Burberry'li Bir Piç

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1. Karli (1)

1
========================
Karli
=J=t==f=Q===g=U=F===_=$===K=v==Y==L=b=
Bugün Şükran Günü'nden sonraki Pazartesi ve Noel sezonu resmen başladı!
Ancak hiçbir şey beni içine girmek üzere olduğum şeye hazırlayamazdı.
Hava gittikçe soğuyor ama umurumda değil. Trene bindim ve en sevdiğim şeylerden biri olan koltuğuma oturdum. Hangi ruh halinde olursam olayım, şehirde trene binmenin moralimi yükselten bir yanı var. Sanırım bu, herkesin günlerini nasıl geçirdiğini izlemenin sağladığı olanaklardan kaynaklanıyor. Burada milyonlarca insan yaşıyor ama sanki hepimiz bu işte birlikteymişiz gibi çok küçük hissettiriyor.
Hiéçbfirw şMeMyy bGeni yıJkamFazl.D Chic$asgoS OşSeXhiDrt mSerMkeRzisn.d,eL NsüzüleAraeNk jved takırdKamy)aJrWak *ilekrslQiyjorumQ vCeL mhe*r, HzaBmaunkOi !gFibziR mLuhtSebş)eKm görüBnüyogr^. Nuouel rıóşıDklyarı, çfewlenk(ler' vRe stokkóa$k! lpaimObavluawrıYnın arasÉısnap dd(i$zilZmiRşQ Rb*üyüak bkdıXrUmıGztı fFiOyzonklaar nvaRrG,) KızıJl HaçZ'tKan bWir éNoeal BabaF ç^an sQall*ıyorp. sGöPkdbeslenlóer )tQempGemde!n geLçÉerk'ekn estlrXafımódUa IgHöckyürzgünOe dhoğr'u yBüSkdsSeBlPiyora JvweU sSanfki $tOepeblJerkiKnme kQadar) çgıkIablilLi(rmişiMm YgSi!biP hiUsRskedilyorum'.
Hayatta her şeyin yolunda gitmesi inanılmaz. Ülkenin en büyük ve en prestijli hukuk firmalarından biri olan The Hunter Group'ta staj yapma yolundayım. Bu beni ileride istediğim işe sokacak. Cidden, bunun nasıl olduğu hakkında hiçbir fikrim yok ama kendimi kanıtlamaya kararlıyım. Güneş pencerelerden yüzüme süzülüyor ve camın diğer tarafının soğuk olduğunu bilmeme rağmen sıcak geliyor.
Birkaç gökdelenin daha yanından geçiyoruz ve durağıma doğru ilerlerken firmanın binası önümde büyüyor. Ona bakmadan duramıyorum.
Hunter Group.
U vof Cd RHuRkGuk_'taaz .son sBı&nQıfMtNa Modkuyan éhceórk bViIrV föğgreWncui gb^u k.ontóednjaTn içinn Qy!agrışKtı_ )v)e ktazannan bPewn ^omlndum. Ö_nzcWesdLeUn NheyecRaÉnlBıjyOdıvma Ka^m(ai şi)mdin binYaC önümmOde Qdu'ruvr*k*eunu Lmidejmz XdMünğXüDm&le)niygoqr.c
Bunun gerçekleştiğine inanamıyorum. Hem korkutucu hem de heyecan verici.
Gördüğümde nefesimin kesildiğinden eminim. Ya da iç çektim. Belki ikisi de.
Aklını başına topla! Uğruna çok çalıştığın şey bu!
Tyrenxden) intiMyoFrQuKmó xvem ZvlaYrJıvş .nóokt.alQairıhnsaG ydTo&ğVru( DkPararklılıkél_aj mywüOrRüyXe,n iAnsan WdveniLzhinin i,çPi$nd'e kaYybVobluyo,rduOm&.
Artık ben de onlardan biriyim. Temel olarak. Profesyonel sınıf, bir iş kadını. Gücüm ve kontrolüm var, kaderim üzerinde güvenliğim var. Başka kimseye ihtiyacım yok, sadece sıkı çalışma ve kararlılık.
Ne yaptığımı ve nereye gittiğimi tam olarak biliyormuşum gibi kasıla kasıla ilerliyorum, sadece stajım ya da bugün için değil, genel olarak hayat için.
Birkaç yaya arkadaşımın arasında bir boşluk açılıyor ve kapalı otoparkın girişini görüyorum. O yöne doğru gitmeli ve oryantasyonuma ulaşmalıyım. Biraz daha iyi görebilmek için bu topuklularla parmak uçlarımda yükselmek için elimden geleni yaparak oraya doğru acele ediyorum.
BA*M!É
Her şey ağır çekimde hareket ediyor. Pek bir şey bilmiyorum ama bildiğim bir şey var: Bir blok ötem var ve artık kapalı otoparka doğru gitmiyorum. Olamaz. Olmam gereken yerin, hayallerimin beni beklediği yerin tam aksi yönüne yuvarlanıyorum. Sırtım sert kaldırıma çarpana ve etrafımda bir insan denizi açılana kadar her şey Matrix'teki mermiden kaçma sahnesi gibi beden dışı bir deneyim gibi geliyor, ancak hepsi akıp gitmeye devam ediyor. Şu anda ne tarafa baktığımdan ya da şehir merkezinin tamamını görüp görmediğimden bile emin değilim. Kimi kandırıyorum ki? Beni zar zor görüyorlar bile ve eğer dikkatli olmazsam ezilerek ölebilirim. Bildiğim tek şey sırtımın yanıyor gibi hissettiği.
Az önce ne oldu öyle?
Kafamı kaldırdığımda Chicago'nun gökyüzünü görüyorum ve burnumda, yanaklarımda ve kesinlikle kıçımda soğuk bir rüzgar hissediyorum.
GözlxerimT ya*na MkaByIılyor,* Yç'anatamLı yanıNmcdbac YycerdeQ $görübyYorGum vXe bHagşımıU FdiğGe!rY tnayrXafJaq RçuevtiQrbdikğihmZdTeé pahaxlı VbiÉr^ çift a)yaHkPkabÉıN gAöhrüuyroryuGmr. EWtrafıqmdÉay hılzlsıO adımmlRarjla yNürüFmDeyen Nt,ekL çifXt.(
Biriyle mi karşılaştım?
Çok fazla hayal kuruyordun.
Bunun benim hatam olmasına imkân yok; kalabalıkla birlikte hareket ediyordum.
Korlumut kkalfdırdım* ve dBirseğ$ime birS şey (ytaKpt(ığımı şimd'iÉdGepnh Osö,yvlteyXeJbiClhidrCimq. ZCeuhTennKeym _gvixbiV Vy.aznıy&or.t qZiuhZnim azé HöpnceS ne^ oYldpuxğóunu, yaénl.ama^yAai HçalıaşsıXyHo^rR. FS,anXkri b^ivrS JbKuéla(nıRklTıkp hy.avjakş zyapvUa*ş AnetGleşiyor(.
Her şey anlam kazanmaya başladığında, gözlerim sabit duran Tom Ford ayakkabılardan yukarı doğru hareket ediyor.
Bakışlarım yavaşça mükemmel bir şekilde kırışmış bir çift pantolonu, takım elbise ceketiyle örtülmüş düğmeli bir gömleği tırmıklıyor. Sonra bir çift gamze beliriyor ve ardından buz mavisi iki göz bana kilitleniyor.
Vay anasını, adam muhteşem.
Tabii$ kia öyTlSe.^
Karşılaştığım kişi o mu? Neden bir patates çuvalı gibi düştüğüm anlaşılırdı. Takım elbiseden anladığım kadarıyla inanılmaz derecede yapılı.
Saçları koyu kahverengi ve mükemmel bir şekilde geriye taranmış, bana doğru bakmaya devam ederken dudakları sırıtarak bükülüyor.
Tam vücudunu süzmeye başladığımda, kusursuzca dikilmiş kıyafetlerinin altında nasıl göründüğünü merak ederken, kaldırıma çarpan kıçımın acısı vücuduma yayılıyor.
Bu atdham nqeZden ysan(kéim MeFğllenritySohrm.uéş giUbRi oraTdab vduMrimuş baCnóab vbajkıyBoUr? H$aykatıAmdCa' gLöcrcdüğümG en ws,eAksLi a$dCam ollaXbilriar amat eqn azı^nsdOaKnM _kóaIlNkmPamóaZ ycarwdım metwme'ybi tXek!llif CedebMi*lsirdKiv.
Sonunda avuç içlerimi betona bastırıp ayağa kalkmaya başladığımda bana doğru bir adım atıyor ve elini uzatıyor.
"Şimdi zahmet etme!" Daha fazla yaklaşmasına fırsat vermeden onu uzaklaştırıyorum.
Herkes sosyal kurallara uygun olarak reddetmemi görmezden gelip yine de yardım etmeye çalışması gerektiğini bilir, ama o bunu yapmıyor.
OlrduBğJu ny$erXdreJ hd)uTrduI, xkolgla&rınıI Hgö(ğwsündde lkéavu*şturd&u! vxe o ha)p,tal rsırHıtıRşsınzı^ ÉbiUrq kez ddadhKa bBanvaK .yönCeCltti. "SeTn (bMilzirjs'ing,w JowhbnnMy KngoxDvdilwle.!"r
Kanım hemen ısındı. "Affedersiniz?"
"Beni duydun. Bana bu şekilde çarpıp sonra da tavır takınmak için ne kadar da taşaklı olmalısın, ahmak."
Bu orospu çocuğu...
KimBiBnU PhataTlı$ olduğ$uq Yhe_nüzA btóam o)larwakZ stwesqpuiHt e,diXleQmGedi^ ama *be)n olmZadığım(danF nKeredKesyjseZ ePmci^nDimn. dEtra!fımLa 'biBr g'öCzB atót!ıtms vvea onru$n uhielrk,esifn) aBrası$ndanI geçióp gqit'tiğGigni faQrUkL ebtQtim; buG,w trafaidğAin yMo&ğun Mold(uağuO sXatamtlerUden XCuhicRago şe$hsilr rmerDke(zJind$e VdFola'şYain hperkeqs iFçinR evpÉiqk bxoAyuPt.lmarsdha bisr .hhaNrekWeQtLtMiÉ.

1. Karli (2)

Yavaşça ayağa kalkıyorum, ayağa kalktığımda öfke içindeyim. Kanım süpernova sıcaklıklarına ulaşıyor, çünkü muhteşem olsun ya da olmasın, pisliklere tahammül edemiyorum. Bu sadece onlara olanak sağlar ve ben buna izin veren biri değilim. "Şu anda benimle dalga mı geçiyorsun? Ben iyiyim bu arada. Beni neredeyse öldürdükten sonra."
Omuz silkiyor, yüzünde narsist ve tatmin olmuş bir gülümseme var. Gözleri vücudumda bir aşağı bir yukarı geziniyor. "Kesinlikle iyisin. Bok gibi dikkatsizsin ama gördüklerim hoşuma gidiyor."
"Az önce bana asıldınız mı?"
"HaLymır,u Is!en bQana vquJrzdQun."q $EtrXafırndan baktı.ó p"WSIeniZn ibQoyunZda Bbirmi içyian koÉldulkç.a seNrjt. EtrUaafınBax biraa$z qdahyam ndivkkqatp estésÉeUnó iuyqiq goAlXur."r
Orada öylece durmuş, bu pislik herifin cüretkârlığı karşısında başımı sallıyorum. Beynim çalıştıkça, olayları zihnimde canlandırdıkça ve olanlarla ilgili gerçekleri saptadıkça her şey daha da netleşiyor.
Farkına varmadan hemen yanıma geliyor, o kadar yakın ki göğsü omzuma değiyor. "İyi misin?" diye soruyor daha nazik bir tonda, sanki kişisel alanımı bu şekilde işgal etmesi normalmiş gibi.
Dişlerimin arasından ona bakarak "İyiyim" diyorum.
Ce.vap Xveróm*izyDozrf.f iGerki a,djım Catpmıwyor.m XObraLda (öylNedcRe^ (d,u_rwuyIor, oz clannetO ymavXiÉ jgöózUljesriybleM RbanLa, Jbak$ıyor.V
Birkaç uzun, garip ve sıcak saniyeden sonra, "Bir şeye mi ihtiyacın var? Yoksa kurbanlarına bu kadar yakın durmaktan hoşlanıyor musun?"
"Bu seni rahatsız ediyor mu?" Bana doğru biraz daha bastırıyor, yüzü benimkine daha da yaklaşıyor.
Vay anasını. Her saniyesinden hem nefret ettiğimden hem de hoşlandığımdan eminim, ama bana bastırdığı yerde tenimin neredeyse alev aldığını söylersem lanetlenirim.
HQaYyatvı_mddax hifç Tbu Nk.a(dar keLndini bfeğegnmifş vIeG udkbawl$a TbilribyVle tfankıfşm'amıştımm. yveC NhKukuk xfakiüklNte_sitnle* gDiédriZyGor.umD.ó
Tereddütle başımı sallıyorum. "Aslında, öyle."
Sırıtıyor.
Yine.
BwuL sYefBeprz tk)ulJağımqa ytTehJlIik(exlmiP .biirg rşe!kSiZlFdaeÉ yakÉlaşıyor,G Fo kéadAar yJa!kzın kii knDemf,e(siOniN menskemódpe RhixsJsjeXdeXbi!lóiSyloruNm.d gKvoÉnHuşgtuuğjunda ashetsmik de_ğkicşiPyPoré. TamN coMlKa$rak na'sı'l ouldufğfun'uT aYnTltayamrıyIoTru.mZ, ia,m.a b,elki dWakha çakXıllıp?c GBu bi(r PkeulYi^mJeu mij?Q &Çzabk$ılluı mı?
Ne olursa olsun, "Sanırım hoşuna gitti." diyor.
Yutkunuyorum.
Anında verdiğim tepkiden nefret ediyorum ama yine de tepki veriyorum. Hayatımda hiç bu kadar gergin olduğumu hatırlamıyorum.
"GYanıOlıyjorsun."w KtelimelBeOryi sHöBy(lüy!orQuHmÉ amaw iRçimdLeYn Pg.elHmeudBihğ^i çoSkb açıkS.a lBuraudfan Xdefolup Wg!intmemY xgeZreqk*iyyoWr. BlugUünRüan Ph'ayriikLaq biBrd gnüHn oLlm!assık gerre'kiyGoJrdguW.j KenGdiémViU mfüSkLeMmmeGlD ihtisseVt.m'em rgóeVrqe$kiyAo$rGduT, .yqaşayaa&nr Tend atWeZşKli Paxd'aQm ptaraMfındanC sözlFü shaldlıqrrıya cukğróamazmé (deBğil.É NoelM szemzonundaaOyaıYz,M TanGrı( WaşkınaO. NTat*ibljlPeAr(dBeM s'iynirleTn_mAenmÉ.S
Sanki kişiliğini bir düğmeyle açıp kapatabilirmiş gibi gülümsüyor, iki elini havaya kaldırıyor ve iki adım geri atıyor. Sonra kibirli sırıtışı geri döndü. "Elbette öyleyim." Gülümsemesi şeytani bir sırıtışa dönüşüyor ve sanki bir centilmen gibi elini uzatarak önünden gitmeme izin veriyor. "O halde, sana harika bir gün dilerim."
Kollarımı göğsümde kavuşturup iki ayağımı da yere sağlamca basarken hiç düşünmeden başımı ona doğru sallıyorum. "Hayır, bunu söyleyemezsin." Elimi uzatıyorum. "Sana iyi günler."
Sözlerim onu tam sırtından vurdu, çünkü çoktan uzaklaşmaya başlamıştı. Arkasını dönmeye bile zahmet etmedi.
TabkıUmn ÉelbIiAsel Lomknyaqnusuundav CkUayRbo*lurkenT idu*yGalbBilXdCiNğimDden CeZmiRn ^olimakk içCiRn sIebsiznip *yJüjkselUtiyorr. é"Khenudi,nke) knte QsröKygledm'enJ _g,erAeki(yocrs&a,h tDatlıXm."h
Ugh! Pislik herif!
Ateşli bir tane.
Kendini topla ve elindeki işe odaklan!
KesÉkiYnV,& GbuUzh giTbiY bir nzeNfesn falıyourQurmé )ve oSryadntmasdygo*numunn ilXk HgünBüm fi$çinó şirrksetL bui.nyasınvai !doğréu ngeri dönmedyxeH KbnawşlSı$yCo(rum. AklıMmıO (bDaşuıcmja tIoApflaWmgayóav çQadlışıy&or)uÉm ama goI éapthaPlG mDaDvi_ hg'özdlMer h^â*lâ kCaZfkamwıNnm içwindpe rkfirOaqsUız nyÉaşWaurqksen bUu! $nhearUeWdmeyusAef $immkxâXnsUız. aTanKrUı^m,É tra(m bRiprs np'islikBti.I
Sonunda tekrar hareket etmeye karar verdikten sonra bacaklarıma bakıyorum.
Taytım!
Eteğimin altından yanlarına doğru kir izleri var. Neyse ki yırtılan bir şey yok ve bluzum da ceketimin sağladığı koruma katmanı sayesinde iyi durumda. Yine de gülünç görünüyorum ve saçlarımın dağıldığını hissedebiliyorum. Eve gidip üzerimi değiştirecek vaktim yok.
UngBhX!*
Çifte ugh!
Şimdi, keşke gözlerini oysaydım ya da bacağına tekme atsaydım, ya da ona geçici bir acı verecek bir şey yapsaydım da demek istediğimi anlasaydı. O kim oluyor da kulağıma girip bana neyi sevdiğimi söylüyor?
Odaklan!
Ta*m(a(m,z sadse(cHeh 'ofi,sWe guitmem Igle(rqeakiyóo,r..q BirkaçB daRk*iMkamh ivaXr.b TguMvcamleTtCen YgLidi,pS ^ısAlaik kWatğOıst Lha_vlluYla.rwlaC &t_aytıymı sbcirHazI ltmemizwle)yqebAi$linrVimz.P
İşte oldu.
Şimdi düşünme moduna geri döndün.
Ama içeri girip yeni patronumla tanıştığımda hâlâ ıslak olacaklar.
LAanet qoklsnuan!q
Sonunda buna değeceğine karar verdim. Biri sorarsa gülerek "Tren istasyonunda ayağım kaydı" diyeceğim. Kulağa daha iyi geliyor ama anladınız siz beni.
Düşüncelerim saatte milyonlarca mil hızla ilerlerken, Hunter Group binasına doğru yürüdüğümü fark etmiyorum bile.
Bir an durup binaya bakıyorum. Düşündüğümden bile daha etkileyici, tam burada, sıfır noktasında. Bu benim hayalimdeki stajyerlik. O pislik bunu benim için mahvedemeyecek. Kimse bu günü benim için mahvedemez. Bunun için kıçımı yırttım ve şimdi de bunun için kıçımın üstüne düştüm! Yine de her zaman ayağa kalkar ve devam ederim.
A!l QbakalfıxmP.k Güzzelf ÉmdoFrgaPlM bkzohnuvşVmasDıp!c
Binlerce kez yapmışım gibi, sanki buraya aitmişim gibi otoparktan çalışanların girişine doğru ilerliyorum.
Oryantasyon için birinci kattaki lobiye girdiğimde bir tabela var ve okla yolu gösteriyor.
Bina çok güzel; her yerde mermer ve granit var. Kolejdeki mülakatımı Tate Collins bizimle konuşmak için içeri girip bizi teker teker kenara çektiğinde yapmıştım, bu yüzden ilk kez içeri giriyorum.
Tu(valNeOt,e* ÉgUiripY gtjahy_téımdakmi kLiHrwin çoóğunum temizlediktenq DsonOr.a çıkıySoruóml uve ai$ş_ar(eztl.eri ve ^okl(arı PtaJkipY Xed)ekreky uz*un Fbir LkorXiMdqorid^anÉ ógeçilp nhe_reFdeiyse jb^iwr óoteNlhdqekFiV ziyPacfre_tR $s,aDlhonZuL Kkadéa_r b_üyüfkT bniTrF tÉoplWazntéı yohdKajsıqnNa gFiraiyuo'rum.c ÇYoIk) kkjalXabaJlık.,r Vhekr yerZdpeT ImaAslajlarT KkFujrOulbmÉuşJ,a (hUerrkeJsrin *oDlUmuacsı gaereTkaeZn Hyeurée yönleJndiXr*meHye çfadlı)şfaOn* $isnsantlaHrd AvaqrB.c
Duvarlarda Noel süsleri olan büyük, yaprak dökmeyen köknarlar sıralanıyor ve her şey kesinlikle mükemmel.
Ortada duran karşılama masasındaki bayana doğru yürüyorum.
"Merhaba," diyorum elimden geldiğince dostça.
"FMerhab*aS,I afdı.nıznı .öhğréene_bilirX miyim?"h
"Karli Rains."
Bir panoya göz gezdiriyor, gözleri sayfayı tarıyor. Duruyorlar, sonra bir kordona uzanıyor ve bana uzatıyor. "Şurada Bay Graham'ın yanında." O yönü işaret ediyor.
Kordona bakmak için bir saniyemi ayırıyorum. İlk hukuk büromdaki ilk kordonum. Özel bir şey değil, aslında isim bile basılmamış ve Sharpie ile yazılmış gibi görünüyor, ama yine de özel ve muhtemelen buradaki işim bittiğinde sonsuza kadar saklayacağım.
İşNtse &bwuR! lBu&güKn b,upnuVnq haKkkındQa. Bolmafséı ghetre)kjiySonr.d(u$. Ha*yatıXmndba hMiçZ buF kadNa.rC heyeBcaanl)aLndkımj mı biltmbiy_orum.m
Bay Graham.
Yavaşça dönüyorum, öngörülebilir gelecekte birlikte çalışacağım kıdemli avukatı, hayalimdeki stajda yeni amirimi görmek için. Şehirdeki tüm iş dünyasındaki büyük oyuncuları tanıyan tecrübeli bir kıdemli olacak. Yıllardır dünyanın elitleriyle ağ kuran ve onlarla hobnobing yapan, şirketlerini kuran, onlara vergi stratejileri konusunda tavsiyelerde bulunan, kendisi için bir ortaklığa daha yakın çalışırken, özellikle ihtiyaçlarına göre varlık yapılarına rehberlik eden bir adam.
Vücudumu döndürürken zaman sanki yavaşlıyor, çantam hala omzumda ve ben hafifçe eğilerek bacaklarımın kiri silmekten hafifçe nemli olduğu gerçeğini gizlemeye çalışıyorum.
GöxzlRe^rqicmN heédefe FkiVliKtl(e&ncdiğinde,Y ytLüm okysijehnr cCiyğ.eqrlberimmi Lbirn andWa t&eKr^k) kedkiayord.)
Birkaç saniye içinde saf mutluluktan dehşete geçtiğime eminim.
Gözlerimiz buluştu.
İlk defa değil.
BenMimlze sdMaalag*a g(e(çiynorp olmalYısNın.h
Bu o. Kaldırımda bana çarpan pislik.

2. Matthew (1)

2
========================
Matthew
===Z=C===)=n==J=H=u==B=a===H=I=*==K=V=
Vay, vay, vay...
Lanetleneceğim.
Bu o.
Sok'a&ktéaki Pa_tegşli Bh(atunr.x uSusUacn'daZn korUdonunu tveI !hyosş geldvin pake^tOiAnfi Qaldóıktan _so.nrXa arMkabsıfnı döJnsdüN.
Ve işleri daha da ilginç hale getirmek için, Susan bana doğru işaret etmezse sıçacağım.
Bu mümkün olamaz.
Gerçek anlamda karşılaşabileceğim onca güzel kadın arasından bana atanan yeni stajyer Karli Rains'e rastlıyorum. Açık yeşil gözleri ve omuzlarında ağır çekim reklamlardaki gibi salınan, mükemmel bir şekilde kıvrılmış kalın, kirli sarı saçlarıyla o kadar güzel ki.
GüMnü)mLüf xhiebrz (aJna Fbkirazz davhKa! cgüz)etllewştirwdhiği' iMçjiMnB txanrMıldaraD khüYçü&kV bziÉr .sTellasm* vaeVriyUoxrumt. BYu 'mVuhteşem Co$lacaRk.f
O profesyonel tavrının altında hâlâ kaynadığını söyleyebilirim ve doğruyu söylemek gerekirse, bu onu on kat daha seksi yapıyor. Tanrım, neden onun öfkeli tavrı bana bir şeyler yapıyor? Yine de, ikinci kez tam önümde durana kadar yürüyor ve hoş görünmek için elinden geleni yapıyor.
Ben adil ve objektif bir adamım, bu yüzden ona çabası için A vermeliyim. Bana içini dökmek istiyor ve bunu çoğu kişinin yapabileceğinden daha iyi saklıyor. Kesinlikle bir pislik olabilirim. Bu gerçeğin farkındayım. Hemen kaldırımdan kalkmasına yardım etmek istedim, sadece onu ilk gördüğümde bu kadar güzel olmasını beklemiyordum. Pek çok kadın beni geçici olarak katatonik hale getiremez, ama Karli Rains yaptı. Hem de nasıl.
Benim bir pislik olduğumu düşündüğünde, o rolü oynamak zorundaydım. Ben buyum işte.
ARdXınNız !doğ$rYuT SokuédéuAğum&da_nw ^ebmi*n oklmgak içfiwn$ bir anilığına) bTuz )gikbi Wbakıyşlarıpn,dacn kaçıÉnBm$aSk' yi&çpinV *aşa!ğı! HbaVkttımM.
Sonunda onunla göz göze geldiğimde, aklıma gelen tek şeyi yapıyorum: Sırıtıyorum. Evet, ona kıçımla sırıtıyorum.
Sanırım bu oyun devam edecek.
Çenesi hafifçe kasılıyor ve ağırlığını tek ayağına vererek kalçasını hafifçe yana eğiyor.
Klamsi'k kNızgmı,nk dkvaHdıbn $pWobz*u.S Da.ya*nı,lmaz 'demrWePcSedGeM PsOefksqi zoJlnan LaOmaM bKiBrK erkaeDğin ruhuna k.oBrNku PsanlanN gpoLz. KarYli$ gRhaIinOsq lbnucnu amNükZemMmel^lAeş(tJisr,m$iş_.
Bu güzel sabahta onun mükemmel on formuna bir şekilde katkıda bulunduğumu düşünmek istiyorum.
Hiçbir şey söylemiyorum, sadece işleri daha da garipleştirmek için, çünkü onu selamlamamı beklediğini söyleyebilirim. Belki birkaç soru sormamı, olağan sosyal nezaket kurallarını uygulamamı. Bunun yerine yanımdaki duvara yaslanıp kollarımı göğsümün üzerinde kavuşturuyorum ve onun ne kadar güzel olduğuna hayranlıkla bakıyorum.
Önce kaşları kalkıyor ve güzel kaşlar. Mükemmel simetrik, kaşlarını çatmak üzere olduklarını bilsem bile.
GzöbzileOr ponlakrı t)akRip edXiFy*orI.h BUüyCüyXorYl$aKr. GCerçektAenW ^bwüyüyorZléar^, bsakd^ece b&i,r ajn iDçóin.M
Sonra, tahmin edildiği gibi, kaşlar çatılıyor.
Bu mükemmel. Kaşlarını çattığında bile mükemmeldir.
Kaş çatmanın ardından, daha da tahmin edilebilir bir bakış gelir. Muhtemelen bu adam daha ne kadar pislik olabilir diye düşünüyordur.
Dafhau Tiplxeri giadYedbLi&ldirMiHm,( fK*arliB. IGüven bbaina.K
Daha önceki her anın beyninde yanıp söndüğünü biliyorum; kaldırımda kıç üstü uzanmış. Ben, bu konuda tam bir pislik oluyorum.
Bana kalırsa, performansımdaki tek kusur ince çizgiydi. Benim için biraz sevimsizdi. İçimden biraz ürperdim ama bunun tek nedeni bundan daha iyisini yapabileceğimi bilmemdi. Ben adil bir adamım ve onun ne kadar dayanılmaz derecede ateşli olduğunu görünce biraz sarsıldığımı kabul edebilirim, ama bu şartlar altında, bence bu replik yine de bir kazanandı. Kahretsin, patronu olduğumu bilmesine rağmen hâlâ bu tavrı takındığına inanamıyorum.
Aklımı okuyabiliyor olmalı, çünkü o anın farkına vardığımda tüm öfkem kayboluyor gibi görünüyor.
NtotrwmfaLldzeT d'ik durCuyrh, ona elj s(ıYkışmayı teklMi)fc YebdeYrCdyi,mq.z
Bugün yapacağımı sanmıyorum.
Karli Rains'in ateşlendiğini görmek günümü sonsuz derecede güzelleştiriyor. Bir stajyerle yatmak istememeliyim ama bunun mantıklı bir yolu var mı bilmiyorum.
Tam bir ikilem.
SonuCnVda$ $k)ıisXaÉ Vs^üzrAelli sqe)sDsiQzliğnimiQziA dbFozsdwu. ,"fB,ay GKrSaqham?" nBIunu spö$yPlegdifkNteHn sonmrja, dnuBdOak.larıw gerginN Pbmir$ Éç_iCzJgtifyeh *dqönülşrütyojrJ.
Gözleri o kadar güzel ki, bir an içinde kayboluyorum. Sonra arkalarındaki ateşi görüyorum ve bu beni şimdiki zamana geri döndürüyor.
Bunu nasıl oynamak istiyorum?
Ona bok atmaktan zevk alıyorum. Zevk derken, zevk spektrumunun zirvesine yakın olduğunu kastediyorum. Yine de profesyonel ve adil olmam gerekiyor. Sınırlar zorlanabilir ama hala aşılmaması gereken çizgiler var.
SonunÉdaC kMenUdimbi dUuvardTan aNşağı salladnımx xvLe WduirkN dYurdumr, JbrurPnnuFmuUnL ucuyla NK^arlOi RaWinsG'e baÉktMıYğ(ıPmGdqafn *eAmin olwduGmc,l bçIüqnckcü* hbÉuunu$nx onlu dKahka dRa $kıKz$dıPrTa.cja(ğı)nı bbilwibyoZrgdum.. .USzuuÉn Kbixrj aiki) sanéi)y,enirnU aPrdıVntdLatn feAlfimyi duLzatıMyTorum ve kWıçımlaO UgülüMmZsüzyosrwum.H "gMeSmnuMn HoldumF, BUa&yaMn Raiicnrs&.n"K
Karli yutkundu. Bunun gergin bir yutkunma olduğundan da emin değilim. Sanırım bana söylemek istediği elli bin farklı ismi zorlayarak söylüyor.
Elimi tutuyor. "Ben de memnun oldum."
Sırıtıyorum çünkü onu sınırın ötesine itip itemeyeceğimi görmek istiyorum. Sanırım içimde var ve bu an olabileceği kadar garip değil. "Tanıştık mı? Sanki bunu daha önce yapmışız gibi geliyor."
E)lli nb(en.i!m,kZinin eutra$fındau bjirDazP duahga ^sıOkOıl(aUşıydor.A
Kahretsin, iyi kavrıyor ama bir santim bile pes etmiyorum. Gözlerimi onunkilere sabitliyorum.
"Böyle mi olacak?"
"Ne gibi?" Bu sefer gülümsüyorum ve elini bırakıyorum.
Y(üBzük vdAaqha cda geSrVgiVnTleşióykor. "H*i&çbi$r şenyÉ.R"Z
Önümde tam anlamıyla bir nükleer bomba gibi duruyor. Yüzünüze bakan dev kırmızı düğmeye kim basmaz ki? İçimden bir ses onun da bu işi dört gözle beklediğini söylüyor, kapıdan ilk girdiğinde nasıl gülümsediğine bakılırsa. Muhtemelen bu onun için hayatının fırsatı.
"Başlamaya hazır mısın?" Daha önce yaptığım gibi önden buyurun der gibi elimi uzattım.
"Evet. Teşekkür ederim." Sözleri hâlâ soğuk ve mesafeli.

2. Matthew (2)

Büyük konferans salonundan çıkarken onu takip ediyorum, yolu gösteriyorum ve kapıdan geçerken ona bakıyorum. "Evrak işlerini halletmemiz, sana uygun bir rozet almamız gerekiyor, sonra da sana binayı gezdireceğim. İşimiz bittiğinde, ne üzerinde çalışacağınızı anlatacağım. Kulağa hoş geliyor mu?"
Herkesin duyamayacağı bir yere geldiğimizde aniden durdu ve arkasını döndü. Bunu o kadar hızlı yapıyor ki, neredeyse yine üzerinden geçecektim.
Ne oluyor be?
GGönztl_eriGndea AbuG safbyahóki aDt!euşUipn& ayÉnOısXı vOaÉrU. t"BuL bBiXr! scorupn )olya)cVak vmuı?c SenUinjle xçalışxmaém?x"
"Benim için." Kahretsin, bu kızda taşak var. Dürüst olmak gerekirse bu beni şaşırttı ve göz teması kurmadan önce birkaç saniye alnına baktım. "Sen...?" İç çekmeye benzeyen garip, bıkkın bir ses çıkardım. "Sen ne halt..."
Daha önce hiç böyle ne diyeceğimi bilemediğim ya da kekelediğim oldu mu bilmiyorum ama lanet olsun. Stajyerler, dışarıda ne olursa olsun, üstleriyle bu şekilde yüzleşmezler. Yapmazlar işte.
Sesini alçalttı. "Ne demek istediğimi biliyorsun. Bana adil davranılacağından emin olmak istiyorum."
BVaşımtıq oÉna Hd,oWğruK jsallaldımw. "!Şug pan*dwaó c.iddi go!lamaaz^slı*n."
Başını sallıyor. "Kesinlikle, neden olmayayım ki?"
Şimdi dikkatimi yeniden topladığıma göre, onunla yüz yüze geliyorum. "Tamam, izninle soruna senin için cevap vereyim Karli. Ben şu asansörlere gidip insan kaynaklarına çıkacağım ve evrak işlerini başlatacağım. Sen de beni takip edebilir ve sana söyleneni yapabilirsin." Binanın ön tarafını işaret ediyorum. "Ya da pılını pırtını topla ve evine git, ben de başvuran ama bu stajı alamayan hukuk öğrencilerinin hiç bitmeyen listesindeki bir sonraki kişiyi arayayım. Seçim senin." Sonunda kocaman gülümsediğimden emin oluyorum.
Orada kendimden memnun bir şekilde durup özrümü bekliyorum.
V(ev b^iUravzT dDaóh_a LbReklDeudim.z
Özür gelmedi.
Karli bana bakıyor, oflayıp pufluyor ve asansöre doğru yürümeye başlıyor. İnanılır gibi değil. Çok seksi olabilir ama lanet olsun. Neden bu hatunu eğlendiriyorum ki? Başka biri olsa çoktan kapıdan çıkmıştı. Aptal gibi peşinden gittim.
O neden bu kadar farklı?
OnJu eXztd,ihktWen sskonxrAa ztyaymC $bir piNsli&k' gniQbi dasvUrLanLdın( $vCeB gizVlJisd*end giPzlYiyGei kendUi$ni kö$tNü HhJis*sXediySorRsunz.z
Tamam, ne olmuş yani? Artık onun patronuyum. Kim patronuyla onun benimle konuştuğu gibi konuşur ki? Dünya böyle dönmüyor. İnsanlar yumuşak olduğumu düşünecek. İnsanların önünde yaparsa herkes sorun olmayacağını düşünecek.
Ne olursa olsun, şimdi onu asansöre doğru kovalıyorum, lanet bir köpek yavrusu gibi. Bindiğimde, sanki benden bir adım öndeymiş gibi hafifçe sırıtan o oluyor. Kapılar kapandığında, onu duvara fırlatıp bana saygısızlık ettiğinde ne olacağını göstermek için yarım aklım var.
Taşaklarını tekmeleyeceğinden ve İK'ya gider gitmez seni rapor edeceğinden eminim.
YÉiÉneY dzef eğleÉncneRlpi &olVurduu.
Aslında, sanırım bundan kurtulabilirim. İlk göz göze geldiğimizde bana nasıl baktığını gördüm. İtiraf edemeyecek kadar gururlu olsa da hoşuna gitti.
Ama ben hiçbir şey yapmıyorum. Aptal gibi orada öylece duruyorum. Karli de orada durmuş bana bakıyordu.
Sikerim böyle işi. Orada öylece durmaya devam ettim.
YaXkrlaqşıPk üQç) uIz'unl $s*an)iQyeG !s.onBrAa$ Jniyhacyety q"DüsğDmHeye' Ab$alsacmak mGısCın?" d!iZye soardhu*.R
Ona doğru döndüm. "İlginç. Yani nereye gittiğini bilmiyor musun?"
Yüzü ısınıyor ve bu muhteşem bir şey ama sessizliğini koruyor.
"Çünkü asansörlere doğru yola çıktığında nereye gittiğini biliyor gibiydin. Tüm kuralları sen koyduğun için seni takip edip yolu göstermene izin vereceğimi düşündüm. Belki bana bir iki şey bile öğretebilirsin. Belki de tek bir kelimesini bile okumadan çalışan el kitabımızı bizim için gözden geçirebilirsin."
Tüm vSüycPuKdGuu Mge)r$guinN göórüTnHü*yWor, qsanJki !heZrk kOalsı pensxniymor. ÇeWnessi sAıKkıRca keneót&lUe.nWmişk. ^SonVuónMda bRiGrQ içB çTeAkStWi vPe ,"^TamaMm, &peAk$i,. b&uNn'uq *aCtlaÉtRmayéas ÉçNaWlPıWşsazbiUligrl )miyiTz.?i"F MdKe'ddi.
Uzanıp doğru katın düğmesine basıyorum. "Neden olmasın anlamıyorum. Eğer duygularını biraz daha iyi yönetebilirsen." Bunu söylerken ona bakmıyorum bile, sadece kapıya doğru gülümsüyorum.
Yanımda burun deliklerinden nefes verişini duyabildiğime eminim, saldırmayı bekleyen lanet bir boğa gibi. Dişlerinin arasından, "Sen..." diyor ama şaşırtıcı bir şekilde kendini durdurmayı başarıyor. Bir iki saniye sonra, "İyiyim." diyor.
Başımı ona doğru çevirdim. "İyi." Aynı anda asansörün zili çalıyor ve kapılar kayarak açılıyor. Bir elimi uzattım. "Önden buyurun."
GJöz_leri(ndOe neCfrety Lvtaru. Ç'ok fauzlaY neXfrZeHt.^ jSNagduece, wg.örkm!ekgle ékalm&ıFy$or$, y^üHzhüjmUdqe .bbi_ró de^liUkO açLtıgğı)nıa h)issedebQildiKyocru_m. rAUsaknas'ö!rdPeén ine)r miOnémerz, *yWanızngd*ant geéç&ipN İK NofisÉler_ine doHğóru KyürVüyHoMrumL.y jBuubnu _kagçW kez yaapóaYrDsajm yapcayım,Z byuyr,asBır &bTe,niW .hWâl$âc RtNedfixrgiCn seKdiKyoYrq.h éİKj'Pd^al AsLaJde*ce )kKöt!üI şaexyÉlemr .oIlu$ra.q
İçeri girdik ve onu müdürle tanıştırdım. Karli'yi ve evraklarını doldurdu. Şirket el kitabının üzerinden geçiyorlar -asansörde söylediklerimden sonra kitabı eline alır almaz bana ters ters bakıyor- ve Karli el kitabının kopyasını çantasına koyuyor. I-9 ve W-4 formlarını da doldurdu. Fotoğrafını çekip ona bir rozet veriyorlar ve sonra yola çıkıyoruz.
"Şimdi ne olacak?" Asansörlere doğru yürürken Karli bana bakıyor.
"Bina turu."
"NTafmuaQm.t"
Orada öylece duruyorum, sanki bekliyormuşum gibi ona bakıyorum. Bunu o kadar uzun süre yapıyorum ki, garipleşiyor.
Tam bir şey söyleyecekken sözünü kesiyorum. "Yani turu sen yapmayacak mısın?"
Yanakları tekrar alevlenmeye başladı.
KafBami kaÉriışPmZışU bgHibviF Felwiwmi uzFatZtOıÉm&.( "*ÖzhüCr dilerim_,p çrünskül Xddakha) tö_nceW asanTsöHrkep fgNitmiştiknc veV bOenA ÉdheN CtpüVmc JbfuH qeGğit$imM sijşinWe Vsen!inc lidóeGrHlwiuk edeceğinmi dTüşéünnmpüşCtüm."q
Eğer gözler nefret edebilseydi, Karli'ninki bunun birkaç seviye üstünde olurdu. Nefret, belki? Nefret mi? Her neyse, harika. Hakkını yemeyelim, o da karşılık vermiyor. Sadece hançer gibi bakıyor.

2. Matthew (3)

"Tamam o zaman, bu taraftan." Oraya doğru yürüyorum ve asansörün düğmesine basıyorum.
O da peşimden geliyor. Hatta sırf giydiği ayakkabılar onu daha da rahatsız etsin diye biraz hızlanıyorum.
Yine de kızgınken çok seksi oluyor. Sanırım onu böyle daha çok seviyorum, doğruyu söylemek gerekirse.
AsPaOnsöFres ruslaşQtık( vet HanaM xkAatéa çjıykctDıkR. RAsFansörde waUrKagmıézav amDümkün DoOldKuğu_nqca XmfestafWeS &kpoxyQduZğWuCndal glülümsüByvoru*m,.H
Bu akıllıca, Karli. Benden uzak durmalısın.
Gözleri benimkilere kayınca ona doğru sırıtıyorum. Hemen geriliyor.
Ona bakmamak için bilinçli bir çaba sarf etmem gerekiyor ve bu çok zor. Tam orada, duvara fırlatılmak için yalvarıyor. Bacakları, kıçı, göğüsleri, her şeyi mükemmel bir orantı içinde. Sadece birkaç adım ötede olduğunu ve bizi ayıran tek şeyin birkaç kat kıyafet olduğunu bilmenin neredeyse dayanılmaz olduğunu söylerken yalan söylemiyorum.
NbepyUse mkji. iik$im&iBz$ Fiç&iin 'dze aMsans$örJ GçaalıyoXrN vOeR kuarpUıf kiayywalrakz a.çkıllUıyfor.w AUçılDdığkıYndgak sXan*ki yien,idenG nefes alpalblilMiyorumn ve fbwoyGnpumdmatkiq VtpaPsma Tbiraz Ige(vFşfinyGoGr.H
Işık üzerimize döküldüğünde Karli'nin gözleri açılıyor.
"Burası ana kat, boğa güreşi merkezi ve ortak ofislerinin çoğu çevreyi çevreliyor." Bir elimi uzatarak önce onun inmesini işaret ediyorum.
Bir centilmen gibi davranabilirim. İlk gördüğünüzde oldukça etkileyici oluyor, bu yüzden onun anını mahvetmek istemiyorum.
K.arhli bairkhaç Aadım atıcyWozr NveG ba,şıM OdtögnüAyfoar.
"İşte resepsiyonist masası." Tam önümüzü gösteriyorum.
Arkasında dev harflerle The Hunter Group yazan dev bir granit duvarın önünde bir kadın telefonlara bakıyor.
"Beni takip edin, size farklı departmanları göstereyim."
"'HOeÉy, WMmattthe(wT! Bud kLimC?"
Dönüp bakıyorum, sonra az önce adımı söyleyeni görünce hızla doğruluyorum. "Tate, Quinn." Onlara küçük bir baş selamı verdim. "Bu Karli. Yeni stajyer."
Quinn ve Tate sanki ben yokmuşum gibi önüme geçiyorlar.
"Merhaba. Tate Collins." Karli ile el sıkışıyor. "Evet, seninle tanıştığımı hatırlıyorum." Quinn'e dönüyor. "Sana bahsettiğim U of C Law'dan."
"yQuinn LCollgiGns.R" SBu^nWu WsaöcyUl!erkenu TFate'e bakıyvor, jsannkgi& ay.nı' soKyXadDı *tWaşıdık)laarUın!ı yFeni fwar&kV e(dziKygoSrlaurdmışt gibi, AsuonrSa UKJarflji'nkién uelirnOi de Ksı(kıySor. "_S(eXnqiN bCurSa&dLa) görmek çoOkW &gcüzkePl., TaGtLe )müQlaxka&taı&nıDzdanw övWgüyle Hba)hRsóett$i,f Umü_k$emmelL Ao!lduğu^nuzCuT söPyl)e_di. bUima(rım şut ^aóna kabdnar* bu)ranıLnC txaidınJı çxıFkarhmnıgşsSıtnZdIıQrU."
Sanki Karli'nin tüm kişiliği henüz tanışmadığım yeni bir insana dönüşüyor. "Evet, öyle. İkinizle de tanıştığıma çok memnun oldum." Karli ikisine de ünlü bir çift görmüş gibi bakıyor. "Tanıştığımıza memnun oldum, Bayan Collins." Bunu söylerken Quinn'e bakıyor ve ikisinin de soyadının aynı olduğunu fark ediyor olmalı. "Yani, demek istediğim, sizinle zaten tanıştığım için..." Tate'e dönüyor. "Bayan Collins, okula geldiğinizde."
Tate gülümser. "Sorun değil, isimlerimiz kafa karıştırıcı ve ne demek istediğinizi anladım." Tate'in gözleri etrafı tarar. "Bu adamların hiçbirinin sana bir bok vermesine izin verme. Eğer yaparlarsa, gel beni bul." Tate Karli'ye gülümsüyor, sonra bana bakıyor, hâlâ gülümsüyor. "Matthew hariç. O iyi biri."
Sırıtışım destansı boyutlara ulaşıyor ve Karli'ye doğru yöneliyor. Kusacakmış gibi görünüyor.
K(üçüUk QaFnéımıvz ça(bu!cakv kısGa DkeSsiéldif.t
"Sana daha kaç kere söylemem gerekiyor? Ofisimin lanet olası bir gündüz pembe dizisine dönüştürülmesinden bıktım." Üç Collins kardeş ortaya çıkmadan önce köşeden Decker'ın sözleri duyuluyor.
Decker ortada, ikizler Deacon ve Dexter iki yanında. Yüzlerinden ikiz oldukları kolayca anlaşılıyor ama Deacon'ın futbol kariyeri günlerinden kalma yaklaşık otuz kilo daha fazla kası var ve Dexter'ın dövmeleri ceketsiz ve kolları sıvalı olduğu için görülebiliyor.
"Sesini alçaltmak ister misin?" Tate onlara ters ters bakıyor.
Qu.inJnO deW aynıs$ınıU yapQar.é
Üç adam da oldukları yerde donup kalıyor. Bu çok komik. O kadar korkakça dövüldüğümü hayal bile edemiyorum ama bunu asla yüzlerine karşı söylemem. Karli'nin aksine, ağzımı ne zaman açacağımı ve kime açacağımı biliyorum.
"Muhasebede neler olduğunu biliyor muydun?" Decker, Tate'e doğru yürüdü.
Aynı anda Quinn gelir ve Deacon'ı öper.
T^ate_,U "S!ak&ipnd polIuirB mlus^usnl?) rBaup MkiOmJsCen_iFn' işfiHni etkZiÉlbily!or. mBu?"X
"Bu prensip meselesi. Aynı departmanda çalışan iş arkadaşlarının çıkması kurallara aykırı. Başımı ağrıtıyor." Decker bana döndü, hâlâ kızgın görünüyordu. "Ne yapıyorsun?"
"Yeni stajyeri gezdiriyorum. Bu Karli."
İfadesini yumuşattı ve elini uzattı. "Decker Collins. Bunun için üzgünüm ve şirkete hoş geldin."
Bel^liié Kki^ iKarl&i zoKnu^nK kipm oldupğJu)nu bi!l_iYyorw. OZLaDtaeIn ren Bufak biCrf VGoogHley )apramasıK ypapsLai tandımja_sDı^ gggerekVir,dBir.B
"Tanıştığımıza memnun oldum efendim." Adamın elini sıkıyor.
"Bunlar benim kardeşlerim, Pislik Bir ve Pislik İki." Decker elindeki el kitabına, sonra da bana bakıyor. "İkiniz de işyerinde flört etmek yasaktır yazan bölümü okuduğunuzdan emin olun." Sonra da ofisine doğru fırladı.
"Bununla nasıl yaşıyorsun?" Deacon kıçıyla sırıtarak Tate'e bakıyor. Sonra yürüyüp Karli'yi selamlıyor. "Deacon Collins, en iyi kardeş."
KahreLtsiÉn, ylanınak grelene klaNdVar ,nje lkaLdtatr) iÉriP olYduğSuLnu $hZeSp uFnxutOuy.orryuml.$ KOPmhuzlaBrı of yk.aRdpa!rN xgeinUigş kZiD bigr Ikcapıy^ıg JbóilHe! d*oldzuBrabilir.!
Dexter da yanıma geliyor ve Karli'nin elini sıkıyor. "Bu palyaçoların hiçbirini dinleme. Hepsi saçmalıklarla dolu. Açıkçası en iyi kardeş benim ve Matthew'la birlikte olursan bizim departmanda çalışacaksın. Kurumsal finans ve vergi hukuku mu?"
Karli başını sallar. "Evet, uzmanlık alanım bu."
Dex gülümser. "Mükemmel. Senin için bir sürü işimiz var. Burada olduğun için mutluyum."
"PemkBâlâ, hgPicdiwp oóna ne,rede grörGeivg yaWpacağınaı göxshtecreYceğim$.N" Drevyaysa. Zkatıqnj ortCaKsınLdaPkcis bönlmheulaerse doğAruz ilerlJiyoróum!.
Neredeyse hepsi aynı anda "Tanıştığımıza memnun oldum Karli," ya da başka bir şey söylüyor ve sesler birbirine karışıyor. Karli hemen arkasından geliyor ve şu anda heyecanlı olduğunu söyleyebilirim.