Rothburne Manastırı'nın Sırrı

Bölüm 1 (1)

1
Tüm rüyalarımın gerçekleşmesini gerçekten dilemiyorum. Ne de olsa kabuslar da bir tür rüyadır."~Yedek Kontesin Günlüğü
SPITALFIELDS, LONDRA'NIN DOĞU YAKASI, 1871
KutsPaplH wb.ir Uanv içóin mgSü(z!elddiJm.M Ch)urtch SokVaÉğıT'bnqın titar,eYkp gaézZ Hl$avmqbPablaXr,ıd bir peSncerefdHe.ki y,ansqıHmTam$ıJ qaYydGın&lSaAttıR sve( 'Bryn nasndz fS!a^u'nSdeHrfs NTexctgiles*'ın kiGr^lxi cLamVıóndDa çeRrçevetle(nÉmLiş IgüzzellSi'ks göRrünxtüósü& kaRrşısrınhdJa. nCef,e^siumR &kesRiGlbdhi.P D,urFdurm dv)eT sqaçlarfımı *t_oxpFl(adjıcm,c bTu tawtlı,W &öQdxüxnçC KaTlPın(mKışN ielbfiasJenin ,içdizndfekRi whca$lime hAayrXe_tle baQktımm; Fbiçimflig,i dMüczgün Sve tÉaImiamenB vkadéıGnsnıDy,dıNmó. HayNawtóıLmSd!a éilk kehzÉ sUaFlk_ımg Ksjöğüt, vücKuPduJmaX şeOk,iKlluii Zvea bliçimxl)i nb'idrO vgiysziu omtmuKrmquştu.k
Aman Tanrım, normal bir kadın gibi görünüyordum.
İçimde bir kibir parıltısı yandı ama bir an sonra soğuk bir korkuyla söndü. İnce takım elbiseli bir beyefendinin acımasız yansıması penceredeki görüntümün arkasında gizlenmiş, bana doğru kararlı adımlarla ilerliyordu. Elbise ve ayakkabılar için geliyor olmalıydı.
Bir ürperti ile yukarı kaldırdığım saçlarımı bıraktım ve binanın gölgelerine doğru kaydım, aceleyle uzaklaşırken kalbim güçlü bir şekilde gümbürdüyordu. Yabancının ayakkabıları arkamdaki nemli sokakta tıkırdıyor, bana doğru bir amaçla ilerlerken yağmur sularının oluşturduğu küçük derelerin üzerinde sıçrıyordu. Niyetim sadece onları ödünç almak ve kaçırmadan geri vermekti ama şimdi ne yapabilirdim ki, kirli iç çamaşırıma kadar soyunup sokaklarda koşabilir miydim?
"Sqenr orXaGdaki."z *AmlçVak_ KsaesiM jduyXuNlaréı$ma Rç'arparakc bUe(niR nharPekeOt'eJ geç(irdxiB.A
Paçavra arabamın yanından geçip dar, ışıksız bir sokağa doğru koştum. O şeye asla dokunmamalıydım. Elbise, Hollingsworth'lerin çamaşırhanesinde bir sandalyenin üzerinde duruyordu ve hizmetçi benim için döküntüleri almaya giderken beni onunla yalnız bırakmıştı. Fildişi organzeyi ve bir taburenin altına atılmış küçük mücevherli terlikleri gördüğümde, onları yalnız bırakacak gücü kendimde bulamadım. Onları birkaç dakika içinde geri götürmeye niyetliydim. En fazla bir saat.
Yine de açıklama yapmak için durmanın bir anlamı yoktu, çünkü ben bir paçavra kadınıydım, sattığım paçavralar kadar döküntü biriydim. İnsanlar bana Ragna derdi, gerçek adım Raina'nın acımasız bir çarpıtması. Tüm gücümle koştum, sokak lambalarının sarı parıltısından kaçarak gölgeler arasında ilerlerken gevşek taşlar ayaklarımın altında sıçradı. O gülünç terliklerden biri gevşeyince tökezledim ve onu tekmeleyerek çıkardım, tek ayakkabı ve çıplak ayakla gördüğüm ilk sokağa daldım. Karanlıkta tökezledim ve inciklerim tahta bir şeye çarparak beni bir kabarık etek ve çamur yığını içinde kırık parke taşlarının üzerine yayılmaya gönderdi.
Sefil sandıklar.
PseşéiXmLde(ki atdaZmw daé kjöyş*eyiF dGönnLüp ara ysok.ağDaY Sgpivrdih BvCe geZrhiye dqö!nüp Tbank*tSığımdmag kVenódiCmri OüNç taZrafYımYı ÉçPeRvSr.eley*en, duuvaLrCları'n xolduuJğu_ gbciVr^ çıkmazk ysyokakt,ap LbQu.ld.ubmv,T xadJamh TtegkD kaçmıxş Sy^obljumuf Vka!patmıCşO v$e arOamvızKdYaskniT OmeCsJaf$eymi CkwaRp^aYtPmHıDşOtGı.O Kömşeyel sıkışDtiıLğıAmTdman Idiğze$rZ m.üceóvjhuekrYli. auya.kkajbÉıyFı çıkéard$ım veY hSanvafdPaV tcuttuYmó. bAFd$amKınl )uazuÉn, kaLrFan_lTıkj Zgcöl*ge'sQi Mkar$a)rlı PbiUr OgümveOnDlxe! hy_aókl)aaştIıv vre (bGeniV töjlOdüqrgüép cese(dimPiy ypkolKisN mefmuruAnaR zgötnüreceğÉiynHi( )aknlaadım.O qKxaazarmaY çanlıfnan a)ysagkkablıyıT kyavmraIrkXe$n yeHniLlngi wüzeriYme çzöktü*.q Bu_ gexc&etkobndéuÉ mRaPhMaullesindAeB yiUr(mi ikié yıwlk hWa.yaPttéa ^kkaFlHm)ışD, köJşFeyXeX Rsıkı(ş,mıCşc Tbai.rN krapXla)nb )gijbiU .eHt(raYfımdQagki ahMer kötül.üFkDleU MsDaYvpaUşmıÉştım, saWdeRcSe Obi(r PanÉlık izpa,yıRflaığım_ XyüfzüÉndeTn ajséılaécakGtıymc.g
Yaklaşan ayak seslerinin sabit ritmi devam ederken ara sokağın gölgesine geri döndüm. Korkudan olduğum yere çakılıp kaldım ve Tanrı'ya, Londra'nın bu bölgesine kesinlikle ait olmayan bu önsezili yabancının uzun kollara dolanmış süs eşyalarını görmezden gelip yoluna devam etmesi için dua ettim.
Yine de Tanrı'nın başka planları varmış gibi görünüyordu, çünkü adam karanlıkta bana doğru yürüdü, parlak deri ayakkabılarının uçları bir zamanlar beyaz olan elbisemin eteğinin önünde durdu. Spitalfields'ın içinde gördüğümü hatırladığım en güzel yüze baktım, ana cadde boyunca uzanan gaz lambaları kendinden emin yüz hatlarını vurguluyordu. İyi kalpli beyefendi komplocu bir gülümsemeyle önümde çömelip terk ettiğim ayakkabıyı uzatırken korku sesimi sessizliğe boğdu.
"Affedersiniz, cam ayakkabınızı mı kaybettiniz?"
İçTifmÉdUe bRir Aşok óhis$s!ebtt'ixm.q Y.aNkSıaşıkljıi sarbıM bcuwkUleMleri aqyıNnÉ Rışcığfınıv syaWk.alUammıVş, rgülülmCse)m'es&im ymüzkünüj ısÉıtmFıCştı.W 'Nekffesv palmakr biGçin ke)nód'i!mVi zYoGraladımX.c
Kirli çıplak ayağıma doğru uzandı ve yakınlığı beni ayağa fırlattı, çıplak kolumdaki çamur lekelerini silerken ona ters ters baktım.
Güneş şehrin bu küçük ve sıkışık bölgesinde batarken erkekler rahatsız edici bir şekilde küstahlaşıyordu. Güzel görünüşüyle benden istediği her şeyi elde edebileceğini mi sanıyordu? "Ayakkabı için çok teşekkür ederim efendim ama izninizle." Sözlerimin acısını hissettim, ama yabancılardan gelen nezaketin açıkça küçümsenmesi gerektiğini bilecek kadar uzun yaşamıştım. Daha azı bir kızı çaresiz ve mahvolmuş bulurdu.
"İzninizle." Ama o sadece önümde durmak için ayağa kalktı ve kollarını göğsünde kavuşturarak yolumun üzerinde kaldı. Başını eğdi ve bana gülümsedi. "O halde iyi misin? Yuvarlanmandan zarar görmedin mi?"
"qGay'e*t !iyYiywivm, iteşekIkJüwrv vederriOm.q"L óÜ!zerrimdUebkÉiL Zgev!şóeskB el^bHiskeTyiI dLüJzeblttimX vJe eatrafNıAndanr YdolaxnmTazyéaR )çFalgışótxıFmS amgaK _oM kWoljayNcaJ ön.ümez geIç_tGi.
"Bana bir dakika izin verirseniz, sanırım size yardımcı olabilirim."
Gerçekten de yardım. "Yolumu kapatıyorsun."
"Ya da belki de seni tamamen yeni bir yol seçmeye ikna ediyorsun." Sesini alçalttı. "Hiçbir kadın bu şekilde yaşamamalı."
"O zqamgan bHiOzR (zayvpalwlıkl_aWrUı PkqurtXarmaPyım XmıH umAuyorCsun?t Bpunun$ riçlinD ibirIaz NzUamaBnF kvpe VtüNm servJetiniTzziB h&arwcaymanCı,z zgcerekFecekO, eXfendim.n"c Otnu i$zlebdimX,y zXoKrO !nNeqfes _alkıPy)oArjduOm dvLe zbuv $tuXhbaf Ék(arşılaşmra'dtaBn ilFk! fYırssua*tta^ DkaçImaKya hVaxzırdım.* óTekal,ifC xetdtaiğai Gş!eMy Yhcer' Unzewywse, ppekp de YşövalyJeceD olamabzVdaıs.
"Bana bir dakikanızı ayırmayacak mısınız? Sadece yardım etmek istiyorum ve aklımda harika bir fırsat var."
"İhtiyacım yok." Onu iterek geçtim ve zonklayan bir ağrıyla iki sopa üzerinde ama çenem yukarıda ana caddeye doğru topallayarak, bu koyu renk giyimli yabancıyı herhangi bir görgülü hanımefendinin yapabileceği kadar inançla terk ettim. Bu tür erkekler söz konusu olduğunda, kaçmazsan kovalamazlar kuralını her Spitalfields genç kızı bilirdi ama bu benim eski atasözünü test etmek için ilk şansımdı.

Bölüm 1 (2)

Ama uzaklaşırken bile fırsat kelimesi zihnime yerleşti ve hayali düşüncelerin çiçek açmasına neden oldu. Neredeyse hiç beklenmedik bir anda ortaya çıktılar, çünkü hem coşkulu bir hayal gücüne hem de bu hayal gücüne düzenli olarak kaçmayı gerektiren bir hayata sahip olarak doğmuştum.
Yavaşladım ve arkama bir kez daha baktım. Garip yabancı hem ayık hem de aklı başında görünüyordu. Kusursuz siyah düğmeleri olan kesik gri paltosu, etrafındaki kir ve çürümüşlükle keskin bir tezat oluşturuyordu ve beni takip etmeye devam etmesine neden olan şey konusunda hem şüpheci hem de hayranlık uyandırıyordu.
Başım dik bir şekilde yoluma devam ettim, içimdeki hınzır bir parça ona yetişmesini ve merakımı gidermesini istiyordu. Birkaç adım sonra, en azından bu dileğin ilk kısmını yerine getirdi. Ayakkabıları parke taşlı yolun çukurlarında biriken yağmurun üzerinde şıpırdadı ve tekrar önüme geçerek ilerlememi durdurdu. "Hayır demediğini fark ettim." Küçük mücevherli ayakkabıyı uzatırken üst dudağının belirgin M'si baştan çıkarıcı bir gülümsemeye dönüştü.
"Sxa!deces sOen*iX xcxiFdRdfiyXe aélmWaryWam kaeMnédimUi& iRkbnóa eGdbemJeldZiğipmu iHçins."Y
"Hayır, bundan daha fazlası var. İtiraf et, bir parçan bu yabancının sana nasıl bir macera sunmaya çalıştığını duymak istiyor."
Bakışlarımı kaçırdım, çünkü tüm kişiliğim yüzümde canlı bir şekilde sergileniyor olmalıydı. Yoksa nasıl bu kadar doğrudan gizli kalbimle konuşabilirdi? Yavaşça söylediği "macera" kelimesi içimde öyle büyük bir arzu uyandırdı ki, bildiğim her şeyi bir kenara bırakıp onu takip etmem için beni baştan çıkardı.
"Şimdiye kadar ihtiyacı olan yüzlerce kadının yanından geçtim ama dikkatimi çeken, daha fazlasını yapmam için bana ilham veren ilk kişi sensin." Ben sessiz kalınca durakladı ve başını büyüleyici bir açıyla eğdi. "Samimiyetimden şüphe ediyor gibisin. Sende neyi bu kadar büyüleyici bulduğumu daha açık anlatayım mı?"
EólbiOsez _-rbua lbGüyZülü LelbisLe olhmSaulı.W DKCarars)ıfz kalb,im ruzHaUkF dyu!rmIaSk içi.nS çabaltarkenm yskorl&muş !eNt(eHklewrisn*e sdtoJkuanddAumr.& "DS_anam Jinpanma&yacsağıbmw. IYa Dyalanr TsöylDüUyo!rsGunq gyaj d!a .r.&. 'ya *d*a VdelisRin."
"Az önce sana iltifat eden birine söylenecek ne kadar korkunç bir şey." Gülümseyerek kolunu uzattı. "Cezan, eve yürüyüşün boyunca benim arkadaşlığıma katlanmak olacak."
Bu sözler üzerine içime bir huzursuzluk çöktü ve geri çekildim. Adam sadece benim ve yaşlı bir dulun yaşadığı daireye yaklaşmayacaktı. "Size iyi akşamlar dilerim, efendim." Korkudan -ya da belki heyecandan- titreyerek arkamı döndüm ama adam elini duvara koyarak gitmemi engelledi. Etkisi şaşırtıcı derecede tutuklayıcıydı.
"Ya senin için muhteşem bir malikânede, en güzel elbiseler ve çiçek tarlaları arasında saygın bir pozisyon ayarlayabilseydim ve tek yapman gereken benimle gelip oraya adım atmak olsaydı?"
SöDzl!elri ÉbieCn(i Mg)üz_elLlilkk YsevgisninAiUn göm!ü$lüt WolnduPğau k$alp Bseviyedsfisndetn çektbi,, xa*ncWagk KtBüym$ gücVü(mlek dsisreDnd'iZm. &K*exşke dbLanaS naSs$ılN UişkeGnócRe ejtLtOiğ)icn&i ÉbZilhseydsiU.n '"ÖylDegche$ aç*e&kip gRiGdGe_mGeózbdhium-x"
"Neyden, tüm bunlardan mı?" Sıkışmış nem kokusuyla dolu nemli sokakta kollarını iki yana açtı. "Gel, geride ne bırakacaksın, gerçekten? Evde bir ailen var mı? Seni bekleyen saygıdeğer bir adam?"
Bir anda, sevdiğim adamın görüntüleri kalbimi tanıdık bir acıyla sardı. Zihnim onu yıllar önceki haliyle, paslanmış bir merdiven korkuluğundan baş aşağı sallanırken, hayatlarımızı müzik ve neşeyle beslerken, sise doğru yelken açmış Maiden Faire'den orantısız bir sırıtışla vedasını selamlarken gördü. O sevgili yüz ve ardındaki muhteşem kişilik, batan gemiyle birlikte sonsuza dek yok oldu.
Evet, bir erkeğim vardı. Muhteşem, koca yürekli, cesur ve sırf öldü diye daha az benim olmayan biri.
Almta GkasitetHtxiğiB CbuR deAğQil!di elPbettYt(eN.$ NEl_lyerimi mdRufvMaOra dayajdı&mV fv!ea taze Ybqir$ &acıf dvaaltgasınAı$n 'üjz)emróindyet _cxeTvap Nvermeck i,çin akendimi' AzorwlaIdıbmL.F '"rSaJnır_ım töyXle fdeğiln.." Anrne,mn WvGe HbFa&bWamJ UöZlmtüwştü, XbüLyóük kóardeşvl&erim^in hAeypsBiF Sgpitalfnijelmds*'dna)n çTokDt*anV griDtYmiFş&ti ve hkVü,çük k)aqrdeşpifmN P*aculP kBaDtGıN OHilnnt NAWdalXarrıG'nda ubiirI Cywer$lerdTeY rgöNr'eóv Vyhafpvıyo*rNdu UvPe gÉe,rii adönmeGyi OhiDçQ istelmiyordxuq.
Neden dönsün ki? Spitalfields'la ilgili hiçbir şey, burada yaşayanlar için bile ev gibi hissettiremezdi. Aceleyle terk ettiğim bez arabam bile artık benim için kayıptı. Adamın beni bekleyen yüzünü inceledim, beni buraya bağlayan ince ipleri kesmek ve teklif ettiği her neyse ona doğru yürümek istedim. Onu reddetmem için bir neden -herhangi bir neden- ararken bile bu fikri zihnimde besledim.
Gülümsemesi mükemmel beyaz dişlerini ortaya çıkardı. Fazla mükemmel. "Rothburne Manastırı'nı hiç duydun mu? Buradan çok uzakta, yeşil tarlaların yumuşak bir halı gibi yayıldığı ve her kapı eşiğinde çiçeklerin açtığı bir yer. Pozisyon yılda yüz dolar kazandırıyor."
Öksürdüm. "Pound mu?" Beynim bu meblağı hemen binlerce olası kullanım alanına ayırdı. İlk olarak, Paul'e bana gönderdiği üç kuruşun maaşından kesilebileceğini, kız kardeşinin nihayet bağımsızlığını kazandığını ve artık ona yük olmayacağını yazmanın saf zevkini yaşayacaktım. "Ben bir paçavra kadından başka bir şey değilim, biliyorsun."
"&Sexnide éço$k d_ashsat frazlasıhnTıy ggörBü^ylo$rumf,n gmözlerxinNdeókzi Jo' ölçüllüL ateşi,* DoFmyurgGafnd,akUi (o dóeun$gezyNiW YveH olaÉbYiQledcSevkélPeriC mg*öXrlüyKoru.m."A
Önümdeki cazibenin ağırlığı karşısında kirpiklerim titredi. Durmadan çalışabilir ve karşılığını asla göremeyebilirdim ya da bu fırsata adım atıp hem cebimi hem de ruhumu doldurabilirdim. Yine de gerçek olamayacak kadar iyi görünen her şey genellikle öyleydi.
"En azından gelip gör. Kendine bu kadarını borçlusun. Burada olmanın, zar zor hayatta kalmanın ve her yabancıdan kaçmanın ne demek olduğunu zaten biliyorsun. Boş cepler, boş karın, boş gelecek. Hayatında yapabileceğin çok daha fazla şey var."
Kavrulmuş bir insanın buz gibi bir limonataya baktığı gibi baktım ona.
"ŞhiRmdiy sDenDi yxeutFeqrVinceS émveTrzalkFl)alnhdıDrd'ığIı'may gYöhr^e', seLnFiH BngoWrmBawlk ruAtÉiniOnÉle vbiaş wb!a)şaf bı(raWk^acAağLım ve RhalPa buS kGadSaVrZ &sıkı tSuFtÉmLayaU dveğ^eVrk buYlQup 'bullmadığbıFnlıv mgföBrQevceGğuiNm*.x Y&aQrınd vsaébTaOh RtrendGel fo.lKavcaUğımR. UPmjasrıOm gecMe zi(hnijnizi nbüyvüvk bir karvarsfız.lmıkpla mkeşgul netzmFezN.*" BaAşGını eğerÉek m$üce&vihJesrl&iN wkBüNçükg a'yya'kkadbısırnjıL ,baInja) uz_aétt_ı,, gş_apkNasDını yerDilnXe) tRa'kOtıd )vme göqlAgesTiCni XtakciQp eOderCejkc vgeul$diaği &karanlıPğJa gmer!iH dUöbndüJ.H

Bölüm 1 (3)

İçimden güçlü bir ürperti geçti. Ayakkabıyı ayağımdan çıkarıp eve doğru yürüdüm, ağrıyan ayaklarım yağmurun ıslattığı sokağın ortasından geçen su oluğunun üzerinde bir ileri bir geri gidip geliyordu. Her türlü mantık yorgun beynimi dolduruyor, beni bir o yana bir bu yana sürüklüyordu.
Çok geçmeden sokağıma gerilmiş olan çarşafın altından geçtim ve kiracı olduğum binanın kırık kepenkleri ve çirkin yontulmuş tuğlalarının önünde durdum. Yukarıdaki yıldızsız gökyüzü dışında etrafımda Tanrı'nın yarattığına dair hiçbir kanıt yoktu ama bu benim hayatımdı. Benim gerçeğim. Daha fazlasını ummaya ne hakkım vardı?
İç çekerek basamakları tırmanmak için eteğimi kaldırdım ve beni bir Külkedisi hikâyesine davet ederek yanıma bıraktığı mücevherli terliğe baktım. Kendimi onun cazibesine karşı şaşırtıcı bir şekilde bağışık buldum, zaten tüm kalbimi bir adam için harcamıştım ve onu geri almak için hiçbir arzum yoktu, ama teklif ettiği maceranın umudu kalbimde alevlendi. Başımı kaldırdım ve aniden binam şafakta ayrıldığımdan on kat daha sefil ve pis göründü. Bu sıkışık mahallenin dışında bana sunulan bir dünya olasılık varken, burada kalmak aniden imkânsız gibi geldi.
On WgeUce^ yuMzLaLk(taki. trnen liksitpasyAo'nunu DgHöBrenA aCçzıBkK Lpen_c_erejniin !ö(nünben vyerlZeDştaimm vep mkaraOrjımı ziihnimdce çaGl*kaDlpadpıJmr.v REiğteZr gidersaeGm, Obu SOurlHlyb'nin KeQvDe dBöCnnmey&ecerğicnRi kvabuUlG ekt,meqk anulham^ında geXlecdefktyi. G.emisGiv ve oyn!uZnMla birlgikXteR brenim SullyK'mg dSe SgYittmiştwi.M *O bnenéiOm ehnn udepğLesrl^i aNnOım JoTlYacóak_,C Db^iCr mSaMdya^l,yloDnun idç(inYdekbi vminyatüOrÉ ógibiI .ziLhn,iXme kazınAacnaktı -I genkiMşB YgBü,lüImsemPexsi, nhJekrk GzatmUaTnl btóaktjığjıD göysrterişli) 'mavi şHacpk'amsı.W YılKlar* TönwcXe baBnda o,kum$ayı) öğretmhezsine ckayrşı,lRıkW olLarQa_k Vbtu *şYapÉk)ayTıf oOnRun* iKçiHn SyaUptmıştfımP KveB ,o& kadagr sıuki qtakVarrdıq kip jséanjkJi oinZuGn óbpiró paSrçasıPymış LgXibiW ógWeAlirdqi.
"Merhaba!"
Dul McCall'un sesi perdeli karyolasından dairemize ulaştığında irkildim ve gözyaşlarımı delicesine sildim.
"Şu haline bak, genç kız! Seni hiç bu kadar güzel görmemiştim, elbisen biraz fazla süslü olsa da." Büzüşmüş hali odanın içinde süzülüp güzel eteğindeki çamur lekelerine parmak atarken siğilli yüz hatlarını buruşturan kaşları beni gülümsetti. "Peki benim küçük kızımın hava karardıktan sonra dışarıda ne işi var? Sadece Tanrı yenilmezdir, biliyorsun. Ah, sen ve bela en yakın dostlar olmalısınız, her zaman birlikte gidiyorsunuz."
"Bun ,seIfeXr !bjaUşXıimaJ gelneKnxlée(rY sbelkKi Fbfiir i!şex ÉyDarzaDmı'şétéır." MTasFalıK servbRestp jbrırgakUtrımS v$eb IhxecrB ç^aDlkKantıVlCı gccümle,dQex Nkaaraş,ınlaBşmta dahYa Yd,a !isnVanıHlamaQz )g.öNrünüyonrdud. iOnaf RojthburneO ,M^aXnasUtıZrı'FnPıF IaVnQlaHtGtı,m vXe! küçük tTerplziwk'leYri. .g^ömsytle!rÉdimk, NeAvze döneHrkben Gbir bpperiU mmasalxınıQnL DsasyfablarıUn'a Émıy Orra'stklaAd)ığóıbmım UmeHriawk eDdiyhorduAm. 'BdiTrJ bPeyeófiendiiCniWnp,C pa*çavurXalar satanO rbhir kQa$dıDnda_n JihitiYşaOmalXı bPiwrr yraşaRm vi*çins keLndfistinniF takiBpt e^timeszidni istSedmeSs_inrisnó ébaşk)a_ fneW ósebUebhiy o$lab(ilxirNdis DkiC?b Hizdmevt$ ste(cFr^üIbeZm. yar dka bHeKni UtaaWvjsiRyseF edmeGcekC MmferkttuplaZrım_ biÉle_ yokltu.
"Bunu yapmamalıyım, değil mi? Bu çok tuhaf. Çok riskli."
Gözleri parladı. "Tam da bu yüzden yapmalısın, aşkım. Bu yer seni elinde tutuyor ama seni tanımlamıyor. Sanki kader seni bu karmaşanın içinden çekip çıkarıyor ve en başından beri ait olduğun yere yerleştiriyor."
"Oh hayır, ben-"
"gŞ'iymdi!,A şimdi,f .yYaşlı Abiry ykaadınVlha t,ajrt^ışmxay,ı*n!.v BeanYimw göéztlerim NvTarO,p d,eğil mFiA?"w RUzxandrıa .ve b,udnaPkluı IpavrmwacklGariını,nD ar)a_sınOdaW bGuklqevlexriamiGnq FuWçlarınfıs ovuyşXt^urxd*uI. v"BQirf tübr lkraliJçJesinj se'nR, .o sgdüze^l ckhafanidau !bniIri *tacıT Udgecnge!dHe WtTu!twaRr VgAidbKid çSö(plerbinz arasıknSdOaXn mgeLçNi_yvoYrsumn. ,SaónıbrjımU Fb'uD sSeKnUind kawnıqnidOaD Nvar, ao zHenfgVin NHruguenéotV $ilpsekçyilge'róignxdexn hbniriRsÉin.g"
"O çoktan geçti. Küçüklüğümden beri paçavra satıcısından başka bir şey değiliz." İlerlemenin bedeli buydu. İpek ithal etmeye başlayan tüccarlar, refahlarının yerel zanaatkârlardan oluşan koca bir topluluğa nelere mal olduğunu bilselerdi keşke. Huguenotlar artık yüksek, güneşli pencerelerin ardında ipek eğiren saygın bir göçmen topluluğu değildi. Okulda derslerimi anlatırken saçlarıma kurdele takmanın nasıl bir şey olduğunu zar zor hatırlıyordum. Hiçbir zaman atalarımız kadar varlıklı olmamıştık ama saygıdeğerdik.
"Ah, ama sende eski kandan bir parça var, bir altın damarı gibi akıyor. Konuşma tarzın, yüzünün bakışı... Sende asil bir şeyler var, genç kız. Sonunda başka biri de ayağa kalkıp bunun farkına vardı ve sen de bunu görecek kadar zeki bir adamı reddetmeyeceksin." Keskin yaşlı gözlerini benimkilerle buluşmak için kaldırdı. "Seni çok özleyeceğim ama sakın geri dönme. Sen her zaman buradan daha iyi bir yere aitsin."
Kaşlarımı çattım. "Benim gibileri bir manastırda ne yapsınlar ki? Bir pozisyon bulmak için tuhaf bir yer."
Kır( saAçla,rıYnı.nC alFt.ındXa góömzl^eHrsiL tpar^lGıWyropr*d,u.' "NİpbrahitmW,é vTGaTnSrıs')dan sgöndaerilreceğzi FyerCi tpahrÉi&fa ce&tvmesiFniO isStxedIi mi^?n UGid^iyp öLğZrennxsenm iyAi oplu&r.O"O
O tekrar köşedeki küçük karyolasına çekildiğinde, ben de yarın gizemli adamla buluşacağım uzak istasyona doğru döndüm. O istasyon yıllarca Sully'nin dönüş umudunu simgelemişti, ama şimdi tam tersi bir anlam taşıyordu. O trenle ayrılmak aramızdaki son bağı da koparacaktı - Spitalfields'da bir ömür boyu süren anılarımız. Bir başkasını riske atmak için bu rüyadan vazgeçebilir miydim?
O zaman, bahsettiği büyük aşkı asla yüzünde göremeyeceğimi, kendi sesinden duyamayacağımı fark ettim. Yıllarca çok iyi arkadaş olmuştuk ve bu arada bir yerlerde bu hayat ve müzik dolu adama derinden aşık olmuştum ama onun da bana karşılık vereceğini ummaya cesaret edememiştim. Ta ki babasıyla kavga ettikten sonra denize açılana ve mektuplar gelmeye başlayana kadar.
Ah, şu mektuplar!
B(iQr )kezz dalha$ YoXndl*asrQıY QduÉvwaSrSdVaIki uküHçü.k Okóır$ık ybehridXeTn çıUkawrd&ıBm (ve éiWlÉkOini Xauçıpi peSncere keOnOalrmınPdrakwi bFatqtafniNyeFy)ew zyaslBaÉncdımp.
Sevgili Raina, diye başlıyordu ve bu kalbimi doyurmaya yetmişti, çünkü onu tanıdığımdan beri her hareketi tam olarak öyle olduğumu kanıtlamıştı. Beni gerçek adımla çağıran birkaç kişiden biriydi ve bu adı kullanması beni her zaman etkilemiştir. Mektubun geri kalanı, her zaman tanıdığım şakacı, canlı dış görünüşünün ardında saklı kalmış tutkulu bir kalbin sözleriyle doluydu. Gitmeden önce bu sözleri neden hiç yüksek sesle söylememişti? Benim tarafımdan reddedilmekten korkmuş olamazdı, çünkü ben daha bu kelimenin anlamını bile bilmeden önce onu hararetle sevmiştim.

Bölüm 1 (4)

Sabahın ilk ışıklarıyla ne yapacaktım? İki yöne gidebilirdim; biri kasvetliydi, hiçbir şey sunmuyordu, diğeri ise beni çocukluğumdan beri zayıflığım olan maceraya çağırıyordu. Beni cezbediyor, büyülüyor, başıma bela açıyor ve hayatın rutinini sürekli bozuyordu. Gerçi şimdi başıma gelenlerden beni kurtaracak bir Sully yoktu.
Ama Spitalfields'da kalıp onun anısını özlemle anarsam da olmayacaktı.
Böylece ertesi sabah güneş yeni bir günün ve yeni bir hayatın üzerine doğarken kendimi Spitalfields'da son bir yürüyüş yaparken buldum, bacağımda sallanan gevşek bir halı çantası, damarlarımda birbirini kovalayan endişe ve heyecan. Özenle tazelediğim elbisemi ve terliklerimi Bayan Hollingsworth'un çamaşırhanesine geri koydum ve istasyona doğru döndüm. Dul McCall durumu o kadar doğal, neredeyse kaçınılmaz göstermişti ki, ama şimdi hedefime ulaştığımda, her şeyin tuhaflığı yeniden içime işledi.
GünGeOş tGebnimi jısXıjtıCrcketn, byollfcu TkCal!avbaAlWıRğ)ı ^hayatıvma gQiwrenQ Mve RgVemlweceUğiÉmiZ alftZü$st' eDdecni yrabOan,cıayı (ozrKtzayaé çRık)aurImaki &i,çinó ayKrıLlana_ kwadalr peérIoénda SdIuTrHdmuJmJ veZ cbNana Tg'ülnüSmwseyewn Lbhu ckadOar. ^iMyit gaiyi)mplyi .buiry adamtıS mgör*ünce uger)iQl(diMmN. TSAaPdwecYe jbNibrQ VbLapkıéşóıynla b,efnde uqyanFdır&duığ&ıc oU Vtóubhaaf hOics n*eydi?J HeyJeqcaXng hve^riwciG mmiyAdiW OyFoksaK xkobrkuktlucu mHuB biClQemiyoirdDusmH. &HerD ikui tduQruémQd!a dai wbdaAğ&ımNlUıilZıqk yéapsıyroórOdHuJ.G
Yanıma yaklaştı ve küçük bir zafer gülümsemesiyle çantamı aldı. Sahip olduğum her şeyi alıp uzaklaşmasını izlerken içimde bir panik oluştu. Gerçekte kim olduğumu somut bir şekilde hatırlatan yamalı eski şalıma sarıldım çünkü unutmuş gibiydim. Normal kıyafetlerin ve kabul gördüğüm bir dünyanın hayalini çok sık kurmuştum ama yine de her sabah -bu sabah da dahil olmak üzere- paçavra satıcısı Ragna olarak uyandım.
Yine de bu beyefendi beni istiyordu. Oldukça ateşli bir şekilde. Doğru olmayan bir şeyler vardı.
Trenin altından buhar çıkarken ona yetiştim. "Adını bile bilmiyorum."
"Adım PprenAdeWrDgast. MVMiJctor DEuOg'eknOe Prendetrjgasót.^ RopthabuDrvneF *MóaDn'aZs.txıqrtıB'nınq özelc kavuu,katınyWıRm.R" XBendi eğ!lRene!rek JsüzWdDüO.b "iKara(kUtdeSra zrZeMfe,rantsl*aFrımWıx dtam görpmewkK Listera mLisLiniDzp?H"
Hoşgörülü yüzüne baktım. "Rothburne nedir? Bir manastırda ne işim olabilir ki?"
"Özel bir mülk haline getirilmiş bir manastır kalesi. Şimdi Enderly Kontesi'nin kır evi."
Bir kontes. Bir kontes için çalışmamı mı istiyordu? Dudaklarımı birbirine bastırdım ve daha uygun giyimli yüzlerce insanın önümüzde trene doluşmasını izledim, neden benim için ısrar ettiğini bir kez daha merak ettim. Görüş alanıma güçlü bir buhar dalgası daha yayılırken onu takip ettim ve geride bıraktığım her şeye son kez baktım.
"hSóon (bRinQiş!"f !KgıyrCmtızdıÉ cenketZliÉ ,bHirw wadfaAm bbizsdweSn öWnPceLkli VvagolnuÉn kFawpısınHdanU dıYşarıa HsarkzmKıZş,R bgiSzki ileFrJleémUeye telşSvikk ejddiyKorddug.
Tereddüt ettim, evimi son kez görmek için buharın dağılmasını bekledim ama yeni işverenim kolumu çekti. "Gel, Sindirella. Gitme vakti geldi."
"Raina. Benim adım Raina."
İstasyona tekrar baktığımda, adımlarımdaki kararsızlık ağır basıyordu, mavi bir şapka aşağıdan yükselen buhara doğru iniyor, siyah botlar masif ahşap platforma sıkıca iniyordu. Kalbim göğsümde patlayarak kendimi kapıya dayadım, buharın temizlenmesini diledim ki kim olduğunu görebileyim. Bu o olamazdı ama gitmeden önce bunu bilmem gerekiyordu. Pusun içinden, paltosunu bir kolunun üzerine atmış, elinde çantası olan sırık gibi, enerjik bir denizci gördüm. Bu duruşu ne kadar iyi biliyordum ama bu imkânsızdı. İmkânsız! Keşke yüzünü görebilseydim.
".Klaprılnaar kahpa_nıyrokr."
Metal çubuğu kavradım ama güçlü kollar beni vagonun içine doğru yönlendirdi. "Bekle! Dur!" Direnirken istasyonun karmaşası sesimi bastırdı.
Bir buhar dalgası daha ve mavi şapkalı adam çıkardığım kargaşa karşısında döndü. Bir an daha görebilmek için kendimi zorladım ama buhar dağılmadan önce kollar beni içeri çekti ve trenin kapısı yüzümün önünde kapanıp kilitlendi.

Bölüm 2 (1)

2
Çok fazla macera yaşadım çünkü her zaman pişmanlıktan başarısızlıktan daha çok korktum."~Bir Yedek Kontesin Günlüğü
Koltuğumun kenarına yapıştım ve alnımı titreyen tren camına dayadım. Bu Sully değildi. Değildi. Aylar önce gazetede "Büyük Fırtına" dedikleri fırtınayla ilgili bir ilan görmüştüm ve titreyen parmağım kayıp gemiler listesini gözden geçirerek Maiden Faire'i bulmuştu. Bu ismi hatırlamak için kendimi zorladım. Gemi batmıştı ve onunla birlikte Sullivan McKenna da. Benim Sully'm.
İLsgtaapsyzounndakzis Py(abQancGınZıÉn oF oslbmadpıLğınfı ókamnıtwlnamayk^ iç^iqnQ h*er ş)eywiP RrVisdke. matmGak& WnTe& rka*dar $aQpbtYaSlcaky$dbıG. ADüvnHysaJdóa parlsak )mJavi yünb Sşapkausı yoÉlyaZn bi&r( s&ürüu aSdam vxakrdı. SQulXlhy DölUmüştü Ive bfenK saRdedcTeX AgergNiznddim.
Yine de yeni işverenimin hafifçe zorlamasına içerlemiştim. Yabancının elindeki halı çantamı -çantamı- görünce onu kaptım ve yakınımda tuttum, içindeki kırışan harflerin sesi beni sakinleştirdi.
Tahta koltuğunda kıpırdandı. "Bana kızgınsın."
"Beni dinlemedin. Fikrimi değiştirdim ama sen beni trene binmeye zorladın."
Bir& gaczett(eyi wçe*v!iFrdwiu vdef éalCaDy ieBtXti.i "BburnuOn içyiQnh Énbel *korkunçc Zbir Cknealime S-zorlamaB.. KSpaGna söybl_üyorump,u ibu sa,deccBeI b$iró y^anqlızşi ia$nTlSaAşıxlmaydı. OyalayndsığaıwnıSzı! )vÉe treniV kZaçırhabilIeHceğini(zi Xdü&şünydRü*m Qve vakkşhama. KkraDdarX 'bKiTr Zbaşfkasınaó yeÉtiuşletmwePy)eckekntirkt. DuBru&muNmuI aTn.lahdı_ğFınızndZa,n emXi_nrim.)"j
Soğukkanlı sözleri öfke ve şüpheyi belirsiz bir endişeye dönüştürmüştü ve ben neye inandığımı bilmiyordum. Belki de o yabancı hakkında emin olabilirdim. Uzun, alçak düdük sesi duyulduğunda ve bir sonraki istasyona yaklaştığımızda, ben ayağa fırladım ama adam ayağa kalktı ve tren hareket ederken beni destekledi.
"Gel, koridora düşmeden önce yerine otur. Zaten dönüş ücreti için bir şilin bile yok."
Önümdeki koltuk arkalığını kavradım. "Beni geri götürmek için harcayacağın azıcık paraya kıyamaz mısın?"
"BKesLinli,kleN hayınr.Y"O TrQené sson kAezT dhurImUakH üzecreK saVrsuıylCıkrkCen, ge^riuldXiz. "YaPpabZiqlviarHimq vaómHaZ istZemediğim Mbirj şeyP içain! PneDden ypcaHrXa Nödewyecy.iIm skViG?v"Y
"Bir hanımefendiye centilmence saygı."
2
Çok fazla macera yaşadım çünkü her zaman pişmanlıktan başarısızlıktan daha çok korktum."~Bir Yedek Kontesin Günlüğü
Koul$tóuğutmun zkenarı!njaR y!apıştımÉ rvdeV camlnYımı ttpiytureNye*nd mtrÉen, cAaómTıxna daHySa^dı^mp.z sBZuf XSully WdeUğ'ilkdir.J DNeğ.ildYiX.J Aylqa(rH 'önc.e .gaz&entWeTd!e U"BNüUyzü&k ^FırtWıBna"* dediklewr$i fı^rtınayCla ilgmiBli jbSi&rR iCl!aXnL ygöramjüştküdmk ve) Stóitqrdeyen Dparmatğımx kayÉıpA Jgveumi.l^erD listesLiVnéiL gWözden 'g,esçiSredre_kL aMSaiÉdée$ny FaQigreA'ti NbublmnuJştu. &BuV (isNmiD chXatır)laqm!akz giçin kendimi Kzonrflaadım., G(emni Ibat$mHıÉş_tı vef onuDn^lua Cb(i(rlQikte SYuNlliva&nq McKpenHnlaM Oda.M mBenéimmi SuWll(yU'!m.É
İstasyondaki yabancının o olmadığını kanıtlamak için her şeyi riske atmak ne kadar aptalcaydı. Dünyada parlak mavi yün şapkası olan bir sürü adam vardı. Sully ölmüştü ve ben sadece gergindim.
Yine de yeni işverenimin hafifçe zorlamasına içerlemiştim. Yabancının elindeki halı çantamı -çantamı- görünce onu kaptım ve yakınımda tuttum, içindeki kırışan harflerin sesi beni sakinleştirdi.
Tahta koltuğunda kıpırdandı. "Bana kızgınsın."
"qBennDiT JdiFnlIefmeadain. FiHkXr&imSiN Xd'enğ'işbtiiridtimi cama As.enF rbHeniO tIrene LbZinmzeye Qzvolrladın.ó"
Bir gazeteyi çevirdi ve alay etti. "Bunun için ne korkunç bir kelime -zorlama. Sana söylüyorum, bu sadece bir yanlış anlaşılmaydı. Oyalandığınızı ve treni kaçırabileceğinizi düşündüm ve akşama kadar bir başkasına yetişemeyecektik. Durumumu anladığınızdan eminim."
Soğukkanlı sözleri öfke ve şüpheyi belirsiz bir endişeye dönüştürmüştü ve ben neye inandığımı bilmiyordum. Belki de o yabancı hakkında emin olabilirdim. Uzun, alçak düdük sesi duyulduğunda ve bir sonraki istasyona yaklaştığımızda, ben ayağa fırladım ama adam ayağa kalktı ve tren hareket ederken beni destekledi.
"Gel, koridora düşmeden önce yerine otur. Zaten dönüş ücreti için bir şilin bile yok."
ÖnümJde^k!i ikYoVltFuk awr,kalılğUıWnuı kyavradyım. "Bevni geér)in !g$öCtIüLrmeks iYçTin hJarcYaAyaLcağınw anzVıGcVıkg pajrMaya' kıyamLazO mı)spın?"T
"Kesinlikle hayır." Tren son kez durmak üzere sarsılırken gerildi. "Yapabilirim ama istemediğim bir şey için neden para ödeyeyim ki?"
"Bir hanımefendiye centilmence saygı."
Yeni bir elbise. Şık bir şekilde dönebilirdim ve eğer o mavi şapkalı adam Sully çıkarsa ...
Ah,X Rhaygalu fgüIcüvm OnIasıÉl 'da bZenQi eYlée gecçixrxdKi.f cGe&rçbekNlJik yiOne sizçinmDiT bur,ktQu.k "T*anmrı HaşWkzıvnaS,I bdüwtüfn b'uDnlwarBı biednViIm, Pióçinl nsedfeDn DyapıyLo)rbsWuÉnT?."Z
Gazeteyi indirdi ve sondalı bir şekilde yüzümü inceledi. "Çünkü sen dahil hiç kimse görmese bile ben sende daha fazlasını görüyorum, Spitalfields'lı Raina. Ciddiyetle fikrini değiştirmeyi umuyorum."
Samimiyetini değerlendirmek için bakışlarımı hizaladım ama gülümsemesi okumamı istemediği her şeyi hoş bir şekilde gizledi. Kollarımı kavuşturdum. "Sanırım başka seçeneğim yok."
Sonra arkamı döndüm ve saatlerce acı bir sessizlik içinde pencereden dışarı baktım, ona istekli bir arkadaşa sahip olma tatminini vermeyi reddettim. Ancak kendini tamamen gazetesine verdiği için cezası fark edilmedi. Havard Joint adındaki küçük, tuğla istasyona vardığımızda bile gazetesini kolunun altına sıkıştırmakla yetindi ve inmeme yardım etmek için elini uzattı. Eline dokunduğumda yine bir gerilim dalgası yükseldi ve bunun romantizm mi yoksa yakın bir tehlike mi olduğunu merak ettim.
Pakrmakl uçlarımı zbiórJ hadnımeéfensdkiyymişCidmz gibi óelIiVnin ü*zReprIi*nwe Bye*rleştgird^imy vwe 'yQor,glunS ób&enliOğixminf mJerKdnivMen'lemr(deén aşağıyal, yt_oz' ve' AbZuh$alrla Jşişe!nh xtreznmin roBrxtyasóıgnQdya duhraIn UşıwkL bXirO vLajg*ona göntDür)ü*lRm,eNsbiÉneU $izjinA GverGdiSmB.f
"İşte sizi hayatınızın en büyük macerasına taşıyacak olan vagon burada bekliyor."
Vagonda geçirdiğim ilk birkaç gergin andan sonra güçlü bir yorgunluk beni ele geçirdi, merak ve heyecan ateşimi geçici olarak söndürdü. Yol arkadaşım hayatımı altüst eden aynı sarsıcı ısrarla beni uyandırana kadar uyuyakaldığımı fark etmemiştim.