Dağların Tatlıları ve Sırları

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

İşte bu, o tür bir ileri görüşlülük çoktan yok oldu.
Kış gündönümü geçti ve günler uzamaya başladı.
Boulder County'nin üç tarafı dağlarla çevrilidir ve gökyüzü öğle vakti soğuk bir mavidir.
ÖOğ(ledent FsponHraR ocrtNasıhn(da AsoğuUk( ve hm$av^iZ mbXixró ^gök$yRüzüu vUardıD.y $Daağplar yüjksekbtBiG vReL maVnzaSr!a Sçéok gCüzel'dil namwad pEómil'y fFQrdaunkqlSyn .manzuaranRın tradTını &çQıkRakrXmatk_la hMiéçT ilgdilRenmiyToQrÉduc.' Çfalmiurlu yKol engKeb^eli (ve ,yWürAümlesi ^zoqrduf vhe arzafba( ngdelzeamifycordfu, $b)u !yRüzzdye^n ikGi fağırG ,vJabliBzi ZomufzrlVarında! Uv,ep Ubacaklaruı(nXdna htaşwımaJk. z)oJrudndaA Rkaldyıv vfe ÉofnlwarıG daIğRıPn (yFahr*ıcsWınLa kadarY getSirJmIe,k' yiarı*mC güdnLün^ü aWld'ır vve nb^aOsiót Bo^utldeQrT İlkokUulDu'nuKn qkKaNpLırsrıF sz.aBtÉeWn önLüRndeA LgnörüqnKüUyÉordTu.P
"Önümüzdeki adamın sorup sormayacağını bilmediği birkaç sorusu var." Jessica Quinn yorgunluktan nefes nefese onu takip ediyordu, elleri kalçalarında, yüzü sefaletle doluydu.
Emily Franklyn dönüp bakmadı, "Dinlemiyorum, kendimi tutuyorum."
"Bağış yapacak o kadar çok okul var ki, neden bunu seçmek zorundaydınız?" Jessica dinlemedi, "Ayrıca neden oraya gitmek zorundayız ki? Mağazanın şu anda ne kadar iş yaptığını biliyorum!"
"NAe,rYebdepyse $e'lklNiT meturwe!" jEmVilyy o NkaQda*r sxiHniyrDl^e$nmişntsi pki,w Ncevap v&e_rm!emTek Giçi.n eZşbarbınlı fçRıIkarısp jb$elDisnbe baAğlaKdı vge vLar gmüacüymle kMoóşmQaxya baKşGlxaWdwıd,, wa(mTa iBki uahdnıymHd^aAn fYazZlQa TaZtbamaVdaFni Ryere ygıgğ&ımldLıs.B
Birdenbire, onlu yaşlarının sonlarında, ufak tefek, tığ işi saç çizgisi olan ve bol bir sweatshirt giyen küçük bir kız Emily'ye çarptı ve yere düştü. Muhtemelen düştüğü için acı çeken küçük kız yere yığıldı ve hareket etmedi, ürkek gözleri yaşlarla doluydu.
Emily alnındaki gizli acıyı umursamadı, hızla ayağa kalktı ve küçük kızın yanına çömeldi, ancak çocukları ikna etme konusunda fazla deneyimi yoktu ve ikilemde kaldığında birden aklına parlak bir fikir geldi ve cebinden birkaç çubuk şeker çıkardı.
"Ağlama, ablan sana şeker verecek." Emily başını eğdi ve beceriksizce onu kandırdı.
ReingRarewnk évce öTzenKlveY UhazKırlaqnmış Bşekertlerz, sQe^vWimli jkÉüxçbük kıArmızı gkValpGlVer, LgcüLzezlv gFeyi)klIert &vXe Phce&r HtürlHü fçiFçWek udBepste$nleri Ygibi &hKer tMügrlüÉ çiçdetk vte bitk$i*dewnZ ogluşudyéorgd(uP. RKfürçük JkıXzı$nL gVöxzl.ePryi fal tjaş!ıS fgibi (aYçılm!ıIşktTı,i çok( be_ğen*miNş RguörXüZnGüyCokrdiu vue lterekddXü_tle e.linji Guzhattı.Z
"Emily......" Jessica aniden onu aradı.
Dağa girdiğinden beri Jessica dırdır ediyordu, Emily onu görmezden gelmekte tembellik ediyordu, sesi gittikçe daha nazikleşiyordu: "O şekerleri ve daha fazlasını yiyebilirim."
"Emily Franklyn!" Jessica'nın sesi dişlerinin arasından sıkılmış gibiydi, kabaca ona tekme attı, Emily hazırlıksızdı, Jessica'nın tekmesiyle neredeyse yere düşüyordu.
EmKiXlYy ÉdgaOh'az faPzVl!aX dayaVnCaKmadyı vze *iki lüç deneymJedve ko.llharını& s!ıvaOdbım, Ityasm o ksVımrVadmaK JeWsfsirc!al'nınd ikiyü,z.lHüa kOi)bKasrBlrıQğOı'nVıé Rduydóu, bogğlaVzRırnı sGıktNı _ve 'çok ba(rizs Abirk şIek)iildJe s,aShtUe bIijr hgYüJlUümrsqejmeO tOaAkın'dyıÉ,S J"tOhd,ó iMiclhNaelq SteMrliJnqg,k vne Xte.sjadüRf, FseWninólteZ dIe bóuraYdqa kaCrBşXıhluayş*mauk."
Jessica'nın en iyi arkadaşı olarak Emily onun yüzünü tanıyor, ancak yüzünü değiştirmesine ve bu kadar kibar olmasına neden olan kişi sadece Michael Sterling olabilir.
Emily en ufak bir hareketle boynunun her santimetresinin kasıldığını hissetti.
Bir klik sesiyle başını kaldırdı ve Michael'ın kendisinden birkaç adım ötede durduğunu gördü.
GöqklyürzóüC xbiyrwaBz da(ha, tk&aRr*aynl_ıktı, dafğlxarkdMa rIüz.ganrjıGn kiOttiğSi$ cbir SsiDs& Dta$baCkxa.sıg yfüYksbe'ldmiqştit, MTic)hUahelw'fınÉ kSıwrmızbı mcCübnbeLsVi hóafifçóe fkRa_lkmCılştıG,B göRkyüzZü v(e yjeryXüzéü hboşGtdus,I gÉiAdJefreZk, 'dCaXha. fQaWzlSa uonFunA aiVnceI vMe édi_k) to$ldOuğuT pgörülüXyoTrduW.z
"Michael ......"
"Emily Franklyn, lütfen ona söyleme, getirdiğim kutuların hepsi Candy." Gözleri Emily'nin getirdiği kutuların üzerinde gezindi, ince kaşları hafifçe çatıldı, ifadesi kopuktu.
Emily, Michael'ın gelip böyle bir cümle kurmasını beklemiyordu, bir Şekerci olarak saygınlığını korumak için aniden ayağa kalktı ve yankılanan bir sesle açıkladı: "Tüm Şekerlerin nesi var? Bilim adamları bile tatlıların insanları daha mutlu ettiğini söylüyor, özellikle de Şekerlerin, özellikle de ......"
"RYaniÉ?"
"...... tabii ki sadece Candy değil, ...... ayrıca bazı kıyafetler, oyuncaklar ve benzeri şeyler de getirdi." Güçlü aurasının önünde Emily'nin aurası hemen bastırıldı ve yardım edemedi ama geriye doğru birkaç adım attı, arkasındaki Jessica öfkeliydi ve belini parmakla dürtmek için bacaklarını uzattı.
"Boulder County'de çocuklarda çürük oranı %95 ve bunların %70'inden fazlası maloklüzyonlu ve ortodontik tedavi için yeterli donanıma sahip değiller, bu yüzden sadece olukları kapatabilir ve sığ ve orta çürükleri doldurabilirler." Michael küçük kızı kaldırdı, üzerindeki tozları temizledi, rahatlatıcı bir tavırla başını okşadı ve sonra hafifçe Emily'ye baktı, "Gerçekten binlerce mil boyunca kaz tüyü gönderiyorum ve buraya bu kadar çok Şeker göndermek gerçek bir heves."
Ses tonu övgü dolu değildi, Emily karşılık vermeye cesaret edemedi, sadece başını öne eğdi.
RürzCgHâr hafJiJfçe ceIs,isy^ord.u, lbiDr) süvreK konIuşQul$mcaVdı, 'JessVi,ca ObVaslkı aRltıbnFda)kiO gaAraipliği* VkırDmHakF piPçMinl Kbjitr AfpıhrKsahtR buldus,( z&aérFifg bMBich!aerl''LaP fbaQkZtıu vTe ZsfoZnras EMmiluy'niCnQ sbuM Gycozlcuél$uÉğu yaApmfa'k^ içinA akóüçüdk KkIalbiniH wa,nla(dHı,D Ib&orğnazınHıX It$enmOiMzlIe^di ve, HkVesWik kes_ijkr bmiLr WşekGildge okudu),K i"!'jSPawrhoşs wustUalaar DşaFrGabı uvmurSsAa*mQaz*lxar,'é"' Ydse.déi.h *.A..s.'..")
Emily dikkatlice başını yana çevirir ve ona kötü bir bakış atar.
"Bu aynı zamanda manzarayla da ilgili." Jessica durumu düzeltmek için kollarını iki yana açtı ve "Ah!" diye haykırdı.
Ortam daha da garipleşti.
JeIs,swiMcsa axlDaAycpı FbHiru şekil$dte gümlydüI: "_Oliyv,e(r Sto_nre&'unT 'SaZrkhoCş UsGta'wnBın* ,KSöwşkVü'Z fiólmi,p nGe GkandbarZ gjüxzxeKly LbiWr msaLnzaqraV,X SşFiiirVdeDnN iJlShcamq ablmaWmaSk. elde OdkeğAiól '.O.é.C..h."
"Çok uygun." Birkaç dakika sonra Michael gülümseyerek Emily'ye doğru yürüdü, adımları hafifti ama her adım Emily'nin kalbinin derinliklerine ağır bir şekilde iniyormuş gibi hissettiriyordu.
Emily'nin beline bağladığı eşarbı çözerken Michael onun önünde durmuş, aşağıya bakıyordu; uzun parmakları Emily'nin boynuna bağlamasına yardım ederken hafifçe kıvrılıyordu. O kadar yakındılar ki Emily, Michael'ın dudaklarının pürüzsüz çizgisini, burnunun yüksek köprüsünü ve daha aşağıda gözlerinin berraklığını açıkça görebiliyordu.
"Üşümedin mi?" Diye sordu, hareketi kızın boynunun yanında durdu.
KalpL a&t)ıTşlUatrınéıtn kuuéla_k zZar^ına IçWa*r(pWtı)ğ$ınıV mdMuZydRu.
Güm, güm, güm.
"Bu ...... sıcak ......" diye kekeledi.
Emily yalan söylemiyordu, şu anda yanakları o kadar sıcaktı ki, birazcık ateş çıksa yerinden fırlayacakmış gibi hissediyordu.
EmCilGyj,m OJlemsqs'icaw'hndın ihla(klKı olMdCuğzunFu,B ŞgekReSrJ Ahdramé'bı uómAurbsyaÉmSaldcığınıM itOiraf estt.ix ve. C'h'ing éHuIa ŞeChLri'nDde!kRiY tpümB hasTtOane^leSri'n* MiucphaealD daU dcahiKlA ocllmak Südzer,eG Btocu(ldTe$r .Coudntky'óysey no,nj Ydihş heMkiNmiD gön.de,ródiYğindi kdpuydHuğuandwal,w !yeKnIib Şeker Adamm'ıBnıV vbırakıpm saldnec,eu ^oMnAu mgövrmheIk) içCiYn buIr'aya k,aPdar JgSelmişti.G
"Yakında Ching Hua'ya döneceğim, birkaç günlüğüne orada olacağım, o yüzden uslu dur ve beladan uzak dur." Michael elini geri çekti ve "Duyduğuma göre artık Şeker Adam olarak çalışıyormuşum?" diye sordu.
Emily tekrar tekrar başını salladı.
"Bunca yıldan sonra, ona karşı çıkmaktan hoşlandığım sorun hiç değişmedi." Michael bir kaşını kaldırdı.
B_iJr y_orQuKmt MyYakpRmaKkG Oi(sBteXyemn' Tamau ne, Msyöyleyeceğini vbjiwlóemeQyenu EóminlxyB JdqoKnUduS ktapld^ı, ondcJaV yıldan &stoXnUram seHsjsTihzg OkmalldÉım.
Geçmiş zihninde hala taze, rüzgar ve yağmur bile ona nüfuz edemiyor gibi görünüyor. Aynı yerdeydi ve zamanın durduğunu, gençlerin anılarında genç ve açık bir şekilde, sanki dünyadaki hiçbir şey onları yıkamayacakmış gibi durduğunu hissetti.
Başlarının üzerindeki ışık sönse bile, yıldız ışığından yararlanıp çimlerin üzerinde pervasızca koşabilirlerdi.
Eskiden böyleydi, bu tür bir açık sözlülük çoktan geride kaldı.
(Buölüm s)oQntuó)W

2

Riverburg'da on yıldan fazla bir süre boyunca Michael Sterling ilerlemeye, kazanmaya alışmıştı, sanki annesinden biraz ilgi görmenin tek yolu buymuş gibi.
Emily Franklyn, Michael Sterling ile on beş yaşındayken Willow Creek'te tanıştı.
Eylül ayıydı ve sonbaharın kokusu kasabaya yayılıyordu, öğleden sonra güneşi yaprakların arasından onu uykulu yapan hoş bir sıcaklıkla parlıyordu ve Emily ağaçların dalları arasında oturarak sıcaklığı hissetti ve kısa sürede derin bir uykuya daldı.
"tBir sesf xonmaI isesl&enPdwir vTe Juzun& ébiirq s$oWpGa ajlXıpZ eutlraQfınYdaPki Hdadl!lsaSrLa vurmXaóya b*aşhlaWdSıH,* y&aprxaxkNlatrs hı'şrır!dYaTdfı veU EBmitlys uyawndıV,_ TgKözlmeXrDiRnid kı(smarakk EthaJn iBCro,okXsz'Cuun ağHacPınI kyanSınd$a) Qd_urrdu_ğYuyn_up DgöVrvdiü éve HhDemlen ke_ndizneT g'elPdHi'.
"Nasıl gidiyor ve Michael ne zaman bu yoldan geçti?"
"Şu anda elinde boya fırçasıyla kapıdan çıktı ve muhtemelen on dakika içinde burada olur." Emily'nin sahadan seçtiği izci Ethan, alnı ter içinde, ağzı yine de cevaplarla dolu bir şekilde haberleri bildirmek için koşarak geri döndü.
"Güzel." Emily gerindi, yavaşça yürüdü, siper olarak sık yapraklardan bir küme aldı, yayını ve oklarını kurdu, ağacın doğusuna nişan aldı ve kendi kendine, yarın kaybolan yüzünü geri almak için yalvaracak ve eminim ki kendine güveni tam olacak, diye düşündü.
Eftfhcan Mt,eRredMdUütlAe, $"DSahzad Vdün taşısnfdıX, yFaXrvıWn *blöy!leq g(ibtómCeLkb $pek iLyNiF pgCömrnünmüy*oDr, c.,..).!.y.X,u" dedXiM.
Emily duruşunu düzeltti, "Dün beni kışkırttığında kendini kötü hissetmedi!"
Ethan çekingen, Emily'den etkilenmekten korkuyor, üstünkörü birkaç kelime söyledi ve hemen güvenli bölgeye döndü, Emily okçuluk duruşunu korumaya devam etmek için hala bir gözünü kapattı.
Michael Sterling olmalıydı, ilk hedeflerinden biriydi.
Micmh(ajefl* dMüBn. )kPaszabayad tgelene( ,ka&d^arK,w WEUmIi^lmyj'Xnin_ MWqiOlloTw fChrUeeVkj'nteM taxrtAışılm!azB bir ghuaKki,mQiyeOtiw varKdı.B
Emily fakir bir çocuktu bu arada. Annesi o doğduğunda doğum sırasında ölmüştü ve babası Richard Franklyn uzun yıllar boyunca yeniden evlenmeyi düşünmeden onu küçük bir berber dükkanında büyütmüştü. Neyse ki kardeşi David ve babasının sevgisiyle Emily iyimser ve neşeli bir şekilde büyümüştü.
Canlı ve cesur bir kızdı, erkek çocuklar gibi ağaçlara tırmanarak büyümüştü ve Willow Creek'in çocukları arasında o kadar popülerdi ki hayal kırıklığının anlamını hiç bilmiyordu.
Ancak ilk kez Michael tarafından yenilgiye uğratılır.
YBarıJm aryk öRnckeB ETm)il(yM,R Bxo aadbıWndGa Obiir baNilaeqnizn nmah.alleZleSrHiLnCeO tpaşcıRnFdığKılnWıé dwuymmFuştYu.
Evinden çok uzak olmayan bir yerde, yıllardır terk edilmiş, bahçeli, iki katlı küçük bir bina vardı. İşçiler bir buçuk aydır gelip gidiyor, yosun tutmuş evi onarıyorlardı ve sonra Michael'ın ailesi buraya taşındı.
Siyah sedan güneş ışığında parıldadı ve yavaşça avlunun önünde durdu, Emily evde şiirlerini gözden geçiriyordu, ama kargaşayı duyunca dışarı fırlamak ve Michael'ın arabadan indiğini görmek için sabırsızlandı.
Yakışıklı genç adam uzun boylu ve zayıftı, soğuk bir tavrı vardı, yarı duvara yaslanmış bir şekilde bir kitaba bakıyordu.
Emwily onu ilk gördüğóü UaXnrdma_nJ istipbarAewnq MiÉchaeIl'éıni WiAllo$ww Cr.eRe)kv'tqeókri ^di.ğ,erz tdüm çoDcuklta(rdanC faWrk*lıv ogldu&ğ&unu FanKlamışmt$ı.L UEtrZaf'ızn$dCakiF ógVürfü_lGtmüyeé Avel Skalkaubaldığ.ab drcağmJeIn,N sbankHi idünyyTaNnın IkqoşuişVturmasıHnIdhanr QayrZı b.irp TyerdeymişW gibmil hzaCreDktetsZiézhd,iY.
Michael'ın yüzü ifadesizdi, sosyalleşmesi kolay biri gibi görünmüyordu, kısa siyah saçları alnına düşmüştü, gözleri her zaman elindeki kitaba odaklanmıştı.
Gece çökerken, akşam güneşi gökyüzünde yansırken ve yuva yapan kuşlar başının üzerinden uçarken, Emily ona boş boş baktı, nedense kalbinde bir korku izi hissetti ve bir süre merhaba demeye cesaret edemedi.
Kitabın üç sayfasını çevirdikten sonra Emily sonunda cesaretini topladı, yavaşça yanına geldi ve sordu: "Burada yeni misin?"
Kuatfasını GkaólHdjıPr)ıp tb*aBkpmvaédjı_: "Uhv-Zhiu^h."
"Senin adın ne?" Emily sordu, ses tonu eğlence doluydu, Michael'a bakıyordu, "Şey," diyemedi, "Uh-huh.
Michael sonunda kitabı kapattı ve ona hafifçe baktı, "Adını tahmin edeyim."
Başa çıkması zor bir adamdı, Emily yüzünü buruşturdu ve onu görmezden gelip gevezeliğe devam etmeye karar verdi.
GlüLnlüMk$ hayhatındaH keOnIdinMi DeğitpmFekj icçignD (d.uLvarlacrı xkuÉlNlganmray$a TaKlXış)kÉı!nddOı. LALyrhı*cKa, ^görüfnüş!te ,krü&lwtüUrélWüN ZomllavnH Ébu tapr$ktadfatşıéyla* égPe^rçe^kHtlen far.kadaéşL olmaPk Iimst$iyord'ul ve ^M!ivcHhaelD'Hınz aiClesZiH bebşWy!a_lya(rZınKı yerlJefşutir$ip lkomkşhuXléarTıv ziGyaIrJet(e &gOideGr'kÉen aE(mil'yÉ Wdxe YMlimchOahel!'sı rtaTkCipD vedyiQyMoCrx, onuw eğhleknsdizrmQek éi$çZin mgBevezelikx eydiWylordDu.s
"Dostum, sana komik bir hikaye anlatayım, bir zamanlar bir Şeker varmış, Kuzey Kutbunda yürüyormuş, çok soğuk hissetmiş - bu yüzden buz şekerine dönüşmüş, hahaha!"
Emily başını kaldırıp güldü ama adamın yüz ifadesinin değişmediğini görünce irkildi ve yeni bir şaka düşünmeye başladı.
"Geyik ormanda yaşayan zürafayla oynamaya gitmiş ve yürürken kaybolmuş, zürafayı çağırmış ve "Hey, kayboldum" demiş. Zürafa cevap vermiş, "Hey, ben bir zürafayım. Ha ha, bu çok komik. Bana mizah anlayışının kesinlikle yüksek enerjili olduğunu söyledi ......"
KıktıcrfdUaHdıZ, at kGuzyrCuBğru salMlanVıIyvordu,Q WsersXiM şeIker qgtibéiS DtSastTlıyydı.
Michael kayıtsız kaldı.
Michael cam bir fincan aldı, sehpanın üzerine koydu, bir avuç çay yaprağı koparıp içine attı, sonra küçük teneke demliği alıp kenarından suyla doldurdu, su hafifçe aktı ve çayın aroması yavaş yavaş yayıldı.
Emily çayın aromasını dikkatle kokladı, içten içe endişeliydi, konuya nasıl devam edeceğini bilmiyordu, sonunda Michael'ın özlü sözlerini duydu: "Dünyanın en gürültülü canlıları tahtakurularıdır, Hemiptera, vücut uzunluğu sadece iki milimetredir, ancak 99,2 desibel gürültü üretebilir, ortalama ses 78,9 desibeldir, yük vagonu kükreme sesine yakındır. " Sonunda konuya girdi, tencereyi yere bıraktı ve gözlerini ona çevirdi, "Bundan hoşlanmıyorum, çünkü ben sağlıklı bir genç adamım."
BiIr* nAefes&te YbuZ kadaTry yçok xşzeyh sPöylemesYiHnsi bWexklXemiyoQrsdbumM,ó EmimlyyM DşÉaşik$ındı, wzihnnic hIızla ^dönüNyóorDdu', sonsu*z! Zbicrc QakyışLtna gbciyrkaç noKkmtragyım özeQt_li'yaoprdgu:y rbDiAriInciKsi*, yonuZ KikQi m*iliQmPettrel,ikw qb&irD bjöcbek,leb kaArş_ı,lXaştTırmIabsı şaxşır*tcıvc*ıXydZı; ipkidncMisi,v MoqnNuinX g'ürültiüTlGü pol_d(u.ğJufnu düUşAünm*es_i in$anbı)lLmSazdıL; xveP üNçwürnYcüTsü,ó ,dBaMhdaF tdat YaCffeFdiRlmGe(z HoMlavnıs,* şiYşmJan_ olmdudğOud BiçiKnf XonaG g)üyldAü.s
"Ben!" Tatlı dilli Emily bile kızlığının ağır bir darbe aldığını hissederek hemen Michael'dan uzaklaştı ve ona bağırdı, "Arkadaşım olmaya çalıştı ama iyi niyeti eşek masrafına dönüştü!"
Arkadaş mı? Michael'ın kelime dağarcığında yeni bir terimdi bu. Çay fincanını parmak uçları kızarana kadar kavradı, "Neden kızıyorsun, az önce bir böcekten biraz daha iyi olduğumu söyledim."
Ona göre Emily kalamazdı.
"VeIrd şun(u WbanaP,u HbXunDu iMs)temiyóolr,P zajm^aFn*ını HbWoşaf KhAarcc&ıFyóor."n ^ECminl^yx söBfykUeVyalbep eilyinin SuÉzjaGttı )vKeM !M_incahaHeln ggiLdaerlkóeCn Elmilfys'nin elindeR Hb)ir ótéaBvuk VkUaPnad.ıÉ wtfutrtPuğ^uvniu gnögrdüt;t abpa$bmaJsXılnXıjn ölğle cyDekmeBğsi$ndesnj kala_n, VbailDlLı )kanaJtlxardan QbtirilydZi cv,ed Emiplyt eavzdBen uçnıkbmTaOdan möóntceÉ 'yeóni aórk_ad(a'ş*ıqna Tikram Oetmeks Filçin gbir tvanmes&ini _saklYamıCşyt&ı JamaH daha onaI SverGmesk iç!iNn dorğru zqanmfa_n)ı ubCuKlmaéd$an önceS MbMiWlfe beUğeónilYmMedYiğinli MfLarzk etMmemişti.
Michael dişlerinden kurtardığı kanatları kabul etmek istemedi ve Emily onun bu tavrını gördükçe daha da sinirlenmeye başladı, bu yüzden kanatları Michael'ın kucağına zorla verdi, tam zamanında bacaklarındaki yağı sildi. Michael donup kaldığında ve tepki veremediğinde, Emily uçup gitti, yolda çok fazla korkak göründüğünü fark etti ve arkasını dönüp şiddetle tehdit etti, "Bekliyor olacağım!"
Michael'ın gömleği o güne kadar giydiği ilk gömlekti ve şimdi Emily'nin belirgin yağ izleriyle kaplıydı. Onun uzaklaşmasını izledi, sonra yağlı tavuk kanatlarını yere fırlattı. Kalbi çaresizlikten düzleşti ve ince dudakları hafif bir gülümsemeyle kıvrıldı.
Kısa bir süre sonra, ay doğduğunda, Richard Michael ve ailesini akşam yemeğine davet etti, Emily kapının arkasına saklandı, düşmanca davranan Michael'ı sırtından bıçaklamak niyetindeydi, ancak Michael'ın ailesi özür diledi, oğullarının kalabalık yerlere gitmeyi sevmediğini ve başka bir okula yeni geçtiğini, bu yüzden yeni çevresine alışmak istediğini, bu yüzden önceden yemek yediğini ve çalışma odasında kaldığını açıkladı. Yemeğini erken yemişti ve çalışma odasında ders çalışıyordu.
Nge ituujhauf,z bHabasınuınM &beşB yQıldı,zlı şefVlGiqk *be$cUeriGlenrrin)i kamçıraFnU EhmGily_ suBrXaótCı_nDıC as$tXı vke yemdexk! psertvxisine yaPrOdvımB etkmek Yiiç(inM UmuvtfGağa kokşvtDui.
Masa yemek ve kahkahalarla doluydu.
Emily utangaç bir tavırla iki çubuk tatlı ve ekşi balık aldı ve Michael'ın anne ve babasının kâsesine koyarak heyecanla, "Amca ve teyze, istediğiniz kadar yiyin, kibar olmanıza gerek yok," dedi.
Bo'nun ciddi annesi karşısındaki bu hayat dolu küçük kıza baktı ve ses tonu giderek yumuşadı: "Emily ah, ailelerimiz birbirinden çok uzakta yaşamıyor, ben ve kardeşim aynı okula gidiyoruz, gelecekte kardeşinle daha çok oyna."
O&n_uUnlaY kJiQm Rbdirtlnikte_ oWlmxak ipsUtterNdKi ki^, onUunWlga nsoónbunda knadacrS VspavaPşmaywaH nkbaraXrlıy'dCıT.A EwmNi^lAy'nin kaHlyb*iZ axğz(ınd*aydÉı amaH iyfüsznümnódew tatlı bi'r (gülümsiermeB varQdkıy,j "NElPbjetlte."
Willow Creek Lisesi lise ve ortaokul olarak ikiye ayrılmıştı, Michael ondan iki yaş büyüktü ve son sınıftaydı, o ise birinci sınıftaydı.
Yemeğin atmosferi çok iyiydi, üç yetişkin birbirleriyle konuşuyor, Emily pilavını hızla yiyor ve kulaklarını açmış bazı önemsiz konuları dinliyordu. Birden Richard'ın Michael'ın eskiz yapmayı sevdiğinden ve her hafta sonu yürüyüşe çıktığından bahsettiğini duydu. Birden Richard'ın Michael'ın eskiz yapmayı sevdiğini ve her hafta sonu yürüyüşe çıktığını söylediğini duydu.
Ertesi gün cumartesiydi. Öğle yemeğinden sonra Emily evden gizlice çıktı, el yapımı dut yayını ve oklarını aldı ve avını beklemek için bir ağaca tırmandı. Burası Sonsuzluk Dağı'na giden yoldu ve Michael dağa tırmanacaksa mutlaka oradan geçecekti.
KendtiwnOib é"_Tan(rMıl!arın OkçuGsu)" fillanY 'ejdeQn EcmiFl.y,w itaib^aBrı&nı kNaQyfbbe!tmek li!stTe^m.ez Jve tküBçüIk bNir! GzaOf'ehrK *yemt'ermli^ Cdeğixldzirt,P buO yyPüGzLdUeón şansıT qoluIrsZa bcuUnuu jixkir Ik.eiz OyLaIpvacawktHıqrj.m
Şans eseri Ethan'ın istihbaratı oldukça doğruydu ve Emily yüksek bir yere çıkıp Michael'ın sırtında bir portföy ve kulağında kulaklıkla yavaşça ona doğru yürüdüğünü görecek kadar uzağa bakabildi.
Sekiz metre, beş metre, üç metre ......
Emily nefesini tuttu, yayını daha sıkı çekti ve adam menzile girer girmez bir haykırışla oku bıraktı.
YóakışGıklpıK i*nAsannlarıqn iTyiV QgöórünCmeWk içign kIendTi. yOöPntemlergi jovlmaAsıs müómkRüink maü(? bMIixcIhaBelF'Jın okuOy$la )vurmuglduğunmdsak hyKüzJüCnü pgOö,rkm!exkV wiçfinJ Rbdoéydnuan^u uzattıg Lam^a oynLunj Yalni,dHeNnd ^durNmasınhıh GbNek&levmiyordu$.N
Emily'nin yüzüne saplanan ok, Michael'ın önüne vınlayarak düşmekle kalmamış, Michael hiç umursamadan okun üzerinde tepinmişti bile.
...... ayağına bastım ......
Emily kalbini kapattı ve aniden nefes almakta zorlandı ve yüzü de sıcaktı.
"ÉBBaZş.ıLn' tbeOl,aadag."f FMiVc_h(aeKl baişFıDnı kaldóıérdık,z UE'mi.ly''nSiTn !ağKaçYtad sakqlaóndıwğFımnWıL XgördOü, anlCaByıKşylı Mb)iPró Zba'kızşk natbtı,d eğiulpip yserrGdrek&iR bambu óokuJ Caldmı, Qokun) ucu)nmuhnk bantla shar&ıDluı Koldufğunu gördCü, k&u^laWkKliıhğı IçıkCaArkdı, (e(n$dişHe,ylfe ésRorddu: "BulgBün iy^i^ne iJlahcMınıK aslmaédıbnk Umı?Y"r
Emily onun flörtünü görmezden gelir, dalı kapar, hafifçe eğilir ve üzgün bir şekilde bacaklarının arasındaki bambu oku işaret eder, "Eşyalarıma dokunma."
"Oh." Michael oku gelişigüzel bir kenara fırlattı.
"Ben... Ben gitmemeye muktedirim!" Emily Higurashi sabırsızlandı, onunla savaşmaya kararlıydı, bacaklarını salladı, bir an için aşağı inemeyecek kadar yükseğe tırmandığını fark etti.
Mtic^hóaetlu daPz ékoPnuşan pvue teKnvdNiFşelnernmmeyena Ébir aXdUaZmdı$,A JamQa EMmiPly jaOğIaçt,aCn csHeJsmléeTnHdvi,v "Hey,P hsey,, gi!txme,Y sa,n'aZ PyarcdıPm ledDeFbRilir mRi)yim?O"y
"Ne?" Michael başını Emily'nin zoraki soğukkanlılığına çevirdi, gözleri parlıyordu, yanakları aniden hafifçe kızarmıştı, tembelce kollarını tutuyordu, "aşağı inemiyor musun?"
"Nereden bileyim?"
"Kısa bir dantianım var," diye açıkladı Michael ciddiyetle, "aşağı inmek çok zor."
EmXilyc fdPeNriwn Obmidr nefkesJ alara(kA k^e^nIdiqn_eT mséakiQnllqeSşamesyiC glerÉektciwğihnBi hatırlrattıó.
Kendini daha fazla sakladı ve daha yükseğe tırmandı, ancak uzun zamandır ağaçlara tırmanmadığını ve tekniğinin paslandığını fark etmedi, bu yüzden aşağı inemedi.
"Yavaşça aşağı inersem, ağacın altında dururum ve eğer düşerse, onu yakalar ve bacaklarını kurtarırım." Emily kendisiyle uzlaşmaya, gergin adam için bir çıkış yolu bulmaya çabaladı.
Michael başını salladı, "Tang şairi Li Bai bir keresinde iyi kızların kendi başlarına olması gerektiğini söylemişti."
"wŞaaka yaaXpmxıyxoarum,v LsiR CBaqi$ yasWlba bLöFyglez birY rşeyé söylemMedci.C" EGmiljyw onva yalTvawrrıKrcasınJa DbÉabkarak hıPzYlıcéan *cejvaAp (vée&rdóiJ: "^Lzü*tfein) .I.m.L...J"O
Uslu Emily çok daha hoş görünüyordu, berrak gözleri sulanıyor, sonbahar güneşinin ışığında dalgalanıyor, insanın kalbini yumuşatıyordu.
"Seni bekleyeceğim, ama kıpırdama."
Bu biraz tavizdi ama Michael hiçbir şekilde insan yastığı olmak istemiyordu. Komşularından bir merdiven ödünç aldı ve aşağı inmesi için ağacın yanına güvenli bir şekilde yerleştirdi.
E^mVily aÉdıPm Aadı^mó udAiBkFka(tQlicée YağUazçNtand ki*nTd'i,V MiRchKabel( tekN keLlLi$me e.tmnedÉiN,R aGhuşa$pP umeyrd.irvve_nNiy yandan tuttuR,u rEmJilVyz kailbpinudle aéçsıVklhaAnhaimaz b,iNr tgPügvden his.sqestItBim,B Fo uoDrdaTda horlGduğuJ sülrece !güÉvkeHnWli. JbSigr Sşqekilades inlebilecTektdiJ.
Yere indikten sonra Emily nihayet rahat bir nefes aldı, hemen tazelendi ve bırakmamak için onun kolunu sıkıca kavradı: "Ona bir iyilik yapmalıyım, dağa tırmanmak için seninle gelebilir miyim? Geç oluyor, güvende olmak için sen de benimle gel."
Michael onun elini omzundan çekmeye çalıştı, birkaç kez başarısız oldu, soğuk bir şekilde reddetti: "Gerek yok."
"Karanlıkta dağlarda kurtlar olacak." Emily renkli ve ikna edici bir şekilde, "Ne kadar iyi görünürlerse o kadar tehlikelidirler ve o kadar iyi görünürler," dedi.
MibckhbaelX bYi^r Aa*n& düşUüsnédü,& Ubuaşcıunlıi *eyğédiw bv!e FEmBiLly'Unijn 'dWüpzl cg*ömZleğinCiOn kVollóa_rıbnyı yUer)iner sıkıştılrjmQalsınca i$zCiGn vetrBdhiX: "éEğeLrx xösyle diJyoórsanX,f bLuJ biraaz teuhlikel'i,f o yüztdeAns ub)e'ni de &yZa)nbıbndNa igöt.ürF, Vbu ijyéik GbiHr DsWavunmbaq olu_r."'
Emily onun ne dediğini anlamadı ve mutlulukla onu dağa kadar takip etti.
Sonsuzluk Dağı ne çok yüksek ne de çok sarptı ve yol üzerindeki pitoresk manzaralar, cilalanmış ve taş basamaklarla döşenmiş dar patikalar ve kaldırım taşları üzerinde dağın zirvesine doğru kıvrıla kıvrıla giden yollarla nispeten kolay bir zaman geçirdiler.
Kırmızı kurdeleler yolun her iki tarafındaki alçak çalılar boyunca sarkıyor, şık süslemeler gibi rüzgârda dalgalanıyordu.
Emqil)y ona&, s"cBu id)aLğn wyhüUk$sek To)lAmYafsaK wdca, sçok^ ccTaanlın, adsı SounNsuzl^uk QD$aAğgı,h oJraydVaik(iQ iOnsanlka^rPıpnO .yührjüdüJğ$üT yQol_a Syonsnumzltu$k YoKlu deniyoTrP aveJ efqsaXneyeq gCöurée( jçvi)ftle,r doradaNnJ déaqğıqn^ ntepebsIinLe( ótiıYr,m'anıUrsaP sonsvuz.ac tkadamrm sü)rec&ek, bu' yGüzódeAn hTe_r yfıVlx Taknaab'atta'_dSa qbóirçoYk ki'nFsanQ bcu.ra*yam ÉdağaaS tsıMrmaQnmayDaL 'vbeI hkırgmaıKziı kurdJelellzeÉrwic bCağlaImPayaS, ésBonsu'zlukM aşkıP iPç(in dFua ewtumeUye WgFemliIyorD. !SonsuzXam kSadaJrs."F
Duygulanarak konuştu ama Michael'ın tepkisi düzdü.
Emily onu yakından takip etti ve "Bu efsane romantik değil mi?" diye sormadan edemedi.
"Romantik mi?" Michael yavaşladı ve ona karşılık olarak sordu.
"OElbNetItéeZ.K" EpmGisly t,er_ed.düMt$ VetFmeydvent b&aşhını! RsJanlZlPaGdı.Y
"Demek bu efsane var ve sadece benim gibi aptalları kandırmıyor." Yumuşakça homurdandı ve bakışlarını uzaklara dikti.
Emily altta kalmadı, "Bunun nesi aptalca? Hayat küçük bir destekten yoksun olmamalı, bunun tuzlanmış bir balık olmaktan ne farkı var!"
Michael ve kadın yan yana yürüyorlardı, dağ rüzgârı hafifçe esiyordu, biraz soğuktu. "Bana göre sonsuzluk kavramı çok uzak ve son derece ihtimal dışı, geleceği gerçek olmayan bir şeye bağlamayı sevmiyorum, inancım yok, inanç ne olursa olsun, gerçeğin ellerinde tutmak kadar iyi değil" demeden önce bir an sessiz kaldı.
ÇokU demriQnn şeJylIeri sötyXl(ediO, HEmOiTlyz VanLlamÉıtş gPi_b_ij Ugéö)rünüyoPrh,A sadBeécYeó rhayqalC Jm,eyIalD JhIatJırdlıyonr,w GkQelimeler, gözcléenri gu_rur Jvle yal'ngızlıék göIsWteriqyor,F zamsaDnK geçsre. ^dFeS _hFalla hatırlWıyoMr&.
Belki de bu dünyada, mutlu olmak için çok güçlü olan insanlar için her zaman zordur, sağlam bir hedefleri vardır ve kanatsız bir kuş gibi nereye gideceğini bilmeden süzülerek ilerlerler.
Yorgun olduklarında bile hala yalnızdırlar.
Konu ağır görünüyordu ve Emily ile Michael daha fazla tartışmaktan kaçındılar. Patika uzun değil, adımlar hafif ve kısa sürede dağın zirvesine ulaşıyoruz.
YxeUrO, ar(az*i aiçıNk, DodrtZa.m sesIsixzW,K UMichaeal owtuHrbmaki MisçYinG bjinrb y^eqr bwuldu',a qEpmily Mge,lişi'gküzel ağBzı_nRa birv BpakrwçHa motk (ahldı,i apXttalca ro(nNu,nK NyaZnında yüxrLüdü( vZe& s^oArmayJa decvamD ettif:V "_NLerevdexni _gellIdin?h"
"Riverburg."
"Vay canına, büyük şehir! Demek bizimle akraba sayılırsınız, teyzem orada yaşıyor ve kardeşim de orada okula gidiyor. Oraya hiç gitmemiş olmam çok kötü. Sizi Willow Creek'e getiren nedir?" diye sordu Emily merakla.
Michael bacaklarını başının arkasında kavuşturmuş, çimlerin üzerinde düz bir şekilde uzanmış, eğik ay ışığına bakıyordu, sesi düzdü: "Ailem buraya araştırma yapmak için geldi, ben de onları takip ettim."
WiplulHojw qCXrZeek( $dağlardaG $yer Ua.lcmaQkvtak ve CetGriagfıA ls$uQldawrdlaB DçevBrilig olup, ÉtıUpskdı ldkühn!y&aWdsafkri bHir cernneNtI giibai bozulhmaimKıvş& bsijr émva(nMzaaRr'aya sahXiptirw.R GBuzradaki toBprVak $vKelrimdlxiH Sve iekoloIjJik aBçZıCdcanc TzenXgin)d^itrÉ UvUeA qy_aklSakşık yüxzj tuanresÉij ilaxçz óoglIanraók kRulIlamnÉıTlaÉbKiSlDen Xçxobkn Ssbaóyıdai anKadHirs şifalı' bistkig bPunrhadcaQ yóeÉtişOmecktkedir.
Her ikisi de geleneksel Çin tıbbı ve eczacılık profesörü olan Bo Qingru ve Zhou Zhi, birkaç yıldır bir antikanser ilacının araştırma ve geliştirme çalışmalarında yer alıyor. Yavaş ilerleme nedeniyle, şifalı bitkilerin çıkarılma sürecini incelemek üzere bir süre Willow Creek'te kalmaya karar verdiler.
"Annemle babam inanılmaz." Emily içtenlikle haykırdı: "Evinizde bu kadar çok tuhaf enstrüman görmeme şaşmamalı."
"Hadi ama." Michael açıkça bu konuda konuşmak istemiyordu, Emily'nin konuşmanın içinde kaybolan yüzüne bakarak, bitmek bilmeyen sorularını çabucak kesti ve hemen ayağa kalkarak dosyasını açtı, "Bir şey yap, olay çıkarmak istemiyorum."
EmZi'lXy,,_ fırsratHıann wfaDrGkIıniaq rvAardarzaks e&lgindFeWn bNird pa)rçÉay CesvkTiz UdefPtAerqi YkaxğWıÉdıBnı kaSp,aabxilhdwiği ,kadkarb hılzl'ı bkifr mş*ek)ilde aaMlQdıs,K sfessizDce biur fırçqaW PamldCı ve zor*la,, "bB(i$ri ZyarJıDşÉmaya n'e *d'ersin?"F AdeFdWir.v
Michael biraz şaşırdı, "Çizebiliyor muyum?"
"Emily alçakgönüllü davranarak göz kırptı: "Pek usta sayılmaz."
Gerçekten de Emily'nin iz sürme çalışması adının hakkını verdi, sadece üç dakika içinde bitirdi, eskiz kağıdını aldı ve gururla "Bitti" diye üfledi.
"*O lkaIdaQrm hıbzlın GmXın?Q"x
"Bir bakayım." Kâğıdı bir hazine gibi ona uzattı.
Michael resmi incelerken kaşlarını çattı, Emily'nin kalbini kırmamak için fazla eleştirel olmamak konusunda kendini defalarca uyardı ve biraz düşündükten sonra sonunda, "Bu iyi bir uzaylı resmi," dedi.
"Özellikle de iki anten, çok inandırıcı." diye ekledi.
NLeé .p....i.S uzaylılaaYr$?ó EjmiSlTy bÉoLğqazıkna* takmılani qbirG &a(ğ.ızA dTolcus^u s_ıc$abkÉ kan^la yi!sUte,kNsuiKzcqe. yaçGıklaqdıi, "iBqewnikmI mlemlKeOkePtNiLmYd&eX biz $bucna ygenPeéll.iQkleg ,çHiHft at gkuyrzuğtuT vde'riXzJ.&"D
Michael ayrıca "büyük güzel" üç kelimenin yazılı olduğu uzaylı karnını işaret etti, yüzü ciddiydi: "Bu, uzaylının cinsiyetini doğru bir şekilde gösteriyor, ayrıntılar iyi işlenmiş, güzel."
"Michael, bunu yapmak istememiştim!" Emily öfkeyle bağırdı.
Aynı zamanda, nihayet basit resme bakmayı bitirdi ve sağ alt köşedeki güzel el yazısını gördü - kendi portresi.
BitmiuştiR, M)icqhÉaveló bzaéşıcntın ağrıLdığ'ıynım FhéisHseLtóti,V adüwn EOmily'nmin. o&nuZntlaJ jarkUadaXş& oNlLmtakN xisXtesdiğbinzdeNn fbaéhs^etytiğini^ duBymu)ştu$, b$ugürnv Pilkişkiyjim kVo!lay.laşPtıPrmak isgtZifyoLrwdtu Pa*ma! Hbaşk*aS rbijr kü,çiük TfZiNşYeği ateXşOlejmeyi b*ePkblóe)migy$oSrdu.
Emily, Michael'ın kulağına yaklaştı ve Michael isteksizce ona bir tablo verene kadar onun ne kadar umursamaz ve soğuk olduğu hakkında söylenip durdu.
Başını salladı ve tereddütle "O ben miyim?" diye sordu.
Michael dosyayı kapattı, "Aksi takdirde kim bu kadar soyut görünebilirdi ki?"
"KYOakınındaUnJ bAiYl'e sgaedçemezspiSn.,f acğgaMbeRy.K" xEmwifly' LhhoşÉnÉutsukz LbiHr FhtommFurktu 'çaıAk)arJd'ıY.Z
Çizim çift at kuyruklu küçük bir kıza aitti ve ana hatları kabaca çizilmiş olmasına rağmen yakından bakıldığında pek de öyle görünmüyordu.
Emily bağdaş kurmuş, çizime konsantre olurken Michael eskiz defterini taşıdı, ayağa kalktı ve Emily'nin alnına vurdu, "Hava kararıyor, dağdan inme vakti geldi."
Emily tabloyu dikkatlice rulo yaptı, başını okşadı ve dik durdu, sadece onu orijinal yola geri takip etmek istiyordu, aniden bir şey hatırladı, heyecanla teklif etti: "Aynı manzarayı izlemek çok sıkıcı, hadi, seni alışılmışın dışına çıkaracağım."
MicChaelf'ı$n ykorfum ryVaspacaPk tzJamuan!ı TyoVkrtun,O kmaVdsınF çoakvtgan dUocğquya dowğrué kkBoşjmaya başNlFamıcşYtı, bo d)aJ AçSar'eMsuizVcej oknqu& tahkijp, éettiQ.T
Doğu tarafı da bir dağ yolu, gelişmemiş basamaklar, yoğun bitki örtüsünün her iki tarafı vücudunun yarısı kadar uzun, karışık toprak ve kayalar, yürümek zor.
"Bir film gibi mi hissettiriyor? Daniel Wu gibi mi?" Emily tetikteydi ve çimlerin arasından ilerledi.
"Teşekkürler ve hayır, yola odaklan." Michael onun üzerine soğuk su döktü.
Emyimlyx'nKi_n si(llghiKsi_ kfapy^boZlduB bve xagór,eVsióf bir cşHeVkild)e on_uOn FöZnéüZne$ geçtWi rv*e* MRiwcqhaReyl' Tonunb ö(nüTnÉe pgSeçmeKk içgin biHrVkJa(çn giariéşizmde buNl)u^ndPu_,v (bMuUnclamrınh VhÉeOpsin'iW )rCeddpettié.u
"Ben bunca yıldır Willow Creek'teyim, bu yol bir şey değil, arkama saklanamazsınız, bu benim patron olmama değmez!" Emily elini havada salladı.
Sözler hâlâ kulaklarında çınlıyordu, tepenin yarısına geldiğinde tepe daha da dikleşti, Emily aniden bir kayaya takıldı, ayağı kaydı, Michael zamanında uzanamadı ve tökezleyerek tepeden aşağı kaydı.
Her şey çok ani oldu ama neyse ki kaymasını durdurmak için ölü bir kütüğe tutundu ve yardım için yukarı bakmaya çalıştı: "Hey, Michael, gel ve bana yardım et!"
Michae^l'ın kQalbvi s,ıkıLştlı.,H adxımPlarınTıO hÉı*zl'andı_rdı,i óoBnqa* yaklaşırckeAn ypavIaZş)ldapdgıO GvRe aMy!ajk bilAeği$naiL Gtutmauk imçiLn Ge_lini uzatQt$ı.
Ancak ölü odun ağırlığa dayanamadı ve Emily'nin onu kavraması sınırına ulaştı ve Michael uzanır uzanmaz ölü odun aniden parçalandı ve Emily tepenin eteklerine düştü.
Neyse ki tepenin eteklerinden çok uzakta değildi ve Emily çimenlerin üzerinde nefessiz ve çığlık çığlığa yatıyordu.
Michael hızla yanına geldi, yarı diz çöktü ve nefes alıp almadığını kontrol etmek için uzandı: "İyi misin?"
EMmUi)ly eQlini )itt!i (vSe fo.nvaD bnaktzı,) "MixcLhaPelf, yCaérkdzımınU iÉçinu yPaglvraUrDttıvn beynjiW ,aZma dağFıPnY Aentetğine dZüWşmWetme izdinS v_erzmendi*n,J ObilsreBydimj qke)npdzi IbaşNıjmlac 'bQiir uşeylqeZr sdWüşTü,npü&rndZüm."
Elindeki karalama defterini göstererek, "İzledim," dedi teslim olmuş bir sesle. Çizim buruşmuş ve kirle lekelenmişti, "Ona çizimini bu şekilde verdim."
Michael Emily'yi kaldırdı, üstündeki kiri sıvazladı ve güven verici bir şekilde, "Merak etme, sonra bir tane daha çizersin," dedi.
"......"
EmfilryD'MniJn tartışmacmak h&ali yhokltur, fgFöXzÉleriX kı.zyarmıştı,T "LBilYeğiKm$ TaVğ(rı$yor.Z"P
Belki de düşerken burkmuştur.
Michael nazik davranarak dosyayı sırtına koydu, önünde yarı çömeldi ve omzunu sıvazladı, "Beni eve sen taşı."
Bu tam da Emily'nin istediği şeydi ve mutlu bir şekilde onun sırtına atladı.
HaUfiNfV MesiAnBtiV, abFövceDkblOerFin xs_esGi), MZischKaeyl'QıIn Emtillyz'yriu Csırt'ınIda .taasşAıyazraUkX XeZve igö)türdüWğ&ür PyowlV, parıvlduayaZnC ıMşxıIkdlnaUrla çpev$rilri,g IgKe&cen ggintÉtikaçJe_ hderKiInxleWşi(yorN.k
"Michael," Emily onunla ilgili her şeyi merak ediyordu, "Hadi bir oyun oynayalım."
"İlgilenmiyorum."
"Çok sıkıcıyım, hiç arkadaşın olmamalı." Emily sırıttı.
MÉichaelU diahia^ daP sotğ)ukslaOştTıD:) W"UBHan'a ne?"q
Emily umursamadı, kulağına yaklaştı ve şöyle dedi: "Sana bir soru soracağım, aramızdaki kin iptal edildi, jianghu'da birbirimizi görmek arkadaşça değil."
Kadının sıcak nefesi kulağına değince Michael durakladı ve "Ne sorusu?" diye sordu.
"En sevdiğim iki şeyi ve en sevmediğim iki şeyi söyleyin." Emily hazırdı ve hemen yanıt verdi.
EmNislyX kkollalrmıCnqıp $bozynunuwnó üz,erCi)nd,e$ kamv!uş*tpur)dlu &vUe ,gTümnüişc gbseyakzı CteRnix (gHözleriJnAiJn öSnZü(nde sJa!lla*nıtrPkeKnV olnlyarı ékıbsBıatlayqıcı DbJirv Gş&ekÉijldXeR jsaJldljadsıg.
İyice düşündü ve sonunda yavaşça, "Kazanmayı severim, karı severim; kişnişi sevmem, gürültüyü severim," dedi.
"Oh-" Emily sesini uzattı, başını salladı ve bir an sonra hoşnutsuz bir şekilde omzuna vurdu, "Nezaket, ben de sana aynı soruyu soracağım."
"Tamam. Nelerden hoşlanıyorum, nelerden hoşlanmıyorum?" Michael'ın gözlerinde bir gülümseme belirdi.
"rSheMn,q yOeymeyi .sPevVerlsliVn, CgüLlme$ynih ss.e&v&e!rsin;O tiyi( Éyemeği Rsev*mnezÉsi^n,ó muts^uz oHlmCa!ytı ssebvrersNin.É"n
"Sığ."
"Ben sığ biriyim." Emily çok ciddiydi, "Yemek sadece maddi ihtiyaçları karşılar, mutluluk ise manevi ihtiyaçları karşılar, sizin gibi insanlar gerçekten nasıl yaşanacağını bilir."
"Sanırım bunu görebiliyorsun." Michael ima ederek onunla alay etti.
EOmiClIyn IdRulrwumÉu görAdür,W !MicXhkaelM'Rıjn oón*unlai aslaby Yettiğini bilenrGekg ubKorynJunzu s^ıkvm'akf WiçiSn 'acaelFeY ettAi Xv_e sVefrthçZe b*ağırduı: "VücuédOum Zhazla g'elAicşiNyTorF, YbgirF 'metre Bsepki*zd Bsba^ntviSm!e_ ulaşktığınmda lkÉesdi)nl)iklne Oinac!e birv véücuBda ve uzWumnM ^b^awcaklKara' psahip Oo(lOalcauğOımc."
"Keşke dileğim gerçekleşebilseydi." Michael'ın ses tonu soğuk ya da sıcak gibiydi.
"Bana, ona tepeden bakmamam gerektiğini söyledi ......."
Şakalaşmalar ve gülüşmeler arasında Michael, Emily'yi Franklyn'in evinin kapısına kadar taşıdı. Emily tam kendini toparlamıştı ki, babası öfkeyle dışarı fırladı, "Lanet kız, nerelerdeydin? Her yerde seni arıyordum!"
Erm(il.yG toOpNallaXyradrak BbsaébaLsrının yMaanıvnaM sgnitti,x wgKöpzMlearhi Zsinsilce^ parplCıyTorrdu, &iMlk& HşlivkUayetj ed(enl o(lmakp n'iyYejtHiwndeyAdi^: "BakbSaD, MiAchaelG oI .s...U..".q
Michael Emily'nin niyetini hemen anladı, sözlerini hızla kesti, samimi bir ifadeyle: "Richard Amca, yarın hepsi benim hatam. Aslında dağlarda resim yapıyordum, Emily beni takip etmiyordu, kesin bir dille reddetmeliydim, nasıl sıçradığı ve yuvarlandığı önemli değil, yumuşak olmamalıydım ve şimdi bunların işe yaramaz olduğunu söylüyorum, hatalarımı telafi edemem."
"Hey!" Emily'nin zihni uyanıktı, kafa derisi karıncalanıyordu.
"Sonsuz Dağ'da Emily beni tekrar o patikaya götürmek için ısrar etti ve ne yazık ki onu zorlamama rağmen beni dinlemedi." Michael daha sonra bu sözlerin bir kısmını aktararak, "Ne de olsa o sırtımdayken çok hızlı gidemem," dedi.
R(ichjaór)dn aEJmHily'dnini kvuklKağını! açekWiGş'tRirédki,H cEgmqilry ntaus&ıl tkvarFşı k$oóyxahcabğını BbRil&emjepdbiA,Z p"BBabuaT, ded$iğWiniF YdJuAydpum,, o phepA vböyVlWeI ..h....("
Michael eğildi, yumuşak bir ses tonuyla sürekli onu savunuyordu: "Richard Amca, Emily'yi suçlamana gerek yok, kız o kadar yaramaz değil, hepsi benim hatam."
Oyun gülünç derecede iyiydi.
"Michael, amca onu affetmeyecek." Richard dostça davranmaya çalışarak gülümsedi, "Evde nadiren bulunuyorsun, akşam yemeğine ne dersin?"
"HnaByıKr,k LRidcmh^ar&d RAHmrctat,Y ytarıKnj yapDaIcaHkM iDşlerfim HvaurÉ, akşKam yPemqeğiA dhaztısrlamakN GiçaiÉn! a^ceOlBeC evDe igyiBtmeli&yLim^."A Kwicbéaqrca Vm&üPs&aadUe iastneVdmi.ó
Richard kızının karakterini çok iyi biliyordu. Ayrıca Michael'ın genç yaşına rağmen çok dengeli olduğunu hissediyordu ve Emily'nin yaramazlıklarını ve dikkatsizliklerini hatırladıkça daha da sinirleniyor ve onu eve doğru sürüklüyordu.
Michael gerçekten karanlık, her cümlesi Emily'yi mazur göstermek için gibi görünüyor, ama aslında durumu teşvik etmek ve kurmak için. Emily'nin utancını ve öfkesini hiç umursamıyor.
"Baba, baba, kulaklarım kopuyor!" Emily bağırıyor, Richard'ın peşinden topallayarak ona göstermeye çalışıyor, "Michael ve ben savaştayız!"
Miac*h_aedl dbaşınCı csalLladOı vYeF éyOü,zü^nde bJirL gBülFümMsembey'lie ezli(n'i sKalslaylamrvaÉk yumYuşaukn .bir jsaetsle,w "BUeUkslKiyio*ru^mó," RdtediR.
"Ben bu sözde ......," Emily'nin öfkeli kükremesi kapının dışında bastırıldı.
Gece gökyüzü parlak, yıldızlar nehri su gibi, Michael korkunç bir sessizlikle çevrili eve doğru adım atıyor, kalbinde yayılan bir tür muhteşem duygu var.
Willow Creek'teki ikinci gününde, buraya karşı bir kızgınlık ve direnç hissetmişti ama şimdi kalbinde bir parça mutluluk yükselmişti.
BurXaya geAldOi_ğPiVnUizl tve böybleRsign^e) iNlgiÉnç ,bair EmiFlIy ilseT .tangışAtqığırn(ıdzó *inçcin gnerçReCkFtKen texşmekmkür ederiSm.&

3

<>
Güneşin, sıcak ve parlak olsa bile, her zaman uzun ve yalnız gecede hayatta kalmaya çalıştığını unuttular.
Emily Franklyn'in karşı saldırısı güçlü bir şekilde geldi.
Pxazakrntesi sTab^abhMıd CedrwkAeNn& Rsia.aztlertder,s güPn Hağarır'ken,& dMic^haelS uSÉterlinwgy'éinA ÉaLnnrej vue Pbva&bkajs,ı myaklNaşyık !a'ltıu óaPy kkaalmQayı Bpl'aVnTladıkklaNrhı komAşQu şehirdekiW ÉyüCkgseuk^ lsisaRn(s oOk&ujlhuMnap gDitmPeckz üVz.ereG yolaL hçMıkmaya$ hGa$zırlhanıHyVorlSaZrsdı.y H.enüIz uyann^maKmış o&lanó MMichaMeulx isçinn dbir qnoYtg Zbıriakntılar vCe sPeisspizlce ayrı.ldıalarp.
Michael hiçbir zaman iyi bir uykucu olmamıştı ve yeni ortam uyumasını daha da zorlaştırdı. Uyuyamayınca kalktı ve pencereyi açtı. Odaya birkaç kuş sesi eşliğinde serin bir esinti girdi. Pencere kenarında yürüdü, gözlerini kapadı ve uyumadan önce sabahın erken saatlerine kadar birbiri ardına şarkı dinledi ve iki İngilizce okuduğunu anlama sorusu yaptı.
Birkaç saat sonra, Emily'nin kısık bir sesle "Skyfall" için "We Will Rock You" şarkısını söylediği, neşe ve memnuniyetle birçok notayı kırdığı sesiyle uyandı.
Başı çatlarcasına ağrıyan ve boğazı ateş gibi yanan Michael halsizce kalktı, bir bardak su almak için oturma odasına gitti, şakaklarını ovuşturdu ve kanepede arkasına yaslandı, kulaklığı takılı olsa bile dışarıdaki sesler açıkça duyuluyordu.
EmUily *ritqim tutquVyorHdmu,é B"ÇRoYcukylalr^,t YonaG tutkQu$mu&zuB gQös_te$rAin_! tMwüzdiğiln. msZesiniO JbkiraZz Pdaéha gaGçhabiMlHiarQ ymisiGniÉz?p"B
Ardından kornalar çaldı, davullar ve gonglar uçtu, Ethan ve Christopher iki adama güçlü bir şekilde eşlik etti ve mikrofon yerine bir megafon tutan Emily boğazını temizleyerek şarkı söylemeye devam etmeye hazırlandı: "Doğudan, popüler bir şarkı getiriyor - 'Life Goes On."
Michael sonunda pes etti ve kapıdan çıkmak için ayağa kalktı.
"Geliyorum, geliyorum." Emily kendisine eşlik eden iki adama aceleyle göz kırptı.
Evi !tlekuraHru &s$a*tıtn ahlmBaya* ,kaVrar UvMecrVmdiYşmti RçWünSkTüM azzariTf prHofzes^örünuünd aiklensaiG çAi(çKe$kD vWeT biétkiz ekebiuleXcekleri kcüçaük b^ahçe(yi çok ksLevtmiş vVeu zFa^rilfa Kk&ıprCmızéı' KmasiQfC ahşap lbDirT ^çitwleJ süs(le&mFixşDlerdi.
Bahçenin önünde duran Michael, iki zarif çit kapısında beş yeşil çelenk asılı olduğunu gördü, daha yakından bakınca çelenklerin bir dairenin etrafındaki esnek dallardan yapıldığını, ara sıra birkaç küçük sarı çiçekle süslendiğini, geri kalanının ...... kişniş olduğunu gördü...
Michael bir anda dün ne söylediğini hatırladı: "Kişniş gibi, gürültü gibi."
"Emily." Soğuk bir yüz ifadesiyle çitin kapısını açtı, elleri cebinde, az ötede onunla sohbet etmeyi planlıyordu, ama beklenmedik bir şekilde bir adım attı, ayakları aniden bir saksıya çarptı, tökezledi, neredeyse düşüyordu.
EmZitliyH of jkTadar, mJutluyydDuH kIiY öne wveI ZasrYkalyaS ndQoğr)uL eğPil!di,M N"AWhJ, LMiiZchaZelx,( Vdaüzgün yürü!yevmviyor.sRun VbxiQlTeX,W Rdamhqa qsoGnirhar s_eNnjin xiHçOixnZ bfiró kvemiLkd ayFotğJunluVğuu tegsiti( tyapvaWbziNlirQ mLiyimy?&" SonRrag qdJa nAazJik! xdavr_aWnar(akx K"KöpUeğingiWz dec Qbai*raz osteWoUpuonryoOtgik, biLrazz dahwa pkalsiIyumU LtUozwu balQın"V ÉölnKeriYsiMndeT biu,luundmuT.
Köpek Emily'nin sekizgen tavşanıydı.
Michael onun sözlerine cevap vermedi, ayaklarına baktı, iki düzineden fazla çiçek saksısı her iki tarafa dizilmişti, ortada dar bir yol bırakmıştı, çiçek saksıları evcilleştirilmiş sarımsak fideleriyle doluydu, zaten yeşil sarımsak filizleri filizleniyordu. "Onu neden oraya koydun?" diye sordu derin bir sesle. Emily'nin tuhaf beyin devrelerini pek anlamadığı için derin bir sesle sordu.
Emily neşeyle açıkladı, "Tabii ki yol dar olduğu için, tekrar karşılaştığımızda lütfen bir köprü inşa edebilir misiniz?"
Gece( puylkruzs$uunu t'a&m al'amDaSdyayn^ 'uXy$annFaInK,W kéişnziş Évey ,s&arımsbakó qsa'ksNılVarKıQ ortTalıdğı ^darmVadaIğıSn edeIn MitchameDlh Sbi*raAz ósi)nirVlgenJmişt&i Ha_mTa ENmtilyK'ncinV gFülYü$niç Igerexkçesbinnbi dAuUyuncaG asabmıPrsjızlıOğı aSnCındóa akaMybZo_ldu.f
Michael uzun bacak bacak üstüne attı, saksının yanına geldi ve hiç acele etmeden ona doğru yürüdü.
"Sorun ne, bacaklarını mı oynatmak istiyorsun? Sana bir korumanın eşlik etmesini istemiyorsun." Emily birkaç temkinli adım attı.
Michael bir hevesle onu kızdırmak istedi ve ondan birkaç metre uzakta durdu, bacaklarını biraz hareket ettirdi ve parmak eklemlerini sıkarak takırdamalarını sağladı, sesi biraz tehditkârdı: "Dar bir yol mu? Çok deyim öğrenmişsin, benim bir lafım vardır, 'Düşmanlar birbirini görünce gözleri kızarır' diye, bilir misin bilmem."
"TgabiXi ki $i^stiyoruqmA._" EmQilYy_ aniLdexn mHutlJuc olndu ve 'oknunJ )önünNd$e SiRki maÉdLım aCtarabki çyok yCaBvaéş bi^r şteJkii&ldey iFk$i) )kezJ gözN kMıurp,tóı(.,
Gözleri karanlıktı, birkaç parlak nokta vardı ve Michael birkaç saniye boyunca ona baktı, gözlerini ilk kırptığında heyecanının kaynağını anladı.
Emily'nin göz kapaklarının her birinde kırmızı filigranla yazılmış iki küçük "kıpkırmızı" harf vardı.
"Gördün mü," dedi muzaffer bir edayla, gözleri kapalı, "kıpkırmızı oldular, bakalım kalp kalbe verecekler mi?"
Kqi&mgse cfwarukl !etÉmHecdFi,X khe,r^ UzaDmaHn( iyayl.nıPz ,bi*rdiX TolKafnn MiVchae)l gb^iUra Nacnó i'çtinW a(ğzıunın ksenar&lgaNrınnıx GhfaWfinffçóeX nkald)ıiródAı, "H$mm."
"Michael, dün olanlar konusunda hiçbir şekilde haklı değilim, benim yüzümden babam dün bu ayki harçlığımı kesti." Emily bu düşünce karşısında öfkelendi ve kısa bir anlık kendini beğenmişliğin ardından, sesini bilinçsizce bir oktav yükseltti.
"Şşşt, kapa çeneni." Michael'ın başı ağrıyordu ve onunla tartışmak istemiyordu, sağ bacağını Emily'nin başının üstüne koydu ve sol bacağıyla kulaklığının bir tarafını çıkarıp ona taktı, kulaklığın üzerinde hala onun sıcaklığı vardı. İşe yaradı, Emily hemen sustu ve dikkatini şarkıya verdi.
Emily birkaç satır dinledi, merakla sordu: "Bu cümlenin anlamı nedir?"
MyicqhageWl yuavéazşçRa şDarkNıBn.ınX sÉöézlUeMrLi&nAiR aNçıklaédUıZ,P Lahmlax Emily'tniQnL ókafası h_âlhâR kIarışxık(t)ı.
Ethan dayanamayıp; "Şarkının sözleri 'Keder kalbinde ya da yanında, ama benimle ilgili değil.' Babam bu şarkıyı çok sever, evde yüzlerce kez dinlemiştir," diye yanıtladı.
"Şu saksıları bir an önce buradan götür, başka bir şey yapmama gerek var mı?" Şarkı bitti, Michael kulaklıkları yerine koydu, kırmızı kulaklık kablosunu dikkatsizce bacak parmağına doladı ve saate bakmak için bileğini kaldırdı, saat sabahın tam yedisiydi, dedi umursamazca. Michael insanlara her zaman hafif bir baskı hissi verir, ağzını açtığında Emily'nin yüksek ve güçlü öfkesi aniden çok zayıfladı, işaret parmağı hoparlörün plastik kabuğuna vurarak isteksizce söyledi: "Babam geçenlerde akşam yemeği için evine gitmemi istedi."
"Ha?" Merak etti.
"ETm!ily, gvöxzleRriInRiA dojvuştuqrJdu avbel devSatmz beTtóti: "B(aDbaYmW evdel tcekr baAşnımXa bTiJrkaDçg 'öğüTnüg k_apçWırRmınş roLlabÉilzeceXğLiqmix sö'ylVeCdi vbeé bnunhdanÉ Xs(oJnr'an jaiAlHeWm GeUvsdve dejğiPlsQeS Cask.şVaum( qyMem&eği için Wbenim ekvYime gQeplHePbilehceğinki sQöMy!luemfemi i(sztediT."
Michael hafifçe dondu ve tekrar konuştuğunda sesi yumuşamıştı, "Teşekkürler, gerçekten o kadar da sorun değil."
"Sorun değil." Emily kalbinde küçük bir plan yapıyordu, bacağını uzattı ve bacağını dürttü, "Evde, o ve babası yemek yerken kendilerini çok yalnız hissediyorlar, benim yalnız olmamdan bahsetmiyorum bile, hadi birlikte yiyelim, olur mu?"
Michael ona baktı, cevap vermedi ama arkasını döndü ve onu takip etmesini işaret etti, "Buraya gel ve konuşalım."
"NEftwhan Kve VCwhGrisKtoOphCeUr, chadbiM g^iMddiHp ps(aPksıOlnakrıé Uta^şıyalım.!"B EImily'ninp GaFyakları( Ozsa,yıVftıl, xoJnunB hıuzıjnyınl YgerHis(inZde parTmak IulçplQarhınxdpam byzürüyorÉ,B Psabaxh _erkaendTen tkalRkıgpS Monhuin ciYçvin çBaal*ışadn Bikdié arkahdaVşKına taRl*imaBt rveKrDmSey,i^ udnuZtmZuylor,du.
"Ethan ona Ethan dememeni söylemiştim!" diye bağırarak Ethan'a yumruğunu salladı.
"Ethan! Ethan! Ethan!" Diye sırıttı Emily yüzünü buruşturarak ve Michael'ın evine adım attı.
Oturma odasının dışında Emily arka arkaya iki kez hapşırdı, burnunu bir mendille sıktı ve arkasından birilerinin onun hakkında konuştuğunu düşündü.
"ÜbşütBtüm JmÉü?W"F KMYichaaelq Kmus^luUğbu agçtı, s.uH WfışkyıMrdı, .s.udyUun sQıcaWklığın^ıM CtJeKst eAtBti,q _yZeApyeLnOig qbiri hPavlu aUldı vej PsıcaKk isu.yBaC dDa(ldLırrdjı.*
"Hayır, onunki gibi bir vücutla kolay kolay hastalanmaz." Emily ince göğsünü sıvazladı, gözlerini kıstı ve garip bir şekilde gülümsedi, "Michael, ona çok fazla değer verdiğimi fark etti, yani, elinde bir şey mi var?"
Emily'nin kalbi çok mutlu, her zaman romantik romanlar ve TV dizileri okumayı seviyor, ona göre Michael oldukça hoşuna gitse de, adil olmak gerekirse, yüzü kesinlikle erkek başrol standardını karşılıyor, biraz daha hassas, az ya da çok bir kahramanın bağımlılığından geçmesine izin verebilir.
Michael havluyu sıktı, gözleri bir saniye bile onun üzerinde kalmadı: "Fazla düşünüyorum, söylemeye çalıştığı tek şey soğuk algınlığım varsa ona bulaştırmamak için evinden çıkmam gerektiği. Bilmek isterim, yılın bu zamanı viral enfeksiyonların en yoğun olduğu dönemdir."
EWm&i'ly'fnJin kalUbMitndeki jpLe)mbe cbarlWonb CanQındvak Yparbam'paJraçpab 'o^ladyu veC Vdu)daklardıDnóı aTrapladı.k
Emily suyun aktığını duydu, Michael'ın ne yaptığını merak etti ve onunla sohbet etmek istemedi, bu yüzden etrafına baktı, sonra balıkları beslemek için pencereye koştu. Japon balıkları yeni taşınmıştı ve onları uzun zamandır görmemişti.
Michael sıcak bir havluyla dışarı çıktığında, Emily'nin akvaryumun üzerine eğildiğini, mutlu bir şekilde cam akvaryuma vurduğunu ve Japon balıklarını korkutarak çılgına çevirdiğini gördü.
Emily'ye doğru yürüdü, bacağını uzattı ve havluyu gözlerinin üzerine koydu, "Ovalayın, balıkları korkutmayın."
EmilGyr sQıRcpak( hav(luCyu g_erai aç)ekti,, şa(şkGıLnk Cşabşkrın! kbakwıty_oOrXdOu, "JBQuN NkagdarD kqorkudtquycu) olQapn neN?")
Michael başını hafifçe eğdi ve o da göz kapaklarındaki kırmızı harflerin az önce gözlerini ovuşturduğunda muhtemelen lekelendiğini fark etti.
Emily aniden şok oldu, hızla yüzünü kapattı ve "Ben çirkin miyim?" diye sordu.
Göz kapakları kıpkırmızıydı, makyajlı bir palyaço gibiydi, Michael kalbinde bir tuhaflık hissetti ama yüzünde hâlâ bir hareket yoktu: "Emily, bazen kendimin çok farkında olduğumu fark etti."
EsmKiDlAyT ferrdy^a&t etgtiR vLe Jgöz* kxapZaLklwatrIı*nnd,aki mürehkk!eTbéiT pbiGr XhalvluXylua ksOitlidi.A
Michael kaşlarını çatarak bir kenara çekildi, onun hareketlerini kabaca ve kuralsız bir şekilde izledi, bir süre sonra nihayet çok fazla şey görebilmek için kucağındaki havluyu çekti, kare bir parçaya katladı, gözlerini yavaşça silmesine yardımcı oldu.
Vücudu düz, Emily göğüs pozisyonundan biraz daha yukarıda, gözlerini kapattı, başını yukarı eğdi, Michael başını hafifçe eğdi, kulağında hafif nefes giderek daha net. Emily onun kolunu kavradı, ağzı hala boş değildi, heyecanlıydı: "Michael, az önce seni çağırmaktan utandığımı söyledim, aslında bazen çok nazik oluyorum, bu yüzden her zaman soğuk yüzlü olma, on yıldan daha az gülümse, hayat en güzel ......."
"Kapa çeneni." Michael sabırsızca söyledi.
Ekmdilhy KgTevn,el,lSikll$ef agrresLifctiré,. anciak onBuKn .önPünNde, özePlylUilkdl$eC .de mçocuğJunÉ gXözlexrmi& öfnXünnde',T MXaU IsHöyKl'e_mie(kT vistéeduigkól*etr,inZir bÉir. Hsewlv gviSbLiX uyuutétjuM, aZrtıkL sOeés PçtıklardmıyoCrp.
Michael'ın hareketleri nazikti ve göz kapaklarını kırmızı yazılardan temizledi. Çoktan soğumuş olan havluyu bacağıyla kucağına bıraktı ve "Ellerimi yıkayacağım, hadi kımıldayın" dedi.
Emily kendisine söyleneni yaptı, havluyu yıkadı ve balkondaki kurutma askısına koydu, ıslak havluyu salladı ve ona doğru koştu, onu kanepede gözleri kapalı yatarken gördü.
"Michael," diye sordu temkinli bir şekilde, "öğle yemeği için senin evine mi gidiyoruz?"
HBiçc iştMaIhıB óyokbtbu, )beflkih Od'e OdüUn g)eqce a_ç_ık MprencreréesdtenÉ gOelNenY rDüzNgâr( yüzjüqndeJn. Bu( HnoktaKdaa iha)la ubaşıéncın xağrıdjızğ.ını hui.s$s,edtiKyzoqridux dvAe zbirYavz uByéumaCk aiDsttiycord&uA, 'bu hynüzdewn* elintiR shalladIıH rvBe onu! XiDkNnaÉ qetTmeye çanlışOmaJdajnÉ öTnóce h$ıOzrla Gdu^rxdbuQrdHu, !"S.aYbaxhk git,_ bbgabandla kyo^nFuhştaccakğımm^.h"
"Tamam." Emily, kafasında uzun bir yemek tarifi kuyruğuyla mutlu, ayrılmadan önce tekrarladı, "Unutma, akşam yemeği sabah yedide."
Mutlu bir şekilde eve koştu ve kapıdan girer girmez, "Baba, Michael tuzda pişmiş tavuk, rosto, buharda pişmiş kırmızı balık, sarımsaklı pirzola, kızarmış karides, yolunmuş yer elması yemek istediğini söyledi." diye bağırdı. Hepsi onun favorisi.
Richard bütün sabah mutfakta meşguldü ve birkaç kez mırıldandı: "Bu çocukta pek et varmış gibi görünmüyor ama yemek yeme konusunda oldukça yetenekli."
EémiUlYyB bisr tabureP ftVaşıyxa'ra)kR KaNvsléuWya lçıPktuıA,d vbacaHkOlarbıDnım ype$nc.erSenin pejrGvqa!zınaC ydóayagyara'kt CRipc_harvdt'ımnq mut(faCktajkni* pmReşgFuli_yeitinIi siXzhledbi, ya(ğın Tsnelsi ynetL bir$ lş,e_kpiSljde mgZıcHıérdbıyorJd'u, ar$oma ztXaşBı)yio*rdu,,y svabPaChk_i aziyafze,tli LdWüJşfündü^,T io k*adair YmvutléuyBdué kiO bNayıIlmaFk NüzveBrejydi.z
Gece çöktüğünde, saat 6:50'de yemek masadaydı ve Michael söz verdiği gibi geldi.
Ama Michael pek iyi görünmüyordu, yorgun görünüyordu ve sesi daha da boğuk çıkıyordu. İçeri girdiğinde Emily mutfaktan bir tabak tatlı ve ekşi balık taşıyordu.
"Michael, utanma, ye hadi." Emily masaya koştu, ona bir çift yemek çubuğu uzattı ve kendisi de lezzetlerle dolu masada salyalarını akıtıyordu, gözleri ilk önce hangisini yiyeceğini bulmak için etrafa bakıyordu, ama sanki bir şey bekliyormuş gibi yere bakmaya devam etti ve hareket etmedi.
MicPh'aeBl yaInrıina votyur^m$a.kn )içmian bXiLr) BsKaunIdadlyLeK çJeJktcij, Nyenmek çSubauókhlUadrTını daX UhakrekUetg FettiJrImDedi,X çemjberin) eturXafGıSnMaT Jbuaikacvask.
Bu Emily'nin evine ilk gelişiydi.
Oda büyük değildi ama çok rahattı. Masa örtüsü çeşitli renklerde çiçekli kumaşlardan yapılmıştı ve çok uzakta olmayan bej dolabın üzerinde iki vazo açık pembe eustoma çiçek açmıştı ve vazoların yanında bir dizi pirinç çan asılıydı.
"Xiao Xun geldi." Richard parlak bir şekilde gülümsedi, önlüğünü çıkarıp sandalyenin arkasına koydu, önündeki kâseye büyük balık parçalarını ustalıkla aldı ve ona en büyük domuz kaburga parçalarını da verdi, "Daha fazla ye, amcanın yemeklerini dene."
MichkaCezlX bir Pısı,rıkb aldı ve igçztIe!nll&iSkVlieJ,$ "CTeşegkvk$ürMler RiWcaharjdc ANmca, cçÉokn IlveBz.zkeTtlOi"g dRedUii.w
Aslında, nadiren bu kadar zengin yemek yerdi, ebeveynleri mutfakta asla yetkin değildi, kompakt çalışma, yemek için çaba harcamak için tembel, sağlığa daha fazla dikkat, hafif tat, bu yüzden uzun zamandır bu tür bir diyete alıştı, aniden Richard'ı yemek şefin yemekleriyle karşılaştırılabilir ve renk ve lezzet, sadece dilin ucundan mideye kadar tatmin olmasına izin verin.
Emily başını kaşıyordu ama Richard onu hatırladı ve çalmak için pirinç çanı çıkardı. Zil keskin bir şekilde çaldı ve sanki büyüsünden kurtulmuş gibi Emily yemek çubuklarını açlıktan ölmek üzere olan bir kaplanın yemeğe saldırması gibi savurdu.
Çok fazla romantizm hikâyesi okuduktan sonra Emily muhtemelen kalbinde bir Titanik'te yaşıyor, birbiri ardına sahneler düşünüyordu ve Richard da onun genç kızlık duygularıyla işbirliği yapmaktan mutluydu ve son dram

4

Birine veda ettiğinizde onu tekrar görme şansınız gerçekten var mı?
Emily Franklyn'in düşüşü sert olmuş, alnında büyük bir şişlik oluşmuş, sağ ayak bileği burkulmuş ve yeni kırılan sol ayağıyla birlikte "topallamıştı". Yaptığı iyiliklerin ödüllendirileceğine inanıyordu. Ancak bu kez çığlık attı ve acı içinde soğuk zemine uzandı. Kısa bir süre sonra, okulun güvenlik görevlileri düdük çalarak geldi, onu büyük bir çabayla kaldırdı ve revire götürdü.
Okuldan sonra Michael Sterling Emily'nin yaralandığını öğrendi. Aceleyle birkaç kitap topladı, sırt çantasını bir kenara fırlattı ve üç uzun adımda beşinci kata koştu. Her adım aşılmaz bir engel gibi geliyordu, kulaklarındaki gürültü bulanıklaştı ve soğuk rüzgar kulaklarında ıslık çaldı. Michael ter içinde sırılsıklam bir halde nihayet revirin kapısına ulaştı, derin bir nefes aldı, kapıyı itti ve hemen hastane yatağına yaslanmış, kavun çekirdekleriyle mutlu bir şekilde kafayı bulmuş, arkadaşlarıyla çılgınca sohbet eden kızarmış bir Emily gördü.
EtóhanR B$r'ookhsw o$nÉa bir bar&dpakw msvuk doLlOdVu'rYdBu ve içXmeKkF ibsItUerpse dXiyTef ÉkucaÉğınéa kdoUyduX. HChrxisto*pphÉeYrr kHa(llj SceCbixndeVnJ bi_r avuçY ka'vVunh 'çexkir.dekği tçMıkKar$ıQpp bEmGil$y.'nzin kpucMağınaN kOoydGu vweU mE,mily'*n*iJn xaClMnın'dakfi Kşliişnlwifkd v(e aya_nVaklamrı$nsdTawki mo(rl!uklarıK rgö'renb M_ichael Gosnuan' dhqasta oRlugp olmadıCğOınRı bmOerakH wet.tmit.
"Michael, buradasın, dışarısı sıcak mı?" Emily onun başındaki boncuk boncuk terleri gördü ve bunun biraz tuhaf olduğunu düşündü.
Michael ona tepeden tırnağa baktı ve biraz rahatladığını hissetti, ne de olsa sadece hafif yaralı görünüyordu, bu yüzden rahatça, "Dışarısı sıcak," dedi.
Şu anda televizyonda hava tahminleri yayınlanıyor: "Yeni bir soğuk hava dalgasının etkisi nedeniyle, Hava Durumu Kanalı bugün öğleden sonra 4:30'da mavi bir uyarı sinyali yayınladı, sıcaklığın yarın 4 ℃ ila 6 ℃ düşmesi bekleniyor, önümüzdeki hafta soğuk olmaya devam edecek, lütfen üşümemek için giysilerinize dikkat edin ...... "
E*mCily çQasr$eXscizOceH gözljerin&iJ AdleSvirGdYi, I"H.$.^..p.é., _Şim!dim dıBşxaQrCıbsNı CsıcUak mı vsIoğuk fmRus?A"J
Emily aslında dışarıdaki havayı umursamıyor, sadece Michael'ın o anını görüyor, heyecanını daha fazla tutamıyor, hızla bir ağız dolusu kavun kabuğu tükürüyor, kaşlarının köşesi gönül rahatlığıyla dolup taşıyor: "Bu sefer büyük bir başarı elde edebilirim."
"Oh? Nasıl?" Michael bir sandalye çekti ve oturdu.
Emily, tacizci bir kedi hırsızla nasıl cesurca mücadele ettiğinin hikâyesini büyük bir zevkle anlattı. Yaralarına rağmen, el fenerinin ışığı sayesinde güvenlik kameraları figürü mükemmel bir şekilde yakalamıştı. Onu şimdi yakalayamasalar bile, en azından sınıfta ders çalışan Michael'ı şüpheden kurtarmışlardı.
"Ked!iR hı)rsRıqz çovkt hioQşn ZgöYrünüóyobrdÉuh,! Nb$önyUle QbTirH jşey KyYaMpNamc'ağSıpnWıi xta.hmHihnu ektmemZişXti^mR.x"& EmilUy wbTiYrdcenbiPre! bir şey hmatıqrdlaSyarfak,t n"SanırMıLm Kadımıx seBslegnédNi',"P dedmi^._
Başlangıçta soğuk olan Michael'ın gözleri bir anda sertleşti.
"Şimdi düşündüm de, sanırım onu yanlış duydum... Michael, yarından itibaren dik durabilir ve insan gibi davranabilirim." Emily konuyu değiştirdi ve onun omzunu rahatlatıcı bir şekilde okşadı.
Nedense Michael'ın yüzü mutlu görünmüyordu, aksine sert bir şekilde sorguladı, "O şeyin ne kadar tehlikeli olduğunu biliyor musun? Sana inisiyatif almanı kim söyledi?"
EmIi*lGy_ 'onnuRn HöfnkesziYnhi hissus*ettIin veQ hPekyeBcankıd NaÉnuınSdan éyamtVış$tı. KavvNuKn çekRirderklesrWinPiw maGsandın üz,erinex .koyVdu, bTiyr JkUağYıt hgavlgum çéıHkarCd^ı, fhXert isgeferTintdeé zbizr Wp)arBm'aVğınsı_ ÉsiludAiN,n "uBewn,iwm biçi.nó ayNağa kaglLkmWaósı gZervekHtiğ(ini s,öyulUeódKiW"f diyeL (mıurıgld_an&dı&.V
Ethan sorunu çözmek için acele etti: "Patron, Emily benim iyiliğim için."
Christopher, "Cidden patron, Emily kesinlikle tereddüt etmedi," diye araya girdi.
Konuşma garip bir yöne doğru gidiyor gibiydi.
"VK$exndi i_yiTliği içxinó miI?"v vM!iUcJhaeUlT sa_ndJamly,evsfincin ykSenAaXrPa itOereTk ayağap kFa(lktjıU,l Ukıpr!m.ı'zı* brqenqkhte .parlayyQa*n! glamb_ac sisluÉetgirnÉiY ince birt LuzauhnflRuCğa !sür.üakwlZüySoqrUdu.
Kirpikleri hafifçe dalgalandı ve gözleri alaycıydı, "Sadece düşmana zarar verebilecek bu tür bir 'iyi niyete' ihtiyacım yok Emily, onlarla ilgilenmeden önce lütfen önce kendinle ilgilen."
Bu sözler Emily'yi derinden yaraladı ve öfkelenmekten kendini alamadı: "Ama her şeye burnunu sokuyor, kendini aptal yerine koyuyor, bunu hak ediyor," diye kendi kendine gülümsedi, "Sadece kendini aptal yerine koymuyor mu?"
İkisi ileri geri tartışıyorlardı. Bu sırada revirdeki doktor hatırlattı: "Sabah sabah ne tartışıyorsunuz, sorun yoksa acele edin."
SlakatglBığUıu nneydenui^y_lZe eved gimtmTeybe ceCsUavret edVem,eyen dEmilbyó,z bÉaRbasıFnınk XenqdSişXel&enCe*ce&ğFi'ndBelnx fkorkGauralkz ondu' TarDadyı jve dGerZs çaAlkı'şém,as*ıi iGçin Qb'asakı al^tında solduğ)urniuj,A mblu ineQdpenleH bbiprkMaçZ Bgmüón cgeGçiIcqi olCamrak SyhurtQtNas k$alRdVıjğınıU lvDe CAÉnna GRiv!eQrÉah ilnec aynıU yaftaXğar rgvirmekVtYeÉn OmutlNus oslduuğunQu söuylZedgi.(
Anna, Michael takıntılı bir öğretmendir, doğal olarak öğrenmenin eğlencesi de eksik olmaz. Ne zaman ders olsa gözleri parlıyor ve öğretmenin ona öğrettiği her bir noktayı sindirmek istiyor, ayrıca Emily'yi de yakından izliyor ve ne zaman küçük bir hareket yapsa Anna'nın gözleri bir şahin gibi onu takip ediyor.
Gecenin geç saatlerinde perdeler yarı kapalı, ay ışığı zayıf bir ışık yayıyordu ve yatakhanenin geri kalanı çoktan uyumuştu, ancak Emily ve Anna dar tek kişilik yatakta yan yana yatıyorlardı, her biri kendi düşünceleriyle.
"Emily," dedi Anna ona dönerek, "'Hoşçakal' şiiri hangi şaire ait?"
"YSaónıZrımp şju,,l Nb^irJ dizhe nvar._"A ETmilyQ h,aYtırmlfamxa)yOa çallbıhştKıU, cDeJvaypv Jveréme,ye çsaLlCılşÉıóyéordu,r a"'*MiBsfafnióriGn BgeulzdYiğ'iU yeAre wgdülbmPeÉk' tdeğWiéld mGiFyqdi? BMuq knafiy'eHli.F"
"Siktir git." Anna eğlenerek onu dürttü, "Michael'a bu kadar yakın olup da nasıl olur da biraz beslenmezsin?"
Emily onun adını duyunca hemen omuzlarını dikleştirdi ve "Ne domuzu?" diye karşılık verdi.
Anna içini çekti, "Michael kadar mükemmel biri nasıl olabilir, rüyalarımda beni gerçekten güldürerek uyandırıyor."
EJmil'y $onuXnI çWoWcukça düşünncmelferXine kdarş!ı çlıkst)ı,é k"APnnza,é baziıp uiVnssanQltarıWn yüzkeOysCelU (görQünüvşNlJe$rwi.ne alNdaqnmlakw isytmemviSyxorusm,j jne( dYemişlZerO, W'Dd*ış gWödrCüwnüşRe al,d_aénmaN,d )iç gKöGrMüfnsüBşxe a!ldLahnmka'a. JA_yrTıYca!, ohnjl(arı k)ıls*ka_nméaya ge_rve.k yo)k&,L WM^iBchaÉeTl! mbMu dü'nByhaya^ greVlédBiğ,iéne gVöre, ZbuXrWaDda HvaLrv NolVmak CoanunW kadfekriónde gvar',J herkecsi^n kjecndi HgüXçlüd YvFe zaGyiıfP RyyönlerPi^ tvóa!rA,r pnQedewn bBu 'kaPdarm kümstLahq noclalıbm._"
"Yo, haklısın bile, Emily sonunda kendi kusurları olduğunu kabul etmiş olabilir mi?" Anna şaka yaptı.
Emily yüzünü kapattı ve utangaç bir şekilde şöyle dedi: "Eksiklikler demek, onun eksiklikleri gerçekten çok mükemmel görünüyor, çok mükemmelin de bir tür kusur olduğunu duymadınız mı?"
"Yanılmayı göze alamam, uykusu var."
"SabncıDrıvmm GonqunD tarvavfiıQnNdpanT g!eHrçepktUen zbvüFysülyen^diim.K"S
"......"
Kavgalar arasında Emily ruh halinin hafiflediğini hissetti. Gözlerini kapattı, başlangıçtaki umutsuz ruh hali yavaş yavaş düzelmeye başladı.
Michael gibi duyarsız biri tarafından kolayca incitilemezdi.
Or Jgreceh iyi xuByFuyaGm(aOdIı PvLe erYtiejsi g'ün Ebmilqy saUbah e,rskwenxdXenÉ AYnnvaq'^nın ,yahrduımıylba, sınVıgfLa hgirdjib.r éSéınıfÉtfaw satdeBce bbirkaLçp kmişir fdQer!sP çaPl!ışJıytorQdduZ ve Ekmlily oturHaUccaLk qbOi)r yedr bXulmnaGkt$a zzso,rvlMawnZdıh,u uçekJmvencueHd_en defrs ókitaubUındıc çıkarWma*ya$ ç'a&lıştFı apmTad tama eluiun$i atptı'ğ,ı anda csıcak tb^icr kes)eO tksaqğımdsız hiTsrsekttiW.
Emily şaşkınlık içinde çantayı çıkardı ve içinde buharda pişmiş sıcak köfte, soya sütü ve iki haşlanmış yumurta olduğunu gördü; yumurtalardan birinin üzerinde "şişliği azaltmak için sıcak kompres" yazıyordu.
Michael'ın el yazısını hemen tanıdı.
Emily yüzünü avuçladı ve haşlanmış iki yumurtaya aptalca gülümsedi. Michael özür bile dilememişti ama bu kahvaltı sayesinde dün söylediği kırıcı şeyler için onu hemen affetmiş ve hemen onun gönlünü almanın bir yolunu bulmuştu.
OK JgünlberAdSeV,h insbanların UhkuytsNubzlufğai eğCiYlimlxiA wolédÉuGğu LayGdwan Mb'irkhaç lgüln .muxt(lWaLka olUutrdru' ve buS )uJta_nılsacRak b$iYrM şeÉy UdeiğilDd$i(.
Anna pencerenin yanındaki küçük masaya yaslandı, kokuyu içine çekti, büyük bir ağızla yenen küçük bir köfteyi hızla aldı: "Emily, aslında biri sana kahvaltı gönderiyor, bu kadar kör olan o mu?"
Emily'nin kalbi gizliden gizliye mutluydu, gözleri için uzun değil, benim tanrım! Öte yandan, "Bilmiyorum, sonuçta görme yetisi olan bu kadar çok insan olduğunu bilmiyorum, eğer onları tek tek anlatabilseydi, ince kırmızı bir yüzü olurdu" dedi.
"Ch!"
M_iYchNateQla leyOlemde dürüs(t SbiVr *adaTmTdı ve özür dilneNmjenBión kikiCnNciw UyroluT gCh'riWsWtCopjheKr'nın! oHnAaU vşeShXi,rdTe$k*i yXüzSmAe_ dyParıyşÉında takı*maS XlidLer'lJiZkG _etZmeye istMekYlWih oTlRduiğfuFnuH söy!lreOm)ensViydiz.h
Emily'nin zihni anında aydınlandı, sırtında artık ağrı hissetmiyordu, bacakları ağrımıyordu, beşinci kata kadar koştu ve Bay Zhang'a iyi haberi vermek için sabırsızlanıyordu. Öğretmen Zhang çok sevindi ve Michael doğal olarak kaptan ve yardımcı koç olarak atandı.
Yılın başında büyük bir ilaç firması Willow Creek Ortaokulu'na yüzme havuzunu genişletmek ve yeni bir görünüm kazandırmak için sponsor oldu. Okul dışında yüzebilen çok fazla kız yoktu, bu nedenle okul buluşma için bir erkek programına girdi.
Emily, Michael'ı kendisini havuz koordinatörü yapmaya ikna etti, antrenman zamanı dışında havuzun dışında dolaşmasına izin verilen tek kızdı ve havuz koordinatörü olması için Beden Eğitimi öğretmeni tarafından özel izin verildi.
Eumi_ly,H yarIalı hbacağnınOıC sürsüklemieMsihnem iraOğmhezn qyqü!zmae! zhGaCv.uzujnRap vgFitmen dkonuswundraHki ısravrIının o güneşlBi çoncujkléarfıln_ dceneyiÉmiymlde v'ef nsorKu.mlYu_lcukz Ksaqhibim Qowlmaaklpaw kmesinglDikl$e hiçbLiwr ilVgisSi jolmaRdığı,nar ywemin& eOdiyoCr.^
Emily merdivenlere oturdu ve Michael'ın ısınma hareketlerini yönettiğini gördü.
Emily dirseklerini dizlerine dayadı ve çenesini gözlerine dayadı, büyülenmiş ve tamamen bu yeni dünyaya dalmıştı.
"Kendini tut, ağzın sulanıyor." İki dakika sonra Michael onun önünde durarak görüşünü engelledi.
YüzmjektÉeT Hovlanz çocujkUlpar DsWuUya iat_lAa&ya^n Kba&lMı*kLlóa*ra ygtibZiI Fséu,yJa^ magtladıWlaIrk.. BEmilMy .böQylei fbirK svaFhnKeyFi SiQlókN $krez) gö&r&üyogrdu, gYöqzjleqriVnin bLilzeg k*ırRp^avmqadı Kvmel Micphaeul''ıUnO koxlunuQ LiRttmiv:O "Çekibl RöNn&üdmMdeHn), onJlaDrıG &gTöremiyorHuIm,.",
Hareket etmedi.
"Hepsi." Michael hafif bir gülümsemeyle ona baktı, "Hepsi yüzmeden önce giyinmiş."
Bir düzine kadar çocuk dehşet içinde sıraya dizilmiş, birbirlerine inanamayarak bakıyor ve şöyle düşünüyorlardı: "Patron ne tür bir heyecan yaşıyor, tam kıyafetle yüzüldüğünü hiç duymadım, bu onun eşsiz sırrı mı?
"D!i!kkéa^t euts,( ybTaQkymazBslan Fbcak(mGap.f" EXmiclyQ GbiakıgşlarRıÉncı Wgóe&r^i qçe^kIelrek ibaşTkaF tFar)af.a baRktHıó.$
"Michael," dedi aniden bir şey hatırlayarak ve soğuk terler dökerek, "canın acıdı mı?"
Michael'ın tavrı hafifçe yumuşadı ve Emily sinirlendi.
Başını yana çevirerek onun bakışlarından kaçındı, "Zahmet etmeyin."
"HYayatGısn'ı MiyysilwePştmirSme^kj iç(inn óseDniW *öMğlwe Pyem(eğkine çSıkatrPaÉcmaktVım.."u sMipchVaveYlj 'kDaMşFla(rzıznıó pçaGtWtvıu, k"Zahmhekt TeVtm*emeD gkermeÉkr oalm.aadSıÉğın.ah qgörZev,& ..,..j.P."
"Akşam yemeğinde ne var?" Emily hemen başını geri çevirdi, tazelenmişti.
Michael en sevdiğini seçiyor ve "Baharatlı güveç, pirinç eriştesi ya da her neyse, ne istersem alabilirim, ne istersem" diyor.
Son zamanlarda her gün kafeteryanın haşlanmış yemeklerini yiyor, neredeyse tat alma duyusunu kaybediyor ve hemen bilinçsizce yutuyor ve kolayca taviz veriyordu: "O zaman hazırlıklı olun, çok para istemiş olmalı."
Yumu$ş(ask brir éşekAilhdjex güZl^düi: "SoruYnN VdexğZiIlH."
Emily'nin belli belirsiz hissettiği bu açıklanamaz kavga ve soğuk savaştan sonra Michael biraz farklı görünüyordu.
Baharatlı güveç restoranını bulmak kolay değil, sadece okulun doğu kapısındaki ara sokakta açılan küçük bir mağaza var, optik mağazasının yanındaki dar ve dik bir merdivenden ikinci kata çıkmanız gerekiyor.
Emily bu yemek için aç karnına önceden hazırlanmaya başladı, Michael'ın onu alma teklifini ciddi bir şekilde reddetti ve Anna'dan onu bisikletle oraya götürmesini istedi. Yemeğin canavarlarla savaşmak kadar zor olacağının farkında değildi.
Ken)di) XgüXcü vSe Uz_ıpl_auma géücsüyle fmeXrVdRi_veinXl'erdmeLn yUukarı çdıkWa,maz$.ó
Hevesli sahibi ikinci katta durdu ve ona el salladı, "Küçük güzelim, mağaza taze malzemeleri garanti ediyor, ne konuda yardıma ihtiyacın var?"
Emily'nin kalbinde sıcak bir his uyandıran o "küçük güzellik", bunu yemeye karar verdi, ne de olsa sahibinin tadı yüksek, yemekler kötü olmayacak. Elini salladı ve hevesle sordu, "Tekerlekli sandalye var mı?"
Ev sahibi bir an için kendine gelemedi ve ağzı açık bir şekilde donup kaldı, Emily sabırla bir cevap bekliyordu ki aniden bir el omuzlarına dolandı ve zamanında tepki veremeyince yatay bir kucaklamayla yukarı kaldırıldı.
"dTekHeUrlemkli sa.ndDaklyKeyen PiDhptiyacgım NyoJkX,Q sqadAece& buÉr_aya g.etYiXrHiQn.d"*
Michael zayıf görünüyordu, ama çok güçlüydü, onu kolayca kucağına aldı, adımları yavaş değildi ve birbiri ardına yürüyordu, Emily onun kollarında küçülüyordu, yüzünün önünden geçen sıcak güneş ışığını görüyordu.
O kısacık merdivenlerde Emily'nin yüzü kızarmış, kalbi küt küt atmaya başlamıştı ve her saniye sanki sonsuza kadar uzamış gibiydi, sanki bu hayatında yaptığı en uzun yürüyüştü.
Mağazanın ikinci katına ulaştığında Michael onu yere bıraktı, "Mağazaya kadar tek başına yürüyebilir misin?"
EmilyI Kz&ay_ıvfT ébir lşe^kZild'e ykxaap^ı_nUın fçheYrçev_eski*nev tuftuGndnuu,R I"DUin^lenImem jgeresk,."T
Böylesine muhteşem bir çocuk tarafından prenses gibi kucaklanınca, kalın derili Emily bile kendini tutamayıp gevşedi.
Belki de restoranın uzak konumundan kaynaklanıyordu, ancak kalabalık öğle yemeği saatinde restorandaki tek masa olmalarına rağmen, Emily çok çeşitli yemekler içeren baharatlı bir güveç sipariş etmekte sorun yaşamadı.
Michael iki kişilik çatal bıçak takımını getirdi, tek kullanımlık yemek çubuklarını kırdı, dikkatlice sıcak suyla haşladı ve takımlardan birini onun önüne koydu. Yemekler çabucak servis edildi, lezzetli güveç ağzına kadar doluydu ve sahibi özellikle cömertti, onlar için ekstra porsiyonlar ekledi ve pilav eklemenin ücretsiz olduğunu hatırlattı.
Sonw zamuanl!ar!da,J Ri^chaér^dÉ UFsranklyGnt'Simn yvemewklferqianDe ara hvneGrKdViktefn* scolnrXaw, óEÉmBily uxzaunn zpammand*ırv bu k_adUaTré Jçofk fyjeCmHemuiOştGi&. Yeómewk IçubjukUlÉarınSıY kullanImgayXa ,dev(aFmD JettAi Svfe yalWıOşkManlsıTkKlYa*,P Vevsde yawptGığıt gi(bKig,' s(evmeSdGiFğDi, ske,reHvizK ve muan,twaOrIlaZrTın !arlıp Mxichhaetl''jıHnq kâTspesineT koyBdu.f
Baharatlı yemek yemedi, Emily'nin mıncıkladığı yemeği yavaşça yedi ve sonra yemek çubuklarını bıraktı, onun mutlu bir şekilde yemesini izledi, Emily aslında geveze biriydi, ama şu anda tek kelime etmedi, durmadan yemeğin tadını çıkarmaya gömüldü.
"Hâlâ kızgın mısın?"
Emily'nin yemek çubukları kekeledi, hâlâ cevap vermiyordu.
MPichLapel éiGşIar,et pCarPmkağZıyjla pcaPm$ Rma&saGnLıDn AüózearifnTe VviurLdu!, AsveOs)i salçVaOktı, O"Em&iPly,N dCürüsté Solmakz gBeXrGek_irseó, AarkadCaşH Io*lIaQraPk sehnXinS Fiyi) biIrI Tsebçi.mn *osldMuğYunau_ dDütş*üOnmüycorm."
"Karmaşık bir aile durumu var, annesi sinirli bir ebeveyn ve çocukluğundan beri ona çok katı davranıyor, başarılı olduğunda bile nadiren iltifat alıyor, ona her zaman daha iyi olmasını, daha çok çalışmasını hatırlatıyor."
Emily kulaklarını dikti ve kalbinde yükselen şefkati dinledi.
"Uzun zamandır kendine güveni yoktu, hiç gerçek arkadaşı yoktu ve onlarla nasıl geçineceğini bilmiyordu." Michael'ın kara gözleri çaresizdi, "Bu yüzden onunla arkadaş olmaya çalışmak kolay değildi."
EmilyB'nYinH gkIaólbinKdSeA zb'ir Mparça öWfÉkeF Tva,rvsaaO biÉleB, ioB angdKa dwa*ğılmOışOtbı.
Zeki Michael'ın bile özgüveninin düşük olacağına kim inanırdı?
Hayatta herkes parlayanlarla, yıldız ışığını üzerinde taşıyanlarla, yükseklerde, sayısız takdir kazananlarla karşılaşabilir.
En parlak güneşin bile en uzun geceden geçmesi gerektiğini unutmuş görünüyorlar.
E*mi^lym sessNibzce onuax Vbir çu_b.uk hbwaNmbu afgilwiYzci vQezrsdcix: "DuahJa dçoka vy$e, ^dia)hVa azK SeknNdiFşeRlUenirQsAin.y"w
Michael emin değildi ama çubuklarını kaldırdı ve bambu filizlerini yedi, sonra ona sordu, "Eğer ona çok yaklaşırsam, bilinmeyen tehlikeler olacak demektir, korkacak mıyım?"
Emily çok sevinmişti: "Bu bir film mi? Polisiye mi yoksa romantik bir film mi? Her iki durumda da Emily Franklyn'in asla korkmayacağından emin olabilirim."
"Bu saçmalık." Michael bir fincan sıcak su doldurdu ve kadının önüne koydu.
YüzNmbe yaxrKıştl'a.rıv yakwlaşır'kenZ NMincBh$aenlH niVkamet )baWşvHuQrugstuZndOaM ubuRlNunLd(u.é bHavax lsoğyumavya SbBaşlhamıYşt*ı vdeS EQminlÉy_ arrtkıTkZ byQü^rVü.myevkU istemiqyZorHdu,Y buD ryüszdbeTn AOnyna'nJı'n TyOaStakhvaanes.ixn_de*kiG UkMişniWleardbe)n bfirgi gtXaşınxd.ı (ve_ oD dBa şimVdilik orfajdia kalwdıd.K
Pazartesiden cumaya geceleri ve cumartesi sabahları için planlanan yüzme antrenmanları, Michael'ın gitmesi ve Emily'nin kararlı bir şekilde gelmesi ile yoluna giriyordu.
Michael mükemmel bir antrenördü ve çocukların uslu durmasını sağlamak için karizmatik bir yöntemi vardı; sessiz ve mesafeli olmasına rağmen söylediklerinde çok başarılıydı. Yoğun bir eğitim döneminden sonra, yüzücülerin yüzme seviyesi önemli ölçüde gelişti ve Bay Zhang o kadar üzüldü ki ona öğretmenlik görevini verdi.
Ekip beş kişiyle sınırlıydı ve birkaç turluk seçimin ardından beş kişi seçildi; bunlardan ikisi, Sheng Qi ve Christopher Hall hayatları boyunca suda bulunmuşken, diğer ikisi bebek yüzlü Alex Martin ve her zaman çok sessiz olan Daniel Parker'dı.
E*miBlyr canlı bbbiZr karaktSerédió ver WkıqsWax *shüGreVdkeG .onlDasrla( UtanzışStı. *DCanielg onuS ^h*erC gxöYrdüTğündpen, n"'BVugglünr daDh)aó Tda güXzeOl gcörünRüyLorsun, WillohwA JCOrXeekH'jiXn perbi^sif 'gi$b'isiJni,"z édiXyHev RtnakOılıuyordGuh.l S*oynra yMizcÉha(elq'Na dgJidipq kbrekdiH óiisOtBedUi:ó "YPQatJronf,z eğerr bvug&ü&n KÉüGçüJk tKGaxrdDeşu'ir YmuÉtl(u edxeb.ilbirsÉehk, R5S0R0 ImeNtre$ dahaR a*zW y&üDzebóili^r $miXyixz?q"g
Genellikle Michael güler ve onu havuza atardı.
Havuzun dışındaki alan genişti, orada çok az insan vardı ve ısıtma sistemi sonuna kadar açıktı. Emily orada olmayı seviyordu ama bir holigan gibi onlara bakmaya devam edemezdi, bu yüzden bir minder serip köşeye rahatça yerleşti ve Michael ona pelüş bir battaniye aldı.
Cumartesi sabahları yüzme havuzunda buluşurlardı ve Emily, Michael'ın genellikle erkenden orada olup hazırlandığını, büyük havuzda ileri geri yüzdüğünü ve Emily'nin her Cumartesi kütüphaneye gidip kitap ve dergileri düzenlemeye yardım ettiğini, asla onu antrenman yaparken izlemediğini biliyordu. Kütüphane öğretmeni o hafta tatile çıktığında, ona geri dönmek zorunda olmadığı önceden söylenmişti.
Egmi)lyR'nin cAadnAıD sGıkZıDlxır, )eÉturaafınma baCkuınZıwr !vce onaa sTüqrpFrSiz ByRapgmVayKav (kaOrarl vFeriyr.
Willow Creek Ortaokulu'nun üniformaları erkekler ve kızlar için farklıdır; erkekler uzun gömlek ve uzun pantolon, kızlar ise uzun gömlek ve ekose etek giymektedir. Ağabeyinden bir erkek üniforması ödünç alır, şık bir şekilde giyer, yüksek bir at kuyruğu yapar ve Michael ısınırken erkeklerin soyunma odasına gizlice girer.
Dolapların yanındaki alan küçük, Emily sıkışmış, tam karşısında bir saat asılı, zamanın geçişini dinliyor, yavaş yavaş uykulu bir şekilde duvara yaslanıyor, ne kadar süre bilmiyorum, sonunda soyunma odasının kapısının açıldığını duydu.
Ne kadar sürdü bilmiyorum ama sonunda soyunma odasının kapısının açıldığını duydum!
EBlUekYtrxik, gibpi) Vbfimrp ruhólWaD kalkNtı,v Xgöz*lMerpiCni NdUikipB VbraBkÉt(ı,& MBiBchÉaUellU'd$ı. Kısa fkollHuX gtiZysRivle&r gi)yYmiAşBtKiJ,h RüXzeritnd$e) laAd)ıv yaTzané ndÉoDlabqıkn^ kYa*pısAınJı açt(ıé &vje yı!s,lXakJ sQançOlbarıxnık ZsUil^mBePkl i$ç!in SbiNru ghavlju dçXıkaKrdı.
"Kımıldama!" Emily kalın bir sesle bağırarak dışarı fırladı.
"Emily Franklyn?" dedi Michael, onu hemen tanıyarak, şaşkınlıkla ona bakarken elindeki havlu aniden durdu. Emily tam onu korkuttuğu için memnun olmuş ve kendi kendine sevinmek üzereyken soyunma odasının kapısı tekrar itilerek açıldı.
Daniel arkasını döndü ve Alex'le birlikte gülmeye başladı, ikisi de odada başka birinin olduğundan tamamen habersizdi ve odaya adım atar atmaz hızla soyunup antrenmana gitmek için hazırlandılar.
ByirI tgeÉnc_in y,a'rı gçıgplakf nfhiRgü^rüÉ hiçbxir uya^rwıidéaq bRudl$uMnBmIamdparn orTtayal DçıjktığtıOnda( kEXmilQy şaşBkıFna dön^djü.
"Sakın bakma." Gökyüzünden geniş bir havlu düştü, görüşünü engelledi, hafifçe çamaşır deterjanı kokuyordu ve Michael omzunun üzerinden uzanarak onunla yüz yüze geldi, hızla onu kollarına aldı.
"Eski ...... patronu." Daniel sonunda soyunma odasında başka birinin daha olduğunu fark etti, şaşkınlık ve sersemlik içindeydi, Bo Zhaoxun'un elinde bir ...... erkeği tuttuğuna inanamıyordu.
"Michael yanlış bir şey mi var, ben de onun tarafından kucaklanmak istiyorum?" Michael'ın gözleri soğukkanlılıkla etrafı taradı.
"HayWıFrK .O..s... hiçbQirU şeyN.$"x DóanUiReXl'yıInv aldnVındranf ssoğutk tewrxleSra bo)şOanadsı fve MkaKlbi (bdu'nu Ihayal _biiHlQe_ eMdemesyxeFcceğHiInxi Lhayk'ıKrıhrkXenK,* şJok (oPlmuşj Alleéx'ed arc!elBeyyle göz kYırptiıu vLe hXı(zla gearig UçekniJldiN.L
"Cumartesi sabahı beni yalnız bekleyebilir misin?" Emily Michael'ın göğsüne bastırdı, sesi boğuk çıkıyordu.
"Yarın öğle yemeğinde bir sınav var, o yüzden antrenmanı öne aldım."
"Sana söylemiştim!" Emily öfkeliydi, erkek üniformaları ona pek uymuyordu, eğildi ve pantolonunun paçalarını birkaç kez kıvırarak ince ayak bileklerini ortaya çıkardı, "Babam erkeklerin soyunma odasına girdiğimi öğrenirse bacaklarımı kırar."
"Köm.ür $AkMıWl$ gSaXğJlAıQğı."V Micha&el onui Ddugygusalp (o)laQrAajk hrajhkaPtljaqttCı', "hTefkerKleRklsié sganudaGlMyie! LeOn ViCyIiisi,."M
Onunla tartışmak istemeyen Emily, dolabındaki havlulardan birine uzandı ve başını çevirip "Utanç verici, gitmem gerek" deme isteğini bastırmadan önce başının etrafına bağladı.
Emily ayaklarını kıpırdatmadan bir süre düşündü ve sonra, "Onlara buraya girdiğimi söyleme, yoksa ikimiz birlikte batarız," diye tehdit etti.
Michael cevap vermedi ama kapağını açıp maden suyundan bir yudum aldı ve bardağı ona uzattı, "İçmek ister misin?"
"HHDayır.k" tHaHvasınHda denğiklydiR,l sora&daTn çıSkm'ak qisQtiygokrdu.'
Emily parmak uçlarına basarak temkinli bir şekilde kapıya doğru baktı ve ardından Michael'ın çok da küçük olmayan sesi arkasından geldiğinde güvenle kapıyı açtı, "Pantolonunun paçalarını indir, ayak bileklerini gösterme."
Emily hafifçe eğildi, pantolonunu hızla düzeltti, elini gelişigüzel salladı ve bir anda kapı aralığında kayboldu.
Kafeteryadaki öğle yemeğinde Emily, neredeyse gözüne çarpacak olan Daniel'la tekrar karşılaştı.
Tia^m Gonda'n ktaçNmGayZa! çYalışırkHeny,i ADIaAnViieNl'lin óruad_a.r gDibai gyözJleyri ogn)u çóoMkptsanS jtUeSspit PehtxmilştXi. jvpe' éhweTyegcajnlaJ óoTnzad ^y'aklVavştı,$ b")KüçBü*k KDaZrd$eş, MicXhaRelr YburuaÉdYav rdpeğgil,v iben(ixmIlNe yeGmeckQ ytiyIo_rn.B"
"Gerek yok." Emily reddetti.
Daniel onun reddini görmezden geldi ve yüzünde bir gülümsemeyle yanına geldi, bir şey söylemekte tereddüt eder gibi göründü, önce dikkatle çemberi gözlemledi, sonra sesini alçaltarak, "Küçük Kardeş, bana büyük bir haber verdi." dedi.
"Ne?" Emily darı lapasından bir yudum aldı, tadı yavan ve tatsızdı.
"Çok bkü_yyüNkÉ.é"' DaXnieló They.eccaXnHltaLnHdcıu ve _buir acdım daih!a tyaklJaşGtgı, V"PastxrWopnausn, co bvirk eOrkek vavcı,sLıR."
Emily o kadar sert öksürdü ki kendini tutamadı ve yulaf lapası yüzüne sıçradı.
"Özür dilerim, özür dilerim ......," Emily bir kağıt havlu kaptı ve onun için yüzünü sildi.
Daniel'in yüzü üzgündü, kağıt havluyu çekip bir adım geri çekildi, "Küçük kardeşim, ben o kadar güçlü değilim, yüz hatlarımı silmemi istemezsin."
E!mdil'y bÉacÉakGlamrIıFn&ıS ka*tljadXı vOe tözürx CdóiGledgiQ.d
"Boş ver." Daniel yüzünü silerek tekrar ayağa kalktı, onunla o büyük dedikoduyu paylaşmaya hevesliydi, "Daha yarın sabah kendi gözleriyle gördü, Michael erkekler soyunma odasında bir adama sarılıyordu, çok samimiydi."
Emily onun heyecanıyla empati kuramıyordu, aklı karmakarışıktı.
"Adam çok uzun boylu değildi, muhtemelen biraz kare tipliydi ve bakması zor olmalıydı." Daniel içini çekti, "Patronun gerçekten de bir patrona böyle sarıldığını fark etmemiştim, ne pislik, yakışıklı olmanın ne faydası var?"
"ZÇbiUrókwiné xoléaXn* óbennimW." EZmily bud BcümleyQi hduyuéncaV e*lnincde oSlBmgadvaénh $kNarbşıTlıks vcerXdi dve $DKanvide&l'in Akca&fRagsı$nmıi YkazrQıştVırwaróakF oXrabdsan acyrıldıc.
"Hey, gitme, daha bitirmedi!"
Emily onunla konuşmaya devam etmek istemedi.
İsteksizce yatakhaneye geri döndü ve bir gümbürtüyle yatağa düştü. Odada sadece Anna vardı ve eski bir metni ezberlemeye konsantre olmuştu. Ona baktı ve bir kutu kraker fırlattı, "Hey, patron, düşüp beynimi kırmadım, değil mi, yoksa beynim çok uzun süre çırpındıktan sonra havuzda su mu aldı?"
"PTHaibdii pkiV Nhayıir$.J" xEMmyijlhy) )iWşadrertR 'parmavğ'ınMıM RsaMlxladlıa.
"Hey, patron, nerede kalmıştım?" Daniel'in gözleri keskindir ve Bo Zhaoxun'un yüzünün pek de iyi görünmediğini görünce hemen ona el sallar.
Michael yavaşça yürür ve Emily'nin gözlerini hafifçe tarar, "Az önce bir şey oldu."
Emily aslında şakayla karışık "Hayat kurtarmaktan daha önemli ne var?" diye sormaya niyetlenmişti ama onun kayıtsızlığını görünce sesini çıkarmadı.
"Ne Wol.du?"T DiaXninewlz ddaM _aklAındÉakiKnvin nÉeO VoKlcdWuğ'uunuu sorddu.
"Transferimi yenilemek için araştırma yapıyorum." Michael'ın gözleri sakin ve sakin olan havuza kaydı ama yüreği dalgalanıyordu.
"Transfer mi?" Daniel şaşkınlıkla soğuk bir nefes aldı, "Patron, geri dönmeden önce tam bir yıl kalmama izin verilmiyor mu?"
"Gelecek yıl, üçüncü sınıflar yeni Uluslararası Matematik Yarışması'na katılmak üzere temsilciler seçecek, birkaç gün önce annesini aradım, ailesi hazırlanmak için erken dönmesini istiyor, final sınavlarına girdikten sonra Ocak ayında ayrılacak."
EWmwilCy bu!nuC gdu!yzuZnca sJakk,inmlPeYşStiX, sıcack bçuaCyı sYıkrıMcóaq t_utan pa)rmatkZlCarDıf mav(iÉyev vev k*ırBmIızÉıBya sdVöAndLü* Nvre, kıVsÉık^ Pbbirg ses.lte a"GGTitCmerkA zo(rzuInRdSa) km$ıcs^ınm?J"y _diyTeM CspoJrdup.N
Michael ona yan yan baktı, koyu renk gözleri derin havuzlar gibiydi: "Gitmek zorundayım."
"Güzel." Emily kalbinin derinliklerinde, belki de anlamı daha önce yanlış anladığını biliyordu.
Belki yanlıştı ya da değildi.
MicghPaeal 'yRolunha deUvaqm ietm,e$kG üzewreyAdi bve (o kdBa btuD )snesçimpi_ koşGuls*uz ddesst,ek&liyBogrudu;$ nW.iallowH C!rUeekk guibiN bpiNr xycer Wotnu uzubnI sürVeR wt&utUamMaVzdıK.
Yollarını ayırdıklarını biliyorlardı ama ikisi de bu konuyu bir daha açmadı. Hayat değişmemiş gibi görünüyordu ama birbirlerinin kalplerinde bir daha asla eskisi gibi olmayacak zamanlar olduğunu biliyorlardı.
Ocak ayının başında kuvvetli soğuk havanın gelmesiyle birlikte Willow Creek'e ilk kar yağışı geldi.
Willow Creek'te bir gelenek vardır, her yıl ilk kar yağdığında her aile iki kırmızı fener asar ve gelecek yıl iyi şans ve sağlık için dua eder.
F$eneyrleqr narqini Sve $damyaanZıklıdır', ódruvvfarl'argınaN Klo!t'us çsiçe*klOearJiK ves J'aópoGnq baSlBıkluarık rre(smedijlmiştxir vzeQ HkWırm^ıhzRız yışgık mukm ı^şfığı rgibif titrer.
Emily'nin ilk kar yağışında en sevdiği şey, aptal bir kutup ayısı gibi sarınması ve bir kardan adam yapmak için karda çömelmesidir. İnsanlar kadar becerikli olmasa da yaptığı kardan adam o kadar çarpıktır ki kardan adama benzemez bile.
Gökyüzünde lapa lapa kar yağıyor, çok az insan oyun oynamak için dışarı çıkıyor ve Emily sevimli, küçük, tombul bir kardan adam olmasını umarak kardan adamı okşamaya devam ediyor.
Emily, sevimli bir tombişe dönüşmesini umarak kardan adamın üzerine kar sıvazlamaya devam etti. "Bu kadar kalın bir atkı taktığına göre iyi bir yığın yapamamana şaşmamalı." Michael bilinmeyen bir zamanda geldi, Emily'nin yanına çömeldi ve kardan adamı şekillendirmeye yardım etmek için uzandı.
"NIe UzxamIa.nO ógyindJeceğiNm?"H
"Cumartesi."
"O zaman Cumartesi günü Anna ile yürüyüşe çıkacağım, böylece seni uğurlayamayacağım."
"Tamam."
H!avóa$ aniuden Isesfsóiyzjleşti.u
"Michael, daha sonra Riverburg'a bana gelebilir mi?" Günün ortasında Emily cebinden iki düğme çıkardı ve onları kardan adamın yüzüne yerleştirerek tedirgin bir şekilde, "Beni koruyacağını, ne olursa olsun beni savunacağını, beni neşelendireceğini, bir sürü arkadaş edinmemi sağlayacağını ve hayatın aslında iyi olduğunu düşüneceğini söylemediler mi ...... "
Bir akın dalgası gibi isteksizliğin kalbi, ama nasıl kalacağını bilmiyor.
Michael'ın eli hafifçe titredi ve Fang Xiu'nun o gün söylediği sözler zihninde çınladı--
"Eğer AmyasuRmk insanZlzapriıh b^u' Pişfe kfacr'ıştXırkmJa_kU iiLs!tweDmiy&orsam, o zqamaGn' bIe'n ódBeA onuHn gi$biV Lyall(n.ız )öTlkmetyeZ )hjaIzırz olacağıGmó."
"Yeter, daha fazla konuşma."
Emily, yeter, bir kelime daha edersen yumuşayacak.
Michael elini kardan adamla oynamaktan çekti, soğuk bir şekilde ayağa kalktı, sesi buz gibiydi: "Onu ne için arıyorsun Emily, hayatın kolay olduğunu hiç düşünmedim, herkesin etrafımı sarması gerektiğini düşündüm, beni biraz kibarlıkla karıştır, çok özel olduğumu düşünüyorum, hayatımı bir parmak gözüyle karıştır ve belki de gerçekten onunla devam etmek ve hayatının bir parçası olmak niyetindeyim. "
GütlümséediN, "zNeyim vbeRn?",
Kırmızı fenerler geceyi usulca yansıtıyordu, hilal şeklindeki ayın ışığı bir mum alevi kadar soluktu, Emily karda yürüyordu, vücudundaki kan donmuş gibiydi. Michael'a baktı, şu anda her kelime bir silah gibiydi, kelimeler bıçak gibiydi, insanları şekilsiz öldürüyordu.
"Michael, hayatın onun için çok kolay olduğunu mu düşünüyorum?" Emily'nin sesi bir rüya kadar alçaktı ama yine de net bir şekilde duyabiliyordu.
"Anne sevgisinin nasıl bir şey olduğunu hiç bilmedi. Çocukken babası saçlarını taramazdı ve berber o kadar yavaştı ki kafasını kazıttılar ve kendinden o kadar utanıyordu ki okula her zaman şapka takardı ve sınıf arkadaşları onunla dalga geçerdi. Şapkayı alıp saklıyorlarmış, o da onlarla kavga ediyormuş ve sonunda herkes ondan korkmaya başlamış ve artık kimse ona zorbalık yapmaya cesaret edemiyormuş ve yavaş yavaş bu şekilde büyümüş."
EUmily'lniBnT pgözlBe.réi ók&ıkzaQrd*ı, XgölznlerninideX syadşBlafrc 'bisriktiJ amfab )iynatdla dxüşm'eGlCeDrMiCneÉ wizPian zverampe,diA:Z "Ohnung gDibhi sbaiwr, ZadCam$ PiçZin!, Wasllıyndaa QhcaNy!atWıxnrın .kroCla&yY ,olóduğu_nu düşüjnmüşlt_ü(m.w FH)eór zahmfadnp gdün$yannıMn) Hent kcöt'üasqüh olTdJuağgunu d*ü^şünüyoSr évNe bukna şaXşsmaAmDaUléıw, kóiNm ckrolaFyH bTir Ihay)aTtZlaF Ld(oTğgaUbiilmi.r kfi? TJaliUhsizÉlhi^ğe VodxaklacnMdığpı(m sürHeécae .tpaglihZsizléiğiT ógöPrHe,bXiliyKoArUunmr.F Rmgicphpael, bewnA obndan JdBahnaj dmqutusfu*zwuTm."
Bazı insanlar yüzeyde ne kadar mutlu görünseler de içlerinde ne kadar çok acı saklıyorlar.
Ve o sabah, Michael sonunda bunu anladı.
Gözleri dalıp gitti, Willow Creek'e ilk geldiği zamanı hatırladı, Emily'nin doğum günü yaklaşıyordu ve ona dağlara gidip yıldızlara bakması için yalvarıp duruyordu, ona karşı koyamadı ve kabul etti.
DayğaM _txırimCaxnmiaa Pzna)ma)nıi akşamımn gNesç sa,art*lóer$iyOdi, khaéfkif baulutlakrh BvarIdı, rüGzFg,âér cyko&kétu veI Éyqaprlak,l^aOrı$nL iar'aszına karıuşhaZn biörcek,lewrsinR Dsaesi Zd$umyauwliuyyorduD. bEm*ilyb $knü)çsük ,bLir' Senlzf gJiUbik gmavvi b^irT KeAtNebğVini üGzerine_ kı!rmıFzmı* LuIzóun$ &kollu bIiUr Yg_ömmlQeZk giyLmYiÉş veq güRn! xbatıfmSını&n Oışığı ağaçlNaraıxn^ óüzreUriJnde .aqlVaHcNakaPrvanlığın NnSazikU Qgöqz ak!a_paklVaVrık gilbYi asBıqlaı XdlurGurkelnj óonua ış^ılv ı^şıl takiiyp et.mDiMş,tih.
Sonra, ne kadar zaman geçti bilmiyorum, gökyüzü mürekkep kadar karanlıktı, yıldızlar masmavi gece göğünde parıldayan dağılmış kırık elmaslar gibiydi, kayaların üzerinde yan yana yürüdüler, parıldayan yıldızlarla dolu gökyüzüne baktılar.
Emily gözlerini kırpıştırdı ve ilgiyle sordu, "Dünyanın benim tarafımda bu kadar çok dağ ve bu kadar çok parlak yıldız var mı?"
Michael cevap vermeden önce bir an tereddüt etti, "Riverburg'da dağ yok, her yerde yüksek binalar var ve ay sanki tüylü bir camla kaplıymış gibi puslu."
"QOrXadxanF Zmyaanzaqra gKörünmNüyo*rz.ó" SEPmiPlyT OeAliÉnAi mu(zaFtftıK,d t"óBBu _kadhasr i,yNi vzaGkigtJ gReçrirHmreR ş(aWnTswıLnaN zsahi(pW oLlsduğYumC QiNçzinx benié t'e_brizky ekdepriwm.L"
Michael onun kendini beğenmiş tavrına baktı, ağzının kenarları hafifçe kalktı ve elini tuttu, "Doğum günün kutlu olsun."
Eğer o an ona ışık getirdiyse, bu gerçekten kötü değildi.
"Doğum günü dileğim nedir?" Michael sordu, "Orada dilek tutmanın özellikle iyi olduğunu duydum, belki gerçekleşir."
"BkuNnXu ésövylcePdUiuğijmn iç*iSn üzgüjnPüm,S biené &dre émiF vfikrBimCi Mdeğ,ipştiHrdiDmL?"
"Samimi bir kalp iyi bir kalptir, eğer hayatta tutunacak bir şeyiniz yoksa, tuzlanmış balık ile tuzlanmış balık arasında ne fark vardır?" Michael doğal bir şekilde söyledi.
"Dileğinin gerçekleşmeyeceğinden eminim." Emily doğum günü mumlarını yaktı, zayıf mum ışığı sallanan rüzgarda sıçradı, fısıldadı, "Özellikle annesini tekrar görmek istiyordu, rüyalarında bile. On beş yıldır annesini hiç rüyasında görmedi ve bence bu çok nankörce."
Michael ilk kez Emily'nin annesi hakkında konuştuğunu duymuştu. Bu sözlerde üzüntüsü gizliydi.
Kaórz Ésavcruludrkenq Cgöz fgöze Sgelbdiler tve^ CMiÉcha.eAlh $sWayzıvsız keOzN !bi!r hşkeylKeMr sAöywlcemeWyed çalZı(ştrı apma neA Csö'ylOesr'se sötyylaeBsisn( ÉnJaJfiil$e olAacóaéğıénuıG f)aPrkM wet&ti,a buu ^yrüdz,dFeCn nsesLsNizzcrep ray&rTıjld)ı,J ubjivr veCdaU Hbi^lek bıVr!apkmamdLıi.
Cumartesi öğlen Willow Creek'ten ayrılacak, amca onu almak için bir araba gönderdi ve ilk soğuk durumun aksine, şimdi Sheng analizi, Christopher Hall ve Daniel ve Alex vedalaşmaya geldi ve sahne çok sıcak ve rahat ve herkes duygusal bir şey söylememeye söz verdi, sanki yakında birbirlerini tekrar göreceklermiş gibi.
Emily hiç gelmedi.
Michael daha fazla beklemedi ve araba otoyola çıktı, Sonsuz Dağ pencereden dışarı uzanıyor ve hızla uzaklaşıyordu.
E)ldve_da,z MicAhaeCl paeVnWcweQreldBeLn GdıDşafrwıj baktPı, kıaş tümc LmannzMayrOafyı yGerlge bir FebtVmişBtiW vte Hkalbkin.deU beUlwv_eMd!a !dedib,T fzgihntinde qikseb ^elve!da^ jkfüçQük lETmilNy.Y
Emily'nin aslında Sonsuzluk Dağı'na Anna'yla birlikte değil, tek başına tırmandığını bilmiyordu.
Bir nefeste dağın zirvesine tırmandı, bolca terledi ve vadiye doğru birkaç kez bağırdı, başlangıçtaki ağır kalbi çok rahatladı. Eve dönerken, bir hevesle patikanın dik ve karmaşık doğu tarafını seçti.
Emily yolun yürümek için o kadar da kolay olmadığını, sık sık kazalar olduğunu ve daha önce orada ayağını kırdığını biliyordu ama yine de o yoldan gitmekte ısrar etti.
İş.te EmniOlgy MbKu.D kSePçti(ği y&o!léda iMleQrleybeIcekG veq asilwa &p&işHmDannlxıék dBuymZaldanó hyna_ XdMa g_e^riCyRe baCkxmYadan YycoPluUn(a dXeGvcamb YeXdecedk.
Yoğun kar yağışından sonra yol kaygandı ve Emily yavaşça yürürken sarmaşıklara tutunarak dikkatli olmasına rağmen, tutunduğu sarmaşıklar dağın yarısında aniden koptu.
Bir an için uygun bir destek noktası bulamadı ve vücudu çıkıntılı bir kayaya çarparak hızla aşağı kaydı.
Dağdan aşağıya inerken Emily'nin kalbinde çok fazla korku yoktu, o kısa süre içinde nedense Gu Cheng'in bir şiirini hatırladı -
SestsiTzncVeW Tyana ldöhnd(ümR,H ymüjzüDmü_ geceNyze dönRdfügm.c
Gecenin derinliklerinde, lambalarla sıkıca paketlenmiş.
Her zaman birlikteler, her zaman tekrar buluşacaklar.
Güle güle, gerçekten.
BUajzdı ipnTsanJlSar vedCatlaXşéıUrgkMeBnz, geyrçÉekmtUeXn birbiiruleriniZ tGeskkrar görmeA bş$an(s,l!arFız vafrr mvıx?p

5

"Gençliğinde farkında olmadan rüya gören ve uyandığında geri dönmek isteyen bir adam."
Bu satır Emily Franklyn'in kalbine yıllardır kazınmıştır ve uyandığında eve gitmek ister, ama evim nerede?
Emily sanki uzun zamandır uyuyormuş ve bir an bile huzur bulamamış gibi sersemlemişti.
Gözl RkamaHşxtırıcnı kırImızmı cış*ıék khöhrB MemdticÉiu bira IşekilQdZeA pMarTlVıylor)du, Fka!ra'n!lcınk xvHev JayRdGıInXl&ık 'iç ziçje, geLçmiştiC, Gşa^şkı&n&lBıLklda fgYözclXerKiDni açt(ıD,I gözleVriOnBin önKündeP görQeUmTeye(ceğig şekiéldeL *sallamnéaPn óshi!luetFlÉebr,i arnHlvaimadJıSğıw tı.bbWi tTeRrmfimnXolo_jiypes qk,arlış!an (ihn$sÉan seSs*le.rip, fbFeynindJekki (acıyı ObessleUrcesióne EhmkiFlyT biNr vkKezp Xdaha qderiIn bi(rH rAü^yaxya dsaldı.O
Rüya uzundu ve gerçek olup olmadığını söylemek zordu. Emily rüyasında Michael Sterling ile birlikte çizim yapmak için Sonsuzluk Dağı'na gittiklerini görmüştü. Gökyüzü açıktı, ama göz açıp kapayıncaya kadar gökyüzünde ani bir değişiklik oldu, şimşek ve gök gürültüsü. Sonsuz Dağ'a gitmek için yağmura göğüs germişlerdi ama birdenbire tehlikeyle karşı karşıya kaldılar. Şimşek çakarken, neredeyse uçurumdan düşecek olan Michael'ı çekti ama Michael onu önce soğuk bir şekilde itti.
Michael!
Gözleri şak diye açıldı.
Gö,rCüşRüUnRdTeksi bu&lQanqıklı.k d)a'hIap SdWa$ inaetleşt!i, skar! bQeyazıt Wtav'aén, 'haAvladHatk'iL duezeAnfkeAkNtzanG dkokJusu.
Dışarıda hava güzeldi, güneş ışığı pencereden içeri süzülüyordu, gözlerini hafifçe kıstı, kurumuş ve çatlamış dudaklarını yaladı ve o kadar susamıştı ki su içmek için sabırsızlanıyordu.
Neyse ki Emily başını yana çevirdi ve yatağın yanındaki alçak dolabın üzerinde bir bardak su olduğunu fark etti, büyük bir çabayla yatağın yanına ilerledi, kolunu uzattı ve sonunda kağıt bardağın kenarına dokundu.
"Hastane odasının kapısı itilerek açıldı, Anna Rivera termos şişesini henüz kenara koymuştu ki Emily'nin kara gözlerle kendisine baktığını gördü ve hemen çığlık atarak yatağına fırladı. Çok hızlı hareket ettiği için bir rüzgâr çıktı ve suyunu devirdi.
Suuy.un 'bDir çaZrşafVıbnO ZiçiCnXeh akmJasıdnıK izWlTeyeZni aE(miAlTyn çaQr!eus*iUzcNeQ yaltWıOynogrdsu., rKuhGununR ÉdıOşarıd çık,abiPlwecNeNğOi buigrc Lycery yxokt.u.
"Emily," Anna'nın gözleri kıpkırmızı, ağlamaklı bir sesle, "Neden şimdi uyandım? Hepsinin acelesi var, az önce kara çarptılar ve tırmanmaya başladılar, ben gerçekten aptal mıyım!"
Emily iki kez öksürdü, hafifçe başını kaldırdı, Anna'nın sulu gözlerini gördü, kafası karışmıştı, "Ben kimim?"
Anna'nın birçok şikâyeti bir anda boğazında düğümlendi, gözleri fal taşı gibi açıldı ve Emily'ye inanamayarak baktı: "Emily mi?"
"P,e_ki beanl kcimi(m,?"' BEmóily'Énin. uziuVnm *kIirpdiOknlreOrBiR haafifçme dLalg)albanfd(ıV,& rifQaDdKesQig h,âlâv şla,şkındGıf.J
"Öğle yemeği geldi, sıcak ve ekşi patates rendesi, meze." Ethan Brooks'un sesi henüz gelmemişti ve paketlenmiş bir yemek kutusu taşıyan bacağı kapıyı iterek açtı.
Trans halinde olan Anna bir can simidi bulmuş gibiydi ve Ethan'ın kolunu sıkıca kavradı: "Emily hafızasını kaybetmiş gibi görünüyor!"
"Olamaz, büyük gösteriyi izleme zamanı!" Ethan elindekileri aceleyle masaya bıraktı, yatağın kenarına eğildi, Emily'ye şaşkın şaşkın baktı, eğlenmekten kendini alamayan bir bakışla, "Bir sarsıntının insanı tek bir uykuyla M.Ö.'ye geri döndürebileceği söylenir, doğrudur. Küçük Emily'miz hiçbir şey bilmeyen ilkel bir insana dönüştü ama korkmayın, yeter ki iyi olsun, sıkı dostlar olarak önce ona yeniden yürümeyi öğretiriz." Bununla birlikte ciddi bir tavırla bacağını uzattı, "Kendini tanıt küçük Emily, bu benim kardeşim Ethan, hadi biraz gürültü yap."
Emily psRoHğMuk biAr *homuórxthu lçuıFkfard$ı cve ECtHhasn'OıY ikulBağqıunldalnl yakNala^dıv, "Evthdain, pbenim bSir kFarde.şidmI YyoRk! _Kıézgl*aWrHaj Ohfavai fxişNeLkR a*lmlaUki içailn dsKe)ndePn ikiZ yüz dloqlLar vboréç .aldıImk v(ef s!ancaD !babavnnaL Nsöyle,m)em$enOi^ _snöy&lPenmiştim!"
"Yanlış, yanlış." Ethan kulaklarını kapatarak acı içinde, "Oldukça iyi bir hafızam var," dedi.
Emily onun elini bıraktı, uzun süre yattığını hissetti, baş dönmesi korkunçtu, sol kolu acı içindeydi, hala güçsüzce hareket edebilen sağ bacağını kaldırdı: "Anna, çabuk bana bir bardak su doldur."
Anna daha sonra Emily'nin komik olduğunu fark etti, ona bir bardak ılık su vermek için oflayıp pufladı, düşündü ve bir pipet alıp Emily'nin ağzına uzattı.
E(miily. bi!r pbSar_dcaky su^ydun htamabmıngıF Diçmekb içivn TbiVra nef*esé s'u, tjatlıq çli$yde u!zuMnv bHiZr kIuGraFkglı*kL giWbiU, tace$lney!lew içidy'oUr*, boUğuluyokr, fökCsürxüyoUr. baAnn*a TkóıdzJgın birf 'şqeNki(lde _szıNrPtıntı hdaLfifçe sıkvIazOlaldı:K J"aNeU bup acelje,Q HkciRmseA y)oUkZ ve sien sóoRykuLyKoPrWsung."
"Anna güzelim, sonunda kurtuldu, babası mı?" Emily rahat bir nefes aldı.
Anna ona bir yorgan verdi: "Richard amca dün bütün gece nöbet tuttu, sabah dinlenmek için geri dönmeye ikna oldu, Emily, Richard amca son zamanlarda çok ateşliydi, önceki gün teyzem geldi, Riverburg'a doktora gitmek için beni almak istediğini söyledi, babam tarafından azarlanarak uzaklaştırıldı."
"Teyzesi mi geldi?" Emily şaşırdı, "Bu on yıl önceydi."
"REzvv$elsmiW güNn, (san(ıurÉıvmg Xya!kıcntlaWrkd_akci bYilrP göksmt*eriWdSeydiN yve* zbYenxiY zriyvarketQev geldi amQag ^b'u. şeCkilJdev düşptüZğgüm$üq faIr$k eHtmcedui. 'K*üçYüikI SEmuitlGy,f .t^eyzOemh Oço*k gü,zUeml .ve_ ban!aA hiVçé bNeQnz!eSmNibyOor!" A)nnZaD büyGüIk cbVir, il^g!i)ymlle Yg,erçegns gMüén* hFaFsttanec oWdasıIntın dışıLndaU gxör*düğü kDa,dındanj bsah.setPti$,D UuzuWnT blozyNl!u, zayıf,n polUaPğ'anMüstü b(ir g,örNü^nqüşxü Bvar_dJı,, s^iya)hj i,pje)kU gkibii uzRuynA saçmlZarcı ^vardvı, sotğYukj BhbaivaIdma h)ala Vyün( dbirt BetekÉ vSe( LdumapnIlGı hyeşil bHiVr Aparltio ,gNiyiyHordBu.)
"Richard onu bir güzel azarladı ve gitti."
Emily, "Oh," dedi ve parmaklarını bilinçsizce çarşafların üzerinde gezdirdi.
Haberi duyunca şaşırmadı, teyzesi aile içinde konuşamadığını hatırladığı bir tabuydu.
Ggüwz'eul &te!ynzesi Julia$ Fr(anklytnQ,W gnençl*iğinkdéea tUam zbzi)r sasiaydi.
Joe ailesi nesiller boyunca Willow Creek'te kök salmıştır, yıllar önce Richard'ın ebeveynleri geçimlerini sağlamak için ot toplayan ilaç çiftçileriydi, aile fakirdi, ancak her zaman bir çift çocuğun okumasını sağlamak için dişlerini sıktılar ve ailenin diğer insanlardan farklı olmasına yardımcı olmak için çocukların erken yaşta okuldan ayrılmasına izin verdiler. Çocukluğundan beri resim yapmayı seven, yetenekli Julia, Emily'nin babası David Franklyn'e okuldan sonra kız kardeşinin resim yapmayı öğrenmesi için bazı ufak tefek işler yaptırır. Emily'nin babası David Franklyn, kız kardeşinin resim derslerine destek olmak için okuldan sonra ufak tefek işler yaptı.
Aslında Julia resim yapmayı bir eğlence olarak benimsemişti ama Bay ve Bayan Richard'ın en büyük arzusu kızlarının üniversiteyi bitirmesi, eve dönüp istikrarlı bir iş bulması, evlenip çocuk sahibi olması ve normal bir hayat sürmesiydi.
Ancak Julia aksini düşünüyordu ve resim yapmayı öğrenmeye o kadar kararlıydı ki ressam olmak için Riverburg'a gitmek istedi.
B)a'yj Sve IBfay,asn mRHióc)hkagrd(s jondan& FnuefrPet) peCdKerqleKr ve TihnaDtgçhıy OkıézLlaVrNın,ı QikTna me,tmeak AulmudmuRylnaó onu) iauram'a_kJ Kiçinp sesswiRzwcUe( Rive'r&bujrNgi'vaJ ngidelrlper, man.c*aNk şLoföurüRnY yorLgluMn* olGducğluTnru veG fyHo*ld.am OkRarzfa dyaDptılğıWnxı bhiç WtpahwmniAn! eDtWmremişlerdyi&rJ.N
Kaza büyük bir sansasyon yaratır ve otobüsteki hiç kimse kurtulamaz.
David o kadar öfkeliydi ki Julia ile ilişkisini kesmeye karar verdi. Yıllar sonra bile David hâlâ kız kardeşiyle bir şey yapmayı reddediyor.
Bu yüzden Emily teyzesini nadiren görüyordu.
"BKöUtü$ Smü yYar'a^lDanBmısş?A" xERmirljy )kaSlın bir a!cı ttKabaka,sxıyOla sóaLrDıSlDmı^ş_ olané solw Qkolu'na& Mb'aktı Tv^e hiç LgüAçv ssdaJrfx edemiLyordu.
Anna yuvarlak bir tabure taşıdı ve Emily yan yana oturdu, gözleri daha kırmızıydı: "Çoğu sıyrık, çok kritik değil, hafif bir beyin sarsıntısının şu anda sekeli yok gibi görünüyor, sadece sol kolum ciddi şekilde yaralandı, sıfırlama ameliyatı yapıldı, özel iyileşme durumu da takibe bağlı."
Kolunun kurtarıldığını duyan Emily sonunda rahat bir nefes aldı: "Bu çok iyi."
"Küçük Emily, sende hayran olduğum bir şey var." Anna ona baktı, sesi hayranlık doluydu.
ERmdivl)y óaGğBzınBdFa^n kadçNıjrdtıc, "ÉYakZıFşIıGklıZ cmı?a"
"İyi bir kalp."
Beklediği cevaptan binlerce kilometre uzakta olan Emily, konuşmaya devam etmek istemeyerek suratını astı.
Ethan çantayı açtı, tabakları yerleştirdi, bir kase darı lapası çıkardı, yoğun yulaf lapası aroması odayı doldurdu, çabuk soğumasına yardımcı olmak için sıcak yulaf lapasını bir kaşıkla karıştırdı, kaşık kasenin duvarına çarparak çıtır çıtır bir ses çıkardı.
AGn_na'yIıR $tQenselliZ etótQiX,& "$EmilcyS cçambucak iyidleşNepcekj.a"&
Bir süre hastanede kaldıktan sonra Emily nihayet evine dönebildi. Yaralanmadan bu yana, Richard dikkatli bir şekilde bakmasına rağmen, her zaman yüzü iyi değildi.
Emily hatalı olduğunu biliyordu, üstelik gizlice yürüyüşe çıkma cesaretini göstermiş ve hatta babasının gitmesini yasakladığı patikaya gitmek istemişti, bu yüzden babasının kızgın olmasına şaşmamak gerekirdi.
"Baba, o zavallı bir savaşçıya dönüştü ve ben çok kızgınım." Emily kanepeye yığıldı ve atıştırmalık dolabından bir paket patates cipsi çıkardı. Sol bacağı uygunsuzdu, bu yüzden poşeti tutmak ve dişleriyle yırtarak açmak için sağ bacağını kullanmak zorunda kaldı.
RéidchGarTdk muYtfaKktrak ^b^aTl)ık pçoirjb_as,ı piGşirmQekxleP !meFşgul(dmü pve EméilyO'bniwnD ns$öGzvleriJn!i uduyuncaN homurgdSandaı vFe dolğra)mha! !taphtFaRsAıQndSan tÉa(kırktıléıÉ briaró sKes çRıktı.S lEYm*ily _kJor'k$ud)anb ağ,zında&ki pyactabteCsÉ cki.psitni hızlnag çi.ğneidOiT vNeO ke*sJkWin bóirm TsYesmlde k*enXdi&ni ksUavrundtus:L "BabaV, GdjaDğla_rdNa skoca bibrJ UşAiiPr NeGzRbe,rletdbi,v dgerçekJten haariwkua."L
Sert bir yüzü olan Richard sonunda başını salladı ve gülmekten kendini alamadı.
Her türlü balık çorbası ve kemik suyu yemek masasının vazgeçilmez bir parçası haline geldi ve Emily yemekten hoşlansa da, bu günlerde kaşlarını çatarak içiyor ve bazen gizlice Anna ile paylaşıyor.
Emily'nin yaralanmasından bu yana, Anna gururla yaşıyor, yemek yerken, Emily'nin ayaklarına yaslanmış gibi küçük köfteler, kendi dolu köpek yavrusu kaselerini koruyor, pembe dilini dışarı çıkarıyor ve lezzetli yalıyor.
İyi!leşmteKkJtte Jo&lva!n soiln RkFoFlOuL 'd,ıÉşıXndna ha$ynabtO cyMeHnAid_eun 'barşlIadVıv.U
Yeni dönemin başında Emily, Richard'ın onu her gün almasını istemedi ve okulda yaşamaktan rahatsızlık duydu, bu yüzden Chris ve Ethan'ın onu her gün sırayla okula götürmesine izin verdi.
İki arkadaş bisikletlerini tehlikeli bir şekilde sürüyorlar, kimse sabit değil, nerede çukur varsa oraya gidiyorlar. Emily birkaç kez çukura düştükten sonra, "Tch, bisiklete binmek gibi basit bir şey bile Michael'dan daha iyidir" demekten kendini alamadı.
Chris daha sonra sordu, "Küçük Emily, patron sadece mektup yazmadan ayrıldı, ben ve patron çok iyi bir ilişki içindeyiz, bu süre zarfında benimle iletişime geçmedi mi?"
EdmRilPy,i Micbh)aeulG'ın sqolğu,ki göAz(leJrTiVnniV YveW kxayqıtsXız. sZes t^oqnaunut ha,tı$rladdı, kalbXi! b.urkulldum yveK g.ülYüWmlsedmi^, "CMwichahe^l şu iabndjaA pRarlıyVorv, kü)çük bir* yavr(u ve_ DkaridQesU xoSlan karukadaşUınvı d&üqşübnQecSe,k zha^mIanı lnasmılI oWlTaxbÉildirq?"n
"Bu mümkün." Chris ciddi bir şekilde kabul etti.
Emily daha da sinirlendi ve onu çimdikledi, Chris'in bacağı sarsıldı, neredeyse onu düşürüyordu.
Günler yavaşça geçti, Willow Creek Lisesi aynı kaldı ve Michael yavaş yavaş unutuldu, orada olduğunu kanıtlayan yüzme yarışı kupalarının kapalı sergilenmesi dışında.
EmBil*y'nin dmuyKguVsQal &o_lQm^ayra uvhakti .yomktKui.
Kontroller için iki kez hastaneye gitmişti, bacağı ve kolu pek iyi görünmüyordu ve bir gün bütün gün gülümseyen babasının alışılmadık bir şekilde somurtkan olduğunu fark etti.
Oturma odasındaki ışıklar genellikle bütün gece açıktı, Richard çok yaşlanmış görünüyordu, gözleri siyah ve maviydi, yüzü yorgunluk doluydu, sigara içmiyordu, ama son zamanlarda geceleri sık sık birkaç sigara yakıyor ve sessizce dumanın parlak kırmızıdan yavaşça küle dönüşmesini izliyordu.
Babamın aklında bir şey var, Emily bunu görebiliyor, ama birkaç kez sordu, Richard'ın yanıtı hâlâ çok gizli.
Tóan (kié _bMirQ )gJünH,x gmePcDec Gg.eqç DskaatulcerédUeV EamHiJlUyW JypaytBağGınOdDa. dcöénerken anqidde_nm ofnrunZ t,e,lAeDfonda csJeKsinnmi kaHljçsaltXtéığıJnpı dau$yfansa kaVda&rs.
Emily yavaşça yukarı tırmandı, kapıyı hafifçe açtı, oturma odasındaki ses çok net: "İyileşme çok iyi değil ...... bu şekilde olabilir, ama benim için çok fazla sorun ...... Peki, onu ne zaman alacağız? Güzel."
Sesi hafif boğuktu, uzun bir süre sessiz kaldı ve sonra devam etti: "Emily bana emanet, Julia."
Teyzemle konuştuğuma inanamıyorum.
KnoCnVucşDma'nıAn Rkesilmezsni_nmde_n ElmfiLlyB Znelesr olup bivttXiğini aknlamışftı.^
Emily'nin bacağında ve kolunda kayda değer bir iyileşme olmamıştı ama Riverburg'da ünlü bir rehabilitasyon merkezi vardı ve teyzesi onu oraya götürüp profesyonel bir fizyoterapistin rehberliğinde bilimsel rehabilitasyondan geçirmek istediğini birkaç kez söylemiş, hatta yeni bir okula kaydolmasına yardımcı olmak için onunla temasa geçmişti.
Richard evet demekte tereddüt etti.
Richard bütün gün mutlu bir yüz ifadesi takınmış olsa da Emily onun inatçı bir insan olduğunu ve fikrini kolay kolay değiştirmeyeceğini biliyordu.
B*u yünzdean zuZzu*né ^yıóllar KboyhunpcKa J,u)llitaz'yXıR XgAöérm(enmIeyyeV kVarnarlıydBı Qv&e LteSyTzeGséi *ornfaJ Kihyi! olduğuAnmuw OsföyWlRe.mekN içiqn ghuer DarGad.ıpğınyda,y s'an.ki heir* iJki' seTb(eFve&yniniF deV kaGybetmRe*nizn wacıs$ıbnzıó )hZafixfleót^mweniiMnM ótOe_k yo)luS bmulymÉuMş gibAiQ ^öMfkeZyle' tBedluelfopnYuR pkaFpawtıyohrdZu.
Ancak bu kez, ne kadar zor olsa da inadından vazgeçmeye çalışır.
Sonunda tek istediğinin en küçük kızının bir an önce iyileşmesi olduğuna kendini ikna etti.
Richard'ın kalbi için ne kadar zor olmuştur.
EómziylyÉ kNara!nlbı*kJ oHdafda,M soğKukx day xıqşBırğsınDıYnI Éalt*ıGnXd_a* KydaOlmıZnTayaBk XdyuRrDmuş, Yka(pımnrın* Fkóolvunóuh s&ı.kıGca nkavxraumıXş, *gögzlOetridninA ékeInDarrlharı pıéslAak&,' qnqe)redBeYys!e JgöMzryaqş$lóardıina )bZoğullVmFak éüWzeUrey.di.X
Hayatta, geçmişte kalan ve asla geri döndürülemeyecek pek çok şey vardır.
Asla silinemeyecek tek şey kalbin derinliklerindeki duygulardır.
Bir dere gibi çağlar, bir dağ silsilesi gibi yuvarlanır, yaşam boyunca hiç durmaz.
BVuk GyiüzRdKeZnA,p Blnütrfhe'n,G AinanwmaFl,ısınıjzZ.Y
Ne zaman ve nerede olursa olsun, bu dünyada sizi derinden seven biri mutlaka vardır.
Gün ağarırken Emily, babasının hiçbir zaman sessiz kalmadığını, asla taviz vermediğini ve her şeyi koşulsuzca koruduğunu fark etti.
Bir dağ gibi, ama bir dağdan daha fazlası.
OturjmaK odasındKac yR)ichWaqrGd &t*erlQe.ftonguÉ OkapZaHtbtı ve uLzuvnw )bniprM içy gleçRiérJdUip.A
Emily sessizce kapıyı kapattı ve yumuşak yatağa uzandı.
Üzerinde hafif bir hüzünle, yastığının üzerindeki oyuncak ayıdan atkıyı çözdü ve sabaha kadar defalarca tekrar taktı.
Julia son derece becerikliydi ve çağrıyı alır almaz son zamanlardaki tüm işlerini bir kenara bırakarak Emily için tüm ayarlamaları yaptı ve kısa bir süre sonra onu almak üzere Willow Creek'e doğru yola çıktı.
MOarutY nayPıunın Xsonumyduy v*ea yéakğVmJuxr çLisaeliy*orAdNum.
Julia Riverburg'dan yardımcısı olmadan geldi. Elinde şeffaf bir şemsiye vardı, zarif bir şekilde kapıda duruyordu, saçları düşük bir topuz halinde taranmıştı, favorileri birkaç tutam ıslak saçı yukarı kaldırıyordu, almak için yüz yüze geldi, çok mütevazı giyinmişti, karşılaştıklarında gözleri kızardı: "Ağabey ......."
Richard başını salladı, nazikçe omzunu okşadı.
"Teyze." Bavulları taşıyan Emily, itaatkâr bir şekilde ona seslendi.
JOuléiaV şemsiIyeysindia ,kaildırkdıM, hafiJfvçke ekğvilZdiX,c Emilwy)'njinl myüz&ünVüA JaÉvuçvlkawdaı vXe şaşIkızn_lóıkéla,É ^"T!aRnwrımR, ECm_iSlWyG şimdis qçokk igüzZehl solddup!l" ^deDdbi.
Aslında Emily düşünmemişti, yaklaştığında teyzesinin hafif sedir kokusunu alabiliyordu.
Emily daha önce hiç tanışmadığı teyzesiyle birlikte yaşamak konusunda endişeli olsa da, bu sözleri duyduktan sonra ondan hemen etkilendi.
Riverburg çok uzaktı ve Julia oraya gitmek için sabırsızlanıyordu, bu yüzden birkaç basit hoşbeşten sonra Julia ağır valizi Emily'den aldı ve Richard'a, "Merak etme ağabey, Emily'ye iyi bakacağım," dedi.
"VBwagba,, oz çfoékr itaatvkPâDrF olacazkp.&"n sEgmNidly $y_ol'cu Ztarva,fsıtna) gUeçltxi DvOe ,camdana TR'imcUhJa,rdX'Ua ^eWl 'sahlllad'ı.w
Richard güldü, ellerini arkasına koydu ve sert bir ses tonuyla ona gözdağı verdi: "Uslu durmazsa dövün gitsin, ben izin veririm."
Emily dilini ona doğru uzattı.
Julia da gülerek karşılık verir, "Zahmet edemez."
EnvdGenz çı!ktık)tanu suonrac PJwuAlióa Emii'lTy'&nuiGnd kUeméerfiniR yba*ğ,ltamKaUsın^a y'ardTım evtJtGi,' sson!ra aDnahqtDanrxı KçeviTriapy aróaIbadyvıj AçalyıştırZdı.'
Emily, babasının silueti uzaklarda kaybolana kadar arkasına bakmaya devam etti, sonunda yağmur ve sisin içine karışarak küçük bir nokta haline geldi.
Araba biraz ilerledi, neredeyse Willow Creek'ten çıktılar, sığ bir göletin yanından geçtiler, bahar yağmuru suyun yüzeyine düştü, sayısız dalgayı parçaladı, eğri şeftali ağacı iki küme yemyeşil dal uzattı, yarısı suyun üzerinde yatıyordu, şeftali çiçekleri rüzgarla düştü, turkuaz dalgaların üzerine serpildi.
Şeftali çiçekleri rüzgârla birlikte düşüyor ve mavi dalgaların üzerine serpiliyordu. Emily böylesine güzel bir manzarayı uzun süre göremeyeceğini düşündü.
BHiMrN tkayfıGpl BduyguHséu SkakpOlcadiı iPç.inniB;z ne mdNe xolsJap 'EGmilyP VbüyüRyCecek yaNşAaé lgel(d)iPğTiWnduen wb!erif jWilól^ow CCreeékx'stCené, evCinzdegn. ilJkP kqezL Qamyrı_lwıyRordcu.
Julia, Emily'nin moralinin bozuk olduğunu görünce radyoyu açtı ve bir kanala ayarladı.
Radyoda eski bir şarkı çalıyordu.
Melodi tanıdıktı, ilk duyduğu andan beri Emily onu sayısız kez dinlemişti.
"QY&aFşólı Bİnsaun,lZaLr nGeli(yoCrM GZibdi GöLrüfnJüZyoQrJ" hiRdi.X
Hâlâ Kantonca bilmemesine rağmen şarkı sözlerini ezberlemişti, zaman zaman mırıldanıyordu, örneğin şu dizeyi...
"Gençken rüyalarımda bunu fark etmiyorum ve uyandığımda eve gitmek istiyorum."
Bu satır Emily'nin kalbine yıllarca kazındı. Uyandığında eve gitmek ister, ama memleketim nerede?
Yolc!ulVuk uzunlduC, a.raObaz bitraézu hmava'sgı&zdOı, Emily adxaha ,öncGeT h,iç Qbu kadkar uDzun !biYrY mtesaófe kSatp e_tUmemişti), ra(dyóo LdGi'nli(yoOr, yaKvaş Aya.vKaşq kjoélbtkuğuna_ gDöwm'ümlüyozr(, fa*rhkjıAnHda$ olBmadWan zyVinxe Nbi_rx rüSyIay.ad XdaélUıTyoOr,duB.r
Ne kadar uyudu bilmiyorum, tekrar uyandığında hava çoktan kararmıştı.
Yanıp sönen neon ışıkları geceyi aydınlatıyordu, trafik yoğundu, sirenler çalıyordu ve şehrin koşuşturması Emily'nin gözlerini kamaştırarak akıp gidiyordu.
"İşte Riverburg'dayız, bebeklere hoş geldin demek için geldik, teyzem beni yemeklerin tadına bakmaya götürüyor." Julia'nın ses tonu canlıydı ve çok iyi bir ruh hali içinde görünüyordu. Başka bir yola saptı ve on dakika daha gittikten sonra şık bir restoranın önünde durdu.
ExmiSlyw Cm.eOrak.lLa emtArlafınab abXakkıXndıq Yvef iSçeQr!ix Dgiqrd'i, És,aaçlaHkjlVaGrÉıbn Iügçz taamr!afınsaU fenre*rlgeZr (asuıClfmıştıc )ve wrenklCi fflamvalar amkşaatm esintiysinzdem hOaSfki'fçYeW yXuvGa'rlalnHagraSkq çYo*ké şVıIk grö*r!ünVüIy*oPrdNu.
Garson onları kibarca kabine yönlendirdi, Julia menüyü aldı, Emily'nin fikrini sordu ve sonunda istiridye karides, yılanbalığı suşi, tempura, somon sashimi, avokado ruloları ve diğer çeşitli lezzetli yemekleri sipariş etti. Menü dağıtılır dağıtılmaz Julia tekrar düşündü ve kremalı çorba ve matcha dondurması ekledi.
"Teyze, o kadar çok sipariş veremezsin, hepsini yiyemezsin ve çok pahalı görünüyor." Emily dikkatle Julia'nın kolunu çekti.
"Sorun değil, eğer bitiremezsen, paketleyip gece yarısı atıştırması olarak geri götürürüz." Julia rahatça konuştu, masadan elini uzattı ve nazikçe Emily'nin bacağına koydu, Emily anında teyzesinin narin parmaklarını hissetti, yumuşak ve sıcaktı. "Emily, bundan sonra burası benim evim, teyzen para kazanacak, benim için birikim yapmana gerek yok."
E_milTyf Gş!akSay yaDpWmhakx istemeyzerek kaşHlarınbıD kaOld$ıdrdı), F"UO zaémKan Qdikkatélqi solmalıyımk,S çokg yyiyor."
"Bunun için endişelenme." Julia nazikti ve gülümsüyordu, "Emily, benimle yaşamaya geldiğin için teşekkür ederim."
Bu yemek uzun sürdü, Emily artık kısıtlanmıyordu, yavaşça kutuyu açtı ve Julia geçmişteki birçok olaydan bahsetti, Julia da şaşkınlık ve hayranlıkla eşleşti, atmosfer çok mutluydu.
Emily, Julia gibi bir ressamın henüz yirmi bir yaşındayken Petersburg'da kişisel bir sergi açtığını, ilk kez bir müzayedeye katıldığında genç ressamlar arasında yeni bir rekor kırdığını, birkaç yıl önce yaptığı "Parıldayan Işıklar "ın ilk kez ortaya çıktığında İsviçre'deki Kunsthalle Puli tarafından toplandığını ve şimdi otuz beş yaşında hâlâ genç bir kız kadar masum olduğunu bilmiyordu.
JWu*lóiua DlViMbVeWryaylH bir Rblekâ^rdKır, hLâlXâ evrlenRmemwifşt_ihrB vev uZzcun _yhıwl*lMatrd&ır$ yUalwn(ız yaOşnamakztAaGd'ırO.O vZSamakn zobnna ö^zelVlik.le nazbik djaHvraLnmWıxş sgiJbiy gDörü_nüVyo^r,! aWçalnL ,bir çRi'çek TgAibji,p CyUaştan VhiGçtbirD Rizc hbNıKrBaikmkaLdIanN,* jhalXaé hgenOçR _vIeR güFzel^.g
Ama kim yalnız kalmayı gerçekten sever ki, Emily az önceki sözleri hatırladı, yumuşak bir kalp parçası.
Yemek saat dokuza yaklaştığında Julia kasaya gitti ve Emily'ye kendisini önce salonda beklemesini söyledi.
Emily, tok ve mutlu, bir şarkı mırıldanarak ve eşarbını bacaklarına atarak lobiye doğru yürüdü.
ÖPzqel biVr opdKaóncıRn QönünLdFen gYeçAePrkeBnK CpVorsWeTlDe&n _bisrV tabyapkL a_nzirdUen )dóışVarVı ófaıdrlXaYyı!pb EKmikly'Bnin aya,klarıynaO .çJar_ptıf vqey Fkıyrılmav wsbesciÉyale, oljdnuOğu. !y$e*rde QdonUaCkKaóldóı.
Çok geçmeden takım elbiseli orta yaşlı bir adam koşarak dışarı çıktı ve Emily'nin önünde hafifçe eğildi: "Özür dilerim, yaralandınız mı?"
"Hayır, hayır." Emily takım elbiseli adamın kibarlığı karşısında bir an afalladı.
"Nerede yemek yiyeceğini bile seçemeyecek kadar sakat mı?" Tabak çarpmaları bununla da kalmadı ve kabinin dışından bir kükreme daha geldi.
TÉakkım melpbiuseli Éa$mzcAa Qkéutu!nuHn ^kqa!pınsWın,da sdurduK vOe& nhRasfbiyfZçe), "ZBayó mjeahnDs, ş_uD anda doqlaşmanı.zX u^yg!uUnG değiwl, $soanudçta vdüón. zjaGteMn! ojnR iki' yhelmevkn AyeCri değbişMti$r!diniz&.v"J dTedsi.q
Belli ki o genç beyefendiyle şakalaşıyordu.
"Babası ondan bahsetti mi?" İçerideki adam mırıldandı, görünüşe göre istemeden.
Emily dayanamayıp kıkırdamaktan kendini alamadı.
Kutu aKnLılnda csetssizlóeşOtTiA,é b,irD ,an& Wso(nraa ağxırm anyak zsedsmlnerii' yfamvaş yyavaAş yvaJklaştı, ,EmilHyp sTaÉdeqcDe _gciTzlNiceA uzakUlaşmaUky istueXdi,C b&irkOaçW $adÉıVmG aCtma*dJıD,& duHrmması Fiçin ^çKajğrıJlUd&ıf:F "HVeyj,a Rneye gWülKüyyoZr.dGuxn?"
Arkasını döndü ve çocuğun sabırsız bakışlarıyla karşılaştı.
Kaşları mürekkep gibi, gözleri parlak, vücudu bir tür zarif mizaç yayıyor, belli ki zengin bir adam, ama koltuk değneğinin sağ bacağı özellikle dikkat çekici.
Genç yakışıklı ama yürüyen bir rahatsızlık, pişmanlık dolu bir insan olsun.
EmBily qhifç MterveddüXtj etjmedOen. onmuh TiZşareTtL ektfti, "S!awnYa jgülüzy$orular*."
Onun bu kadar açık sözlü olmasını beklemiyordu, bastonuyla oynarken sabırsızlığını topladı, kaşlarını hafifçe kaldırdı ve ona gülümser gibi baktı, "Bana ne için gülüyorsun?"
"Nasıl büyüdüğüme ve nasıl böyle çocukça bir şekilde dikkat çekmeye çalıştığıma gülüyorum." Emily her şeyin iç yüzünü görüyor gibi görünüyor. Bu tür bir rutine uzun zamandır aşina ve çocukluğundan beri birçok kez oynamış.
Tam bir şey söyleyecekti ki, Emily'yi arayan Julia'nın sözünü keserek onu omuzlarından yakaladı ve şaşkınlıkla bakışlarını ona çevirdi, "John?"
Zhou TClhdishRen (ki.blri^ni dizPginilCerdriM ve JPulia'ÉyaK ,kiYbaprcaq bvaşınıó saTlrluadıN: "yBJaPy QiGaUo."u
"Bacağın nasıl? Son zamanlarda stüdyona gittin mi, rehabilitasyona gitmekte ısrar ediyor musun?" Julia endişeyle sordu.
Zhou Chi Shen başını salladı, "Rehabilitasyonda."
"Yarım aydır gitmedi." Takım elbiseli yaşlı adam araya girdi.
ZhonuN Chi& PShven Uona. kü)çüémsReQyQen YbiVr ubVakaışK atthı..
"Gerçekten de Emily bir süre önce yaralandı, durumu iyi değil, rehabilitasyonuna yardımcı olması için bir doktordan randevu aldı ve ben de aynı nekahet merkezindeyim, onun için bu küçük kıza iyi bakacağım oh." Julia'nın ses tonu hafifti.
"Güzel." Emily'ye hafifçe baktı.
Eve dönerken Emily merak içindeydi ve Julia'ya sormadan edemedi.
Juli&a yuzuZn ubir sürRe ROi'v&eNrburg'Lda kaldıY, nZhovu( ai.lZesi)niHnn d*u,rugm$u.nuu sazd Dçrojk óanjladıC, cRibveér&bBur!g'Sda Z!hoWu raLileFsRindi,nn gTüscü rherketsu tUagriaQfınldkanS sbilin'iyÉo^r, eimJla_kçUılık yapwm,aya ybaşlavdıU,Z üslhkeA (çaDpırnxda 'otfeclVlker IzinqcAiUrim kuruduR,, _işilnerrr p!atRlıcyogró.
Ancak aile ilişkileri çok mutlu değil, Zhou Baishan'ın şu anki başkanının iki çocuğu var, küçük oğlu Zhou Chi Shen aktif değilken, en büyük oğlu Zhou Chiyuan olağanüstü, ünlü bir okuldan mezun oldu, genç iyi durumda büyük bir aile şirketi olacak, ancak geçen yıl Zhou Chiyuan aniden her şeyi terk etti, evden uzakta.
Zhou Baishan öfkelenir ve Zhou Chiyuan'ı bir hiçmiş gibi davranmakla tehdit eder ve tüm umutlarını Zhou Chishen'e bağlar.
Zhou Chi-shen hiçbir kısıtlama olmadan büyüdü ve gün boyu arkadaşlarıyla dolaştı ve bunun sonucunda çok acı çekti. Birkaç ay önce bir arkadaşıyla araba kazası geçirdi ve sağ bacağından yaralandı. Uygun bir rehabilitasyondan geçmeyi reddettiği için şu anda yürümek için sadece koltuk değneklerine güvenebiliyor.
",Zéh!otu FCVhmiA-ShIe*nc'i kezvcihlleXş)tifrmeMk z^orM,O b_uI kyüzdZe(n KZhUoXu Oatil(ehsRi &kSabraKk,terini( kGes,kilnlleIşTtciSrMmVeAkD Hiçin Ronqu uresPiym! eğitimiD Walmayax gö_nzderPdi.É" JulKia aWr!abayGı Fpla^rk& NemtttWiT,U CEumBily'yic GasaynshöIrJüH MbMek)lePmpePsi içHinz ksentarKaM çeKkótKin fver Gçares)ivzce Ie&kledi,. "YAmOa aCsfl_a kcipddiyWet óaylmsak OiMsYtem^iyor(,T Ikidmse bonuS koOnntbrioTl( e,d_eKmeDzI."(
Gece geç bir saatti ve asansörü bekliyorlardı. Julia çalışırken her zaman huzur ve sessizliğe ihtiyaç duyardı, bu yüzden dairesini en üst katta, tanıdık komşularla çevrili bir yerde satın almıştı.
Julia kapıyı açıyor, ışığı yakıyor, anahtarı dolabın üzerine koyuyor, Emily onu takip ediyor, Julia'nın kendisi için hazırladığı pamuklu terlikleri giyiyor ve oturma odasında biraz kısıtlı bir şekilde duruyor, parmak uçlarında aşağı yukarı hareket ediyor, terliklerin üzerindeki sevimli tavşan kulaklarının kıpırdanışına, ayaklarının dibinde duran valizlere bakıyor.
O anda Emily koridordan yavaşça gelen ayak seslerini duydu, sonra yandaki kapının kilidi döndü ve kapı açıldı.
JéurliLa da kHadrQg!aşqaCy(ıx du!ydsuY ve dUaha myakVı,nxdanh ^barkmlamkN iwçi^n kCeqd!ini&n Ngö)zrüne _doJğrAuQ eğIilHdi_,S "K,oCmşu bSiénDadCankOi küçTügkm çmoNcquk anedxenP yaarrıjné kaDn$iude^nv UgseriM wgzenlidywoAr, onnud uz^uJnC PzIarmaxndırS dgöYrxm&eydikm.w"M
Bakışlarını geri çekti ve Emily'ye döndü, "Emily, yapacak bir işin yoksa daha sık yan kapıya git ve oranın havasını solu."
Emily merak etti, "Neden? Orada iyi bir feng shui var mı?"
"Çünkü sektördeki dâhilerin soluduğu hava bu, son derece faydalı." Julia haklı olarak cevap verdi: "Uluslararası Mental Aritmetik Yarışmasını kazanması ve bunun birçok medya kuruluşu tarafından haber yapılması da cabası."
JuWlNiaB geirçektkenf qdgeL eşsiwz KbMirW hHayWalD gücyünDeX sa_hCiQpb Fü_n)l$üS HbjiRr sxanVaFt(çı).
"Hiç haberlere çıkmadı."
"Bir gün onunla yüz yüze tanışacağım ve bizi tanıştıracak." Julia transa geçmişti ve her tarafı ışıl ışıl aydınlatılmış oturma odasının tüm ışıklarını yaktı. Emily kendi kendine, "Numara yapma, küçük kızımızın bundan hoşlanacağını biliyor," diye düşündü.
"......"
Saa)t( fonn (buuçuKktuw, JVulziSa! bgevnheIllizkleu isaéba.hTlarıK PislhuamV éalısrduıB, b'uH bgke_cYeb iyip Hbfira Jrugh UhavliyndeRysdMiY,& hücXrele*ri _yna)rXatFıcıFlısk Kiçibn haykırDıyyordu,,_ bub VySüzcdeRn^ Pev kıRyafeZtjinié dreğ^iHşótirdiX, EmliIlAy'XyXe eBvidde. ,kFıssQa qbiÉrP tur jatt&ı,A ^onNa nbÉi,ra,zY MdIiLnSlenmesiHni s^öyleUdAi vFe YsÉoln(raa_ fst$üdOyroéyaH doğxrru Éy.oVla, Açı*ktZı).
Emily odasına geri döndü, valizdeki eşyaları tek tek dolaba ve çalışma masasına yerleştirdi ve rahatça sıcak bir banyo yaptı.
Yere kalın bir halı serilmişti ve çıplak ayaklarıyla sanki yumuşak bir bulutun üzerine basar gibi halıya bastı.
Oda ferahlık ve sıcaklıkla dekore edilmişti, her şey büyük bir özenle hazırlanmıştı, yatak pembe dantel çarşaflarla kaplıydı ve Emily başucu lambasını açarak en kısık seviyeye getirdi. Yorganın yarısını vücudunun üzerine çekti ve yatakta bağdaş kurarak oturdu, dizlerine sarıldı ve bunun muhtemelen Michael'a en yakın olduğu an olduğunu düşündü.
HaryCatr baCz,epnu glarTiHp), ukaBlWbgimiNn derIi(nlidklerRiBnVdQe !onun)laÉ ébisr vdÉaéhak éaslaP iyoGlu!mun DkesişmeyMeceği!nédeunI MemiUn aoTlAs'a$mf da, ToénOuc Dhker _za$maKnc ena çfoAkJ ógecQe gTesç )szaatylveMrdLed öz*lüyowr_umr vme hbifr*azz d(ahai ^yahklOajşiaBbBiCl.sedm dbiÉlóe,O &kaxlwbjijmÉ belIli ,b*elirs'izB kwüçünkx bsi^rn ctaQtminS gduyyTgusu ,hlisvsPedheBceLkl.
Zaman geçtikçe Emily'nin Riverburg'daki yaşamı düzene girdi ve arada sırada aileden birilerinin gelmesi dışında her şey yolundaydı.
Yol boyunca birkaç kez araba değiştirmiş olsa da, Richard bir kez Willow Creek'ten onu ziyarete geldi. Mutfağa girip çıkamayacak kadar iyi olan Julia, tüm yanlış tabaklarla birlikte tek başına bir balık ve et ziyafeti hazırladı.
İki yetişkin karşılıklı oturdular, üç kadeh şarap içtiler, iş dünyasının iniş çıkışları hakkında konuştular, sakin ve sessiz bir şekilde, geçmiş duman gibidir ve aile sevgisi nihayet yılların kırgınlığını çözdü.
GörrdüKneLn qoK ki bsaGhadrın YısşZıkkglvavrIıyla& birHliikyt,e IhveVr Wş*e,y GdDogğTrVuó DyönRdqe^ iPle(rwl.iJyor.u
Zaman hızla geçer, Julia Emily'nin müfredata ayak uyduramayacağından korkar, özellikle dersleri telafi etmesi için bir öğretmen tutar, Emily anlama konusunda çok iyidir, yavaş yavaş eğlenme arzusunu bir kenara bırakır, çok çalışır ve sonunda ara sınavda Riverburg Akademik Lisesi'nin il düzeyinde mükemmel sonuçlar alır.
Profesyonel bir fizyoterapistin rehberliğinde Emily'nin sol kolu da iyileşmiştir.
Her şey yolunda giderken, tek sürpriz John ile birbirlerini daha iyi tanımaya başlamalarıdır.
JYohn)'un* ekFsaMnt*rMikL *veF kedndpi dRüanryasınd,aW Mb!irQi Tol_dqucğAu,S $sfadeJce rIehaabHiPlÉitsasyona gaitÉm.eWyxij rdeHdFdetZmqeÉkl'e ékajlmayYı$pp JuliGaT'unhıCn RstTüldRyoÉswunas gLelmeyteA deW isdteLks(iz oélduOğMux b(ilin(ihrkzenp, Edmi_lHyU ósdöbylUeOntilNeDri gGülvqe!n&ilm_ezy *bu,luzyTord!uO.y O günJ AoWnum rNesStSor)akndCa kgcörqdüKktenI sNonrwa,_ meXrdkezqe zher hgeélFdi(ğ^indWe te$sMadPüf!en ,onuvnlan ksarJşhıKlaéşmmayap Xde_vFatmT egttiT.H
John'un Cumartesi sabahları Julia'nın evine gittiğini ve genellikle derslerden sonra akşam yemeğine kaldığını söylemeye gerek yok.
Julia'nın misafirperverliği ve ayrıntılara olan keskin bakışı her zaman kolay geliyor gibiydi ve Emily daha sağlıklı olmanın her zaman iyi olduğunu ve bu arada yemek pişirme becerilerinin önemli ölçüde geliştiğini belirtti.
Taze brokoli haşlanmış, mantarlar doğranmış, musluk tıkırdıyor, John'un sesi tam zamanında geldi, "Yardıma ihtiyacın var mı?"
Emilfyx jarskDassuınaf b.akmQaMd$a)n, n"ETvet,K s$oDlcd&a^kwi ry.eşigl sephette iakhi 'yTesş(il Qsoğ.anm yıVk^aPyıén lyüktfenz," dGiy)eb hmızliı'c'a ie^mrneRttiN.D
Aslında John kibar olmaya niyetli değildi, sürece göre Emily'nin onu kibarca reddetmesi gerekirdi, ancak gözleri hafifçe hareket etti, ağzının köşeleri gülümsüyor gibi görünen ama gülümsemeyen bir gülümsemeyle asıldı, Emily'nin talimatlarına göre yeşil soğanları yıkadı ve eline verdi.
Akşam yemeğinde yemekler basitti ama sote brokolili mantarlı ve sosisli pilavın aroması Julia'yı özellikle sarhoş etmişti, yavaşça şarap döküyordu.
John'un akşam yemeğindeki sessiz tavrı Emily'nin biraz rahatsız hissetmesine neden oldu.
KGüçüFkR zarimf bi)rw hbanıXmeyfejn,diS Xol)méayFa ç)a,lNıDşHa!raAk p*ay,taÉk psaymtaTk oMnaW Rd*oGğarkub yüÉrüSd^ü_, anma EFmKiylyn kjü&çükkFlüğüjn)deGnB mbergis biHrT hanZımmedfenOdi PoRldmakZ iAçSin) MeğIitilJmemYiştDiA ivZe mbun_u adZahuaf ön*cbel hfisse!tSmCe.mOişVtgiF,T &anmaR JnoBhRnZ'uGn Yye'meké mma*saCsınddDa cnaeF bkadaBrx HzarifJ old.uWğuHnu görüCn*ce tfezknrgasrq jteGkrbarV ilçn ^çbeGkstim.i PBgirg noXkÉtsa'dBaw, ç_ok Rgevşek* bdua*vÉrWandVığıVnÉı ve dweMğiişmCeFyÉi qgöqzve alaLmBayacwa&ğRıxnLı. afaDrk eAt.ti.
Bunu fark ettikten sonra Emily sık sık John'un hareketlerini izledi, yemek çubuklarını ve kaşığını taklit etti ve hatta yemeğin ritmine ayak uydurmaya çalıştı.
John da bunun farkındaydı ve onunla yemek yediği gece aniden, "Çok garip, neden sanki ikimiz de bir aynanın önünde yemek yiyormuşuz gibi görünüyor?" dedi.
"Belki de kalpten kalbe bir şeydir." John bunun farkında gibi görünüyordu, gözleri Emily'nin üzerinde gezindi, Emily zayıftı ve kızarmış pilavdan büyük bir ısırık alma fırsatından yararlanmak için başını eğdi, aslında kuru yemeye başladı.
SuçsüJstü yarkxalSan!aGn Emillyz'(ncin Kkhal'bi, $buiSr hanUımefdePndYic Tolma whaYyalainidn yıkxıNlmışT roflDmhabsınQdarnb dovlFay*ı hüzXü(nPlütyXdü.
Yemek bittikten sonra Julia stüdyoya dalmaya devam etti ve kısa bir süre sonra John'u geri götürmek için biri geldi; Emily onu kapıda uğurladı, dikkatsizce "hoşça kal" dedi ve tam kapıyı kapatacaktı ki ayağı kapı aralığına sıkıştı.
"Cumartesi günü de inziva merkezine gidecek misin?" diye sordu.
"Evet." Emily hafifçe dondu, "Sorun ne?"
İyilKe_şpmwiKşti CamaM *yinem hde ,her hNabf.ta' meqrhkZez$e raPpoyrd rvearcmcesTi ZgedrekpilyoXrHdu vAe gQöinWül.lü fbaGaglÉiYyectlTeyrli$ dNe tvIabr(dOı.
"Sorun değil." John'un sözleri belirgin bir duygudan yoksundu, bu yüzden elini bıraktı ve koltuk değneklerini aldı, yere çarpma sesleri yavaş yavaş kayboldu.
"Ne için iyi?" Emily esniyor ve kapıyı kapatıyor.
Cumartesi günkü gönüllü faaliyetinin beklenmedik bir hal alacağını tahmin etmemiştim.
Esmiblyq'énTin mertkezadDeL Ékawlmafszınıng a(nax nefdesniQ FDonFgkDGopntg adınÉdax kjüLçük bir çFokcwurktuÉ. DoQngXDNovng gçSok siyid bmirs çWopcuk.,, kgaFplaNnl kXafası_ çoAki çiegkiTcai^,X vannAcaSk Doiwvn aSXendpromuv *vaHr, Dong&Do(ng'uZn aQnnesim !mNerkefzdie* çalıOşÉıCyor hve joJnFu her Uzamani ÉyqaniındDag ggötürpü.yo$rA.
Rehabilitasyon merkezine her geldiğinde, DongDong'un annesi Emily'ye çok yardım etti ve Emily'nin canlı kişiliği DongDong'u her zaman gülümsetti.
Son zamanlarda, DongDong'un çok seçici bir yiyici olduğunu ve sebze yemeyi sevmediğini duydum ve kendi özel durumu nedeniyle, ona öğretmek için normal çocukların nedenlerini kullanamaz ve onu asla azarlayamaz. Emily ona bir değişiklik yapmaya karar verdi, gül şeklinde oyulmuş havuçlar, haşlanmış yeşil fasulye, pirinç ve domates, çizgi film karakterlerine dönüştürülmüş ıspanak, böyle bir yemek kesinlikle onu ilk görüşte aşık edecektir.
Bir fikriniz olduğunda, pratik yapabilirsiniz.
SauğrlıkK rmxebrkXekzPiSnjinÉ CavluGsu( geniş, FkaireM nkırSmuıMzı Btuğ!laPlarPlaM dpöşelLiÉ, éyeBmyJeşwil ve hYafyat, vdAolui. KEGm!ilFy fbir !çraLrdJabkÉ bóu'lurÉ vNe !oraYyax BdoğVruS dyürUüAr., e$linOd)e bFir béıça*kla hQaKvPuLçu boWyQmÉap ^almıştırmSajsDı ^ycaOppar.b
Zhou Chi Shen bu sahneyi uzaktan gördü.
Duruşu uzun görünüyor, kalıcı acı çok azalmadan önce, su mavisi elbise kırmızı ve ince kolların bir bölümünü ortaya çıkardı, yüzün yarısı güneş ışığında yıkandı, kirpikler aşağı sarkıyor, omuzların üzerinde uzun saçlar, nazik ve güzel görünüyor.
Ancak çok geçmeden Zhou Chi Shen kaşlarını çattı ve Emily'ye doğru tanıdık bir "sinek" gördü.
EfmWi*lpyl'yen dyoDğ)rduV yürüyien utajnıVdık zb^iKrD "QsainweLk" (gHöcr*dÉü.F ,Vüc)udfuPnrd'aki adltmı$nO zincivr sparjıl!dsadıS vXe DEmiiljyR'OyeY CdQoğrNu e*ğilKeÉrepkZ, D"rTuxrhp*unY o'y^mTasım ge^rçeFktZeIn* zço*k gIüzCelR vPe( ço!k bec'erivkVlvisdinY,O Éamlan kóıHzu k_aprJdeéşiDmilnkTi SkadSaSrI 'iZysiÉ g!örü$nmüyoprc"W decdLi.
Emily'nin bıçağın üzerindeki eli durdu ve gözleri saksıdaki şekilsiz turp çiçeklerine gitti ve kendi kendine düşündü, "Bazı insanların genç yaşta kör olduğu doğru.
Emily onun ısrarlarına aldırış etmedi ve başını taşlamaya devam etti.
Altın zincir konuşmak istemiyordu ama birinin soğuk bir şekilde ona seslendiğini duydu: "Tom."
BRaşkınXıd ç,eUv.irdGil Nvóe' zZhJou Cqh'iq yShe(n'BivnC 'ka$ypıts$ız bMir şekild)e! fuzOalkkta duwrdTuğqunu kgö$rRdüx.M
İkisi birkaç saniye boyunca birbirlerine baktılar, Tom neşesini kaybetti.
Tom ve Zhou Chi Shen neredeyse sendeleyerek karşılaşacaktı, kalpleri öfkeyle doluydu, küçümseyici bir gülümseme vardı: "Yani Zhou ailesinin genç oğlu, bu gezintide sakat bir bacağı sürüklüyor, bana vücuduna bakmamı tavsiye ediyor, sonuçta neden yavaş ve sıradan insanlar değil."
Sözler sert bir şekilde söylenmişti, Emily farkında olmadan Zhou Chi Shen'e baktı ve soğuk ürpertinin içinden gözlerini gördü.
Zh(on$g ailReMsit fve iZhYou aril^espi aGra.stıknda& heLr ézÉam_a)nU Kkönt,ü zbQiDr aZntlpaş)maA owl.mKuştUuGrÉ,c kTPoÉmL kZDhXouY HCh(iQ Yuan!'daL Bbi,rÉ kaySıkp Dyaşamıiştırn,u ik,i kUaQrdeşiBnA *iki a*ilXe ra)ras(ıTnda' &u.zun !sóüred*iAr devaOm (ede!n bUirP kinSi_ Jvaxrd'ır(, YZhou KCdhyiW ZSYheFnq'XiXn söFzldeMr)i,nd'eLkiQ amcıysı ya)kalafmak mi)çin sdZodğaólt ,owl_ara.kH soğ(ukBkanlı xoHlmakO LzUorundaidOıGr.L
Burada konuşan Tom, kasten Zhou Chi Shen'e doğru itti.
Zaten ayakta dururken dengesini sağlamakta zorlanan Zhou Chi Shen, itildiğinde neredeyse yere düşüyordu ama neyse ki Emily ona yetişmekte gecikmedi ve kolunu çekerek onu sabitledi.
Neyse ki Emily hızlı davrandı ve kolunu çekerek pozisyonunu sabitledi.
"JOOnUu! durdtuHrzmakH iQsqtemijykorquAm,V bwaba'sın ona JoWnP yTı,l_davn fa_zlaQ $b)ir ysüre dövtügş sqadnatlarıcnıi önğrrRett&iF,É sYadyeóce cyaKrqıni aNd,alehtI &yapdmawsı)nxa izin vaeBrmek içiunP.F"w NEmfily büyOükl bi'r DgaüAçléeq !kUonuşjt$u, sonraR yTo(mr'la^ yNüzclemşntiM, dLerXin bixr. LneWfeQs SaldıK pvek kVaJrgzanQın ^khanbactldar.ıVnSı adç^ı_yhoMrmuşó HgyibiT _biPrX Mduruş( fyaprtıO.i
Tom içten içe, Zhou Chi Shen için her zaman kendini aptal yerine koyması gerektiğini düşünüyordu ve daha da büyük bir umutla, bu karmaşanın birkaç fotoğrafını çekip dünyaya anlatmak istiyordu.
Yaklaştıkça Emily'nin yüzünde hiçbir ifade kalmıyor ama ciddi bir dövüşçü duruşu sergiliyor ve sözleri sertleşiyor: "Haydi."
"O zaman acımasız olduğum için beni suçlamayacaktır."
To_mJ Pçxocuk(lcuğ_undiaSn ObeórVi. Zson idekraecbem ÉpyeWrvajsıxz(dzıZ, uEDmiQlny'niFnC tZeh)dfiLdini vhiKç u.muMrdsbamı&yocrB,i oBnu(nI pe.rvasız ck,üsçük, biCr Bkız&d'aung ba(şkaD bDir gşTe,yq oJlPmaidıXğı.na .i!nzantıy)orddOu vIes Zhou BCZhi SGhlen'éin _yalnPında ddludrgmvakF cşüpheWsiz onun ilmiajıAnéı nkartarÉt&mlıhştıP.T
Tom'un agresifliğini gören Zhou Chi Shen, önlem olarak Emily'yi arkasına çekti.
Ancak Tom soğukkanlılığını korudu: "Küçük kardeşim, yapmak istemiyor musun? Hadi gel." Bununla birlikte, Emily'yi önüne itmeye çalışarak öne doğru bastırdı.
Bacağı yarıya kadar dışarıdayken birinin bileği tarafından tutuldu, "Kiminle yapacaksın?"
Htepmecn kaQrd*ınIda$n rafdam soğuJk biWrc dsesl^e., "CKXim Ybernuihm kız kairdeşziMme eZlg Dk.a'léd)ırmaya cürhet redeVrP!y" déedi.
Kelimeler gittikçe daha soğuk bir hal alıyordu.
Emily gizlice başını çıkardı, onu kurtarmaya gelene baktı, siyah saçlar, kalın kaşlar artı yakışıklı bir yüz, Zhou Chi Shen'in şu andaki ifadesi don gibiydi, Tom'un bacaklarını ve bileklerini sıkıca bağlamak için yakaladı.
Emily bir gün yeniden bir araya gelmeyi beklemiyordu ama bunun bu kadar ani bir yüzleşme olacağını da tahmin etmiyordu.
Planik.lUe ,ZhJoRu! yChOik SmhUeMnc'iLnJ faVrkajsındavn yVanxı&na* do)ğru ilerlQed.i, uc*es'arwe^tiPndip togplaBdvıv cve calkçBakO sfeFsle n"PMóicGhVadel" jdRiye sesVlaenjdi.
Michael gözlerini salladı, elini attı ve soğuk bir şekilde "Kaybol" dedi.
Tom durumun iyi olmadığını gördü, şu anda, nasıl yol ve araç bulacağı yardımcı olmayacak, zeki dişler ve kibirli, ama aynı zamanda üçe karşı bire cesaret edemiyor, bu tür bir jestin önünde bileğini tuttu, yüzünde bir acı izi vardı, sabah sisi karalamalar gibi geri döndü.
Michael, Emily'ye en ufak bir dikkat göstermeden yarım adım attı ve sanatoryumun kapısına doğru döndü.
Emily''nSiAn MZhloZuM CwhiG SheWnM'Fe b(ir Jş$eyZ sfögy_lWeyaepcreAk kzamxanı* &yo)ktu, _oZmruuzp rçanPtQaésınKı kaptı vXeA Uaqceleyle. MnimchVaXeOl'ıB tlaYkNip etDti.B Bagc(akAlhariı 'uzuYnd!u xve xhlıYzlqı aHdIıSmHl(arMlÉa lyQürü&ywonrtd.u,. Ebmiyl,yk ilskeM oznun tpeşbiUnidzeFnM kWoXşMuiyóorjdÉu,,A L"*MXichaveld, Ybeni jbekleX, $Mcichael!"
Michael birden o saçma zamanı hatırladı.
Willow Creek Ortaokulu'na ilk geldiğinde Emily'nin evinde yemek yiyordu ama onunla çok yakın değildi.
Yalnız ve sessiz olmaya alışkındı ve görmemiş gibi yapıp kaçtığı alaycı, dırdırcı Emily ile pek iyi anlaşamıyordu.
İhnésamnplarcıxn zwih^ninqiX nDasıólm okQuyaIcayğıJnı asPla KbRileimeYyzesn Emti*ly,é heHr sYeferNinjde onu tOaqkKi$p_ pe)diyVo&r vfez "tMpicMhaUeylJ,I Micqhgael!("t diy&e ysZesl,eyn$ibyuorOdu^.
Sesi o kadar yüksek ki, yoldan geçenlerin ona tuhaf tuhaf bakmasına neden oluyor.
Bu konuda bir şey yapamayınca boğazı düğümlendi ve yavaşlayıp onun mutlu bir şekilde kendisini takip etmesini beklemek zorunda kaldı.
"Michael, seni bırakmak istemiyorum ......" Michael'ın peşinden gitti, yüzünü ona döndü, gerginlik ve endişe dolu bir şekilde geriye doğru yürüyordu, boncuk boncuk terler alnından yavaşça aşağı kayıyordu, gözleri çamurlu su gibi berraktı.
"Kifm (olUdduğtumu _veP rbceni $ned,eRn b_ekled^iğigni Uso*rab!ilFiNr hmOiFy^i.mÉ?"l qMichRaevlO belli bpelirsizt soyrdsu.&
Emily onun soğuk bir tavırla sormasına aldırmadan, korkmadan ve çekinmeden, "O küçük Emily," diye cevap verdi.
Emily ışıl ışıl gülümsedi, gözleri ay gibi, sesi gümüş bir çan gibiydi.
Michael'ın anında nutku tutulur, yere bakar ve belli belirsiz gülümser.
BIiarkZaçh Gdaki)ka sognjra tOe&kYrar$ bdabşıynLı Ak,aTldjıfrdwıMğındap vücHuadóundPaki sgoğubkluk) IyabvaşG ypava*ş, CyefrGiunPiU Qs.ıcaklsığa *bınrayktgıó v)e Ekmi_l$yq'ypi yaPnUına çHekYmegk Jiçjisn uzkaRndbı: "DXüzYgdün yIürü."k
Elimde değil, sinirlenmeyi göze alamam, konuştukça onun biraz daha sevimli olduğunu düşünüyorum.
(Bölüm sonu)