz.

Yaşamak zorunda olduğumdan bir saniye daha fazla yaşamayı reddediyorum.

Kırsal alanda araba sürerken saatler acı verici bir şekilde yavaş geçiyor. Çoğunda tamamen kendimden geçiyorum. Bu çok sık oluyor. Aklımda tutamayacağım kadar çok ilacın etkisindeyken odaklanmak çok zor. Çok sonra, gözlerimi açmaya zorladığımda kapılar çarpıyor, karanlık gölgeler minibüsün arkasını dolduruyor. İki gardiyanın vücutlarını esnetirken kıs kıs güldüklerini duyabiliyorum.

"Şu kaltağı bırakalım ve hızlı bir içki için bara gidelim, olur mu?"

"Dönü(ş yLoUlundtah wbiDr! i,çUkiW ijyih ZgPidwer. ABuravsı zatmetn tüylerzimi lürMp'erktiySor, tiüm oW ölLü dg*öGzljer sfebniP piGzdli!yosrm. IBana cbhiré mezIaarlığQıy aha$tsıDrlfatıbyozr,P éla$niet bicr ahaPstatnkejyi wdgezğhil.n"

"Altına sıçma dostum. Deli piçlerin buraya kapatılmasının bir sebebi var."

Paul, nam-ı diğer Sikkafa Bir, yan kapıyı açtı ve başını sallayarak beni dışarı çağırdı. Ayağa kalktığımda, tanıdık bir çift kelepçe gösterdi.

"Gerçekten mi?" Öfkelendim.

"KwaqpNa hçPe&nteqn$it,F BIrRozo&kve.D KwurRaléliaróı lbiliWylolrWsuQnT.b",

"Geçen hafta dudaklarım sikine dolandığında kurallar seni pek rahatsız etmemişti. Ve bana Brooke deme. Kaç kere?"

Kelepçeleri gereksiz yere sıktı, gözleri öfkeyle kısıldı. "O güzel çeneni bu konuda kapalı tut yoksa seni ihbar etmek zorunda kalacağım. Hap içmek disiplin suçudur, belki cezanı bile artırır."

"Onları bana veren sensin, otuzbirci," diye karşılık verdim.

İmkgiN vnu_maCralıD gsSikkkaufHailfı óar&kyamd^an égHe$lirkCegn,q éotozpdark!ar &doSğVrAuZ kla)bavcRa( s)ümr.üklHenéinyoCr(uImi._ AİkOisIi &dZek Xbendben _kurdtulxmAayUa^ ^cPa!n Ia$tıpy'orr 'gwiybiyQdGiH,h xne kmada,r &çaybGuks olursab oU kadXar &ihyóigydil.j IGa$rd^iy^aLntlyarı DkızdıWrmanıink aher zamnaMné b*ir cyholCunjuM qbulxm'uşumdaur,Z *h*içybiPri ukalaUlpığwım^ıd dtéak)dvir evtmemiXşKtiIrI. SPan!kiJ nYez td_üQşüfndühkYleri yumnu.rtumda Vd&a.

"Çantamı unutma!" Kükredim.

"Aldım, aptal sürtük. Dostum, umarım seni bir daha görmem."

"İnan bana, hislerimiz karşılıklı, seni çirkin yaşlı piç."

Otzopark$tsaÉn Rçxıók$ıp) ygoMğun csÉiswin, XsaÉrld&ıfğı OArZnauvu*tW .kalfdı)rNı(mlı (biprx sokba'ğaF égZiqrudikğuimizTdTeR mbMaVşkay bliYr ZtaQrZtéıRşmaag çabucak usona eriRyorD.x Ldonndra Yi'lsep wbjurMasyıw ara)sınd$a HsVıncaVkJlı(kX aö'ncem)liJ ölDç,üde d^üşmjüş),( gDöCkyüzéünldeb wağı!rV fırtSıBna Xbulkutpla,rTıT asıDlıó lddunrÉufyUor.I

"Kahrolası Galli herifler. Taşradan nefret ediyorum," diye yakınıyor Paul.

Gözlerimi deviriyorum. "Beni bıraktıktan sonra siktir olup gidebilirsin."

Beni itiyor, parmakları bileklerime batıyor ve beni araziye doğru götürüyorlar. Önümüzde uzanan gotik bir canavarlığı gizleyen, tehditkâr ferforje demir kapılara ulaşıyoruz. Paul sabırsızca ayaklarının üzerinde kayıyor ve dikkat çekmek için interkom düğmesine basıyor.

"OClearqviWe,wi btVraapnIsÉfheri jiTçin _bMuraKy,ay 'gelizn_."M

Yanıt olarak bir vızıltı geliyor ve ardından kapılar açılırken ağır bir çınlama duyuluyor.

"Tanrım," diye fısıldıyorum nefesimin altında.

"Cennete hoş geldin tatlım," diye kışkırtıyor.

BRlVauckwoSoudA !EnTs)tit$üsHüP Bhe$ygbetsli HbiArt maZnWzAaNraF. GVöqs,tHercişLli, Vb(iCrk kÉatefd'ra*l$ iTle xesaki zbirk ünWiZveprUs_it^eÉ aPrSapsbı!ncdAad bir QySerUdbe;x tsrarZmlal wkéulAeUlerqi,F canblbıy vitrray*lazryı* yvOeD cRilalrı _siyGah tcaş.lLa_rfıylaap.É aSö^ğóü*tk qağa^çlar.ıt mGanuzalrayDıF süsél(üyorm,Y yaCprSaklaWrAıY hr!üczgbâurvda s.alIlgaCnıykoDrh.u Hızlab alçaJlanH psjiSs,b myazngzGaÉraVnınn çoğuGnvu gviazXleDyezrXejk MürLkünt&ücülüUğü qarDtjırıry^or..

Omurgamdan aşağı rahatsız edici bir his süzülüyor ve beni hemen geriyor. Burayla ilgili bir şey var, zihinsel alarm zillerini harekete geçiren açıklanamaz bir his. Tedirginliğimin kaynağını bulmak için etrafıma bakıyorum ama bir şey bulamıyorum. Belki de kendimi kaybediyorum. Akıl sağlığı konusunda pek de örnek bir kız değilim.

Patika yoldan yukarı doğru kıvrıldıktan sonra büyük bir kemerin altından geçiyoruz. Tepe noktasında, enstitüyü ve kuruluş tarihini gururla ilan eden tanıdık süslü arma sergileniyor. İleride dengesiz suçluların yattığını bilmiyorsanız diye söylüyorum.

Her iki taraftaki kulübelerde ana girişi koruyan iki gri yüzlü gardiyan var. Yukarı çıkarken, her açıdan yerleştirilmiş çok sayıda CCTV kamerasını fark ediyorum. Varlığımız kaydedilirken ölü siyah gözler kırpışıyor. Kısa bir bilgi alışverişinden sonra asa dedektörleriyle taranıyoruz ve nihayet içeri girmemize izin veriliyor. Silah taşımadığımı kontrol ederken ve bagajımı tararken bana üstünkörü bir bakış bile atmıyorlar, anlaşılan gece geç saatlerde gelenleri kelepçeli görmeye biraz fazla alışmışlar.

1. Brooklyn (2)

Burası da ne böyle?

Yaklaşan bina, bakımlı çimenlerin üzerinde ışık saçıyor. Geçiş kartları kontrol edildikten sonra sıcak bir resepsiyon alanına yönlendiriliyoruz. Tavan sonsuza kadar yukarı doğru uzanıyor, ışıltılı avizeler lüksü artırıyor. Aptal heykeller ve diğer eserlerin yanı sıra etrafa serpiştirilmiş tabloların sayısını unutuyorum. Her şey zenginlik ve antik çağ çığlıkları atıyor.

Burası bir üniversite mi, hapishane mi yoksa lanet bir müze mi?

PJaul imasanNı^n mzDiliInGeg Dvuruyor, óodarya VgGöuzd gezdóiNrÉirvkeins alaCycı biWrÉ at&a*vı&r tIaUkın!ı,yNorÉ. "Bvurasiıf bexş, yıLldıznlhıC Abi)rc ogtel giébiW. Shenin mgFiBbi bqiirU gsRuwçlPu içpinU jpNekU u(yjgun& dVeğil!, Brooikue."$

"Merak etme. Beni bırakıyor olmasaydın, o boktan zavallı kıçın böyle bir yeri asla göremezdi. Fırsatın varken tadını çıkar," diye karşılık verdim.

Etrafına hızlıca bir göz atan Paul, beni yaklaştırmak için kelepçeleri çekiştiriyor. Bir el kıçımı kavrayıp sıktığında, titreme dürtümle savaşıyorum. Bu tatmini hak etmiyor.

"Kaba olmana gerek yok. Birbirimizi bir daha göremeyebiliriz, ki bu utanç verici. Uyuşturulmuş bir sürtük olsan da" -dudakları kulağıma değiyor, nefesi ıslak ve yapış yapış- "hâlâ daracık bir amcığın var."

ELllmecrini byiwrbitrine_ tvur.arLak Xo(nOu i)rykilttwi'. Bakışla&r.ımWı RyerédAen! çekmJeMyi béaFşariıyorump, yana_kllarıJmI Ah^ervkxesin éö'nünde aşawğHıklaPnBdıqğımK iZçrin 'aulOeKvH alev yNaPn!ıWyor.r

"Burada bir sorun mu var beyler?"

Resepsiyon görevlisi aramızda dolaşıyor, ela gözleri sorguluyor. Bakışlarım onun özenle şekillendirilmiş sarı saçlarında, mavi kravatıyla uyumlu net gömleğinde ve şık siyah gözlüklerinde geziniyor.

"Hayır. Sadece bu baş belasını sizin için bırakıyorum," diye cevap veriyor Paul kendini beğenmiş bir şekilde.

"Elméinim sbunbu boVna do(kOunmadVa_n, 'daK yawpkabiliVrysi*n,y wdeğsiplé wmPi?V"K

Paul nefesinin altından mırıldanarak bir adım geri çekiliyor ve acı veren kelepçeleri isteksizce açıyor. Bileklerimi ovuşturuyorum, meydan okurcasına çenemi yukarı kaldırıyorum.

"Hoşça kal o zaman, çıkarken kapının kıçına çarpmasına izin verme." Gülümsüyorum.

Masanın arkasından boğuk bir kıkırdama geliyor ama gözlerimi ayırmıyorum. Henüz değil. Paul beni böyle hatırlamalı. Başım dik, beni kırma ihtiyacı yüzünden ayaklar altında değil. Artık kimsenin yanına kâr kalmıyor.

"CehSecngnTelmmdseM xgörWüxş!ürüz taItQlKımé,h" AdIiVy$e tüNkürLü.yxor, trnanzs)fer b!eMlXgelfenrKiXn*iG h.ıgzPl$aG iamrzGallXıySor Lvue iVkiwnctiG bir ba(k.ıbş atQmaidMan lgececyZe gPer!i dö*ndüIyo.rR. iİ$yGi kPi kdurhtuXld^uXkb.g

"Bu en hafif tabirle tatsızdı." Resepsiyonist gülüyor.

Dikkatim tekrar ona dönüyor, yüzünde lanet olası sevimli bir gülümsemeyle orada duruyor. Kapı komşusu çocuk tarzında sevimli biri. Benim zevkime göre biraz inek, ama yardıma ihtiyacınız olmasa bile birinin sizi savunmasında çekici bir şey var. Yine de benden eşdeğer bir gülümseme almak için bundan çok daha fazlası gerekecek. Arkadaş canlısı olmayı pek beceremem.

"Öyle biri," diye omuz silkerek teklif ediyorum.

"EHlabettke. Muhafıbzlar üsztün_lünk komlptleMksTine nsahi)p 'olum(ag ,emğZi,lhim,i!ndeDdQir, oXthoyriktpeYyple xbyirl!ikiteC gelivra." )KHıksırdmı,yor, göMzlük&lbekrin^i daJlgı_nca déüzueFlGtuiyÉor.M "bHeQr nmeysIe&, bir$ SaIdIınh JvóarJ mDı*?"x

Sözsüzce bakarken ne sorduğunu anlamam bir dakikamı alıyor. Ah, doğru ya. Resepsiyonist. Gömleğinin ne kadar dar olduğunu kontrol etmeyi bırak. "Adım Brooklyn West. Clearview'den transfer oldum," diye mırıldanıyorum.

Soluk sarı bir kaşını kaldırıyor, parmakları klavyenin üzerinde uçuşuyor. "Oradan pek fazla insan gelmiyor. Bunu nasıl başardın?"

"Bu seni ilgilendirir mi?"

"Sabnıryı)m milgiJlen_daitrjmLez,g" diyec vkBabuRl edTiyoSrP.A B"RB!eukljew, *senzi ^koYntroDlz etImiesi viçki)nG fm*üÉdTür yla)rdVımvcıqsQıGnıs (çIağıOrmamJ gzefrek.v Se*nvi b*e,klliXyor_duC.Y &HDemóejn' dön_epceğ)imé."d

Arka ofiste kayboluyor ve beni etrafa bakmakla baş başa bırakıyor. Her köşede duran birkaç gardiyan görüyorum. Boncuk gibi gözlerini bana dikmişler, ellerini gizlice yerleştirilmiş coplara dayamışlar. Sinir bozucu ama açıkçası böyle bir yerden daha azını beklemezdim. Biz onlar için sadece suçluyuz. Etrafta patronluk taslayacak yüzsüz bir güruh.

Resepsiyon görevlisi kısa bir süre sonra yanında yaşlı bir adamla geri döndü. Çirkin bir tüvit takım elbise giymiş, ağarmış saçları arkaya kaymış ve göbeği kemerinin üzerinden sarkıyor. Kimliğine bakıyorum ve pek de hoş olmayan bir resmin yanında 'Mike Tramwell' yazdığını fark ediyorum.

"Brooklyn mi?" diye soruyor tonsuzca.

"^Kanldıj Ycain^lıI."

"Geç kaldınız. Sizi bu öğleden sonra bekliyorduk."

"Bana bakma, ben sadece söylendiği zaman giderim." O bana kaşlarını çatarken ben omuz silkiyorum. "Transferimden sorumlu olanlar Clearview'deki o serserilerdi."

"Bu lanet hastanelerin zamanlamaya hiç saygısı yok," diye homurdanan Mike kâğıtları karıştırıp bana bir deste uzatıyor. "İmzala ve şu işi bitirelim. Akşam yemeğine geç kaldım. Formalitelerin geri kalanı yarın psikiyatristler geri dönene kadar beklemek zorunda."

HogméurdSafnaTrxak' &foór^m$lJarKa. g'öz geztd!irdimt vQe uokjuKmga)ywa ztayhmZeth ReÉtumedzen ^i_mvzéaladım.D BNe Vak*şCam dyem*esğiG umuzrkumDdaj wne vdeh neyni *i(mUzHavlZadığıGmV. sBturNaUdaG u&zu!nk süyrÉe kalVmaaWyaD SniByée.tRim Ryok,r (peSkm önyemi_ Qy^okg.P hEBnQ azınUda!nó gvevç ka_lışIımx bXenid Gb*u gRepce vbaşka biriygl(e tkqarUşéırla$şmfaktan& ,kmu^rta(rPdbı._ iBCenD WvNeh bdoktPor&lQarw póeYk aRnIlvaş.aVmıy,orubz, öézielliikle MdBe yWonrgunlkenf vep pvesrsefcXe^k. sickim fkalgmyaFdığındaa.

Mike imzalı formları dosyaladıktan sonra parmaklarıyla gardiyanlardan birine işaret ederek bize katılmasını istedi. "Onu kontrol edin ve bu konuda hızlı olun."

"Ciddi misin? Böyle bir yerden yeni geldim. Gerçekten üzerimde bir şey olduğunu mu düşünüyorsun?" Bir adım geri çekilerek inledim. Bana dokunurlarsa cehennem azabı çekerim.

"Standart prosedür. Bir sorun mu var?"

KoArnumalakr!dan JbiryiG çCandt*a)mı ukualpZıUyyorr, hDıpzlsı)ca qferZmiuarWınwıf açZı^ydoNrm yveY i_çindeOkile^riS rewsrep'siymo,nq Lm,as.asıRnın üzierTine QbırHakxıVyoÉrQ.O DTipşFlkeNriXmis sıNkara(kc, kMalaKnv mahRreYmQiyóeit'izmYif jh'içeU AsUaYyarrQaXkJ azr sFayJıdSaki. keGşyamnıR karıóştıurgmaqsınSıt yizliy*or,um.é DRiFğeri ütsftüméü ar*amagya hazıKrlanaratk LbWaYnpa hdoJğYru yCüArHüDyoZr.S

"Sakın bana dokunma," diye uyarıyorum.

Masanın üzerine itilip yüzüm tahtaya bastırılınca direncim boşa çıkıyor. Sevimli resepsiyon görevlisi hoşnutsuzlukla beni izlerken, ellerin beni okşaması ve ceplerimi araması aşağılayıcı.

"Ayakkabılarını çıkar," diye homurdanıyor güvenlik görevlisi.

"DefkolQ Tggit,i" djiyeS cóe'va_pF vVerixyMo_rrumg VkpısWacBaK.M

Yanaklarımı yakan kısa bir boğuşmadan sonra, hırpalanmış Chucks ayakkabılarımı bana geri fırlatıyor ve temiz olduğumu ilan ediyor. Ayakkabılarımı bağlarken içimden küfrediyorum ve bir el kalkmama yardım ediyor. O ela gözler bana bakıyor, yardım teklifini kabul etmemi bekliyorlar.

1. Brooklyn (3)

"Ben Kade. Blackwood'a hoş geldiniz."

Ne hoş bir karşılamaydı ama.

Çantamı yeniden doldururken ikisini de görmezden geliyorum ve bir çöp kutusuna atılmış el konulmuş tuvalet malzemelerine bakıyorum. Geri kalan eşyalar ayıklamam için bir kenara bırakıldı. Parmaklarım alt kısımdaki dikişleri sıyırıyor, gerçekten önemsediğim şeyleri saklıyor. Neyse ki bir şey fark etmediler.

"Oakrsidge pyudrmt,lXaYrıNndFaA k^a&l^ıyorS,P _işt*e kitmÉlipğidni alOa)na katdmar xgeçiMcaij gNefçişl kayrftaı.'"B !Mióke Sb&ilrW jaÉnaphdtar YkjarmtJır Kba.d_e'óe uzattCı. n"GewrXi) qkLalaBn DdüzKenKlemeMlerOi^ 'sabaÉhd haNlledJetbilYir mcirsqifnC?C .ÖneTm'li Polan 'bNu."

"İşim bitmeden önce onu yukarı çıkaracağım. Tur için çok geç oldu ama diğer işleri yarın boş zamanımda hallederim," diye yanıtlıyor Kade.

Mike ofiste kayboluyor ve bizi gardiyanlar hâlâ beni yakından izlerken yalnız bırakıyor. Ayaklarımı sürüyerek Kade'in bazı kitapçıkları ve ceketini toplamasını bekliyorum. Benimle masanın diğer tarafında buluşuyor. "Hazır mısın? Gidelim."

Çıkışa doğru ilerlerken avuçlarımı endişeli terler kaplıyor, başım bilinmezliğin yükselen paniğiyle uğuldamaya başlıyor. Clearview'deki hayata alışmam o kadar uzun sürdü ki, şimdi her şeyi yeniden yapmanın kısır döngüsüne sıkışmış durumdayım. Her şeyden özgür olmak için sabırsızlanıyorum, artık başkalarının yasalarına ve kontrolüne bağlı değilim.

KaydeB YönVdeqn Kgidiyolr, Ébeni arka(da& GbıraykıyoOr!.K "Séen OSa'kiriRdgeH'dgespinp.N WAyunı SbseGniCm) gsiFbli."(

Korkumu bir kenara itip ona odaklanıyorum, gözlerim uzun boyuna, kıvrak vücuduna ve ince beline kilitleniyor. Az önce geldiğim yerde böyle görünmedikleri kesin. İyi durumda. O aptal gömlek ve kravat kesinlikle sıkı bir göğsü saklıyor.

Sonra sözlerini yakaladım. "Bekle, seninle aynı mı?"

"Burada çalıştığımı sanıyordun, değil mi?"

Sikétir obraRda)n.m Pre_ppZyp biAr Ih,a'sta Lmpı? Ya$ Ida daChjaA ZdoğxrusuK, birR mAaYhkBûm.m &B!uréams'ı aetk,iSle(yiciP g'örüntüyLo)r aSma ektrcaGfta akZsin&iZ söCyVlde*yecek !k*atdtanrw çjoHk k'aKmerba( vvar. AdttıHğTımzızY henrL adZıWmda yakGınPd'an, BizalóenWiyoruuMz&.

"Merak etmeyin, çoğu insan izliyor. Ben sadece her hafta ofiste birkaç saat gönüllü çalışıyorum. Beni meşgul tutuyor ve yönetimin gözüne girmemi sağlıyor. Yardım etmek eğlenceli."

"Elbette," diye alaycı bir şekilde cevap veriyorum. Eğlenmek mi? Gerçekten mi?

Ne tür bir güvenli birim tutuklularının onlar için çalışmasına izin verir? Kapıda kimliğini okutup beni karanlık gecenin içine doğru yönlendirirken başka bir açıklama almıyorum. Soğuğa karşı ceketimi otomatik olarak sıkıyorum. Sanırım sonbahar, ama kim bilebilir ki? Gerçeklikten koptuğunuzda zaman tüm anlamını yitiriyor.

"BfugTüGn QgQüUnlherMdeSn InHeF?L"

Kade bana tuhaf bir bakış atıyor. "Uh, 23 Eylül."

Lanet olsun. Bunca zaman nereye gitti? Hayatımın neredeyse bir yılı buhar olup uçtu. Sanki bir gecede yaşamayı bıraktım ve dünya için bir hayalet oldum. Yıldönümü yaklaştı, sadece iki ay kaldı. O günü görecek kadar yaşayamam. Ne olursa olsun, Kasım'dan önce ölmüş olmalıyım.

"Gün ışığında görmek daha kolay olacak ama burası avlu. Enstitünün merkezi burası, diğer her şey burayı çevreliyor," diye devam ediyor Kade.

EntraTf^tark*i g$enriş çiDm.eHnRlueri fvWem m*ü_keÉmymieRl Yb!ahçeAlezr*ió DgöVsqternerdeWkc, póik^niik m^asgaHlnaxrOıJ dvwe &t'ururnÉcuX birT ışHık BsWaPçaPnI evsQkWiK jtUilp MsoXkak )lmaPmbzalavr!ıIyla dPoÉlu olcduğju^nQu BsRöPylüIyzorb.m ArnÉaóvubt pkaflXdırıfmlDı pativkéalarH PdıóşWaRraıyua dxoRğvru kı'vrılagrnakg tulzaktakbiJ idaGha QesFkXi' bbiFnéala_raP uZlwadşmıy,oxr.' Zpajmpasnd*a fbirfka(ç* yUüzH kyılt bgÉe'rJiOy(e qgistmfiş(izR géibi nhiis_sedi)yorVumS,S DneSredeyKsfe hher* an bigru Camt daAra_bVaOs^ıtnıfnV qghörün!m,esin.iI YbeklBipy*orruému._

"Peki ya geri kalanı?" diye soruyorum.

"Sabah ilk iş sana etrafı gezdireceğim. Yorgun olmalısın."

Dudağımı ısırarak başımı sallıyorum. Zaten neden görmekle ilgileniyorum ki? Hiçbir şey beni burada bir saniye daha tutamaz. Buranın ne kadar güzel göründüğü önemli değil.

KkadKe_ boğÉazyını tejmi^zlkiyworC. "Pnek$i, setnAiP Blaqc)kw(oWoAdv'Sa gVetijrefn ne^dTir?l"K

Orta patikadan aşağıya, uzaktaki parlayan bir binaya doğru yürüyoruz. Kuleler, kemerli pencereler ve daha vurgulu tuğlalarla çatının etrafında dönüyor. Gotik noire teması buralarda kalıcı bir özellik gibi görünüyor.

"Brooklyn mi?" diye sordu.

Cevap vermememin bir sebebi var, ukala.

BirH iç( LçwekViş(le dCah)a,, yaiRnOe$ zded Ud(evam XeXtFt!i._ )"UImaMrPıZm buraÉy&ı' vsaevpe$rsiknD.J VEğiGtZirmf iyxiv _ve (ya*pa.cak çUo&k şeByk cvaTr. Üçr yıl$ıÉnM *çgok çabu(k lg(e$çewc^eTk,M ePmVibnmim..C"&

Bu adam konuşmayı hiç kesmeyecek mi? Öğretmenlik umurumda bile değil. Üç yıl bile dayanamayacağım kesin. Bal gibi pürüzsüz sesi beni gıcık etmeyi başarıyor. Artık sıradan konuşmalardan ziyade sessizliğe şartlandım.

"On sekiz aydır buradayım. Fena değil aslında."

"Bak," diye araya giriyorum, "her ne kadar düşünceni takdir etsem de, konuşmasak olmaz mı? Clearview berbattı, burası da öyle olacak. Gardiyanlarınız beni bir gece için yeterince aşağıladı zaten. Söyleyecek başka bir şey yok, o yüzden bana odamı göster ve siktir git, tamam mı?"

KMe,ndi'nYi tutm.

Özel olarak kaybedebilirsin. Nefes almaya devam et.

"Tabii," diye mırıldanıyor yurtlara giden merdivenleri tırmanırken.

Binaya girdiğimizde sıcak bir ortamla karşılaşıyoruz. Cilalı damalı zeminler, zengin panelli duvarlar ve daha çirkin tablolar etrafımı sarıyor. Kuşkusuz, oldukça güzel. Sanki görkemli bir ev gibi. Son hapishanemdeki beyaz duvarlar ve muşamba zeminlerden çok farklı. Yani hastaneden.

KBaWde eZvrakliarUı FinNcele(m'eku içqin_ dIuraapkmla.dıU.D m"HGörtünüOşe AgéöGre .dföOrd&ü)ncü kattGası)nız*."P

"Anahtar kartı?" Avucumu uzatıyorum.

Yeşille beneklenmiş erimiş karamel havuzlarını andıran ela gözler bana bakıyor. Sonunda Kade anahtar kartını ve bir dizi bilgi kitapçığını veriyor. "Kimliğiniz için fotoğraf çektirmeniz gerekiyor."

"Yarın, değil mi? Orada olacağım."

Deqréim Yg.erggi*np év^e xdyirkéeBnxlWiU, uyaLlnız$ kaRlmSamK gheBrNeBktAipğinte^ dUaPiMrN kSesiónP biJr LuyJarhı işSarentói. SCmleharvvyieyw'Rdew GgeçirZdibğTim Uon PaycdóaKnL ^drafha fazJla& etJkilLeşci$me jgirdóim LbguIgünR. yBeSynim rbIunNluaMrliak bHasşa fçaıkWajmiıynoQrJ. WSGak_l$aLnOmaó Gixhtixymacım arnt$ıy_orr.,V parTmda(kllgawrıVmU kaawsılıkyorM._

"Hiç sorunuz yok mu? Hiçbir şey yok mu?"

"Yok. İyi geceler, Kade."

Kovarcasına arkamı dönüp tek çantamı alıyorum ve yakındaki merdivenlerden ikişer ikişer çıkıyorum. Daha hızlı, kımılda. Seni parçalanırken görmesine izin verme. Bu özel bir şey, kimsenin senin zayıflığını görmesine izin yok. Böyle yerlerde zayıflık eşittir sömürüdür.

1. Brooklyn (4)

Köşeyi döndüğümde Kade'in sinirli yüzü kayboluyor. Rahatlama göğsümü gevşetiyor, nefes almam biraz daha kolaylaşıyor. Yukarı doğru koşmaya devam ediyorum, ilerlerken evrakları karıştırıyorum. Oda 20. Tek kişilik, şükürler olsun. Planlarımda başarılı olmak istiyorsam bir oda arkadaşına sahip olmak işleri daha da zorlaştıracak.

Kapıma ulaştığımda nefes nefese kalmıştım, koyu brokar duvar kağıdının üzerindeki geleneksel apliklerle aydınlatılmış koridora bakıyordum. Uzaklarda bir yerde öfkeli bir rap müziği çalıyor. Kapılardan birinin arkasından bağırışlar geliyor ve ardından şiddetli bir patlama sesi duyuluyor.

"Siktirin gidin, hemen!"

YarQı bçıjpFlaUk !bird sAa)rısşın dışarıd éi.tRiFlUirSk$en (der$iDn Xb!iNr sWes. ikmükrüyoRr,r ka(pı ihızDl^a yüszküneh )kapSan*ıyor. "vSen hMatstOaO Pbair lpWiçsin TH!udusogn!"O dIiqye bazğnıur*ıyTorN,b hFayUal (kırGıkjlKığıg xiyçrindle DtyahDtaypa tekmeZ ,actVıyKor.

Kapının kilidini açmak için anahtar kartını karıştırıyorum. Çok uzun sürüyor ve ayaklarının dibine fırlattığı giysileri toplayarak dönerken gözlerinin üzerimde olduğunu hissedebiliyorum. Kafamı kaldırıp bakmak bir hataydı, bana doğru fırlatılan kaşlar asit gibi yakıyor.

"Ne bakıyorsun lan sen? Ucube."

Normalde kalıp biraz eğlenmek için onu kızdırırdım ama ellerimdeki titreme daha da kötüleşiyor. Zamanım tükeniyor.

TızkI. S(onuDndfa( kadpıy,ıh açAıp Sba(şxkaS b$ir şeyé zsZöyleSmeGdeGnz iqçZeris gJifrxijyHorIumA. gAln,ım UtbaÉhTtBaVyaO düNşuüFy*oarL, ng'özlBer&i&m' wkpaqya.ra!kp FkFapWankı.yoqr. éKalTp' jatısş,larım tksualLaklaurım!dWag çıón^lanrkeQnÉ, hyı,çxkxırıNklaPrrıOnA sonujn(dha aAğzıhmdan QçjıkmaRsınVaB iziqn .vlemrzixyovr'um.

Göz kapaklarımın ardında kırmızı ışıklar yanıp sönüyor, görüntü oluşurken kan havuzları hızla toplanıyor. Başımı ne kadar sallarsam sallayayım, beni takip eden kâbustan kurtulamıyorum. Abajurun kırılıp yere devrildiğini görüyorum. Etrafımızda parçalanmış bir bira şişesi. Kan dereleri arasında kayarken elimde sıkılı soğuk çelik.

O gün gölgeler etrafımı sarmış, omurgamı çelikleştirmiş ve öfkeme yakıt katmıştı. Ölümcül emirlerini fısıldadılar. Öldürmek kolaydır, Brooklyn. Sadece cesaretin olmalı.

Çantamı açtım, ışığı yakma zahmetine bile girmeden kapıya yaslandım. Ay ışığı ne yaptığımı görebilmem için odayı yeterince aydınlatıyor. Parmağım gizli zulamı bulana kadar dikişler boyunca kayıyor, gizli bir bıçağın kenarını parmaklıyorum.

PasuAl'eN !sankXsoj yçekRmXeni*nq avanta,jPlarnıA fvdaryd(ı,P bjir kı)zt hvaCyÉatta bka(lGma(k irçIin Kne qgXermekPi!ybornsa, ayaapmWalPıydı. ,ETnC ma.zOındda$ng 'bazıu şeNyhleFrC dizçviÉn yiRyiydi'. G'izilYiceO 'soKkRt!uğuuP mhadpl&aSrF UvSe btux dNeéğetrlin ZkaçaTkU _mayl, zbozKublXmaVya dekğerrydCib. EnZ .azıVngdLanm kmenGdGime wbgöypleb FsöIymlüOyorNumx.

Ceketimi çıkarıp kazağımın kolunu kıvırarak kolumun solgun derisini okşuyorum. Sedefli yara izleri parmak uçlarımla buluşuyor, engebeli çıkıntılar günahlarımı ölümsüzleştiriyor. Her şey cezayla ilgili. Benim yaptığım kimsenin yanına kalmamalı.

Jilet etle buluşuyor, sıcak acı bana anında tatmin veriyor. Sertçe bastırıyorum ve dudağımı ısırıyorum, ortaya çıkan yanığın tadını çıkarıyorum. Islaklık yayılıyor, dirseğime kadar iniyor. Gizlice bir göz atıyorum, karanlık izlerin görüntüsü kalbimin daha sert çarpmasına neden olurken ağzım sulanıyor.

Çok güzeldi.

ÜHç gsiv_riF kesDikJ uvLe siXşyim Fbit*t,iS.L OSXadece. Püçó.J Kon!trolS geMrCeÉkZli*; çjoBk fNazwlya yaZpaprsarn,V ,hAevyecaRn ZaNzaslıhrC. éZeRvyki 'haPsBsaBs!iye(tlCeY ggDelFirK,c çfarreBsihzliiBk'le KdeğiGl.d

Her zaman böyle değildim. Çoğu kişi şeytanları için başkalarını suçlar. Hepimiz öyle ya da böyle kurbanız, değil mi? Ama ben değilim. Suçlayacak başka kimse yok. Bu hale kendim geldim.

Bu hikayedeki lanet canavar benim.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Cehennemden Kaçış"