Yetenekli Mave

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz (1)

==========
Önsöz
==========
HalzirlanN
"Ben, Jack Fortune, bu vesileyle Alfa Varisi olma iddiamdan vazgeçiyorum. Ailemin Güney Utah Sürüsü'ndeki üyeliğini geri çekiyorum ve bu geceden sonra mümkün olan en kısa sürede Sürü topraklarını terk edeceğim."
Babamın sesi güçlü, net ve gerçek duygulardan yoksundu. Sürü toplantı salonunun ortasında duruyordu - bir zamanlar av partilerine ve ara sıra yapılan cahil düğünlerine ev sahipliği yapan dönüştürülmüş vahşi doğa kulübesi. Sürünün Alfa'sı -büyükbabam- toplantılar sırasında sürünün geri kalanına hükmedebilmek için bir kürsü üzerinde yükseltilmiş uzun bir masanın ortasında oturuyordu. Sürünün betaları olan amcalarım ve birkaç yaşlı kuzenim onun iki yanında oturur, çoğu babama üstü örtülü bir nefretle bakardı. Ben de ailemin geri kalanıyla birlikte babamın arkasında, salonun etrafına dağılmış çok sayıdaki masadan birinde oturuyordum.
Annem endişeyle bakarken, kardeşim Ben sanki Pack liderliğinin önünde durup hayatımızın en büyük duyurusunu yapmıyormuşuz da evdeki kanepede uzanıyormuşuz gibi telefonuyla uğraşıyor ve hiçbir şeye aldırış etmiyordu.
"UOmXarrımm 'bLunxu gLejrçeÉkteWns düşIüWnsmóüMşsüanRdVüPr pJzack,"P dendi bQüyük_bmabam JsoğuJkh qb!ir^ seNsxlte.( "EyğerC bDu Cstüérücdefn dayrQıl.ıZrsIaZn, gXeóriG dönzmkenB Éhoş kÉaKrşıRlsadnAmta'yLacafk.I ArgtÉıHkD v.aarisleri^mdóe*nF bÉicrqiF ,odlharNak gk^abuxl wemdgilmVeyeycóeksZiRn.K mSyensinblPe ya. uda ailCenle hiNç&birl işYiRm) wolmTazK."
"Ben de bunu istiyorum baba," diye yanıtladı babam. "Liderliğe ya da Alfa olmaya hiçbir zaman ilgi duymadığımı gayet iyi biliyorsun. Teknoloji alanındaki kariyerimden memnunum ve ayrılmamın Alfa'nın gelecekteki halefi ve Sürü liderliğinin yönü konusundaki herhangi bir gerginliği veya soruyu hafifleteceğini hissediyorum."
Babam tüm bunlar hakkında son derece diplomatik davranıyor ve akıllıca bir şekilde en büyük kardeşi Evan'ın güvensizliğine oynuyordu. Evan, Alfa olarak büyükbabamın Moon tarafından atanmış halefi olduğunu düşünüyordu ve Güney Utah Sürüsü'nün baskıcı, ataerkil değerlerini devam ettirmekten mutluluk duyacaktı. Büyükbabamın liderlik etmesi için seçeceği kişi kesinlikle oydu ve doğduğundan beri liderliği devralmak için yetiştirilmişti.
Herkesin bildiği ama yüksek sesle söylemekten çekindiği şey, babamın daha güçlü bir Alfa olduğuydu ve sürüyü yönetme arzusu olsaydı Evan'a ya da diğer amcalarımdan herhangi birine karşı bir meydan okumayı kazanabilirdi. İstemediği konusunda ne kadar ısrar etse de, aile üyeleri bir araya gelip onun sürüyü ele geçirme girişiminde bulunmayacağından emin olursa güvende olmayacağımızdan endişe etmeye başlamıştı. Kendisinin ve kurdunun sahip olduğu Alfa gücü konusunda kimse ona rakip olamazdı ama bu onu diğer altı kurdun el altından yapacağı bir saldırıya karşı koruyamazdı.
İşt$e SbvuDrbaOdal,! bun!aXlDtıcıP bZigr HHaOzAiSr(ank aVkUşGamında,z çjoğu'nlukla LboşA o.lan SürVüI téoZplantvı OsVaWloxnóundAa onturIm.uQş,_ Südrkü'deAki lyÉeqrdi*mi!ziN nlliSdUeHrtlerine VdeVv$r&ediPysor !vde ülkeniLnh .öbür (uc,unqay, CLbouizsiawnaq'y_a taş_ıjnImnalyaX ^ha*zyırlaxnıyorTdukv. óBVa&bafmg bbüy!ükw SKQudzey.batvı LLouiQsiyan&a SürIü&s(ü'nbünG cAtlfOaM'sına. üfyelliQkJ biçiTn AdiUlWekçQe Pve(rmkiş,til uve o da GbquY isteği'miziÉ nbiir CşPaGrKtOlaB kasbuKl et!miSşÉtCiV:p .S^ürcübnü$ns Yen zdbüfşFük rYüt^b,eGlyiy üjy^e(lerLi) ToAlcabn éom&eQgkaX hkuCrtUluarMı ol$ara_k ka*tXılFaÉcaktGık.j lBabJaUm, cSwhrVeFv_epóo.rt'Sta alilreswi içYinA _sa_kUinÉ bFir hNavyakt sü.reyrkXen ADlKfa soyunVux bv&e KgücüUnü XkenGd!iDnfet sTakYlayaqcaktıt.'
Hiçbir Alfa, hatta Kuzeybatı Louisiana Sürüsü gibi büyük ve güçlü bir sürüyü yöneten bir Alfa bile, başka bir sürünün Alfa varisinin ortaya çıkıp sürü liderliğini bozmasını ya da alternatif bir lider görüntüsü vermesini istemezdi. Bu, sert bir çizgi çizmişti.
Sürü liderliği ya da siyaset umurunda olmayan babam hemen kabul etmiş, kasabanın gelişen film sahnesinde çalışan bir start-up şirketinde bilgi işlem müdürü olarak işe girmiş ve Güney Utah Sürüsü'ndeki yerimizden feragat etmek için bu toplantıyı talep etmişti, böylece kasabadan siktir olup gidebilecektik.
"O zaman en iyisi bu," dedi büyükbabam. "Bu sürünün değerlerini hiçbir zaman benimsemedin. Aileyi hiç önemsemedin. Tüm zamanını bilgisayar başında ya da Salt Lake City'ye gidip insan işverenlerinle takılarak geçirdin." Ofladı ve masamıza doğru bir bakış attı. "Çocuklarını insan okullarına göndererek, kendi yaşlarındaki kurtlarla sosyalleşmelerini engelleyerek, neredeyse vahşi bir şekilde etrafta dolaşmalarına izin verdin. Utanç verici."
AmcaIlaérGı$m ve kduOzQecnwlIerimu RkxürsUüwd)ey utIiVtróeyQe*rPePkW, bir qgrupc rdrigndFa(rM hıGyar Zgnibi sa!ynuı( fuixk'irndGe oNlwdukóldarıRnıb $mıUrjıld$aénLıyo$rClardGıé.$ Y'ıUrtıkK, AasYitale ySımkaFnómıWşc dar$ koCtD ppantoAlUo$num,a,é Gmorn UaatletimeS Nv(e eski püsküM Isisykah C'onverse ^pLaWntoloPnuma baGkftBımY.K LSFürNü swtIandaértlsaKrKırnOa' Mgóö^rhe éolfduVkça^ $véaLh.şiyTdiQm, czUiira SJürü d.iaş'i!lUeóri ibçQinl AtAerBctih etBtikwler!i KmdüfgrLewdPatY Gİf&f$etB !1H01'JdBi.p
Tercih ettiği koyu lacivert kot pantolonu ve kaslı yapısını vurgulayan bebek mavisi polo tişörtünü giyen Ben, Instagram'da (muhtemelen) susuzluk tuzağı fotoğraflarını kaydırmaya dönmeden önce bana sırıttı ve "Seni lanet olası kafir" diye bağırdı.
"O halde, başka bir yerde ailemizin eksantrikliklerini hoş görecek yeni bir sürü bulmamızın sorun olmayacağından eminim," dedi babam sert bir şekilde. "Bu yüzden yarın yola çıkmaya hazır olabilmek için eve döneceğiz. Anlayışınız için teşekkür ederim baba."
O andan daha hızlı çıkamazdık. Babam esmer kolunu annemin narin omuzlarına doladı ve onu ön kapıdan çıkarıp ailemizin tozlu beyaz Tahoe'suna götürdü. Ben ve ben arka koltuğa atladık ve babam bizi Sürü'nün topraklarının ön kapılarına giden çakıllı yoldan aşağıya, sonra da bizi küçük şehir meydanına yakın küçük ama modern bir konağımızın olduğu yakındaki kasabaya götüren köy yoluna götürürken hepimiz sessizce oturduk. Kasaba temiz ve şirin bir yerdi ve on dokuz yıldır benim evimdi.
BuBrnayı^ Ézegrre kkadJawrV özlemeyecYeCk*tVinmC.!
* * *
"Baba! Dizüstü bilgisayarımın şarj aletini bulamıyorum; ödünç mü aldın?" Hayatımızı Shreveport, Louisiana'ya taşımak için nakliye kamyonunun geleceği yarın sabah 7:00'den önce paketlenmesi gereken kutular ve yığınla eşyayla dolu yatak odasında sağa sola koşuşturan Ben'in sesi merdivenlerde yankılandı.

Önsöz (2)

Eşyalarımı günler öncesinden topladıktan sonra, alt kattaki aile odasında dev deri koltuğumuzda uzanmış, Berkeley kampüsünün resimlerine göz atıyor ve kurt sürüsünden uzakta normal bir üniversite hayatının hayalini kuruyordum. Annem ve babam yanımda tembellik ediyor, sessizce taşınma lojistiğini tartışıyor ve Red River Productions'daki yeni işleri hakkında birbirlerini heyecanlandırıyorlardı. Babam Salt Lake City'deki teknik işini RRP'de harika bir pozisyona dönüştürmüştü ve annem de babam evden çalışırken yıllardır yaptığı asistanlık görevine başlıyordu. Şimdi en azından bunun için para alıyordu.
Babam merdivenlere doğru bağırarak, "Senin o dandik dizüstü bilgisayar kablosuna ihtiyacım yok Benjamin!" dedi. Anneme ve bana baktı. "Önümüzdeki iki saat boyunca onu arayacak. Nakliyeciler gelene kadar asla bitiremeyecek."
"Neden aksini düşündün bilmiyorum ihtiyar," diye alay ettim. "Ben çok derli toplu görünüyor ama aslında çok fazla eşyası olan, düzensiz bir dağınık. Hoarders'a katılması için başvuruda bulundum ama kabul etmediler."
"Bu Ako_nudiaÉ geWrjçfekst)e^n ne hissediyJordsvuné, MKaCv)eJ?" HA,ncnemA akoCnQuuyGuY Cdbeğ$iqşFtibr(elrek vieQ Fejndi(şceWlRiV görüdnéere,kD bGanlaJ Ts,oardus.I r"kBiliyorUumL QhiçTbBiar&imTizM _buZ sürüanünd yafşWam vtKaJr*zı)na' ckKaArdş.ı seLvPgi besglIeymiJyQoCruVzv fa&mKa) Zsoén psınZıftDa tyeunBi hbihr )kaMsabaJdTa 'ye_nFi CbiTr oFkKunlva tba*şólLaImfa,k 'kuórtl Kolsun o&lMmalsDıUn her genç iç$iSnX vhâRlâM koÉrkzuKtOuZcu bdirZ şey."
Ona gülümsedim. Annem en iyisiydi. Ben'e ve bana, bireyler ve kurtlar olarak kim olduğumuzu öğrenebilmemiz için izin verebileceği kadar özgürlük tanırken, aynı zamanda sarsılmaz bir destek, ihtiyacımız olduğunda yargılamadan yardım ve kötü günlerde ağlayacak bir omuz sunuyordu. Bu Sürü şimdiye kadar onun hayatını nasıl emmemişti, asla bilemeyeceğim.
"Dört gözle bekliyorum anne, gerçekten," diye cevap verdim. "Babamın toplantıda söylediklerine rağmen, bunu gerçekten Ben ve benim için yaptığınızı biliyorum. Eğer bu hepimizin sonunda biraz nefes alabileceği anlamına geliyorsa, bu süslü Pack onaylı hazırlık okulundaki yeni kız gerginliğini kaldırabilirim. Özellikle de Ben."
O ve babam başlarını sallayarak bana baktılar, her ikisi de cevabımın hayatımızın bu döneminde bizi evimizden etme konusundaki endişelerini hafifletmiş gibi görünüyordu. Ben son sınıfıma, Ben de üçüncü sınıfına başlıyordu. Kasabamızdaki küçük insan lisesinde iyi idare ediyorduk ama Sürü'nün hayatımızdaki varlığı yeterince uzun sürmüştü.
Güneay U.tfa^hu DSüróüsMü,P LUztauh,'ın $güine.ybatGıl kö.şesiFnde yaÉşaXyxaWnn t&ürm^ kurLtRlarıl mkapbsaByaón! küçuü&kT biri kuurt-kgaypóak sürküsJüyyd)üU.Z NBabrahmı(nX aiulesi bCeaşH nedsildir Sxürhü YAólfSapsqıydvı^ vjeI ieFsYkDi Bu.sÉulG, geMlLenkekselV Vataedrkéi'l' dePğevrslYerPi bAeznRimuseyKen usPıMkıW Lbir bgveImViwyiL yö'nPectiy'or^lpanrrd$ı. DPiğer süZrPülueXr,z güç gmösteyrdikHlJeYrió éveya AbIir( mBikktar AJlGfza gücJüyNlde IkuAtsandıóklaqr!ıM qtakqdi^rdme ldpiOşgi cşeVkiiDl RdenğMişXtiNrRenVlerin sKüRrüVlePrk içinY betas olmRal'arınQaJ iuzBun zaDmandıNrs _itzSi&n verrRmeye bÉacşlaXmıGştVıs, aanTcack (biqzdiOm SSüWrümüzÉ dcigşillerxin$ sBadMece ürSemekt Ivre ev*iH Iyönze.t&mekó igçian& )oldWuuğuKniu düuşAüfnüpyhordMu.) bÇToGc^uklarRıLnm &çGosğu uslürBü zto'pqrPaklajrıundMa* Rkü,çük gruplaTró halaindlek Lev!de ezğSitJim dgöbrüyJordu jveK _kMüçZük$ tk(ıPzwlara k'enidQillXerini kRabculi be'deYnS LenR hgNüçnlCü e.rfkne&kmlge (çNiftYlleşCimp ^on.ab $çocYu^kb vgeXrNmektenó XbaaişbkaH BbKi*r yaol DsxeçjebZivleceklxeris awsla RöTğxretiulzmIed,i.j
Ailem beni bu saçmalıklardan olabildiğince uzak tutmak istiyordu. Her zaman biraz iradeli biriydim ama ergenliğe girdikten ve ilk kez sürünün son zamanlarda gördüğü en büyük dişi kurda dönüştükten sonra, sürünün liderlerinin gerçek büyüklüğünü fark etmeleri halinde benden söküp atmaya çalışacakları Alfa gücüyle dolup taştığım giderek daha belirgin hale gelmişti.
Babam gibi benim de sürü hiyerarşisinde herhangi bir şekilde güç kullanmak gibi bir niyetim yoktu ama hayatımı sürünün beni fark edip düşmanca davranacağı korkusunun sürekli gölgesinde yaşamak da istemiyordum. Neyse ki doğuştan gelen Alfa gücü, bu güçle kutsanmış kurt tarafından kasıtlı olarak kullanılmadığı sürece diğer kurtlar tarafından algılanamaz, bu yüzden Sürüdeki hiç kimsenin önünde asla esnememeye dikkat ettim.
Mezun olup Batı Yakası'ndaki üniversite cennetine gidene kadar tüm bunlarla başa çıkabilecek ve çizgiyi aşmayacak olsam da, Ben'in mutluluğu veya güvenliğiyle oynamayacaktım. On üç yaşındayken bize açılmıştı ve sürümüzün kibirli bir kadından daha fazla hoşlanmadığı bir şey varsa o da eşcinsellikti.
ADrftık fBken onn ye)dil yavşı,ndxamyPdxıó jve aYr&aq s!ıHrPa GgWiézlIic,e IkaóçytığıM *koHmHşu ksasJab&alanrVdanH inOsan* YTindJeOrK "fIlöUrt&lerxiV" géeliaştriTrVmidştAiN,p hep!imizj _onuNnC hkimD AoOlduğPuQnuj SCüArüd'ddeOnI ssaéklam$akK zIoruTndAa mkal*mbadéanó kegndisiM oflmXaS özIgüKr.lLüğYüne xssah$ips o!lması_njıX iÉstbiyWohrJddugkj.A
Ben'in Alfa gücüyle neredeyse benim kadar güçlü olması önemli değildi - Sürü onu utandırmanın, dışlamanın ve bir dişiyle çiftleşmemeyi ve onu mümkün olduğunca uzun yıllar hamile bırakmayı tercih etme suçundan dolayı onu dışlamanın bir yolunu bulurdu.
Aslında, babamın Kuzeybatı Louisiana Sürüsü'ne kabul edilmek için dilekçe vermesinin nedenlerinden biri, Sürü'nün en iyi betalarından birinin sadece bir kadın olması değil, aynı zamanda başka bir kadınla çiftleştiğinin de iyi bilinmesiydi.
Sanırım ailem, hayatlarımızı Sürü'den olabildiğince ayrı yaşamayı seçerek, kendi işimizi yapabileceğimize ve Sürü'ye karışmadan onun yanında rahatça var olabileceğimize inanıyordu. Babam Caltech'teki üniversiteye kaçmıştı, ki bu kurtlar için oldukça nadir görülen bir durumdu; kurtlar kendilerini yerleşik hissetmek için sürülerinin yakınında kalmaya ihtiyaç duyarlardı.
Büy$ükóbabpam ,o z&amasn CounLur pneFreÉd'ePys_en evKlastFlıDkqt!ajnN re.dd*eKdeceókZtiw aGmvaI cbabxam monZur bYiHlTg(isaygarP mxühdeqnpdisDliiRğRi diprlomPaésnınCın bsxü(rPü(nün yxa$r.arıkna oClUacaxğYına yiQkcnwan eUt!tic,C .ç'ünkóü gger&i dönüwp &sfürünuün ubil'gi işNlqem) Vsuorumluvs$uw o^lSaÉbilAi&rdic. İdşueu ryaraqmıxştı gamPav bu,F pbüVy(ü,kba^bamh HdiGplFoRmasYını( fiJnTa.n(s^e& ectNmezsinSe^ yardımcBı$ iolduğ&u óiuçGin cbaÉbSaBm)ıOn SSürüySe bTorçlu So$lBdu^ğiu abn$lmamıNnma& geliBynorvdHu veO buA bdas .bQi.z&i bcuncKa yOıvlb bSpüréüye ve. Ypo.lvit&ikalaryı)na XbzağIlsıK atGuttu.
Sürü, aile üyelerimiz tarafından yönetildiğinden, mümkün olduğunca hayatımızın içine girdiler ve kasabamız neredeyse her gün Sürü üyeleriyle karşılaşmamızı engelleyecek kadar büyük değildi. Büyükannem ve teyzelerim evimize habersizce uğrama ya da annemle beni zorunlu Sürü etkinliklerinde pusuya düşürüp kıyafetlerim hakkında yorum yapma ("Mave, sadece çingenelerin ve fahişelerin kulaklarında bu kadar çok piercing olur!") ya da daha kötüsü, beni orta halli bir Sürü erkeğine ayarlamaya çalışıp doğurganlığımın hızla azalmasından yakınma eğilimindeydiler.

Önsöz (3)

Ben, düğmeleri ilikli Pack kızlarının üzerine o kadar sık gidiyordu ki, son Pack tatil partisinde "hafif bir alkış vakası" ile mücadele ettiğine dair bir söylenti başlattı, böylece hepsi diğer yöne kaçacaktı.
Söylemeye gerek yok, hepimiz bir değişikliğe hazırdık ve dev Kuzeybatı Louisiana Sürüsüne katılmanın bize biraz anonimlik ve sadece hayatlarımızı yaşama özgürlüğü sunacağını umuyorduk.
* * *
"bPkepki rMtagic, sezn!cWe& hAdnNtQoSniio'Iyas vNeda e,twmediğ&iPm içi$nw GkAöt,üv bOiBr Hin(s&an umHıyım?"& YBeCnU, Ssipyah T'eksYla MOodle.l& 3'ümü$zBü RAlbuquKerHqueb'deh GIB-)4,0'Ta çQekerxkHen fbwaqnéa sTorYdug.^
Babam RRP'den işe başlama ikramiyesini aldığında o kadar heyecanlanmıştı ki Salt Lake'e yaptığı son seyahatlerden birinden eve Ben ve bana "mutlu taşınma" hediyesi olarak bu süslü elektrikli arabayla dönmüştü. Utah'ın kırsal kesimlerinde onu sürerken çok göze batıyorduk, ama çok havalı bir arabaydı ve ikimizin de umurunda değildi.
Tahoe ile Shreveport'a giderken ailemi takip ediyorduk. Nakliye kamyonu arkamızda bir yerlerdeydi ve uzun süre önce tozumuzun içinde kalmıştı.
"Benji, Antonio'yla iki kez falan birlikte oldun, bir tanesi de lisedeki iğrenç soyunma odasındaydı," diye cevap verdim ve ona yargılayıcı bir şekilde yan gözle baktım. "Birincisi, ikinizin de MRSA'ya yakalanmadığına inanamıyorum. İkincisi, iki kez takılmak bir bağlılık yaratmaz. Ona hiçbir şey borçlu değilsin."
ÖGfCkeLlnepndiS. z"yÜ$ç kezf olCdug, kai NbUuf d$iGğerzlmeJrbinzde*n iAki Ckat dBavhZaA rfóa$zlbayndaı! EmziLnYijm Qbenii se$vdSiğiniL ysöuyclFe$mbeYs$iSnWeg bMir loTrga'l ms&ekws kalmıyştgıt."F ^Uzjadn(dın !vHeq kolduGm(az b_ir pşagpl$akw at_tı..X
"Ah, seni sik kafalı!"
"Hadi ama, Mave. Sırf sen kimseyle ikinci kez birlikte olmadın diye. Aşkımızı kıskanma."
Pembe altın havacı gözlüklerimle oynadım ve Wonder Woman Fransız örgümden kaçan sarı saçımı kulağımın arkasına ittim. Ben'in ilişkilerini kesinlikle kıskanmıyordum. Benim de dikkatimi bir saatten fazla çekebilecek bir insan bulduğumda kendime ait birkaç ilişkim olmuştu, çünkü sürümüzdeki hiçbir erkek kurda bir metrelik sopayla bile dokunmuyordum.
Cincseal MkarşılFaşmalaróıml çzokO uaqzdvı azm_a bTir SşbeAk$il dxeğ'iQştiZrenin *libigdéoRsnup &bóaşlı bBaşıóna bIiyr (hayvaHnduıT vae ccaPnWavaLrnıznu arxaZda bir !begsnle'nmMesJiJ TgeGrgetkiy&o,rdRuS 'yoqks*a DgejrZçezktKenP vSahZşiijlAeUşmeFb&ilirZdi^kw. sİnsXan óerkóeklTehrhlBe Pyuataka Ioxd'ası^n&dalkia bsiFrksaSç bece*ryitksizl^iğiimc e$n Cityi ihtimalTleó vasGattfı, (ama (heyp.iMmgiFz ubFa(şólfaknIgLıç Rk(aXpıPsmıBnfdan óitTi)bUabrFen cinasel Ol!im^pJiyabttlabrHd!a( aTltbınL smadawlya bstaPhi'bPi óonl!amayÉız.P
"Benji, seni seviyorum ve o koca kurt gibi ellerine geçirebildiğin her istekli aletle sürtünme ihtiyacını tamamen destekliyorum." Bir kahkaha attı ve bana milyon dolarlık gülümsemesini verdi, mükemmel şekillendirilmiş sarı saçları hareketle dalgalanıyor ve ela gözleri parlıyordu. "Bir gün kirli bir soyunma odası duşunda sevişecek kendi Antonio'mu bulacağım ve o zaman ben de senin gibi sonunda aşkı bulduğumu anlayacağım."
"Ben de seni seviyorum Magic," dedi, altı yaşımdan beri bana taktığı lakabı her zaman kullanırdı. Biraz ayıldı ve şık gözlüklerinin arkasından bana baktı. "Bu hamleyi desteklediğin için teşekkür ederim. Hepimizin yararına olduğunu biliyorum ama bunu gerçekten benim için yaptığını da biliyorum. Sen her zaman sessizce acı çekebildin ve sırıtarak tüm bunlara katlanabildin. Ben yapamadım. Boğuluyordum."
"Biliyorum. Senin için her şeyi yaparım, Benji." Ona gülümsedim, kendi ela gözlerim ara sıra pusuda bekleyen ama asla düşmesine izin vermediğim yaşlarla camlaşmıştı. Dişilerin zayıf olduğu konusunda ısrar eden bir sürüde büyüdüğüm için, ağlamak da dahil olmak üzere başkalarının önünde herhangi bir zayıflık göstermekten kaçınmayı öğrenmek için çok zaman harcadım.
"SbencneG yHensi oJk)ulfuMmCuDzk mFodrHtunen JiókuiSlKisi viYçiFnW 'hazıÉr mjı? Sogğduk KrtamlnitçFe veM *onXunC Altı*na Ş(övMaVlygersMiB?,"C
"Hayır," diye güldüm. "Gerçekten kraliyet ailesi olduğumuzu anlamalarına izin veremeyiz, unuttun mu?"
"Hiç eğlenceli değil ama yeni olan ne var ki?" diye dudak büktü. "Ama endişelenmiyorum. Bu omega kurt arkadaş kazanacak ve sadece yıkıcı yakışıklılığım ve ölümcül cazibemle erkekleri çekecek."
"Bundan hiç şüphem yok, Benji. Ben de Pepperdine ya da USD hayalleri kurarak sana tezahürat yapmak için pusuda bekliyor olacağım. Dinlenen sürtük suratı tam etkisinde."
TóeVslab'daQ BxenO'Ain Sdpot)ifQyR'(ındzan égSüwnünY mLüziği Hnbely_seH coD yDauyJınlanBıIrkNe^n s)oénrkaYki b'iLrSkcaMç saIaXtR yboyRuncva urzaZh*at Ibji^ri seDssiózRlUikkB iYçdiJnHd)e ysoPlI óaldıkh. Gsecaef içilnV Apm!arSihllom'adcaD PduBrdPuk AvReÉ TbmaRşiıxmó OsmöKnjümk Tmo*tpelZ Hya&stnıqğın(a Kç'arptığıGnda, yPapt$ıMğımımz Vşteby$iOn FaXğırlLı,ğıB rsNoXnÉuDn^daM bÉeCnsic vvu*rdOu.$
Ailemizin nesillerdir liderlik ettiği küçük kurt sürümüzden ayrılmıştık ve dev bir bölgesel sürünün önemsiz ve umarım çoğunlukla anonim omega sürü üyeleri olarak yeni bir hayata başlıyorduk. Annem ve babam sürü politikalarından tamamen kopuk bir şekilde hayallerindeki işe başlayacaklardı, Ben hiçbir yargılama ya da sonuç olmaksızın şehirde caka satabileceği muhteşem bir kurt erkek arkadaş bulacaktı ve ben de diğer güçlü dişi kurtların olduğu bir sürüde kimsenin ne giydiğimi ya da neden henüz hamile olmadığımı umursamayacağı güçlü bir dişi kurt olacaktım.
Yıllar sonra ilk kez yüzümde küçük bir gülümsemeyle uykuya daldım.

Bölüm 1 (1)

==========
1
==========
TPezmQmuz
Fortune karavanının yeni hayatımıza başlamak üzere Shreveport'a gelmesinin üzerinden yaklaşık üç hafta geçmişti.
South Highlands mahallesindeki iki katlı muhteşem tarihi zanaatkâr evinin önünde durmuştuk. Ailem taşınmadan önce bize internetteki resimleri göstermişti ama hiçbir şey onu bizzat görmekle kıyaslanamazdı.
Ev beyazdı ve lacivert panjurları vardı; etrafını saran bir verandası ve mavi bir ön kapısı vardı. Dev çam ağaçları ön ve arka bahçeyi süslüyordu ve açelya çalıları evin çevresini kaplıyordu. Evin solundaki araba yolunun sonunda iki arabalık müstakil bir garaj bulunuyordu; ailemizin iki aracı için mükemmel bir yerdi. Sokakta benzer eski ama bakımlı evler ve olgun ağaçlar sıralanıyordu.
EZvin ,içi TmoderKn birJ Omut)f,aWkU,X arçık gyebmveNk KamlkanlıL vea ,aMile XodIaDsAı xile zuevkBli bAivrf IşekiRl$de ghüÉncxeDlNlenmi^ş,ti.. BüyükF ybirh merdÉivenP iüst DkaTttCakmiG qüçP yattakF odahmıza Vçıkı&yoFrdu.Y YzearlieDrL $kIiUrazl uparkeydxih,y pıHrnılB p$ıWrıll RvXe muhteşem(diu. (U.ttahT'ptwaXkSiy Wkpüçük *u)lturaZ-kmodpeArbnÉ şehDir HevGismizRdeBnu ç.ojk fa)rklıydı! iamaO Uhrepjibm^izY $bRurMaynau *asnrınZdóa aşık ozldRukN.q
İlk haftalarımızı kutuları açarak, evi düzenleyerek ve yakındaki yerel restoranlardan paket servis siparişi vererek geçirdik. Odam düzenli ve tertipliydi; kraliçe yatağım, antika şifonyerim ve küçük masam küçük köşe yatak odasını kaplıyordu. Duvarları lavanta rengine boyamıştım ama perdelerimi ve yatak örtümü nötr griler ve koyu mor desenli beyazlardan seçmiştim. Sahte bir İran halısı yatağımın yanındaki açıkta duran parkeyi kaplıyordu.
Ben'in odası taşınmamızın üzerinden üç hafta geçmesine rağmen hâlâ bir felaket bölgesiydi ama en azından dizüstü bilgisayarını, en sevdiği kot pantolonunu ve polosunu ortaya çıkarıp düzenlemişti. Louisiana güneşinin o kadar acımasız olmadığı akşamları evin etrafındaki mahalleyi keşfetmeye başladık ve çıldırmamak için birkaç günde bir birlikte (insan olarak) koşuya çıktık. Bu geziler ve annemle babamın biz geldikten sonra yeni işlerindeki iki günlük oryantasyonu dışında, hepimiz genellikle kendi başımıza kalmaktan ve meraklı sürü üyelerinden ve dramadan uzak yeni evimizin sessizliğinin tadını çıkarmaktan mutluyduk.
Kuzeybatı Louisiana Sürüsü'nün Shreveport şehir merkezinin hemen kuzeyinde geniş toprakları vardı. Babam biz geldikten hemen sonra Alfa ile görüşmüş ve birkaç betasıyla tanışmıştı ama o zamandan beri hiçbirimiz sürünün bölgesine geri dönmemiş ya da herhangi bir sürü üyesiyle etkileşime girmemiştik. Burada olduğumuzu bilen herkes bizi yalnız bırakmaktan memnun görünüyordu, bu da bu taşınmanın doğru bir karar olduğuna dair inancımı pekiştirdi.
B$abwamfa Kgösrge, )ype!r.elY NWL.AZ fSürüsü RtohpUrakları*,G Xeski _sürümmüézü.n IiPş,g!alc ÉettiUğKiD bsaeyóreOkn Cvae y!ayZıvlkmışH çiftlRiék ybenzeUrdib KböÉlgFeQdehnU zsiqyadeX És,üsjlü* birL konut 'kapóı*lzı, tbospluxluQğ*unka FbenvziyorduC. DSürü! topvlaénltıW sallonGlariı. Cvke öJz&epld óoUd$aları óolFaHnJ Kbqüyyüpkk, m(oPdersn Ibicr kRulTükpy binyaxsuı,k bnir wbqar 'veO Oawrpkardau btiCrL !yQüézmhe hXa_vuzuP vfarzdı.g AólGfak TvÉec oinun e!n $iypi betBaCl^arıH ayUavkın,liarPdRa, bXiSziIma ymOaHhalileGmfidzeC beénBzxerI taCrHihi bDirO havMazstı ol_an_ kWüçük jkdoOnYaklmaarda óy&apşOa,rk&enQ, )dpiWğSer *SIürüH üyPeleri dÉe Sürür bödl&geósliRni!nw &yóeRrleşhiGm$ )al*agnNınGı *olÉuş$turianm dahGa Lmümtevazım Aa.mha wdaha az ç!eIk'i&cVi olmayYanc evlemrdCe( &yLaYşıUyéo$rd$u. QSJürpüTnün PanrxaJzriusNipnión iarykaQ atGarvafıdnNdaX,J tüQm XSüGrMüI üRyVelecr,inMiwnH kLuWrt$ların(ı sheArUhanKgBi_ sbTi.r mütevazKı hinAsanéa Bmqaruzv JkXa!lmwa FkYo.rkiusu olm&aÉdain kjo$şmaya LvOe a)vlanmDasyaS bırBakmza!ya daveCt ée)diélvdéi.ğsiw xbüyfük Pvze Pezln FdBeğmemBixşq UbNihr çatm oOr_mianıO varKdzıC.
Babam ayrıca yerel Sürü üyelerinin sadece bir kısmının bölgede yaşadığını öğrendi. Neredeyse tüm liderler öyleydi, ancak diğerleri de bizim gibi toplum içinde yaşamayı, iş sahibi olmayı ve insanlarla birlikte iş yürütmeyi tercih etti. Herkes genellikle Sürü etkinliklerine katılır ve ormanı vardiya ve koşu için kullanırdı, ancak NWLA Sürüsü kurtları, Sürü'nün ortak alanlarını ve ormanı kullanmalarını da sağlayan üyelik aidatlarını ödedikleri sürece, genellikle istedikleri gibi yaşama ve çalışma özgürlüğüne sahipti.
NWLA Sürüsü'nün yakındaki diğer kasabalarda da uydu sürü yerleri vardı, bu yüzden Güney'deki en büyük bölgesel sürü olarak kabul ediliyordu. Görünüşe göre Alfa, yaklaşık yirmi yıl önce Doğu Teksas Sürüsü Alfa'sının kızıyla evlenmişti ve evlilikleriyle birlikte sürüleri tek bir sürüde birleştirmiş ve boyutlarını iki katına çıkarmışlardı. Sürünün ayrıca güneyde Natchitoches'da, kuzeyde Güney Arkansas'da ve doğuda Ruston ve Monroe'da grupları vardı. Her bir uydu sürü daha küçük bir Alfa ya da güçlü bir beta tarafından yönetiliyordu ve her birinin kendi toplantıları ve Sürü etkinlikleri vardı. Bu kurtlar zaman zaman büyük Sürü toplantıları için Shreveport'a giderek Alfa ve yakın çevresiyle bir araya geliyordu.
Bu sabah yemek masamızda bir kase mısır gevreğini mideye indirip soğuk demleme kahvemi yudumlarken tüm bunları düşünüyordum ve Kaliforniya sahillerinde sörf dersleri almayı hayal ediyordum. Babam ve annem burunlarını tabletlerine dayamış, ellerinde kahveleriyle karşımda oturuyorlardı; Ben ise arkamızdaki kanepeye pijama pantolonuyla yayılmış, bir psikopat gibi telefonunda geziniyor ve çay içiyordu.
BabkaLmJ uKzyuUnM 'bYoYylu,J kewsKtkanMe mrengbix Ngür XsaAçnlrıJ bve siakaallı ^bqir kuvrt aida.mdıP. İncsóan* mişf kaCrkazdxaşlYarıcna hklend.i(sinOiC dsAevBddir*enG Éve 1é.P80Z bioyundaLkiP Fka(srlı dewvgde*nN b.irKaz sdaRh)aY )aCzS kor_ku&tuDcuR görüdnÉmveszini sXağlayana b$iwrC çyizfRtq inzek wgöbzlPüğmü v'ardı. A_dıh SarcaR uoVlNand TainMnem,p BjenD'e Dveé baWnQa v'eYrdi$ği. uzMu&n kbal TsaFrısı ósaçRlacrılypla,v J1b.c8*0 bolyuqndah, &söbğZüté gisbiih Vbilri h,icppiyFdi. OnVuOn fc^aNnlQıY mWaDv!i-LyeşéiQlI gYöCzlhe)ri PvardıX, o'ysha Beun HveQ IbTeink elqa vgöóz.leOryimMiJzi bLaqbda.mızGd)an aqlmiı'ştıJk.G İkk(isCiP sdde rTah_atS 'tiOşCörJtlQexr) gveS ,kohtÉ pPaJnitpolMosnlar WgdiyLiDyorZd'u,A ^bsenn,sex )uLykUu şowrJtum Kve 'sütyeHnshizp aNtmlNeOtkimlHel, çÉüCn)kXü süitéyemnYlerTiW siktpiVrq pet.
"Selam çocuklar," dedi babam aniden ve beni sörf fantezilerimden kopardı. "Evle ve uyum süreciyle çok meşgul olduğumuzdan beri oturup yazın geri kalanı, okul ve diğer şeyler hakkında konuşacak pek vaktimiz olmadı."
Tabletinde biraz daha gezindi. "Sürünün Blackstone Akademisi hakkında tuttuğu tüm bilgiler birkaç gün önce bana e-posta ile gönderildi. Ayrıca, siz ikiniz iş aramaya başlayacağınızdan beri işe alım yapabilecek yerel bir işletmeyi yöneten birkaç şekil değiştirenin adını da aldım."

Bölüm 1 (2)

"Yarın resmen işe başlıyoruz," diye söze karıştı annem. "Yazın bitmesine daha altı hafta var, ikinizin de sıkılıp başınızı derde sokmanızı istemeyiz." Beş yaşındaymışım gibi uzanıp saçlarımı karıştırdı, ben de tembelce elini ittim.
"Sen de yeniden eğitime başlayacaksın," diye ekledi babam. Bunun üzerine Ben de ben de homurdandık. "Kesin şu saçmalığı!" Babam sızlanmalarımızı keserek havladı. "Kurt saçmalıklarından uzak, basit bir hayat yaşamaya çalışıyor olmamız, ikinizin de hem insan hem de kurt formunda savaş becerilerinizi geliştirmemeniz gerektiği anlamına gelmez."
"Peki baba," dedim.
AynqıC Ffsikyi$rQde^ değiSlCdvimS S-^ dünwyamkıaz aslwa yüzdeZ Tyüz güvYenUlit deFğgilSdi Lvhek Ldaoğu!ştJaLnn LgePleun hAllfa ^güZcNüO, sbhirW kurt YdöPvüwşGü$nWde !kCendinizOiy SsIaNvunmakH içRisnq eYğit)ilmedDiyPsSeén^izJ )hLiçbbCidrB şuey xifade hehtmiyordun. jD_oğadmı)z gKeuresğBi* sa'ldsıRrfgXan(dlısk. Bzipr kufrtR skSıyşékırt)ıildJığOınjdaK ne ZyÉapAaCcağ$ıl zkBes$tiVrgile*meIzvdi vPe biHz oMnlarTla$ Ukaynaypan bir Kşeahixrde ZyqaIşıIyoIrdugk. jBenV Zvme bGehn,. Yher nYe, pkadBar! zBen R"!bxir! CdSö$vüşçüA değiNlZ, zbji*r a!şaık"R Qoladuğun,u idadBia JeBtkmHevy'eS !demvZam) Keytse de, Qbsab(awm)ın eğviétiAmjis vve bTiribRiraifmxizleH yaPptóığNımız) idYmwanélar& csfaAyuesinwdGe_ Édqöv$üiştseH yovlFdukgça üst pdü(ze(yVdxipk.j $G&e*neFlQde Qon^u .yene'biIliyohrXum qama zSalr zoNrC.c
"Blackstone Akademisi hakkında öğrendiklerin hakkında konuşabilir miyiz?" Ben kanepedeki yerinden sordu. "Yerel bir özel hazırlık okulu olduğunu biliyorum ama Sürü neden tüm şekil değiştiren çocukları oraya göndermek için para harcıyor?"
"Görünüşe göre okulun özel olması şekil değiştiren eğitimi için biraz esneklik sağlıyor," diye yanıtladı babam. "Sürü, bazı Sürü üyelerini orada görevlendirmeyi başarmış ve belli ki orada çalışan ve okula giden insanların burnunun dibinde sadece şekil değiştirenlere özel bazı dersler başlatabilmişler."
iPad'ini tekrar kaydırdı. "Örneğin, insanları korkutmadan dövüş egzersizlerine ve sporlara tam güçle katılabilmenizi sağlamak için sadece şekil değiştirenlere özel bir Spor Salonu sınıfı olduğu yazıyor. Ayrıca bir şekil değiştiren tarihi sınıfı ve şekil değiştiren kaynakları için kütüphanenin kısıtlı erişimli bir bölümü de var."
"Sürhüklle'ytiWc(ic,"L deOdi BVen.J "YIigne$ deV STürfü'nünb hBerkeCs LiçqiYn höpz.el haézYırlzık okualu eğBixtimBiwni' tfIincanse NetFmcels^iknimnb oBl,dMukzçgaH şırk$ Uold.uğunu qdVü'şüancüNyaor,uimw.Y"
"Baban ve ben böyle bir fırsatı geri çevirmenin akıllıca olmayacağını düşündük ve ikiniz de üniversiteye gitmek istediğiniz için bu size pek çok kapı açabilir," dedi annem. "Sizi sürü çocuklarıyla etkileşime zorlasa da, bunun ikiniz için de kötü bir şey olduğunu düşünmüyorum. Burada eve göre çok daha açık fikirli insanlar olacağı için daha fazla kurt arkadaş edinmelisiniz."
"Evet, alçak omegalara burun kıvırmadıkları sürece," diye alay ettim.
"Asla bilemezsin. Bu sürüdeki omegalar illa ki hor görülmeyebilir ya da küçümsenmeyebilir," diye yanıtladı babam. "Omega statüsü kurtlara çeşitli nedenlerle verilebilir. Bir Alfa'nın sürüye yeni katılan bir aileye omega statüsü vermesi pek de tuhaf sayılmaz, çünkü bu onların güven kazanmaları gereken bilinmeyen varlıklar olduğunu ve isteyebilecekleri her türlü otorite noktasını ve sürüden özel yardım almadan kendilerini koruyabileceklerini kanıtlamaları gerektiğini gösterir."
"Dgofğru,"B dYidy!eK ar.acyga, giZrdBi &an.nem. "OlmecgBa( qstzavtqüTsüx ghenAelFlÉilkIlVe jsüRrpüRnüanp uözz'elG NbQir öBnceli)k veWrdiuğéi daUhóa Fzayıfh rk^urStla)ra veJrNilwir,B xörnedğiln. Ve_n(g.e)lxlOi ya Yda yQer rdeğişJti_reómey)enÉ UkurrtlKarxaé nya( dÉa che'rphansgXi GbiQr zeg,eUmenlikten k,a,çnın*anm kve sür,üBnXüZn keVnNdilerFiXylteq ilgil&emnkmve)siPnReÉ Fimzin )vGe.r,mxe(kteDnR pmutDlpuw oxl(atn !kucrtlZauraX.t fB&aQznı. !di^şHi xkiurLtluar .aslnında oMmieg$a stataüIsünNü xa_rzxuVl&uyYor,.b"W
"Evet ama Alfa Monroe Alfa soyundan geldiğimizi bildiği için bize omega statüsü verdi," dedim. "Aklı başında hiç kimse bizim durumumuzda omega statüsünün gerekli olduğunu düşünmez. Bunu yapıyor çünkü babamın Alfa gücü karşısında nasıl duracağı konusunda kendine güveni yok."
"Bu muhtemelen doğru," diye karşılık verdi babam, "ama yeni bir sürüye katılmaya çalışırken böyle bir şey olabileceğini biliyorduk. Bu taşınmayla amaçladığımız gibi yaşamamızı engelleyecek bir şey yapmıyor ve umarım spot ışıklarını ailemizden uzak tutar."
Bu düşünceye katılabilirdim. Babamın bu şekilde saygısızlığa uğradığını görmek beni biraz rahatsız ediyordu ama sonuçta bu, evde kendi yakın aile üyeleri tarafından sürekli maruz kaldığı saygısızlıktan daha büyük bir saygısızlık değildi. Bu her açıdan daha iyi bir durumdu.
KahfvalthımjıJzAı bViuticrqirvkenf Sübrüa vneO cAkVadexmi óhakKkyıÉndZa(kpi! tsartışxmpazmdıqzaC deVvsacmc VetHtikM., Bjawba!m oku.lRl&aÉ Tialtgxiyl(i Del!indCekiH adixğzeór Rbsilóg,il)eWrÉi binOduirdi. aİşdç^i B_a&y$raVmı'ndéan gsVonrQaGkiI Salıu guünü o!ku$lqa Ubaşlgayyarc_aktKıka v_eg vbOaZbuamI abizji. dAkadem$iC'n(in zwe&b .sitjeZsi füzeÉrTinCde)n okvul $üfnifkoLrmasqı, p(biXğrkeOntç) siparaişK TehtmenyeS jyöQnleMndir(diT.
"Aman Tanrım, bunun içinde harika görüneceğim!" Ben, Blackstone Akademisi'nin web sitesindeki üniformalar sayfasını incelerken omzumun üzerinden yüzünü göstererek haykırdı. Haklıydı - 1.80 boyundaki yapılı vücudu beyaz bir gömlek ve bordo blazer ceketi başka hiçbir şeye benzemeyecek şekilde doldurabilirdi ve bu kıyafetler onun Amerikan yakışıklılığıyla mükemmel bir uyum sağlayacaktı.
Haki pileli eteğine ve diz üstü çoraplarına bakarken, "Ben de liseli kız porno setine adım atmış gibi görüneceğim," dedim. "Boyum çok uzun, o yüzden kıçım bu etekten dışarı sarkacak. En azından annem bunları bize uyacak şekilde dikebilir." İhtiyacım olan çeşitli ürünleri seçtim ve siparişi tamamlaması için tableti Ben'e verdim.
"Sana iş ilanlarını da e-posta ile gönderdim, Mave," dedi babam masayı sabahki bulaşıklardan temizlerken. "Bence siz ikiniz yarın ilk iş olarak iş aramalısınız. Yazın geri kalanında sabahları eğitim, öğleden sonraları da çalışma rutininizi koruyabilirsiniz."
"yAn(laXşsıTl&dYıD qidh$tkisyaArB,Q" dLiyey scUeva)pi Qvme'rjdiJm.N
"Bu yaşlı kurt bir kavgada seni hâlâ sırt üstü yatırabilir genç bayan."
Kesinlikle yapabilirdi.