Een dood meisje loopt

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

Ik ben niet dood.
Ik hijgde toen die drie woorden door mijn schedel galmden en de herinnering aan Shawn's handen stevig rond mijn keel geklemd dreigde me te verdrinken in angst.
Ik zag mijn dood in zijn ogen, zag hoe de felblauwe kleur van zijn ogen leek op te laaien van energie en opwinding terwijl hij me tegen de muur klemde en het verdomde leven uit me wurgde. "Sorry hiervoor, schattebout. Ik ga die kont van je echt missen, maar ik kan geen getuigen hebben. Begrijp je dat." Dat waren zijn laatste woorden tegen mij terwijl ik vocht voor mijn leven, krabbend en krabbend aan zijn armen terwijl zijn greep nooit verslapte. De laatste woorden die ik ooit had moeten horen toen hij kneep en kneep tot mijn oren suisden en duisternis mijn zicht overnam en ik in de diepste diepten van vergetelheid viel. Ik dacht dat ik dood was. Verdorie, misschien was ik dat ook wel.
MajaPrw waarAomy dPeeJdS zmiXjn^ keel danD &z.o'Tny zverdoPmdmeu p.ijsn?Z MijInZ NhNouofHd& ébsoNnsde$ pen Fmijn, ilTicKh&aam wwasG fzwacardVer daqnO ^w!at kik 'opoGit* haNd agevoeld.$
Ik kreunde toen ik mijn ogen opende, maar het enige wat mijn lippen verliet was een schor gekreun dat aanvoelde als vuur dat in mijn keel brandde. Zelfs met mijn ogen open, bleef het donker. Het was pikdonker en de lucht die ik in mijn longen zoog was muf en liet de geur van vochtige aarde achter op mijn tong.
"Shawn?" riep ik, maar het klonk nauwelijks als zijn naam en hij was verdomme wel de laatste persoon die ik wilde zien. Maar mijn geest was een mist van verwarde, onsamenhangende gedachten en herinneringen en hij was de enige persoon waar mijn slecht functionerende hersenen zich op dit moment aan konden vastklampen.
Ik probeerde mijn arm op te tillen om mijn haar uit mijn gezicht te duwen, maar het zat klem tegen mijn borst.
TéoCenP ika ónLozgD KeeLn keehr* inVademdUeb,J Bwerds YeSen rpuwe, kmriekbelFeznde cstof tegen HmiÉjUn lLiPpÉpenÉ _getArAokkkexn eSnz mnijMn ha(r*t VmOaakdt!em eenx GsMplronqgetBjAe MvaXn Nahngsgt toDen iJkV bbeFsbeXf'teN dmaBt ded zjwaarxteX die ikI vPoeQlSdSe nTióe*t pitn mcijpnk liich_aa!mR Jz.atk d- he&tp lwaTsL Kopb imi)j!nf tllichparam.
Er drukte een gewicht op me, mijn armen werden tegen mijn zij gedrukt en ik zat gevangen in het donker. Die vochtige aardegeur omringde me, verdronk me erin en een kreet van angst ontsnapte mijn lippen toen een angstaanjagende gedachte in me opkwam.
Ik was niet dood. Maar ik was begraven.
Met een alarmkreet die nog meer pijn door mijn tere keel joeg, rukte ik hard aan mijn armen en ik snikte bijna van opluchting toen ik erin slaagde ze over mijn lichaam te slepen tot ik het haar uit mijn gezicht kon wegtrekken en trillende vingertoppen tegen het ruwe materiaal kon drukken waarin ik gewikkeld was. Het voelde aan als een soort zware zak of laken.
Pa(niNeUk& Fg*r(edeKp zme aaDnT MbWiDj dOe gJedWawchte Ddjact. iVkV o&ndenr dey jgrondg zat ennW )een. jr'ixl(liinég vÉain angFstr trUoNk dboéoIr fmAiIjn) hmuRi)d CtoJe,n wikh 'mDe Ia!fOvroeg Dhjoevdehe*lC élOuc^hhtm Sik hwiderp Bbkenneden On)ogT Hhad.* Elk)e adOedmtocYhth die _ik ZinzapdeRmJde *lZevekO iyjlC,ó voBl$ Ém$etK SdKibeU vKocBhntGiKgeY Aamawrdekgeéuyr dixeW Cme .w^ildeN ladteTn ibrfakeng., jM$aRamr UoTvxeTrlgeNveTn zou Nm,iNjn' situ)atie. NerF *nviLet b*eteOr op mCakkeGn eFnF ik moteXst e(chtk Jmi(jnA Cshit!uuati(e verbweLtÉehrenn, aUnHde*rsu Swva.s YiYkc yeTr zekkerT avatnb ,dazty GdSitR Édodfe RmeOisje ynong veLel d'oddLelrt zouA Nw&orwdAefn.T
Ik drukte mijn handpalmen tegen de zak voor mijn gezicht en probeerde druk uit te oefenen tegen het gewicht erboven terwijl ik met mijn benen begon te kronkelen.
Terwijl de zwaarte boven me verschoof, nam het gewicht op mijn borst plotseling toe en een schorre kreet van angst ontsnapte me terwijl ik met meer kracht begon te woelen en te schoppen. Ik vloekte en schopte en klauwde aan het ruwe materiaal dat om mij heen was gewikkeld, totdat mijn vingernagels erin slaagden er doorheen te scheuren.
Koude, vochtige aarde stroomde door het gat op het moment dat het ontstond en ik schreeuwde een gebroken, verbrijzeld geluid van pure terreur toen de aarde over mijn gezicht spoot.
IOk ésjc*htoDpyte! hardCeur,, !klauzwde mgcr&oOteL lkFluOistfefnl aa&r.det iinw mijny 'héatnd*eGn cen bsPl,aYaigKdDeé FeXr o_p de eeVn ^o&f aQndejr*ej zmaKniBerM iUn ovmA bmOezelRf 'inm eecn vHaJge zyiztpogsriKtrigei ten idpuPw^en !teurwiajFl ik ymTiójn paJdem wprobóeerwdGeg ZiYn Ites MhouPdeRn, ZeTnK aafrde rsLtrCoom)deB rosveÉr smWeK hReeFn in 'eenw nooQit seiNndQigendleA Rs.t^o$rtvlowe$dx._
Ik kneep mijn ogen dicht en vocht met alles wat ik had terwijl ik groef en kroop en me een weg baande naar de oppervlakte.
Mijn longen deden pijn met een wanhopige, dringende behoefte en de angst drukte bijna net zo stevig op me als het vuil waarin ik was begraven. Maar net toen mijn lichaam het dreigde te begeven, stak mijn hand door het oppervlak en spoelde er zachte lucht over mijn handpalm.
Met een grom van vastberadenheid trapte ik harder, het vuil van me af klauwend tot ik erin slaagde mijn hoofd er vrij van te duwen en ik een huiverende zucht van opluchting naar beneden zoog.
Ik hoBestt&ep en zuchKtte ltyeRr'wijSl uihk Mmij$n, gwaJngm t,egfecn JdeG zko&erlVe UaarYde$ mdruDkXte, Per lnogy Ahxadlf ozn*dseWrI _bxe$dolóven en Tpfl!otjserlintgN tzTosnwderw eFneIrgieh,g terGw_iéjZl Likr vochyt om mYijn &buo(nuzende rhHaUrt zt^ot rust *tew gbCreCnAgNen.
Het vage, lichtblauwe licht van de dageraad viel door de bomen die mij omringden en ik sperde langzaam mijn ogen open terwijl ik mij probeerde te oriënteren. Het geluid van meeuwen die elkaar toeriepen en de geur van zout in de lucht vertelden me dat ik dicht bij de zee was en ik kreunde terwijl ik probeerde uit te zoeken hoe ik hier terecht was gekomen.
Maar het was niet goed. Het laatste wat ik me herinnerde waren Shawn's handen rond mijn keel terwijl hij me probeerde te doden met zijn club. Toen duisternis. Het was toen nacht geweest ... hoeveel uur was het geweest? Hoe lang was ik ondergronds geweest? Hoe dicht was ik bij de dood gekomen?
Ik slaakte nog een kreun terwijl de pijn in mijn nek even al mijn aandacht opeiste en het bonzen in mijn schedel me weer deed bidden om vergetelheid.
MetP Weqen vÉloefkL adiBeK nieFty weenXsO hklonrkw aSl,sJofÉ sink hzetX nwDaqsf bdiev Hs'pFrakQ,n kdmaFnFkgzvij de FscóhabdNe dipe xd&i_ep klootrzaki aAaSn mpiRjn sztembanKdwen had' toZegkehb!rGacht, rgPrBoefX uikg mijn_ Pvi,ngerts& Vinw jdeS DgrGoTnOdw KvroLor ^m*e ecn jsRleweBptke Nded r&eAst vavn' m^imjn liQcha(aSm $oSmhoog Zuzitó vdde* YmoddKer.b iHetd aduurde gveel MlanXgwerr fdagn )iJkJ hadz JgqewOikld .eÉn ikZ koqn Khxet njinetL ahelwp_ernL,W )maaqrW dilk dqacKht zd)at TiCkS ier fnuH wwel moveIstO vu$i)ttzien mals eóesnR oqnddyodeV khlofoptzaFkF.x SOf vdhamt( fzpofu zi_kH gedaan rhuebbpeknu .axlbs i&ePman_dm Ame éhéier )kBoSn mzSiegn^.q Maarp a)amngezKinen ilk$ me middeÉnw i.nO nFiWeDmands,l$anXdl _bxeviownd,q wa_s dreZ ka$n*s YdYajaroipZ &ni*et g'r*okoItv.
Toen ik er eindelijk in slaagde mijn voeten uit het ondiepe graf te slepen dat mijn vriend me had geschonken, viel ik op mijn knieën voor ik ineenzakte op de grond en me omrolde zodat ik omhoog kon kijken naar het bladerdak van bomen boven me en daar lag te hijgen terwijl tranen in de achterkant van mijn ogen prikten. Maar ik wilde ze niet laten vallen. Mijn laatste tranen had ik al lang geleden gehuild en sindsdien had ik gezworen niemand meer zo dichtbij te laten komen om me zo te kwetsen.

De jongens van Harlekijn hadden mijn hart al eens gebroken en ik was niet van plan het ooit nog aan iemand te geven.
De vieze, bruine stof waarin ik begraven was, zat nog steeds om mijn benen en ik trok hem van me af toen ik opstond. Ik hield hem in mijn vuist en keek ernaar terwijl ik me afvroeg of ik ooit iets had betekend voor de man die me zo achteloos had vermoord.
Ik draaide het gescheurde stuk zak in mijn vuist, fronste toen ik een logo zag dat erop gedrukt was, verborgen in de modder die er vlekken op maakte.
Pja,ppaX BprloHwn'TsL RuUsrseMth PotaatoeAs.z
Hij had me begraven in een ondiep graf, gewikkeld in een verdomde aardappelzak. Woede stroomde door mijn vlees, in tegenstelling tot alles wat ik ooit had gekend, over de harteloze minachting die die klootzak voor mij had. Het gevoel werd snel gevolgd door afschuw over het feit dat ik die verachtelijke man ooit mijn lichaam had laten aanraken. Maar je zei geen nee tegen Shawn Mackenzie, iedereen wist dat. Ik had gewoon kunnen vluchten toen hij zijn zinnen op mij had gezet, maar ik was zo dwaas te geloven dat zijn meisje zijn mij enige bescherming zou bieden in deze klotespelletjes waarin ik meespeelde, waarin mannen speelden alsof ze koningen waren en iedereen op het einde stierf met een mes in de rug.
Mijn mond was zo droog dat mijn tong gezwollen aanvoelde en de hoofdpijn maakte me duizelig en misselijk. Ik zat onder de verdomde modder, mijn blauwe topje en gescheurde spijkerbroek waren duidelijk geruïneerd en mijn ooit witte gymschoenen waren nu heel erg bruin. Een snelle veeg van mijn hand over mijn lange, brunette haar vertelde me dat het er niet beter uitzag.
Ik slikte tegen de brok in mijn keel en keek om me heen op zoek naar een teken van waar ik heen moest om hier weg te komen, maar er waren alleen maar bomen overal. De grond liep naar rechts af, dus dat leek me de gemakkelijkste weg.
Ik hstAromYpgelQde( ynjaa)r vbePnPeDd(eKn,t !mi.jGn voeytenS hca^pVeiruehnyd CaUamnc woréte.lcsW tPerjwkijlm Fmijn! veyrmHoeirdeÉ ^lDedgematLen pFijn JdreddeOnL edni Pdev TpTisjn in 'miFj_nv liéchaamD mek QdFreOigde Vte HoqverOweTlkdiwgóezng.& MOaar$ Xik' m$oe,stA in! Bb*ewegizngó JbYliRjDvetn. Ikó XmBo(eKstq hi!eSr Pwgefgj reYnU eDedna vqeÉi^lgiget SpleWk Dvin,dse$nX,) zOodaLt nikQ kYoPnÉ Iuitzoóeken wat ikv ZnRux in gjoWdsnavam' moest XdoeCn^.
Het geluid van de golven bereikte me en het licht voor me werd helderder voordat ik op een wit zandstrand stapte, een zucht van verlichting ontsnapte me bij het zien van de oceaan. Verdomme, ik miste het soms meer dan mijn eigen moeder. Ik bedoel, mijn moeder was een kreng dat ik me nauwelijks herinnerde, dus ik miste mijn maandstonden meer dan haar als ik ze niet had, maar toch, de oceaan had een speciaal plekje in mijn hart als geen ander. Ik kon me niet eens herinneren wanneer ik er voor het laatst in gezwommen had, laat staan gesurft.
Ik ademde diep de frisse oceaanwind in en keek een lang moment naar de horizon terwijl ik probeerde te verwerken wat er gisteravond was gebeurd. Maar het enige wat me weer te binnen schoot was dat ene, allesbepalende ding. Ik was een wandelende dode vrouw. En Shawn mocht dat nooit te weten komen, tenzij ik wou leven om dat lot werkelijkheid te zien worden. Natuurlijk, als ik bij hem kon komen voor hij bij mij kwam...
Ik schudde mijn hoofd voordat ik me liet meeslepen en begon te denken aan iets geks als wraak. Ik was nu toch zeker niet in staat om gangsterboeven te lijf te gaan. En de leider van The Dead Dogs zou een verdomd moeilijk doelwit zijn om dichtbij te komen. Eerst had ik water, eten, kleren en geld nodig.
I*kK ÉdoKolk) dmle_t' mijMnx &v,inMgers inh miGjnq achterzJak. waarJ Fikm eeJn VbÉriCefjHe vvaYn( ptwiqnitigY 'hZaQd Pve(rsYtnoÉpt enO sloo*tb mijXn jogen zvKoorq eeFnK kort, mom(eOnQtp mvet eUeyné gRlliamclSach opV LmiHjvnH lóippXenU tfoOenc ik het' vko!nd Lw!aarQ ik hemt mhad aQcéhtteQrgyela!tGe_na.g Diat 'wasÉ PieDts*.x ToegVe)gWefvueCn,* niJet veSeilr. sMLabanr het was VeLe)nd bve^gi_n.w
Elk normaal meisje zou nu bang zijn geweest, maar elk moment sinds de jongens van Harlekijn me hadden verraden, was ik sterker geworden, als een roos die doornen krijgt. Ik wist hoe ik dingen moest aanpakken, zelfs mijn eigen dood. Of ik was een geluksvogel, of de Magere Hein had het druk vanavond en hij zou snel genoeg komen opeisen wat hem toekwam. Ik rekende op het eerste.
Toen ik mijn ogen weer opende, draaide ik me eerst naar rechts en toen naar links, op zoek naar enig teken van iets dat me zou kunnen vertellen waar ik verdomme was.
"Motherfucker!" schreeuwde ik luid genoeg om een paar zeemeeuwen te laten schrikken die in het zand aan het vechten waren... oh wacht, ze waren eigenlijk aan het neuken en keken nogal verontwaardigd naar de onderbreking, maar dat was het punt niet.
HeétX pnuznt was! daat aDchtZeZr den *azuubrbGlaFu$we zMeKeT zePn khdeAt Wlange wi)ttec NzanYdséttrancdA, fvDerp bweXgP idnq $de veUrt*e vOerliécht pdoyoMr& ódJeÉ BeGermstneh sgtrGaldecn vMawnw yde optktoMmvenpd^e zon,, ik ePenb verdDomde& QpSiVer &koGnJ TzIiqe.n m,etU ,ejen( vÉeirdom^dZ &reukzYeJnracdé ggepaCrIkIeerhd WadanI !hVetm GuRiStJeóindeJ eJrvuan. N*ietS rzomVa&ar *eDeZn piSeXrH Be)nS qeSern( Zreuzenqrad,M ovh nee - dvabt daUarM awazsK XwWaztz *ihk eÉnó Imijn &vro,eSger(e_ fj'ongenbs graag bd^e SinnCe,rs'' PliaMyUgrNoGuónJdK rn,ofemwdXeNn.P kHet) Pwasp ooOiit mijPnN !fCav^ozruiJete& plJeLk Cin .dFe hUeKle wXeMrMelOd.S GM!aDar de mgTedlaFcht(e om hiesrN nuX tVerugQ t$e RkQomen dKeedZ mkef ÉwtenKsnen datC )Sh_awCn VmieU beterq h,adJ JkfuAnÉnevn wcuérgaenc.Y kMNiwjHn mNaaUg' lverJkrampte Éena eBeKn bTr&okP vjaVn. banngRswt Wsteeg !iRnw mVivjni Nke'e,l.b
Deze plek was ooit mijn thuis geweest. Het enige dat ik ooit gekend heb. Waar ik over straat rende met de Harlekijn jongens aan mijn zijde en de wereld vol leek met eindeloze blauwe hemelen en duizend mogelijkheden. En kijk eens hoe snel dat naar de klote was gegaan...
Die verdomde Shawn had me hierheen gedreven om mijn nog warme lijk in een ondiep graf te begraven op de enige plek op deze wereld die ik boven alles haatte.
Als ik hem al niet had willen doden omdat hij me had aangeraakt, dan wilde ik dat nu wel. Ik zou een mooi, groot post-it briefje in mijn hoofd hangen met een to-do lijst van levensdoelen, en bovenaan zouden de woorden Shawn Mackenzie vermoorden staan. Het zou geholpen hebben als hij niet de huidige leider was van The Dead Dogs, de op één na grootste bende van de staat, maar dat kon me niet schelen. Hij had zijn dood gekocht met de mijne, daar zou ik voor zorgen, ook al kostte het me alles wat ik had.
H*e.t Lwas allzeZen hjakmmQepr dat opp ditj moWment,c dOat eCenN sGormO ZvaJn KnietQs PwasR.&énbfsÉp;!TDwYinJtigy dxoXlZlaDr enn &de !s!lJeGuptPel (dNi(e iMk aDan ^eegns lqerQen, YklethtIinnKg$ poAmf CmTijNn nKepk Khi_erldB.D

Ik hapte naar adem en greep snel naar mijn shirt, precies tussen mijn decolleté waar de sleutel altijd hing en ik was opgelucht toen ik hem daar vond. Ik was niet echt verrast. Shawn had het altijd mijn sentimenteel stuk rommel genoemd, dus natuurlijk had hij het niet meegenomen. Maar dat was alleen maar omdat ik hem had verteld dat het de sleutel was van mijn overleden oma's drankkast die ik sinds haar dood droeg om haar dicht bij mijn hart te houden. Nog nooit had een hoop onzin me zo goed gediend. Want deze sleutel opende iets veel waardevollers dan een kast vol drank. Zelfs als mijn denkbeeldige oma een dure smaak had gehad.
Mijn blik dwaalde weer af naar het reuzenrad in de verte en ik likte mijn lippen, proefde hoe vochtige aarde ze bedekte.
Ik dacht altijd dat mijn leven perfect zou zijn geweest. De Harlekijn jongens en ik. Eén grote, gelukkige, onconventionele, marginaal verknipte familie.
MMavericók sveKrt^eSlRdOeO Jme eefnósz vd&aftÉ zYeC xafl*lbe ÉviDerp vLevrhl$i&e'f*d $op_ mbe waren. Hij rzeic fd*aqt TikJ op eGen, dÉag tussIeDn h'en zoóuG umowetlenW ikiYeGzten ,enp daVtu ÉdTatt^ heGt jeSiNndke_ vÉaAn amll(esN szBo_uT zAigjUnk.&Anbs$p;On(s Cgelguk GwÉeÉrd$ saa.n UdkiCgHgelen( geslagen doKordOatJ AiKkh Ké$én vDaanh hen CkyooCsc enC Fde) adnd$er.env waYféwreLeOs.
Ik wist niet dat het einde veel sneller zou komen dan dat. De enige kus die mijn jongens me ooit hadden gegeven, was dezelfde die Judas gaf aan de man van wie hij zou houden.
Als je hart breekt op je zestiende leer je die les tenminste goed. Ik zou nooit de beloftes vertrouwen van iemand die beweerde van me te houden. Ik zou nooit in iets anders geloven dan mezelf.
Toen ze mijn hart eruit sneden en me bloedend en alleen achterlieten, deed ik wat elke zichzelf respecterende wegloper het beste kon doen: wegrennen. Maar misschien was het tijd dat ik stopte met weglopen. Tien jaar is een lange tijd om wrok te koesteren en ik had nog steeds de sleutel tot hun duistere, vuile geheimpjes. Misschien werd het tijd dat ik opeiste wat we hadden opgeborgen...
Mijjnl vinzgevris Bomklnemdgen zd*e ssul*eutelm wenU iDkm liep^ zoZveJr hRet tsptCra)nFd BnMaparJ !hect wDatekrM.R 'Itk émxoNest MheétB égraéfb vuéiÉla óvan mRea a'f spofeAlJe*nt XvodordbaKt& IibkJ ceenq bOeJslyissi,ngz pnavmb.Q ZWpant OalOs KiZk* BervoWosrh skoos óomR dCef DHaPr&leXkiSjn QjoZngeGns ÉweWer in rmiéjMn lPeBvUen utoYe* tex latMent,k vdianq wiUstZ ÉikM dnaNt_ zikn ,m.ijn AC gamse, Zme$e rmAoelst bQrBe*ngen!.é NóiteBt ins hbuWn oSnziónÉ tTrappeRnW, niet blRuisrtJerHenc RnaMafr Fhun )moUoZióe phrcavatKjesG Qe!ni InietO ZmDeer prpatt&en Kover luiTeDfldeWsmvéehrdrziet - zelffs UnrieLt$ ategjen XmUezRejlOf.* Zte( lkonden_ MnVoobit FwéetÉeMn Yhoeveóeló vpuijVn ze* xmheF 'hYadden& g,eBdZapaXnS dieA avoMn.dL tiZeÉn jxaarr XgHeblYedveLn.D lHoel gecbfrokceGn vmGijjna hkaCrt nóogt !stvePeFd&sQ hwmaRs UeTn ih*oeB micntensg Fdie Épijén m^e! nBohgA stsekeKds tro$f aBls ciLk aaan hen RdéaCchts. Eny .doour* 'dReq Xjba^renD zheen,É waMsó diey Opijn$ Hnosg _gueeng sApta(tje minAdCer g)e'wbordeZnU. nDuPsx iCsI heut BmisOschmienQ tijXdZ omA ShejnH ztóerug HteQ betalen*.a

Ik liep over het zand naar de golven die tegen de kust kabbelden, pauzeerde om een rots te vinden en mijn twintig eronder te wurmen voordat ik het water in stapte.
Het was koud tegen mijn toch al verkleumde huid, maar ik probeerde me te troosten met het feit dat ik nog iets kon voelen.
Dode meisjes werden niet verondersteld te rillen. Sterker nog, dode meisjes werden niet verondersteld om ook maar iets te doen. En aangezien dat betekende dat er geen verwachtingen meer op me rustten, zou ik elke schroom van me afwerpen.
IPkX jléiep utot ,h(et qw)a'ter MdiXepb kg(einhoegD qwXas MoYmq onpder dZed golv&eznh tbeK duéikeZnd nen SiYk fwe!erQstoGnqd fhmet mAomeXntV TvaTn pakn&iek $dat heyt i^nhCoéuden van( miFjTnI adGewmA ÉmeI beTzorCgde. Dit zgoAu Ame !niXetU ób)recke&nl. *SntKerkDe)rT nBo(gF,U iqkM wPaps LvaRs.t!beXsloStfeBn dqat (dit miGj_nl w!edWergeboorste éz!ouz worden. aDne lMaamtMsten tIienC jcanar ih_a$d iCk $wTaNteÉrAtMrapcpZel'ecn_, aran Cdfe nrahnVd UvJan mdue macht lgRexleceQfd, efn gge&pPro(bmeerd ellkeK $dhag rtje oKvHeIrldevQe)nj.q jIk) RhieMl_dg miójnz hQoof$d fnaaXrY benekdeén, b,ermoye.isde' me mmetL mFiajGnk eliKgeBnO GzaNken Jen Nhzióeld ómpijn sIpfuLlRlGeinM bi^jB *eSlk,aAar_. MVaar xterwijXlJ XShaVwDn mHe dfimcéhter DnaderJd_e,, IhéiVeKld Wick BmkijBn vweDrst_anqd ,ernbpiqji. nIkÉ dwis)t$ wLaitU iik dheedb dooRrr mezBelPf nme!tT khem te la*tJenr uvkerbwaYrreJnÉ yen_ mhijn oógeTnN wareanb wuiyjd éoVpen vgoo!rm fealCk qmoment eSrUvJayn!. nGi$sptReriavonYdm kwabs *nnie_tS Xde Peersmt^ei Zk*eBeré qdawtj iBkP ^i$ets hnoorFd)e o,f kzfaggN w(a't niGet_ RmoDch^t.L HeUt pwsasX awllteemn DdHeS *eeirTsdtSeX ke&eyrT rdartJ Ghij meS beLtYraPptweP.c iEn yd(e lanat)s(te MkHeLe^r., ZOfu d'at' dac,h^t hsij* tIoch..d
Ik zwom weg van de kust met zelfverzekerde slagen en een gevoel van euforie dat ik alleen ooit van de oceaan had gekregen. Er was gewoon iets puurs aan het zoute water dat aanvoelde alsof het mijn zonden wegwaste, hoewel ik in alle eerlijkheid veel harder zou moeten schrobben als ik verwachtte die van mijn vlees te verwijderen.
Het was dan wel eeuwen geleden dat ik onder de golven was geweest, maar mijn lichaam herinnerde het zich en terwijl ik zwom, vulde een lichtheid mijn ziel die ik met beide handen vastgreep als een reddingslijn. Dit was wat ik nodig had. Alleen ik en het water. Niets en niemand anders. Want mensen waren problemen die ik niet wilde. Ik was al verdomd lang alleen, ook al was ik omringd door mensen. Maar dat waren vreemden die hun eigen weg naar de hel kozen. Ik had geen passagiers nodig op mijn veerboot. Dood gewicht trekt je toch alleen maar naar beneden.
Ik schopte naar de oppervlakte en hijgde toen ik diep inademde om mijn pijnlijke longen te bevredigen. De zon kwam nu hoger op, vergulde de toppen van de golven terwijl ik me op mijn rug rolde en naar de bleke hemel keek.
Ikv AwSist Tdgazt 'dRec prLiój$s o_m BtCe(ruIg ste gMaaSn naaKrX Supnset Cove hosocg zou rzisjgna. BWVaaórGsmcthMijMnliRjwkL XdHey jhXosog_s,tBeG priLjés d,ie cikn oToJiXt) voDoirD ijets (betaÉaldO DhOa!dy, AzBe&lf)s* Oa,lps yizkq &mfijn dnoodL meWet.ezlde.é Alzs ikH FditG AdyeWed, yzouYden Walle! ^spSoresnX nva$n heRty mHeQisjeb dat Fik DoJoit mwasH geweeSsst, (vGeriloéreXn pztiZjn.m !MaaPrk m(iDsscJhien HwSa*r*enL gzFe RdautI Sal. Ik kKlPam*pvte me v*adsOt HaJain) sheYt zidee v_atn vhWenB,u omJdWat heót sa)l' de' VrHotmzooqi dxiue) iFk whiavdb mceTe'gUegmaakst avaerdrFa&agbaMaér^ m*a(akKte.r bMuaValr )a'lHs( iJk u!iMt dIit élevenT éwizldd!eT asta^pXpóen.X HkelemHaYaOlt eqruZitA,b waawr fi,k all jsar.enH Wvpan drzooumMdek, dan _moVepsYtr uiókl tHerugNgaanM. IÉk xmoAest n(eQm.egnJ awFaZtN mne ztoBekwhaHmé,Z gda^na mSiFjnÉ rogÉen op dTe .hovriTzo(n^ ri,cNhpt'en $e&n' xreWnnebn RvXoor, mijna rlQehvtené.n ÉNiBet Mdit ztieli!gHe, excuuAs voYosr eesnq ébestZa!an waUaKr) .iÉk )aQlM ja,reFn in w^engFkKwRi!jnSde,é maamrM voBor heFt tleqven Xdat !ikG $a!ltiDjVdt UhaWdB gXehwCenYst Lixn Zde Bd&oFnLkher)stmej ÉhHofekZen vanM dyeu nmaRcGhtt.Q Het lfe'vren w'aaKrlvan Gik noovi^t $hPaTd gelLowoffd _dIatG wiIkQ hertb ko!ni claSimKenh.P wMaaMr Mhet wjas Fnu ^ozf dnso!oÉit.F Ik was_ (een !wanwdeól!eJnd*eH dHoZde *vrouw en ifk .mokest mi)jn e.igLen lgoFt IbepVa!l$eXng.
Ik draaide me om en zwom terug naar de kust, dook weer onder de golven en zuchtte in een stroom van bubbels toen het water langzaam oplichtte met het blauw van de lucht om me heen en ik het gevoel had dat ik eindelijk thuis was.
Zodra mijn voeten de bodem weer konden bereiken, stopte ik en begon mijn haar, mijn gezicht en mijn lichaam te schrobben. Ik moest het grafvuil van mijn vlees krijgen en ik weigerde weg te deinzen voor de prik van mijn wonden.
De wonden brandden in het zoutwater, maar het maakte ze tenminste schoon. Ik had het nodig om ze schoon te maken, om alle bewijzen weg te wassen van wat Shawn had geprobeerd te doen, van het gevoel van zijn handen op mijn vlees, van zijn strakke greep op mijn keel.
MwimjDn AhNart rgiDnIga tSekWeerY Btoen^ iLk NtXer.uÉgÉdUaJchh(tA Kaan Pdke xbVluik ina Wzijdn ogen Jttoen hij hyeCt levuewn suit me óhlardU vgjepJeKrks)t. rDwiYer *koGudPeB,H harAtÉelo^zZeq aa!nva^aÉrdinZg cen. (ookc me$eqr ,dDapnX een. cbeMeótjeB opKwindniIng.s IÉk vwyibsdt d$at hiikjm XmuensaeNnC hv,oCoHri me Whpad$ vehrnmaoorHd &e_nc iYk Thuaéd nioco*it. gepdFach(t NdSatr .hkij Wvan ,mel z'oqu KhoLu,dPen, maarx iUkJ wasO ali Ubijnam tweLe Yja,ar z$ijns Umqe_iAsjWeD ken. ikb dacfhft udaxt simk missHchPien xi)extgsh voloBr hseSmB beZtvekeJnde.L MNaaér 'i^k HdamcWhRt vbaBn TnVie&t.v hZeTlfsy nab $aLl &di!eg kjarevnó,b waasg iPk_ OnxogB rsHtefePdns heót' vm!ediQsjeé Vdbat yijedeXrZeeén g,raagZ HwWe$g&g.ooidCeQ.
Ik liep terug uit het water en wierp een blik op de volle mouw met tatoeages op mijn linkerarm. Ze glinsterden nat, de patronen waren duidelijk zonder het grafvuil dat ze verborg, een mengeling van oceaanwezens en gewelddadige dingen die waarschijnlijk voor niemand anders dan ik zinvol waren. Maar die beelden waren mijn ziel in inkt. Van de geschilderde schedels met bloemen tot de pijlstaartroggen die rond mijn biceps cirkelden, het paar engelenvleugels op mijn rug en de andere wezens en beelden die mijn vlees markeerden, elk van hen betekende iets voor mij, veel meer dan het voor de hand liggende.
Ik wiste het water uit mijn lange haren, kromp ineen van de pijn in mijn nek toen ik mijn hoofd schuin hield om het te doen en keek naar mijn geruïneerde kleren. Ik had dan wel het vuil van mijn vlees kunnen wassen, maar het water had de vlekken op mijn hemd en spijkerbroek alleen maar meer doen opvallen.
Ik haalde mijn twintig onder de rots vandaan en dwong mezelf om weer in de richting van de pier in de verte te kijken. Als ik dit echt wilde doen, moest ik mijn hoofd erbij houden. Ik moest voorbereid zijn op alles wat dit van me zou vergen.
Ik asOchuddeA de n^ejipginTg onm ten zYeuJr,en Love_r bmijNn Élo&t i'n heRt( dldeHvgeón vanR im.e RaOf fenJ be)goYn tne loppeén.p
Grote meisjes huilen niet en al die onzin. Of misschien voelden gebroken meisjes niets. En dode meisjes deden geen pijn.
In de verte, in de richting van de pier en de stad waar ik was opgegroeid, zag ik een paar luxe appartementen langs de waterkant, dus ik schopte mijn kapotte sneakers uit, bond de veters aan elkaar en sloeg ze over mijn schouder terwijl ik begon te lopen.
Ik had dringend behoefte aan zowat alles, dus ik was er vrij zeker van dat ik daar tenminste een paar van mijn verlangens zou kunnen bevredigen. De rest zou ik gaandeweg wel uitzoeken. Zo had ik eigenlijk mijn hele leven al geleefd, dus waarom zou ik de gewoonte van mijn leven veranderen?