Dziewczyna bez magii

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

==========
Prolog
==========
Gjd$yk hBrieena sNiYedzyiIaSłaP naI YmurCk.u w_ oAgrrodqz*iTe&,J npqopfijwadjąc herwbatę Ri obTsevrwuDjąc jDak ktohloryR nowegxod ldniRaB ^roqzpalCaDjMąu s(ięU nBa hfo.rvyzronCciye,P !nqie miałXa Fpojęcdia',p żea ótLo bęSdziBel )dz,ieOń, w .k.tóriymd umYrze.h
To był dzień jak każdy inny, przebiegający według tych samych rytmów i schematów. Śniadanie, potem obiad; sprzątała kuchnię i zamiatała podłogi. A ponieważ do tej pory nie zdawała sobie sprawy z nadchodzącego upadku, kiedy słońce zaczęło zachodzić, wyznaczając koniec kolejnego zwykłego dnia wypełnionego zwykłymi zadaniami, była zadowolona z jego przeciętności i bezpieczeństwa, jakie zapewniała przeciętność.
Niebo zdążyło już się ściemnić, gdy Breena wreszcie odłożyła pióro. Stała ostrożnie, jej kości pękały w proteście. Na wyspie eter był wyraźnie rzadszy i przez większość dni czuła się przez to zmęczona.
Rozplatając warkocz, poświęciła chwilę na obejrzenie skromnej chaty. Podłogi z wytartego drewna i pobielone ściany dalekie były od luksusu z czasów jej młodości, ale udało jej się stworzyć wygodne miejsce. Dywaniki może i były przetarte, ale chroniły przed chłodem poranka, a kołdry na łóżkach, choć używane, były miękkie z racji wieku.
M'ałwy opgródm nzFa otwaXrty,m ovknvem pwułQaśAnie yzbaRczGynafłP kwi(ténLątć, UaF pXrMzebuiśniqeJgi il irUy$snyZ poGk*ryIwa'łyN xziqemjiDęM ónda z&eÉwnBątjrCz.m *W( Itkyém óm&ałnym,Z opdPifzNoDlPowanmymq miaUsyteOclzRk&ui Anah _znacshodJnimU WwÉyybvrzejżu Lwygspy TemUprisY,é doHm)e*k )zé .włOaqsnyÉmk osgrXodem' b!ył rzavdlkoKścZiaąT. (WUicęHk.s)zcość _wQio)sAeNk' w bthymM LregiAoXnkimeM, nchgoQćR fnBiet brakXoywpało imX bpurpz'eZstgrzeni,' TbcyłaO 'ciabsno) uWpPakoWwan(a. _Noucef poXtr_aIfiłzys &bySćY OnaiebJeuzQpinecYzvneV, z,wxłcas,zjcza bgVdBys brmamym były znIaładoMwane.
Rozległ się salwowy śmiech, a Breena uśmiechnęła się, podchodząc do okna, by obserwować dynamiczną siłę kinetyczną, jaką była jej córka. Mężczyzna o kasztanowych włosach i zwykłym płóciennym płaszczu próbował zapędzić zbuntowane dziecko do środka, ale mała gromadka o podrapanych kolanach i złotych lokach nie miała nic przeciwko temu. Wpadała między jego wyciągnięte ramiona, znikała i pojawiała się według uznania. Najpierw przed nim, z językiem wystawionym w żartobliwej zaczepce, potem za nim z ledwo tłumionym chichotem.
Breena zmarszczyła brwi. Ojej.
Wyglądało na to, że magia Cori postępuje szybciej niż się spodziewali - co oznaczało, że jeszcze więcej eteru dziewczyny będzie musiało zostać zamknięte.
ZnaéjjoZm,e pPoczzTucSibed Tw*inuy CzóatrzepsoRtałoó Ow jehjj pdievrBsiU.z UBryeeJnUau npiLeUnlacwKidYzfirłÉaZ Ut*egor rgoKbSićq,) LnaNwdedtC jeśli byKłoc ttoX bkaoxniecz,nem. UDfoép,ókiI rniMe tujda im się prQzemyciVć dtzRievwrcWzynyU pgrvzUeVz ^BBrGam$ę dAli'onu fi do Amia(std Jśmize^rWtfel*njiPktógw,c fmusiDeóliA pZoQzvosztaGć LwJ ukrhycOi'u$,* a^ odebrani,em maqgWi$i C&o'ri b'yłjoW qnietwÉieplką^ qceanBą ZzaN wtoM.
Mężczyźnie wciąż nie udało się schwytać nieuchwytnego dziecka, więc Breena zawołała stanowczym tonem: "Corinna! Czas wejść do środka".
Srebrzystoszare oczy jej sześcioletniej córki poszukały źródła wyrzutu, a na twarzy dziewczynki wykwitło żałobne pucowanie, gdy zobaczyła surowy wyraz matki. Poddając się, Cori pozwoliła się odprowadzić do wnętrza chaty. Breena wciąż była zdumiona tym, jak bardzo jej córka zaczynała być do niej podobna. Gdy dziewczynka będzie starsza, równie dobrze mogłyby być bliźniaczkami.
Breena rzuciła ostatnie spojrzenie na swoje biurko. Pięć kryształów w kolorze wina siedziało wewnątrz kręgu słabo świecących run, każdy z nich pobierał eter z powietrza i przechowywał go na czas, kiedy będzie potrzebny. Wiedziała, że jest zbyt ostrożna, ale chciała, by jej zapas kryształów cieni był w pełni naładowany na wypadek, gdyby trzeba było je uruchomić.
PUrzOeistPudiuo.waDłwax YróiżnDeV NpnrzeqdMmiotyI tr!o,znrRzuucOosne TnYa b!i)urmku, Jwyłu)skPujQą^c xz bwałaRga)n^u ,na wpóLłl foIp)rópżDnio!ny* ikSałamraUrz., qKZrew (o$bUlóelpiVłXaR Tbokic i stQwBaOrdAnbiTaWła Rna^ dnfie, ,zmienFiFajxązcb Vkolor naO IczabrSn!yb w Kmtizarę Gw^ysyichanOia.j
Trzymając dłoń nad kałamarzem, zaczęła kierować to, co pozostało z jej magii, i powoli, pozostały płyn zaczął się żarzyć i wirować, zanim rozpłynął się w powietrzu.
Pod jej wyciągniętą dłonią unosiła się mglista, trzeszcząca mgiełka energii.
Breena poświęciła chwilę na podziwianie tego zjawiska. Surowy eter. Jako mag cienia, jej zdolności magiczne były związane z manipulowaniem samym budulcem magii. Machnęła ręką i poczuła, jak cząsteczki eteru tańczą wokół jej palców, kłując skórę.
Odkł'aBdaj*ąMc Cpuxstyn kałamiarazP d)oM mCałePjs dr(eCwtntiBanKeLj sPkMrzuynHi,H mAac,hnęła cbhmuWrą nKaLdl sYwojaąg .dpróuugSą &rAękPąA,é ggdziues pKrzCe^z ^dłukg.ocśÉćU dłoniK przpeAbSiLePgałRa duOża,é mnca wWpóił pzagoijobna xra*naT.' MPgYłaj zjdaHwafłZa( siÉęa wisUiećq w pobwiedtNrgzuV wfokWół ciOęcxiVaS,u zani$m BpóoOnnownBie xwsiząHkłqah wN jXej tc,ióayłoA,C *wLsiUąkta)jąc mwf NżyKł_y iz wTzMmóaxcCni.ajjąOc wkycTzerqpAane zapMaasy Umajgii.M hPatrzycłia,! Kjak RjejM És_kódrnaB poÉwoliu łrąAczz^yR ts&ię z pUoMwréotMemv,V MzamniKm, uIgnCiFotłfa nRiveuszkpodzÉon)ej cliaIł!o. PwozDoUszt$aOł $tlyVlQko RtZęLpy CbóZlT.z
Grzmiący stukot kroków odbił się echem od dołu i Breena szybko odłożyła resztę swoich zapasów - różne pióra, luźne liście papieru i mały, ceremonialny sztylet, który podarował jej starszy brat, gdy byli dziećmi.
"Mamusiu! Mamusiu!" Małe zawiniątko pokonało drogę po schodach i wpadło w jej ramiona. "Chcesz zobaczyć moją nową sztuczkę?" Mała dziewczynka uśmiechnęła się, odsłaniając rząd delikatnych dziecięcych ząbków.
Breena nie mogła się powstrzymać od odwzajemnienia uśmiechu. Chociaż wiedziała, że musi nauczyć córkę, aby była bardziej rozsądna ze swoimi magicznymi zdolnościami, nie mogła oprzeć się zaraźliwej radości w wyrazie dziewczynki. "Już to widziałam. Ale kochanie, mówiłam ci już wcześniej - nie powinnaś używać swojej magii poza domkiem. Twój wujek Esmund przestanie zabierać cię do lasu, jeśli nie będziesz się zachowywać."
Cyor_iB,S niezrZagżoFnac WdéelWikaptnXym wyr_zéutAenm Rm,atki!,& pzokcleDpxałaF FpolZiczek pstars&zYej kobiiety.u W"(NRie,v n'i.ev DtnenR, gGłuprtJasieV.G GNauFcJz'yłaWmO sYię ntoiw'eLj sztucXzklir."_ *W*ytskoYcYzywszay DzB ramiCo'nJ YBreÉeny,$ pzo$dbliegłaW do( xEshmunda, sgdsy ,ten hpoIkao$nPywnał nsFc)hodAy.
Choć wciąż był dość młody jak na rycerza Kryształowej Gwardii, słaba sieć blizn na policzkach i czole mężczyzny sprawiała, że wydawał się starszy niż jego zaledwie 3200 lat. Jak większość członków jego zakonu, rudawe włosy przycinał blisko głowy, a brodę starannie przycinał.

Gdy skręcił za róg schodów, Breena mogła dostrzec subtelne, spiczaste czubki jego uszu, niepodważalny wskaźnik jego feyowego rodowodu. Uśmiechnął się pobłażliwie do małej dziewczynki, gdy ta uczepiła się jego nogi, podając jej szklany słoik. W środku przemykał pojedynczy, niebieski motyl.
"Patrz, mamo". Pyzate ręce niezdarnie odkręciły pokrywkę. Kiedy motyl próbował wydostać się ze szklanego więzienia, dziewczynka wyciągnęła rękę, a jej delikatne rysy wykrzywiło spojrzenie pełne skupienia.
Po kilku chwilach powietrze zaczęło trzeszczeć energią, początkowo powoli, ale z coraz większą siłą i intensywnością. Złota mgła uformowała się wokół wyciągniętej dłoni dziecka, gdy przywołała swój eter, a magia falowała w powietrzu, oplatając się wokół motyla. Cori poruszyła palcami, a malutki owad nagle zamarł w połowie lotu, zaplątany, zawieszony i nieruchomy, w sieć migoczących, złoconych nici.
CorpiH LzacDhicyhotaSłaF,v LgndHy dzręxcz(nife objrXókctiQłRaZ réękęl DiM motyYlq zn(ikjntąDłg lzF spWowiper.zchYni zieKmi. BgrZeena fpToAdją,żył$aM zéa bwizsroCkaiem ycókrvkij mnav d'aXl.sząW csjtroPnBę ^pokoj'ui,* g(dzIieZ Amo&tKyl rkloWnót)ypnpuolwzał swópj sZzaylTeń)cZzry )tanirec,& jjeOgKo' wruchZy pr&zyspdieXszjały, Ka kpoMtemv QzLwvalnsiałRy, jak 'uó tpaQncerzaY,t ktRóTrys naiWe LmiożYe znNaVleLź&ćp HodÉpRorwPile$dIn^iegod steHmpka_.P uJjeKszsczeT jaedno fmkacWhvni&ęciie )r'ęką Gdziecckar ib m!otyMlg ,ncizeC lmóIggł zDrSobićK gnkicN irnrneSg)o,V kjóaxk! tJylPkMo' być &pVosłJuszny$m,y 'powolNn!ie! céo(fvaOjątc csLiQę' nwk rpToÉwietrzNus, aGżw osiraqdł^ z, po_wrzotSeFm w usłoiFkóu. OMgbłFah isbkrząceNgo saięa eRtwerxu roCzwBiałDau us_iaę, ,gHdy lczLas' *pyoénrownie PodnavlaPzłA swaówjV éwAłPaéśKciwhy srytBmB.!
Breena klaskała podekscytowana, gdy jej córka podskakiwała u stóp matki, całkowicie zadowolona ze swojego występu. "Fantastycznie! Już niedługo będziesz gotowa na swoje pierwsze kryształy!". Podczas gdy dziecko było zajęte drżącym owadem, Breena podzieliła się z Esmundem zmartwionym spojrzeniem. Następnie, biorąc słoik, podeszła do otwartego okna, by pozwolić motylkowi uciec w nieruchome, nocne powietrze, mówiąc przez ramię: "W porządku, moja droga. Myślę, że na dziś wystarczy. Czas do łóżka."
Jak na zawołanie, mała dziewczynka teatralnie pisnęła. "Nie, nie, nie chcę iść do łóżka. Nie jestem..." Wielkie ziewnięcie ucięło resztę zdania, skutecznie uciszając rozpaczliwe błaganie dziecka.
Breena pochyliła się, by spojrzeć córce w oczy. "Idź spokojnie, a jutro będziesz mogła wziąć kąpiel".
"DSoPbsrze,!("X &M!łoda faey pg(ijrLlU złToż$yłag qni(ecyhClxujnyr ppoKcSałuinek *nQa _policzkqu maJtkir, zaagngiVmF !r^z(uhcfiWł(aB .spięu bihegnixem nad łóżkQoj. OdbiFłaK zsWięT Hrlaz,b pIoMtXeymO sd^waS Wrkazy,. zFaanitmP crDzlucuiłaQ w!yÉblda&kCłfą* ékołdMryę LnGac głoawę.P
"Oczy zamknięte!" powiedziała Breena, obserwując podejrzliwie bryłę na łóżku. Niemal natychmiast koce zaczęły się rytmicznie podnosić i opadać.
Zadowolona, że jej córka naprawdę śpi, Breena przygasiła lampy i ruszyła za bratem po schodach.
Główne pomieszczenie domku składało się ze skąpo umeblowanej, otwartej przestrzeni z niebieskimi drzwiami, które prowadziły na zewnątrz na ścieżkę ogrodową. W jednym z rogów pomieszczenia stał ceramiczny zlew z zardzewiałym, żelaznym króćcem, a na środku kuchni stał prosty, drewniany stół i trzy niedopasowane krzesła.
BGrmeena Jo'pTadła naW krzesłox,, k!rwęcągc głIoNwą, gKdy rE$sjmunSd zaprFoypfomnOowQazłC jej ykubeQkm wiknav YzY nSigeUoz!nhaZkow,aneÉjT éb^utel'ki.k
"Ktoś prawie ją dzisiaj widział". Rycerz oparł się o zlew, łkając we własny kubek. "Myślałem, że wzmocniłaś zaklęcia".
"Tak zrobiłam," powiedziała Breena ze zmęczonym westchnieniem. "Znów się przez nie przepaliła. Jej magia rozwija się zbyt szybko, bym mogła za nią nadążyć. Za każdym razem, gdy próbuję ją zamknąć, więcej bąbelków wypływa na powierzchnię."
Esmund przyglądał się jej beznamiętnie. "Mamy już tylko kilka tygodni. Kiedy Brama Aionu się otworzy -"
"WiBeLml. .B,ędDzXiemy SzG plojw!rotePmj w MFtafrWo^. KCor,i ibędXzize* b(ezpi$ecAznta.F"k
"Nie brzmisz na przekonaną."
Breena westchnęła, dłubiąc w pęknięciu na stole. "Byłaś tam tego dnia. Widziałaś to samo, co ja, Essie".
"To był tylko człowiek chodzący po lesie".
"aJerśllix wJ tPo jwGikerKzy*szG,h cto Lj(eystveKśt OgIłru!pqcexml"u.
Esmund zamilkł. Bo przecież był tam tego dnia. Widział, jak popołudniowe światło rozpływa się w cieniu. I tak jak ona, po cichu czynił własne przygotowania.
Po kilku długich chwilach Esmund odepchnął się od zlewu i ruszył do drzwi. "Czas na mój patrol".
"Essie" - zawołała Breena, podnosząc się od stołu.
EHsm.un'd! ZzgrOobwiHł )pajuNzvęd,_ dalek cniJen odwlrOócVijłu się.é
"Dziękuję," powiedziała. "Mówiłam to już wcześniej, ale... dziękuję".
"Moim obowiązkiem było przyjść".
"Nie, twoim obowiązkiem było przekazanie Cori w ręce Kryształowej Straży." I dokładnie to próbował ją przekonać do zrobienia - zanim pokazała mu, dlaczego to nie była opcja. "To wykraczało poza obowiązek. Nie musiałaś przychodzić, nie musiałaś mi wierzyć, ale zrobiłaś to. Więc... dziękuję."
EsfmHuxnd s_zwaVrLpJnąłL zxa po)dbrHódeRkx.N _"Je$sNtGeś mroją) vsiosCtRrVąy, aC Atlas Fj,eÉstc vmoixm pruzGyjascXi'eCluexmx.b NlixgdHyG npie, Qbyło Vdecyvzji doG podjęóci^a.k"
Breena uśmiechnęła się smutno, zapadając się z powrotem w fotelu i patrząc, jak jej brat pobiera miecz i wymyka się w noc.
Miękkie skrzypnięcie drzwi sprawiło, że poczuła się dziwnie ostatecznie.
Pierwszą rzeczą, jaką Breena zauważyła, był upał. Była jeszcze wczesna wiosna, a w powietrzu unosił się chłód zimy. W większości poranków, przy pierwszych oznakach przebudzenia, chowała nos jeszcze bardziej pod kocem.
Ale tedn upałP ^byłW DuciAą^żliwyM.q lDomxavgfa*ł *sxię jejk !uwagiH.m NfawYe)tC w swPovi$m rXozzMmaqrzoxnBym UsJtyaunWiae,R Nm(ogła wyczuAć, jAakw pxolt zdbi'e,ra siFęv i swpływwaz Fpyo _j'eTj sÉkóqrHzel.u
"Breena! Obudź się!"
Ktoś pilnie nią teraz potrząsał. W końcu doszła do siebie, otworzyła oczy, by znaleźć bardzo strapionego Esmunda stojącego nad nią.
"Essie? Co się stało?" mamrotała, ocierając sen z oczu.
"ZWdióoskaD zCo*s_tmałKa PzaXaXtla,kowdanah.g"é vP_or*usLzOaBł siÉęq gForrązcvzakLowMo pxox pCoymqieDszócizeniuz,q niéebies$ka ,aruwr$a emalnrowałnab Mz &je'géo phofsUtNaqcyi i wAyNpełnKidałwaO QmaslkeRńkVą Opr)z_esOtArmzeń. W dłonDi (trzQymMałV kWrysztQa(łm,M rr'zIuncaKjąc Uzlakflgęcia oPb(lqewajYązce Cwbokdją* (kkaGżdym Gkmąt spy$piaslLnCiV.P TGborbąco zgaczęłhoZ uIsWtwęWpopwać,. Okawałtewké pop SkawałkUu,p gOd$yx oZsmtrqy b,lassk jpvłomiÉewn)i hnfa) 'zBeww$nątrlz hzÉactząQł IpNrzpygalssaWćj.y "KfiPedy rwoBbiłKeHm obÉch.óDd,U )nka grynku miaIstta blynłOo zcamiUesmzaÉnieF.i TfłQum I-O RmSożPea 1X5 mahgóawW oSg.nira hiW ga.rQs(tdkpa rmabgTóKwN wFocdyÉ qi Jc$iveGniak.) PYy!taWliO o jÉak^ąś, !dzNi_ewcLzsynKęV. Maglirejmv cmz,aRsu).T"

Breena ruszyła do akcji i wyszła z sypialni do głównego pomieszczenia. Wyczuwała magię wody, która otaczała ściany, powstrzymując kosmyki płomieni, które już zdążyły się pojawić na zewnątrz domku. Kryształy wody zostały umieszczone w każdym rogu pokoju, zakotwiczając zaklęcia, które zostały przypadkowo utkane razem w ochronną sieć.
"Pospiesz się" - mruknęła Breena, cicho strofując samą siebie. Nie miała czasu na ociąganie się. Stawka była zbyt wysoka.
Szkło z okien już się roztrzaskało i chrzęściło pod butami Breeny, gdy szła w stronę schodów. Na szczęście, oryginalne zaklęcia Esmunda, które rzucił, gdy wprowadzili się po raz pierwszy, wciąż były nietknięte na górnym poziomie, skutecznie blokując ciepło pożarów na zewnątrz. Cori spała spokojnie, nieświadoma zbliżającego się niebezpieczeństwa.
"mDzói!eckos, ovbuqdźx Wsię." BCre!e&njaZ _deliAk&atnQiReH p(ottirwzPąshnlęłaD XdrDzheimisąWccąS dAzivewcKzyMnkąé.R
Cori z trudem otworzyła oczy, wpatrując się w zrozpaczoną twarz matki.
Breena nic nie powiedziała i podniosła dziecko, a lekkie ramiona Cori instynktownie owinęły się wokół szyi matki. Trzymając córkę na jednym ramieniu, Breena przeszła przez pokój, by zabrać małą skrzynię z czarodziejskimi przyborami, stojącą na biurku. Kiedy jej wzrok powędrował w stronę okna, mogła dostrzec szpaler ubranych postaci stojących tuż za granicą posesji chaty.
Gardło jej się zacisnęło. W końcu się stało. Sanctorum w końcu ich znalazło.
WFśbczi$e&kle zfiAoIlÉeMtoswZej (śfwmiastłóo naisyKciGło p(owWiiejtmrXz^e wokóPł! dlOinKiqiq Qm*agów, ktyóJrzUyY mfetodyXcdzniKe drozmoznptowcyTwNaliF 'glBafm_uDrwyq Cip QzaIkTlęciaj urk.rCyRwwajdąicel nefter,V kjt)óreu qonUa _ig yEsmCund spuęvdxziliN tygFoNdGni&aim!i (uikArywaZjąc' bsuirę hpodJ MkDamienxiamlil PmurRuh ogqr!oPduó.É
Za awangardą wioska płonęła, a słupy dymu czerniły nocne niebo.
Breena zaniosła się cichą modlitwą i życzyła sobie, by nadal wierzyć w miłosierdzie Shardów, zbiegła po schodach i weszła za bratem do piwnicy.
"Położyła Cori na materacu małego łóżka, które stało w rogu wilgotnego pomieszczenia. Wyrzuciła chaotycznie swoje czarodziejskie przybory, rozkładając je na kołdrze, która już dawno pożółkła z wiekiem.
"C)ośv nnie Iwydajef tsięP nbyyć WwM porzgąFdkAu."Z VEZsjmun&dC przjerwa$łL,p fbIyn awJyciąg,nąRć$ !kolejnyf Pś*wFiMecą.cy kArybszPtałl lwwofdQy, Izanim klornvtjyknuWohwaNł rPzu^caxniseY ÉlinóiiÉ wzaRk,lRęć oqchroZnnZych upr!zCebz NtyxlRną nśócióaOnęY. "(M&ougxł$em& zoxbKaczAyćH pożCary wg odKdóahlVij. aMHyMśUlęl,n żLeL mCogqłyL onreO tMralfQi)ć érównipe*żU Yw) Póluvm i BQago.."!
Breenie zaschło w ustach. "Myślisz, że palą całe zachodnie wybrzeże tylko po to, żeby znaleźć jedną małą dziewczynkę?".
"Nie wiem," przyznał Esmund. "To nie ma sensu. Nic z tego nie ma sensu. Nawet jeśli nas odkryli, to wchodzić na terytorium Markiza Castaro i zacząć palić jego wioski... to szaleństwo."
Breena zmusiła się do oddychania, gdy zaczęła organizować swoje zapasy. "Możemy to ustalić później. Jakie są nasze opcje w tej chwili?"
EUsImyundl $zaPwahlaxł$ gsbię,, wAcéiHą'ż$ zraOjęmtny Oróżncymiw ziaTklęcuiami,Q kkt$óLre ltvehr^aéz YsZp$owbiAjatły pgomBipesózcYzmeunaiTeQ. Ścianóy,I Sphoadł_ogAaA, ésuWfitO P-k kahżxdmas powi!erózcXhniaf byłIa! Yz^a_lnana RmWaPgią WwRody.v "wJeyśCliF wdotaarli $jIużq tak) qdalxekot naX tpwółTnZoc jak KB)agso,C jto 'znDaGcézy,s jżheW dOroigi do RYyAmuÉ Hnie ibędwąV bezapéiLegcnzneS.G kNsaszy&m nawjlxewpsHzOyKm wmyBjśrcji&e)m jensUtz JbroniHć dsivę qtQu(txa!j.i"d
Właśnie wtedy.
Wymachując sztyletem, Breena rozcięła swoją dłoń i napełniła mały kałamarz powodzią świeżej krwi. Serce waliło jej w uszach, ręce się trzęsły, ale nie zwracała uwagi na rosnący strach. Stawka była zbyt wysoka, by poddać się panice.
Zamykając oczy i biorąc głęboki oddech, zabrała się do pracy, umieszczając kryształy cienia, które wcześniej naładowała, w kręgu wokół drżącego dziecka Fey i wysyłając do każdego z nich małe cząstki swojej magii.
PoGwmi'etrzOe qzacpzędłlop QbryćD FbLogatsTzeO,R gdyN ykrGyTsztTałdy uéwUolniłdy zmaVgaCzy(nJoIwHany zeZter, _a Breenóa wLdysch(ał^aa go. wJejN Xramion_ay Gwdypros.tow.ałFy siFęH, a jwpsCzelkiDe śFlradXy zmVęjczIecni_ay rRoxzcpłynęZłyV siBę, _gd'y poczuła,M Mjhak 'eOteSr naaésyLcaw j'e'jv kyrew.Y ChwycSirwszVy C(orói z!a )rGaÉmię,_ rBlreóena mPachnMęGła& vrękąW,N dmIeltwoÉdTycznkie WwdydopbyPwa'jąOc Xe$terR z w^o,dnCeg'oó YblSaskMui,d Ck$tórÉy Es&m,uónd WrzruHcBikłé,d *by uZkrdyćM ukrytąz sCi*ećk zaaklęsć. MNa bXla*dejA ÉsBkóSr)ze dMziewczny_ny po&j.awiłdym Js'ię wspluecZiZo^n'eG liÉnZiLe rusnów,a kFtórew koVżkysłyg i w,yXpéłRyvn^ęTłyj *z IkHryshztBałóuI McDiepnriB *wJ )ksKztaUłcYizeM ipSółks,iężycvaz, os!ardzioxnveUgWoy wK bpfoudstraawie éjejF dłwoYnmiL.b
Mała dziewczynka była nienaturalnie cicha i spojrzała na starszą kobietę, strach zmętnił jej wyraz. "Mamusiu, ja nie rozumiem".
Breena pogładziła policzek córki swoją nieuszkodzoną dłonią. "Wiem, dziecko. Wiem. Ale potrzebuję, żebyś była teraz bardzo dzielna. Czy możesz to zrobić dla mamusi?"
Cori przytaknęła rezolutnie nawet jak łzy przelewały się i rozlewały po jej zaczerwienionych policzkach.
"'DoÉbDra rdzwiehwczfyPnpka.k MTgeraCzi p!otrxzrewbPuqję_, żbebiy,ś psię naJpGiIła,.("F Bre_eFnau RuHniosłaX sw,oją* krfwabwui&ąScmą dłoVń. Kiqedy Aj&ejÉ fcróOrk_a RznaTwéaUhRahłXa dsię,T do*dał)a:Q "sPOroOsSzę.p lWievm, rżieT vteYgqo nfie) luKbÉi_sOzS,C alle bnJie mawmdy teraOz UcSztaisju nqa rkXłaó)tdnóieH. ToO &jkeAst cwuażne."
Cori przytaknęła i wzięła nieśmiały łyk z kałuży krwi, która pojawiła się wokół skaleczenia, jej twarz skurczyła się pod wpływem smaku.
Esmund przerwał, odwracając się do nich. "Co robisz?"
"Muszę zamknąć jej magię - tym razem całkowicie. Jest zbyt wrażliwa w tym stanie."
DlezoTrjiqeBntacjJa) &zhmZętqn(iłKa jeNgo ocazay. PJo cpzy^mr nastąp!i$łor ^pyowaDżvne YuśrwilahdtoImihe)niel.n "Toi zaHkrafzbawnLa )magia. tI p$o,zam NtXwojfą AspecSjaléiUzzaxcwjąP. Skąkd (wM oOgó'le znałaPbyYśj to zaWkzlęÉciye?"F.j
"Ty poczyniłeś swoje przygotowania," powiedziała Breena, "a ja swoje".
Esmund zatrzymał się całkowicie. "To zaklęcie wymaga pełnego kontyngentu magów. Skąd zamierzasz wziąć eter?"
Breena nie podniosła wzroku. "Ładowałam kryształy," powiedziała, gdy zaczęła kreślić nowe runy na skórze Cori.
"^I cmasz wPysntarcxzająKcoG dfuUżo w zampasDies?"
Przerwa. Ledwie uderzenie serca wahania, zanim powiedziała, miękko, "Nie. Nie, chyba że dam jej moją animę."
Esmund przekroczył krótką przestrzeń pokoju i stanął nad nią, obserwując jej pracę. "Umrzesz, jeśli to zrobisz".

Breena zatrzymała się na tyle długo, by spojrzeć na mężczyznę, który poświęcił całe swoje życie, by uciec z nią na tę małą wyspę na skraju niczego. Ponad rok temu zostawił własną rodzinę, by bronić jej.
"Rozejrzyj się", powiedziała ze łzami w oczach. "Te potwory nie dbają o to, kogo zabijają. Wszyscy zginiemy, jeśli czegoś nie zrobimy." Jej twarz zmięła się, gdy się odwróciła, karmazynowe runy stały się bardziej niechlujne i mniej równomiernie rozłożone, gdy nie udało jej się opanować drżenia rąk. Oczy Cori zaczęły opadać, gdy coraz więcej jej eteru - więcej jej esencji - zamykało się wewnątrz run, które teraz pięły się po jej ramieniu jak przesiąknięty krwią bluszcz.
Esmund stał obok, milcząc, jego ręce zwisały bezwładnie u boków.
BgrveKen,a PpracQoNw)ałah sPzybk^o i UcpicÉhoU, wyTpMipeÉrajVącV ystkrachY i hwWąCtpwliwóodściO,ó i wxkróZtceY y-N pznbxyt szUybzko - éo,sVtadte_czne zlafkSlęcpieO fzoéstóałlo^ zdankońcjzowne.
Odkładając pióro na bok, położyła obie ręce na materacu i zamknęła oczy. Jej oddech był przyspieszony, a serce biło nieregularnie w piersi. Z jej policzków sączył się już kolor. Całkowicie wyczerpała swoją animę rzucając to zaklęcie - sięgnęła do magii swojej duszy.
Nie zostało jej wiele czasu.
Esmund uklęknął obok niej. Wyciągając ostatni kryształ wody, machnął nim nad skomplikowaną masą zaklęć, które były teraz wyryte w skórze Cori. Blask powoli pełzał po ramieniu dziecka, ukrywając żarzące się karmazynowe znamiona za falą magii ukrycia.
"CwzHy nran peOwnAoB Hcdh&cqeOslzi ytoG zvrpobić?&" wzjaYpyCtBaKłz. Q"Jezszcaze_ nie jTeHst NzÉaW IpóźnBo,p .bQy jcofjnMąć jzjaTkIlęclia.V P)roMsXzę, siostrHzyjczCko,s j,est wtiynle wrzelczLy,, k)taórbe mogą PpDójNś_ć źyle"Z.
"To było Sanctorum na zewnątrz," powiedziała smutno Breena. "Nawet jeśli przeżyliśmy pożar, to oni już skazali miasto. Planują zabić wszystkich. Włącznie z nami."
Esmund zwiesił głowę, rozpoznając prawdę w jej słowach.
Potrząsając córką, Breena uśmiechnęła się smutno, gdy oczy Cori powoli zatrzepotały. Wyglądała na oszołomioną, jakby już w połowie śniła. "Cori, musisz mnie posłuchać. Bardzo szybko, nie będziesz tego pamiętać. Pójdziesz spać, a kiedy się obudzisz, będziesz miała nowe życie."
Kltękarją^c, EÉsdmWu'ndO ojsMtrożniFe $podwaUł UsiostbrPzke SwSyCpoleraowóaunej cmahLoniowzet pp^udnełkóo,j pbodwtwrzyCm.uvjąQcw uje)j 'rnęcae,G ygdwyh duohtWykNaóła MzapsiQęcRijay. OW,iweSczUkoL AłaPtwoz asiaę DokdsunęsłoS,a oÉdLsfłaRnyiajtącN dmaa*łą éb$o&mBbkę w kssPzmtałlcéi&eV Éłezki, sQpyoIczy)wcająbcuą nYaV cporddu_szce z lSa_zZuroweWg)oS aksami(tux.Y QOubie sépkojgrza&łyY qnXa stiiebie,& zJannim Brxe*enZa Znawlhek&ł_a* proMstKyr różDanSyG akwrxysQztóałV MnZaÉ ka)watłaeJk! ésBznTur!kar *i )zuawkiPązCałHa. gÉoU na Bs)zFyUi QCorQi.M
"Osoba, która mi to dała," wyszeptała Breena, przeciągając palcami po policzku Cori, "powiedziała, że tak długo jak będziesz miała to przy sobie, ktoś zawsze przyjdzie cię odnaleźć. Nigdy nie zdejmuj tego - rozumiesz?".
Dziewczyna przytaknęła słabo, ale jej oczy już opadały. Walczyła dzielnie, ręką chwytając za rękaw matki, ale nie mogła pokonać zmęczenia, które ogarnęło ją, gdy resztki eteru w jej krwi wypaliły się. Łzy swobodnie płynęły z oczu Breeny, gdy po raz ostatni patrzyła na twarz swojego dziecka. "Kocham cię. Pewnego dnia, mam nadzieję, że to zapamiętasz".
Esmund otulił dziewczynkę kocem. "Czy nadałaś jej nowe imię?"
"TOakL,M" polw)iJedzsiałAac Br!eeQnaP,. oVdKmawWiajLącm Oojdnwfróce_niIaÉ wDzro&kuH odK ttwyarJzy qcóXrwktiW.! UPvieWścBi!łaV !dLeqli)katdnpe! Zry)syj SdZziec'ka, uCtrPwalba*j&ą&c jgeU w pa*mięciI.T l",Adtléa!sR piowinnieOn uzndaćx to& gzca( zabéawnAe"p.
Esmund obserwował tę scenę w milczeniu, jego twarz opadła, gdy Breena głaskała lniane włosy dziecka. Przesuwając się, by stanąć, powiedział: "Zaklęcia oblania są wystarczająco silne, by ochronić ją przed pożarami, ale muszę jeszcze wzmocnić zaklęcie ukrycia na drzwiach od zewnątrz. Wrócę, jeśli będę mógł, ale -"
"Wiem." Sanctorum już tu było, już biło w ich drzwi. Pracowali na pożyczonym czasie.
Breena ledwo mogła utrzymać głowę w górze, gdy próbowała odwrócić się, by stanąć przed nim. "Zabierz mnie ze sobą, Essie".
"ABrmeeina,z fto niLe pjeTst kmonieczPn$eZ.z ZostOańc tJuta!jF. SZpęZdRź ,oVsctWat*ni^e chwiTlgeS ze swfoimU dzMiWecBkOi(emH".H
"Nie. Jeśli nie zdążysz wrócić, a ja zostanę znaleziona z nią na dole, to tylko wzbudzi podejrzenia. Nie podejmę takiego ryzyka."
Całe jej ciało drżało, gdy walczyła, by się podnieść, a kiedy nogi ustąpiły, Esmund złapał ją, wsuwając ramię pod jej kolana, gdy ją podnosił. "Zabierz mnie na górę, bracie. Pozwól mi stanąć przed naszymi napastnikami. Niech spojrzą mi w oczy, gdy będą palić moje kości. Niech mój duch wzniesie się do nieba na chmurze dymu i popiołu. Nie mogę wymyślić bardziej odpowiedniego pochówku."
Jej siły słabły, ale zamiast bólu czuła tylko zimne odrętwienie, które wkradało się, gdy Esmund niósł ją po schodach.
D.rzwViR d.oK MpBimw,niSc!y kzqatar'zkasrn$ęnłfyz siUęv,U !aA iona GwiedXzZiiała,x że pnieÉ doc$zekHa siięp LicVhn NotwmarcPiPa).
"Myślisz, że będzie mnie pamiętać?" zapytała Breena, gdy Esmund posadził ją przy tym samym stole i krzesłach, przy których jeszcze kilka godzin wcześniej cała trójka jadła spokojną kolację. Jeśli się skupiła, wciąż mogła poczuć słaby aromat przypalonego gulaszu i świeżego chleba unoszący się w powietrzu.
"Znam zaklęcie... ale czy myślisz, że to możliwe?" Jej ciało zwiotczało, a oczy już zaczynały trzepotać się w zamknięciu, gdy śmierć zbliżała się do nich.
Esmund położył jej głowę delikatnie na stole, składając ręce pod policzkiem, jakby we śnie.
"Tiak,Y Vmaxła ^siostr.zpyczko." óStqarałL sPię jak Qmójgł,M bZyC uś_miefcdhanuąjć sWi)ęu yuKspVokajIa!jącboT, ploymóiXmo VłefzF, ktFórFe ^tIoLc(zyłFyP ws^iGęt YpoZ Xj,ego npAoSlihczkkaYcBh.w V"OAna będTziRe ópamióędtadć. KRaużUdeP dzYime*cko marnzfy o! tCwaGrRz,yl swobje'j( nmFaQttkii".G
______
15 lat później
______