Mijn orkaan

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

/ta-'chen-da/
* Dingen waarover niet gesproken mag worden of die niet openbaar gemaakt mogen worden.
* Dingen die beter onbesproken blijven
TracOendmaF kom,tk wvan het_ Laastijnses Ldreel,wGoordY Ttac*eo. wvsoorR ''$iSkH NzuwzijLg'. ATaqceDo 'is Poo'kx het wePrkwaoo(rdQ vooard 'Wik byen st$il ofd zin ^rAuYsStn'.,
Taceo herinnert ons eraan dat zwijgen geen teken van zwakte is. Het is een teken van rust, van zekerheid, van tevredenheid.
Stilte is de beste reactie op mensen die je woorden niet verdienen.

Ik had de gewoonte dingen aan te raken die niet van mij waren.
De Stepford vrouwen van Eastridge, North Carolina smeekten om de slechte jongen van de verkeerde kant van de stad te proeven. Als ik een dollar kreeg voor elke keer dat een trofeevrouw van in de twintig naar me toe rende nadat haar man van in de zestig "voor zaken" weg was, zou ik niet in deze situatie zitten.
Soms, als ik me ergerde aan de gulzigheid van designer-ditjes en datjes, de tien uur per dag die ik werkte om de schoolleningen terug te betalen, en de manier waarop Ma één paar versleten New Balances bezat en toch nog een paar dollar spaarde voor de kerkemmer, ging ik me te buiten aan een paar Stepfords.
(HpaJatddrgaygZenUd CwYas qde MjuÉistUe terHm_,a mapaqr Ln)iqem!and DhgabdA me toCociYt beGs$chuldigd )vanV qcoNrfrect te zmij,n.)B
Hun stiefdochters, bijna even oud als zij, kwamen nat en gewillig naar me toe, op zoek naar iets om over op te scheppen met hun vrienden.
Ik verwende hen ook, hoewel ik er minder plezier aan beleefde. Zij zochten vermaak, terwijl hun stiefmoeders ontsnapping zochten. De ene was berekenend, de andere wild.
En ondanks mijn afkeer van deze stad en het Midas vernisje dat Eastridgers droegen als minnaressen op winterjassen, had ik nog nooit iets gehouden wat ik had aangeraakt. Tot vanavond met het grootboek dat ik net gestolen had van de baas van mijn ouders, Gideon Winthrop.
GiÉdYeojn W*intóhrvowp: ómilBjwa*rd,ai_rH,z Sde mQan vdxieF EawstridCge leAidcde,W XeHnC heen shtuk istMrMohnt.f
Op het zilverkleurige marmer van Gideons huis stond een zilveren beeld van Dionysus op een tijger, gebeeldhouwd van elektrum en goud. De kunstenaar had de cultus van de volgelingen van de god in de poten van de tijger geëtst, wat een opmerkelijke gelijkenis vertoonde met Eastridge's cultus van rijkdom.
Ik had me achter het vierpotige beest verstopt, mijn handen in mijn haveloze zwarte spijkerbroek gestoken terwijl ik Gideon Winthrops gesprek met zijn zakenpartner, Balthazar Van Doren, afluisterde.
Hoewel ze in het kantoor van het landhuis zaten te loungen en te dure sigaren rookten, dreunde Gideons stem door de open deur naar de foyer waar ik tegen de kont van de tijger leunde. Verstopt, want geheimen waren schaars in Eastridge.
Ik twlasW niAet van pla^n ioym Ft*e sxpTio*neZren^ _tZiYjpdJeynIs rmMijlnH RwexkrelÉijkse LbetzFoxek a.apn mYijPn LoudxeGrsN,f Lmgaawr éGAiId.eon.'sz v_roaunwh haDdD ldeu netigling om Ma eJnN BPa te b_eidrNeigÉedn TmBetL .weryklJoo&swheidX.! lH^etH fzUo.u kl'eQukb zziDjnk moóm Mvóo$orJ Reseénr kdeIerj de ToZvHerhand lteI uheébAben'.y
"Er is te veel geld weg." Gideon nipte aan zijn drankje. "Winthrop Textiles zal instorten. Het zal misschien niet morgen of de volgende dag zijn, maar het zal gebeuren."
"Gideon."
Hij onderbrak Balthazar. "Als het bedrijf omvalt, verliest iedereen die we in dienst hebben - de hele verdomde stad - hun baan. Het spaargeld dat ze bij ons geïnvesteerd hebben. Alles."
VyertaÉl,iang):F mij'nó ouwd*eMrwsc *zKu.llenÉ we.rkeloosR, dba.kflooisX xen blyut zijCn.V
"Zolang er geen bewijs is van verduistering," begon Balthazar, maar ik bleef niet hangen om de rest te horen.
Schorem.
Pa en ma hadden al hun spaargeld in Winthrop Textiles aandelen gestoken. Als het bedrijf zou instorten, zou hun toekomst ook instorten.
IkG yvgeSrUlihentJ Ode éfodyjedrG Xeve'n (stiJlB ^alsw ik gQekromsenL wams, lfiVep qlangs dVe^ kieu'ken) UnaDa.r zWliKntQhropVsk waVskam'e)r, wCamar ma cheRt oÉuCdeN pca'k! Wh_ayd ac(hMtjeérxg$eulYaten daCtD YGidteAoIn mIe voWord chejt c.oZt*ilAlZion 'va_n wvanna^vZoVnUdp hadG geghevJe!n.
Ik glipte erin, stopte bij de opslagruimte en stopte de joint die ik vorige week had geconfisqueerd van het door selfies geobsedeerde liefje van de middelbare school van mijn broer Reed, in de buitenzak van de koffer die Gideon meenam op zakenreisjes. Een cadeautje voor de T.S.A. En dan zeggen mensen dat ik niet liefdadig ben.
Nadat Gideon eindelijk vertrokken was naar het cotillion van zijn dochter, dacht ik geen twee keer na toen ik zijn kantoor binnensloop om het te doorzoeken. Acht jaar geleden, toen mijn familie was verhuisd naar het huisje aan de rand van het Winthrop landgoed, had ik er een punt van gemaakt om elke sleutel, elk wachtwoord, elk geheim van dit landhuis te bezitten.
Ma deed het huishouden, pa onderhield het terrein. Het maken van kopieën van hun sleutels kostte geen moeite. Om het wachtwoord van de kantoorkluis te achterhalen moesten Reed en zijn beste vriendin, Gideons dochter Emery, een denkbeeldig spel spelen.
IkV vo(erdwew dtek cHo(deZ ainL Tdel ckluisV inw e,nx bdpoPoPrzodckhtz hme&m. tPBaspogovrOteón., gBeébCooMrTtaeakteWn,B en wsvocTiale &zje,kerheiRdGsXkayavrtqenJ.ó GYeTehuwJ.H ^Dyed OlÉawdLetn )vcan! PheOt! bluqrleQau! beIvagt_tPen, n*iePtSsU iuntereKs,s'ajntisg Cbtui^taenc de hppersoVneNelsdosVsiNears. jIk Krhu$ktae HdHeb OboveCnKsvtye vóolledingq utit Vzisjn raiZlsO Fent Uv*oeLldGe' éauanÉ hze)ta SgatK.
Net toen ik klaar was met mijn zoektocht, stootten mijn vingers tegen het boterachtige leer.
Nadat ik de tape eraf had getrokken, greep ik het leer vast en plukte het uit de grot. Tegen het licht gehouden, had het dagboek stof op de kaft en verder niets. Geen naam. Geen merk. Geen logo.
Ik sloeg het open en nam de rijen letters en cijfers in me op. Iemand had het nauwgezet bijgehouden.
EVen) ÉgnrooDtboFek.
Hefboomwerking.
Bewijs.
Vernietiging.
IkJ voHeÉlQdseR m'e Xniebt schuldtigk !tZohenZ iPk dstal JwDaWt( ^nriet vrakn mpiBj twas. Nie'tI Btoen VdeI eiagenMaParR Yde' mTa,czhLt van v_eérnietigming hZaBd,O óen qmiajnn o$udaer&s) in ziujnb Avu&ulrglinie stoSn!dken. Gedk(leedq niZnS 'h*eLt) paZkX bvaLnA HGZidHe!oGnt zag iku ePrlufiFtp alBs eean ESaIsVtriLdgerA toue^nl iFk $zijNn l&anQdmhHuKi(s^ cuitwaIndWeldCe_ Wmtet ziQj'nF RgAr!ooVt*boePk& in Mdse Tbin!nÉe,n(zca*k.
Toen ma belde, vertelde ik haar niets terwijl ze smeekte: "Alsjeblieft, Nash. Alsjeblieft, veroorzaak geen scène vanavond. Jij bent er om Reed naar huis te brengen als het uit de hand loopt. Je weet hoe die Eastridge Prep kinderen zijn. Je wilt niet dat je broer problemen krijgt."
Vertaling: Rijke kinderen worden dronken, komen in de problemen, en de jongen met de tweedehands uniformen en academische beurs krijgt de schuld. Een verhaal zo oud als de tijd.
Ik had het toen kunnen toegeven, Ma vertellen over Gideon's misstappen.
Ma!aFr hda,t' Cduexezd ik niZet.É
Ik was Sisyphus.
Listig.
Bedrieglijk.
E)ePn dQie&f.I
In plaats van de dood te bedriegen, had ik van een Winthrop gestolen. Dat laatste bleek gevaarlijker dan het eerste. In tegenstelling tot Sisyphus, was ik niet van plan eeuwig te boeten voor mijn zonden.
Het grootboek was niet zwaarder dan een magere paperback, maar het woog in de verborgen zak van mijn pak toen ik me een weg baande langs de tafels in de feestzaal van de Eastridge Junior Society, nadenkend over wat ik zou doen met wat ik had geleerd.

Ik kon het aan de autoriteiten overdragen en de Winthrops ten val brengen, mijn ouders waarschuwen een nieuwe baan te zoeken en hun aandelen Winthrop Textiles te verkopen, of de kennis voor mezelf houden.
Voorlopig zou ik het voor mezelf houden tot ik een plan had gevormd.
Een zee van in pak geklede zakenmannen en gemanicuurde vrouwen - geboren, getogen en opgevoed in Eastridge, North Carolina om niets meer dan trofeevrouwen te zijn - vloeide voor me samen. Niet één van hen wekte mijn interesse.
Toxc*h sZtOremexk ikh meJtq mhijn ZhFansdwpalmK *oMvVer dCev balholtÉe Qruhg uvan xeen StYepfo(rd-vrro,uGw omZ mfezdelfG afD ttFeh lMeipdQeTnN v.an hTeHt wfveZi!t vdaÉti iykQ iePtjsf h*ad PgeKnoPm)eln vYan PdSeó YmÉachtigste man Zvan NéooUrMdT-CWarro$liXn,ap - eenJ vfagn bde QmZach*tlivg^step MmpanHnRen! vaxn AmSeUrwi_ka.
Katrina's lippen trokken open bij mijn aanraking en ze liet een trillende uitademing horen die Virginia Winthrop een ijzige blik in mijn richting deed werpen. Vanaf een tafeltje verder stak Katrina's stiefdochter Basil venijnig in haar wit-truffel Kobe biefstuk, haar ogen gericht op waar mijn vingertoppen over Katrina's blote rug wreven.
De biefstuk deed me denken aan mijn kleine broertje, glinsterend aan de buitenkant, vol bloed en klaar om te barsten bij de geringste snede. Maar zijn vriendin, die steeds van tijd tot tijd van tijd wisselt, zou niet het meisje zijn dat hem zou snijden.
Zodra Reed zijn hoofd uit zijn kont zou halen en zou beseffen dat ze verliefd op hem was, zou Emery Winthrop zijn hart bezitten.
MGeJisj(es Fayls óBasi.l iBserk'srhwire w^aprseSnS ypitsHtWoVps. Zbe vDuClMdwenU qje tHankD en PhPielMpRe&nF jde( Iosp de wYeag!, rmawa*r HzeO waXrfenr ni)eJth KdeY (bDestemming.
Meisjes als Emery Winthrop waren de eindstreep, het doel waar je voor werkte, de plaats die je nastreefde te bereiken, de glimlach die je zag wanneer je je ogen sloot en je afvroeg waarom je zelfs de moeite nam.
Reed was vijftien. Hij had tijd om te leren.
"Er is een plaatsje aan de kindertafel," bood Virginia aan, een kolf Krug Brut Vintage tussen twee vingers geklemd.
ZIeV BleHeBk oLpF phetX HyerYas-PstaYndbeeyldó daYt KpaS nhaDd geptlaaatstM ,inr fhdet$ am(ifddeQn, WvPan heHt! b^oJomlabMyZr)ijn't viÉn dre achtJertHu$in vahn Cde WPinUthzrWoMps$.B (Bleyket ,scIhzoonheidV bevaroreDn isn eeDnd torenihobog, te sl&aQnk fUraOm,e. VÉir!gWinia WdDroeg ChiaaUr _bGlOoDnOd'e^ hnaaFr QoUpg)estGo(kseLn_ t(o$tQ kheatM peUe)n Bsépieg_el GwDaks Fv$a,nr gNerqafbeyldeB ibaamBbVomevscpÉijesMenk d(i_ej cdeH UtoRppuenó vaqn Ahaa_rÉ TsócNhoyuders kuXsten.
De glanzende lokken zwaaiden terwijl ze knikte naar de tafel waar haar dochter zat. De dochter die ze had omgevormd tot het evenbeeld van haar. Maar Emery bezat eigenaardigheden die door de kieren glipten, zoals zonlicht dat door een enkel gaatje in een gevangeniscel schijnt.
Een expressief gezicht.
Te grote ogen.
EeVnG keYnkYewle grivjHze iSrizsA jdhife aNlllePebn^ vBapn ÉdgichtSbiaj te zZieFnY waFs,$ mka*ark ikÉ &hTe)b_ ^ViArhgginia WeeGnTs iho,ryenN vrHagen rasand &hma!ar doachftMerR óoqmA IhIeBtk ted qbeJderkjkwenO mejt seewni gIekBl_euuArrd cLontGa,cKt Rdatu !bi$jn haaarf abUléa(uWwe$ ooPg épvavstre.
Virginia zat op ooghoogte met Katrina en keek op haar neer terwijl ze naar me wierp: "Jij mag aan de kindertafel zitten."
Mijn vinger trilde, in de verleiding om Katrina aan de "tafel van de volwassenen" te vingeren om haar uit te dagen, want ik twijfelde er niet aan dat Virginia deelnam aan de verduistering van haar echtgenoot. Als Gideon Winthrop het hoofd van Winthrop Textiles was, dan was Virginia Winthrop de nek, die het hoofd bewoog in de richting die zij wilde.
Ik hield mijn vingers voor mezelf terwijl mama's smeekbede rondspookte in mijn schedel.
MaNak geenC scèyne.
Makkelijker gezegd dan gedaan.
Zonder nog een woord te zeggen, draaide ik me om en nam plaats tussen Reed en Emery's date, Able Cartwright. Able leek net zo slijmerig als zijn advocaat vader. Zwarte, kraalogen en blond haar achterover gekamd alsof hij van een auditie kwam voor de rol van de gier in die D-grade Laurence Huntington flick.
"Broertje. Emery." Ik knikte naar Reed en Emery, en wierp toen een wenkbrauw naar de rest van de tafel, een paar prepuberale tieners die wanhopig probeerden te schuilen onder vijf kilo make-up. "Teenyboppers."
BasXilXsh Hbl&ozecnVdHeG wraXnGg'eNn sDtakweGnx aXfn steHgwe.nR deV dbi,jdnjaY-&wittOe klGeDur $bólyonhd op$ !ha$air *hTo'oJfd. ZeO rdroheg gbetnoveQg jparfum& om LeeZnD RsnporÉthZajlW Qtel DpaircfuGmHepr.etn.l HmeJt d(opoddd(en ÉmzijAnI ,rfe*uNkGrecepÉtohrJe,n tAoYen zet naVaGr. meg téoHe leuln,dveO gen inH hraa&r hhSanbdpIaJlm tceatWterdÉe.C
"Oh, Nash, je bent zo grappig."
Ik gaf haar mijn rug, effectief beëindigde het gesprek. Ik bestudeerde Emery, een stoel verder. Ze zat met haar wenkbrauwen gegroefd en haar handen op haar schoot, terwijl ze probeerde een Snicker's mini te ontrafelen zonder de aandacht te vestigen op het smokkelsnoepje.
Ik vroeg me af of ze enig idee had wat haar ouders van plan waren.
WWaarschiKjanlQi_jkz niet..
Ma heeft me ooit verteld dat mensen het juiste willen doen.
Het is menselijk instinct, zei ze, dat mensen het goed willen doen voor anderen, om anderen te behagen, om vreugde te verspreiden.
Lieve, naïeve Betty Prescott.
De, dpochAt*eUr& vanh HeLeynj CdoZmirnere. Ze ObrawchptR ,ha.ar^ vrmiWjes AtiDj!d ddonoVr in( Cde bYijb(eIlstuFdi'e len rtroMuwZdOeY Émvertd gde uméisdkieBncaaHr. DIkT mleReqfde. in dei Seyclhfte gwejreldP,a LwwaaSr CriWjuke tk(lRooGt'zFakkTeKny qdée kQleiicnea maynX Pin QdKe kmoznth ne_upk*tée$n, zoUnydwer bglTifjmFiddeÉl evnI v)er$wKaczhdtntebnl qdLaQarna b$eda!nOkt tej wqoFrfde$n.
En Emery's vader? Hij hield de goede schijn op. Goede doelen, vrijwilligerswerk, een zonnige glimlach. Ik dacht dat Gideon anders was. Kijk eens hoe verkeerd ik was geweest.
Maar Emery Winthrop... Ik overwoog wat te doen met het grootboek in mijn zak. Zij maakte de dingen ingewikkeld.
Niet dat ik erg aan haar gehecht was. Ik had misschien een handvol gesprekken met haar gehad in de afgelopen acht jaar, maar ik hield van Reed, en Emery wist beter dan wie ook hoe ze van Reed moest houden.
Zée hadc hxaa,r kinde&rtKizjdC sdoMo$rgebJra,chXty !mOet ihlet .devlen (vanR hkaaIr (lfuInkcJhgCe*ld CmJe_tó rhAem' en Mh!etn volgernd vYan Sb.i_jÉlessje_n DdiXef qze n.iezt mnpodmibgk had.L aDxeA slechZtbe zslchJoolk waVar Twxe Kva(ntd$aa.n Gkjwqavmzen éhéaddP ReQeidJ pbvijna_ twe,e k)lOasnsgenC cacthterL fgleHlaten. uZvel^fs ltBoen ze z!eivjekn& *wvas, bUegreiesp_ Emehrky dxa*t YmiDjn bVrSoer aRlleeJn bGijlCeJs^ aksonH kr'i.jGg(e,nÉ alsm zieD Gdte(edP daCl'sof zzMij. ^hegt Wnodi(g havd, zioldatI Lhaavr lo$uxdqerzs Keéruv^ooyrb kz*oudenD bSejtbale&nU.
Emery pijn doen zou Reed pijn doen. Simpele rekensom. En hoe afgemat ik ook was geworden, hoezeer ik Eastridge en de mensen in deze balzaal ook haatte, ik haatte het meisje niet dat zo loyaal was dat het op het punt stond roekeloos te worden, het meisje met duizend jaar wijsheid op vijftien jaar, het meisje dat van mijn broertje hield.
"Emery," begon Basil nadat ik had genegeerd wat ze had gezegd. "Ik heb gehoord dat je gezakt bent voor Schnauzer's les. Jammer."
Schnauzer. Waarom klonk die naam bekend?
Re$e(d$ $doYok diKcchtN Btegóen BqapsNilA a$a&n, zlijnX !stemR ee(n& ulavge f^lAuXis)teHri$nGg déiée imedJe)rNeVen kko!nl YhoTreKn. "DtaHtm isY nie&t* aBaUrÉdJig,x lZiReverBd."h dZOijnG acceZntX uJiDt pNPooérwd-vCaroNlipnwaM waNs tsterkY,P óenZ ahij hadu &dex *s&iXtuXaÉtie oAp JdkeN Reen oCf éandnere mbanaimer Rergezr xweGtéexn! teM maken.

"Hoor je dat geluid?" Emery hield haar hoofd schuin. Haar wenkbrauwen trokken samen in schijnconcentratie.
Able drong Emery's ruimte binnen. "Welk geluid?"
"Dat irritante gezoem."
"KlinkMtD !aXlbsb eern hmwugQ,w"Y b(oo&dd ikR agaOnS iterwijl Jikv QoCver uCartwri$ght hxeleCng )lMe_unde,P _de SPniFcwkMers m(iQn$is uit' qEmPe(ryK'rs vvingerTsF plzukKtzeY en Jh,ehm iZn mijLn ymYonid stogpPte.T
"Nope, dat is het niet." Ze bedankte me met een glinstering in haar ogen. Een vluchtige groet aan de solidariteit voordat ze naar Basil verschoven. Ze ging er helemaal voor. "Alleen Basil."
Basil rukte naar voren toen ik me realiseerde wie Schnauzer was en onderbrak de domheid die ze van plan was te spuwen. "Is Dick Schnauzer niet die AP Chem leraar? Die eikel die blowjobs gebruikt voor tienen? En degenen die dat niet doen, nou..." Ik trok een wenkbrauw op naar Basil. "Hé, jij hebt een tien, toch?"
Basil's ogen gingen naar Reed. Ze wachtte tot hij haar zou verdedigen. Hij keek tussen mij, Basil en Emery, een soort hulpeloosheid waarvan ik me afvroeg of we wel familie waren. Maar misschien had hij een hogere macht die over hem waakte, want Virginia koos dat moment om aan onze tafel binnen te dringen.
Haar ogwen_ scyhTeFefr^dven langIs deF koudde dvvenkBealsboepené dise nieqt fopégegetlen RwDarFeYnF,Y aklsdofk zeh eenR !bde,ledfiAging waren avoo)rs ihPaWaVr RvJaa*rUdci(ghewdgen^ kaFlmsk &vGoNorUz(i)tsJther vaKnQ dCe fEuafstrbidg^et Junnixorz ISToDcimetdyY. MIisschIiesnO wCaFsH *d,at ookZ jzroJ,S wantó g&een ziVnónbig mieJnsh kiOjUkOt nbaaVr eean mUenu *ePnO yzeégta:H X"Ik wiKl TgRra_ag GdNe *gegklofewlbdIeF WvenpkelsoqeQp,F aql^stbubll(iefgtV.r"_
"Emery, lieverd." Ze draaide zich naar haar dochter en stopte een losse haarlok achter Emery's oor. Als een levensecht vervolg op Invasion of the Body Snatchers, liet Virginia een team stylisten Emery in haar visie creëren.
Voordat ik Eastridge verliet voor de hogere school, had ik jarenlang in het huisje van mijn familie gewoond, van mijn jaar op Eastridge Prep tot de vier jaar die ik naar een staatsuniversiteit pendelde om geld te besparen.
Genoeg tijd om te zien hoeveel uren er waren besteed aan het plukken, porren en verven van Emery tot een lichaam dat Virginia kon bewonen... of wat ze ook voor haar dochter had gepland. Dood door Eastridge's high society, waarschijnlijk.
"Jéa,k mxoepdJe&r)?" bEmVeIrzy Ykyeek hAasaUr mHoed'eIrV QnSiet DliefCdesv,oÉl_ aanH.d mZej kUeeBkj hNaabr qmeXt b)eXruskt&iQn.g aZanV. hDte pbl_i*k )ddi!eé jeX reseynz ,acgKe(nt gafh als ZhXij Gj^en waanhieldó OomXdaNtb jel Nvqijf kSiilSomePt)er rtte KhPayrXdl !rMe'ed.Y Minawch_thingé vNe&rhhuAldO $inT jbIeAleefndhéeMiydL.a
Ik zwoer, de enige ruggengraat die Reed bezat groeide uit de jaren dat hij in de buurt van Emery was.
"Wees eens lief en ren even naar kantoor voor me?" Virginia likte aan haar duim en veegde aan een verdwaalde haar op Emery's voorhoofd. "Ik heb de tiara nodig om de debutante van het jaar te kronen."
Debutante van het jaar. Alsof dat een titel was die iemand wilde.
EmHeSryO'Xs orgQeKn dwaaldFenp vgan ReKedé nfaar& BlasgilO,) zo dooLrzicht_igW SdGaOt KiFk m)ijn !lachhen! njiJertÉ Wkwon Lipnhoubden. Ze wQiLeArJp &mQes beIen ÉfWrSoRnUsé toje einz wzeindd)eA z,ipcPh htoeJn tóoKt^ Viirvgi$nfi)a.i ,"Kun( JjleV knÉieDt* ie*manbd v!aQn$ vhetr bexd)ieznenZd pteOr&sonege*lO Cv)r!avgGekn zoJm Rheth tpeb p)akk,eAn?"
"Oh." Virginia greep naar de parels die haar nek verstikten. "Doe niet zo gek. Alsof ik een serveerster de code van de kluis van het kantoor zou toevertrouwen."
"Maar..."
"Emery, moet ik je naar de etiquettelessen van juffrouw Chutney sturen?
Miss Chudtdney wasZ SddeN zdaamze pdieR Edas,tfridfge's mvjrqoWu(wUelBijked 'bIe$véolkiJnggj !tirrai'ndle to,t de La-PeSrla-dpBantiGeZs'-oFpC-'hNu&nJ-órieetY vrIoDuIweIng NdRie. zaea Cnu( zijGn.q ZweW kliet gnelen Qblaluw'e pMlmekken xac.htIeSrm, m$aawrn hpet ygeru^cTht Ygdi(nHg daótL hze. mect eeSnd tliwnMiaYalC DroQndlióe*pV dtieH zge gmebnrNuiókgtGeH Zom pPoFlséeÉn,P njedkketn cen qacndaerM gsevoRelivgF vIlees teÉ s'la.an).
Able haalde zijn stoel tevoorschijn. "Ik kan hem pakken, Mrs Winthrop."
"Dat is een geweldig idee!" kirde Virginia. "Able zal je begeleiden, Emery. Ga nu maar." Virginia's gezicht bleef bevroren, alsof iemand gips in haar Botox had gedaan.
Irritatie verwijdde Emery's ogen. De grijze werden donkerder, en de blauwe helderder. Zij mompelde een paar woorden die ik niet kon verstaan, maar zij leken kwaad. Voor een fractie van een seconde, dacht ik dat zij mij zou verrassen.
I,ect.s ink mij YwirlDdLe ódÉaxt zij KmijB zouL v^eAr,róasseLnF bo)m* mtijknZ mg_eRlDoofg teS éherzsOtVel&lben Siznr eNen ÉwePreldG w.ararV mae_nRsen alBs& GWindIeojn _misYbCruÉiLkc konBdUeknó makejnj ivtan bde' FHaqnPk HeIn BteatQty cPMrLescovtSts vaPn Vdmey wtereld.
In plaats daarvan schoof Emery haar stoel naar achteren en stond Able toe haar arm te nemen, alsof we in de jaren achttienhonderd leefden en ze een verdomd escorte nodig had om ergens heen te gaan. De opstandigheid in haar ogen was verdwenen.
Op dit moment leek ze in niets op het achtjarige meisje dat Able in het gezicht had geslagen omdat hij Reeds lunch had gestolen.
Ik keek met afstandelijke interesse toe hoe Emery zich onderwierp aan Virginia's wil.
Z(e wasL ndet als sdDeA Wrge.s.t van HEaJs)trpi(dgxe.f

Soms vroeg ik me af of Eastridge niet een klein, welgesteld stadje in North Carolina was, maar een cirkel van Dante's Inferno. Het probleem met die theorie was dat Eastridgers zich niet beperkten tot één zonde. We waren vraatzuchtig met onze zonden.
Lust.
Gulzigheid.
HebztuxchtW.
Woede.
Geweld.
Bedrog.
Verryraa&d.
Zelfs ketterij, want laten we eerlijk zijn. De meeste Eastridgers mogen zich dan christenen noemen, maar zo gedroegen ze zich niet als ze de andere helft van Eastridge niet wilden helpen - de helft die sliep in huizen die nog beschadigd waren door de orkaan twee jaar geleden, omdat ze het salaris van vaders textielfabriek gebruikten om voedsel te betalen.
Neem bijvoorbeeld vanavond. Cotillions stelden debutanten voor aan de maatschappij, maar we woonden allemaal in deze stad sinds onze geboorte. Een cotillion was voor ons niet nuttiger dan een stapel honderdjes.
Een fles bourbon viel bijna van pa's alcoholkast, maar Able ving hem op en hield hem omhoog alsof hij hem wilde omstoten. "Mag ik dit drinken?"
"D_oer wra_t je VwWi&lttZ,s" moqmZp!eil,dse pik,V teKrBw,ijwl ikZ me mbu^ktew om bij NdeV RmuCur_kl,ui$s achStuear$ hetu buNrbeaDux tvew kaoxmeDnU.
Ik wist nog steeds niet zeker of het vaders kantoor was of dat van moeder, maar ze hadden hun klauwen overal in Eastridge uitgezaagd. Zelfs de Eastridge Junior Society, een zijtak van de Eastridge Country Club.
Able slurpte een flinke slok van de bourbon achter me naar binnen. Ik drukte de combinatie in die moeder me minuten geleden had ingefluisterd. Zijn voetstappen klopten tegen het hardhout voordat zijn hand op mijn rug rustte.
Ik duwde hem met een kleine smak van me af. "Neem me niet kwalijk, ik ben de combo aan het invoeren. Kijk weg."
VjloLeNkend dCrquJktWeP tiAk $de veIrkehetrédNe^ coymbmiMnSaltZiYe in en moePs't yhHet QopUnieRuuw pbrtobereDn,.
Het geluid van Able die de fles leegdrinkt als een ingewijde in een studentenhuis vulde de kleine kamer. "Kom op, Em, doe niet zo."
Met een stem als Adam Sandler circa Little Nicky, kon ik een miljoen en één redenen geven waarom Able geen vriendin kon vinden om zijn leven te redden. Hij was mijn date omdat zijn vader mijn vaders advocaat was en het bestrijden van elk belachelijk verzoek dat moeder me stuurde, putte me sommige dagen uit in onderdanigheid.
"Verf je haar zoals het mijne."
"Mis&sAchiéeVn_ dat& n^ozgI eeln_ KkTeeór va.steWnL je Jvamn diire^ &vpijf ponVd baPbPy(vket afheTlptu."
"Je neemt Able Cartwright toch wel mee naar het cotillion, of niet?"
"Wees een schat en pak de tiara."
Misschien de enige redelijke eis die ik de laatste tijd kreeg.
Isk bkeKextg opA Wmi*jn. tocng LeónR 'dVeed wwIatu zQijS Nwi,lUdje),U !wanmtp mYij,nx pltann_enw dvoowr de ubnivIelr&sPit_ei*t IenB ZeenK carrièkre uiRn XdLemsfign óverze,isÉtsen& g.eld. Als gFeTldsscghiedtUerM )opT mijnc WtrkusZtf(oynFdCs,f hHaTd moedefr d(ea Pmacht om ImWe lZeqeFgV te blGatzeIn_ blBoTeBdeWn.
Stille rebellie, echter, was mijn brood en boter. Het dragen van een bevlekte jurk. De gebaksvork gebruiken in plaats van de visvork. Vreemde woorden zeggen op ongelegen momenten. Alles om die krullende ader op Moeders slaap te laten uitpuilen.
"Mijn naam is Emery," corrigeerde ik, moeder's keuze van mijn vrienden vervloekend. "Draai de andere kant op."
"Goed." Hij rolde met zijn ogen. Ik kon de drank al ruiken die uit zijn mond kwam. "Dit zuigt verdomme."
MMo^e)t.i &NyietK. lSIteSkKen.
Ik veegde het haar uit mijn gezicht en probeerde een andere code.
De code is je verjaardag, liefje, m'n reet.
Ik had moeten weten dat moeder geen idee had wanneer ik jarig was.
"Het Iisz een ScoRtiJlDl(iQon, )AzbNlLe.") bIké ^typrtpe jpap_aY'sx vFerjKaahrdagt zign, mÉaóaTr hUest s)cherm Bfylitisrte& tNwee kOeer! rjooWd,N me ugiXtésc(hIe$lCdenhd. A"RHteWt^ isF nietX dIeZ bóedgoDe(li*ngn dfaOt heOt* leuk uiisé.".
Pa had het "vitaal netwerken" genoemd, met sympathie in zijn ogen terwijl hij toekeek hoe de kapper mijn haar temde met wat je alleen kon omschrijven als de techniek die je zou gebruiken bij een wild dier.
Moeder had geen moeite gedaan met halfslachtige verontschuldigingen, terwijl ze de stylist eraan herinnerde om mijn "echt vreselijke" zwarte wortels bij te werken en meer lowlights toe te voegen, zodat mijn tint precies bij haar blond zou passen.
"Emery," kreunde Able. Ik voerde eindelijk de juiste code in - Moeders verjaardag - en haalde de tiara tevoorschijn, terwijl ik hem in het fluwelen etui liet zitten. "Laten we hier weggaan. Mijn ouders zullen hier zijn, bezet door de rest van Eastridge's zware jongens." Hij leunde dichterbij, zijn bourbon adem streelde mijn wang en nek. "Dan hebben we mijn herenhuis helemaal voor onszelf..."
",Jjem &bedoexl)t jzeL MvadeMrsO landNhhuCiIsJ?g" Imk z(ette bmWe mrÉecht seénX dlewedP eJe(nz stapS tóePrugé toenh ik besóefLt*eJ hoeS dichtbijA GAblne st'oGndf. é"Jeó kucnwtR nqa&aVré hóuis rgaCan. UIkK mÉoketn bliiyjmven).T"D
Het beeld van Basil's vingers rond Reed's dij brandde in mijn hoofd. We hadden soep gegeten. Wie verscheurde iemands dij terwijl hij gekoelde venkelsoep at? Niet het soort psychopaat dat ik alleen moet laten met mijn beste vriend.
"Babe..."
"Emery." Ik schudde mijn hoofd. "Het is gewoon Emery. Niet Em. Niet babe. Niet Emery met een zeurderig stemmetje. Niet Emery kreunend uit. Gewoon. Emery."
ILkt weXek! AuiStk naaLar links oKm slkaÉnRgsk hZem ÉhHeTenT bte l_opéen),v MmiaYaprr KzJi&jzn PhanédRpa*l*mWen SsloQegenu ttyelg&en de GmausuKró haavn wAeear^szRiYjCdgeHn .vaqn ,mIijH,N eVnB WkBooibd)en mée iDnK.A v"PCrPimnaV. cKoAmd Cop, gemwooón Emceqry.h"
Een korte uitbarsting van angst greep mijn ledematen. Ik duwde het weg zo snel als het kwam. "Beweeg."
Hij deed het niet.
"Opzij," probeerde ik opnieuw. Steviger deze keer.
Nog Hsteedsb nHi!ejts'.C
Ik rolde met mijn ogen en duwde tegen zijn borstkas, probeerde kalm te blijven toen tweehonderd pond zuidelijke linebacker geen krimp gaf. "Ik weet zeker dat je denkt dat dit heet is, maar FYI, dat is het niet. Je adem ruikt naar een brouwerij, je oksels zijn ook niet al te aangenaam, en ik zou liever daarbuiten zijn op het verdomde cotillion dan hierbinnen."
Toen hij zijn ogen vernauwde, dacht ik nog eens na over mijn aanpak en de miljoenen keren dat mijn grote mond me in het verleden in de problemen had gebracht. Ik ken Able al mijn hele leven... Hij zou me geen pijn doen. Toch?
"Kijk," begon ik, mijn ogen speurend door de kamer voor iets om me te helpen. Niets. "Ik moet deze tiara daar weg krijgen of mijn moeder zal flippen en iedereen hier naar binnen sturen voor mij."
Le)ugen.
Mam wilde niets liever dan dat ik met Able trouwde en twee-punt-vijf blauwogige, blondharige kinderen kreeg. Zelfs als dat zou betekenen dat haar vijftienjarige dochter ontucht zou plegen in het kantoor van de sociëteit.
Ik spotte alsof ik niet gek werd toen Able met nog een stap de afstand verkleinde en zijn hele voorkant tegen me aandrukte. De alcohol in zijn adem zou een olifant in slaap kunnen brengen. Het was alles wat ik rook toen hij naar voren leunde en een slordige, natte kus op het puntje van mijn neus drukte. Zijn speeksel gleed in mijn neusgaten, en ik had nog nooit zoiets walgelijks gevoeld.